Όξυνση της φασιστικοποίησης στη Γαλλία και σε ολόκληρη την Ευρώπη

Γεγονότα στο Παρίσι

Όξυνση της φασιστικοποίησης στη Γαλλία και σε ολόκληρη την Ευρώπη

Ευνοημένος ο Γαλλικός ιμπεριαλισμός

Στις 13 Νοέμβρη στο Παρίσι και στο Σεντ Ντενί πραγματοποιείται μια σειρά βίαιων ενεργειών. Συγκεκριμένα, πραγματοποιήθηκαν 3 ξεχωριστές επιθέσεις στις οποίες συμμετείχαν συνολικά 8 άτομα από τα οποία τα 7 σκοτώθηκαν. Οι άνανδρες αυτές επιθέσεις είχαν ως απολογισμό 129 ανθρώπους νεκρούς, από τους οποίους περίπου 90 στο θέατρο Μπατακλάν.

Την επίθεση στο θέατρο Μπατακλάν εκτέλεσαν 4 άτομα. Όλα σκοτώθηκαν κατά την επιχείρηση της αστυνομίας. Από τους 4 δολοφόνους που εκτέλεσαν την επίθεση οι τρεις ανατινάχθηκαν με γιλέκα αυτοκτονίας. Ο τέταρτος πυροβολήθηκε από την αστυνομία, και το γιλέκο του ανατινάχθηκε όταν έπεσε. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι οι 4 δολοφόνοι πραγματοποίησαν την επίθεσή τους με καλάσνικωφ.

Στην επίθεση στο στάδιο «Stade de France» συμμετείχαν 3 βομβιστές αυτοκτονίας. Ένας 4ος αυτοανατινάχτηκε στη Λεωφόρο Βολταίρου κοντά στο στάδιο.

Αν εξετάσουμε αναλυτικά τους συμμετέχοντες στις επιθέσεις δολοφονίας στο Παρίσι θα δούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των δολοφόνων ήταν Γαλλικής ή Βελγικής υπηκοότητας, ενώ 2 μόνο από αυτούς (εικάζεται) ότι έχουν Συριακή υπηκοότητα. Και λέμε «εικάζεται» διότι τα διαβατήρια που βρέθηκαν δίπλα τους είτε αποδείχτηκαν ότι ήταν πλαστά, είτε ακόμα ερευνάται αυτό το ενδεχόμενο. Όμως, τα παραπάνω δεν εμπόδισαν τα ΜΜΕ και τη κυβέρνηση της Γαλλίας (εκφράζοντας τα συμφέροντα του Γαλλικού ιμπεριαλισμού) να στοχοποιήσουν τη Συρία.

Είχε προηγηθεί λίγους μήνες πριν (στις 7/1/2015) η επίθεση στο περιοδικό «Charlie Hebdo», όπου οι δράστες ήταν και πάλι Γάλλοι πολίτες (αλγερινής καταγωγής). Ο απολογισμός εκείνης της επίθεσης ήταν 11 νεκροί. Μία επίθεση που το ίδιο περιοδικό εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο μιας και το τιράζ του εκτοξεύτηκε από τα 60.000 κομμάτια, στις 14/1 στα 5.000.000 κομμάτια. Παράλληλα από τότε το περιοδικό λαμβάνει πάνω από 1.000.000€ χρηματοδότηση από τη Γαλλική κυβέρνηση και τη Google.

Μετρά περιορισμού των λαϊκών ελευθεριών - φασιστικοποίηση

Τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας σε τηλεοπτική δήλωση, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αυτό σήμαινε ουσιαστικά ότι:
α) η Γαλλία τέθηκε υπό πανεθνική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για πρώτη φορά από το 2005
β) τα σύνορα έκλεισαν προσωρινά
γ) 17.000 στρατιώτες αναπτύχθηκαν στους δρόμους (οι 7.000 από τον Ιανουάριο εξαιτίας της επίθεσης στο περιοδικό «Charlie Hebdo»)
δ) στο Παρίσι κηρύχθηκε η πρώτη απαγόρευση κυκλοφορίας μετά από 70 χρόνια
ε) έγιναν έλεγχοι ακόμα και σε σπίτια υπόπτων

Παράλληλα με την περιστολή των λαϊκών ελευθεριών στο εσωτερικό, στις 15 Νοέμβρη, η Γαλλική Αεροπορία ξεκίνησε μια τεράστια επιδρομή ενάντια στον ISIS, με 10 μαχητικά αεροσκάφη τα οποία έπληξαν με 20 βόμβες την Ράκκα της Συρίας, παραβιάζοντας την εθνική της κυριαρχία. Οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν και τις επόμενες μέρες. Είναι ξεκάθαρο πλέον και με βάση τα στοιχεία καταγωγής των δολοφόνων που συμμετείχαν στις επιθέσεις ότι ο Γαλλικός ιμπεριαλισμός έψαχνε μία αφορμή για να εμπλακεί στη Μέση Ανατολή και πιο συγκεκριμένα, στη Συρία.

Τις ίδιες μέρες, ο πανικός και ο φόβος που έσπειραν οι άνανδρες επιθέσεις σε άμαχο πληθυσμό μέσα στο Παρίσι, σε συνδυασμό με ένα μπαράζ τρομοκράτησης από τα ΜΜΕ-Γαλλική κυβέρνηση και δίπλα στον προωθούμενη φασιστικοοποίηση της κοινωνικής ζωής στη Γαλλία και στην ΕΕ, παρέσυραν ένα τμήμα του Γαλλικού λαού σε σοβινιστική-ρατσιστική-ξενοφοβική κατεύθυνση. Χαρακτηριστικό ήταν το πλήθος των αιτήσεων κατάταξης στο Γαλλικό Στρατό που αυξήθηκε κατακόρυφα (100-159/μέρα (2004) σε 1500/μέρα!)

Στις 16/11 ο Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, στην ομιλία του στο γαλλικό Κογκρέσο, ανακοίνωσε ότι η Γαλλία θα επικαλεστεί το άρθρο 42.7 της Συνθήκης της ΕΕ, το οποίο και εγκρίθηκε ομόφωνα τελικά (μαζί και η Ελλάδα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ) από το Συμβούλιο Υπουργών Άμυνας της ΕΕ. Το άρθρο προβλέπει την εμπλοκή όλων των κρατών – μελών της «με όλα τα μέσα» και στρατό, ανοίγει το δρόμο για παραπέρα γενίκευση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην ευρύτερη περιοχή. Αξιοσημείωτη είναι η απροθυμία της Γαλλίας να επικαλεστεί το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ (που προβλέπει παρόμοια «αλληλεγγύη» από τα μέλη της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας). Μεταξύ των άλλων, διότι θα έμπαινε ζήτημα ηγεσίας μιας οποιασδήποτε επιχείρησης υπό το άρθρο 5, μιας και είναι βέβαιο ότι οι ΗΠΑ θα διεκδικούσαν έναν τέτοιο ρόλο. Τη συγκεκριμένη εκτίμηση ενισχύει και ο συντριπτικά καλύτερος εξοπλιστικά και επιχειρησιακά Γαλλικός στρατός έναντι σχεδόν οποιασδήποτε άλλης χώρας - μέλους της ΕΕ (με εξαίρεση ίσως Μ. Βρετανία, Ιταλία).

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από όλα τα παραπάνω στοιχεία είναι ότι στην περίπτωση των επιθέσεων στη Γαλλία εφαρμόστηκε η αρχή της συλλογικής ευθύνης και με πρόσχημα τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας ξεκίνησαν βομβαρδισμοί σε ξένο έδαφος και ταυτόχρονα περιορίστηκαν οι λαϊκές ελευθερίες.

Οι επιθέσεις αυτές και η τρομοκράτηση από τη πλευρά των ΜΜΕ και της Γαλλικής κυβέρνησης αναθάρρησε τις φασιστικές δυνάμεις στη Γαλλία. Ούτε ένα μήνα μετά τις επιθέσεις στον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών που διεξήχθησαν στη Γαλλία η Λεπέν πήρε 27,7% των ψήφων, με το λαό της Γαλλίας στη συντριπτική του πλειοψηφία να απέχει από αυτές.

Η όξυνση των ενδο-ιμπεριαλισστικών αντιθέσεων, η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, το ξέσπασμα πολέμων, οι πολεμικές συρράξεις και επεμβάσεις σ άλλες χώρες, καθώς και η άνοδος των υπεραντιδραστικών δυνάμεων φασισμού και ναζι-φασισμού, επαναφέρουν στο κέντρο της πολιτικής δράσης την πάλη του προλεταριάτου και των λαών ενάντια και στο πόλεμο και τον φασισμό. Η πάλη αυτή όμως μπορεί να διεξάγεται σωστά ΜΟΝΟ όταν καθοδηγείται και στηρίζεται: α) στη λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού και την εφαρμογή της στη σημερινή περίοδο, και β) στην αντιφασιστική γραμμή του 7ου Συνεδρίου (1935) της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, όπως αυτή εκφράζεται στην εισήγηση του Georgi Dimitrow, (με τις σημερινές ιδιομορφίες) στην οποία περιέχεται, πέραν των άλλων, και ο μαρξιστικός ορισμός του φασισμού: «ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου».