Georgi Dimitrow
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
Τελικός λόγος στο 2ο σημείο της ημερήσιας διάταξης του 7ου παγκόσμιου Συνέδριου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 13 Αυγούστου 1935
Συνέχεια από το προηγούμενο
Δε φτάνει να έχουμε σωστή γραμμή
Σύντροφοι! Η επεξεργασία της σωστής γραμμής είναι φυσικά το βασικό για την Κομμουνιστική Διεθνή και για κάθε τμήμα της. Αλλά η σωστή γραμμή μόνο δε φτάνει για τη συγκεκριμένη καθοδήγηση της ταξικής πάλης.
Γι' αυτό, χρειάζεται η εκπλήρωση μιας σειράς προϋποθέσεων και κυρίως των παρακάτω:
Πρώτο, να εξασφαλίζουμε οργανωτικά την εκτέλεση των παρμένων αποφάσεων σε ολόκληρη την πραχτική δουλειά, να ξεπερνάμε αποφασιστικά όλα τα εμπόδια που παρεμβάλλονται. Αυτό που ο σύντροφος Στάλιν είπε στο 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Μπ.) για τις προϋποθέσεις της εκτέλεσης της κομματικής γραμμής, μπορεί και πρέπει να ισχύει πέρα για πέρα και για τις αποφάσεις που πρόκειται να πάρει το Συνέδριό μας:
“Μερικοί πιστεύουν, ότι φτάνει να επεξεργαστούμε τη σωστή κομματική γραμμή, να τη διακηρύξουμε στα πέρατα του κόσμου, να τη διατυπώσουμε με τη μορφή γενικών θέσεων και αποφάσεων και να την αποδεχτούμε ομόφωνα, για να έρθει η νίκη από μόνη της, ας πούμε αυτόματα. Αυτό φυσικά δεν είναι σωστό. Είναι μεγάλο λάθος. Έτσι μπορούν να σκέφτονται μόνο αδιόρθωτοι γραφειοκράτες και γραμματικοί... Οι καλές αποφάσεις και διακηρύξεις για τη γενική γραμμή του Κόμματος είναι μόνον η αρχή, γιατί σε τελευταία ανάλυση σημαίνουν επιθυμία για νίκη, κι όχι την ίδια τη νίκη. Αφού δοθεί η σωστή γραμμή, αφού βρεθεί η σωστή λύση του προβλήματος, η επιτυχία της υπόθεσης εξαρτιέται από την οργανωτική δουλειά, από την οργάνωση του αγώνα για την εφαρμογή της κομματικής γραμμής, από τη σωστή επιλογή των ανθρώπων, από τον έλεγχο πάνω στην εχτέλεση των αποφάσεων των καθοδηγητικών οργάνων. Αν λείπει αυτό, υπάρχει κίνδυνος να υποστούν οι σωστές αποφάσεις σοβαρή ζημιά. Ακόμη περισσότερο: Αφού δοθεί η σωστή πολιτική γραμμή, η οργανωτική δουλειά αποφασίζει για τα πάντα, και για το μέλλον της ίδιας της πολιτικής γραμμής – την εφαρμογή της ή την αποτυχία της”(I.W.Stalin: Werke Bd. 13, σελ. 324, Berlin-DDR 1955)
Στα σημαντικά αυτά λόγια του συντρόφου Στάλιν, που πρέπει να γίνουν κατευθυντήρια γραμμή ολόκληρης της δουλειάς των κομμάτων μας, δε χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η ικανότητα, να κάνουμε τις αποφάσεις της Κομιντέρν και των τμημάτων της αποφάσεις των πιο πλατειών μαζών. Αυτό είναι ακόμη πιο απαραίτητο τώρα, που βρισκόμαστε μπροστά στο καθήκον της δημιουργίας του Ενιαίου Μετώπου του προλεταριάτου και του τραβήγματος των πιο πλατειών λαϊκών μαζών στο αντιφασιστικό Λαϊκό Μέτωπο. Η πολιτική ιδιοφυΐα και η ιδιοφυΐα στα ζητήματα ταχτικής του Λένιν και του Στάλιν2) φαίνεται καλύτερα και καθαρότερα στην επιτήδεια μαστοριά τους να οδηγούν τις μάζες με βάση την ίδια τους την πείρα στην κατανόηση της σωστής γραμμής και των συνθημάτων του Κόμματος. Αν παρακολουθήσει κανείς ολόκληρη την ιστορία του μπολσεβικισμού, αυτό το τόσο πλούσιο θησαυροφυλάκιο της πολιτικής στρατηγικής και ταχτικής του επαναστατικού εργατικού κινήματος, θα πειστεί, ότι οι μπολσεβίκοι ποτέ δεν αντικατέστησαν τις μέθοδες καθοδήγησης των μαζών με τις μέθοδες καθοδήγησης του κόμματος.
Ο σύντροφος Στάλιν επισήμανε μια ιδιομορφία της ταχτικής των ρώσων μπολσεβίκων την εποχή της προετοιμασίας του Οχτώβρη, ότι δηλαδή ήξεραν να καθορίζουν σωστά εκείνους τους δρόμους και τρόπους, που οδηγούν τις μάζες με φυσικό τρόπο στα συνθήματα του Κόμματος, στο “κατώφλι της επανάστασης” της ίδιας, βοηθώντας τες να κατανοήσουν, να εξετάσουν και να γνωρίσουν την ορθότητα των συνθημάτων αυτών βάσει της ίδιας τους της πείρας. Ότι αυτοί δεν έμπλεκαν την καθοδήγηση του Κόμματος με την καθοδήγηση των μαζών, ότι έβλεπαν ξεκάθαρα τη διαφορά ανάμεσα στην καθοδήγηση του πρώτου και την καθοδήγηση του δεύτερου είδους και με τον τρόπο αυτό επεξεργάστηκαν την ταχτική όχι μόνο σαν την επιστήμη της καθοδήγησης του Κόμματος, αλλά και της καθοδήγησης των εκατομμυρίων εργαζομένων μαζών.
Παραπέρα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας, ότι είναι αδύνατο να γίνουν οι αποφάσεις μας χτήμα των πλατειών μαζών, αν εμείς δε μάθουμε να μιλάμε σε μια κατανοητή στις μάζες γλώσσα. Δεν ξέρουμε πάντα να μιλάμε απλά, συγκεκριμένα, με εικόνες, που να είναι γνωστές και κατανοητές στις μάζες. Ακόμη δεν μπορούμε να παραιτηθούμε από αφηρημένες φόρμουλες που μάθαμε απ' έξω. Πραγματικά, κοιτάξτε τις προκηρύξεις μας, τις εφημερίδες, τις αποφάσεις και θέσεις μας, και θα δείτε, ότι συχνά είναι διατυπωμένες σε μια τέτοια γλώσσα, είναι γραμμένες τόσο δύσκολα, που είναι δυσκολονόητες ακόμη και για στελέχη των κομμάτων μας, για να μη μιλήσουμε για τους απλούς εργάτες.
Αν σκεφτούμε, σύντροφοι, ότι οι εργάτες, που μοιράζουν και διαβάζουν τις προκηρύξεις αυτές, ιδιαίτερα στις φασιστικές χώρες ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους, τότε θα γίνει ακόμη πιο φανερό ,ότι πρέπει να γράφουμε σε μια κατανοητή γλώσσα στις μάζες, ώστε να μην είναι μάταιες οι θυσίες που προσφέρουν.
Σε όχι μικρότερο βαθμό, ισχύει αυτό και για την προφορική αγκιτάτσια και προπαγάνδα. Από αυτή την άποψη, πρέπει να παραδεχτούμε ανοιχτά, ότι συχνά οι φασίστες είναι πιο επιδέξιοι και πιο ευέλικτοι από ό,τι πολλοί από τους συντρόφους μας.
Θυμάμαι για παράδειγμα μια συγκέντρωση ανέργων στο Βερολίνο, πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Ήταν την εποχή της δίκης ενάντια στους γνωστούς απατεώνες και τυχοδιώκτες αδελφούς Σκλάρεκ, που τράβαγε αρκετούς μήνες. Ο εθνικοσοσιαλιστής ομιλητής που εμφανίστηκε στη συγκέντρωση, εκμεταλλεύτηκε τη δίκη αυτή για τους δημαγωγικούς σκοπούς του. Επισήμανε την περίπτωση απάτης, τις δωροδοκίες και άλλες παλιοδουλειές, που έκαναν οι αδελφοί Σκλάρεκ. Τόνισε, ότι η δίκη ενάντιά τους κρατάει μήνες, υπολόγισε, πόσες εκατοντάδες χιλιάδες μάρκα κόστισε ήδη στο γερμανικό λαό, και ανάμεσα στα δυνατά χειροκροτήματα των παρισταμένων, δήλωσε, ότι τέτοιους ληστές, όπως είναι οι Σκλάρεκ, πρέπει να τους εκτελούμε χωρίς πολλά λόγια και τα λεφτά που ξοδεύτηκαν για τη δίκη, να τα δίνουμε στους ανέργους. Τότε σηκώνεται πάνω ένας κομμουνιστής και ζητάει το λόγο. Ο πρόεδρος αρνείται στην αρχή, αλλά κάτω από την πίεση των παρισταμένων, που ήθελαν να ακούσουν τον κομμουνιστή, αναγκάζεται να του δώσει το λόγο. Όταν ανέβηκε ο κομμουνιστής στο βήμα, όλοι οι παριστάμενοι ήταν περίεργοι να ακούσουν, τι θα πει ο κομμουνιστής ομιλητής. Και τι είπε λοιπόν;
“Σύντροφοι”, είπε με δυνατή και τρανταχτή φωνή, “μόλις τελείωσε η Ολομέλεια της Κομμουνιστικής Διεθνούς τη συνεδρίασή της. Αυτή κατέδειξε το δρόμο για τη σωτηρία της εργατικής τάξης. Το κύριο καθήκον που μας θέτει, σύντροφοι, είναι η “κατάχτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης”. Η Ολομέλεια τόνισε, ότι το κίνημα των ανέργων πρέπει να πολιτικοποιηθεί. Η Ολομέλεια μας καλεί να το ανεβάσουμε σε ένα ανώτερο επίπεδο...” Και πάνω σ' αυτό το πνεύμα μίλησε ο ομιλητής παραπέρα, προφανώς πιστεύοντας, ότι “εξηγούσε” τις πραγματικές αποφάσεις της Ολομέλειας.
Μπορούσε ένας τέτοιος λόγος να ενθουσιάσει τους άνεργους; Μπορούσε να τους ικανοποιήσει το γεγονός, ότι θέλουμε πρώτα να τους πολιτικοποιήσουμε και ύστερα να τους κινητοποιήσουμε, για να ανεβάσουμε το κίνημά τους σε ένα ανώτερο επίπεδο;
Καθόμουν σε μια γωνιά και παρατηρούσα με θλίψη, πώς οι παριστάμενοι άνεργοι, που τόσο ήθελαν να ακούσουν τον κομμουνιστή, για να μάθουν από αυτόν, τι να κάνουν συγκεκριμένα, άρχισαν να χασμούριονται και να δείχνουν φανερά την απογοήτευσή τους. Και δεν παραξενεύτηκα καθόλου, όταν ο πρόεδρος αφαίρεσε τελικά βίαια, χωρίς καμιά διαμαρτυρία από την πλευρά των συγκεντρωμένων, το λόγο από τον ομιλητή μας…
Δεν πρόκειται δυστυχώς για μεμονωμένη περίπτωση στην αγκιτάτσια μας. Τέτοιες περιπτώσεις δεν υπήρχαν μόνο στη Γερμανία. Σύντροφοι, να διαφωτίζουμε έτσι, σημαίνει να διαφωτίζουμε ενάντια σε εμάς τους ίδιους. Είναι καιρός να τελειώνουμε πια μια και καλή με τέτοιες – με την άδειά σας – παιδαριώδεις μεθόδους διαφώτισης, για να μη χρησιμοποιήσω καμιά βαρύτερη λέξη. Στη διάρκεια της εισήγησής μου, ο πρόεδρος, σύντροφος Κουούσινεν, πήρε από την αίθουσα συνεδριάσεων ένα χαρακτηριστικό γράμμα, που απευθυνότανε σε μένα. Θα' θελα να σας το διαβάσω:
“Σας παρακαλώ, να θίξετε στο λόγο σας στο Συνέδριο ένα ζήτημα, δηλ. στο μέλλον να γράφονται όλες οι αποφάσεις της Κομιντέρν έτσι, που να μην τις καταλαβαίνουν μόνο διαπαιδαγωγημένοι κομμουνιστές, αλλά οποιοσδήποτε εργαζόμενος, χωρίς καμιά διαπαιδαγώγηση, να είναι σε θέση, όταν διαβάζει τα ντοκουμέντα της Κομιντέρν, να καταλαβαίνει αμέσως τι θέλουν οι κομμουνιστές και τι καλό φέρνει ο κομμουνισμός στην ανθρωπότητα. Αυτό το ξεχνούν μερικοί κομματικοί ηγέτες. Πρέπει να τους το υπενθυμίζουμε, και μάλιστα αρκετά επίμονα. Καθώς και ότι η διαφώτιση πάνω στον κομμουνισμό πρέπει να γίνεται σε κατανοητή γλώσσα”.
Δεν ξέρω ποιος ακριβώς είναι ο συντάχτης αυτού του γράμματος. Δεν αμφιβάλλω όμως ότι ο σύντροφος αυτός με το γράμμα του εκφράζει τη γνώμη και την επιθυμία εκατομμυρίων εργατών. Πολλοί σύντροφοι πιστεύουν, ότι τόσο πιο καλά κάνουν την αγκιτάτσια και την προπαγάνδα, όσο πιο πολύ χρησιμοποιούν πομπώδη λόγια, ακατανόητες στις μάζες φόρμουλες και θέσεις, ξεχνώντας, ότι ακριβώς οι μεγαλύτεροι ηγέτες και θεωρητικοί της εργατικής τάξης της εποχής μας, ο Λένιν και ο Στάλιν, έγραφαν και μιλούσαν πάντα σε μια, σε πολύ μεγάλο βαθμό, κατανοητή στις πλατειές μάζες γλώσσα.
