Τρίτη 30 Ιουλίου 2013
Mαίνεται η θερινή επίθεση των ιμπεριαλιστικών κέντρων και της διαχρονικά ξεπουλημένης ντόπιας αστικής τάξης ενάντια στο λαό της χώρας μας
Η θερινή επίθεση των ιμπεριαλιστικών κέντρων και της διαχρονικά ξεπουλημένης ντόπιας αστικής τάξης ενάντια στο λαό της χώρας μας, κυριολεκτικά μαίνεται, ενώ τα πυρά είναι πλέον καταιγιστικά.
Το πολυνομοσχέδιο που έφερε και πέρασε από τη Βουλή η κυβέρνηση, που συμπληρώθηκε με σχετικές τροπολογίες που επίσης πέρασαν, αποτελεί ένα πρωτοφανές και άγρια αντεργατικό νομοθέτημα που σηματοδοτεί και "θωρακίζει" ένα σκληρό καθεστώς ανοιχτής και απροσχημάτιστης αστικής παρανομίας, πολιτικής και νομοθετικής φασιστικοποίησης, με την μορφή μαζικών απολύσεων, αλλά και καταργήσεων δημόσιων υπηρεσιών και Οργανισμών με απλές υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά Διατάγματα.
Η έναρξη που έγινε με τις απολύσεις 2600 εργαζομένων και την κατάργηση της ΕΡΤ, συνεχίζεται και κλιμακώνεται με τους ΟΤΑ ( σχολικοί φύλακες - δημοτική αστυνομία κλπ ) και στην τεχνική - καταρχήν - εκπαίδευση, και συνεχίζεται με "καταγραφές" στα υπουργεία, που σύμφωνα με πληροφορίες έχουν ήδη ολοκληρωθεί, προκειμένου να παραδοθούν στο eurogroup και την Τρόικα οι λίστες με τα ονόματα 13.000 περίπου ( σε "διαθεσιμότητα" που λένε ) απολυμένων εργαζομένων, μέχρι τέλη του Σεπτέμβρη. Αμέσως μετά θα ακολουθήσει ένα ανάλογο "δεύτερο κύμα" απολύσεων, που θα διαρκέσει μέχρι τα τέλη του χρόνου και θα συνεχιστεί στον επόμενο.
Αναβρασμός και οργή επικρατεί ανάμεσα στους εργαζόμενους στον Δημόσιο τομέα, που κατανοούν ολοένα και περισσότερο την σκληρή πραγματικότητα των αδίστακτων αστικών και ιμπεριαλιστικών πολιτικών, αλλά και βρίσκονται μπροστά στο τέλος των αυταπατών, που μεθοδικά και διαχρονικά τους καλλιεργούσαν οι συμβιβασμένες και προδοτικές πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Η πρόσφατη 24ωρη απεργία που ανακοινώθηκε από ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, όπως και οι κλαδικοί αγώνες που ξέσπασαν ( π.χ εργαζόμενοι στους Δήμους ) απέδειξαν τις σοβαρές και ώριμες αγωνιστικές διαθέσεις πολλών κλάδων και συνολικά των εργαζομένων, διαθέσεις, όμως, εγκλωβισμένες στον έλεγχο και στις μορφές αγώνα των ρεφορμιστικών ηγεσιών, δηλαδή χωρίς ουσιαστική διέξοδο. Σε πολλούς κλάδους, σωματεία, συνελεύσεις αλλά και ευρύτερα, μέσα από τις εμπειρίες τους, ολοένα και πιο μαζικά και επιτακτικά, οι εργαζόμενοι θέτουν επίμονα την προοπτική ανώτερων μορφών αγώνα και σύγκρουσης με τις κυβερνητικές πολιτικές απολύσεων - ανεργίας - εξαθλίωσης. Κόντρα στην επιλογή των σποραδικών μονοήμερων απεργιών, που χρησιμοποιούν οι ρεφορμιστικές ηγεσίες και αβαντάρει η ρεφορμιστική ηγεσία του ΠΑΜΕ (όταν δεν κάνει τον απεργοσπάστη) επιλογή που δεν έχει οδηγήσει σε κανένα αποτέλεσμα, αναπτύσσεται και παίρνει μαζικό χαρακτήρα μέσα στους εργαζόμενους η θέση για κλιμάκωση του αγώνα, για σχηματισμό πλατιού αγωνιστικού μετώπου με δυναμικές και αποτελεσματικές μορφές και με ξεκάθαρο στόχο την ανατροπή της πολιτικής των απολύσεων -εργατικής εξόντωσης.
Η πρόσφατη έλευση στη Ελλάδα του "αρχιερέα" της ευρωζώνης, Γερμανού υπουργού οικονομικών Β. Σόϊμπλε, στο πλαίσιο του ασφυκτικού ελέγχου που ασκούν στην ολόπλευρα εξαρτημένη χώρα μας και των "εργασιών" των ιμπεριαλιστικών και ευρωζωνικών κέντρων εδώ, αποτέλεσε μια θερινή επιθεώρηση εκ μέρους των κέντρων, που επιβεβαίωσε την συνέχιση με σκληρό και άτεγκτο τρόπο, του "προγράμματος" που εφαρμόζουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στην χώρα μας. Την σκυτάλη από τον Σόιμπλε, λίγες ημέρες μετά, πήρε ο υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ Τζακ Λιου, επίσης επισκεπτόμενος την Αθήνα και υπογραμμίζοντας στις δηλώσεις του την "αναγκαιότητα του "προγράμματος βιώσιμης ανάπτυξης", όπως είπε.
Την ίδια ώρα η eurostat ανακοίνωσε τα στοιχεία του πρώτου τριμήνου 2013 σχετικά με το "δημόσιο χρέος" επί του ΑΕΠ της χώρας μας, που έφτασε το 160,5% και καθιστά την Ελλάδα στην πρώτη θέση της ΕΕ. Σε συνδυασμό με την γενικότερη οικονομική κατάσταση της χώρας, την λεγόμενη ύφεση να κυριαρχεί, με αύξηση χωρίς "ιδέα υποχώρησης" σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις (ΙΟΒΕ, διεθνή κέντρα, τύπος κλπ ) και την ανεργία να καλπάζει προς το 30%, την ευρωζωνική καπιταλιστική οικονομία να διογκώνει - επίσης - αθροιστικά το χρέος της κατά 4 μονάδες (από 88,2% στο 92,2% στο πρώτο τρίμηνο φέτος) και την ευρωζωνική ανεργία να καλπάζει επίσης ( 67.000 επιπλέον άνεργοι, μόνο τον φετινό Μάη ) που προστίθενται στα πολλά εκατομμύρια των ανέργων, γίνεται ξεκάθαρο πως το "πρόγραμμα" των ιμπεριαλιστικών κέντρων αποτελεί, αποκλειστικά και μόνο, πρόγραμμα ιμπεριαλιστικής ληστείας και λαϊκής εργατικής εξόντωσης.
Γίνεται επίσης ξεκάθαρο ότι οι θεωρίες σχετικά με την μείωση του "χρέους" και την αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ είναι προσχηματικές θεωρίες, που εκφράζονται με στόχο την λαϊκή και κοινωνική εξαπάτηση, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής, και της παραδοσιακής "σχέσης συνεργασίας" των διεθνών καπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών κέντρων με την ξεπουλημένη ντόπια αστική τάξη. Ουσιαστική, ριζική απάντηση και προοπτική για τον λαό και την χώρα, αποτελεί μια συγκροτημένη λαϊκοδημοκρατική πολιτική σύγκρουσης με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και την εγχώρια πλουτοκρατία, πολιτική ολοσχερούς διαγραφής του λεγόμενου "χρέους", εξόδου από την ευρωζώνη - ΕΕ – ΝΑΤΟ.
Οι σοσιαλδημοκράτες χρουστσο-τροτσκιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ: άθλια «ρετάλια» και προκλητικότατα φερέφωνα της μοναρχοφασιστικής κυβέρνησης της ΕΡΕ και του φασίστα Κ.Καραμανλή
Παπαρήγα-Κουτσούμπας: prima μπαλαρίνες της μοναρχοφασιστικής αντίδρασης ΕΡΕ-Καραμανλή
Μ’ αφορμή τη φιέστα «τιμής»-ΒΕΒΗΛΩΣΗΣ της μνήμης των ΓΡ.ΛΑΜΠΡΑΚΗ-Γ.ΤΣΑΡΟΥΧΑ στη Βουλή
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, μ’ αφορμή την «ειδική επετειακή συνεδρίαση» της Bουλής για να «τιμηθεί», όπως μας πληροφορεί ο «Ριζοσπάστης», δηλ. να ΒΕΒΗΛΩΘΕΙ* η μνήμη των ΓΡ.ΛΑΜΠΡΑΚΗ-Γ.ΤΣΑΡΟΥΧΑ, με δυο επαίσχυντες ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΕΣ δηλώσεις-θέσεις προκλητικότατου χαρακτήρα που περιέχονται στην παρέμβαση της σοσιαλδημοκράτισσας Παπαρήγα εξέπληξαν εκ νέου δυσάρεστα τα μέλη και τους οπαδούς αυτού του αστικού-ρεφορμιστικού κόμματος και ταυτόχρονα – πέρα απ’ τη χοντροιδέστατη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων της Kαραμανλικής περιόδου 1955-1963 – προκάλεσαν θρασύτατα και προκαλούν με τον πλέον χειρότερο τρόπο τον αντιφασίστα λαό που έζησε τη ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ 8ετία της Καραμανλικής μοναρχοφασιστικής ΕΡΕ, μ’ αποκορύφωμα τη στυγερή ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ήρωα ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ απ’ την κυβέρνηση του φασίστα Καραμανλή το Μάη του ΄63 (22 Μάη 1963).
ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΑΘΩΩΣΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΑΚΗ: ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ – ΕΡΕ
Η πρώτη αντιδραστική φιλοφασιστική θέση δια στόματος Παπαρήγα: «βεβαίως, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ΕΡΕ με τη δολοφονία του Λαμπράκη» («Ρ» 19/6/2013, σελ. 12) ΣΗΜΑΙΝΕΙ ευθέως, ανοιχτά και προκλητικά ΑΘΩΩΣΗ, και μάλιστα από το βήμα της Bουλής, των ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ του Γρηγόρη Λαμπράκη: ΠΡΩΤΟ, του Κ.Καραμανλή ως πρωθυπουργού αλλά και ΔΕΥΤΕΡΟ, της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΕΡΕ με ιδρυτή-αρχηγό τον ίδιο. Σχεδόν ανάλογη θέση έχει δειλά πρωτοδιατυπωθεί και στο «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968», Β΄ τόμος σελ. 467, Αθήνα 2011(=μια φιλοαστική-φιλοτροτσκιστική διαστρέβλωση της Ιστορίας του Κομμουνιστικού Κινήματος), χωρίς βέβαια τον προκλητικότατο φιλοφασιστικό ισχυρισμό, ότι «δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ΕΡΕ με τη δολοφονία του Λαμπράκη».
Επιπλέον η νέα αυτή αντιδραστική θέση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ συνιστά: πρώτο, μια χονδροειδέστατη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων εκείνων των ζοφερών ημερών προετοιμασίας της δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ ΓΡΗΓΌΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ και δεύτερο, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ιστορική ΑΛΗΘΕΙΑ που είναι εντελώς διαφορετική: αφού η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΛΑΜΠΡΑΚΗ σχεδιάστηκε και οργανώθηκε απ’ την κυβέρνηση της ΕΡΕ με πρωθυπουργό τον Κ.Καραμανλή και πραγματοποιήθηκε μέσω των ηγεσιών Αστυνομίας-Ασφάλειας (αυτές οργάνωσαν και διεύθυναν τη συγκεκριμένη ΑΝΤΙΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ εκείνης της σκοτεινής βραδιάς), και μάλιστα με την παρουσία ολόκληρης της ηγεσίας (Μήτσου, Καμουτσή, Διαμαντόπουλου, Δόλκα κλπ.) και σχεδόν 2 εκατοντάδων ένστολων αστυνομικών (και ποιος ξέρει πόσων με πολιτική περιβολή).
Πρώτα-πρώτα – και σε πλήρη αντίθεση με τα τωρινά φιλοφασιστικά (=φιλο-Καραμανλικα-ΕΡΕ) και προκλητικότατα μυθεύματα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ – είναι πασίγνωστο, ότι η κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΕΡΕ, μετά την εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ το 1958, συγκάλεσε μυστική σύσκεψη υπό την προεδρία του φασίστα πρωθυπουργού Κ.Καραμανλή με συμμετοχή ηγετικών στελεχών απ’ όλο το φάσμα της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς (ηγετικά πολιτικά στελέχη, στρατιωτικά, Αστυνομίας, ΚΥΠ, διάφορους «παρακρατικούς», φασίστες δημοσιογράφους, κλπ.) που συζήτησαν το πρόβλημα του λεγόμενου «κομμουνιστικού κινδύνου» και της αντιμετώπισης του με την αστυνομική και στρατιωτική βία, βέβαια, κλπ. αλλά και με την οργάνωση ΑΝΤΙΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΩΝ με πρώτη ίσως δοκιμή την αντισυγκέντρωση (12/1/1958) στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά κατά των «Φίλων της Ειρήνης».
Δεύτερο, πασίγνωστη είναι και η ΟΜΟΛΟΓΙΑ του αρχιφασίστα και στενότατου φίλου του τότε πρωθυπουργού Κ.Καραμανλή, Σάββα Κωνσταντόπουλου που συμμετείχε στην παραπάνω σύσκεψη – ομολογία που είχε πρωτοδημοσιευθεί στη φασιστοφυλλάδα «Ελεύθερος Κόσμος» (11/8/1968) και υπάρχει αναδημοσιευμένη σχεδόν σ’ όλα τα σχετικά με την «υπόθεση Λαμπράκη» άρθρα εφημερίδων και τα βιβλία, για την οποία ακόμα και το περιοδικό της φασιστικής Δεξιάς «Πολιτικά Θέματα» θα σχολιάσει το 1975 (όταν αντιπολιτεύονταν κάπως τον Καραμανλή): «ιδού, λοιπόν, ότι αυτός ούτος ο Κωνσταντόπουλος υπέβαλε, και ο πρωθυπουργός Καραμανλής απεδέχθη προς χάριν «της αντιμετωπίσεως του κομμουνιστικού κινδύνου» την εν γνώσει του πρωθυπουργού (και συνεπώς με την κάλυψίν του) συγκρότησιν ενός παρανόμου αοράτου επιτελείου (αφανούς επιτροπής), εις το οποίον «μετείχεν ως αξιωματικός», εξυμνούμενος απ’ τον γνωστόν φασιστήν Προκοπίου, και ο Παπαδόπουλος! Και ιδού πως ο Καραμανλής εξυπηρέτησε εις την πραγματικότητα, ήδη από του 1958, τα υπονομευτικά και ανατρεπτικά σχέδια των συνωμοτών…» (Κ.Παπαϊωάννου: «Πολιτική Δολοφονία, Θεσσαλονίκη ‘63», σελ. 22, εκδ. «Ποντίκι»).
Τρίτο, λιγότερο γνωστή αλλά υπαρκτή είναι και η ΟΜΟΛΟΓΙΑ του ασφαλίτη υπομοίραρχου Καπελώνη στη Δίκη, ότι την ΑΝΤΙΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ οργάνωσε και διεύθυνε η ηγεσία της Αστυνομίας, ότι «το σχέδιον των αντισυγκεντρώσεων εφηρμόσθη και υπό της Αστυνομίας Θεσσαλονίκης (υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας) κατά την συγκέντρωσιν της 22.5.1963», κατηγορώντας τον τότε υποστράτηγο, πρώην ΠΑΟτζή, Μήτσου, επιθεωρητή Χωροφυλακής Βόρειας Ελλάδας και τον ταγματάρχη Δόλκα, διοικητή Εθνικής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης.
Τέταρτο, το Καραμανλικό κυβερνητικό σχέδιο ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του, το γνώριζε και το αποκάλυψε τη βραδιά εκείνη και ο ίδιος ο Γρηγόρης Λαμπράκης με τις επανειλημμένες εκκλήσεις από τα μεγάφωνα: «Προσοχή, προσοχή! Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Ως εκπρόσωπος του έθνους και του λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονίας μου και καλώ τον υπουργό Βορείου Ελλάδος, το νομάρχη, τον εισαγγελέα, το στρατηγό της Χωροφυλακής Μήτσου, το διευθυντή της Αστυνομίας και το διοικητή Ασφαλείας Θεσσαλονίκης να προστατεύσουν τη συγκέντρωσιν και την ζωήν μου» (Κ.Παπαϊωάννου: «Πολιτική Δολοφονία, Θεσσαλονίκη ‘63», σελ. 80, εκδ. «Ποντίκι»).
Πέμπτο, ο μύθος του υπαρκτού μεν αλλά ΤΑΧΑ «ουδέτερου» - ανεξάρτητου απ’ την κυβέρνηση Καραμανλή – «παρακράτους» που κατά καιρούς χρησιμοποίησε ο «Ριζοσπάστης» για να αποκρύψει τον ΚΥΡΙΟ οργανωτή του πολιτικού εγκλήματος Κ.Καραμανλή και να απαλλάξει την κυβέρνηση του απ’ το ΕΓΚΛΗΜΑ της, είναι πασίγνωστο ότι αυτό ήταν οργανωμένο, διευθυνόμενο και χρηματοδοτημένο απ’ την κυβέρνηση Καραμανλή και ήταν αποκλειστικά στην υπηρεσία της, γεγονός που αποδείχθηκε από πλήθος εγγράφων-τεκμηρίων που είδαν το φως της δημοσιότητας σ’ όλα αυτά τα χρόνια αλλά και απ’ τις καταθέσεις πολλών μαρτύρων στη Δίκη, ανεξάρτητα απ’ τη επαίσχυντη κατάληξή της με τις απανωτές παντοειδείς επεμβάσεις της φασιστικής κυβέρνησης της ΕΡΕ με πρωθυπουργό τον Κ.Καραμανλή.
Έκτο, όλα τα ιστορικά στοιχεία επιβεβαιώνουν: εμπνευστής, οργανωτής και εκτελεστής της πολιτικής δολοφονίας του ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ ήταν η φασιστική κυβέρνηση της ΕΡΕ και προσωπικά ο ίδιος ο φασίστας πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής.
Έβδομο, ορθότατα, λοιπόν, το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κόμμα της ΕΔΑ και η τότε «ΑΥΓΗ» απ’ την αρχή (24 Μάη 1963, σελ.1)σε πρωτοσέλιδό της γράφει: «ΝΑ ΦΥΓΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ, ΜΟΝΗ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ» και υπότιτλο: «Η ΕΔΑ και η ΕΚ καταγγέλλουν και προσωπικά τον πρωθυπουργό και καλούν όλους τους Έλληνες να παραλύσουν το μακάβριο χέρι του φασισμού που κτυπά ήδη τις πόρτες μας», αλλά και η τότε, διορισμένη απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς, δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία στο νέο σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ (΄56) ενοχοποιεί τη «λαομίσητη κυβέρνηση Καραμανλή» και ζητά «να φύγει η κυβέρνηση των δολοφόνων!» («Το ΚΚΕ»: τόμος ένατος 1961-1967, σελ, 264 και 266, Αθήνα 2002).
Όγδοο, ορθότατα δήλωσε τότε ο αντιφασίστας Μανώλης Γλέζος: «το έγκλημα έγινε στα πλαίσια μιας αντισυγκεντρώσεως τραμπούκων και παρουσία της Χωροφυλακής σε όλη τη έκταση. Οι παρακρατικοί συγκεντρώνονται μόνον εάν το θελήση η τοπική διοίκηση Χωροφυλακής. Και αυτή θα ενεργήση μόνο κατόπιν κυβερνητικής εντολής. Γι’ αυτό εσχημάτισα την πεποίθηση ότι εδώ βρισκόμαστε ενώπιον ενός πολιτικού εγκλήματος με πολιτικές ευθύνες και πολιτικές συνέπειες. Την ευθύνη την ηθική, την ποινική και την πολιτική την έχει η κυβέρνησις Καραμανλή. Και συγκεκριμένα ο πρωθυπουργός Καραμανλής. Ευθύνες έχουν επίσης οι αρχηγοί των μυστικών υπηρεσιών, Νάτσινας και Γωγούσης, και άλλοι παράγοντες. Ένα τρίκυκλο χτύπησε τον Λαμπράκη. Ένα άλλο τρίκυκλο φέρει την ευθύνη του εγκλήματος: Καραμανλική Κυβέρνησης, Αυλή και Αμερικάνικη ΚΥΠ. Ένα διευθυντήριο απεφάσισε, οργάνωσε και εξετέλεσε την παρούσα ανθρωποκτονία. Οι ποινικές ευθύνες εκπορεύονται εκ τον άνω και κλιμακώνονται προς τα κάτω» (Γ.Βούλτεψης: «Υπόθεση Λαμπράκη», τόμος Β σελ. 181, Αθήνα 1998)
Ένατο, μάλιστα η Καραμανλική Αστυνομια για να πετύχει την αποτελεσματική εφαρμογή του κυβερνητικού σχεδίου δηλ. τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΛΑΜΠΡΑΚΗ, κατάφερε να παραπλανήσει καθησυχάζοντας τους συγκεντρωμένους αντιφασίστες ότι «μπορούμε –πιά – να κατεβούμε και να φύγουμε ασφαλείς» απ’ το χώρο της συγκέντρωσης, αφήνοντας έτσι αφελώς το ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ δυστυχώς ΧΩΡΙΣ ΦΡΟΥΡΑ, όπως έχουν διηγηθεί διάφοροι αντιφασίστες και κομμουνιστές μεταξύ και των οποίων και ο Γιάννης Γρηγοριάδης: «και οι υπεύθυνοι της Επιτροπής Ειρήνης τους πίστεψαν σε τέτοιο βαθμό, που μας είπαν – σε εμας τους δυο – πως δεν χρειάζεται πιά να είμαστε δίπλα στον ΛΑΜΠΡΑΚΗ! Και εμείς οι δυο, δυστυχώς τους πιστέψαμε…» («Η ΕΠΟΧΗ», 5/7/1998, σελ.2).
Δέκατο, η φασιστική κυβέρνηση Καραμανλή επεδίωκε και ήθελε πάσει θυσία όχι μόνο να τσακίσει το μαχητικό αντιπολεμικό «Κίνημα Ειρήνης» εκείνης της περιόδου και να τρομοκρατήσει το αντιφασιστικό και κομμουνιστικό κίνημα αλλά και να το αποκεφαλίσει από το δραστήριο καθοδηγητή του: ακριβώς για αυτό προχώρησε στην πολιτική δολοφονία του ήρωα του λαού μας ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ, τσακίζοντας την πρωτοπορία στο πρόσωπό του και να κατατρομοκρατήσει γενικά το αντιφασιστικό και κομμουνιστικό κίνημα και μεταξύ άλλων να περάσει το μήνυμα: «σκύψτε το κεφάλι, μην αντιδράτε, κανείς δεν θα σας προστατεύσει, ούτε το κράτος, ούτε η Αστυνομία, ούτε τίποτε» (Β. Εφραιμίδης, σελ. 181, Γ.Βούλτεψης: «Υπόθεση Λαμπράκη», τόμος Β, Αθήνα 1998).
Μ’ αυτή τη νέα θέση τους οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ μετατρέπονται ολοκληρωτικά σε άθλια «ρετάλια» και προκλητικότατα φερέφωνα της μοναρχοφασιστικής κυβέρνησης της ΕΡΕ και του φασίστα Κ.Καραμανλή.
ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ 8ΕΤΙΑ ΤΗΣ ΕΡΕ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ «Κ»ΚΕ ΠΕΡΙ «ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΗ» ΚΑΙ «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΗ» ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Η δεύτερη νέα αντιδραστική θέση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ: «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θεωρείται απ’ όλες τις πτέρυγες της Βουλής ως εκσυγχρονιστής και μεταρρυθμιστής. Και εμείς του το αναγνωρίζουμε» («Ρ» 19/6/2013, σελ.12) σημαίνει: πρώτο, ΑΡΝΗΣΗ και εξωραϊσμό της φασιστικής 8ετίας της Καραμανλικής ΕΡΕ, δεύτερο, εμφάνιση και προπαγάνδιση ακριβώς αυτής της φασιστικής περιόδου ως «εκσυγχρονιστικής» και «δημοκρατικής-μεταρρυθμιστικής» (!), που και τα δυο δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την τότε κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα της χώρας – θέση που δεν είναι καθόλου απλά και μόνο φαντασίωση της ηγεσίας αλλά συνειδητή διαστρέβλωση της ιστορικής περιόδου (1955-1963) εκ μέρους των σοσιαλδημοκρατών ηγετών.
Η περίοδος 1955-1963 διακυβέρνησης της χώρας απ’ το κόμμα της μοναρχοφασιστικής ΕΡΕ με αρχηγό και πρωθυπουργό τον Κ.Καραμανλή υπήρξε μια ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ απ’ τις χειρότερες της ιστορίας του τόπου: χιλιάδες αντιφασίστες και κομμουνιστές στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σωρεία παλιών και νέων φασιστικών νόμων (509,375, κλπ.), μαζικές διώξεις αντιφασιστών και κομμουνιστών, απαγόρευση του ΚΚΕ και της Αντίστασης, εκτοπίσεις, απαγόρευση βιβλίων, δίκες διανοουμένων, φάκελοι και πιστοποιητικά «Κοινωνικών Φρονημάτων», πολιτικές δολοφονίες, αστυνομοκρατία και φασιστική τρομοκρατία απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, εκλογικά πραξικοπήματα και εκλογές «βίας και νοθείας», σχέδιο «Περικλής», κλπ., κλπ..
Ο διαβόητος «εκσυγχρονισμός του αστικού πολιτικού συστήματος» που τάχα επεδίωκε ο τότε πρωθυπουργός, διορισμένος απ’ το βασιλιά, Κ.Καραμανλής είναι επίσης μια συνειδητή αντιδραστική φαντασίωση της σημερινής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας των Παπαρήγα-Κουτσούμπα του «Κ»ΚΕ, γιατί η αναθεώρηση του Συντάγματος του 1952, που είχε κατά νου (δεν έγινε τότε) ο Κ.Καραμανλής ΔΕΝ ήταν σε δημοκρατική αστική κατεύθυνση αλλά αντίθετα σε βαθύτερη ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ κατεύθυνση, επειδή οι ανύπαρκτοι τότε «δημοκρατικοί θεσμοί» γίνονταν τάχα «αδιαλείπτως αντικείμενον καταχρήσεως» (!) από το λαό, και επομένως έπρεπε να περιοριστούν δηλ. παραπέρα περιορισμός και κατάργηση ακόμα και των υπολειμμάτων των όποιων ελάχιστων δημοκρατικών κατακτήσεων.
Δεν χρειάζονται περισσότερα σχόλια για να φανεί η κατρακύλα των σημερινών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του αστικού-ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ που δεν περιορίζεται μόνο στα σημερινά, όπως βλέπουμε, ζητήματα αλλά επεκτείνεται ακόμα και στα ιστορικά ζητήματα, μεταξύ των οποίων και ο πρόσφατος προκλητικός εξωραϊσμός της φασιστικής 8ετίας της μοναρχοφασιστικής ΕΡΕ και του αρχηγού της πρωθυπουργού Κ.Καραμανλή, γεγονός που σημαίνει πλήρη εγκατάλειψη των μαρξιστικών θέσεων μα ακόμα και των αντιφασιστικών θέσεων.
Ο σοσιαλδημοκράτης Τσίπρας στην παρέμβασή του – με βάση το περιληπτικό-αποσπασματικό κείμενο της «ΑΥΓΗΣ» (δε διαθέτουμε ολόκληρη την παρέμβασή του) – δεν έφτασε σε τέτοιο σημείο κατρακύλας, σημειώνοντας, «ότι την εποχή εκείνη» – χωρίς να κατονομάζει ΕΡΕ-Καραμανλή και να χαρακτηρίζει την 8ετία της ΕΡΕ «φασιστική» – «οι ιδέες αυτές εθεωρούντο περίπου ακραίες, μη νόμιμες, κι’ ερέθιζαν το μετεμφυλιακό παρακράτος, που τον φοβήθηκε και τον δολοφόνησε με δειλό τρόπο» («Αυγή», 19/6/2013).
----------------
*Η φιέστα της Βουλής για τους ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ και ΓΙΩΡΓΟ ΤΣΑΡΟΥΧΑ δεν αποτελεί «τιμή» στη μνήμη τους αλλά αντίθετα ΒΕΒΗΛΩΣΗ-προσβολή της μνήμης τους, επειδή από κανένα κόμμα όχι μόνο δεν καταγγέλθηκαν οι πραγματικοί ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ Καραμανλής-Κυβέρνηση της ΕΡΕ μα ούτε καν κατονομάστηκαν.
D.N.Pritt: Η ΔΙΚΗ ΖΗΝΟΒΙΕΦ (1936)
Η ΔΙΚΗ ΖΗΝΟΒΙΕΦ (1936)
Denis Nowell Prit (22.9.1887-23.5.1972)
Διαπρεπής άγγλος νομικός και βουλευτής 1935-1950
Η δίκη των Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Γιεβντοκίμοφ, Μπακάγιεφ και δώδεκα άλλων ατόμων για συμμετοχή σε τρομοκρατική συνωμοσία εναντίον της κυβέρνησης της Σοβιετικής Ένωσης που πραγματοποιήθηκε προς το τέλος Αυγούστου του 1936 στη Μόσχα και που κατέληξε στην καταδίκη σε θάνατο και στην εκτέλεση όλων των κατηγορούμενων, έχει προκαλέσει κύματα κριτικής στη Μεγάλη Βρεττανία. Κάποια από αυτή την κριτική ήταν ανοιχτά ανήθικη και εν πολοίς βασίστηκε στην ανυπόστατη παραδοχή ότι οι Σοβιετικές αρχές ήταν ένοχες για κάθε είδους κατάχρηση αλλά, στο μεγαλύτερό της μέρος ήταν καλόπιστη. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι μερικές εκτιμήσεις είχαν να κάνουν, εν μέρει ή εξ’ ολοκλήρου, είτε με ανακρίβειες ή παρανοήσεις πάνω στις αναφορές που έφτασαν στη χώρα μας. Πραγματικά, όσο περισσότερο μελετώ τα διαθέσιμα υλικά, έχοντας το προνόμιο της νομικής μου κατάρτισης και της παρουσίας μου στην ακροαματική διαδικασία, και τα συγκρίνω με τις πολύ περιληπτικές αναφορές που ήταν το μόνο που είχαν υπόψη τους οι περισσότεροι επικριτές όταν έγραψαν τις πρώτες τους κριτικές, τόσο πιο πολύ επιείκεια αισθάνομαι απέναντι ακόμα και σ’ αυτούς που τα συμπεράσματά τους ήταν, κατά τη γνώμη μου, τα περισσότερο αβάσιμα. Φυσικά, η κριτική δεν προέρχεται καθόλου μόνο από εκείνους τους παρατηρητές για τους οποίους είναι σωστό να πούμε πως οτιδήποτε ανέφεραν ή προφήτεψαν για τη Σοβιετική Ένωση διαψεύστηκε. Στους κριτικούς περιλαμβάνονται τόσο εφημερίδες όσο και άτομα που φημίζοταν για την αντικειμενικότητά τους. Θα πρέπει, βέβαια, να γίνει ξεκάθαρο απ’ την αρχή ότι οι κριτικοί που αρνούνται να πιστέψουν πώς θα μπορούσε να ήταν δυνατόν ο Ζηνόβιεφ ή ο Κάμενεφ να συνωμοτήσουν για να δολοφονήσουν τον Κίροφ, τον Στάλιν, τον Βοροσίλοφ και άλλους, ακόμα και όταν οι ίδιοι το παραδέχτηκαν, βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη λογική δυσκολία. Διότι, αν απορρίψουν ολόκληρο το σκεπτικό της Εισαγγελίας ως μια «σκευωρία», προκύπτει αναπόφευκτα το συμπέρασμα ότι ο Στάλιν και σημαντικός αριθμός άλλων αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένων των δικαστών και του Εισαγγελέα, ήταν οι ίδιοι ένοχοι μιας βρώμικης συνωμοσίας με στόχο την δικαστική δολοφονία των Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ και αρκετών άλλων. Εννοείται πως οι λιγότερο ειλικρινείς κριτικοί θα χαρούν να υιοθετήσουν αυτή την θεωρία. Σε κάθε περίπτωση θα προτιμήσουν να αμαυρώσουν τους ηγέτες μιας σοσιαλιστικής χώρας παρά τους ανθρώπους που ομολογούν ότι επιχείρησαν να δολοφονήσουν αυτούς τους ηγέτες. Αλλά για κάποιους από εμάς με μνήμη, αυτή η ξαφνική στοργή και ο θαυμασμός για τον Ζηνόβιεφ και την «Παλιά Φρουρά» είναι λίγο κωμική.
Περνώντας τώρα στις κριτικές, είναι σημαντικό να απαντηθούν πλήρως και αντικειμενικά ανεξάρτητα απ’ την προέλευσή τους. Δεν ζούμε μόνο σε μια εποχή στην οποία η μια χώρα μετά την άλλη κινδυνεύει από οικονομική κατάρρευση ή τη φασιστική βαρβαρότητα ή και απ’ τα δύο. Αλλά απ’ την άποψη του στενού και άμεσου πολιτικού συμφέροντος, είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την ειρήνη και την πρόοδο να μην υπάρχει καμία παρεξήγηση, και ιδιαίτερα καμία τεχνητή παρεξήγηση, μεταξύ της ΕΣΣΔ και των Δυτικών δημοκρατιών. Καθώς είχα το προνόμιο να μελετήσω τις σοβιετικές νομικές διαδικασίες αρκετά λεπτομερώς τα τελευταία χρόνια και να παρακολουθήσω την προαναφερόμενη δίκη, θα ήθελα ν’ απαντήσω με όση το δυνατόν μεγαλύτερη συντομία και σαφήνεια τις κύριες κριτικές που έχουν διατυπωθεί στη Μεγάλη Βρετανία.
Ίσως η πιο γενική και σημαντική κριτική που έχει εκφραστεί είναι πως δεν μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που ομολόγησαν ανοιχτά και πλήρως εγκλήματα τέτοιας βαρύτητας. Μαζί μ’ αυτή την κριτική έρχεται και η υπόθεση ότι οι ομολογίες θα πρέπει να αποσπάστηκαν με τη βοήθεια μεθόδων «τρίτου βαθμού» ή άλλων απαράδεκτων τρόπων. Θα συζητήσω αυτά τα δύο σημεία, λίγο-πολύ, μαζί ξεκινώντας απ’ το πιο γενικό.
Οι κριτικοί φαίνεται να αποδέχονται, σχεδόν ως απόδειξη, ότι πρέπει να υπάρχει κάτι το μή αυθεντικό σχετικά με την διαδικασία της δίκης, το γεγονός, δηλαδή, ότι οι κατηγορούμενοι (με λίγες εξαιρέσεις που θα συζητήσω πιο κάτω) δήλωσαν ένοχοι και παραδέχτηκαν τα εγκλήματά τους πλήρως και με ειλικρίνεια. Μολονότι είναι δύσκολο για κάποιον να κατανοήσει τη λογική αυτού του ισχυρισμού, θα ήταν λάθος να αγνοήσουμε το γεγονός ότι η φαινομενική ταπεινότητα και προθυμία των ομολογιών προκαλεί εντύπωση σε κάποιον που είναι πιο εξοικειωμένος με την αγγλική δικονομία. Τούτο, νομίζω, εξηγείται επαρκώς αν ληφθούν υπόψη οι πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο εθνών στο ύφος και στους τρόπους συμπεριφοράς. Αν ζητούσαμε από έναν μορφωμένο Γάλλο, έναν μορφωμένο Άγγλο και έναν μορφωμένο Γερμανό να περιγράψει με τον δικό του τρόπο οποιαδήποτε απλή έννοια ή οποιοδήποτε σύνολο γεγονότων – με όση συντομία ή λεπτομέρεια κρίνει ο ίδιος ότι χρειάζεται – οι τρείς απαντήσεις θα ήταν πολύ διαφορετικές σε έκταση, μορφή, ύφος, ακόμα και σε περιεχόμενο. Η πιο σημαντική άποψη την οποία θέλω να αναλύσω πολύ καλά, άσχετα αν παραδέχομαι ότι έχει λογική ισχύ, είναι ότι στις συγκεκριμένες συνθήκες οι ομολογίες ενοχής καθ’ εαυτές δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά ή ότι κάτι είναι κατασκευασμένο στην όλη ΔΙΩΞΗ. Τώρα, θα πρέπει βέβαια να παραδεχθούμε ότι σ’ όλες τις χώρες, ακόμα και σ’ εκείνες στις οποίες υπάρχει μεγάλη επάρκεια από πλήρως ικανούς και πολύ έξυπνους δικηγόρους υπεράσπισης, οι υπόδικοι μερικές φορές δηλώνουν ένοχοι όταν διαπιστώσουν ότι τα στοιχεία εναντίον τους είναι συντριπτικά. Οι φίλοι μου στην ΕΣΣΔ μου λένε ότι τούτο είναι περισσότερο συνηθισμένο στην χώρα τους παρά σε άλλες και δεν σχολιάζουν με καθόλου κολακευτικά λόγια τα δικαστικά συστήματα τα οποία επιτρέπουν στους κατηγορουμένους να καταναλώνουν πολύτιμο χρόνο και ενέργεια σ’ ελιγμούς και τακτικές υπεράσπισης ενώ είναι προφανώς ένοχοι. Και θα πρέπει να πώ, προς επιβεβαίωση αυτού του ισχυρισμού, ότι σε συζητήσεις μου με κρατούμενους σε σοβιετικές φυλακές που περίμεναν δίκη με σοβαρές κατηγορίες εντυπωσιάστηκα συχνά με την ετοιμότητα με την οποία μου δήλωσαν, παρουσία δεσμοφυλάκων, ότι είναι ένοχοι και ότι δεν μπορούν να έχουν παράπονο αν τιμωρηθούν. Και, φυσικά, ακούμε συχνά, ακόμα και στην Αγγλία, για κατηγορούμενους που τους συγχαίρουν επειδή δήλωσαν ένοχοι και που έχουν περισσότερο επιεική μεταχείριση διότι δεν ανάλωσαν χρόνο προβάλλοντας μια ανούσια υπεράσπιση. Η σοβιετική δικονομία, όπως και η αγγλική, δίνει στον κατηγορούμενο πολλές ευκαιρίες να δεί ποιά είναι τα δυνατά σημεία της εισαγγελικής κατηγορίας αν και τα δύο δικονομικά συστήματα διαφέρουν κάπως όσον αφορά την προανακριτική διαδικασία. Στην Αγγλία και στις χώρες στις οποίες το δικαστικό σύστημα προέρχεται απ’ το αγγλικό, το αποδεικτικό υλικό μιας οποιασδήποτε σημασίας υπόθεσης προβάρεται, κατά κάποιον τρόπο, σε προκαταρκτική ανοιχτή ακρόαση ενώπιον πρωτοβάθμιου δικαστηρίου πριν τη παραπομπή της υπόθεσης σε κανονική δίκη. Σε πολλές, όμως, χώρες, συμπεριλαμβανομένου και της ΕΣΣΔ και, νομίζω, σε κάθε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα με ...πρακτική , δεν υπάρχει ανοιχτή ακροαματική διαδικασία πριν την κανονική δίκη αλλά το αποδεικτικό υλικό ετοιμάζεται στη διάρκεια προκαταρκτικής ανάκρισης η οποία γενικά περιλαμβάνει μια ενδελεχή εξέταση του κατηγορουμένου. Απ’ την πορεία αυτής της ανάκρισης, και ιδιαίτερα απ’ τη μελέτη των φακέλων με τα πρακτικά και του κατηγορητηρίου που έχει το δικαίωμα να δεί μετά το τέλος της προκαταρκτικής ανάκρισης, ο κατηγορούμενος ή ο δικηγόρος του έχει την πλήρη δυνατότητα να αξιολογήσει την ισχύ των εισαγγελικών επιχειρημάτων. Και τα δύο δικονομικά συστήματα έχουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους και απ’ την σκοπιά της προοπτικής του κατηγορουμένου για αθώωση και απ’ την σκοπιά της διαχείρισης της δικαιοσύνης για το δημόσιο συμφέρον. Οι γνώμες διίστανται όσον αφορά τις αρετές του κάθε συστήματος και μια λεπτομερής έκθεση αυτού του ζητήματος θα διαρκούσε πολύ, ωστόσο ένας υπεύθυνος κριτικός θα αποφύγει να υποθέσει ότι θα πρέπει να υπάρχουν σοβαρά ελαττώματα σε κάθε δικαστική διαδικασία που δεν ακολουθεί το αγγλικό δικονομικό σύστημα το οποίο έχει μάθει, εξ’ απαλών ονύχων, να σέβεται με την ίδια τυφλή αφοσίωση που ο πατέρας του ή παππούς του είχαν στην αποδοτικότητα του βρετανικού ναυτικού. Φυσικά, απ’ τα παραπάνω δεν συμπεραίνω ότι οι επικριτές της παρούσας δίκης διαμαρτύρονται, κατ’ αρχάς, ότι δεν είναι ορθή η επιλογή των σοβιετικών δικαστηρίων να υιοθετήσουν κατά βάση το δικονομικό σύστημα των άλλων χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης αντί του αγγλικού – ενδεχομένως πολλοί απ’ αυτούς να μην γνωρίζουν τίποτα για αυτά τα δύο συστήματα ή για τις διαφορές μεταξύ τους – αλλά για τους σκοπούς της συζήτησής μας, είναι αρκετό να πούμε ότι και τα δύο συστήματα προσφέρουν στον κατηγορούμενο όλες τις ευκαιρίες να διαπιστώσει το βάσιμο της κατηγορίας εναντίον του και ν’ αποφασίσει εάν θα δηλώσει ένοχος ή όχι.
Αν, τότε, θεωρήσουμε φυσιολογικό, είτε στην ΕΣΣΔ είτε οπουδήποτε αλλού, για κατηγορουμένους, που ξέρουν οι ίδιοι ότι είναι ένοχοι, να εξετάσουν το ενδεχόμενο να παραδεχτούν την ενοχή τους – και σε κάποιες περιπτώσεις να το κάνουν αν δούν ότι ο εισαγγελέας μπορεί να το αποδείξει καθαρά σ’ αντίθετη περίπτωση – και προχωρήσουμε, υπό το φώς αυτού του γεγονότος, στην εξέταση της παρούσας υπόθεσης, θα καταλήξουμε σ’ αρκετά ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι αν μελετήσει κανείς το υλικό που αναδείχθηκε απ’ το ίδιο το κατηγορητήριο, τις ερωτήσεις που υπέβαλε ο Βισίνσκι (ο δημόσιος κατήγορος) στους κατηγορουμένους και τις απαντήσεις τους, τις παρατεταμένες και χωρίς διακοπή ομιλίες που έδωσαν οι περισσότεροι απ’ αυτούς κατά την εξέτασή τους απ’ τον Βισίνσκι και τις ακόμα περισσότερο τις έντονες διαφωνίες του ενός κατηγορούμενου με τον άλλο όταν κάποιο σημείο της υπόθεσης πραγματεύοταν εξαντλητικά κατά την διάρκεια της αυτής της εξέτασης (η οποία διάρκεσε τρείς απ’ τις πέντε μέρες της ακροαματικής διαδικασίας), τότε θα σχηματίσει την άποψη (σκοπίμως χρησιμοποιώ αυτόν τον ευφημισμό για λόγους που θ’ αναφέρω αμέσως) ότι τα διαθέσιμα στοιχεία εις βάρος καθενός απ’ τους κατηγορουμένους – και σ’ αυτά τα στοιχεία συμπεριλαμβάνονται, σύμφωνα με την πρακτική κάθε Ευρωπαϊκής νομικής αρχής, και οι καταθέσεις των άλλων κατηγορουμένων – ήταν στοιχεία πραγματικής ισχύος και ουσίας. Όταν χρησιμοποιώ την μετριοπαθή έκφραση «κάποιος θα σχηματίσει την άποψη» το κάνω γιατί, όταν επιχειρούμε να κριτικάρουμε ή να καταλάβουμε την υπόθεση γενικά ή την πραγματική ισχύ των στοιχείων του κατηγορητηρίου ειδικά, είναι ζωτικής σημασίας να έχουμε υπόψη μας ότι αφού όλοι οι κατηγορούμενοι δήλωσαν ένοχοι σ’ όλες τις κατηγορίες (με επιφυλάξεις μόνο απ’ την μεριά του Σμιρνόφ και Χόλτζμαν) δεν υπήρχε καμιά ανάγκη ούτε για την εισαγγελία ν’ αποκαλύψει σ’ ανοιχτή δίκη όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, ώστε να στηρίξει όλη την υπόθεση, ούτε για το δικαστήριο να εξετάσει και να ζυγίσει τα στοιχεία για ν’ αποφασίσει για την ενοχή τους. Ό, τι έγινε και επιχειρήθηκε ήταν να εκτεθούν σ’ ανοιχτή δίκη τα γεγονότα και τα στοιχεία μέχρι εκείνο το σημείο που θα επέτρεπε στους δικαστές ν’ αποφασίσουν τον ακριβή βαθμό νομικής ενοχής των δύο ανδρών και προκειμένου ν’ αποφασίσουν για την ηθική ενοχή και των δεκαέξι κατηγορούμενων ώστε να καταλήξουν εύλογα στην ποινή. Όταν ένας κριτικός, απ’ τον οποίο έχουμε το δικαίωμα ν’ αναμένουμε και σαφήνεια στις κρίσεις του και δικαιοσύνη στην κριτική του, λέει στους αναγνώστες του ότι η δίκη δεν ήταν καθόλου πειστική και ότι τα στοιχεία αποτελούνταν μόνο από ομολογίες, καταλαβαίνουμε πόσο εύκολο είναι για τους λιγότερο πληροφορημένους κριτικούς, αλλά και για τους χιλιάδες αναγνώστες οι οποίοι δικαιολογημένα στρέφονται προς τους κριτικούς για κάποια καθοδήγηση ώστε να τα βγάλουν τα συμπεράσματά τους, να σχηματίσουν την γνώμη ότι δεν υπήρχε καμία απόδειξη για την κατηγορία. Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν καθόλη τη διάρκεια της δίκης δεν χρειαζόταν να παρουσιαστούν όλες οι διαθέσιμες αποδείξεις. Κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να φανταστεί ότι η σοβιετική κυβέρνηση, όσον αφορά το ζήτημα ν’ απαντήσει πειστικά στην κριτική απ’ το εξωτερικό, θα προτιμούσε όλοι ή οι περισσότεροι κατηγορούμενοι να μην δηλώσουν ένοχοι και ν’ αρνηθούν την κατηγορία. Σ’ αυτήν την περίπτωση θα αναδεικνύονταν και θα γινόταν αντιληπτή η πλήρη ισχύς της κατηγορίας. Η ακροαματική διαδικασία θα διαρκούσε, βέβαια, περισσότερο και οι κριτικές θα ήταν, ίσως, συντομότερες. Σχετικά με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία, δεν είναι εύκολο να δώσουμε σύντομα μια ιδέα για τα ζητήματα που αποδεικνύουν την ενοχή των κατηγορουμένων, και βέβαια, δεν είναι δυνατόν ακόμα και να γνωρίζουμε (εκτός απ’ το τρόπο που εκτέθηκαν στο κατηγορητήριο) τι επιπλέον λεπτομέρειες υπήρχαν καταγεγραμμένες και δεν παρουσιάστηκαν καθόλου. Αλλά θα ήταν χρήσιμο ν’ αναφέρουμε ένα-δύο παραδείγματα για το είδος των αποδεικτικών στοιχείων που εμφανίστηκαν.
συνεχίζεται
Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013
Έφυγε... και ο Γεράσιμος Μαλτέζος
“Ανασύνταξη”, Αρ. Φύλ. 88 15-30 Ιούνη 2000
Ακόμα ένας σύντροφος πιστός στο ΚΚΕ 1918-55, στην δίκαιη υπόθεση του λαού μας, συνταγματάρχης της ΕΑΜΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΔΣΕ), έφυγε από τη ζωή στις 12 Φλεβάρη 2000.
Ο σ. ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ γεννήθηκε στο χωριό Πέτρα της Άρτας το Φλεβάρη του 1915, το 1932 τελείωσε το Γυμνάσιο της Άρτας. Φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων και το 1937 ονομάστηκε Ανθυπολοχαγός του πεζικού. Μέχρι το 1941 υπηρέτησε στις μονάδες της 7ης Μεραρχίας της Δράμας. Εκεί λοχαγό τον βρήκε η επίθεση των γερμανών. Ο Γεράσιμος δεν εκτέλεσε τη διαταγή της Μεραρχίας να παραδοθεί με το λόχο του και τον οπλισμό στους γερμανούς. Αντίθετα με όλους τους αξιωματικούς και ομάδα στρατιωτών παλιοελλαδιτών που, στην πορεία έγιναν 500, στις 23.4.1941 έφτασαν στην Αττική.
Ο Γεράσιμος και άλλοι γνήσιοι πατριώτες ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με την γερμανο-ιταλική κατοχή. Οργανώνεται στο ΚΚΕ και το Μάη του 194, με γνώμονα τη θέση του σ. Νίκου Ζαχαριάδη, ότι: «Σκλάβος δεν γίνεται κανείς όταν του περνάνε τις αλυσίδες, αλλά όταν πάψει να πιστεύει και να παλεύει». Μαζί με τον αξέχαστο Θόδωρο Ζαλοκώστα (Παλιούρα) δημιουργούν στην Άρτα την Αντιστασιακή Οργάνωση: ΕΛΛΑΣ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και το Μάη του 1942 προσχωρούν στο ΕΑΜ και σε συνέχεια στον ΕΛΑΣ. Εκεί ανέπτυξαν σημαντική στρατιωτική δράση κατά των γερμανο-ιταλών κατακτητών, αλλά και κατά του τριπλού πράκτορα Ν. Ζέρβα, και πρότειναν στην Οργάνωση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ της περιοχής να διαλύσουν τον ΕΔΕΣ. Δυστυχώς δεν εισακούστηκαν και φτάσαμε στη σύρραξη ΕΔΕΣ-ΕΛΑΣ για να αποδειχτεί, ότι ο Ζέρβας ήταν και πράκτορας των άγγλων.
Μετά την προδοσία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ, ο Γ. Μαλτέζος κατέφυγε στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας και τοποθετήθηκε Διοικητής της Σχολής Αξιωματικών, που έβγαζε Ανθυπολοχαγούς για το ΔΣΕ. Σε συνέχεια, πάντα μαζί με τον ηρωϊκό Θόδωρο Ζαλοκώστα, κατέβηκαν στην Ελλάδα και δημιούργησαν το Αρχηγείο των Τζουμέρκων του ΔΣΕ. Ύστερα τοποθετήθηκε επιτελάρχης του Γραφείου Επιχειρήσεων του γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, στη Μεγάλη μάχη-αναμέτρηση του Γράμμου, τον Ιούνη-Αύγουστο1948. Λόγω όμως διαφωνιών με το Μ. Βαφειάδη, μετατέθηκε στην Ανατολική Μακεδονία-Θράκη σαν επιτελάρχης της 7ης Μεραρχίας.
Ύστερα από την υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού, ο Γεράσιμος έμεινε στην Ελλάδα, σαν διοικητής των ανταρτοομάδων ως το τέλος του 1950, που πέρασαν στη Λ.Δ. της Βουλγαρίας.
Στη Βουλγαρία δούλεψε ένα χρόνο σαν εργάτης και μετά γράφτηκε στο Πολυτεχνείο της Σόφιας, απ’ όπου αποφοίτησε σαν Μηχανικός Ηλεκτρολόγος.
Μετά το πραξικόπημα και την ανατροπή της ηγεσίας του ΚΚΣΕ από τον Ν. Χρουστσιόφ και την αντιλενινιστική-τροτσκιστική του φράξια και σε συνέχεια την πραξικοπηματική ανατροπή της εκλεγμένης ηγεσίας του ΚΚΕ και του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και τον διορισμό από τον Χρουστσιόφ, του Κ. Κολιγιάννη ΓΓ του ΚΚΕ, ενέργειες με τις οποίες ο σ. Γ. Μαλτέζος, όπως και το 95% των πολιτικών προσφύγων διαφώνησε ανοιχτά, έγινε αντικείμενο φασιστικών διώξεων. Ο Κολιγιάννης με διαταγή του διέγραψε από το Κόμμα και με τις βουλγαρικές αρχές, κατά το πρότυπο του Χρουστσιόφ, τον εκτόπισε ισόβια... στην πόλη Βίντεν, κοντά στα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας.
Δυστυχώς οι διώξεις και οι πιέσεις, με άλλη τώρα μέθοδο, συνεχίστηκαν και με τον διορισμένο, από τον Λ. Μπρέζνιεφ, Χαρίλαο Φλωράκη που αρνούνταν να τον αμνηστεύσει..., αν πρώτα δεν αναγνώριζε το Φλωράκη σαν Γραμματέα του ΚΚΕ, και κυρίως αν δεν προπαγάνδιζε στους πολιτικούς πρόσφυγες υπέρ της αναγνώρισης του Φλωράκη.
Ο σύντροφος Γεράσιμος Μαλτέζος, έμεινε ως το τέλος της ζωής του, πιστός στην επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ με επικεφαλής τον εκλεγμένο Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.
Ο Γ. Μαλτέζος ήταν βασικός σύντροφος, που είχε κάποια σύνδεση με το Κ.Ε. Αλβανίας, μέσον της Πρεσβείας τους στη Σόφια. Με τον Γεράσιμο και με τους συντρόφους της Τσεχοσλοβακίας και της Πολωνίας, είχα τις πιο σίγουρες συνδέσεις, με αυτούς στέλναμε τα γράμματα, τις διαμαρτυρίες, αλλά και την πείρα μας στα ΚΚ του εξωτερικού από την επέμβαση με πραξικοπήματα και πογκρόμ, όπως αυτό της 9-10.9.1955 για τη διάλυση του ΚΚΕ. Στο σ. Μαλτέζο χρωστάμε ορισμένα έντυπα από το ΚΕΑ που μας έστειλε, αναφορικά με την επέμβαση του Χρουστσιόφ στο ΚΚΕ, καθώς και οι δημοσιευμένες διαμαρτυρίες μας.
Το ΚΚΕ, το κίνημά μας γενικότερα έχασε ακόμα έναν σύντροφο δίπλα στους τόσους άλλους διαλεκτούς συντρόφους μας τους Παύλο Τομπουλίδη, Δημήτρη Βύσιο, Γιώργο Καλιανέση, το Γιάννη Βλαμόπουλο και άλλους.
Τώρα ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ αναπαύεται με τον σύντροφο και συναγωνιστή ΘΟΔΩΡΟ ΖΑΛΟΚΩΣΤΑ, αλλά και πολλούς άλλους διαλεκτούς αγωνιστές.
Ας είναι ελαφρό το χώμα που σε σκεπάζει αγαπητέ μας συναγωνιστή και σύντροφε ΓΕΡΑΣΙΜΕ.
Αλμυρός, 23.6.2000 Γιάννης Β. Καραστάθης
Αποχώρησε από το “Ριζοσπάστη” ο γελοιογράφος Κώστας Γρηγοριάδης
Ένα ακόμα επισόδειο στις απολύσεις-αποχωρήσεις στο “Ριζοσπάστη”. Με ανοιχτή επιστολή του (27/7/2013) αποχωρεί από την εφημερίδα ο γελοιογράφος Κώστας Γρηγοριάδης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
- Η συνέχιση της σφαγής στον Ριζοσπάστη ας διαλύσει τις αυταπάτες
- Τρεις νέες απολύσεις στο «Ριζοσπάστη»
- Πέντε νέες απολύσεις στο «Ριζοσπάστη»
- Οκτώ ακόμα απολύσεις στο «Ριζοσπάστη» (σύνολο 13 από το Δεκέμβρη)
- Εργαζόμενοι στον «Ριζοσπάστη» ζητούν την υποστήριξη της ΕΣΗΕΑ
- Τέσσερις ακόμα απολύσεις στο «Ριζοσπάστη»
- Σε νέες απολύσεις στις επιχειρήσεις του «Κ»ΚΕ προχώρησε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του
Σάββατο 27 Ιουλίου 2013
Λ.Δ. Κορέας: 60 χρόνια από το μεγάλο Απελευθερωτικό Πόλεμο της Πατρίδας
Πιονγιάνγκ 26 Ιουλίου (KCNA) - Ένα μεγάλο εθνικό συνέδριο πραγματοποιήθηκε στο Στάδιο Πρωτομαγιάς την Παρασκευή για να γιορτάστεί η 60ή επέτειο από την νίκη στο μεγάλο Απελευθερωτικό Πόλεμο της Πατρίδας.
Ο Κιμ Γιονγκ Ουν, πρώτος γραμματέας του Κόμματος των Εργαζομένων της Κορέας, πρώτος πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Άμυνας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας και ανώτατος διοικητής του Λαϊκού Στρατού της Κορέας, μίλησε στην εκδήλωση.
Ανακοινωθέν της Συνάντησης των μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων και οργανώσεων της Ευρώπης
Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο χειροτερεύει ακόμα περισσότερο, και στην Ευρώπη παίρνει τη μορφή ύφεσης. Την ίδια στιγμή, η απόρριψη της πολιτικής λιτότητας είναι ισχυρότερη και πιο μαζική από ποτέ: Δεκάδες εκατομμύρια των εργαζομένων, ανδρών και γυναικών, βγαίνουν στους δρόμους σε όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης.
Η πολιτική λιτότητας που επιβάλλεται παντού, αντί να «επιλύει την κρίση», όπως οι νεοφιλελεύθερες και σοσιαλ-φιλελεύθερες κυβερνήσεις ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε, τη βαθαίνουν. Αυτή η πολιτική διογκώνει την ύφεση στις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση και αρχίζει να έχει επιπτώσεις στις χώρες που έχουν επωφεληθεί από την κρίση, όπως είναι η περίπτωση του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Αυτή η πολιτική οδηγεί σε αύξηση του δημόσιου χρέους και οικονομική ανισότητα, προώθηση της άνισης ανάπτυξης, καθώς και ανταγωνισμό μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Είναι ένας φαύλος κύκλος που οι εργαζόμενοι και οι λαοί πρέπει να σπάσουν, αν δεν επιθυμούν να παρασυρθούν σε ένα φαύλο κύκλο που θα τους γυρίσει πίσω στις συνθήκες του 19ου αιώνα. Το δημοσιονομικό σύμφωνο που υπεγράφη από Μέρκελ και Σαρκοζί έχει γίνει αποδεκτό ως έχει από όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για ένα σύμφωνο το οποίο συνδυάζει την πολιτική λιτότητας και αυξάνει την «ανταγωνιστικότητα», που σημαίνει σαφώς μεγαλύτερη ευελιξία, εύκολες απολύσεις και μαζικές μειώσεις μισθών, οι οποίες παρουσιάζονται ως «κόστος»: λέμε ότι η εργασία δεν είναι «κόστος», το κεφάλαιο είναι αυτό που γίνεται ολοένα και πιο αφόρητο για τους εργαζόμενους και τους λαούς. Οι ηγέτες των μεγάλων ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα οι Μέρκελ και Ολάντ, προσπαθούν να επιβάλουν μια «ευρωπαϊκή κυβέρνηση», ένα πραγματικό Γενικό Επιτελείο της οικονομικής ολιγαρχίας. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να ενισχύσουν την οικονομική και πολιτική εξουσία της ολιγαρχίας και να μετατρέψουν τα εκλεγμένα θεσμικά όργανα στα κράτη - ειδικά κοινοβούλια καθώς και περιφερειακούς και τοπικούς φορείς - σε απλούς ιμάντες μεταφοράς της πολιτικής τους.
Εκμεταλλευόμενοι την κρίση που έπληξε την Κύπρο, οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ανοίξει μια νέα φάση στην προσπάθεια να εκμεταλλευτούν τους μικροκαταθέτες και να τους κάνουν να πληρώσουν. Είναι ένα μήνυμα, μια απειλή για τους λαούς: αύριο οι αποταμιεύσεις σας θα κατασχεθούν από το κεφάλαιο.
Όλα αυτά καθιστούν σαφή τον πραγματικό στόχο τους: να υπερ-εκμεταλλευτούν την εργατική τάξη, να εξαλείψουν τους μηχανισμούς της κοινωνικής προστασίας, να αποδυναμώσουν την μαχητική ικανότητα των εργαζομένων, να μεταφέρουν ολοένα όλο και μεγαλύτερο μερίδιο του πλούτου που δημιουργείται στην ολιγαρχία, στους κατόχους του κεφαλαίου που ζουν σε βάρος των εργαζομένων και των λαών. Όταν η φτώχεια φτάνει σε αφάνταστες αναλογίες, όταν η πείνα είναι μια μάστιγα που μαστίζει εκατομμύρια άνδρες, γυναίκες και παιδιά, γίνεται εμφανής ο πλούτος, η πολυτέλεια και ο προκλητικός τρόπος ζωής της ολιγαρχίας.
Η λιτότητα συμβαδίζει με τον αυταρχισμό
Το κεφάλαιο προβαίνει σε μια τεράστιας βιαιότητας επίθεση και καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η λιτότητα πηγαίνει χέρι-χέρι με τον αυταρχισμό της Τρόικας που επιβάλλει στα κράτη και τις επιτηρούμενες κυβερνήσεις, όπως στην Ελλάδα, την υποβολή τακτικά των λογαριασμών τους στις επιτροπές «ειδικών» υπό την ηγεσία της Τρόικας.
Οι εργαζόμενοι και το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ο κύριος στόχος των επιθέσεων του κεφαλαίου. Σε αρκετές χώρες η κοινωνική διαμαρτυρία ποινικοποιείται και επιβάλλονται όρια στην άσκηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Οι αγωνιζόμενοι κλάδοι των εργατών και όσων αγωνίζονται ενάντια στην ταξική συνεργασία, αποκλείονται από τα συνδικάτα, από εκείνους τους συνδικαλιστές ηγέτες που εφαρμόζουν την ταξική συνεργασία.
Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις και οι καπιταλιστές επιχειρηματίες πραγματοποιούν μια εντατική εκστρατεία για να δυσφημήσουν τα συνδικάτα. Η κυβέρνηση και οι επιχειρηματίες χρησιμοποιούν την κρίση, τον μεγάλο αριθμό των ανέργων, κλπ., ασκώντας στους εργαζόμενους πίεση, έτσι ώστε να μην ενταχθούν στα συνδικάτα, αν και αυτό είναι ένα θεμελιώδες δικαίωμα που κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα όλων των κρατών μελών της ΕΕ. Οι μετανάστες εργαζόμενοι υποφέρουν ιδιαίτερα από αυτές τις πολιτικές καταστολής: Γίνονται πογκρόμ και επιθέσεις από φασιστικές και ρατσιστικές ομάδες. Αφήνουν τις χώρες τους λόγω πολέμων και φτώχειας, για τα οποία οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν την ευθύνη, ιδίως στην Αφρική, και υφίστανται την υπερεκμετάλλευση και τον ρατσισμό.
Σε αρκετές χώρες, οι προοδευτικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές κινήσεις, κινητοποιούνται και παλεύουν, έτσι ώστε αυτοί οι μετανάστες, άνδρες και γυναίκες, να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ταξικούς αδελφούς τους.
Επίσης, σε πολλές χώρες της ΕΕ, ρατσιστικές και φασιστικές ομάδες και κόμματα διαδίδουν τις ιδέες τους, οι οποίες επαναλαμβάνονται από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, προκειμένου να επηρεάσουν μεγάλα τμήματα των λαϊκών μαζών. Δίπλα στην παραδοσιακή στον ξενοφοβικό, ρατσιστικό ακροδεξιό λόγο τους έρχεται πλέον να προστεθεί ένας επικίνδυνος λαϊκιστικού χαρακτήρα λόγος ο οποίος συνδυάζει «σοσιαλιστικές» προτάσεις με ακραίο εθνικισμό. Χρησιμοποιούν τη δυσαρέσκεια των μαζών και την απόρριψη των κομμάτων που εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας, τόσο αυτών της δεξιάς όσο και αυτών της αριστεράς.
Η κρίση οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των ιμπεριαλιστικών ομάδων
Το πρόβλημα του ελέγχου των ενεργειακών πόρων, των πρώτων υλών, των στρατηγικών τομέων και των αγορών είναι η κύρια αιτία των πολέμων, της επιθετικότητας και της στρατιωτικής επέμβασης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Μετά τη Λιβύη, το πετρέλαιο και τα πλούτη της, τώρα είναι το Μάλι που υποφέρει από την πολιτική του πολέμου. Ο γαλλικός και βρετανικός ιμπεριαλισμός είχαν το σημαντικότερο ρόλο στον πόλεμο στη Λιβύη, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός είναι αυτός που ξεκίνησε τον πόλεμο στο Μάλι, αλλά και οι δύο έχουν στραφεί στους ευρωπαίους και ευρωενωσιακούς συμμάχους τους για βοήθεια σε αυτές τις αντιδραστικές ενέργειες. Την ίδια στιγμή διατηρούν στρατεύματα στο Αφγανιστάν, ενώ και άλλες χώρες είναι στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα η Συρία.
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και το στρατιωτικό σκέλος του, το ΝΑΤΟ, πιέζει τους ευρωπαίους συμμάχους του να αναλάβουν την ευθύνη, ιδιαίτερα το «ευρωπαϊκό» σκέλος του ΝΑΤΟ, και έχουν δεσμευθεί ακόμη πιο πολύ οικονομικά και στρατιωτικά. Η πάλη σε κάθε χώρα να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ, καθώς και για την οριστική διάλυσή του, είναι απολύτως επίκαιρη.
Οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από την πολεμοχαρή πολιτική που εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Οι λαοί ενδιαφέρονται για την αύξηση των δεσμών αλληλεγγύης τους με εκείνους που υποφέρουν από τη λεηλασία και την κυριαρχία από τις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κυρίως οι λαοί της Αφρικής, προκειμένου να παλέψουν ενωμένοι ενάντια στο σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Το στρατόπεδο μας είναι αυτό των εργαζομένων και των λαών
Η ανάγκη για την ενωμένη πάλη ενάντια στη λιτότητα, ενάντια στις επιταγές της Τρόικας, αυξάνεται. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το πρόβλημα που τίθεται μπροστά μας είναι κάνουμε αυτούς τους αγώνες να συγκλίνουν και να αναπτυχθεί η αλληλεγγύη πέραν των συνόρων.
Σε διάφορες χώρες, η απόρριψη της πολιτικής λιτότητας συμπίπτει με την αντίθεση προς την Τρόικα, το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι υποστηρικτές αυτής της Ευρώπης της αντίδρασης και του κεφαλαίου ανησυχούν με αυτή την απόρριψη και προσπαθούν να την αποφύγουν ταυτίζοντάς τη με τις αντιδραστικές θέσεις που εκφράζουν τα φασιστικά και εθνικιστικά κόμματα και οργανώσεις, που δεν αμφισβητούν το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά χωρίζουν τους λαούς και σπρώχνουν τον ένα λαό ενάντια στον άλλο.
Οι ρεφορμιστικές δυνάμεις ανταποκρίνονται σε αυτές τις διαμαρτυρίες με μια αξιολύπητη και παραπλανητική έκκληση για μια "κοινωνική Ευρώπη", που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Διακηρύσσουμε ότι οι λαοί έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν να εγκαταλείψουν το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γνωρίζουμε επίσης ότι δεν είναι όλες οι ευρωπαϊκές χώρες στη ζώνη του ευρώ.
Μαζί με τις προοδευτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται τη θέση αυτή, δηλώνουμε ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα που σχετίζεται με το ζήτημα της υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας. Υποστηρίζουμε αυτόν τον αγώνα ως μέρος του αγώνα ενάντια στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δηλώνουμε ότι αν ένας λαός αποφασίσει και πετύχει την αποχώρηση της χώρας του από το ευρώ, στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τον αγώνα που θα διεξαχθεί ενάντια στην επίθεση της ολιγαρχίας, η οποία θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να τον τιμωρήσει για την απόφαση αυτή.
Σε κάθε περίπτωση, υπερασπιζόμαστε το σύνθημα της άρνησης να πληρωθεί το χρέος, είτε σε ευρώ, είτε σε οποιοδήποτε άλλο νόμισμα.
Οι μάζες των εργαζομένων που πρέπει να κινητοποιηθούν και το μέγεθος της λαϊκής αντίστασης που πρέπει να αναπτυχθεί, θέτει το πρόβλημα της πολιτικής λύσης που πρέπει να δοθεί σ’ αυτή την όξυνση της ταξικής πάλης. Η εργατική τάξη είναι στην πρωτοπορία αυτών των μαχών και πλατιά στρώματα των εργαζόμενων μαζών των πόλεων και της υπαίθρου ενώνονται μαζί της στους δρόμους και στις διαδηλώσεις. Το πρόβλημα της ενότητας της εργατικής τάξης και της ενότητας όλων των τμημάτων του λαού είναι η βάση για την πραγματοποίηση μιας πολιτικής του ενιαίου μετώπου, το οποίο έχει ήδη λάβει συγκεκριμένες μορφές σε διάφορες χώρες.
Τα κόμματα και οι οργανώσεις μας καλούν για την ανάπτυξη αυτής της πολιτικής παντού, στην προοπτική του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και της ανάπτυξης της διεθνούς αλληλεγγύης.
Γερμανία, Ιούνιος 2013
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Δανίας (APK)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας (PCOF)
Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (Arbeit Zukunft)
Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ (1918-1955) ΕΛΛΆΔΑ
Κομμουνιστική Πλατφόρμα ΙΤΑΛΙΑ
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (μ-λ)
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας
Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013
Eurostat: Στο 160,5% το χρέος της Ελλάδας στο α’ τρίμηνο
Στο 160,5% του ΑΕΠ ανήλθε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας στο πρώτο τρίμηνο 2013, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε τη Δευτέρα η Eurostat.
Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 24,1% σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2012 και κατά 3,7% σε σχέση με το τέταρτο τρίμηνο του 2012.
Τρίτη 23 Ιουλίου 2013
Η Μαρξιστική Θεωρία των Οικονομικών Κρίσεων
Στο παρόν άρθρο, έχουμε την πρόθεση να αναδείξουμε, από θεωρητικής
κυρίως πλευράς, το βασικό πυρήνα της ανάλυσης του Μαρξ στο «Κεφάλαιο»,
για τη φύση των οικονομικών κρίσεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής,
παράλληλα με μια κριτική κάποιων εσφαλμένων θεωριών επί του θέματος, οι
οποίες έχουν διατυπωθεί κατά το πρόσφατο ή και το απώτερο παρελθόν.
Όπως είναι γνωστό, ο Μαρξ δεν μας άφησε μια πλήρη θεωρία των
οικονομικών κρίσεων του καπιταλισμού, αλλά αυτή μπορεί να συγκροτηθεί
μέσω της μελέτης των τμημάτων εκείνων του «Κεφαλαίου», των Θεωριών για
την Υπεραξία και των Βάσεων Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας
(Grundisse) που πραγματεύονται την ανάλυση του προτσές της
καπιταλιστικής συσσώρευσης. Πέρα από τις μεμονωμένες αναφορές, η
εσωτερική δομή της επιχειρηματολογίας του Μαρξ για τις κρίσεις αφορά την
πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους, η οποία προκύπτει, με τη σειρά της,
από τις αντιθέσεις της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Η βασική και
καθοριστική αντίθεση δεν έγκειται στην αναπόφευκτη ανισορροπία μεταξύ
παραγωγής και κατανάλωσης, μεταξύ παραγωγικής ικανότητας και αγοραστικής
δυνατότητας, μεταξύ αξίας χρήσης και ανταλλακτικής αξίας των
εμπορευμάτων, στη σχέση μεταξύ προσφοράς και ζήτησης. Η βασική αντίθεση
έγκειται στο ίδιο το κεφάλαιο και στη σχέση του με την εργατική δύναμη
στη σφαίρα της παραγωγής.
«Η αντίθεση, εκφρασμένη στην πιο γενική της μορφή, συνίσταται στο
εξής: η καπιταλιστική παραγωγή περικλείει μια τάση προς την απόλυτη
ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από την αξία και την
υπεραξία που περιλαμβάνεται σε αυτή, ανεξάρτητα ακόμα και από τις
κοινωνικές συνθήκες στις οποίες αυτή λαμβάνει χώρα: μα ταυτόχρονα μια
τέτοια παραγωγή έχει ως σκοπό τη διατήρηση της υπάρχουσας κεφαλαιακής
αξίας και την αξιοποίησή της στο μέγιστο βαθμό.[…] Η περιοδική υποτίμηση
του υπάρχοντος κεφαλαίου, η οποία είναι ένα μόνιμο μέσο του
καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής για να ανακόπτει τη μείωση του ποσοστού
κέρδους και να επιταχύνει τη συσσώρευση της κεφαλαιακής αξίας διαμέσου
του σχηματισμού νέου κεφαλαίου, διαταράσσει τις δεδομένες συνθήκες στις
οποίες λαμβάνει χώρα το προτσές της κυκλοφορίας και της αναπαραγωγής του
κεφαλαίου, και προκαλεί κατά συνέπεια ξαφνικές στασιμότητες και κρίσεις
του προτσές της παραγωγής» (Μαρξ, Το Κεφάλαιο, 3ος Τόμος, Κεφ.15,
παρ.2, Einaudi, 1975, σ. 350).
«Το πραγματικό όριο του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής είναι
το ίδιο το κεφάλαιο»:είναι μια πλούσια σε σημασίες και δίκαια γνωστή
φράση του Μαρξ, την οποία αναλύει και διαρθρώνει ως ακολούθως:
«Το όριο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής εκδηλώνεται με τα ακόλουθα γεγονότα:
1.Η ανάπτυξη της παραγωγικής δύναμης της εργασίας, καθορίζοντας
την πτώση του ποσοστού κέρδους, δημιουργεί έναν νόμο ο οποίος, σε μια
ορισμένη στιγμή, αντιτίθεται ασυμφιλίωτα στην περαιτέρω ανάπτυξή της και
που, επομένως, πρέπει συνεχώς να ξεπερνιέται διαμέσου μιας κρίσης.
2.Η επέκταση ή η μείωση της παραγωγής δεν αποφασίζεται βάσει της
σχέσης μεταξύ παραγωγής και κοινωνικών αναγκών, των αναγκών μιας
κοινωνικά αναπτυγμένης ανθρωπότητας, μα βάσει τη ιδιοποίησης απλήρωτης
εργασίας και της σχέσης μεταξύ αυτής της απλήρωτης εργασίας και της
υλοποιημένης εργασίας γενικά, ή, για να εκφραστούμε με τη γλώσσα των
κεφαλαιοκρατών, βάσει του κέρδους και της σχέσης αυτού του κέρδους και
του χρησιμοποιούμενου κεφαλαίου, δηλαδή βάσει του ποσοστού κέρδους»
(Μαρξ, Το Κεφάλαιο, ό.π., σ. 362).
Είναι αυτή η ρίζα της κρίσης της σχετικής υπερπαραγωγής που κατά
καιρούς πλήττει τον καπιταλισμό, και ο Μαρξ σχολιάζει ως ακολούθως:
«Όταν λένε πως η υπερπαραγωγή είναι μόνο σχετική, αυτό είναι πέρα
για πέρα σωστό, αλλά όλος ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής είναι
ακριβώς μόνον ένας σχετικός τρόπος παραγωγής. […] Η αντίφαση όμως που
υπάρχει στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής συνίσταται ακριβώς στην τάση
του προς την απόλυτη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, που έρχεται
διαρκώς σε σύγκρουση με τους ειδικούς όρους παραγωγής εντός των οποίων
το κεφάλαιο κινείται και κάτω από τους οποίους μόνο μπορεί να κινείται.
Δεν παράγονται υπερβολικά πολλά μέσα συντήρησης σε σχέση με τον
υπάρχοντα πληθυσμό. Αντίθετα. Παράγονται πολύ λίγα, τόσα που δεν φτάνουν
για να μπορεί να ζει η μάζα του πληθυσμού όπως πρέπει και ανθρώπινα.
Δεν παράγονται πάρα πολλά μέσα παραγωγής, τόσα, όσα χρειάζονται
για να απασχολείται το ικανό για εργασία μέρος του πληθυσμού. Αντίθετα.
[…] δεν παράγονται αρκετά μέσα παραγωγής, έτσι που να εργάζεται, κάτω
από τους πιο παραγωγικούς όρους, όλος ο ικανός για εργασία πληθυσμός […]
Περιοδικώς, όμως, παράγονται πάρα πολλά μέσα εργασίας και συντήρησης,
τόσα που δεν μπορούν να τα βάλουν να λειτουργήσουν σαν μέσα
εκμετάλλευσης των εργατών με ένα ορισμένο ποσοστό κέρδους.Παράγονται
πάρα πολλά εμπορεύματα, τόσα που στις δεδομένες από την κεφαλαιοκρατική
παραγωγή συνθήκες διανομής και κατανάλωσης δεν μπορούν να πουληθούν και
να ξαναμετατραπούν σε νέο κεφάλαιο η περιεχόμενη σ’ αυτά αξία και η
περιεχόμενη σ’ αυτήν υπεραξία, έτσι που να μπορεί να πραγματοποιηθεί το
προτσές της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής χωρίς διαρκώς επαναλαμβανόμενες
εκρήξεις.
Δεν παράγεται πάρα πολύς πλούτος. Παράγεται όμως περιοδικώς πάρα
πολύς πλούτος με τις κεφαλαιοκρατικές μορφές, οι οποίες έχουν έναν
αντιφατικό χαρακτήρα» (ό.π., σ.σ. 360-362).
