1.125 δισεκατομμυριούχοι στον κόσμο κατέχουν περιουσία 4,4 τρισεκατομμ. δολάρια
Ένα παιδί πεθαίνει κάθε 3 δευτερόλεπτα
Εξεγέρσεις των πεινασμένων
«η συσσώρευση πλούτου στον ένα πόλο σημαίνει ταυτόχρονα συσσώρευση αθλιότητας, βάσανα εργασίας, σκλαβιάς, αμάθειας, αποκτήνωσης και ηθικής κατάπτωσης στον αντίθετο πόλο δηλ. στην πλευρά της τάξης, που το δικό της προϊόν παράγει ως κεφάλαιο» (Karl Marx)
Για κάποιο σύντομο χρονικό διάστημα της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα διαδόθηκαν πλατιά, βρήκαν απήχηση και κυριάρχησαν διάφοροι προπαγανδιστικοί μύθοι αντιδραστικών αστών ιδεολόγων, υπερασπιστών και απολογητών του καπιταλισμού, μεταξύ των οποίων εκείνος της «διαρκούς ανάπτυξης» του καπιταλισμού που «βελτιώνει» την κατάσταση των εργαζομένων, συνοδευόμενος από μια πρωτοφανή αποθέωση των «μαγικών δυνάμεων» της «ελεύθερης αγοράς» που «ρυθμίζει» τα πάντα προς το «καλύτερο για όλους», κλπ., και τέλος εκείνος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της «παγκοσμιοποίησης», απ’ την οποία θα «ωφεληθούν» δήθεν όλες οι χώρες – παράγοντες-μύθοι που θ’ άνοιγαν τάχα «νέες προοπτικές» για ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο (ιμπεριαλιστικές-εξαρτημένες χώρες) και που θα συνέβαλλαν για πρώτη φορά στη «βελτίωση» της ζωής των λαών με την «εξάλειψη» ή στη χειρότερη περίπτωση τον περιορισμό-μετριασμό της μαζικής ανεργίας, της φτώχειας και της πείνας, κλπ., που συνοδεύουν μόνιμα το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα και βασανίζουν δισεκατομμύρια, μεταξύ των οποίων και πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια παιδιά που οδηγούνται πρόωρα στον τάφο απ’ την φτώχεια, την πείνα και τις αρρώστιες. Επιπλέον δεν ήταν καθόλου λίγοι εκείνοι που ονειρεύτηκαν, εξαπατημένοι απ’ τους μύθους αυτούς, να γίνουν πλούσιοι την επόμενη μέρα, συμμετέχοντας στα κερδοσκοπικά παιχνίδια των χρηματιστηρίων των διαφόρων καπιταλιστικών χωρών, και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που γοητεύονταν απ’ το λεγόμενο «ασιατικό οικονομικό θαύμα» που διαφήμιζαν και εξυμνούσαν διάφοροι αστοί οικονομολόγοι.
Όμως παρά τις θριαμβολογίες και τους πανηγυρισμούς δεν χρειάστηκαν παρά ελάχιστα χρόνια, ούτε καν ολόκληρη η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, για να διαψευστούν και κονιορτοποιηθούν απ’ την ίδια την καπιταλιστική πραγματικότητα όλοι αυτοί οι μύθοι των αστών ιδεολόγων και των ρεφορμιστών αλλά και να διαλυθούν οι σχετικές αυταπάτες των μεσοαστων-μικροαστών ή ακόμα και τμημάτων των εργαζομένων που τα όνειρά τους για «καλύτερη ζωή» έσβήσαν «εν μια νυκτί» – στρώματα που οδηγήθηκαν αναπόφευκτα σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση την ίδια στιγμή που τα κέρδη των καπιταλιστών έχουν φτάσει σε αστρονομικά και πρωτόγνωρα ύψη, αφού το καπιταλιστικό σύστημα δεν λειτουργεί με βάση τους προπαγανδιστικούς μύθους των αστών ιδεολόγων αλλά κινείται πάντα σ’ εκείνη της ύπαρξης και δράσης των δικών του αντικειμενικών οικονομικών νόμων.