Ο καθένας από μας πρέπει να κάνει πραγματικά δικό του τον παρακάτω στοιχειώδη κανόνα σα νόμο, σα μπολσεβίκιο νόμο:
Όταν γράφεις ή μιλάς, πρέπει πάντα να σκέφτεσαι τον απλό εργάτη, που πρέπει να σε καταλάβει, να πιστέψει στο κάλεσμά σου και να σε ακολουθήσει με προθυμία! Πρέπει να σκέφτεσαι, για ποιον γράφεις και σε ποιον μιλάς.
Για τα στελέχη
Σύντροφοι! Οι καλύτερες αποφάσεις μας θα μείνουν στα χαρτιά, αν δεν έχουμε ανθρώπους που να ξέρουν να τις εφαρμόσουν στην πράξη. Δυστυχώς, όμως, πρέπει να κάνω τη διαπίστωση, ότι ένα από τα πιο σπουδαία ζητήματα, το ζήτημα των στελεχών, έμεινε σχεδόν απαρατήρητο στο Συνέδριό μας.
Πάνω στην έκθεση δράσης της Ε.Ε. Της Κ.Δ.συζητήσαμε εφτά μέρες, μίλησαν πολλοί ομιλητές από διάφορες χώρες, αλλά μόνο μερικοί είπαν ίσα – ίσα δυο λόγια γι’ αυτό το εξαιρετικά σπουδαίο ζήτημα των Κομμουνιστικών Κομμάτων και του εργατικού κινήματος. Τα Κόμματά μας στην πραχτική τους δεν κατανόησαν ακόμη, ότι το αποφασιστικό, είναι οι άνθρωποι, τα στελέχη. Δεν έμαθαν, όπως μας διδάσκει ο σύντροφος Στάλιν, να ανατρέφουν τα στελέχη “όπως ένας κηπουρός το αγαπημένο του οπωροφόρο δέντρο, να εκτιμούν τους ανθρώπους, να εκτιμούν κάθε εργατική δύναμη, που είναι ικανή να ωφελήσει την κοινή μας υπόθεση”.
Η περιφρονητική αναφορά στο ζήτημα των στελεχών είναι ακόμη πιο απαράδεχτη, όταν χάνουμε συνέχεια ένα μέρος των πολυτιμότερων στελεχών μας μέσα στον αγώνα. Γιατί εμείς δεν είμαστε επιστημονικός σύλλογος, αλλά ένα αγωνιστικό κίνημα, που βρίσκεται συνέχεις μέσα στη φωτιά. Τα πιο ενεργητικά, τα πιο θαρραλέα, τα πιο αποφασιστικά στοιχεία σε μας, είναι στις πρώτες γραμμές. Ο εχθρός ακριβώς αυτά κυνηγάει, τους αγωνιστές των πρώτων γραμμών, τους δολοφονεί, τους ρίχνει στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους βασανίζει απάνθρωπα, ιδιαίτερα στις φασιστικές χώρες. Αυτό καθιστά ιδιαίτερα επείγουσα ανάγκη, τη συνεχή συμπλήρωση, την ανατροφή, τη διαπαιδαγώγηση νέων στελεχών, καθώς και τη φροντισμένη διαφύλαξη των υπαρχόντων στελεχών.
Το ζήτημα των στελεχών αποχτάει ακόμη ιδιαίτερη οξύτητα, επειδή, κάτω από την επιρροή μας, αναπτύσσεται το κίνημα του Ενιαίου Μετώπου, που αναδείχνει πολλές χιλιάδες νέους προλετάριους αχτιβιστές.
Επί πλέον, στις γραμμές των Κομμάτων μας μπαίνουν μόνο νέα επαναστατικά στοιχεία, εργάτες που επαναστατικοποιούνται και που ποτέ πρωτύτερα δεν είχαν πάρει μέρος στο πολιτικό κίνημα. Σε μας προσχωρούν, συχνά, πρώην μέλη και στελέχη των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Αυτά τα νέα στελέχη απαιτούν μια ιδιαίτερη προσοχή, πριν απ’ όλα στα παράνομα Κόμματα, ακόμη περισσότερο επειδή αυτά τα θεωρητικά λίγο δοκιμασμένα στελέχη, όχι σπάνια, σκοντάφτουν στην πραχτική τους δουλειά και μάλιστα σε σοβαρά πολιτικά προβλήματα, που πρέπει μόνα τους να λύσουν.
