Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Αδέξιος αλλά φλογερός ιεροκήρυκας των ΕΕ-ντόπιου κεφαλαίου και προκλητικό «νανουριστικό» φερέφωνο του Σαμαρά

Η παραγερασμένη ολόκληρες δεκαετίες στις «αμαρτίες» της προδοτικής χρουτσωφικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του «Κ»ΚΕ Παπαρήγα ανανεωμένη πια απ' τον παράφορο εν εξελίξει έρωτά της με τον «ελκυστικό γόη» αντεπαναστάτη μενσεβίκο-σοσιαλδημοκράτη Λ. Τρότσκι ξάφνιασε δυσάρεστα με την πρόσφατη τοποθέτησή της στη Βουλή τα μέλη και τους οπαδούς του αστικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματός της, εισπράττοντας δημόσια τους επαίνους και τα θερμά συγχαρητήρια των μεγαλοαστών πολιτικών (Α. Σαμαρά, Β. Κικίλια (ΝΔ), Π. Κουκουλόπουλου (ΠΑΣΟΚ), κλπ) αλλά και σύσσωμου του αντιδραστικού μεγαλοαστικού τύπου.

Έτσι στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα «ανακάλυψε» κι αυτή το λεγόμενο «λόμπι της δραχμής» («Ρ», 13/11/2012, σελ. 7) ξεσπαθώνοντας εναντίον του, που όμως πρέπει κατ' αρχήν να παρατηρηθεί πως αυτή η άποψη δεν είναι παρά η πασίγνωστη κεντρική της θέση διαφορετικά διατυπωμένη σύμφωνα με την οποία «λύση έξω από το ΕΥΡΩ και Δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική» («Ρ», 31/5/2011, σελ.6) που σημαίνει ότι στην τωρινή περίοδο η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ τάσσεται ΚΑΤΑ της εξόδου της χώρας από την ιμπεριαλιστική ΕΕ αλλά ούτε καν από Ευρώ-ΟΝΕ - θέση ΚΟΙΝΗ με κείνη ΟΛΩΝ των αστικών (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-κλπ.) και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ-ΔΗΜΑΡ) που εκφράζει την τωρινή στρατηγική επιλογή ΕΕ-ντόπιου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΕΕ-ΟΝΕ-Ευρώ, μια στρατηγική που εξέφρασε-επανέλαβε λίγο πριν τις εκλογές και ο εκπρόσωπός του, πρόεδρος του ΣΕΒ, Δασκαλόπουλος με το γνωστό: «ΕΥΡΩΠΗ ή ΧΑΟΣ». Η δήλωση της Παπαρήγα αποτελεί πλήρη ευθυγράμμιση με τη γραμμή του κεφαλαίου και συνάμα προπομπό της δήλωσης του προέδρου του ΣΕΒ.

Δεύτερο, αποτελεί μια διαφορετική διατύπωση εκείνου που είχε ήδη ισχυριστεί η Παπαρήγα το 2010 πως τάχα: «την έξοδο απ’ την ΕΕ μπορεί συγκυριακά να την επιθυμούν και μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου» («Ρ», 15/12/2010, σελ. 6) για να δικαιολογήσει τη θέση του «Κ»ΚΕ παραμονής της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» (Η. Ηλιού) της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

Τρίτο, «ανακάλυψε» ότι το διαβόητο «λόμπι της δραχμής» εκφράζεται τάχα από το ΣΥΡΙΖΑ: «Εδώ τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζοντας ένα τμήμα επιχειρηματιών στην Ελλάδα, αυτό που λέγεται «λόμπι της δραχμής», αλλά κι ένα τμήμα κρατών της ΕΕ» («Ρ», 13/11/2012, σελ. 7), μετατρεπόμενη έτσι σε προκλητικό και άθλιο «νανουριστικό» φερέφωνο του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, μια «άποψη» που ο γελοίος και ανίκανος αρχηγός της Α. Σαμαράς επανέλαβε κατά κόρον κατά τις δυο προεκλογικές περιόδους, επαναλαμβάνει και σήμερα - ανύπαρκτου βέβαια, αφού υπάρχει μόνο ως προπαγανδιστική σαπουνόφουσκα στα μυαλά του συνομιλούντος με τον «Ύψιστο» («μίλησα ακόμη και με το Θεό, δεν μπορεί να γίνει τίποτα καλύτερο», 30/10/2012) και σε κείνα της υπηρετριούλας του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου σοσιαλδημοκράτισσας και νεόκοπης τροτσκίστριας Α. Παπαρήγα. Πλήρης λοιπόν στήριξη στην κυβέρνηση Σαμαρά.

Δε χρειάζεται σχολιασμό εκείνο το αμίμητο: «εμείς προτείνουμε κοινωνικοποίηση. Να τους πάρετε την ιδιοκτησία» («Ρ», 13/11/2012, σελ. 7), που συμβούλευσε τους ομοϊδεάτες της χρουτσωφικούς σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ «να πάρουν την ιδιοκτησία» απ' τους καπιταλιστές όταν γίνουν κυβέρνηση δηλ. «ειρηνικά» a la 20ο Συνέδριο ΚΚΣΕ-«6η Ολομέλεια» «Κ»ΚΕ ή μήπως τα σιαμαίο-δίδυμα (1956-1968) «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ του σοσιαλδημοκράτη-τροτσκιστή Νικήτα Χρουτσώφ ετοιμάζουν μυστικά «ένοπλο αγώνα» για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και το κρατούν ακόμα κρυφό;

Επειδή η Παπαρήγα ως γραμματέας του «Κ»ΚΕ περνάει μάλλον, εν όψει του νέου σοσιαλδημοκρατικού-τροτσκιστικού Συνεδρίου, τους τελευταίους «μήνες του μέλιτος» με το μενσεβίκο σοσιαλδημοκράτη αντίπαλο του Λένιν και πολέμιο του μπολσεβικισμού για μια ολόκληρη δεκαπενταετία (1902-1917) Λ. Τρότσκι αλλά και με το μεγάλο και μόνιμο έρωτα της ενεργούς εξυπηρέτησης-υπεράσπισης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου-ΕΕ και από τα έδρανα του Αστικού Κοινοβουλίου, οι εκφραστές των συμφερόντων του στο χώρο του μεγαλοαστικού τύπου λυπούνται βαθιά για την πιθανή απουσία της υπηρετριούλας τους απ' το αντιδραστικό αστικό κοινοβούλιο με πιο χαρακτηριστική περίπτωση εκείνη της αντιδραστικής «Καθημερινής» και του διευθυντή της Α. Παπαχελά που μεταξύ άλλων γράφει πολύ χαρακτηριστικά: «Δεν είχα σκεφθεί ποτέ ότι θα με τρόμαζε κάποτε η ιδέα ενός Κοινοβουλίου χωρίς την κ. Αλέκα Παπαρήγα. [...] η παρουσία της κ. Παπαρήγα στο Κοινοβούλιο, σε ορισμένες κρίσιμες στιγμές, έδειξε έναν άνθρωπο με συσσωρευμένη εμπειρία, θεσμική συμπεριφορά και μια αίσθηση στοιχειώδους ευθύνης. Όταν οι δυνάμεις του ΚΚΕ συγκρούσθηκαν με τους ποικίλους και αδέσποτους «μπαχαλάκηδες» στο Σύνταγμα και αφού πέθανε ένας άνθρωπος που ανήκε στο ΚΚΕ, η κ. Αλέκα Παπαρήγα δεν «έριξε λάδι στη φωτιά» ούτε κήρυξε την επανάσταση. Αντιθέτως, φρόντισε να ηρεμήσει τα πνεύματα και να αποφύγει τα χειρότερα. Ίσως, βεβαίως, αυτή να είναι και η μεγάλη διαφορά. Έχει ζήσει τα χειρότερα, ήταν εκεί όταν η χώρα ζούσε τραγικές στιγμές ή κατέρρεε.

Το ίδιο συνέβη στο Κοινοβούλιο τις προάλλες. Μέσα στον ορυμαγδό της ανοησίας, του φτηνού τηλεεντυπωσιασμού, της μισαλλοδοξίας και της καφρίλας, η κ. Παπαρήγα μίλησε πάλι με ηρεμία, νηφαλιότητα και χωρίς περιστροφές. Η ρητορεία της δεν αφηνιάζει ποτέ, δεν ξεπερνά τη λογική και την ανάλυσή της. Όλα έχουν μια αρχή, μέση και τέλος [...] Η κ. Παπαρήγα ενδέχεται να αποχωρήσει από την ηγεσία της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κάποια στιγμή το 2013. Εκείνη τη στιγμή θα χαθεί ένα ακόμη κομμάτι «σοφίας», εμπειρίας, όπως θέλετε πείτε το, που χρειάζεται πολύ αυτές τις ώρες. Δεν υπάρχουν πολλοί βετεράνοι και έμπειροι πολιτικοί πια στην «πιάτσα» που να μπορούν την κρίσιμη, ύστατη στιγμή να χτυπήσουν το καμπανάκι του κινδύνου. Και αυτό μόνο ζημιά μπορεί να κάνει τούτη την ώρα». («Καθημερινή», 14/11/2012)

Αυτή είναι η θλιβερή κατάντια των σημερινών ηγετών της σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικής ομάδας του «Κ»ΚΕ, λακέδων της μπουρζουαζίας, που έφτασε ακόμα και ο διευθυντής της μεγαλοαστικής «Καθημερινής» Παπαχελάς, πέρα απ' τους απόλυτα δικαιολογημένους άκρατους επαίνους εκ μέρους του μεγάλου κεφαλαίου προς την σοσιαλδημοκρατική ηγεσία, να «τρομάζει στην ιδέα ενός Κοινοβουλίου χωρίς την κ. Αλέκα Παπαρήγα».

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ (1936-1938)*

ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ (1936-1938)*

(Αναδ. από το βιβλίο του Άντριου Ρόθσταϊν : «Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης - Η ιστορία μιας εποχής», Λονδίνο 1950, σελ.276-279 από την ελληνική μετάφραση)

[…] «Οι πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης έβλεπαν τη δύναμη της χώρας τους, τα χρόνια αυτά, [Μετά το 1930] φτάνει σε σημείο τέτοιο που ποτέ ως τώρα δεν το είχαν δει. Το ίδιο μπορούσαν να διαπιστώσουν και όλοι όσοι επισκέπτονταν την ΕΣΣΔ. Οι χιλιάδες τουρίστες και οι εκατοντάδες εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των εργοστασίων και των συνδικάτων διαφόρων χωρών της Ευρώπης και της Αμερικής που έρχονταν στην ΕΣΣΔ στις γιορτές της Πρωτομαγιάς ή της 7 Νοεμβρίου, μα ακόμα και η Αγγλική Στρατιωτική Αποστολή που το Σεπτέμβριο του 1936 παρακολούθησε τα γυμνάσια του Κόκκινου Στρατού στη Λευκορωσία και είδε τις σοβιετικές μηχανοκίνητες δυνάμεις και την αεροπορία εν δράσει, σε αριθμό και ικανότητα που ούτε να φανταστεί ήταν δυνατό. Ένα δείγμα της εμπιστοσύνης αυτής και του ατράνταχτου ηθικού του λαού ήταν ο τρόπος που έγιναν μια σειρά από δίκες πρώην πολιτικών και ανωτάτων στρατιωτικών. Κατηγορούνταν για προδοσία, σαμποτάζ καταστροφές και δολοφονίες. Οι περισσότεροι δικαστήκαν δημόσια, αφού προηγούμενα δόθηκαν στη δημοσιότητα όλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία που υπήρχαν. Το ηθικό του λαού όχι μόνο δεν κλονίστηκε μα και δυνάμωσε γιατί όλοι ένιωθαν πως έτσι ξεριζώνονταν οι κριμένοι κίνδυνοι. Θα αναφέρουμε εδωπέρα τις σπουδαιότερες από τις συνωμοσίες και δίκες αυτές : Το Γενάρη του 1935 ο Ζηνόβιεφ, ο Κάμενεφ και αρκετοί συνεργάτες τους οδηγήθηκαν στο δικαστήριο κατηγορούμενοι σαν συνένοχοι στη δολοφονία του Κύρωφ. Απ’ την κατηγορία αυτή απαλλάχτηκαν, αποκαλύφθηκε όμως πως είχαν ιδρύσει μια αντεπαναστατική οργάνωση που με τη δράση της ενθάρρυνε την τρομοκρατική ομάδα του Λένινγκραντ και το σπουδαιότερο, ήξεραν πως υπήρχε αυτή η ομάδα. Ο Ζηνόβιεφ καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλακή κι ο Κάμενεφ σε 5 χρόνια. Αλλά στα τέλη της άνοιξης του 1936, όταν πιάστηκαν μια σειρά πράχτορες ναζήδες και τροτσκιστές συνωμότες, αποκαλύφθηκε η ύπαρξη μιας ακόμα πλατύτερης οργάνωσης, μιας κεντρικής τρομοκρατικής επιτροπής όπου όχι μόνο ο Ζηνόβιεφ και ο Κάμενεφ αλλά και αρκετοί ηγέτες τροτσκιστές ήταν μέλη της. Η προανάκριση και τα στοιχεία που δόθηκαν στη δίκη (Αύγουστος 1936) αποκάλυψαν πως με του γερμανούς που έστειλε στην ΕΣΣΔ ο ίδιος ο Τρότσκυ, η οργάνωση βρισκόταν σε στενή επαφή με τη γερμανική Γκεστάπο. Ο Ζηνόβιεφ, Ο Κάμενεφ και οι συνεργάτες τους καταδικάστηκαν σε θάνατο. Μέσα στις δυο κατοπινές βδομάδες συνελήφθηκαν κι άλλοι τροτσκιστές – ο Πιατκώβ, ο Ράντεκ, ο Σοκόλνικωφ, ο Σερεμπράκωφ και ο Γιαγκόντα, Λαϊκός Επίτροπος των Εσωτερικών – ύστερα από ομολογίες της ομάδας Ζηνόβιεφ – Κάμενεφ. Η δίκη τους έγινε στις αρχές του 1937. Τα όσα είπαν στις καταθέσεις τους και όσα αποκάλυψαν μέσα στο δικαστήριο αποδεικνύουν πως αντίθετα απ’όσα προφασίζονταν τόσο καιρό πως ό,τι έκαναν το έκαναν τάχα από ενδιαφέρον για το σοβιετικό λαό η πολιτική τους και οι ενέργειες τους ήταν μια πλήρης υποταγή στα σχέδια του Χίτλερ. Η οργάνωση σαμποτάζ στους σιδηροδρόμους, στα ανθρακωρυχεία, σε σπουδαία χημικά εργοστάσια και ηλεκτροσταθμούς, στη γεωργία και στην κτηνοτροφία αποδείχτηκε πως ήταν ένα βοηθητικό μόνο στοιχείο του κυρίου έργο τους. Γιατί ο σκοπός τους ήταν να αποτανθούν στο εξωτερικό για βοήθεια -- στη γερμανική και στη γιαπωνέζική μυστική υπηρεσία – αν οι προσπάθειες τους στο εσωτερικό αποτύχαιναν. Όπως είπε ο Σοκόλνικωφ – που για ένα διάστημα ήταν πρεσβευτής στη Μεγ. Βρετανία – «είχαμε τη γνώμη πως ο φασισμός ήταν η πιο οργανωμένη μορφή του καπιταλισμού, πως θα θριάμβευε και πως θα καταλάμβανε την Ευρώπη και θα μας έπνιγε. Γι αυτό ήταν καλύτερο να δοθεί η Ουκρανία στη Γερμανία και τα εδάφη της Άπω Ανατολής στην Ιαπωνία, να δοθούν οικονομικά προνόμια σε γερμανικές βιομηχανίες, να γίνουν σε μεγάλη κλίμακα ανατρεπτικές ενέργειες μόλις ξεσπούσε ο πόλεμος ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και στη Γερμανία και σε ανταμοιβή, να εγκαθιδρυόταν Τροτσκιστική Κυβέρνηση μετά τη γερμανική νίκη. Αξίζει να σημειωθεί πως καθώς έγραψε αργότερα κι ένας πολύ γνωστός Αμερικανός δημοσιογράφος που παρακολούθησε τη δίκη « η εντύπωση που δημιουργήθηκε στο εξωτερικό, πως όλοι οι κατηγορούμενοι έλεγαν τα ίδια πράματα, πως αυτοεξευτελίζονταν και γίνονταν τιποτένιοι πως έμοιαζαν με μαντρωμένα πρόβατα για σφάξιμο, δεν είναι καθόλου σωστή. Συζητούσαν έντονα με τον κατήγορο και δεν είπαν παρά εκείνα μόνο που δεν μπορούσαν να κρυφτούν». Ο Ράντεκ, στην απολογία του, είπε : «Επί δυόμιση μήνες στην ανάκριση ή στην αντιπαράσταση ανάγκασα τον ανακριτή ν’ ανοίξει τα χαρτιά του, έτσι ώστε να μπορώ να δω ποιος ομολόγησε, ποιος δεν ομολόγησε, και τι ομολόγησε ο καθένας». Σχεδόν όλοι οι ξένοι διπλωμάτες στη Μόσχα που παρακολουθούσαν τη δίκη, καθώς ανάφερε ο πρεσβευτής των Ην. Πολιτειών κ. Νταίβις στον υπουργό των εξωτερικών κ.Κόρντελ Χάλλ στις 17 Φεβρουαρίου 1937, συμφωνούσαν μαζί του πως οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι. Το Ανώτατο Δικαστήριο καταδίκασε τους αρχηγούς της συνωμοσίας σε θάνατο, ενώ το Ράντεκ, το Σοκόλνίκωφ και τους άλλους που έπαιξαν μικρότερο ρόλο τους καταδίκασε σε φυλάκιση. Το Μάη του 1937 πιάστηκε και μια άλλη ομάδα συνωμοτών, ύστερα από τις αποκαλύψεις που έγιναν στις καταθέσεις των μαρτύρων στις προηγούμενες δίκες. Στην ομάδα αυτή ήταν οι δυο Λαϊκοί Επίτροποι Αμύνης, ο Τσουχατσέφσκυ και ο Γκαμάρνικ καθώς και αρκετοί άλλοι στρατηγοί. Το στρατοδικείο που τους δίκασε απαρτίζονταν από τους ανώτατους στρατιωτικούς ηγέτες της ΕΣΣΔ. Κατηγορούνταν για κατασκοπεία για λογαριασμό της μυστικής υπηρεσίας μιας χώρας «η οποία εφαρμόζει απέναντι στην ΕΣΣΔ μη φιλική πολιτική». Αργότερα αποκαλύφθηκε πως ο Τσουχατσέφσκυ και οι συνεργάτες του είχαν τις ίδιες αντιλήψεις και παρόμοιες δοσοληψίες με τους τροτσκιστές για τη Γερμανία γιατί πίστευαν πως δεν υπάρχει στη γη δύναμη τόσο ισχυρή όσο η Γερμανία και πως γι αυτό ήταν απαραίτητο να έρθουν σε συνεννόηση μαζί της, όπως και με την Ιαπωνία. Έτσι ετοίμαζαν στρατιωτικό πραξικόπημα παρ’ όλο που ήταν πρόβλημα το που θα εύρισκαν ανθρώπους για μια τέτοια δουλειά, δηλ. για να καταλάβουν τα κυβερνητικά κτίρια και να σκοτώσουν τους σοβιετικού ηγέτες. Στο σημείο αυτό έπεσαν έξω. Τον Ιούνιο του 1937 καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν. Και μια ακόμα αμάδα πιάστηκε. Η ομάδα αυτή εργάζονταν αρκετά δραστήρια ωσότου οι κίνδυνοι από τα μέσα περιόρισαν τη δράση της. Το Μάη, ανακοινώθηκε πως οι δεξιοί ηγέτες Μπουχάριν, Ρύκωφ και Τόμσκυ ήταν ύποπτοι προδοσίας, σύμφωνα με όσα κατατέθηκαν στις προηγούμενες δίκες. Οι δυο πρώτο συνελήφθηκαν και ο Τόμσκυ αυτοκτόνησε. Άλλοι γνωστοί τροτσκιστές τέθηκαν υπό επιτήρηση – ο Ρόζενγκολτς (άλλοτε συνεργάτης του Τρότσκυ στο Επιτροπάτο των Στρατιωτικών, αντιπρόσωπος στο Λονδίνο και Λαϊκος Επίτροπος του Εξωτερικού Εμπορίου),ο Ρακόφσκυ συνεργάτης του Τρότσκυ πριν απ’ το 1914,αργότερα Πρόεδρος της Σοβιετικής Ουκρανικής Κυβέρνησης και ύστερα πρεσβευτής στο Λονδίνο), ο Κρεστίνκυ (ένας από τους γραμματείς της Κ.Ε. του Κόμματος, αργότερα Λαϊκός Επίτροπος των Οικονομικών και ύστερα πρεσβευτής στο Βερολίνο) και αρκετοί άλλοι. Η δίκη της ομάδας αυτής έγινε το Μάρτη του 1938. Στο εξωτερικό οι δίκες έδωσαν αφορμή να γραφούν τόμοι από βρισιές, επινοήσεις και παραμύθια. Οι βρισιές ήταν τόσο πρόστυχες που οι σοβιετικοί πολίτες πείστηκαν -- και ο καθένας που τους συναντούσε τα χρόνια εκείνα μπορούσε να το καταλάβει – πως πραγματικά η Σοβιετική Κυβέρνηση είχε καταφέρει ένα συντριπτικό πλήγμα στα σχέδια εκείνων που τα είχαν επινοήσει. Και γι αυτό ξεφώνιζαν τώρα. Τη γενική αντίληψη, την ετυμηγορία της ΕΣΣΔ την έδωσε ο Στάλιν στο 18ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος, το Μάρτη του 1939 :«Όταν ακούει κανένας αυτές τις ανοησίες που λέγονται στο εξωτερικό, μπορεί να του περάσει η ιδέα πως αν οι κατάσκοποι, οι δολοφόνοι και οι καταστροφείς έμεναν ελεύθεροι να καταστρέφουν, να δολοφονούν και να κατασκοπεύουν ανεμπόδιστα και αδέσμευτα τότε οι σοβιετικές οργανώσεις θα ήταν πολύ πιο γερές και ισχυρές». Είναι κοινό μυστικό πως στη διάρκεια αυτών των ερευνών μέσα σε τούτα τα χρόνια και ιδιαιτέρα στο 1937 έγιναν πολλές συλλήψεις ύποπτων που κατείχαν υπεύθυνες θέσεις. Οι ξένοι δημοσιογράφοι και διπλωμάτες, συνηθισμένοι να κρίνουν τη δύναμη ενός καθεστώτος από την τύχη των ανθρώπων που βρίσκονταν στην εξουσία ερμήνευαν τις συλλήψεις αυτές σαν ένδειξη και απόδειξη της μεγάλης έλλειψης εμπιστοσύνης που υπήρχε. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπήρχε αβεβαιότητα στις μεγάλες λαϊκές μάζες. Ακόμα και οι λίγοι διανοούμενοι, στους οποίος το κουτσομπολιό, η φλυαρία και η ανάμνηση των παλιών δισταγμών δημιούργησαν υποψίες, από το 1938 και ύστερα άρχισαν να ησυχάζουν γιατί πολλοί απ’ αυτούς που είχαν προφυλακιστεί αφέθηκαν ελεύθεροι και άρχισαν να γυρίζουν πίσω στις δουλειές τους»

* ο τίτλος είναι της Ανασύνταξης

Διαβάστε Περισσότερα »

Μία δήλωση 17 μελών της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου για ένα δημοσίευμα της «Πανσπουδαστικής», οργάνου της «ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ»

Εμείς οι «17», μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής, που προέκυψε από δύο μέλη κάθε Σχολής εκλεγμένα από τις Γενικές Συνελεύσεις των Σχολών που πραγματοποιήθηκαν κατά την διάρκεια της τριήμερης κατάληψης του Πολυτεχνείου, διαβάσαμε στο 8ο φύλλο της «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ», οργάνου της «ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ», κείμενο με τίτλο «Ανακοίνωση – απάντηση» της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα του Πολυτεχνείου.

Επειδή και στο παρελθόν παρουσιάσθηκαν και άλλες ανακοινώσεις, επικαλούμενες την καθολική έγκριση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα, κρίνουμε σκόπιμο να τονίσουμε ότι εμείς ποτέ δεν λάβαμε μέρος στη σύνταξη ή την υπογραφή καμμίας παρόμοιας ανακοίνωσης και, φυσικά, ούτε της παραπάνω.

Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα είχε σαν καθήκον και επιδίωξη την υπεύθυνη και μοναδική αντιπροσώπευση των φοιτητών και την συντονισμένη προβολή των αιτημάτων και συνθημάτων που εξέφρασαν τον αγώνα εκείνων των ημερών και μέσα στις τότε συγκεκριμένες συνθήκες. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, δεν μπορεί να ανατεθεί στην Συντονιστική Επιτροπή και, πολύ περισσότερο σε κάποια μέλη της, ο ρόλος της παντοτινής έκφρασης του φοιτητικού κινήματος.

Η επίκληση του ονόματος της Συντονιστικής Επιτροπής για την κάλυψη και προβολή ορισμένων γνωμών και θέσεων, ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε κριτική που θα μπορούσε να ασκήσει κανείς για το περιεχόμενό τους, είναι τουλάχιστον απαράδεκτη.

Νομίζουμε ότι τέτοιες ενέργειες δεν πρέπει να γίνονται, γιατί μονο καλό δεν προσφέρουν στην ενότητα του αγώνα.

«17 ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ»

Σημείωση: Για την διατύπωση και την υπογραφή των παραπάνω απόψεων δεν ήταν δυνατό να βρεθούν για να συμμετάσχουν όλα τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου, εξ αιτίας των δύσκολων συνθηκών που αντιμετωπίζουν (φυλακές, παρανομία κλπ).

Περιοδικό «Δημοκρατία», μηνιαία Δημοκρατική επιθεώρηση, «Ομάδα Δημοκρατίας», τεύχος 82 (5/1974) σελ. 16

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Φρίντριχ Ένγκελς - 192 χρόνια από τη γέννηση του

engkelsΤιμώντας τα 192 χρόνια απ' τη γέννηση του Φρίντριχ Ένγκελς (28 Νοέμβρη 1820) στην Μπάρμεν της Ρηνανικής Πρωσσίας αναδημοσιεύουμε άρθρο του Β. Ι. ΛΕΝΙΝ που αναφέρεται στη συμβολή των Μαρξ-Ένγκελς στην ανάπτυξη του μαρξισμού.

Στις 5 του Αυγούστου 1895 με το νέο ημερολόγιο (24 του Ιούλη) πέθανε στο Λονδίνο ο Φρίντριχ Ένγκελς.Ύστερα από το φίλο του Καρλ Μαρξ (που πέθανε το 1883), ο Ένγκελς ήταν ο πιο επιφανής επιστήμονας και δάσκαλος του διεθνούς προλεταριάτου σ’ όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Από τότε που η τύχη το έφερε να ανταμώσουν ο Καρλ Μαρξ με τον Φρίντριχ Ένγκελς, το έργο ζωής και των δύο φίλων έγινε κοινή τους υπόθεση. Συνεπώς, για να καταλάβει κανείς τι έκανε ο Φρίντριχ Ένγκελς για το προλεταριάτο, πρέπει ν’ αφομοιώσει καλά τη σημασία της διδασκαλίας και της δράσης του Μαρξ στην ανάπτυξη του σύγχρονου εργατικού κινήματος.

Πρώτοι ο Μαρξ και ο Ένγκελς έδειξαν, ότι η εργατική τάξη με τις διεκδικήσεις της είναι το αναγκαίο γέννημα του σύγχρονου οικονομικού καθεστώτος, που μαζί με την αστική τάξη δημιουργεί και οργανώνει αναπόφευκτα και το προλεταριάτο. Έδειξαν ότι την ανθρωπότητα δεν θα την απαλλάξουν από τις συμφορές που τη δέρνουν σήμερα, οι καλοπροαίρετες προσπάθειες ορισμένων ευγενικών προσωπικοτήτων, αλλά η ταξική πάλη του οργανωμένου προλεταριάτου. Πρώτοι ο Μαρξ και ο Ένγκελς εξήγησαν στις επιστημονικές εργασίες τους, ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι μια επινόηση ονειροπόλων, αλλά ο τελικός σκοπός και το αναγκαίο αποτέλεσμα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της σύγχρονης κοινωνίας. Όλη η γραφτή ιστορία ήταν ως τα σήμερα ιστορία ταξικής πάλης. Διαδοχή της κυριαρχίας και των νικών ορισμένων κοινωνικών τάξεων πάνω σε άλλες. Κι αυτό θα συνεχίζεται, ώσπου να εξαφανιστούν οι βάσεις της ταξικής πάλης και της ταξικής ιεραρχίας –η ατομική ιδιοχτησία και η αναρχική κοινωνική παραγωγή. Τα συμφέροντα του προλεταριάτου απαιτούν την εξάλειψη αυτών των βάσεων, και για το λόγο αυτό η συνειδητή ταξική πάλη των οργανωμένων εργατών πρέπει να στρέφεται ενάντια στις βάσεις αυτές. Κάθε όμως ταξική πάλη είναι πάλη πολιτική.

Οι απόψεις αυτές του Μαρξ και του Ένγκελς έχουν γίνει σήμερα κτήμα όλου του προλεταριάτου που αγωνίζεται για την απελευθέρωσή του. Οι απόψεις όμως αυτές στη δεκαετία 1840-1850, όταν οι δύο φίλοι άρχισαν να παίρνουν μέρος στη σοσιαλιστική φιλολογία και στα κοινωνικά κινήματα του καιρού τους, ήταν κάτι το εντελώς καινούργιο. Τότε υπήρχαν πολλοί άνθρωποι με ταλέντο και χωρίς ταλέντο, τίμιοι και μη τίμιοι, που συνεπαρμένοι από την πάλη για την πολιτική ελευθερία, από την πάλη ενάντια στην απολυταρχία των βασιλιάδων, της αστυνομίας και των παπάδων, δεν έβλεπαν την αντίθεση των συμφερόντων της αστικής τάξης και του προλεταριάτου. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έκαναν ούτε καν τη σκέψη ότι οι εργάτες μπορούν να ενεργούν σαν αυτοτελής κοινωνική δύναμη. Από το άλλο μέρος υπήρχαν πολλοί ονειροπόλοι, κάποτε μεγαλοφυείς που πίστευαν πως δεν χρειάζεται παρά να πείσουμε τους κυβερνήτες και τις κυρίαρχες τάξεις, ότι το σύγχρονο κοινωνικό καθεστώς είναι άδικο και τότε θα είναι εύκολο να εγκαθιδρυθεί στη γη ειρήνη και γενική ευδαιμονία. Ονειρεύονταν δηλαδή σοσιαλισμό χωρίς πάλη. Τέλος, όλοι σχεδόν οι σοσιαλιστές εκείνου του καιρού είναι γενικά φίλοι της εργατικής τάξης, έβλεπαν το προλεταριάτο μόνο σαν πληγή, έβλεπαν με φρίκη ότι με την ανάπτυξη της βιομηχανίας μεγαλώνει κι αυτή η πληγή. Για το λόγο αυτό, όλοι τους σκέπτονταν με ποιο τρόπο θα σταματήσουν την ανάπτυξη της βιομηχανίας και του προλεταριάτου, με ποιο τρόπο θα σταματήσουν τον «τροχό της ιστορίας». Σε αντίθεση με το γενικό φόβο μπροστά στην ανάπτυξη του προλεταριάτου, ο Μαρξ και ο Ένγκελς στήριζαν όλες τις ελπίδες τους στην αδιάκοπη αύξηση του προλεταριάτου. Όσο περισσότεροι οι προλετάριοι τόσο μεγαλύτερη η δύναμή τους σαν επαναστατική τάξη, τόσο πιο κοντινός και πραγματοποιήσιμος ο σοσιαλισμός. Με λίγα λόγια οι υπηρεσίες του Μαρξ και του Ένγκελς απέναντι στην εργατική τάξη μπορούν να διατυπωθούν έτσι: δίδαξαν στην εργατική τάξη της αυτογνωσία και την αυτοσυνείδηση και στη θέση των ονειροπολημάτων έβαλαν την επιστήμη...

