Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019

Συνέντευξη της ΜΑΓΔΑ ΦΥΣΣΑ στη δημοσιογράφο Άντα Ψαρρά («Εφ.Συντακτών» 17/9/2019)

Τον Παύλο τον έχουμε γνωρίσει μέχρι στιγμής ως τον νέο άνθρωπο που στάθηκε όρθιος μπροστά στους μαχαιροβγάλτες οπαδούς εκείνων που αιματοκύλισαν τον κόσμο, τον ξέρουμε από τα αντιφασιστικά τραγούδια του, τον ξέρουμε από τις αφίσες-σύμβολο με το πρόσωπό του. 

Τι λέει η μητέρα του γι’ αυτόν;

Ο Παύλος ήταν όλα αυτά που λες, ήταν παιδί με αξίες και ιδανικά που τα κράτησε μέχρι και την τελευταία του στιγμή.

Μέσα στη δίκη οι χρυσαυγίτες και οι δικηγόροι τους προσπάθησαν να αμφισβητήσουν την ταυτότητα του Παύλου, παρότι οι στίχοι των τραγουδιών του μιλούν από μόνοι τους, όπως και ο συγκλονιστικός τρόπος που έδειξε τον δολοφόνο, αν και μαχαιρωμένος στην καρδιά.

Για μένα που είμαι μάνα του ο Παύλος είχε όλες τις χάρες, τα είχε όλα. Ηταν ένα παιδί με μεγάλη ενέργεια και με πολύ νεύρο, αλλά κι αυτά ήταν για μένα χάρες. Δεν με δυσκόλεψε ποτέ σαν έφηβος. Πέρναγε κι αυτός όπως όλα τα παιδιά τις φάσεις της εφηβείας, αλλά χωρίς συγκρούσεις. Εκανε αυτό που ήθελε να κάνει χωρίς να δημιουργεί εντάσεις.

Τι άλλα πάθη, τι άλλα ενδιαφέροντα είχε εκτός από τη μουσική;

