Την Παρασκευή (8 Ιούλη 2022) γνωστοποιήθηκε πρωτοσέλιδα στο «Ριζοσπάστη» τετραήμερη συνάντηση των αστικο-ρεφορμιστικών σοσιαλδημοκρατικών Χρουστσοφικών-Τροτσκιστικών κομμάτων: «Κ»ΚΕλλάδας, Μεξικού, Ισπανίας και Τουρκίας, με πολλά αντιμαρξιστικά ταμ-ταμ για «σοσιαλισμό», αργότερα «επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού» (13 Ιούλη), περί «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος σε επαναστατική βάση» (9-10 Ιούλη), «αντεπανάσταση, καπιταλιστική παλινόρθωση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης», «κοσμοθεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού», «επαναστατική ανασυγκρότηση», «αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, εργατική εξουσία», «οικονομικές κρίσεις», «μαρξισμό-λενινισμό», «ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος βρίσκεται στη φάση του ιμπεριαλισμού»(«Ρ» 9-10 Ιούλη, σελ.9), περί «επιστημονικού κομμουνισμού δηλ. μαρξισμού-λενινισμού» (13 Ιούλη), «μέτωπο ενάντια στον εθνικισμό και τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, στον ρατσισμό και τον φασισμό», «ενιαία επαναστατική στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος σε γραμμή ρήξης με το σύστημα του καπιταλισμού», κλπ.
Σ’ αυτό το σημείωμα δεν θα γίνει λεπτομερής αντίκρουση-ανασκευή των παραπάνω αντιμαρξιστικών απόψεων των αστικο-ρεφορμιστικών σοσιαλδημοκρατικών Χρουστσοφικών-Τροτσκιστικών κομμάτων, παρά μόνο κάποιος εντελώς σύντομος σχολιασμός μερικών απ’ τα σημαντικότατα ζητήματα που ανακινήθηκαν.
Α. Σ΄ όλα τα αντιμαρξιστικά «κείμενά» τους (ομιλίες, δηλώσεις, κλπ.) οι 4 ηγέτες προσφεύγουν σιωπηρά στην εξόφθαλμα αποτυχημένη πολιτική γραμμή της χρουστσοφικής Σοσιαλδημοκρατίας, δηλ. στην προκλητικότατη πλήρη ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ και συστηματική ΑΠΟΚΡΥΨΗ από την εργατική τάξη και τους λαούς του πραγματικού γεγονότος: ότι ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτοί οι ΙΔΙΟΙ (δηλ. η αντεπαναστατική τους πολιτική γραμμή) που ΓΚΡΕΜΙΣΑΝ συνειδητά και προγραμματισμένα, τον Ιούλη του 1953, το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ στη Σοβιετική Ένωση, ΑΚΡΙΒΕΣΤΕΡΑ: η ιδεολογικο-πολιτική κατεύθυνση της Χρουστσο-Μπρεζνιεφικής Σοσιαλδημοκρατίας της προδοτικής ηγετικής κλίκας ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΣΟΥΣΛΟΦ, κλπ. στο ΚΚΣΕ, που επικράτησε πραξικοπηματικά σ’ αυτό το κόμμα και την τότε Σοβιετική Ένωση, μετά την εξόντωση-δηλητηρίαση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.
Η ΠΡΩΤΗ ανοιχτή αντικομμουνιστική επίθεση στο ΣΤΑΛΙΝ (προφανώς και στην επαναστατική του γραμμή) εκδηλώνεται με άρθρο στην «ΠΡΑΒΔΑ» (26 Ιούλη 1953 και 31 Ιούλη Berlin-DDR), αποδίδοντας σ’ αυτόν τη συκοφαντική επινόηση της ιδεαλιστικής Προσωπολατρίας, παρόλο που ήταν-είναι γνωστό ότι ο ΣΤΑΛΙΝ ήταν πάντα ΚΑΤΑ της «Προσωπολατρίας», πράγμα που ΣΗΜΑΙΝΕΙ, και αποτελεί τη χειροπιαστή απόδειξη, ότι η Διχτατορία του Προλεταριάτου είχε ήδη ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ και η ρεβιζιονιστική Χρουστσοφική αντεπανάσταση είχε ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ. Η αντιδραστική αυτή συκοφαντική εκστρατεία συνεχίστηκε για πάνω από μια ολόκληρη 10ετία, με απαρχή το προγραμματικό άρθρο του Ατζούμπεϊ (γαμπρός του Χρουστσόφ από κόρη) στην «ΙΖΒΕΣΤΙΑ» με τίτλο: «η προσωπολατρία και οι συνέπειές της», αρχές του 1954 (Κ.Δ. ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑ. Αθήνα 1987).
