Γιάννης Ζέβγος - Αυτοβιογραφικό σημείωμα

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΑΛΑΓΑΝΗΣ  - ΖΕΒΓΟΣ

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ (1897-1947)

Δημοσιεύουμε πιο κάτω αυτοβιογραφικό σημείωμα που είχε υποβάλλει ο Γιάννης Ζέβγος στην Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε.:

Γεννήθηκα στα 1897 στο χωριό Δόριζα της Τρίπολης. Οικογένεια γεωργοκτηνοτροφική. Τελείωσα το Γυμνάσιο στην Τρίπολη και πήγα οχτώ μήνες στο Διδασκαλείο της Αθήνας, έγινα δάσκαλος και σαν τέτοιος υπηρέτησα λίγο καιρό σε δυό χωριά της Αρκαδίας πριν το 1917. Ή ζωή μου ως εδώ ήταν γεμάτη στερήσεις, ουσιαστικά δεν είχα βγει από το περιορισμένο περιβάλλον του χωριού, είχα αποχτήσει μηδαμινές ειδικές γνώσεις, ενώ ή υγεία μου είχε κλονιστεί αθεράπευτα.

Στα 1917 πήγα στρατιώτης. Στις αρχές του 1918 μπήκα στον ουλαμό εφέδρων αξιωματικών και μόλις τέλειωσα πήρα ένα χρόνο αναβολή για λόγους υγείας – φυματική κατάσταση – και το χρόνο αυτό τον έκανα στο ίδιο περιβάλλον του χωριού.

Όντας στρατιώτης άκουσα για πρώτη φορά για Σοσιαλισμό και την Οχτωβριανή επανάσταση, όμως δεν με επηρέασε γιατί το στρατιωτικό περιβάλλον δεν άφηνε να φτάσει τίποτε το σοβαρό. Στα 1918 με το πρώτο συνέδριο του Κόμματος μας, έφτασε στο χωριό ένα εκκλησιαστικό περιοδικό,  που παρέθετε κομμάτια κομμάτια από τις συζητήσεις και αποφάσεις του Συνεδρίου και τους έκανε κριτική. Αυτές οι σοσιαλιστικές απόψεις, που για πρώτη φορά διάβασα σ' αυτό το περιοδικό, μου εμφάνισαν θερμή και ιδανική ατμόσφαιρα και άρχισα να προμηθεύομαι από την Τρίπολη τα σοσιαλιστικά έντυπα «Ριζοσπάστη» και «Εργ. Αγώνα» αν θυμάμαι καλά. Μόλις τελείωσε ο χρόνος της αναστολής μου, το 1919, και ξαναπήγα στρατιώτης αποσπάσθηκα στη Μακεδονία σαν δάσκαλος. Στο μεταξύ γνώρισα τους σοσιαλιστικούς κύκλους της Αθήνας -Ευριπίδου 14- και πηγαίνοντας στη Γουμενίτσα όπου είχα διορισθεί δάσκαλος, έμεινα στη Θεσσαλονίκη, επισκέφθηκα το Εργατικό Κέντρο όπου ήταν και το σοσιαλιστικό τμήμα  και ύστερα από λίγους μήνες έγινα μέλος του Κόμματος στη Θεσσαλονίκη. Δάσκαλος έμεινα στη Μακεδονία μέχρι το 1924 οπότε με καταδίωξαν και με μετέθεταν σε διάφορα χωριά. Παντού οργάνωνα ομίλους και διδασκαλικό συνδικαλιστικό κίνημα και το 1922 στάλθηκα αντιπρόσωπος του Συλλόγου Γιαννιτσών στο Συνέδριο της Διδασκαλικής ομοσπονδίας. Σ' αυτό το μεταξύ ξαναπήγα στρατιώτης στη Μικρά Ασία, όπου συνδέθηκα και δούλεψα κομματικά στο στρατό. Πιάστηκα, βασανίστηκα και στάλθηκα στις πρώτες γραμμές του μετώπου.

Στο 3ο έκτακτο Συνέδριο του 1924 με είχαν καλέσει, όμως δεν πρόλαβα να πάρω μέρος,μ' έστειλαν στη Δυτική Θράκη σαν περιφερειακό Γραμματέα, όπου έμεινα περίπου 10 μήνες και δούλεψα κυρίως στο εργατικό κίνημα (οργάνωση καπνεργατών απεργών, ανασυγκρότηση Εργατικών Κέντρων). Με κάλεσαν στην Αθήνα και μου ανέθεσαν της Εργατικής Βοήθειας. Μετά την πτώση του Πάγκαλου δούλεψα στην Οργάνωση της Αθήνας σαν δεύτερος γραμματέας ως τον Αύγουστο του 1928 οπότε στάλθηκα στο εξωτερικό σαν δάσκαλος και μαθητής. Αυτές οι δυο περίοδοι, στη Θράκη και Αθήνα, ήτανε οι πιο γόνιμες και πιο επιβοηθητικές της πνευματικής μου ζωής. Γύρισα το 1933. Το 6ο Συνέδριο με έβγαλε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος και από τότε παίρνω μέρος στα κομματικά σώματα. Μετά την απελευθέρωσή μου, Φλεβάρης 1943 προσλήφθηκα στο Πολιτικό Γραφείο και στη Γραμματεία του Π.Γ. Στο 7ο Συνέδριο βγήκα πάλι στην Κ.Ε. και στην 1η Ολομέλεια αναπληρωματικό μέλος του Π.Γ.

Στο εξωτερικό πήρα μαρξιστική γενική μόρφωση.

Ως τα 1925 πήρα εχθρική στάση σ' όλες τις αντικομματικές παρεκκλίσεις, ενώ την αντικομματικότητα του λικβινταρισμού και την αντεπαναστατικότητα την κατανόησα συνειδητά. Στη φραξιονιστική πάλη 1930-31 δεν είχα πάρε καμία θέση, γιατί εκεί που δουλεύαμε δε μπήκε το ζήτημα και ούτε μας απασχόλησε όσο έπρεπε, λόγω έλλειψης στοιχείων και κατατοπισμού. Γνώρισα το πρόβλημα σ' όλη του την ουσία μόνο με την αντιμετώπισή του από την Κομμουνιστική Διεθνή Τα ζητήματα της Παλιάς Κ.Ε. και Π.Δ. όντας στην Κέρκυρα δεν τα γνώρισα. Και στις φυλακές και στις εξορίες - Φολέγανδρο, Αίγινα, Κέρκυρα, Ακροναυπλία - ποτέ δεν ξέφυγα από τη σωστή κομματική γραμμή σε κάθε λογής ζητήματα.

Πιάστηκα στα 1925, όταν δούλευα στην Εργατική Βοήθεια και έκανα 5 μήνες εξορία.

Πρέπει νάναι σίγουρο ότι με παρέδωσε τότε ο Μάθεσης, που τον είχα βοηθό και έμεινε στη θέση μου μετά την σύλληψη μου. Στα 1935 ξαναπιάστηκα και με άφησαν. Πιστεύω ότι τότε μ' έπιασαν τυχαία. Στα 1938 ή σύλληψή μου ήταν ένα κομμάτι των όλων συλλήψεων και δουλιά του Μάθεση, πού παρακολουθούσε τις συνεδριάσεις της Κ. Ε. Δραπέτευσα μια φορά το Φλεβάρη 1943 κατεβαίνοντας με σχοινί από το Κρατικό Νοσοκομείο της Αθήνας, όπου είχα μεταφερθεί από την Ακροναυπλία, ύστερα από ενέργειες του Π.Γ.

Στα 1926 γνώρισα την Καίτη Νισυρίου, που αργότερα παντρεύτηκα. Ζω μαζί της και με  την κόρη μου. Προσπάθησα από την πρώτη στιγμή πού έγινα μέλος του Κόμματος, να μη δώσω αφορμή να θιγεί ούτε με την ατομική, ούτε με την οικογενειακή μου ζωή, το κύρος του Κόμματος.

14/2/46

Γ. ΖΕΒΓΟΣ

Κομμουνιστική Επιθεώρηση, αρ. 6, 1947, σελ. 273