Όταν το κόμμα μας διατύπωσε δημοσίως το σύνθημα “Χωρίς ρήξη, χωρίς Δημοκρατία, δεν υπάρχει αλλαγή”,
προφανώς αναφερόμασταν, πριν από όλα, στην αναγκαιότητα να τελειώνουμε
με τη δομή της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που έχει ως πολιτική
και νομική έκφραση το μοναρχικό καθεστώς. Οι οπαδοί της αντίληψης περί
“πολιτών” (ciudadanistas), ωστόσο,
επέμεναν ότι η νίκη απέναντι στο Λαϊκό Κόμμα, θα επιτυγχανόταν μόνο με
την αποκήρυξη αρχών, με την προσφυγή σε μια πολιτική “πέρα από τους
όρους “αριστερά” και “δεξιά””, σε μια πολιτική όπου θα είμαστε “το
χαμόγελο μιας χώρας”. Και τώρα βλέπουμε τις συνέπειες: σε αυτό το
“δεύτερο εκλογικό γύρο”, η περιβόητη “αλλαγή” δεν έχει εφαρμογή ούτε για
τις καρέκλες που τόσο είχαν απασχολήσει κάποιους τον τελευταίο χρόνο.
Επιπροσθέτως,
το αποτέλεσμα της 26ης Ιούνη ενίσχυσε ειδικότερα το Λαϊκό Κόμμα, και
επομένως το Ραχόι, καθώς όχι μόνο απέσπασε περισσότερες ψήφους, αλλά και
έδρες. Από την πλευρά του, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ισπανίας
(ΣΕΚΙ), παρότι δεν έχασε τη δεύτερη θέση, συνεχίζει την πτώση του και
ηττήθηκε στην Ανδαλουσία, το φέουδο του κύριου εσωκομματικού αντίπαλου
του Σάντσεθ, και αυτά θα συμβάλλουν στο να αυξηθεί η σύγχυση, οι
αντεγκλήσεις και οι μαχαιριές μετά την ανακωχή για τις εκλογές. Ο παλιός
δικομματισμός διατηρεί την κυριαρχία του απέναντι στους “νέους”
φιλόδοξους.
Είναι
προφανές ότι η δεξιά έχει επιστρέψει στη σκηνή, και ούτε οι υποσχέσεις
περί “αναγέννησης” ούτε τα σκάνδαλα διαφθοράς είναι επιχειρήματα επαρκή
για να απομακρύνουν από αυτή τους ψηφοφόρους της. Επίσης, πολλοί οπαδοί
του ΣΕΚΙ φαίνεται ότι εγκατέλειψαν τη “νέα πολιτική”, ώστε να μην
επαναληφθεί ο κύκλος των προηγούμενων μηνών και φύγει ο Ραχόι: έτσι, από
την ανάλυση των δεδομένων σε διάφορες περιοχές, προκύπτει η μετακίνηση
ενός τμήματος ψηφοφόρων προς τα δεξιά, και από τη “νέα πολιτική” προς
την “παλιά” (από τους Ποδέμος στο ΣΕΚΙ και από τους “Πολίτες” – οι
οποίοι θεωρούνται λιγότερο συντηρητικοί – προς το Λαϊκό Κόμμα)· στη
Μαδρίτη, για παράδειγμα, οι 29.000 ψήφοι που κέρδισε το ΣΕΚΙ σχεδόν
συμπίπτουν με τις 27.000 ψήφους που έχασαν οι Ουνίδος Ποδέμος (σ.μετ.:
Ποδέμος – Ενωμένη
Αριστερά) σε σχέση με τις ψήφους των Ποδέμος του 2015. Όμως αυτό που
εδώ μας ενδιαφέρει να αναδείξουμε είναι τα συμπεράσματα που πρέπει να
συνάγει η αριστερά βάσει αυτής της εμπειρίας της, ενόψει των μαχών που
θα κληθούν να δώσουν οι εργαζόμενοι, οι γυναίκες, η νεολαία, την
ερχόμενη περίοδο.
Παρότι
μερικοί ισχυρίζονται ότι η συμμαχία των Ποδέμος με την Ενωμένη Αριστερά
τρόμαξε ένα τμήμα μερικών πιο μετριοπαθών ψηφοφόρων του 2015, αυτό που
πραγματικά έχει βάση είναι ότι ήταν η αριστερά αυτή που ενίσχυσε την
αποχή, η οποία αυξήθηκε κατά 1,15 εκατομμύρια· στη Μαδρίτη, οι 190.000
ψήφοι της Ενωμένης Αριστεράς είχαν μικρή επίδραση στο ενιαίο ψηφοδέλτιο,
ενώ η αποχή αυξήθηκε κατά 160.000 ψήφους· στη Βαλένθια, η συμμαχία
Ποδέμος, Κομπρομίς (σ.μετ.: οικολογο-προοδευτική-πατριωτική συμμαχία στη
Βαλένθια) και Ενωμένης Αριστεράς της Βαλένθια, έχασε 75.000 ψήφους, ενώ
υπήρχαν 47.000 περισσότεροι που απείχαν· στη Μάλαγα, η αποχή αυξήθηκε
κατά 34.000 και το ενωτικό ψηφοδέλτιο Ποδέμος – Ενωμένης Αριστεράς έχασε
46.000 ψήφους… Και όλα αυτά, με δεδομένο ότι σε πολλές περιοχές το
κίνημα περί “πολιτών” (σ.μετ.: Ποδέμος) εδώ και ένα χρόνο αποδεικνύει
πώς κύβερνά.
Έτσι,
παρά τις προβλέψεις των δημοσκοπήσεων, τις πομπώδεις δηλώσεις και την
εσφαλμένα αφελή επικέντρωση μιας προπαγάνδας που στην πραγματικότητα
διέδιδε την ιδέα του “όλα επιτρέπονται”, ο συνασπισμός Ποδέμος –
Ενωμένης Αριστεράς (Ουνίδος Ποδέμος) δεν ήταν ικανός να δημιουργήσει
ψευδαισθήσεις και να συνεπάρει τις πλατιές μάζες που υποτίθεται ότι
εκπροσωπούσε. Το ακριβώς αντίθετο, όλο αυτό αναδεικνύει ότι η εντύπωση
που αποκόμισαν οι εκλογείς λαϊκής προέλευσης ήταν μάλλον μια απόπειρα
των οργανώσεων αυτών “να σωθούν οι καρέκλες”, μετά την απογοήτευση των
εκλογών της 20ής Δεκέμβρη, ή, ακόμα χειρότερα, μια κίνηση καποιων
πολιτικών πολύ όμοιων με την “κάστα” και την “παλιά πολιτική” που
υποτίθεται ότι έρχονταν να θάψουν. Πάνω από ένα εκατομμύριο χαμένες
ψήφοι μαρτυρούν κάτι τέτοιο.
Πιθανώς,
οι ηγέτες θα προσφύγουν σε διάφορα έτοιμα προσχήματα: την προσφυγή στη
“χρήσιμη ψήφο”, την “εκφοβιστική εκστρατεία” και τις συκοφαντίες από
καποια ΜΜΕ, τα επικοινωνιακά ελλείμματα και, όπως έχουμε πει, το ότι
κατέληξαν να ταυτιστούν με την αριστερά, που πάντοτε απέφευγαν οι οπαδοί
της αντίληψης περί “πολιτών” (σ.μετ.: εννοούνται οι Ποδέμος). Όμως
καμία δικαιολογία δεν μπορεί να αποκρύψει το ότι είναι ακριβώς η
εγκατάλειψη αρχών αυτή που έκανε τους Ουνίδος Ποδέμος να πληρώσουν.
Είναι βέβαιο ότι σε καποιο βαθμό προχώρησε η ενότητα μιας καποιας
αριστεράς· είναι αλήθεια, επίσης, ότι επιτεύχθηκε η δημιουργία μιας
καποιας αναμονής πτώσης του Λαϊκού Κόμματος και ξεπεράσματος του ΣΕΚΙ.
Όμως αυτές οι “επιτυχίες” δεν είναι τίποτα μπροστά στο γεγονός ότι
προτίμησαν να παραμείνουν απλώς το “αριστερό δεκανίκι” του συστήματος,
αντί να θέσουν μια γενική πολιτική εναλλακτική απέναντί του ώστε να
ανατραπεί ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στην ολιγαρχία και τις λαϊκές
τάξεις. Με το πρόσχημα της “αλλαγής”, υπό τη λαϊκιστική λιτανία περί
“υπέρβασης δεξιάς και αριστεράς”(«transversalidad»), θυσιάστηκε το
πρόγραμμα μετασχηματισμού που – δεν μπορεί να γίνει αλλιώς – έχει τον
κεντρικό άξονά του στη μη μοναρχική, λαϊκή και ομοσπονδιακή Δημοκρατία.