Ταυτόχρονα ΔΙΑΚΟΠΤΕΤΑΙ οριστικά η συνέχιση της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού και αρχίζει η ΕΦΑΡΜΟΓΗ των θεμελιωδών καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων και η Σοβιετική Ένωση μπαίνει πλέον σε μια νέα περίοδο: εκείνη της ΕΝΑΡΞΗΣ του πισωδρομικού προτσές της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού στον τομέα της οικονομίας – υπό την ΑΜΕΣΗ καθοδήγηση της ηγετικής ομάδας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ. στο αστικό πλέον ΚΚΣΕ – με πρώτο μέτρο την ΕΠΕΚΤΑΣΗ των Ware-Geld-Beziehungen (=Εμπορευματο-Χρηματικών-Σχέσεων), κλπ. όπως παραδέχονται-ομολογούν και οι ίδιοι οι ρεβιζιονιστές: «στα ντοκουμέντα του ΚΚΣΕ μετά το 1953 υπογραμμίζεται, ότι είναι αναγκαία, η εκμετάλλευση των Εμπορευματικών Σχέσεων για την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας» (G.Koslow:, Berlin-DDR 1961) αλλά και ο Πολωνός οικονομολόγος Brus: «στην αγροτική οικονομία εισήγαγαν αμέσως (Αύγουστος 1953: Αποφάσεις του Ανωτάτου Σοβιέτ, το Σεπτέμβρη: βασικό Πρόγραμμα της ΚΕ του ΚΚΣΕ) μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλειψαν δραστικά τον υπερσυγκεντρωτισμό και επέκτειναν τον τομέα των Εμπορευματο-Χρηματικων-Σχέσεων» (W.Brus: Warszawa 1961 και Frankfurt 1971), κλπ. μα και οι «σοβιετο»-ρώσοι: «Απόφαση της 11η Απρίλη 1953», για «δικαιώματα των επιχειρήσεων με Οικονομική Ιδιοσυντήρηση» «ιδιαίτερα έντονα αναπτύχθηκε αυτό το προτσές απ’ το 1953. Ουσιαστική σημασία είχε η απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΣΣΔ της 11η Απρίλη 1953 “Για την επέκταση των δικαιωμάτων των Υπουργών της ΕΣΣΔ”. Παράλληλα σ’ αυτό επεκτάθηκαν τα δικαιώματα των Επιχειρήσεων με Οικονομική Ιδιοσυντήρηση…» και στην Ολομέλεια του Ιούλη 1955 επεκτάθηκαν «τα δικαιώματα των διευθυντών». Οικονομική Ιδιοσυντήρηση (=“Chozrascet”-“Wirtschaftliche Rechnungsfόhrung“) (N.P.Fedorenko/ P.G.Bunitsch/ S.S.Schatalin: Moskau 1970 και Berlin-DDR 1972)
Η Οικονομική Ιδιοσυντήρηση εισάχθηκε-καθιερώθηκε επίσημα στην οικονομία της Σοβ.Ένωσης με τις Αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ της ΚΚΣΕ, Σεπτέμβρη 1953 και Φλεβάρη-Μάρτη 1954 («PROKLA», 1/1971 σελ. 141).
Κλείνοντας, χωρίς να γίνει περαιτέρω λεπτομερέστερη αναφορά στην εφαρμογή των θεμελιωδών καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων (μέσα παραγωγής ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ, ΚΕΡΔΟΣ ως σκοπός της παραγωγής, κλπ.) ας δοθεί μόνο η ορθότατη μαρξιστική μα και σημαντική εκτίμηση, έστω και κατόπιν εορτής (4 Απρίλη 1992), από έναν μη ειδικό, του ρεβιζιονιστή ρώσου καθηγητή φιλοσοφίας (υποστηρικτή της αντιμαρξιστικής άποψης περί «ανοιχτού μαρξισμού»! κλπ.): «σε αντίθεση με την οικονομική πολιτική του Ι.Στάλιν, άρχισαν να αναζητούν το περιεχόμενο της νέας πολιτικής στα έργα αστών οικονομολόγων… εφ’ όσον απέρριψαν την οικονομική πολιτική που εφάρμοζε ο Ι. Στάλιν, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να δανεισθούν ιδέες αστών οικονομολόγων» (Βίκτορ Αλεξέγιεβιτς ΒΑΖΙΟΥΛΙΝ, Αθήνα, 2017).
Αργότερα στο αντικομμουνιστικό σοσιαλδημοκρατικό (από πλευράς περιεχομένου) «20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (Φλεβάρης 1956) εισάγεται αυθαίρετα ως γραμμή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα η ρεφορμιστική γραμμή της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος», κλπ.), ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΝΤΑΣ ανοιχτά πλέον την επαναστατική γραμμή της βίαιης-ένοπλης Προλεταριακής Επανάστασης-συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής-εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Επιπλέον προβάλλεται-προπαγανδίζεται σ’ αυτό μια αντιμαρξιστική αστική αντίληψη του Σοσιαλισμού χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, ενώ διακηρύσσεται ανοιχτά, ότι η Σοβιετική Ένωση μπαίνει στο δρόμο της καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας του ΤΙΤΟ, πιστού λυσσασμένου μαντρόσκυλου του αγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που είχε μετατρέψει τη χώρα του σε αποικία τους.
Και ενώ συνεχίζεται και προωθείται απ’ την ηγετική προδοτική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ στο ΚΚΣΕ το πισωδρομικό προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού με την εφαρμογή των θεμελιωδών καπιταλιστικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων (Κέρδος ως σκοπός της παραγωγής, κλπ.), την ίδια στιγμή ο προδότης σαλτιμπάγκος σοσιαλδημοκράτης-τροτσκιστής ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ ξεφουρνίζει την πολύ αποκαλυπτική φλυαρία-ΑΠΑΤΗ, δηλώνοντας προκλητικά στην Ολομέλεια του Δεκέμβρη 1957 της ΚΕ του ΚΚΣΕ: «μπορεί να πει κανείς: προχωρούμε προς τον κομμουνισμό και ταυτόχρονα αναπτύσσουμε τις Εμπορευματικές Σχέσεις. Δεν αντιφάσκει το ένα με το άλλο; Όχι, δεν αντιφάσκει» – αντιμαρξιστική αερολογία και συνειδητό ΨΕΥΔΟΣ που αναπόφευκτα ΔΙΑΨΕΥΣΤΗΚΕ από την μετέπειτα πορεία προς τον καπιταλισμό της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης,
Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1950–αρχές της δεκαετίας του 1960 ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, που επικυρώθηκε και επισφραγίστηκε από το «22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (Οκτώβρης 1961), στο οποίο ομολογείται ανοιχτά, μεταξύ άλλων, ότι στη Σοβιετική Ένωση ΔΕΝ υπάρχει πλέον ΟΥΤΕ Δικτατορία του Προλεταριάτου που έχει αντικατασταθεί από το «κράτος όλου του λάου»(!), δηλ. τη δικτατορία της νέας «σοβιετικής» μπουρζουαζίας ΟΥΤΕ Κομμουνιστικό Κόμμα που έχει αντικατασταθεί από το διαβόητο αστικό «κόμμα όλου του λαού»(!),
Χέρι-χέρι με τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, δηλ. την αλλαγή-αντικατάσταση της οικονομικής Βάσης κινήθηκε και η αλλαγή στη σφαίρα του Εποικοδομήματος με τον ιδεολογικό τομέα να κυριαρχείται απ’ το σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστική ιδεολογίας) και σειρά αντιδραστικά ιδεαλιστικά-φιλοσοφικά (πραγματισμός, υπαρξισμός, νεοθετικισμός, κλπ.) και πολιτικά*) ρεύματα, φτάνοντας ως τα φασιστικά και Ναζι-φασιστικά ρεύματα, ως τους NIETZSCHE και HEIDEGGER, με το θεωρητικό του σοσιαλδημοκρατικού Χρουστσοφικού DKP να ομολογεί, έστω και αργά: «κάποιοι φιλόσοφοι υπεράσπιζαν … το Heidegger ακόμα και το Nietzsche!...» (ROBERT STEIGERWALD, Wuppertal BRD 1991) δηλ. τους υπεραντιδραστικούς FRIEDRICH NIETZSCHE, πρόδρομο του Ναζι-φασισμού και τον αμετανόητο Χιτλερικό Ναζι-φασίστα υπαρξιστή αυτοδιαφημιζόμενο ως «μεγάλο φιλόσοφο» (ακριβέστερα: σχολιαστή φιλοσόφων) MARTIN HEIDEGGER, πρόδρομο και στήριγμα-στυλοβάτη του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού (ακριβέστερα: προπαγανδιστή του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού με «φιλοσοφικό»-θρησκευτικό-ποιητικό μανδύα, διάσημο σχολιαστή φιλοσόφων και συστηματικό αντιγραφέα που έχει λεηλατήσει («Sein und Zeit”, κλπ.) τους CARL BRAIG (θεολόγο καθηγητή του), NIETZSCHE, KIERKEGAARD, κλπ. – εκτίμηση που τεκμηριώνεται, μεταξύ πολλών άλλων, και από την απόφασή του να εντάξει-κλείσει τα «Άπαντά» του με τα λεγόμενα «Schwarze Hefte» (=Μαύρα Τετράδια)-προκλητικότατη πολιτική υμνολογία στο ΧΤΤΛΕΡ, στα οποία εγκαταλείπεται-απουσιάζει παντελώς ακόμα και το αντικείμενο της φιλοσοφίας.
Ταυτόχρονα και την ίδια στιγμή, παρά την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού, διακηρύσσεται στο «22ο Συνέδριο», ότι η Σοβιετική Ένωση μπαίνει τάχα στην «περίοδο της αναπτυγμένης οικοδόμησης του κομμουνισμού» και ότι στη δεκαετία του 1980-1990 «η σημερινή γενιά των σοβιετικών ανθρώπων θα ζήσει στον κομμουνισμό»(!), με τον Πολωνό ρεβιζιονιστή οικονομολόγο Wlodzimierz Brus να σημειώνει στα μέσα της δεκαετίας του 1980: «η θεαματική αποτυχία του Χρουστσοφικού Προγράμματος, ότι στη Σοβιετική Ένωση θα αναπτύσσονταν ως το 1980 ο «ολοκληρωμένος κομμουνισμός», απαντήθηκε με μια πολύ χαμηλόφωνη, σχεδόν κρυφή, αλλαγή αυτής της έννοιας σε «αναπτυγμένο Σοσιαλισμό» άγνωστης διάρκειας χωρίς ποσοτικές δεσμεύσεις» (W. BRUS, Koeln-BRD 1986).
Λίγες μόνο μέρες μετά την απόφαση στο «22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (31 Οκτώβρη 1961) της απομάκρυνσης του ΣΤΑΛΙΝ από το Μαυσωλείο, η προδοτική φασιστική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ προχώρησε (10 Νοέμβρη 1961) στην προκλητικότατη για ΟΛΟΥΣ τους λαούς που πολέμησαν το φασισμό στη φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ της μετονομασίας του ΠΙΟ ένδοξου ΣΥΜΒΟΛΟΥ της καταστροφικής ΗΤΤΑΣ των Χιτλερικών στρατευμάτων «STALINGRAD» σε «VOLGOGRAD», αποκαλύπτοντας ετσι πράξη το φιλο-Χιτλερικό Ναζι-φασιστικό της πρόσωπο.
Όμως, παρά τα χονδροειδή ΨΕΥΔΗ των αστών ιδεολόγων, παλιών σοσιαλδημοκρατών, νέων Χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών και άλλων αντιμαρξιστών, το διεθνές προλεταριάτο, η εργατική τάξη και οι λαοί στα τέλη τις δεκαετίας του 1980, δηλ. το 1990-91 ΔΕΝ είδαν κανέναν «ολοκληρωμένο κομμουνισμό»(!): ΑΝΤΙΘΕΤΑ, γνώρισαν και έζησαν την αναπόφευκτη και πλήρη κατάρρευση και της ίδιας της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης ως κρατική οντότητα.
Η πορεία αυτή δείχνει-αποκαλύπτει ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ, ότι αυτό που δημαγωγικά διαφημίστηκε κατά κόρον, δεκαετίες ολόκληρες – μα ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ – απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγετες και τους όποιους άλλους οπορτουνιστές ως «πραγματικά υπαρκτός σοσιαλισμός»(!) ή «αναπτυγμένος σοσιαλισμός»(!) της Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990/91) ΔΕΝ είχε καμιά απολύτως σχέση με το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό της σταλινικής περιόδου, μα ήταν το ΑΚΡΙΒΩΣ αντίθετό του: ήταν ένας υπαρκτός παλινορθωμένος καπιταλισμός ιδιαίτερου τύπου, επειδή, μετά απ’ τους πρώτους μήνες του 1953, ΔΕΝ υπήρχε πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου και επιπλέον η σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση είχε ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ τέλη της δεκαετίας του 1950-αρχές της δεκαετίας του 1960.
Επομένως, αυτό που αναπόφευκτα κατέρρευσε το 1990-91 ΔΕΝ ήταν ο Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (1917-1953) άλλα ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της περιόδου των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ (1953-1990)
Η νέα Σοσιαλδημοκρατία των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ δεν πρόδωσε μόνο θεωρητικά-πρακτικά την Προλεταριακή Επανάσταση και το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, αλλά προκάλεσε πολύ μεγαλύτερη ζημιά στο διεθνές κομμουνιστικού κίνημα, σε σχέση με την παλιά παραδοσιακή Σοσιαλδημοκρατία, επειδή επιπλέον κατάστρεψε το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό στην Σοβιετική Ένωση και πρόδωσε των αντιφασιστικό απελευθερωτικό αγώνα των λαών ενάντια στο Χιτλερο-φασισμό με την φιλο-Χιτλερική πράξη της μετονομασίας του «STALINGRAD» σε «VOLGOGRAD», όπως προαναφέρθηκε, κατεδαφίζοντας ακόμα και αντιφασιστικά μνημεία.
Τέλος, αξίζει να προσεχθεί ιδιαίτερα και να σημειωθεί, ότι οι αντιδραστικοί ιδεολόγοι της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Αντίδρασης, της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, της νέας Χρουστσο-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατίας του «Κ»ΚΕ και διαφόρων άλλων οπορτουνιστών είχαν-έχουν την ίδια ΚΟΙΝΗ θέση: δηλ. ότι ως το 1990-91 υπήρχε δήθεν «σοσιαλισμός»(!) στη Σοβιετική Ένωση – κοινή θέση που απορρέει-συνδέεται με την κοινή ταξική τους αστική σκοπιά και τα στρατηγικά τους σχέδια διατήρησης και διαιώνισης του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος.
—
*) Ανάλογες περιπτώσεις αναζήτησης ιστορικής συνέχειας στο Εποικοδόμημα – κατά τη διάρκεια και μετά την ολοκλήρωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης – ήταν οι συνδέσεις με το αντιδραστικό παρελθόν και στις άλλες χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού, μεταξύ των οποίων και η Ανατολική Γερμανία (DDR) του αποστάτη ERICH HONECKER που γιόρτασε το 500 χρόνια του ΛΟΥΘΗΡΟΥ (1493-1546) («Ρ» 16 Γενάρη 1983, σελ. 14), που είχε ταχθεί κατά της μεγαλειώδους ένοπλης εξέγερσης των χωρικών μ’ επικεφαλής των επαναστάτη θεολόγο THOMAS MUENZER (1493-1525), αποσιωπώντας ότι η πανικόβλητη τρομαγμένη αστική τάξη πρόδωσε την επανάσταση, θέτοντας τη Μεταρρύθμισή του στην υπηρεσία της ηγεμονικής Φεουδαρχίας και επιπλέον επέδειξε ένα πρωτοφανές ταξικό μίσος, καλώντας τους ηγεμόνες και το σύνολο της φεουδο-αστικής Αντίδρασης να τιμωρήσουν με το πιο σκληρό και αγριότατο τρόπο τους εξεγερμένους χωρικούς: «ο καθένας που μπορεί ας τους μαχαιρώνει, ας τους χτυπάει και ας τους πνίγει φανερά ή κρυφά, όπως σκοτώνουν τα λυσσασμένα σκυλιά», καθιστώντας έτσι τον εαυτό του μ’ αυτή την εγκληματική-δολοφονική του έκκληση: ΣΥΜΜΕΤΟΧΟ, ΣΥΝΑΥΤΟΥΡΓΟ και ΣΥΝΕΝΟΧΟ των απίστευτων φρικαλεοτήτων αυτού του πρωτοφανούς αιματηρότατου αποτρόπαιου εγκλήματος της μεγάλης μαζικότατης σφαγής των Αγροτών το 1525.
Ήδη ο HONECKER είχε πρωτοστατήσει με τη δήλωση του 1980 να «εντάξει» το ΛΟΥΘΗΡΟ στην «προοδευτική κληρονομιά»(!) της DDR (είχε ήδη σ’ αυτή παλινορθωθεί ο καπιταλισμός). Ακόμα είχε προηγηθεί στη DDR των αποστατών ULBRICHT-HONECKER η αποκατάσταση του υπεραντιδραστικού γερμανικού Ρομαντισμού – μήτρα του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού. Η αποκατάστασή του επιχειρήθηκε στη “Leipziger Romantikkonferenz”(2-4 Ιούλη 1962), ακολούθησε η αποκατάσταση των WAGNER, NIETZSCHE και αργότερα HEIDEGGER, κλπ., με πρώτο το άνοιγμα, τον Απρίλη 1961, του NIETZSCHE-ARCHIV (Weimar-DDR) στους ιταλούς GIORGIO COLLI και MAZZINO MONTINARI για την έκδοση των «Απάντων» του υπεραντιδραστικού NIETZSCHE, πρόδρομου του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού, που εκδόθηκαν αργότερα στο Walter de Gruyter Verlag, Berlin-BRD (βλέπε περισσότερα: «Α» Απρίλης 2013 και Ιούλης-Αύγουστος 2019, κλπ.).
