Γιάννης Καραστάθης: Η υπονόμευση της σοβιετικής εξουσίας -μέρος Β'

Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

2. Μιλάει ο Φρούραρχος για τη δίκη της Μόσχας

Θα αναφέρω μια ακόμα χαρακτηριστική μαρτυρία ενός από τα πιο αρμόδια πρόσωπα, ανώτερου αξιωματικού που υπηρετούσε τότε στο Υπουργείο Εσωτερικών, διοικητή της φρουράς των δικαζόμενων που πήρε μέρος στη δίκη κατά του Τροτσιστο- Ζηνοβιεφικού- τρομοκρατικού - κατασκοπευτικού κέντρου, της Μόσχας το 1936, του Β.I. Φεντόσοφ. Ας διαβάσουμε τι γράφει για τη δίκη και για την Επιτροπή αποκατάστασης των άδικα... καταδικασμένων από τα σοσιαλιστικά στρατο­δικεία.

«Είμαι 74 χρόνων (το 1985, σημ. Γ.Κ.). Εκτός τη γενική μόρφωση, έχω τελειώσει με άριστα τη Στρατιωτικο-πολιτική Σχολή, την ανώτατη Σχολή του Υπουργείου Κρατικής Ασφάλειας της ΕΣΣΔ. Έχω δε και άλλους τίτλους όπως λέκτορας της Κ.Ε. του ΚΚ Καζαχαστάν.

Καταλαβαίνετε ότι είχα πολλά να πω αφού, νεολαίος ακόμα τότε, με τοποθέτησαν διοικητή λόχου της φρουράς των δικαζόμενων και γνωρίζω άμεσα όλη την ιστορία των Τρότσκι - Ζηνόβιεφ - Μπουχάριν και άλλων.

Στη διάρκεια του 27 Συνεδρίου τον ΚΚΣΕ 28/2-3/3 1986, αποτάνθηκα στο Προεδρείο του Συνεδρίου με την παράκληση να μεσολαβήσει στο Γκορμπαστόφ να με δεχτεί σε ακρόαση. Η αίτησή μου δεν ικανοποιήθηκε. Τι σημαίνει αυτή η άρνηση; Σημαίνει προφανώς ότι την επιτροπή «υπεράσπισης των θυμάτων του Στάλιν» και η αποκατάστασή τους,  που συγκροτήθηκε από την ΚΕ του ΚΚΣΕ δεν την ενδιαφέρουν ούτε οι ζωντανές μαρτυρίες υπεύθυνων ανθρώπων που γνωρίζουν την αληθινή ιστορία ούτε τα στοιχεία που θα προσκομίσουν, γιατί χωρίς αυτούς τους μάρτυρες, είναι ευκολότερο να διαστρεβλώσουν και να χαλκεύσουν τα υλικά που συντάσσει αυτή η επιτροπή αποκατάστασης... Πως άρχισε η δουλειά της Φρουράς στο δικαστήριο; Άρχισε με σειρά οδηγιών που πριν από κάθε συνεδρίαση μας έδινε ο σύντροφος Α.Γ. Βυσίνσκι, λέγοντάς μας:

«Εμείς καταλαβαίνουμε, ότι εσείς νέα παιδιά εργαζόμενοι διακατέχεστε από αίσθημα μίσους κατά των εχθρών του λαού. Όμως εσείς κληθήκατε εδώ να εκπληρώσετε ένα δικαστικό καθήκον. Πρέπει να έχετε υπόψη σας, ότι η δίκη αυτή έχει τεράστια διεθνή - πολιτική σημασία. Γι' αυτή δεν έχετε δικαίωμα να συμπεριφερθείτε ανεπαρκώς. Εσείς πρέπει να προσέχετε μόνο να μην γίνονται διάφορα έκτροπα. Πρέπει να γνωρίζετε ότι, τα υλικά για τα αδικήματα για τα οποία ευθύνονται οι κατηγορούμενοι αποδείχτηκαν. Στη διάρκεια της δίκης αυτοί θα ξεσκεπάσουν ο ένας τον άλλον. Γι' αυτό και το καθήκον σας είναι να εξασφαλίσετε διακριτική φρούρηση. Ακόμα και αν οι κρατούμενοι σας προβοκάρουν με διάφορες προκλήσεις, για να δημιουργήσουν επεισόδια, εσείς σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παρασυρθείτε απ' αυτές. Εκπληρώστε τίμια την αποστολή σας».

