Ενβέρ Χότζα: Οι Σύγχρονοι Ρεβιζιονιστές στο Δρόμο του Εκφυλισμού σε Σοσιαλδημοκράτες και της Συγχώνευσής τους με την Σοσιαλδημοκρατία - Μέρος Α'

Οι Σύγχρονοι Ρεβιζιονιστές στο Δρόμο του Εκφυλισμού σε Σοσιαλδημοκράτες και της Συγχώνευσής τους με την Σοσιαλδημοκρατία

Από την εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλιτ», όργανο της ΚΕ του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, 7 Απριλίου 1964

Κάθε μέρα που περνά, φέρνει στο φως και νέα στοιχεία που δείχνουν ότι οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές, η ομάδα του Ν. Χρουστσόφ και οι υποστηρικτές της, παρέκκλιναν ολοκληρωτικά από τον Μαρξισμό-Λενινισμό και μετατράπηκαν σε εχθρούς του, σε εχθρούς του προλεταριακού διεθνισμού, του σοσιαλισμού και της επανάστασης και του απελευθερωτικού κινήματος της εργατικής τάξης και των λαών, σε εχθρούς της ενότητας του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Έχουν ενωθεί σε «ιερή συμμαχία» με τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και με τους αντιδραστικούς διαφόρων χωρών και μ' όλες τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις ενάντια στους λαούς και το σοσιαλισμό. Έχουν στρέψει τις λεπίδες όλων των στιλέτων τους εναντίον του Μαρξισμού-Λενινισμού, εναντίον όλων των αδελφών κομμάτων και των επαναστατών κομμουνιστών που είναι αφοσιωμένοι στον Μαρξισμό – Λενινισμό, ενάντια στο αντιιμπεριαλιστικό, απελευθερωτικό και επαναστατικό κίνημα των λαών. Όλες οι διακηρύξεις τους «πίστης» στο Μαρξισμό-Λενινισμό, στην υπόθεση του σοσιαλισμού, στην επανάσταση και στον προλεταριακό διεθνισμό είναι πέρα για πέρα υποκριτικές και δημαγωγικές.

Προκειμένου να εφαρμόσουν την αντιμαρξιστική, αντισοσιαλιστική και αντεπαναστατική τους γραμμή, χρειάζονται συμμάχους. Και πού θα μπορούσαν να βρουν καλύτερους αν όχι μεταξύ των ρεβιζιονιστικών στοιχείων στα διάφορα κόμματα και στην Τιτοϊκή κλίκα στη Γιουγκοσλαβία. Έτσι, ο Ν. Χρουστσόφ και η ομάδα του κατόρθωσαν, με «πραξικοπήματα» και συνωμοσίες, άλλους εξαπατώντας και άλλους δυσφημίζοντας, με πρόσχημα τον αγώνα ενάντια στην «προσωπολατρία», κατόρθωσαν από τη μια να τοποθετήσουν στην ηγεσία ορισμένων κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων ρεβιζιονιστικά στοιχεία της επιλογής τους και από την άλλη να αποκαταστήσουν την αποστάτρια Τιτοϊκή κλίκα και να ενώσουν πλήρως τις δυνάμεις της με αυτήν. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία του ενιαίου ρεβιζιονιστικού μετώπου. Αυτό ήταν και το πρώτο βήμα.

Επιπλέον, οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές πότε δεν παράτησαν τις προσπάθειές τους να βρουν και άλλους συμμάχους. Και ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί; Ήταν πολύ φυσικό να στραφούν – δεν μπορούσαν να το αποφύγουν – στους «αδελφούς» τους και συνοδοιπόρους τους προδότες, στους ηγέτες της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας. Και τούτο γιατί ο ρεβιζιονισμός και η σοσιαλδημοκρατία αποτελούν σήμερα δύο εκφράσεις της ίδιας ιδεολογίας – της αστικής. Η σοσιαλδημοκρατία είναι η έκφραση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα, ενώ ο ρεβιζιονισμός είναι η έκφραση της αστικής ιδεολογίας στο κομμουνιστικό κίνημα.

Αυτή η κοινή ιδεολογική βάση που φέρνει κοντά και ενώνει τους ρεβιζιονιστές με τους σοσιαλδημοκράτες, είναι η αφετηρία για την πλήρη συνένωσή τους όχι μόνο ιδεολογικά και πολιτικά αλλά και οργανωτικά. Επομένως είναι τελείως φυσικό και λογικό το γεγονός ότι οι προσπάθειες των ρεβιζιονιστών για τον εκφυλισμό των κομμουνιστικών κομμάτων που καθοδηγούν, σε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ότι η τάση τους για συγχώνευση με τη σοσιαλδημοκρατία γίνεται ολοένα και πιο φανερή στις μέρες μας.

Η ολοένα και μεγαλύτερη τάση προσέγγισης και ένωσης με τους σοσιαλδημοκράτες, ολόκληρη η προδοτική γραμμή των σύγχρονων ρεβιζιονιστών έχουν τις ρίζες τους στο 20^ου Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή η τάση ξανατονίστηκε στο 21^ο και το 22^ο Συνέδριο και εγκρίθηκε στο νέο πρόγραμμα του ΚΚΣΕ. Αναφερόμενος σ' αυτήν την γραμμή προσέγγισης και συμμαχίας με τη σοσιαλδημοκρατία, ο Ν. Χρουστσόφ είπε στο 22^ο Συνέδριο: «Αυτό δεν είναι ένα προσωρινό τακτικό σύνθημα αλλά η γενική γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος που υπαγορεύεται από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης». Και πρόσθεσε: «Αν πρόκειται να μιλήσουμε για το ρόλο και τη θέση των μη κομμουνιστικών κομμάτων, θα πρέπει να τονίσουμε, πάνω απ' όλα, ότι, στις σημερινές συνθήκες, προκειμένου να επιτευχθεί ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, η συνεργασία του κομμουνιστικού κόμματος με τα άλλα κόμματα είναι όχι μόνο δυνατή αλλά και απαραίτητη». (Απάντηση του Ν. Χρουστσόφ στον αρχισυντάκτη της αυστραλιανής εφημερίδας Herald, όπως δημοσιεύθηκε στην Pravda στις 25 Ιουνίου 1958).

Η γραμμή προσέγγισης και ένωσης με τους σοσιαλδημοκράτες άρχισε να εφαρμόζεται αμέσως μετά το 20^ου Συνέδριο. Η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης έστειλε γράμματα προς τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης απευθύνοντας κάλεσμα για ενότητα. Από τις αρχές του 1956, ένας αριθμός σοσιαλδημοκρατών ηγετών και ολόκληρες αντιπροσωπείες από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα επισκέφθηκαν την Σοβιετική Ένωση πραγματοποιώντας επαφές και συνομιλίες με την ομάδα του Ν. Χρουστσόφ.

Η εκστρατεία για ενότητα με τους σοσιαλδημοκράτες έχει εντατικοποιηθεί τον τελευταίο καιρό. Αυτό αποδεικνύεται από τις περυσινές επισκέψεις στη Μόσχα ηγετών της σοσιαλδημοκρατίας όπως του Π. Σπάακ, γραμματέα του Βελγικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Χάρολντ Γουίλσον, προέδρου του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος και του Γκυ Μολλέ, γενικού γραμματέα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος οι οποίοι συνομίλησαν με το Ν.  Χρουστσόφ και άλλους Σοβιετικούς ηγέτες. Σε συνέντευξή του σε δημοσιογράφους της Μόσχας ο Γκυ Μολλέ, αναφερόμενος σε αυτές τις συνομιλίες, είπε ότι συζήτησε με τον  Χρουστσόφ «όλα τα θεωρητικά προβλήματα γενικής φύσης που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών κομμάτων.» Σε μια άλλη συνέντευξή του, στην εφημερίδα Ουνιτά (22 Φεβρουαρίου 1964), ο Γκυ Μολλέ δήλωσε ότι «Οι συνομιλίες που είχε η αντιπροσωπεία της SFIO με τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και, ιδιαίτερα με τον Ν.  Χρουστσόφ, αναντίρρητα μας ικανοποίησαν σε πολλά ζητήματα».

Και σε ορισμένες άλλες χώρες οι ηγέτες των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων ακολουθούν και αυτοί την γραμμή συγχώνευσης με την σοσιαλδημοκρατία σύμφωνα με τις εντολές του «αρχιμαέστρου». Αυτό φαίνεται από πολλές ενέργειές τους, από διάφορα άρθρα και δηλώσεις τους στις στήλες της Χρουτσιοφικής επιθεώρησης «Ζητήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού», απ' το ντοκουμέντο της Κεντρικής Επιτροπής του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος για την εθνική οργανωτική συνδιάσκεψη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Unita της 9/1/1964, απ' το προσχέδιο της απόφασης για το 17^ο Συνέδριο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που θα πραγματοποιηθεί το Μάιο αυτού του χρόνου και ούτω καθεξής.

Σ' όλες αυτές τις προσπάθειες, στα ντοκουμέντα και στα υλικά των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, η κυρίαρχη ιδέα είναι, όσο κι αν επιχειρούν να την καμουφλάρουν, η ενότητα με τους σοσιαλδημοκράτες «σε οποιαδήποτε βάση» και με «κάθε κόστος», αποκηρύσσοντας κάθε τι που θα μπορούσε να υπονομεύσει αυτήν την ενότητα είτε σε ιδεολογικό είτε σε οργανωτικό επίπεδο.

Οι προσπάθειες των σύγχρονων ρεβιζιονιστών να έρθουν κοντά και να συστρατευθούν με στους σοσιαλδημοκράτες αποτελούν την λογική συνέχεια της προδοσίας τους προς τον Μαρξισμό-Λενινισμό και συνιστούν μέρος του μεγαλεπήβολου στρατηγικού σχεδίου «παγκόσμιας ολοκλήρωσης» που ξεκάθαρα διατύπωσε ο Τίτο στη γνωστή του συνέντευξη στον Drew Pearson στις 7 Αυγούστου 1962. Προκειμένου να φέρουν σε πέρας αυτό το σχέδιο, οι ρεβιζιονιστές κάνουν πλατιά χρήση δημαγωγικών συνθημάτων. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν την προσέγγιση και την συμμαχία τους με τους ιμπεριαλιστές και αντιδραστικούς, την προσέγγιση και την συμμαχία τους με την κλίκα του Τίτο στο όνομα του «σοσιαλισμού», με τον Ποντίφικα στο όνομα του «ανθρωπισμού», με τους σοσιαλδημοκράτες στο όνομα της «ενότητας της εργατικής τάξης», στο όνομα της «ειρηνικής συνύπαρξης και της σωτηρίας του κόσμου από τον πυρηνικό όλεθρο».

Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές βαδίζουν στον προδοτικό δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας

Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να δικαιολογήσουν την προσέγγιση και την συμμαχία με τους σοσιαλδημοκράτες με πρόσχημα τις «θετικές τάσεις» που τάχα παρατηρούνται, κυρίως πρόσφατα, στις γραμμές της σοσιαλδημοκρατίας. Ότι τάχα έχουν εκφραστεί υπέρ της ειρήνης, της ειρηνικής συνύπαρξης, του αφοπλισμού, ότι έχουν ευνοϊκότερη στάση απέναντι στην ΕΣΣΔ, ότι έχουν εκφραστεί θετικά όσον αφορά μια κάποια προσέγγιση με τους κομμουνιστές, ότι έχουν εκφράσει κάποιου είδους επιθυμία να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εργατικής τάξης, να διατηρήσουν και ενισχύσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και έχουν δηλώσει υπέρ του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και κ.ο.κ. Έτσι, προκειμένου να δικαιολογήσουν την γραμμή προσέγγισης με τους δεξιούς ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας, οι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι το ρεβιζιονιστικό τρένο που επιταχύνει προς το σοσιαλδημοκρατικό σταθμό, αλλά ότι ο σοσιαλδημοκρατικός σταθμός έρχεται να συναντήσει το ρεβιζιονιστικό τρένο.

Αυτή δεν είναι καινούργια τακτική για τους ρεβιζιονιστές. Η προδοτική ομάδα του Ν.  Χρουστσόφ και εκείνοι που την ακολουθούν, επινόησαν ακριβώς αυτόν τον ελιγμό για να δικαιολογήσουν την προσέγγισή και την πλήρη συμμαχία με την Τιτοϊκή κλίκα, προσποιούμενοι ότι οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες διόρθωσαν τάχα πολλά από τα σφάλματά τους και υιοθέτησαν την γραμμή του «Μαρξισμού-Λενινισμού». Παρόμοια, για να δικαιολογήσουν την προδοτική γραμμή συμφιλίωσης με τους ιμπεριαλιστές, και ειδικά με τους Αμερικανούς, έσπειραν και συνεχίζουν να σπέρνουν ψευδαισθήσεις ότι οι ηγέτες του ιμπεριαλισμού έχουν γίνει τώρα «σοφοί», «ρεαλιστές», «ειρηνόφιλοι», «λογικοί» και ότι άλλο θες.

Αλλά τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες έχουν αλλάξει τόσο λίγο την φύση και τις αντιλήψεις τους όσο και η Τιτοϊκή κλίκα και οι ιμπεριαλιστές. Αν μπορούμε να μιλάμε για οποιαδήποτε είδους αλλαγή στις απόψεις των σοσιαλδημοκρατών ηγετών, η μόνη προφανής είναι η ολοένα και μεγαλύτερη κλίση τους προς τα δεξιά.

Τι εκπροσωπεί η σημερινή σοσιαλδημοκρατία;

Η σημερινή σοσιαλδημοκρατία είναι ο άμεσος συνεχιστής της προδοτικής 2^ης Διεθνούς. Έχει κληρονομήσει όλες τις ιδεολογικές αποσκευές, την οργάνωση και την τακτική των κομμάτων της 2^ης Διεθνούς. Η προδοσία των σοσιαλδημοκρατών άρχισε με την απομάκρυνσή τους από τις βασικές θεωρητικές θέσεις του Μαρξισμού- Λενινισμού τον οποίο χαρακτηρίζουν ως ξεπερασμένο και αναποτελεσματικό, με την αποκήρυξη της ταξικής πάλης και την αντικατάστασή της με την «θεωρία» της ταξικής συνεργασίας, με την άρνηση της επανάστασης και την αντικατάστασή της με μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, με την εγκατάλειψη του επαναστατικού δρόμου και την αντικατάστασή του με τον «ειρηνικό», «δημοκρατικό» και κοινοβουλευτικό δρόμο, με την άρνηση της αναγκαιότητας συντριβής του αστικού κρατικού μηχανισμού και την αποδοχή του καπιταλιστικού κράτους ως μέσο για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, με την απόρριψη της δικτατορίας του προλεταριάτου και την αντικατάστασή του με την «καθαρή και γενική δημοκρατία», με την εγκατάλειψη του προλεταριακού διεθνισμού και την υιοθέτηση εθνικιστικών - σοβινιστικών θέσεων και την ανοιχτή συμμαχία με την ιμπεριαλιστική αστική τάξη.

Ξεσκεπάζοντας την προδοσία της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, ο Λένιν ήδη στο βιβλίο του «Τι να κάνουμε», έγραψε: «Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να μετατραπεί από κόμμα της κοινωνικής επανάστασης σε δημοκρατικό κόμμα των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Ο Μπερνστάιν έχει στηρίξει αυτό το πολιτικό αίτημα με μια ολόκληρη “νέα” σειρά επιχειρημάτων και συλλογισμών αρμονικά συνδεδεμένων μεταξύ τους. Αρνείται τη δυνατότητα επιστημονικής αποδοχής του σοσιαλισμού και την απόδειξη, από την σκοπιά υλιστικής αντίληψης της ιστορίας, ότι είναι απαραίτητος και αναπόφευκτος. Αρνείται το γεγονός ότι η φτώχεια και η προλεταριοποίηση αυξάνονται και ότι οξύνονται οι καπιταλιστικές αντιθέσεις. Διακηρύσσει πως η ιδέα του «τελικού σκοπού» είναι αβάσιμη και απορρίπτει χωρίς δεύτερη κουβέντα την ιδέα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αρνείται την αρχειακές διάφορες μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού και την θεωρία της ταξικής πάλης η οποία, υποστηρίζει, δεν μπορεί να διεξαχθεί σε μια δημοκρατική κοινωνία που κυριαρχείται από την θέληση της πλειοψηφίας».

Παίρνοντας αυτό το δρόμο, η σοσιαλδημοκρατία μετατράπηκε σε πιστό υποστηρικτή της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων, σε υπηρέτη της αστικής τάξης, στον πιο σημαντικό ιδεολογικό και πολιτικό συνεργάτη της πολιτικής της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα. Βοήθησε την αστική τάξη να καταδυναστεύει και να εκμεταλλεύεται τους εργάτες της χώρας τους και τους λαούς άλλων χωρών, να καταπνίγει τα επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήματα. «Επιβεβαιώθηκε στην πράξη», λέει ο Λένιν, «ότι η μαχητική ομάδα στις γραμμές του εργατικού κινήματος που υποστηρίζει τις οπορτουνιστικές απόψεις, είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της αστικής τάξης από ότι η ίδια η αστική τάξη. Εάν οι εργάτες δεν βρίσκονταν κάτω από την καθοδήγηση τέτοιων ατόμων, οι καπιταλιστές δεν θα ήταν σε θέση να επιβιώσουν». (Έργα, τομ. 31, σελ 259, Αλβανική έκδοση).  

Η σημερινή σοσιαλδημοκρατία, όμως, έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα στην προδοσία της σε σύγκριση με την εποχή της 2^ης Διεθνούς: χαρακτηρίζεται από την όλο και μεγαλύτερη δεξιά στροφή της.

Από το 1955 τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης, όπως το Αγγλικό Εργατικό Κόμμα, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στη Γαλλία, Αυστρία, Ελβετία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Δυτική Γερμανία και τις Σκανδιναβικές χώρες είτε έχουν αλλάξει τα προγράμματά τους είτε ασχολούνται με την επεξεργασία νέων προγραμμάτων. Τι χαρακτηρίζει αυτά τα προγράμματα και αυτές τις προγραμματικές διαδικασίες; Τα χαρακτηρίζει ένα εκλεκτικό μείγμα παλιών οπορτουνιστικών θεωριών με «νέες» αστικές θεωρίες, διαρκή αποκήρυξη των αρχών και των ιδανικών του σοσιαλισμού, ανοιχτή υποστήριξη του καπιταλιστικού συστήματος της εκμετάλλευσης και λυσσαλέο πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό.

Εάν οι παλιότεροι ρεφορμιστές δήλωναν, έστω και μόνο στα λόγια, ότι ο σοσιαλισμός αποτελεί τον τελικό σκοπό τους, οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες τον έχουν ανοιχτά εγκαταλείψει. Κηρύττουν ότι τάσσονται υπέρ του λεγόμενου «δημοκρατικού σοσιαλισμού» που δεν έχει τίποτα το κοινό με τον αληθινό επιστημονικό σοσιαλισμό. Είναι η άρνησή του, η αντικατάστασή του με κάποιες αστικές φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν θίγουν με κανένα τρόπο τα θεμέλια της καπιταλιστικής κοινωνίας. Τι είδους σοσιαλισμός είναι αυτός όταν τα περισσότερα από τα σοσιαλδημοκρατικά προγράμματα έχουν εγκαταλείψει τη στοιχειώδη διεκδίκηση του σοσιαλισμού για την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής;

Ακολουθώντας τις γνωστές διακηρύξεις της σοσιαλιστικής Διεθνούς γύρω από τους «Σκοπούς και τα καθήκοντα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού», τα νέα προγράμματα κατευθύνουν την εργατική τάξη όχι εναντίον αυτού καθαυτού του καπιταλισμού αλλά εναντίον του «χωρίς έλεγχο» καπιταλισμού. Η εθνικοποίηση μερικών επιχειρήσεων από το αστικό κράτος, η εγκαθίδρυση κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού στην οικονομική ζωή της χώρας, η υιοθέτηση κάποιων αστικοδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων – όλα αυτά φιγουράρουν στα νέα προγράμματα ως γεγονότα που αποδεικνύουν ότι οι βάσεις του σοσιαλισμού έχουν τεθεί σε ορισμένες καπιταλιστικές χώρες. Ταυτόχρονα, αρνούνται τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα των μετασχηματισμών στις σοσιαλιστικές χώρες. Κατ' αυτόν τον τρόπο, επαναλαμβάνουν, ανοιχτά και χωρίς περιστροφές τις αστικές θεωρίες της μόδας περί «λαϊκού καπιταλισμού», «ελεγχόμενου καπιταλισμού», «οργανωμένου», «δημοκρατικού» κλπ.

Ο αντιδραστικός αστικός τύπος έχει επαλειμμένα χαιρετήσει αυτήν την εγκατάλειψη του σοσιαλισμού και την υπεράσπιση του καπιταλισμού. Η «Washington Post and Times Herald», σε κύριο άρθρο με τίτλο «Η Κηδεία του Μαρξισμού», έγραφε: «84 χρόνια μετά την ίδρυσή του στο ιστορικό Συνέδριο της Γκότα, το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, στο Συνέδριο του στο Bad-Gotsberg, αποκήρυξε την Μαρξιστική ιδεολογία και, στην πραγματικότητα, έπαψε να είναι σοσιαλιστικό με την κυριολεκτική σημασία αυτής της λέξης. Συμφιλιώθηκε με την αρχή της «ελεύθερης ιδιωτικής πρωτοβουλίας», οπουδήποτε είναι δυνατή στην οικονομική ζωή»

Τα νέα προγράμματα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων έχουν απαλείψει κάθε αναφορά στις αντιθέσεις, τους ανταγωνισμούς και την ταξική πάλη, έχουν ισοπεδώσει όλες τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ καταπιεσμένων και καταπιεστών, μεταξύ εκμεταλλευομένων και εκμεταλλευτών. Αντί της ταξικής πάλης, κηρύττουν την «αίσθηση ευθύνης» του ανθρώπου «γενικά». Έτσι, το πρόγραμμα, του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος αναφέρει: «Η ελευθερία και η δημοκρατία στην βιομηχανική κοινωνία είναι εφικτές μόνο εάν όσο το δυνατόν πιο πολλά άτομα ανεβάσουν την κοινωνική τους συνείδηση και εκφράσουν την επιθυμία τους για το μοίρασμα της ευθύνης. Οι σοσιαλδημοκράτες υπερασπιζόμενοι την κοινωνική αλληλεγγύη και ειρήνη, έχουν ως αντικειμενικό «υπερταξικό» σκοπό, τον δημοκρατικό σοσιαλισμό».

Αφού ο «δημοκρατικός σοσιαλισμός» δεν θίγει με κανένα τρόπο τα θεμέλια της καπιταλιστικού καθεστώτος, μιας και είναι ένα είδος «μεταρρυθμισμένου καπιταλισμού», φυσιολογικά βγαίνει το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως ανάγκη για σοσιαλιστική επανάσταση. Σύμφωνα με τους ίδιους, ο «δημοκρατικός σοσιαλισμός» θα πραγματοποιηθεί μέσω της «αυθόρμητης οικονομικής εξέλιξης», μέσω του περιορισμού των προνομίων και της ισχύος των μονοπωλιακών ενώσεων και μέσω του ίδιου του καπιταλιστικού κράτους. Παρόλο αυτά, προκειμένου να πραγματοποιήσουν αυτό το ιδανικό, είναι αναγκαία η άνοδος των σοσιαλδημοκρατών στην εξουσία και ο μόνος τρόπος να το πετύχουν αυτό είναι μέσω προεκλογικών εκστρατειών για την κατάκτηση της πλειοψηφίας στο αστικό κοινοβούλιο. Παινεύοντας την διακήρυξη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για τους «Σκοπούς και τα καθήκοντα του δημοκρατικού σοσιαλισμού», ένας από τους ηγέτες της, ο Μπράουνταλ, δήλωσε ότι αυτή η διακήρυξη «θέτει τέρμα στις συζητήσεις για την δικτατορία του προλεταριάτου», «απαλλάσσεται από την μέθοδο του επαναστατικού ταξικού πολέμου για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού» και «απορρίπτει την προσκόλληση σε οποιαδήποτε σοσιαλιστική θεωρία».

Οι σοσιαλδημοκράτες έχουν κόψει όλους τους δεσμούς με τον Μαρξισμό-Λενινισμό, την θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και την υλιστική θεώρηση των πραγμάτων. Έτσι, λόγου χάρη, το πρόγραμμα του Αυστριακού Σοσιαλιστικού Κόμματος λέει: « Ο σοσιαλισμός είναι ένα διεθνές κίνημα που δεν απαιτεί καθόλου μια υποχρεωτική ταυτότητα απόψεων. Ανεξάρτητα από που οι σοσιαλιστές αντλούν τις απόψεις τους, από την Μαρξιστική ή όποια άλλη κοινωνική ανάλυση, από θρησκευτικές ή ανθρωπιστικές αρχές – όλοι έχουν τον ίδιο κοινό σκοπό». Μιλώντας στο Συνέδριο του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο Γκότσμπεργκ, ο πρώην πρόεδρός του, ο Ε. Ολενχάουερ, είπε: «το αίτημα να κάνουμε το πολιτικό πρόγραμμα των Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς την ουσία του σοσιαλδημοκρατικού προγράμματος για το 1959 είναι περισσότερο αντιμαρξιστικό από όσο μπορεί να φανταστεί κανείς» και πρόσθεσε «δεν είναι δυνατόν να γίνουμε κατανοητοί εάν μιλάμε με όρους του παρελθόντος, δεν είναι δυνατόν να λύσουμε τα σημερινά προβλήματα με τις παλιές μας αντιλήψεις».

Η σημερινή σοσιαλδημοκρατία όχι μόνο έχει διολισθήσει στις θέσεις του φιλοσοφικού ιδεαλισμού και τον υποστηρίζει, αλλά επιχειρεί να βρει στηρίγματα στην πιο ακραία του μορφή – την θρησκεία. Έτσι, για παράδειγμα, τα προγράμματα των Γερμανικού, Αυστριακού, Ελβετικού και άλλων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων υποστηρίζουν ότι ο «δημοκρατικός σοσιαλισμός» έχει τις ρίζες του στην χριστιανική ηθική και θεωρία, ότι ο σοσιαλισμός και η θρησκεία, όχι μόνο δεν αλληλοαποκλείονται αλλά αλληλοσυμπληρώνονται. Μιλώντας στο Συνέδριο του Αυστριακού Σοσιαλιστικού Κόμματος το 1958, ο εισηγητής του καινούργιου προγράμματος, Β. Κάουτσκι, είπε: «Θα θέλαμε να καταρτίσουμε ένα πρόγραμμα που θα το ασπάζονταν πλήρως Μαρξιστές όσο και μη Μαρξιστές, άθεοι όσο και θρησκευόμενοι σοσιαλιστές». Μια παρόμοια προσπάθεια συμφιλίωσης του χριστιανισμού με το σοσιαλισμό, της θρησκευτικής ιδεαλιστικής θεώρησης με τη σοσιαλιστική υλιστική θεώρηση, έγινε επίσης από τον Γκύ Μολέ στη συνέντευξη που έδωσε στον ανταποκριτή της Ιταλικής εφημερίδας «Ουνιτά» και που δημοσιεύθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους.

Αυτές, σε γενικές γραμμές, είναι οι ιδεολογικές απόψεις των σημερινών σοσιαλδημοκρατών. Αυτό που πρέπει να τονιστεί σε σχέση με αυτό, είναι ότι τα προγράμματά τους, κατά κανόνα, είναι πιο αριστερά από τις πράξεις τους. Αν οι δεξιοί σοσιαλιστές ακόμα προσπαθούν, στα λόγια, να προβάλλονται σαν σοσιαλιστές για να εξαπατούν τους εργάτες, στην πραγματικότητα, εδώ και καιρό, έγιναν αφοσιωμένοι υπερασπιστές του καπιταλισμού. Και όταν είναι στην αντιπολίτευση όπως επίσης και όταν είναι επικεφαλής αστικών κυβερνήσεων, ή συμμετέχουν σε τέτοιες, οι ηγεσίες των σοσιαλδημοκρατίας εξυπηρετούν την διατήρηση και δυνάμωμα του καπιταλισμού μέσω των απόψεων και της δράσης τους. Όλη η σοσιαλιστική δημαγωγία των σοσιαλδημοκρατών ξεσκεπάζεται από την δράση τους και τις ενέργειες τους. Οι σοσιαλιστές έχουν βρεθεί στην εξουσία πάνω από μια φορά, επικεφαλής αστικών κυβερνήσεων στην Αγγλία, την Γαλλία και αλλού. Είναι επικεφαλής ή συμμετέχουν σήμερα στις κυβερνήσεις καπιταλιστικών χωρών. Και τι έκαναν για τους εργάτες, για το σοσιαλισμό; Δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να ακολουθήσουν τις οδηγίες του Λέον Μπλουμ: βρισκόμενοι οι σοσιαλιστές στην εξουσία πρέπει να είναι «συνεπείς διαχειριστές της καπιταλιστικής κοινωνίας».

Ας σταθούμε έστω για λίγο στην δράση του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και στον αρχηγό του Γκυ Μολλέ, ο οποίος πάνω από μια φορά πήρε μέρος, ακόμα ήταν και επικεφαλής της Γαλλικής Κυβέρνησης, και τον οποίο οι ρεβιζιονιστές θεωρούν αριστερό στοιχείο και διεξάγουν εγκάρδιες συνομιλίες μαζί του. Όταν ήταν επικεφαλής της κυβέρνησης, οι Γάλλοι σοσιαλιστές καθιέρωσαν την επίθεση σκύλων σε απεργούς εργάτες, υποκίνησαν το ξέσπασμα του βρώμικου πολέμου στην Ινδοκίνα, εξαπέλυσαν την αστυνομική καταστολή ενάντια στους λαούς άλλων αποικιών, συνέχισαν τον πόλεμο ενάντια στον Αλγερινό λαό με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα, ενέκριναν το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο (ΝΑΤΟ) και εξόπλισαν πάλι την Δυτική Γερμανία. Η κυβέρνηση του Γκυ Μολλέ υπόγραψε το σύμφωνο για «την Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά» και το «Ευρατόμ - Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενεργείας», ήταν από τους οργανωτές της στρατιωτικής επέμβασης στην Αίγυπτο, η προδοσία του Γκυ Μολλέ άνοιξε το δρόμο για την δικτατορική διακυβέρνηση στην Γαλλία κοκ. Αναφερόμενο στην δράση του Γκυ Μολλέ το εβδομαδιαίο έντυπο των εργατικών «Tribune» έγραψε στις αρχές του 1957 ότι «ο Μολλέ είναι η ντροπή για την Γαλλία όπως επίσης και για το σοσιαλισμό».

Αυτά είναι τα πραγματικά χαρακτηριστικά της σοσιαλδημοκρατίας σήμερα. Πολλοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης δεν έκαναν λάθος που τονίζουν το μεγάλο ρόλο των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην κατάπνιξη του επαναστατικού κινήματος των εργατών και στην υπεράσπιση του καπιταλισμού, δεν κάνουν λάθος που τα εξυμνούν. Έτσι, για παράδειγμα, o T. Junilla, διευθυντής καπιταλιστικής τράπεζας στην Φιλανδίας, είπε : «Στον αγώνα για να πάρουμε με το μέρος μας ιδεολογικά τους βιομηχανικούς εργάτες μόνο οι σοσιαλδημοκράτες μπορούν να είναι χρήσιμοι σαν μεγάλη δύναμη ενάντια στους κομμουνιστές. Γι' αυτό, ως αστός, μέλος του συντηρητικού κόμματος, νοιώθω υποχρεωμένος να δηλώσω ότι έχουμε ανάγκη από ενωμένο, δραστήριο, Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που να υποστηρίζει με σταθερότητα την βόρεια δημοκρατία». Η Αγγλική αστική εφημερίδα «Financial Times» έγραψε, με το ίδιο πνεύμα, στις 28 Ιουνίου 1963: «.... οι βιομήχανοι φοβούνται λιγότερο τους Εργατικούς, και κάποιοι έχουν την άποψη ότι μια κυβέρνηση Εργατικών θα άνοιγε περισσότερες προοπτικές για ανάπτυξη από ότι μια των Τόρις». 

Ακριβώς επειδή οι σοσιαλδημοκράτες είναι πράκτορες της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα, οι Μαρξιστές – Λενινιστές πάντα είχαν ξεκάθαρο ότι χωρίς αποφασιστική πάλη για το ξεσκέπασμα και την συντριβή των σοσιαλδημοκρατών, ιδεολογικά και πολιτικά, η εργατική τάξη δεν μπορεί να διεξάγει την πάλη της και να την φτάσει μέχρι την νίκη, «.... Τα αστικά εργατικά κόμματα, σαν πολιτικό φαινόμενο», έγραφε ο Λένιν, «έχουν πια δημιουργηθεί σ' όλες τις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες .... Χωρίς αποφασιστικό, ανελέητο αγώνα σε όλη τη γραμμή ενάντια σε αυτά τα κόμματα – ή πράγμα που είναι το ίδιο, ομάδες, ρεύματα κλπ – δεν μπορεί να γίνεται καν λόγος ούτε για αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ούτε για Μαρξισμό, ούτε για σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα» (Β.Ι. Λένιν: "Against Revisionists", Αλβανική Έκδοση, σελίδα 368. Ελληνικά: Τόμος 30, σελ. 177). Και ο Ι.Β. Στάλιν επίσης, σαν επαναστάτης και αταλάντευτος μαρξιστής, τόνισε: «Ο σημερινός σοσιαλδημοκρατισμός είναι το ιδεολογικό στήριγμα του καπιταλισμού. Ο Λένιν είχε χίλιες φορές δίκιο όταν είπε ότι οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί είναι “πραγματικοί πράκτορες της αστικής τάξης μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης” και ότι “στον εμφύλιο πόλεμο του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη” αναμφίβολα θα βρίσκονται στο πλευρό των “Βερσαλιών” ενάντια στους “Κομμουνάρους”. Είναι αδύνατο να ξεμπερδέψουμε με τον καπιταλισμό χωρίς να ξεμπερδέψουμε στην σοσιαλδημοκρατία μέσα στο εργατικό κίνημα. Γι' αυτό η εποχή του θανάτου του καπιταλισμού ταυτόχρονα είναι και η εποχή του θανάτου του σοσιαλδημοκρατισμού μέσα στο εργατικό κίνημα» (Ι.Β. Στάλιν: Έργα, Αλβανική έκδοση, τομ. 10, σ. 242 Ελληνικά: Ο διεθνής χαρακτήρας της Οχτωβριανής Επανάστασης, Άπαντα, τόμος 10, σελ. 278).

Και η Δήλωση της Μόσχας το 1960 τονίζοντας ότι η δεξιοί ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας ευθυγραμμίστηκαν ανοιχτά με τους ιμπεριαλιστές, στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα, διασπούν το εργατικό κίνημα και ότι είναι «εχθροί του καπιταλισμού», καλούσε τους κομμουνιστές να συνεχίσουν να τους ξεσκεπάζουν.

Αλλά οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές, με επικεφαλής την ομάδα του Ν. Χρουστσόφ, σαν αποστάτες και εχθροί του Μαρξισμού, δρουν εντελώς αντίθετα με τα διδάγματα του Λένιν και του Στάλιν, εντελώς αντίθετα με τις οδηγίες της Δήλωσης της Μόσχας· ακολουθούν της γραμμή της ενότητας μαζί τους και της συγχώνευσής τους με τους δεξιούς ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας. Και αυτό δεν είναι τυχαίο: οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές έχουν κοινά, προχωρούν προς την ίδια κατεύθυνση και προς τον ίδιο αντεπαναστατικό στόχο.

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Frida Kahlo για το θάνατο του Στάλιν (4 Μάρτη 1953)

"Αυτοπροσωπογραφία με τον Στάλιν" (1954)

Η Frida Kahlo για το θάνατο του Στάλιν (4 Μάρτη 1953):

«Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ (ΤΗ ΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ) ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ - ΗΘΕΛΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΑ - τίποτα δεν μένει ίδιο, όλα αλλάζουν»

Frida Kahlo, «LINDE SALBER», σελ 137, Αμβούργο Οκτώβριος 1997

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Ένγκελς στον Στάρκεμπουργκ

Λονδίνο, 25 του Γενάρη 1894

Αξιότιμε κύριε,

Ιδού η απάντηση στα ερωτήματά σας!

1. Με τις οικονομικές σχέσεις, που τις θεωρούμε σαν καθοριστική βάση της ιστορίας της κοινωνίας, εννοούμε τον τρόπο που οι άνθρωποι μιας ορισμένης κοινωνίας παράγουν τα μέσα συντήρησής τους κι ανταλλάσσουν μεταξύ τους τα προϊόντα (εφόσον υπάρχει καταμερισμός της εργασίας). Δηλαδή, εδώ περιλαμβάνεται ολόκληρη η τεχνική της παραγωγής και των μεταφορών. Η τεχνική αυτή κατά την αντίληψή μας καθορίζει επίσης τον τρόπο της ανταλλαγής καθώς και της διανομής των προϊόντων και, επομένως, ύστερα από τη διάλυση της κοινωνίας των γενών, καθορίζει και το διαχωρισμό των τάξεων, επομένως και τις σχέσεις κυριαρχίας και υποδούλωσης, επομένως και το κράτος, την πολιτική, το δίκαιο κτλ. Ακόμα, στις οικονομικές σχέσεις περιλαβαίνεται και η γεωγραφική βάση που πάνω της ξετυλίγονται αυτές οι σχέσεις, και τα πραγματικά κληρονομημένα υπολείμματα από προηγούμενα στάδια ανάπτυξης που διατηρήθηκαν, συχνά μόνο από παράδοση ή με τη δύναμη της αδράνειας, και επίσης περιλαβαίνεται φυσικά και το περιβάλλον που περιβάλλει απ' τα έξω την κοινωνική αυτή μορφή.

Αν η τεχνική, όπως λέτε, εξαρτιέται στο μεγαλύτερό της μέρος από την κατάσταση της επιστήμης, πολύ περισσότερο ακόμα εξαρτιέται η επιστήμη από την κατάσταση και τις ανάγκες της τεχνικής. Όταν η κοινωνία έχει μια τεχνική ανάγκη, η ανάγκη αυτή προωθεί την επιστήμη περισσότερο από δέκα Πανεπιστήμια. Όλη η υδροστατική (Τορικέλι κτλ.) γεννήθηκε από την ανάγκη να ρυθμιστούν οι ορεινοί χείμαρροι στην Ιταλία το XVI και XVII αιώνα. Για τον ηλεκτρισμό ξέρουμε κάτι το θετικό μόνο αφότου ανακαλύφθηκε η δυνατότητα της τεχνικής εφαρμογής του. Στη Γερμανία όμως έχουν δυστυχώς συνηθίσει να γράφουν την ιστορία των επιστημών έτσι σαν να είχαν πέσει οι επιστήμες απ' τον ουρανό.

2. Θεωρούμε τις οικονομικές συνθήκες, ότι είναι αυτό που καθορίζει σε τελευταία ανάλυση την ιστορική εξέλιξη. Μα και η φυλή ακόμα είναι οικονομικός παράγοντας. Υπάρχουν όμως εδώ δυο σημεία που δεν πρέπει να τα παραβλέπουμε:

α) Η πολιτική, νομική, φιλοσοφική, θρησκευτική, φιλολογική, καλλιτεχνική κτλ. ανάπτυξη βασίζεται στην οικονομική. Όλες τους όμως αντεπιδρούν επίσης η μια πάνω στην άλλη και πάνω στην οικονομική βάση. Τα πράγματα όμως δεν έχουν καθόλου έτσι, ότι δηλαδή η οικονομική κατάσταση είναι η μόνη αιτία που δρα, ενώ όλα τα άλλα είναι μόνον παθητικό αποτέλεσμα. Εδώ έχουμε αλληλεπίδραση πάνω στη βάση της οικονομικής αναγκαιότητας που επιβάλλεται πάντα σε τελευταία ανάλυση. Το κράτος, λ.χ. επιδρά με τους προστατευτικούς δασμούς με το ελεύθερο εμπόριο, με μια καλή ή κακή φορολογία. Ακόμα και η θανάσιμη κόπωση και ανικανότητα του Γερμανού μικροαστού, που πηγάζει από την οικονομική αθλιότητα της Γερμανίας στην περίοδο από το 1648 ως το 1830 και που εκδηλώθηκαν πρώτα με τον πιετισμό, κι ύστερα με το συναισθηματισμό και τη δουλική υποταγή στους ηγεμόνες και στους ευγενείς, δεν έμειναν χωρίς οικονομικά αποτελέσματα. Αποτέλεσαν ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για την καινούρια άνοδο και κλονίστηκαν μόνο όταν οι πόλεμοι της επανάστασης και του Ναπολέοντα έκαναν τη χρόνια αθλιότητα να περάσει σε οξεία μορφή. Δεν είναι λοιπόν, όπως θέλουν να φαντάζονται μερικοί, γιατί τους έρχεται βολικά, ένα αυτόματο αποτέλεσμα της οικονομικής κατάστασης, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία τους, την κάνουν όμως μέσα σ' ένα δοσμένο, καθοριστικό γι' αυτούς περιβάλλον, πάνω στη βάση πραγματικών σχέσεων που προϋπήρχαν, και που ανάμεσά τους οι οικονομικές συνθήκες, όσο κι αν επηρεάζονται από τις υπόλοιπες πολιτικές και ιδεολογικές συνθήκες, είναι ωστόσο, σε τελευταία ανάλυση, οι αποφασιστικές και αποτελούν τον κόκκινο μίτο που περνά μέσα απ' όλες και που μόνον αυτός οδηγεί στην κατανόηση.

β) Οι ίδιοι οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία τους, την κάνουν όμως ως τώρα όχι με συλλογική θέληση, σύμφωνα μ' ένα γενικό σχέδιο, ούτε καν μέσα στα πλαίσια μιας καθορισμένης, δοσμένης κοινωνίας. Οι προσπάθειές τους διασταυρώνονται, κι ακριβώς γι' αυτό σ' όλες αυτές τις κοινωνίες κυριαρχεί η αναγκαιότητα, που ολοκλήρωση και μορφή έκφρασής της είναι η σύμπτωση. Η αναγκαιότητα που επιβάλλεται εδώ, μέσα από κάθε λογής συμπτώσεις, είναι πάλι, σε τελευταία ανάλυση, η οικονομική αναγκαιότητα. Και δω φτάνουμε στην εξέταση του ζητήματος των λεγόμενων μεγάλων ανδρών. Οτι κάποιος, κι ακριβώς αυτός ο μεγάλος άνδρας εμφανίζεται σε τούτη την ορισμένη εποχή, σ' αυτή τη δοσμένη χώρα, είναι φυσικά καθαρή σύμπτωση. Αν όμως τον σβήσουμε, τότε ζητείται αντικαταστάτης του, κι αυτός ο αντικαταστάτης βρίσκεται tant, bien que mal1, μα βρίσκεται με τον καιρό. Οτι ο Ναπολέοντας, ακριβώς αυτός ο Κορσικανός, ήταν ο στρατιωτικός δικτάτορας που τον έκανε απαραίτητο η εξαντλημένη από το δικό της πόλεμο Γαλλική Δημοκρατία, αυτό ήταν σύμπτωση. Ότι όμως, αν έλειπε ένας Ναπολέοντας, ένας άλλος θα είχε πάρει τη θέση του, αυτό αποδείχνεται από το γεγονός ότι βρισκόταν πάντα ο άνθρωπος μόλις χρειαζόταν: ο Καίσαρας, ο Αύγουστος, ο Κρόμβελ κτλ. Αν ο Μαρξ ανακάλυψε την υλιστική αντίληψη της ιστορίας, ο Τιερί, ο Μινιέ, ο Γκιζό και όλοι οι Άγγλοι ιστορικοί ως το 1850 αποδείχνουν ότι τα πράγματα έτειναν σ' αυτήν, κι η ανακάλυψη της ίδιας αντίληψης από τον Μόργκαν, αποδείχνει ότι ο καιρός ήταν ώριμος γι' αυτήν και ότι ακριβώς έπρεπε να ανακαλυφθεί.

