Μ' αφορμή το θάνατο του Jorge Amado

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 120 15-31 Οχτώβρη 2001

Βραβείο Στάλιν και οι προκλητικές ψευδολογίες της αντισταλινικής χρουστσοφικής ηγεσίας του “Κ”ΚΕ

Ο διεθνής χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός και οι εκάστοτε δεξιές οπορτουνιστικές ηγεσίες του «Κ»ΚΕ εδώ και 50 σχεδόν χρόνια, στα πλαίσια της διαβόητης αντεπαναστατικής πολιτικής της «αποσταλινοποίησης» και της εξαφάνισης του ονόματος του μεγάλου Στάλιν από «προσώπου γης», ψεύδονται συστηματικά και ασύστολα και παραποιούν την ιστορία, ισχυριζόμενες ότι οι ποιητές, συγγραφείς και καλλιτέχνες όπως οι Pablo Neruda, Nazim Xikmet, Jorge Amado, Bertolt Brecht, κλπ. τιμήθηκαν τάχα με το βραβείο Λένιν, τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι πριν το '56 δεν υπήρχε βραβείο ΛΕΝΙΝ αλλά βραβείο ΣΤΑΛΙΝ.

Αν ξεφυλλίσει κανείς τον επαναστατικό τύπο (εφημερίδες, περιοδικά, κλπ.), αλλά και τον αστικό και ρεβιζιονιστικό της εποχής θα δει και θα μάθει την αλήθεια: ότι οι παραπάνω ποιητές-συγγραφείς και καλλιτέχνες έχουν τιμηθεί με το βραβείο Στάλιν.

Παρόλα αυτά οι εκάστοτε αντισταλινικές χρουστσοφικές ηγεσίες του «Κ»ΚΕ, μαζί και η σημερινή των Φλωράκη-Παπαρήγα, ψεύδονται ισχυριζόμενες ότι έχουν τιμηθεί με το ανύπαρκτο τότε βραβείο Λένιν, με πιο πρόσφατο παράδειγμα χονδροειδούς ψεύδους την περίπτωση του Jorge Amado («Ρ» 26.8.2001, σελ. 5 ένθετο).

Ας αρχίσουμε με τον Pablo Neruda για τον οποίο ο «Ριζοσπάστης» γράφει και διαδίδει το χοντρό ψέμα: «Το 1953 του απονέμεται στη Μόσχα το βραβείο Λένιν» («Ρ» 3.10.1993, σελ 35). Ας δώσουμε όμως το λόγο στον ίδιο τον Neruda ο οποίος διαψεύδει το «Ριζοσπάστη»: Μιλώντας στα απομνημονεύματά του για την περίοδο '50-'57 γράφει: «Έκαμα ένα ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση υπό την ιδιότητά μου του μέλους της Επιτροπής του βραβείου Λένιν για την ειρήνη, που κι' εγώ ο ίδιος πήρα εκείνη την εποχή όταν ακόμα λεγόταν βραβείο Στάλιν (Π. Νερούδα: Η ζωή μου, απομνημονεύματα τομ. 2ος , σελ. 111-112). Και ο V. Teitelboim γράφει για τον Neruda: «όταν το 1953 του απονεμήθηκε το βραβείο Στάλιν...» (Volodia Teitelboim: Pablo Neruda, σελ. 483, Berlin DDR 1986). Επίσης ο Η. Μ. Enzensberger γράφει: «Το 1953 ο Pablo Neruda πέρασε, ως τιμημένος με το βραβείο Στάλιν, στις στήλες του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού τύπου» (Η. Μ. Enzensberger, Einzelheiten II, σελ. 100, Frankfurt 1963).

Ας περάσουμε τώρα στον Bertolt Brecht για τον οποίο ο «Ριζοσπάστης» γράφει πάλι ψευδέστατα ότι τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν: «Με αφορμή την παραλαβή του βραβείου Λένιν για την Ειρήνη» («Ρ» 13.12.1998). Το ίδιο ψέμα αναγράφεται και στην έκδοση των ποιημάτων του Brecht της «Σύγχρονης Εποχής»: στο Μπερτολτ Μπρεχτ: Ποιήματα «Σύγχρονη Εποχή» Αθήνα 1987, αναφέρεται: «Ομιλία στην τελετή απονομής του βραβείου Λένιν, Μόσχα 1955» (τελευταίο εξώφύλλο).

Όμως ο Brecht δεν τιμήθηκε ποτέ με το «Βραβείο Λένιν», αλλά μόνο με το «Βραβείο Στάλιν» το 1955. Στο περιοδικό «Sinn und Form» VII, 3/1955, σελ. 461-463, Berlin (DDR) είναι δημοσιευμένος ο λόγος του Brecht στη Μόσχα και εκεί διαβαζουμε:«Der Friede ist das A und Ο. Rede bei der Verleihung des Internationale Stalin Fiedenpreises In Moskau» επίσης στην εφημερόδα «Neues Deutschland» (DDR): «Rede anlaeslich der Verleihung des Intemationalen Stalin-Fieden preises» («Neues Deutschland» 28 Mai 1955), και «Sinn und Form», Zweites Sonderheft Bertolt Brecht 1957, σελ. 562: «Rede bei der Verleihung des Intemationalen Stalin-Frieden preises». Επίσης η Mariane Kestling γράφει: «Ο Brecht παραλαμβάνει στη Μόσχα το βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη (1955)» (Μ. Kestilng, Brecht, σελ. 137, Reinbeck bei Hamburg 1964).