Η αναπόφευκτη αυτή πορεία των καπιταλιστικών χωρών επιβεβαιώνει εκ νέου, και για πολλοστή φορά, την ορθότητα της επιστημονικής ανάλυσης του Karl Marx σύμφωνα με την οποία στην καπιταλιστική εκμεταλλευτική κοινωνία «η συσσώρευση πλούτου στον ένα πόλο σημαίνει ταυτόχρονα συσσώρευση αθλιότητας, βάσανα εργασίας, σκλαβιάς, αμάθειας, αποκτήνωσης και ηθικής κατάπτωσης στον αντίθετο πόλο δηλ. στην πλευρά της τάξης, που το δικό της προϊόν παράγει ως κεφάλαιο» (Karl Marx).
Μια εικόνατης τεράστιας συσσώρευσης του πλούτου δίνει για φέτος το περιοδικό “Forbes” που δημοσιεύει τα ονόματα των πλουσιότερων καπιταλιστών στον κόσμο για το 2008 – εικόνα προφανώς ανακριβή εξαιτίας των πολύ προβληματικών μετρήσεων της αστικής Στατιστικής που έχει κάθε λόγο να παρουσιάζει την κατάσταση ανάλογα με τις ταξικές επιδιώξεις της μπουρζουαζίας .
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζονται, οι δισεκατομμυριούχοι στον κόσμο έφτασαν τους 1.125, με συνολική περιουσία 4,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Πρώτος καταγράφεται ο αμερικάνος επενδυτής Ουόρεν Μπάφετ, επικεφαλής της εταιρίας BerkshiseHathowaginc, ο οποίος εκτόπισε τον Μπιλ Γκέιτς από την πρώτη θέση που κρατούσε για 13 χρόνια.
Η περιουσία του Μπάφετ εκτιμάται από το περιοδικό ότι τον τελευταίο χρόνο αυξήθηκε κατά 10 δισεκατομμύρια δολάρια, φτάνοντας στο ιλιγγιώδες ποσό των 62 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Δεύτερος έρχεται ο Μεξικανός μεγιστάνας των επικοινωνιών Κάρλος Σλιμ Χέλου με 60 δισ. δολ., του οποίου η περιουσία διπλασιάστηκε τα δύο τελευταία χρόνια.
Τρίτος ο Μπιλ Γκέιτς της Microsoft με 58 δισ. δολ. (αυξήθηκε κατά 2 δισ. δολ.).
Στις πρώτες 10 θέσεις της λίστας βρίσκονται ακόμη ο Ινδός μεγιστάνας του χάλυβα Λακσμι Μιταλ (τέταρτη θέση) με 45 δισ. δολ.
Ακολουθουν οι Ινδοι αδελφοί Αμπάνι, Μουνιές και Ανιλ με 43 και 42 δισ. δολ. Μάλιστα απ τα «Νεα» πληροφορούμαστε ότι ο Ινδός μεγιστάνας δαπάνησε «1.000.000.000 δολάρια για μία βίλα 27 ορόφων. Στη Βομβάη κατασκευάζεται το ακριβότερο σπίτι στον κόσμο. Το μοναδικό που διαθέτει γκαράζ έξι ορόφων και πίστα για τρία ελικόπτερα στην ταράτσα. Βρίσκεται σχεδόν δίπλα στις εκατοντάδες χιλιάδες παράγκες της Βομβάης. Ο Αμπανί είναι ο πέμπτος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Η περιουσία του Ινδού μεγιστάνα υπολογίζεται σε 43 δισ. δολάρια».
Στην έβδομη θέση ο ιδρυτής του ΙΚΕΑ Ινγκβαρ Κάμπραντ, με 31 δισ. δολ. ακολουθεί ο Ινδος Κ.Π. Σινγκ με 30 δισ. δολ.
Στην ένατη θέση ο Ρώσος «βασιλιάς» του αλουμινίου Ολεγκ Ντεριπάσκα με 28 δισ. δολ., ο Γερμανός μεγιστάνας του εμπορίου Καρλ Αλμπρεχτ με 27 δισ. δολάρια.
Η λίστα των 1.125 δισεκατομμυριούχων συνεχίζεται.
Από παλιότερα στοιχεία είναι γνωστό ότι ένα ελάχιστο ποσοστό καπιταλιστών, μόλις το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, εισπράττει γύρω στα 80% του παγκόσμιου εισοδήματος ενώ το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού συγκεντρώνει στα χέρια του και κατέχει το 85% του συνολικού παγκόσμιου πλούτου τη στιγμή που ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός κατέχει μόλις το μηδαμινό ποσοστό 1% του παγκόσμιου πλούτου.
Στη σημερινή περίοδο το χάσμα μεταξύ πλουσίων καπιταλιστών και φτωχών εργαζομένων μεγάλωσε και μεγαλώνει όσο ποτέ άλλοτε – χάσμα που εκφράζεται στην παραπέρα συνεχή μείωση, , όπως και στο παρελθόν,και μάλιστα με ταχείς ρυθμούς του μεριδίου του εισοδήματος της εργατικής τάξης και όλων των άλλων φτωχών στο εθνικό εισόδημα, ενώ εκείνο των καπιταλιστών εκμεταλλευτών αυξάνεται διαρκώς και κατακτά ύψη ρεκόρ δηλ. μ’ άλλα λόγια σημειώνεται σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου, γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ούτε απ’ τους αστούς οικονομολόγους.
Πέρα απ’ τη μεγάλη διεύρυνση του χάσματος πλουσίων-φτωχών, τις τελευταίες δεκαετίες είναι περισσότερο από ποτέ εξόφθαλμο ότι στον ένα πόλο της αστικής κοινωνίας δηλ. εκείνο των καπιταλιστών και όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων συσσωρεύεται αμύθητος πλούτος (όπως δείχνουν τα στοιχεία του Forbes για τους 1.125 δισεκατομμυριούχους), ενώ στον άλλο πόλο εκδηλώνεται σ’ όλο της το μεγαλείο και με τη μεγαλύτερη δυνατή ένταση η βαρβαρότητα του καπιταλισμού με την απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου και τη ραγδαία χειροτέρευση της οικονομικο-κοινωνικής κατάστασης της εργατικής τάξης και όλων των λαϊκών μαζών σ’ ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο (ιμπεριαλιστικές-εξαρτημένες χώρες): αύξηση της μαζικής διαρκούς ανεργίας, μεγάλη πτώση των πραγματικών μισθών, αύξηση των φόρων, πρωτοφανής ακρίβεια και υψηλός πληθωρισμός, ένταση της εκμετάλλευσης, εντατικοποίησης της εργασίας και κατακόρυφη αύξηση των ατυχημάτων, αύξηση των ωρών εργασίας (65ωρο σχεδιάζουν τα επιτελεία της ΕΕ) και αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, κατοικίας και διατροφής, έντονη χειροτέρευση στους τομείς υγείας και παιδείας, κλπ., δηλ. οι εργαζόμενοι εξαθλιώνονται απόλυτα, απόδειξη ότι στον καπιταλισμό δρα με μεγάλη δύναμη ο νόμος της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου που ανακάλυψε ο Μαρξ και τον οποίο αστοί αλλά και ρεφορμιστές (σοσιαλδημοκράτες-χρουστσοφικοί*, κλπ,), υπηρέτες του κεφαλαίου, ενταφίαζαν καθημερινά καθόλη τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, θεωρώντας τον ανύπαρκτο και τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου του Μαρξ «ξεπερασμένη», ενώ τώρα κάπου-κάπου αναγκάζονται από τα πράγματα να την μνημονεύουν.
Η χειροτέρευση της κατάστασης των φτωχών περνάει απ’ τη μεγάλη φτώχεια και τον υποσιτισμό στην πείνα και την εξαθλίωση για να καταλήξει στο θάνατο εκατοντάδων εκατομμυρίων.
Την ωμή πραγματικότητα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας δε διστάζει να δώσει ένας απ’ τους εκπροσώπους διεθνών ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, ο νέος γενικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), Ντομινίκ Στρος-Καν, όταν αναφερόμενος στον παγκόσμιο χαρακτήρα της κρίσης, δήλωσε με το χαρακτηριστικό κυνισμό που διακρίνει εκπροσώπους του ιμπεριαλισμού: «εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι θα πεθάνουν από την πείνα». Ενώ ο πρόεδρος της παγκόσμιας Τράπεζας, Robert Selig δήλωσε με «κομψότερο» τρόπο: «η ραγδαία αύξηση στις τιμές των τροφίμων μπορεί να οδηγήσει περισσότερους από 100 εκατομμύρια ανθρώπους στις φτωχότερες χώρες του κόσμου σε μεγαλύτερη ένδεια».
Για την παιδεία και τον αναλφαβητισμό από περσινά στοιχεία διεθνών Οργανισμών είναι γνωστό ότι πάνω από 800 εκατομμύρια άνθρωποι είναι αναλφάβητοι, απ’ τους οποίους 584 εκατομμύρια είναι γυναίκες, ενώ 114 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν καθόλου πρόσβαση στη βασική εκπαίδευση.
Αλλά πολύ χειρότερο, πέρα απ’ το θέμα της παιδείας, είναι ότι πάνω από 600 εκατομμύρια παιδιά ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Πάνω από 10 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν απ΄ την πείνα και τις αρρώστιες το χρόνο δηλ. 30.000 την ημέρα, επομένωςπεθαίνει ένα παιδί κάθε τρίαδευτερόλεπτα.
Πάνω από 3 δισ. άνθρωποι ζουν με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα, ουσιαστικά κάτω από το διεθνές όριο απόλυτης φτώχειας. Ένα δισ. άνθρωποι ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, ενώ 854 εκατομμύρια υποφέρουν από την πείνα, λιμοκτονούν κυριολεκτικά και βρίσκονται στα πρόθυρα του θανάτου.
Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας δεν μεγαλώνει μόνο συνεχώς το χάσμα μεταξύ πλούσιων καπιταλιστών και εργαζόμενων φτωχών, αλλά ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού (πάνω από 3 δισ.) ζει σε κατάσταση απόλυτης εξαθλίωσης, που την επιδεινώνει ακόμα περισσότερο η οικονομική κρίση και προπαντός η μεγάλη διατροφική κρίση που έχει ξεσπάσει και οδηγεί τους εξαθλιωμένους σε εξεγέρσεις (Αϊτή, Αίγυπτος, Μεξικό, σε πολλές χώρες της Αφρικής και της Ασίας).
Ο Jean Ziegler, ειδικός εισηγητής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το δικαίωμα στη διατροφή μέχρι τα τέλη του Απρίλη, σε συνέντευξή του στη «Liberation» το τελευταίο δεκαήμερο του Απρίλη τονίζει ότι πρόκειται «για εξεγέρσεις που δεν είναι συγκυριακές αλλά δομικές» και ότι «όταν η τιμή του ρυζιού αυξάνεται κατακόρυφα κατά 52% μέσα σε δυο μήνες, εκείνη των δημητριακών κατά 84% μέσα σε τέσσερις μήνες, και όταν οι τιμές των μεταφορών εκρήγνυνται παράλληλα με αυτή του πετρελαίου, ουσιαστικά σπρώχνονται 2 δισεκατομμύρια άτομα κάτω απ’ το όριο της φτώχειας».
Και σ’ άλλο σημείο σημειώνει: «βλέπουμε σήμερα το τι πρόκειται να συμβεί, με τους ορυζώνες που τους φρουρεί ο στρατός της Ταϊλάνδης, τον αγώνα για το ψωμί στην Αίγυπτο, τους θανάτους από σφαίρες στην Αϊτή. Πηγαίνουμε προς μια πολύ μεγάλη περίοδο εξεγέρσεων, συγκρούσεων, κυμάτων ανεξέλεγκτης, περιφερειακής αποσταθεροποίησης, που σημαδεύεται από την απελπισία των πιο ευάλωτων πληθυσμών. Ήδη με την κατακόρυφη άνοδο των τιμών, ένα παιδί κάτω των 10 ετών πέθαινε κάθε 5 δευτερόλεπτα. 854 εκατομμύρια άτομα υπέφεραν από σοβαρά προβλήματα διατροφής. Πρόκειται για την εξαγγελία μιας εκατόμβης θυμάτων». Και για τα παιδιά είπε:«κάθε παιδί που πεθαίνει στον κόσμο σήμερα είναι θύμα δολοφονίας»
Όμως περισσότερο απ’ όλους υποφέρουν απ΄ την πείνα, την εξαθλίωση και τις αρρώστιες οι λαοί των φτωχών και εξαρτημένων απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χωρών όταν και μόνο το παγκόσμιο εμπόριο λεηλατεί-αρπάζει απ΄ τις φτωχές χώρες 1,3 δισ. δολάρια την ημέρα, ποσό που είναι 14 φορές μεγαλύτερο απ’ τη «βοήθεια»-ελεημοσύνη που αυτέςδέχονται. Ας σημειωθεί ακόμα πως122 χώρες έχουν σωρευμένα χρέη ύψους 2.100 δισ. δολαρίων το 2007.