Το ίδιο γίνεται και με όλες τις άλλες συμπτώσεις και τις φαινομενικές συμπτώσεις στην ιστορία. Όσο περισσότερο ο τομέας που μελετάμε απομακρύνεται από τον οικονομικό και πλησιάζει στον καθαρά αφηρημένο ιδεολογικό, τόσο περισσότερο θα βρίσκουμε ότι παρουσιάζει στην εξέλιξή του συμπτώσεις, τόσο περισσότερο η καμπύλη του διαγράφει ζικ-ζακ. Αν όμως χαράξετε τον μέσο άξονα της καμπύλης, θα δείτε ότι όσο μακρύτερη είναι η εξεταζόμενη περίοδος κι όσο μεγαλύτερο το μελετώμενο πεδίο, τόσο περισσότερο αυτός ο άξονας είναι παράλληλος με τον άξονα της οικονομικής ανάπτυξης.

Στη Γερμανία, το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη σωστή κατανόηση είναι η ανεύθυνη παραμέληση της οικονομικής ιστορίας στη φιλολογία. Είναι πολύ δύσκολο να ξεσυνηθίσει κανείς τις αντιλήψεις για την ιστορία που του μπάσαν στο κεφάλι του όταν φοιτούσε στο σχολειό, μα ακόμα πιο δύσκολο είναι να συγκεντρώσει το υλικό που χρειάζεται γι' αυτό. Ποιος λ.χ. έχει διαβάσει έστω και μόνο το γέρο Γκ. φον Γκίλιχ2, που στη συλλογή του, που αποτελείται από στεγνά στοιχεία, έχει ωστόσο τόσο υλικό για την εξήγηση αναρίθμητων πολιτικών γεγονότων!

Άλλωστε, το ωραίο παράδειγμα που έδωσε ο Μαρξ στη «18η Μπρυμαίρ» θα πρέπει, νομίζω, να σας απαντά αρκετά στα ερωτήματά σας, ακριβώς γιατί είναι ένα πρακτικό παράδειγμα. Πιστεύω επίσης ότι έχω θίξει κιόλας τα περισσότερα σημεία στο «Αντι-Ντύρινγκ», Ι, κεφ. 9-11, και ΙΙ κεφ. 2-4, καθώς και ΙΙΙ, κεφ. 1 ή στην εισαγωγή και ύστερα στο τελευταίο μέρος του «Φόιερμπαχ».

Παρακαλώ να μην ψιλοκοσκινίσετε την κάθε λέξη από τα παραπάνω, μα να έχετε πάντα υπόψη τη συνοχή. Λυπάμαι που δεν έχω τον καιρό να σας τα γράψω επεξεργασμένα με την ίδια ακρίβεια που θα είμουνα υποχρεωμένος να τα γράψω για τη δημοσιότητα...

1. Καλά ή κακά

2. Ο Ένγκελς εννοεί το πολύτομο έργο του Γκ. φον Γκίλιχ «Ιστορική περιγραφή του εμπορίου της βιομηχανίας και της γεωργίας των σπουδαιότερων εμπορικών κρατών της εποχής μας», Ιένα, 1830-1845.

Μαρξ -Ένγκελς, «Διαλεχτά Έργα», τ. 2ος, σελ.591-594, εκδόσεις «Γνώσεις»

«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 87, 1-15/6/2000

Διαβάστε Περισσότερα »

Δημήτρης Κ. Βύσσιος - 15 χρόνια από το θάνατό του

Στις 30.12.2000 συμπληρώθηκαν 15 χρόνια απ' το θάνατο του εξαίρετου και αγαπημένου μας συντρόφου Δημήτρη Βύσσιου.

Ο Δ. Βύσσιος, απ' τα διαλεχτά στελέχη του επαναστατικού ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, πήρε μέρος σ' όλους τους αγώνες του λαού μας ενάντια στους κατακτητές, τους αγγλο-αμερικάνους ιμπεριαλιστές και την ντόπια μοναρχοφασιστική αντίδραση απ' τις γραμμές των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ένδοξου ΔΣΕ.

Σαν ικανό και πιστό στην επαναστατική γραμμή του κόμματος στέλεχος επιλέχθηκε απ' τους χρουτστσωφικούς ρεβιζιονιστές για εξόντωση. Συνελήφθηκε στα γεγονότα της Τασκένδης, φυλακίστηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε και εξορίστηκε στη Σιβηρία όπου έμεινε ως το 1970.

Ο σ. Δ. Βύσσιος στάθηκε πάντα στον επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό δρόμο. Συμμετείχε στην προετοιμασία των 2 συσκέψεων των κομμουνιστών που κατέληξαν στην ίδρυση της «Κίνησης για Ενιαίο ΚΚΕ 1918-55» και ήταν μέλος της, απ' την οποία προήλθε η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55». Ο θάνατός του είναι μεγάλη και δυσαναπλήρωτη απώλεια για το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας.

«Ο Δ. Βύσσιος ήταν ένας επαναστάτης κομμουνιστής και στέλεχος του ΚΚΕ 1918-55 που συγκέντρωνε όλα εκείνα τα σπουδαία και αξιοζήλευτα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των κομμουνιστών και των στελεχών των διαπαιδαγωγημένων στο πνεύμα της επαναστατικής γραμμής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, καθοδηγούμενο από τον Στάλιν και του ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη. Διακρίνονταν για την πίστη (βασισμένη στην επιστημονική γνώση) και την απεριόριστη αφοσίωσή του στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομουνισμού. Ήταν σεμνός, σοβαρός, ανιδιοτελής, αθόρυβος (μακριά από καριερισμούς και επιδείξεις), αλλά και περήφανος, αλύγιστος και ακατάβλητος, αποφασιστικός και θαρραλέος, μαχητικός και αδιάλλακτος αγωνιστής. Ήταν αυστηρός μα και δίκαιος και αντικειμενικός κριτής στις ασυνέπειες και ταλαντεύσεις. Αντιμετώπιζε με πολύ αυστηρότητα τις ασυνέπειες και τα ξεστρατίσματα στελεχών, τα θεωρούσε ασυγχώρητα αλλά δεν ήταν εκδικητικός.

Στο πρόσωπό του ενώνονταν αρμονικά ο πατριώτης με τον επαναστάτη διεθνιστή, αλλά και η επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού με την επαναστατική πράξη. Ο Δημήτρης Βύσσιος διέθετε σπουδαία πνευματικά εφόδια. Υπήρξε καλός γνώστης της επαναστατικής μαρξιστικής-λενινιστικής-σταλινικής κοσμοθεωρίας, είχε πλατιά μόρφωση και συνάμα διακρίνονταν για την καλή και σε βάθος γνώση των αντίπαλων αστικο-ρεβιζιονιστικών θεωριών. Εντυπωσιάζει η ικανότητα ανάλυσης, κατάταξης και σύνθεσης, η ικανότητα τεκμηριωμένης κριτικής, η ακριβολογία, η καθαρότητα της σκέψης του, η πειστική δύναμη και το ακαταμάχητο των επιχειρημάτων του. Υπήρξε μια ισχυρή και δυναμική προσωπικότητα με σιγουριά και αυτοπεποίθηση, βασισμένα όχι απλά στην πίστη στις επιστημονικές ιδέες, μα πρώτ' απ' όλα στη στέρεη επιστημονική γνώση της εποχής μας.

Οι ιστορικές και πολιτικές συγκυρίες δεν επέτρεψαν στο σύντροφο Βύσσιο να δώσει όσα μπορούσε στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, όμως παραμένει μια σημαντική προσωπικότητα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, έχοντας υψηλό αίσθημα επαναστατικής και πατριωτικής ευθύνης, ότι θεώρησε χρέος του να απαντήσει στις ψευδολογίες της συνέντευξης του Μ. Πομομαριόφ, σημειώνοντας σε κάποιο σημείο της «Ανοιχτής Επιστολής» (Γενάρης 1991) του: «προβάλλει η ανάγκη να ειπωθούν από εμάς εκείνα που εσείς «ξεχάσατε» και η ΚΕ του ΚΚΕ αντιπαρέρχεται».

Ο σ. Δημήτρης Βύσσιος και η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, που αντιτάχθηκαν και καταπολέμησαν το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό πρόβλεψαν επιστημονικά πως η εφαρμογή της αντεπαναστατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου θα οδηγήσει αναπόφευχτα στην εξάλειψη του σοσιαλιστικού συστήματος και στη διάλυση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Αυτού βρίσκεται η μεγάλη και ιστορική συνεισφορά τους στο ελληνικό μα και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα». («Φωνή της Αλήθειας», 15-31 Γενάρη 1994).

Από Ανασύνταξη, αρ. φυλ. 103 (1-15/2/2001)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΝΤΙΝΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ - Από αξιωματικός του αστικού στρατού, Αντιστασιακός και επαναστάτης κομμουνιστής

Στις 2 Ιούλη 2015 έφυγε από τη ζωή μία από τις ευγενικότερες επαναστατικές μορφές του Ελληνικού Κομμουνιστικού κινήματος και της Κίνησης για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55, ο σταλινικός σύντροφός μας Ντίνος Ροζάκης.

Για την αξιοσημείωτη και αξιοζήλευτη επαναστατική πορεία του μπορείτε να πληροφορηθείτε από το βιβλίο του «Σαραντάχρονη πορεία, Ταΰγετος – Γράμμος – Τασκένδη1936-1976» που διατίθεται από τη κίνηση. Για παραγγελίες απευθυνθείτε στο τηλέφωνο της κίνησης ή στο email.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» 2015

Η εφημερίδα «Ανασύνταξη» του 2015 (φ.406-417Β) προστέθηκε στο DVD με την ψηφιοποιημένη έκδοση της εφημερίδας. Τα ψηφιοποιημένα αρχεία είναι διαθέσιμα σε κάθε αγωνιστή, σε κάθε αναγνώστη και μελετητή του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας της περιόδου αυτής.

Το 2015 κυκλοφόρησαν συνολικά 20 φύλλα των 4 σελίδων, 1 διπλό φύλλο (Ιούλιος-Αύγουστος) των 4 σελίδων και 1 διπλό φύλλο (Ιούλιος-Αύγουστος) των 8 σελίδων.

Παράλληλα αξίζει να σημειωθεί όλα τα φύλλα της «Ανασύνταξης» (1996-2015) είναι διαθέσιμα σε ψηφιακή μορφή σε DVD.

Τα φύλλα του 2011-2015 είναι διαθέσιμα και on-line.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

- ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
- ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ
- ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ»ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2009-2010
- Ψηφιακές εκδόσεις της Κίνησή μας
- Όλα τα φύλλα της “Επανάστασης” διαθέσιμα σε dvd
- ΒΙΒΛΙΑ-ΜΠΡΟΣΟΥΡΕΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί το τεύχος 30 (Σεπτέμβρης 2015) του περιοδικού «Ενότητα και Πάλη»

Κυκλοφόρησε το τεύχος 30 (Σεπτέμβρης 2014) του περιοδικού «Ενότητα και Πάλη». Η  «Ενότητα και Πάλη» είναι το θεωρητικό όργανο της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO), στην οποία συμμετέχει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.

Τα περιεχόμενα έχουνε ως εξής:


Βραζιλία: Ψήφισμα του PCR για την σημερινή κατάσταση – Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCR)


Μπουρκίνα Φάσο: Ο λαός πραγματοποίησε λαϊκή εξέγερση ιστορικής σημασίας  - Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βόλτα (PCRV)


Κολομβία: Σημειώσεις για την ιστορία του CPC (M-L) - Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας


Δανία: Τα πάντα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν και να ελέγχονται από τις πολυεθνικές  - Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Δανίας (APK)


Δομινικανή Δημοκρατία: Φιλοσοφία, αξίες και επαναστατική πρακτική – Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας (PCT)


Εκουαδόρ: Το 8ο Συνέδριο του PCMLE – Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Εκουαδόρ (PCMLE)


Γαλλία: Ελάτε σε ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του Ολάντ – Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας (PCOF)


Ελλάδα: Ορισμένες ερωτήσεις και απαντήσεις για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα – Κίνηση για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ (1918-55)


Ιταλία: Ο ρόλος της εργατικής τάξης στην πολιτική του Ενιαίου Μετώπου και του Λαϊκού Μετώπου – Κομμουνιστική Πλατφόρμα


Μεξικό: Δύο επείγοντα καθήκοντα στην αντιμετώπιση της επίθεσης των νεοφιλελεύθερων στη χώρα ΙΙ – Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (Μ-Λ)


Μαρόκο: Η σημερινή κατάσταση στο Μαρόκο – Δημοκρατικός Δρόμος


Νορβηγία: Οι κλέφτες και οι κερδοσκόποι του έθνους – Revolusjon


Περού: Το “Φωτεινό Μονοπάτι” και η αντεπαναστατική του πρακτική – Κομμουνιστικό Κόμμα Περού (Μ-Λ)


Ισπανία: Σύνορα, συμμαχίες, ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις...ο λαός είναι που υποφέρει – Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μ-Λ) (PCEML)


Τυνησία: Το Λαϊκό Μέτωπο και η επαναστατική πορεία στην Τυνησία – Κόμμα Εργατών Τυνησίας


Τουρκία: Η Τουρκία  και η ισλαμική τρομοκρατία στο Παρίσι – Εργατικό Κόμμα (EMEP)


Βενεζουέλα:  Η κατάσταση στη Βενεζουέλα και η επίθεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού – Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας (PCMLV)

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Λένιν για τη δικτατορία

Το κυριότερο πράγμα που δεν καταλαβαίνουν οι σοσιαλιστές και που φανερώνει πως θεωρητικά είναι κοντόφθαλμοι, πως είναι αιχμάλωτοι των αστικών προκαταλήψεων και πως πρόδωσαν πολιτικά το προλεταριάτο, είναι τούτο, ότι στην καπιταλιστική κοινωνία, όταν η ταξική πάλη, που βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας αυτής, οξύνεται κάπως σοβαρά, δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε το ενδιάμεσο, παρά τούτο μόνο: είτε δικτατορία της αστικής τάξης, είτε δικτατορία του προλεταριάτου. Κάθε ονειροπόλημα μικροαστού για κάποια τρίτη λύση είναι αντιδραστικό θρηνολόγημα μικροαστού. Αυτό το μαρτυρεί και η πείρα της υπερεκατόχρονης εξέλιξης της αστικής δημοκρατίας και του εργατικού κινήματος όλων των προηγμένων χωρών, και ιδιαίτερα η πείρα της τελευταίας πενταετίας. Αυτό διδάσκει και όλη η επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, όλο το περιεχόμενο του μαρξισμού, που εξηγεί ότι σε κάθε εμπορευματική οικονομία είναι οικονομικά αναπόφευκτη η δικτατορία της αστικής τάξης, που δεν υπάρχει άλλος να την αντικαταστήσει, εκτός από την τάξη των προλετάριων, τάξη που αναπτύσσεται, πληθαίνει, συσπειρώνεται, δυναμώνει από την ίδια την εξέλιξη του καπιταλισμού.

Ένα άλλο θεωρητικό και πολιτικό λάθος των σοσιαλιστών είναι ότι δεν καταλαβαίνουν πως οι μορφές της δημοκρατίας, αρχίζοντας από τα έμβρυά της στην αρχαιότητα, άλλαζαν αναπόφευκτα στη διάρκεια των χιλιετηρίδων, παράλληλα με την αντικατάσταση της μιας κυρίαρχης τάξης από μιαν άλλη. Στις αρχαίες δημοκρατίες της Ελλάδας, στις πόλεις του μεσαίωνα, στις προηγμένες δημοκρατικές χώρες η δημοκρατία παρουσίασε διαφορετικές μορφές και εφαρμοζόταν σε διαφορετικούς βαθμούς. Θα ήταν η μεγαλύτερη ανοησία να πιστέψει κανείς πως η πιο βαθιά επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας, το πρώτο στον κόσμο πέρασμα της εξουσίας από τη μειοψηφία των εκμεταλλευτών στην πλειοψηφία των εκμεταλλευομένων μπορεί να συντελεστεί μέσα στα παλιά πλαίσια της παλιάς, αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μπορεί να συντελεστεί χωρίς τις πιο απότομες στροφές, χωρίς τη δημιουργία νέων μορφών δημοκρατίας, νέων θεσμών που ενσαρκώνουν τους νέους όρους εφαρμογής της κτλ.

Η δικτατορία του προλεταριάτου μοιάζει με τη δικτατορία των άλλων τάξεων κατά τούτο: ότι την προκάλεσε, όπως και κάθε δικτατορία, η ανάγκη να κατασταλεί με τη βία η αντίσταση της τάξης που χάνει την πολιτική κυριαρχία. Η ριζική διαφορά ανάμεσα στη δικτατορία του προλεταριάτου και στη δικτατορία των άλλων τάξεων - τη δικτατορία των τσιφλικάδων στο μεσαίωνα, τη δικτατορία της αστικής τάξης σε όλες τις πολιτισμένες καπιταλιστικές χώρες - βρίσκεται στο ότι η δικτατορία των τσιφλικάδων και της αστικής τάξης σήμαινε βίαιη καταστολή της αντίστασης της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού, δηλαδή των εργαζομένων. Απεναντίας, η δικτατορία του προλεταριάτου σημαίνει βίαιη καταστολή της αντίστασης των εκμεταλλευτών, των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών, δηλαδή μιας ασήμαντης μειοψηφίας του πληθυσμού.

Β.Ι. Λένιν, τ. 37, σελ. 16-17
Από "Ανασύνταξη", αρ. φυλ. 102, 15-31/1/2001

Διαβάστε Περισσότερα »

Β.Ι. ΛΕΝΙΝ (22.4.1870 - 21.1.1924)

«Η μεγάλη κοσμοϊστορική υπηρεσία υπηρεσία που πρόσφεραν ο Μαρξ και ο Ενγκελς βρίσκεται στο ότι απέδειξαν, κάνοντας επιστημονική ανάλυση, ότι είναι αναπόφευχτη η χρεοκοπία του καπιταλισμού και το πέρασμά του στον κομμουνισμό, όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».
«Η μεγάλη κοσμοϊστορική σημασία που πρόσφεραν ο Μαρξ και ο Ενγκελς βρίσκεται στο ότι υπέδειξαν στους προλετάριους όλων των χωρών το ρόλο τους, το καθήκον τους, την αποστολή τους: να ξεσηκωθούν πρώτοι στον επαναστατικό αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο, να συνενώσουν γύρω τους στον αγώνα αυτό όλους τους εργαζόμενους και τους εκμεταλλευόμενους».

Ο μεγάλος Σοβιετικός ποιητής Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι για τον ΛΕΝΙΝ:

«Ο Λένιν και τώρα είναι πιο ζωντανός απ' όλους τους ζωντανούς. Γνώση μας, δύναμη και όπλο»

Διαβάστε Περισσότερα »

ΙΣΠΑΝΙΑ: Δημιουργία Κομμουνιστικής Πλατφόρμας

Τα  μέλη από διάφορες κομμουνιστικές οργανώσεις προωθούμε τη δημιουργία μιας κομμουνιστικής πλατφόρμας προκειμένου να συμβάλουμε στον ιδεολογικό αγώνα κατά της περιθωριοποίησης των τάξεων  που ο καπιταλισμός έχει επιβάλει τα τελευταία χρόνια. 

Στην τρέχουσα κρίση που  χτυπάει σκληρά  τις λαϊκές τάξεις, πρώτη την εργατική, όταν, παρά τους ψευδείς ισχυρισμούς της κυβέρνησης δεν υπάρχει « φως στο  τούνελ», επειδή η εξαθλίωση είναι ο στόχος τους, είναι μείζονος σημασίας να αναζητήσουμε, να επιτύχουμε και να επεκτείνουμε την ενότητα της δράσης των ανδρών και των γυναικών που έχουν πάντα επιδείξει μαχητικό πνεύμα, αυτό των κομμουνιστριών/ων.

Οι αστοί ιδεολόγοι και οι αντιδραστικοί προσπαθούν να αρνηθούν την εγκυρότητα της ταξικής πάλης, έργο, στο οποίο συμβάλλουν με ιδιαίτερο τρόπο, ένα είδος λαϊκισμού που έχει εγκατασταθεί στην ισπανική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. 

Αδιαφορώντας για την ύπαρξη όχι μόνο της μάχης, αλλά και των δικών τους κοινωνικών τάξεων, ήταν ικανοί  να αρθρώσουν ένα λόγο με ασάφειες σχετικά με τους πολίτες, τη συγκέντρωση εξουσίας κλπ, που θόλωνε το πολιτικό θέμα της αλλαγής και  καθορίζουν έναν αγώνα για να  βελτιώσουν  και να μεταμφιέσουν τον πραγματικά υπαρκτό καπιταλισμό. Παρά το ότι  υπάρχει αυτός ο  νέος ηγεμονικός λόγος η πάλη των  τάξεων υπάρχει, είναι περισσότερο οδυνηρή  από ποτέ και η πρόκληση εξακολουθεί  να βρίσκεται στην ανατροπή των κυρίαρχων δυνάμεων. 

Με αυτόν τον τρόπο κάποιοι αρνούνται και  άλλοι καμουφλάρουν το ότι η ταξική πάλη είναι η κινητήρια δύναμη που κινεί την ιστορία, και  καθημερινά αποδεικνύουμε, πως η αστική τάξη καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις για να σώσει τις επιχειρήσεις της, επιβεβαιώνοντας ότι τα συμφέροντά της και εκείνα της πλειοψηφίας της  εργασίας είναι ανταγωνιστικά. Βρισκόμαστε με  την αντίφαση της επιδείνωσης της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της δυστυχίας, και, μια  αντίσταση πολυποίκιλη διασκορπισμένη χωρίς οργάνωση που θα μπορούσε  να καθοδηγήσει  και να συντονίσει τους λαϊκούς αγώνες ενάντια στην αντίδραση. Δεδομένης της μη συσπείρωσης των διαφορετικών δυνάμεων της αριστεράς, δεν πρόκειται τώρα να δημιουργηθεί ένα νέο κόμμα, αλλά να δημιουργηθεί  μια Πλατφόρμα των  Κομμουνιστών, που να  μπορέσει να συσπειρώσει κομμουνιστές/ιες περισσότερο ή λιγότερο οργανωμένους, πολλούς διασπαρμένους, παρά το γεγονός των άπειρων δυσκολιών και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, εμείς δεν παραδιδόμαστε ή δεν παραιτούμαστε από  τη θέση μας ως κομμουνιστές, αγωνιστές για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη, για τη Δημοκρατία του λαού, για το σοσιαλισμό. Για να συμβάλουμε αποτελεσματικά στην αποσαφήνιση και στον αγώνα ενάντια στις υπάρχουσες αντιφάσεις στην κοινωνία, στην Κομμουνιστική Πλατφόρμα, η ιδεολογική μάχη είναι απαραίτητη ώστε οι  αστικές ιδέες σε οποιαδήποτε μορφή, να μην στρεβλώνουν τον κύριο στόχο που είχαμε θέσει: να ενώσουμε τους  κομμουνιστές/ιες στην πάλη ενάντια στο σημερινό καθεστώς των ολιγαρχών που ευδοκιμεί η διαφθορά, η ευνοιοκρατία, τα υπόγεια χτυπήματα, η προδοσία των λαών και εθνοτήτων της Ισπανίας, κ.λπ. Πιστεύουμε ότι αυτή η Πλατφόρμα συζήτησης, η ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, θα είναι πιστή, ειλικρινής, συνεπής, έτσι ώστε τα αποτελέσματα να είναι θετικά.

Δεν κρύβουμε την ιδεολογία μας, αντιθέτως, την διεκδικούμε  μαζί με τον αγώνα που είχε διεξαχθεί από εκείνους  που υπήρξαν  πριν από εμάς πάνω από εκατό χρόνια. Αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να δούμε τις αδυναμίες και τα λάθη. Εν γνώσει μας διαβεβαιώνουμε ότι σήμερα καμιά οργάνωση ή κόμμα σε αυτήν την χώρα, δεν μπορεί να αυτοδιακηρύξει την πρωτοπορία του προλεταριάτου, το πολύ πολύ  μπορούμε να είμαστε μικρές ομάδες που εργάζονται για να καταφέρουν να γίνει αυτή η απαραίτητη πρωτοπορία  Παρά την πτώση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλιστικού κόσμου, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει σήμερα η «σοσιαλιστική συμπαρατάξη»: αποτελείται  από τους κομμουνιστές και τους αληθινούς σοσιαλιστές της αριστεράς που σε όλο τον κόσμο αγωνίζονται  για την επανάσταση ενάντια στη δικτατορία του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, ενάντια στην νεοαποικιοκρατία. Είμαστε αλληλέγγυοι με τους λαϊκούς αγώνες που διεξάγονται στις πέντε ηπείρους, ιδιαίτερα έντονα στη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Αυτή η κατάσταση μας οδηγεί να σκεφτούμε μια Πλατφόρμα που θα συμβάλλει επίσης στην παραγωγή ενός νέου πολιτικού λόγου στη χώρα μας, χωρίς να θεωρούμε δεδομένη καμμία συζήτηση, αλλά αυτή να εμφανίζεται γύρω από τις ιδέες που γεννήθηκαν από το δικό μας ορισμό ως κομμουνιστές:

-Λαϊκή Ενότητα συνειδητή και οργανωμένη, μακριά από  άδειες έννοιες, η λαϊκή ενότητα  βασίζεται σε μια πραγματική ρήξη με το επιβαλλόμενο  σύστημα του  μοναρχικού  καθεστώτος και την ανακήρυξη μιας  Λαϊκής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, ως ένα πρώτο βήμα προς την ελευθερία, για την κατάκτηση των φιλοδοξιών της λαών της Ισπανίας, που αρνούνται και καταπολεμούν  την ολιγαρχία και  τους συνεργάτες της εντός και εκτός της Ισπανίας.

-Κοινωνικός έλεγχος της οικονομίας, ελεύθεροι από την επιτήρηση και τον χειρισμό της ολιγαρχίας, από τους περιορισμούς της τρόικας της ΕΕ και τον διεθνή οικονομικό  ιμπεριαλισμό.

-Ελεύθεροι από το ΝΑΤΟ  και τις στρατιωτικές βάσεις του στην Ισπανία (Rota, Moron, Torrejon, κλπ).

-Το πραγματικό και ουσιαστικό δικαίωμα των λαών των εθνών να αποφασίζουν για τον εαυτό τους, την αυτοδιάθεση τους μέχρι την τελευταία σταγόνα  αίματος .

-Αυτές οι κοινές δημοκρατικές κατακτήσεις θα εγγυηθούν μόνο με ένα κοινό  λαϊκό  δημοκρατικό καθεστώς, από το λαό και για το λαό.

Συνειδητοποιημένοι  με τον ενωτικό  χαρακτήρα και τη συγκεκριμένη πάλη που πρέπει να έχει η Κομμουνιστική Πλατφόρμα, θα εργαστούμε για να οργανώσουμε και να συμμετάσχουμε σε κοινές εργασίες στα φόρα σχετικά με την  οργάνωση¨. Στη συλλογική πρόοδο, στο συντονισμό που θα διοργανώσουμε σε διάφορα μέτωπα στην εργασία άμεσα, ειδικά και συγκεκριμένα στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα για να αναπτύξουμε ικανές προτάσεις που θα ενώσουν τούς αγώνες και να προσδιορίσουν τα ειδικά συμφέροντα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Επικοινωνία:
www.plataformadecomunistas.blogspot.com.es

Διαβάστε Περισσότερα »

Και το «Κ»ΚΕ ψηφίζει το άρθρο 53 για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 417Β (Δεκέμβρης 2015)

Ανασύνταξη 417Β (Δεκέμβρης 2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 417Β (Δεκέμβρης 2015)

- 802.786 ξεριζωμένοι απ' τις χώρες τους πέρασαν το Αιγαίο το 2015. 720 πνίγηκαν
- Συνάντηση των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων ευρωπαϊκών χωρών στο Παρίσι

- Εκδήλωση: ΤΑΣΚΕΝΔΗ 1949 – ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
- ΚΑΖΑΚΣΤΑΝ–Αναστήλωσαν άγαλμα του Στάλιν
- Περιφερειακή Συνάντηση Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής της ICMLPO (2015)
- Αδεσμευτη Κίνηση Γυναικών: 2015 ο πλανήτης φλέγεται. Πόλεμοι παντού
 - Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας: Πρώτος απολογισμός του 1ου γύρου των περιφερειακών εκλογών – Η θέση μας για το 2ο γύρο

- ΚK Ισπανίας (μαρξιστικό – λενινιστικό): Aνακοίνωση για τα αποτελέσματα των εκλογών της 20ής Δεκέμβρη
 - Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας (PCOF): Για τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών

Διαβάστε Περισσότερα »

136 χρόνια από τη γέννηση του Ι.Β. Στάλιν

Διαβάστε Περισσότερα »

802.786 ξεριζωμένοι απ' τις χώρες τους πέρασαν το Αιγαίο το 2015. 720 πνίγηκαν

Περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους κατά τη διάρκεια του 2015 για να βρουν ασφαλές καταφύγιο στην Ευρώπη. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από εμπόλεμες χώρες και κυρίως από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Ο ένας στους δύο ανθρώπους που διέσχισαν τη Μεσόγειο το 2015 ήταν Σύρος. 802.786 από αυτούς τους ανθρώπους πέρασαν από τα ελληνικά νησιά. 720 από αυτούς δεν τα κατάφεραν, έχασαν τη ζωή τους στο Αιγαίο, πνίγηκαν. Το διαχρονικό αυτό έγκλημα είναι αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των πολέμων, που οι φονιάδες των λαών οι Αμερικανοί, οι ΗΠΑ αλλά και οι σύμμαχοι τους στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία κτλ), οι οποίοι αυτοαποκαλούνται «Δημοκράτες» αιματοκύλησαν τα τελευταία 20 χρόνια μια σειρά από χώρες και λαούς. Το Αφγανιστάν το 2001, το Ιράκ το 2003, τη Λιβύη το 2011. Υποδαύλισαν και υπονόμευσαν την ακεραιότητα και την κυριαρχία χωρών της Μέσης Ανατολής  με τις αιματηρές συγκρούσεις στη Συρία από το Μάρτη του 2011, στήριξαν με όλα τα μέσα τις λεγόμενες «αντικαθεστωτικές δυνάμεις» και τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτος», μαζί με τους δορυφόρους τους στην περιοχή, την Τουρκία, την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ κ.τ.λ. για την ανατροπή του Άσαντ. Οι επεμβάσεις και το αιματοκύλισμα των λαών έγινε και θα γίνεται για την εξυπηρέτηση των οικονομικών, πολιτικών και γενικότερα των γεωστρατηγικών συμφερόντων των ιμπεριαλιστικών χωρών και των πολυεθνικών τους, στο σκληρό και ανελέητο ανταγωνισμό ανάμεσα τους, στην αρπαγή των πηγών ενέργειας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κτλ.), την αποθήκευσή τους, την μεταφορά τους προς την Ευρώπη, την Ασία κτλ., με θύματα τους λαούς της περιοχής. Αλλά κάθε φορά οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι τους ενάντια στους λαούς, θα χαρακτηρίζονται «ανθρωπιστικοί» που δήθεν γίνονται «για την αποκατάσταση της δημοκρατίας» κτλ. ενώ η «υποδοχή» των ξεριζωμένων στις χώρες της ΕΕ που διαφημίζεται ως «ανθρωπιστική ενέργεια» υποκρύπτει: α) τη συγκάληψη και δικαιολόγηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και β) την εισαγωγή και εκμετάλλευση φτηνής εργατικής δύναμης (κυρίως ειδικευμένων) αναγκαίας για την ανάπτυξη των ιμπεριαλιστικών χωρών. Την ίδια ώρα, ο εσκεμμένος διαχωρισμός μετανάστη-πρόσφυγα που γίνεται από την ΕΕ και τα ΜΜΕ έχει στόχο να τροφοδοτήσει συγκρούσεις μεταξύ των ξεριζωμένων, υποδαυλίζει έντονα τον ρατσισμό στο χώρο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ τροφοδοτώντας την άνοδο ρατσιστικών, φασιστικών και ναζιφασιστικών δυνάμεων.

Διαβάστε Περισσότερα »

Το ΚΚ Ισπανίας (μ-λ) εξέδωσε το βιβλίο "Απάτη, λιμός και φασισμός"

Το ΚΚ Ισπανίας (μ-λ) εξέσωσε στα καστιλιανικά το γνωστό βιβλίο του Καναδού Douglas Tottle  "Απάτη, λιμός και φασισμός. Ο μύθος του Ουκρανικού λιμού: Από το Χίτλερ στο Χάρβαρντ" το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 1987.

Όπως αναφέρεται στο βιβλίο, "Γεννημένος στο Κεμπέκ, ο Douglas Tottle έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο δυτικό Καναδά. Έχει εργαστεί ως τεχνικός φωτογράφος και φωτογραφιών εργαστήριο, ως εικαστικός, ως ανθρακωρύχος και ως μεταλλουργός. Ενεργός συνδικαλιστής, ο Tottle επιμελήθηκε την έκδοση της Ενωσης Σιδηρουργών, το Challenger, την περίοδο1975-1985".

Διαβάστε Περισσότερα »

Το ΚΚ Ισπανίας (μ-λ) ξεκίνησε την ψηφιοποίηση των έργων της Ε. Οντένα

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (μ-λ) ξεκίνησε την ψηφιοποίηση των έργων της σ. Έλενας Οντένα

Η Έλενα Οντένα, ιδρυτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μαρξιστικό-λενινιστικό) υπήρξε κομμουνιστρια ηγέτης αναγνωρισμένη για τη δράση της σε εθνικό και διεθνές επίπεδο και πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 1985.

 

Ως ιδρυτής και ηγέτης του Κόμματος, ως ηγέτης του FRAP, ως ένα άτομο προικισμένο με μεγάλη κουλτούρα και ικανότητα να επικοινωνεί με τους άλλους, κέρδισε την εκτίμηση από πολλές προσωπικότητες από τον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, της πολιτικής και της επιστήμη, από πολιτικούς και συνδικαλιστές ηγέτες στην Ισπανία και στο εξωτερικό. 

Η ζωή της για περισσότερο από 40 χρόνια αφιερώθηκε στον αγώνα της εργατικής τάξης, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, με την ασυμβίβαστη και αποφασιστική πάλη της, αρχικά εναντίον της δικτατορίας του Φράνκο και στη συνέχεια κατά της μοναρχίας, την αντι-φασιστική και αντι-ιμπεριαλιστική της δράση, την προσήλωσή της στον προλεταριακό διεθνισμό και την αλληλεγγύης με τους λαούς που αγωνίζονται.

 

Η ζωή της είναι και θα παραμείνει ένα παράδειγμα αφοσίωσης στην υπόθεση του Κομμουνισμού.

Διαβάστε Περισσότερα »

Περιφερειακή Συνάντηση Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής της ICMLPO (2015)

Πραγματοποιήθηκε τον Ιούλη στο Κίτο του Ισημερινού, περιφερειακή συνάντηση της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής με συμμετοχή των αδελφών κομμάτων και οργανώσεων από τη Βραζιλία, τη Κολομβία, τον Ισημερινό, το Μεξικό, τη Δομινικανή Δημοκρατία, το Περού, τις ΗΠΑ, την Ουρουγουάη, τη Βενεζουέλα και τη Βολιβία.

Συγκεκριμένα συμμετείχαν:
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας,
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό),
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας της Δομινικανής Δημοκρατίας,
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα του Εκουαδόρ,
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
Περουβιανό Κομμουνιστικό Κόμμα (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
Κόμμα Κομμουνιστών ΗΠΑ
Επαναστατική Οργάνωση "28 Φλεβάρη" Ουρουγουάης
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βολιβίας

Η Συνάντηση εξέδωσε πολιτική διακήρυξη την οποία θα δημοσιεύσουμε σε επόμενο φύλλο.

Διαβάστε Περισσότερα »

Συνάντηση των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων ευρωπαϊκών χωρών στο Παρίσι

Τον Μάη πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι (Γαλλία) συνάντηση των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων ευρωπαϊκών χωρών. Σε αυτή συμμετείχαν κόμματα και οργανώσεις από Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Ισπανία, Ιταλία, Νορβηγία, Τουρκία και Ελλάδα.

Εκδόθηκαν κοινό ανακοινωθέν, πολιτική απόφαση και άλλα υλικά τα οποία θα δημοσιεύσουμε σε επόμενο φύλλο.

Θυμίζουμε ότι οι δυο προηγούμενες Συσκέψεις έγιναν στη Γερμανία, αυτή του 2012 στο Παρίσι, αυτή του 2011 στην Κοπενχάγη και αυτή του 2010 στο Παρίσι. Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 συμμετείχε στη συνάντηση με αντιπροσωπεία της.

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκδήλωση: ΤΑΣΚΕΝΔΗ 1949 – ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Εκδήλωση

ΤΑΣΚΕΝΔΗ 1949 – ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΣΠΑΝΙΟ ΑΡΧΕΙΑΚΟ ΥΛΙΚΟ

Τη Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο χώρο Dostoyesky (Κωλέττη 14, Εξάρχεια) εκδήλωση με θέμα ΤΑΣΚΕΝΔΗ 1949 – ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ με ομιλητές τον ιστορικό Γιώργο Ανδρίτσο, το δημοσιογράφο Δημήτρη Μανιάτη, το Νίκο Βενέτη από το SAVE DONBASS και το μαχητή του ΔΣΕ Δημήτρη Ζαφείρη.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ αφηγήθηκε πως βίωσε τη ζωή στην Τασκένδη. Περιέγραψε την συντονισμένη σύμπτυξη των τμημάτων του ΔΣΕ από το Γράμμο και την μετάβαση των μαχητών στη Τασκένδη. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στη φιλοξενία που τους παρείχε το σοβιετικό κράτος και ο σοβιετικός λαός, παρ όλη τη δύσκολη κατάσταση που βρισκόταν λόγω των τραγικών συνεπειών του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και των δυσκολιών που είχε κληρονομήσει. Το σοβιετικό κράτος παρείχε στους έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες στέγη και δουλειά, καθώς και τη δυνατότητα να σπουδάσουν και να εξελιχθούν.

Αναφέρθηκε και στη προσπάθεια, μετά το 1954, μιας  μικρής μειοψηφίας μέσα στη Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης να αμφισβητήσουν τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του κόμματος και την εκλεγμένη του ηγεσία. Προσπάθεια που δε βρήκε καμία ανταπόκριση στη μεγάλη πλειοψηφία των αγωνιστών και πήρε πραξικοπηματικά χαρακτηριστικά, με την ανοιχτή στήριξη των τότε σοβιετικών αρχών.

Στην εκδήλωση παρεβρέθηκε και χαιρέτισε αντιπροσωπία της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής τον σ. ΚΩΣΤΑ ΝΑΤΣΙΚΑ, μαχητή του ΔΣΕ ο οποίος κατέθεσε τη δίκη του μαρτυρία για την υποχώρηση του ΔΣΕ και τη ζωή των ελλήνων κομμουνιστών στις Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες και στην Τασκένδη.

Προβλήθηκε σπάνιο αρχειακό υλικό με μαρτυρίες από τη ζωή στην Τασκένδη ελλήνων κομμουνιστών. Ανάμεσα σε αυτό το υλικό παρουσιάστηκε μια ιστορική φωτογραφία από τον εσωτερικό προαύλιο χώρο των φυλακών Τασκένδης παραμονές της σκηνοθετημένης δίκης των ελλήνων κομμουνιστών, ηριωκών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ από τους χρουτσωφικούς (1956) στην οποία φαίνονται οι κομμουνιστές Κώστας Σκαρλάτος, Γιώργος Μακρής (ταγματάρχης), Νίκος Φράγκος (ταγματάρχης), Κώστα Νάτσικας (σχολή αξιωματικών Τσιρτσίκ), Γιώργος Καλιανέσης (στρατηγός), Φωκάς (ταγματάρχης, δε πρόκειται για τον Β. Παπαδόπουλο), Παύλος, Ζώρας. Επίσης, προβλήθηκε για πρώτη φορά και βίντεο όπου ο σ. Κώστας Νάτσικας εξιστορεί πως έζησε ο ίδιος τα γεγονότα της Τασκένδης (Νοέμβρης 1955) και τη φασιστική χρουτσωφική δίκη των ελλήνων κομμουνιστών για «χουλιγκανισμό» από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές που διεξήχθη στα μέσα Φλεβάρη του 1956 κατά τη διάρκεια του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.

Μέσα από τη συζήτηση και τις τοποθετήσεις αναδείχθηκε η σημαντικότατη βοήθεια προλεταριακής αλληλεγγύης στους έλληνες κομμουνιστές από την πλευρά της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης με επικεφαλής τον μεγάλο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ σε αντιθεση με τις πολυετείς φασιστικές διώξεις (παρακολουθήσεις, συλλήψεις, δίκες, απαγόρευση μετακίνησεων, διωξίματα από δουλειά-σχολείο κλπ) που επακολούθησαν από την προδοτική ρεβιζιονιστική ομάδα των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ με εξορίες πολλές δεκάδες ελλήνων  κομμουνιστών στη Σιβηρία μεταξύ των οποίων και του ηγέτη του ΚΚΕ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Νέες φωτογραφίες από την εκδήλωση για την Τασκένδη

Ο σ. Κώστας Νάτσικας με τον μαχητή του ΔΣΕ Δημήτρη Ζαφείρη στν εκδήλωση για την Τασκένδη (Αθήνα, Δεκέμβρης 2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 417 (Δεκέμβρης 2015)

- Νέος εξευτελισμός Ελληνικής κυβέρνησης με την απόσυρση του «παράλληλου προγράμματος» του ΣΥΡΙΖΑ

- Νέα αντιλαϊκά μέτρα από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ 

- Όξυνση της φασιστικοποίησης στη Γαλλία και σε ολόκληρη την Ευρώπη
 - GEORGI DIMITROW: ΟΙ ΤΩΡΙΝΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΦΗΜΕΡΟΙ - Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ!

 Ανασύνταξη 417 (Δεκέμβρης 2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 417 (Δεκέμβρης 2015)

- Νέος εξευτελισμός Ελληνικής κυβέρνησης με την απόσυρση του «παράλληλου προγράμματος» του ΣΥΡΙΖΑ

- Νέα αντιλαϊκά μέτρα από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ 

- Όξυνση της φασιστικοποίησης στη Γαλλία και σε ολόκληρη την Ευρώπη
 - GEORGI DIMITROW: ΟΙ ΤΩΡΙΝΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΦΗΜΕΡΟΙ - Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ!

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Κώστας Νάτσικας μιλά για τα γεγονότα της Τασκένδης [ΒΙΝΤΕΟ]

Διαβάστε Περισσότερα »

ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΑΠ' ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ μόνο ένα επαναστατικό ΚΚΕ

“ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”, 1-15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ, 2001

ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΑΠ' ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ

Μόνο ένα επαναστατικό ΚΚΕ

“Ένα έθνος για να ζήσει παλεύει, αψηφώντας κινδύνους και θυσίες”

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός με επικεφαλής τον αμερικάνικο, αδίστακτο αιματοβαμμένο ιμπεριαλισμό, πέρασε σε ολομέτωπη επίθεση μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και του ρεβιζιονιστικού στρατοπέδου στην Ευρώπη το 1991 ενάντια στους λαούς όλου του κόσμου, αφού τελευταία μεταβαπτίστηκε σε παγκοσμιοποίηση, βάρβαρη καταλήστευση και αφαίμαξη των εργαζομένων του πλανήτη μας.

Η απρόκλητη, απάνθρωπη, εγκληματική επίθεση το 1999 κατά της Γιουγκοσλαβίας, ανεξάρτητου κράτους, μέλους του ΟΗΕ με την παραβίαση όλων των κανόνων του διεθνούς Δικαίου και του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με 1000 και πάνω αεροσκάφη επί 78 μέρες κατέδειξε ολοκάθαρα το ειδεχθές, τρομοκρατικό νεοφασιστικό του πρόσωπο ως μεταλλαγμένου πια ιμπεριαλισμού σε φασισμό χιτλερικού τύπου.

Ακολούθησε η άγρια καταστολή στο Σιάτλ, στην Πράγα και τελευταία στη Γένοβα των διαδηλωτών ενάντια στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση.

Ο ιμπεριαλισμός προετοιμάζεται πυρετωδώς να συντρίψει στο μέλλον κάθε προσπάθεια των εργαζομένων να ανατρέψουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, να τους μεταβάλλουν σε άφωνους εξαθλιωμένους δούλους και ραγιάδες του παγκόσμιου κεφαλαίου.

Οι τέτοιες αυθόρμητες διαδηλώσεις, που έγιναν να σταματήσουν και να ματαιώσουν τα εγκληματικά σχέδια των ιμπεριαλιστών, είναι προφανές ότι δε θα μπορέσουν στο μέλλον να τους εμποδίσουν αποφασιστικά να αλλάξουν πολιτική.

Χρειάζεται οργανωμένη, συντονισμένη μαχητική πάλη σε κάθε χώρα και διεθνώς. Και αυτή η πάλη τότε θα είναι αποτελεσματική, όταν θα καθοδηγείται από μαρξιστικά-λενινιστικά επαναστατικά κόμματα, που θα μάχονται μπροστάρηδες με αυταπάρνηση και αυτοθυσία να τσακίσουν τα πάνοπλα φουσάτα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, όπως αυτό έγινε στην ηρωική Σοβιετική Ένωση του Λένιν και του Στάλιν.

Όμως είναι άραγε ικανό το αντεπαναστατικό, χρουστσοφικό, μικροαστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα «Κ»ΚΕ να κάνει μια τέτοια αποφασιστική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το ξενόδουλο καπιταλιστικό καθεστώς της χώρας μας; Επ' ουδενί λόγω. Μόνο και μόνο, γιατί δεν είναι επαναστατικό κόμμα, όπως το ηρωικό ΚΚΕ (1918-1955) με την Εθνική του Αντίσταση (1941-1945), εφάμιλλη του 1821 και το ΔΣΕ (1946-1949). Το ότι είναι αντεπαναστατικό το καταδεικνύει η υπεύθυνη δήλωση της ηγεσίας του, που έκανε ο X. Φλωράκης στον Άρειο Πάγο(2.10.1974), όπου «αι αρχαί του ΚΚΕ αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελευθέρου Δημοκρατικού Πολιτεύματος».

Είναι «Ελεύθερον», γιατί το ανέβασε στην εξουσία ο μακελάρης του ηρωικού λαού της Αθήνας και του Πειραιά Εγγλέζος στρατηγός Σκόμπι το Δεκέμβρη του 1944 με πάνω από 60 χιλιάδες στρατό με τις λόγχες, τα τανκς, τα κανόνια και τα αεροπλάνα ενάντια στα 85% της πλειοψηφίας της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης (1941-1945) του λαού μας. Η αντεπαναστατική, προδοτική ντόπια μπουρζουαζία του 15% με τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της υπαγορεύουν την υποταγή και η ηγεσία του «Κ»ΚΕ την αποδέχεται και την υπογράφει με Δήλωσή της, όπως πριν με την προδοτική συμφωνία της Βάρκιζας (1945). Άγια και δίκαια ο ΔΣΕ αντέταξε στα 1946-1949 την επαναστατική ένοπλη βία του 85% ενάντια στα 15%, όπως συνέβη με την ανατροπή της ΕΣΣΔ το 1991 ενάντια στα 76% του σοβιετικού λαού.

Είναι «Δημοκρατικόν» με το τρομοκρατικό, αιματηρό μεταβαρκιζιανό όργιο του μοναρχοφασισμού κατά πολλών εκατοντάδων χιλιάδων αθώων δημοκρατικών πολιτών της πατρίδας μας σε ειρηνική περίοδο. Επίσης με τη Μακρόνησο, τα άλλα θανατονήσια, τα μπουντρούμια και τις φυλακές του αμερικανόδουλου μοναρχοφασιστικού καθεστώτος (1946-1949). Καθώς με την εφτάχρονη φασιστική δικτατορία της χούντας των μαύρων συνταγματαρχών.

Με αυτή την κατάπτυστη Δήλωση, που αρνήθηκαν να κάνουν χιλιάδες ήρωες κομμουνιστές και οπαδοί του ΚΚΕ, πολλοί από τους οποίους θερίστηκαν από τα βόλια των μοναρχοφασιστών δικαιώθηκε και νομιμοποιήθηκε το ξενόδουλο, αντιδημοκρατικό και ανελεύθερο καθεστώς της χώρας μας, που επιβλήθηκε στο λαό μας με την αιματηρή βία του αγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Η προδοτική αυτή Δήλωση έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», «το άσμα ασμάτων του κομμουνισμού», του Κ. Μαρξ και του Φ. Ένγκελς, όπου στο τέλος του διαβάζουμε: «Οι κομμουνιστές... δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος». Και ο Λένιν λέει το εξής: «Ενάντια στους δεδηλωμένους εχθρούς έχουμε ένα όπλο, την επαναστατική βία» (Άπαντα, τόμ. 38, σελ. 7).

Μετά την 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ψευδεπίγραφου πια «Κ»ΚΕ το 1956, που επιβλήθηκε με την ωμή βία στο ηρωικό ΚΚΕ από τον αρχικαταστροφέα της ΕΣΣΔ πολιτικό αγύρτη Χρουστσόφ και την αντεπαναστατική συμμορία του, αυτό το χρουστσοφικό κατασκεύασμα μεταβλήθηκε σε μικροαστικό, αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Και τέτοιο παραμένει μέχρι σήμερα.

Όλοι οι Πρώτοι και ΓΓ του ήταν εγκάθετοι των οπορτουνιστών, αντεπαναστατών και προδοτών της ΕΣΣΔ Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ και Γκορμπατσόφ. Πολιτικοί νάνοι και μαριονέτες, που τίναξαν στον αέρα το επαναστατικό ΚΚΕ με αρχηγό τον Νίκο Ζαχαριάδη, μεγάλο επαναστάτη-κομμουνιστή, δεσμώτη τριών φασισμών, του Μεταξά, του Χίτλερ και του Χρουστσόφ.

Αρχίζουμε από τον Κολιγιάννη. Βαπτίστηκε Πρώτος Γ., όπως το αφεντικό του Χρουστσόφ. Ήταν οπορτουνιστής, ηττοπαθής, λουφατζής, ανίκανος να τα βγάλει πέρα στην παρανομία στην Ελλάδα. Αυτόν βρήκε ο Χρουστσόφ να τον κάνει Γραμματέα του «Κ»ΚΕ. Ο Κολιγιάννης διέλυσε τις παράνομες κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα, που με δυσκολότατες αιματηρές θυσίες στέριωνε το Κόμμα μας. Έγινε η διάσπαση και αυτού του οπορτουνιστικού κόμματος.

Ο Φλωράκης κι' αυτός Πρώτος Γραμματέας. Ρεβιζιονιστής. Έκανε Δήλωση υποταγής στον καπιταλισμό το 1974. Δεν έκανε τίποτα να απελευθερώσει τον Ζαχαριάδη από τα κάτεργα της Σιβηρίας. Ενώ ως και ο Παρτσαλίδης, που ήταν ιδεολογικός του αντίπαλος, είχε δηλώσει ότι σκεφτόταν να πάει στη Σιβηρία να τον γλιτώσει. Δεν βοήθησε διόλου τους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες στις Σοσιαλιστικές χώρες να λύσουν το πρόβλημά τους του επαναπατρισμού, δηλώνοντας: «Βγάλτε με, εγώ τέτοιο ζήτημα δεν βάζω στα αδελφά κόμματα!». Ενώ ήταν ένα υπερώριμο, ανθρωπιστικό, δίκαιο πρόβλημα. Έκανε το 1974 τη Δήλωση υποταγής. Με τα κλεμμένα σύμβολα του επαναστατικού ΚΚΕ: Κόκκινη σημαία, σφυροδρέπανο και τον τίτλο του Κόμματος, που κατάντησαν να μην έχουν κανένα πια επαναστατικό αντίκρισμα. Ίδρυσε ένα χρουστσοφικό, σοσιαλδημοκρατικό, οπορτουνιστικό αντεπαναστατικό «Κ»ΚΕ, που μέχρι τώρα φυτοζωεί, βολοδέρνοντας να σταθεί στα πόδια του με τα ψέματα και την απάτη. Με τις συχνές συγκεντρώσεις οπορτουνιστικών κομμάτων του εξωτερικού. Συνεργάστηκε επανειλημμένα ανοιχτά με το δεξιό κόμμα της ΝΔ. Οι μπολσεβίκοι δεν συνεργάστηκαν ποτέ με αστικά κόμματα. Εξέδωσε τον φασιστικό, βρόμικο αντισταλινικό 4τομο λίβελο του Ντ. Βολκογκόνοφ, πράκτορα της CIA, κατά του Στάλιν, που έσωσε την ανθρωπότητα από το χιτλερικό φασισμό. Που σαν στοργικός πατέρας δέχτηκε στην πατρίδα του τους αντάρτες του ΔΣΕ. Συνέβαλε αποφασιστικά μέσω της κυβέρνησης Τζανετάκη να καούν οι φάκελοι της μοναρχοφασιστικής Ασφάλειας κατά των κομμουνιστών και λαϊκών αγωνιστών, μαζί και μέρος της ηρωικής ιστορίας τους, δικαιώνοντας και εξαγνίζοντας τους δήμιους του λαού μας και τους δολοφόνους ιμπεριαλιστές, πάτρωνές τους. Από επαναστάτης έγινε αντεπαναστάτης. Και έτσι: «Μη λέγε τι ήσθον πρότερον, αλλά νυν τί συ», που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες.

Ο Φαράκος ΓΓ, οπορτουνιστής, αντικομμουνιστής. Πάσκισε να διαλύσει κι αυτό το οπορτουνιστικό αντεπαναστατικό «Κ»ΚΕ.

Η Παπαρήγα, που είχε χαντακώσει ως Γραμματέας την Κομματική Οργάνωση Αθήνας, ξαφνικά, χωρίς να εκλεγεί από την ΚΟΒ, που ανήκε, προτάθηκε στο 13° Συνέδριο από τον Φλωράκη να γίνει ΓΓ. Πήγε στη Μόσχα τον Ιούλη του 1991 και προσκύνησε τον βδελυρό προδότη της ΕΣΣΔ Γκορμπατσόφ, προσφέροντάς του ένα αγαλματίδιο του Ηρακλή με τα λόγια: «Για το ηράκλειο έργο που επιτελέσατε». Δηλαδή για την σφαγή της ΕΣΣΔ. Οργανωτικές ικανότητες ανύπαρκτες. Οπορτουνίστρια. Σοσιαλδημοκράτισσα. Έχει βαθιά μεσάνυχτα για τον μαρξισμό-λενινισμό. Και εκ του μη έχοντος, ουκ αν λάβεις. Είναι αντισταλινίστρια. Διακρίνεται για την ακατάσχετη, ανούσια φλυαρία της επί παντός επιστητού. Αποκοιμίζει. Δεν εμπνέει κανέναν με τις χρουστσοφικές κορώνες της.

Έχουν παραφουσκώσει σε απίθανο βαθμό την προσωπολατρία της οι κόλακες, που την περιβάλλουν. Μερικές φορές σ' ένα φύλλο του «Ριζοσπάστη» δημοσιεύτηκαν μέχρι 3 και 4 φωτογραφίες της. Αν μετρηθούν όλες οι φωτογραφίες από τότε, που έγινε ΓΓ, θα ανέρχονται σε πολλές εκατοντάδες.

Ενώ ο Στάλιν και ο Ζαχαριάδης, που κατασυκοφαντήθηκαν για «προσωπολατρία» από τους αντεπαναστάτες, ήταν πολύ σεμνοί. Σπάνια δημοσιεύονταν φωτογραφίες τους στον καθημερινό Τύπο. Καίτοι ήταν ΓΓ, ποτέ δεν χρησιμοποιούσαν τη λέξη «Γενικός», αλλά ούτε και τη λέξη «Γραμματέας». Και ο Στάλιν και ο Ζαχαριάδης θέλαν να τους προσφωνούν με την απλή λέξη «σύντροφος». Δεν τους χρειαζότανε διόλου οι τίτλοι. Ήτανε αναγνωρισμένες και καταξιωμένες προσωπικότητες από φίλους και εχθρούς. Δεν ζάλιζαν τον κόσμο κάθε λίγο και λιγάκι με τους ενοχλητικούς τίτλους τους.

Ο Ζαχαριάδης μόνο το περήφανο, ιστορικό ανοιχτό γράμμα του προς το λαό της Ελλάδας στις 31 Οχτώβρη του 1940 το υπόγραψε: «Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ», γιατί ήταν απαραίτητο να το κάνει.

Κατά εικόνα και ομοίωση όλων των ρεβιζιονιστών οπορτουνιστών γραμματέων που αναφέραμε, διαμορφώθηκε και το χρουστσοφικό, σοσιαλδημοκρατικό αντεπαναστατικό «Κ»ΚΕ με τις ελάχιστες δυνάμεις που διαθέτει και συρρικνώνεται διαρκώς, γιατί δεν είναι καταξιωμένο στη συνείδησή του λαού μας. Είναι αφερέγγυο και αναξιόπιστο στους Έλληνες πολίτες, γιατί δεν είναι το παλιό, ηρωικό επαναστατικό ΚΚΕ.

Και επειδή βρίσκεται μέσα στο βούρκο του οπορτουνισμού, δεν μπόρεσε να συλλάβει και ούτε θα συλλάβει ποτέ το κύριο και δεσπόζον ρεύμα της σκέψης και του οραματισμού του λαού μας να είναι πάση θυσία λεύτερος και νοικοκύρης στο σπίτι του, στην πατρίδα του χωρίς τους ξένους επικυρίαρχους, Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.

Αυτό διατρανώθηκε πεντακάθαρα και με τον πιο πειστικό τρόπο με την ολόψυχη καταδίκη από το λαό μας του βάρβαρου γκανγκστερικού πολέμου των αδίστακτων στυγερών Αμερικανοευρωπαίων δολοφόνων ενάντια στην ανεξάρτητη Γιουγκοσλαβία με το πρωτοφανές ποσοστό του 98%, όπως το 1940 με την ολόθυμη και πάνδημη αποφασιστική απόκρουση από το λαό μας των φασιστικών ορδών του Μουσολίνι κατά της πατρίδας μας Ελλάδας.

Αυτό το καθολικό ρεύμα της σκέψης και της ομογνωμίας του λαού μας το συνέλαβε και το έκφρασε λεβέντικα και εμπνευσμένα ο Νίκος Ζαχαριάδης με το ιστορικό απαράμιλλο Γράμμα του, που κάλεσε τον ελληνικό λαό να συντρίψει τις φασιστικές ορδές, κάνοντας εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, που θα τον οδηγούσε σε «μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό».

Με αυτό το αθάνατο, φλογερό πατριωτικό γράμμα έβαλε τα γρανιτένια θεμέλια του μετέπειτα μεγαλειώδους κινήματος της Εθνικής μας Αντίστασης (1941-1945) και του ΔΣΕ (1946-1949).

Μα και τώρα αυτό το Γράμμα είναι πάρα πολύ επίκαιρο, γιατί ταιριάζουν απόλυτα στην περίοδο που ζούμε τα λόγια του μεγάλου μας τραγωδού Αισχύλου: «Νυν υπέρ πάντων αγών!».

Η ιμπεριαλιστική «παγκοσμιοποίηση» - ραγιαδοποίηση βάζει σαν σκοπό της να σαρώσει τα πάντα, αποβλακώνοντας και μεταβάλλοντας σε άθλιους σκλάβους όλους τους λαούς του πλανήτη μας μέσα στη φρικτή και αιματηρή ζούγκλα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Και στην πρώτη σειρά τον αδάμαστο λαό μας.

Μπορεί άραγε το χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ να γίνει γνήσιος μπροστάρης - επαναστάτης και να οδηγήσει το λαό μας σε αποφασιστική νικηφόρα μάχη να τσακίσει τις ενέργειες της ντόπιας ξενόδουλης αντίδρασης και του ευρωαμερικάνικου ιμπεριαλισμού να υποδουλώσουν και να αφανίσουν την πατρίδα μας και το λαό μας; Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, λέει η λαϊκή παροιμία. Όλη η οπορτουνιστική αντεπαναστατική πορεία του «Κ»ΚΕ από το 1956 μέχρι σήμερα δείχνει ότι είναι τελείως αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο.

Ας διαβάσουμε τι λέει ένας παλιός κομμουνιστής-δεσμώτης για πολλά χρόνια στα κάτεργα του μοναρχοφασισμού. Είναι από το μυθιστόρημα «Κλεμμένη ζωή» του Άρη Φακινού, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1995, μόλο που δεν συμφωνούμε διόλου με τον τίτλο και τα συμπεράσματα, που βγάζει ο συγγραφέας. Λέει όμως και πολλές, πικρές αλήθειες. «Πολύ φοβάμαι, αφηγείται ο κομμουνιστής, ότι όσα δεν κατάφερε η εξουσία επί τόσα χρόνια με τους διωγμούς, με τις εκτελέσεις και τα βασανιστήρια, θα τα καταφέρει τώρα με τη νομιμότητα (αυτό δεν έπαυε να τονίζει πάντα σαν σοβαρό κίνδυνο και ο Λένιν (Δ.Π.), με τα χαρτοφυλάκια και τα βουλευτιλίκια. Να δείτε που θα μας διαλύσουν...» (σελ. 171-172). Και μας διέλυσαν σαν επαναστατικό κόμμα.

Οι κομμουνιστές-βουλευτές του επαναστατικού ΚΚΕ (1918-1955) κλείνονταν στις φυλακές ή στέλνονταν εξορία στα ξερονήσια, γιατί ήταν επαναστάτες. Στηλίτευαν το βάρβαρο καπιταλιστικό καθεστώς. Επίσης και οι μπολσεβίκοι-βουλευτές της Δούμας για τους ίδιους λόγους στέλνονταν σιδηροδέσμιοι στα κάτεργα της Σιβηρίας. Ενώ οι βουλευτές-κομμουνιστές του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ ήταν και είναι φρόνιμα και υπάκουα παιδιά του καπιταλισμού, γιατί δεν θέλουν τη βίαιη επαναστατική ανατροπή του, πράγμα που το δήλωσε επίσημα στον Άρειο Πάγο ο X. Φλωράκης το 1974. Θέλουν την αστική δημοκρατία με το σοσιαλισμό, που θα τους αφήσει η κυρίαρχη αστική τάξη να φτιάξουν με το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο του 15ου Συνεδρίου του «Κ»ΚΕ (ΑΑΔΜ), τώρα με το σκέτο Λαϊκό Μέτωπο του 16ου Συνεδρίου, που θα προσφέρει σε εμάς όλους τους Έλληνες τη «Λαϊκή εξουσία» και τη «Λαϊκή οικονομία». Όχι αυτό δεν είναι παραμύθι. Είναι ο ουτοπικός σκοπός του «Κ»ΚΕ για να ξεγελάει το λαό μας να πάρει την ψήφο του. Σαν δεν ντρέπονται! Λες και ο ελληνικός λαός τρώει κουτόχορτο.

Αλλά ας διαβάσουμε και ένα άλλο απόσπασμα από το ίδιο μυθιστόρημα: «... ύστερα από τόσους πολέμους, σκοτωμούς κι αίματα το Κομμουνιστικό Κόμμα (εννοεί το χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ) είχε συνθηκολογήσει οριστικά, είχε γίνει όπως και τα' άλλα κόμματα, έκανε κι αυτό ουρά για συσσίτιο στης εξουσίας τα μαγειρεία» (σελ. 216). Πρόκειται για τη χρηματοδότηση, που του γίνεται από την κυβέρνηση με εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές κάθε χρόνο σαν αστικό κόμμα που είναι να φέρει στη χώρα μας το... σοσιαλισμό, παραλλαγή του σοσιαλισμού του ΠΑΣΟΚ.

Κανένας βουλευτής του «Κ»ΚΕ δεν στάλθηκε ποτέ ούτε εξορία ούτε φυλακή μέχρι τώρα, γιατί καλύπτονται από την υπεύθυνη Δήλωση-απεμπόληση του ηρωικού ΚΚΕ και της επανάστασης, που έκανε ο X. Φλωράκης το 1974.

Μήπως όμως αυτό το χρουστσοφικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα δείχνει κάποια σημάδια ότι θα απαρνηθεί το οπορτουνιστικό αντεπαναστατικό παρελθόν του και θα τραβήξει πάνω στον επαναστατικό λενινιστικό δρόμο; Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά απολύτως αυταπάτη ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Ίσα, ίσα αυτό το κόμμα έχει μετατραπεί σε καθαρά μενσεβίκικο αντεπαναστατικό κόμμα και θα πολεμήσει ακόμα και μετά όπλα τους γνήσιους επαναστάτες-κομμουνιστές, όπως έκαναν και οι μενσεβίκοι στη Ρωσία μετά την Επανάσταση του Μεγάλου Οχτώβρη το 1917.

Στο τέλος του 16ου χρουστσοφικού Συνεδρίου του «Κ»ΚΕ η ΓΓ Παπαρήγα απέρριψε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο κάθε διάλογο στον οποίο γίνεται κριτική σ' αυτό το κόμμα.

Στα τέλη του Ιούλη 2001 στο «Ριζοσπάστη» δημοσιεύτηκε νεκρολογία για τον Κασιμάτη, πρώην στέλεχος του «Κ»ΚΕ. Ακριβώς σ' αυτή η 6η προδοτική Ολομέλεια ονομάζεται ως «ιστορική», γιατί «καθαίρεσε» το Νίκο Ζαχαριάδη, όπως χαιρεκακεί ο συντάκτης της.

Στο άρθρο του ιστορικού του «Κ»ΚΕ Γ.Πετρόπουλου, αφιερωμένο στα 106 χρόνια από το θάνατο του Φ. Ένγκελς, (5.8.2001), που τον παρουσιάζει μόνο ως απλό συνδημιουργό του μαρξισμού. Τσιμουδιά για το ότι ο μαρξισμός είναι η επαναστατική θεωρία του προλεταριάτου, ούτε μια κουβέντα για το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» των Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς, το αθάνατο αριστούργημα του επιστημονικού επαναστατικού κομμουνισμού, όπου διασαλπίζεται στεντόρεια η βίαιη ανατροπή όλου του κοινωνικού καθεστώτος του καπιταλισμού με την κομμουνιστική επανάσταση.

Στο ίδιο φύλλο του «Ριζοσπάστη» σε άρθρο του ο Γ. Αραβανής, μέλος της Γραμματείας του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, αναφέρει ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει «να βάλει στην εργατική τάξη τη γνώση των νόμων κίνησης της ιστορίας». Ποια συγκεκριμένη γνώση, ποιους νόμους; Ποια κίνηση της ιστορίας; Και ποιας ιστορίας; Νάτος ο ρεβιζιονισμός και ο οπορτουνισμός του Μπερνστάϊν και του Καούτσκι σε όλο το μεγαλείο τους! Γιατί είναι πασίγνωστο στους κομμουνιστές επαναστάτες ότι στην εργατική τάξη πρέπει να μπάσουμε τη σοσιαλιστική επαναστατική συνείδηση, να συνειδητοποιήσει τον επαναστατικό ρόλο της για να ανατρέψει το καπιταλιστικό καθεστώς. Και όχι τις αερολογίες των χρουστσοφικών ηγετών.

Και αυτό μπορεί να το κάνει μονάχα ένα επαναστατικό λενινιστικό κόμμα και όχι βέβαια ένα οπορτουνιστικό αντεπαναστατικό κόμμα σαν το χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ.

Μιλάει επίσης για κάποια «ουσιαστική στροφή στην οργάνωση της πολιτικής πάλης με σύγχρονους όρους». Μπράβο! Εδώ έκανε διάνα, είπε την καθαρή αλήθεια. Με τους όρους που υπαγορεύει η οπορτουνιστική αντεπαναστατική πολιτική του «Κ»ΚΕ του αστικού κοινοβουλευτισμού και του Μπερνστάϊν: «Το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός τίποτα». Και μπρος σφιχταγκαλιαστείτε και φιληθείτε με τα άλλα αστικά κόμματα.

Και μια άλλη αισχρή αθλιότητα και σιχαμερή παραχάραξη της ιστορίας με την χρησιμοποίηση της μεθόδου της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας, της αποσιώπησης. Γράφει ο μενσεβίκος «Ριζοσπάστης» (11.8.2001), για τη συγκλονιστική συγκέντρωση του ηρωικού ΚΚΕ στον «Παναθηναϊκό», πρωτόγνωρη στην ιστορία της χώρας μας ως προς τον όγκο της και τον αγωνιστικό παλμό, χωρίς καν να αναφέρει το όνομα, το ρόλο και το κύρος του Ζαχαριάδη, που οργάνωσε αυτή τη συγκέντρωση ως αρχηγός του ΚΚΕ.

Μα ίσως θα πούνε μερικοί ότι είναι βαριά κουβέντα να ονομάζουμε τους χρουστσοφικούς ηγέτες του «Κ»ΚΕ μενσεβίκους, που ήταν εχθροί του σοβιετικού λαού. «Μενσεβίκοι» σε μετάφραση από τα ρωσικά σημαίνει λιγότεροι και μπολσεβίκοι περισσότεροι, καθώς οι πρώτοι ως οπορτουνιστές-αντεπαναστάτες μειοψήφησαν στο 2ο Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 1903, όπου νίκησε η επαναστατική, μπολσεβίκικη πολιτική γραμμή του Λένιν. Και ο Τρότσκι υποστήριξε τότε τους μενσεβίκους.

Όμως το ίδιο συνέβη μετά το αντεπαναστατικό 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, όταν οι Έλληνες επαναστάτες-μπολσεβίκοι, που υποστήριζαν το επαναστατικό ΚΚΕ με αρχηγό τον Νίκο Ζαχαριάδη αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία, που αντιτάχθηκε επαναστατικά, μπολσεβίκικα ενάντια στους Έλληνες μενσεβίκους του Χρουστσόφ, που θα συντρίβονταν ολοκληρωτικά, αν δεν προσέτρεχε σε βοήθειά τους το αφεντικό τους Χρουστσόφ με το αντεπαναστατικό παλούκι του και τις τσαρικές αλυσίδες ενάντια στους αετούς του Γράμμου, του Βίτσι και των άλλων ελεύθερων βουνών της πατρίδας μας.

Το «Ευρώ», που επιβάλλει με τη βία στο λαό μας το μεγάλο ληστρικό κεφάλαιο της Ευρώπης έχει σαν κύριο σκοπό του να εξανδραποδίσει και να υποδουλώσει το λαό μας. Να αφανίσει ολοσχερώς την πατρίδα μας Ελλάδα, γιατί είναι μια νέα ιμπεριαλιστική καταστροφική κατοχή, που θα οδηγήσει στο να πάψει να είναι μια ανεξάρτητη χώρα. Κουμάντο θα κάνουν σε όλα οι λύκοι του ξένου κεφαλαίου. Θα μας πλήξουν οικονομικά. Θα μας ρουφάνε συνεχώς το αίμα με την ανθελληνική ληστρική πολιτική, που θα εφαρμόζουν σαν νέοι Σουλτάνοι. Βαράνε τη γλώσσα μας. Την Ιστορία μας. Και δεν αποκλείεται διόλου να βάλουν στα «Ευρώ» τους τον Καρλομάγνο, τους Πάπες, τον Θιέρσο, τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, τον Σκόμπι. Και αφού μας αποκόψουν από την Ιστορία μας, από τον Ελληνισμό, θα μας μεταβάλλουν σε άθλιους δούλους.

Αν γινόταν ένα ελεύθερο δημοψήφισμα, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας θα απέρριπτε σίγουρα αυτό το δόλιο βρόμικο «Ευρώ» τους με τους τρομερούς κινδύνους, που θα κουβαλήσει μαζί του.

Το χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ δεν προβάλλει καμιά αποτελεσματική ουσιαστική αντίσταση στον όλεθρο του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, γιατί έχει συνθηκολογήσει προ πολλού με τους εχθρούς του λαού μας. Μέχρι τώρα δεν ματαίωσε και δεν ανέτρεψε κανένα σχέδιο και αντιλαϊκό τους μέτρο. Μόνο άγονται και φέρονται θορυβούντες, χωρίς καν να ιδρώνει το αυτί του αστικού κατεστημένου, που τους φρουρεί και τους χρηματοδοτεί, καθώς είναι πιστά ενσωματωμένοι σ' αυτό.

Ας διαβάσουμε τους πάρα πολύ επίκαιρους και για τώρα στίχους του μεγάλου Ρώσου ποιητή, αριστοκρατικού γόνου Αλεξάντρ Μπλοκ (1880-1921):

’Επαναστατικό κρατάτε βήμα!

Ασίγαστος δεν κοιμάται ο εχθρός!»

Δημήτρης ΠΑΝΟΣ 23.8.2001

Διαβάστε Περισσότερα »