Μια δεκαετία μετά, το 1992, ο αποστάτης σοσιαλδημοκράτης Χρουστσοφικός ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΙΤΣΙΔΗΣ, παρουσιάζοντας στο «Ριζοσπάστη» (3 Μάη 1992, σελ. 29) το έργο του ΕΝΓΚΕΛΣ «Ο πόλεμος των Χωρικών» ΑΠΟΚΡΥΒΕΙ την παραπάνω αντιδραστικότατη στάση-θέση της δολοφονικής έκκλησης του ΛΟΥΘΗΡΟΥ, «ξεπλένοντας» τον έτσι και εξωραΐζοντάς τον, ΛΟΓΟΚΡΙΝΟΝΤΑΣ, προφανώς, τόσο τον ΕΝΓΚΕΛΣ που την παραθέτει, όσο και τον αστό δημοκράτη WILLHELM ZIMMERMANN (1807-1878) που κι’ αυτός την παραθέτει στο: “Der grosse deutsche Bauernkrieg” (σελ. 631-632, 1952 και 1989, Berlin-DDR). Αυτά είναι τα αντιμαρξιστικά «κατορθώματα» του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ και η θλιβερή κατάντια κάποιων, ευτυχώς ελάχιστων, παλιών αγωνιστών που εκφυλίστηκαν και προσκύνησαν το προδοτικό ρεύμα του Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, που κατέστρεψε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (1917-1953) στη Σοβιετική Ένωση και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.
Β. Οι ρεφορμιστές αντισταλινικοί ηγέτες των 4 κομμάτων της Χρουστσο-τροτσκιστικής Σοσιαλδημοκρατίας – λακέδες του μεγάλου Κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού – στη συνάντησή τους χρησιμοποίησαν κάποιες έννοιες και διατύπωσαν μια σειρά αντιμαρξιστικές απόψεις που ΔΕΝ έχουν καμία απολύτως σχέση με τις επαναστατικές αντιλήψεις των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ. Για να φανεί ότι βρίσκονται σε πλήρη αντιπαράθεση και ρήξη με τον επαναστατικό μαρξισμό, αποτελώντας ταυτόχρονα παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας, επιβάλλεται ένας σύντομος σχολιασμός τους:
1. Ο «μαρξισμός-λενινισμός» τους ΔΕΝ είναι εκείνος των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ και της Γ΄Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά εκείνος των ΤΙΤΟ-ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ χωρίς και ενάντια στο ΣΤΑΛΙΝ, δηλ. είναι ο γνωστός ο Χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) της ΧΡΟΥΣΤΣΟ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦΙΚΗΣ κατεύθυνσης, «μπολιασμένος» επιπλέον με τον αντεπαναστατικό τροτσκισμό, απ’ τα οποία καθοδηγούνται τα 4 ρεφορμιστικά κόμματα της νέας Χρουστσο-τροτσκιστικής Σοσιαλδημοκρατίας.
2. «Σοσιαλισμός» – «σοσιαλισμός-κομμουνισμός»: ΔΕΝ έχουν θεωρητικά καμία σχέση με τη μαρξιστική αντίληψη του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού και πρακτικά καμία απολύτως σχέση με το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό της Σοβιετικής Ένωσης των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (1917-1953). Είναι ένας «σοσιαλισμός»(!) χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, ενώ στον οικονομικό τομέα κυριαρχεί ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της περιόδου των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ (1953-1990-91), μ’ όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλιστικού συστήματος: ανώτατης και τελευταίας μορφής Εμπορευματικής παραγωγής: μέσα παραγωγής ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ – εργατική δύναμη ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ, κλπ., που λειτούργησε στη βάση των γνωστών αντικειμενικών οικονομικών νόμων αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος, συνοδευόμενος αναπόφευκτα απ’ όλα τα φαινόμενα του καπιταλισμού: οικονομικές κυκλικές κρίσεις υπερπαραγωγής, ανεργία, πληθωρισμός, «μαύρη αγορά», «σκιώδης οικονομία», στασιμότητα, κλοπή δημόσιας περιουσίας, κλπ., πλουτισμός της νέας «σοβιετο»-ρωσικής μπουρζουαζίας. Εμφάνιση και ανάπτυξη όλων των φαινόμενων της αστικής κοινωνίας στη Σοβ. Ένωση: σοβινισμός-εθνικισμός, αναβίωση θρησκειών κλπ. και όλες τις κοινωνικές πληγές: εγκληματικότητα, πορνεία, ναρκωτικά, κλπ., κλπ, (βλέπε περισσότερα εν συντομία για την περίοδο του παλινορθωμένου καπιταλισμού «Α» Φλεβάρης 2022, σελ. 3-4).