Η σημερινή διατροφική κρίση ξεσπά στο έδαφος της παγκόσμιας οικονομικής και χρηματιστηριακής κρίσης. Οι τεράστιες αυξήσεις τιμών στα βασικά είδη διατροφής (και όχι μόνο), όπως ψωμί, ζυμαρικά, γαλακτοκομικά, πουλερικά, κλπ. έχουν τη ρίζα τους στο καπιταλιστικό σύστημα υπερεκμετάλλευσης και μεγιστοποίησης του κέρδους, προπαντός στα κερδοσκοπικά παιχνίδια και το χρηματοπιστωτικό κραχ.
Τα τρία τελευταία χρόνια, το σιτάρι, το καλαμπόκι και το ρύζι έχουν ακριβύνει κατά 180% ενώ κατά τους μήνες Μάρτη-Απρίλη η τιμή του σταριού αυξήθηκε κατά 120 %, του καλαμποκιού κατά 108% και του ρυζιού κατά 75%.
Η φτώχεια, ο υποσιτισμός, η πείνα και εξαθλίωση δισεκατομμυρίων εργαζομένων απ’ τα οποία πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια οδηγούνται στο θάνατο δεν οφείλεται στην έλλειψη πλούτου και παραγωγήςεμπορευμάτων αλλά στην άνιση κατανομή του πλούτου (κατανομή που καθορίζεται απ΄ τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής) και την άγρια εκμετάλλευση στην οποία υποβάλλονται η εργατική τάξη και οι πλατιές εργαζόμενες μάζες απ’ τους εκμεταλλευτές καπιταλιστές. Ορθά δήλωσε ο JeanZiegler – παρόλο που δεν αποκαλύπτει τη βαθύτερηαιτία των προβλημάτων – ότι σήμερα ο πλανήτης «θα μπορούσε να θρέψει 12 δισ. άτομα» δηλ. πληθυσμό διπλάσιο απ’το σημερινό.
Η σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα δεν κονιορτοποίησε μόνο τους πρόσφατους μύθους αστών και ρεφορμιστών αλλά και εκείνους των δεκαετιών 50-60 του περασμένου αιώνα περί ενός καπιταλισμού που «ξεπέρασε» τις κρίσεις, την ανεργία, κλπ., περί «βελτίωσης» της κατάστασης των εργαζομένων στο διαβόητο αλλά προφανώς ανύπαρκτο «λαϊκό καπιταλισμό», κλπ.
*Βαδίζοντας στα χνάρια των αστών οικονομολόγων, απολογητών του καπιταλισμού, αλλά και των θεωρητικών και ηγετών της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας με πρώτους τους Bernstein (1898), Kampfmeyer (1898), David (1899), Kautsky (1899-1901), Cunow, κλπ. αλλά και αυτούς της 2ης και 3ης δεκαετίας του 20ου αιώνα (Tarnow, Noelting, Braunthal, Cole, κλπ.) και φθάνοντας σ’ εκείνους των δεκαετιών ΄50-΄60 (Strachey, Boese, Rimbert, Herve, Browder, Czernetz, κλπ.) οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές και τροτσκιστές οικονομολόγοι (Varga, Lange, Klein, Tscheprakow, Ljubimova, Mandel, Rosdolsky, Hoffmann, Prager κλπ.) αρνήθηκαν την ύπαρξη στον καπιταλισμό του νόμου της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, και επιπλέον παραποίησαν και απέρριψαν την επιστημονική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Μαρξ, θεωρώντας την «ξεπερασμένη». Αντικατέστησαν επίσης τον επιστημονικό όρο «εξαθλίωση» με τον όρο «πτώχευση» και έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου δεν έχει τάχα «τίποτα το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό» (Σ. Νταλίν).