Και όχι μόνο αυτό: για τις εκλογικίστικες φιλοδοξίες της μικροαστικής
τάξης, για την ταλαντευόμενη “κεντρώα” ψήφο, θυσιάστηκαν επίσης η
κινητοποίηση και η οργάνωση της τάξης μας, εκ των ων ουκ άνευ για να
συνεχίσουμε την πάλη που θα απαιτούσε οποιαδήποτε πολιτική εναλλακτική η
οποία θα έθετε σοβαρά το μετασχηματισμό των κοινωνικών και πολιτικών
δομών, προς δημοκρατική και λαϊκή κατεύθυνση. Και μετά από τόσες θυσίες,
όχι μόνο απέτυχαν να επεκτείνουν την εκλογική τους βάση, αλλά και
ακριβώς για αυτές ήταν που έχασε η όλη ομάδα. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι
και οι λαοί της Ισπανίας πρέπει να απαιτήσουν ευθύνες από εκείνους τους
ηγέτες οι οποίοι τους παρέλυσαν με τα τραγούδια σειρήνας και οι οποίοι
εγκατέλειψαν αρχές για να βρουν μια θέση στον ήλιο.
Είναι
ξεκάθαρο, επομένως, ότι οι αρχές δεν ξεπουλιούνται και ότι, στην
αριστερά, η πολιτική “παπατζή” δεν κερδίζει· ότι με τις αποκηρύξεις
δημιουργείται μόνο η απογοήτευση· ότι τον εχθρό δεν το νικάς στο έδαφός
του. Οι εκλογές δεν σήμαιναν ότι η δεξιά είναι ηγεμονική, αλλά το ότι η
αποκήρυξη αρχών από πλευράς αριστεράς μάς οδηγούν στην πολιτική ήττα,
και όχι μόνο σε εκλογικό επίπεδο.
Η
ίδια η εργατική τάξη διαισθάνεται ότι χωρίς ρήξη δεν υπάρχει αλλαγή και
ότι σε τίποτα δεν χρησιμεύει μια “ενότητα” από τα πάνω: χρειαζόμαστε
μια ενότητα που να εμπλέκει, να κινητοποιεί και να οργανώνει πλατιά
τμήματα του λαού. Και τη χρειαζόμαστε επιτακτικά: παρότι υπάρχουν πολλοί
παράγοντες που άμεσα θα επηρεάσουν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
(χρηματοπιστωτικές αναταραχές, πολιτικές συνέπειες του Brexit, εργατική
κινητοποίηση στη Γαλλία κλπ), οι Βρυξέλες θα επαναφέρουν, πολύ σύντομα,
τις απαιτήσεις τους για νέες περικοπές στην κοινωνική πολιτική, οι
οποίες θα επιφέρουν και περιορισμούς στις πολιτικές ελευθερίες, όπως
έχουμε ήδη δει. Απέναντι σε αυτό, το πρωταρχικό καθήκον της αριστεράς
είναι η ενίσχυση της οργάνωσης και των σκοπών της λαϊκής ενότητας.
Πριν
τις 19 Ιούνη, επέτειο ρητής καθαίρεσης του μονάρχη (σ.μετ.: Χουαν
Κάρλος) που όρισε ο Φράνκο, διάφορες οργανώσεις συμφωνήσαμε σε ένα κοινό
πρόγραμμα 8 σημείων για τη ρήξη με το μοναρχικό καθεστώς και για τη
Δημοκρατία· ένα πρόγραμμα για τη διάρθρωση της λαϊκής ενότητας και της
ενότητας της αριστεράς. Αυτός είναι ο δρόμος: η επανασυσπείρωση και η
πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση της αριστεράς, η υπερνίκηση της
απογοήτευσης και το πέρασμα στην αντεπίθεση. Οι
εργαζόμενοι και οι λαοί δεν μπορεί να υφίστανται τις συνέπειες από τις
αποκηρύξεις από πλευράς “ηγετών” τους, μεταξύ άλλων γιατί η έλλειψη
ηθικού στην τάξη μας θα άνοιγε το δρόμο στο φασισμό. Η αποτυχία των
υποσχέσεων του οπορτουνισμού πρέπει να χρησιμεύσει ώστε να ξαναρχίσουμε
με διπλάσιες προσπάθειες τη διαδικασία που η αντίληψη περί “πολιτών” (ciudadanismo, σ.μετ.: συμπεριλαμβανομένων των Ποδέμος) ανέκοψε
το 2014: την οικοδόμηση μιας γενικής εναλλακτικής απέναντι στο
καθεστώς, στη βάση ενός σχεδίου δημοκρατικής ρήξης, της οργάνωσης της
τάξης μας και της λαϊκής κινητοποίησης με πολιτικούς στόχους. Για αυτό
εμείς οι κομμουνιστές θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε, με σταθερότητα και
χωρίς αποκηρύξεις.
Ζήτω η λαϊκή ενότητα!
Για τη Δημοκρατία, για το σοσιαλισμό!
Γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής του
Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μαρξιστικού – λενινιστικού)
27 Ιούνη 2016
Μετάφραση: Parapoda.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου