Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Ευχές για το 2011

Λάβαμε γράμματα με ευχές και αγωνιστικά μηνύματα για 2011 από την ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών Γαλλίας, την ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μ-λ), την Κομμουνιστική Πλατφόρμα Ιταλίας, τον πρώτο Γραμματέα της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι) [ΠΚΚ(μπ)]  Alexander Lapin, τη γραμματέα της ΚΕ του ΠΚΚ(μπ) Dr. Zinaida Smirnova, τον Dr. Laver Stroka, εκδότη του περιοδικού Αλβανία Χθες και Σήμερα, κ.α.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη, αρ.φυλ. 336, 15-31/12/2010

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Κοινή ανακοίνωση για τα γεγονότα στην Ακτή του Ελεφαντοστού

Κυκλοφορεί κοινή ανακοίνωση την οποία υπογράφουν πολλά κόμματα (Κομμουνιστικό Κόμμα του Μπενίν, Δημοκρατικός Δρόμος (Μαρόκο), Κομμουνιστικό Κόμμα Κονγκό, Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ακτής Ελεφαντοστού, Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (μαρξιστικό-λενινιστικό), Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55, κ.α.) για τα γεγονότα στην Ακτή του Ελεφαντοστού με τίτλο “Καμία ξένη στρατιωτική παρέμβαση, ούτε από την ECOWAS ούτε από τον ΟΗΕ ούτε από τη Γαλλία. Έξω οι ξένοι στρατιώτες από την Ακτή Ελεφαντοστού”.

Ολόκληρη η ανακοίνωση θα αναρτηθεί σύντομα.

Διαβάστε Περισσότερα »

7ο Συνέδριο του ΚΚ Εργατών Γαλλίας

 

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας θα πραγματοποιήσει το 7ο Συνέριό του το Γενάρη του 2011.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Στάση εργασίας των εργαζομένων στα λεωφορεία της ΕΘΕΛ

Οι εργαζόμενοι στα λεωφορεία της ΕΘΕΛ αποφάσισαν στάσεις εργασίας για την Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου, καθώς επίσης για τις 3, 5 και 10 Ιανουαρίου.

Διαβάστε Περισσότερα »

Αντιρατσιστικό συλλαλητήριο, 15/1 στα Προπύλαια

Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ καλεί σε συμμετοχή σε αντιρατσιστικό αντιφασιστικό συλλαλητήριο το Σάββατο 15 Γενάρη στις 2μμ στα Προπύλαια που θα καταλήξει με πορεία στον Αγ. Παντελεήμονα όπου θα γίνει συναυλία στις 4μμ της ίδιας ημέρας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

EMEP: 100η Επέτειος του Ενβέρ Χότζα


Δημοσιεύουμε για πρώτη φορά μεταφρασμένο στα ελληνικά ένα κείμενο που κυκλοφόρησε το Κόμμα Εργασία της Τουρκίας για τα 100χρονα από τη γέννηση του σ. Ενβέρ Χότζα που γιορτάστηκαν πρόπερσι από τους κομμουνιστές όλου του κόσμου.

Βρεθήκαμε εδώ για γιορτάσουμε την εκατοστή επέτειο από τη γέννηση του Ενβέρ Χότζα. Ο Ενβέρ Χότζα ήταν ο πιο ανένδοτος υπερασπιστής του προλεταριακού σοσιαλισμού, ο ηγέτης του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και της πάλης ενάντια στο ρεβιζιονισμό, ο μεγάλος φίλος των καταπιεσμένων λαών και ο αρχιτέκτονας της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Αλβανία.
22 χρόνια μετά από το θάνατό του, οφείλουμε να μιλήσουμε για τον αγώνα του για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία και για την βοήθειά που προσέφερε στο διεθνές εργατικό κίνημα. Δεν έχουμε ανάγκη να του κάνουμε φιλοφρονήσεις, αλλά πρέπει να τον παρουσιάσουμε στις νέες γενιές. Και αυτό επειδή έχουν μεγάλη
σημασία, ο αγώνας του εναντίον όλων των μορφών του ρεβιζιονισμού, όπως τον χρουτσωφικού, του Τιτοϊκού του Ευρωκομμουνισμού∙ η επιμονή του στην υπεράσπιση του Μαρξισμού-Λενινισμού∙ και οι εκτιμήσεις του σχετικά με τις ιμπεριαλιστικές στρατηγικές της Σοβιετικής Ένωσης.
Είναι προφανές ότι, η διαφύλαξη του προλεταριακού χαρακτήρα του Μαρξισμού-Λενινισμού∙ η ανάπτυξη και πρακτική του εφαρμογή μετά από ανάλυση των συγκεκριμένων συνθηκών βασίζονται σε αυτή τη μεγάλη επιμονή και ικανότητα κατανόησης. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα χαρακτήρισε την αιτία των επιθέσεων αυτών των αντεπαναστατικών ρευμάτων και της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης εναντίον του Μαρξισμού-Λενινισμού, και την σπουδαιότητα της υπεράσπισής του ως εξής: «Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιμπεριαλιστές, η αστική τάξη και οι ρεβιζιονιστές στοχεύουν με το αιχμηρό άκρο του δόρατος τους στη νικηφόρα θεωρία μας του Μαρξισμού-Λενινισμού. Χωρίς το Μαρξισμό-Λενινισμό, δεν μπορεί να υπάρξει γνήσιος σοσιαλισμός .» (Έκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ)
Με αυτή τη σωστή άποψη, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα θεωρεί την υπεράσπιση του Μαρξισμού-Λενινισμού ως τον ακρογωνιαίο λίθο όλων των νικών και επιτυχιών του λαού: «Η απέραντη πίστη του κόμματός μας στην αθάνατη θεωρία των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν , η ικανότητά του να εφαρμόζει το κόμμα μας τη θεωρία με δημιουργικό τρόπο, σύμφωνα με τις συνθήκες της χώρας και τις πολύπλοκες διεθνές καταστάσεις, η αποφασιστικότητά του να υπερασπίζεται την καθαρότητα των αρχών αυτής της θεωρίας από τις επιθέσεις και τις διαστρεβλώσεις πολλών εχθρών, εσωτερικών και εξωτερικών, ήταν και είναι η θεμελιώδης βάση όλων των επιτυχιών και των νικών του λαού μας.» (ο.π.)
Ενάντια στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς
Έτσι, ποιες ήταν οι «επιθέσεις και διαστρεβλώσεις από τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς;» Η μεγαλύτερη επίθεση στην πάλη του Χότζα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία προήλθε από τους Χρουτσοφικούς. Στην αρχή, οι Χρουτσοφικοί εστίασαν τις επιθέσεις τους στο Στάλιν. Αυτό συνέβη επειδή οι ιμπεριαλιστές και οι ρεβιζιονιστές γνώριζαν πολύ καλά ότι το όνομα και τα έργα του Στάλιν ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση. Επίσης, ήξεραν ότι εάν αυτή η αντιδραστική επίθεση ήταν επιτυχής, ο σοσιαλισμός, για την εγκαθίδρυση του οποίου ο Στάλιν αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του, θα είχε υποστεί ένα μοιραίο πλήγμα και θα καταστρεφόταν, και ο πόθος εκατοντάδων εκατομμυρίων προλετάριων και εργαζομένων για τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις και εκμετάλλευση θα είχε υποστεί ένα βαρύ πλήγμα.
Γνωρίζοντας αυτό οι Χρουτσοφικοί εξαπέλυσαν την επίθεσή και προδοσία τους σε αυτό το ζήτημα. Επιτέθηκαν τη θεωρία και την πρακτική της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που ταυτίστηκε με το όνομα του Στάλιν. Οι διάδοχοί τους συνέχισαν αυτές τις επιθέσεις. Και το τι συνέβη στη συνέχεια είναι γνωστό. Κανένας κομμουνιστής ή συμπαθών της επανάστασης που μπορεί να αξιολογήσει αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός ότι η ρεβιζιονιστική προδοσία και η ιμπεριαλιστική επίθεση δεν περιορίστηκαν στο Στάλιν. Αντίθετα, επρόκειτο για μια θεμελιώδη διευθέτηση λογαριασμών με και εκδίκησης προς το σοσιαλισμό και την ιστορία του.
Αργότερα, εμφανίστηκαν στο προσκήνιο οι Ευρωκομμουνιστές ως οι πιο λυσσαλέοι αντιλενινιστές. Με την επίθεση ενάντια στον Στάλιν ο Χρουστσόφ ήθελε να καταστρέψει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και πρακτική της. Οι Ευρωκομμουνιστές, από την άλλη πλευρά, ήθελαν, όπως είπε ο Ενβέρ Χότζα, να πλήξουν τη θεωρία και την πρακτική της προλεταριακής επανάστασης, εξαπολύοντας επίθεση εναντίον του Λένιν. Οι Τιτοϊκοί και οι Μαοϊκοί επιτέθηκαν ενάντια στις θεμελιώδεις αρχές της προλεταριακής επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και ανακοίνωσαν ότι «είχαν μπει στο δρόμο ενός δικού τους δρόμου προς το σοσιαλισμό». Έβαλαν στην άκρη την σοσιαλιστική οικοδόμηση, τον αγώνα για την επανάσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό, καθώς και όλες τις θεμελιώδεις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού. Πρόδωσαν τη διεθνή εργατική τάξη και τους λαούς του κόσμου, καταφεύγοντας σε λαμπερές και γυαλιστερές ρητορείες.
Ηγέτης του αγώνα κατά του ρεβιζιονισμού
Αν η αποτίμηση του έργου του Ενβέρ Χότζα περιοριστεί μόνο σε ό, τι έκανε στην Αλβανία, αυτό σημαίνει ότι δεν βλέπουμε ή δεν κατανοούμε τη συμβολή του και τις προσπάθειές του για την υπεράσπιση και ανάπτυξη της επιστημονικής θεωρίας της διεθνούς εργατικής τάξης, την ηγεσία του στο αντιρεβιζιονιστικό αγώνα, και την ηθική υποστήριξη που έδωσε στους λαούς όλου του κόσμου για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση τους. Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι ο Ενβέρ Χότζα, πρέπει να υπερασπίζεται και να μη λησμονείται, πρώτ’ απ’ όλα, για τη συμβολή του στη μεγάλη υπόθεση της διεθνούς εργατικής τάξης, και όχι μόνο για την προσφορά του στην ίδια του τη χώρα.
Κι αυτό συμβαίνει επειδή ο αγώνας του συντρόφου Ενβέρ Χότζα και του ΚΕΑ υπό την ηγεσία του, κατά του σύγχρονου ρεβιζιονισμού και τα διάφορα ρεύματά του - Χρουτσοφικός, Τιτοϊκός, Ευρωκομουνισμός, κλπ. - και του Μαοϊσμού, οι μεγάλες προσπάθειές του για την υπεράσπιση του μαρξισμού-λενινισμού, η αντίστασή του ενάντια στη περικύκλωση από το ιμπεριαλιστικό- καπιταλιστικό σύστημα και οι προσπάθειές των ιμπεριαλιστών να συνθλίψουν το σοσιαλισμό, και η ανάλυσή του η οποία ξεσκέπασε τις στρατηγικές και τις τρέχουσες τάσεις του ιμπεριαλισμού και των υπερδυνάμεων, έχουν ακόμα μεγαλύτερη σημασία από ότι οι επιτυχίες του για την εγκαθίδρυση και την υπεράσπιση του σοσιαλισμού στην Αλβανία. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτό που βρίσκεται πίσω από αυτή τη μεγάλη προσπάθεια και την αντίσταση είναι η αποφασιστική υπεράσπιση του μαρξισμού-λενινισμού, είναι η προστασία του προλεταριακού του χαρακτήρα, είναι η συνεισφορά για την παραπέρα ανάπτυξή του με βάση την ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης, καθώς και την επιτυχή εφαρμογή του.
Όλοι οι κομμουνιστές θυμούνται πολύ καλά πως οι Μπολσεβίκοι με επικεφαλής τον Λένιν υπερασπίστηκαν και ανέπτυξαν το Μαρξισμό στη βάση των επίκαιρων και θεωρητικών ζητημάτων ενάντια στον οπορτουνισμό της Δεύτερης Διεθνούς, που είχε εκφυλιστεί και παραιτηθεί από τις επαναστατικές της παραδόσεις. Πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε ότι αυτή η υπεράσπιση και ανάπτυξη του μαρξισμού επιτεύχθηκε μέσω ενός πολυμέτωπου αγώνα που συμπεριλάμβανε την υπεράσπιση της μαρξιστικής θεωρίας του κράτους και της θεωρίας της επανάστασης, θεωρίες οι οποίες αποκρύπτονταν από την ηγεσία της οπορτουνιστικής Δεύτερης Διεθνούς, τη θεωρίας για τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, την οργάνωση των κομμουνιστικών κομμάτων νέου τύπου, την καταδίκη των κούφιων ονειροπολημάτων σχετικά με την αστική δημοκρατία και την κριτική στον εξωραϊσμό αυτής, την υπεράσπιση του μαρξισμού σχετικά με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση κλπ. Ο Λένιν χαρακτήρισε την μεγάλη ζημιά που προκλήθηκε από τον οπορτουνισμό της Δεύτερης Διεθνούς ως εξής: «Αυτό που είναι σήμερα απαραίτητο είναι να ξανασκάψουμε βαθιά για να ανακαλύψουμε ξανά το μαρξισμό του οποίου η καθαρότητα δεν εκφυλίστηκε και να μπει στη συνείδηση των πλατιών μαζών.» (Κράτος και Επανάσταση)
Κανένας σοβαρός κομμουνιστής δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός ότι ο Ενβέρ Χότζα, ο ηγέτης του ΚΕΑ, διεξήγαγε ένα παρόμοιο αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονισμό στην εξουσία και στον οπορτουνισμό όλων των αποχρώσεων. Σήμερα, μπορούμε να δούμε καλύτερα τη σοβαρότητα της ζημίας που προκλήθηκε από τα ρεύματα του Χρουτσοφισμού, του Μπρεζνιεφισμού, τού Τιτοϊσμού, του Μαοϊσμού, του Ευρωκομμουνισμού κλπ, στην υπόθεση της επανάστασης. Κατά συνέπεια, πρέπει να κατανοηθεί καλύτερα η μεγάλη σημασία της αποφασιστικής υπεράσπισης του μαρξισμού-λενινισμού από το σύντροφο Ενβέρ Χότζα.
Αυτό που συνέβη ήταν ένας πολύπλευρος αγώνας ενάντια σε όλες αυτές τις αντι-προλεταριακές ιδεολογίες για την πολύπλευρη υπεράσπιση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού, όπως το κράτος και την επανάσταση, το λενινιστικό κόμμα, τον ιμπεριαλισμό και τις αντιφάσεις του, τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και τη κατανόησης του προλεταριακού σοσιαλισμού , το αριστούργημα του Στάλιν (την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ), το φιλοσοφικό υλισμό, ακόμη και τη μαρξιστική αισθητική στις τέχνες και τη λογοτεχνία. Η καθαρότητα του μαρξισμού-λενινισμού και του προλεταριακού σοσιαλισμού διατηρήθηκε. Επιπλέον, η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία αναπτύχθηκε παραπέρα μέσω του καθημερινού αγώνα.
Στον αγώνα κατά του Τιτοϊσμού, του Χρουτσοφισμού - του σύγχρονου ρεβιζιονισμού – του Ευρωκομμουνισμού και του Μαοϊσμού, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα όχι μόνο υπερασπίστηκε τις θεμελιώδεις θέσεις του Μαρξισμού-Λενινισμού, όπως για τον ιμπεριαλισμό, για το κράτος, για την επανάσταση, για τη ταξική πάλη, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση κλπ και τις εμπλούτισε μέσα από τα πραγματικά γεγονότα, αλλά και υπερασπίστηκε σθεναρά το φιλοσοφικό υλισμό.
Ξεσκέπασε τις προσπάθειες του Μαοϊσμού να θέσει τον διαλεκτικό υλισμό στην υπηρεσία του ρεβιζιονισμού, διαστρεβλώνοντας, με τον ίδιο τρόπο όπως και όλοι οι άλλοι, τις θεμελιώδεις θέσεις του Μαρξισμού-Λενινισμού και μετατρέποντάς τον στην ουσία σε μεταφυσική, και με σκοπό τη συγκάλυψη την πορείας που πήρε η Κίνα.
Με μεγάλη αυτοπεποίθηση μπορούμε να ισχυριστούμε ότι, με τον ίδιο τρόπο που ο Λένιν είναι ο ηγέτης της περιόδου απαλλαγής από τον οπορτουνισμό της Δεύτερης Διεθνούς, της πραγματοποίησης της σοσιαλιστικής επανάστασης και της στερέωσης του μαρξισμού πιο γερά στα πόδια του, και ότι με τον ίδιο τρόπο που ο Στάλιν είναι ο ηγέτης της περιόδου της υλοποίησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και του αγώνα ενάντια στο τροτσκισμό, και ενάντια σε άλλες ιδεολογικές παρεκκλίσεις και την ιμπεριαλιστική περικύκλωση, έτσι και ο Ενβέρ Χότζα είναι ο ηγέτης της περιόδου του αγώνα ενάντια στο πισωγύρισμα και τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό.
Εάν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα έχει αρχίσει να στέκεται γερά στα πόδια του και πάλι, αυτό συμβαίνει, πάνω στη βάση μιας κληρονομιάς και μιας πλατφόρμας, στην εδραίωση της οποίας και στο πέρασμά της στις επόμενες γενιές ο Ενβέρ Χότζα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο. Στον Ενβέρ Χότζα οφείλει το κίνημα, κατά ένα μεγάλο μέρος, την ιδία την ύπαρξή του και την ιδεολογική του πλατφόρμα, η οποία είναι ανεπαρκής σήμερα και θα πρέπει να ανανεωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στις τρέχουσες συνθήκες από όλες τις απόψεις.
Ο Ενβέρ Χότζα δεν επανέλαβε απλώς το γεγονός ότι δεν υπήρξε αλλαγή στη φύση του ιμπεριαλισμού και ότι η εποχή μας είναι η εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων, όπως επισήμανε ο Λένιν στις αρχές του αιώνα μας, αλλά υπερασπίστηκε και ανέπτυξε αυτή τη θεωρία με βάση τις τρέχουσες εξελίξεις.
«Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου, σήμερα εξαπλώνεται ευρέως, δημιουργώντας τεράστια μονοπώλια τα οποία δεν έχουν καμία τεχνολογική ενότητα. Μέσα σε αυτά τα γιγάντια μονοπώλια με τη μορφή συγκροτημάτων δρουν ολόκληρες επιχειρήσεις και κλάδοι της βιομηχανικής παραγωγής, των κατασκευών, των μεταφορών, του εμπορίου, των υπηρεσιών, των υποδομών, κ.λπ. Παράγουν τα πάντα, από παιδικά παιχνίδια μέχρι διηπειρωτικούς πυραύλους.» («Ιμπεριαλισμός και επανάσταση»)
«Η συγχώνευση και η ένωση των βιομηχανικών, εμπορικών, γεωργικών και τραπεζικών επιχειρήσεων, οδήγησαν στη δημιουργία νέων μορφών μονοπωλίων, στη δημιουργία των μεγάλων βιομηχανο-εμπορικών ή βιομηχανο-γεωργικών συγκροτημάτων, μορφές που εφαρμόζονται πλατιά, όχι μόνο στις καπιταλιστικές χώρες της Δύσης αλλά και στη Σοβιετική Ένωση, στην Τσεχοσλοβακία, στη Γιουγκοσλαβία και σε άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες. Στο παρελθόν οι μονοπωλιακές ενώσεις εκτελούσαν τη μεταφορά και την πώληση των εμπορευμάτων βοηθούμενες από άλλες ανεξάρτητες φίρμες, σήμερα τα μονοπώλια έχουν στα χέρια τους τόσο τη παραγωγή, όσο και τη μεταφορά και την αγορά». (ο.π.)
Σε όλη τη διάρκεια της ζωής και του αγώνα του, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα ήταν ο αξιόπιστος οδηγός για τα κομμουνιστικά κόμματα των διαφόρων χωρών που αποτελούν το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Πάντα ενθάρρυνε και έδινε την ηθική υποστήριξη σε αυτά έτσι ώστε να μην απελπίζονται μπρος στις δοκιμασίες και τις προσωρινές αποτυχίες, να ανανεώνονται συνεχώς και να αναλαμβάνουν την εκπλήρωση των επαναστατικών τους καθηκόντων ως αγωνιζόμενα κόμματα. Εκτιμούσε το επαναστατικό έργο που ερχόταν σε πέρας από τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα, ακόμα κι αν ήταν μικρά εκείνη τη στιγμή, και τα ενθάρρυνε να είναι πιο θαρραλέα και να παίρνουν την πρωτοβουλία έτσι ώστε να αναλαμβάνουν μεγαλύτερα καθήκοντα.
Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έγραψε τα εξής με μεγάλη αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα:
«Τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα, όλοι οι επαναστάτες, όσο λίγοι κι αν είναι αριθμητικά, μπαίνουν στο λαό, οργανώνουν συστηματικά, με ιδιαίτερη φροντίδα και υπομονή τις μάζες, τις πείθουν ότι είναι μεγάλη η δύναμη τους, ότι είναι σε θέση να ανατρέψουν το κεφαλαίο, να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους και να τη χρησιμοποιήσουν προς όφελος του προλεταριάτου και του λαού. Αυτά τα κόμματα δεν σκέφτονται ότι, επειδή είναι μικρά, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το συνασπισμό των κομμάτων της αστικής τάξης και τη διαμορφωμένη από αυτά κοινή γνώμη». (Ιμπεριαλισμός και επανάσταση)
Η επαναστατική αυτή θέση ήταν ο βασικός οδηγός για τον Ενβέρ Χότζα και το κόμμα του ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες. Ακόμη και το 1966 έλεγε με αποφασιστικότητα τα εξής:
«Το κόμμα μας πιστεύει ότι η παρούσα κατάσταση δεν επιτρέπει σε κανέναν που αποκαλείται κομμουνιστής ή επαναστάτης να περιμένει τις επιθέσεις των ρεβιζιονιστών, να τις παρακολουθεί και να είναι ικανοποιημένος χαιρετίζοντας τον αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονισμό που διεξάγεται από άλλους. Ο χρόνος δεν περιμένει. Οι Μαρξιστές-λενινιστές πρέπει να είναι σε θέση επίθεσης και όχι άμυνας. Ποτέ δεν έχουν φοβηθεί τις ρεβιζιονιστικές επιθέσεις και απειλές. Ο φόβος είναι μια έννοια η οποία είναι ξένη προς αυτούς. Δεν γνωρίζουν αυτή την λέξη στον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το ρεβιζιονισμό. Εκείνοι που φοβούνται τον ιμπεριαλισμό είναι οι ρεβιζιονιστές. Το να φοβάσαι τον ρεβιζιονισμό σημαίνει ότι φοβάσαι περισσότερο τον ιμπεριαλισμό και ότι δεν έχεις πίστη στη δύναμη και τη νίκη του Μαρξισμού-Λενινισμού.» (Να Παλέψουμε ενάντια στο Σύγχρονο Ρεβιζιονισμό)
Αυτή ήταν η θέση του Ενβέρ Χότζα σε ολόκληρη τη ζωή και τον αγώνα του. Όπως γίνεται σαφές από αυτά τα αποσπάσματα, η στάση του ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις αντιδραστικές δυνάμεις ήταν η κατά μέτωπο επίθεση. Δεν τα έγραψε αυτά χωρίς να τα πιστεύει ή χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις συνθήκες και χωρίς σοβαρή σκέψη, μόνο και μόνο για να ενθαρρύνει την ανάληψη δράσης. Αντίθετα, έδειξε που βρίσκονται οι πραγματικές δυνατότητες της επανάστασης και της επαναστατικής δουλειάς. Για αυτό το λόγο εκτιμούσε σε μεγάλο βαθμό την καθημερινή πρακτική δουλειά και κάθε μικρό βήμα των κομμουνιστικών κομμάτων, ιδιαίτερα αυτά των ιμπεριαλιστικών-καπιταλιστικών χωρών, και τα ενθάρρυνε να προχωρήσουν προς τα μπρος.
«Τα γνήσια Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα βρίσκονται στη πρώτη γραμμή και όχι στην ουρά της επαναστατικής δράσης. Οι προσωρινά περιορισμένες δυνατότητες πάλης και προσπαθειών που διαθέτουν για να αντιτάσσονται και που πρέπει να αντιτάσσονται στην μεγάλη δύναμη της καπιταλιστικής αντίδρασης, δεν τα αποθαρρύνουν.» (Ιμπεριαλισμός και επανάσταση)
Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπογράμμισε ότι τα πραγματικά κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να προσανατολίζονται προς την καθημερινή πρακτική επαναστατική δουλειά, να μαθαίνουν μαζί με τις μάζες στη διάρκεια αυτής της δουλειάς και του αγώνα και ότι οι μάζες θα αποκτήσουν εμπειρία στη βάση αυτού αγώνα τους. Επίσης, επέστησε την προσοχή στην επιτακτική ανάγκη να δοθεί σημασία στην θεωρητική μόρφωση. Ποτέ δεν δέχθηκε τη θεωρητική ανεπάρκεια και είχε τη γνώμη ότι αυτός ήταν ένας σημαντικός λόγος για τον εκφυλισμό των παλαιών κομμουνιστικών κομμάτων. Τόνισε ιδιαίτερα το γεγονός ότι το έργο της μελέτης Μαρξισμού-Λενινισμού, δεν μπορεί να διαχωριστεί από την επαναστατική δράση.
Όλες αυτές οι κριτικές του Ενβέρ Χότζα και η υπεράσπιση του Μαρξισμού-Λενινισμού στη διάρκεια όλη του της ζωής, δεν είναι μια απλή επανάληψη όλης αυτής της επιστημονικής θεωρίας μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αντίθετα, αυτή η υπεράσπιση περιλαμβάνει προσπάθειες ανακαίνισης /ανάπτυξης αυτής της επιστήμης με βάση τα πραγματικά γεγονότα και φαινόμενα. Αυτό είναι που έκανε ο Ενβέρ Χότζα με έναν απλό και σεμνό τρόπο, και αυτό είναι που τον κάνει πιο πολύτιμο. Η διεθνής εργατική τάξη και κάθε κομμουνιστής, δεν θα ξεχάσει τον Ενβέρ Χότζα. Θα τον υπερασπίζεται ενάντια σε όλες τις επιθέσεις με αποφασιστικό τρόπο και θα παραμένει στο πλευρό αυτού το μεγάλου γιου της διεθνούς εργατικής τάξης.
Οκτώβρης 2008
Κόμμα Εργασίας της Τουρκίας (EMEP)

Διαβάστε επίσης: ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ 100 χρόνια από τη γέννησή του

***

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ! Ε. Χότζα: Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα και η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού


Αθήνα, Οκτώβριος 2009
Σελίδες: 38
Φωτογραφίες: 8
Διαστάσεις: Α5
Τιμή: 3 ευρώ
Η έκδοση είναι εμπλουτισμένη με άρθρο για τα 100χρονα του Ενβέρ Χότζα που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα "Ανασύνταξη" και με άρθρο του δοκιμιογράφου Νιλς Άντερσσον "Ο Ενβέρ Χότζα και η εποχή του", το οποίο δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά.
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

«Έφυγε» ο «γιατρός των Αγωνιστών και του λαού» κομμουνιστής Νίκος Φίλιας

Στις 11 Δεκέμβρη έπαψε να χτυπά η καρδιά, σε ηλικία 73 ετών, του κομμουνιστή γιατρού Νίκου Φίλια και στις 14 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε στο Α΄ Νεκροταφείο η αποχαιρετιστήρια πολιτική τελετή. Τον αποχαιρέτησε, μεταξύ άλλων, και ο σ. Τάσος Μπάλλος που ρωτώντας τον πως θα χαρακτήριζε το στενό του φίλο καρδιολόγο Νίκο Φίλια είπε: «γιατρό των Αγωνιστών και του λαού». Μας είπε ακόμα πως όταν βρίσκονταν μαζί του σε φιλικές παρέες, ο κομμουνιστής Νίκος Φίλιας συνήθιζε πάντα να λέει, όταν η συζήτηση περνούσε στα πολιτικά : «ο φίλος μου και εγώ είμαστε σταλινικοί», συνοδεύοντας τη δήλωσή του κάποιες φορές με το ανάλογο λεπτό του και ευχάριστο χιούμορ:
«Πολυαγαπημένε μου και πολυακριβέ μου Νίκο. Σπάνιε, ευγενικέ, σεμνέ και αδελφικέ μου φίλε για 42 ολόκληρα και πλέον χρόνια από τότε που πρωτογνωριστήκαμε όταν ήρθες από το Μόναχο στη Βασιλεία «ψάχνοντας» από τις πρώτες κιόλας μέρες να συνδεθείς με κομμουνιστές για να πάρεις μαζί τους ενεργά μέρος – όπως και πήρες πάντα μαχητικά – στην πάλη κατά της στρατιωτικο-φασιστικής διχτατορίας.
Φεύγοντας πρόωρα από τη ζωή άφησες πίσω σου, από πολλές πλευρές, φτωχότερο τον τόπο μας. Όμως σημασία δεν έχει το πόσο ζει κανείς αλλά το πώς ζει και εσύ Νίκο είχες πλούσια αντιφασιστική και επαναστατική δράση μα και πολύ πιο πλούσια ανιδιοτελή κοινωνική προσφορά και δράση, χαρακτηριστικό στοιχείο αγνών Αγωνιστών.
Ξεχώριζες για την αξιοπρέπεια και τον ακέραιο χαρακτήρα σου, για τη σεμνότητα και την παροιμιώδη ειλικρίνειά σου, για την απλότητα και το αξιοζήλευτο ήθος μα και για τη μεγάλη υπερευαίσθητη και ευγενική καρδιά σου.
Πολυαγαπημένε μου αδελφικέ μου φίλε και σύντροφε τούτη τη σκληρή και βουβή ώρα δε θα μιλήσω για τους πλούσιους αγώνες σου. Όμως χωρίζοντας σήμερα για πάντα νοιώθω την ανάγκη και την υποχρέωση να σ’ ευχαριστήσω δημόσια για τα τόσα πολλά που πρόσφερες σαν γιατρός με μεγάλη προθυμία και πολύ απλόχερα μα και χωρίς χρήματα – κι’ αυτό ήταν πάντα το μεγαλείο του χαρακτήρα σου και μια απ’ τις πολλές αρετές σου - σε τόσους πολλούς επαναστάτες κομμουνιστές σταλινικούς-ζαχαριαδικούς αντάρτες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ).
Μ’ αυτά τα ελάχιστα και πολύ φτωχά λόγια σ’ αποχαιρετώ Νίκο συγκλονισμένος απ’ τον πρόωρο χαμό σου και τον αιφνίδιο χωρισμό μας, μεταφέροντας σου και τον αποχαιρετισμό του επίσης συγκλονισμένου κοινού μας φίλου Τάκη Αρμύρου που δεν μπόρεσε σήμερα να βρεθεί κοντά σου, διατηρώντας πάντα ζωντανή, στη μνήμη και στη καρδιά μας, την ευγενική σου μορφή».
Διαβάστε Περισσότερα »

Το χρουστσοφικό «αίμα νερό δε γίνεται» ή οι Ούγγροι και Έλληνες σοσιαλδημοκράτες («Κ»ΚΕ) τιμούν μαζί τον αποστάτη Janos Kadar