Η μουσική ήταν το μεγαλύτερο πάθος του. Αυτό που ζούσε έντονα και που λάτρευε ήταν τα καλοκαίρια στη Σαλαμίνα. Κάθε Σαββατοκύριακο ήταν εκεί που ζούσε την παιδικότητά του με τους φίλους του, τα μπάνια του, τα ξενύχτια του, τις μουσικές στην παραλία, τα παιχνίδια. Ηταν ένα χαρούμενο, αισιόδοξο παιδί και λίγες φορές τον έβλεπες συννεφιασμένο. Ομως όλα αυτά που έβλεπε γύρω του τον προβλημάτιζαν.
Είστε αυτό που λέμε μια πολιτικοποιημένη οικογένεια;
Πολιτικοποιημένη ίσως, κομματικοποιημένη δεν ήμασταν ποτέ. Είμαστε μια δημοκρατική οικογένεια, αλλά όταν είσαι γονιός, όλα αυτά είναι κάπως δύσκολα. Ο Παύλος πέρασε από όλα τα ρεύματα και τις Οργανώσεις – όχι βέβαια της Δεξιάς – αλλά ποτέ δεν έγινε μέλος, δεν εντάχθηκε πουθενά. Μάθαινε πράγματα πηγαίνοντας δίπλα σε κινήματα, πλησίασε κάποτε και το ΚΚΕ. Πήγαινε, άκουγε, έβλεπε, αλλά κάτι στη συνέχεια δεν του άρεσε κι έφευγε. Δεν χώρεσε πουθενά.
Στο σχολείο πώς ήταν;
Πάντα πειραχτήρι αλλά ψυχούλα. Εκανε ό,τι κάνει ένα ζωηρό παιδί γεμάτο ζωή. Δεν ήταν ούτε άριστος ούτε και κακός μαθητής. Αντιδρούσε σε όσα δεν του άρεσαν. Διάβαζε όμως από μικρός ατέλειωτες ώρες βιβλία, διάβαζε ό,τι έβρισκε. Θυμάμαι που είχε κρατήσει μικρός στη βιβλιοθήκη του τη «Φανέλα με το Νούμερο 9». Διάβαζε αργότερα πιο σοβαρά βιβλία και έψαχνε να βρει εκεί όσα τον απασχολούσαν. Μπορεί να νευρίαζε, όμως την επόμενη στιγμή το ξεχνούσε. Ήμασταν μια οικογένεια που προσπαθούσαμε να τα λύνουμε όλα χωρίς θυμό, χωρίς εντάσεις.
Ακόμα και το δέσιμο της οικογένειάς σας θέλησαν να το αμφισβητήσουν μέσα στη δίκη.
Αδιαφορώ για όλα αυτά. Το τι είμαστε εμείς το ξέρουμε, μόνο εμείς, και ίσως τελικά αν δεν ήμασταν τόσο δεμένοι, τώρα να ήταν λιγότερος ο πόνος. Κανείς δεν μας ήξερε για να μπορεί να πει οτιδήποτε. Το θέμα είναι ότι εμείς χάσαμε τον Παύλο από χέρια φασιστών που μέχρι τότε πιστεύαμε ότι αυτό το είχαν σβήσει ήδη οι παππούδες μας, ότι είχε φύγει. Και ξαφνικά χάνεις το παιδί σου από τους ναζιστές αυτής της χώρας, από τη χειρότερη μορφή του φασισμού που υπάρχει.
Σας δίνει κάτι, έστω μια παρηγοριά, ότι τελικά «χάρη» στον Παύλο και όχι σε όσους (κυρίως μετανάστες) πριν από αυτόν δολοφονήθηκαν ή κακοποιήθηκαν άρχισε να ξετυλίγεται αυτό το εφιαλτικό κουβάρι;
Μαζί με όλη την κοινωνία τού χρωστάμε κι εμείς η οικογένειά του γι’ αυτό. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μπορεί να σε παρηγορήσει τίποτα από όλα αυτά. Αντίθετα, σε οργίζει περισσότερο το ερώτημα γιατί έπρεπε να γίνει και αυτό για να ξετυλιχτεί το κουβάρι. Δεν με παρηγορεί, με θυμώνει περισσότερο. Κι εδώ θα σου πω ότι μπορεί στη θέση του Παύλου να ήταν ένα άλλο παιδί που δεν θα άντεχε αυτά τα τέσσερα λεπτά που άντεξε ο Παύλος. Μπορεί να μην είχε τη δύναμη να αντέξει και να υποδείξει τον δολοφόνο του και να προλάβει να έρθει το περιπολικό και να τον συλλάβει. Ήταν όλα προγραμματισμένα ώστε να φυγαδευτεί. Στην αρχή έλεγαν ότι τσακώθηκαν για το ποδόσφαιρο. Μέχρι και τώρα το λένε στο δικαστήριο. Καμιά συμπλοκή δεν έγινε. Έφυγε το τάγμα με οδηγίες και πήγαν εκεί μόνο για να σκοτώσουν.
Δεν θέλω να ηρωοποιήσω τον Παύλο στον κόσμο. Για μένα είναι το παιδί μου, ο ήρωάς μου, αλλά νομίζω ότι αν ήταν ένα άλλο παιδί κι έπεφτε κάτω αμέσως, δεν θα ήταν έτσι τα πράγματα σήμερα, δεν θα γινόταν αυτή η δίκη. Μέχρι και σήμερα θα μιλούσαν για ξεκαθάρισμα λογαριασμών!
Δεν μπορώ να συλλάβω τι νιώσατε όταν συνέβη αυτό, όπως και κάθε γονιός που χάνει το παιδί του, πολύ περισσότερο όταν δεν ήταν ένα ατύχημα, ένα τροχαίο, μια αρρώστια. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια πώς αισθανθήκατε για τους δολοφόνους;
Στο πρώτο άκουσμα ότι ο Παύλος έφυγε κι εγώ δεν θα ξαναδώ ποτέ το παιδί μου, το πρώτο που έπρεπε να διαχειριστώ ήταν το πώς θα ζήσω χωρίς τον Παύλο. Τι ήθελα να κάνω και τι έπρεπε να κάνω, δηλαδή, να συνεχίζω να ζω, έχοντας άλλο ένα παιδί και εγγόνι. Δεν σκεφτόμουν καθόλου. Προσπαθούσα να μπορέσω να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα τον ξαναδώ, δεν θα ξανανοίξω την πόρτα, δεν θα ακούσω το κλειδί.
Το μυαλό μου για μεγάλο διάστημα δεν με άφηνε καν να σκεφτώ τον δολοφόνο, τους δολοφόνους, το πώς έγινε. Μόνο ότι δεν θα τον ξαναδώ και θα πρέπει να ζήσω χωρίς αυτόν. Πολύ αργότερα μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τι έχει γίνει, ποιοι τον σκότωσαν, ποιος τον δολοφόνησε, ποιος τον μαχαίρωσε. Είχε ξεκινήσει το δικαστήριο όταν εγώ είδα το βίντεο. Μέχρι τότε δεν είχα δει τίποτα, δεν παρακολουθούσα, δεν διάβαζα, είχα άρνηση. Επρεπε να συγκεντρωθώ μόνο στην ιδέα ότι δεν θα τον ξανάβλεπα και πώς θα τα καταφέρω. Δεν ήθελα να τα καταφέρω, ήθελα να φύγω.
Τώρα για μένα είναι πολύ χειρότερα τα αισθήματά μου. Τώρα τους μισώ. Τώρα θα ήθελα πολύ να τους δω να υποφέρουν, δεν θα ήθελα να πεθάνουν, θέλω να υποφέρουν.
Το ότι αυτή τη στιγμή τούς έδιωξαν από το Κοινοβούλιο, ότι δικάζονται ως εγκληματίες σε μια πολύ σοβαρή δίκη, μετράει για σας;
Είναι το αποτέλεσμα του αγώνα που όλοι έχουμε κάνει, κι εγώ μέσα σε αυτόν, για να δικαιωθεί η κοινωνία, όχι εμείς. Για να μπορέσει αυτή η κοινωνία που δεν τους θέλει, που έχει υποφέρει από αυτούς, να τους δει να ξεκουμπίζονται από αυτή τη χώρα. Αυτό όμως δεν είναι για μας, εμείς δικαίωση δεν θα βρούμε ποτέ, κακά τα ψέματα. Κι αν μιλήσουμε για δικαιοσύνη, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, νομοθεσίες υπάρχουν, μόνο νόμοι.
Ποιος περιμένει να βρει δικαιοσύνη όταν φτάνει να χάσει με αυτόν τον τρόπο το παιδί του; Υπάρχει κάτι που μπορεί να φέρει τον Παύλο πίσω;
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που έχασαν ή παρέλαβαν πληγωμένα παιδιά από τους ίδιους μαχαιροβγάλτες και δεν είδαν ούτε ένα δικαστήριο, δεν είδαν τίποτα. Εσείς έχετε τουλάχιστον τη δυνατότητα, παλεύοντας, επιμένοντας και περιμένοντας την καταδίκη, να δείτε έμπρακτα το αποτέλεσμα του αγώνα που έκαναν τόσοι πολλοί άνθρωποι δίπλα σας. Να δείξουν το αληθινό πρόσωπο αυτών των ανθρώπων.
Είναι σημαντικό ό,τι έχει γίνει, ότι καταφέραμε να μην μπουν στη Βουλή, κι αυτό δεν είναι βέβαια δικό μου κατόρθωμα, είναι κατόρθωμα όλων όσοι αγωνιστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να το πάρει αυτό επάνω του, κανένα κόμμα. Αυτό είναι καθαρά κάτι που έκανε ο κόσμος και η δίκη. Εξάλλου, είδαμε το πόσο εύκολα συγκαλύφθηκε από όλα τα μέσα, ούτε καν αναφέρονταν τόσο καιρό στη δίκη, δεν την παρακολουθούσαν. Αρα αυτοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα να λένε ότι «βγάλαμε» τη Χρυσή Αυγή από τη Βουλή. Τη βγάλαμε όλοι εμείς που στηρίξαμε τη δίκη και γνωρίσαμε ακριβώς την αλήθεια και το ποια είναι στ’ αλήθεια αυτή η εγκληματική οργάνωση.
Σίγουρα την επόμενη μέρα που δεν μπήκαν στη Βουλή, μέσα στο σκοτάδι είδαμε μια αχτίδα. Ότι κάτι έρχεται, όχι για μένα, αλλά για όλα τα παιδιά που είναι εκεί έξω. Ότι σε όλα αυτά τα παιδιά που με φωνάζουν «μάνα» με κάνει να νιώθω ότι έχω κάτι να τους αφήσω, να τους αφήσουμε. Ότι να, κάτι καταφέραμε κι ότι αύριο θα καταδικαστούν. Αισθάνομαι ότι το δικαστήριο έχει ανταπόκριση, ότι είναι αντικειμενική και δίκαιη η έδρα. Κι ας κάνουν αυτοί ό,τι μπορούν για να τους κοροϊδέψουν.
Είναι όμως μεγάλος πόνος για μένα να πηγαίνω στη δίκη, δεν είναι εύκολο, όμως δεν θέλω να νιώσει κανένα παιδί ότι είναι μόνο του εκεί. Όταν εγώ ζητάω από τον κόσμο να είναι εκεί, γιατί τους αφορά όλους, δεν θέλω να είναι μόνοι τους. Ακόμα και οι δικηγόροι δεν θέλω να είναι μόνοι τους. Όχι βέβαια ότι τους παρέχω καμιά προστασία, αλλά θέλω να νιώθουν την παρουσία μου, ότι είμαι κι εγώ εδώ και μαζί με σας το περνάω όλο αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι και για τους ίδιους είναι μεγάλο το κόστος και η ταλαιπωρία και, το χειρότερο, δεν έχουν τη στήριξη που θα έπρεπε. Πρώτα-πρώτα θα έπρεπε μετά από τόσα χρόνια σε μια τέτοια δίκη να έχουν μια οικονομική στήριξη. Ασχολούνται ώρες ατελείωτες. Γι’ αυτό είμαι εκεί. Ξεκινήσαμε με τρεις ομάδες δικηγόρων, τρία διαφορετικά μέρη, και τώρα έχουμε γίνει ένα όλοι. Κι αυτό είναι τόσο σημαντικό. Με τους δημοσιογράφους που έχουν φάει τη ζωή τους σε αυτό το θέμα έχουμε γίνει μια οικογένεια.
Δεν τόλμησε πάντως κανένα κόμμα να εκμεταλλευτεί την υπόθεση της δίκης της Χρυσής Αυγής και τη δολοφονία του Παύλου.
Κανένας, κανένας δεν το έκανε, ίσως ούτε καν προσπάθησε. Το σεβάστηκαν όλοι. Μπορεί να είναι μια πολιτική δολοφονία, αλλά κανείς, ακόμα κι αν ήθελε, δεν το εκμεταλλεύτηκε. Η αλήθεια είναι ότι αυτό ισχύει. Βέβαια, πολλοί απλά αδιαφόρησαν…
Την παρακολούθηση δύο φορές της δίκης από τη σύντροφο του τέως πρωθυπουργού κάποιοι προσπάθησαν να την αναδείξουν ως προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης.
Ήταν απλά μια ανθρώπινη κίνηση. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι όχι απλά δεν ήρθαν ποτέ στη δίκη, αλλά δεν έδειξαν το ενδιαφέρον που έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον τον πρώτο καιρό. Είχε γίνει μια πολιτική δολοφονία, δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να μην απαξιώνουν το γεγονός; Δεν είχα την απαίτηση όταν έγινε αυτό να με συλλυπηθεί ο πρωθυπουργός της χώρας ή κάποιος άλλος, αλλά θα ήθελα να είχαν αντιδράσει άμεσα για τη γρήγορη και απρόσκοπτη διεξαγωγή της δίκης, παρέχοντας τη δημοσιότητα που έπρεπε. Χάρη σε εθελοντές μαζεύτηκε το υλικό για να ενημερωθεί ο κόσμος.
Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιες δικές σας εικόνες από τον Παύλο;
Δεν μπορώ να μοιραστώ αυτό που έζησα με το παιδί μου, όταν άνοιγε η πόρτα κι άκουγα το «μάνα, πού είσαι» ή όταν, δυο μέτρα παλικάρι, χωνόταν στον λαιμό μου. Τουλάχιστον χόρτασε πριν φύγει αγάπη και φροντίδα, δεν είχε παράπονα. Για μας όμως σταμάτησαν όλα. Δεν μπορώ ακόμα να μαγειρέψω τα αγαπημένα του φαγητά. Στα εγγόνια μου δεν μιλάω, το έχω αφήσει αυτό στην κόρη μου, που ξέρει πιο καλά πώς και πότε πρέπει να τους μιλήσει. Ξέρουν ότι ο Παύλος δεν θα γυρίσει από το μεγάλο ταξίδι. Η μεγάλη μου εγγονή, που τον είχε γνωρίσει, μερικές φορές θυμώνει μαζί του όταν κλαίω και του φωνάζει να γυρίσει.
Δεν αντέχω να πηγαίνω συχνά στο κοιμητήριο, έχω άρνηση, πηγαίνω όμως συνέχεια στο μνημείο. Είναι τόσα πολλά που έζησα με το παιδί μου που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα. Από την ώρα που κράτησα τον Παύλο μωρό στην αγκαλιά μου μέχρι την τελευταία στιγμή τα έχω όλα μέσα μου. Ακόμα κι όταν μεγάλος πια έμενε με τις κοπελιές του, τους φίλους του, κάθε μέρα έκανε μια βόλτα από το σπίτι.
Όλα τα παιδιά που ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ, μαζί και η Χρύσα, σημαδεύτηκαν για πάντα. Όμως δεν είναι το ίδιο με το να περιμένεις κάθε βράδυ να ακούσεις το κλειδί στην πόρτα. Δεν το λέω εγωιστικά, αλλά είναι νέα παιδιά και υποχρεωτικά θα συνεχίσουν τη ζωή τους. Όμως τόσα παιδιά -κι όχι μόνο όσα έζησαν τον εφιάλτη- με γνώρισαν από τότε και ήρθαν κοντά μου. Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Έχασα τον Παύλο κι απέκτησα τόσα παιδιά, κι όταν περπατάω στον δρόμο κι ακούω να με φωνάζουν «μάνα» και να με πιάνουν από τον ώμο, αυτό είναι για μένα συγκλονιστικό.



Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2019

Από τους WAGNER-NIETZSCHE-HEIDEGGER κατευθείαν στο HITLER


Ιδεολογικο-πολιτικοί ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού
Από τους WAGNER-NIETZSCHE-HEIDEGGER κατευθείαν στο HITLER

Η συνέχιση της ενασχόλησης – μετά τον αντιδραστικό Γερμανικό Ρομαντισμό («Α» Νο 385 Απρίλης 2013) – με τα αντιδραστικά ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα που αποτέλεσαν τους ΠΡΟΔΡΟΜΟΥΣ του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού επιβάλλεται και ΣΗΜΕΡΑ για δυο λόγους: έναν επίκαιρο πολιτικό που συνδέεται με την άνοδο, τις τελευταίες δεκαετίες, των εθνικιστικών-ρατσιστικών-αντισημιτικών-φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων που αναφέρονται στους προδρόμους του Ναζι-φασισμού και αντλούν «επιχειρήματα απ’ αυτά τα υπεραντιδραστικά πλέον εξαιτίας του ΠΟΛΕΜΟΥ προδρομικά ρεύματα και έναν ιστορικό, φαινομενικά ανεπίκαιρο λόγο που σχετίζεται με προβλήματα που συνδέονται με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η άνοδος και η επικράτηση του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού στη Γερμανία, αλλά και η εξαπόλυση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας έθεσε αμέσως από τότε επιτακτικά: ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ τη συντριβή του Ναζι-φασισμού στο στρατιωτικό τομέα και επιπλέον, συμπληρωματικά, την πλήρη ολοκλήρωση της συντριβής του ΚΑΙ στον ιδεολογικο-πολιτικό τομέα: δηλ. την ανασκευή και κονιορτοποίηση των ιδεολογικο-πολιτικών απόψεων του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού και των συγγενικών τους απόψεων που συνδέονταν άμεσα με το πρόβλημα των ιδεολογικο-πολιτικών ΠΡΟΔΡΟΜΩΝ του.

Όμως πριν την έναρξη του πολέμου, εντονότερα κατά τη διάρκειά του, αλλά ιδιαίτερα μετά τη λήξη του, τέθηκε με μεγάλη οξύτητα το καθήκον μιας εκ νέου επανεκτίμησης των προδρομικών ρευμάτων, με αυστηρότερα μαρξιστικά κριτήρια, υπό το νέο «φως», ΑΚΡΙΒΕΣΤΕΡΑ: υπό το κατάμαυρο πηχτό σκότος της αιματηρής εμπειρίας των τεράστιων καταστροφών και των απίστευτων θηριωδιών του Ναζι-φασισμού κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Έτσι, το συνταρακτικότατο γεγονός του ΠΟΛΕΜΟΥ και ο τρομακτικός αυτός όλεθρος με την ακρότατη καταστροφική βαρβαρότητα για τους λαούς και τον Πολιτισμό, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, υποχρέωσαν πολλούς, όχι μόνο επαναστάτες μαρξιστές, αλλά και Αντιφασίστες διανοούμενους, συγγραφείς και καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων και τον THOMAS MANN, να αναθεωρήσει και εγκαταλείψει την παλιότερη εντελώς λαθεμένη φιλική του στάση – όπως αυτή εκφράζεται στο «Betrachtungen eines Unpolitischen» (Frankfurt am Main 1974) – απέναντι στον αντιδραστικό Γερμανικό Ρομαντισμό αλλά και τους WAGNER-NIETZSCHE, διαπιστώνοντας ορθά και ευστοχότατα σ’ ένα γράμμα του (6.12.1949) για την περίπτωση του WAGNER, μεταξύ άλλων: «υπάρχει πολύς “Χίτλερ” στο Wagner» (Thomas Mann: «Wagner in unserer Zeit», σελ. 168, Frankfurt am Main 1995), (μετά τον Πόλεμο αρνήθηκε να επιστρέψει στη Γερμανία και επέλεξε να κατοικήσει στην Ελβετία, πεθαίνοντας στις 12 Αυγούστου 1955 στο Kilchberg κοντά στη Ζυρίχη).

Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
πλήρης συντριβή του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού και των συμμάχων του στο στρατιωτικό τομέα – ανολοκλήρωτη η συντριβή του στον ιδεολογικο-πολιτικό τομέα

Τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα μέλη-τμήματα της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ ανέλυσαν το φαινόμενο του ΦΑΣΙΣΜΟΥ επανειλημμένα, πριν τον Πόλεμο, καταδεικνύοντας ότι είναι προϊόν του καπιταλισμού της ιμπεριαλιστικής περιόδου, ενώ στη 13η Ολομέλεια (Νοέμβρης 1933) της Εκτελεστικής Επιτροπής (ΕΕ) της ΚΔ δόθηκε ο μαρξιστικός ορισμός του ΦΑΣΙΣΜΟΥ: «ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία των πιο αντιδραστικών, σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου» που επαναλαμβάνεται και στο 7ο συνέδριο της ΚΔ (Μόσχα 25.7.-20.8.1935), ενώ αποκαλύπτεται ταυτόχρονα ο ταξικός χαρακτήρας του φασισμού και υπογραμμίζεται ότι «η αντιδραστικότερη μορφή φασισμού είναι ο γερμανικός φασισμός».

Σημαντικό ζήτημα προς λύση για την επιτυχή διεξαγωγή του αγώνα κατά του Χιτλερο-φασισμού και τη συντριβή του ήταν στη συνέχεια ο προσδιορισμός του χαρακτήρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος ΔΕΝ ήταν «ιμπεριαλιστικός» – όπως ο Α΄ που ήταν ιμπεριαλιστικός και από τις ΔΥΟ πλευρές δηλ. και τα δυο μέρη των Συνασπισμών που πήραν μέρος σ’ αυτόν – από τις ΔΥΟ πλευρές δηλ. και απ’ την πλευρά της Σοσιαλιστικής-Κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης, όπως ισχυρίζονταν ο αντεπαναστάτης και συνεργάτης των Χιτλερικών Λ.ΤΡΟΤΣΚΙ και η σημερινή τροτσκιστική ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ. Ιμπεριαλιστικός ήταν ο Πόλεμος ΜΟΝΟ από την πλευρά της Χιτλερικής Ναζι-φασιστικής Γερμανίας και των συμμάχων της. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε μεν ως «ιμπεριαλιστικός», μετατράπηκε όμως σε «αντιφασιστικό»–«απελευθετωτικό».

Ακριβώς σ΄αυτή τη βάση πραγματοποιήθηκε η συγκρότηση της προσωρινής αντι-Χιτλερικής συμμαχίας που τελικά οδήγησε στη στρατιωτική συντριβή των Ναζι-φασιστικών Χιτλερικών στρατευμάτων με την αποφασιστική-καθοριστική ΣΥΜΒΟΛΗ του επαναστατικού Κόκκινου Στρατού της Σοσιαλιστικής-Κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης μ’ επικεφαλής το μεγάλο λαμπρό Στρατηλάτη ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ: «Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα πήρε από την πρώτη μέρα χαρακτήρα πολέμου αντιφασιστικού, απελευθερωτικού, που ένας από τους σκοπούς του ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα δε μπορούσε παρά να δυναμώσει – και πραγματικά δυνάμωσε – τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου» (Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ: Λόγος στους εκλογείς μου, σελ. 9-10, Αθήνα 1946).

Μετά την πλήρη στρατιωτική συντριβή των Χιτλερικών στρατευμάτων τέθηκε επιτακτικά το καθήκον της ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ της Αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ με τη συντριβή των Ναζι-φασιστκών απόψεων ΚΑΙ στον ιδεολογικο-πολιτικό τομέα: δηλ. μια τεκμηριωμένη ολόπλευρη αντίκρουση-ανασκευή, από μαρξιστική σκοπιά, ΟΛΩΝ των αντιδραστικών απόψεων – υπεραντιδραστικών πλέον, όπως προαναφέρθηκε, εξαιτίας ΑΚΡΙΒΩΣ της εμπειρίας των τεράστιων καταστροφών της κόλασης του ΠΟΛΕΜΟΥ – που είχαν αναπτυχθεί και εξαπλωθεί πλατιά στην ιμπεριαλιστική περιόδο του γερμανικού καπιταλισμού – απόψεις που συνάμα όμως αποτελούσαν ΣΥΝΕΧΕΙΑ των παλιότερων αντιδραστικών απόψεων, μαζί και των προδρομικών ρευμάτων του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού, προϊόν της ιδιόμορφης οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικής ανάπτυξης παλιότερων ιστορικών περιόδων αυτής της χώρας.

Παρόλο που στη Σοβιετική Ένωση και στις νεαρές τότε Λαϊκές σοσιαλιστικές Δημοκρατίες αλλά και στα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα είχε αρχίσει μια συστηματική πολεμική, από μαρξιστική σκοπιά, για το ολοκληρωτικό ξεσκέπασμα των αντιδραστικών απόψεων στους διάφορους τομείς (φιλοσοφία, πολιτική οικονομία, κοινωνιολογία, ιστορία, λογοτεχνία, κλπ.), η σημαντικότατη και αναγκαία αυτή προσπάθεια ΑΝΑΚΟΠΗΚΕ λίγο αργότερα, το 1953, αμέσως μετά τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και την επικράτηση της ρεβιζιονιστικής χρουστσοφικής αντεπανάστασης (ύστερα απ’ το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ), ενώ στις καπιταλιστικές ιμπεριαλιστικές χώρες ξεκίνησε προγραμματισμένα και συστηματικά, απ’ τα πρώτα κιόλας χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, η διαβόητη «αποναζιστικοποίηση» των WAGNER-NIETZSCHE, κλπ. για να καταστήσει τις υπεραντιδραστικές τους απόψεις εκ νέου ελκυστικές στη νεολαία και τις πλατιές λαϊκές μάζες, παρά την αιματηρότατη σφαγή τους στον πρόσφατο Πόλεμο.