Δύο είναι οι κύριες θεωρίες για τη συσσώρευση εναλλακτικές προς
εκείνη του Μαρξ. Η πρώτη είναι η θεωρία της υποκατανάλωσης, ενώ η
δεύτερη διατυπώθηκε το 1913 από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ στο βιβλίο της Η
συσσώρευση του Κεφαλαίου (Εκδ. Einaudi, 1960).
Η θεωρία της υποκατανάλωσης υποστηρίχτηκε κυρίως, πριν από το
Μαρξ, από τον Σισμόντι και από το Μάλθους, και –στα χρόνια του Μαρξ- από
άλλους οικονομολόγους, ακόμα και από μερικούς θετικά διακείμενους προς
το σοσιαλισμό, όπως ο Rodbertus και ο Ντύρινγκ. Σε αυτόν ακριβώς τον
τελευταίο αντιπαρατέθηκε επιτυχώς ο Φρ. Ένγκελς κατά τη δεκαετία του
1870, αναγνωρίζοντας πως η υποκατανάλωση είναι ένας προκαταρκτικός όρος
των καπιταλιστικών κρίσεων αλλά όχι η εξήγησή τους.
«Η υποκατανάλωση των μαζών, ο περιορισμός της κατανάλωσης των
μαζών σε ό,τι είναιαπαραίτητο για τη συντήρηση και την αναπαραγωγή, δεν
είναι καθόλου ένα νέο φαινόμενο. Αυτή υπάρχει από τότε που υπάρχουν
εκμεταλλεύτριες και εκμεταλλευόμενες τάξεις. Υπήρχε υποκατανάλωση των
μαζών ακόμα και σε ιστορικές περιόδους καρά τις οποίες, όπως, π.χ, στον
15ο αιώνα στην Αγγλία, η κατάσταση των μαζών ήταν ιδιαίτερα θετική.Αυτές
ήταν απείχαν παρασάγγας από το να είναι σε θέση να μπορούν να
καταναλώσουν όλο το ετήσιο προϊόν που παρήγαγαν. Επομένως, αν η
υποκατανάλωση είναι ένα ιστορικό φαινόμενο μόνιμο εδώ και χιλιετίες, ενώ
το γενικό φράξιμο των διεξόδων που ξεσπά στις κρίσεις κατόπιν
υπερπαραγωγής μπορεί να ειδωθεί μόνο εδώ και 50 χρόνια, χρειάζεται όλη η
κοινοτοπία της χυδαίας οικονομίας του κ. Ντύρινγκ για να εξηγείται η
νέα σύγκρουση όχι ακόμα με το νέο φαινόμενο της υπερπαραγωγής, αλλά με
την υποκατανάλωση που έχει ηλικία χιλιετίες. […] Η υποκατανάλωση των
μαζών είναι μια αναγκαία συνθήκη όλων των κοινωνικών μορφών που
βασίζονται στην εκμετάλλευση και επομένως και της καπιταλιστικής
κοινωνικής μορφής: όμως, μόνο η καπιταλιστική μορφή της παραγωγής οδηγεί
σε κρίσεις. Η υποκατανάλωση των μαζών είναι επομένως και αυτή ένας
προκαταρκτικός όρος των κρίσεων και σε αυτές αντιπροσωπεύει ένα γεγονός
γνωστό εδώ και καιρό: μα όσα λίγα αυτή μας λέει για τις αιτίες της
σύγχρονης ύπαρξης των κρίσεων, τόσα λίγα μας λέει για τις αιτίες της
απουσίας τους κατά το παρελθόν. (Φ. Ένγκελς, Αντι-Ντύρινγκ, Εditori
Riuniti, Ρώμη, 1971, σ. 306).
Το 1897, ο Λένιν, στο πολύ σημαντικό νεανικό του έργο
«Χαρακτηριστικά του Οικονομικού Ρομαντισμού» (Κεφ.1, παρ. 7, Η Κρίση),
αποσαφήνιζε με τρόπο υποδειγματικό το ζήτημα από μαρξιστική σκοπιά:
«Από την αντίληψη του Σισμόντι ότι η συσσώρευση (η αύξηση της
παραγωγής γενικά) καθορίζεται από την κατανάλωση, και από την εσφαλμένη
εξήγηση του συνολικού κοινωνικού προϊόντος (το οποίο περιορίζει στις
αναλογίες του εισοδήματοςπου ανήκει σε εργάτες και καπιταλιστές
αντίστοιχα) εκπορεύεται με τρόπο φυσικό και αναπόφευκτο η θέση ότι οι
κρίσεις εξηγούνται μόνο με μια ανισορροπία μεταξύ παραγωγής και
κατανάλωσης. Ακόμα κι ο Rodbertus την υιοθετεί, δίνοντάς της ωστόσο μια
διατύπωση ελαφρώς διαφορετική. Σύμφωνα με τον Rodbertus, οι κρίσεις
οφείλονται στο γεγονός ότι με την αύξηση της παραγωγής ελαττώνεται το
τμήμα εκείνο της παραγωγής που ανήκει στους εργάτες, κάτι που σημαίνει
ότι και ο Rodbertus διαιρεί το συνολικό κοινωνικό προϊόν σε μισθό και
«πρόσοδο» (σύμφωνα με την ορολογία του, η πρόσοδος είναι η υπεραξία,
δηλαδή το σύνολο του κέρδους και της γαιοπροσόδου), υποπίπτοντας στο
ίδιο λάθος που υπέπεσε και ο Α. Σμιθ. Η [μαρξιστική] επιστημονική
ανάλυση της συσσώρευσης στην καπιταλιστική κοινωνία και η κεφαλαιοποίηση
του έχει καταστρέψει τα θεμέλια αυτής της θεωρίας, αποδεικνύοντας ότι
ακριβώς στις εποχές που προηγούνται των κρίσεων η κατανάλωση των εργατών
αυξάνεται, ότι η ανεπαρκής κατανάλωση (που έπρεπε να εξηγεί τις
κρίσεις) υπήρξε στα πλέον διαφορετικά οικονομικά καθεστώτα, ενώ οι
κρίσεις είναι ένα χαρακτηριστικό μόνο ενός καθεστώτος: του
καπιταλιστικού. Αυτή η θεωρία εξηγεί τις κρίσεις με μια άλλη αντίθεση,
και ακριβώς με την αντίθεση μεταξύ του κοινωνικού χαρακτήρα της
παραγωγής (που κατέστη κοινωνικός από τον καπιταλισμό ) και τον ατομικό,
ιδιωτικό τρόπο ιδιοποίησης […]. Οι δύο θεωρίες για τις οποίες μιλήσαμε
εξηγούν τις κρίσεις εντελώς διαφορετικά.
Η πρώτη τις εξηγεί με την αντίθεση μεταξύ της παραγωγής και της
κατανάλωσης της εργατικής τάξης, η δεύτερη με την αντίθεση μεταξύ του
κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής και του ιδιωτικού χαρακτήρα της
ιδιοποίησης.Η πρώτη βλέπει, επομένως, τη ρίζα του φαινομένου έξω από την
παραγωγή (εξού, για παράδειγμα, και οι επιθέσεις του Σισμόντι στους
κλασικούς, τους οποίους επιπλήττει για άγνοια της κατανάλωσης, και για
αποκλειστική ενασχόλησή τους με την παραγωγή): η δεύτερη βλέπει τη ρίζα
του φαινομένου στις συνθήκες της παραγωγής. Με δυο λόγια: η πρώτη εξηγεί
τις κρίσεις με την υποκατανάλωση (unterkonsumption), η δεύτερη με την
αναρχία της παραγωγής. Εξάλλου, οι δύο θεωρίες, αν και εξηγούν τις
κρίσεις με μια αντίθεση της ίδιας της δομής της οικονομίας, διαφέρουν
ριζικά στον εντοπισμό αυτής της αντίθεσης. Μα, αναρωτιέται κανείς, η
δεύτερη θεωρία αρνείται την ύπαρξη μιας αντίθεσης μεταξύ παραγωγής και
κατανάλωσης; Φυσικά όχι. Αυτή αναγνωρίζει πλήρως ότι η υποκατανάλωση
υπάρχει, μα την ανάγει στη δευτερεύουσα θέση που της ανήκει, αναφέροντάς
την ως ένα γεγονός που έχει σχέση μόνο με έναν τομέα όλης της
καπιταλιστικής παραγωγής (Λένιν, Άπαντα, 2ος τόμος, EdizioniRinascita,
σ.σ. 155-56).
Η αποσαφήνιση αυτή του Λένιν είναι ακόμα πιο σημαντική επειδή
επιτρέπει να βάλουμε στην πραγματική του σημασίατο πολλάκις αναφερόμενο
απόσπασμα του 3ου τόμου του Κεφαλαίου (τόσο παρερμηνευμένο, γιατί
πάντοτε αναφέρεται ξεχωριστά από όλη την οικονομική ανάλυση του Μαρξ):
«Τελική αιτία όλων των πραγματικών κρίσεων είναι πάντοτε η φτώχια και η
περιορισμένη κατανάλωση των μαζών που βρίσκεται σε αντίθεση με την τάση
της καπιταλιστικής παραγωγής να αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις ωσάν
το όριό της να αποτελείται μόνο από την απόλυτη ικανότητα κατανάλωσης
της κοινωνίας.»(Μαρξ, Το Κεφάλαιο, 3ος τόμος, μ.2, Einaudi, 1975, σ.
667).
Σύμφωνα με την ανάλυση της Ρόζας Λούξεμπουργκ, η συσσώρευση του
κεφαλαίου θα ήταν αδύνατη σε ένα κλειστό καπιταλιστικό σύστημα,
αποτελούμενο- σύμφωνα με την επιστημονική αφαίρεση του Μαρξ- μόνο από
καπιταλιστές και μισθωτούς εργαζομένους. Η αξία της συνολικής κοινωνικής
παραγωγής αποτελείται από το σταθερό κεφάλαιο, από το μεταβλητό
κεφάλαιο και από την υπεραξία. Η αξία του σταθερού κεφαλαίουκαθίσταται
εμπράγματο, στην αγορά, μέσω των εξόδων αναπλήρωσης στα οποία προβαίνουν
οι καπιταλιστές, και η αξία του μεταβλητού κεφαλαίου μέσω των εξόδων
στα οποία προβαίνουν οι εργαζόμενοι με τους μισθούς τους: όσον αφορά την
υπεραξία, οι καπιταλιστές καθιστούν εμπράγματο ένα μέρος της μέσω των
καταναλωτικών τους δαπανών και θα επιθυμούσαν να συσσωρεύσουν ένα άλλο.
Όμως, σύμφωνα με τη Λούξεμποργκ- δεν υπάρχει «Ζήτηση» για το τμήμα της
υπεραξίας αυτής, ούτε εκ μέρους των μισθωτών, ούτε εκ μέρους των ίδιων
των καπιταλιστών. Η μόνη εναλλακτική λύση είναι να υπάρχουν αγοραστές
έξω από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, που να εκπροσωπούν το τμήμα
εκείνο της Ζήτησης εντός αυτού. Αυτά τα «τρίτα πρόσωπα» βρίσκονται σε
περιοχές του κόσμου που δεν έχουν ακόμα υποταχτεί στον καπιταλισμό. Μα,
σύμφωνα πάντα με τη Λούξεμπουργκ, αφού σιγά- σιγά ο ιμπεριαλισμός
επεκτείνει με αυξανόμενο τρόπο τον έλεγχό του σε αυτές τις γεωγραφικές
περιοχές, η εξάλέιψη της μη καπιταλιστικής αγοράς θα επέφερε αναπόφευκτα
μια ανεπίλυτη κρίση συσσώρευσης και θα οδηγούσε στην κατάρρευση του
καπιταλισμού.
Αυτός ο ισχυρισμός ακυρώνεται από το γεγονός ότι η Λούξεμπουργκ,
σε αντίθεση με το Μαρξ, εννοεί τη συσσώρευση μόνο με όρους χρηματικούς,
ενώ συσσώρευση σημαίνει διεύρυνση των εγκαταστάσεων παραγωγής και αύξηση
της παραγωγικής ικανότητας μέσω επιπρόσθετων εργαλείων και μέσων
παραγωγής, και αυτό δεν μπορεί να συμβεί παρά μόνο υπό τη μορφή
εμπορευματικής αξίας και όχι χρηματικής αξίας.
Όμως το κύριο λάθος της λουξεμπουργκιανής θεωρίας έγκειται στο
γεγονός ότι, πραγματευόμενη τη διευρυμένη αναπαραγωγή, διατηρεί άρρητα
την υπόθεση της απλής αναπαραγωγής. Κατά την άποψή της, η κατανάλωση των
εργαζομένων δεν μπορεί να πραγματώσει, στην αγορά, κανένα τμήμα της
υπεραξίας: το συνολικό ποσό του μεταβλητού κεφαλαίου, και επομένως η
κατανάλωση των εργαζομένων, οφείλει να παραμένει πάντοτε σταθερό και
αμετάβλητο, όπως συμβαίνει στην απλή αναπαραγωγή. Είναι, αντίθετα,
χαρακτηριστικό της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου, δηλαδή της
συσσώρευσης, οι αυξήσεις στο μεταβλητό κεφάλαιο: και όταν αυτό το
επιπρόσθετο μεταβλητό κεφάλαιο δαπανάται, σε μορφή μισθού, από τους
εργαζόμενους, το γεγονός αυτό δεν κάνει τίποτε άλλο από το να καθιστά
εμπράγματο, στην αγορά, το τμήμα εκείνο της υπεραξίας που έχει την υλική
μορφή των καταναλωτικών αγαθών.
Όπως παρατηρούσε ο Μπουχάριν, στην πολεμική του το 1925 εναντίον
της Λούξεμπουργκ στο «Ο Ιμπεριαλισμός και η Συσσώρευση του
Κεφαλαίου»(Laterza, 1972, σ.22) «από τη στιγμή που αποκλείεται η
διευρυμένη αναπαραγωγή απ’ την αρχή της λογικής απόδειξης κάποιου
πράγματος, καθίσταται φυσικά εύκολο να εξαφανίζεται και στο τελικό τμήμα
της: πρόκειται μονάχα για απλή αναπαραγωγή ενός απλού σφάλματος
λογικής».
Γενικά, όλες οι θεωρίες που αναγιγνώσκουν τις κρίσεις του
καπιταλισμού ως συνέπεια μιας ανισορροπίας μεταξύ παραγωγής και
κατανάλωσης, μεταξύ Προσφοράς και Ζήτησης, ισχυρίζονται ότι μπορούν να
εξαλείψουν τις κρίσεις δρώντας επί των επιπτώσεών τους και μη
λαμβάνοντας υπόψη τα πραγματικά αίτια. Κλασικό παράδειγμα είναι ο
κεϋνσιανισμός που θεωρητικοποιεί τη δυνατότητα ξεπεράσματος των κρίσεων
(που οφείλονται, κατά τον Κεϋνς, στην έλλειψη πραγματικής ζήτησης) μέσω
της κρατικής παρέμβασης στην αγορά ως στοιχείου συμπληρωματικού για την
αποκατάσταση, με τη συναθροιστική ζήτηση, της ισορροπίας μεταξύ
προσφοράς και ζήτησης.
Μια διαφορετική, αλλά όχι λιγότερο εσφαλμένη, θεωρία των κρίσεων
κυκλοφορεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια στην Ιταλία, αυτή της «γενικής
κρίσης απόλυτης υπερπαραγωγής κεφαλαίου», που διατυπώθηκε αρχικά σε
διάφορα τεύχη του περιοδικού “Rapporti Sociali” και υιοθετήθηκε
ακολούθως από τις CARC (Comitati di Appoggio alla Resistenza per il
Comunismo- Επιτροπές Στήριξης της Αντίστασης-για τον Κομμουνισμό) και
από το (n) PCI((nuovo) Partito Comunista Italiano- (νέο) Ιταλικό
Κομμουνιστικό Κόμμα).
Σύμφωνα με τη διαίρεση σε περιόδους που προτείνεται από τους
υποστηρικτές αυτής της θεωρίας, ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει περάσει-
κατά την περίοδο του ιμπεριαλισμού- δύο «γενικές κρίσεις απόλυτης
υπερπαραγωγής κεφαλαίου». Η πρώτη από το 1910 ως το 1945, με μια
διάρκεια 35 ετών (σύμφωνα με τη ρητή παραδοχή των θεωρητικών του
“Rapporti Sociali”, ο Λένιν δεν έκανε αναφορά σε αυτή και δεν τη
μελέτησε, επειδή…δεν την είχε αντιληφθεί!). Αυτήν, ακολούθησε μια 30ετία
επέκτασης και ανάπτυξης του καπιταλισμού, από το 1945 ως το 1975. Η
δεύτερη «γενική κρίση απόλυτης υπερπαραγωγής κεφαλαίου» ξεκίνησε μετά το
1975 και διαρκεί ακόμα, έχοντας ήδη μια ηλικία 34 ετών.
Στο τεύχος 9/2003 του “Teoria & Prassi” είχαμε ήδη προβεί σε
μια ενδελεχή έρευνα των παρερμηνειών και των σφαλμάτων τα οποία
ακυρώνουν όλο το τεχνητά κατασκευασμένο θεωρητικό οικοδόμημα, επί του
αντικειμένου, από το(n)PCI και τις CARC, και σε αυτό παραπέμπουμε τους αναγνώστες μας.
Εν συντομία, εδώ επαναλαμβάνουμε ότι πρόκειται για ένα σκέτο
μύθο, βασισμένο στην πλήρη παρερμηνεία της ανάλυσης του Μαρξ στον 3ο
τόμο, κεφ. 15, παρ. 2, του «Κεφαλαίου» (ό.π., σ.σ.352-363), εκεί όπου
κάνει λόγο ακριβώς για «απόλυτη υπερπαραγωγή κεφαλαίου».
Όπως ρητά διακηρύττει ο ίδιος ο Μαρξ, αυτή είναι μια «υπόθεση
τραβηγμένη στα άκρα» που γίνεται για τους σκοπούς της ανάλυσης («για να
γίνει αντιληπτό τι πράγμα είναι αυτή η υπερπαραγωγή», ο Μαρξ γράφει,
«αρκεί να την υποθέσουμε απόλυτη»), και υποδεικνύει ποιες θα ήταν οι
συνέπειες αυτής της υποτιθέμενης και φανταστικής «απολυτότητας». Μα,
συνεχίζοντας την ανάλυσή του, ξεκαθαρίζει πως, «στην πραγματικότητα»
(“in der Wirklichkeit”), η πραγματική κίνηση του κεφαλαίου θα οδηγεί σε
διαφορετικά αποτελέσματα.
Σύμφωνα με τη θεωρία στην οποία εμείς ασκούμε κριτική, το
κεφάλαιο, με το πέρασμα από τον ένα στον άλλο κύκλο του προτσές
αξιοποίησης, τείνει σε μια προοδευτική μείωση του αριθμού των εργατών
που αυτό απασχολεί, και επομένως, ισχυρίζονται, σε μια προοδευτική
μείωση της υπεραξίας που αυτό μπορεί να αποσπά. Ο καπιταλισμός θα
τελειώσει, μακροπρόθεσμα, ισχυρίζονται, εξαιτίας της εξάλειψης της ίδιας
της μάζας της υπεραξίας από την οποία αυτός συντηρείται. «Στ’ αλήθεια
δεν υπήρχε επιπρόσθετο κεφάλαιο για επένδυση κατά τα τελευταία 30
χρόνια;», αναρωτιόμασταν με εριστικό τόνο το 2003. «Στ’ αλήθεια η μάζα
της υπεραξίας συνολικά που αποσπάται από τους καπιταλιστές από μια
εργατική τάξη αυξανόμενη αριθμητικά σε πλανητικό επίπεδο έχει μειωθεί ή
παραμένει ίση σε κάθε κύκλο;».
Στις προαναφερθείσες σελίδες του Κεφαλαίου, ο Μαρξ δεν αναφέρεται
στο προτσές της αξιοποίησης του συνόλου των μεμονωμένων κεφαλαίων (επί
του οποίου βασίζονται τα αριθμητικά παραδείγματα, οι πίνακες και οι
μαθηματικοί υπολογισμοί των CARC), αλλά στο προτσές της αξιοποίησης του
συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου. Κατά τον ανταγωνισμό μεταξύ των
μεμονωμένων καπιταλιστών, μερικοί εξ αυτών (εκείνοι που πρώτοι
αξιοποιούν την τεχνολογική πρόοδο, τροποποιώντας την οργανική σύνθεση
των κεφαλαίων τους), μπορούν επίσης να φτάσουν σε μια μείωση του
απασχολούμενου από αυτούς αριθμού εργατών, με τη συνεπαγόμενη μείωση της
υπεραξίας, που αναπληρώνεται από την εξασφάλιση, από αυτούς, ποσοτήτων
υπερκερδών σε βάρος των άλλων καπιταλιστών. Μα σε επίπεδο συνολικού
κοινωνικού προϊόντος δεν μπορεί να επέλθει μια απόλυτη μείωση του
αριθμού των εργατών, που, στην πραγματικότητα καταρρίπτεται από τη
συνεχή ποσοτική αύξηση της παγκόσμιας εργατικής τάξης.
Αυτά και άλλα σφάλματα λογικής και μεθοδολογίας από τους οπαδούς
της «απόλυτης κρίσης», οδηγούν αναπόφευκτα σε μια αντίληψη περί
«κατάρρευσης», διαφορετική, αλλά εξίσου μηχανιστική με εκείνη της
Λούξεμπουργκ. Τα παράλογα πολιτικά συμπεράσματα αυτής της μυθολογίας
περί «κρίσης εξαιτίας απόλυτης υπερπαραγωγής κεφαλαίου» που ποτέ δεν
υπήρξε τα έχουμε εξετάσει και καταγγείλει εδώ και καιρό.
Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, οι κυκλικές οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού αποτελούν συστατικό στοιχείο της γενικής κρίσης του.
Όπως γράφαμε στο τ. 8/2003 του “Teoria & Prassi”, «Η γενική
κρίση του καπιταλισμού αποτελεί ένα φαινόμενο αρκετά πιο ευρύ από την
οικονομική κρίση, αφού πλήττει την ολότητα του παγκόσμιου
ιμπεριαλιστικού συστήματος και αγκαλιάζει όλες τις πτυχές του ισχύοντος
τρόπου παραγωγής: την οικονομία του, την ιδεολογία του, την κουλτούρα
του, την ηθική του, τις στρατιωτικές του πτυχές, τη σχέση του με το
περιβάλλον, κλπ. Με δυο λόγια είναι η κρίση της δομής και του
εποικοδομήματος της αστικής τάξης πραγμάτων ως παγκόσμιου συστήματος.».
Αρχίζοντας κατά τη διάρκεια του 1ου ιμπεριαλιστικού Παγκοσμίου
Πολέμου (1914-18), το πρώτο της στάδιο αναπτύχθηκε σε έκταση και βάθος
με τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης (1917), τη θέσπιση της
δικτατορίας του προλεταριάτου και την έναρξη της οικοδόμησης του
σοσιαλισμού στη Ρωσία. Το δεύτερο στάδιο της γενικής κρίσης του
καπιταλισμού άρχισε με τη νίκη της Σοβιετικής Ένωσης στο 2ο Παγκόσμιο
Πόλεμο (1945) και την απόσπαση νέων χωρών από την καπιταλιστική αγορά
και το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Το τρίτο στάδιο, το οποίο ζούμε
ως τώρα και το οποίο ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970,
περιέλαβε- από τη μια πλευρά- τη σοβαρή ήττα που υπέστη το διεθνές
προλεταριάτο συνεπεία της ανόδου στην εξουσία του ρεβιζιονισμού στη
Σοβιετική Ένωση και τις χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, με τη
συνακόλουθη κατάρρευση στα τέλη της δεκαετίας του ’80, μα- από την
άλληπλευρά- είχε και την όλο και πιο σοβαρή επιδείνωση των αντιθέσεων
του ιμπεριαλισμού: όξυνση της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής
αστάθειας σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, παγκόσμια ύφεση, μόνιμοι
επιθετικοί και ληστρικοί πόλεμοι, καταστροφή του περιβάλλοντος.
Η γενική κρίση του καπιταλισμού θα επιλυθεί, όταν θα ωριμάσουν,
στον τρέχοντα αιώνα, οι υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες για
νέες προλεταριακές επαναστάσεις. Επαναλαμβάνουμε ότι «θα ξεπεραστεί
οριστικά με το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, σε παγκόσμια
κλίμακα, με την τελική νίκη του προλεταριάτου και των λαών επί του
ιμπεριαλισμού, που θα καταρρεύσει ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης της
προλεταριακής επανάστασης και των εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων των
λαών».
Teoria & Prassi, τ.20, Οκτώβρης 2009
Μετάφραση: πετρος / indymedia
Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013
Κυριακή 21 Ιουλίου 2013
Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 387Β (1-30/6/2013)
- EMEP: Για τις εξελίξεις στην Τουρκία
- Συνάντηση των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων ευρωπαϊκών χωρών στη Στουτγκάρδη
- Η συνέχιση της σφαγής στον Ριζοσπάστη ας διαλύσει τις αυταπάτες
- Η δήλωση του Κρίστιαν Ρακόφσκυ, που αποκηρύσσει τον αντεπαναστατικό τροτσκισμό
- Γερμανία: Συνάντηση κομμουνιστικών και αριστερών οργανώσεων στη Λειψία
Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013
17/7 Συλλαλητήριο ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ
Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 συμμετέχει την Τετάρτη 17 Ιουλίου στο κοινό συλλαλητήριο ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 7 μ.μ. στην πλατεία Συντάγματος.
Τρίτη 16 Ιουλίου 2013
Θυσίες για μια Καλύτερη Ζωή, το Σοσιαλισμό - Μαρτυρία Ενός Μαχητή του ΔΣΕ
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α/συνέχεια το βιβλίο του σ. Αποστόλη Κουφάκη, μαχητή του ΔΣΕ.
Ο Αποστόλης Κουφάκης γεννήθηκε στα Μάρμαρα Φθιώτιδας, το 1928 κι εντάχθηκε στις γραμμές του ΕΛΑΣ και στη συνέχεια του ΔΣΕ, πολεμώντας στην περιοχή της Ρούμελης για τη λευτεριά και τη λαοκρατία. Μετά την ήττα του ΔΣΕ πέρασε στην Αλβανία με άλλους συναγωνιστές και στη συνέχεια έφτασε ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ουγγαρία. Σήμερα ζει στη Βουδαπέστη.
Το βιβλίο, που καταγράφει τα γεγονότα της προσωπικής του διαδρομής, αναδεικνύει πως σμιλεύονταν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ και οι σχέσεις μεταξύ τους και με τις ιδέες τους. Η ζωντανή του μαρτυρία είναι πολύτιμη, τόσο για τον αγώνα στην Ελλάδα, όσο και για τη ζωή των πολιτικών προσφύγων στις πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες.
Την έκδοση προλογίζει ο σ. Τάσσος Μπάλλος, δημοσιογράφος, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της εφημερίδας ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ.
Περιφερειακή Συνάντηση Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (2013)
Πραγματοποιήθηκε τον Ιούλη στο Κίτο του Ισημερινού, περιφερειακή συνάντηση της Διεθνούς Σύσκεψης Μ-Λ Κομμάτων και Οργανώσεων της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής με συμμετοχή των αδελφών κομμάτων και οργανώσεων από τη Βραζιλία, τη Κολομβία, τον Ισημερινό, το Μεξικό, τη Δομινικανή Δημοκρατία, το Περού και τη Βενεζουέλα.
Συγκεκριμένα συμμετείχαν:
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας,
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό),
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας της Δομινικανής Δημοκρατίας,
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα του Εκουαδόρ,
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
Κομμουνιστικό Κόμμα Περού (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας
Η Συνάντηση εξέδωσε πολιτική διακήρυξη.
***
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
- Περιφερειακή Συνάντηση Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (2012)
- Δήλωση των μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων της Λατινικής Αμερικής (2012)
- «Η πραγματική χειραφέτηση των λαών είναι η επανάσταση και ο σοσιαλισμός» (2011)
Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013
ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ: Απεργία στις 16 Ιουνίου
Την πραγματοποίηση 24ωρης γενικής απεργίας από κοινού με την ΑΔΕΔΥ την Τρίτη 16 Ιουλίου, αποφάσισε σε έκτακτη συνεδρίαση της η Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ, αντιδρώντας στο νέο πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή.
Η Μάχη της Αμφιλοχίας
Απ' την Ηρωική δράση του ΕΛΑΣ
Η Μάχη της Αμφιλοχίας
Ο αγώνας του ΕΛΑΣ πέρασε σε ανώτερη μορφή πάλης, μετατρέπεται σε επιθετικό πόλεμο. Σ' όλη την Ελλάδα μαίνονται οι έφοδοι του ΕΛΑΣ. Οι συγκοινωνίες καταστρέφονται σε σημείο που οι κινήσεις του εχθρού να γίνονται με τη μέρα προβληματικώτερες. Ορμητήρια - βάσεις γερμανών και Ράλληδων δέχονται τα συντριπτικά χτυπήματα του ΕΛΑΣ. Ασταμάτητη είναι η ορμή των ηρωικών παιδιών του Λαού μας.
Μια απ' τις σοβαρώτερες επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ που χαρακτηρίζεται και σαν η δυναμικώτερη όλης της δράσης του είναι η επίθεση που έγινε στις 12-7 απ' την 7η Ταξιαρχία του ΕΛΑΣ που την καθοδηγεί ο ταγματάρχης Αρέθας ενάντια στην Αμφιλοχία.
Τα τμήματα της 7ης Ταξιαρχίας επιτέθηκαν τη νύχτα από πολλές μεριές. Σάρωσαν τα φυλάκια του εχθρού και το πρωί μπήκαν στην πόλη. Εκεί οι γερμανοί και Ράλληδες πρόβαλαν μια πείσμονη αντίσταση. Έπειτα όμως από άγριες οδομαχίες οι τύραννοι αναγκάσθηκαν να κλειστούν σ' ωρισμένα κτίρια της Αμφιλοχίας όπου έβαλαν φωτιά και του έκαψαν. Όλη τη μέρα βάσταξε η μάχη. Στο διάστημα αυτό άλλα τμήματα της 7ης Ταξιαρχίας εκμηδένισαν τις γερμανικές φρουρές παρά την Αμφιλοχία στο Κρίκελο, Λίμνη, Μοναστηράκι και με σκληρές μάχες συγκράτησαν τις ενισχύσεις που έφταναν απ' το Αγρίνι και την Άρτα. Παράλληλα ηρωική ήταν η δράση του ΕΛΑΝ. Απ' την πλευρά της θάλασσας το ΕΛΑΝ φύλαξε με μεγάλη επιτυχία το μέτωπο. Εμπόδισε γερμανικά βενζινόπλοια να πλησιάσουν στην ξηρά και εκυρίευσαν ένα με 5.000 νάρκες ξηράς.
Σ' όλη την επιχείρηση της Αμφιλοχίας οι γερμανοί έχασαν 450 νεκρούς, 37 αιχμαλώτους και οι ράλληδες 40 νεκρούς. Δικές μας απώλειες 42 νεκροί και 50 τραυματίες.
Αναγέννηση ΕΑΜ Μαγνησίας (ειδησεογραφική έκδοση) αρ.18 7/8/1944
***
Την Κυριακή 14 Ιούλη 2013 τιμώντας την 69η Επέτειο της διήμερης Μάχης της 7ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ κατά των Γερμανών κατακτητών που κατέληξε στην κατάληψη της Αμφιλοχίας, διοργανώνουν αντιστασιακές οργανώσεις.
Στην εκδήλωση θα συμμετέχει και η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.
Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013
Κ. Βάρναλης: Στον ήρωα Λαμπράκη
Σε φάγαν οι φασίστες σκύλοι, Ελλάδα,
με μάσκα ή χωρίς μάσκα, ξένοι, ντόπιοι.
Εσύ ’σουνα, Λαμπράκ’, η αιώνια Ελλάδα,
φως, αρετή, παλικαριά και πρώτος!
Χρόνια και χρόνια, Μάνα οι δουλεμπόροι
σε σούρνανε στη λάσπη και στη νύχτα.
Μα στα κόκαλα μέσα των παιδιώ σου
λαμπάδιαζεν η πάναγνη τιμή σου.
Τ’ άδικον αίμα του παλικαριού μας
κοκκίνισε πελάη, βουνά και κάμπους,
ανάστησε τ’ αρχαία σου μεγαλεία,
Μάνα - πατρίδα, Μάνα - ελευτερία.
Αθάνατε λαέ, της Ιστορίας
εσύ τα περασμένα κι αυριανά!
Δεν άφησες τον ήρωα να πεθάνει.
Απ’ τον τάφο του η νέα ζωή σου αρχίζει.
Όχι κλάμ’, αναστάσιμες καμπάνες
για τη μεγάλη της οργής σου νίκη.
Έδειξες στον οχτρό τη δύναμή σου,
ξέροντας ποιός και πούθε σε χτυπάει.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ - 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠ’ ΤΗ ΣΤΥΓΕΡΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΠ’ ΤΗ ΜΟΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΕ
Το περασμένο μήνα συμπληρώθηκαν 50 χρόνια απ’ τη στυγερή προσχεδιασμένη πολιτική δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ και ηγετικού στελέχους του κινήματος Ειρήνης, διακεκριμένου επιστήμονα ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ.
Εμπνευστής, σχεδιαστής οργανωτής και ΑΜΕΣΟΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ του ειδεχθούς εγκλήματος της δολοφονίας του ήρωα του λαού μας ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ υπήρξε η μοναρχοφασιστική κυβέρνηση της ΕΡΕ με πρωθυπουργό το γνωστό «υποτακτικό ανθρωπάριο» των αμερικανο-άγγλων ιμπεριαλιστών και της ντόπιας μοναρχοφασιστικής αντίδρασης που ακούει στο όνομα Κ. Καραμανλής, ο μετέπειτα κατ ευφημισμόν «εθνάρχης» της μεταπολιτικής περιόδου.
Είναι γνωστό ότι ο φασίστας στρατάρχης Παπάγος είχε υποδείξει ως διάδοχο του στο κόμμα της μοναρχοφασιστικής δεξιάς τον τότε «Ελληνικό Συναγερμό» Το Στέφανο Στεφανόπουλο, υπογράφοντας στις 4 Οκτώβρη 1955 τη σχετική απόφαση με την οποία τον όριζε αναπληρωτή του, ενώ οι αμερικο-άγγλοι ιμπεριαλιστές, το Παλάτι και ο μοναρχοφασιστικός στρατός επέβαλλαν ως πρωθυπουργό το «ανθρωπάριό» τους φασίστα Κ. Καραμανλή με μια λακωνική δήλωση: «ο βασιλεύς ανέθεσε τον σχηματισμόν κυβέρνησης εις τον βουλευτήν Σερρών Κωνσταντίνον Καραμανλή» (5.10.1955), ενώ την επόμενη στις 6 Οχτώβρη ορκίζεται η νέα μοναρχοφασιστική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Καραμανλή (με σωρεία δεσμεύσεων μεταξύ των οποίων και το ξεπούλημα του Κυπριακού δηλ. την προδοσία της Κύπρου).
ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ του ήρωα του λαού μας ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ ήταν αποκλειστικά και ΜΟΝΟ η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή της μοναρχοφασιστικής ΕΡΕ η οποία είχε οργανώσει και την ΑΝΤΙΔΙΑΔΗΛΩΣΗ στη Θεσσαλονίκη η οποία βρίσκονταν κάτω απ’ την ΑΜΕΣΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ της Καραμανλικής Ασφάλειας και της Αστυνομίας με παρόντες τον Υποστράτηγο Κ. Μήτσου, πρώην ΠΑΟτζή και τότε Επιθεωρητή Χωροφυλακής Μακεδονίας, το Συνταγματάρχη Ε. Καμουτσή, αστυνομικό διευθυντή Θεσσαλονίκης, κλπ., και ΟΧΙ κάποιο «αόρατο» και «ουδέτερο» παρακράτος, γιατί το «διαβόητο παρακράτος» βρίσκονταν υπό τον ΠΛΗΡΗ ΕΛΕΓΧΟ και την καθοδήγηση του φασιστικού αστυνομικού καραμανλικού κράτους εκείνης της περιόδου, όπως ισχυρίζονται οι λακέδες του κεφαλαίου ηγέτες του «Κ»ΚΕ ή ακόμα προκλητικότερα, δια στόματος Παπαρήγα πρόσφατα στη Βουλή, πως τάχα «δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ΕΡΕ με τη δολοφονία του Λαμπράκη» («Ρ» 19/6/2013, σελ.12), τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ιστορικό γεγονός, ότι τη συγκεκριμένη αντιδιαδήλωση στη Θεσσαλονίκη είχε οργανώσει η κυβέρνηση Καραμανλή μέσω Ασφάλειας-Αστυνομίας και ΕΠΙΠΛΕΟΝ υπάρχει και η γνωστή ΟΜΟΛΟΓΙΑ του ασφαλίτη αξιωματικού υπομοίραρχου Ε.Καπελώνη στη δίκη Λαμπράκη ότι η Ασφάλεια οργάνωσε την αντισυγκέντρωση με προσωπική ΕΝΤΟΛΗ του στρατηγού Μήτσου («Αυγή» 23/6/1963 και 18/10/1966) – πρόκειται για μια χονδροειδέστατη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων και προκλητικότατο φιλοφασιστικό παραλήρημα εξωραϊσμού της φασιστικής Καραμανλικής 8ετίας της περιόδου των δεκαετιών ΄50-΄60 (1955-1963) που μετατρέπει τους σημερινούς σοσιαλδημοκράτες χρουστσο-τροτσκιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ σε ελεεινούς λακέδες και τρισάθλια ρετάλια της μοναρχοφασιστικής ΕΡΕ.
Τέλος είναι γνωστό, ότι μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ (Αύγουστου 1949), η χώρα κυβερνήθηκε απ’ τον εγκληματικό συρφετό των δωσίλογων συνεργατών των φασιστών κατακτητών (Ταγματασφαλίτες, Χίτες, ΠΑΟτζήδες. ΕΔΕΣίτες, κλπ.) που στεγάστηκαν και ενσωματώθηκαν στη μοναρχοφασιστική Δεξιά («Λαϊκό Κόμμα»-«Ελληνικό Συναγερμό»-ΕΡΕ-ΝΔ και άλλες φασιστικές Οργανώσεις) και επάνδρωσαν τον αστυνομικό φασιστικό κρατικό μηχανισμό (Ασφάλεια-Αστυνομία-Στρατός, κλπ.) και γι’ αυτό η Ελλάδα υπήρξε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν είχε αναγνωρισμένη Εθνική Αντίσταση και οι αγωνιστές βρέθηκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές για πολλές δεκαετίες, ενώ χιλιάδες δολοφονήθηκαν και εξοντώθηκαν εν ψυχρώ επειδή πολέμησαν τους γερμανο-ιταλο-βουλγάρους φασίστες κατακτητές. Μάλιστα, όταν το 1982 αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση (δεν αφορά εδώ ο τρόπος που έγινε) οι βουλευτές της μοναρχοφασιστικής ΝΔ αποχώρησαν ΟΛΟΙ με επικεφαλής το διαβόητο «γεφυροποιό» της Χούντας φασίστα Ε. Αβέρωφ απειλώντας ότι όταν έρθουν στην κυβέρνηση θα καταργήσουν το νόμο και ο σημερινός πρωθυπουργός και τότε βουλευτής φασιστοειδές Αν. Σαμαράς την ίδια μέρα πήγε στου «Μελιγαλά» να τιμήσει τα Τάγματα Ασφαλείας (είναι απ’ τους πιο φανατικούς θαυμαστές και υπερασπιστές των Ταγμάτων Ασφαλείας συνεργατών των κατακτητών).
ΛΟΥΚΕΤΟ ΣΤΗΝ ΕΡΤ: Αντιδημοκρατική εκτροπή της κυβέρνησης Σαμαρά
Το λουκέτο στην ΕΡΤ, μαζί με το μαύρο στις οθόνες της κρατικής τηλεόρασης, αποτέλεσε αποκορύφωμα αντιλαϊκής - αντιδημοκρατικής εκτροπής από μέρους της συγκυβέρνησης Σαμαρά, στο πλαίσιο της γενικότερης αχαλίνωτης, αυταρχικής, φασιστικού τύπου κυβερνητικής πολιτικής. Περισσότεροι απο 2600 εργαζόμενοι στην ΕΡΤ βρέθηκαν ουσιαστικά "στο δρόμο", ενώ παραμένει σε εκκρεμότητα το νομοθέτημα για την "νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση" η οποία θα είναι απόλυτα προσαρμοσμένη στους σκοπούς και τις επιδιώξεις της ντόπιας αστικής εξουσίας και των ιμπεριαλιστικών κέντρων που κυριαρχούν ασφυχτικά στη χώρα μας. Ενώ οι λαϊκές διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις ενάντια στο φασιστικού τύπου λουκέτο πήραν μαζικό χαρακτήρα που απηχούσε τα αισθήματα οργής της λαϊκής πλειοψηφίας, οι καναλάρχες - εργολάβοι της "υγιούς ιδιωτικής ενημέρωσης" και τα διάφορα φερέφωνα τους, δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να κρύψουν την ικανοποίηση τους για τις εξελίξεις..Στο μαύρο μέτωπο των υποστηρικτών της φασιστικής εκτροπής για την ΕΡΤ, γρήγορα προστέθηκε και πρόσφερε τις υπηρεσίες της η ναζι-φασιστική συμμορία της "Χρυσής Αυγής", ρίχνοντας τις μάσκες και αναλαμβάνοντας ενεργό δράση, υπονομευτή των λαϊκών διαμαρτυριών, γκεμπελικού συκοφάντη και στυλοβάτη της αντιδραστικής εξουσίας.
Η "κυβερνητική κρίση" που προκλήθηκε και οδήγησε στην αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση ( χωρίς όμως διαφωνία - σύγκρουση με τα συστατικά μέρη της κυβερνητικής πολιτικής - σύμφωνα με τις επίσημες διαβεβαιώσεις Κουβέλη ) και σε ανασχηματισμό, με σχηματισμό "συνεκτικής" δικομματικής πλέον συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και στην ανάληψη αντιπροεδρίας από τον Βενιζέλο, αποτελεί ένα ακόμα βήμα στην διοργάνωση της νέας, σκληρής και καταιγιστικής κυβερνητικής επίθεσης ενάντια στον λαό, που θα εξελιχθεί το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2013 σε όλους τους τομείς, περιλαμβάνοντας το σύνολο των λεγομένων εκκρεμοτήτων ( μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, ξεπουλήματα, φορολόγηση ακινήτων, παραπέρα ιδιωτικοποίηση ενέργειας κλπ ) σύμφωνα με τις εντολές των ιμπεριαλιστικών κέντρων και τις συμφωνίες που έχει η κυβέρνηση της ντόπιας πλουτοκρατίας και της εξάρτησης, μαζί τους.
Την ίδια ώρα, η κατάσταση που διαμορφώνεται στα λαϊκά στρώματα της χώρας μας είναι τραγική, καθώς μόνο η ανεργία, σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, διαμορφώθηκε στο πρώτο τρίμηνο του χρόνου στο 27,4% , έχοντας αυξηθεί μέσα σε ένα χρόνο, δηλ. από το πρώτο τρίμηνο του 2012 κατά 21% και καλπάζοντας ανεξέλεγκτα..Την τραγική αυτή κατάσταση, που δεν έχει σταματημό, επιβεβαιώνει και η γενικότερη αύξηση της ανεργίας στην ευρωζώνη συνολικά, που καταγράφηκε σε ύψος ρεκόρ, από κυκλοφορίας του ευρώ 12,2% και συνεχίζει ανοδικά, σαν αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής.
Μέσα σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα, ο λαός και η νεολαία της χώρας μας ατενίζουν ένα μαύρο μέλλον, με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τις πολιτικές ηγεσίες των χρουτσωφικών - σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων να παραμένουν παντελώς, προκλητικά και αντιλαϊκά άπραγες, ασχολούμενες με διεξαγωγή συνεδρίων, με δηλώσεις και κάθε είδους ανακοινωθέντα εντελώς άσχετα (αλλά πάντα με στόχο τον εγκλωβισμό σε ακίνδυνες για το κεφάλαιο κατευθύνσεις) με την μαχητική οργάνωση της λαϊκής αντίστασης για την ανατροπή της αντιδραστικής, καταπιεστικής, αντιλαϊκής εξοντωτικής πολιτικής που ασκούν ενάντια στο λαό η κυβέρνηση της ντόπιας πλουτοκρατίας και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Την ίδια στιγμή, η ευρύτερη περιοχή μας συγκλονίζεται από γεγονότα και μεγάλης κλίμακας λαϊκές κινητοποιήσεις - συγκρούσεις - εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες, όπως τα πρόσφατα στην Τουρκία, η κλιμάκωση της αντίστασης του Λιβυκού λαού, η καθήλωση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για την Συρία, γεγονότα που αναγκάζουν τον ιμπεριαλισμό σε νέους επιθετικούς ανασχεδιασμούς και επιτάσσουν την ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής συσπείρωσης και του αγώνα ανάμεσα στους λαούς.
Τρίτη 9 Ιουλίου 2013
Συμμετοχή της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ(1918-55)» σε εκδηλώσεις
Στις 30 Ιούνη πραγματοποιήθηκε στο Άγιο Νικόλαο της Νάουσας η 25η Πανελλήνια Συνάντηση των Επαναπατρισθέντων Πολιτικών Προσφύγων. Κλιμάκιο μελών της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ(1918-55),παραβρέθηκε στην συνάντηση, στην οποία δόθηκαν υλικά της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ(1918-55)», εφημερίδες, μπροσούρες και μοιράστηκε το Δελτίο του Ομίλου Φίλων προβολής του έργου των Ι.Β.Στάλιν και Ν. Ζαχαριάδη. Παράλληλα κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης πραγματοποιήθηκαν επαφές και η επικοινωνία με τους συντρόφους αγωνιστές του ΔΣΕ και με νεότερους αγωνιστές.
Την επόμενη βδομάδα στις 5,6,7/7/2013 πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, στο οποίο μέλη της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ(1918-55)» συμμετείχαν. Κατά τη διάρκεια του τριημέρου του φεστιβάλ ,δόθηκαν υλικά της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ(1918-55)», εφημερίδες, μπροσούρες DVD,με τα άπαντα του Ι.Στάλιν, CD με τα άπαντα του Ν.Ζαχαριάδη ,το Δελτίο του Ομίλου Φίλων Προβολής του Έργου Ι.Β. Στάλιν & Ν. Ζαχαριάδη ,αλλά και συζητήσεις με αγωνιστές για της θέσεις της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ(1918-55)».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)