Στις 4 Ιούλη οι Ούγγροι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες (ΟΥ«Κ»ΕΚ) τίμησαν από κοινού με το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ (αντιπροσωπία μ’ επικεφαλής τον Γ.Μαρίνο, μέλος του ΠΓ) την 21η επέτειο του θανάτου του αποστάτη Janos Kadar στο κεντρικό Νεκροταφείο της Βουδαπέστης.
Είναι η δεύτερη φορά που Ούγγροι και Έλληνες χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες τιμούν μαζί τον αντισταλινικό-αντικομμουνιστή Janos Kadar. Η πρώτη ήταν στις 5 Ιούλη 1997 με συμμετοχή του αποστάτη Χ.Φλωράκη («Ρ» 6/7/1997, σελ. 9).
Ο «Ριζοσπάστης» έγραφε τότε πως «με την εκδήλωση αυτή το Εργατικό Κόμμα δεν τιμά μόνο τον Γιάνος Κάνταρ, αλλά και στο πρόσωπό του τους αγώνες για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Ουγγαρία, που έβγαλε τη χώρα από την ιστορική καθυστέρηση, καθιέρωσε νέες κοινωνικές κατακτήσεις και δικαιώματα για τους εργαζόμενους…» («Ρ» 6/7/1997, σελ. 9), ενώ ο φλύαρος χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης Γ.Μαρίνος στη φετινή εκδήλωση ανέφερε μεταξύ πολλών άλλων ρεφορμιστικών αερολογιών: «θέλουμε σήμερα να τιμήσουμε μαζί σας τον σύντροφο Γιάνος Κάνταρ, επιφανές στέλεχος του Ουγγρικού και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, που συνέβαλε στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη χώρα σας και αντιτάχθηκε, κι’ αυτός, στην αντεπανάσταση του 1956, που η αστική τάξη, μαζί με τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, επιχείρησαν να ανατρέψουν το σοσιαλισμό και να γυρίσουν τις εξελίξεις πίσω, στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα» («Ρ»6/7/2010).
Ο Χρουστσόφ της Ουγγαρίας, αντισταλινικός προδότης Janos Kadar, ούτε αγώνες έκανε «για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού» ούτε «συνέβαλε στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού» μα ούτε «στέλεχος του Ουγγρικού και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος», και πολύ περισσότερο «επιφανές», υπήρξε, όπως ισχυρίζονται οι Έλληνες χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ. Αντίθετα μάλιστα: υπήρξε επιφανές στέλεχος της αντεπαναστατικής διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας και διορισμένος υποτακτικός της προδοτικής αντισταλινικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν κλπ. που βάδισε με συνέπεια το χρουστσο-μπρεζνιεφικό αντεπαναστατικό δρόμο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης: ήταν αυτός που αποφάσισε και εφάρμοσε τις, μετά το ΄56, καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις και καθοδήγησε άμεσα τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Ουγγαρία, καταστρέφοντας έτσι όχι μόνο το σοσιαλισμό αλλά και όλες τις «κοινωνικές κατακτήσεις και τα δικαιώματα» των Ούγγρων εργαζομένων.
Ο αντεπαναστάτης Janos Kadar είχε διαγραφεί από το κόμμα της Ουγγαρίας για τις εθνικιστικές και τις σοσιαλδημοκρατικές του απόψεις και είχε κλειστεί φυλακή (1951-54). Αποφυλακίσθηκε μετά την ωμή, βίαιη και απροσχημάτιστη επέμβαση των σοβιετικών χρουστσοφικών στα εσωτερικά του Ουγγρικού κόμματος και προωθήθηκε στην ΚΕ, όπως και ο άλλος αντεπαναστάτης, ο Imre Nagy, που τελικά, αφού τον έκαναν δυο φορές πρωθυπουργό (4 Ιούλη 1953 και τον Οκτώβρη 1956) τον θυσίασαν οι Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν, κλπ. όταν ανακοίνωσε στις 32/10/1956 την έξοδο της Ουγγαρίας απ’ το Στρατιωτικό Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Κατά τη διάρκεια των χρουστσοφικών επεμβάσεων στο Ουγγρικό κόμμα ο Kadar «υπήρξε απ’ τους πιο σφοδρούς επικριτές του Rakosi» (I.Fetscher, 1968), όπως παραδέχονται ακόμα και οι δυτικοί αντικομουνιστές.
Ο Matyas Rakosi αναφέρει στις «Αναμνήσεις» του ότι οι επεμβάσεις των προδοτών σοβιετικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά των κομμουνιστικών κομμάτων άρχισε κιόλας την ίδια μέρα της κηδείας του Ιωσήφ Στάλιν (γράμμα του Erwin Roznyai στον Kurt Gossweiler).
Στη διάρκεια της περιόδου 1953-1956 (άλλα και πρωτύτερα) διεξάχθηκε σφοδρότατη ταξική πάλη μεταξύ των επαναστατικών σταλινικών δυνάμεων, με επικεφαλής το μεγάλο Ούγγρο επαναστάτη Matyas Rakosi, και των αντεπαναστατικών σοσιαλδημοκρατικών χρουστσοφικών δυνάμεων, πάλη που, όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες, κατέληξε «προσωρινά» σε ήττα τους («στην Ουγγαρία μεταξύ 1953-1956, η πάλη που άρχισε για την κοινωνική αναγέννηση, υπέστη ήττα. Η ομάδα του Ράκοσι-Γιέρου, που επικράτησε στην ηγεσία, οδήγησε το Κόμμα των Ούγγρων Εργαζομένων και ολόκληρη τη χώρα σε βαθιά κρίση», «Ρ» 12-3-1989, σελ. 47). Το κόμμα και τη χώρα δεν την οδήγησε η επαναστατική ηγεσία του Matyas Rakosi σε «βαθιά κρίση», αλλά αντίθετα η ωμή επέμβαση των προδοτών σοβιετικών χρουστσοφικών και οι Ούγγροι χρουστσοφικοί της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής ομάδας των Nagy-Kadar
Όμως η ωμή και απροσχημάτιστη επέμβαση των σοβιετικών χρουστσοφικών οδήγησε τελικά σε βίαιη αντικατάσταση της επαναστατικής ηγεσίας Rakosi(18 Ιούλη 1956) και στο θρίαμβο της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής επανάστασης στην Ουγγαρία (συνέλαβαν τον Matyas Rakosi, τον απήγαγε γκανγκστερικά απ’ τη χώρα του η χρουστσοφική εγκληματική συμμορία, τον εξόρισε στη Σοβιετική Ένωση, άγνωστο που, και τελικά τον δολοφόνησε στον τόπο της εξορίας το 1971).
Εμπνευστές, οργανωτές και πρώτοι καθοδηγητές της αντεπανάστασης στην Ουγγαρία ήταν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της προδοτικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν κλπ., η οποία άρχισε με την ανοιχτή επέμβαση στα εσωτερικά του Ουγγρικού Κόμματος και τη βίαιη ανατροπή της Λαϊκής Εξουσίας που επισφραγίστηκε με την οριστική προώθηση στην ηγεσία του Κόμματος της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής ομάδας των Nagy-Kadar, ενώ στην αντεπαναστατική πορεία, και μετά τους χρουστσοφικούς, προστέθηκαν και συνασπίστηκαν μαζί τους, σε κοινή και παράλληλη αντεπαναστατική δράση, και οι δυνάμεις της φασιστικής φεουδο-αστικής ουγγρικής αντίδρασης που είχαν την παντοειδή ενίσχυση και υποστήριξη των ξένων ιμπεριαλιστών – αντεπαναστατική πορεία που κόστισε στον ουγγρικό λαό και την εργατική τάξη αυτής της πολύπαθης χώρας ποτάμια αίμα.
Και ακριβώς αυτό, δηλ. τον αντεπαναστατικό ρόλο των σοβιετικών χρουστσοφικών, αποσιωπά, διαστρεβλώνοντας πλήρως την ιστορική αλήθεια, ο λαλίστατος λακές του ντόπιου κεφαλαίου χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης Γ. Μαρίνος, που σκόπιμα περιορίζει το όλο ζήτημα της αντεπανάστασης στην Ουγγαρία μόνο στην «αστική τάξη» και τις «δυνάμεις του ιμπεριαλισμού» (στο ζήτημα της αντεπανάστασης στην Ουγγαρία θα επανέλθουμε διεξοδικότερα σ’ άλλη ευκαιρία. Όμως επιβάλλεται να σημειωθεί με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια ότι όλες οι, μετά το ΄53, βίαιες αντεπαναστάσεις στην ανατολική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ουγγαρίας, ήταν πρώτα και κύρια και αποκλειστικά έργο των προδοτών σοβιετικών ρεβιζιονιστών και των πρόθυμων υποτακτικών τους σ’ αυτές τις χώρες).
Τέλος, ο βαμμένος αντισταλινικός-αντικομμουνιστής σοσιαλδημοκράτης Janos Kadar εκδηλώνει το βαθύτατο ταξικό μίσος με ιδιαίτερη σφοδρότητα απέναντι στην επαναστατική καθοδήγηση του Matyas Rakosi, στο κείμενο της Ολομέλειας της προσωρινής ΚΕ (2-5 Δεκέμβρη 1956). Επιπλέον απ’ τις τοποθετήσεις του ίδιου κειμένου αναδεικνύεται και ο δικός του αντεπαναστατικός ρόλος. Σ’ αυτό ο αποστάτης Kadar μιλά συνέχεια για κλίκα των «Rakosi-Geroe», για «σεκταριστική-δογματική πολιτική», που «εμπόδισε την επέκταση του δημοκρατισμού στην κομματική και κοινωνική ζωή και παραβίασε τη σοσιαλιστική νομιμότητα», για «εγκλήματα», κλπ.: «αυτή η ηγετική κλίκα δεν ήταν ικανή να παραδεχτεί και να διορθώσει τα μεγάλα λάθη και τα εγκλήματα. Βασικά δεν άλλαξε τη στάση της μετά το ιστορικό ΧΧ συνέδριο του ΚΚΣΕ και δεν πήρε υπόψη της τις αποφάσεις και τις υποδείξεις του». Ο Janos Kadar, αυτός ο αντεπαναστάτης σοσιαλδημοκράτης, δεν μπορούσε να ακολουθήσει άλλο δρόμο απ’ τον αντεπαναστατικό δρόμο που ακολούθησε: το δρόμο της ολοκληρωτικής εξάλειψης του σοσιαλισμού και της πλήρους παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην Ουγγαρία – παλινορθωμένος καπιταλισμός που κατέρρευσε τον ίδιο χρόνο που και ο ίδιος άφησε τα «εγκόσμια» ταξιδεύοντας προς συνάντηση των αφεντικών του Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν κλπ.
Διαβάστε Περισσότερα »

Μαζικές και μαχητικές οι απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις της 15/12

Με μαζικότητα και οργή ανάλογη της 5ης Μάη απάντησαν οι εργαζόμενοι ενάντια στους σκοπούς της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ως πιστού υπηρέτη της τρόικας να καταπατήσει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και τη διάλυση των ΔΕΚΟ, μία εξέλιξη που επιφέρει ακόμα πιο σκληρές συνθήκες εργασίας και ζωής για την εργατική τάξη και όλο το λαό. Με τη θεσμική κατάργηση (και με την ανοχή της ξεπουλημένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ) των ΣΣΕ, όπλο διεκδίκησης στα χέρια των εργαζομένων, οι οποίοι θα αναγκάζονται να υπογράφουν ληστρικές ατομικές συμβάσεις, και ουσιαστικά την καταδίκη τους, ανάλογα με τις εκάστοτε ορέξεις των αφεντικών και με το πρόσχημα της κρίσης και της μη κερδοφορίας των επιχειρήσεων, ανοίγεται ένας παραπέρα κύκλος μεταφοράς ζεστού και δωρεάν χρήματος στους καπιταλιστές που δεν έχουν κανένα σχέδιο εξόδου από τη γενική και δομική οικονομική κρίση παρά μόνον αυτό: την υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου (βλέπε ΔΕΚΟ).

Έτσι, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες ξεκίνησαν πρώτοι τις κινητοποιήσεις ενάντια στη ληστρική μείωση των μισθών τους και την ουσιαστική κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα των μετακινήσεων με συνεχείς απεργίες και στάσεις εργασίας και καταλήψεις των αμαξοστάσιων των ΕΘΕΛ. Πολύ θετικές ενέργειες των εργαζομένων στα ΜΜΜ ήταν η πράξη αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στο εμπόριο με την κήρυξη στάσης εργασίας την Κυριακή 12/12, ημέρα που οι καπιταλιστές ήθελαν να μείνουν ανοιχτά τα καταστήματα του κέντρου της Αθήνας, καταργώντας το θεσμό της Κυριακάτικης αργίας, ενώ την ημέρα της πανεργατικής απεργίας τα ΜΜΜ λειτούργησαν τις πρωινές ώρες ώστε να μπορέσει ο κόσμος να κατέβει στις συγκεντρώσεις και χωρίς να πληρώσει εισιτήριο.

Παρά το κρύο και τη βροχή η απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνας ήταν πάρα πολύ μαζική, ανάλογη της 5ης του Μάη, με τον μεγαλύτερο όγκο των διαδηλωτών να βρίσκεται στη συγκέντρωση πρωτοβάθμιων σωματείων, συλλόγων εκπαιδευτικών και φοιτητικών συλλόγων στο Μουσείο. Οι σύντροφοι της Κίνησής μας παρενέβησαν με μοίρασμα προκήρυξης και ανάρτηση πανό που συμπυκνώνει την πολιτική μας πρόταση για έξοδο εδώ και τώρα της Ελλάδας από ΕΕ-ΟΝΕ και για μονομερή στάση πληρωμών ολόκληρου του τοκογλυφικού χρέους. Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να ξανατονιστεί η έντονη αποτύπωση της απουσίας των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, τόσο από την απεργία όσο και από τις συγκεντρώσεις. Με το 90% αυτών των εργαζόμενων να μην ανήκουν σε πρωτοβάθμιο σωματείο, με μόνο 160 πρωτοβάθμια σε 4000 επιχειρήσεις με πάνω από 50 εργαζόμενους, ο λεγόμενος ιδιωτικός τομέας των μεγαλύτερων αντεργατικών αυθαιρεσιών και επισφάλειας, απουσιάζει πλήρως. Δεν είναι, ακόμη, άσκοπο να ξανατονιστεί, η έντονη απουσία των ταξικών μας αδελφών - των μεταναστών – για μια ακόμη φορά, σαν αποτέλεσμα της ουσιαστικής απουσίας τους από τα συνδικάτα. Τα συνδικάτα δεν αποτελούν ακόμη το «κύριο σπίτι» τους, δεν έχουν γίνει ο χώρος προστασίας και «ταξικής νομιμοποίησής» τους, απέναντι στις ρατσιστικές επιθέσεις που συμπληρώνουν τα όσα βιώνουν με την υπόλοιπη εργατική τάξη. Και πρέπει να επαναληφθεί πως σχεδόν τίποτε δεν έχει γίνει για τη μοναξιά, την απόγνωση, των – μακροχρόνια κύρια – ανέργων (νέων πρωτοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας, γυναικών, μεσηλίκων που απολύονται), που όντας τελείως εκτός συνδικαλιστικού κινήματος μένουν μόνοι χωρίς κουράγιο καν ν’ αγωνιστούν, σε μια κατάσταση που συνιστά πραγματικό έγκλημα, ενάντια στο πιο ευαίσθητο και χτυπημένο κομμάτι της εργατικής τάξης.

Στις 15 Δεκέμβρη που συγκεντρώθηκαν πάνω από 100000 εργαζόμενοι, κόντρα στην εντεινόμενη έξαρση της φασιστικοποίησης που ακολουθεί την ένταση των αντιλαϊκών μέτρων, κόντρα στις πολλαπλές πιέσεις των καπιταλιστών, απείργησε κύρια – όπως πάντα – ο λεγόμενος δημόσιος τομέας και οι ΔΕΚΟ, που σύντομα δεν θα είναι ούτε κατ’ επίφαση ΔΕΚΟ. Συμμετείχαν στις εκδηλώσεις απλοί εργαζόμενοι που χτυπιούνται βάρβαρα από τα κατοχικά μέτρα του Μνημονίου της χρεοκοπίας, που όμως δεν ήταν όσοι ήθελαν γιατί έπρεπε να διαλέξουν στην ουσία «κομματικό μπλόκ» και ξεχωριστές «συγκεντρώσεις και υποσυγκεντρώσεις» για να συμμετέχουν. Και πανεργατική συγκέντρωση ειδικά σ’ αυτές τις συνθήκες, με την καταστολή να διαγκωνίζεται την εξαθλίωση, σημαίνει ενότητα, σημαίνει συμμετέχω εκεί που εργασιακά ανήκω, ή ανήκα λόγω ειδικότητας ή κλάδου, για τους ανέργους.

Στην πορεία που ακολούθησε η αστυνομία έδειξε τις διαθέσεις της από νωρίς περικυκλώνοντας πολλά μπλοκ διαδηλωτών. Καθώς η κεφαλή της πορείας έφτανε στην πλατεία Συντάγματος ξεκίνησαν συγκρούσεις μπροστά στο Υπουργείο Οικονομικών και τα ΜΑΤ έκαναν εκτεταμένη χρήση χημικών και βομβών κρότου-λάμψης τις οποίες και πετούσαν μέσα στα μπλοκ, ενώ αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ τραυμάτισε διαδηλωτή με τη μηχανή του και πολλοί ασφαλίτες κουκουλοφόροι εισέβαλλαν στο χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου συλλαμβάνοντας άτομα. Αργότερα, και ενώ το μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων έκανε απόπειρα συμβολικής κατάληψης διαμαρτυρίας του κτιρίου της ΓΣΕΕ δυνάμεις των ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ επιτέθηκαν δολοφονικά με τις μηχανές τους στους διαδηλωτές, συλλαμβάνοντας ένα άτομο. Γενικά μπορεί να ειπωθεί ότι η κυβέρνηση και οι κρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί επέλεξαν να χτυπήσουν-διαλύσουν τη μαζική πορεία πριν προσεγγίσει τη Βουλή αφού γνωρίζουν την οργή και την καταδίκη συνολικά του αστικού συστήματος από το λαό και τους εργαζομένους και φοβούνται μία ακόμα πιθανή απόπειρα εισβολής στη Βουλή από διαδηλωτές. Συνολικά έγιναν 8 συλλήψεις αλλά όλοι οι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι.

Το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ ως επικεφαλής του απεργοσπαστισμού για άλλη μια φορά επέλεξε ξεκάθαρα να αφήσει την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της ανενόχλητους, ακολουθώντας την πάγια διασπαστικη-απομαζικοποιητική τακτική της ξεχωριστής συγκέντρωσης στην Ομόνοια – διάσπαση που υπηρετεί τα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όπως και παλιότερα εκείνα της κυβέρνησης Καραμανλή – αποφεύγοντας και πάλι κατά τη διάρκεια της πορείας να ενωθεί με το ασύγκριτα πολύ μεγαλύτερο μπλοκ των εργαζομένων της Πατησίων και τερματίζοντας το ρεφορμιστικό του περίπατο αυτή τη φορά στη Λ.Συγγρού, στρίβοντας δεξιά από τη Βουλή και μακριά από το κέντρο της Αθήνας και τα δακρυγόνα, προφανώς για να μην ταλαιπωρήσει την αστυνομία που τη θεωρεί κομμάτι της εργατικής τάξης μα και πρώτα απ’ όλα να βοηθήσει και πάλι την κυβέρνηση να περάσει τα αντεργατικά μέτρα της τρόικας που υπηρετεί.

Η απεργιακή συγκέντρωση στο εργατικό κέντρο της Θεσσαλονίκης (όπου και έγινε παρέμβαση συντρόφων της Κίνησης) ήταν επίσης πολύ μαζική και μαχητική, ενώ το ΠΑΜΕ έκανε δική του ξεχωριστή-διασπαστική συγκέντρωση στο Αγ. Βενιζέλου με πολύ λιγότερο κόσμο. Στο πρώην Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης μετά από ρίψη αντικειμένων στα ΜΑΤ, αυτά έκαναν χρήση χημικών και προχώρησαν σε 20 προσαγωγές, με τις 3 να μετατρέπονται σε συλλήψεις με πλημμελήματα.

Η συνολική εικόνα των απεργιακών συγκεντρώσεων-διαδηλώσεων ήταν σαφώς ελπιδοφόρα, αφού παρά την «κρυάδα» της ψήφισης του Μνημονίου και των εγκληματικών νόμων για το ασφαλιστικό και τις ΣΣΕ και την μη έγκαιρη κήρυξη απεργιών από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (που τρεις μήνες τώρα καλούσαν μόνο σε παναττικές τρίωρες στάσεις εργασίας που ήταν φυσικά άμαζες), οι εργαζόμενοι κατέβηκαν στο δρόμο μαζικά και μαχητικά. Συγχρόνως όμως, ήταν μια ανεπαρκής συγκέντρωση σε σχέση με τις απαιτήσεις των καιρών (και αυτό σαφώς με ευθύνη όλων των ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών ηγεσιών), με τον συνεχιζόμενο αντεργατικό σεισμό να ισοπεδώνει καθημερινά όλα τα εργασιακά δικαιώματα, να συρρικνώνει σε επίπεδα απόλυτης εξαθλίωσης το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων, να επαναφέρει τον εργασιακό μεσαίωνα καταργώντας και αυτή τη διάτρητη «προστασία» της εργατικής νομοθεσίας, να ξεπουλάει τα πάντα από τον δημόσιο πλούτο στα ξένα μονοπώλια και τους συνεργάτες τους (απ’ όσα ακόμη απέμειναν),. Ταυτόχρονα είναι προφανές ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε τρόμο από τη συσσωρευόμενη οργή των εργαζομένων, των ανέργων και του λαού, και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα τόσο από την κλιμάκωση της κρατικής καταστολής (που παίζει και αυτή το ρόλο της στη μη προοδευτική μαζικοποίηση των κινηματικών διαδικασιών), όσο και από τον πραξικοπηματικό-φασιστικό τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να περάσει τα συνεχιζόμενα νέα μέτρα (ο Παπακωνσταντίνου σε διαμαρτυρία βουλευτή του…ΠΑΣΟΚ απάντησε, ξεπερνώντας κάθε πρόσχημα, ότι αν κατατίθενται νέα μέτρα συνεχώς στη Βουλή τότε θα γίνονται απεργίες κάθε 20 μέρες!). Έτσι προβάλλει ξεκάθαρα το χρέος της οικοδόμησης ενός πλατιού αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που θα παλέψει με όρους νίκης για το τσάκισμα του εγκληματικού Μνημονίου, την επανάκτηση όλων των εργατικών-λαϊκών κατακτήσεων, την έξοδο της χώρας από την ιμπεριαλιστική ΕΕ και την αντίσταση στη φασιστικοποίηση και την κρατική καταστολή, ενώ είναι αναγκαία η πίεση από τα κάτω στη ΓΣΕΕ για να κηρύξει άμεσα απεργίες με την είσοδο του νέου χρόνου. Όσοι εργατοπατέρες είναι με αναφορά στο προεδρείο της ΓΣΕΕ «συσκέπτονται» για την επόμενη μέρα του μοιράσματος των ρόλων και των καρεκλών και αυτή τη φορά, σε μια κρίση αυθεντικότητας και ειλικρίνειας, δεν έκαναν καθόλου πορεία μένοντας στη μικρή τους αποτυχημένη κυκλωτική κίνηση γραφεία ΓΣΕΕ-Πατησίων-Ομόνοια και μετά επιστροφή στο «σπίτι».

Όσοι με τον οποιοδήποτε τρόπο και από τις οποιεσδήποτε θέσεις, μιλούν για «ταξικό πρωτοβάθμιο συνδικαλισμό» πρέπει να προβληματιστούν γιατί πέραν της διακριτής καταγραφής και του όποιου συντονισμού ενεργειών, δεν γεννιούνται νέα πρωτοβάθμια συνδικάτα κόντρα στη θέληση των εργατοπατέρων κάθε λογής. Γιατί δεν απαιτείται η αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου ώστε να αρκούν 7 εργαζόμενοι για τη σύσταση σωματείου (σουηδικό μοντέλο), όπως τάχα σκέπτονται κάποια think tank των καπιταλιστών.

Γιατί δεν οργανώνεται νομική συνδικαλιστική υποστήριξη όλων όσων μαζικά απολύονται είτε καταπατείται η εργατική νομοθεσία σε βάρος τους και δεν καλύπτονται από κανένα σωματείο επιχειρησιακό, κλαδικό, ομοιοεπαγγελματικό.

Γιατί δεν προγραμματίζονται μαζικές καμπάνιες έξω από τα γραφεία του ΟΑΕΔ για να ζυμωθούν με τους άνεργους και να αποδειχτεί στη πράξη πως οι τελευταίοι δεν είναι μόνοι.

Αντί για ανάλωση σε βυζαντινολογίες για την μελλοντική τριτοβάθμια έκφραση του συνδικαλισικού κινήματος, μια πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων από θέση αρχής είναι υποχρεωμένη με τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

Και όλα αυτά που σαν Κίνηση τα έχουμε προτείνει όλο αυτό το διάστημα, δεν είναι κριτικές υποδείξεις «προς τρίτους», αλλά προτάσεις κοινού αγώνα και απαίτηση όλων από όλους.

Στόχος είναι ο αγώνας που έχει ακόμη πολύ συνέχεια, να είναι ενωτικός, μαζικός, αγωνιστικός, με συγκεκριμένους στόχους πάλης – και όχι μόνον αμυντικούς – βήμα στην αγωνιστική ενότητα της εργατικής τάξης, απάντηση στην αντεργατική λαίλαπα που ακόμη δεν έχει μετρήσει την πρώτη μεγάλη της ήττα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Στο επόμενο φύλλο της “Ανασύνταξης”…

 

Οι αποφάσεις της XVI Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων που πραγματοποιήθηκε στη Βενεζουέλα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ - 131 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου προλετάριου επαναστάτη, καθοδηγητή του παγκόσμιου προλεταριάτου και κλασικού του μαρξισμού

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Νέα ένταση στην κορεατική χερσόνησο

Νέα στρατιωτική άσκηση ετοιμάζει η Νότια Κορέα στα ανοιχτά της νήσου Γεονπιόνγκ η αναμένεται να πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή πριν από το βράδυ της Τρίτης.

Σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο KCNA (17/12) “Οι πολεμοκάπηλες μαριονέτες της Νότιας Κορέας αναμένεται να βάλουν ξανά φωτιά στα χωρικά ύδατα της ΛΔ Κορέας”

Τα ύδατα στα ανοικτά της νήσου Γεονπιόνγκ […] είναι τα απαραβίαστο χωρικά ύδατα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας”.

Διαβάστε επίσης: Νέα ιμπεριαλιστική προβοκάτσια των ΗΠΑ και της φιλο- αμερικανικής κυβέρνησης της Νότιας Κορέας κατά της ΛΔ της Κορέας.

Διαβάστε Περισσότερα »

XVI ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Η παρούσα κατάσταση απαιτεί από τους Μαρξιστές-Λενινιστές πιο ικανή δουλειά ώστε να αναβαθμίσουν τη συνείδηση των εργατών και των λαών και να τους οδηγήσει στην κατάκτηση της εξουσίας για να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός.

Στα τέλη Νοέμβρη 2010 πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στη Βενεζουέλα η Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO), στην οποία οργανώσεις-μέλη της εκτίμησαν της δραστηριότητας της περιόδου, συζήτησαν σχετικά με τη διεθνή κατάσταση και τα καθήκοντα των Κομμουνιστών και προχώρησαν στην ανάλυση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος και κατέθεσαν ψηφίσματα και αποφάσεις για σημαντικά διεθνή γεγονότα.

Τονίστηκαν και χαιρετίστηκαν κατά τη φετινή συνάντηση της Διεθνούς Σύσκεψης: η επέτειος των 30 χρόνων από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργασίας της Δομινικανής Δημοκρατίας, το συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας (μαρξιστικό-λενινιστικό), η πραγματοποίηση των περιφερειακών Συσκέψεων στη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη και η έκδοση δύο τευχών του περιοδικού Ενότητα και Πάλη, το οποίο εκδίδεται στα ισπανικά, αγγλικά, γερμανικά και τούρκικα. Όσον αφορά το περιοδικό, έγινε έκκληση για τη στήριξη αυτού του σημαντικού θεωρητικού υλικού της Σύσκεψης, για την επέκταση και ανάπτυξη της διανομής του.

Το Κάμπινγκ της Αντιφασιστικής και Αντιιμπεριαλιστικής Νεολαίας που πραγματοποιήθηκε στην Τουρκία, θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία, αφού παρευρέθηκαν εκεί πάνω από 3.000 χιλιάδες νέοι από 20 χώρες. Για τη διεξαγωγή του Κάμπινγκ έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο οι σύντροφοι του Επαναστατικού ΚΚ Τουρκίας (TDKP) και ήταν σημαντική η συμμετοχή των οργανώσεων νεολαίας των μ-λ κομμάτων και άλλων μαζικών νεολαιίστικων οργανώσεων.

Η συζήτηση ανέδειξε τις προσπάθειες των κομμάτων και οργανώσεων στη χάραξη πολιτικής, την ολοένα και πιο επιτυχή ένταξη στην πάλη του εργατικού και λαϊκού κινήματος και την δημιουργία διαφόρων τακτικών που στοχεύουν στην ενδυνάμωση της κοινωνικής βάσης της επανάστασης με σκοπό το σοσιαλισμό και το κομμουνισμό, καθώς και την πρόοδο όσον αφορά την ιδεολογική, πολιτική και οργανική πρωτοπορία του προλεταριάτου σε κάθε χώρα.

Ένα σημαντικό μέρος της συζήτησης αφιερώθηκε στην ανάλυση της διεθνούς κατάστασης και τα καθήκοντα των κομμουνιστών, αναλύθηκε η γενική κρίση του καπιταλισμού, οι ιδιαιτερότητες της τωρινής οικονομικής κρίσης η οποία ξεσπά πλέον σε ολοένα και πιο μικρούς χρονικούς κύκλους, γεγονός που προκαλεί πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία και ιδίως στις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων και των λαών, και διαπιστώθηκε ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται εξαιτίας του ανταγωνισμού για νέες αγορές και για ένα νέο ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Μια σημαντική πλευρά αυτής της ανάλυσης είναι η άνοδος της πάλης της εργατικής τάξης που ξετυλίγεται στις καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, όπου οι διαδηλώσεις και οι απεργίες κινητοποιούν εκατομμύρια εργαζόμενους με τη μαζική συμμετοχή νέων, που δείχνει αναβίωση της πάλης της εργατικής τάξης. Ενώ αυτό είναι πιο εμφανές στην Ευρώπη, ο αγώνας αυτός επιδρά σε διάφορα επίπεδα στον υπόλοιπο κόσμο και στην Αφρική, όπου οι λαοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την παρουσία στο έδαφός τους δυνάμεων όπως η Κίνα, η Ρωσία, οι ΗΠΑ που, λόγω της αποδυνάμωσης των πρώην αποικιοκρατικών δυνάμεων, έχουν τη δυνατότητα να διεισδύουν σ’ αυτή τη μεγάλη ήπειρο.

Η σύσκεψη ολοκλήρωσε τις εργασίες της με την υιοθέτηση διάφορων αποφάσεων και ψηφισμάτων, μεταξύ των οποίων και ένα που αφορά την αλληλεγγύη προς το μ-λ κόμμα του Ισημερινού, το MDP και τις Οργανώσεις και τους ηγέτες που αποτελούν αντικείμενο διώξεων της κυβέρνησης του Κορέα, η οποία προτίθεται να εντείνει αυτήν την πολιτική διώξεων μετά τα γεγονότα της 30ης Σεπτέμβρη.

Ανάμεσα στις διάφορες αποφάσεις και ψηφίσματα ξεχωρίζουν αυτές που καταρτίστηκαν σε ένδειξη αλληλεγγύης προς το λαό της Σαχάρας, του οποίου ο καταυλισμός Gdaim Izik υπέστη εγκληματική επίθεση από δυνάμεις της κυβέρνησης του Μαρόκου, για τον Παλαιστινιακό λαό που πλήττεται από τις συνεχιζόμενες επιθέσεις του Σιωνιστικού Ισραήλ, την κατάσταση του λαού της Αϊτής, ο οποίος βρίσκεται σε μια κρίσιμη χρονική περίοδο, και επίσης το ψήφισμα εναντίον της επεμβατικής πολιτικής του ΝΑΤΟ.

Η συνεδρίαση της ICMLPO ολοκληρώθηκε με επιτυχία, αφού έγινε μια σύνοψη σε μια συζήτηση που είχε σαν στόχο την επιβεβαίωση όλων των θεμάτων της ημερήσιας διάταξης που έθεσε η Συντονιστική Επιτροπή και έθεσε νέα καθήκοντα για τους μαρξιστές-λενινιστές σε διεθνές επίπεδο.

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 έστειλε χαιρετισμό στη Διεθνή Σύσκεψη, αφού δε μπόρεσε να συμμετάσχει για οικονομικούς λόγους.

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Σχετικά με τη Σαχάρα και την εγκληματική καταπίεση της μαροκινής κυβέρνησης

Καταδικάζουμε απερίφραστα τη στυγνή καταστολή που έχει ασκήσει η κυβέρνηση του Μοχάμεντ Αλάουι ενάντια στο σαχαριανό καταυλισμό Izik Gdaim, κατά του οποίου οι Μαροκινές κατασταλτικές δυνάμεις (αστυνομικές, στρατιωτικές και παραστρατιωτικές) εκτέλεσαν επιθέσεις, σαρώνοντας τον και προκαλώντας δεκάδες θανάτους και τραυματισμούς, συμπεριλαμβανομένων γυναικόπεδων. Η Μαροκινή κυβέρνηση έχει επιβάλλει ολικό αποκλεισμό και παρεμποδίζει δημοσιογράφους από το να μεταβούν στη Laâyoune, πρωτεύουσα της Δυτικής Σαχάρας (Λαϊκής Αραβικής Δημοκρατίας της Σαχάρας). Ωστόσο έχουν συλλεχθεί μαρτυρίες από το Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα το οποίο καταδίκασε τους ξυλοδαρμούς και βασανισμούς που υπέστησαν Σαχαριανοί κρατούμενοι καθώς και τη στάση της αστυνομίας η οποία παραφυλούσε στα νοσοκομεία για να χτυπήσει τους τραυματισμένους που κατέφθαναν.

Η κυβέρνηση της Ραμπάτ δεν εφαρμόζει καμία από τις αποφάσεις του ΟΗΕ για τη Σαχάρα που καλούν σε ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, τις αγνοεί και με κυνισμό και αλαζονεία έχει καταλάβει τη Σαχάρα και εγκαταστήσει έποικους της, οι οποίοι είναι συνήθως οπλισμένοι αλλά καμουφλαρισμένοι ως άμαχοι. Υπόλογοι μαζί με τη Μαροκινή κυβέρνηση είναι με τη συνενοχή και στήριξή τους προς αυτήν ο Γαλλικός και Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, μαζί με τη στάση σιωπηλής συνενοχής και υποκρισίας της Ισπανικής κυβέρνησης η οποία αποποιείται των ευθυνών της για την περίοδο που είχε τη Σαχάρα ως αποικία της και άνανδρα άφησε το Μαρόκο να την καταλάβει.
Η εξέγερση και πάλη του Σαχαριανού λαού είναι δίκαιη και έχει την απόλυτη στήριξη μας. Απαιτούμε την αποχώρηση των Μαροκινών στρατευμάτων από τη Σαχάρα και τη συνεπή εφαρμογή του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση.
Ζήτω ο αγώνας του λαού της Σαχάρας υπό την καθοδήγηση του Μετώπου Πολισάριο!
Ζήτω η ελεύθερη και ανεξάρτητη Σαχάρα!

XVI Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Διαβάστε Περισσότερα »

Ψήφισμα για το ΝΑΤΟ

Κατά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής στη Λισσαβόνα, κάτω από το χαμογελαστό προσωπείο του Ομπάμα και των Μεντβέντεφ, Σαρκοζί, Rasmussen, Θαπατέρο, Μέρκελ και Μπερλουσκόνι, και κάτω από την υποκριτική ρητορική της απόσυρσης από το Αφγανιστάν, το ΝΑΤΟ έκανε ένα ακόμη βήμα παραπέρα στην στρατηγική του πολέμου και της τρομοκρατίας.

Η επιδείνωση και παράταση της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, η επακόλουθη όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τις αγορές, τους φυσικούς πόρους, τις σφαίρες επιρροής, τον οικονομικό έλεγχο (όπως φαίνεται στην πρόσφατη G-20), θέτουν στην ημερήσια διάταξη των σχεδίων του ΝΑΤΟ τον πόλεμο και τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας. Το ΝΑΤΟ επιβάλλει επίσης μια πιο έντονη και συνεχή ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις των χωρών που βρίσκονται υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ και έναν σχεδιασμό στρατιωτικής επέμβασης ενάντια στα κινήματα για την εθνική απελευθέρωση και την κοινωνική χειραφέτηση της εργατικής τάξης.

Κατά τη σύνοδο της Λισσαβόνας, το ΝΑΤΟ έκανε ρητή την πρόθεσή του να επεμβαίνει όταν ορισμένα κράτη-μέλη του απειλούνται. Αυτό κάνει ξεκάθαρα μια επιθετική ιμπεριαλιστική πολιτική στο εξωτερικό, αλλά τα λόγια αυτά σημαίνουν, επίσης, μια πολιτική καταστολής στο εσωτερικό των μελών του ΝΑΤΟ με την ανάπτυξη ενός πιο ενεργού ρόλου κατά όλων των κοινωνικών κινημάτων, συνδικάτων, πολιτικών και όποιων άλλων που απειλούν τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων.

Όπως είπε πριν από μερικούς μήνες ο Μπρεζίνσκι, ο συνιδρυτής της Τριμερούς Επιτροπής, «για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, η ανθρωπότητα έχει αφυπνισθεί πολιτικά- αυτό είναι μια ολόκληρη νέα πραγματικότητα – κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας της ανθρώπινης ιστορίας». Αυτό αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο κίνδυνο για την αστική τάξη και μια μεγάλη ευκαιρία για την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους λαούς.

Το ΝΑΤΟ είναι ένας οργανισμός επιθετικότητας σε παγκόσμια κλίμακα, μια γιγαντιαία μηχανή ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για τον έλεγχο των λαών με κάθε μέσο, και διαιωνίζει την κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών και την επιβίωση του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Στην προσπάθειά του να περικυκλώσει τη Ρωσία (η οποία προσπάθεια καλύπτεται κάτω από τους υποκριτικούς εναγκαλισμούς των ιμπεριαλιστών συμμοριτών), μέσω των απειλών σε Ιράν, Κίνα και Βόρεια Κορέα και της στήριξης της τρομοκρατικής πολιτικής του Ισραήλ και να κρατήσει τις ευρωπαϊκές χώρες υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ και να επεκτείνει την παρουσία του σε άλλες περιοχές του κόσμου, το ΝΑΤΟ αποτελεί τόσο έναν πολιτικό ζυγό όσο και ένα οικονομικό βάρος που, σήμερα περισσότερο από ποτέ, οι λαοί πρέπει να απορρίψουν.

Γι’ αυτό τα κόμματα και οι οργανώσεις της ICMLPO μαζί με όλες τις επαναστατικές, τις αντιιμπεριαλιστικές, τις προοδευτικές δυνάμεις, τους φιλειρηνιστές, καθώς και με εκείνους που αγωνίζονται για την ελευθερία των λαών, φωνάζουν: «Δε πληρώνουμε τη κρίση σας , δε πληρώνουμε τους πολέμους σας!»

-Απαιτούμε τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών. Δαπάνες που να καλύπτουν τις βασικές ανάγκες των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας.

-Απαιτούμε το κλείσιμο όλων των ιμπεριαλιστικών βάσεων για έναν κόσμο ελεύθερο από καταστροφικά όπλα ενάντια στους λαούς.

-Απαιτούμε την άμεση απόσυρση των στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και τις άλλες υπό κατοχή χώρες και στηρίζουμε την αντίσταση των λαών ενάντια στην ιμπεριαλιστική καταπίεση.

-Απαιτούμε τη διάλυση του ΝΑΤΟ, τον επιθετικό οργανισμό του πολέμου και του φόβου που ενεργεί ενάντια στους λαούς.

-Έξω το ΝΑΤΟ από τις χώρες μας, έξω οι χώρες μας από το ΝΑΤΟ!

XVI Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Κυκλοφορεί το τεύχος 21 (Νοέμβρης 2010) του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη"



Κυκλοφόρησε το τεύχος 21 (Νοέμβρης 2010) του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη", το θεωρητικό όργανο της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, στην οποία συμμετέχει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.

Το 21ο τεύχος αριθμεί 136 σελίδες στην ισπανική του έκδοση και κυκλοφορεί στα ισπανικά, αγγλικά, γαλλικά, τούρκικα, πορτογαλικά και αραβικά.




Ευρώπη
Στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, οι εργάτες, οι νέοι, αρνούνται να πληρώσουν για την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος
Διακήρυξη των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων της Ευρώπης από τη συνάντηση στο Παρίσι
Λατινική Αμερική
Διακήρυξη της περιφερειακής σύσκεψης Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής της ICMLPO
Βραζιλία
Το καπιταλιστικό μοντέλο δε δουλεύει πλέον για τον κόσμο
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας
Χιλή
Διακοσαετία: Τίποτα να γιορτάσουμε! Μια νέα Χιλή είναι αυτό που χρειάζεται!
Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής (Προλεταριακή Δράση)
Κολομβία
Επαναστατική έξοδος από την κρίση
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (μαρξιστικό-λενινιστικό)
Ισημερινός
Η εξέγερση της αστυνομίας στις 30 Σεπτέμβρη
Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ισημερινού
Ισπανία
Το εθνικό ζήτημα στην Ισπανία
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
Γαλλία
Η μάχη για το συνταξιοδοτικό: Μια ταξική πάλη
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας
Ιταλία
Η προσφορά της Τρίτης Διεθνούς στην διαμόρφωση της θεωρίας και της πολιτικής των Κομμουνιστικών Κομμάτων στα πρώτα χρόνια της ζωής τους
Κομμουνιστική Πλατφόρμα
Μεξικό
Το Ενιαίο Μέτωπο, το νέο Σύνταγμα και η προλεταριακή επανάσταση στο Μεξικό
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (μαρξιστικό λενινιστικό)
Βενεζουέλα
Η γενικευμένη κρίση του καπιταλισμού κι η πάλη για το σοσιαλισμό
Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας
Διαβάστε Περισσότερα »

3ωρη Παναττική Στάση Εργασίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ 22/12

3ωρη ΠΑΝΑΤΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ την ΤΕΤΑΡΤΗ 22/12/2010 από τις 12:00μ.μ έως 15:00 μ.μ. ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ
Συγκέντρωση – Συλλαλητήριο στις 13:00, στο Σύνταγμα.
Διαβάστε Περισσότερα »

Ψήφισμα για την Αϊτή

Η Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO) εκφράζει την αλληλεγγύη στο λαό της Αϊτής που χτυπήθηκε σοβαρά από φυσικές καταστροφές κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Η κατάσταση της ανέχειας και των ασθενειών συνδυασμένη με την εκμετάλλευση της ευμάρειας του λαού από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με προεξέχοντες τις Γαλλία-Ηνωμένες Πολιτείες έχει αυξήσει των αριθμών των θυμάτων τα οποία υπολογίζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.

Ο λαός της Αϊτής που ιστορικά έχει παίξει κυρίαρχο ρόλο στην πάλη των λαών για ανεξαρτησία, βρίσκεται σήμερα υπό κατοχή από ξένες δυνάμεις που τον εμποδίζουν να ασκήσει την κυριαρχία του. Η ICMLPO απαιτεί την άμεση αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής και την επιστροφή των κλεμμένων περιουσιών του λαού από τον ιμπεριαλισμό και τον αποικιοκρατισμό. Ταυτόχρονα κάνουμε έκκληση στα κόμματα, τις προοδευτικές δυνάμεις και τους λαούς να βοηθήσουν και να σταθούν αλληλέγγυοι στον αδελφό λαό της Αϊτής.
XVI Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Διαβάστε Περισσότερα »

Σχετικά με τον Abraham Serfaty

Η Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων εκφράζει τη βαθιά θλίψη της για το θάνατο του μαροκινού συντρόφου Abraham Serfaty, πριν από λίγες μέρες.
Ο Serfaty ήταν ένας πρώτης τάξης αγωνιστής για τα δίκια των λαών και στην υπόθεση του προλεταριάτου. Υπήρξε ιδρυτής της πρώτης Μαρξιστικής-Λενινιστικής ομάδας στο Μαρόκο (η οποί προέρχεται από την οργάνωση “Δημοκρατικός Δρόμος”). Υπήρξε για πολλά χρόνια φυλακισμένος στα μπουντρούμια του αντιδραστικού φεουδαλικού καθεστώτος του Μαρόκο. Τίποτα όμως δεν έσπασε την προσκόλλησή του στις αρχές του και τις αγωνιστικής αλληλεγγύης με τους λαούς της Παλαιστίνης, της Σαχάρας κ.α.
Ο θάνατός του είναι μια απώλεια για του Κομμουνιστές όλου του κόσμου. Μπροστά στο αγωνιστικό του παράδειγμα κυματίζουμε τη σημαία μας με σεβασμό και εκτίμηση. Εκφράζουμε, επίσης, την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους του Μαρόκου και τους αδελφούς λαούς στην πάλη τους ενάντια στην αντίδραση και στην διεκδίκηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.
Νοέμβρης 2010
XVI Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων
Διαβάστε Περισσότερα »

Ψέματα και όπλα

En Marcha, όργανο του Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ισημερινού (PCMLE), αρ.φυλ. 1516, 17-31 Δεκεμβρίου 2010, σελ. 1

Φόβο ενάντια στις διαθέσεις των λαϊκών στρωμάτων δείχνει η κυβέρνηση αυτές τις μέρες και εξετάζει το περιεχόμενο της μιντιακής καμπάνιας καθώς και την κήρυξη έκτακτης ανάγκης από την Εθνοσυνέλευση.
Σχετικά με το πρώτο, η κυβέρνηση 70 μέρες μετά την 30/9 έχει ξεκινήσει μια νέα καμπάνια για να πείσει το λαό […] γιατί γνωρίζει πως όλο και περισσότερα τμήματα του λαού αντιλαμβάνονται ότι πίσω από τις διαδηλώσεις των αστυνομικών στις 30 Σεπτεμβρίου δεν υπήρχε καμία προσπάθεια πραξικοπήματος. […]
Ο Πρόεδρος φοβάται ότι το ποσοστό των Εκουαδοριανών που δεν πιστεύουν τα λεγόμενά του θα αυξηθεί περαιτέρω.
Η κήρυξη έκτακτης ανάγκης από την Εθνοσυνέλευση είναι μέρος της ίδιας γραμμής. […]
Με ψέματα στις οθόνες και πυροβολισμούς στους δρόμους η κυβέρνηση προσπαθεί να ελέγξει το λαό μας […]
Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασυνταξη, αρ.φυλ. 335, 1-15/12/2010

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί το τεύχος 21 του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη" (πρώτη ανακοίνωση)


Κυκλοφόρησε το 21ο τεύχος του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη" που εκδίδει  η Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, στην οποία  συμμετέχει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.

Το περιοδικό αριθμεί 136 σελίδες στην Ισπανική έκδοση.

Περιλαμβάνονται κείμενα από Βραζιλία, Χιλή, Κολομβία, Ισημερινό, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Μεξικό και Βενεζουέλα. Επίσης, δημοσιεύονται οι αποφάσεις από τιε περιφερειακές συσκέψεις της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής.

Διαβάστε επίσης: Το θεωρητικό περιοδικό “Ενότητα και Πάλη” στο διαδίκτυο

Διαβάστε Περισσότερα »

Ολοκληρώθηκε η XVI σύσκεψη της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

 

Η XVI σύσκεψη της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβρη σε χώρα της Λατινικής Αμερικής.

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 έστειλε χαιρετισμό αλλά δε μπόρεσε να συμμετάσχει για οικονομικούς λόγους.

Η Σύσκεψη ενέκρινε μια σειρά κειμένων τα οποία θα μεταφραστούν σύντομα και στα ελληνικά.

-Για τη Διεθνή κατάσταση και τα καθήκοντα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος
-Ψήφισμα για το ΝΑΤΟ
-Ψήφισμα για την Αϊτή
-Σχετικά με τη Σαχάρα και την εγκληματική καταπίεση της μαροκινής κυβέρνησης
-Σχετικά με τον Abraham Serfaty
-Ψήφισμα στήριξης του Μ-Λ ΚΚ Ισημερινού και των επαναστατικών δυνάμεων του Ισημερινού
-Ψήφισμα για την Παλαιστίνη
-Για την κομματική δουλειά στις συνδικαλιστικές οργανώσεις

Επίσης έχουμε ετοιμάσει και θα δημοσιεύσουμε στα ελληνικά τα περιεχόμενα του θεωρητικού “Ενότητα και Πάλη” τεύχος 21.

Διαβάστε Περισσότερα »

Χλιαρές και άμαζες οι λαϊκές αντιδράσεις στην προκλητική επίσκεψη των Στρος Καν - Ολι Ρεν

Το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα οι επισκέψεις, σε διαφορετικές ημερομηνίες, των Στρος Καν και Ολι Ρεν δυο σημαντικών εκπροσώπων του διεθνούς μεγάλου κεφαλαίου αλλά και ανώτατων αξιωματούχων διεθνών ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, κάτω απ’ τη μπότα των οποίων στενάζει, και θα στενάζει για δεκαετίες, η εργατική τάξη και ολόκληρος ο Ελληνικός λαός.

Παρόλο που η επίσκεψη και των δυο αποτελούσε από μόνη της - πέραν των δηλώσεών τους και της θρασύτατης παρουσίας τους στο ανύπαρκτο ελληνικό κοινοβούλιο – μεγάλη πρόκληση για το λαό, ακριβώς επειδή επρόκειτο για μια επίσκεψη ανωτάτου επιπέδου ιμπεριαλιστικών Οργανισμών συνδεόμενη με τα σημερινά τεράστια προβλήματα της χώρας και παρόλο που η αγανάκτηση και η οργή των πλατιών λαϊκών μαζών διαρκώς αυξάνεται και δυναμώνει καθημερινά, οι αντιδράσεις απ’ την πλευρά τους δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλες ενάντια στους δυο ανεπιθύμητους επισκέπτες ούτε συγκλονίστηκε η χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη από μαχητικές διαδηλώσεις και μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Αντίθετα υπήρξαν πολύ χλιαρές και άμαζες και καθόλου γενικευμένες.

Δυο κυρίως είναι οι λόγοι που επέδρασαν-επιδρούν «κατευναστικά»-αποπροσανατολιστικά:

Ο ένας είναι ότι το σύνολο των ΜΜΕ προετοίμασε συστηματικά το κατάλληλο ευνοϊκό κλίμα για την επίσκεψή τους, καλλιεργώντας την παραπλανητική εντύπωση ότι οι δυο αυτοί εκπρόσωποι του ξένου μεγάλου κεφαλαίου εκδηλώνουν τάχα «ενδιαφέρον» για τη «σωτηρία» της χρεοκοπημένης ελληνικής οικονομίας και την «καλυτέρευσή» της στο απώτερο μέλλον, αποκρύπτοντας επιμελώς απ’ το λαό ότι μια απ’ τις βασικές αιτίες της κακοδαιμονίας – πέραν των προερχόμενων απ’ την παγκόσμια κρίση και τον ντόπιο καπιταλιστικό σύστημα – είναι η ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας απ’ τα ισχυρά ευρωπαϊκά μονοπώλια, εξάρτηση που είχε και έχει αρνητικές επιπτώσεις σ’ ολόκληρη την ελληνική οικονομία. Το μόνο ενδιαφέρον που είχαν-έχουν οι εκπρόσωποι του ξένου μεγάλου κεφαλαίου είναι να εισπράξουν οι τοκογλύφοι δανειστές τα «χρήματά τους» και να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους, ξεζουμίζοντας τη χώρα και εξαθλιώνοντας το λαό της.

Η προπαγάνδα των ΜΜΕ κινήθηκε, όπως πάντα, στην κατεύθυνση της «άμβλυνσης» - εξάλειψης στη συνείδηση των λαϊκών μαζών της παραπάνω υπαρκτής αντίθεσης που απαιτεί ένταση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης για την αποχώρηση της χώρας, εδώ και τώρα, απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, συνδεδεμένη πάντα με τη μελλοντική οριστική αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού και την ανατροπή του καπιταλισμού.

Ο άλλος λόγος είναι ότι το σύνολο των πολιτικών κομμάτων απ’ την κυβέρνηση του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ, το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ , το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ ως και τα δυο χρουστσοφικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ (και τα δυο θεωρούν καταστροφική την αποχώρηση αυτή τη στιγμή της Ελλάδας απ’ την ΕΕ), είναι πλήρως ευθυγραμμισμένα και υπερασπίζουν την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη η εκδήλωση της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ (1918-1955)

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη (3/12/2010) η εκδήλωση της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ (1918-1955),με θέμα «Η επικαιρότητα της Μαρξιστικής – Λενινιστικής αντίληψης του σοσιαλισμού-κομουνισμού και η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση 1953-1990». Στην εκδήλωση που συμμετείχαν αντάρτες του ΔΣΕ αλλά και νεολαία μίλησε ο σ.Τάσος Μπάλλος, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Κίνησης.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης μετά την εισήγηση του θέματος ακολούθησε συζήτηση των παρευρισκομένων με ερωτήσεις και τοποθετήσεις. Μετά την εισήγηση και πριν τις ερωτήσεις, έκανε παρέμβαση ο σ. Ισαάκ Μουρατίδης, αντάρτης του ΔΣΕ και πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκέντη, ο οποίος αναφέρθηκε στο χρουστσοφικό και μαοϊκό ρεβιζιονισμό αλλά και στην επέμβαση των χρουστσοφικών προδοτών στο Κόμμα μας, τη διάλυση του ΚΚΕ και την πάλη των Ελλήνων Κομμουνιστών κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού με επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη.

Παράλληλα στο χώρο της εκδήλωσης διακινήθηκε η Ανασύνταξη και βιβλία της οργάνωσης στους συμμετέχοντες. Τις προηγούμενες ημέρες η εκδήλωση προπαγανδίστηκε με αφίσα η οποία κολλήθηκε στους δρόμους της πόλης και στα πανεπιστήμια αλλά και στο διαδίκτυο.

 

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΚΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ

Στα 92 χρόνια του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55

ΚΚΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ

«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ» 21/11/1950

Τα 32 χρόνια της δοξασμένης ζωής και δράσης του ΚΚΕ είναι όλα χρόνια σκληρών ακατάπαυστων αγώνων, δοκιμασιών, μπολσεβίκικου ηρωισμού.

Από την εποχή κι’ όλας που ιδρύεται το ΚΚΕ και εμφανίζεται στο στίβο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων στην Ελλάδα, έχει να αντιπαραταχτεί και να παλέψει σκληρά με την αστοτσιφλικάδική τάξη που μονοπωλιακά κι’ ανεμπόδιστα κυβερνάει ως τα τότε την Ελλάδα και κρατάει το λαό μας κάτω από φριχτή καταπίεση και πισωδρόμηση.

Η μεγαλοϊδεάτικη και αντιδραστική άρχουσα τάξη διέκρινε στο ΚΚΕ έναν επικίνδυνο εχθρό γι’ αυτό και πασκίζει με κάθε μέσο και τρόπο να τον καταπολεμήσει και να τον εξοντώσει.

Στα 1922 πέφτει στις επάλξεις του αγώνα για τη λευτεριά του λαού ο πρωτομάρτυρας του Κόμματος σ. Λιγδόπουλος. Δυο χρόνια αργότερα στα 1924, στην πρώτη μαχητική Πρωτοχρονιά που γνώρισε η Αθήνα, τα πεζοδρόμιά της βάφονται με το άλυκο αίμα των προλετάριων που διαδηλώνουν κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Σ΄ αυτή τη σύγκρουση δίνει τη ζωή του ένας άλλος αλησμόνητος ήρωας της εργατιάς, ο Πατλάκας.

Το Κόμμα μας γεννημένο κι’ αναθρεμμένο από την εργατική τάξη, αρχίζει να φυτεύει κι’ απλώνει τις ρίζες του όλο και σε πλατύτερες λαϊκές μάζες. Ριζοφυτεύεται στην καρδιά του λαού κι’ από κει αντλεί την ακατάβλητη δύναμή του σαν ένας δεύτερος Ανταίος.

Στα 1926 με τη δικτατορία του Παγκάλου κάνει μια σκληρή πάλη για το γκρέμισμά της. Αποκορύφωμα της αντιδικτατορικής αυτής πάλης είναι η μάχη που δίνουν οι κομμουνιστές, επικεφαλής του λαού στην Αθήνα, όπου ξαναβάφονται με λαϊκό αίμα τα πεζοδρόμιά της.

Ένα πρωτοπαλλήκαρο στη σύγκρουση εκείνη ήταν και ο αητός του Κόμματός μας σ. Νίκος Ζαχαριάδης.

Το Κόμμα αρχίζει πια να μπαίνει στο στάδιο των συνεχών ταξικών αγώνων και συγκρούσεων.

Αρχίζουν οι διώξεις των κομμουνιστών, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, οι δοκιμασίες, το «ιδιώνυμο» και κάθε λογής κυνηγητό. Αλλά το ΚΚΕ απόχτησε πια αντοχή και πείρα. Τα στελέχη του και τα μέλη του ατσαλώνονται κι’ αφοσιώνονται στον αγώνα.

Η έκκληση της Κομμουνιστικής Διεθνούς δίνει με τις συμβουλές της καινούρια δύναμη και μαχητικό παλμό στους κομμουνιστές της Ελλάδας και το ΚΚΕ αρχίζει εντονώτερα τους οργανωτικούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς του αγώνες.

Με τις ιστορικές αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1934 καθορίζει οριστικά τον ορίζοντα και την προοπτική του.

Νέοι μαζικοί αγώνες αρχινάνε και καινούργιες ένδοξες σελίδες γράφονται στο μαρτυρολόγιο του ΚΚΕ.

Το 1936 είναι μια χρονιά που το ΚΚΕ δίνει μαζικές σπονδές-υπέρτατη θυσία στο βωμό της λευτεριάς.

Θεσσαλονίκη-Καλαμάτα-Αλιβέρι-Αγρίνι-Ηράκλειο Κρήτης κι’ άλλες ακόμα πόλεις και μεριές ποτίζονται με το αίμα των ηρώων προλετάριων του ΚΚΕ..

Η Μεταξική δικτατορία βάζει το ΚΚΕ στην πιο σκληρή ως τα τότε δοκιμασία.

Αξέχαστες και φωτεινές θα παραμείνουν οι μορφές των ηρώων του Κόμματος Μαλτέζου, Βαλιανάτου, Μαρουκάκη, Σταυρίδη, Λαζαρίδη, Ωρολογά και άλλων.

Οι θέσεις που δίνει το ΚΚΕ για το λυτρωμό του λαού και τη λευτεριά της Ελλάδας από τους ξένους και ντόπιους υποδουλωτές και εκμεταλλευτές έδειξαν κι’ απόδειξαν πια περίτρανα πως το ΚΚΕ είναι το μοναδικό Κόμμα που παλεύει για το καλό του λαού.

Ο Μεταξάς φυλάκισε κι’ εξόρισε χιλιάδες κομμουνιστές κι’ ολάκερη σχεδόν την ηγεσία του Κόμματος. Υπόβαλε τους κομμουνιστές στα πιο φριχτά κι’ απάνθρωπα βασανιστήρια. Μα δεν μπόρεσε να πετύχει με κανένα τρόπο ο Μανιαδάκης το σκοπό του που ήταν η εξόντωση του Κόμματος.

Η Ακροναυπλία, η Κέρκυρα, το Ιντζεδίν, η Αίγινα, τα κάτεργα και τα ξερονήσια έγιναν τα καινούρια ταμπούρια και φρούρια του ΚΚΕ, οι Ακροπόλης του κομμουνισμού στην Ελλάδα και τα καινούρια, ανώτερα μπολσεβίκικα σχολειά, σωστοί πανίεροι ναοί του αγώνα.

Οι φασίστες χτύπησαν την Ελλάδα πισώπλατα.

Η πρώτη φωνή της αντίστασης ακούστηκε μέσα από το μπουντρούμι της Κέρκυρας και καλούσε το λαό σε γενικό και ασταμάτητο ξεσηκωμό ενάντια στο φασίστα επιδρομέα. Ήταν η φωνή του αρχηγού δεσμώτη που – όπως πάντα – άρχιζε τον αγώνα για το λαό και την πατρίδα.

Αφάνταστοι κι’ αμέτρητοι είναι οι ηρωισμοί και χιλιάδες τα θύματα – μέλη και στελέχη – που έδωσε το ΚΚΕ στον 4χρονο αγώνα του ενάντια στους χιτλεροφασίστες καταχτητές.

Κορώνα του λαού και του Κόμματος είναι οι 200 του Χαϊδαριού, με τους Σουκανζίδη, Ασχτσιβασίλη, Ρεμπούτσικα, Γρηγοράτο, η μεγαλομάρτυρας του Κόμματος Ηλέκτρα, το ατρόμητο παλληκάρι της ΚΕ Γαμβέτας, που φτάσανε στην ψηλότερη κορφή της λαϊκής και κομματικής αρετής.

Στη 2η κατοχή πάλι το ΚΚΕ γίνεται οργανωτής, καθοδηγητής και κύριος αιμοδότης του καινούριου ένοπλου αγώνα ενάντια στους ανγλοαμερικάνους και το μοναρχοφασισμό. Εκατοντάδες μέλη και στελέχη πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς.

Δεκατέσσερα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ εκτελέστηκαν απ’ τους μοναρχοφασίστες ή έπεσαν στα μέτωπα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι μορφές του Στέργιου Αναστασιάδη, Άριστου Βασιλειάδη, Μήτσου Παπαρήγα, Νίκου Αραμπατζή, Νίκου Ζαγουρτζή, Γιώργη Τσιτήλου, Βασίλη Μαρκεζίνη, Αδάμ Μουζενίδη, Στέφανου Γκιουζέλη και άλλων.

Το παράδειγμα του Αρελάκη, της Ελευθεριάδου, της Βασιλειάδου, της Γκίνη, της Κουσάντζα, του Κούκουρα, του Διαμαντή, του Ζάρρα, του Τριανταφύλλου, του Πάνου, του Παπαδημητρίου, του Παλιούρα, του Καρτσιώτη, κλπ., γίνεται σύμβολο για κάθε κομμουνιστή και αγωνιστή και του δείχνει το δρόμο πως πρέπει να ζουν, να παλεύουν, να πολεμούν και να πεθαίνουν οι μπολσεβίκοι.

Κάτω απ’ τη μαρτυρική Ελλάδα στεντόρεια αντηχεί η φωνή και η πάλη των κουκουέδων.

Τα Μακρονήσια, τα στρατόπεδα, οι φυλακές, οι εκτελέσεις και το εξοντωτικό όργιο του ξενοδίαιτου μοναρχοφασισμού ενάντια στο λαό και τους αγωνιστές του δε λύγισαν τους κομμουνιστές. Αντίθετα τους άναψαν βαθύτερο και φλογερώτερο το μίσος και σήμερα φυλακισμένοι κι’ εξόριστοι συντονίζουν με όλους τους συντρόφους τον αγώνα τους για τη λευτεριά και την ειρήνη.

Ο λαός της Ελλάδας έβαλε πια το ΚΚΕ στην καρδιά του και από κει καμιά δύναμη δε θα το βγάλει.

Το ΚΚΕ στα 32 χρόνια της ύπαρξής του δοκιμάστηκε μπροστά στο λαό με τεράστιες θυσίες κι’ αναρίθμητους ηρωϊσμούς.

Πιστό και σήμερα και αφοσιωμένο στη λαϊκή υπόθεση και στον προλεταριακό του διεθνισμό, με ξεκαθαρισμένες τις γραμμές του απ’ τα εχθρικά και οπορτουνιστικά, διαλυτικά, λιπόψυχα στοιχεία είναι έτοιμο να δώσει αδίσταχτα όσες θυσίες κι’ αν χρειαστούν ακόμη για να μη γίνει η Ελλάδα βάση των ιμπεριαλιστών για τον πόλεμο ενάντια στις ΛΔ και τη Σ Ε.

Το ΚΚΕ αναπόσπαστο και συστατικό κομμάτι του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, έχοντας σημαία του το Μαρξισμό-Λενινισμό και δάσκαλό του το Μεγάλο Στάλιν θα οδηγήσει σίγουρα το λαό στη νίκη με αρχηγό και καθοδηγητή το πιο άξιο και δοκιμασμένο παιδί του, το σ. Ν. Ζαχαριάδη.

«Δημοκράτης», φ. 143, 21/11/1950, Πολωνία

Διαβάστε Περισσότερα »

37η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου: βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, και οι καπηλείες του «Κ»ΚΕ

Στις τριήμερες εκδηλώσεις μνήμης για την 37η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, μία επέτειο που χρονικά σημαδεύεται από την όξυνση της εξάρτησης της Ελλάδας από την ιμπεριαλιστική ΕΕ με την επιβολή του αισχρού Μνημονίου της υποδούλωσης που οδηγεί την εργατική τάξη και το λαό στην απόλυτη εξαθλίωση, η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» συμμετείχε με δικό της χώρο και αναρτώντας δικό της πανώ διακίνησε πλατιά τα υλικά της (την προκήρυξη για την επέτειο του Πολυτεχνείου, την προκήρυξη-πρότασή μας για την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης, την εφημερίδα μας και τις εκδόσεις μας).

Οι προκλητικές διαθέσεις-επιλογές του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού φάνηκαν πριν την έναρξη της πορείας της Αθήνας, καθώς τα ΜΑΤ προσπάθησαν να κυκλώσουν και τελικά απωθήθηκαν από διαδηλωτές και μπλοκ συλλόγων και οργανώσεων που βρίσκονταν στη Σταδίου περιμένοντας να σταματήσει η ξαφνική μπόρα που έπεφτε, ενώ συνεχώς πραγματοποιούνταν έλεγχοι και προσαγωγές. Κατά τη διάρκεια της μαζικής πορείας, σημειώθηκαν εκτεταμένα επεισόδια και δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν στα μπλοκ του ΕΕΚ, της Κόντρας και της ΑΚ επί της Βασ. Σοφίας, με αποτέλεσμα συνολικά 23 συλλήψεις, 69 προσαγωγές και πολλούς σοβαρούς τραυματισμούς διαδηλωτών. Παρόμοια ήταν η δράση της αστυνομίας και στις πορείες Θεσσαλονίκης και Πάτρας, με 2 συλλήψεις στην πρώτη, και επίθεση με χημικά και ξύλο στο ξεκίνημα της δεύτερης, με αποτέλεσμα να διαλυθούν πολλά μπλοκ διαδηλωτών (ΕΕΚ, ΣΥΡΙΖΑ, κ.α.).

Σε όλες τις περιπτώσεις η τρομοκρατημένη από την επικείμενη όξυνση των λαϊκών αγώνων κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στέλνει μήνυμα ότι με το βάθεμα της κρίσης και της χρεοκοπίας της οικονομίας και ολόκληρου του αστικού καθεστώτος, δεν θα ανεχτεί την οποιαδήποτε μορφή κινητοποιήσεων.

Ταυτόχρονα οι εκδηλώσεις μνήμης αμαυρώθηκαν τόσο από την προκλητική εμφάνιση με κράνη και παλούκια τραμπούκων της κυβερνητικής φοιτητικής παράταξης της ΠΑΣΠ στις εκδηλώσεις Αθήνας και Θεσσαλονίκης, όσο και από την επίσης προκλητική και ετσιθελική καπήλευση των εκδηλώσεων από τους ρεφορμιστές των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ, τις οποίες μετέτρεψαν σε κομματική φιέστα, έχοντας συγκεντρώσει όλο το κομματικό τους μηχανισμό στο χώρο του Πολυτεχνείου, επιβάλλοντας σε όλους τους συγκεντρωμένους να ακούνε από τα μεγάφωνα κυριολεκτικά από το πρωί μέχρι το βράδυ την ίδια ανακοίνωση που καλούσε συστράτευση με τον «ταξικό» (διάβαζε εργατοπατερικό-ρεφορμιστικό) συνδικαλισμό των ΠΑΜΕ-ΜΑΣ-ΠΑΣΥ-ΠΑΣΕΒΕ, κλπ, αφήνοντας απειροελάχιστες φορές άλλους φορείς να κάνουν τις δικές τους ανακοινώσεις. Όμως, πέρα από το προφανές καπέλωμα και την αντιδημοκρατική συμπεριφορά, υπάρχει αν μη τι άλλο και ζήτημα καπηλείας και ασύστολων ψευδών από τη μεριά του Περισσού όσον αφορά το ότι παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως πρωτεργάτες της εξέγερσης του 1973 και ότι ποτέ δεν υπέγραψαν δηλώσεις στα ξερονήσια, ενώ είναι γνωστά τα αίσχη τους της καταγγελίας της κατάληψης του Πολυτεχνείου από «300 πράκτορες της ΚΥΠ» και της «δήλωσης Φλωράκη» μετά την μεταπολίτευση — δήλωσης νομιμοφροσύνης στο κεφαλαιοκρατικό καθεστώς — ότι το κόμμα του δεν έχει σκοπό την κατάλυση της αστικής δημοκρατίας. Όσο για το ποιοί αγωνιστές δεν υπέγραψαν στα ξερονήσια, αυτή η αισχρή προσπάθεια μονοπώλησης του ηρωισμού είναι ντροπή στη μνήμη όσων από καθε πολιτικό χώρο άφησαν στα βασανιστήρια την αρτιμέλεια ή την ψυχική τους ισορροπία . Ας το πούμε ξεκάθαρα: οι σοσιαλδημοκράτες-ρεφορμιστές του Περισσού δεν έχουν κανένα δικαίωμα να γιορτάζουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γιατί η ιστορία έχει καταγράψει ότι στάθηκαν ενάντιά της, όπως κάνουν και σήμερα με τη συκοφάντηση της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 και των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Η Κίνησή μας, γνωρίζοντας ότι οι χρουστσοφικοί του «Κ»ΚΕ έχουν αρπάξει και διαστρεβλώσει όλα τα σύμβολα του επαναστατικού κινήματος της χώρας μας (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ-Πολυτεχνείο), και λόγω αυτών σε μεγάλο βαθμό έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, θα συνεχίσει στην κατεύθυνση του ξεσκεπάσματός τους, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αναγέννηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος σε στέρεες μαρξιστικές ιδεολογικοπολιτικές βάσεις.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Κηδεύτηκε ο Νίκος Φίλιας

Κηδεύτηκε σήμερα ο αγωνιστής γιατρός Νίκος Φίλιας στο Α' Νεκροταφείο Αθήνας. Στην αποχαιρετιστήρια τελετή παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της Π.Ε. της Κίνησης για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής τον σ. Τάσσο Μπάλλο, ο οποίο διάβασε αποχαιρετιστήριο.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΩΝ ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ

Από τα μέσα του Νοέμβρη ξεκίνησε ο απεργιακός αγώνας των ναυτεργατών με συνεχιζόμενες 48-ωρες απεργίες, με κύριο στόχο την υπογραφή στοιχειωδώς ανεκτών συλλογικών συμβάσεων εργασίας (ΣΣΕ), αγώνας που εξ αντικειμένου περιελάμβανε πάγια αιτήματα του ναυτεργατικού κινήματος για την προστασία των ναυτεργατών από την επιδεινούμενη ανεργία, τη διασφάλιση της εργασίας τους, τη προστασία των ασφαλιστικών τους ταμείων που «σβήνουν» με κοινή ευθύνη των εφοπλιστών και του κράτους που εκφράζει τα καπιταλιστικά συμφέροντα, την προστασία και αύξηση των συντάξεων ενός κλάδου με τις μεγαλύτερες ασφαλιστικές κρατήσεις, την αναβάθμιση της εκπαίδευσης των πληρωμάτων, την ισότιμη φορολογική αντιμετώπιση των απόμαχων της δουλειάς με τους εν ενεργεία, τη λειτουργία της ακτοπλοΐας σε όφελος των κατοίκων των νησιών και του κοινωνικού συνόλου κι’ όχι για πριμοδότηση των εφοπλιστών για την εγκατάλειψή τους, όπως συμβαίνει επί χρόνια σκανδαλωδώς.

Ο αγώνας ήταν σκληρός απ’ το ξεκίνημά του, αφού γινόταν στα πλαίσια μιας γενικευμένης αντεργατικής λαίλαπας, που σαρώνει τις εργατικές καταχτήσεις και σ’ αυτή τη φάση αμφισβητεί και πάει να καταργήσει, τις ίδιες τις ΣΣΕ. Οι ναυτεργάτες δεν διαπραγματεύτηκαν από θέση «ζητιανιάς» παρόλη τη δαμόκλειο σπάθη για κήρυξη ανά πάσα στιγμή της απεργίας τους «παράνομης και καταχρηστικής» και κατάφεραν να σπάσουν το συμπαγές εφοπλιστικό μέτωπο, αφού κάποιες εφοπλιστικές ενώσεις υποχώρησαν τουλάχιστον στο θέμα των αυξήσεων και παρότι το τάχατες «ταξικό» - όμως δεξιότατο ρεφορμιστικό στη πράξη - ΠΑΜΕ κατόπιν εορτής μιλούσε για «εξευτελιστική αύξηση του 2%», τουλάχιστον φάνηκε πως η αγωνιστική διάθεση και η σταθερή στάση δημιουργούσαν ρωγμές στους καπιταλιστές, που πάντα είναι σημαντικές όταν δίνεις αυθεντικά και όχι ψευδεπίγραφα, έναν ταξικό αγώνα.

Η κυβέρνηση αρωγός των εφοπλιστών και στα πλαίσια της γενικότερης αντεργατικής στάσης της σαν γνήσιος υπηρέτης της τρόικας, ενεργοποίησε κύρια μέσω των πουλημένων ΜΜΕ τους γνωστούς φασίζοντες «κοινωνικούς αυτοματισμούς» για να στρέψει την κοινή γνώμη και κυρίως τους νησιώτες, ενάντια στους απεργούς. Άρχισαν οι προβοκατόρικες ιστορίες για τους άταφους νεκρούς με αφορμή ένα περιστατικό που θα μπορούσε να έχει λυθεί αυθημερόν στη Σαντορίνη, συνεχίστηκε με την έλλειψη σε φάρμακα που «θα παρουσιαζόταν», ως και οι απεργοί να μη συναινούσαν στην επίλυση τέτοιων ζητημάτων με τον όποιο μη απεργοσπαστικό τρόπο, ή ως και να μη βιώνουν, ανεξάρτητα απεργίας, οι νησιώτες την εγκατάλειψη κάθε χειμώνα, όταν μένουν επί μέρες χωρίς βαπόρι γιατί τα χοντρά επιδοτημένα σαράβαλα των ακτοπλόων, μένουν ακινητοποιημένα. Οι απειλές πλήθαιναν, οι προβοκάτσιες με πρωτοπορία τα ΜΜΕ επίσης, οι γνωστές πιέσεις εντείνονταν με την γνωστή ενεργοποίηση των μεγαλεμπόρων-καπιταλιστών «αγροτών» της Κρήτης, αλλά οι κυλιόμενες απεργίες κρατούσαν σε όλα τα λιμάνια και ως τότε δεν είχε φανεί κανένα ρήγμα στο κίνημα, καμιά πρόταση αναστολής, αντίθετα βάθαινε με δημόσιες αντεγκλήσεις το υπαρχτό ρήγμα της εφοπλιστικής πλευράς.

Τη Δευτέρα 29 Νοέμβρη η κυβέρνηση του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ, ενεργοποίησε για τρίτη φορά (μετά το 2000 και το 20006) το φασιστικής έμπνευσης μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης με διάτρητο νομικό επιχείρημα που αυθημερόν η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55», με ανακοίνωσή της, κατήγγειλε σαν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ και συνάμα ΠΑΡΑΝΟΜΟ:

«Καταγγέλλουμε το φασιστικής έμπνευσης μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης ενάντια στους ναυτεργάτες, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση υπηρέτης της τρόικας, η κυβέρνηση της απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, έφτασε στο ακραίο σημείο γελοιότητας, όταν αντισυνταγματικά και έξω από τη νομική ερμηνεία της επιστράτευσης, «καταστέλλει» τους ναυτεργάτες με διαδικασίες στρατοδικείων, με το σκεπτικό πως εργαζόμενοι και καπιταλιστές είναι συνυπεύθυνοι(!)

Συγκεκριμένα ο υπουργός Θαλασσίων Υποθέσεων Γιάννης Διαμαντίδης δήλωσε ότι: «Η αδιαλλαξία των δύο πλευρών οδήγησε σε προγραμματισμένο ναυάγιο»

Αν πρόκειται γι’ αυτή την κατάσταση όπως ψευδώς παρουσιάζεται από τον υπουργό, τότε γιατί άραγε δεν επιλέχτηκε και η επίταξη των πλοίων αλλά μόνον η επιστράτευση των ναυτεργατών; Αν ευθύνονται τάχα και οι δυο πλευρές, γιατί κατασταλτικά δικαιώνεται πανηγυρικά η εργοδοτική; Είναι ντροπή!

Αναφορικά με την προσπάθεια της κυβέρνησης να ενεργοποιήσει τους «κοινωνικούς αυτοματισμούς» και να στρέψει τους κατοίκους των νησιών ενάντια στον ναυτεργατικό αγώνα, αυτοί ξέρουν πολύ καλά την χρόνια εγκατάλειψη που έφερε η ρεμούλα όλων των κυβερνήσεων, που άφησαν επί χρόνια τους εφοπλιστές της ακτοπλοΐας με παχιές επιδοτήσεις και τα νησιά και τους κατοίκους τους, στη μοίρα τους.

Και βέβαια αναφορικά με τη κυβερνητική σπέκουλα σχετικά με την μεταφορά νεκρών ή την έλλειψη φαρμάκων, είναι μέγιστη κοινωνική αναλγησία που η κυβέρνηση άφησε προβοκατόρικα αυτά τα γεγονότα, για να στρέψει τα βέλη στους ναυτεργάτες, όταν οι ίδιοι ασφαλώς και δεν είχαν καμία αντίρρηση να βρεθεί λύση στα ακραία αυτά ζητήματα με τον όποιο τρόπο, δεν θα έθιγε την συνολική απεργία (με πλοία του πολεμικού ναυτικού κλπ).

Δεν θα πετύχουν το στόχο τους, ο λαός καταλαβαίνει και το ναυτεργατικό κίνημα δεν πρέπει να μείνει χωρίς πλατιά συμπαράσταση».

Κίνηση για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55

Όμως την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ανακοίνωσε την πολιτική επιστράτευση (Δευτέρα 29 Νοέμβρη) ξεκίνησε ο αισχρός ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΟΣ ρόλος του τάχατες «ταξικού» ΠΑΜΕ: αφού τις πρώτες ώρες ψέλλισαν, για εσωτερική κατανάλωση, κάποιες θολές κουβέντες για συνέχιση της απεργίας, (εννοώντας μόνον την τρέχουσα ημέρα), δεν έκαναν καμιά έκκληση για συγκέντρωση επί τόπου στο λιμάνι και κυρίως τα ξημερώματα της Τρίτης που όλοι περίμεναν τη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών. Αντίθετα δεν κάλεσαν συγκέντρωση ούτε για τις πρωινές ώρες της Τρίτης ή τουλάχιστον το αργότερο ως το μεσημέρι, αλλά για το απόγευμα, όταν ήταν πλέον φανερό ότι η απεργία έτσι θα είχε σπάσει. Συγχρόνως άρχισαν ένα κρυφτούλι με τους ναυτεργάτες, αρχίζοντας να διαδίδουν τη μια πως θα έμεναν στην έκτακτη συνεδρίαση της ΠΝΟ ανυποχώρητοι, και την άλλη χτυπώντας τη μια ολόκληρη την υπόλοιπη ΠΝΟ για «ρεφορμισμό στον έως τώρα αγώνα», ειδικά τους ναύτες της ΠΕΝΕΝ (μόνιμη ψύχωσή τους από τότε που έχασαν) για εγκατάλειψη του αγώνα και προετοιμάζοντας αυτό, που θα παραδέχονταν δυο ημέρες μετά, δηλ. το ότι οι ίδιοι οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ πρότειναν άμεσα αναστολή, την οποία και ψήφισαν, που σημαίνει σπάσιμο της απεργίας και επομένως ξεπούλημα του αγώνα των ναυτεργατών.

Ας δούμε την πρόσκληση του ΠΑΜΕ για το απόγευμα της «επόμενης ημέρας» (Τρίτη 30 Νοέμβρη):

«ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΣΤΙΣ 30 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 6 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΩΝ

Ώρα μεγάλης ευθύνης

Υπόθεση όλης της εργατικής τάξης να γίνει η απάντηση στην επιστράτευση των ναυτεργατών που αποφάσισε η κυβέρνηση υλοποιώντας τα συμφέροντα των εφοπλιστών. Το ίδιο μπορούν να κάνουν αύριο και σε άλλους κλάδους.

Κανείς εργατοϋπάλληλος δεν πρέπει να επιτρέψει μια τέτοια εξέλιξη. Πολύ περισσότερο να αφήσει τα αντιδραστικά σχέδια κυβέρνησης - εφοπλιστών να περάσουν χωρίς καθολική αντίσταση.

Πρέπει να πληρώσουν. Οι εφοπλιστές, και τα κόμματά τους είναι εχθροί των ναυτεργατών. Καμιά σχέση δεν έχει η πρεμούρα τους να σπάσει η απεργία με το δικαίωμα - όπως λένε - των ταξιδιωτών να κινηθούν ελεύθερα, να «σωθεί» δήθεν ο τουρισμός. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η τσέπη τους και το τσάκισμα του δικαιώματος στην απεργία. Συγκεντρώνουν τα πυρά τους σ’ έναν κλάδο που έχει δοκιμαστεί στο καμίνι της ταξικής πάλης. Έχει κερδίσει μάχες. Έχει κουρελιάσει το φιρμάνι της επιστράτευσης που δυο φορές υπέγραψαν σε βάρος του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στις εργατικές συνοικίες το πρωί να συζητήσουν και με τους άλλους συναδέλφους τους και μαζικά να αποφασίσουν να κατέβουν στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ.

Τα συνδικάτα από το πρωί πιάνοντας όλες τις βάρδιες των εργαζομένων να τους ενημερώσουν και να οργανώσουν την συμμετοχή τους στην συγκέντρωση.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΙΣ 30 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 6 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ»

Βλέπει κανείς έκκληση για συνέχιση της απεργίας, για πέταγμα στα σκουπίδια της πολιτικής επιστράτευσης; Όχι αυτό δεν υπάρχει πουθενά στο κείμενο. Απλά είναι ένα μνημόσυνο ξεπουλημένου αγώνα, που θεωρεί δεδομένο, πριν συνεδριάσει η ΠΝΟ, ότι η απεργία θα ανασταλεί και ετοιμάζεται για την «άμυνά» του. Κι όμως το καλοκαίρι μόνοι τους δίνανε μάχες μόνο για το καμποτάζ (χωρίς την πλειοψηφία της ΠΝΟ), επαίρονταν γι’ αυτές, τις κάναν βιντεάκια ως πειστήριο «ταξικότητας»..........ίσως γιατί τότε είχαμε εκλογές στον ορίζοντα, ίσως γιατί τώρα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες δεν θέλουν μέσα στο προτσές της απόλυτης εξαθλίωσης, όξυνση της ταξικής πάλης.

Πράγματι την Τρίτη, η απεργία έ σ π α σ ε και ακόμη δεν είχαν πει τίποτε για τη στάση τους. Έλεγαν κάτι για μάχες στη Κρήτη, ως και να μη ξέρουν από προηγούμενη επιστράτευση οι ναυτεργάτες όταν είχαν πάει «εξοργισμένοι αγρότες» να τους κάψουν ζωντανούς στο Ηράκλειο, ως και να μη μπορούσαν να ενημερώσουν να πάνε τα πλοία στη ράδα του λιμανιού για ν΄ αποτρέψουν την επίθεση. Και σε κάθε περίπτωση ένα βαπόρι από την Κρήτη που βίαια φεύγει, δεν σημαίνει σπάσιμο απεργίας.

Το λιμάνι όμως έβραζε, οι ερωτήσεις ήταν καταιγιστικές. Οι ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του Περισσού προσπαθούν να κατευνάσουν τη δικαιολογημένη οργή των απεργών. Ξέρουν από ναυτεργάτες, αφού δυο φορές έχει διαλυθεί η οργάνωσή τους από ναυτεργάτες, που εγκατέλειψαν την απεργοσπαστική-δεξιά πολιτική τους, αρχής γενομένης από την υπουργία Κατσιφάρα.

Ενώ οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ έσπασαν-ξεπούλησαν τον αγώνα, άρχισαν τώρα να μιλάνε με θράσος για «για ανασύνταξη των δυνάμεων των ναυτεργατών»,, άρχισαν να κατηγορούν όλους τους άλλους, ΑΛΛΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΣΕ ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥΣ, ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΑΝ ΟΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ.

Παραθέτουμε αυτούσια την ανακοίνωσή τους (ΠΕΜΕΝ-ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ):

«Οι Διοικήσεις των σωματείων μας χαιρετίζουν τους ναυτεργάτες όλων των ειδικοτήτων για την αποφασιστική και με αυταπάρνηση συμμετοχή τους στην απεργία.

Τους εκατοντάδες μαζικούς φορείς και συνδικάτα που συσπειρώνονται στις γραμμές του ΠΑΜΕ και τους χιλιάδες εργαζόμενους, νέους και νέες, που έμπρακτα εκδήλωσαν την αλληλεγγύη τους στον 7ήμερο σκληρό απεργιακό αγώνα των ναυτεργατών ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση των εφοπλιστών, της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ και των μηχανισμών τους.

Στην απεργία που πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, συγκρούστηκαν όλοι οι μηχανισμοί που διαθέτουν οι εφοπλιστές και η κυβέρνηση και εκφράστηκε με εκβιασμούς, απειλές, μέτρα καταστολής ενάντια στους ναυτεργάτες, την εχθρική προπαγάνδα των ΜΜΕ που κατέχουν οι εφοπλιστές και το κράτος. Εκφράστηκε με την κινητοποίηση μηχανισμών, κύρια στην Κρήτη, που πρωταγωνιστούσαν υψηλόβαθμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και μεγαλοεξαγωγείς αγροτικών - κηπευτικών προϊόντων και προσπάθησαν ανεπιτυχώς να παρασύρουν λαϊκές δυνάμεις, για να τους φέρουν σε αντίθεση με τους ναυτεργάτες.

Οι ναυτεργάτες, εκτός από τους εφοπλιστές και την κυβέρνηση είχαν να αντιμετωπίσουν και την τακτική της πλειοψηφίας της ΠΝΟ, που στο πλαίσιο διεκδίκησης δεν πρόβαλε τα ουσιαστικά ζητήματα της πλήρους σταθερής - εργασίας των ναυτεργατών, της προστασίας των θέσεων εργασίας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, της διεκδίκησης Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ), που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της ναυτεργατικής οικογένειας, της αποστολής και του χαρακτήρα της Ακτοπλοΐας που πρέπει να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες. Πλαίσιο που θα δημιουργούσε καλύτερες προϋποθέσεις, για να αποκρουστούν οι μηχανισμοί των εφοπλιστών - κυβέρνησης και να διευρυνθεί η αλληλεγγύη. Αντί γι' αυτό, περιοριζόταν στο αίτημα της αύξησης με το εξευτελιστικό 2%.

Είχαν να αντιμετωπίσουν την παντελή απουσία στην οργάνωση και περιφρούρηση της απεργίας των περισσοτέρων σωματείων, με πρωταγωνιστή τη Διοίκηση της Ενωσης Ναυτών. Ειδικά μετά την επιστράτευση και την απόφαση της ΠΝΟ για συνέχιση της Απεργίας στον Πειραιά, αντί να μείνουν στα καράβια, να βοηθήσουν στην οργάνωση των ναυτεργατών για να αποκρούσουν τις πιέσεις, τις απειλές και τη βία που ασκήθηκε σε βάρος τους, εξαφανίστηκαν.

Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το αντιδραστικό οπλοστάσιο.

Η απεργία εξελίχθηκε σε μία πολυήμερη σκληρή αναμέτρηση που ανάγκασε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να χρησιμοποιήσει όλο το αντιδραστικό - αντεργατικό οπλοστάσιο που διέθετε, φτάνοντας, για άλλη μια φορά, όπως το 2002 και το 2006, στο επαίσχυντο μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης των ναυτεργατών, με πρόσχημα τις έκτακτες ανάγκες, στην πράξη για να στηρίξει την εφοπλιστική επιθετικότητα.

Η απόφαση, μετά από πρότασή μας για τη συνέχιση της απεργίας στο λιμάνι του Πειραιά, μετά την επιστράτευση ήταν σωστή και ανταποκρινόταν στη διάθεση των ναυτεργατών.

Στα πλοία που έφυγαν πριν την αναστολή της απεργίας, ασκήθηκε στους ναυτεργάτες ωμή και απροκάλυπτη βία, ακόμα και απειλή χρήσης όπλου, από τις δυνάμεις καταστολής που κυριολεκτικά τους»φυλάκισαν» μέσα στα πλοία και συνοδεία τους απέπλευσαν όπως στ «ΦΑΙΣΤΟΣ ΠΑΛΑΣ».

Χρησιμοποιώντας τεράστιο αριθμό δυνάμεων των ΜΑΤ, της αστυνομίας, των ειδικών δυνάμεων του Λιμενικού, απέκλεισαν τμήματα του Λιμανιού, εγκλωβίζοντας τους απεργούς ναυτεργάτες και με τη βία τούς ανάγκασαν να μπουν στα πλοία να αποπλεύσουν.

Μπροστά σε αυτήν την εξέλιξη, η πρότασή μας για αναστολή της απεργίας, για ανασύνταξη των δυνάμεων των ναυτεργατών, που ομόφωνα αποδέχτηκε η Διοίκηση της ΠΝΟ, ήταν στάση ευθύνης, απόλυτα σωστή και μακριά από τυχοδιωκτισμούς. (υπογράμμιση «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗΣ»)

Σ' αυτές τις κρίσιμες μέρες και ώρες αναδείχθηκε ξανά ο πρωτοπόρος ρόλος του ΠΑΜΕ στην οργάνωση της πάλης των ναυτεργατών και συνολικά της εργατικής τάξης, καθώς και ο υπονομευτικός ρόλος των δυνάμεων του συμβιβασμού και της υποταγής.

Αναδείχτηκε η ανάγκη του αγώνα για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό, στο ναυτεργατικό κίνημα, ο απεγκλωβισμός από τις δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού, ρεφορμιστικού συνδικαλισμού και η ενίσχυση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.

Συνάδελφοι ναυτεργάτες, μπροστά μας έχουμε την οργάνωση νέων αγώνων για να αποκρούσουμε την εφοπλιστική επιθετικότητα, την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ.

  • Απαιτείται διεύρυνση του διεκδικητικού πλαισίου που θα απαντάει στην επιθετικότητα των εφοπλιστών, της κυβέρνησης για τη διατήρηση και διεύρυνση των θέσεων εργασίας.

  • Για ΣΣΕ για όλους τους Ναυτεργάτες, για Κοινωνική Ασφάλιση και προστασία όλων των Ναυτεργατών εν ενεργεία και συνταξιούχων που να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες.

  • Δίκτυο Ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών στην υπηρεσία του λαού και όχι για τα κέρδη των εφοπλιστών.

Καλούμε τη Διοίκηση της ΠΝΟ άμεσα να αποφασίσει τη συμμετοχή των ναυτεργατών στην Πανεργατική - Πανελλαδική Απεργία στις 15 Δεκέμβρη 2010 για να σπάσουμε το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης και να δώσουμε συνέχεια στον αγώνα των ναυτεργατών».

Οι ναυτεργάτες θα βγάλουν ακόμη μια φορά τα συμπεράσματά τους για τους ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ, οι οποίοι:

πρώτο, έσπασαν την απεργία των ναυτεργατών, μόλις ανακοινώθηκε η πολιτική επιστράτευση και πριν τους επιδοθούν τα χαρτιά της επιστράτευσης, για να μη συγκρουστούν με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το εφοπλιστικό κεφάλαιο,

δεύτερο, παρουσιάζουν το ξεπούλημα-σπάσιμο του αγώνα με την αναστολή της απεργίας σαν «στάση ευθύνης, απόλυτα σωστή», αναγκαία δήθεν «για ανασύνταξη των δυνάμεων των ναυτεργατών»,

τρίτο, ενώ τα δίπλωσαν-υπάκουσαν στην πολιτική επιστράτευση, τώρα καλούν σε απεργία στις 15 Δεκέμβρη για να «σπάσουν» δήθεν το «μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης».

Έτσι ο δήθεν «πρωτοπόρος ρόλος του ΠΑΜΕ» αποκαλύπτεται, για πολλοστή φορά, στην πράξη: ρόλος απεργοσπαστικής πρωτοπορίας και ξεπουλήματος του αγώνα των ναυτεργατών.

Διαβάστε Περισσότερα »