3. «Οικονομικές κρίσεις»: ΔΕΝ εννοούν τη μαρξιστική αντίληψη των καπιταλιστικών κυκλικών κρίσεων υπερπαραγωγής, αλλά διάφορες άλλες αστικο-ρεβιζιονιστικές θεωρίες («Κ»ΚΕ: «κρίσεις υπερσυσσώρευσης»(!)–H. Grossmann, κλπ.) και κριτική Γ. ΠΟΛΥΜΕΡΙΔΗ «ΚΟΜΕΠ», 2/2013, σελ. 165-169.
4. Γίνεται λόγος μόνο για «Εργατική εξουσία» και απουσιάζει παντελώς απ’ τις ομιλίες των 4 ρεφορμιστικών κομμάτων η έννοια της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, (δεν αναφέρεται ούτε καν για δημαγωγικούς λόγους εξαπάτησης της εργατικής τάξης).
5. «Αντεπανάσταση-καπιταλιστική παλινόρθωση» στη Σοβιετική ένωση: εννοούν ότι αυτή πραγματοποιήθηκε το 1990-91 ταυτόχρονα με την κατάρρευση-διάλυση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, ενώ ΑΝΤΙΘΕΤΑ η Χρουστσοφική-ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση και η ΕΝΑΡΞΗ της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση σημειώθηκαν τον Ιούλη 1953, όπως καταδείχτηκε παραπάνω.
6. «Διεθνές επαναστατικό κίνημα σε επαναστατική βάση»: εννοούν σε αντεπαναστατική ρεφορμιστική Χρουστσοφική-τροτσκιστική βάση.
7. «ενιαία επαναστατική στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος σε γραμμή ρήξης με το σύστημα του καπιταλισμού»: εννοούν τη δήθεν «ρήξη»(!)-ΑΠΑΤΗ, προφανώς με τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο»(!) της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας και του «20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ» (Φλεβάρης 1956).
8. «μέτωπο ενάντια στον εθνικισμό … στον ρατσισμό και τον φασισμό»: Η χρουστσοφικο-τροτσκιστική κατεύθυνση ΔΕΝ έχει μέτωπο ούτε ενάντια στον εθνικισμό, ρατσισμό και φασισμό, επειδή η ηγετική ομάδα του «Κ»ΚΕ κυριαρχείται η ίδια από εθνικιστικές, ρατσιστικές απόψεις (Παπαρήγα-Κουτσούμπας-Παφίλης-Κανέλλη) ούτε μέτωπο κατά του φασισμού, επειδή παρουσιάζει μόνιμα το αντιδραστικό κόμμα της ΝΔ ως «δημοκρατικό κόμμα»(!), ενώ αυτό είναι ένα φασιστικό κόμμα με τη γνωστή ισχυρή Ναζι-φασιστική πτέρυγα (Βορίδης-Πλεύρης-Γεωργιάδης, κλπ.). Ακόμα ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ εκφράζουν: η ελληνική σημαία στον Περισσό και το «Πατριδογνωμόνιο» της Κανέλλη (θρησκόληπτη εθνικίστρια) στο «Ριζοσπάστη» με το χάρτη της Ελλάδας (= «θαυμαστή εθνικιστική κληρονομιά δανεισμένη απ’ τη “ΧΩΡΑ”του φίλου της εκατομμυριούχου Γ. ΤΡΑΓΚΑ). Επίσης είναι γνωστή η ΚΟΙΝΗ ακρότατη εθνικιστική στάση με: «ΧΑ»-ΝΔ-ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, κλπ. κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών άρνησης της εξομάλυνσης των σχέσεων με τη γειτονική χώρα, αλλά και εθνικιστική στάση απέναντί σ’ άλλες χώρες. Μόνιμη συνεργασία με την αντιδραστική Κυβέρνηση Μητσοτάκη του φασιστικού κόμματος ΝΔ, ακόμα και ψήφιση του αντιδραστικού νόμου περί «ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟΥ» με το «ΠΑΡΩΝ»(!) του «Κ»ΚΕ («Ρ» 24-25/4/2021, σελ. 19) (ψηφίστηκε μόνο από ΝΔ-«Κ»ΚΕ).
9. Και το τροτσκιστικό ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ: «ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος βρίσκεται στη φάση του ιμπεριαλισμού»(!) (ΜΕΞΙΚΟ)δηλ. «ΟΛΕΣ»(!) οι σημερινές καπιταλιστικές χώρες είναι «ιμπεριαλιστικές», όπως Ελλάδα κλπ., αλλά και η διαμελισμένη και υπό τουρκική κατοχή Κύπρος, η Μάλτα, τα νησιά Σολομώντα, κλπ. Τέτοιες ΑΦΘΑΣΤΕΣ ΠΑΛΑΒΡΕΣ μόνο οι Χρουτσοφικο-Τροτσκιστές ηγέτες των 4 κομμάτων είναι σε θέση να ξεφουρνίζουν.
Τα Χρουστσοφικά-τροτσκιστικά-σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν τους παρακάτω κύριους στόχους:
1) Αύξηση των ψήφων στα αστικά κοινοβούλια για να λειτουργεί το «κοινοβουλευτικό παιχνίδι», με τη χρηματοδότηση του αστικού κράτους από τους φόρους των λαών.
2) Διάσπαση της εργατικής τάξης – κύρια κοινή γραμμή της παλιάς και της νέας σοσιαλδημοκρατίας.
3) Ρεφορμιστική γραμμή «ταξικής συνεργασίας» αντί της επαναστατικής Προλεταριακής ταξικής πάλης.
4) Εγκλωβισμός της εργατικής τάξης και των λαών σε ρεφορμιστική κατεύθυνση για την εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων του μεγάλου Κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.
5) Εγκλωβισμός και ενσωμάτωση του Προλεταριάτου, της εργατικής τάξης και των λαών για την παρεμπόδιση και τελικά τη ματαίωση της βίαιης-ένοπλης Προλεταριακής Επανάστασης-συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής-εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου.
6) Και τα 4 ρεφορμιστικά κόμματα αγωνίζονται a la KAUTSKY για τη διατήρηση και διαιώνιση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος, εμφανίζοντας τις ρεφορμιστικές απόψεις τους ως “μαρξιστικές”(!), παραπλανώντας έτσι και εξαπατώντας την εργατική τάξη.
Δηλαδή κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια όπως και ο αποστάτης Δάσκαλός τους KARL KAUTSKY, ηγέτης της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας (επιμένοντας μάλιστα ως τα βαθιά γεράματά του), όπως μας πληροφορεί ο ίδιος στο τέλος του Προλόγου της ογκώδους δίτομης Βίβλου του ρεφορμισμού (περίπου 2.000 σελίδες) «Die materialistische Geschichtsauffassung» (Berlin 1927), σελ. XV γράφοντας: «έθεσα στο έργο μου το καθήκον, να προωθήσω την απελευθέρωση της εργαζόμενης ανθρωπότητας» (Wien, September 1927), υπονοώντας στην πραγματικότητα, προφανώς, τη διαιώνιση του καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Το «θεάρεστο» αυτό έργο του KAUTSKY για τη σωτηρία του Κεφαλαίου συνεχίζουν σήμερα οι μαθητές του σοσιαλδημοκράτες των 4 κομμάτων.
Τέλος, παρόλο που το τελευταίο έργο του είναι ένας απέραντος ωκεανός, πλούσιος σε αστικές-ιδεαλιστικές, δεξιές οπορτουνιστικές απόψεις και πληθώρα αποσπασμάτων των ΜΑΡΧ-ΕΝΓΚΕΛΣ, ο KAUTSKY δεν παρέλειψε ούτε δίστασε να αυτοδιαφημίζεται σ’ αυτό ως «μαρξιστής»(!) (ΙΙ Band,σελ.629: “unter uns Marxisten” (=-μεταξύ μας οι μαρξιστές),σελ. 693: “Selbst wir Marxisten“ (=ακόμα και εμείς οι μαρξιστές) κλπ. κλπ. Μ’ αυτή την ευκαιρία ας αναφερθεί, ότι πέραν του «πλούτου» απόψεων, στο τελευταίο αυτό έργο του δίνεται συγκεντρωμένο και το σύνολο των “φιλοσοφικών” γνώσεών του, σύνολο που χαρακτηρίζεται από ελάχιστη φιλοσοφική κατάρτιση, κάτι που δεν είναι ευρύτερα γνωστό. Το έχει όμως ο ίδιος ομολογήσει παλιότερα σε γράμμα του (22. Mai 1898) στον PLECHANOFF, που δόθηκε πολύ αργότερα απ’τον ίδιο τον KAUTSKY στη δημοσιότητα, στο:“Der Kampf”, Jahrgang 18,1/Jaenner 1925, Wien, σελ. 2: «η φιλοσοφία δεν ήταν ποτέ η ισχυρή μου πλευρά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου