Η ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ (1953-1990)

200 χρόνια από τη γέννηση του KARL MARX (5 Μάη 1818)

Θεμελιωτή της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του Προλεταριάτου

Τιμώντας την επέτειο δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος του παρακάτω κειμένου

Η ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ (1953-1990)

Γενικό εισαγωγικό σημείωμα

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης φέτος των 200 χρόνων από τη γέννηση του KARL MARX (5 Μάη 1818) και των 170 χρόνων από τη δημοσίευση του πρώτου επαναστατικού Προγράμματος του διεθνούς προλεταριάτου δηλ. του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» (1848) των MARX-ENGELS – το «Άσμα Ασμάτων του Μαρξισμού» (ΣΤΑΛΙΝ), που «εκθέτει με σαφήνεια και ακρίβεια μεγαλοφυή τη νέα αντίληψη του κόσμου, το συνεπή Υλισμό, ο οποίος αγκαλιάζει, επίσης, την περιοχή της κοινωνικής ζωής, τη Διαλεκτική, την πλατύτερη και βαθύτερη επιστήμη της εξέλιξης, τη θεωρία της Ταξικής Πάλης και του επαναστατικού ρόλου που παίζει στην παγκόσμια ιστορία το Προλεταριάτο δημιουργός μιας νέας κοινωνίας, της κομμουνιστικής κοινωνίας» (ΛΕΝΙΝ) – κρίθηκε απαραίτητο η αρχικά σύντομη και περιορισμένη «Εισαγωγή» κυρίως στο θέμα της «παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση…» να επεκταθεί και συμπληρωθεί με μια εντελώς σύντομη αναφορά σε κάποια σημαντικά ζητήματα, που συνδέονται άμεσα με το σύνολο των ζητημάτων του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου, επαναπροβάλλοντας και υπερασπίζοντας τον επαναστατικό Μαρξισμό, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό.

Οι σφοδρές επιθέσεις της αντιδραστικής μπουρζουαζίας στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό

και η νικηφόρα οικοδόμησή του στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ

Το πρόβλημα της επιστημονικής αντίληψης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού – το σπουδαιότερο ζήτημα του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος (παλιότερα και σήμερα) – και εκείνο της πραγματοποίησής του ή μη, βρέθηκαν πάντα στο κέντρο της ιδεολογικο-πολιτικής ταξικής πάλης και αντιπαράθεσης μεταξύ του επαναστατικού Μαρξισμού και των διαφόρων αντιμαρξιστικών αντιδραστικών αστικών κατευθύνσεων (παραδοσιακών αστικών και ρεφορμιστικών) απ’ τα πρώτα κιόλας χρόνια της δημοσίευσης(1848) του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» των MARX-ENGELS – έκφραση της ταξικης πάλης μπουρζουαζίας-προλεταριάτου: δυο ανταγωνιστικών κοινωνικών τάξεων με διαμετρικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα.

Για τους MARX-ENGELS-LENIN-STALIN Σ ο σ ι α λ ι σ μ ό ς – πρώτη φάση του Κομμουνιστικού οικονομικο-κοινωνικού Σχηματισμού – σημαίνει Διχτατορία του Προλεταριάτου. ΧΩΡΙΣ Διχτατορία του Προλεταριάτου ΔΕΝ υπάρχει Σοσιαλισμός. Οι κλασικοί συνέδεαν πάντα στενά και αδιάρρηκτα το ζήτημα της ύπαρξης, διατήρησης και οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού μ’ εκείνο της εγκαθίδρυσης, ύπαρξης, ισχυροποίησης και διατήρησης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου καθόλη τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό ως τον κομμουνισμό – με συμπλήρωση επιπλέον στον πολιτικό τομέα: την ύπαρξη επαναστατικού μαρξιστικού-λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος, στον οικονομικό τομέα: την ύπαρξη σοσιαλιστικής κοινωνικής Ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής (κρατική-συνεταιριστική), και στον ιδεολογικό τομέα: κυρίαρχη ιδεολογία τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ για το ΜΑΡΞ, είναι η «τ α ξ ι κ ή Δ ι χ τ α τ ο ρ ί α του Προλεταριάτου σαν το αναπόφευκτο μεταβατικό στάδιο για την κ α τ ά ρ γ η σ η τ ω ν τ α ξ ι κ ώ ν δ ι α φ ο ρ ώ ν γ ε ν ι κ ά, για την κατάργηση όλων των παραγωγικών σχέσεων που πάνω τους στηρίζονται, για την κατάργηση όλων των κοινωνικών σχέσεων που αντιστοιχούν στις παραγωγικές αυτές σχέσεις, για την ανατροπή όλων των ιδεών που απορρέουν από τις κοινωνικές αυτές σχέσεις» (ΜΑΡΞ, 1850), ενώ λίγο αργότερα σημείωνε: «2) ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη Δ ι χ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ Π ρ ο λ ε

τ α ρ ι ά τ ο υ, 3) ότι η ίδια αυτή η Διχτατορία αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κ α τ ά ρ γ η σ η ό λ ω ν τ ω ν τ ά ξ ε ω ν και σε μιαν α τ α ξ ι κ ή κ ο ι ν ω ν ί α» (ΜΑΡΞ, 1852) – αντιλήψεις που βρέθηκαν αργότερα, στον 20^ο αιώνα, σε σφοδρότατη ιδεολογικο-πολιτική αντιπαράθεση μ’ εκείνες των ρεβιζιονιστικών ρευμάτων, της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας (Bernstein-Kautsky, κλπ.), σοβιετικό ρεβιζιονισμό, γιουγκοσλάβικο, κινέζικο, ευρω«κομμουνισμό», τροτσκισμό, κλπ.

Η δημοσίευση του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» προκάλεσε μεγάλη αναταραχή και αναστάτωση στο στρατόπεδο της αντιδραστικής αστικής τάξης που εκφράζεται στα διάφορα δημοσιεύματα-επιθέσεις των εκπροσώπων της ενάντια στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό – επιθέσεις που πολλαπλασιάστηκαν μετά την εξέγερση του γαλλικού προλεταριάτου στην Παρισινή Κομμούνα (1871) και την ανάπτυξη του διεθνούς επαναστατικού εργατικού κινήματος αλλά και με την έκδοση του έργου του MARX «DAS KAPITAL» I (Hamburg 1867), στο οποίο αποκαλύπτεται «ο οικονομικός νόμος κίνησης της σύγχρονης κοινωνίας» δηλ. της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως λέει ο ΜΑΡΞ, και σημειώνει, επαναλαμβάνοντας το ίδιο αργότερα και ο ΛΕΝΙΝ (Απρίλης 1908)¹⁾.

Παρόλο που το ζήτημα των αντιμαρξιστικών επιθέσεων της αντιδραστικής μπουρζουαζίας ενάντια στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό δεν αποτελεί αντικείμενο της παρούσας μελέτης, ούτε βέβαια η αντίκρουση και ανασκευή των αντεπιστημονικών της θέσεων, κρίνεται σκόπιμο, για κάποια έστω ελάχιστη πληροφόρηση, να αναφερθούν ενδεικτικά ορισμένοι εκπρόσωποί της, ως τα πρώτα χρόνια της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση, που μπορούν σχηματικά να χωριστούν σε δυο κατευθύνσεις: 1) εκείνη της οποίας οι εκπρόσωποί της κήρυξαν το Σοσιαλισμό θεωρητικά «αδύνατο» και πρακτικά «ανεφάρμοστο», και 2) εκείνη που οι εκπρόσωποί της ταύτισαν το «Σοσιαλισμό» με τον «Καπιταλισμό», η οποία συνδέεται άμεσα (από πλευράς θεωρητικής προέλευσης) με το ζήτημα της εφαρμογής στη Σοβιετική Ένωση των νέων²⁾, μετά τους πρώτους μήνες του 1953, οικονομικών μεταρρυθμίσεων (ο χαρακτήρας τους αναλύεται στη μελέτη που ακολουθεί), κι οι δυο όμως μ’ έναν κοινό κεντρικό στόχο: την αποτροπή-ματαίωση της Προλεταριακής Επανάστασης και τη διαιώνιση του καπιταλισμού. Στόχο που δεν απέκρυβε ο Ολλανδός οικονομολόγος G.Pierson όταν ισχυρίζονταν το 1902: «μια προλεταριακή επανάσταση πρέπει από εσωτερικούς λόγους αναγκαστικά να αποτύχει» (K.Kautsky: «Die soziale Revolution», σελ. 4, 3. Auflage, Verlag «Vorwärts») ή ο δάσκαλος ιδιαίτερων μαθημάτων στο Βασιλιά της Σουηδίας, G.Cassel, με τον ισχυρισμό ότι η υποτιθέμενη «πλάνη της σοσιαλιστικής θεωρίας της Αξίας» (!) και η δήθεν «χειραφέτηση της εργατικής τάξης» στα πλαίσια του καπιταλισμού πρέπει να οδηγήσουν σε μια «σημαντική μείωση του ενδιαφέροντος των οικονομικών επαναστάσεων» (Gustav Cassel: «Das Recht auf den vollen Arbeitsertrag», σελ. 150, Göttingen 1900) – η ακραία αντιδραστικότητα του G.Cassel φαίνεται εντελώς καθαρά και στον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο ενός βιβλίου του (συλλογή άρθρων): «Sozialismus oder Fortschritt» (!!!), Berlin 1929.

Απ’ τους πρώτους που αντέδρασαν, ήδη απ το 1854, ήταν ο γερμανός Hermann Heinrich von Gossen, θεμελιωτής της υποκειμενικής θεωρίας «Grenznutzentheorie» (=Οριακής Χρησιμότητας), που στο έργο του «Entwicklung der Gesetze des menschlichen Verkehrs und der daraus flieβenden Regeln für menschliches Handeln» (Braunschweig 1854 και 1889, 1927: σελ. 228-231) διατύπωσε, αφού πρώτα «προσευχήθηκε» στο «θεό» της ατομικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας («η προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας… είναι απαραίτητη αναγκαιότητα για την ύπαρξη της ανθρώπινης κοινωνίας», σελ. 231) την άποψη ότι «η σχεδιασμένη από τους κομμουνιστές κεντρική Αρχή για την κατανομή των διαφόρων εργασιών και της ανταμοιβής τους θα αποκτήσει πολύ γρήγορα την πείρα, ότι έθεσε ένα τέτοιο καθήκον, η λύση του οποίου ξεπερνάει κατά πολύ τις δυνάμεις των μεμονωμένων ανθρώπων» (σελ.231), για να ακολουθήσουν αργότερα, μεταξύ άλλων, οι: Leon Walras: «Elemente der reinen politischen Oekonomie» (1874), ο γερμανός Albert Schäffle με τη μικρή του μπροσούρα: «Die Quintessenz des Sozialismus» (1874), ο αυστριακός Friedrich von Wieser: «Der natuerliche Werth» (Wien 1889), ο Ιταλός οικονομολόγος, μαθητής του L. Walras, Vilfredo Pareto: «Cours d’ economie politique, 2. Βd., σελ 363-364, Lausanne-Paris 1897), ο ολλανδος N.G. Pierson: «Das Wertproblem in der sozialistischen Gesellschaft» («De Economist», Gravenhage-Holland 1902), ο ιταλός Enrico Barone με το έργο του «Il ministro della produzione nello stato collectivista» («Giornale degli Εconomisti», Σεπτέμβρης-Οχτώβρης 1908), κλπ.

Μετά τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση η επίθεση στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό κορυφώνεται με το άρθρο (1919) ενός άλλου δεδηλωμένου αντιμαρξιστή και ακραίου εχθρού του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, του αυστριακού οικονομολόγου, Ludwig von Mises: «Die Wirtschaftsrechnung im sozialistischen Gemeinwesen» που δημοσιεύτηκε τον Απρίλη του 1920 («Archiv fuer Sozialwissenschaft und Sozialpolitik», Bd. 47, Νο 1, April 1920, σελ. 86-121), στο οποίο ο Mises ισχυρίζεται ότι μια σοσιαλιστική οικονομία δεν μπορεί τάχα να λύσει το πρόβλημα της ορθολογικής κατανομής των Ressoursen (=πόρων) και υποστήριξε την άποψη ότι, επειδή στο «Σοσιαλισμό» δεν υπάρχει Aγορά «κανένα παραγωγικό αγαθό («Produktivgut») δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αντικείμενο συναλλαγής, θα είναι αδύνατο να προσδιοριστούν χρηματικές τιμές των παραγωγικών αγαθών («Produktivgüter»)… ο υπολογισμός της Αξίας σε χρήμα θα είναι εδώ αδύνατος» (σελ.90) και «δεν υπάρχει κανένα μέσο για να γίνει γνωστό τι είναι ορθολογικό, και έτσι δεν μπορεί η παραγωγή να προσανατολιστεί συνειδητά προς την Αποδοτικότητα… όμως τη θέση της οικονομίας του αναρχικού τρόπου παραγωγής θα έχει πάρει η ακατανόητη συμπεριφορά μιας παράλογης μηχανής. Οι ρόδες θα γυρίζουν, όμως θα γυρίζουν στο κενό (σελ.100) για να συνεχίσει αλλού, ότι «όταν λείπει η ελεύθερη Αγορά, δεν υπάρχει διαμόρφωση τιμών» και «χωρίς τιμές δεν υπάρχει οικονομικός υπολογισμός» και ότι «σοσιαλισμός σημαίνει το τέλος(=εξάλειψη) της ορθολογικής οικονομίας» (σελ. 104)³⁾, για να επαναλάβει εκ νέου το 1932: επειδή στο «Σοσιαλισμό» είναι «αδύνατη η εφαρμογή του οικονομικού υπολογισμού δεν μπορεί να υπάρξει οικονομία όπως την εννοούμε εμείς» δηλ. καπιταλιστική οικονομία) («Die Gemeinwirtschaft, Untersuchungen ueber den Sozialismus», Jena 1922, σελ.98, 2. Auflage, Jena 1932).

Επομένως για το Mises αφού δεν υπάρχει «οικονομικός υπολογισμός», ο «Σοσιαλισμός» είναι σε θεωρητικό επίπεδο «αδύνατος»(!) και σε πρακτικό «ανεφάρμοστος»(!). Αν και δεν είναι αντικείμενο του «εισαγωγικού σημειώματος» η αντίκρουση και ανασκευή των αντιδραστικών απόψεων του Mises, επιβάλλεται όμως να γίνουν κάποιες σύντομες παρατηρήσεις ως απάντηση: α) η άποψή του δεν έχει καμιά απολύτως επιστημονική βάση, επιπλέον β) – και σπουδαιότερο – διαψεύστηκε απ’ την ύπαρξη και οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (1917-1953), γ) ο Mises παρουσιάζει τον καπιταλισμό²⁾ ως «ορθολογική οικονομία»(!), και μάλιστα ως τη μόνη και κατεξοχήν «ορθολογική»,(!), ένας παντελώς αστήρικτος ισχυρισμός, όταν είναι γνωστό, ότι το σύστημα αυτό προκαλεί καθημερινά καταστροφές, λόγω Ανταγωνισμού και Αναρχίας της παραγωγής, ενώ σε περιόδους οικονομικών κυκλικών κρίσεων υπερπαραγωγής και πολέμων τεράστιες και ανυπολόγιστες καταστροφές, και τέλος, δ) η άποψη του Mises, καταλήγει ουσιαστικά και κορυφώνεται στο γελοίο ισχυρισμό: ο Σοσιαλισμός δεν μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει ορθολογικά επειδή δεν είναι καπιταλισμός (!!!).

Ο Max Weber την ίδια περίοδο (για την ακρίβεια πριν απ’ το Mises, όταν ασκούσε κριτική στο O.Neurath) διακηρύσσει, ότι «δεν μπορεί να γίνεται λόγος για μια ο ρ θ ο λ ο γ ι κ ά «σχεδιασμένη οικονομία»» (M. Weber: «Wirtschaft und Gesellschaft», Tübingen 1921, σελ. 55-56, 2.Aufl., Tübingen 1925, ελληνικά: «Οικονομία και Κοινωνία», σελ. 110, Αθήνα 2005). («M.W.: «κατά την εκτύπωση του παρόντος δημοσιεύθηκε το κείμενο του Mises, που ασχολείται μ’ αυτά τα προβλήματα», σελ. 115).

Παρόμοιες απόψεις μ’ εκείνες των Mises-Weber εξέφρασε το καλοκαίρι του 1920 και ο Ρωσος αντιδραστικός οικονομολόγος Boris Brutzkus, που δημοσιεύθηκαν πρώτα στη Σοβιετική Ένωση (περιοδικό «Economist») και αργότερα σε βιβλίο με τίτλο: «Die Lehren des Marxismus im Lichte der russischen Revolution», Berlin 1928, στο οποίο μας πληροφορεί, ότι οι απόψεις του αυτές ωρίμασαν στο «Petrograd κατά τη διάρκεια των τρομερών χρόνων της οικοδόμησης του κομμουνισμού» (σελ.3).

Το αντιδραστικό άρθρο του Mises προκάλεσε τις πασίγνωστες μεγάλες συζητήσεις διεθνώς των δεκαετιών ΄20-΄30-΄40 του 20^ου αιώνα (συνεχίζονται ακόμα και σήμερα), στις οποίες πήραν μέρος δεκάδες οικονομολόγοι, μεταξύ άλλων, H.D. Dickinson, G. Halm, M.H. Dobb, C. Landauer, A.P. Lerner, Fr. Hayek, L.C.Robbins, A. Bergson, W. Krelle, E. Lederer, O. Leichter, A.C. Pigou, K. Polanyi, G. Rittig, Fr. M. Taylor, H. Zassenhaus, J. Schumpeter, P. Sweezy, E. Heimann, κλπ., κλπ. με σημαντικότερη περίπτωση παρέμβασης-συμμετοχής εκείνη του Oskar Ryszard Lange (27.7.1904-2.10.1965): «On the Economic Theory of Socialism» (στο: «Review of Economic Studies, Bd. IV, No 1 και 2, Οχτώβρης 1936 και Φλεβάρης 1937 (μέλος τότε του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Πολωνίας και μετά τον πόλεμο, μέλος του Ενιαίου Εργατικού Κόμματος Πολωνίας), που παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον, επειδή οι απόψεις του – στηριγμένες σ’ εκείνες των «Wieser-Pareto-Barone» – συνδέονται άμεσα με τις ν έ ε ς οικονομικές μεταρρυθμισεις που εφαρμόστηκαν στη Σοβιετική Ένωση (απ’ το 1953 μετά το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ), όπως καταδεικνύεται παρακάτω και γίνεται παραδεκτό άμεσα-έμμεσα και απ’ τους χρουστσο-μπρεζνιεφικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες που πρωτοστάτησαν στην εφαρμογή τους (η παρέμβαση του Maurice Dobb: «Economic Theory and the Problem of a Socialist Economy» («Economic Journal», Decembre 1933) κλπ., στις συζητήσεις ήταν η μόνη, παρά τις κάποιες ξένες προς το μαρξισμό λαθεμένες αντιλήψεις και ελλείψεις, που είχε ως αφετηρία την Εργασιακή θεωρία της Αξίας του ΜΑΡΞ και υπεράσπισε μια σχεδιασμένη οικονομία χωρίς τον «Wertgesetz» (=νόμος της Αξίας) ρυθμιστή της παραγωγής, απόψεις που εγκατέλειψε αργότερα⁴⁾.

Παρόλο που η οικοδόμηση του Σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση συνεχίστηκε στα μετέπειτα χρόνια με επιτυχία, οι αντιδραστικοί αστοί οικονομολόγοι της κατεύθυνσης των Mises-Hayek-Robbin-Halm, κλπ. επέμεναν στις απόψεις τους περί δήθεν θεωρητικά «αδύνατου» και πρακτικά «ανεφάρμοστου» Σοσιαλισμού, πράγμα που υποχρέωσε, αρχές της δεκαετίας του 1940, έναν άλλο αστό οικονομολόγο, τον αυστριακό Joseph Schumpeter, να θέσει το ερώτημα: «μήπως κάτι στην καθαρή λογική της σοσιαλιστικής οικονομίας είναι λαθεμένο ή όχι;», δίνοντας την απάντηση: «η καθαρή λογική του σοσιαλισμού είναι πέρα για πέρα εντάξει» (J.A. Schumpeter: «Kapitalismus, Sozialismus und Demokratie», New York 1942, σελ. 275, Bern 1950), και αλλού: «μπορεί ο σοσιαλισμός να λειτουργήσει; Φυσικά και μπορεί» (στο ίδιο, σελ. 267).

Τις ολωσδιόλου αστήρικτες απόψεις του Mises επέκριναν (παλιότερα και αργότερα) και διάφοροι αστοί οικονομολόγοι απ’ τους οποίους ας αναφερθεί ενδεικτικά μόνο ένας νεότερος, ο W. Krelle, ο οποίος σημειώνει πως «ο υπολογισμός της αξίας των μέσων παραγωγής θεωρητικά δεν εξαρτάται απ’ την ατομική Ιδιοκτησία» (Willhelm Krelle: «Über die Möglichkeit der Wirtschaftsrechnung in verschiedenen Wirtschaftsordnungen», στο: «Jahrbücher für Nationalökonomie und Statistik» Bd. 165, H. 2-3/1953, σελ.123), ενώ κάποιοι άλλοι αμφισβήτησαν ακόμα και τον «ορθολογικό» χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομίας. Ανάλογη συζήτηση έγινε και στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1920, όπως είναι γνωστό και μας πληροφορεί ο Otto Leichter: «Die Wirtschaftsrechnung in der Sozialistischen Gesellschaft», (σελ. 85, 91-92, Wien 1923).

Όμως όλα αυτά δεν εμπόδισαν τον αντιδραστικό οικονομολόγο Wilhelm Roepke να γράψει το 1949 για τη συζήτηση του προβλήματος «der sozialistischen Wirtschaftsrechnung», ότι «ο Mises είχε ουσιαστικά δίκιο» (Wilhelm Roepke: «Zur Theorie des Kollektivismus», «KYKLOS», Internationale Zeitschrift fuer Sozialwissenschaft, Bd. III/1949, σελ. 151, Basel 1949) μα ούτε και τον αριστοκράτη αυστριακό Friedrich von Hayek να ανακράξει, με «στεντόρεια φωνή», στα γεράματά του (85χρονος) και με τόση «επιστημονική» (!) «σοβαρότητα», ανάλογη εκείνης των απόψεών του, σε συνέντευξή του στο Παρίσι το 1984: «ο σοσιαλισμός είναι μια τρελή φιλοδοξία, μια διανοητική υπερβολή» («Ακρόπολις» 20/4/1984).

Παρά τις συνεχιζόμενες σφοδρότατες, αναπροσαρμοσμένες βέβαια, επιθέσεις και τις προπαγανδιστικές κραυγές της αντιδραστικής μπουρζουαζίας και εκείνες των πρακτόρων της, της ρεφορμιστικής παλιάς σοσιαλδημοκρατίας αλλά και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστών, η Οχτωβριανή Επανάσταση πραγματοποιήθηκε και η οικοδόμηση του Σοσιαλισμού συνεχίστηκε, μέσα απ’ τις γνωστές δυσκολίες, με τη διαρκή παραπέρα ισχυροποίηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την επαναστατική γραμμή του κόμματος των Μπολσεβίκων με επικεφαλείς τους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ.

