Χρήστος Μπάκος: Να κρατήσουμε ψηλά τη σημαία του σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ (1918-55)

Τιμώντας τη μνήμη του αγαπημένου μας συντρόφου Χρήστου Μπάκου, Γραμματέα της «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» απ' τη συγκρότησή της ως το θάνατό του, αναδημοσιεύουμε εκτεταμένα αποσπάσματα απ' την ομιλία του για τα 80 χρόνια του κόμματος.

Στις 17 Νοέμβρη συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από την ίδρυση του ΣΕΚΕ του μετέπειτα ηρωικού και ένδοξου Κόμματος μας, του ΚΚΕ, εκφραστή των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, του προλεταριάτου της χώρας μας, οργανωτή και καθοδηγητή των αγώνων του λαού μας.

Το ΣΕΚΕ ιδρύεται στις 17-23 Νοέμβρη του 1918 αμέσως μετά την ιστορική και ένδοξη Οκτωβριανή Επανάσταση στη μεγάλη χώρα των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ.

Πολύ αργά και πολύ χρόνο μετά την επανάσταση της απελευθέρωσης του 1821 από τον απαίσιο τουρκικό ζυγό των 400 χρόνων σε μια αστοτσιφλικάδικη φεουδαρχική εξουσία στη χώρα μας αρχίζουν να δημιουργούνται βιομηχανικά κέντρα στη Σύρο, στο Λαύριο, στην Πάτρα και αλλού, αρχίζει να δημιουργείται το προλεταριάτο της εργατικής τάξης. Εμφανίζονται εργατικά Σωματεία, συνδικαλιστικές οργανώσεις, να εκδίδονται εφημερίδες, όπως "Αρδην", "Σοσιαλιστής', "Εργάτης", κλπ. Αρχίζουν δειλά-δειλά οι εργατικές απεργίες και εκδηλώσεις, εξεγέρσεις αγροτών, κλπ.

Η επίδραση των σοσιαλιστικών ιδεών στις μάζες, η δημιουργία σοσιαλιστικών ομάδων αυξάνεται. Ισχυρότατη είναι και η επίδραση του ΜΕΓΑΛΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ Κόμματος της εργατικής τάξης είναι ο σημαντικότερος σταθμός στην ιστορία του εργατικού κινήματος και του κομμουνιστικού επαναστατικού κινήματος της χώρας μας.

Τον Οκτώβρη του 1918 ιδρύεται η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας και το Νοέμβρη τ,ου 1918 συνέρχεται το 1ο Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο και ιδρύεται το ΣΕΚΕ "ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ" σαν ώριμος πια καρπός των αγώνων του προλεταριάτου.

Παρά το γεγονός, ότι το ΚΚΕ (ΣΕΚΕ) ιδρύθηκε το 1918 δεν έχει επαναστατικό πρόγραμμα ούτε μαρξιστική κομμουνιστική στρατηγική και τακτική ούτε καμιά πείρα δράσης και καθοδήγησης, είναι κόμμα διεσπαρμένο σε μικρές ομάδες χωρίς ενότητα που το δέρνει μια βαθιά κρίση με χαρακτηριστικά το δεξιό οπορτουνισμό (1918-1924), τον λικβινταρισμό (1926-1928) και τον φραξιονισμό (1929-1931). Το ΣΕΚΕ προσχωρεί στην Κομμουνιστική Διεθνή και το 1924 ονομάστηκε ΚΚΕ (ελληνικό τμήμα της ΚΔ).

Το ΣΕΚΕ αφήνει τις πολιτικές πρωτοβουλίες στα λεγόμενα "προοδευτικά" αστικά κόμματα και η εργατική τάξη και το επαναστατικό κίνημα γίνονται ουρά της αντιδραστικής αστικής τάξης.

Στην περίοδο του λικβινταρισμού το ΚΚΕ με εκφραστή τον Πουλιόπουλο οδηγείται στον τροτσκισμό και σειρά αποσυνθετικές διαμάχες διάλυσης.

Στην περίοδο του φραξιονισμού (1927-31) το Κόμμα περνάει βαθιά κρίση με την σύγκρουση δυο φραξιών - του Χαϊτά-Ευτυχιάδη και Αλέξη-Θέου-Σιάντου - φραξιονισμός που απλώνεται σ' όλο το κόμμα και στην κομμουνιστική νεολαία, διασπά την ενότητα και υπονομεύει τη δράση του Κόμματος.

Σ' αυτή ακριβώς την περίοδο της πάλης κατά του δεξιού οπορτουνισμού, του λικβινταρισμού και φραξιονισμού εμφανίζεται ο σύντροφος ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ που διεξάγει σταθερά, συνεπή και αμείλικτο αγώνα ενάντια σ' όλες αυτές τις παρεκκλίσεις.

Στα τέλη του 1931 η Εκτελεστική Επιτροπή της Γ' Διεθνούς ασκεί αυστηρή κριτική στην πολιτική γραμμή του Κόμματος, απαιτεί τερματισμό της φραξιονιστικής πάλης και προσανατολισμό της δράσης του Κόμματος στους εργάτες, στους ακτήμονες αγρότες, στην οργάνωση των εργαζομένων.

Μετά την έκκληση της Γ' ΚΔ και με τη νέα καθοδήγηση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ το Κόμμα μπαίνει σε νέα περίοδο ανασύνταξης και αναδημιουργίας του ΚΚΕ, σε κόμμα νέου τύπου επαναστατικό μαρξιστικό-λενινιστικό.

Έτσι έληξε η 1η περίοδος του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), περίοδος βαθιάς κρίσης του Κόμματος και διασποράς, εμποτισμένο με κάθε πάστας οπορτουνισμό, τροτσκισμό, λικβινταρισμό, φραξιονισμό.

Η 2η περίοδος του ένδοξου ΚΚΕ είναι περίοδος αναγέννησης, ανόρθωσης και ανάδειξης του ΚΚΕ σε κόμμα νέου τύπου, επαναστατικό μαρξιστικό-λενινιστικό-σταλινικό με λαμπρή δράση και επαναστατική πάλη για κατάκτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και για την εξασφάλιση της υποστήριξης των εργαζομένων όλων των επαρχιών της χώρας.

Το Γενάρη του 1934 η 6η Ολομέλεια του Κόμματος παίρνει αποφάσεις για το χαρακτήρα και τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης στην Ελλάδα.

Η 6η Ολομέλεια έχει βέβαια ιστορική σημασία γιατί εξόπλισε το Κόμμα με μαρξιστικό-λενινιστικό πρόγραμμα δράσης και καθόρισε τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης. 0 σύντροφος Νίκος Ζαχαριάδης τονίζει σχετικά: «η ιστορική σημασία της 6ης Ολομέλειας είναι ότι για πρώτη φορά έδωσε την επιστημονική ανατομία της οικονομικής διάρθρωσης της χώρας μας και καθόρισε τον νέο ελληνικό δρόμο της Λαϊκής απελευθέρωσης και της σοσιαλιστικής πραγματοποίησης.

Το Μάρτη του 1934 το 5ο Συνέδριο του Κόμματος εγκρίνει την απόφαση της 6ης Ολομέλειας. Ο εξοπλισμός του Κόμματος με τη λενινιστική-σταλινική στρατηγική και τακτική μετά την έκκληση της ΕΕ της Γ' ΚΔ και την απόφαση της 6ης Ολομέλειας επέτρεψαν την γρήγορη ανάπτυξη του Κόμματος, του έδωσαν τη δύναμη να καθοδηγήσει σημαντικούς1 αγώνες της εργατικής τάξης της περιόδου 1931-36.

Η 3η περίοδος 1936-41 είναι η πιο μαύρη περίοδος για το ηρωϊκό, το ένδοξο ΚΚΕ - είναι περίοδος της Μεταξικής Δικτατορίας που συλλαμβάνεται ο Ζαχαριάδης, διαλύονται και διαβρώνονται οι κομματικές Οργανώσεις από την Ασφάλεια του Μανιαδάκη που έφτασε στο σημείο να φτιάξει «Προσωρινή Διοίκηση» του «ΚΚΕ» από λιποτάκτες, πουλημένους, χαφιέδες.

Είναι περίοδος του Μανιαδάκη. περίοδος των δηλώσεων, ρετσινόλαδου, φάλαγγας, βασανιστηρίων, στρατοπέδων και φυλακών στα ξερονήσια της χώρας.

Σε πολύ δύσκολη εποχή και κατάσταση βρίσκεται το Κόμμα και ο λαός μας κατά την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας ενάντια στην Ελλάδα στις 28 Οκτώβρη του 1940. Με το περίφημο εκείνο και ιστορικό Γράμμα του συντρόφου ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας καθορίζεται χωρίς καθυστέρηση η θέση του ΚΚΕ και του ελληνικού λαού απέναντι στον πόλεμο. Σ' αυτό απ' την πλευρά της Ελλάδας ο πόλεμος χαρακτηρίζεται ως «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ» και καλεί τους κομμουνιστές να βρεθούν στην πρώτη γραμμή για να πολεμήσουν ηρωϊκά τους φασίστες επιδρομείς.

Το ιστορικό, εξαίρετο αυτό Γράμμα, που αφορά και το ευρωπαϊκό κομμουνιστικό κίνημα, καθορίζει ταυτόχρονα και την πολιτική γραμμή του Κόμματος για όλη την περίοδο της ένοπλης πάλης κατά των κατακτητών τονίζοντας ότι: «έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό».

Το ΚΚΕ στάθηκε ο εμπνευστής, ο οργανωτής και καθοδηγητής της ένοπλης πάλης του λαού μας παρά τα ανελέητα θανατηφόρα χτυπήματα του μεταξικού φασισμού ενάντια στο ΚΚΕ. αντίθετα η άρχουσα τάξη πρόδωσε το λαό και τη χώρα, συνεργάστηκε με τον κατακτητή, πολέμησε σ' όλη την περίοδο της κατοχής το απελευθερωτικό κίνημα του λαού μας.

Το Γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη είναι το πρώτο περίφημο ιστορικό ντοκουμέντο του ευρωπαϊκού κομμουνιστικού κινήματος, που σωστά χαρακτηρίζει τον πόλεμο και καλεί το λαό να πολεμήσει το φασισμό με όλες τις δυνάμεις που διαθέτει ο λαός.

Ο πόλεμος αυτός θανάσιμος, άνισος, εξοντωτικός δυο μεγάλων φασιστικών δυνάμεων 120 εκατομμυρίων με σοβαρές φασιστικές ορδές εσωτερικά.

Πρωτάκουστο και όμως με οδηγό το εξαίρετο ιστορικό Γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη η πλειοψηφία του ελληνικού λαού μετά την κατάρρευση των μετώπων, οργάνωσαν, εξόπλισαν και οδήγησαν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας την ηρωική πρωτόγνωρη και ανεπανάληπτη ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. ΤΟ περίφημο ΕΑΜ, τον ηρωικό ΕΛΑΣ, την περίφημη ΕΠΟΝ, το ιστορικό ΕΛΑΝ και ολόκληρη σειρά πολιτικών κοινωνικών, κλπ. Οργανώσεων για την αντίσταση στο φασίστα κατακτητή τη πατρίδας!!

Οι λίγοι κομμουνιστές που κατάφεραν και απέφυγαν τις δηλώσεις, το ρετσινόλαδο, τη φάλαγγα των μανιαδάκηδων και οι πιο πολλοί δηλωσίες μεν, όμως φλογεροί αγωνιστές πριν κομμουνιστές, με πάθος και αφοσίωση, με πίστη και ηρωισμό συγκρότησαν και οργάνωσαν σ' όλη την πατρίδα τους πυρήνες, τις μαχητικές οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης. Αθάνατοι θα είναι πάντα στην ιστορία της πατρίδας μας αγωνιστές σαν τους Ζαχαριάδη, Αρη Βελουχιώτη. Σαράφη και πλειάδα-χιλιάδες αγωνιστών συντρόφων μας.

Η προσφορά και οι θυσίες στον ιστορικό ηρωικό και υπέροχο αγώνα ενάντια στον κατακτητή και τους συνεργάτες του μέσα στη χώρα μας από τους μαχητές αγωνιστές του λαού μας, από το ΕΑΜ. ΕΛΑΣ κι' όλες τις Οργανώσεις αντίστασης από τους συντρόφους μας κομμουνιστές είναι αθάνατες, αξέχαστες, ιστορικές.

Δεν ξεχνιέται όμως απ' όλους εμάς. απ' όλους τους συντρόφους μας αγωνιστές, ότι μερικοί που παίξανε το ρόλο του ηγέτη στον τιτάνιο αυτό αγώνα μας απόδειξαν τον αισχρό και προδοτικό τους ρόλο, την προβοκατόρικη και προδοτική δράση τους, τις προδοτικές συμφωνίες Λιβάνου (20 Μάη 1944), Γκαζέρτας (26 Σεπτέμβρη 1944), Βάρκιζας (12 Φλεβάρη 1945), τον αφοπλισμό και την καταναγκαστική παράδοση των όπλων στους μοναρχοφασίστες και τους άγγλους ιμπεριαλιστές. Αυτοί οι αγύρτες αντεπαναστάτες «ηγέτες» του επαναστατικού μας κινήματος Σιάντος. Ιωαννίδης, Παρτσαλίδης, υποτακτικοί των άγγλων ιμπεριαλιστών και ελλήνων μοναρχοφασιστών πρόδωσαν το κίνημα. Η οργάνωση της ΕΘΝΙΚΗΣ μας ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ θα ήταν πολύ δύσκολη αν όχι αδύνατη αν το ΚΚΕ μετά το 1931 δεν μετατρέπονταν σε κόμμα νέου τύπου και δεν αποκτούσε λενινιστική-σταλινική στρατηγική και τακτική.

Μετά την ήττα του χιτλερισμού (8 Μάη 1945) ο σ. Ν. Ζαχαριάδης επιστρέφει και βρίσκει ένα κίνημα προδομένο, διαλυμένο και σε πλήρη σύγχυση, με τον μοναρχοφασισμό να συνεχίζει το δολοφονικό του όργιο.

Πρώτο καθήκον του Ν. Ζαχαριάδη ήταν να διορθώσει τη γραμμή του Κόμματος, να αλλάξει και δυναμώσει το Κόμμα, να αντιμετωπίσει την αντίδραση και τους άγγλους ιμπεριαλιστές. Η 12η Ολομέλεια (25-27 Ιούνη 1945) επαναφέρει το Κόμμα σε μαρξιστικό-λενινιστικό δρόμο.

Το 7ο Συνέδριο (2-8 Οχτώβρη 1945) είναι σταθμός στην ιστορία του κινήματος. Στη 2η Ολομέλεια (Φλεβάρης 1946) αποφασίστηκε η έναρξη του 2ου ένοπλου αντάρτικου αγώνα ο ΔΣΕ.

Ο αγώνας ήταν σκληρός, αποφασιστικός, αιματηρός, ηρωικός. Τον Αύγουστο του 1949 η καινούργια κατάσταση μας επιβάλλει να σταματήσουμε τον αγώνα αυτόν (Τίτο, κλπ.).

Τον Οκτώβρη 1950 γίνεται η 3η Συνδιάσκεψη όπου καταφέρονται συντριπτικά πλήγματα σε οπορτουνιστές, φραξιονιστές, προβοκάτορες και κάπως ξεκαθαρίζει το Κόμμα απ' αυτούς. Έτσι σχεδόν έληξε και η 3η περίοδος με διακοπές στην ηγεσία του Ζαχαριάδη απ' το 1936 έως το 1955.

Μετά τη δολοφονία του Στάλιν αρχίζουν οι απανωτές επεμβάσεις της χρουστσιωφικής ομάδας στο ΚΚΕ με σκοπό να το μετατρέψει σ' ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Επεμβάσεις που κορυφώθηκαν στα γεγονότα της Τασκέντης, το Σεπτέμβρη του '55 και αποκρούονται απ' την επαναστατική ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη και τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών και καταδικάζονται στην 5η ιστορική Ολομέλεια του ΚΚΕ (Δεκέμβρης Ι955)που είναι και η τελευταία ολομέλεια του ένδοξου Κόμματος μας. Αποτυχαίνουν οι προσπάθειες του Χρουστσιώφ να σύρει το ΚΚΕ σε ρεβιζιονιστικό δρόμο και το Μάρτη του '56 συγκαλεί την παρασυναγωγή της λεγόμενης "6ης Ολομέλειας" όπου καθαιρεί βίαια την εκλεγμένη ηγεσία του Κόμματος και φτιάχνει το γνωστό ρεβιζιονιστικό κατασκεύασμα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ.

Απ' το Μάρτη του 1956 αρχίζει η 4η περίοδος για το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας. Ακολουθούν μαζικές διαγραφές μελών του Κόμματος, προδοσία όλων των παράνομων στην Ελλάδα, επαναφορά διαγραμμένων οπορτουνιστών, εξορία δεκάδων στη Σιβηρία, κλπ. με κορυφαία την περίπτωση του γραμματέα του Κόμματος Νίκου Ζαχαριάδη που τον δολοφονούν το 1953 μετά 17 χρόνια εξορίας και εξοντωτικών διωγμών για να προστεθεί έτσι μια ακόμη δολοφονία των χρου-στσιωφικών σε κείνες των ηγετικών στελεχών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος Α. Ζντάνοφ, Κ. Γκότβαλτ. Μ. Μπιερούτ, Μ. Ράκοσι, κλπ.

(Εκτεταμένα αποσπάσματα απ' την ομιλία του σ. Χρήστου Μπάκου για τα 80χρονα απ' την ίδρυση του Κόμματος σε εκδήλωση της "Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55")

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 98 15-30 Νοέμβρη 2000