Να γιατί ο κάθε εργάτης πρέπει να ξέρει το όνομα και τη ζωή του Ένγκελς, να γιατί στη συλλογή μας αυτή, που έχει για σκοπό της, όπως και όλες οι εκδόσεις μας, το ξύπνημα της ταξικής αυτοσυνείδησης των Ρώσων εργατών, πρέπει να δώσουμε μια σκιαγραφία της ζωής και της δράσης του Φρίντριχ Ένγκελς, του ενός απ’ τους δυό μεγάλους δασκάλους του σύγχρονου προλεταριάτου.

Ο Ένγκελς γεννήθηκε το 1820 στην πόλη Μπάρμεν της επαρχίας Ρήνου του βασιλείου της Πρωσσίας. Ο πατέρας του ήταν εργοστασιάρχης. Το 1838 για οικογενειακούς λόγους ο Ένγκελς αναγκάστηκε, πριν ακόμα τελειώσει το γυμνάσιο, να πάει υπάλληλος σ’ έναν εμπορικό οίκο της Βρέμης. Η απασχόληση με το εμπόριο δεν εμπόδισε τον Ένγκελς να συνεχίζει την επιστημονική και πολιτική του μόρφωση. Από μαθητής ακόμα του γυμνασίου μίσησε την απολυταρχία και την αυθαιρεσία των δημόσιων υπαλλήλων. Η μελέτη της φιλοσοφίας τον οδήγησε παραπέρα. Κείνο τον καιρό στη γερμανική φιλολογία κυριαρχούσε η διδασκαλία του Χέγκελ και ο Ένγκελς έγινε οπαδός του. Αν και ο ίδιος ο Χέγκελ ήταν θαυμαστής του απολυταρχικού πρωσσικού κράτους, που το υπηρετούσε σαν καθηγητής του πανεπιστημίου του Βερολίνου, η διδασκαλία του Χέγκελ ήταν επαναστατική. Η πίστη του Χέγκελ στο λογικό και στα δικαιώματα του ανθρώπου και η βασική θέση της Χεγκελιανής φιλοσοφίας ότι στον κόσμο συντελείται ένα αέναο προτσές αλλαγής και εξέλιξης, οδήγησαν τους μαθητές εκείνους του βερολινέζου φιλόσοφου, στη σκέψη ότι και η πάλη ενάντια στην πραγματικότητα, η πάλη ενάντια στην αδικία που επικρατεί και στο κακό που βασιλεύει, έχει τις ρίζες της στον παγκόσμιο νόμο της αιώνιας εξέλιξης. Αν τα πάντα εξελίσσονται, αν τούτους τους θεσμούς τους διαδέχονται άλλοι, γιατί θα συνεχίζει να υπάρχει αιώνια η απολυταρχία του πρώσσου βασιλιά ή του ρώσου τσάρου, ο πλουτισμός μια μηδαμινής μειοψηφίας σε βάρος της τεράστιας πλειοψηφίας, η κυριαρχία της αστικής τάξης πάνω στο λαό; Η φιλοσοφία του Χέγκελ μιλούσε για εξέλιξη του πνεύματος και των ιδεών, ήταν ιδεαλιστική. Από την εξέλιξη του πνεύματος έβγαζε και την εξέλιξη της φύσης, του ανθρώπου και των ανθρώπινων, δηλαδή των κοινωνικών σχέσεων.

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς κράτησαν τη σκέψη του Χέγκελ για το αιώνιο προτσές της εξέλιξης, και απέρριψαν την προκατειλημμένη ιδεαλιστική αντίληψη. Στράφηκαν προς τη ζωή και είδαν ότι δεν είναι η εξέλιξη του πνεύματος εκείνο που εξηγεί την εξέλιξη της φύσης, αλλά αντίθετα, το πνεύμα πρέπει να εξηγηθεί με τη φύση, με την ύλη... Σε αντίθεση προς τον Χέγκελ και τους άλλους χεγκελιανούς, ο Μαρξ και ο Ένγκελς ήταν υλιστές. Αντικρίζοντας υλιστικά τον κόσμο και την ανθρωπότητα, είδαν ότι, όπως όλα τα φαινόμενα της φύσης έχουν στη βάση τους υλικές αιτίες, έτσι και η εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας καθορίζεται από την ανάπτυξη των υλικών, των παραγωγικών δυνάμεων. Από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων εξαρτώνται οι σχέσεις που δημιουργούν μεταξύ τους οι άνθρωποι όταν παράγουν τα είδη, που είναι απαραίτητα για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Και στις σχέσεις αυτές βρίσκεται η εξήγηση όλων των φαινομένων της κοινωνικής ζωής, των ανθρώπινων επιδιώξεων, των ιδεών και των νόμων. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δημιουργεί τις κοινωνικές σχέσεις που στηρίζονται στην ατομική ιδιοχτησία, τώρα όμως βλέπουμε πως η ίδια αυτή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων αφαιρεί την ιδιοχτησία από την πλειοψηφία και την συγκεντρώνει στα χέρια μια μηδαμινής μειοψηφίας. Καταργεί την ιδιοχτησία, τη βάση του σύγχρονου κοινωνικού καθεστώτος μόνη της τείνει προς τον ίδιο σκοπό, που έχουν βάλει στον εαυτό τους οι σοσιαλιστές. Οι σοσιαλιστές πρέπει μόνο να καταλάβουν ποια κοινωνική δύναμη, λόγω της θέσης της στη σύγχρονη κοινωνία, ενδιαφέρεται για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού, και να προσδώσουν στη δύναμη αυτή συνείδηση των συμφερόντων της και του κοινωνικού της καθήκοντος. Η δύναμη αυτή είναι το προλεταριάτο...

Ο Ένγκελς γνώρισε το προλεταριάτο στην Αγγλία, στο κέντρο της αγγλικής βιομηχανίας, στο Μάντσεστέρ, όπου εγκαταστάθηκε το 1842, κι έπιασε δουλειά σ’ έναν εμπορικό οίκο, ένας από τους συνεταίρους του οποίου ήταν ο πατέρας του. Εδώ ο Ένγκελς δεν καθότανε απλώς στο γραφείο του εργοστασίου, πήγαινε στις βρώμικες συνοικίες όπου ζούσαν οι εργάτες και έβλεπε με τα μάτια του τη φτώχια και τη δυστυχία τους. Δεν αρκέστηκε όμως στις προσωπικές του παρατηρήσεις, διάβασε όλα όσα είχαν γραφτεί πριν απ’ αυτόν για την κατάσταση της αγγλικής εργατικής τάξης, μελέτησε προσεχτικά όλα τα επίσημα ντοκουμέντα που του ήταν προσιτά. Καρπός των μελετών και των παρατηρήσεων αυτών ήταν το βιβλίο «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στης Αγγλία».

Και πριν από τον Ένγκελς πάρα πολλοί είχαν περιγράψει τα βάσανα του προλεταριάτου και τονίσει, ότι είναι ανάγκη να του δοθεί βοήθεια. Πρώτος ο Ένγκελς είπε ότι το προλεταριάτο δεν είναι μόνο τάξη που υποφέρει. Ότι ίσα-ίσα η επαίσχυντη οικονομική κατάσταση του προλεταριάτου το σπρώχνει ακατάσχετα προς τα μπρος και το αναγκάζει να παλεύει για την τελική του απελευθέρωση. Και το αγωνιζόμενο προλεταριάτο θα βοηθήσει μόνο του τον εαυτό του. Το πολιτικό κίνημα της εργατικής τάξης θα οδηγήσει αναπόφευκτα τους εργάτες να καταλάβουν, ότι γι’ αυτούς δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το σοσιαλισμό. Από το άλλο μέρος, ο σοσιαλισμός τότε μόνο θα καταστεί δύναμη, όταν γίνει σκοπός της πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης. Αυτές είναι οι βασικές ιδέες του βιβλίου του Ένγκελς για την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία, ιδέες που τις έχει αφομοιώσει σήμερα όλο το αγωνιζόμενο και σκεπτόμενο προλεταριάτο, που τότε όμως ήταν εντελώς καινούργιες. Οι ιδέες αυτές έχουν διατυπωθεί από τις πιο αξιόπιστες και συγκλονιστικές εικόνες της δυστυχίας του αγγλικού προλεταριάτου. Το βιβλίο αυτό ήταν ένα φοβερό κατηγορητήριο ενάντια στον καπιταλισμό και στην αστική τάξη. Προξένησε τεράστια εντύπωση. Παντού άρχισαν να παραπέμπουν στο βιβλίο του Ένγκελς, γιατί έδινε την καλύτερη εικόνα της κατάστασης του σύγχρονου προλεταριάτου. Και πραγματικά, ούτε πριν από το 1845, ούτε και αργότερα δεν παρουσιάστηκε κανένα έργο που να δίνει μια τόσο ζωντανή και πιστή περιγραφή των βασάνων της εργατικής τάξης.

Ο Ένγκελς έγινε σοσιαλιστής μόνος στην Αγγλία. Στο Μάντσεστερ συνδέθηκε με τους παράγοντες του αγγλικού εργατικού κινήματος εκείνου του καιρού και άρχισε να γράφει σε διάφορες αγγλικές σοσιαλιστικές εκδόσεις. Το 1844, επιστρέφοντας στη Γερμανία σταμάτησε στο Παρίσι, όπου γνωρίστηκε με τον Μαρξ με τον οποίο είχε ήδη από προηγούμενα αλληλογραφία. Στο Παρίσι ο Μαρξ, κάτω από την επίδραση των γάλλων σοσιαλιστών και της γαλλικής ζωής, είχε γίνει κι αυτός σοσιαλιστής. Εδώ οι δύο φίλοι έγραψαν μαζί το βιβλίο: «Η αγία οικογένεια, η κριτική της κριτικής κριτικής». Στο βιβλίο αυτό που βγήκε ένα χρόνο πριν από το έργο «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» και γράφτηκε στο μεγαλύτερο μέρος του από τον Μαρξ, μπήκαν οι βάσεις του επαναστατικού-υλιστικού σοσιαλισμού που τις κύριες ιδέες του τις εκθέσαμε πιο πάνω. Ο τίτλος «Αγία οικογένεια» είναι αστεία προσωνυμία που χρησιμοποιείται για τους φιλόσοφους αδελφούς Μπαόυερ και τους οπαδούς τους. Οι κύριοι αυτοί κήρυχναν μια κριτική που στέκεται πάνω από κάθε πραγματικότητα, πάνω από κόμματα και πολιτική, που αρνιέται κάθε πραχτική δράση και απλώς ατενίζει «κριτικά» το γύρω κόσμο και τα γεγονότα που διαδραματίζονται σ’ αυτόν. Οι κύριοι Μπάουερ έκρινα αφ’ υψηλού το προλεταριάτο, που το θεωρούσαν άκριτη μάζα. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς αντιτάχθηκαν αποφασιστικά σ’ αυτή την ανόητη κι επιζήμια κατεύθυνση. Στο όνομα της πραγματικής ανθρώπινης προσωπικότητας του εργάτη, που τον ποδοπατούν οι κυρίαρχες τάξεις και το κράτος, ο Μαρξ και ο Ένγκελς απαιτούν όχι ενατένιση, αλλά πάλη για μια καλύτερη οργάνωση της κοινωνίας. Και σαν δύναμη ικανή να διεξάγει μια τέτοια πάλη και έχει συμφέρον απ’ αυτή την πάλη, βλέπουν, φυσικά, το προλεταριάτο. Πριν ακόμα από την «Αγία οικογένεια» ο Ένγκελς είχε δημοσιεύσει στο «γερμανο-γαλλικό περιοδικό» του Μαρξ και του Ρούγκε τις «Κριτικές μελέτες πάνω στην πολιτική οικονομία». Στο έργο αυτό εξέτασε από τη σκοπιά του σοσιαλισμού τα βασικά φαινόμενα του σύγχρονου οικονομικού καθεστώτος, σαν αναγκαία επακόλουθα της κυριαρχίας της ατομικής ιδιοχτησίας. Η επαφή του με τον Ένγκελς συντέλεσε αναμφισβήτητα στο ν’ αποφασίσει ο Μαρξ ν’ ασχοληθεί με την πολιτική οικονομία, με την επιστήμη στην οποία τα έργα του προκάλεσαν ολόκληρη επανάσταση.

Από το 1845 ως το 1847 ο Ένγκελς ζούσε στις Βρυξέλλες και στο Παρίσι, συνδυάζοντας τις επιστημονικές του ασχολίες με την πραχτική δράση μέσα στους γερμανούς εργάτες των Βρυξελλών και του Παρισιού. Εδώ ο Ένγκελς και ο Μαρξ συνδέθηκαν με τη μυστική γερμανική «Ένωση των κομμουνιστών», που τους ανέθεσε να διατυπώσουν τις βασικές αρχές του σοσιαλισμού είχαν επεξεργαστεί. Έτσι είδε το φως το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» το περίφημο έργο του Μαρξ και του Ένγκελς, που δημοσιεύτηκε το 1948. το μικρό αυτό βιβλιαράκι αξίζει ολόκληρους τόμους: με το πνεύμα του ζει και κινείται ως τα σήμερα όλο το οργανωμένο και αγωνιζόμενο προλεταριάτο του πολιτισμένου κόσμου.

Η επανάσταση του 1848, που ξέσπασε πρώτα στη Γαλλία και σε συνέχεια επεκτάθηκε και σ’ άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, έφερε τον Μαρξ και το Ένγκελς στην πατρίδα τους. Εδώ, στην Πρωσσία του Ρήνουθ, μπήκαν επικεφαλής της δημοκρατικής «Νέας εφημερίδας του Ρήνου», που έβγαινε στην Κολωνία. Οι δύο φίλοι ήταν η ψυχή όλων των επαναστατικών-δημοκρατικών τάσεων στην Πρωσσία του Ρήνου. Υπεράσπιζαν όσο ήταν δυνατό τα συμφέροντα του λαού και της ελευθερίας ενάντια στις αντιδραστικές δυνάμεις. Οι τελευταίες αυτές, όπως είναι γνωστό, υπερίσχυσαν. Η «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» κλείστηκε. Ο Μαρξ, που στο διάστημα του εκπατρισμού του είχε χάσει την πρωσσική υπηκοότητα, απελάθηκε, ο Ένγκελς όμως πήρε μέρος στην ένοπλη λαϊκή εξέγερση, πολέμησε σε τρεις μάχες για τη λευτεριά και μετά την ήττα των επαναστατών έφυγε στο Λονδίνο μέσω Ελβετίας.

Στο Λονδίνο εγκαταστάθηκε και ο Μαρξ. Ο Ένγκελς γρήγορα ξανάγινε υπάλληλος, αργότερα και μέτοχος στον ίδιο εμπορικό οίκο του Μάντσεστερ, όπου δούλευε και στα 1842-1844. Ως το 1870 ο Ένγκελς ζούσε στο Μάντσεστερ και ο Μαρξ στο Λονδίνο, πράγμα που δεν τους εμπόδιζε να έχουν την πιο συχνή πνευματική επικοινωνία: αλληλογραφούσαν σχεδόν κάθε μέρα. Στην αλληλογραφία αυτή οι δύο φίλοι αντάλλασσαν τις γνώμες και τις γνώσεις τους κι εξακολουθούσαν να επεξεργάζονται από κοινού τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Το 1870 ο Ένγκελς μετοίκησε στο Λονδίνο, και ως το 1883 που πέθανε ο Μαρξ, συνεχιζόταν η κοινή πνευματική τους ζωή, γεμάτη εντατική δουλειά. Καρπός της ήταν –από την πλευρά του Μαρξ- «Το Κεφάλαιο», το μεγαλύτερο πολιτικό-οικονομικό έργο του αιώνα μας, κι από την πλευρά του Ένγκελς μία σειρά μεγάλα και μικρά έργα. Ο Μαρξ ασχολούνταν με την ανάλυση των σύνθετων φαινομένων της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας. Ο Ένγκελς, σε έργα γραμμένα πολύ κατανοητά, που συχνά έχουν το χαρακτήρα πολεμικής, φώτιζε τα πιο γενικά επιστημονικά προβλήματα και διάφορα φαινόμενα του παρελθόντος και του παρόντος, στο πνεύμα της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας και της οικονομικής θεωρίας του Μαρξ. Από τις εργασίες αυτές του Ένγκελς αναφέρουμε: το έργο πολεμικής ενάντια στον Ντύρινγκ (εδώ εξετάζονται μέγιστα προβλήματα του τομέα της φιλοσοφίας, των φυσικών και των κοινωνικών επιστημών), την «Καταγωγή της οικογένειας, της ιδιοχτησίας και του κράτους», τον «Λουδοβίκο Φόυερμπαχ», το άρθρο για την εξωτερική πολιτική της ρωσικής κυβέρνησης, τα περίφημα άρθρα για το ζήτημα της κατοικίας και, τέλος τα δυό μικρά μα εξαιρετικά πολύτιμα άρθρα για την οικονομική ανάπτυξη της Ρωσίας.

Ο Μαρξ πέθανε πριν προλάβει να επεξεργαστεί στην οριστική του μορφή το τεράστιο έργο του για το κεφάλαιο. Ωστόσο στο πρόχειρο ήταν ήδη έτοιμο, και ο Ένγκελς, ύστερα από το θάνατο του φίλου του, καταπιάστηκε με τη δύσκολη δουλειά της επεξεργασίας και της έκδοσης του ΙΙ και του ΙΙΙ τόμου του «Κεφάλαιου». Το 1885 έβγαλε τον ΙΙ τόμο και το 1894 τον ΙΙΙ (τον IV τόμο δεν πρόλαβε να τον επεξεργαστεί). Οι δύο αυτοί τόμου χρειάστηκαν πάρα πολλή δουλειά. Α αυστριακός σοσιαλδημοκράτης Άντλερ έκανε μια σωστή παρατήρηση: ο Ένγκελς με την έκδοση του ΙΙ και ΙΙΙ τόμου του «Κεφάλαιου» έστησε στο μεγαλοφυή φίλο του ένα μεγαλειώδες μνημείο, στο οποίο άθελά του χάραξε με ανεξίτηλα γράμματα και το δικό του όνομα. Πραγματικά, οι δύο αυτοί τόμου του «Κεφάλαιου» είναι έργο και των δύο: του Μαρξ και του Ένγκελς. Οι παλιοί θρύλοι μιλούν για διάφορα συγκινητικά παραδείγματα φιλίας. Το προλεταριάτο της Ευρώπης μπορεί να πει, ότι η επιστήμη του δημιουργήθηκε από δυό επιστήμονες και αγωνιστές, που οι σχέσεις τους ξεπερνούν τους πιο συγκινητικούς θρύλους των αρχαίων για την ανθρώπινη φιλία. Ο Ένγκελς έβαζε πάντοτε –και σε γενικές γραμμές πολύ δίκαια- τον εαυτό του ύστερα από τον Μαρξ. «Κοντά στον Μαρξ» έγραφε σ’ έναν παλιό του φίλο, «εγώ έπαιζα το δεύτερο βιολί». Η αγάπη του για τον Μαρξ όσο ζούσε και η ευλαβική του προσήλωση στη μνήμη του Μαρξ όταν πέθανε, ήταν απεριόριστές. Αυτός ο σκληρός αγωνιστής και ο αυστηρός στοχαστής είχε ψυχή που ήξερε ν’ αγαπάει βαθιά.

Ύστερα από το κίνημα του 1848-1849 ο Μαρξ και ο Ένγκελς, όντας στην ξενιτιά, δεν ασχολούνταν μόνο με την επιστήμη. Ο Μαρξ ίδρυσε το 1864 τη «Διεθνή ένωση των εργατών» και επί ολόκληρη δεκαετία καθοδηγούσε αυτή την Ένωση. Στις υποθέσεις της Ένωσης συμμετείχε δραστήρια και ο Ένγκελς. Η δράση της «Διεθνούς ένωσης» που συνένωνε, σύμφωνα με τη σκέψη του Μαρξ, τους προλετάριους όλων των χωρών είχε τεράστια σημασία για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος. Μα κι όταν η «Διεθνής ένωση» σταμάτησε τη δράση της στα 1870-1880, ο ενοποιητικός ρόλος του Μαρξ και του Ένγκελς δε σταμάτησε. Απεναντίας, μπορούμε να πούμε, πως η σημασία τους σαν πνευματικών ηγετών του εργατικού κινήματος, μεγάλωνε συνεχώς, γιατί αναπτυσσόταν αδιάκοπα και το ίδιο το κίνημα. Ύστερα από το θάνατο του Μαρξ, ο Ένγκελς εξακολουθούσε να είναι μόνος του, ο σύμβουλος και ο ηγέτης των σοσιαλιστών της Ευρώπης. Σ’ αυτόν απευθύνονταν για να ζητήσουν συμβουλές και οδηγίες και οι γερμανοί σοσιαλιστές, που η δύναμή τους, παρόλες τις κυβερνητικές διώξεις, μεγάλωνε γρήγορα και αδιάκοπα, και οι εκπρόσωποι των καθυστερημένων χωρών, λχ. οι ισπανοί, οι ρουμάνοι, οι ρώσοι, που ήταν υποχρεωμένοι να μελετούν και να ζυγίζουν τα πρώτα τους βήματα. Όλοι τους αντλούσαν από το πλούσιο θησαυροφυλάκιο των γνώσεων και της πείρας του γέρο-Ένγκελς.

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς που και οι δυό τους ήξεραν τα ρώσικα και διάβαζαν ρωσικά βιβλία, έδειχναν ζωηρό ενδιαφέρον για τη Ρωσία, παρακολουθούσαν με συμπάθεια το ρωσικό επαναστατικό κίνημα και κρατούσαν επαφή με τους ρώσους επαναστάτες. Και οι δυο τους έγιναν σοσιαλιστές από δημοκράτες και το δημοκρατικό αίσθημα του μίσους ενάντια στην πολιτική αυθαιρεσία ήταν εξαιρετικά δυνατό μέσα τους. Το άμεσο αυτό πολιτικό αίσθημα μαζί με τη βαθιά θεωρητική κατανόηση της σύνδεσης που υπάρχει ανάμεσα στην πολιτική αυθαιρεσία και στην οικονομική καταπίεση, καθώς και η πλούσια πείρα της ζωής, έκαναν τον Μαρξ και τον Ένγκελς εξαιρετικά ευαίσθητους από πολιτική ακριβώς άποψη. Για το λόγο αυτό η ηρωική πάλη μιας ολιγάριθμης μερίδας ρώσων επαναστατών ενάντια στην πανίσχυρη τσαρική κυβέρνηση έβρισκε στην ψυχή αυτών των δοκιμασμένων επαναστατών την πιο θερμή απήχηση. Αντίθετα, η τάση ορισμένων να παραιτηθούν για κάποια δήθεν οικονομικά ωφελήματα, από το πιο άμεσο και ποιο σπουδαίο καθήκον των ρώσων σοσιαλιστών, από την κατάχτηση της πολιτικής ελευθερίας, τους φαινόταν, φυσικά, ύποπτη και ακόμα τη θεωρούσαν άμεση προδοσία της μεγάλης υπόθεσης της κοινωνικής επανάστασης. «Η απελευθέρωση του προλεταριάτου πρέπει να είναι υπόθεση του ίδιου του προλεταριάτου», δίδασκαν συνεχώς ο Μαρξ και ο Ένγκελς. Και το προλεταριάτο για να παλέψει για την οικονομική του απελευθέρωση πρέπει να καταχτήσει ορισμένα πολιτικά δικαιώματα. Εκτός από αυτό και ο Μαρξ και ο Ένγκελς έβλεπαν καθαρά πως η πολιτική επανάσταση στη Ρωσία θα έχει τεράστια σημασία και για το εργατικό κίνημα της Δυτικής Ευρώπης. Η απολυταρχική Ρωσία ήταν πάντοτε το στήριγμα όλης της ευρωπαϊκής αντίδρασης. Βέβαια, η εξαιρετικά ευνοϊκή διεθνής θέση που δημιούργησε για τη Ρωσία ο πόλεμος του 1870, ανάβοντας για πολύν καιρό την έχθρα ανάμεσα στη Γερμανία και στη Γαλλία μεγάλωσε απλώς τη σημασία της απολυταρχικής Ρωσίας, σαν αντιδραστικής δύναμης. Μόνο μια ελεύθερη Ρωσία, που δε θα έχει ανάγκη να καταπιέζει του πολωνούς, τους φιλανδούς, τους γερμανούς, τους αρμένιους και τους άλλους μικρούς λαούς, ούτε να εξωθεί διαρκώς τη Γαλλία ενάντια στη Γερμανία και τη Γερμανία ενάντια στη Γαλλία, θα επιτρέχει στη σημερινή Ευρώπη να ανασάνει ελεύθερα από τα βάρη του πολέμου, θα εξασθενίσει όλα τα αντιδραστικά στοιχεία στην Ευρώπη και θα αυξήσει τη δύναμη της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης. Να γιατί ο Ένγκελς επιθυμούσε θερμά την εγκαθίδρυση της πολιτικής ελευθερίας στη Ρωσία και προς όφελος του εργατικού κινήματος στη Δύση. Οι ρώσοι επαναστάτες έχασαν στο πρόσωπό του τον καλύτερό τους φίλο.

Αιώνια η μνήμη του Φρίντριχ Ένγκελς, του μεγάλου αγωνιστή και δάσκαλου του προλεταριάτου.

Αποσπάματα είχαν δημοσιευτεί στην Ανασύνταξη Αρ. Φύλ. 99 1-15 Δεκέμβρη 2000

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Παγκόσμια ημέρα καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών

Από το 1981 έχει καθιερωθεί από γυναικείες οργανώσεις η 25η Νοεμβρίου να είναι η Παγκόσμια Ημέρα καταπολέμησης της βίας των γυναικών σε ανάμνηση της φρικτής δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ στη Δομινικανή Δημοκρατία με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο.

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Δήλωση της 18ης Διεθνούς Διάσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO)

Σε κλίμα αφρικανικής φιλοξενίας, τα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα, μέλη της ICMLPO, συζήτησαν σχετικά με τη διεθνή κατάσταση, την πολιτική του ιμπεριαλισμού, της αντίδρασης και των καπιταλιστών. Συζήτησαν, επίσης, σχετικά με τη ανάπτυξη της πάλης των εργατών και των λαών, καθώς και τα προβλήματα και τις προοπτικές της πάλης των κομμάτων μας.

Διαπιστώνουμε την ύπαρξη μιας βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, η οποία αναπτύσσεται ανισόμετρα στις διάφορες χώρες και η οποία πλήττει σκληρά την εργατική τάξη, τη νεολαία και τους λαούς.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική «εξόδου από την κρίση», η οποία προωθήθηκε από τα μονοπώλια και τις κυρίαρχες τάξεις όφειλε, κατ' αυτούς, να δώσει τη δυνατότητα για το οριστικό ξεπέρασμα της κρίσης. Αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή και οι επιπτώσεις της κρίσης γίνονται διαρκώς αισθητές.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εντείνει την πολεμική επιθετικότητά του, διατηρεί τα στρατεύματά του στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η άγρια επιθετικότητα ενάντια στους λαούς της Λιβύης και οι απειλές κατά του Ιράν και τους άλλους λαούς συνεχίζονται με σκοπό να υφαρπάξουν τον πλούτο και να καταλάβουν στρατηγικές θέσεις. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός υποστηρίζει ανοιχτά τη στρατιωτική κατοχή της Παλαιστίνης από τους Σιωνιστές. Οι ιμπεριαλιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενεργούν, πέρα ​​από τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα, κυρίως ως σύμμαχος των ΗΠΑ στην αντιπαράθεση τους με τη Ρωσία και την Κίνα.

Η αξίωση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ελέγξουν τη Συρία, απειλεί να καταλήξει σε μια άμεση στρατιωτική επίθεση κάτω από την σημαία του ΝΑΤΟ. Εάν αυτό συμβεί, θα μπορούσε να πυροδοτήσει ένα περιφερειακό πόλεμο, που θα μπορούσε ακόμη και να εξελιχθεί σε μια γενικότερη σύρραξη.

Εμείς οι μαρξιστές-λενινιστές απορρίπτουμε κατηγορηματικά την ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Υπερασπιζόμαστε τις αρχές του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών. Τα προβλήματα της Συρίας πρέπει να επιλυθούν από τους εργάτες και τους λαούς αυτής της χώρας.

Η όξυνση όλων των αντιθέσεων οδηγεί αναπόφευκτα στη σύγκρουση των συμφερόντων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οι μεν για να διατηρήσουν τις ζώνες επιρροής τους, οι δε ανερχόμενες δυνάμεις, προκειμένου να κερδίσουν θέσεις στην πάλη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Από τη μία πλευρά οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσπαθούν να κρατήσουν την κυριαρχία και τον έλεγχο των ζωνών τους, από την άλλη πλευρά οι ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσπαθούν να αυξήσουν τα μέσα για την κυριαρχία και τον εδαφικό έλεγχο σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή η σύγκρουση, η οποία προκαλεί αντιπαραθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών, οδηγεί γρήγορα πότε σε διπλωματικές και πότε σε βίαιες συγκρούσεις, αλλά πάντα παίρνει τη μορφή επιθέσεων και λεηλασίας των εξαρτημένων χωρών και της έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

Η Κίνα στην προσπάθεια αναζήτησης πρώτων υλών και τη διεύρυνση των αγορών της έχει αναδειχθεί σε κύριο εξαγωγέα κεφαλαίων στις εξαρτημένες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Θα αποτελέσει επίσης έναν επιθετικό ανταγωνιστή στην αγορά των ΗΠΑ και στον τομέα των επενδύσεων στη χώρα αυτή και στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Η Ρωσία ενισχύει την οικονομία της και αυξάνει τους πόρους της όσον αφορά την ενέργεια και τη στρατιωτική ισχύς της, ενώ εφαρμόζει μια επιθετική πολιτική για στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Αν η Ρωσία και η Κίνα αντιτάσσονται στο Συμβούλιο Ασφαλείας σε μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, αυτό το πράττουν όχι για υπερασπίσουν την κυριαρχία και τα δικαιώματα του συριακού λαού, αλλά επειδή αυτό ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους στην πάλη για την αμφισβήτηση της ηγεμονίας των δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών.

Η εργατική τάξη και οι λαοί εκδηλώνουν με δράσεις, απεργίες και με γενική απεργία, ιδίως στην Ισπανία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιταλία για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και αντιστέκονται στα μέτρα του κεφαλαίου που προσπαθεί να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες τους.

Στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή συνεχίζονται οι λαϊκές εξεγέρσεις κατά της τυραννίας, για την υπεράσπιση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Τα επαναστατικά προτσές, που εγκαινιάστηκαν από τους εργάτες και τους λαούς της Αιγύπτου και ιδιαίτερα της Τυνησίας, αποτελούν όπως και πριν τους φορείς της προοπτικής για την εξάλειψη των καταπιεστικών καθεστώτων και την οριστική απελευθέρωσή τους.

Στη Λατινική Αμερική, η πάλη του λαού και των εργατών ενάντια στην μεγάλης κλίμακας λεηλασία από τα διεθνή μονοπώλια εξόρυξης και για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, του περιβάλλοντος και τη φύση, κινητοποιεί εκατοντάδες χιλιάδες.

Οι αγώνες των εργατών, της νεολαίας και των λαών ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, που καταδικάζουν την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική κυριαρχία, εκφράζονται σε όλες τις χώρες και τις περιοχές με διαφορετικούς τρόπους. Αυτοί οι αγώνες ενισχύουν την εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης στο δρόμο της πάλης. Αποκαλύπτουν την ουσία του κεφαλαίου και της αντίδρασης, ξεμασκαρεύουν τις θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού και ταυτόχρονα δείχνουν τα όρια και τις αδυναμίες τους στην αναχαίτιση της επίθεσης του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης, των αφεντικών και των κυβερνήσεων που τα υπηρετούν. Οι επαναστάτες προλετάριοι οφείλουν να δώσουν μια ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική απάντηση. Εκπληρώνουμε το καθήκον να προωθήσουμε την οργάνωση και την πάλη της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των λαών, να αναδείξουμε την κομμουνιστική πρωτοβουλία και το κομμουνιστικό θάρρος για να καθοδηγηθούν οι αγώνες με συνέπεια και κυρίως στην κατεύθυνση της επανάστασης και του σοσιαλισμού.

Η ενίσχυση των κομμάτων μας, η σύνδεσή τους με τις μάζες, το καθήκον υλοποίησης του προγράμματος μας στους δρόμους πρέπει να γίνει κατανοητό από μεριά μας στις αγωνιζόμενες μάζες, να τεθούμε επικεφαλής των αγώνων, να προωθήσουμε και να δυναμώσουμε το Λαϊκό Μέτωπο, είναι ο γενικότερος προσανατολισμός που απορρέει από αυτή τη Σύσκεψη. Η συμβολή κάθε κόμματος εμπλουτίζει και δείχνει πως ο μαρξισμός-λενινισμός ενισχύεται στον κόσμο, κάτι που μας θέτει μια εξαιρετική ευθύνη την οποία αναλαμβάνουμε με αποφασιστικότητα.

Η όξυνση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού, η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και ο κίνδυνος ενός νέου γενικού πολέμου, η επιτάχυνση της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η οποία απορρέει από την τεχνική, επιστημονική επανάσταση, η ανάπτυξη των αγώνων των εργατών, της νεολαίας και των λαών, όλα αυτά θέτουν στα κόμματα και τις οργανώσεις μας νέες προκλήσεις. Στην πορεία της πάλης πρέπει να αναζητήσουμε νέες μορφές οργάνωσης και αγώνα.
Η απελευθέρωση των εργατών και των λαών πρέπει να είναι δική τους υπόθεση και είναι, ταυτόχρονα, ευθύνη των κομμάτων και οργανώσεων μας.

Ναι, είναι δυνατόν να αλλάξει αυτός ο κόσμος!

Ο μαρξισμός-λενινισμός μας οδηγεί!

Τύνιδα, Νοέμβρης 2012

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

69η επέτειος από την ανατίναξη της γέφυρας Γοργοπόταμου

25 Νοεμβρίου συμπληρώνονται 69 χρόνια από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου.

Διαβάστε Περισσότερα »

Μαρτυρία Σ. Αντωνακάκη για την ταχτική του “Κ”ΚΕ στο Πολυτεχνείο το ‘73

Η Σοφία Αντωνακάκη, πρώην μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ καταθέτει την προσωπική της μαρτυρία για τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973. Η μαρτυρία αυτή, μαζί με άλλες που καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας,  έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η  γραμμή του “Κ”ΚΕ ήταν ενάντια στην κατάληψη του Πολυτεχνείου.

“Το Γραφείο του Κλιμακίου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που ήταν στην Ελλάδα πήρε εξαρχής αρνητική θέση στα γεγονότα και διατήρησε τη θέση αυτή μέχρι το τέλος της εξέγερσης.”

“Ενώ η εξέγερση γενικεύονταν και αποκτούσε προωθημένα χαρακτηριστικά, η ηγεσία του ΚΚΕ δίνδει γραμμή να προβληθούν… “φοιτητικά αιτήματα”…”

“Καθώς η κατάληψη του Πολυτεχνείου και η εξέλιξη της εξέγερσης εξελίχθηκαν αυθόρμητα, φάνηκε έντονα ένα φόβος που διακατέχει την ηγεσία του ΚΚΕ απέναντι σε αυθόρμητα, μη ελεγχόμενα γεγονότα… Το Γραφείο του Κλιμακίου του ΚΚΕ της Κ.Ε. του ΚΚΕ είχε απορρίψει προτάσεις που υπήρχαν για νέα κατάσταση της Νομικής πριν από το Πολυτεχνείο για μαχητική συμμετοχή στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου δέκα μέρες νωρίτερα κλπ. Παρ’ όλο που το ΚΚΕ είχε ταχθεί ρητά εναντίον του Μαρκεζίνη, είναι έκδηλη στη στάση του η έπίδραση ενός κλίματος Κοινοβουλευτικής αναμονής”.

(Σοφία Αντωνακάκη, “ΠΡΙΝ”, Νοέμβρης 1989)

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

- Μαρτυρία Ν. Βαλαβάνη για την ταχτική του “Κ”ΚΕ στο Πολυτεχνείο το ‘73

- Σχετικά με την Πανσπουδαστική ν. 8

- Η ηρωική λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου και ο προδοτικός ρόλος των σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

ΟΑΕΔ: 777.768 οι εγγεγραμμένοι άνεργοι τον Οκτώβριο – Αύξηση 12% σε σχέση με πέρυσι

Στα 777.768 άτομα ανήλθαν οι εγγεγραμμένοι άνεργοι στα μητρώα του ΟΑΕΔ τον Οκτώβριο, αυξημένοι κατά 5.189 άτομα (+0,67%) σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα και κατά 84.351 άτομα (+12,16%) σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2011.

Διαβάστε Περισσότερα »

Για την κατάσταση στην περιοχή της Δυτικής Αφρικής και στο Μάλι

Για την κατάσταση στην περιοχή της Δυτικής Αφρικής και στο Μάλι

Από το 2010 η περιοχή της Δυτικής Αφρικής και ιδιαίτερα η υποσαχάρια ζώνη χαρακτηρίζεται από αναμίξεις και επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι λόγοι αυτών των αναμείξεων είναι οι εξής:

- Γεωστρατηγικοί και στρατιωτικοπολιτικοί που σχετίζονται με τον αγώνα για το μοίρασμα του κόσμου και της Αφρικανικής Ηπείρου.

- Οικονομικοί (πρόσβαση στο πετρέλαιο του Κόλπου της Γουινέας, Ακτής του Ελεφαντοστού, του ουρανίου της Νιγηρίας και των πολύτιμων μετάλλων που βρίσκονται στην περιοχή, της ηλιακής ενέργειας, κακάου, καφέ, κλπ)

- Ο αγώνας των Αγγλοσαξόνων (ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία) και των Γάλλων ιμπεριαλιστών για να αντιμετωπίσουν τη διείσδυση νέων παιχτών όπως η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, κλπ.

- Η βούληση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να καταπνίξουν κάθε είδους διαμαρτυρία των λαϊκών μαζών που πλήττονται από την ανέχεια και την έλλειψη πολιτικών ελευθεριών και την καταπίεση που εξασκείται πάνω τους από τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις- μαριονέτες, η βούληση να καταπνίξουν κάθε εξεγερμένο επαναστατικό κίνημα.

Η πολιτικο-στρατιωτική κρίση μετά το πραξικόπημα του CNR DER (Εθνική Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Άμυνας και του κράτους), στις 22 Μαρτίου 2012 και η στρατιωτική κατοχή στο βόρειο Μαλί από το MNLA (Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα του Azawad) και οι τζιχαντιστές (AQMI, ANSAR DINE, MUJAO, Boko Haram, κ.λπ.) συνθέτουν αυτό το συνολικό πλαίσιο.

Η πολιτική-στρατιωτική κρίση στο Μάλι έχει για τους γείτονές της (ιδιαίτερα για την Ακτή Ελεφαντοστού, Αλγερία, Νιγηρία, Μπουρκίνα Φάσο, Μαυριτανία) και όλες τις χώρες της περιοχής της Δυτικής Αφρικής σοβαρές συνέπειες (αποσταθεροποίηση κρατών, διάδοση όπλων, μαζική φυγή του πληθυσμού προς το νότιο Μάλι, ακόμη και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες στις γειτονικές χώρες).

Η πολιτική-στρατιωτική κρίση στο Μάλι είναι επίσης μια απειλή για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα των Γάλλων, στο Μάλι και στην περιοχή. Ως εκ τούτου, ξεκινάν οι προετοιμασίες μιας ανοιχτής στρατιωτικής επέμβασης στο Μάλι, από τα στρατεύματα των χωρών μελών της ECOWAS (Οικονομική Κοινότητα Κρατών Δυτικής Αφρικής) με την υλικοτεχνική υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (Γαλλία, ΗΠΑ) και τα Ηνωμένα Έθνη υπό το πρόσχημα της «ασφάλειας της μετάβασης» και ότι θα πρέπει να προβεί σε «αποκατάσταση της συνταγματικής ζωής» και την «αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας του Μάλι».

Πρόκειται για ένα αντιδραστικό σχέδιο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των συμμάχων τους στην περιοχή για να διατηρήσουν και να δυναμώσουν την κυριαρχία τους.

Απέναντι σε αυτή την δύσκολη κατάσταση:

Η  ICMLPO καταγγέλλει και καταδικάζει τα καθεστώτα-μαριονέτες που έχουν διαθέσει το έδαφός τους (κυρίως Ακτή Ελεφαντοστού, Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Νιγηρία, Μαυριτανία και Σενεγάλη) για τα στρατεύματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.
- Καταγγέλλει και καταδικάζει τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας από το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα του Azawad, που είναι όργανο του γαλλικού ιμπεριαλισμού.
- Καταγγέλλει και καταδικάζει τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον του λαού στο βόρειο Μαλί από την τρομοκρατική οργάνωση AQMI (Al-Qaida στο Ισλαμικό Μαγκρέμπ) και τις ισλαμικές ομάδες ANSAR DINE, MUJAO MNLA.

- Υποστηρίζει τη γενναία αντίσταση των λαών, ιδιαίτερα της νεολαίας, ενάντια στην καταπίεση και την μιλιταριστική πολιτική αυτών του αντιδραστικών και οπισθοδρομικών ομάδων.
- Καταγγέλλει και καταδικάζει την αντιδραστικό σχέδιο της ECOWAS και των ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα των Γάλλων, και αντιτίθεται στην αποστολή στρατευμάτων της ECOWAS στο Μάλι.

- Απευθύνει έκκληση για υποστήριξη του προλεταριάτου και του λαού του Μάλι για την πραγματοποίηση της επαναστατικής διεξόδου από την πολιτικο-στρατιωτική κρίση.
- Απευθύνει έκκληση για την υποστήριξη του προλεταριάτου και των λαών της περιοχής της Δυτικής Αφρικής ενάντια στην κυριαρχία των ιμπεριαλιστών και της Αφρικανών υποτελών τους.
- Απευθύνει έκκληση στο λαούς καθώς και τις δημοκρατικές και επαναστατικές δυνάμεις των ιμπεριαλιστικών χωρών και τις καλεί να πάρουν θέση ενάντια στην στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο Μαλί.

Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Τυνησία, Νοέμβρης 2012

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

- Η στάση και ο ρόλος των Τροτσκιστών στον πόλεμο και στη φασιστική εισβολή του 1940-41 - Η στάση τους στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ - «Η Γκεστάπο με Μαρξιστική μάσκα»

ΜΕΡΟΣ Α’

- Η στάση και ο ρόλος των Τροτσκιστών στον πόλεμο και στη φασιστική εισβολή του 1940-41

- Η στάση τους στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ

- «Η Γκεστάπο με Μαρξιστική μάσκα»

Στις 28 Οκτώβρη του 1940 η φασιστική Ιταλία του Μουσουλίνι επιτέθηκε στην Ελλάδα με σκοπό να την καταλάβει και να την υποδουλώσει. Ο πόλεμος αυτός από την πλευρά της φασιστικής Ιταλίας του Μουσουλίνι ενάντια στην Ελλάδα, ήταν άδικος, ιμπεριαλιστικός, ληστρικός. Από την πλευρά της Ελλάδας ήταν δίκαιος, εθνικοαπελευθερωτικός. «Ο πόλεμος όμως βρήκε την Ελλάδα, όχι μόνο εσωτερικά διασπασμένη και ηθικά αδυνατισμένη αντίκρυ στη φασιστική εισβολή, μα και υλικά απροπαράσκευη, χάρη στην οικονομική καθυστέρησή της και την τεταρτοαυγουστιανή ρεμούλα» («Βοήθημα για την ιστορία του ΚΚΕ», σελ. 191, Εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1952.)

Την περίοδο αυτή ο πόλεμος βρίσκει το ΚΚΕ κάτω από σοβαρά οργανωτικά χτυπήματα από το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου (1936-1941) του Ι.Μεταξά. Παράλληλα οι φυλακές και οι εξορίες είναι γεμάτες από μέλη και στελέχη του κόμματος, ανάμεσα τους και ο γ.γ. του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης στις φυλακές της Κέρκυρας (πιάστηκε στις 18/9/1936). Το κυριότερο ζήτημα που έμπαινε στη διάρκεια της εισβολής και αμέσως μετά την εισβολή, από τις διάφορες οργανώσεις και κόμματα, ήταν ο χαρακτήρας του πολέμου και η στάση τους απέναντι σ’ αυτόν.

Η στάση του ΚΚΕ στον πόλεμο

Το ΚΚΕ απέναντι στον πόλεμο αυτό καθόρισε τη στάση του με το γνωστό ιστορικό ανοιχτό Γράμμα του γ.γ. του Ν. Ζαχαριάδη προς τον ελληνικό λαό. Η δικτατορία του Ι. Μεταξά διαστρεβλώνοντας τον τίτλο του, υποχρεώθηκε να το δημοσιεύσει στον Αθηναϊκό τύπο στις 2 Νοέμβρη 1940. Μεταξύ άλλων στο γράμμα τονίζονταν τα εξής: «Ο λαός της Ελλάδος διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση του Μεταξά όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό» («Βοήθημα για την ιστορία του ΚΚΕ», σελ.191-192, 1952.)

Για το χαρακτήρα του β' παγκοσμίου πολέμου, ο Ι.Β. Στάλιν αναφερόμενους στους δυο παγκοσμίους πολέμους μεταξύ άλλων σημειώνει το 1946: «σαν αποτέλεσμα της κρίσης του κεφαλαιοκρατικού συστήματος της παγκόσμιας οικονομίας, γεννήθηκε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος και σαν αποτέλεσμα της δεύτερης κρίσης ήρθε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος.

Αυτό βέβαια δε θα πει πως ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είναι αντιγραφή του πρώτου. Απεναντίας ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος διαφέρει ουσιαστικά από τον πρώτο. Πρέπει νάχουμε υπόψη μας ότι τα κυριότερα φασιστικά κράτη - Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία - πριν επιτεθούν κατά της Σοβιετικής Ένωσης εκμηδένισαν στις ίδιες τις χώρες τους και τα τελευταία λείψανα των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών, εγκαθίδρυσαν στις χώρες τους σκληρά καθεστώτα τρομοκρατίας, καταπάτησαν την αρχή της κυριαρχίας και της ελεύθερης ανάπτυξης των μικρών χωρών, διακήρυξαν σαν αρχή τους την πολιτική της αρπαγής ξένων εδαφών, δηλώνοντας απροκάλυπτα πως επιδιώκουν να καταχτήσουν την παγκόσμια κυριαρχία και να επιβάλλουν παντού το φασιστικό καθεστώς. Με την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και των κεντρικών περιοχών της Κίνας έδειξαν πως είναι έτοιμα να πραγματοποιήσουν την απειλή τους για υποδούλωση όλων των φιλελεύθερων λαών. Γι’ αυτό ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα πήρε από την πρώτη μέρα χαρακτήρα πολέμου αντιφασιστικού, απελευθερωτικού, που ένας από τους σκοπούς του ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σ.Ε. στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα δεν μπορούσε παρά να δυναμώσει και δυνάμωσε τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Πάνω σ’ αυτή τη βάση δημιουργήθηκε ο αντιφασιστικός συνασπισμός της Σοβιετικής Ένωσης, των Ενωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και των άλλων φιλελεύθερων κρατών, που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην υπόθεση της συντριβής των δυνάμεων του άξονα» (Ι.Β. Στάλιν, «Λόγος στους εκλογείς μου», σελ. 9-10, «Τα Νέα βιβλία» Α.Ε. Αθήνα, 1946.)

Η στάση των Τροτσκιστών στον πόλεμο

Από την πλευρά των Τροτσκιστών της χώρας μας, οι διάφορες ομάδες, Αρχειομαρξιστές (ΚΑΚΕ), ΕΟΚΔΕ, ΚΔΚΕ κ.τ.λ., χαρακτήρισαν τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και από τις δυο πλευρές και τη στάση του ΚΚΕ σοσιάλσοβινιστική. Συγκεκριμένα γράφανε: «Στα 1940 με το γράμμα του Ζαχαριάδη η σταλινική γραφειοκρατία κάλεσε τις μάζες να τραβήξουνε στο ιμπεριαλιστικό σφαγείο, με τον ισχυρισμό ότι ο πόλεμος του Μεταξά ήτανε ένας πόλεμος εθνικοαπελευθερωτικός. Αντίθετα από τους 4 διεθνιστές που καταγγείλανε τον αντιδραστικό χαρακτήρα που ο πόλεμος είχε τόσο από την πλευρά του Ιταλικού όσο κι από την πλευρά του ελληνικού ιμπεριαλισμού.» «… ήταν ο αντιδραστικός ρόλος ενός μικροσκοπικού ιμπεριαλιστικού δορυφόρου στην υπηρεσία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων της Δύσης.» («Ιδεολογική πάλη ανάμεσα στο ΚΚΕ και στις παραφυάδες του Ελληνικού Τροτσκισμού 1946-1947», σελ.78, [ανατύπωση] Εκδόσεις του λαού [μέρος από το λόγο του ομιλητή του ΚΔΚΕ (4η Διεθνής), Χ. Αθανασιάδη].)

Στην ίδια γραμμή και η τοποθέτηση του Διεθνιστικού Επαναστατικού Κόμματος (Τροτσκιστές-Ελληνικό τμήμα της 4ης Διεθνούς), το οποίο έγραφε: «απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του ήταν ιμπεριαλιστικός κι’ απ’ το μέρος της Ελλάδος» («Εργατικό Μέτωπο», σελ. 2, 15/1/1946.)

Αξίζει να τονιστεί ότι μια χώρα σαν την Ελλάδα, τότε αλλά και σήμερα, με αδύναμη οικονομική ανάπτυξη και εξαρτημένη οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά από το διεθνές κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό δεν μπορεί να είναι η ίδια ιμπεριαλιστική ή «μικρο-ιμπεριαλιστική» χώρα αλλά το αντίθετο: είναι μια χώρα υποταγμένη στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με μια εθελόδουλα ξενόδουλη από γεννησιμιού της αστική τάξη που υπηρετεί προφανώς και τα δικά της συμφέροντα τα οποία είναι στενά συνυφασμένα με τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Εξάλλου και τα τωρινά καθημερινά χτυπήματα-πιέσεις που δέχεται η χώρα μας από τον Ευρωπαϊκό (Ε.Ε.) και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, διαψεύδουν τα περί «μικρο-ιμπεριαλιστικής» χώρας ή «αλληλεξάρτησης» (αντί «εξάρτησης») της Ελλάδας με Γερμανία-Γαλλία-ΗΠΑ-κλπ., αποδεικνύοντας περίτρανα το αντίθετο και επιβεβαιώνουν την ΕΞΑΡΤΗΣΗ-ΥΠΟΤΑΓΗ της στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μα πρώτ' απ' όλα αυτό επιβεβαιώνεται επιπλέον και από το σημερινό ασφυκτικότατο διεθνή οικονομικό ΕΛΕΓΧΟ της χρεοκοπημένης ελληνικής οικονομίας. Φυσικά η αντιδραστική αστική τάξη της χώρας μας εξυπηρετώντας και τα δικά της συμφέροντα και ως εξαρτημένη λειτουργούσε πάντα και λειτουργεί ως όργανο του διεθνούς κεφαλαίου και ιμπεριαλισμού.

Τότε κατά τη διάρκεια του πολέμου από ένα σημείο και μετά η μεταξική κλίκα ήθελε να μεταβάλει τον πόλεμο σε κατακτητικό με την κατάληψη και προσάρτηση της Αλβανίας, υπηρετώντας ταυτόχρονα και τα συμφέροντα της ιμπεριαλιστικής Αγγλίας. Το γεγονός αυτό κατήγγειλε ο γ.γ. του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης στο δεύτερο γράμμα του στις 26/11/1940 το οποίο έστειλε στην «Προσωρινή διοίκηση» να το δημοσιεύσει, αλλά δεν το δημοσίευσε. Στο γράμμα του αυτό ο Ν. Ζαχαριάδης μεταξύ άλλων έγραφε: «ολόκληρος ο λαός ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος και χάλασε τα σχέδια του φασισμού. Με το αίμα του ο λαός εξασφάλισε τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του. Έξω από αυτά η Ελλάδα δεν έχει καμιά θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και Ιταλία-Γερμανία. Αφού ο λαός μας υπερασπίσει αποτελεσματικά την ανεξαρτησία και την εθνική του λευτεριά του, σήμερα ένα μονάχα πράγμα θέλει : ε ι ρ ή ν η και ο υ δ ε τ ε ρ ό τ η τ α με τούτους τους όρους : 1) Να ξαναρθούν τα πράγματα όπως ήταν στις 28 Οχτώβρη 1940 δίχως καμιά εδαφική-οικονομική-πολιτική ζημία σε βάρος της Ελλάδας. 2) Οι πολεμικές δυνάμεις της Αγγλίας να φύγουν από τα χώματα και τα νερά της Ελλάδας.» («Βοήθημα για την ιστορία του ΚΚΕ», σελ.193, 1952.)

Οι τροτσκιστές δεν βλέπανε και δεν θέλανε να δούνε τη νέα κατάσταση που προέκυψε σε κείνη την περίοδο και τα όποια νέα χαρακτηριστικά από την έναρξη του πολέμου και τα καθήκοντα που έπρεπε να μπούνε. Γι’ αυτούς ο πόλεμος «απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του ήταν ιμπεριαλιστικός…» και όχι εθνικοαπελευθερωτικός που πραγματικά ήτανε...

Για τη συμμετοχή της Ε.Σ.Σ.Δ. στον πόλεμο

Για τους τροτσκιστές ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ήταν ιμπεριαλιστικός και από τις δυο πλευρές και όχι αντιφασιστικός και εθνικοαπελευθερωτικός ενάντια στα φασιστικά κράτη του άξονα, ανεξάρτητα και από τη συμμετοχή της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης. Και δεν άλλαξαν αυτή τη θέση ούτε και μετά την είσοδό της στον πόλεμο: «Η συμμετοχή της Σοβιετικής Ρωσίας στον πόλεμο δεν αλλάζει καθόλου τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα και τώρα όπως και στην αρχή του ο πόλεμος διεξάγεται από τις ίδιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τους ίδιους ληστρικούς σκοπούς»Προλετάριος», Όργανο της Κ.Ε. της ΕΟΚΔΕ, φ.2, Γενάρης 1943 [Οργάνωση του Π. Πουλιόπουλου] «Προλετάριος και Διεθνιστής της Κατοχής» ,σελ.23, Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1986.)

Παράλληλα η ομάδα του Α.Στίνα (Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας. ΚΔΚΕ), ήδη από το 1935, έθετε ζήτημα ενάντια στην υπεράσπιση της ΕΣΣΔ: «Τότε για πρώτη φορά έθεσα υπό συζήτηση τις αμφιβολίες μου για την ορθότητα του συνθήματος της υπεράσπισης της ΕΣΣΔ και τέλος εισηγήθηκα την καταδίκη του και την απόρριψη του» (Α.Στίνας: «Αναμνήσεις», σελ. 231, Εκδόσεις ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1985.)

Επίσης, «από την πρώτη μέρα έθεσα υπ’οψη των συντρόφων της ομάδας μας την απόφαση του πυρήνα της Αίγινας για την καταδίκη και την απόρριψη του συνθήματος της υπεράσπισης της Ε.Σ.Σ.Δ. Η εισήγηση έγινε δεκτή δίχως αντίρρηση από όλους» (Α.Στίνας: «Αναμνήσεις», σελ. 236, Εκδόσεις ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1985.)

Η ομάδα του Π. Πουλιόπουλου (Ενιαία Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας , ΕΟΚΔΕ) στα λόγια μιλούσε για δήθεν «υπεράσπιση του εργατικού κράτους». Στην πράξη, πέρα από τις όποιες αερολογίες, ενεργούσε τελείως διαφορετικά. Με την επίθεση του Χίτλερ κατά της Ε.Σ.Σ.Δ., ο φασιστικός και καταχτητικός πόλεμος έγινε και αντισοβιετικός, ενάντια στο πρώτο εργατικό-σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο. Αυτό ήταν ένα ακόμα αντιδραστικό χαρακτηριστικό, που προκάλεσε και έπρεπε να προκαλέσει την ακόμα πιο αποφασιστική πάλη του προλεταριάτου και των λαών κατά των φασιστικών δυνάμεων του άξονα. Μ' αυτό ξεπροβάλλει, λοιπόν, μια ακόμη διαφορά ανάμεσα στον α΄ (1914-18) και β΄ (1939-45) παγκόσμιο πόλεμο, η ύπαρξη της Ε.Σ.Σ.Δ., στην διάρκεια του β΄ παγκοσμίου πόλεμου και ο αντισοβιετικός πόλεμος από την πλευρά του Χίτλερ. Το χαρακτηριστικό αυτό δεν υπάρχει στο α΄ παγκόσμιο πόλεμο (1914-18). Αλλά για τους τροτσκιστές, ούτε η ύπαρξη του πρώτου εργατικού κράτους της ΕΣΣΔ, μεταβάλει τα καθήκοντα τους, αλλά το αντίθετο: «…ούτε η συμμετοχή της Ε.Σ.Σ.Δ. στον πόλεμο αλλάζει κατά τους τροτσκιστές το χαρακτήρα του δευτέρου πολέμου. Γράφουν στις περίφημες θέσεις τους που εξετάζουμε: Η συμμετοχή της Ε.Σ.Σ.Δ. στον πόλεμο ούτε το χαρακτήρα του πολέμου, ούτε συνεπώς και τα καθήκοντα μας μεταβάλει. Δηλαδή κατά τους τροτσκιστές μας, τους είναι αδιάφορο τι θα σήμαινε για τους εργαζόμενους και τους λαούς όλου του κόσμου μια ήττα της Ε.Σ.Σ.Δ. στον πόλεμο με τους φασίστες επιδρομείς. Ακριβέστερα παρακαλούσαν και βοηθούσαν μια τέτοια ήττα για να γλύτωναν από τον σταλινισμό. Μονάχα ότι την επιθυμία τους αυτή την σκέπαζαν με αριστερές φράσεις για μετατροπή του πολέμου σ’ εμφύλιο, δηλ. για διάσπαση των δυνάμεων που πολεμούσαν το Χίτλερ, το Χίτλερ που πολεμούσε πρώτ’ απ’ όλα την Ε.Σ.Σ.Δ.!!!» («Ιδεολογική πάλη ανάμεσα στο ΚΚΕ και στις παραφυάδες του Ελληνικού Τροτσκισμού 1946-1947», σελ. 90 [μέρος από το λόγο εκπροσώπου του ΚΚΕ]).

Δε μπορεί εδώ να μη σημειωθεί η προδοτική στάση του διαβόητου αντεπαναστάτη-αντιλενινιστή-αντιμπολσεβίκου ρώσου Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ* και της παρέας του που μια ζωή σοσιαλδημοκράτης-μενσεβίκος έφτασε στο σημείο να προδώσει και την πατρίδα του, προχωρώντας, στο όνομα της «πάλης κατά του σταλινισμού», να συνεργαστεί με τους Γερμανούς ναζιφασίστες και τους ιάπωνες μιλιταριστές κα ακόμα να κλείσει μυστική συμφωνία με τη χιτλερική Γερμανία παραχώρησης εδαφών της τότε σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, σε περίπτωση ήττας, μετατρέποντας έτσι τους ρώσους τροτσκιστές σε «5η φάλαγγα» των χιτλεροφασιστών ενώ κάποιος άλλος τροτσκιστής, ο άγλλος Tony Cliff εκθειάζει-υπερασπίζει στο χαμηλού επιπέδου αντιμαρξιστικό αστικό «πόνημά του» (ακριβώς επειδή χωρίς ανάλυση της βάσης-εποικοδομήματος της τότε σοβιετικής κοινωνίας αναμασά τις παμπάλαιες περί «ύπαρξης κρατικού καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση» των Κάουτσκι κλπ. και της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας) τους χιτλεροφασίστες ρώσους στρατηγούς Μαλύσκιν-Βλασσόφ που πολέμησαν στο πλευρό των χιτλερικών στρατευμάτων τη σοσιαλιστική τους πατρίδας κατά τη διάρκεια του β' παγκοσμίου πολέμου (Τόνυ Κλίφ: «Κρατικός καπιταλισμός στη Ρωσία», σελ. 208-210, εκδ. «Εργατική Δημοκρατία», Αθήνα 1991).

***

* XIX Μέρες αποφάσεων:

2. Ένα γράμμα του Τρότσκι Στα τέλη του 1935, όταν ήδη ο μελλοντικός πόλεμος έριχνε μαύρα σύννεφα πάνω στη νη, έφτασε στη Μόσχα ένας ειδικός απεσταλμένος του Τρότσκι, που μετέφερε ένα γράμμα στον Καρλ Ράντεκ. Αυτή η από καιρό λαχταριστά αναμενόμενη είδηση ήρθε από τη Νορβηγία. (Τον Ιούνη του 1935 ο Τρότσκι απελάθηκε από την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου από τη Γαλλία. Πήγε στη Νορβηγία και εκεί σ'ένα απόμερο καλά φρουρούμενο σπίτι στα περίχωρα του Όσλο έστησε το τρίτο επιτελείο της εξορίας του. Το νορβηγικό Εργατικό Κόμμα, που είχε αποσχισθεί από την Κομιντέρν και τότε έπαιζε ένα σπουδαίο ρόλο στην πολιτική της Νορβηγίας, διευκόλυνε την είσοδο του στη Νορβηγία. Οι οπαδοί του Τρότσκι στη Νορβηγία επιδίδονταν σε μια έντονη αντισοβιετική προπαγάνδα. Αλλά επίσης εξοργιστική αγκιτάτσια ενάντια στη Σοβιετική Ένωση αποτελούσε και το πρόγραμμα του αντικομουνιστικού «Εθνικού Ενιαίου Κόμματος», που ανήκε στην ακροδεξιά πτέρυγα της νορβηγικής πολιτικής ζωής, που ηγέτης του ήταν ο πρώην υπουργός πολέμου ταγματάρχης Βίντκουν Κούϊσλινγκ.)

Ο Ράντεκ άνοιξε το φάκελο, από τον οποίο βγήκαν 8 λεπτά φύλλα αγγλικής προέλευσης χαρτιού αλληλογραφίας. Άρχισε να διαβάζει με μεγάλο ενδιαφέρον. Η έκθεση περιείχε όλες τις λεπτομέρειες μιας μυστικής συμφωνίας που ο Τρότσκι θα έκλεινε στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα με τη γερμανική και την ιαπωνική κυβέρνηση.

Μετά από μια εισαγωγή, που αναφέρονταν στη «νίκη του γερμανικού φασισμού» και στο άμεσο επικείμενο ξέσπασμα ενός «διεθνούς πολέμου», ο Τρότσκι προχωρούσε στο ειδικό θέμα του γράμματος:

«Η άνοδος μας στην εξουσία μπορεί να επιτευχθεί με δυο τρόπους: η μια δυνατότητα είναι η κατάληψη της εξουσίας πριν τον πόλεμο, σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή θα αναλαμβάναμε την κυβέρνηση κατά τη διάρκεια του πολέμου... Πρέπει να παραδεχθεί κανείς ότι το ζήτημα της εξουσίας για το Μπλοκ θα αποκτήσει πρακτική σημασία μετά τη στρατιωτική ήττα της ΕΣΣΔ. Γι’αυτή τη στιγμή πρέπει το Μπλοκ να προετοιμαστεί μ'όλες τις δυνάμεις του».

Από εδώ και μπρος, έγραφε ο Τρότσκι, έπρεπε να προχωρήσει η «σαμποταριστική δραστηριότητα των τροτσκιστών στην πολεμική βιομηχανία» με την άμεση «επίβλεψη της γερμανικής και ιαπωνικής στρατιωτικής διεύθυνσης». Οι τροτσκιστές δεν επιτρέπεται να πραγματοποιήσουν ούτε ένα «πρακτικό μέτρο» χωρίς την προηγούμενη έγκριση των γερμανικών και ιαπώνων συμμάχων.

Για να εξασφαλιστεί η πλήρης υποστήριξη της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, χωρίς την οποία δεν μπορούσε «να γίνει σκέψη για κατάληψη της εξουσίας», έπρεπε το Μπλοκ των δεξιών και των τροτσκιστών να είναι έτοιμο για μεγάλης έκτασης παραχωρήσεις, και τώρα ακολουθούν λεπτομερειακά συγκεκριμένα στοιχεία για το είδος αυτών των παραχωρήσεων.

«Η Γερμανία χρειάζεται πρώτες ύλες, τρόφιμα και αγορές διάθεσης εμπορευμάτων. Θα απαιτηθεί συμμετοχή στην αξιοποίηση των μεταλλευμάτων μας, μαγγανίου και χρυσωρυχείων, των πετροχημικών μας και του φωσφορίτη. Πρέπει ένα χρονικό διάστημα να προμηθεύσουμε τη Γερμανία τρόφιμα και λίπη σε τιμές χαμηλότερες εκείνων της παγκόσμιας αγοράς. Θα εκχωρήσουμε το πετρέλαιο της Σαχαλίνης στην Ιαπωνία και στην περίπτωση ενός αμερικανο-ιαπωνικού πολέμου πρέπει να τους εξασφαλίσουμε την προμήθεια πετρελαίου. Και η Ιαπωνία απαιτεί συμμετοχή στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων χρυσού.

Δεν θα προβάλλουμε αντίσταση στην κατάληψη των παραδουνάβιων χωρών και των Βαλκανίων από τη Γερμανία και την κατοχή της Κίνας από τους Ιάπωνες... οι εδαφικές παραχωρήσεις είναι αναπόφευκτες. Θα πρέπει γα παραχωρήσουμε την παραλιακή περιοχή και την περιοχή του Αμούρ στην Ιαπωνία, την Ουκρανία στη Γερμανία».

Έπειτα ο Τρότσκι έδινε τα χαρακτηριστικά της κυβέρνησης που θα τοποθετούνταν στη θέση της σοβιετικής κυβέρνησης.

«Η κυβέρνηση του Μπλοκ θα μπορέσει μόνο τότε να κρατηθεί στην εξουσία, όταν η κοινωνική δομή της ΕΣΣΔ θα πλησιάσει τις κοινωνικές μορφές των καπιταλιστικών χωρών.

Η συμμετοχή του γερμανικού και του ιαπωνικού κεφαλαίου στην εκμετάλλευση της ΕΣΣΔ θα γεννήσει ισχυρά καπιταλιστικά συμφέροντα στη σοβιετική περιοχή. Τα στρώματα πληθυσμού του χωριού, που έχουν αποβάλλει τον καπιταλιστικό τρόπο σκέψης και είναι δυσαρεστημένα με την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας, θα αναχαιτίσουν σύνδεση μ'αυτούς τους κύκλους. Η Γερμανία και η Ιαπωνία θα απαιτήσουν μια ορισμένη χαλάρωση στις αγροτικές περιοχές. Αναπόφευκτες θα είναι οι παραχωρήσεις και η διάλυση των κολεκτιβίστικων οικονομικών μορφών και η έξοδος απ' αυτές τις κοινότητες».

Η νέα Ρωσία θα ζήσει σύντομα πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις και δραστικές αλλαγές συνόρων:

«Για δημοκρατία δεν μπορεί να γίνει λόγος. Η εργατική τάξη μετά 18 επαναστατικά χρόνια έχει ευρέως γνωστές επιθυμίες. Ένα τμήμα αυτής της εργατικής τάξης θα ξανασταλεί σε ιδιωτικές φάμπρικες και κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες κάτω από τους πιο δύσκολους όρους θα πρέπει να μπουν στον ανταγωνισμό με το ξένο κεφάλαιο. Αυτό σημαίνει, ότι το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης θα χειροτερέψει αισθητά. Στην ύπαιθρο θα ξεσπάσουν εκ νέου συγκρούσεις μεταξύ φτωχών και μεσαίων αγροτών και των κουλάκων. Για να κρατηθούμε στην εξουσία, χρειαζόμαστε μια ισχυρή κυβέρνηση αδιάφορο ποιας μορφής θα είναι».

Ο Ράντεκ διάβασε το γράμμα του Τρότσκι με ανάμικτα αισθήματα. Αργότερα είπε: «Τη νύχτα σκέφθηκα ακόμα μια φορά όλες αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές... Παρόλο που οι προτάσεις του Τρότσκι περιείχαν μόνο ήδη γνωστά στοιχεία, που έγινε ξεκάθαρο, ότι με τις φαντασίες του είχε φθάσει σ'ένα σημείο, που ξεπερνούσε κάθε όριο... είχαμε παύσει να είμαστε κύριοι των αποφάσεών μας».

Το άλλο πρωί γνώρισε το περιεχόμενο του γράμματος στον Πιατάκοβ. «Είναι οπωσδήποτε απαραίτητο να έχουμε μια συνάντηση με τον Τρότσκι», είπε ο Πιατάκοβ. Ο ίδιος είχε σκεφθεί να κάνει με επίσημη αποστολή ένα ταξίδι στο εξωτερικό, που για μερικές μέρες θα τον έφερνε στο Βερολίνο. Παρακάλεσε τον Ράντεκ να ενημερώσει με τον πιο σίγουρο δρόμο τον Τρότσκι για αυτά τα ταξιδιωτικά σχέδια και να του προτείνει μια ταχεία συνάντηση στο Βερολίνο.

3. Η πτήση στο Όσλο Ο Πιατάκοφ έφτασε στο Βερολίνο στις 10 Δεκέμβρη του 1935. Το μήνυμα του Ράντεκ έφτασε εγκαίρως στον Τρότσκι. Τον Πιατάκοφ παρέλαβε ένας σύνδεσμος, ο τροτσκιστής Ντιμίτρι  Μπουχάρτσεβ. Ο Μπουχάρτσεβ ήταν ανταποκριτής της «Ισβέστια» στο Βερολίνο. Ανακοίνωσε στον Πιατάκοφ ότι θα πληροφορηθεί για τον Τρότσκι από κάποιον Στίρνερ. Εξηγώντας του συμπληρωματικά πρόσθεσε, ότι ο Στίρνερ είναι ο «σύνδεσμος» του Τρότσκι στο Βερολίνο. («Στίρνερ» ήταν ένα από τα πολλά ψευδώνυμα, που είχε ο «Γραμματέας» του Τρότσκι, ο διεθνής κατάσκοπος Καρλ Ράϊχ αλλιώς Γιόχανσον.)

Ο Στίρνερ περίμενε τον Πιατάκοφ και τον Μπουχάρτσεβ σ'ένα απόμερο μέρος des Τιergartens παρέδωσε στον Πιατάκοφ ένα μικρό σημείωμα, στο οποίο ο Τρότσκι είχε γράψει τις παρακάτω λέξεις: «J.L (είναι τα αρχικά του ονόματος Πιατάκοφ), ο κομιστής είναι απόλυτα έμπιστος».

Οι προφορικές ανακοινώσεις του Στίρνερ ήταν επίσης σύντομες. Ο Τρότσκι αποδίδει μεγάλη αξία να δει τον Πιατάκοφ και τον έχει εξουσιοδοτήσει να πράξει όλα τα αναγκαία γι'αυτό. Ρώτησε αν ο Πιατάκοφ είναι έτοιμος να ταξιδέψει αεροπορικώς στο Όσλο.

Ο Πιατάκοφ γνώριζε φυσικά, πόσο εύκολο ήταν να εκτεθεί μ'ένα τέτοιο ταξίδι. Αλλά τώρα είχε αποφασίσει να συναντηθεί σε κάθε περίπτωση με τον Τρότσκι. Δήλωσε ότι είναι σύμφωνος, και ο Στίρνερ τον κάλεσε το επόμενο πρωί να παρουσιασθεί στο αεροδρόμιο του Tempelhofer.

Όταν ο Πιατάκοφ αναφέρθηκε στο ζήτημα του διαβατηρίου, ο Στίρνερ απάντησε: «Αφήστε να το φροντίσω εγώ. Έχω τις γνωριμίες μου στο Βερολίνο».

Το επόμενο πρωί ο Πιατάκοφ βρίσκεται στη συμφωνημένη ώρα στο αεροδρόμιο του Tempelhofer. Ο Στίρνερ τον περίμενε στην είσοδο. Κάλεσε τον Πιατάκοφ να τον ακολουθήσει. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής προς την πίστα του αεροδρομίου, ο Στίρνερ του έδειξε το διαβατήριο που είχε γι’αυτόν προμηθευτεί: είχε εκδοθεί από την εθνικό-σοσιαλιστική γερμανική κυβέρνηση.

Το αεροπλάνο ήταν έτοιμο να πετάξει.

Το απόγευμα προσγειώθηκαν σ' ένα αεροδρόμιο κοντά στο Όσλο. Μετά από διαδρομή μισής ώρας με αυτοκίνητο έφθασαν σ'ένα προάστιο της νορβηγικής πρωτεύουσας. Το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά από ένα μικρό σπίτι, στο οποίο ο Τρότσκι περίμενε τον παλιό του φίλο.

Τα χρόνια της εξορίας και της πίκρας είχαν πολύ αλλάξει τον άντρα, στο πρόσωπο του οποίου ο Πιατάκοφ έβλεπε τον ηγέτη του. Ο Τρότσκι έδειχνε παραγερασμένος για την ηλικία του. Στέκονταν άσχημα, τα μαλλιά και τα γένια του ήταν γκρίζα. Η σκληράδα του βλέμματος του άγγιζε τα όρια δαιμονικής εμφάνισης.

Ανταλλάχτηκαν λίγες χαιρετιστήριες λέξεις και ο Τρότσκι έδωσε εντολή να μείνει μόνος του με τον Πιατάκοφ. Η συνομιλία που άρχισε μεταξύ τους κράτησε δυο ώρες.

Ο Πιατάκοφ άρχισε με μια έκθεση της κατάστασης στη Σοβιετική Ένωση. Ο Τρότσκι τον διέκοπτε συνεχώς με οξείες και σαρκαστικές παρατηρήσεις.

Κατηγόρησε τον Πιατάκοφ και τους σοβιετικούς οπαδούς του, ότι πολύ μιλούσαν και πολύ λίγα έκαναν. Αγανακτισμένος σημείωσε: «Χρησιμοποιείτε φυσικά πολύ, πάρα πολύ χρόνο για συζήτηση των διεθνών προβλημάτων, θα κάνατε καλύτερα αν ενδιαφερόσασταν για τις δικές σας υποθέσεις, τις οποίες άσχημα προωθείτε! Τα διεθνή ζητήματα τα γνωρίζω καλύτερα από σας!»

Ο Τρότσκι έκφρασε εκ νέου την πεποίθησή του, ότι η κατάρρευση του σταλινικού κράτους είναι αναπόφευκτη. Ο φασισμός δεν θα επιτρέψει μια παραπέρα ανάπτυξη της σοβιετικής εξουσίας.

Οι ρώσοι τροτσκιστές βρίσκονται μπροστά στην εκλογή, να χαθούν με «τα συντρίμμια του σταλινικού κράτους» ή να καταβάλλουν αμέσως μεγάλες προσπάθειες συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις τους για την ανατροπή της κυβέρνησης του καθεστώτος Στάλιν. Σ'αυτή την αποφασιστική πάλη πρέπει να δεχτούν χωρίς δισταγμό την καθοδήγηση και τη βοήθεια της γερμανικής και ιαπωνικής στρατιωτικής διοίκησης.

Ο Τρότσκι πρόσθεσε επιπλέον πως μια στρατιωτική σύγκρουση ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τις φασιστικές δυνάμεις είναι αναπόφευκτη. Και αυτή η σύγκρουση δεν θα επακολουθήσει στο μακρινό μέλλον, αλλά σύντομα - πολύ σύντομα. Ο χρόνος έναρξης του πολέμου έχει ήδη «καθοριστεί», είπε ο Τρότσκι, «και μάλιστα για το 1937».

Ο Πιατάκοφ γνώριζε πολύ καλά, ότι ο ισχυρισμός αυτός δεν ήταν φανταστικός. Κατόπιν ο Τρότσκι τον πληροφορεί για τις μακρόχρονες διαπραγματεύσεις με τον Χες, αναπληρωτή του ηγέτη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, αποτέλεσμα των οποίων ήταν μια συμφωνία, «μια απόλυτα δεσμευτική συμφωνία», ανάμεσα σ'αυτόν και την κυβέρνηση του τρίτου Ράιχ. Οι ναζί είχαν ήδη εκδηλώσει την προθυμία τους, να βοηθήσουν τους τροτσκιστές στη Σοβιετική Ένωση να ανέλθουν στην εξουσία.

«Αυτή τη φιλική σχέση», είπε ο Τρότσκι, «δεν πρέπει φυσικά να την εκλάβει κανείς σαν απόδειξη ιδιαίτερων συμπαθειών προς τους τροτσκιστές. Ανταποκρίνεται εντελώς απλά στα πραγματικά συμφέροντα των φασιστών και καθορίζεται από τις υποσχέσεις που δόθηκαν από μας».

Η συμφωνία, που έκλεισε ο Τρότσκι με τους Ναζί, περιείχε 5 ρητούς όρους. Σαν ανταμοιβή για τη βοήθεια, που θα έδινε η Γερμανία στον αγώνα των τροτσκιστών για να ανέλθουν στην εξουσία στη Σοβιετική Ένωση, ο Τρότσκι είχε υποχρεωθεί:

1.       να κρατάει μια αρχικά φιλική στάση απέναντι στη γερμανική κυβέρνηση και να συνεργάζεται με τη Γερμανία σ'όλα τα σπουδαία διεθνή ζητήματα,

2.       να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις (Ουκρανία),

3.       να διευκολύνει τη λειτουργία επιχειρήσεων στην ΕΣΣΔ, μέσω εκχωρήσεων (ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο), οι οποίες θα ήταν αναγκαίο συμπλήρωμα της γερμανικής οικονομίας (σιδηρομεταλλεύματα, μαγγάνιο, πετρέλαιο, χρυσό, ξύλο, κλπ.),

4.       να δημιουργήσει ευνοϊκούς όρους εργασίας στην ΕΣΣΔ για τις γερμανικές ιδιωτικές επιχειρήσεις,

5.       σε περίπτωση πολέμου να αναπτυχθεί έντονη σαμποταριστική δραστηριότητα στην πολεμική Βιομηχανία και το μέτωπο, η οποία θα γίνει στη βάση κατευθυντήριων γραμμών κοινά επεξεργασμένων από τη γερμανική στρατιωτική διοίκηση και τον Τρότσκι.

Ο Πιατάκοφ φρονούσε ότι θα είναι δύσκολο να εξηγηθεί η αναγκαιότητα μιας τέτοιας έκτασης συμφωνίας με τους Ναζί στα μεσαίου επιπέδου μέλη του Μπλοκ των δεξιών και τροτσκιστών. «Είναι περιττό να παρουσιάσει κανείς στα μεμονωμένα μέλη του Μπλοκ προγραμματικά ζητήματα μ’όλες τις συνέπειές τους», ανταπάντησε ανυπόμονα ο Τρότσκι. «Θα τους προκαλούσε μόνο ανησυχία».

Η οργάνωση ως σύνολο δεν χρειάζεται να πληροφορηθεί τίποτε σχετικά με τις λεπτομέρειες της συμφωνίας που επιτεύχθηκε με τις φασιστικές δυνάμεις. «Δεν είναι ούτε δίκαιο ούτε σκόπιμο να γνωστοποιηθεί αυτή η συμφωνία πλατιά ή επίσης σ’ένα μεγάλο αριθμό τροτσκιστών» είπε ο Τρότσκι. «Προς το παρόν επιτρέπεται μόνο μια εντελώς μικρή ομάδα επιλεγμένων ανθρώπων να πληροφορηθεί γι’αυτό».

Ο Τρότσκι δεν κουράζονταν να υπογραμμίζει τη σημασία του παράγοντα χρόνου. «Τα πράγματα θα εξελιχθούν σε σχετικά σύντομο χρόνο», είπε με έμφαση. «Αν χάσουμε αυτή την ευκαιρία, απειλούμαστε από διπλό κίνδυνο: πρώτο, ότι θα επέλθει πλήρης συντριβή των τροτσκιστών στη χώρα μας, δεύτερο, ότι το κράτος του Στάλιν θα εξακολουθήσει για δεκαετίες να υπάρχει και μάλιστα στη βάση ορισμένων οικονομικών επιτευγμάτων και με τη βοήθεια καινούργιων, νέων οπαδών, που μεγάλωσαν σ’αυτό το κράτος και προς το σκοπό αυτό διαπαιδαγωγήθηκαν, αυτό το κράτος θα γίνεται αποδεκτό σαν κάτι το δεδομένο, σαν η πραγματοποίηση του σοσιαλιστικού σοβιετικού κράτους. Το καθήκον μας συνίσταται στην καταπολέμηση αυτού του κράτους».

Μετά από δυο ώρες ο Πιατάκοφ εγκατέλειψε το σπιτάκι στα περίχωρα του Όσλο και επέστρεψε στο Βερολίνο - ακριβώς έτσι, όπως είχε έλθει: σ’ένα ιδιωτικό αεροπλάνο μ'ένα διαβατήριο των Ναζί στην τσέπη.

(M. Sayers - A. E. Kahn: «Η Μεγάλη Συνωμοσία Ενάντια στη Ρωσία», Εκδόσεις : Collet's Holdings Ltd., London, 1946)

Συνεχίζεται

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Μεγ. Βρετανία: Το 56% ζητάει έξοδο από την ΕΕ

Το 56% των Βρετανών θέλει έξοδο από την ΕΕ σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Optimum που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “The Observer”.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Πολυτεχνείο '73: Το ζήτημα των θυμάτων: Νεκροί και τραυματίες

  • ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ

Οι 24 πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έρριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρ-θένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έρριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από 12 μέρες, στις 30.11.1973.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ' Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλςος Ντερτι-λής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα.

Πηγή: Πολυτεχνείο ’73: ρεπορτάζ με την Ιστορία, Αθήνα, εκδόσεις Φιλιππότη, 2004, 2

Σημειώσεις: Προδημοσίευση σε: Τα Νέα/Ταχυδρόμος 194, 15.11.2003

Διαβάστε Περισσότερα »

Προκήρυξη για το Πολυτεχνείο 2012

Διαβάστε Περισσότερα »

ΝΕΚΡΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ (1967-1974)

Στις 21 Απρίλη 1967, στην Ελλάδα επιβάλετε αμερικανοκίνητη φασιστική στρατιωτική δικτατορία. Μια μεγάλη νύχτα τρόμου και μαρτυρίου αρχίζει για τον Ελληνικό λαό η οποία θα κρατήσει για επτά ολόκληρα χρόνια (1967-1974) Η ωμή βία με φυλακές, εξορίες, βασανισμούς, εξευτελισμούς και δολοφονίες, αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα. Παράλληλα το φακέλωμα στην Ασφάλεια συνεχίζεται όπως και πριν, αλλά με μεγαλύτερη ένταση, σε όσους αγωνίζονται ενάντια στο καθεστώς, για οτιδήποτε χρειάζεται «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων». Έντονη πίεση ασκείται σε όσους συλλαμβάνονται για «δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης», αλλά και στους «έξω» καλούνται στην Ασφάλεια για ανάλογη δήλωση, οι οποίες δημοσιεύονται στον τύπο για εξευτελισμό και «σωφρονισμό» των υπολοίπων. Τα πολιτικά κόμματα, οργανώσεις και συνδικαλιστικά σωματεία διαλύονται και απαγορεύονται. Η παιδεία και ο τύπος πέρασαν στον απόλυτο έλεγχο του καθεστώτος, τα πάντα τέθηκαν σε λογοκρισία, η εκκλησία από την πρώτη στιγμή στηρίζει και τάσσεται με το φασιστικό καθεστώς. Οι πλούσιοι όπως και πριν γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Ο λαός και οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να δοκιμάζονται με το σύνολο των κοινωνικών προβλημάτων, τα οποία είναι δημιούργημα της καπιταλιστικής κοινωνίας, η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση και με έντονη την αστυφιλία και την μετανάστευση αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα. Χιλιάδες μεταναστεύουν που και για αυτό χρειάζεται«πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων». Την ίδια περίοδο 1967-1974, σε χιλιάδες Έλληνες μετανάστες αφαιρείται η Ελληνική υπηκοότητα, από το φασιστικό καθεστώς, διότι συμμετείχαν στην αντίσταση στις χώρες που εργάζονταν. Παράλληλα η αντίσταση του λαού μας, στην Ελλάδα δυναμώνει και συνεχίζεται αμείωτα, με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973.Το Πολυτεχνείο δεν ήταν γιορτή, όπως συνηθίζεται να λέγεται, ήταν αγώνας και πάλη ταξική. Ήταν το αποκορύφωμα της εφτάχρονης πολύμορφης πάλης της εργατικής τάξης και του λαού μας, με μπροστάρη την ανυπόταχτη νεολαία ενάντια στο τυραννικό καταπιεστικό καθεστώς των φασιστών συνταγματαρχών και των προστατών τους, Αμερικανούς. Ο αγώνας και πάλη αυτή έφτασε έως την σύγκρουση, με την οποία καταφέρθηκε αποφασιστικό πλήγμα στο φασιστικό καθεστώς, το οποίο απάντησε με αιματοκύλησα της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973.Στις 23 Ιουλίου 1974 η στρατιωτική δικτατορία κατέρρευσε. Η ιστορία και η μνήμη δεν πρέπει να σβήνει. Πρέπει να μιλά και να μην ησυχάζει. Πρέπει να αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού, της βίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Πρέπει να φωνάζει : «Ο Φασισμός δεν έρχεται από μόνος του». Οι ρίζες του βρίσκονται στα σπλάχνα αυτής της κοινωνίας του καπιταλισμού, αυτή είναι η γέννα του. Φράξτε του το δρόμο με «νύχια και με δόντια».

«Και στη ζωή δεν υπάρχουν θεατές

η αυλαία σηκώνεται.

Άνθρωποι σας αγαπούσα,

Επαγρυπνείται»!!

Γιούλιος Φούτσικ : «Ρεπορτάζ κάτω από την κρεμάλα» 9-6-1943 Πράγα

Ένας πρώτος κατάλογος (87 ονομάτων) των νεκρών αγωνιστών της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου, αλλά και γενικότερα των θυμάτων της εφτάχρονης (1967-1974) φασιστικής τυραννίας συντάχτηκε με πρωτοβουλία της Ένωσης Μητέρων Ελλάδας, τον οποίο και αναδημοσιεύουμε από την εφ. «Ελευθεροτυπία» στις 18/11/2000, (αφαιρέσαμε μόνο μιαεγγραφή που ήταν διπλή από λάθος), χωρίς φυσικά να πιστεύουμε ότι είναι ολοκληρωμένος.

Νεκροί αγωνιστές και θύματα της Δικτατορίας

21/4/1967-23/7/1974

1.Πεσλής Βασίλης 21-4-67
2.Ελής Παναγιώτης 25-4-67
3.Μανδηλαράς Νικηφόρος 18-5-67
4.Καλαντζής Δημήτριος 5-8-67
5.Ρίζος Τάκης 13-10-67
6.Καλαβρού Μαρία 1967
7.Παναγούλης Γιώργος 1968
8.Τσαρουχάς Γιώργος 1968
9.Θεοδωρίδης Γιώργος 1968
10.Κατσικογιάννης 17-8-69
11.Τζαβαλάς Καρούσος 3-1-69
12.Γεωργάκης Κώστας 19-9-70
13.Αντωνίου Ζήσης 1970
14.Τσιτσιρίγκος Φώτης 7-4-72
15.Κούλης Γεώργιος 19-4-72
16.Πετρόπουλος Παναγιώτης 26-3-73
17.Βασιλόπουλος Γιάννης 30-3-73
18.Κωνσταντίνου Γιώργος 4-5-73
19.Αλβάνογλου Θεόδωρος 22-5-73
20.Σινόπουλος Πέτρος 26-6-73
21.Κομνηνός Διομήδης 16-11-73
22.Παντελεάκης Κυριάκος 17-11-73
23.Βάρσος Ιωάννης 1973
24.Εγκελμαν Ντόρις Μαριέτε 16-11-73
25.Γεριτσίδης Γιώργος 17-11-73
26.Γεωργαράς Μαρίνος-Σπύρος 1973
27.Παπαϊωάννου Δημήτρης 17-1173
28.Καραμάνης Μάρκος 17-11-73
29.Φαμέλης Βασίλης 17-11-73
30.Μαρκούλης Νίκος 17-11-73
31.Σαμούρης Γιώργος 17-11-73
32.Μυρογιάννης Μιχάλης 17-11-73
33.Καραγεωργίου Στέλιος 17-11-73
34.Φιλίνης Γιάννης Νοέμβρης 73
35.Δικάλφα Καλλιόπη 1973
36.Τζιάνος Λάμπρος 21-12-73
37.Σταυρέλης Γιάννης 12-12-73
38.Αργυροπούλου Αικατερίνη 1973
39.Δασκάλου Στέλιος 1974
40.Θεοδώρας Δημήτρης 18-11-73
41.Σίμος Γεώργιος 9-1-74
42.Κυριακόπουλος Σάκης 1974
43.Καζέπης Κώστας 1974
44.Καΐλης Γιάννης 26-2-74
45.Αναγνωστόπουλος
46.Αντάρογλου
47.Αντελόνι Έλενα Μαρία
48.Αργυρίου
49.Βρυώνης
50.Βυθούλκας
51.Γαλάτης Νίκος
52.Γιαννόπουλος
53.Γρέλλος
54.Δημόπουλος
55.Διαμαντάκος
56.Ευαγγελινός
57.Ζησιμόπουλος
58.Ηλιόπουλος
59.Ιωαννίδης
60.Ιωάννου
61.Κούμπουλος
62.Κρητικάκη
63.Λαγαριώτης
64.Μαντζώρος
65.Μαυρογιάννης
66.Μέξης
67.Μικρώνης
68.Μιχαηλίδης
69.Μπονάτος Χρήστος
70.Μώμος
71. Νικολάου
72. Παπαγεωργίου
73. Παπαδόπουλος
74. Ρακιτζής Αλέξανδρος
75.Ράμμος Βασίλειος
76.Σαρμαλής
77.Σπαρτίδης
78.Σταυρόπουλος
79.Σχιζάς
80.Σωτηρόπουλος Ιωάννης
81.Τσιγκούνης
82.Τσικούρης
83.Φραγκόπουλος Θεόφιλος
84.Χαλκίδης Γιάννης
85.Χαραλαμπίδης Γιώργος
86.Χατζηβασιλείου
87.Κατής Κώστας 1969

Διαβάστε Περισσότερα »

Ζήτω η ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου - Συνεχίζουμε τον αντιφασιστικό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα

Άρνηση πληρωμής ολόκληρου του ΧΡΕΟΥΣ – ΕΞΩ η Ελλάδα, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, από: ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 απ’ τους φοιτητές αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της αντιφασιστικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης της νεολαίας, της εργατικής τάξης και του λαού μας. Μια κατάληψη που πραγματοποιήθηκε παρά την αντίθεση και εχθρική στάση όλων των αστικών κομμάτων, μαζί και των σοσιαλδημοκρατικών ηγεσιών «Κ»ΚΕεσ. και «Κ»ΚΕ που για να εμποδίσει την κατάληψη έφτασε στο σημείο να καταγγείλει, μέσω των «Κ»ΝΕ-ΑντιΕΦΕΕ, τους φοιτητές της Νομικής και Φυσικο-μαθηματικής ως «πράκτορες» της ΚΥΠ και της CIA («ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ», Νο 8) και ύστερα απεγνωσμένα αγωνίστηκε για την «απαγκίστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο» («ΚΟΜΕΠ», 11/1976, σελ. 98). Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ συνέβαλε-πυροδότησε τη λαϊκή εξέγερση και τελικά οδήγησε στην ανατροπή της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας του ντόπιου Κεφαλαίου και των αμερικανο-ΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών.

39 χρόνια αργότερα ο λαός βρίσκεται να διεξάγει μια ακόμα σκληρή πάλη. Αυτή τη φορά ενάντια στον τριπλό οικονομικο-πολιτικό διεθνή ΕΛΕΓΧΟ από την τρόϊκα ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ που βαθαίνει την ΕΞΑΡΤΗΣΗ, ενάντια στην απόλυτη εξαθλίωση που έφερε ο ντόπιος καπιταλισμός και όξυνε η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση υπερπαραγωγής, η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας «τη μοιραία 6ετία 2004-2009» («Καθημερινή», 25/3/2012, σελ.2 «Οικονομία») και τα «μνημόνια», ενάντια στα μέτρα που γκρεμίζουν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας, που γκρεμίζουν το αύριο της χώρας, με τη λεηλασία του πλούτου της απ' τα ξένα μονοπώλια με τα νέα πρόσφατα μέτρα που πέρασε η κυβέρνηση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες οι μέσες ετήσιες αποδοχές στην Ελλάδα διαμορφώθηκαν το 2011 σε 10.110 ευρώ, έναντι 13.098 το 2010 ενώ φέτος αναμένεται να πέσουν ακόμα χαμηλότερα. Η επίσημη ανεργία στους νέους έχει φτάσει το 58% ενώ οι άνεργοι αναμένεται να φτάσουν τα 2 εκατομμύρια. Το όριο συνταξιοδότησης εκτοξεύτηκε τελευταία στα 67 χρόνια.

Η λαϊκή πάλη ενάντια στην εξάρτηση από τους ιμπεριαλιστές - ΕΞΑΡΤΗΣΗ που την ύπαρξή της αρνούνται όχι μόνο τα μεγαλοαστικά κόμματα αλλά και το «Κ»ΚΕ που αντικατέστησε την «εξάρτηση» με το μύθο της «αλληλεξάρτησης» δηλ. την «ισότιμη» σχέση Ελλάδας-Γερμανίας-Γαλλίας - και τα δεινά που αυτή προκαλεί δεν σταμάτησε στιγμή, σε όποια εποχή, κόντρα σε δυσκολίες, μέσα στις οποιεσδήποτε συνθήκες. Σ’ αυτή τη μάχη βρέθηκε ιστορικά μπροστάρης πάντοτε η νεολαία, που κουβαλούσε στα δικά της ιδιαίτερα αιτήματα, τους συνολικούς στόχους του λαϊκού κινήματος και έδινε την αγωνιστική της φλόγα, στις μικρότερες ή μεγαλύτερες μάχες. Αυτός ο αγώνας πάντα τρομοκρατούσε και τρομοκρατεί τους αστούς και τους προδότες του κινήματος, αφού είναι πάντα «εκτός των τειχών», σπάει την αστική νομιμότητα, δε χαϊδεύει τ’ αυτιά των κεφαλαιοκρατών, είναι σκληρός όσο η ίδια η ταξική πάλη όταν αυτή οξύνεται.

Σήμερα αγωνιζόμαστε:

  • Για την αγωνιστική υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού και την επανάκτηση των κατεδαφισμένων καταχτήσεων χρόνων, που έχουν οδηγήσει στην απόλυτη εξαθλίωση την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες
  • Ενάντια στην ποινικοποίηση των λαϊκών αγώνων, την καταπάτηση του Ασύλου, το ρατσισμό, τον εθνικισμό-σοβινισμό και τη φασιστικοποίηση που προωθούν οι υπερεθνικιστές-ρατσιστές Σαμαράς-Δένδιας σε συνεργασία με τους ναζιφασίστες της «Χρυσής Αυγής», προπαντός το φασιστικό δολοφονικό ΠΟΓΚΡΟΜ κατά των μεταναστών
  • Για την άμεση έξοδο της χώρας από ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ και τη συνολική άρνηση του εξωτερικού τοκογλυφικού χρέους, για μονομερή άρνηση πληρωμών
  • Ενάντια στο φασισμό, τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο και για την αποχώρηση της Ελλάδας από ΕΕ-ΝΑΤΟ

Νοέμβρης 2012

ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ (1918-55)

Διαβάστε Περισσότερα »