Αν η νίκη της μεγάλης Οχτωβριανής Προλεταριακής Επανάστασης στη Ρωσία επιβεβαίωσε την ορθότητα της λενινιστικής θεωρίας της Προλεταριακής Επανάστασης δια μέσου της βίαιης ένοπλης εξέγερσης, της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής και της εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, η έναρξη της οικοδόμησης του νέου οικονομικο-κοινωνικού συστήματος στη Σοβιετική Ένωση έδειξε, ότι ο Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός δεν ήταν Ουτοπία μα ούτε απλά μια επιστημονική θεωρία αλλά έγινε ΠΡΑΞΗ: ήταν πλέον μια ζωντανή καθημερινή πραγματικότητα, που κατάργησε για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κλπ., ενώ έλυνε καθημερινά και έλυσε στην πορεία όλα τα προβλήματα της εργατικής τάξης και ολόκληρης της κοινωνίας, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα στην πράξη, στα χρόνια της ύπαρξής του (1917-1953), την ανωτερότητα του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού απέναντι στον Καπιταλισμό.

Η ανάπτυξη της οικονομίας και η οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού γίνονταν σε πολύ δύσκολες συνθήκες και προχωρούσε προς τα μπρος μέσα από σφοδρότατη ταξική πάλη - ταξική πάλη που όσο προχωρούσε η οικοδόμηση αυτή διαρκώς οξύνονταν.

Στη Σοβιετική Ένωση η ανάπτυξη της οικονομίας στην κατεύθυνση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού πέρασε από διάφορες φάσεις: από τον «πολεμικό κομμουνισμό» (μέσα 1918-Μάρτης 1921) που τον «επέβαλε ο πόλεμος και η καταστροφή», «δεν ήταν και δεν μπορούσε να είναι μια πολιτική που ανταποκρίνεται στα οικονομικά καθήκοντα του προλεταριάτου» και «ήταν ένα προσωρινό φαινόμενο» (ΛΕΝΙΝ), το σχέδιο (GOELRO-Plan 1920) εξηλεκτρισμού της βιομηχανίας και της χώρας γενικά, τη «Νέα Οικονομική Πολιτική» (ΝΕΠ-απόφαση του 10^ου Συνεδρίου 1921) κάτω απ’ την καθοδήγηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου: «η ουσία της Νέας Οικονομικής Πολιτικής είναι η συμμαχία του Προλεταριάτου και της Αγροτιάς, η ουσία συνίσταται στη συμμετοχή της πρωτοπορίας του προλεταριάτου μαζί με τις πλατιές μάζες των αγροτών» (ΛΕΝΙΝ), με τις «κρατικές επιχειρήσεις να περνούν στη λεγόμενη Αρχή της Οικονομικής Ιδιοσυντήρησης, δηλ. στην ουσία σε σημαντικό βαθμό σε εμπορικές και καπιταλιστικές αρχές» (ΛΕΝΙΝ: τομ.44, σελ.342, Αθήνα), την περίοδο της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης και της κολεκτιβοποίησης ως τον τερματισμό της ΝΕΠ με την ολοκληρωτική εξάλειψη των καπιταλιστικών στοιχείων στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης και τη δημιουργία της οικονομικής βάσης του Σοσιαλισμού – πρώτης φάσης του Κομμουνιστικού οικονομικο-κοινωνικού Σχηματισμού – με τις δυο μορφές σοσιαλιστικής Ιδιοχτησίας (κρατικής και συνεταιριστικής-κολχόζνικης) – αντέχοντας και ξεπερνώντας τις τεράστιες ανυπολόγιστες καταστροφές σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα – έφτασε ως τις αρχές της δεκαετίας του 1950, όταν, το 1953, μετά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (δηλητηρίαση-γιατροί) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, η ταξική πάλη στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης κορυφώθηκε και κατέληξε σε ήττα των επαναστατικών δυνάμεων στο ΚΚΣΕ και την επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, μέσω βίαιου στρατιωτικού πραξικοπήματος (=τμήματα στρατού-KGB-Αστυνομία).

Η βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και η καταστροφή του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ

Η επικράτηση της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης σήμαινε ταυτόχρονα ΑΝΑΤΡΟΠΗ της Διχτατορίας του Προλεταριάτου απ’ τη νέα ηγετική ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική αντικομμουνιστική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΣΟΥΣΛΟΦ, κλπ. που κυριαρχώντας στην ηγεσία του ΚΚΣΕ οδήγησε αναπόφευκτα σε αλλαγή πρακτικά του χαρακτήρα του ΚΚΣΕ: από επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα μετατράπηκε σε αντεπαναστατικό αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα – άποψη-θέση που επιβεβαιώθηκε-επικυρώθηκε, και σε θεωρητικο-πολιτικό επίπεδο, λίγο αργότερα, με τον πλέον επίσημο και ανοιχτό τρόπο στο κακόφημο 20^ο Συνέδριο⁵⁾ (Ν.Σ. ΧΡΟΥΣΤΣΙΟΦ: Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος, Φλεβάρης 1956), «πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις» 1956), όπου πέρα απ’ τις αντιμαρξιστικές θέσεις περί «ειρηνικής συνύπαρξης», ιμπεριαλισμού-«αποτροπής πολέμου», «προλεταριακού διεθνισμού», κλπ. (σελ.34-39), μεταφέρθηκαν στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ατόφιες οι αντιμαρξιστικές θέσεις της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας στα δυο καίρια και σημαντικότερα ζητήματα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος (στο ίδιο, σελ. 39-42): 1. του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού («Σοσιαλισμός»(!) χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου), 2. της Προλεταριακής Επανάστασης («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος», διατήρηση του αστικού κράτους, άρνηση εγκαθίδρυσης Διχτατορίας του Προλεταριάτου). Έτσι μ’ αυτές τις θέσεις το ΚΚΣΕ, ανοιχτά και επίσημα πλέον, μετατράπηκε σε αστικό αντικομμουνιστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, μαζί βέβαια και με την πλήρη εγκατάλειψη της επαναστατικής κοσμοθεωρίας των MARX-ENGELS-LENIN-STALIN.

Στο αστικο-σοσιαλδημοκρατικό 20^ο Συνέδριο η καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία του ρεβιζιονιστή-τροτσκιστή ΤΙΤΟ μεταμορφώνεται «εν μια νυκτί» σε χώρα «σοσιαλιστική»(!) (στο ίδιο, σελ.6: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία») – νέα αντιμαρξιστική τοποθέτηση-θέση που δείχνει σαφέστατα, διακηρύσσοντας επίσημα πλέον, ότι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές ΔΙΑΚΟΠΤΟΥΝ πρακτικά την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβ. Ένωση και έχουν αποφασίσει να θέσουν τη χώρα τους στην τροχιά του καπιταλιστικού δρόμου της Τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας δηλ. εγκαινίασαν ανοιχτά την παλινορθώση του καπιταλισμού και στη σφαίρα της οικονομίας (είχαν ήδη από νωρίτερα εφαρμόσει, αμέσως μετά το 1953, ανάλογα μέτρα, όπως μας πληροφορεί ένας σοβιετικός ρεβιζιονιστής οικονομολόγος, ο G.Koslow, απ’ τους πρωτεργάτες της αντεπαναστατικής κατεύθυνσης: «στα ντοκουμέντα του ΚΚΣΕ μετά το 1953 υπογραμμίζεται, ότι είναι αναγκαία, η εκμετάλλευση των Εμπορευματικών Σχέσεων για την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας» (G.Koslow: «Die Warenproduktion und das Wertgesetz im Sozialismus», σελ. 8, Berlin-DDR 1961) αλλά και ο Πολωνός W.Brus.⁶⁾, κλπ. μα και οι N.P.Fedorenko/ P.G.Bunitsch/ S.S.Schatalin: «Effektivität in der sozialistischen Wirtschaft», σελ.148, Berlin-DDR 1972, Moskau 1970: «Απόφαση της 11^η Απρίλη 1953», για «δικαιώματα των επιχειρήσεων με Οικονομική Ιδιοσυντήρηση».

Ας σημειωθεί ακόμα πως η παρουσίαση μιας καπιταλιστικής χώρας, όπως η τότε Τιτική Γιουγκοσλαβία, ως «σοσιαλιστικής» συγκροτεί, σε θεωρητικό επίπεδο, μια αντιμαρξιστική αντίληψη του «σοσιαλισμού».

Η αντεπαναστατική στρατηγική του ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ ήταν και παραμένει μια αστική-ιμπεριαλιστική στρατηγική: κατασυκοφάντησης και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων όλων των χωρών και της προλεταριακής επαναστατικής ταξικής συνείδησης του διεθνούς προλεταριάτου και της εργατικής τάξης γενικότερα.

Ήταν τόσο μεγάλη η καταστροφή που προκάλεσε το 20^ο Συνέδριο στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ώστε ακόμα και ένας ρεβιζιονιστής ιστορικός, ο Eric Hobsbawm, ο οποίος μιλάει για «απολυταρχισμό του Στάλιν»(!), κλπ., υποχρεώνεται να σημειώσει το 2002: «Η Οκτωβριανή Επανάσταση δημιούργησε ένα παγκόσμιο κίνημα, το 20^ο Συνέδριο το κατέστρεψε» (Eric Hobsbawm: «ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ», σελ.242, Αθήνα 2003, «INTERESTING TIMES, Α TWENTIETH-CENTURY LIFE” London 2002).

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ που προκάλεσε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα η νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία ήταν ασύγκριτα και κατά πολύ μεγαλύτερη από εκείνη της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας της εποχής του ΛΕΝΙΝ που κατέστρεψε μόνο τα τότε επαναστατικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ενώ η νέα κατέστρεψε σχεδόν ΟΛΑ τα κομμουνιστικά κόμματα της 3^ης ΚΔ, αλλά ΕΠΙΠΛΕΟΝ και πρώτα απ’ όλα κατέστρεψε το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό της περιόδου των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ στην ΠΡΩΤΗ Σοσιαλιστική χώρα του κόσμου και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που τροφοδότησαν ερωτήματα για δήθεν «αποτυχία» και «αδυναμία» λειτουργίας του Σοσιαλισμού, προκαλώντας τεράστια σύγχυση και σκορπίζοντας μεγάλη απογοήτευση στο διεθνές προλεταριάτο, γενικότερα σ’ όλους τους εργαζόμενους και στους λαούς ολόκληρου του πλανήτη. Εκείνο που δεν κατάφεραν να πετύχουν απ’ έξω οι ιμπεριαλιστές δηλ. την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ της Σοβ. Ένωσης με τον εμφύλιο πόλεμο, τις συνομωσίες και τους πράκτορές τους, κλπ. και την εξαπόλυση της επίθεσης της Χιτλερικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, το πέτυχαν δυστυχώς απ’ τα μέσα με τη συνομωσία και κυριαρχία των πρακτόρων τους ρεβιζιονιστών-σοσιαλδημοκρατών στο ΚΚΣΕ της προδοτικής αντικομμουνιστικής ομάδας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΣΟΥΣΛΟΦ, κλπ.

Το πρόβλημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση δεν είναι απλά και μόνο ιστορικό μα είναι ταυτόχρονα και ένα πολύ σημαντικό επίκαιρο ιδεολογικο-πολιτικό ζήτημα που αφορά άμεσα το σωστό επαναστατικό προσανατολισμό του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, επειδή συνδέεται στενά με τρία (3) άλλα και πολύ σημαντικά ζητήματα που χρειάζονται απάντηση:

Πρώτο, με τη μεγάλη ιστορική ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας στον κόσμο, καταστροφή για την οποία σήμερα κανένας δεν αμφιβάλλει μετά και την κατάρρευση του ρεβιζιονιστικού-καπιταλιστικού μπλοκ και τη διάλυση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης το 1991 ακόμα και ως κράτος, όμως για την εργατική τάξη και τους λαούς παραμένει ένα μεγάλο ερώτημα: τι ήταν αυτό που τότε κατέρρευσε; «Σοσιαλισμός» ή παλινορθωμένος καπιταλισμός;

Δεύτερο, με την εμφάνιση – κατά τη διάρκεια της ιστορικής περιόδου 1953-1991 – φαινομένων στην οικονομία, όπως: «μαύρη αγορά», «σκιώδης οικονομία», στασιμότητα, κρίση, ανεργία, πληθωρισμός, κλπ. (σύμφυτα στον καπιταλισμό φαινόμενα), στην κοινωνία: δημιουργία νέας μπουρζουαζίας, διαφθορά, αλκοολισμός, πορνεία, ναρκωτικά, συστηματική κλοπή δημόσιας περιουσίας, γκανγκστερισμός, κλπ. (σύμφυτα στην αστική κοινωνία), στην πολιτική: φασιστική καταπίεση, απαγόρευση του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και των έργων του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, φασιστική λογοκρισία, έξαρση του σοβινισμού, της θρησκείας και των αντιδραστικών αστικών θεωριών, ακόμα και φασιστικών υπεραντιδραστικών, καταπίεση των άλλων εθνοτήτων απ’ το μεγαλο-ρώσικο σοβινισμό, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε άλλες χώρες, (Αφγανιστάν, Τσεχοσλοβακία, κλπ.) φαινόμενα – που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό αλλά αντίθετα αποτελούν κι’ αυτά σύμφυτα στον καπιταλισμό φαινόμενα – αναπόφευκτα προϊόντα του παλινορθωμένου καπιταλισμού σ’ αυτή τη χώρα,

Τρίτο, τέλος, σε θεωρητικό επίπεδο συγκροτεί ΕΠΙΠΛΕΟΝ και συνδέεται με μια αντιμαρξιστική αντίληψη του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, όταν απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες η περίοδος 1953-1990 προπαγανδίζεται ως «Σοσιαλισμός», ο λεγόμενος «ανεπτυγμένος»(!) ή «πραγματικά υπαρκτός σοσιαλισμός», που στην πραγματικότητα ήταν υπαρκτός καπιταλισμός ιδιαίτερου τύπου.

Το πρόβλημα του παλινορθωμένου καπιταλισμού στη Σοβιετική ‘Ένωση έχει αντικειμενικά, θεωρητικά και πρακτικά πολιτικά – εξαιτίας της σπουδαιότητάς του – εξελιχθεί σε κορυφαίο ζήτημα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και συνάμα ανάλογα με τη μαρξιστική ή μη θέση-στάση απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα αποτελεί μια απ’ τις σημαντικότερες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των επαναστατών μαρξιστών, δηλ. των λενινιστών-σταλινιστών και των οπορτουνιστών όλων των αποχρώσεων.

Έτσι γίνεται φανερό πως μόνο η μαρξιστική ανάλυση του πισωδρομικού προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού και η ολόπλευρη τεκμηρίωση της μαρξιστικής θέσης για ΔΙΑΚΟΠΗ της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση, μετά το 1953, και η συνακόλουθη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στον οικονομικό τομέα, δίνει πειστική και ολοκληρωμένη απάντηση σε μια σειρά καίρια σημερινά ερωτήματα που απασχολούν το διεθνές προλεταριάτο, όλους τους εργαζόμενους, αλλά και τους λαούς όλων των χωρών, στα οποία η Ιστορία έχει βέβαια ήδη δώσει επιστημονικές μαρξιστικές απαντήσεις – απαντήσεις που πνίγονται όμως μέσα στην πυκνή ομίχλη των διαστρεβλώσεων και της κατασυκοφάντησης εκ μέρους των εχθρών του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού (παραδοσιακής αστικής τάξης, των ρεφορμιστών και των άλλων αντιμαρξιστικών κατευθύνσεων). Όμως μία εκ νέου ανάδειξη-προβολή της μαρξιστικής τεκμηρίωσης της οικοδόμησης στην πράξη του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (1917-1953) αλλά και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού σ΄ αυτή τη χώρα απαντά σ’ ΟΛΑ τα θεμελιώδη ερωτήματα (παλιά-νέα) απ’ τα οποία ας απαριθμηθούν μόνο μερικά – διατυπωμένα με τη μορφή ερωτημάτων και σε πλήρη και σαφή αντιπαράθεση με τους αντίθετους αλλά και ατεκμηρίωτους και ολωσδιόλου αβάσιμους ισχυρισμούς των επικριτών εχθρών του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού – που στο δεύτερο αντίθετο σκέλος του κάθε ερωτήματος δίνεται-εμπεριέχεται και η σύντομη μαρξιστική απάντηση:

• Ήταν η επιστημονική αντίληψη του Σοσιαλισμού των MARX-ENGELS μια Ουτοπία ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ο Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός εφαρμόστηκε στην πράξη στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (1917-1953);
• Οι απόψεις των χυδαίων αστών οικονομολόγων Mises-Hayek-Robbins-Halm,κλπ., ότι ο Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός είναι θεωρητικά «αδύνατος» και πρακτικά «ανεφάρμοστος», ότι Σοσιαλισμός σημαίνει «το τέλος της ορθολογικής οικονομίας»(!), κλπ. αποδείχτηκαν «σωστές» ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, διαψεύστηκαν τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά απ’ την 35ετή ύπαρξη, οικοδόμηση και λειτουργία του στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ;
• Οι απόψεις των χυδαίων αστών οικονομολόγων Wieser-Pareto-Barone, κλπ., ότι οι οικονομικές Κατηγορίες του καπιταλισμού («τιμές, μισθοί, τόκος, πρόσοδος, κέρδος, αποταμίευση, κλπ.») πρέπει να «επανεμφανιστούν» και «διατηρηθούν»(!) στο Σοσιαλισμό, ότι τα δυο συστήματα «μοιάζουν» - «ταυτίζονται»(!), κλπ. αποδείχτηκαν «σωστές» ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, διαψεύστηκαν απ’ την 35ετή (1917-1953) ύπαρξη και λειτουργία του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση, που έδειξε ότι όλες οι καπιταλιστικές Κατηγορίες σταδιακά εξαλείφθηκαν και επιπλέον αποδείχτηκε ότι πρόκειται για δυο διαμετρικά αντίθετα οικονομικο-κοινωνικά συστήματα (Καπιταλισμός–Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός);
• Η μεταφορά και η επανεισαγωγή των καπιταλιστικών οικονομικών Κατηγοριών (καπιταλιστική Τιμή Παραγωγής, Κέρδος, Πρόσοδος, Τόκος, κλπ.) στη σοσιαλιστική-κομμουνιστική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης – ακολουθώντας τις αντιμαρξιστικές απόψεις περί «Σοσιαλισμού» των Wieser-Pareto-Barone και τις στηριγμένες σ’ αυτές αστικές απόψεις του Πολωνού σοσιαλδημοκράτη οικονομολόγου Oskar Lange («Konkurenzsozialismus»-«Marktsozialismus» =Marktkapitalismus) – που προωθήθηκαν μετά την επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης το 1953, με την εφαρμογή των νέων καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων (όπως καταδεικνύεται παρακάτω) οδήγησαν την οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης στον «κομμουνισμό» τη 10ετία του 1980 όπως ισχυρίζονταν-ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες (και ο προδότης ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ: 22^ο Συνέδριο-Πρόγραμμα του ΚΚΣΕ 1961) ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ,οδήγησαν στο λεγόμενο «αναπτυγμένο υπαρκτό σοσιαλισμό»(!), δηλ. στην αναπόφευκτη εξάλειψη του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού και την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού και επιπλέον στη διάλυση της τότε καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής (1953-1990) Σοβ. Ένωσης ως κράτος;
• Η εμφάνιση, ανάπτυξη και ύπαρξη στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσοφικής περιόδου φαινομένων όπως «μαύρη αγορά», «σκιώδης οικονομία», στασιμότητα, οικονομική κρίση, ανεργία, πληθωρισμός, συστηματική κλοπή δημόσιας περιουσίας γιγαντιαίων διαστάσεων, κλπ. με κορυφαίο, πρωταρχικό και σημαντικότερο εκείνο της ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ των εργαζομένων αλλά και της ύπαρξης πολυεκατομμυριούχων, που δεν γεννήθηκαν «εν μια νυκτί» αλλά εμφανίστηκαν και πλούτισαν απ’ την άγρια εκμετάλλευση κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1953-1989, ο αριθμός των οποίων το 1989 «ξεπερνάει κατά πολύ τις 100.000 (20.000 στη Μόσχα), ενώ το 3% των καταθετών σε ταμιευτήρια κατέχει το 80% των συνολικών καταθέσεων» («Argumenti i Fakti»⁷⁾, September 1989, σελ. 16) ήταν φαινόμενα του «Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού» ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, φαινόμενα του παλινορθωμένου καπιταλισμού;
• Η εμφάνιση, ανάπτυξη και ύπαρξη στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης φαινομένων όπως: δημιουργία νέας μπουρζουαζίας και εμφάνιση-διαμόρφωση ανταγωνιστικών κοινωνικών τάξεων, εθνικισμός, διαφθορά, αλκοολισμός, πορνεία, ναρκωτικά, γκανγκστερισμός, κλπ., ήταν φαινόμενα του «Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού» ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, φαινόμενα της αστικής κοινωνίας του παλινορθωμένου καπιταλισμού;
• Η εμφάνιση, ανάπτυξη και ύπαρξη στη σοβιετική κοινωνία αστικών ιδεαλιστικών φιλοσοφικών ρευμάτων όπως: υπαρξισμός, νεοθετικισμός, φιλοσοφική ανθρωπολογία, πραγματισμός, φροϋδισμός, οντολογία, ερμηνευτική, αντιδραστικός ρομαντισμός και νιτσεϊσμός, κλπ., ήταν ρεύματα του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, αυτά γεννήθηκαν και άνθισαν στο έδαφος της αστικής κοινωνίας του παλινορθωμένου καπιταλισμού;

Η σύντομη μελέτη που ακολουθεί – συντομότατη για ένα τόσο πελώριο, εξαιρετικά δύσκολο (όχι μόνο από πλευράς θέματος αλλά και ορολογίας-εννοιών), περίπλοκο και πολυσύνθετο μα μεγάλης ιστορικής και πρωτίστως επίκαιρης πολιτικής σημασίας θέμα: αυτό της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση – απαρτίζεται από σειρά άρθρα πολεμικής (διορθωμένα-συμπληρωμένα και βελτιωμένα μόνο εν μέρει, με τις αναπόφευκτες επαναλήψεις, επειδή η έλλειψη χρόνου δυστυχώς δεν επέτρεψε ολοκληρωμένο ξαναδούλεμά τους) που γράφτηκαν κατά διαστήματα, που όμως από πλευράς θέματος αποτελούν συνολικά ένα αδιάσπαστο όλο (χαρακτηρίζονται από εσωτερική συνοχή και οργανική μεταξύ τους ενότητα), επειδή αναλύουν τις πιο ουσιώδεις πλευρές του συνόλου των νέων, αλληλοσυνδεόμενων, αλληλοεξαρτώμενων και αλληλοσυμπληρούμενων οικονομικών μεταρρυθμίσεων και μέτρων, που συγκρότησαν – μαζί μ’ εκείνες που προηγήθηκαν δηλ. τις ΠΡΩΤΕΣ και πιο αποφασιστικές-καθοριστικές στο πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο, γιατί ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτές εκείνες που άνοιξαν το δρόμο ώστε να καταστεί δυνατή η εφαρμογή τους – το ενιαίο αντεπαναστατικό πισωδρομικό προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (άρρηκτα συνδεόμενα και τα τρία επίπεδα: πολιτικό-ιδεολογικό-οικονομικό). Κείμενα πολεμικής, απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, που αποτελούν απόπειρα – μέσω της ανάλυσης και αποκάλυψης του πραγματικού χαρακτήρα των νέων οικονομικών μεταρρυθμίσεων – αντίκρουσης και ανασκευής της εντελώς αστήρικτης αστικής-ρεβιζιονιστικής αντιμαρξιστικής θέσης περί «ύπαρξης Σοσιαλισμού» (!) τη χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφική περίοδο (1953-1990/91) και έχουν ως στόχο τη διάλυση του ΜΥΘΟΥ περί δήθεν «συνέχισης» (!) της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση μετά το 1953-56, και μάλιστα όχι μόνο ΧΩΡΙΣ Διχτατορία του Προλεταριάτου και επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα, λενινιστικού-σταλινικού τύπου, μα και οικονομικές μεταρρυθμίσεις-μέτρα που κινήθηκαν ΑΚΡΙΒΩΣ στην εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΗ κατεύθυνση του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ: δηλ. της γενικευμένης «επέκτασης και πλήρους εκμετάλλευσης των Εμπορευματο-Χρηματικών-Σχέσεων», της μετατροπής «των μέσων Παραγωγής σε Εμπορεύματα» και της καθολικής «επέκτασης της σφαίρας δράσης του νόμου της Αξίας», του «Κέρδους ως σκοπού της παραγωγής», της «πλήρους Οικονομικής Ιδιοσυντήρησης (=Wirtschaftliche Rechnungsführung) με κεντρικό πυρήνα το Κέρδος και που η ουσία της βρίσκεται στη μεγιστοποίηση του», κλπ., για την οποία – κι’ αυτό ΔΕΝ πρέπει να ξεχνιέται – ο ΛΕΝΙΝ σημείωνε όταν αναφέρονταν στη ΝΕΠ: «οι κρατικές επιχειρήσεις περνούν στη λεγόμενη αρχή της Οικονομικής Ιδιοσυντήρησης, δηλ. στην ουσία σε σημαντικό βαθμό σε εμπορικές και καπιταλιστικές αρχές» (ΛΕΝΙΝ: τομ.44, σελ.342, Αθήνα).

Η θέση-ΜΥΘΟΣ περί «συνέχισης» της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την, μετά το 1953, στροφή-πορεία της Σοβιετικής Ένωσης προς τον καπιταλισμό και ήταν σε ΡΗΞΗ, πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη πορεία της, ενώ διαψεύδονταν καθημερινά απ’ τη νεο-δημιουργημένη πραγματικότητα της σοβιετικής οικονομίας – εξαιτίας ΑΚΡΙΒΩΣ της πρακτικής εφαρμογής των νέων καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων-μέτρων που οδήγησαν αναπόφευκτα στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού και τελικά στην κατάρρευσή του, μα ακόμα και στη διάλυση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης το 1991.

Η θέση-ΜΥΘΟΣ περί «ύπαρξης σοσιαλισμού»(!) στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990/91) αποτελεί ως τα σήμερα την ΚΕΝΤΡΙΚΗ θέση της διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, των τροτσκιστών και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστών, μαζί και της ελληνικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ, κλπ.) τροτσκίζοντων ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ-Τροτσκιστές κλπ.. Ταυτόχρονα αποτελεί και την ΚΟΙΝΗ θέση ΟΛΩΝ των αντικομμουνιστικών- αντισταλινικών δυνάμεων: απ’ τη διεθνή αντιδραστική μπουρζουαζία στο συνολό της και όλα τα κόμματά της ως την παλιά παραδοσιακή και νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκτατία και τα διάφορα άλλα ρεφορμιστικά αντιμαρξιστικά ρεύματα.

Αναπόσπαστο τμήμα αυτού του ΜΥΘΟΥ της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας αποτελεί και ο εντελώς ατεκμηρίωτος ισχυρισμός περί «αντεπανάστασης το 1990/91»(!) του «Κ»ΚΕ σε διάφορα κείμενά του, με τελευταίο τη «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» για την Οχτωβριανή Επανάσταση: «αντεπαναστατικές ανατροπές των ετών 1989-1991» («ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της ΚΕ του ΚΚΕ Για τα 100 χρόνια της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης», σελ 61, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2017).

Σ’ αυτή τη μελέτη γίνεται καταρχήν μια περιορισμένη αναφορά, πολύ περιληπτική και συντομότατη ανάλυση των σημαντικότερων ζητημάτων των δυο άλλων βασικών πλευρών (πολιτικής και ιδεολογικής πλευράς) του ενιαίου αντεπαναστατικού πισωδρομικού προτσες της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, ενώ στον οικονομικό τομέα επιχειρείται ευρύτερη, διεξοδικότερη και λεπτομερέστερη αναφορά, στην οποία αναλύονται οι νέες, μετά το 1953, οικονομικές μεταρρυθμίσεις-μέτρα και αποκαλύπτεται ο καπιταλιστικός τους χαρακτήρας, η εφαρμογή των οποίων – όπως καταδεικνύεται στη μελέτη που ακολουθεί – οδήγησε αναπόφευχτα:

πρώτο, στη ΔΙΑΚΟΠΗ της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση,

δεύτερο, εγκαινίασε τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στον οικονομικό τομέα – μ’ απαρχή, βέβαια, την ΠΡΩΤΗ σημαντικότατη μα και εντελώς απαραίτητη ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ: τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου απ’ την προδοτική αντικομμουνιστική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ,

τρίτο, εξάλειψε πλήρως το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό,

τέταρτο, παλινόρθωσε πλέρια τον καπιταλισμό, αντικαθιστώντας τις σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές Σχέσεις Παραγωγής με τις καπιταλιστικές εκμεταλλευτικές Σχέσεις Παραγωγής.

Η πορεία αυτή δείχνει-αποκαλύπτει καθαρά ότι αυτό που δημαγωγικά διαφημίστηκε κατά κόρον, δεκαετίες ολόκληρες – μα ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ – απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες και τους όποιους άλλους οπορτουνιστές ως «πραγματικά υπαρκτός σοσιαλισμός»(!) ή «αναπτυγμένος σοσιαλισμός»(!) της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990/91) δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό της σταλινικής περιόδου, μα ήταν το ΑΚΡΙΒΩΣ αντίθετό του: ήταν ένας υπαρκτός παλινορθωμένος καπιταλισμός ιδιαίτερου τύπου, επειδή, μετά απ’ τους πρώτους μήνες του 1953, δεν υπήρχε πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου και επιπλέον η σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση είχε ολοκληρωθεί αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1960⁸⁾.

Ακόμα και ο Πολωνός ρεβιζιονιστής οικονομολόγος Wlodzimierz Brus σημειώνει στα μέσα της δεκαετίας του 1980: «η θεαματική αποτυχία του Χρουστσοφικού Προγράμματος, ότι στη Σοβιετική Ένωση θα αναπτύσσονταν ως το 1980 ο «ολοκληρωμένος κομμουνισμός», απαντήθηκε με μια πολύ χαμηλόφωνη, σχεδόν κρυφή, αλλαγή αυτής της έννοιας σε «αναπτυγμένο Σοσιαλισμό» άγνωστης διάρκειας χωρίς ποσοτικές δεσμεύσεις» (W. Brus: «Geschichte der Wirtschaftspolitik in Osteuropa», σελ. 429, Köln 1986, Bund-Verlag).

Ας υπενθυμιστεί με την ευκαιρία, η διαβόητη, ανόητη και αντιμαρξιστική μα συνάμα και πολύ αποκαλυπτική φλυαρία-απάτη του Χρουστσόφ στην Ολομέλεια του Δεκέμβρη 1957 της ΚΕ του ΚΚΣΕ (καθώς και στο «Πρόγραμμα», κλπ.): «μπορεί να πει κανείς: προχωρούμε προς τον κομμουνισμό και ταυτόχρονα αναπτύσσουμε τις Εμπορευματικές Σχέσεις. Δεν αντιφάσκει το ένα με το άλλο; Όχι, δεν αντιφάσκει»(Aus dem Bericht des Gen. N.S.Chruschtschow auf dem Dezemberplenum (1957) des ZK der KPdSU, από: S.V.Atlas: «Die Entwicklung der Waren-und Geldbeziehungen und das grundlegende Problem des Siebenjahrplanes 1959-1965», «Geld und Kredit» 3-4/1959, σελ.293, Berlin-DDR).

Το κεντρικό μελλοντικά μα και πολύ μεγάλο υπαρκτό πρόβλημα-ερώτημα: ποιές ήταν οι αντικειμενικές και υποκειμενικές αιτίες που οι επαναστατικές δυνάμεις στη Σοβιετική Ένωση, μέσα στο ΚΚΣΕ, οδηγήθηκαν σε ήττα και στην επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης αρχές του 1953, μ’ αποτέλεσμα να ανατραπεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου και ν’ ανοιχτεί ο δρόμος στη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού; δεν εξετάζεται εδώ, επειδή αυτό συνδέεται πρωτίστως με το ζήτημα της διατήρησης της πολιτικής Εξουσίας, και επομένως δεν βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην πολιτική επικαιρότητα, μιας και η εργατική τάξη δεν έχει σήμερα σε καμία χώρα την πολιτική ΕΞΟΥΣΙΑ μα ακόμα χειρότερα: ούτε καν μαζικά επαναστατικά λενινιστικού-σταλινικού τύπου κόμματα έχει. Παρόλα αυτά, ας αναφερθεί μόνο ότι οι επαναστατικές δυνάμεις στο ΚΚΣΕ δεν επαγρύπνησαν⁹⁾, αδράνησαν και δεν διεξήγαγαν με συνέπεια και αποφασιστικότητα την ταξική πάλη μετα το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΣΤΑΛΙΝ αλλά και γιατί το καλύτερο και πιο επαναστατικό τμήμα των στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος χάθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, μα ακόμα και πολλά εκατομμύρια επαναστάτες κομμουνιστές, απλά μέλη και οπαδοί – μια τεράστια απώλεια που δεν μπορούσε αντικειμενικά να αναπληρωθεί στο ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά τον πόλεμο.

Τέλος, πέρα απ’ τα παραπάνω, υπάρχει ένα γενικότερο, το μεγαλύτερο και κεντρικότερο πρόβλημα για το διεθνές επαναστατικό εργατικό κομμουνιστικό κίνημα που πρέπει να μελετηθεί και αναλυθεί και είναι εντελώς αναγκαίο να απαντηθεί, κι’ αυτό είναι το ερώτημα: γιατί οι κομμουνιστές και το διεθνές προλεταριάτο δεν κατόρθωσαν να διατηρήσουν τον περασμένο 20^ο αιώνα τον επαναστατικό χαρακτήρα των κομμουνιστικών μαρξιστικών κομμάτων (αλλά και των Συνδικάτων) τόσο στις χώρες που η εργατική τάξη είχε την πολιτική Εξουσία (απαρχή Οχτωβριανή Επανάσταση) και οικοδομούσε το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό όσο και στις καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές χώρες που δεν είχε ακόμα καταλάβει την πολιτική Εξουσία;¹⁰⁾ – προφανώς το σημαντικότερο απ’ όλα, επειδή απ’ αυτό εξαρτώνται ΟΛΑ τ’ άλλα.

Για να διευκολυνθεί κάπως η κατανόηση του πολυσύνθετου, στο σύνολό του (πολιτικά-ιδεολογικά-οικονομικά), αντεπαναστατικού πισωδρομικού προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, προτάσσεται της ανάλυσης αυτής (κρίθηκε αναγκαίο) μια πολύ σύντομη αλλά και ελλιπέστατη ιστορική αναδρομή σχετικά: πρώτο, με την Οκτωβριανή Επανάσταση, δεύτερο, την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική ‘Ένωση, τρίτο, σύγκριση Καπιταλισμού και Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, και τέλος ξεχωριστά μια σύντομη αναφορά στην αμφισβήτηση της ύπαρξης του Σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση της περιόδου 1917-1953 από διάφορες αντιδραστικές ιδεολογικο-πολιτικές κατευθύνσεις, κυρίως εκείνη της παλιάς αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας αλλά και κάποιων νεότερων συγγενικών οπορτουνιστικών ρευμάτων.

Κλείνοντας, το εκτεταμένο αλλά αναγκαίο «γενικό εισαγωγικό σημείωμα» δεν μπορεί να μην σημειωθεί, ότι το 1990-91 με την κατάρρευση του ρεβιζιονιστικού καπιταλιστικού ανατολικού μπλοκ και τη διάλυση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, ακόμα και ως κράτος, η διεθνής ιμπεριαλιστική και φασιστική αντίδραση θριαμβολογούσε για «αποτυχία, χρεοκοπία και κατάρρευση του σοσιαλισμού»(!), όμως εκείνο που στην πραγματικότητα χρεοκόπησε και κατέρρευσε ΔΕΝ ήταν ο Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός αλλά ο παλινορθωμένος καπιταλισμός, όπως καταδεικνύεται παρακάτω. Επιπλέον οι κούφιες και ατεκμηρίωτες « θριαμβολογίες» των αντιδραστικών αστών προπαγανδιστών δεν μπορούν να αποκρύψουν απ’ το διεθνές προλεταριάτο, τους εργαζόμενους και τους λαούς γενικότερα, ότι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα ήταν και παραμένει γι’ αυτούς: σύστημα άγριας εκμετάλλευσης και φασιστικής καταπίεσης, τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων, επαναλαμβανόμενων κυκλικών οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής (με τελευταία το 2008), μαζικής ανεργίας πολλών εκατομμυρίων, μεγάλης φτώχιας και εξαθλίωσης, σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, πληθωρισμού, μεγάλη καταστροφής του περιβάλλοντος, πολέμων, κλπ., κλπ., σύστημα που χαρακτηρίζεται από ασυμφιλίωτες ανταγωνιστικές ταξικές αντιθέσεις, που όλα μαζί εγκυμονούν-προκαλούν συνεχείς επαναστατικές εξεγέρσεις και το αναπόφευκτο ξέσπασμα βίαιων-ένοπλων αντιιμπεριαλιστικών-προλεταριακών επαναστάσεων.

Σημειώσεις

1) Επιβάλλεται να γίνουν κάποιες πολύ σύντομες αλλά εντελώς αναγκαίες παρατηρήσεις – εξαιτίας των πολλών συστηματικών διαστρεβλώσεων – σχετικά με τρία πολύ σπουδαία ζητήματα στο «ΚΕΦΑΛΑΙΟ» και γενικά το ώριμο έργο του ΜΑΡΞ: α. το ξεπέρασμα των ιδεαλιστικών επιδράσεων και εννοιών σ’ αυτά, β. την υλιστικο-διελεκτική μέθοδο προσέγγισης του ΜΑΡΞ στο «ΚΕΦΑΛΑΙΟ» – Διαλεκτική που δεν ήταν «μόνο διαφορετική από τη Χεγκελιανή, μα είναι το κατευθείαν αντίθετο της» (MARX), η οποία επιπλέον ήταν στραμμένη προς το παρελθόν και όχι προς το παρόν και το μέλλον και είναι γνωστό, ότι «η φιλοσοφία του Hegel ήταν επίσης όπως και όλη η υπόλοιπη ιδεαλιστική γερμανική φιλοσοφία γύρω απ’ το 1800 μια αριστοκρατική αντίδραση στη γαλλική αστική επανάσταση και στο γαλλικό αστικό Υλισμό του 18^ου αιώνα» (GROSSE SOWJET-ENZYKLOPÄDIE: «Idealismus», Bd 17, Moskau 1952, σελ. 321-324, και σελ. 11, Aufbau Verlag, Berlin-DDR 1955) μα και σχετικά γ. το αντικείμενο και την αφετηρία της έρευνάς του – «σήμερα - ύστερα από την εμφάνιση του «Κεφαλαίου» - η Υλιστική αντίληψη της Ιστορίας δεν είναι πια υπόθεση, μα επιστημονικά αποδειγμένη θέση… οΥλισμός δεν είναι μια «κατεξοχήν επιστημονική αντίληψη της Ιστορίας»… μα η μοναδική επιστημονική αντίληψη της Ιστορίας» (ΛΕΝΙΝ).

Στο «ΚΕΦΑΛΑΙΟ» ερευνάται «ο κ α π ι τ α λ ι σ τ ι κ ό ς τ ρ ό π ο ς Π α ρ α γ ω γ ή ς και οι αντίστοιχες σ’ αυτόν σ χ έ σ ε ι ς Π α

ρ α γ ω γ ή ς και Α ν τ α λ λ α γ ή ς» (ΜΑΡΞ), έρευνα που αρχίζει με την ανάλυση του «Εμπορεύματος», το «πιο απλό οικονομικό Konkretum» (ΜΑΡΞ 1881/82). Επομένως ο ΜΑΡΞ στο μνημειώδες έργο του «ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ» και στα έργα της ωριμότητάς του δεν ερευνά ούτε έχει ως αφετηρία τον αφηρημένο «Άνθρωπο», δηλ. «τον άνθρωπο γενικά, τον άνθρωπο που δεν ανήκει σε καμιά τάξη, που δεν ανήκει καθόλου στην πραγματικότητα και που ανήκει μονάχα στον ομιχλώδη ουρανό της φιλοσοφικής φαντασίας» (Μax-Engels 1848), ούτε την «Entfremdung» (=Αλλοτρίωση), τον «Humanismus» (=Ουμανισμός) και τον «Warenfetischismus» (=φετιχισμό του εμπορεύματος), ούτε στο «Κεφάλαιο» ο Μαρξ «κάνει την οικονομική του ανάλυση με βάση την αλλοτριωμένη εργασία», όπως ισχυρίζονται οι διάφοροι διαστρεβλωτές του μαρξισμού (παραδοσιακοί αστοί, παλιοί και νέοι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες, τροτσκιστές κλπ.). Ούτε οι ιδεαλιστικές αυτές έννοιες αποτελούν «κεντρικές» (!) έννοιες του «ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ», αντίθετα έχουν ξεπεραστεί και εγκαταλειφθεί οριστικά από το ΜΑΡΞ πολύ νωρίτερα (ήδη π.χ. στη «Deutsche Ideologie», Berlin-DDR 1953, οι MARX-ENGELS το 1845/1846 θέτουν (σελ.31) σε «..» την έννοια της «Entfremdung»), και αν αυτές οι έννοιες αναφέρονται κάπου-κάπου, αυτό δεν γίνεται για να «επιστρέψει» εκ νέου πίσω στις ξεπερασμένες απ’ τον ίδιο ιδεαλιστικές απόψεις-έννοιες, ούτε πολύ περισσότερο για να αποτελέσουν αυτές τη «βάση» επιστημονικής ανάλυσης του καπιταλιστικού τρόπου Παραγωγής, αλλά επειδή ο ΜΑΡΞ, όπως σημειώνει ο ίδιος, «ερωτοτρόπησ(α)ε που και που με τον τρόπο έκφρασης» μεγάλων στοχαστών (Hegel, Feuerbach, κλπ.) και όταν στη Γερμανία «μεταχειρίζονταν τον Hegel… σαν «ψόφιο σκυλί»… αναγνώρισα ανοιχτά τον εαυτό μου μαθητή εκείνου του μεγάλου στοχαστή» (ΜΑΡΞ). Όμως ο Μαρξισμός δεν είναι «συνέχεια» ούτε του Hegel, ούτε των προμαρξιστικών φιλοσοφικών θεωριών, ΑΝΤΙΘΕΤΑ: «η εμφάνιση του μαρξισμού ήταν πραγματική ανακάλυψη, επανάσταση στη φιλοσοφία» (A. SHDANOW) και στο σύνολο των κοινωνικών επιστημών, ενώ «το ζήτημα Hegel είναι λυμένο από πολύ καιρό» (A. SHDANOW) δηλ. απ’ την εποχή των MARX-ENGELS (πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί, ότι η επαναφορά του «προβλήματος Hegel» σχετίζεται με σειρά διαστρεβλώσεις του Μαρξισμού).

Σχεδόν 15 ολόκληρα χρόνια αργότερα ο ΜΑΡΞ επανερχόμενος σ’ αυτό το ζήτημα σημείωνε: «πρώτα απ’ όλα δεν ξεκινώ από τις «έννοιες», άρα ούτε από την «έννοια της Αξίας»… αφετηρία μου είναι η πιο απλή κοινωνική μορφή στην οποία το προϊόν της εργασίας εμφανίζεται στην τωρινή κοινωνία, δηλ. το «Ε μ π ό ρ ε υ μ α», και αλλού: «η α ν α λ υ τ ι κ ή μου μέθοδος δεν ξεκινά απ’ τ ο ν άνθρωπο αλλά απ’ την οικονομικά δεδομένη κοινωνική περίοδο» (ΜΑΡΞ, 1881-1882), δηλ. ο ΜΑΡΞ ερευνά στο έργο του τις δοσμένες ιστορικά Παραγωγικές Σχέσεις της κοινωνίας στη γέννηση-εμφάνιση, την ανάπτυξη και εξαφάνισή τους: αναλύει στην προκειμένη περίπτωση, τις Παραγωγικές Σχέσεις και τις Ταξικές Σχέσεις της αστικής κοινωνίας, ανακαλύπτοντας τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους που διέπουν τη λειτουργία του καπιταλισμού – αλλά και τους αντικειμενικούς νόμους της κοινωνικής ανάπτυξης γενικά – και αποκαλύπτοντας τις ασυμφιλίωτες αντιθέσεις του, καταδεικνύει και θεμελιώνει την αναγκαιότητα της βίαιης επαναστατικής ανατροπής του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος και την αναπόφευκτη αντικατάστασή του απ’ το Σοσιαλισμό-Κομουνισμό: «αυτό που έχω να ερευνήσω σε τούτο το έργο, είναι ο καπιταλιστικός Τρόπος Παραγωγής κι’ οι Σχέσεις Παραγωγής και Ανταλλαγής που αντιστοιχούν σ’ αυτόν… εδώ δεν πρόκειται καθ’ αυτό για τον υψηλότερο ή χαμηλότερο βαθμό ανάπτυξης των κοινωνικών ανταγωνισμών, που ξεπηδάνε απ’ τους φυσικούς νόμους της καπιταλιστικής παραγωγής. Πρόκειται γι’ αυτούς τους ίδιους τους νόμους, γι΄αυτές τις ίδιες τις τάσεις που δρούν κι’ επιβάλλονται με σηδερένια αναγκαιότητα» (ΜΑΡΞ). Και ο ΛΕΝΙΝ σημειώνει αργότερα (Απρίλης 1908): «η μελέτη των Παραγωγικών Σχέσεων μιας δοσμένης κοινωνίας, ιστορικά καθορισμένης, στη γέννησή τους, στην ανάπτυξή τους και στην παρακμή τους, αυτό είναι το περιεχόμενο της οικονομικής θεωρίας του Μαρξ. Αυτό που κυριαρχεί μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία είναι η παραγωγή Ε μ π ο ρ ε υ μ ά τ ω ν. Έτσι η ανάλυση του Μαρξ αρχίζει από την ανάλυση του Εμπορεύματος».