Αυτά συνιστούσε ο Βυσίνσκι, ανώτατος Εισαγγελέας της ΕΣΣΔ, στη φρουρά, να είναι άψογοι στη συμπεριφορά τους απέναντι στους δικαζόμενους. Ας συγκρίνουν  όσοι θυμούνται, μα και οι νεότεροι, τη συμπεριφορά του Βυσίνσκι με τη συμπεριφορά των Ελλήνων στρατοδικών, Σταυρόπουλου κ.ά. στη δίκη του Ν. Μπελογιάννη και των συντρόφων του όταν ο Μπελογιάννης ζήτησε λίγο νεράκι και ο Πρόεδρος του το αρνήθηκε, λέγοντας ότι τέτοια ώρα (ήταν 12 μεσάνυχτα, σημ. δική μου) δεν έχει νερό.

«Οφείλω να πω, συνεχίζει ο Φεντόσοφ, τόσο εγώ όσο και οι σύντροφοί μου στο Υπουργείο Εσωτερικών, ότι οι δίκες του 1930-1936 ήσαν δίκαιες σοβιετικές δίκες, που εκφράζανε τον Θρίαμβο της σοσιαλιστικής νομιμότητας. Δίχως αυτές τις δίκες ότι ήταν αδύνατη η νίκη μας στο Μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο. Ακόμα και ο Λένιν -όταν ο Στάλιν ήταν Επίτροπος Εσωτερικών και Ασφάλειας- έλε­γε:_: «Ο Στάλιν κανέναν και ποτέ δεν τουφέκισε άδικα».

Ποιο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτών των δικών; Ότι ή­ταν ανοιχτές δίκες, στις οποίες έπαιρναν μέρος εκατοντάδες σοβιετικοί πολίτες, εργάτες, αγρότες, διανοούμενοι και δεκάδες ξένοι διπλωμάτες, δημοσιογράφοι, νομικοί, καθοδηγητές αδελφών κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων. Ναι, αυτές ήταν ανοιχτές δίκες με απόλυτη ελευθερία των κατηγορουμένων να αντιμετωπίσουν τις εναντίον τους κατηγορίες και να υπερασπιστούν, με όλα τα μέσα της εποχής εκείνης, τους εαυτούς τους.

Στη δίκη της Μόσχας το 1936, που δικάστηκαν ο Ζηνόβιεφ και η γνωστή τρομοκρατική ομάδα του, πήραν μέρος ο Γκ. Μ. Ντιμητρόφ, η Ν.Κ. Κρούπσσκαγια, η Μ.I. Ουλιάνοβα (σύζυγος και αδελφή του Λένιν αντίστοιχα, σημ. Γ.Κ.) και πολλοί άλλοι. Ο Γκ. Ντιμητρόφ, στις 26.08.1936 έγραφε στην «Πράβντα»:

«Να υπερασπίζεται κανείς τους αισχρούς τρομοκράτες σημαίνει να βοηθάς το φασισμό. Ο Τροτσκισμός μετατράπηκε σε παράρτημα του φασισμού».

Και η Ναντέζντα Κ. Κρούπσκαγια στις 4.9.1936, επίσης στην «Πρά­βντα», έγραφε:

«Ο Τροτσκισμός στην ΕΣΣΔ μετατράπηκε σε παράρτημα της γκεστάπο».

Αυτές οι μαρτυρίες του Ντιμητρόφ και της Κρούπσκαγια αποχτούν σήμερα, βαρύνουσα, αποκαλυπτική σημασία. Γιατί η Επιτροπή της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ για την αποκατάσταση των άδικων καταδιωχθέντων από ταν Στάλιν, επίσημα δήλωσε, ότι ο Τρότσκι και οι τροτσκιστές δεν ήταν πράκτορες της Γερμανίας. Αυτό είναι πελώρια απάτη. Αυτό το ψέμα μπορεί να ανατραπεί ακόμα και με το βιβλίο των Αμερικάνων συγγραφέων, Σάιρον και Κάνα: «Ο μυστικός πόλεμος κατά της Ρωσίας», όπου αναφέρεται, ότι: «Οι τροτσκιστές αποτελούv μισθοφορική δύναμη της φασιστικής Γερμανίας».

Την ίδιοι περίοδο, στις 27 Γενάρη 1937, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, μιλώντας στο Παρίσι δήλωσε: «Η δραστηριότητα των τροτσκιστών χρησιμοποιείται από τους Γερμανούς φασίστες».

Στις 28.01.1937 η «Πράβντα» δημοσίευσε την παραπάνω δήλωση.
Που και πως ζούσε ο Τρότσκι, όταν διώχθηκε από τη Σοβιετική
Ένωση;

Στην αρχή ο Τρότσκι πήγε στην Τουρκία ύστερα στη Γαλλία, μετά στη Νορβηγία, και το τελευταίο καταφύγιό του ήταν το Μεξικό. Στο Μεξικό αγόρασε μια υποδειγματική βίλα - παλάτι που θύμιζε φρούριο, με τέσσερις πύργους ολόγυρα του «φρουρίου». Οργάνωσε πολυάριθμο προσωπικό, υπηρέτες, φρουρά, κρατητήρια και σκοπούς, όλους οπλισμένους με αυτόματα και πολυβόλα.

Προβάλει ένα ερώτημα: Με τίνος χρήματα ο Τρότσκι συντηρούσε το πολυάριθμο αυτό προσωπικό και πραγματοποιούσε την τεράστια σαμποταρίστικη δουλειά κατά της πατρίδας μας και κατά της Κομιντέρν;

Όπως εξακριβώθηκε στην προανάκριση και αποκαλύφθηκε και στη δίκη, τα χρήματα εξασφάλιζαν στον Τρότσκι η παράνομη ακροδεξιά - τροτσκιστική οργάνωση με απευθείας εντολή του Ν. Μπουχάριν, αναπληρωματικό μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ (μπ.) και μέλος της ΕΕ της Κομμουνιστικής Διεθνούς, καθώς και Λαϊκός Επίτροπος (υπουργός) βιομηχανίας. Τα χρήματα διαβιβάζονταν κυρίως μέσον του Γιάγκοντα, μέσον του μηχανισμού της Λαϊκής Επιτροπής Εσωτερικών Υποθέσεων (Υπουργείου Εσωτερικών, σημ. Γ.Κ.), μέσον του Γκρινκό Λ.Ε. Οικονομικών της ΕΣΣΔ, και μέσον του Ρόζενγκολτς με τον μηχανισμό του εξωτερικού εμπορίου. Τα ποσά διαβιβάζονταν συστηματικά. Το μικρότερο που αποστέλλονταν ήταν 20 χιλιάδες δολλάρια και το μεγαλύτερο 300 χιλιάδες. Τα ενδιάμεσα ποσά που αποστέλλονταν κυμαίνονταν από 100, 150 και 200 χιλιάδες δολλάρια. Αυτή η πράξη στην ουσία ήταν ύπουλη ληστεία του σοβιετικού κράτους, υπονόμευση και καταστροφή του οικονομικού συστήματος.

Και με τα λίγα. αυτά παραδείγματα που ανάφερα, για τον κάθε σοβιετικό πολίτη γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο, ότι και μόνο γι' αυτό το έγκλημά του ο Μπουχάριν έπρεπε να τουφεκιστεί. Και όμως η Επίτροπος αποκατάστασης, τον αποκατέστησε, αποσιωπώντας... αυτά τα στοιχεία που αποδείχνουν τα εγκλήματα του Μπουχάριν και των συνενόχων του.

Ανάφερα ένα μικρό μόνο απόσπασμα από το τεράστιο υλικό που δημοσιεύει ο Β.Μ. Φεντόσοφ, σε συνέχειες, στο Ενημερωτικό Δελτίο «ΜΠΟΛΣΕΒΙΚ», Νο 4, που εκδίδεται στη Μόσχα, Ο)τ, 127238, ποστ­ρεστάν τηλ. 480.94.07.

Σε ανοιχτές λοιπόν δίκες στο σοσιαλιστικό. σταλινικό καθεστώς δικάζονταν α τροτσκιστές, ο Ζηνόβιεφ, ο Καμένιεφ, ο Μπουχάριν και οι πράχτορες των ξένων μυστικών υπηρεσιών, Ανοιχτές και για τους ξένους δημοσιογράφους. Καμιά όμως αστική εφημερίδα στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες του κόσμου, δεν δημοσίευσαν αυτά τα υλικά όπως είχανε, ή και και καθόλου, για ταν απλούστατο λόγο ότι δεν συνέφερε στην αστική - καπιταλιστική τάξη η αληθινή ενημέρωση της κοι­νής γνώμης, του λαού.

Αλλά δεν είναι μόνο οι καπιταλιστές που φοβούνται τη διαφάνεια, είναι και οι εμπνευστές και φαρισαίοι της περιβόητης αναδόμησης, οι «μεταρρυθμιστές» Χρουστσιόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσιόφ, Γιέλτσιν κ.ά. που δεν τολμούν να δημοσιεύσουν όπως έχουν τα υλικά, να κάνουν έστω και μια μόνο ανοιχτή δίκη των πολιτικών τους αντιπάλων:  των Σταλινικών. Κι' αυτό γιατί γνωρίζουν ότι τους περιμένει το πιο ανελέητο ξεμασκάρεμα σαν ανοιχτών πρακτόρων του ιμπεριαλισμού, σαν βδελυρών εχθρών της Πατρίδας και του σοβιετικού λαού.

ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΑΡΑΣΤΑΘΗΣ «ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΙΑ», Αθήνα 1993, σελ. 61-64