Έτσι, σε αυτά τα πλαίσια του πισωδρομικού προς τον καπιταλισμό προτσές, εμφανίζεται στη Σοβιετική Ένωση, μετά το θάνατο του ΣΤΑΛΙΝ, ένα προκλητικότατο άρθρο-υμνολογία στον R. WAGNER, που έρχεται από τη χρουστσοφική Μόσχα – τη νέα πρωτεύουσα της αντεπανάστασης – γραμμένο από έναν «θεωρητικό» της μουσικής ονόματι W.KONEN: «Richard Wagner (“Sowjetskaja Musyka”, Νο 10-1553, «Die Presse der Sowjetunion» Νο 130-1953, s. 1593-1596, Berlin-DDR, δημοσιευμένο αργότερα σε κακή μετάφραση στην «Επιθεώρηση Τέχνης», 4/1955 σελ. 291-299) δηλ. στον πιο ακραίο εθνικιστή-ρατσιστή, έξαλλο και φανατικό αντισημίτη – ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ που κορυφώνεται, στην περίπτωσή του, στη, σχεδόν εντελώς άγνωστη, σχιζοφρενική επινόηση της «Selbstvernichtung»(= «αυτοεξολόθρευσης») των Εβραίων (R. WAGNER: Die Kunst und die Revolution, das Judentum in der Musik, was ist Deutsch? (Hrsg.) Tibor Kneif, s. 77, München 1975, και Zweite Fassung: Das Judentum in der Musik, s. 12 προς το τέλος, Leipzig 1869, με μεγάλη διάδοση την περίοδο του Γ’Reich).

Ακολουθεί τον ίδιο χρόνο και ένα άλλο στη DDR γραμμένο απ’ το HANS MAYER: Richard Wagners geistige Entwicklung, (“Sinn und Form”, Heft 3-4/1953. S. 111-162, Berlin-DDR). Το άρθρο αυτό και οι μετέπειτα θέσεις του Hans Mayer υποχρέωσαν τον άριστο γνώστη-ερευνητή του Βαγνερικού έργου HARTMUT ZELINSKY να χαρακτηρίσει τον Hans Mayer (και τον E.Bloch) «νέους πατέρες της εκκλησίας του Bayreuth» (“Musik-KonzepteNo 25, Richard Wagner Parsifal, S. 114, München 1982).

Βέβαια, το συγκεκριμένο άρθρο-υμνολογία δεν μπορουσε να μην τύχει, δικαιολογημένα, της ευμενέστατης υποδοχής απ’ τη μεταπολεμική Βαγνερική αντίδραση του Bayreuth, καλώντας τον HANS MAYER στο Bayreuth, όπως ο ίδιος, δεκαετίες αργότερα, αποκαλύπτει-ομολογεί δημόσια, μάλλον για πρώτη φορά, στον επίλογο βιβλίου του: «η δημοσίευση οδήγησε σε γνωριμία του συγγραφέα με τον Wieland Wagner, που είχε διαβάσει τη μελέτη και κάλεσε το συγγραφέα να μεταβεί στο Bayreuth και να γράφει τα προγραμματικά τετράδια για τα νεο-ιδρυμένα Φεστιβάλ» (Hans Mayer: Richard Wagner, Mitwelt und Nachwelt, S. 442. Stuttgart/Zürich 1978). Θλιβερή κατάντια του πάλαι ποτέ αντιπάλου του αντισημιτισμού που «ξέχασε», ότι το Μάη του 1946 χαρακτήριζε, στον πρόλογο της επανέκδοσης της μελέτης του FRANZ MEHRING:Die Lessing-Legende”, τη μουσική διδασκαλία του WAGNER και των Βαγνερικών παρακμιακή, η οποία ξεπήδησε-αναπτύχτηκε απ’ την αντιδραστική φιλοσοφία του SCHOPENHAUER (FRANZ MEHRING, “Die Lessing-Legende”,S.11, Mundus Verlag AG, Basel 1946).

Και στα δυο άρθρα των MAYER-KONEN, πέραν της σκόπιμης αποσιώπησης του επιθετικότατου, ακραίας βαρβαρότητας, αντισημιτικού άρθρου “Das Judentum in der Musik” 1850 (= «ο Ιουδαϊσμός στη Μουσική»), ο επιθετικός εθνικισμός-παγγερμανισμός-επεκτατισμός του WAGNER βαφτίζεται «εθνική κουλτούρα του Γερμανικού λαού»(!), ενώ απουσιάζει παντελώς η περίοδος του Χιτλερικού Γ’ Ράϊχ, κατά την οποία προβλήθηκε κατά κόρον και σε πλατιά κλίμακα το αντιδραστικό Έργο του WAGNER, για να προετοιμάσει κατάλληλα το έδαφος και σύρει μαζικά τη γερμανική νεολαία στον καταστροφικό Πόλεμο.

Και τα δυο αντιμαρξιστικά άρθρα-ύμνοι στον υπεραντιδραστικό Richard Wagner συνιστούν εγκατάλειψη της αντιφασιστικής στάσης-θέσης (αργότερα, μετά το 1953, στην Ανατολική Γερμανία (DDR) του παλινορθωμένου καπιταλισμού των ULBRICHT-HONECKER, αποκαταστάθηκαν: ο Γερμανικός Ρομαντισμός, οι Wagner-Nietzsche-George-Novalis, κλπ.).

Τα αντιμαρξιστικά άρθρα-ύμνοι στο Richard Wagner δημοσιεύονται παρόλο που ήταν γνωστό ότι:

1) Ο KARL MARX απέρριπτε κατηγορηματικά το έργο του WAGNER, ενώ ταυτόχρονα μιλούσε περιφρονητικά για «τρελλοφιέστες του κρατικού μουσικάντη», και αλλού τον χαρακτηρίζει: «νεογερμανό-Πρώσσο Ραϊχς-μουσικάντη» (Κ.MARX/F.ENGELS: Werke Band 34, S. 23 και 193, Berlin-DDR 1966).

2) Ο μεγάλος προοδευτικός, επηρεασμένος απ’ τον LUDWIG FEUERBACH, ποιητής-μυθιστοριογράφος Ελβετός GOTFRIED KELLER (1818-1890) που γνώρισε το Wagner από κοντά στη Ζυρίχη, κράτησε πάντα απόσταση από αυτόν και τον κύκλο του και επιπλέον σ’ ένα γράμμα του (30.4.1857) στον FERDINAND FREILIGRATH (1810-1876) τον χαρακτηρίζει «Friseur und Charlatan» (= «κουρέα και τσαρλατάνο») (E.M.HANKE: Mitteilungen der Gotfried Keller Gesellschaft Zürich 2014, S. 6-27.

3) Ο THOMAS MANN σημείωνε σε γράμμα του (6.12.1949), όπως προαναφέρθηκε: «υπάρχει πολύς “Χίτλερ” στο Wagner» και το 1940: «βρίσκω το Ναζιστικό στοιχείο όχι μόνο στην αμφισβητούμενη «Λογοτεχνία» του Wagner, αλλά και στη «Μουσική» του και στο επίσης αμφισβητούμενο έργο του» (“Musik-Konzepte” 5, Richard Wagner, Wie antisemitisch darf ein Künstler sein?, S. 32, Juli 1978).

4) O Wagner ήταν, ως γνωστόν, σύμφωνα με τη μαρτυρία του H. RAUSCHNING, το μοναδικό ΙΝΔΑΛΜΑ του Χίτλερ: τον θεωρούσε το μοναδικό «ΠΡΟΔΡΟΜΟ» του Ναζι-φασισμού: «η πιο μεγάλη προφητική μορφή που είχε ο Γερμανικός λαός» (HERMANN RAUSCHNING: Gespräche mit Hitler, S. 215-216, Zürich 1940), (για το αντιδραστικό έργο του Wagner, ο HARTMUT ZELINSKY σε μια συνέντευξή του στον Klaus UmbachSpiegel»)σημειώνει ευστοχότατα: «υπό την κάλυψη ωραίων μουσικών ήχων και δήθεν λυτρωτικών διαλογισμών ανθρώπινης ευτυχίας, ο «Παρσιφαλ» κηρύσσει μια θεληματικά και επιθυμητά καταστροφική ιδεολογία, μια βίαιη κτηνώδη ιδεολογία: ακριβώς αυτό κατανόησε ο Χίτλερ, το εκτίμησε, το αφομοίωσε, υιοθετώντας το» (KLAUS UMBACH (Hrg.): RICHARD WAGNER, S. 49, Reinbek bei Hamburg 1982).

5) Το προαναφερόμενο αντισημιτικό άρθρο του Wagner περιέχει, ίσως για πρώτη φορά, και τη διαβόητη σχιζοφρενική επινόηση της «Selbstvernichtung der Juden» 1850 (= «αυτοεξολόθρευση των Εβραίων»).

Εδώ πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί, ότι οι προκλητικότατες αυτές ΥΜΝΟΛΟΓΙΕΣ στο Wagner γράφονται σαν να μην είχε τίποτε συμβεί λίγα χρόνια πριν το 1953, δηλ. σαν να μην είχε προηγηθεί ή σαν να μην είχε καν υπάρξει το συνταρακτικότατο γεγονός του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, του πιο αιματηρού πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας: ο Πόλεμος της ιμπεριαλιστικής Χιτλερικής Γερμανίας, με τις θηριωδίες και τα απίστευτα μαζικά εγκλήματα των Ναζί, που ισχυρότατο μερίδιο ΕΥΘΥΝΗΣ για την προετοιμασία του είχαν ΚΑΙ οι αντιδραστικές απόψεις των WAGNER-NIETZSCHE – προφανώς ως ιδεολογικο-πολιτικοί ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ του Ναζι-φασισμού.
Και ακριβώς αυτά τα «θεωρητικά» ακραίας βαρβαρότητας κηρύγματα των WAGNER-NIETZSCHE (εθνικισμός-σοβινισμός-επεκτατισμός-ρατσισμός-αντισημιτισμός, κλπ.) εφάρμοσε στην ΠΡΑΞΗ ο Χιτλερικός Ναζι-φασισμός με τα δολοφονικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τη μαζική εξόντωση εκατομμυρίων στα DACHAU-AUSCHWITZ, κλπ., με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και την «τελική λύση» που έχει τη ρίζα της στο μακρινό ιστορικό αντιδραστικό παρελθόν της Γερμανίας και στη διαβόητη «Selbstvernichtung der Juden» (= «αυτοεξολόθρευση των Εβραίων») που περιέχεται στο άρθρο του έξαλλου και ακρότατου αντισημίτη R.WAGNER: Das Judentum in der Musik” (1850 και 1869) (την «έννοια» της «αυτοεξολόθρευσης» την συναντά κανείς και στην πρόσφατη δημοσίευση των «Schwarze Hefte» (= «Μαύρα Τετράδια») του αμετανόητου ως το τέλος Ναζι-φασίστα υπαρξιστή φιλοσόφου MARTIN HEIDEGGER: Anmerkungen I-V (Schwarze Hefte 1942-1948, Band 97, S.20, Frankfurt am Main 2015), συστηματικού διαστρεβλωτή κειμένων και ταλαντούχου λογοκλόπου, επειδή δεν αναφέρει ότι έχει «δανειστεί» την κακόφημη αυτή επινόηση από το Wagner).

Μεγάλο μέρος δυστυχώς της τότε γερμανικής νεολαίας ντοπαρισμένη απ’ τις αντιδραστικές αυτές απόψεις και δηλητηριασμένη απ’ τον αντιδραστικό γερμανικό Ιρασιοναλισμό αλλά και παραπλανημένη από την αντιδραστική Μουσική παρακμής του WAGNER, με τις μεθυστικές, εκστασιακού χαρακτήρα, ιεροτελεστίες, δημιουργίας μιας ασυνήθιστα μεθυστικής ατμόσφαιρας λατρείας, υποκριτικής ψευτοευλάβειας, υπνωτικής κατάνυξης και ερωτισμού, κυριαρχημένες από ακραία μυστικοπάθεια, ρατσισμό και ακραίο κυνισμό, μνησικακία και παθολογική εμπάθεια, θρησκευτικό σκοταδισμό και μυστικισμό, αλλά και απ’ τους αντιδραστικούς παμπάλαιους μύθους-θρύλους της Γερμανίας, εξύμνησης, με πομπώδη τρόπο, της δουλικότητας στους «ισχυρούς με ταυτόχρονη εξύμνηση ιστορικών περιόδων ακραίας αποσύνθεσης των κυρίαρχων τάξεων, συμπληρωμένα και σκεπασμένα μ’ ένα «μεταξωτό» περιτύλιγμα αντιδραστικών ανόητων «θεωριών» (περί «άριας ανώτερης φυλής», «ισχυρής προσωπικότητας», «υπεράνθρωπο» «ανώτερο έθνος», «περιούσιος λαός», κλπ.), που ΟΛΑ μαζί συγκάλυπταν, ενώ ταυτόχρονα τροφοδοτούσαν και προωθούσαν: τον επιθετικό Γιουνκερο-Πρωσσικό μιλιταρισμό, τον ακραίο εθνικισμό-σοβινισμό, την επιθετικότητα-επεκτατικότητα του παγγερμανισμού της Πρωσίας – εμπλουτισμένα μετέπειτα με τη γνωστή αντιδραστικότητα του Γερμανικού ιμπεριαλισμού (= μονοπωλιακό καπιταλισμό) – στρατεύτηκε κατά κοπάδια αιματοκυλώντας τους λαούς της Ευρώπης, μ’ αποτέλεσμα να κατακρεουργηθεί και η ίδια στα αιματηρά πεδία των σκληρών μαχών των STALINGRAD, KRUSK, κλπ. και να θαφτεί κάτω απ’ τα ερείπια του ολοσχερώς κατεστραμμένου STALINGRAD και στη συνέχεια σ’ εκείνα της Δρέσδης και του Βερολίνου, μαζί με το Ζαρατούστρα του NIETZSCHE, τις παρτιτούρες του WAGNER, τα ποιήματα του STEFAN GEORGE, που «οραματίζονταν» το 1921 ένα «Νέο Ραϊχ» και τα Ναζι-φασιστικά λογύδρια του Ναζί φιλοσόφου MARTIN HEIDEGGER (που στα γυλιό τους κουβαλούσαν οι στρατιώτες, P.HÜNERFLD: Im Schatten Heideggers, S. 14, Hamburg 1959), ο οποίος «εκπόρνευσε τη φιλοσοφία» σε ακραίο βαθμό, όπως ευστοχότατα επισημαίνει ο R. Κlibansky: «ποτέ στο παρελθόν η φιλοσοφική σκέψη δεν είχε εκπορνευθεί σε τέτοιο βαθμό» (RAYMOND KLIBANSKY: Erinnerung an ein Jahrhundert, Gespräche mit Georges Leroux. S.93, Frankfurt am Main und Leipzig 2001).

Η Μουσική παρακμής του R.WAGNER – από πλευράς ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ – αποτελεί τη συμπυκνωμένη έκφραση της συσσώρευσης των πιο αντιδραστικών πλευρών των ιδεολογικο-πολιτιτικο-πολιτιστικών απόψεων, ΟΛΩΝ των προηγούμενων αιώνων, που αντιστοιχούσαν στην ιδιόμορφη οικονομικο-κοινωνική- ιστορική ανάπτυξη της Γερμανίας – με τελική κατάληξη και αποκορύφωμα τη βαρβαρότητα του Ναζι-φασισμού της Χιτλερικής ιμπεριαλιστικής Γερμανίας.

Αν στις παραμονές της διαμόρφωσης του Γιουνκερο-καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού της Γερμανίας, η αντιδραστική Μουσική παρακμής του WAGNER «διασκέδαζε» τους βάρβαρους Πρώσσους μεγαλο-Junkers ευγενείς, τους Γερμανούς αυτοκράτορες και τους Βασιλιάδες Φεουδάρχες, υπηρετώντας ταυτόχρονα τα ταξικά τους συμφέροντα, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι εκκωφαντικοί θορυβώδεις μουσικοί ήχοι των καταιγίδων με τις βροντές και αστραπές του WAGNER – προάγγελοι και υποκινητές της επερχόμενης βαρβαρότητας – μετατράπηκαν σε πραγματικές καταιγίδες με τους ισχυρούς κεραυνούς και τις φλόγες των οβίδων των κανονιών και των βομβών των αεροπλάνων των διαφόρων ΚRUPP της ιμπεριαλιστικής Ναζι-φασιστικής Γερμανίας, σκορπώντας τον όλεθρο της μεγάλης καταστροφής σ’ ολόκληρη την Ευρώπη (και όχι μόνο).
Πριν ασκηθεί ξεχωριστή στον καθένα κριτική-πολεμική (θα ακολουθήσει αργότερα) σε μερικές απ’ τις υπεραντιδραστικές απόψεις των τριών (3) ιδεολογικο-πολιτικών ΠΡΟΔΡΟΜΩΝ του Ναζι-φασισμού WAGNER-NIETZSCHE-HEIDEGGER, ώστε να αποκαλυφθεί και καταδειχθεί, έστω και κατ ελάχιστον, το κολοσσιαίο μέγεθος της αντιδραστικότητας των απόψεων τους, ας επισημανθούν από τώρα μερικά κοινά μεταξύ τους σημεία:

Πρώτο, και οι τρεις ήταν γόνοι «ταπεινών» οικογενειών, δηλ. προέρχονταν από φτωχά μικροαστικά στρώματα, ο RICHARD WAGNER (1813-1883) ήταν γιος γραφέα της Αστυνομίας στα δικαστήρια της Λειψίας, ο πατέρας του FRIEDRICH NIETZSCHE (1844-1900) ήταν πάστορας, ο πατέρας του MARTIN HEIDEGGER (1889-1976) ήταν καθολικός νεωκόρος (=καντηλανάφτης) και βαρελάς.

Δεύτερο, και οι τρείς τους εγκατέλειψαν και περιφρόνησαν την ταξική τους καταγωγή, πρόδωσαν τη μικροαστική τάξη τους.

Τρίτο, και οι τρείς έγιναν «γενίτσαροι», όπως θα έλεγε ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ, των κυρίαρχων αντιδραστικών τάξεων: οι μεν WAGNER-NIETZSCHE των τότε κυρίαρχων Πρώσων ευγενών φεουδαρχών μεγάλο-γαιοκτημόνων (των γνωστών Πρώσων Junkers) και των φεουδαρχών Βασιλιάδων και ΟΧΙ της αδύναμης και υποταγμένης στους Πρώσους Junkers αστικής τάξης (όπως λαθεμένα, ίσως σκοπίμως, υποστηρίζουν οι διάφοροι ρεβιζιονιστές Georg Lukacs, Hans Mayer, κλπ.), με το WAGNER που «φίλησε τις παντόφλες του Πάπα της Ρώμης», όπως έγραφε το Φλεβάρη του 1933 ο ANATOLI LUNATSCHARSKI: «Das Erbe» S.54, Dresden-DDR 1965, αλλά και έτρεξε απ το Triebschen (κοντά στη Luzern) της Ελβετίας στο Μόναχο να φιλήσει τις παγερές ατσαλένιες μπότες του Βαυαρού Μονάρχη φεουδάρχη Ludwig II (1845-1886), ο δε HEIDEGGER «γενίτσαρος» των γερμανών μεγαλο-βιομηχάνων (Krupp, κλπ.), που, εκτός από ιδεολογικο-πολιτικός ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ του Ναζι-φασισμού, υπήρξε ΕΠΙΠΛΕΟΝ και δραστήριος στυλοβάτης του Χιτλερικού φασισμού, μέλος του Ναζι-φασιστικού κόμματος, και για ένα χρονικό διάστημα διορισμένος Πρύτανης απ’ τους Ναζί στο Πανεπιστήμιο του Freiburg in Breisgau.

Τέταρτο, και οι τρεις τους υπήρξαν φανατικοί αντίπαλοι της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, θανάσιμοι εχθροί του Προλεταριάτου και των λαών.

Πέμπτο, και οι τρεις τους υπήρξαν αντιδραστικοί στην εποχή τους και εχθροί της προόδου – και ΣΗΜΕΡΑ υπεραντιδραστικοί – μετά την καταστροφική εμπειρία του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου, του αιματηρότερου στην ιστορία της ανθρωπότητας, με γύρω στα 70.000.000 νεκρούς, πέραν των αμέτρητων υλικών καταστροφών.

Έκτο, πέραν των αντιδραστικών ιδεολογικο-πολιτικών τους απόψεων και των όποιων διαφορών τους σε φιλοσοφικό επίπεδο, σ’ αυτές κυριαρχούσε το αντιδραστικό ιδεαλιστικό ρεύμα του ΙΡΑΣΙΟΝΑΛΙΣΜΟΥ.

Έβδομο, και οι τρεις τους εκμεταλλεύτηκαν με αισχρότατο τρόπο τους Εβραίους της εποχής τους, για να ανέλθουν κοινωνικά, να αναρριχηθούν επαγγελματικά και να διαδώσουν τις αντιδραστικές τους απόψεις, για να τους χτυπήσουν στη συνέχεια αλύπητα με τον πλέον βάρβαρο ρατσιστικό τρόπο και με τον ακραίο φανατικό ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ τους.
Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019

Εκλογές 7 Ιούλη 2019: στροφή προς την αντιδραστική Δεξιά


Στις Ευρωεκλογές τόσο στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες της ΕΕ όσο και στην Ελλάδα σημειώθηκε εμφανής στροφή προς τη Δεξιά Αντίδραση σ’ όλες σχεδόν τις χώρες, ανεξάρτητα απ’ τις όποιες λαθεμένες ή σκόπιμα παραπλανητικές ερμηνείες των εκλογικών αποτελεσμάτων, με επικίνδυνη άνοδο των ποσοστών των αντιδραστικών εθνικιστικών, ρατσιστικών, αντισημιτικών, φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων.

Στις εθνικές εκλογές του Ιούλη η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού στράφηκε προς την ακροδεξιά ΝΔ – διάδοχο και συνεχιστή της μοναρχοφασιστικής ΕΡΕ των δεκαετιών 1950-1960 – στην οποία κυριαρχούν σήμερα εθνικιστικές-ρατσιστικές-αντισημιτικές-σκοταδιστικές-θρησκόληπτες και φασιστικές απόψεις, με μια ΙΣΧΥΡΗ Ναζι-φασιστική πτέρυγα με τα γνωστά «φυντάνια» του Ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ και πολλούς άλλους (Βορίδης-Γεωργιάδης-Πλεύρης-Τζαβέλα-Κύρτσος, κλπ., κλπ.).

Πέραν, και ανεξάρτητα απ’ την αντιδραστικότητα του μεγαλοαστικού κόμματος της ΝΔ, πρέπει εδώ να επισημανθούν δυο ιδιομορφίες αυτών των εκλογών: πρώτο, η ΝΔ ήταν το κόμμα εκείνο που οδήγησε τη χώρα στη μεγάλη καταστροφή του 2009 (κυβέρνηση ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ-ΣΑΜΑΡΑ-ΑΛΟΓΟΣΚΟΥΦΗ, κλπ). δηλ. σε πλήρη οικονομική χρεοκοπία και σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, δεύτερο, η μεγάλη καταστροφή διαρκεί ακόμα ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ο δε λαός, από τη Θράκη ως την Κρήτη ζει σε έναν απέραντο Ωκεανό από συντρίμμια και θα εξακολουθεί να ζει και τις επόμενες δεκαετίες με τη θηλιά του μη βιώσιμου Εξωτερικού χρέους να σφίγγει διαρκώς χωρίς να είναι δυνατό να αποπληρωθεί.

Και εδώ είναι απαραίτητο να υπενθυμιστεί για πολλοστή φορά το ΜΕΓΕΘΟΣ της μεγάλης καταστροφής, επειδή είναι το ΚΕΝΤΡΙΚΟΤΕΡΟ πρόβλημα της χώρας – ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ που συγκροτείται από: 1) την απώλεια του 25% και πλέον του ΑΕΠ, 2) την εξαφάνιση 400.000 και πλέον μικρο-μεσαίων επιχειρήσεων, 3) την καταστροφή πολλών εκατοντάδων χιλιάδων καταστημάτων-μαγαζιών (διαφόρων ειδών), 4) τα περίπου 2.000.000 άνεργους (διαφόρων μορφών ανεργίας, όπως μερική απασχόληση, κλπ.), 5) την τεράστια ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ της αιμορραγίας-εξαγωγής πολλών εκατοντάδων χιλιάδων νέων σ’ άλλες χώρες (πάνω από 500.000) που συνεχίζεται, 6) το τεράστιο εσωτερικό χρέος αλλά και το υπερμέγεθες, εκατοντάδων δισεκατομμυρίων Ευρώ, μη βιώσιμο εξωτερικό χρέος, που προς το παρόν έχει φτάσει κοντά στα 370 δισ. Ευρώ, κλπ., κλπ., αλλά και όλα τα μεγάλα πρωτοφανή ΔΕΙΝΑ που προκάλεσε η οικονομική χρεοκοπία (πλήρη εκμηδένιση των εργατικών κατακτήσεων, μεγάλη φτώχια και εξαθλίωση, σχετική και απόλυτη εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών, κοινωνικές και οικογενειακές τραγωδίες, κλπ., κλπ.)

Παίρνοντας υπόψη τα παραπάνω, το να πιστεύει κανείς, όπως η σημερινή πλειοψηφία των εκλογών της 7ης Ιούλη, ότι τα σημερινά μεγάλα προβλήματα θα «λυθούν»(!) σε μια 4ετία – και μάλιστα απ’ το κόμμα της ΝΔ που κατέστρεψε ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ τη χώρα με την πλήρη οικονομική χρεοκοπία το 2009 – δείχνει ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ πλήρη ΑΠΟΥΣΙΑ συνειδητοποίησης του μεγέθους και της έκτασης της μεγάλης ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ που προήλθε απ’ την πλήρη οικονομική χρεοκοπία, ενώ ταυτόχρονα φανερώνει πρωτοφανή αδικαιολόγητη αφέλεια, κολοσσιαίο μέγεθος άγνοιας των σημερινών οικονομικο-πολιτικο-κοινωνικών προβλημάτων της χώρας και ένα καταστροφικά χαμηλότατο ιδεολογικο-πολιτικό επίπεδο.

Με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αναμένεται βάθεμα της ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ της κοινωνίας, ένταση της αστυνομοκρατίας και φασιστική τρομοκρατία.
Στη Βουλή εκπροσωπούνται, εκτός του κυβερνητικού κόμματος ΝΔ (39,85% - 158 έδρες), το μεγαλοαστικό ΚΙΝΑΛ (8,10% - 22 έδρες), τα τρία ρεφορμιστικά κόμματα: ΣΥΡΙΖΑ (31,53% - 86 έδρες), «Κ»ΚΕ (5,30% - 15 έδρες), ΜέΡΑ25 (3,44% - 9 έδρες)-Βαρουφάκη, και η Ναζι-φασιστική ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ (3,70% - 10 έδρες)-Βελόπουλου.

Τα άλλα κόμματα όπως το ακροδεξιό (ρετάλι της ΝΔ) κόμμα των ΑΝΕΛ του θρησκόληπτου ακραίου εθνικιστή Καμμένου, τα ακραία εθνικιστικά ρεφορμιστικά ΛΑΕ-Λαφαζάνη και Πλεύση ελευθερίας-Κωνσταντοπούλου, η εθνικιστική ‘Ενωση Κεντρώων-Λεβέντη, αλλά και το ΠΟΤΑΜΙ του Σ.Θεοδωράκη δεν μπήκαν στη Βουλή.

Επίσης στη Βουλή ευτυχώς δεν κατάφερε να μπει η Χιτλερική Ναζι-φασιστική εγκληματική δολοφονική συμμορία «Χρυσή Αυγή» (2,94%). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα ποσοστά της μειώθηκαν σημαντικά, αφού ένα μέρος των ψηφοφόρων της πήγε στην «ηπιότερη» Ναζι-φασιστική ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ του Βελόπουλου, που αυτοδιαφημίζεται ως «δημοκρατικό» κόμμα, επειδή σ’ αυτό βρίσκεται κάποιος Παπαγαρυφάλλου, πρώην χρουστσοφικός, (συνεξόριστος και φίλος του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη Χ.Φλωράκη), ο οποίος παλιότερα ήταν στο Ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, ενώ ένα άλλο πήγε στη ΝΔ με την ισχυρή Ναζι-φασιστική πτέρυγα. Εξάλλου η ΝΔ και οι Ναζι-φασιστικές Οργανώσεις αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία.

Το ζήτημα της ανόδου των εθνικιστικών-σοβινιστικών-ρατσιστικών-αντισημιτικων-φασιστικών και Ναζ-φασιστικών δυνάμεων δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθεί, αντίθετα η πάλη ενάντιά τους πρέπει να ενταθεί, αφού επηρεάζουν και τμήματα οπαδών δημοκρατικών κομμάτων, ενώ ο ακραίος εθνικισμός έχει αγκαλιάσει σχεδόν ΟΛΑ τα κόμματα όπως έδειξε η καταπολέμηση και απόρριψη της ιστορικής Συμφωνία των Πρεσπών (μ’ εξαίρεση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΟΤΑΜΙ-Δημ.Αριστερά) από τη θέση του ακραίου επιθετικού εθνικισμού.
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2019

Ρεφορμιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ: μόνιμο 10ετές «χρυσό πλυντήριο» της Κυβέρνησης ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ – καταστροφέα της χώρας


Πέρασε μια ολόκληρη 10ετία απ’ το 2009, δηλ. από τότε που χρονολογείται η καταστροφική πλήρης οικονομική χρεοκοπία της χώρας απ’ την κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή και τα μέλη-οπαδοί του «Κ»ΚΕ, αλλά και ο λαός περιμένουν ακόμα να πληροφορηθούν: αν έχει υπάρξει ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της χώρας, ποιος την προκάλεσε και πότε προκλήθηκε.
Μάταια περίμεναν τα μέλη-οπαδοί του «Κ»ΚΕ να «μιλήσει» ή να «αντιδράσει» η ηγεσία τους, έστω και μετά μια ολόκληρη 10ετία, όταν είχε το θράσος ο διαρκώς κοιμώμενος στα έδρανα της Βουλής πρώην πρωθυπουργός, να εγκαταλείψει τη χειμερία νάρκη του και να πάει στη Θεσσαλονίκη να μιλήσει στο «Βελλίδειο» (26 Ιούνη 2019), χωρίς να πει απολύτως τίποτα για τη μεγάλη καταστροφή που προκάλεσε στη χώρα – τη μεγαλύτερη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε ειρηνική περίοδο. Μάταια θα αναζητήσουν οι οπαδοί και τα μέλη του «Κ»ΚΕ κάποια έστω και μονολεκτική «αντίδραση»-σχόλιο, φυλλομετρώντας τις αμέσως επόμενες ημερομηνίες της ρεφορμιστικής φυλλάδας «Ριζοσπάστης».

Δεν έβγαλε ούτε ένα «κιχ», συνεχίζοντας προφανώς να παίζει το γνωστό ρόλο του «χρυσού πλυντηρίου» της κυβέρνησης Καραμανλή που προκάλεσε την πλήρη οικονομική χρεοκοπία της χώρας – αφήνοντας μόνιμα εντελώς στο απυρόβλητο τον αποκλειστικά υπεύθυνο ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΑ της χώρας Κ.Καραμανλή, ενώ για τον ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ λόγο αναζητεί τις ευθύνες, γενικά και αόριστα ακόμα και πρόσφατα στην «πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ» («Ρ» 29-30/6/2019, σελ 3), σαπουνόφουσκες που βρίσκονται στην υπηρεσία της αντιδραστικής Δεξιάς, χωρίς να μιλά για την οικονομική χρεοκοπία της χώρας.

Βέβαια ούτε κάποιος στέλεχος του «Κ»ΚΕ ή βουλευτής αντέδρασε στην «ομιλία» Καραμανλή. Ο μόνος που αντέδρασε σ’ αυτή ήταν ο βουλευτής του ρεφορμιστικού ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης επισύροντας την μήνι της φασιστοφυλλάδας «Δημοκρατία» που σε σχόλιό της με τίτλο «πρωτοφανής αήθης επίθεση από τον (γνωστό) Φίλη» γράφει μεταξύ άλλων: «Ο κ. Φίλης, αθωώνοντας περιέργως τα πεπραγμένα Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου, περιέγραψε τον πρώην πρωθυπουργό σαν τον καταστροφέα του τόπου και ως τον «άνθρωπο που οδήγησε στην ξέρα την ελληνική οικονομία». Πέταξε μάλιστα «καρφιά» για όσους στην Κουμουνδούρου δεν έχουν την ίδια άποψη, λέγοντας ότι «είχαμε ψευδαισθήσεις στο ΣΥΡΙΖΑ για τον Καραμανλή, μας πονάει το θέμα» … σημείωσε ακόμα ότι «η κυβέρνηση Καραμανλή μας άφησε 14% ελλείμματα, είναι έργο Καραμανλή και έργο της Νέας Δημοκρατίας το 14% δημόσια ελλείμματα» … «τι θα μας σώσει τώρα ο Καραμανλής; Να καταλάβω … θα σώσει τη χώρα ο άνθρωπος που ευθύνεται για την οικονομική καταστροφή στην τελευταία φάση της;» διερωτήθηκε» («ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» 27 Ιουνίου 2019, σελ.7).

Αρνούμενη η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ ότι η πλήρης οικονομική χρεοκοπία έγινε το 2009, μετατρέπεται σε μόνιμο και προκλητικότατο «χρυσό πλυντήριο» της κυβέρνησης Καραμανλή μια ολόκληρη 10ετία, αθωώνοντάς την πλήρως: «ξέπλυμα» δια της ΣΙΩΠΗΣ.
Το ρεφορμιστικό «Κ»ΚΕ (όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ) έχει μεγάλες και βαρύτατες ευθύνες, γιατί δεν αποκάλυψε στον ελληνικό λαό την εξόφθαλμη, τουλάχιστον απ’ το 2006, καταστροφική πορεία της ελληνικής οικονομίας, που την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας απ’ τη ΝΔ με Πρωθυπουργό τον Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ, βάδιζε ολοταχώς προς την πλήρη οικονομική χρεοκοπία, και συνέχιζε, παρά τις ήδη γνωστές προειδοποιήσεις και παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, να «ερμηνεύει» την τότε οικονομική χρεοκοπία ως «επιχείρηση τρομοκρατίας»(!) «στημένο κόλπο»(!)» και «φόβητρο»(!),(«Ρ» 13/12/2009, σελ.14) παρουσιάζοντάς την «ανύπαρκτη»(!) δηλ. ως «σκιάχτρο»(!) και ως «μύθο»(!) την υπαρκτή χρεοκοπία, με δεκάδες δηλώσεις εκείνης της περιόδου και την ΠΑΠΑΡΗΓΑ-«Κ»ΚΕ να δηλώνει ακόμα το 2010: «ξαναφέρνουν το σκιάχτρο της χρεοκοπίας» («Ρ» 23/4/2010, σελ.6), συγκαλύπτοντας την αρνητική πορεία της οικονομίας που αναπόφευκτα θα κατέληγε ΚΑΙ είχε ήδη το 2009 καταλήξει στην πλήρη οικονομική χρεοκοπία και στην ΟΛΟΣΧΕΡΗ καταστροφή της χώρας (ας παρθεί ακόμα υπόψη, ότι οι δηλώσεις αυτές γίνονταν όταν ήδη είχε αφιχθεί στην Αθήνα (7 Γενάρη 2010) 6μελές κλιμάκιο της Κομισιόν με επικεφαλής το γερμανό Γιούργκεν Κρόκερ).

Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές παρενέβησαν καθυστερημένα επειδή κέρδιζαν τα γερμανικά και γαλλικά μονοπώλια, κάτι που ομολόγησε αργότερα (8 Οκτώβρη του 2010) ανοιχτά ο JEAN-CLAUDE JUNCKER δηλώνοντας, ότι πράγματι γνώριζαν την κατάσταση αυτή στην ΕΕ αλλά κανένας ούτε και αυτός δεν είπε τίποτε σχετικό δημόσια, επειδή «η Γερμανία και η Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά απ’ τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα».

Τώρα σχετικά – και εντελώς σύντομα – με το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ αρνητικό ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ γεγονός στην ως τώρα ιστορία της χώρας στον 21ο αιώνα δηλ. την πλήρη οικονομική χρεοκοπία το 2009, πρέπει να σημειωθεί, για πολλοστή φορά, ότι αυτή ΠΡΟΚΛΗΘΗΚΕ απ’ τη κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, με τον τότε αναπληρωτή καθηγητή Δημόσιας Οικονομικής του Παντείου Πανεπιστημίου Ν. Καραβίτη (Ν.Κ.) να διαπιστώνει για το 2009: «το οικονομικό πλήγμα Καραμανλή φαίνεται καθαρά, αν απλώς παρατηρήσουμε ότι το 2009 οι δαπάνες χωρίς τόκους είχαν αυξηθεί, 5,5 του ΑΕΠ (χωρίς να υπολογίζουμε τα διάφορα χρέη), ενώ τα έσοδα από 39,1% του ΑΕΠ το 2003 έπεσαν στο 36,9% το 2009. Με άλλα λόγια, οι δαπάνες αυξήθηκαν 40 δισ. και τα έσοδα 20 δισ. Αυτό είναι φανερό σημάδι κάκιστης δημοσιονομικής πολιτικής», γεγονός που ΔΕΝ αμφισβητείται ΟΥΤΕ απ’ τη μεγαλοαστική δεξιά «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», η οποία χαρακτήριζε την Καραμανλική «6ετία 2004-2009», «μοιραία 6ετία» (το 2009 το έλλειμμα έφτασε σχεδόν στο 16% του ΑΕΠ, ενώ το εξωτερικό χρέος εκτινάχθηκε στα 300 και πλέον δισεκατομμύρια Ευρώ).

Η εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» αφού κάνει λόγο για «μοιραία 6ετία», στο σημείωμα του δημοσιογράφου Κ.Καλλίτση, μεταξύ άλλων (παρά τις υπαρκτές επιφυλάξεις από πλευράς υπολογισμού στατιστικών στοιχείων δίνει το μέγεθος του εκτροχιασμού), αναφέρεται: «την 6ετία 2004-2009, οι κρατικές (χωρίς τους τόκους) δαπάνες αυξήθηκαν 50%, όταν η μέση αύξηση στις 27 χώρες της ΕΕ ήταν 22%. Ειδικά οι καταναλωτικές δαπάνες του Δημοσίου (σχεδόν το 70% των συνολικών) αυξήθηκαν 40%, όταν στις 27 αυξήθηκαν 20%. Τα κρατικά έσοδα επίσης αυξήθηκαν 25%, ενώ στις 27 μόνο 11%. Στο δημόσιο χρέος προστέθηκαν 116 δισ. Ευρώ και εκτινάχθηκε από τα 183 στα 300 δισ. Ευρώ, αυξήθηκε 63%, ενώ στους 27 μόνο 33% . Η Ευρώπη και η Ελλάδα ήταν σε αντίθετες τροχιές» («Καθημερινή», 25/3/2012, σελ.2 «Οικονομία»).

Κι’ αυτό το «οικονομικό πλήγμα Καραμανλή» (Ν.Κ.) που προήλθε απ’ την «κάκιστη δημοσιονομική πολιτική»(Ν.Κ.), αλλά και η σύγκριση ορισμένων οικονομικών μεγεθών μ’ εκείνα των άλλων 27 χωρών-μελών της ΕΕ δείχνει εμφανέστατα τον εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας, δηλ. ότι ήταν η σκανδαλώδης διαχείριση των οικονομικών της χώρας εκείνη που οδήγησε, μεταξύ άλλων, στην πλήρη οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας και στον επ’ αόριστον διεθνή έλεγχο, που συγκροτεί συνάμα και αποτέλεσε το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ οικονομικο-πολιτικό ΣΚΑΝΔΑΛΟ του 21ου αιώνα, το οποίο ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ κυριολεκτικά τη χώρα σ’ όλα τα επίπεδα για πολλές δεκαετίες.

Αλλά και εντελώς πρόσφατα ο ακραίος νεοφιλελεύθερος ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΟΣ, για το ίδιο θέμα σημειώνει: «το 2009, επί Νέας Δημοκρατίας, κορυφώθηκε η ανεύθυνη διαχείριση: το κράτος ξόδευε λεφτά χωρίς να έχει. Δανειζόταν. Χρεοκοπήσαμε. Σταμάτησαν τότε να μας δανείζουν και επακολούθησαν τα Μνημόνια. Δέκα χρόνια αργότερα έχομε επιτύχει να ξοδεύομε όσα έχουμε και όχι περισσότερα» («ΤΑ ΝΕΑ» 18-19 ΜΑΪΟΥ 2019, σελ 33), ενώ «ο απερχόμενος Πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, μιλώντας σε εκδήλωση της ΕΚΤ στην Πορτογαλία έκανε μια μίνι αναδρομή στο χρονικό των Greek Statistics. Και κατέληξε να δείχνει ως υπεύθυνη για τη διόγκωση του ελλείμματος τη διακυβέρνηση Καραμανλή. Το μόνο πρωτότυπο ήταν ο δημόσιος χαρακτήρας της επισήμανσης, μιας και όσοι συνομιλούν μαζί του λένε ότι ιδιωτικώς εκφράζει χρόνια τέτοιες απόψεις.» («ΤΑ ΝΕΑ» 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2019, σελ. 12).

Αυτή είναι η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ και όχι η ανόητη αναζήτηση της σημερινής χρεοκοπίας στο «1821»(!) ή στην «Αρχαία Ελλάδα» (!!!).

Συμπερασματικά: η ρεφορμιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, πρώτο, εξακολουθεί να αρνείται την ΥΠΑΡΞΗ της πλήρους οικονομικής χρεοκοπίας, δεύτερο, αρνήθηκε-αρνείται να την αναδείξει ως το ΚΕΝΤΡΙΚΟΤΕΡΟ πρόβλημα της χώρας, τρίτο, δια της μόνιμης αποσιώπησης – αφήνοντας εντελώς στο απυρόβλητο την κυβέρνηση Καραμανλή –έχει μετατραπεί σε μόνιμο και προκλητικότατο «χρυσό πλυντήριο» της κυβέρνησης Καραμανλή μια ολόκληρη 10ετία, αθωώνοντάς την πλήρως: «ξέπλυμα» δια της ΣΙΩΠΗΣ.
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2019

«Έφυγε» ο σύντροφος Osman



Ο τούρκος σύντροφος Osman μας είναι γνωστός από τη συχνή συμμετοχή του στις διεθνείς Συσκέψεις των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMPLO). Υπήρξε μεταφραστής αλλά και δραστήριος αγωνιστής. Πάντα ενεργούσε με διεθνιστικό πνεύμα στις επαφές και ανταλλαγές με τα αδελφά Κόμματα και Οργανώσεις. Ήταν πάντα ανοιχτός, ζωντανός, δραστήριος και μαχητικός κομμουνιστής.

Παρακάτω δημοσιεύεται η ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής της ICMPLO:

Στη μνήμη του συντρόφου Osman
Η λυπηρή είδηση του θανάτου του συντρόφου Osman μας προκαλεί θλίψη.

Οι κομμουνιστές της Τουρκίας, οι προλετάριοι επαναστάτες, που αγωνιζόμαστε στα Κόμματα και Οργανώσεις μέλη της ICMPLO, όλοι εμείς χάνουμε τη συμβολή και την αποφασιστικότητα ενός αξιόλογου αγωνιστή.

Ο σύντροφος Osman ήταν μέλος του Κόμματος Εργασίας Τουρκίας (ΕΜΕP), ήταν δραστήριος μαχητής και ένας ηγέτης που έδρασε για το μεγάλο καθήκον να οργανωθεί η εργατική τάξη και οι λαοί της Τουρκίας, ένας κομμουνιστής που αφιέρωσε τις ικανότητες και το χρόνο του για την οικοδόμηση του Κόμματος, ένας προλετάριος επαναστάτης, που αντιμετώπισε την καταπίεση με θάρρος και αποφασιστικότητα.

Από τις αρχές της ίδρυσης της ICMPLO μπορούσαμε να βασιζόμαστε στις εξαίρετες διεθνιστικές του συμβολές, οι οποίες, ως μέλος του Κόμματός του, εκφράζονταν στις προσπάθειές του για το δυνάμωμα της ενότητας των κομμουνιστών σε διεθνή κλίμακα.

Ο Osman ήταν ένας αδελφικός και αλληλέγγυος σύντροφος, συνένωνε στον τρόπο σκέψης και δράσης του τις αρετές ενός πιστού και επίμονου προλετάριου επαναστάτη, εκπλήρωνε τα καθήκοντά του με χαρά και μοιράζονταν με τους άλλους τον ενθουσιασμό του για την οργάνωση της επανάστασης. Εμείς, τα Κόμματα και Οργανώσεις μέλη της ICMPLO εκφράζουμε στους ηγέτες και στα μέλη του EMEP τα συλλυπητήριά μας και την αλληλεγγύη μας, εκφράζουμε τα συναισθήματά μας στους συγγενείς του, στη συντρόφισσά του και στα παιδιά του.

Εκτιμούμε το παράδειγμα που μας έδωσε ο Osman, τη δράση του, την αφιέρωση των ικανοτήτων του, τη μαχητικότητα και τον ενθουσιασμό του στην πάλη για τη διεθνή επανάσταση, την υπόθεση του κομμουνισμού.

Ιούλης 2019
Συντονιστικής Επιτροπής της διεθνούς Σύσκεψης των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων – ICMPLO

Διαβάστε Περισσότερα »