Εφημερίδα Ανασύνταξη, 93 (1-15/9/2000) και 94 (15-30/9/2000)
(Το άρθρο αυτό έχει γραφεί τον Απρίλη ως «αφιέρωμα στα 97α γενέθλια του μεγάλου αρχηγού του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος της χώρας ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» απ’ το σύντροφο Νίκο Κυριακίδη, όμως τότε δεν έγινε δυνατή η δημοσίευσή του. Εξαιτίας της σπουδαιότητάς του το δημοσιεύτηκε τώρα μ' αφορμή τη δολοφονία του).
Νίκου Κυριακίδη
Γράφτηκαν και γράφονται πολλά, ειπώθηκαν και ακούγονται διάφορα για το Νίκο Ζαχαριάδη, τον καταδίκασαν και τον αφόρισαν οι κάθε λογής οπορτουνιστές-αναθεωρητές, κιότηδες και λιπόψυχοι του κινήματός μας, λιποτάχτες και δειλοί για να δικαιολογήσουν τη σαπίλα της συνείδησής τους, παραδίνοντας την ψυχή τους στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό για να γλιτώσουν τα τομάρια τους.
Βγήκαν μπροστά τους, όμως για την υπεράσπιση του Νίκου Ζαχαριάδη τα παλικάρια, τα χιλιάδες, πολλές χιλιάδες κομμουνιστές και στελέχη του ΚΚΕ, μαχητές και αξιωματικοί του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Τον υπεράσπισαν με όλη τη δύναμη της κομμουνιστικής και αγωνιστικής τους ψυχής, αψηφώντας όλες τις μηχανορραφίες και τα βάρβαρα μέτρα που πάρθηκαν από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και τους έλληνες υποταχτικούς τους, διαγράφοντάς τους από το ΚΚΕ, φυλακίζοντας και εξορίζοντας στη Σιβηρία τους έλληνες κομμουνιστές, εκεί που εξόρισαν και τελικά δολοφόνησαν τον ίδιο το Νίκο Ζαχαριάδη.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας στις 25.4.1903 και λόγω της δουλειάς του πατέρα του (έμπορος καπνού), άλλαζε η οικογένεια συχνά τόπο διαμονής, έτσι ο Ζαχαριάδης έζησε την παιδική και εφηβική του ηλικία στη Νικομήδεια, Ανδριανούπολη και Μοναστήριο της Γιουγκοσλαβίας, μετά έφυγε για την Κωνσταντινούπολη για λίγο. Στην Πόλη συνδέθηκε με την «Εργατική Ένωση», έγινε μέλος της. Ήταν πολιτική Οργάνωση, μέλη της οποίας ήταν: έλληνες, αρμένιδες, εβραίοι, βούλγαροι και λίγοι τούρκοι. Από εκεί πέρασε στην επαναστατική Ρωσία τον καιρό που γινόταν η εξωτερική επέμβαση για το πνίξιμο της νεαρής Σοβιετικής Δημοκρατίας. Ο Ζαχαριάδης πήρε ενεργά μέρος στην επανάσταση κατά της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επέμβασης, εκεί έγινε μέλος του ρωσικού κομμουνιστικού κόμματος.
Το 1923 έφτασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και από το 1923-1928 αγωνίζεται μέσα από τις γραμμές της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστών Νεολαίας Ελλάδας), γίνεται μέλος του Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΚΝΕ. Στα χρόνια αυτά απόχτησε σημαντική πείρα παράνομης δουλειάς και δράσης. Πιάστηκε από την Ασφάλεια και φυλακίστηκε, αλλά κατά τη διαδρομή για ανακρίσεις δραπέτευσε. Μετά λίγο καιρό ξαναπιάστηκε στη Θεσσαλονίκη από τον χαφιέ Παπά και κατά τη μεταφορά του στην Ασφάλεια πέταξε τον Παπά σε λακκούβα αρχαιοτήτων κοντά στην Εκκλησία Αγιά Σοφία και έσπασε το πόδι του ο χαφιές.
Το 1929 στις αρχές το ΚΚΕ τον έστειλε στη Μόσχα για σπουδές, επέστρεψε το1931.
Όλη η δράση του το 1924-1928 έγινε μέσα σε συνθήκες άγριας παρανομίας και διώξεις από τη στρατιωτική διχτατορία του Πάγκαλου.
Το 1936 τον συνέλαβε η βασιλο-μεταξική διαχτατορική Ασφάλεια και τον απομόνωσε στις φυλακές της Κέρκυρας. Τον Απρίλη του 1941 όταν οι γερμανοί κατέχτησαν όλη την Ελλάδα η Ασφάλεια της βασιλικής διχτατορίας (ο Μεταξάς είχε πεθάνει, μάλλον τον εξόντωσαν) παρέδωσε το Νίκο Ζαχαριάδη στη Γκεστάπο. Αυτή τον μετέφερε στο στρατόπεδο Νταχάου. Τον απελευθέρωσαν το 1945 αγλλο-αμερικανικά στρατεύματα, τέλη Μάη του 1945 έφτασε στην Ελλάδα.
Η στάση του Νίκου Ζαχαριάδη στο Νταχάου ήταν άψογη: ήταν η στάση του Ζαχαριάδη, του κομμουνιστή, του αγωνιστή, του ηγέτη του ΚΚΕ. Αυτό το επιβεβαιώνουν και ανώτατα στελέχη του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας και Αυστρίας, που ήταν συγκρατούμενοί του στο στρατόπεδο. Αυτό το αναφέρω σαν ντοκουμέντο κατά της συκοφαντίας των ρεβιζιονιστών στην 6η πραξικοπηματική Ολομέλεια της ΚΕ του «Κ»ΚΕ το 1956, που δίπλα στις άλλες συκοφαντίες κατά του Νίκου Ζαχαριάδη για να αποδείξουν πόσο «πράχτορας» του εχθρού ήταν ο Ζαχαριάδης, ανάμεσα στα άλλα, διέδιδαν ότι ήταν και «διερμηνέας των γερμανών στο Νταχάου» και μάλιστα διερμηνέας του γραμματέα του αυστριακού ΚΚ. Μα οι αυστριακοί μιλούν γερμανικά, σε ποια γλώσσα ο Νίκος Ζαχαριάδης εξυπηρετούσε τους χιτλερικούς; Δεν μας το είπαν.
Στην πλύση εγκεφάλου που κάνουν στους κομμουνιστές με τις αναλύσεις των αποφάσεων της 6ης και της 7ης Ολομέλειας τύπου Υφαντή, Λασάνη, Σταυράκη, κλπ. λέγανε για τον «πράχτορα» Ζαχαριάδη ότι όταν κάποτε μπορέσουν να πάρουν από την Ασφάλεια τα στοιχεία, τότε θα αποδειχθεί η ενοχή και συνεργασία του Νίκου Ζαχαριάδη με τον εχθρό. Όσο για τη συνεργασία του με τους γερμανούς στο Νταχάου εμείς οι έλληνες κομμουνιστές στην Τσεχοσλοβακία στείλαμε επιστολή σε ανώτατα στελέχη του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, συγκρατούμενα του Νίκου Ζαχαριάδη στο Νταχάου και η απάντηση που πήραμε ήταν: «Μόνο αρρωστημένα μυαλά θα μπορούσαν να σκεφτούν κάτι τέτοιο, η συνεργασία μας με το Νίκο Ζαχαριάδη ήταν άψογη και εποικοδομητική». Την ίδια απάντηση δώσανε στην Οργάνωσή μας και οι αυστριακοί σύντροφοι στη Βιέννη. Όταν αντιπαραθέσαμε τα στοιχεία στους συκοφάντες αναθεωρητές κατάπιαν τη γλώσσα τους.
Στη συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» στις 28.12.1990 ο Πάνος Δημητρίου, μέλος του ΠΓ του «Κ»ΚΕ μέχρι τη διάσπασή τους το 1968 λέει τα εξής: «Είχαν γίνει, (οι έρευνες και οι επαφές της Επιτροπής, σημ. δική μου), δηλ. με όσους είχαν κάποια γνώση του θέματος, κυρίως με ομήρους που είχαν περάσει από το στρατόπεδο του Νταχάου, αυστριακούς, τσεχοσλοβάκους, πολωνούς και άλλους, δεν θυμάμαι ονόματα, αλλά θυμάμαι τον γραμματέα παράνομης ομάδας τον κρατουμένων κομμουνιστών στο Νταχάου. Ένας αυστριακός, ο γραμματέας της παράνομης ομάδας, ηγετικό στέλεχος του ΚΚ Αυστρίας, που τον είδε η Επιτροπή, είπε ότι δεν είχαμε καμιά ένδειξη που να τους βάζει σε υποψία ότι μπορεί ο Ζαχαριάδης να ήταν ύποπτος. Η συμπεριφορά του ήταν ομαλή και αξιόλογη, το ότι ήταν εκεί διερμηνέας αυτή είναι αστεία περίπτωση. Γιατί ήξερε γερμανικά; Και τον χρησιμοποιούσαν οι γερμανοί για μερικές περιπτώσεις ως διερμηνέα; Δεν αποτελεί αυτό στοιχείο που να δείχνει ότι επρόκειτο για «πράχτορα»... «Το πόρισμα που είχε εκδοθεί από εκείνη την Επιτροπή του ΚΚΕ, έλεγε ότι δεν είχε αποδειχθεί τίποτα σε βάρος του...».
Πάει μια από τις σοβαρότερες κατηγορίες κατά του Ζαχαριάδη, έπεσε στο κενό, σπάσανε τα μούτρα τους, αποδείχτηκε ότι ήταν συκοφαντία χειρίστου είδους, από την πλευρά του Χρουτσώφ και των αποτυχημένων στελεχών του «Κ»ΚΕ τύπου Βαφειάδη, Παρτσαλίδη, Κολιγιάννη, κ.α.
Ένας από τους βασικότερους συκοφάντες του Νίκου Ζαχαριάδη ήταν ο Βαφειάδης και όχι μόνο. Σε συνέντευξή του στην «Επικαιρότητα» στις 23.12.1990 ο Αχιλλέας Παπαϊωάννου απαντάει στις συκοφαντικές καταγγελίες του Μάρκου, αποκαλύπτοντας τα εξής: «...μια μόνο κουβέντα αυτοκριτικής δεν θα έκανε κακό για εκείνη τη σύσκεψη των καπεταναίων του ΕΛΑΣ στη Λαμία τον Οχτώβρη του 1944 που εξαιτίας της καταγγελίας του στο ΠΓ του ΚΚΕ παραφέρθηκε και χάθηκε έτσι άδοξα ο μεγάλος Άρης και όλη η επανάσταση...». «Κάποτε ο Μάρκος Βαφειάδης κατάγγειλε τον Άρη Βελουχιώτη για τη σύσκεψη της Λαμίας στο ΠΓ του ΚΚΕ, αργότερα τον Γιαννούλη, πιο αργότερα το Ζαχαριάδη για χαφιέ του ΚΚΣΕ. Και πρόσφατα στο ΠΑΣΟΚ-Τσοχατζόπουλο, τον Παπαϊωάννου, ... και αργότερα μιλούσε για «...τις μαζικές διαγραφές των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης, για τις εξορίες, φυλακές, διώξεις και καταδίκες των συναγωνιστών του, το ρίξιμο στα κάτεργα τα γκούλακ της Σιβηρίας του στρατηγού Μεσήνη Γεωργίου (Καλλιανέση), του ΠΕ Ταξιαρχίας Βύσσιου Δημ. και τόσων άλλων...»!
Μίλησαν και κατηγόρησαν τον Ζαχαριάδη για «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς», γιατί ο υγιής Οργανισμός του Κόμματος τους είχε αποβάλλει σαν σάπιο, αρρωστημένο κομμάτι του σώματός του. Αυτοί που διαγράψανε μαζικά τις χιλιάδες των μελών του ΚΚΕ στην Τασκένδη, την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία πως θα ονομάζαμε αυτό το καθεστώς που διέλυσε το Κόμμα στο εξωτερικό και την Ελλάδα; Διαλύοντας τις παράνομες Κ.Ο. και τις Οργανώσεις στις φυλακές και τις εξορίες; Έτσι και αυτή η συκοφαντία κατά του Ζαχαριάδη πέφτει στο κενό.
Ο Σαλαμπριάς Βασίλης (Ζάχος) μας έλεγε στις μετέπειτα συζητήσεις εκτός Συνελεύσεων: «Καταδικάζω τον ζαχαριαδισμό όχι τον Ζαχαριάδη. Αν ο Ζαχαριάδης παραδέχονταν το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ θα ήταν ακόμα Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ». Άρα οι συκοφάντες της 6ης Ολομέλειας του ’56 τάβαλαν με τη λεβεντιά και το κομμουνιστικό θάρρος του και όχι με την «κακή πολιτική γραμμή» και τον «τυχοδιωκτισμό» του. Έκανε λάθη, δεν λέει κανείς πως γίνανε όλα όπως έπρεπε, τα λάθη του τα είχε αναγνωρίσει το 1950, μίλησε για τα λάθη, τα χαρακτήρισε σαν λάθη αρχής. Πήρε όλη την πολιτική ευθύνη επάνω του, έκανε την αυτοκριτική του μπροστά στο Κόμμα και το λαό.
Το 1955 μετά την 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ όταν πέρασε από την Πράγα, έκανε ανάλυση της κατάστασης, μας ανέλυσε και τα γεγονότα της Τασκένδης προβλέποντας την παραπέρα εξέλιξή τους και πάνω-κάτω σε τι αποσκοπούν και παρ’ όλα αυτά πήρε τις πολιτικές ευθύνες επάνω του σαν Γενικός Γραμματέας του Κόμματος, παρ’ ότι τα ξεκίνησαν άλλοι με υποστήριξη της ρεβιζιονιστικής ομάδας του Χρουτσώφ. Τον καιρό εκείνο ο Χρουτσώφ ετοιμαζόταν να κάνει τα πρώτα πειράματα για τα διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων. Ο Νικήτας Χρουτσώφ διάλεξε το ΚΚΕ σαν πειραματόζωο μιας που μια βασική του δύναμη βρίσκονταν στην Τασκένδη.
Τη μόνη αντίσταση στις αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της 6ης οπορτουνιστικής ολομέλειας της ΚΕ του «Κ»ΚΕ το 1956 την πρόβαλαν οι κουκουέδες με μπροστάρη το Νίκο Ζαχαριάδη και αργότερα, πολύ πιο αργά, ξεσηκώθηκαν οι κινέζοι στη Σύσκεψη της Μόσχα το 1957 και το 1960 ο Εμβέρ Χότζα με το ΚΕΑ. Τα γεγονότα, η ζωή, δικαίωσε την πάλη των ελλήνων κομμουνιστών και του Νίκου Ζαχαριάδη.
Διέγραψαν και κατασυκοφάντησαν πολλές χιλιάδες κομμουνιστές σαν «αντισοβιετικούς-αντικομουνιστές, πράχτορες του ιμπεριαλισμού, προδότες του μαρξισμού-λενινισμού... κ.α.» που η ζωή τους δικαίωσε χίλια τοις εκατό και απέδειξε ότι την περίοδο των συκοφαντιών κατά των τίμιων αυτών κομμουνιστών, ο Χρουτσώφ με την κλίκα του και με τη βοήθεια των ελλήνων οπορτουνιστών και των άλλων «Κ»Κ διέλυαν και σμπαράλιαζαν την ΣΕ, το ΚΚΣΕ, το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ανά τον κόσμο. Στα 30 χρόνια 1956-86 ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ξόδεψε 60 τρισεκατομμύρια δολάρια για να τους αγοράσει όλους αυτούς για να καταλάβουν το φρούριο από τα μέσα.
Είδε ο ιμπεριαλισμός πως δεν μπορεί ούτε οικονομικά μα ούτε και στρατιωτικά να τα βγάλει πέρα με τη Σοβιετική Ένωση και το έριξε στην εξαγορά των ψυχών και σάπιων συνειδήσεων, αρχίζοντας από τους Χρουτσώφ, Γκορμπατσώφ, Γιέλτσιν και όλης αυτή της κλίκας των σφετεριστών της Σοβιετικής Εξουσίας, που καταχτήθηκε με τόσες πολλές θυσίες και αίμα. Καλά τους είπε ο Στάλιν σε μια Ολομέλεια: «Ε! Γατάκια, χωρίς εμένα θα χαθείτε...!» Το ήξερε ότι θα διαλυθούνε.
Τι έγινε στην πραγματικότητα με το Νίκο Ζαχαριάδη; Γιατί κυνηγήθηκε και καταδιώχθηκε τόσο πολύ από τον Χρουστώφ μέχρι την τελική του εξόντωση;
1. Τον Νίκο Ζαχαριάδη τον θεωρούσε ο Στάλιν ένα από τα καλύτερα και ικανότερα στελέχη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος μα ήταν και ο ικανότερος γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, τον οποίο και πρότεινε η Γ’ Διεθνής το 1931, όταν το Κόμμα περνούσε βαθιά κρίση, για Γενικό Γραμματέα του, και έτσι τερματίστηκε η αλληλοεξόντωση των ομάδων στο Κόμμα.
2. Ο ρεβιζιονιστής Χρουτσώφ ήξερε καλά πως αν ο Νίκος Ζαχαριάδης, έφτανε στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 θα του χαλούσε τα σχέδια, τουλάχιστον στην κριτική της «προσωπολατρίας» του Στάλιν, γιατί ο Νίκος Ζαχαριάδης διέθετε και την τόλμη και το θάρρος να έλεγε τη γνώμη του, πράγμα που οι ηγέτες άλλων ΚΚ δεν τόλμησαν να κάνουν -αλλά εκδηλώθηκαν μετά από χρόνια- και γι’ αυτό συνωμότησαν και οργάνωσαν το πογκρόμ στην Τασκένδη. Ο Δημήτρης Βλαντάς στο βιβλίο του «Ο Νίκος Ζαχαριάδης και 22 συνεργάτες του» γράφει τα εξής: «Στο βιβλίο μου «Τραγωδία στο ΚΚΕ» αναφέρω ότι μόλις έφτασα στην Τασκένδη στις αρχές Ιούλη του 1955, εκπρόσωπος της ρωσικής ηγεσίας μου πρότεινε να τον βοηθήσω, να αποτελειώσει τη συνωμοσία που οργάνωνε από το 1949 κι’ αυτή θα με βοηθούσε να γίνω αρχηγός του ΚΚΕ, Απόρριψα αυτή την πρόταση...
»Ο Ζαχαριάδης έφτασε στην Τασκένδη στα μέσα Αυγούστου 1955. Του έκθεσα μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση. Του τόνισα ότι δεν επρόκειτο πια για την Οργάνωση μας στην Τασκένδη, αλλά για ολόκληρο το ΚΚΕ... Του πρότεινα να επιστρέψουμε αμέσως στην έδρα της Κε στο Βουκουρέστι να συνεδριάσουμε για να εκθέσουμε όλη τη συνομωσία και μετά να στείλουμε την αντιπροσωπεία μας στη Μόσχα, για να ζητήσουμε ολόπλευρο ξεκαθάρισμα. Ο Ζαχαριάδης απόρριψε την πρόταση μου...
»Το αποτέλεσμα ήταν η προβοκάτσια (πογκρόμ) της 10.9.1955 που την έριξε στις πλάτες μας, σαν δήθεν δικό μας έργο. Αυτό γράφει η απόφασή της που μας την έστειλε στα τέλη του Δεκέμβρη του 1955. Έφτασε στο προβοκατόρικο σημείο να στείλει στην Τασκένδη τον αντιεισαγγελέα της Σοβιετικής Ένωσης για να κάνει ανακρίσεις, με σκοπό να αποκαλύψει ότι είχαμε οργανώσει ένοπλε ομάδες, για να μας χώσει φυλακή...» (σελ. 56-57). Και πιο κάτω σημειώνει: «...το πως έγινε η καθαίρεση της ηγεσίας του ΚΚΕ, τον Μάρτη του 1956, είναι πια γνωστό. Σημειώνω ότι η καθαίρεση έγινε τη στιγμή που το Κόμμα είχε μια σημαντική επιτυχία. Πρόκειται για τη συνεργασία με τα κεντρώα κόμματα στις βουλευτικές εκλογές του Φλεβάρη του 1956 στη βάση ενός σωστού εκλογικού προγράμματος. Πως και με τη βοήθεια ποιών έγινε η καθαίρεση;...»
Αυτό έγινε σκόπιμα από την ηγεσία των ρεβιζιονιστών για να χτυπήσουν το Κόμμα και να διαλύσουν την Οργάνωση του ΚΚΕ, για να στηρίξει την κατηγορία τους κατά του Νίκου Ζαχαριάδη, για δήθεν σεχταριστική πολιτική και σ’ αυτό χρεοκόπησαν παταγωδώς.
Και παρακάτω γράφει: «Οι Μάρκος Βαφειάδης, Δημήτρης Παρτσαλίδης, Κώστας Κολιγιάννης και κομπανία ήταν ανίκανοι για τέτοια δουλειά. Ακριβώς γι’ αυτό επενέβηκε άμεσα και βίαια η ρώσικη ηγεσία. Να τι έγινε στην πράξη. Στις παραμονές του περιβόητου εικοστού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ πήραμε ένα γράμμα της ΚΕ του. Μας καλούσε να στείλουμε αντιπροσωπεία μας στο Συνέδριο. Στείλαμε τον Ζαχαριάδη και τον Αποστόλη Γκρόζο. Στη Μόσχα ο Ζαχαριάδης βρέθηκε μπρος σε μια «διεθνή επιτροπή» που την είχε σκαρώσει η ρωσική ηγεσία. Αποτελούνταν από εκπροσώπους των κομμουνιστικών κομμάτων Σοβιετικής Ένωσης, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Ουγγαρίας, Τσεχοσλοβακίας, Πολωνίας. Ο πραγματικός άρχοντας σ’ αυτή την επιτροπή ήταν ο Κουουσίνεν, μέλος του ΠΓ του ΚΚΣΕ. Η επιτροπή δήλωσε στον Ζαχαριάδη ότι θα εξέταζε την κατάσταση στο ΚΚΕ και θα έπαιρνε μέτρα για την «διόρθωσή» της. Ο Ζαχαριάδης παραιτείται, το ίδιο έκανε και ο Γκρόζος και ο Νίκος Ακριτίδης» (σελ. 58).
Ο Νίκος Ζαχαριάδης παραιτήθηκε λέγοντας πως δεν αναγνωρίζει τέτοια επέμβαση στο ΚΚΕ και ότι αυτό είναι θέμα της ΚΕ του ΚΚΕ, των μελών του ΚΚΕ και του Συνεδρίου του Κόμματος (σημείωση δική μου: Τα μέλη της Επιτροπής που θα εξέταζαν το ΚΚΕ ήταν ο αντιπρόσωπος του Γκομούλκα, ο ούγγρος του Ιμπερ Νάγκι, ο βούλγαρος του Κοστώφ, κλπ. άνθρωποι του Χρουτσώφ, κλπ.).
Γίνεται η «6η Ολομέλεια» της ΚΕ του ΚΚΕ το 1956, ο Ζαχαριάδης δεν πάει στην Ολομέλεια (βρίσκονταν στην Κριμαία). Το 1957 καλείται να πάρει μέρος στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Και σ’ αυτή την Ολομέλεια και στην 6η Ολομέλεια την δήθεν «ιστορική» είχαν μαζευτεί όλοι οι αποτυχημένοι, οι διαγραμμένοι από το Κόμμα, οι χρεοκοπημένοι οπορτουνιστές τύπου Βαφειάδη, Παρτσαλίδη, Υφαντή, Ζωγράφου, κ.α., για να καταδικάσουν και διαγράψουν το Νίκο Ζαχαριάδη, όπως τον καθαίρεσαν και τον διέγραψαν σαν «αντισοβιετικό». Στην 7η Ολομέλεια δεν μπόρεσε να μιλήσει. Διακόπτοντάς τον διαρκώς οι οπαδοί του Κολιγιάννη, του θύμιζαν διαρκώς την κατηγορία του Βαφειάδη: «είσαι προδότης»... Στη συνέντευξη στην «Επικαιρότητα» (19.12.1990) ο Λ. Ελευθερίου λέει: ερώτηση: «στο βιβλίο σας αναφέρεστε αρκετές φορές ση λατρεία που έτρεφε ο Ζαχαριάδης για τον Στάλιν. Ήταν πραγματικά έτσι; Απάντηση Ελευθερίου: Ναι ο Ζαχαριάδης είχε το Στάλιν ως υπόδειγμα, αλλά και ο ίδιος ο Στάλιν τον αγαπούσε πολύ. Τον θεωρούσε ένα από τους μεγαλύτερους κομμουνιστές ηγέτες εκείνης της εποχής...».
Αυτόν τον μεγάλο ηγέτη πήγαν να χλευάσουν και ταπεινώσουν όλοι αυτοί, «η σάρα και η μάρα», στην 7η Ολομέλεια, η οποία έμμεσα καθοδηγούνταν από τον ίδιο τον Κουουσίνεν, που από το 1931 από μέρος της Κομμουνιστικής Διεθνούς πρότεινε το Νίκο Ζαχαριάδη για Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ.
Και παρακάτω ο Λ. Ελευθερίου λέει: «...εάν τον στήριξα στις δύσκολες στιγμές του, παρόλες τις διαφωνίες που είχα μαζί του σε πολλά ζητήματα, τον στήριξα εκτιμώντας τις ανθρώπινες σχέσεις, πίστευα πως ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν ικανότατος άνθρωπος». «Ποιος πιστεύετε τελικά ότι ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης; Πως θα τον χαρακτηρίζατε;» «...Δεν θα σας πω. Θα σας μεταφέρω την άποψη του Ηλία Ηλιού, όταν τον ρώτησα ποιοι κατά τη γνώμη του υπήρξαν οι μεγαλύτεροι έλληνες ηγέτες του 20ου αιώνα, μου είπε: «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, Αλέξανδρος Παπαναστασίου και ο Νίκος Ζαχαριάδης». Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι αν ο Ηλιού το άκρον αντίθετο του Ζαχαριάδη τον έβλεπε έτσι, τι ικανότητες είχε αυτός ο άνθρωπος που σφράγισε με την παρουσία του θετικά ή αρνητικά το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα και κατ’ επέκταση την ιστορία της Ελλάδας...».
Ο Ζαχαριάδης, ο ισχυρός και αδιαφιλονίκητος αυτός επαναστάτης, ο επί 23 χρόνια ηγέτης του ΚΚΕ εξορίστηκε το 1956 στο Μποροβίτσι του Λένινγκραντ και στη συνέχεια στο Σουργκούτ της Σιβηρίας. Από την εξορία του στο Μποροβίτσι δραπέτευσε και πήγε κρυφά στη Μόσχα και έδωσε στην Πρεσβεία της Ελλάδας ένα γράμμα για την κυβέρνηση Καραμανλή, στο οποίο έγραφε να του επιτραπεί να γυρίσει στην Ελλάδα και να δικαστεί, να περάσει από στρατοδικείο και ότι ευθύνονταν αυτός για όλα. Εκεί τον έπιασαν και με εντολή της Κα Γκε Μπε τον στείλαν στην Γιακουτία κοντά στον Βερίγκιο Πορθμό (δηλ. λίγο πιο πέρα από την υδρόγειο σφαίρα!!) και σε συνέχεια στο Σουργκούτ της Σιβηρίας για να τον απομονώσουν από τους θνητούς της γης. Από τον τόπο εξορίας δραπέτευσε τρεις φορές και τον πιάνανε ξανά και ξανά ώσπου μπροστά από το σπίτι του η Κα Γκε Μπε έστησε ένα μόνιμο φυλάκιο, επί εικοσιτετραώρου βάσεως, με τρεις φρουρούς εναλλάξ. Αυτοί δίνανε αναφορά στη διοίκησή τους, ότι ο Νικολάι Νικολάγιεφ Νικολάγεβιτς φοράει αυτά τα ρούχα, ότι αυτή τη στιγμή έφευγε, κλπ., με λίγα λόγια κατ’ οίκον περιορισμό.
Έστειλε πολλά γράμματα στον Ερυθρό Σταυρό, στο ΚΚΣΕ, στην ΚΕ του ΚΚΕ ζητώντας να του δοθεί ταυτότητα πολιτικού πρόσφυγα, ελευθερία κίνησης, θέματα υγείας, αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Κανένας δεν απαντούσε, και η απάντηση Καραμανλή αργούσε, και τελικά του το αρνήθηκαν, φοβήθηκαν κι’ αυτοί σαν τους άλλους ακόμα και να τον δικάσουν -ο Ζαχαριάδης επειδή δεν είχε άλλο τρόπο διαμαρτυρίας κάνει τρεις μεγάλες απεργίες πείνας κατά διαστήματα και πολλών ημερών μέχρι και 25 μέρες. Όταν οι ρώσοι ρεβιζιονιστές το μάθαιναν, ειδοποιούσαν τους έλληνες ρεβιζιονιστές και οι τελευταίοι στέλναν αντιπροσωπείες για να του ζητήσουν κάθε φορά να συμβιβαστεί μαζί τους, χωρίς να του λύνουν κανένα από τα προβλήματα. Έτσι την πρώτη φορά στέλνουν τον Ζήση Ζωγράφο, τη δεύτερη πάλι το Ζωγράφο και τον Σαλαμπριά Βασίλη (Ζάχο), την τρίτη φορά όταν λάβαμε το γράμμα του ότι αν δεν του λύσουν τα προβλήματα θα βάλει τέλος στη ζωή του, τότε το «Κ»ΚΕ στέλνει τον Κώστα Λουλέ να τον μεταπείσει να μην πραγματοποιήσει την απειλή του.
Στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου το χειμώνα η θερμοκρασία έφτανε τους 55ο κάτω από το μηδέν, κανένας άλλος δεν ήξερε το ποιος ήταν και πως λεγόταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, εκτός από τον γραμματέα του Κόμματος και τον διοικητή της Κα Γκε Μπε της πόλης. Του είχαν δώσει το όνομα Νικολάι Νικολάγιεφ Νικολάγεβιτς, ο άνθρωπος με τα τρία «Ν» -ότι τον βρήκαν 500 χιλιόμετρα από το Σουργκούτ και ότι είναι χήρος.
Αυτοί που καταδίωξαν το Νίκο Ζαχαριάδη αργότερα είχαν τύψεις, τους έπιασε φόβος μπροστά στην αμείλικτη κρίση της ιστορίας. Να το γράφει ο Πάνος Δημητρίου στο «Έθνος» (18.12.1990): «...ο Ζαχαριάδης στάθηκε αντίθετος στην αποκατάσταση των σχέσεων με τον Τίτο –τότε δεν είχε αποσαφηνιστεί η θέση του Στάλιν στον εμφύλιο, και οι σοβιετικοί φοβόντουσαν για το τι ο Νίκος Ζαχαριάδης θα έλεγε αν πήγαινε στην Ελλάδα. Είχαν αρνητική γνώμη για τον Ζαχαριάδη, φοβόντουσαν μήπως αποκαλυφθεί κάτι και αυτό επειδή ο Νίκος Ζαχαριάδης ήξερε πολλά από τις ιδιαίτερες επαφές με το Στάλιν. Και η τότε ηγεσία του ΚΚΕ συμφώνησε με αυτό, έτσι θα έπαυε να τροφοδοτείται η εσωκομματική αντίδραση των οπαδών του Ζαχαριάδη, καθώς ακόμα διέθεταν αρκετά ισχυρή δύναμη. Και κυρίως θα απομακρύνονταν ο κίνδυνος να μεταφερθεί η εσωκομματική αυτή πάλη στην Ελλάδα. Η εξορία του Νίκου Ζαχαριάδη βόλευε και τους δυο».
Στο σημείο αυτό ο Πάνος Δημητρίου σταματάει την αφήγησή του και δηλώνει: «Και η ηγεσία του ΚΚΕ έχει ευθύνη για την εξορία του Ζαχαριάδη, ήταν ένα ολίσθημα από τις διακηρυγμένες αρχές της 6ης Ολομέλειας. Κάναμε αυτά που καταγγέλναμε ότι έκανε ο Ζαχαριάδης. Τα χρησιμοποιήσαμε εναντίον του και εναντίον των οπαδών του, γιατί από την Τασκένδη απομακρύνθηκαν δραστήρια ζαχαριαδικά στελέχη και στάλθηκαν στη Σιβηρία... Σε κάθε περίπτωση κι εγώ έχω ευθύνες που δεν αντέδρασα!!!» -Και στην ίδια σελίδα πιο κάτω λέει ο Παρτσαλίδης στην Ολομέλεια που προέκυψε το θέμα Ζαχαριάδη: «...να παρθούν όλα τα μέτρα για να σταματήσει η εξοντωτική εξορία του Ζαχαριάδη -Έτσι δέχομαι να πάω να τον συναντήσω...!!!».
Η υπόθεση Ζαχαριάδη δίχασε το ΚΚΕ, οι άλλοτε σύντροφοι μαχητές και αξιωματικοί του ΔΣΕ μέλη και στελέχη διασπάστηκαν ή καλύτερα τους διέσπασαν για να πετύχουν το σκοπό τους οι αναθεωρητές, έγινε υπόθεση Ντρέυφους, όπως στη Γαλλία δίκασαν τον συνταγματάρχη του γαλλικού στρατού Ντρέυφους για «εσχάτη προδοσία» προς όφελος ξένων συμφερόντων. Η δίκη ήταν συκοφαντία και γι’ αυτό το λόγο μοιράστηκε η Γαλλία στα δυο. Το ίδιο έγινε και με το Νίκο Ζαχαριάδη.
Ο γιός του ο Σηφάκος όπως τον ονόμαζε ο Ζαχαριάδης, ήταν η μόνη του χαρά όταν πήγαινε και τον έβρισκε για να περάσει μαζί του μερικές εβδομάδες. Μεγάλες ευθύνες φέρνει και η Ρούλα Κουκούλου που ενώ πίστευε ότι το «Κόμμα» έκανε λάθος και έπρεπε να διορθώσει το λάθος του, δεν αντιμετώπισε θαρραλέα την υπόθεση, έγινε ένα με τους αναθεωρητές και τον αποκήρυξε. Στη συνέντευξή του ο Σήφης Ζαχαριάδης (ο 49χρονος γιος του) στην εφημερίδα «Τα Νέα» (13.12.1999) ανάμεσα στ’ άλλα λέει τα εξής: «...για τη μάνα όμως πρώτο θέμα ήταν ο αγώνας, το Κόμμα! Τον αποκήρυξαν, μέχρι πράχτορα τον είπαν... Και όταν τη ρώτησα για τον πατέρα μου, μου είπε: «κάναμε λάθος! Πρέπει να επανορθώσει το Κόμμα». «Ένα μήνα πριν την κηδεία πήγα στη Σιβηρία να μεταφέρω τον πατέρα, δεν έβρισκα το μνήμα γιατί δεν τον είχαμε με το όνομα. Ύστερα από πολύ ταλαιπωρία βρήκα το μνήμα. Η μάνα μου, μου ζήτησε να μην αποκαλύψω ότι ο πατέρας κρεμάστηκε, είναι λέει κακό για το Κόμμα και κρατήθηκε μυστικό για πολλά χρόνια».
Το 1991 έγινε η κηδεία του στην Αθήνα στο Α’ Νεκροταφείο εκεί που πρέπει νάνε. Σήφης: «όταν αυτοκτόνησε ήμουνα στη Βουλγαρία, είχε έλθει η μάνα εκεί. Μας πήραν τηλέφωνο από τη Μόσχα ότι είναι άρρωστος. Η κηδεία έγινε τρεις μέρες αργότερα. Ήμασταν εκεί, η μητέρα μου, εγώ, ο Κύρος και ένας αντιπρόσωπος από τη Μόσχα του ΚΚΕ, ο Γάτσος. Η μητέρα μού είπε: «θέλω να τον δω... δεν θέλει ο πατέρας». Μου έλεγε ακόμη, ότι επτά χρόνια ήταν πολύ ευτυχισμένη με τον πατέρα μου από το 1948 μέχρι το 1955».
Στην κηδεία του Νίκου Ζαχαριάδη έπρεπε να παραταχθούν οι μεραρχίες του ΔΣΕ, όχι με κανονιοβολισμούς προς τιμή του, αλλά με βολές πυραύλων έπρεπε να κηδευτεί. Τέτοια τιμή του άξιζε.
Τον Ζαχαριάδη τον βρήκαν κρεμασμένο μέσα στο σπίτι του στην 1 Αυγούστου 1973, σύμφωνα με την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (3.2.1991). Τον βρήκε πρώτος μέσα στο δωμάτιό του, κατόπιν ενημέρωσε τους φρουρούς, ο Αντρέγιεβιτς Σοσένκο, ο οποίος ήταν επικεφαλής του κλιμακίου της Κα Γκε Μπε του Σουργκούτ, τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Τον ειδοποίησε ο αστυφύλακας, ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στο σπίτι του Νικολάι Νικολάγιεβ Νικολάγιεβιτς, γιατί το φως στο δωμάτιό του παραμένει ανοιχτό από τα ξημερώματα που έπιασε βάρδια. Ήταν ο αστυφύλακας Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Κορμίλτσεφ.
Ο Σοσένκο έκοψε το σχοινί με το μαχαίρι από την αγχόνη. Αυτός είπε στον ιατροδικαστή Δρ. Πλετένιοφ να γράψει ψέματα για την αιτία θανάτου: «αντί ασφυξία απαγχονισμό» καρδιακή προσβολή. Αυτό το ψέμα το αποκάλυψε ο Δρ. Πλετενιόφ μετά 17 ολόκληρα χρόνια. Επικοινώνησε μαζί με τον Σοσένκο ο δημοσιογράφος της «Ελευθεροτυπίας» Γεώργιος Μαύρος. Ιδού η συνομιλία:
«- Βλαντιμίρ Αντρέγιεβιτς, δεν κατόρθωσα να επικοινωνήσω μαζί σας τις τέσσερις τελευταίες μέρες που βρισκόμουν στο Τιούμεν.
- Τι θέλετε;
- Ξέρετε... ερευνώ τις συνθήκες υπό τις οποίες πέθανε ο Νίκος Ζαχαριάδης...
- Ποιος είναι αυτός;
- Ο Νικολάι Νικολάγιεβιτς που φρουρούσατε στο Σουργκούτ.
- Και γιατί τον λέτε με άλλο όνομα;
- Γιατί αυτό ήταν το πραγματικό του. Δεν το γνωρίζετε;
- Όχι.
- Ούτε ότι ήταν πρώην Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας;
- Όχι μόνο ότι ήταν πολιτικός πρόσφυγας και έλληνας.
- Και από τι πέθανε;
- Αν θυμάμαι καλά από την καρδιά του.
- Δεν ήσασταν εσείς αυτός που μπήκε πρώτος στο σπίτι του Νικολάι Νικολάγιεβιτς που τον είδε κρεμασμένο, που του κόψατε το σκοινί με μαχαίρι;
- Τι είναι αυτά που λέτε. Αυτά τα γράφουνε οι ανόητοι τώρα τελευταία...».
Αυτά που επιβεβαιώνει ο ιατροδικαστής Πλετένιοφ, ο Σοσένκο τα αρνείται.
Μπαίνει το λογικό ερώτημα: τι έγινε τελικά με τον Ζαχαριάδη; Κρεμάστηκε ή τον κρέμασαν; Αυτοκτόνησε ή τον δολοφόνησαν; Τον στραγγάλισαν και μετά τον κρέμασαν; Γιατί το φως του δωματίου ήταν αναμμένο το πρωί στην τρίτη βάρδια; Ποιοι ήταν οι δολοφόνοι του; Οι προγραμματισμένοι φύλακες ή κάποιοι συνεργάτες του Σοσένκο, πράχτορες της Κα Γκε Μπε; Πληρωμένοι μαφιόζοι;
Σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν θα μας απαντήσει κανένας πλέον. Το τέλος του δράματος είναι ένα και μόνο γεγονός ότι τον ατρόμητο αυτόν αγωνιστή, τον αετό των βουνών, το παλικάρι με πίστη και τόλμη, τον αρχηγό του ΚΚΕ επί 24 χρόνια τον άρπαξαν από την αγκαλιά του Κομμουνιστικού Κόμματος στα 53 του χρόνια, υγιή, γερό, αγέρωχο και τον θάψαν ζωντανό στους πάγους της Σιβηρίας, γιατί τον φοβήθηκαν και οι ρώσοι ρεβιζιονιστές και οι έλληνες υποταχτικοί τους. Γιατί αν επιχειρούσαν να επανορθώσουν, έστω και μεταθανάτια, όλοι τους πρέπει να εγκαταλείψουν τις καρέκλες τους!
Στην 7η Ολομέλεια το 1957 ο Ζαχαριάδης τους είπε μετά 20 χρόνια θα με αναγνωρίσετε!!! Και δειλά-δειλά πάνε να πούνε «λόγια καλά», να δημοσιεύσουν κάτι από τα δικά του, όπως το γράμμα του 1940 με τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, για το οποίο είπαν και έγραψαν πολλά κατά του γράμματος αυτού.
Στη Σιβηρία όλοι όσοι των γνώρισαν, είπαν τα καλύτερα λόγια, γείτονες, παιδιά, γιατροί, εργάτες, ακόμα και οι φύλακές του, για όλους είχε ένα καλό λόγο λέει ο γιατρός του Νοσοκομείου που έγινε φίλος του.
Έτσι έκλεισε το θέμα Ζαχαριάδη, το θέμα Ντρέυφους του 20ου αιώνα. Η ιστορία θα τον τοποθετήσει στην πρώτη θέση ανάμεσα στους ισχυρότερους ηγέτες της Ελλάδας και όσο υπάρχουν κουκουέδες δεν πρόκειται να ξεχαστεί ο Νίκος Ζαχαριάδης, γιατί ο ήλιος από τη λάσπη δε λερώνεται!