Επίσης για τον μεγάλο ελληνιστή Andre Bonard διαβάζουμε στην «Αυγή»: Πέθανε στη Γενεύη σε ηλικία 71 ετών ο καθηγητής Αντρέ Μπονάρ, παγκοσμίου φήμης ελληνιστής και μεγάλος φίλος του ελληνικού λαού. Το 1954 τιμήθηκε με το «Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη»» («Αυγή» 27 Οκτωβρίου 1959 και «Αυγή» 27.10.1999). Ας σημειώσουμε πως η «Αυγή» της 27.10.1999 γράφει την αλήθεια, δηλ. ότι ο Αντρέ Μπονάρ τιμήθηκε με το «Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη», ενώ ο «Ριζοσπάστης» ως αδίστακτος ψευδολόγος και χρουστσοφικότερος της «Αυγής», αν κρίνουμε απ'τις παραπάνω περιπτώσεις των Μπρέχτ, Νερούντα και τελευταία του Αμάντο, θα έγραφε ότι ο Αντρέ Μπονάρ τιμήθηκε με το ανύπαρκτο τότε «βραβείο Λένιν»(!), όπως το πράττει συστηματικά για όλους όσους τιμήθηκαν με το βραβείο Στάλιν.

Ας περάσουμε τώρα στην περίπτωση του Jorge Amado. Μ' αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του μεγάλου βραζιλιάνου συγγραφέα διαβάζουμε στο «Ριζοσπάστη»: «Ίσως για τους ίδιους λόγους για τους οποίους βραβεύτηκε με το βραβείο Λένιν...», και παρακάτω: «αυτός ο αγώνας θα τιμηθεί το 1951 με το βραβείο Λένιν «για την εδραίωση της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς»» («Ρ» 26.8.2001, σελ. 5 ένθετο).

Όμως και ο Jorge Amado τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν και όχι με το βραβείο Λένιν, όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι αντισταλινικοί του «Ριζοσπάστη» και η αποστάτρια σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα.

Ο Jorge Amado στο βιβλίο του «Ο mundo da Paz» 1950 («Ο κόσμος της Ειρήνης») ύμνησε το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό σύστημα και το 1956 ο τιμημένος με το βραβείο Στάλιν συγγραφέας, διαγράφεται απ' το ΚΚ Βραζιλίας απ' την προδοτική χρουστσοφική ομάδα του Louis Carlos Prestes για «σταλινική παρέκκλιση»(!) και επειδή ύμνησε τον ΣΤΑΛΙΝ:

«Εμείς αγαπάμε στο πρόσωπο του Στάλιν την ανάμνηση στο Λένιν, εμείς, οι λαοί του κόσμου. Εμείς αγαπούμε στο Στάλιν τη νέα επιστήμη, οδηγήτρα της νέας ζωής. Εμείς αγαπούμε στο Στάλιν την ανεξαρτησία, την ελευθερία, τον πατριωτισμό. Εμείς αγαπούμε στο Στάλιν την ειρήνη, την αδελφόσύνη μεταξύ των ανθρώπων, τον προλεταριακό διεθνισμό... Εμείς αγαπούμε στο Στάλιν την κουλτούρα, τη νεολαία, την ομορφιά των πραγμάτων, την αρμονία και τη μουσική. Αυτός συμβολίζει όλα αυτά και ακόμα πολύ περισσότερα: είναι η επανάσταση!» (Jorge Amado, «Ο mundo da Paz», σελ. 234, Ρίο 1951).

Ο Jorge Amado μετά τη διαγραφή του οδηγήθηκε σε απομάκρυνση απ' τον επαναστατικό μαρξισμό όπως και πολλοί άλλοι μεγάλοι επαναστάτες ποιητές (Pablo Neruda, Nazim Hikmet, Loui Aragon, κλπ.) που αφελώς πίστεψαν τις διαβόητες «αποκαλύψεις» του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού δηλ. την επανάληψη-επιβεβαίωση της ψευδολογικής-λασπολογικής εκστρατείας της αντιδραστικής αστικής τάξης όπως σωστά παρατηρεί ικανoποιημένος και ο γνωστός φασίστας Κωνταντόπουλος. Η ζημιά που προκάλεσε το αντεπαναστατικό προδοτικό ρεβιζιονιστικό αυτό ρεύμα, πέρα απ' την καταστροφή του σοσιαλισμού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, και σ' αυτόν τον τομέα είναι τεράστια και ανυπολόγιστη.

Ας αναφέρουμε για πληροφόρηση των νεότερων μόνο μερικούς απ' αυτούς που τιμήθηκαν με το Βραβείο ΣΤΑΛΙΝ: Fr. Joliot Curie (1951), Anna Seghers (1951), Jorge Amado (1951), Nazim Xikmet (1953), Pablo Neruda (1953), Pablo Picasso (1953), John Bemal (1953), Andre Bonnard (1954), Bertolt Brecht (1955), Nicolas Guillen (1955), κλπ., κλπ.

Τέλος μ' αυτή την ευκαιρία ας παρατηρήσουμε συμπερασματικά, ότι και η σημερινή χρουστσοφική ηγεσία του «Κ»ΚΕ των Φλωράκη-Παπαρήγα πρώτα-πρώτα συνεχίζει να ψεύδεται συστηματικά, δεύτερο, διαστρεβλώνει αδίστακτα την ιστορία, και τρίτο, με τη συστηματική αυτή ψευδολογία εκφράζει-αποκαλύπτει το σημερινό αγιάτρευτο αντισταλινισμό της, και τέταρτο, συνεχίζει με παραδειγματική συνέπεια την προδοτική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και του αντεπαναστατικού 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956).