2) Ο ρεβιζιονιστής καθηγητής φιλοσοφίας ρώσος Βίκτορ Αλεξέγιεβιτς ΒΑΖΙΟΥΛΙΝ, έστω και πολύ καθυστερημένα (4 Απρίλη 1992), σημειώνει ορθότατα για τους Χρουστσοφικούς: «σε αντίθεση με την οικονομική πολιτική του Ι.Στάλιν, άρχισαν να αναζητούν το περιεχόμενο της νέας πολιτικής στα έργα αστών οικονομολόγων… εφ’ όσον απέρριψαν την οικονομική πολιτική που εφάρμοζε ο Ι. Στάλιν, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να δανεισθούν ιδέες αστών οικονομολόγων» («Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο πρώιμος σοσιαλισμός στη Λογική της Ιστορίας» σελ. 28, Εκδ. «Ριζοσπαστική Σκέψη» Αθήνα, 2017).

3) Καπιταλισμός για τον οποίο ο Μαρξ σημειώνει χαρακτηριστικά: «ο καπιταλιστικός τρόπος Παραγωγής αναγκάζει κάθε ατομική επιχείρηση να κάνει οικονομία, το αναρχικό του σύστημα του ανταγωνισμού γεννάει την πιο απεριόριστη σπατάλη των κοινωνικών μέσων παραγωγής και των εργατικών δυνάμεων, παράλληλα μ’ έναν άπειρο αριθμό λειτουργιών, που τώρα είναι απαραίτητες μα που αυτές καθαυτές είναι περιττές» (KARL MARX: «Das Kapital», Bd.I, σελ. 554-555, Berlin-DDR 1951).

4) Ο Maurice Dobb, προσχώρησε αργότερα στις αστικές αντιμαρξιστικές απόψεις των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, βλ. π.χ. άρθρο: «Οι οικονομικές αλλαγές στις σοσιαλιστικές χώρες»(«Marxism today», July 1965), όπου υπερασπίζει τις νέες καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις, και μάλιστα τις προβάλλει-διαφημίζει ως «Bereicherung des Marxismus»(!), «Weg und Ziel» 10/1965, σελ. 602, και ελληνικά: «Σύγχρονα θέματα»/17-18 1965, σελ. 544 «εμπλουτισμό του μαρξισμού»). Μετά δυο χρόνια σε άρθρο του για τα 50 χρόνια της Οχτωβριανής Επανάστασης, εγκαταλείπει και τη Διχτατορία του Προλεταριάτου: «σε σχέση με αυτό είναι αναγκαίο να σημειωθεί ότι η έννοια της «Διχτατορίας του Προλεταριάτου» στην ειδική εκείνη σημασία, η οποία της αποδόθηκε μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, σήμερα ως πολιτικό σύνθημα δεν έχει πλέον γενική ισχύ» (M. Dobb: «Der rote Oktober und seine Bedeutung» σελ. 99, «Kürbiskern» 4/1967).

5) Σε πολιτικό επίπεδο, η αντεπαναστατική στροφή εκδηλώνεται για πρώτη φορά, έμμεσα και δειλά, ΧΩΡΙΣ να αναφέρεται το όνομα του ΣΤΑΛΙΝ, πολύ νωρίς, ούτε καν 5 μήνες απ’ την εξόντωσή του (5 Μάρτη 1953), τον Ιούλη του 1953, στο κύριο άρθρο της «ΠΡΑΒΔΑ» (26 Ιούλη 1953) με τίτλο: «50 χρόνια του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (1903-1953)» στο οποίο υψώνεται η αντεπαναστατική σημαία της διαβόητης «Προσωπολατρίας»(!): «είναι αναγκαίο, να εξαλείψουμε από την πρακτική της προπαγανδιστικής δουλειάς του κόμματος τη λαθεμένη, του μη μαρξιστικού διαφωτισμού του ρόλου της προσωπικότητας στην ιστορία που εκφράστηκε στην προπαγάνδιση της ξένης προς το πνεύμα του μαρξισμού-λενινισμού ιδεαλιστικής θεωρίας της Προσωπολατρίας. Η λατρεία της προσωπικότητας συγκρούεται με την Αρχή της συλλογικής ηγεσίας…» («ΠΡΑΒΔΑ»: «Fünfzig Jahre Kommunistische Partei der Sowjetunion (1903-1953)», (26 Ιούλη 1953), στο: «Die Presse der Sowjetunion», Hrg. Presseamt beim Ministerpräsidenten der Regierung der DDR, Nr.85, S. 1043, Freitag, 31.Juli 1953).

6) Ο W.Brus σημειώνει: «στην αγροτική οικονομία εισήγαγαν αμέσως (Αύγουστος 1953: Αποφάσεις του Ανωτάτου Σοβιέτ, το Σεπτέμβρη: βασικό Πρόγραμμα της ΚΕ του ΚΚΣΕ) μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλειψαν δραστικά τον υπερσυγκεντρωτισμό και επέκτειναν τον τομέα των Εμπορευματο-Χρηματικων-Σχέσεων» (W.Brus: Funktionsprobleme der sozialistischen Wirtschaft, σελ. 135, Frankfurt 1971, Warszawa 1961). Για Οικονομική Ιδιοσυντήρηση, βλέπε: N.P.Fedorenko/ P.G.Bunitsch/ S.S.Schatalin: «Effektivität in der sozialistischen Wirtschaft»,Berlin-DDR1972, Moskau 1970, σελ.148,: «ιδιαίτερα έντονα αναπτύχθηκε αυτό το προτσές απ’ το 1953. Ουσιαστική σημασία είχε η απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΣΣΔ της 11^η Απρίλη 1953 “Για την επέκταση των δικαιωμάτων των Υπουργών της ΕΣΣΔ”. Παράλληλα σ’ αυτό επεκτάθηκαν τα δικαιώματα των Επιχειρήσεων με Οικονομική Ιδιοσυντήρηση…» και στην Ολομέλεια του Ιούλη 1955 επεκτάθηκαν «τα δικαιώματα των διευθυντών».Η Οικονομική Ιδιοσυντήρηση εισάχθηκε-καθιερώθηκε επίσημα στην οικονομία της Σοβ.Ένωσης με τις Αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ της ΚΚΣΕ, Σεπτέμβρη 1953 και Φλεβάρη-Μάρτη 1954 («PROKLA», 1/1971 σελ. 141) – Οικονομική Ιδιοσυντήρηση (=“Chozrascet”-“Wirtschaftliche Rechnungsführung“) όχι απλά ως «μέθοδος λογιστικής καταγραφής και σύγκρισης», γιατί αυτή ήδη υπήρχε, άλλα επιπλέον ως οικονομική καπιταλιστική Κατηγορία (και στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης), η οποία έχει ως πυρήνα το Κέρδος και ως κεντρικό στόχο τη μεγιστοποίηση της Αποδοτικότητα των επιχειρήσεων. Επιπλέον, για καπιταλιστική «τιμή Παραγωγής»–«μέσο Κέρδος»: βλέπε: S.W.Atlas-L.A.Waag: «Das Wertgesetz und seine Rolle im Sozialismus» (Red.Prof. N,A Zagolow) Berlin-DDR 1960, Moskau 1959, σελ. 231-246, 265-271, 282-286: οι L.A.Waag-S.W.Atlas (1958) διαπιστώνουν-ομολογούν ότι στα μετά το 1953 χρόνια στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης υπήρχε τόσο η καπιταλιστική Κατηγορία της «τιμής Παραγωγής»: «στην πρακτική μας υπάρχει η σοσιαλιστική τιμή Παραγωγής» (S.W. Atlas, 1958, στο ίδιο, σελ.245), μα ακόμα και το μέσο Κέρδος:«πράγματι υπάρχει στην πράξη ήδη από καιρό ένα τέτοιο σχεδιασμένο μέσο ποσοστό Κέρδους» (S.W.Atlas, 1958 στο ίδιο, σελ.245). «Οι αρχές της τιμής Παραγωγής και του μέσου Κέρδους, οι οποίες στην πραγματικότητα δρουν στην πράξη, πρέπει να χρησιμοποιηθούν ώστε να αποκαλύψουν όλες τις δυνατότητες της ενδοεπιχειρησιακής σοσιαλιστικής συσσώρευσης» (S.W.Atlas 1958, στο ίδιο, σελ.282). Επιπλέον:«οι ασχολούμενοι πρακτικά με το πλάνο ενεργούν ήδη με την κατηγορία της τιμής Παραγωγής» (L.A.Waag, 1958, στο ίδιο, σελ.265) και συνεχίζοντας λέει ότι «αυτή η μέθοδος με συγκαλυμμένη μορφή εφαρμόζεται στην πράξη παντού» στην οικονομία (Waag,1958,στο ίδιο, σελ.268), για να καταλήξει-δηλώσει σχετικά με την «τιμή Παραγωγής»: «δεν επιτρέπεται να σκεφτόμαστε, ότι αυτή είναι μια ειδική κατηγορία του καπιταλισμού»!!! (Waag: 1958, στο ίδιο, σελ. 270)

7) «Argumenti i Fakti», September 1989, σελ.16 και «διαλεκτική», Μάρτης-Απρίλης 1990, τ.1, σελ.65.

8) Ήδη απ’ το 1956 πολλοί σοβιετικοί ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι (Kronrod, Kulikow,Liwschiz, κλπ.) διαπίστωναν-ομολογούσαν την ύπαρξη στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης των «Mehrarbeit»–«Mehrprodukt», τη μετατροπή των μέσων Παραγωγής σε Εμπορεύματα (A. Liwschiz: Über den Doppelcharakter der Arbeit im Sozialismus, «Fragen der Wirtschaft» Heft 10/1956 και «Sowjetwissenschaft», Heft 2/1957, σελ. 130, Berlin-DDR), τη λειτουργία της «σοβιετικής» οικονομίας στη βάση της Wirtschaftliche Rechnungsführung ως καπιταλιστικής οικονομικής Κατηγορίας που συνδέεται οργανικά με το Κέρδος και την Αποδοτικότητα δηλ. ως «αντικειμενικής οικονομικής μορφής των σοσιαλιστικών Σχέσεων Παραγωγής» (J. Kronrod: Wertgesetz und Preisbilldung in der UdSSR, «Fragen der Wirtschaft» Heft 2/1957 και «Sowjetwissenschaft» 8/1957, σελ. 920, Berlin-DDR), ο δε J. Kronrod προχωρεί ακόμα παραπέρα: διαπιστώνει την ύπαρξη στην τότε σοβιετική οικονομία «Υπεραξίας», (=Mehrwert) σημειώνει ο ανατολικογερμανός οικονομολόγος K. Frenzel (Kurt Frenzel: Zu den Katergorien «Mehrarbeit» und «Mehrprodukt» im Sozialismus, στο: «Wirtschaftswissenschaft», Jahrgang 6, Heft 3 April/Mai 1958, σελ. 422, Berlin-DDR). Ενώ ο Πολωνός οικονομολόγος Brus διαπιστώνει, ότι ήδη η οικονομία των ρεβιζιονιστικών χωρών λειτουργεί στη βάση des Gesetzes des Durchschnittsprofits (=νόμος του μέσου Κέρδους – Κατηγορία του καπιταλισμού) (W.Brus: Über die Rolle des Wergesetzes in der sozialistischen Wirtschaft, στο: «Wirtschsftswissenschaft», Heft 1/1957,προτείνει να επανεισαχθούν στη οικονομία αυτών των χωρών οι καπιταλιστικές οικονομικές Κατηγορίες, όπως Zins, Produktionspreis, Durchschnittsprofit,(=Τόκος, τιμή Παραγωγής, μέσο Κέρδος) κλπ., κάτι που ήδη είχε γίνει σε σειρά χώρες. Στην Πολωνία, μετά τη διάλυση των αγροτικών Συνεταιρισμών απ’ το Γκομούλκα, στο ένα σκέλος της οικονομίας, τον αγροτικό τομέα, κυριαρχούσε η καπιταλιστική ατομική Ιδιοκτησία: «στην Πολωνία περισσότερο από 85% της καλιεργήσιμης γης είναι ατομική Ιδιοκτησία» (W. Brus: Wirtschaftsplanung für ein Konzept der politischen Ökonomie,σελ. 22 Suhrkamp Verlag,Frankfurt am Main 1972,Warschau 1964). O ανατολικογερμανός οικονομολόγος Kurt Frenzel ασκεί βέβαια ορθά από μαρξιστική σκοπιά κριτική στους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές οικονομολόγους, όμως δυστυχώς ο ίδιος φαίνεται να μην είχε «αντιληφθεί», ότι απ’ την έναρξη της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού με την εκμετάλλευση και επέκταση των Waren-Geld-Beziehungen (=Εμπορευματο-Χρηματικές Σχέσεις) το 1953, αμέσως μετά το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ, είχαν ήδη περάσει 4 χρόνια και το μεγαλύτερο μέρος των βασικών καπιταλιστικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων είχαν εφαρμοστεί.

9) Οι επαναστατικές δυνάμεις στο ΚΚΣΕ στην πράξη δεν επαγρύπνησαν, αδράνησαν και δεν διεξήγαγαν με συνέπεια και αποφασιστικότητα την ταξική πάλη μετά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΣΤΑΛΙΝ παρόλο που στην «ΠΡΑΒΔΑ» (13 Γενάρη 1953) ασκείται οξύτατη κριτική στους δεξιούς οπορτουνιστές «που εκπροσωπούν την αντιμαρξιστική αντίληψη περί «άμβλυνσης»-σβήσιμο της ταξικής πάλης» σημειώνοντας πως «οι επιτυχίες δεν οδηγούν σε σβήσιμο, αλλά σε όξυνση της πάλης» («ΠΡΑΒΔΑ»: Gemeine Spione und Mörder unter der Maske von Professoren und Ärzten (13 Γενάρη 1953), στο: «Die Presse der Sowjetunion», Hrg. Presseamt beim Ministerpräsidenten der Regierung der DDR, Nr.6, σελ..79, Freitag, 16. Januar 1953), ενώ στην «ΠΡΑΒΔΑ»(6 Φλεβάρη 1953) δημοσιεύτηκε άρθρο του N.Kosew: Über revolutionäre Wachsamkeit, (=για την επαναστατική επαγρύπνηση) στο οποίο ευθύς εξαρχής υπογραμμίζεται: «οι μεγάλοι ηγέτες και οργανωτές του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Σοβιετικού κράτους, ο Λένιν και ο Στάλιν, διδάσκουν το σοβιετικό λαό να αυξάνουν διαρκώς την επαναστατική επαγρύπνηση» («ΠΡΑΒΔΑ»: Über revolutionäre Wachsamkeit, N.Kosew (6 Φλεβάρη 1953), στο: «Die Presse der Sowjetunion», Hrg. Presseamt beim Ministerpräsidenten der Regierung der DDR, Nr.20, σελ..253, Mittwoch, 18. Februar 1953),

10) Κατά τη διάρκεια της Β΄ Διεθνούς τα αρχικά, παρά τα όποια προβλήματα, μαρξιστικά κόμματα εκφυλίστηκαν σε αστικά ρεφορμιστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, μ’ εξαίρεση ένα τμήμα του ρώσικου Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, το κόμμα των Μπολσεβίκων, μ’ επικεφαλής το ΛΕΝΙΝ. Το ίδιο συνέβη και με τα Κομμουνιστικά κόμματα της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς τα οποία αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1950 εκφυλίστηκαν σε ρεφορμιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αποδεχόμενα την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του κακόφημου 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) – με εξαίρεση μόνο το επαναστατικό ΚΚΕ, μ’ επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που απέρριψε και καταπολέμησε το αντεπαναστατικό προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, ο οποίος δολοφονήθηκε, μετά 17 χρόνια εξορία, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας τον Αύγουστο του 1973 απ’ την προδοτική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, δικαιώνοντας την εκτίμηση του ΣΤΑΛΙΝ γι’ αυτόν, που είχε πει κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ(1952) στον παλιό μπολσεβίκο ΝΙΓΙΑΖΟΦ: «Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη» (Πάνος Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, χρονικό μιας ζωής και μιας εποχής, σελ. 202-203, Αθήνα 1997), ο δε Νιγιάζοφ είχε πει: «ο Ζαχαριάδης είναι μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος»(στο ίδιο).

Οι πολλές δεκάδες χιλιάδες επαναστάτες κομμουνιστές, μέλη και οπαδοί του σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ1918-1955, αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ – κουβαλώντας στις πλάτες τους έναν 10χρονο ένοπλο αγώνα και κρατώντας περήφανα τον αυτοχαρακτηρισμό «Ζαχαριαδικοί» – που πρώτοι στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ύψωσαν το επαναστατικό τους ανάστημα στην Τασκένδη (πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν), το Σεπτέμβρη του 1955, απέναντι στο Χρουστσοφισμό, παρά τη διάλυση του κόμματός τους και τις άγριες πρωτοφανείς φασιστικές διώξεις, δεκαετίες ολόκληρες, στις ρεβιζιονιστικές χώρες (φυλακές, δίκες, εξορίες, κλπ. κλπ.) και στη μοναρχοφασιστική Ελλάδα δεν υπέκυψαν ούτε υποτάχτηκαν μα ούτε προσχώρησαν στα ρεφορμιστικά κόμματα της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ.-ΣΥΡΙΖΑ) ούτε στο λεγόμενο «σοσιαλιστικό» μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ (ελάχιστοι μόνο «μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού» προσχώρησαν σ’ αυτά). Έμειναν ως το τέλος της ζωής τους με θαυμαστή συνέπεια και περηφάνια πιστοί στην επαναστατική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και καταπολέμησαν το αντεπαναστατικό προδοτικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.

Σύντομη επιλογή σχετικής βιβλιογραφίας κατά χρονολογική σειρά:

Hermann Heinrich von Gossen, «Entwicklung der Gesetze des menschlichen Verkehrs und der daraus flieβenden Regeln fuer menschliches Handeln» (Braunschweig 1854 και 1889, 1927: σελ. 228-231)

Leon Walras: «Elemente der reinen politischen Oekonomie» (1874),

Albert Schaeffle: «Die Quintessenz des Sozialismus» (1874) και Gotha 1890.

Anton Menger: «Das Recht auf den vollen Arbeitsertrag», Stuttgart/Berlin 1886

Friedrich von Wieser:: «Ueber den Ursprung und die Hauptgesetze des wirtschaftlichen Werthes», Wien 1884

Friedrich von Wieser:: «Der natuerliche Werth» (Wien 1889)

Vilfredo Pareto: «Cours d’ economie politique, 2. Βd., σελ 363-364, Lausanne-Paris 1897

Gustav Cassel «Das Recht auf den vollen Arbeitsertrag», Goettingen 1900

N.G. Pierson: «Das Wertproblem in der sozialistischen Gesellschaft» («The Economist», Gravenhage-Holland 1902), και στο: Zeitschrift fuer Volkswirtschaft und Sozialpolitik», Neue Folge, Bd. IV, Jg. 1925, σελ.609

Karl Kautsky: «Die soziale Revolution», σελ. 4, 3. Auflage, Verlag «Vorwaerts»

Enrico Barone: «Il ministro della produzione nello stato collectivista» («Giornale degli economisti», Σεπτέμβρης-Οχτώβρης 1908)

Ludwig von Mises: «Die Wirtschaftsrechnung im sozialistischen Gemeinwesen» (1920), στο: «Archiv für Sozialwissenschaft und Sozialpolitik», Bd. 47, Νο 1, April 1920

Ludwig von Mises: «Neue Beiträge zum Problem der sozialistischen Wirtschaftsrechnung», in «Archiv für Sozialwissenschaft und Sozialpolitik», Bd. 51/1924 S. 488-500

Ludwig von Mises: «Die Gemeinwirtschaft, Untersuchungen ueber den Sozialismus», Jena 1922, 2. Aufl. 1932

Max Weber: «Wirtschaft und Gesellschaft» Tuebingen 1922,1925, ελ.: «Οικονομία και Κοινωνία», Αθήνα 2005

Boris Brutzkus: «Die Lehren des Marxismus im Lichte der russischen Revolution», Berlin 1928, πρώτα εκδόθηκε στη Σοβιετική Ένωση στο περιοδικό «Economist»

Eugen Varga: «Die Kostenrechnung in einem Geldlosen Staat», in: «Kommunismus II, Heft 9/10,

Eugen Varga: «Die wirtschaftlichen Probleme der proletarischen Diktatur», Wien 1920

Eduard Heimann: «Mehrwert und Gemeinwirtschaft», Berlin 1922

Karl Kautsky: «Die proletarische Revolution und ihr Programm», Stuttgart 1922

Gustave Landauer: «Grundprobleme der funktionellen Verteilung des Wertes», Jena 1923

Otto Leichter: «Die Wirtschaftsrechnung in der sozialistischen Gesellschaft», Wien 1923

Karl Polanyi: «Die sozialistische Rechnungslegung», in «Archiv für Sozialwissenschaft und Sozialpolitik», Bd. 49/1922

Jakob Marschak: «Wirtschaftsrechnung und Gemeinwirtschaft», in «Archiv für Sozialwissenschaft und Sozialpolitik», Bd. 51/1924

Oskar Lange: «On the Economic Theory of Socialism» (στο: «Review of Economic Studies, Bd. IV, No 1 και 2, Οχτώβρης 1936 και Φλεβάρης 1937, γερμανικά:«Zur oekonomischen Theorie des Sozialismus» στο: O. Lange: «Oekonomisch-theoretische Studien», Frankfurt am Main-Koeln 1977, ελληνικά: Oskar Lange-Fred Taylor: «Η οικονομική θεωρία του σοσιαλισμού», Αθήνα 1976).

Maurice Dobb: «Economic Theory and the Problem of a Socialist Economy» («Economic Journal», Decembre 1933)

Maurice Dobb: «On Economic Theory and Socialism», σελ, 33-92, London 1955, 1956 και «Ueber die oekonomische Theorie und den Sozialismus», στο: «Wirtschaftswissenschaftliche Informationen» Hefte 14-15/1959, Berlin-DDR

J.A. Schumpeter: «Kapitalismus, Sozialismus und Demokratie», New York 1942, Bern 1950

Wilhelm Roepke: «Zur Theorie des Kollektivismus», «KYKLOS», Internationale Zeitschrift fuer Sozialwissenschaft, Bd. III / 1949, σελ. 151, Basel 1949

Willhelm Krelle: «Über die Möglichkeit der Wirtschaftsrechnung in verschiedenen Wirtschaftsordnungen», στο: «Jahrbücher für Nationalökonomie und Ststistik» Bd. 165, H. 2-3/1953, σελ.123

Kritik der politischen Oekonomie heute, 100 Jahre „Kapital“, Frankfurt am Main 1968

«Argumenti i Fakti», September 1989, Moskau

Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο πρώιμος σοσιαλισμός στη Λογική της Ιστορίας, Αθήνα 2017