Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Τα διδάγματα της Παρισινής Κομμούνας και η προδοσία τους εκ μέρους της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 178 15-30 Μάρτη 2004

Στα 133 χρόνια της Παρισινής Κομμούνας

"Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: Διχτατορία του Προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι, θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η Διχτατορία; Κοιτάχτε την Παρισινή Κομμούνα. Αυτή ήταν η Διχτατορία του Προλεταριάτου". (Ενγκελς, 27 Μάρτη 1891).

Με την νικηφόρα ένοπλη εξέγερση του παρισινού προλεταριάτου το 1871, τη γνωστή Παρισινή Κομμούνα, ολοκληρώνεται απ' τους Μαρξ-Ένγκελς και η διατύπωση στα βασικά σημεία: της θεωρίας της Προλεταριακής Επανάστασης, της θεωρίας του κράτους και της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.

Η Παρισινή Κομμούνα υπήρξε ως γνωστό η πρώτη στην ιστορία της ανθρωπότητας Προλεταριακή Επανάσταση η οποία δεν επέτρεψε μόνο τη γενίκευση της πείρας των ως τότε αγώνων του επαναστατικού προλεταριάτου απ' τους Μαρξ-Ένγκελς που οδήγησε στην ολοκληρωμένη διατύπωση της μαρξιστικής θεωρίας της Προλεταριακής Επανάστασης και των συνδεόμενων μ' αυτήν επαναστατικών θέσεων, αλλά συνάμα επιβεβαίωσε στην πράξη και την ορθότητα τους.

Τρεις είναι οι πιο σπουδαίες θέσεις των Μαρξ-Ενγκελς που αποτελούν και τα τρία βασικά επιβεβαιωμένα απ' την Παρισινή Κομμούνα διδάγματα σχετικά με την Προλεταριακή Επανάσταση: 1. Βίαιη-ένοπλη επανάσταση, 2. Συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, 3. Διχτατορία του Προλεταριάτου.

Α. Βίαιη ένοπλη επανάσταση:

Οι Μαρξ-Ενγκελς μελετώντας και γενικεύοντας την πείρα των αστικών επαναστάσεων και όλων των ένοπλων εξεγέρσεων ως την παραμονή της επανάστασης του 1848, στο "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος" (1848), το πρώτο Πρόγραμμα του διεθνούς προλεταριάτου, αφού διατυπώνουν τη θέση ότι "η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων" (μ' εξαίρεση την πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία), διαπιστώνουν, μετά την επιστημονική ανάλυση του καπιταλισμού, την ύπαρξη στην αστική κοινωνία δυο βασικών ανταγωνιστικών τάξεων: μπουρζουαζίας-προλεταριάτου, τεκμηριώνουν την ιστορική αποστολή του προλεταριάτου και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αυτός ο "λίγο-πολύ κρυφός εμφύλιος" πόλεμος μεταξύ των δυο ανταγωνιστικών τάξεων οδηγεί αναπόφευχτα "σε ανοιχτή επανάσταση και το προλεταριάτο θεμελιώνει την κυριαρχία του με τη βίαιη ανατροπή της αστικής τάξης". Προς το τέλος του "Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος" σημειώνουν: "Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπρος σε μια κομμουνιστική επανάσταση".

Έτσι οι Μαρξ-Ένγκελς διατυπώνουν στο πρώτο Πρόγραμμα του διεθνούς προλεταριάτου και για πρώτη φορά το νόμο της βίαιης επανάστασης ως νόμο υποχρεωτικό και αναπόφευχτο για κάθε προλεταριακή επανάσταση.

Η Παρισινή Κομμούνα υπήρξε η πρώτη προλεταριακή επανάσταση που με την ένοπλη εξέγερση του προλεταριάτου του Παρισιού επιβεβαίωσε για πρώτη φορά στην πράξη την ορθότητα αυτής της επαναστατικής θέσης των δυο θεμελιωτών του επιστημονικού κομμουνισμού, την οποία υπεράσπισαν οι Λένιν-Στάλιν και ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ και η οποία έμελλε να αποτελέσει τη βασική διαχωριστική γραμμή μεταξύ των επαναστατών μαρξιστών και των ρεβιζιονιστών (σοσιαλδημοκρατών -χρουστσοφικών, κλπ.) και οπορτουνιστών όλων των αποχρώσεων. Όμως, σ' αντίθεση με τη θεωρία των Μαρξ-Ένγκελς και την ιστορική πείρα της Κομμούνας και όχι μόνο, οι σοσιαλδημοκράτες του "Ριζοσπάστη", πιστοί συνεχιστές της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης '56), δεν αποφεύγουν ούτε τώρα τον "πειρασμό" να "υπενθυμίσουν"(!) στην εργατική τάξη, προφανώς για να την αποπροσανατολίσουν, ότι τάχα "αυτή ήταν η πιο αναίμακτη επανάσταση που γνώρισε ποτέ το Παρίσι" ("Ρ" 21.3.2004, ένθετο, σελ. 11), απορρίπτοντας έτσι το πρώτο βασικό δίδαγμα της Παρισινής Κομμούνας: τη βίαιη-ένοπλη επανάσταση ως γενικού και αναπόφευχτου νόμου της προλεταριακής επανάστασης.

Επιπλέον είναι γνωστό ότι οι εκάστοτε μετά το '56 σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες του χρουστσοφικού "Κ"ΚΈ, βαδίζοντας πιστά τον αντεπαναστατικό δρόμο του 20ου Συνεδρίου και της πραξικοπηματικής χρουστσοφικής παρασυναγωγής του Χρουστσόφ (βαφτίστηκε "6η πλατιά Ολομέλεια" (Μάρτης '56) = ταφόπλακα του ηρωικού ΚΚΕ) -που αποτέλεσε το αποκορύφωμα των επεμβάσεων των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ στα χρόνια 1954-56 και διέλυσε το επαναστατικό Κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου, αντικαθιστώντας το με ένα "νέο" αστικό πλέον κόμμα, το σοσιαλδημοκρατικό "Κ"ΚΕ- απέρριψαν στα προγράμματα τους απ' το '56 και ύστερα, απορρίπτουν και σήμερα το δρόμο της βίαιης επανάστασης στο τελευταίο Πρόγραμμα τους του 15ου Συνεδρίου (1996). Σ' αυτό αναφέρεται ότι το πέρασμα στο "σοσιαλισμό"(!) θα γίνει μέσα από μια "κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, με βάση το κοινοβούλιο" ("Πρόγραμμα του ΚΚΕ", σελ. 39, Αθήνα 1996).

Έτσι και στο τωρινό Πρόγραμμα τους απορρίπτεται το πρώτο δίδαγμα της Παρισινής Κομμούνας, δηλ. η βίαιη-ένοπλη επανάσταση, και υιοθετείται η αντεπαναστατική γραμμή του "ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό" των Μπερνστάϊν- Κάουτσκι, κλπ. και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, την οποία επανέφερε-επέβαλε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα η αποστάτρια ρεβιζιονιστική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, κλπ. με το 20ο Συνέδριο- αστική γραμμή κατεδάφισης του σοσιαλισμού και στερέωσης-διαιώνισης του καπιταλισμού και μετατροπής των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων σε αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

Β. Συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής:

Η ανάπτυξη της θεωρίας για το κράτος και τη σχέση του αστικού κράτους με την επανάσταση είναι ένα απ' τα ζητήματα που οι Μαρξ-Ένγκελς δεν είχαν ακόμα ολοκληρωμένα λύσει στο "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος". Το ζήτημα αυτό λύθηκε μετά τη μελέτη της πείρας των επαναστατικών χρόνων 1848-1851 και για πρώτη φορά το 1852 στο περίφημο έργο του Μαρξ "Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη" (1852): "Όλες οι ανατροπές τελειοποιούσαν αυτή τη μηχανή αντί να την τσακίσουν".

Ο Λένιν αργότερα επαναλαμβάνοντας τη θέση του Μαρξ "όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις τελειοποιούσαν την κρατική μηχανή, ενώ πρέπει να τη σπάσουν, να την τσακίσουν" σημειώνει: "Το συμπέρασμα τούτο είναι το κύριο, το βασικό στη διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος". Αλλά και ο ίδιος ο Μαρξ σε γράμμα του στον Κούγκελμαν (12.4.1871) σημειώνει σχετικά: "Αν θα κοιτάξεις το τελευταίο κεφάλαιο του έργο μου "Η 18η Μπρυμαίρ", θα δεις ότι σαν κατοπινή προσπάθεια της Γαλλικής Επανάστασης κηρύχνω: να μην περάσει η γραφειοκρατική-στρατιωτική μηχανή απ' το ένα χέρι στο άλλο, όπως γινόταν ως τώρα, αλλά την τσακίσει και τέτοιος ακριβώς είναι ο προκαταρκτικός όρος κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης στην ήπειρο".

Επίσης οι Μαρξ-Ένγκελς στον τελευταίο πρόλογο (24.6.1872) στη νέα γερμανική έκδοση του "Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος", μετά την ανάλυση "πρώτα της πείρας της επανάστασης του Φλεβάρη και ακόμα περισσότερο της Κομμούνας του Παρισιού" σημειώνουν: "Η Κομμούνα, ιδίως, απόδειξε ότι δεν μπορεί η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς". Ο δε Ενγκελς (27 Μάρτη 1891) μας πληροφορεί: "Το τσάκισμα της παλιάς κρατικής εξουσίας και η αντικατάσταση της από μια καινούρια, αληθινά δημοκρατική εξουσία περιγράφεται διεξοδικά στο τρίτο μέρος του έργου "Ο εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία".

Στο Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου δεν γίνεται πουθενά λόγος για τσάκισμα-συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, αλλά μόνο για "εκδημοκρατισμό" της: "Πάλη για εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, του συστήματος απονομής δικαιοσύνης" ("Πρόγραμμα του ΚΚΕ", σελ. 35, Αθήνα 1996). Όμως και μετά τον "εκδημοκρατισμό του το σημερινό κράτος δεν αλλάζει ταξικό χαρακτήρα, αλλά παραμένει ένα "δημοκρατικό" αστικό κράτος. Στο Πρόγραμμα διατυπώνεται επιπλέον η θέση ότι η κυβέρνηση των "αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων" και το αστικό κοινοβούλιο — που κατά τον Λένιν "είναι θεσμός ξένος, όργανο καταπίεσης των προλετάριων απ' την αστική τάξη, θεσμός της εχθρικής τάξης" (Λένιν) - μετατρέπεται τάχα αυτόματα σε "όργανο λαϊκής εξουσίας"(!) χωρίς να είναι απαραίτητη η συντριβή του, χωρίς να προηγηθεί το τσάκισμα του ("Πρόγραμμα του ΚΚΕ", σελ.38-39, Αθήνα 1996). Επαναλαμβάνονται εδώ τα γνωστά αντεπαναστατικά αστικά μυθεύματα του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956).

Έτσι στο "Πρόγραμμα του ΚΚΕ" απορρίπτεται και το δεύτερο σπουδαίο δίδαγμα της Κομμούνας του Παρισιού "το τσάκισμα-συντριβή της παλιάς αστικής κρατικής μηχανής" και προπαγανδίζεται η αντιμαρξιστική θέση ότι τάχα "η εργατική τάξη μπορεί να πάρει στα χέρια της την έτοιμη αστική κρατική μηχανή και να τη βάλλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς", δηλ. να προωθήσει την προλεταριακή επανάσταση, να εγκαθιδρύσει τη Διχτατορία του Προλεταριάτου και να οικοδομήσει το σοσιαλισμό-κομμουνισμό!!!

Γ. Διχτατορία του Προλεταριάτου:

Παρόλο που στο "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος" οι Μαρξ-Ενγκελς δεν χρησιμοποιούν ακόμα την έννοια "Διχτατορία του Προλεταριάτου", και διατυπώνεται εκεί μόνο η άποψη ότι το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, υπάρχει σ' αυτό εν σπέρματι η θεωρία της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Ο Λένιν σημειώνει ότι στο "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος" "διατυπώνεται μια απ' τις πιο αξιόλογες και σπουδαίες ιδέες του μαρξισμού στο ζήτημα του κράτους, και συγκεκριμένα η ιδέα της "διχτατορίας του προλεταριάτου"... και κατόπιν ο εξαιρετικά ενδιαφέρων ορισμός του κράτους που και αυτός ανήκει στα "λησμονημένα λόγια" του Μαρξισμού. "Το κράτος, δηλ, το οργανωμένο σε κυρίαρχη τάξη προλεταριάτο".

Την έννοια "Διχτατορία του Προλεταριάτου" τη συναντούμε το 1850 στο έργο του Μαρξ "Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία" (1848-1850): Σοσιαλισμός "είναι η ταξική Διχτατορία του Προλεταριάτου σαν αναπόφευχτο μεταβατικό στάδιο για την κατάργηση των ταξικών διαφορών γενικά, για την κατάργηση όλων των παραγωγικών σχέσεων που πάνω τους στηρίζονται, για την κατάργηση όλων των κοινωνικών σχέσεων, που αντιστοιχούν στις παραγωγικές αυτές σχέσεις, για την ανατροπή όλων των ιδεών που απορρέουν από τις κοινωνικές αυτές σχέσεις".

Επίσης ο Μαρξ σε γράμμα του προς τον συντάκτη της "Νέας Γερμανικής Εφημερίδας" τον Ιούνη του 1850 μιλάει για τη Διχτατορία της εργατικής τάξης: "στην επιφυλλίδα της εφημερίδας της 22 Ιούνη αυτού του χρόνου με επικρίνετε, ότι επιμένω στην κυριαρχία και τη διχτατορία της εργατικής τάξης ενώ εσείς αντίθετα επιμένετε στην εξάλειψη των ταξικών διαφορών γενικά...".

Τέλος ο Μαρξ στο γνωστό γράμμα του στον Βάΐντεμάϊερ (5 Μάρτη 1852) γράφει: "Όσο για μένα, δε μου ανήκει ούτε η τιμή ότι εγώ ανακάλυψα την ύπαρξη των τάξεων στη σύγχρονη κοινωνία, ούτε η τιμή ότι εγώ ανακάλυψα την πάλη ανάμεσα τους. Πολύν καιρό πριν από μένα αστοί ιστορικοί είχαν περιγράψει την ιστορική εξέλιξη αυτής της πάλης των τάξεων και αστοί οικονομολόγοι - την οικονομική ανατομία των τάξεων. Το καινούργιο που έκανα εγώ ήταν πως απόδειξα το εξής:

1) ότι η ύπαρξη των τάξεων συνδέεται απλώς με ορισμένες ιστορικές φάσεις της εξέλιξης της παραγωγής,

2) ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη διχτατορία του προλεταριάτου,

3) ότι αυτή η ίδια η διχτατορία αποτελεί απλώς το πέρασμα προς την κατάργηση όλων των τάξεων και προς μια κοινωνία χωρίς τάξεις...".

Σχετικά με το ζήτημα της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στο "Πρόγραμμα του ΚΚΕ" αναφέρεται: "Ανεξάρτητα με τη μορφή που θα πάρει το σοσιαλιστικό κράτος, από την άποψη της ταξικής ουσίας θα είναι επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου" ("Πρόγραμμα του ΚΚΕ", σελ. 44, Αθήνα 1996).

Όμως πρόκειται απλά για φραστική-τυπική, δημαγωγικού χαρακτήρα, διατήρηση της έννοιας "Διχτατορία του Προλεταριάτου" στο "Πρόγραμμα" (προφανώς για εξαπάτηση της εργατικής τάξης), γιατί:

Πρώτο, δεν είναι δυνατή η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου χωρίς να προηγηθούν: 1) η νικηφόρα βίαιη-ένοπλη επανάσταση, 2) η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, που και τα δυο απορρίπτονται στο "Πρόγραμμα" του σοσιαλδημοκρατικού "Κ"ΚΕ. Απόρριψη της βίαιης επανάστασης και της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής σημαίνει απόρριψη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.

Δεύτερο, η "ύπαρξη κομμάτων που δρουν μέσα στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος" ("Πρόγραμμα του ΚΚΕ", σελ. 45, Αθήνα 1996) οδηγεί επίσης αναπόφευχτα σ' απόρριψη-άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, η ύπαρξη της οποίας ως γνωστόν είναι ασυμβίβαστη με την ύπαρξη και δράση πολλών κομμάτων -είναι ο γνωστός "πλουραλιστικός" ή "πολυκομματικός σοσιαλισμός" των ευρωκομμουνιστών ρεβιζιονιστών.

Έτσι απ' τους ηγέτες του "Κ"ΚΕ απορρίπτεται και το τρίτο δίδαγμα της Παρισινής Κομμούνας: η Διχτατορία του Προλεταριάτου.

Ακριβώς επειδή στο "Πρόγραμμα του ΚΚΕ" απορρίπτονται, ανάμεσα στ' άλλα, οι τρεις παραπάνω βασικές θέσεις του επαναστατικού μαρξισμού, το "Κ"ΚΕ είναι ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του χρουστσοφικού "Κ"ΚΕ, τρέμουν όπως και οι παλιοί σοσιαλδημοκράτες, τη Διχτατορία του Προλεταριάτου: "Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: Διχτατορία του Προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι, θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η Διχτατορία; Κοιτάχτε την Παρισινή Κομμούνα. Αυτή ήταν η Διχτατορία του Προλεταριάτου". (Ένγκελς, 27 Μάρτη 1891).

Σ' αντίθεση με τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του "Κ"ΚΕ που έχουν ολοκληρωτικά εγκαταλείψει και προδώσει το μαρξισμό, οι επαναστάτες μαρξιστές, δηλ. οι λενινιστές-σταλινιστές, πιστοί στα διδάγματα της Παρισινής Κομμούνας, θεωρούν "πως η απελευθέρωση της καταπιεζόμενης τάξης είναι αδύνατη όχι μόνο χωρίς βίαιη επανάσταση, αλλά και χωρίς την καταστροφή του μηχανισμού της κρατικής εξουσίας. που δημιούργησε η κυρίαρχη τάξη" (Λένιν), πως είναι αδύνατη "η αντικατάσταση του αστικού κράτους με το προλεταριακό... χωρίς βίαιη επανάσταση" (Λένιν), πως "η διχτατορία του προλεταριάτου δεν μπορεί να γεννηθεί σαν αποτέλεσμα της ειρηνικής ανάπτυξης της αστικής κοινωνίας και της αστικής δημοκρατίας, μπορεί να γεννηθεί μονάχα σαν αποτέλεσμα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, αστικού στρατού, του υπαλληλικού μηχανισμού, της αστυνομίας..." (Στάλιν), πως "ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευχτο" (Στάλιν).

Δεν υπάρχουν σχόλια: