Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2007

Δελτίο τύπου 56 του περιοδικού Ο ΑΓΩΝΑΣ


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: 56 23 / 01 / 2007

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΡΑΝΤ ΝΤΙΝΚ

Ο φασισμός δολοφόνησε άλλον έναν διανοούμενο. Ο φασισμός έριξε άλλη μια σφαίρα σε έναν που δεν ήταν δικός του. Ο Χραντ Ντινκ ήταν ένας Αρμένιος, ένας διανοούμενος, ένας αντιφασίστας. Σήμερα, στις 23 Γενάρη, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν στην κηδεία του, δηλώνοντας ότι όλοι οι λαοί είναι αδέλφια, και είχαν μόνο ένα σύνθημα, όλοι ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΡΑΝΤ ΝΤΙΝΚ, όλοι ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΜΕΝΙΟΙ.

Θα σας παραθέσουμε ένα απόσπασμα της ανακοίνωσης του HOC – Μέτωπο για τα Δικαιώματα και τις Ελευθερίες:

«Σχεδόν όλοι οι λαοί, Αρμένιοι, Ρωμιοί, Κούρδοι, Ασσύριοι, Λαζοί, Βόσνιοι βίωσαν τέτοιου είδους επιθέσεις, δολοφονίες και εκτοπίσεις στη χώρα μας. Όσοι δεν ήταν «Τούρκοι» ή «Σουνίτες», ή ήταν από άλλη εθνικότητα ή θρησκεία, γι’ αυτούς, αυτά τα ωραία χώματα μετατράπηκαν σε κόλαση. Τι κρίμα, που πάνω σ’ αυτά τα χώματα, εφαρμόστηκε ο Νόμος των Εκτοπισμών (1915), που είχε σαν αποτέλεσμα την δολοφονία πάνω από ένα εκατομμύριο Αρμενίων. Αυτοί οι ίδιοι, οι Αρμένιοι, που ζούσαν σ’ αυτά τα εδάφη πάνω από τέσσερις χιλιάδες χρόνια, ξεριζώθηκαν από αυτά. Κατόπιν κατά την περίοδο 1920-1930 πραγματοποιήθηκαν δεκάδες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και προτάθηκε στους Κούρδους να απαρνηθούν την εθνική τους ταυτότητα. Επίσης, πάνω στα ίδια χώματα, στις 6-7 Σεπτεμβρίου 1955, βίωσαν την ολική καταστροφή και πυρπολήθηκαν, χιλιάδες σπίτια και καταστήματα Ρωμιών και Αρμενίων. Για να «αφαιρέσουν» την περιουσία των Χριστιανών και των άλλων μη Μουσουλμανικών εθνοτήτων και για να τους εκδιώξουν, έβαλαν σε εφαρμογή τον Κεφαλικό Φόρο. Το 1964, προφασιζόμενοι το Κυπριακό ζήτημα, απέλασαν και τους λίγους εναπομείναντες Ρωμιούς. Οι Ασσύριοι, επίσης, εκτοπίστηκαν, και όλα αυτά έλαβαν χώρα στην Τουρκία. Πρέπει να γίνει γνωστό ότι κανένα από όλα αυτά τα γεγονότα, όπως και το τελευταίο με τον Αρμένιο διανοούμενο, δεν συνέβη «από μόνο του», όπως το κράτος ισχυρίζεται, ή από την «εθνική ευαισθησία» απλών ανθρώπων. Όλα αυτά υποδαυλίστηκαν και οργανώθηκαν από την πλευρά του κράτους».

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μπενίν

Ο πρόεδρος Boni Yayi οφείλει άμεσα να απαλλαχθεί των αρμοδιοτήτων του και να οδηγηθεί στη δικαιοσύνη



Οι πολλαπλές μάχες των εργαζομένων και των λαών του Μπενίν κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας επέτρεψαν την αναφορά στο προοίμιο του Συντάγματός μας της ακόλουθης φράσης: «Εμείς, ο λαός του Μπενίν, επανεπιβεβαιώνουμε τη σφοδρή μας αντίθεση σε κάθε καθεστώς που βασίζεται στην αυθαιρεσία, τη δικτατορία, την αδικία, τη διαφθορά, τη συνδιαλλαγή, τον τοπικισμό, το νεποτισμό, το σφετερισμό της εξουσίας και την προσωπική εξουσία» Σε αυτό το πλαίσιο ο Boni Yayi, κατά την ορκωμοσία του ως προέδρου στις 6 Απρίλη 2006 ενώπιον «Θεού, των οστών των προγόνων μας, το έθνος και ενώπιον του λαού του Μπενίν, μόνου κυρίαρχου», ορκίστηκε πομπωδώς να

-σέβεται και να υπερασπίζεται το Σύνταγμα του λαού του Μπενίν
-να υπηρετεί πιστά και να ασκεί τα υψηλά καθήκοντα τα οποία ο λαός του ανέθεσε
- να καθοδηγείται από το γενικό συμφέρον και το σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου
- να αφιερώσει όλες του τις δυνάμεις στην έρευνα και την προώθηση του γενικού καλού
-και ολοκληρώνοντας «σε περίπτωση αθέτησης του όρκου, να υποστώ τους συνέπειες του νόμου»

Παρά τον τυπικό όρκο που έδωσε, o Βoni Yayi δεν σταματά να παραβιάζει το Σύνταγμα και να παίρνει μέτρα αντίθετα προς τη λαϊκή θέληση. Έτσι αποφάσισε στο Υπουργικό Συμβούλιο με ανακοίνωση της 30ης Δεκέμβρη 2006 να απαγορεύσει την απεργία των συνδικάτων των νηπιαγωγών και των δασκάλων (SYNAPRIM, SYNEC-P, SYNECLOS) που είχε οριστεί για τις 4-5 Γενάρη 2007. Μια κίνηση απεργιακή που αποφασίστηκε στο πλαίσιο του νόμου και έχοντας ως κύριο στόχο την «άμεση παύση των «Νέων Προγραμμάτων» για την Εκπαίδευση και τη βελτίωση των υλικών συνθηκών των παιδαγωγών». Η ανακοίνωση με ένα τόνο απειλητικό απαιτούσε την παρουσία των καθηγητών στις 4 Γενάρη στις θέσεις τους.

Με αυτό το μέτρο, ο Boni Yayi παραβιάζει εμφανώς τη φράση του συντάγματος στο άρθρο 31 ότι «το κράτος αναγνωρίζει και εγγυάται το δικαίωμα στην απεργία. Κάθε εργαζόμενος μπορεί να υπερασπίζει, στις συνθήκες που ορίζει ο νόμος, τα δικαιώματα και τα συμφέροντά του, είτε ατομικά, είτε συλλογικά ή με συνδικαλιστική δράση. Το δικαίωμα στην απεργία ασκείται στο πλαίσιο που ορίζει ο νόμος».Το προεδρικό μέτρο είναι ακόμα πιο σοβαρό καθώς συνοδεύεται από ένα αίτημα στις ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία να περνούν από τα νηπιαγωγεία και τα σχολεία με την απειλή ότι θα «καταστείλουν συστηματικά» κάθε πρόσωπο που θα αντιτίθεται στις εντολές τους. Η πρόφαση έγινε γνωστή εκ των προτέρων: η στήριξη στη δωρεάν προσχολική και πρωτοβάθμια εκπαίδευση δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυσης.

Πρόκειται για μια ψευδορκία, πολύ σοβαρή δεδομένου ότι προγράφει το λαό ως εσωτερικό εχθρό ενάντια στον οποίο κινητοποιεί τις ένοπλες δυνάμεις.

Αλλά ο Bon Yayi δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Παρά την πρόνοια στου Συντάγματος στο άρθρο 98 στα ζητήματα υπηκοότητας, κράτους και ικανότητας ανθρώπων, έθεσε σε ισχύ μέσω διατάγματος το Ravec (σ.σ. σύστημα συλλογής πληροφοριών για κάθε πολίτη της χώρας και απόδοσης σε καθέναν ενός αριθμού). Παρά την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου να θεωρήσει την απόφαση αυτή αντισυνταγματική, ο Boni Yayi δε συμμορφώθηκε. Άλλη μια ψευδορκία. Πληροφορίες θέλουν τον Boni Yayi να έχει προβεί σε πώληση του Λιμανιού, της SBEE (σ.σ. Εταιρία Ηλεκτρισμού), των τηλεπικοινωνιών στο Bouygues και το Bolloré. Οι εργαζόμενοι και ο λαός ρωτάνε τον Boni Yayi. Αλλά αυτός δε λέει λέξη. Και ως απάντηση, απειλεί να «καταστείλει συστηματικά» όσους δεν υπακούσουν στις φασιστικές του ορέξεις και αντισταθούν στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου.

Βάσει όλων αυτών και του άρθρου 74 του Συντάγματός μας που προνοεί ότι «είναι εσχάτη προδοσία όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραβιάζει τον όρκο του, είναι αυτουργός ή συναυτουργός ή συνένοχος για παραβιάσεις σοβαρές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την παραχώρηση μέρους εθνικού εδάφους και πράξεων που υπονομεύουν τη διατήρηση ενός μονίμως υγιούς περιβάλλοντος, ευνοϊκού για την ανάπτυξη» διακηρύττουμε ότι ο Boni Yayi είναι ένοχος εσχάτης προδοσίας και πρέπει να περάσει από το Ανώτατο Δικαστήριο. Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να απαλλαχθεί των καθηκόντων του ως προέδρου της Δημοκρατίας και Αρχηγού Κράτους.

Καλούμε, συνεπώς, όλες τις προοδευτικές δυνάμεις στο Μπενίν να ενώσουν τη δράση τους για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Αν οι σημερινοί θεσμοί (Εθνοσυνέλευση, Συνταγματικό Δικαστήριο, Ανώτατο Δικαστήριο) αποδειχτούν ανίκανοι να απαντήσουν σε αυτή την αναγκαιότητα υπεράσπισης της δημοκρατίας και των συμφερόντων της πατρίδας, οι λαοί και οι εργαζόμενοι του Μπενίν θα αναλάβουν τις αρμοδιότητές τους..


Κομμουνιστικό Κόμμα Μπενίν
Cotonou, 2 Γενάρη 2007

http://www.la-flamme.info
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2007

Ανακοίνωση του Κόμματος Εργασίας του Ιράν (Τουφάν) για τις κυρώσεις του ψηφίσματος 1737

Τελικά, μετά από τις απειλές και τις πιέσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και έχοντας επιτύχει τη συγκατάθεση των μεγάλων του αντιπάλων, το ψήφισμα με τις κυρώσεις ενάντια στο Ιράν ψηφίστηκε, στο πλαίσιο του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, ομόφωνα, και από τα 15 μέλη του.

Το ψήφισμα στοχεύει συγκεκριμένα στο ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Προβλέπει κυρώσεις σημαντικές ενάντια στους οργανισμούς και τα πρόσωπα που σχετίζονται με αυτό. Το ψήφισμα απαιτεί από το Ιράν να σταματήσει τις δραστηριότητες εμπλουτισμού ουρανίου: θέτει επί τάπητος τις πιο σημαντικές κυρώσεις που προβλέπει ο ΟΗΕ.

Ο γαλλικός Τύπος δημοσίευσε τα κύρια σημεία αυτού του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας, τα οποία είναι και τα εξής:

-Η παράγραφος 41 του κεφαλαίου 7 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών περιέχει κυρώσεις μη στρατιωτικού χαρακτήρα.

- Το Ιράν οφείλει, χωρίς καθυστέρηση, να διακόψει όλες τις ευαίσθητες πυρηνικές δραστηριότητες που αφορούν τον εμπλουτισμό ουρανίου ή όλες τις έρευνες για σχετιζόμενα προγράμματα και την κατασκευή ακόμα και ερευνητικού αντιδραστήρα.

- Όλες οι χώρες οφείλουν να προβούν στα απαραίτητα για να εμποδίσουν τον ανεφοδιασμό, πώληση, ή έμμεση ή άμεση μεταφορά, διαμέσου του εδάφους τους από τρίτους, των υλών, των υλικών και τα τεχνολογικά προϊόντα που είναι ικανά να χρησιμεύσουν στο πυρηνικό πρόγραμμα ή τους ιρανικούς βαλλιστικούς πυραύλους.

- Όλες οι χώρες οφείλουν να μπλοκάρουν τα κεφάλαια ή άλλα οικονομικά μέσα που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Αυτό το μπλοκάρισμα αφορά άτομα και εταιρίες στοχευμένα από τον ΟΗΕ που έχουν σχέση με το πυρηνικό, για πολιτικούς ή στρατιωτικούς σκοπούς, πρόγραμμα του Ιράν.

- Ζητείται από όλες τις χώρες να αποφύγουν την εκπαίδευση ιρανών σχετικά με πυρηνικά προγράμματα, εντός ή εκτός Ιράν.
-Το ψήφισμα επιμένει στο γεγονός ότι αν το Ιράν σταματήσει τις πυρηνικές του δραστηριότητες, αυτό θα μπορούσε να επιτρέψει διαπραγματεύσεις και αναζήτηση ενός διπλωματικού ψηφίσματος που μπορεί να εγγυηθεί στο Ιράν στην πρόσβαση στην γνώση περί πυρηνικών για πολιτικούς σκοπούς.

- Ζητείται από τον διευθυντή της ΙΑΕΑ να συντάξει εντός 60 ημερών, ένα κείμενο σχετικά με την εφαρμογή και την τήρηση των απαιτήσεων του ψηφίσματος σχετικά με την παύση των δραστηριοτήτων.

-Υπογραμμίζεται ότι οι προαναφερόμενες κυρώσεις θα χάσουν την ισχύ τους όταν το Ιράν εφαρμόσει τα όσα το ψήφισμα απαιτεί.

-Αν το Ιράν δεν εφαρμόσει όσα το ψήφισμα επιτάσσει, άλλες κυρώσεις συμφώνως προς την παράγραφο 41 του Κεφαλαίου 7 του Κ.Χ. του ΟΗΕ μπορούν να αποφασιστούν. Σε αυτή την περίπτωση μια άλλη απόφαση για να καθορίσει τις νέες κυρώσεις θα απαιτηθεί.

Για το Κόμμα μας, το Κόμμα Εργασίας του Ιράν- Τουφάν, αυτές οι κυρώσεις δεν έχουν καμμία νομιμοποίηση. Αυτό το ψήφισμα είναι μια κίνηση πολιτικά εκ μέρους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που στοχεύει στην υλοποίηση των επεκτατικών του φιλοδοξιών για τον έλεγχο των πετρελαϊκών και ενεργειακών πηγών του Ιράν και της περιοχής. Παρά την αναποτελεσματικότητα αυτού του ψηφίσματος ενάντια στη συνέχιση των πυρηνικών δραστηριοτήτων του Ιράν, διαπιστώνεται ότι είναι μια πολιτική πράξη καλά ενορχηστρωμένη και μια νίκη διπλωματική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του προέδρου του George W. Bush που έχουν αποτύχει ντροπιαστικά στο Ιράκ και που βυθίζονται όλο και περισσότερο στον ιρακινό βάλτο.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχει ανάγκη από αυτή την ψυχολογική και διπλωματική ανάγκη για να μπορεί στο μέλλον, επικαλούμενος το ψήφισμα ως νομολογία, να επιτύχει την ψήφιση και άλλου ψηφίσματος ενάντια σε άλλες χώρες, με σκοπό την υλοποίηση του σεναρίου της αλλαγής καθεστώτων όπως έκαναν και στο Ιράκ. Αυτό το ψήφισμα είναι μια τρανταχτή συνομωσία ενάντια στα συμφέροντα του ιρανικού λαού και η συνέχιση αυτής της πολιτικής θα έχει καταστροφικές συνέπειες. Πρέπει να γίνει γνωστό ότι το Ιράν έχει υπογράψει τη συμφωνία μη διάδοσης πυρηνικών όπλων TNP. Το Ιράν διαβεβαιώνει πως δεν προτίθεται να κατασκευάσει πυρηνική βόμβα όχι μόνο υπογράφοντας τη συνθήκη αλλά και σε πολλές διακηρύξεις και πολιτικές τοποθετήσεις. Νομικά λοιπόν τίποτα δεν μπορεί να προσαφτεί στο ιρανικό καθεστώς.

Αν το Ιράν, όπως η Βόρεια Κορέα, εξέρχονταν της ΤΝΡ, τότε φυσικά θα είχα το δικαίωμα να κατασκευάσει ακόμα και τη βόμβα, όπως το Ισραήλ, που άλλωστε ποτέ δεν την υπέγραψε, ή όπως οι ΗΠΑ, το Πακιστάν, η Αγγλία ή η Γαλλία: αυτό που είναι καλό για τον ένα δεν μπορεί να είναι κακό για τον άλλο. Το ζήτημα του να γνωρίζουμε αν η πυρηνική βόμβα είναι υπέρ ή όχι των συμφερόντων του Ιράν, είναι ένα ζήτημα για το οποίο το Κόμμα μας έχει, με αφορμή πολλά γεγονότα, πάρει θέση επ’ αυτού. Όλες οι χώρες που έχουν δημιουργήσει αυτή την προπαγανδιστική φήμη σχετικά με τα ιρανικά πυρηνικά είναι οι πιο εγκληματικές, οι πλέον επιθετικές, που έχουν λεηλατήσει πιο πολύ, και δεν έχουν το δικαίωμα να δίνουν μαθήματα σε άλλους. Στον ιρανικό λαό ανήκει η απόφαση να πει ναι στα πυρηνικά ή να προτείνει τον παγκόσμιο πυρηνικό αφοπλισμό.

Το Ιράν, στο πλαίσιο της ΤΝΡ, έχει το δικαίωμα εμπλουτισμού ουρανίου και να αποκτήσει βιομηχανία πυρηνική για πολιτικούς σκοπούς και ακόμα να επωφελείται της υποστήριξης και της βοήθειας της τεχνολογίας της ΙΑΕΑ. Αυτό το δικαίωμα είναι αναγνωρισμένο από την ΤΝΡ για όλες τις χώρες που την υπέγραψαν, που, εξάλλου, είναι οι «τριτοκοσμικές» χώρες στην πλειοψηφία τους, ένα εκ των ων ουκ άνευ δικαίωμα, χωρίς το οποίο η συνθήκη θα έχανε τη νομιμοποίησή της. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός που δεν υπέγραψε τη συνθήκη και υποστηρίζει άνευ όρων τους ισραηλινούς σιωνιστές δεν μπορεί να επιβάλλει κανένα νόμο αν αυτός δεν είναι ο νόμος του ισχυρού, δηλαδή ο νόμος της ζούγκλας. Με δυο λόγια, οι απαιτήσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι αντίθετες με όλους τους διεθνώς αναγνωρισμένους κανόνες.


Κατά συνέπεια:

Το Κόμμα μας θεωρεί τις κυρώσεις που αποφάσισε ο ΟΗΕ ενάντια στο Ιράν είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής δράσης επιθετικής και αποικιακής προς το συμφέρον των ιμπεριαλιστικών χωρών και κυρίως του αμερικανικού την οποία καταδικάζουμε σθεναρά. Τα μέτρα που αναφέρονται στο ψήφισμα μοιάζουν με το σενάριο που χρησιμοποιήθηκε για την αλλαγή του καθεστώτος του Σαντάμ, που θεωρούσαν συνένοχο του Μπιν Λάντεν, κάτοχο ατομικής βόμβας και βιολογικών όπλων και όπλων μαζικής καταστροφής, προκειμένου, στο τέλος, να καταλάβουν το Ιράκ, να σφαγιαστούν οι ιρακινοί και να λεηλατηθεί η χώρα τους.

Η πολιτική μας σχετικά με το Ιράν και τον κίνδυνο μιας αμερικανικής επίθεσης είναι φυσικά η ίδια με εκείνη που διακηρύχθηκε την εποχή της ιμπεριαλιστικής επίθεσης στο Αφγανιστάν και το Ιράκ που καταδικάζει κάθε ανάμειξη στις εσωτερικές ιρανικές υποθέσεις. Κάθε προσπάθεια αλλαγής στο Ιράν, από μια ιμπεριαλιστική χώρα, την οποία εμείς καταδικάζουμε, ισούται με μη σεβασμό του διεθνούς δικαιώματος του ιρανικού λαού να καθορίσει ο ίδιος το μέλλον του. Η ανατροπή του ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν ανήκει ως δικαίωμα και ως καθήκον χωρίς δισταγμό στον ιρανικό λαό. Η πολιτική των κυρώσεων ή οι στρατιωτικές απειλές ενάντια στο Ιράν όχι μόνο δεν εξασθενεί το ισλαμικό καθεστώς, αλλά, αντίθετα, εντείνουν την πολιτική της λογοκρισίας και της καταπίεσης του δημοκρατικού κινήματος του ιρανικού λαού. Το μπλοκάρισμα και οι κυρώσεις στο εξωτερικό και η ένταση της καταπίεσης στο εσωτερικό της χώρας είναι στοιχεία συμπληρωματικά και οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Το Κόμμα μας καταδικάζει όλα τα ρεύματα και τις τάσεις της αντιδραστικής αντιπολίτευσης του ισλαμικού καθεστώτος που υποστηρίζουν και ενθαρρύνουν τις κυρώσεις του ΟΗΕ και την πολιτική της παγκόσμιας νέας τάξης και εκείνη της Νέας Μεγάλης Μέσης Ανατολής του George W. Bush. Όλες αυτές οι ομάδες δε θα κερδίσουν τίποτα παρά την αποτυχία, τη ντροπή, τη λύπη. Οι εγκληματικές κατοχές του Αφγανιστάν και του Ιράκ όπως επίσης και τύποι σαν τον Τσαλαμπί και τον Καρζάι πρέπει να πάρουν το μάθημά τους.

Κόμμα Εργασίας Ιράν – Τουφάν
http://www.toufan.org

το κείμενο του ψηφίσματος στα Αγγλικά

http://www.globalpolicy.org/security/sanction/iran/2006/resolution1737.pdf
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007

XII. Διεθνής σύσκεψη των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κόμματων και Οργανώσεων

Το Νοέμβρη του περασμένου χρόνου πραγματοποιήθηκε στην Βραζιλία η ετήσια διεθνής συνάντηση των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κόμματων και Οργανώσεων.

Σ’ αυτή πήραν μέρος:

Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας (PCR),
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (M-Λ),
Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής (Προλεταριακή Δράση) PC(AP),
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Δανίας (APK),
Κομμουνιστικό Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κόμμα Ισημερινού (PCMLE),
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (M-Λ) (PCEML),
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας (PCOF),
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (M-Λ),
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας Δομινικανής Δημοκρατίας (PCT),
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας (PCOT),
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας (TDKP),
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Άνω Βόλτας,
Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD).

Στη συνάντηση αυτή δεν μπόρεσαν να πάρουν μέρος η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 και μερικά άλλα Κόμματα και Οργανώσεις.

Στη σύσκεψη έγινε απολογισμό δράσης του περασμένου χρόνου και καθορίστηκαν τα καθήκοντα για το επόμενο χρονικό διάστημα.

Στη σύσκεψη συζητηθήκαν η κατάσταση στη Λατινική Αμερική, τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη. Ψηφίστηκαν διάφορες αποφάσεις αλληλεγγύης προς τους λαούς, μεταξύ των οποίων των λαών της Oaxaca Μεξικού και Μέσης Ανατολής.


Προς τη συγκέντρωση των λαών της Oaxaca (A.P.P.O.)

Τα μαρξιστικά-λενινιστικά Κόμματα και Οργανώσεις από Ευρώπη, Ασία, Αμερική και Αφρική παρακολουθούν προσεχτικά, εκφράζουν την αλληλεγγύη και αναγνωρίζουν τον ηρωικό αγώνα του μεξικανικού λαού και ιδιαίτερα τη συγκέντρωση των λαών της Oaxaca, οι οποίοι αντιπαρατάσσονται με αποφασιστικό και συνεπή τρόπο, καθοδηγούμενοι από PRI και PANI, απέναντι στην οικονομική πολιτική των νέων φιλελευθέρων καταπιεστών της χώρας τους και του κράτους Oaxaca.

Η φασιστική καταπίεση ενάντια στην (A.P.P.O.) που εξαπολύθηκε από τον Ulises Ruiz Ortiz καθώς και από τον Vicente Fox Quesada, με την αστυνομία τους, τους παραστρατιωτικούς, τους δολοφόνους και τις ένοπλες δυνάμεις δείχνει ακόμα μια φορά, ότι αυτές οι κυβερνήσεις δεν εκπροσωπούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των φτωχών αγροτών, των φοιτητών, των δασκάλων και των προλεταριακών γυναικών του Μεξικού και Oaxaca, αλλά προσπαθούν ακόμα μια φορά να καταστρέψουν το κίνημα και με αυτό αποκαλύπτουν ότι βρίσκονται στην υπηρεσία των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας χρηματιστικής ολιγαρχίας. Γι’ αυτό τα αιτήματα είναι αναγκαία και δίκαια: τερματισμός στην καταπίεση, απομάκρυνση του κυβερνήτη Ulises Ruiz Ortiz και εγκαθίδρυσης μιας προλεταριακής και λαϊκής κυβέρνησης, στην οποία ο λαός δεν μιλά μόνο αλλά αποφασίζει για το περιεχόμενο και τις μορφές που πρέπει να κυβερνηθεί τόσο η Oaxaca όσο και το Μεξικό.

Μετά από 6 και περισσοτέρους μήνες δίκαιο αγώνα στα οδοφράγματα, με μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού, και της δημοκρατικής του ζωής, η συγκέντρωση των λαών της Oaxaca δείχνει στους λαούς του Μεξικού και του κόσμου, στον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και τον καπιταλισμό, ότι μπορούμε να νικήσουμε μόνο όταν επεξεργαστούμε και αναπτύξουμε μια επαναστατική τακτική και στρατηγική, όταν συγκροτήσουμε και δυναμώσουμε ένα όσο το δυνατόν πλατύ προλεταριακό και ενιαίο λαϊκό μέτωπο και όταν διατηρήσουμε τη σύνδεση και αλληλεγγύη με τους καταπιεσμένους λαούς του πλανήτη στη δουλειά για την επανάσταση, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, τη μοναδική πραγματική προοπτική για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων.

Από τη Βραζιλία, την έδρα της XII διεθνούς σύσκεψης των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, δεχθείτε τη μεγάλη μας αλληλεγγύη, τη μαχητική μας διεθνή υποστήριξη. Ελπίζουμε να συμβάλλουμε έτσι ότι ο τύραννος Ulises Ruiz Ortiz θα ανατραπεί σε λίγο, ότι η εθνική αστυνομία θα αποχωρήσει και ότι οι συλλήψεις, οι διώξεις, οι δολοφονίες και οι εξαφανίσεις στην Oaxaca θα σταματήσουν.

Αδελφικά

XII Ολομέλεια της διεθνούς σύσκεψης των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων.

 


Απόφαση για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή

Η Διεθνής Σύσκεψη των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κόμματων και Οργανώσεων (ICMLPO) στη 12η Ολομέλειά της συζήτησε την κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Κατά πρώτο οι συμμετέχοντες στη Διεθνή Σύσκεψη εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στο λαό του Λιβάνου και τους άλλους λαούς της περιοχής.

Η ICMLPO υπογραμμίζει ιδιαίτερα τα παρακάτω σημεία:

1. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο οποίος μαζί με τους Βρετανούς συμμάχους του κατέχει απ’ το 2003 το Ιράκ, συνεχίζει την κατοχή με σφαγές άμαχου πληθυσμού, εφαρμόζει βασανιστήρια σε μεγάλη έκταση, δολοφονεί ηγετικές προσωπικότητες του Ιράκ, τις φυλακίζει και τις αναγκάζει σε εξορία, υποκινεί τοπικούς και εθνικούς ανταγωνισμούς για να διασπάσει τη χώρα, οδηγεί τις λαϊκές μάζες σε εξαθλίωση και αμάθεια και λεηλατεί συστηματικά τις πλουτοπαραγωγικές πηγές πετρελαίου της χώρας. Ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα ο ιρακινός λαός διεξάγει μια σκληρή ένοπλη αντίσταση η οποία προκάλεσε στους καταχτητές στρατιωτική και πολιτική ζημιά ως το σημείο που τους ανάγκασε να μιλούν για ένα «νέο Βιετνάμ», ενώ αναζητούν μέσα να βγουν απ’ την ιρακινή κόλαση.

Ο ιρακινός λαός έχει την αλληλεγγύη και τη συμπάθεια των εργατών και των εργαζομένων, των λαών, των επαναστατών και των προοδευτικών ανθρώπων του κόσμου.

2. Το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ συνεχίζει να σφαγιάζει τον παλαιστινιακό λαό στη λωρίδα της Γάζας και στη δυτική Ιορδανία και σε αυτό υποστηρίζεται προκλητικά από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, καθώς και από τη σιωπηρή ή ανοιχτή στάση των αντιδραστικών αραβικών κυβερνήσεων. Προκαλεί πείνα και υποσιτισμό με τον αποκλεισμό των δρόμων για τη διεθνή βοήθεια, δολοφονεί, απαγάγει και φυλακίζει ηγετικές προσωπικότητες των Παλαιστινίων, καταστρέφει τα σπίτια των Παλαιστινίων και την ελάχιστη υποδομή τους, εκδιώκει χιλιάδες οικογένειες, «ιουδοποιεί» τα μέρη τους και τους αγίους τόπους, για να καθυποτάξει αυτό το μαρτυρικό λαό και να του επιβάλει τα σιωνιστικά σχέδια κυριαρχίας, τα οποία καταπατούν τα εθνικά δικαιώματά του.

Ο παλαιστινιακός λαός συνεχίζει την αντίσταση ενάντια σ’ αυτή την πολιτική και αγωνίζεται να ξανακερδίσει τα μέρη του, την ανεξαρτησία και ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, ειρήνη, δημοκρατία και πρόοδο. Η υπόθεση της Παλαιστίνης απαιτεί την ακόμα μεγαλύτερη υποστήριξη των λαών και των φιλελευθέρων δυνάμεων.

3. Το περασμένο καλοκαίρι το σιωνιστικό κράτος εξαπέλυσε έναν αιματηρό πόλεμο ενάντια στο Λίβανο, έχοντας την άμεση υποστήριξή της κυβέρνησης Μπους, της πλειοψηφίας των κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη συνεργασία των αντιδραστικών αραβικών κυβερνήσεων. Ολόκληρα χωριά ισοπεδωθήκαν, ο άμαχος πληθυσμός σφαγιάστηκε ή οδηγήθηκε στην εξορία. Το μεγάλο μέρος της οικονομικής και πολιτικής υποδομής καταστράφηκε. Σ’ αυτόν τον επιθετικό πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν απαγορευμένα όπλα.

Ο γενναίος λαός του Λιβάνου και η ένοπλη αντίσταση του, με την αλληλεγγύη και συμπάθεια των λαών και των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων του κόσμου, προκάλεσαν ήττα στα σιωνιστικά στρατεύματα και έτσι οι αραβικοί λαοί ολόκληρης της περιοχής ξανααπόκτησαν την εμπιστοσύνη στη δύναμή τους και την ικανότητα νίκης.

4. από το 2001 το Αφγανιστάν βρίσκεται υπό τη στρατιωτική κατοχή των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Αυτή η κατοχή προκάλεσε χάος και εξαθλίωση στη χώρα και εξάλειψε κάθε σιγουριά. Τα στρατεύματα κατοχής ούτε καν προσπαθούν να αποκρύψουν τις σφαγές που πραγματοποιούν στο όνομα της «πάλης κατά της τρομοκρατίας». Ο Αφγανικός λαός εκφράζει ολοένα και περισσότερο την απόρριψη της κατοχής. Η ένοπλη αντίσταση αναπτύσσεται και δυναμώνει μέρα με τη μέρα με σκοπό να εκδιώξει τα στρατεύματα κατοχής. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοι του απειλούν εδώ και μήνες το Ιράν και τη Συρία για να θέσουν αυτές τις χώρες κάτω από την ιμπεριαλιστική υπαγόρευση.

Στη βάση αυτών των γεγονότων, η ICMLPO καταδικάζει αποφασιστικά τις ενέργειες των ιμπεριαλιστών ενάντια στους αραβικούς λαούς και τους λαούς της Μέσης Ανατολής.

Η ICMLPO καταγγέλλει τον υποκριτικό χαρακτήρα των παρουσιαζόμενων λόγων δικαιολογίας όπως π.χ. τον «αγώνα κατά της τρομοκρατίας», «ενάντια στην εξάπλωση των πυρηνικών και μαζικών όπλων καταστροφής» ή « για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κ.λ., και αφαιρεί τον ιδεολογικό και ρατσιστικό μανδύα από αυτούς τους πολέμους και τις επιθέσεις που παρουσιάζονται σαν ένας «αγώνας των πολιτισμών» ή ένας «πόλεμος των θρησκειών».

Η ICMLPO υπενθυμίζει, ότι οι πραγματικοί σκοποί του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των ευρωπαίων και σιωνιστών συμμάχων δεν είναι άλλοι από την εγκαθίδρυση της ολοκληρωτικής τους κυριαρχίας σ’ αυτή τη στρατηγική ζώνη που είναι πλούσια σε πετρέλαιο. Τα σχέδια της «μεγάλης» ή «νέας Μέσης Ανατολής» που προβάλλονται από τη κυβέρνηση Μπους έχουν ακριβώς το νόημα της εγκαθίδρυσης αυτής της κυριαρχίας.

Η ICMLPO επαναλαμβάνει, ότι αυτή υποστηρίζει τους λαούς της Μέση Ανατολής και τον ένοπλο αγώνα τους με τον οποίο αυτοί αντιπαρατίθενται στους ιμπεριαλιστές και σιωνιστές επιδρομείς. Θεωρεί τον αγώνα αυτών των λαών σαν ένα βασικό αναπόσπαστο τμήμα της πάλης των εργατών/τριών και των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Το αποτέλεσμα αυτών των αγώνων αφορά άμεσα τους λαούς επειδή κάθε εξασθένηση του ιμπεριαλισμού, που καθοδηγείται από των αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, δυναμώνει τον αγώνα στη δική του χώρα και διεθνώς. Γι’ αυτό δεν επιτρέπεται οι αραβικοί λαοί και οι άλλοι λαοί της Μέσης Ανατολής να παραπλανιούνται για τη φύση-χαρακτήρα του αγώνα τους: ενός αγώνα που δεν έχει θρησκευτικό ούτε ρατσιστικό χαρακτήρα, αλλά αντιιμπεριαλιστικό και αντιαποικιακό χαρακτήρα. Οι εργάτες/τριες και οι λαοί των άλλων χωρών είναι – ανεξάρτητα από θρησκεία, φυλή ή πολιτισμό – σύμμαχοι τους κάτι που στις επιθετικές χώρες φαίνεται ιδιαίτερα απ’ το ότι χιλιάδες διαδήλωσαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Η ICMLPO καλεί τους εργάτες/ριες, τους λαούς, τους προοδευτικούς και επαναστάτες του κόσμου να υποστηρίξουν με ακόμα πιο μαχητικό τρόπο τον αγώνα των λαών της Μέση ανατολής για εθνική ανεξαρτησία. Οι εργάτες/τριες των ιμπεριαλιστικών χωρών έχουν καθήκον να αγωνιστούν ενάντια στις κυβερνήσεις τους και να απαιτήσουν την αποχώρηση των στρατευμάτων τους από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, καθώς επίσης και τον τερματισμό κάθε υποστήριξης προς το σιωνιστικό, ρατσιστικό και εγκληματικό κράτος του Ισραήλ.

Επιπλέον η ICMLPO υποστηρίζει κάθε διεθνή προσπάθεια να μην τερματιστεί η τιμωρία των δημίων των λαών και απαιτεί να καταδικαστούν τα εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα που διαπράχθηκαν από τους ιμπεριαλιστές και σιωνιστές ηγέτες στο Ιράκ, την Παλαιστίνη, το Λίβανο και το Αφγανιστάν.

Βραζιλία, Νοέμβρης 2006.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ανασύνταξη σε 2 συνέχειες, στα φύλλα 242 (15-31/1/2007) και 243 (1-15/2/2007).

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2007

Ανασυγκροτήθηκε το ΚΚ Ισπανίας (μ-λ)

Επαναστατικό κόμμα στην υπηρεσία του Ισπανικού και διεθνούς προλεταριάτου


Οι εκπρόσωποι στο έκτακτο συνέδριο της Εθνικής Επιτροπής Κομ. Οργανώσεων της Ισπανίας (CEOC) που πραγματοποιήθηκε στα τέλη Οκτώβρη του 2006 (βλ. «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» φ.232 1-30 Αυγούστου 2005) αποφάσισαν, ομόφωνα, να προχωρήσουν στην ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας (μ-λ). Η πρωτοβουλία αυτή στηρίχτηκε στην ενθουσιώδη υποστήριξη συντρόφων άλλων πολλών οργανώσεων, κυρίως των μ-λ κομμάτων και οργανώσεων των Ευρωπαϊκών χωρών αλλά και των άλλων ηπείρων, καθώς επίσης και στον γόνιμο προσυνεδριακό που προηγήθηκε αλλά και στις συζητήσεις μέσα στην οργάνωση τα 4 χρόνια λειτουργίας της CEOC.

Το συνέδριο εξέλεξε Εκτελεστική Επιτροπή η οποία συνεδρίασε αρχές Νοέμβρη και εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση.

Δείτε επίσης:

Αποφασίστηκε ενωτικό συνέδριο 4 Κομμουνιστικών Οργανώσεων Ισπανίας

Νεά βήμα προς την ενότητα των κομμουνιστών στην Ισπανία

1ο Συνέδριο της Εθνικής Επιτροπής των Κομμουνιστικών Οργανώσεων Ισπανίας


Ανακοίνωση της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΚΚ Ισπανίας (μ-λ) (Νοέμβρης 2006)

Η Ε.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μαρξιστικό-λενινιστικό) πραγματοποίησε την πρώτη της συνεδρίαση μετά τη σύσταση του κόμματος στο Έκτακτο Συνέδριο της Εθνικής Επιτροπής ΚΟ (CEOC). Στη συνεδρίαση, μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού, εκτιμήθηκαν οι δυνατότητες και η προοπτική που έδωσε αυτό το σημαντικό βήμα, καθώς και η επίδρασή του στο Ισπανικό και Διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Η συνεδρίαση της Ε.Ε. επισήμανε τις ευθύνες που είναι αναγκαίο να καλυφθούν πάνω στο ζήτημα της πολιτικής δουλειάς. Επίσης, οι βασικές κατευθύνσεις της δουλειάς που πρέπει να θέσουν σε πέρας οι οργανώσεις του Κόμματος και τα θέματα υψηλής προτεραιότητας που πρέπει να ανοιχτούν μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Συγκεκριμένα, οι τελικές συζητήσεις πάνω στις αποφάσεις του Συνεδρίου.

Από τη άλλη, η Επιτροπή μελέτησε το αποτέλεσμα των Καταλωνικών αυτόνομων εκλογών, στις οποίες καταγράφηκε η ύπαρξη υπαρκτών αντιθέσεων καθώς και το γεγονός ότι η μπουρζουαζία συνεχίζει να είναι ανίκανη να τις λύσει και να βάλει τέλος στην συνεχιζόμενη αστάθεια. Λάβαμε υπ’ όψιν μας ότι η ψήφος διαμαρτυρίας σε συγκεκριμένα κόμματα καθώς και η μεγάλη αποχή φανερώνουν την αντίθεση των λαϊκών μαζών στην πολιτική του μοναρχικού καθεστώτος.

Όσον αφορά τη σύσταση της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας, η Εκτελεστική Επιτροπή θεωρεί ότι αντανακλά την ανάγκη των οπορτουνιστικών ηγεσιών αυτών των συνδικάτων να μετριάσουν την αυξανόμενη αδυναμία τους απέναντι στο κεφάλαιο, συνενώνοντας δυνάμεις.

Αν και η νέα συνομοσπονδία ανοίγει επίσης νέες προοπτικές για την παρέμβαση και προπαγάνδιση αυτών που θεωρούμε ταξικών θέσεων, ο μυστικός τρόπος με τον οποίο αυτή συστάθηκε, χωρίς ενημέρωση ούτε συμμετοχή των οργανώσεων και των συνδικαλιστικών στελεχών, αποδεικνύει τον οπορτουνιστικό της χαρακτήρα. Η δηλωμένη πρόθεση για συμβολή «στη διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης» ώστε να την καταστήσει «πιο ανθρώπινη», δείχνει το ρεφορμιστικό και περιορισμένο χαρακτήρα της νέας συνομοσπονδίας, τη θέτει στο περιθώριο της πάλης των τάξεων και συμβάλλει στη σύγχυση των εργαζομένων όσον αφορά στους στόχους της πάλης τους. Θα είναι απαραίτητο να παρακολουθούμε, εντούτοις, τη μελλοντική δραστηριότητα της ΔΣΣ και να προωθήσουμε την ενότητα των διεθνιστικών και ταξικών ρευμάτων που βρίσκονται στους κόλπους της, δεδομένου ότι και μόνο η σύστασή της καταδεικνύει την ένταση που σε όλο τον κόσμο έχει η πάλη των τάξεων.

Δοθέντων των παραπάνω ζητημάτων καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, τόσο στον κόσμο όσο και στην Ισπανία, η συνεύρεση όλων των μαρξιστών - λενινιστών καθίσταται απαραίτητη όλο και περισσότερο. Για αυτό τον λόγο, και όπως ήδη εκθέσαμε στο πρόσφατο συνέδριό μας, θεωρούμε ότι τα φόρουμ συζήτησης που, όπως η Πανεθνική Επιτροπή Μαρξιστικών-Λενινιστικών Οργανώσεων, επιτρέπουν να συζητούνται θέσεις και να επιτυγχάνονται συμφωνίες μεταξύ των κομμουνιστών, συνεχίζουν να αποτελούν ένα θετικό και απαραίτητο στοιχείο. Και, συνεπώς, καλέσαμε τις οργανώσεις, τους αγωνιστές και όλους εκείνους τους ανθρώπους που αισθάνονται μαρξιστές-λενινιστές να προχωρήσουν τη συζήτηση και την κοινή πρακτική, έτσι ώστε να μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε βήματα προς την δημιουργία ενός ενιαίου Κομμουνιστικού Κόμματος: του Κόμματος που χρειάζεται η εργατική τάξη για να επιτύχει τη χειραφέτησή της.

Μαδρίτη, Νοέμβρης 2006
Διαβάστε Περισσότερα »

Έκθεση-αναφορά κατά των λευκών κελιών


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: 55

12 / 01 / 2007

ΕΚΘΕΣΗ - ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΛΕΥΚΩΝ ΚΕΛΙΩΝ

Μια επιτροπή παρατηρητών, αποτελούμενη από τον πρόεδρο και τα μέλη της Ένωσης Ιατρών Τουρκίας (TTB) και του Επιμελητηρίου Αρχιτεκτόνων και Μηχανολόγων της Τουρκίας (TMMOB) επισκέφτηκαν τις φυλακές τύπου F στην Τεκίρνταγ (Ραιδεστός), πράγμα που δεν έχει ξανασυμβεί τα τελευταία 7 χρόνια. Σύμφωνα με την αναφορά της επιτροπής, από τους 324 κρατούμενους, μόνο οι 6 βγαίνουν από τα κελιά τους για τα μαθήματα Θρησκευτικών. Στα έξι εργαστήρια, όπως της κεραμικής, γλυπτικής κ.ά. παρακολουθούσαν μόνο 3 ή 4 άτομα.

Στην έκθεση - αναφοράς, οι εκπρόσωποι της επιτροπής τόνισαν ότι: «Παρότι το καθεστώς αυτό εφαρμόζεται σύμφωνα με την νομοθεσία, όπως υπερασπίστηκε η διοίκηση των φυλακών, παρατηρήσαμε ότι η συντριπτική πλειοψηφεία των κρατούμενων δεν μπορούν να πάνε στους κοινωνικούς χώρους. Επίσης, πρέπει να σημειωθεί ότι ο χρόνος που προβλέπεται ότι ο κρατούμενος μπορεί να βρίσκεται σε κάποιο κοινωνικό χώρο είναι πολύ λίγος και η συχνότητα της εξόδου από τα κελιά τους είναι μειωμένη. Για να μπορέσει ο κρατούμενος να πάει στους κοινωνικούς χώρους, πρέπει να συμμορφωθεί με τις επιδιώξεις της διοίκησης, αλλιώς χάνει κάθε δικαίωμα της επικοινωνίας. Όμως ακόμη και εκείνοι που δέχονται όλους τους εξαναγκασμούς της διοίκησης, δεν μπορούν να χρησιμοποιούν τα δικαιώματα τους.

Παρατηρήθηκε, επίσης, ότι η μεγάλη πλειοψηφεία των κρατουμένων δεν δέχονται να βγαίνουν στους κοινωνικούς χώρους επειδή η έξοδός τους από τα κελιά γίνεται μόνο με την προϋπόθεση αν υλοποιούν τις επιδιώξεις της διοίκησης. Μια μικρή μερίδα των κρατουμένων, παρότι δεν θέλουν να απέχουν, επειδή τιμωρούνται με δεκάδες πειθαρχικές ποινές, που μόνο μια από αυτές μπορεί να τους απαγορεύει κάθε δικαίωμα τους ακόμη για 6 μήνες, δεν τους επιτρέπεται.

Παρά τα κάποια μικρά θετικά πράγματα, όπως η καθαριότητα κλπ. που είδαμε ή μας άφησαν να δούμε, η αρχιτεκτονική δομή, η νομοθεσία-οι κανονισμοί των φυλακών υλοποιούν, δυστυχώς, το καθεστώς απομόνωσης που καταστρέφει σωματικά και ψυχολογικά τους κρατούμενους. Τις καταστροφικές συνέπειες που παρακαλούνται από την έλλειψη της ανθρώπινης σχέσης διαπιστώσαμε στις συζητήσεις που μπορούσαμε να κάναμε με τους κρατουμένους.

Σύμφωνα με τα επιστημονικά πειράματα που πραγματοποιήθηκαν, ο άνθρωπος κοινωνικό ον, για να συνεχίσει την ύπαρξη του ψυχολογικά και σωματικά με υγεία, αναγκάζεται να έχει αρκετά επαφή με άλλους. Η πραγματικότητα είναι ότι ο άνθρωπος όταν εξαναγκάζεται να ζει σ’ ένα χώρο ανυπαρξίας εξωτερικών διεγερτικών ερεθισμάτων, αρχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα στην υγεία του.

Για να μειωθούν οι βλάβες που προκαλούνται από τη εφαρμογή της απομόνωσης στις φυλακές πρέπει:

- να αναγνωρίζεται ως δικαίωμα σε κάθε κρατούμενο να μπορεί να βγαίνει στους κοινωνικούς χώρους με έναν κατάλληλο αριθμό συγκρατουμένων του καθημερινά και για έναν αρκετό χρόνο χωρίς να υπάρξουν προϋποθέσεις και εξαναγκασμοί.

- να παραδεχτεί το υπουργείο Δικαιοσύνης ότι πρέπει να κάνει προσπάθειες για την κατάργηση του καθεστώτος της απομόνωσης και για τις οικοδομικές και νομικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν άμεσα.

- να πραγματοποιηθούν άμεσα οι απαραίτητες αλλαγές στο νομικό πλαίσιο σύμφωνα με την απόφαση της Κομισιόν για την καταπολέμηση των βασανιστηρίων και να τεθούν σε λειτουργία.

- να συγκροτηθούν επιτροπές παρατηρητών με την συμμετοχή των εκπροσώπων των Δικηγορικών Συλλόγων και των Συλλόγων Ιατρών της πόλης όπου βρίσκονται οι φυλακές για να μελετήσουν τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων των κρατουμένων.

- να συγκροτηθεί μια πλατφόρμα, ανοικτή για την συμμετοχή των επιστημονικών φορέων και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που θα συζητήσουν και θα προωθήσουν λύσεις για το ζήτημα των φυλακών».

ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ

Στις 6 Γενάρη στα κεντρικά γραφεία της Ομοσπονδίας για τα Θεμελιώδη Δικαιώματα, δύο θύματα βασανιστηρίων έδωσαν Συνέντευξη Τύπου. Ο Οζγκιούρ Καράκαγια και ο Ιλκέρ Σαχίν, που συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν για την συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις ενάντια στα λευκά κελιά, κατάγγειλαν τα βασανιστήρια που υπέστησαν, αναφέροντας λεπτομέρειες:

«Μετά την απόφαση της Εισαγγελίας για την φυλάκιση μας, μας οδήγησαν στις εφηβικές και παιδικές φυλακές της Σίντζαν της Άγκυρας. Εμείς οι τέσσερις, παρότι απαιτήσαμε να μείνουμε μαζί στον ίδιο χώρο, η διοίκηση των φυλακών αποφάσισε να μας ξεχωρίσει και να μας τοποθετήσει σε διαφορετικά κελιά μαζί με τους ποινικούς κρατούμενους. Εκεί μας εξανάγκασαν να σταθούμε σε στάση προσοχής κατά την καταμέτρηση και να χαιρετήσουμε τους δεσμοφύλακες όπως οι στρατιώτες τους ανωτέρους τους. Κατά την είσοδό μας ο αρχιδεσμοφύλακας Οκτάι, κρατούσε μια ξύλινη ράβδο, δίπλα του βρισκόταν ένας άλλος δεσμοφύλακας με πλαστικό σωλήνα στο χέρι. Καταλάβαμε ότι θα μας βασάνιζαν και αρχίσαμε να φωνάζουμε συνθήματα και να αγκαλιαζόμαστε. Άρχισαν να μας επιτίθενται άγρια. Ξεκίνησαν από τον Ναδίρ. Κάποιοι δεσμοφύλακες τον κρατούσαν από τα χέρια και τον ξάπλωσαν στο πάτωμα, κάποιοι άλλοι δεσμοφύλακες σήκωσαν τα πόδια του και άρχισαν να του κάνουν φάλαγγα. Κατόπιν άρχισαν να τον χτυπάνε στους γλουτούς. Οι δεσμοφύλακες που δεν κρατούσαν τίποτα στα χέρια τους μας χτυπούσαν με κλοτσιές και γροθιές. Όχι μόνον εμάς, αλλά βασάνισαν και τον Τζενάν Αλτούντς που μένει στο διπλανό κελί. Από την φάλαγγα, λόγω των πληγών μας στα πόδια δεν μπορούσαμε να πατήσουμε, αλλά ούτε να καθόμαστε από τις πληγές που δημιουργήθηκαν από τα χτυπήματα τους στους γλουτούς μας. Όλο το κορμί μας πονούσε. Εκείνη την ημέρα δεν ξαναφάνηκαν. Τη νύχτα δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε και από το κρύο και απ’ τους φρικτούς πόνους. Το πρωί της δεύτερης μέρας πάλι μας επιτέθηκαν, για να μας κάμψουν μας έκοψαν το νερό επί τριάντα ώρες. Οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν μέχρι να καταφέρουμε να δούμε τον δικηγόρο μας. Ήταν ημέρα Παρασκευή. Πριν από το επισκεπτήριο του δικηγόρου, μας οδήγησαν σε άλλα κελιά που μοιάζουν με τα λευκά κελιά τύπου – F. Ήταν τόσο στενά ώστε δεν μπορούσε να κινηθεί άνθρωπος, αν προσπαθούσαμε να κινηθούμε λίγο μέσα στο κελί αρχίσαμε να ζαλιζόμαστε. Από τις πρώτες ημέρες άρχισαν να επιδρούν επάνω μας και ιδιαίτερα στα μάτια μας οι συνέπειες της απομόνωσης. Μέσω του δικηγόρου μας, που μας επισκέφτηκε, κάναμε μια καταγγελία στην Εισαγγελία της Σίντζαν. Το ίδιο βράδυ, αποτέλεσμα των προσπαθειών του δικηγόρου μας, ο Εισαγγελέας εξαναγκάσθηκε να μας ακούσει. Πήρε τις καταθέσεις μας και μας παρέπεμψε στον ιατροδικαστή, ο οποίος διαπίστωσε τα ίχνη των βασανιστηρίων που υποστήκαμε. Όμως δεν άλλαξε τίποτα. Ξέρουμε ότι, όλα αυτά που ζήσαμε εμείς, συμβαίνουν καθημερινά στα λευκά κελιά τύπου – F. Η πολιτική της απομόνωσης και των βασανιστηρίων συνεχίζεται σε όλες τις φυλακές. Αυτό που ζήσαμε εμείς ήταν ένα κομμάτι της ίδιας πολιτικής που εφαρμόζεται στα λευκά κελιά».

Κατά την ίδια Συνέντευξη Τύπου μίλησε και ο Ιλκέρ Σαχίν:

«Τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν και τις επόμενες μέρες. Όπως είπε ο Οζγκιούρ, επί 30 ώρες δεν μας χορήγησαν νερό, ούτε θέρμανση, δηλαδή το νερό και το κρύο τα χρησιμοποίησαν ως μέσο βασανιστηρίων. Τα κελιά ήταν διαστάσεων 4 χ 8 βήματα. Όλες οι επιφάνειες του κελιού ήταν καλυμμένες με μοκέτες. Μέσα στο κελί δεν υπήρχε ούτε βρύση ούτε κρεβάτι, παρά μόνο τουαλέτα. Στις 22 Δεκέμβρη, ήταν ημέρα επισκεπτηρίου με τον δικηγόρο, με την προσπάθεια του οποίου, επιβεβαιώθηκε και επίσημα ο βασανισμός μας από τον ιατροδικαστή. Στις 25 Δεκέμβρη μας επισκέφθηκε μία Επιτροπή από τον Δικηγορικό Σύλλογο Άγκυρας η οποία διαπίστωσε τα όσα καταγγέλλουμε. Όταν αποχώρησε η Επιτροπή των δικηγόρων, οι δεσμοφύλακες, γελώντας, μας έλεγαν ότι δεν θα τους πειράξει κανείς και ότι θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που ξέρουν. Κατά την διάρκεια της παραμονής μας στα κελιά, καταλάβαμε ότι ο αγώνας μας ενάντια στις συνθήκες των φυλακών και η συμμετοχή μας στις διαμαρτυρίες ενάντια στα βασανιστήρια ήταν δίκαιη. Με αυτά που βιώσαμε διαπιστώσαμε ότι όλος ο λαός πρέπει να αγωνίζεται ενάντια σε αυτά».

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2007

Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας και την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος

Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας

και την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος

Μόνο η μαχητική ΕΝΟΤΗΤΑ πανεπιστημιακών – καθηγητών – δασκάλων και οι μαζικές ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ φοιτητών – μαθητών μπορεί να ματαιώσει τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης

Κάτω τα χέρια από το πανεπιστημιακό άσυλο

Η προωθούμενη επίθεση της αντιδραστικής κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ – με την στήριξη του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου – ενάντια στο πανεπιστημιακό άσυλο, το άρθρο 16 και την δημόσια δωρεάν παιδεία αποτελεί την μεγαλύτερη και σφοδρότερη ως τώρα επίθεση στον τομέα της παιδείας, επίθεση που στρέφεται όχι μόνο ενάντια στους πανεπιστημιακούς – καθηγητές – δασκάλους και τους φοιτητές – μαθητές αλλά ενάντια σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό.

Έτσι η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι γενικά, δεν μπορούν να μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι σε αυτή την πολύ επικίνδυνη επίθεση που απειλεί να εκμηδενίσει κάθε λαϊκή κατάχτηση στον τομέα της παιδείας και να ανοίξει διάπλατα και οριστικά το δρόμο στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας με καταστροφικές συνέπειες για τον τόπο.

Ο αγώνας των πανεπιστημιακών, των καθηγητών και των δασκάλων με τις ΑΠΕΡΓΙΕΣ του περασμένου χρόνου, αλλά και οι μαζικές ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ των φοιτητών – μαθητών έδειξαν ότι με ένα μαζικό μαχητικό αγώνα μπορούν να ματαιωθούν τα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου. Η ΑΘΗΝΑ (μαζική πανελλαδική απεργία της ΓΣΕΕ για το ασφαλιστικό) και το ΠΑΡΙΣΙ – δύο νικηφόρες περιπτώσεις αγώνων – δείχνουν τον μοναδικό σωστό δρόμο: ΕΝΟΤΗΤΑ – ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ – ΝΙΚΗ.

Σε αυτή την κατεύθυνση είναι εντελώς απαραίτητη η συγκρότηση ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου πανεπιστημιακών – καθηγητών – δασκάλων και μια ευρύτερη συσπείρωση γύρω από τις ΠΟΣΔΕΠ – ΟΛΜΕ – ΔΟΕ με ταυτόχρονα μαζικές ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ φοιτητών – μαθητών με κεντρικά συνθήματα – στόχους: ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ του πανεπιστημιακού ΑΣΥΛΟΥ – ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ – ΑΡΘΡΟΥ 16, τα μόνα που μπορούν να διασφαλίσουν μαχητική ΕΝΟΤΗΤΑ και μεγάλη ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ, εντελώς απαραίτητες προϋποθέσεις για την απόκρουση της επίθεσης και τη νικηφόρα έκβαση του αγώνα. Οι ΠΟΣΔΕΠ – ΟΛΜΕ – ΔΟΕ επιβάλλεται επιπλέον να ασκήσουν την μεγαλύτερη δυνατή πίεση στους ρεφορμιστές ηγέτες των ΑΔΕΔΥ – ΓΣΕΕ για συμπαράσταση στον αγώνα τους.

Οποιεσδήποτε ενέργειες σε αντιπαράθεση με το παραπάνω πλαίσιο αγώνα είναι διασπαστικές επειδή υπονομεύουν ευθύς εξαρχής την ΕΝΟΤΗΤΑ, ματαιώνουν αναπόφευκτα τη ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ, καθιστούν εκ των προτέρων ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ τον αγώνα και προδικάζουν με μαθηματική ακρίβεια την αποτυχία του, εντάσσονται εκ των προτέρων στη διασπαστική ταχτική της κυβέρνησης και διευκολύνουν τα σχέδιά της να «περάσει» τα αντιδραστικά μέτρα για την παιδεία. Στη ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι διασπαστικές – απεργοσπαστικές ξεχωριστές συγκεντρώσεις των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ που είναι πλήρως ευθυγραμμισμένες με την διασπαστική ταχτική της κυβέρνησης Καραμανλή στα πλαίσια της μόνιμης αντιδραστικής συνεργασίας «Κ»ΚΕ – ΝΔ.

5 Γενάρη 2007

ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55
Σωκράτους 48 104 31 Αθήνα

τηλ. 2105237023
http://www.geocities.com/anasintaxi


Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2007

Κατάντια των ρεβιζιονιστών: Κάλαντα της "Κ"ΝΕ στον Ψωμιάδη


(χωρίς σχόλια)

(η φωτογραφία είναι παρμένη από την ιστοσελίδα της Τ.Α. Θεσσαλονίκης)
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2007

Ανακοίνωση για το θάνατο του αγωνιστή Ανδρέα Μπίστη


Γενάρης 2006

Προς την Κ.Ε. ΤΟΥ ΕΚΚΕ

Με βαθειά θλίψη πληροφορηθήκαμε το θάνατο του αγωνιστή Ανδρέα Μπίστη, στελέχους του ΕΚΚΕ, που βρέθηκε πάντα στην πρώτη γραμμή της πάλης κατά της φασιστικής αντίδρασης, του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.


Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55
Διαβάστε Περισσότερα »