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ(΄56) ακολούθησαν και αυτοί πιστά, και σ’ αυτό το ζήτημα, το προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Στο ρεφορμιστικό Πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 8ο Συνέδριο (1961) του «Κ»ΚΕ αναφέρεται, τυπικά για λόγους δημαγωγίας και μόνο, ότι «μεγαλώνει η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ 20) της εργατικής τάξης, ενώ στο Πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 9ο Συνέδριο (Μάρτης 1074) και τροποποιημένο εγκρίθηκε από το 10ο Συνέδριο (Μάρτης 1978) έχουν απαλειφθεί εντελώς οι όροι «σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου» και αντ’ αυτών αναφέρεται: «η εντατικοποίηση της δουλειάς αυξάνει. Η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης δυναμώνει. Μειώνεται το μερίδιό της στο εθνικό εισόδημα… Η αβεβαιότητα για το αύριο μεγαλώνει…» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ 17, Αθήνα 1978)
Ρεβιζιονιστικές απόψεις έχουν υποστηρίξει κατά καιρούς – εκφράζοντας τη γραμμή του κόμματός τους – και διάφορα στελέχη του «Κ»ΚΕ, όπως ο Ν. Κυρίτσης («Νέος Κόσμος», 9/1971, σελ. 121), Θ.Ζάχος («Νέος Κόσμος», 11/1972, σελ. 40-41: «δε σημαίνει ότι στη μεταπολεμική περίοδο κυριαρχεί απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης»), ο Σ. Ζορμπαλάς(Γ.Γ. τότε του Κ«Μ»Ε) υποστήρίζε, ότι το 1976 στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και στις ΗΠΑ δεν κυριαρχούσε απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου: «σ’ αυτές τις χώρες χωρίς να αποκλείεται η απόλυτη εξαθλίωση ιδιαίτερα σε μερικούς κλάδους και ορισμένα λαϊκά στρωματα, σαν τους νέγρους και τις μειονότητες των ΕΠΑ, κυριαρχεί σήμερα η σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου», (Σ. Ζορμπαλάς: «Ο μαρξισμός και η εποχή μας», σελ. 41, Αθήνα 1976), κλπ., κλπ.
Κλείνοντας ας δοθεί ολόκληρο το χαρακτηριστικό απόσπασμα του σοβιετικού χρουστσοφικού ρεβιζιονιστή Sergej Dalin από άρθρο του με τίτλο «Το τελευταίο βιβλίο του Βάργκα» που εκφράζει ανάγλυφα την προδοσία και σ’ αυτό το ζήτημα των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών: «παλιότερα διακηρύσσονταν η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Όμως αυτή η θεωρία δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό» («Sowjetunionheute», 7/1965, σελ.9).
Προφανώς εκείνοι που δεν είχαν και δεν έχουν καμιά σχέση με το μαρξισμό-λενινισμό είναι οι προδότες σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των χρουστσοφικών κομμάτων, ΚΚΣΕ και «Κ»ΚΕ(΄56).
Όμως ο Λένιν είχε διαμετρικά αντίθετη άποψη απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες: «ο εργάτης εξαθλιώνεταια π ό λ υ τ α, γίνεται πραγματικά πιο φτωχός απ’ ότι ήταν πρωτύτερα, αναγκάζεται να ζει χειρότερα, να τρέφεται πιο πενιχρά, να υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται σε υπόγεια και σε σοφίτες.
Ακόμα πιο εμφανής όμως είναι η σ χ ε τ ι κ ή εξαθλίωση του εργάτη, δηλαδή η ελάττωση του μεριδίου του στο κοινωνικό εισόδημα. Το σ χ ε τ ι κ ό μερίδιο του εργάτημειώνεται όλο ένα και περισσότεροσε μια καπιταλιστική κοινωνία που πλουτίζει με ταχείς ρυθμούς, αφού οι εκατομμυριούχοι γίνονται πάντα γρηγορότερο πιο πλούσιοι…στην καπιταλιστική κοινωνία ο πλούτος αυξάνει με απίστευτη ταχύτηταπαράλληλα με την εξαθλίωση των εργατικών μαζών (Λένιν, τόμος 22, σελ. 231).
