Ενβέρ Χότζα: Το 20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΣΕ - επίσημη διακήρυξη του ρεβιζιονισμού

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 30, 15-28 Φλεβάρη 1995, σελ. 3-4

Το Φλεβάρη συμπληρώνονται 39 χρόνια από το κακόφημο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, οι αντεπαναστατικές απόψεις του οποίου οδήγησαν στην ανατροπή της δικτατορίας του προλεταριάτου, την εξάλειψη του σοσιαλισμού και τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στη διάλυση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Το ΚΚΕ ήταν το πρώτο κόμμα-θύμα των αντεπαναστατικών επεμβάσεων των χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Η πρώτη επίσημη επέμβαση έγινε το Σεπτέμβρη του 1955 με τα γνωστά γεγονότα της Τασκένδης. Ανήκει μεγάλη τιμή στην επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το σ. Ν. Ζαχαριάδη, που απέρριψε την επέμβαση και καταδίκασε την ανάμιξη των ρεβιζιονιστών στην ιστορική Ολομέλεια του Δεκέμβρη 1955.

Μ’ αυτή την ευκαιρία αναδημοσιεύουμε απόσπασμα από το βιβλίο του σ. Ενβέρ Χότζα: "Χρουστσιοφικοί", που αναφέρεται στο 20ο Συνέδριο.

Η προδοσία στην κεφαλή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και της χώρας στην οποία πραγματοποιήθηκε η πρώτη Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οχτώβρη έπληξε απ όλες τις κατευθύνσεις το όνομα και τα μεγάλα διδάγματα του Λένιν, ιδιαίτερα το όνομα και το έργο του Στάλιν.

Ο ιμπεριαλισμός, με επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, στα πλαίσια της στρατηγικής του μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, από τότε που διαπίστωσε τις πρώτες ταλαντεύσεις και υποχωρήσεις της νέας σοβιετικής ηγεσίας, ενέτεινε ακόμα περισσότερο τις ολόπλευρες επιθέσεις και πιέσεις για να υποχωρήσει ο Χρουστσιόφ και συντροφιά να βαδίσουν κάθε μέρα και περισσότερο στο δρόμο της συνθηκολόγησης και της προδοσίας. Ο "κόπος" και οι μεγάλες δαπάνες του ιμπεριαλισμού προς αυτή την αντεπαναστατική κατεύθυνση δεν πήγαν χαμένα. Μπασμένοι πια στο δρόμο των υποχωρήσεων και της προδοσίας, ο Χρουστσιόφ και οι άνθρωποι του δικαίωναν συνεχώς τις παλιές ελπίδες και επιθυμίες του ιμπεριαλισμού.

Όταν νόμισαν ότι δυνάμωσαν τις θέσεις τους, ότι μέσω των στραταρχών έβαλαν στο χέρι τους το στρατό, ότι έστρεψαν προς το δρόμο τους τα όργανα της Ασφάλειας και πήραν με το μέρος τους την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής, ο Χρουστσιόφ, ο Μικογιάν και οι άλλοι χρουστσιοφικοί προετοίμασαν και διεξήγαγαν, το Φλεβάρη το 1956, το διαβόητο 20ο Συνέδριο και παρουσίασαν την "απόρρητη" έκθεση ενάντια στο Στάλιν.

Το Συνέδριο αυτό του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης μπήκε στην ιστορία σαν Συνέδριο, που θέσπισε επίσημα τις βαθιά αντιμαρξιστικές, αντισοσιαλιστικές θέσεις του Νικήτα Χρουστσιόφ και των συνεργατών του, σαν Συνέδριο που άνοιξε διάπλατα τις θύρες για τη διείσδυση της ξένης αστικο-ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας σε μια σειρά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα των πρώην σοσιαλιστικών χωρών και των καπιταλιστικών χωρών. Όλες οι διαστρεβλώσεις σχετικά με τα μεγάλα προβλήματα αρχών, όπως τα προβλήματα σχετικά με το χαρακτήρα της εποχής μας, τους δρόμους περάσματος στο σοσιαλισμό, την ειρηνική συνύπαρξη, τον πόλεμο και την ειρήνη, τη στάση έναντι του σύγχρονου ρεβιζιονισμού και του ιμπεριαλισμού, κλπ., κλπ., που αργότερα τέθηκαν στη βάση της μεγάλης και ανοιχτής πολεμικής με το σύγχρονο ρεβιζιονισμό, είχαν την επίσημη απαρχή τους στην επίσημη έκθεση του Χρουστσιόφ στο 20ο Συνέδριο.

Από το θάνατο του Στάλιν και ώσπου έφθασαν στο 20ο Συνέδριο, οι χρουστσιοφικοί συνωμότες μανουβράρισαν ύπουλα με τη "γραφειοκρατική νομιμότητα", με τους "κομματικούς κανόνες", τη "συλλογικότητα" και με το "δημοκρατικό συγκεντρωτισμό", με κροκοδείλια δάκρυα για το χαμό του Στάλιν, προετοιμάζοντας έτσι βήμα προς βήμα τον τορπιλισμό του έργου του Στάλιν, της προσωπικότητας του, του μαρξισμού-λενινισμού.

Αυτή είναι περίοδος γεμάτη από διδάγματα για τους μαρξιστές-λενινιστές, γιατί δείχνει ανάγλυφα τη χρεοκοπία της "γραφειοκρατικής νομιμότητας", που παρουσιάζει μεγάλο κίνδυνο για ένα μαρξιστικό- λενινιστικό κόμμα, ρίχνει φως στις μέθοδες που εφαρμόζουν οι ρεβιζιονιστές για να επωφεληθούν απ’ αυτή την "γραφειοκρατική νομιμότητα", δείχνει φανερά πως τίμιοι και με μακρά πείρα ηγέτες αλλά που έχασαν το επαναστατικό πνεύμα της τάξης, πέφτουν στα βρόχια των δολοπλόκων και παραιτούνται, υποχωρούν μπροστά στους εκβιασμούς και τη δημαγωγία των καμουφλαρισμένων με επαναστατική φρασεολογία ρεβιζιονιστών προδοτών. Στη μεταβατική αυτή περίοδο για την παγίωση της εξουσίας τους, είδαμε πως οι χρουστσιοφικοί με μπούγιο και θόρυβο ενεργούσαν τάχα με "μεγάλη κομματικότητα", "απαλλαγμένοι από το άγχος φόβου του Στάλιν", "με τρόπους πραγματικά δημοκρατικούς και λενινιστικούς", εργάστηκαν δραστήρια να σκαρώσουν τις πιο ποταπές συκοφαντίες, που μόνο η αστική τάξη μπόρεσε να κάμει ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, στο Στάλιν και σ’ όλο το σοσιαλιστικό καθεστώς. Όλη αυτή η τεράστια συκοφαντία των χρουστσιοφικών ρεβιζιονιστών, όλη η καταστρεφτική τους δράση, υποστήριζε και πάσχιζε να "αποδείξει" με νόμιμα τάχα ντοκουμέντα, με "επιχειρήματα" και "αναλύσεις νέου πνεύματος" τις πολύχρονες συκοφαντίες της αντιδραστικής αστικής τάξης ενάντια στο μαρξισμό-λενινισμό, ενάντια στην επανάσταση και το σοσιαλισμό.

Διαστρεβλώθηκε ότι τι καλό του παρελθόντος κάτω από το φως τάχα των "νέων καταστάσεων", των "νέων εξελίξεων", των "νέων δρόμων και δυνατοτήτων", για την πορεία προς τα μπρος.

Πολλοί εξαπατήθηκαν απ αυτή τη δημαγωγία των προδοτών. Όχι όμως το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας. Το ΚΕΑ έκανε λεπτομερειακή ανάλυση αρχών αυτού του ζητήματος και από καιρό είχε πει το λόγο του σε υπεράσπιση της μαρξιστικής-λενινιστικής αλήθειας.

Μαζί με τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου, Μεχμέτ Σιέχου και Γκόγκο Νούση είχαμε οριστεί από το Κόμμα μας να συμ­μετάσχουμε στις εργασίες του 20ου Συνεδρίου. Το οπορτουνιστικό "νέο πνεύμα", που αφύπνιζε και αναζωπύρωνε ο Χρου­στσιόφ φαίνονταν ακόμα και από τον τρόπο με τον οποίο οργανώθηκαν και διεξήχθηκαν οι εργασίες αυτού του Συνεδρίου. Αυτό το φιλελευθεριστικό πνεύμα σαν μαύρο σύννεφο απλώ­νονταν σ’ όλη την ατμόσφαιρα, στο σοβιετικό τύπο και στη σοβιετική προπαγάνδα εκείνων των ημερών, επικρατούσε στους δρόμους και στις αίθουσες του Συνεδρίου, εκδηλώνο­νταν στα πρόσωπα, στις χειρονομίες και στα λόγια των ανθρώπων.

Έλειπε η προηγούμενη σοβαρότητα, χαρακτηριστική σε τέ­τοια γεγονότα βαρυσήμαντα για τη ζωή ενός κόμματος και μιας χώρας. Στις εργασίες του Συνεδρίου πήραν το λόγο και εξωκομματικοί. Στα διαλείμματα των συνεδριάσεων ο Χρου­στσιόφ και συντροφιά περιφέρονταν στις αίθουσες και στους διαδρόμους, γελούσαν αμιλλώμενοι ποιος θα έλεγε περισσότερα ανέκδοτα, ποιος θα έκοφτε περισσότερα καλαμπούρια και θα φαίνονταν πιο δημοφιλής απ τον άλλον ή ποιος θα άδειαζε περισσότερα ποτήρια απ τα κατάγεμα τραπέζια, που είχαν τοποθετήσει παντού.

Με όλα αυτά ο Χρουστσιόφ ήθελε να ενισχύσει την ιδέα, ότι είχε πάρει πια τέλος μια και καλή η "βαριά περίοδος", η "δικτατορία", η "στυγνή ανάλυση" των πραγμάτων και ότι άρχιζε επίσημα η "νέα περίοδος" της "δημοκρατίας", της "ελευθερίας", της "δημιουργικής εξέτασης" των γεγονότων και φαινομένων, είτε μέσα είτε έξω από τη Σοβιετική Ένωση.

Η πρώτη έκθεση που έδωσε στο Συνέδριο και που διατυμπανίστηκε σαν "κολοσσιαία συμβολή" στο κεφάλαιο του μαρξισμού-λενινισμού, σαν "δημιουργική εξέλιξη" της επιστήμης μας, αποτελεί στην πραγματικότητα τον καταστατικό χάρτη του σύγχρονου ρεβιζιονισμού. Από εκείνες ακόμα τις μέρες, η αστική τάξη και η αντίδραση έδωσαν εξαιρετική δημοσιότητα στις νέες "εξελίξεις" του Χρουστσιόφ, μίλησαν ανοιχτά για τις ριζικές αλλαγές που συνέβαιναν στη Σοβιετική Ένωση και στην πολιτική και ιδεολογική γραμμή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης.

Η αστική τάξη και η αντίδραση, ενώ επικροτούσε με χαρά τη μεγάλη και ριζική στροφή του Χρουστσιόφ, δεν παρέλειψαν, ταυτόχρονα, σε ορισμένες περιπτώσεις, να χαρακτηρίσουν αυτή τη στροφή “πιο επικίνδυνη”, για τα συμφέροντά τους, από τη γραμμή της εποχής του Στάλιν. Ο Χρουστσιόφ και οι χρουστσιοφικοί χρησιμοποιούσαν αυτές τις “κριτικές” της αστικής τάξης για να πείσουν τους άλλους ότι η “νέα γραμμή” ήταν “σωστή”, “μαρξιστική” ενώ στην πραγματικότητα ο φόβος της διεθνούς αστικής τάξης είχε αλλού την πηγή του: στο Χρουστσιόφ και στη “νέα πολιτική” του δεν έβλεπε μόνο το νέο σύμμαχο, αλλά και το νέο και επικίνδυνο ανταγωνιστή για ζώνες επιρροής, για αρπαγές, πολέμους και κατακτήσεις.

Την τελευταία μέρα, το Συνέδριο συνέχισε τις εργασίες του με κλειστές τις θύρες επειδή θα γίνονταν οι εκλογές και εμείς δεν παρεβρεθήκαμε στις συνεδριάσεις, Στην πραγματικότητα εκείνη τη μέρα, εκτός από τις εκλογές, διάβασαν στους συνέδρους μια δεύτερη έκθεση του Χρουστσιόφ. Ήταν η κακόφημη έκθεση ενάντια στο Στάλιν, η λεγόμενη απόρρητη, αλλά που πρωτύτερα είχε σταλεί και στους γιουγκοσλάβους ηγέτες και ύστερα από κάτι μέρες δόθηκε και στην αστική τάξη και στην αντίδραση σαν νέο “δώρο” από τον Χρουστσιόφ και τους χρουστσιοφικούς, Αφού δουλεύτηκε με τους συνέδρους, η έκθεση αυτή δόθηκε και σε μας να η διαβάσουμε, όπως και σ’ όλες -τις άλλες αντιπροσωπείες.

Τη διάβασαν μονάχα οι πρώτοι γραμματείς -των αδελφών κομμάτων, που έπαιρναν μέρος στο Συνέδριο. Εγώ τη διάβασα όλη τη νύχτα και πολύ ταραγμένος την έδωσα στα δυο άλλα μέλη της αντιπροσωπείας να η διαβάσουν. Ότι ο Χρουστσιόφ και συντροφία είχαν περάσει μολυβιά στο Στάλιν, στη φυσιογνωμία και στο ένδοξο έργο του, αυτό το ξέραμε από πριν, το είδαμε και στη διάρκεια των εργασιών τον Συνεδρίου, όπου ποτέ δεν αναφέρθηκε για καλό το όνομά του, Ότι όμως από τους σοβιετικούς ηγέτες θα μπορούσαν να γραφούν σε χαρτί εκείνες οι αναρίθμητες τερατώδικες κατηγορίες και συκοφαντίες ενάντια στο μεγάλο και αλησμόνητο Στάλιν, αυτό δεν το φανταζόμασταν. Ωστόσο, το μαύρο ήταν πάνω στο άσπρο, την είχαν διαβάσει και στους σοβιετικούς κομμουνιστές-συνέδρους, δόθηκε να διαβαστεί και στους αντιπροσώπους των άλλων κομμάτων, που παρεβρίσκονταν στο Συνέδριο. Νιώσαμε βαθιά στο νου και στην καρδιά μας ένα βαρύ χτύπημα. Είπαμε αναμεταξύ μας, ότι αυτό ήταν μια ατέρμονη προστυχιά, με καταστροφικές επιπτώσεις για τη Σοβιετική Ένωση και το κίνημα και, σε κείνες τις τραγικές περιστάσεις, καθήκον τον Κόμματός μας ήταν να σταθεί γερά στις μαρξιστικές-λενινιστικές του θέσεις.

Αφού διαβάσαμε αυτή την τρομερή έκθεση, την επιστρέψαμε αμέσως σ’ αυτούς που την είχαν γράψει. Δεν μας χρειάζονταν αυτός ο βόθρος από σιχαμερές κατηγορίες, που είχε σκαρώσει ο Χρουστσιόφ. Άλλοι ήταν εκείνοι οι “κομμουνιστές” που την πήραν μαζί τους για να την δώσουν στην αντίδραση και να την πουλήσουν με την οκά στα περίπτερα σαν κερδοφόρα μπίζνες.

Επιστρέψαμε στην Αλβανία με τσακισμένη καρδιά για όσα είδαμε και ακούσαμε εκεί στην πατρίδα του Λένιν και του Στάλιν, επιστρέψαμε συνάμα και με το μεγάλο δίδαγμα να είμαστε πιο άγρυπνοι ενάντια στις πράξεις και τις στάσεις του Χρουστσιόφ και των χρουστσιοφικών.