Το πρόβλημα της σωστής πολιτικής πάνω στο ζήτημα των στελεχών, είναι το πιο επίκαιρο πρόβλημα για τα Κόμματά μας, καθώς και για τους συλλόγους της νεολαίας, και για όλες τις μαζικές οργανώσεις, ολόκληρο το επαναστατικό εργατικό κίνημα.
Σε τι συνίσταται η σωστή πολιτική πάνω στο ζήτημα των στελεχών;
Πρώτο, επιβάλλεται να γνωρίζει κανείς τους ανθρώπους. Κατά κανόνα στα Κόμματά μας δε γίνεται συστηματική μελέτη των στελεχών. Μόλις τώρα τελευταία σημειώθηκαν ορισμένες επιτυχίες πάνω στο ζήτημα αυτό από τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Γαλλίας και της Πολωνίας και στην ανατολή από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας. Στον καιρό του – πριν από την παρανομία – καταπιάστηκε και το Κ.Κ. Γερμανίας με τη μελέτη των στελεχών του. Και η πείρα αυτών των Κομμάτων έδειξε, ότι δεν χρειαζόταν άλλο παρά να καταπιαστεί κανείς με τη μελέτη των ανθρώπων για να ανακαλύψει ανθρώπους που πριν δεν είχε προσέξει. Από την άλλη μεριά, άρχισαν τα Κόμματα να εκκαθαρίζονται από ξένα, ιδεολογικά και πολιτικά, βλαβερά στοιχεία. Φτάνει να θυμηθούμε την περίπτωση των Σελόρ και Μπαρμέ στη Γαλλία, που όταν τους έβαλαν κάτω από μπολσεβίκικο φακό, ξεσκεπάστηκαν σαν πράχτορες του ταξικού εχθρού και διώχτηκαν από το Κόμμα. Στην Πολωνία και την Ουγγαρία η επανεξέταση των στελεχών διευκόλυνε το ξεσκέπασμα της φωλιάς των χαφιέδων, που κρυβόταν με επιμέλεια.
Δεύτερο, είναι απαραίτητη η σωστή προώθηση των στελεχών. Η προώθηση δεν επιτρέπεται να είναι τυχαία, αλλά πρέπει να γίνεται στα πλαίσια των κανονικών καθηκόντων του Κόμματος. Είναι κακό να γίνεται η προώθηση αποκλειστικά και μόνο από στενούς κομματικούς υπολογισμούς, χωρίς να λαβαίνετε υπόψη, αν ο συγκεκριμένος κομμουνιστής που πρόκειται να προωθηθεί, είναι δεμένος με τις μάζες. Στην προώθηση πρέπει να λαβαίνετε υπόψη και η καταλληλότητα του κομματικού μέλους για αυτή ή την άλλη κομματική λειτουργία, όπως και η δημοτικότητα του ατόμου που πρόκειται να προωθηθεί. Στα Κόμματα έχουμε παραδείγματα προώθησης που είχαν εξαιρετικά αποτελέσματα. Στο προεδρείο του συνεδρίου μας, για παράδειγμα, είναι η ισπανίδα κομμουνίστρια Ντολόρες. Πριν από δυο χρόνια δούλευε σε κατώτερες κομματικές οργανώσεις. Στις πρώτες κιόλας συγκρούσεις με τον ταξικό εχθρό αποδείχτηκε λαμπρή αγκιτατόρισσα και αγωνίστρια, Αργότερα, όταν εκλέχτηκε για την ηγεσία του Κόμματος, αποδείχτηκε σαν ένα από τα καλύτερα μέλη του.
Θα μπορούσα να αναφέρω μια σειρά παρόμοιες περιπτώσεις και σε μερικές άλλες χώρες. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, η ανάδειξη γίνεται ανοργάνωτα, τυχαία και γι’ αυτό όχι πάντα σωστά. Μερικές φορές γίνονται καθοδηγητές ψευτο - διανοούμενοι, θεωρητικολόγοι, πολυλογάδες, που πραγματικά βλάφτουν την υπόθεσή μας.
Τρίτο, είναι απαραίτητο να χρησιμοποιούμε επιδέξια τα στελέχη. Πρέπει να ξέρει κανείς να βρίσκει τις πολύτιμες ιδιότητες του κάθε αχτιβίστα χωριστά και να τις αξιοποιεί με σωστό τρόπο. Ιδανικοί άνθρωποι δεν υπάρχουν. Πρέπει κανείς να παίρνει τους ανθρώπους, όπως είναι, και να διορθώνει τις ελλείψεις και τις αδυναμίες τους. Στα Κόμματά μας έχουμε τρανταχτά παραδείγματα λαθεμένης χρησιμοποίησης καλών, τίμιων κομμουνιστών που θα μπορούσαν να ωφελήσουν πολύ, αν τους τοποθετούσε κανείς σε μια δουλειά που να τους ταιριάζει καλύτερα.
Τέταρτο, είναι απαραίτητο να κατανέμουμε σωστά τα στελέχη. Πριν απ’ όλα είναι απαραίτητο, στις βασικές θέσεις του κινήματος να βρίσκονται άνθρωποι ικανοί, που να έχουν επαφή με τις μάζες και που να προέρχονται από αυτές, που να έχουν πρωτοβουλία και σταθερότητα. Είναι απαραίτητο, στα μεγάλα κέντρα να βρίσκεται ένας ανάλογος αριθμός τέτοιων αχτιβιστών. Στις καπιταλιστικές χώρες δεν είναι εύκολο πράγμα η μετακίνηση των στελεχών από έναν τόπο σε άλλο. Αυτή η δουλειά σκοντάφτει εδώ, σε πολλά εμπόδια και δυσκολίες, ανάμεσα στα άλλα και σε ζητήματα υλικής φύσης, σε οικογενειακά, κλπ. Αυτές είναι δυσκολίες, που πρέπει κανείς να λάβει υπόψη του και να τις ξεπεράσει με ανάλογο τρόπο, πράγμα όμως που δε συμβαίνει συνήθως σε μας καθόλου.
Πέμπτο, είναι απαραίτητο να βοηθάμε συστηματικά τα στελέχη. Αυτή η βοήθεια έγκειται στην πιο προσεχτική καθοδήγηση, σε συντροφικό έλεγχο, στην άρση των ελλείψεων και των λαθών, στη συγκεκριμένη καθημερινή καθοδήγηση των στελεχών.
Έκτο, είναι απαραίτητο να φροντίζουμε εμείς για τη συντήρηση των στελεχών. Πρέπει κανείς να ξέρει, να αλλάζει έγκαιρα τα στελέχη, να τα αντικαθιστά με νέα, όταν το απαιτούν οι συνθήκες. Κυρίως στα παράνομα Κόμματα, πρέπει να απαιτούμε την πιο αυστηρή ευθύνη της καθοδήγησης για τη συντήρηση των στελεχών. Η σωστή συντήρηση των στελεχών προϋποθετει, ακόμη, και την πιο σοβαρή ανάπτυξη της συνωμοτικότητας μέσα στο Κόμμα. Σε μερικά από τα Κόμματά μας, πολλοί σύντροφοι νομίζουν ότι όταν το Κόμμα αλλάξει απλώς σχηματικά και τυπικά, είναι κιόλας έτοιμο για την παρανομία. Πληρώσαμε ακριβά, το ότι αρχίσαμε την αλλαγή μετά το πέρασμα στην παρανομία, κάτω από τα άμεσα, σκληρά χτυπήματα του εχθρού. Θυμηθείτε, πόσο ακριβά πλήρωσε το Κ.Κ. Γερμανίας το πέρασμα στην παρανομία! Αυτή η εμπειρία πρέπει να είναι μια σοβαρή προειδοποίηση, για όλα εκείνα τα Κόμματά μας, που σήμερα είναι ακόμη νόμιμα, που αύριο όμως μπορεί να χάσουν τη νομιμότητά τους. Μόνο μια σωστή πολιτική στο ζήτημα των στελεχών, θα δώσει στα Κόμματά μας τη δυνατότητα να αναπτύξουν και να αξιοποιήσουν όσο γίνεται περισσότερο τις δυνάμεις των τωρινών στελεχών, και να αντλήσουν από την πελώρια δεξαμενή του μαζικού κινήματος νέα, άξια και δραστήρια στελέχη.
Ποια είναι τα βασικά κριτήρια, που πρέπει να μας καθοδηγούν στην επιλογή των στελεχών;
Πρώτο: ολοκληρωτική αφοσίωση στην υπόθεση της εργατικής τάξης, πίστη στο Κόμμα, δοκιμασμένη σε αγώνες, μπροστά στο δικαστήριο, μπροστά στον ταξικό εχθρό.
Δεύτερο: στενή επαφή με τις μάζες. Να νοιάζεται κανείς για τα ενδιαφέροντα των μαζών, να γνωρίζει τις διαθέσεις και τις ανάγκες τους. Το κύρος των ηγετών των κομματικών μας οργανώσεων πρέπει να βασίζεται πριν απ’ όλα στο ότι η μάζα βλέπει σ' αυτούς τους αρχηγούς της, στο ότι είναι πεισμένη από την ίδια της την πείρα για την ικανότητά τους να είναι ηγέτες, για την αποφασιστικότητά τους και το ολοκληρωτικό τους δόσιμο στον αγώνα.
Τρίτο: η ικανότητα να προσανατολίζεται κανείς μόνος του σε κάθε κατάσταση, και να μην αποφεύγει τις ευθύνες για παρμένες αποφάσεις. Δεν είναι ηγέτης αυτός που φοβάται να πάρει μιαν ευθύνη. Δεν είναι μπολσεβίκος, αυτός που δεν ξέρει να πάρει μια πρωτοβουλία, αυτός που κρίνει έτσι μόνο: “Θα κάνω αυτό που μου λένε”. Πραγματικός μπολσεβίκος ηγέτης είναι μόνον εκείνος, που δεν τα χάνει στις στιγμές της ήττας, που δεν το παίρνει επάνω του στις στιγμές της επιτυχίας, που δείχνει στη εχτέλεση των αποφάσεων ακλόνητη σταθερότητα. Τα στελέχη αναπτύσσονται και αντρώνονται καλύτερα, όταν βρεθούν μπροστά στην ανάγκη να αποφασίσουν μόνα τους συγκεκριμένα αγωνιστικά καθήκοντα και να έχουν συνείδηση ολόκληρης της ευθύνης.
Τέταρτο: πειθαρχία και μπολσεβίκικο ατσάλωμα και στον αγώνα ενάντια στον ταξικό εχθρό και στην αδιάλλακτη στάση απέναντι σ' όλες τις παρεκκλίσεις από τη γραμμή του μπολσεβικισμού.
Πρέπει, σύντροφοι, να τονίσουμε την αναγκαιότητα αυτών των προϋποθέσεων για τη σωστή επιλογή των στελεχών ακόμη περισσότερο, επειδή στην πράξη πολύ συχνά προτιμιέται ένας σύντροφος, που, για παράδειγμα, μπορεί και γράφει ωραία, που μπορεί και μιλάει ωραία, αλλά, όμως, δεν είναι άνθρωπος της πράξης και δεν αξίζει για τον αγώνα, από ένα άλλο σύντροφο που ίσως να μη μπορεί να γράφει και να μιλάει τόσο καλά, αλλά όμως είναι σταθερός, έχει πρωτοβουλία, έχει επαφή με τις μάζες, που είναι ικανός να κατεβεί στον αγώνα και να οδηγήσει κι άλλους στον αγώνα. Λίγες είναι, άλλωστε, οι περιπτώσεις που ένας σεχταριστής, δογματικός, θεωρητικολόγος, παραγκώνισε ένα πιστό στις μάζες στέλεχος, έναν πραγματικό εργατικό ηγέτη;
Τα καθοδηγητικά μας στελέχη πρέπει να ξέρουν να συνενώνουν όλα αυτά με μπολσεβίκικη επιμονή και επαναστατικό ήθος καθώς και με τη θέληση, όλα αυτά να τα εφαρμόσουν στην πράξη.
Σε σχέση με το ζήτημα των στελεχών, επιτρέψτε μου, σύντροφοι, να μιλήσω διεξοδικά και για το μεγάλο ρόλο, που έχει αναλάβει να παίξει η Διεθνής Κόκκινη Βοήθεια αναφορικά με τα στελέχη του εργατικού κινήματος. Η υλική και η ηθική βοήθεια, που οι οργανώσεις της Δ.Κ.Β. παρέχουν στους κρατούμενους και τους συγγενείς τους, τους πολιτικούς εμιγκρέδες, στους διωκόμενους επαναστάτες και αντιφασίστες, έσωσε τη ζωή χιλιάδων και χιλιάδων από τους πιο πολύτιμους αγωνιστές της εργατικής τάξης σε διάφορες χώρες και διατήρησε τις δυνάμεις τους και την αγωνιστική τους ικανότητα. Όποιος πέρασε φυλακή, ξέρει από άμεση πείρα, πόσο μεγάλη σημασία έχει η δραστηριότητα της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας. Η Δ.Κ.Β., με τη δραστηριότητά της, κέρδισε την αγάπη, την αφοσίωση και την πιο θερμή ευγνωμοσύνη εκατοντάδων χιλιάδων προλετάριων και επαναστατικών στοιχείων της αγροτιάς και της διανόησης.
Μέσα στις σημερινές συνθήκες, της αναπτυσσόμενης αντίδρασης της αστικής τάξης, του μαινόμενου φασισμού, της όξυνσης της ταξικής πάλης, ο ρόλος της Δ.Κ.Β. παίρνει ιδιαίτερη σημασία. Η Δ.Κ.Β. σήμερα βρίσκεται μπροστά στο καθήκον, να μετατραπεί σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες σε μια πραγματική μαζική οργάνωση των εργαζόμενων (και πριν απ’ όλα στις φασιστικές χώρες, όπου πρέπει να προσαρμοστεί στις ιδιαίτερες συνθήκες τους). Πρέπει να αναδειχτεί, ας πούμε, ο “Ερυθρός Σταυρός” του προλεταριακού ενιαίου μετώπου και του αντιφασιστικού λαϊκού μετώπου, και να αγκαλιάζει τα εκατομμύρια των εργαζόμενων, ο “Ερυθρός Σταυρός” του στρατού των εργαζόμενων τάξεων, που αγωνίζονται ενάντια στο φασισμό, για ειρήνη και σοσιαλισμό. Για να μπορέσει να εκπληρώσει με επιτυχία το καθήκον της, η Δ.Κ.Β. πρέπει να αναδείξει τα δικά της στελέχη, πολυάριθμα δικά της στελέχη, στελέχη της Δ.Κ.Β., που το ήθος και οι ικανότητές τους να βρίσκονται σε ανταπόκριση με τον ιδιαίτερο προορισμό αυτής της τόσο σπουδαίας οργάνωσης.
Και, εδώ, πρέπει να ειπωθεί με όλη την αυστηρότητα και όλη την έμφαση: αν ο γραφειοκρατισμός και η ψυχρή συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους είναι για το εργατικό κίνημα, απλώς πράγματα κατακριτέα, στη δραστηριότητα της Δ.Κ.Β. αποτελούν κακό που φτάνει το έγκλημα. Οι αγωνιστές της εργατικής τάξης, τα θύματα της αντίδρασης και του φασισμού, που λιώνουν στα κελιά και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πρέπει να νιώσουν την πιο αβρή και την πιο προσεγμένη συμπεριφορά από την πλευρά των οργανώσεων και των στελεχών της Δ.Κ.Β.
Η Κόκκινη Βοήθεια πρέπει να κατανοήσει και να εκτελέσει το καθήκον της, υποστηρίζοντας τους αγωνιστές του προλεταριακού και αντιφασιστικού κινήματος, φροντίζοντας να διατηρήσουν τα στελέχη του εργατικού κινήματος τις φυσικές και ηθικές τους δυνάμεις. Οι κομμουνιστές και επαναστάτες εργάτες μέσα στις οργανώσεις της Δ.Κ.Β., πρέπει να νοιώθουν σε κάθε τους βήμα την τεράστια ευθύνη, που έχουν απέναντι στην εργατική τάξη, την Κομμουνιστική Διεθνή, εκπληρώνοντας στο ακέραιο και με επιτυχία τα καθήκοντα της Δ.Κ.Β.
Σύντροφοι! Η καλύτερη διαπαιδαγώγηση των στελεχών συντελείται, όπως είναι γνωστό, στην πορεία του αγώνα, στο ξεπέρασμα δυσκολιών και δοκιμασιών, καθώς και με θετικά και αρνητικά παραδείγματα. Έχουμε να επιδείξουμε εκατοντάδες παραδείγματα υποδειγματικής συμπεριφοράς σε απεργίες, σε διαδηλώσεις, σε φυλακές και σε δικαστήρια. Έχουμε χιλιάδες ήρωες, αλλά, δυστυχώς, δεν έχουμε και λίγες περιπτώσεις μικροψυχίας, αστάθειας, ακόμη και λιποταξίας. Όμως, ξεχνάμε, συχνά, τα παραδείγματα και της μιας και της άλλης κατηγορίας, δεν τα αξιοποιούμε για να διαπαιδαγωγηθούμε, δεν δείχνουμε ποια παραδείγματα πρέπει κανείς να προσπαθεί να ακολουθεί, τι πρέπει να απορρίπτει. Πρέπει να μελετάμε τη στάση των συντρόφων και εκείνη των εργατών αχτιβιστών σε ταξικές συγκρούσεις, σε αστυνομικές ανακρίσεις, σε φυλακές και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μπροστά σε δικαστήρια κλπ. Πρέπει να παίρνουμε υπόψη από όλ' αυτά το θετικό, πρέπει να δείχνουμε τα πρότυπα, που οφείλει κανείς να μιμηθεί, και να αποδοκιμάζουμε το λαθεμένο, το μη μπολσεβίκικο, το μικροπρεπές. Από τη δίκη της Λειψίας ως τώρα, έχουμε πολλές περιπτώσεις, που οι σύντροφοί μας εμφανίστηκαν μπροστά σε αστικά και φασιστικά δικαστήρια, και οι περιπτώσεις αυτές έδειξαν, πως έχουν αναδειχθεί πολυάριθμα στελέχη, που κατανοούν με έξοχο τρόπο, τι σημαίνει μπολσεβίκικη στάση στο δικαστήριο. Γνωρίζουν, όμως, οι πολλοί, ακόμη και όλοι εσείς οι αντιπρόσωποι στο συνέδριο, τις λεπτομέρειες από τη δίκη των σιδηροδρομικών στη Ρουμανία, από τη δίκη του Φήτε Σούλτσε που αποκεφάλισαν οι φασίστες στη Γερμανία, από τη δίκη του ήρωα γιαπωνέζου σύντροφου Ιτικάβα, τη δίκη των Βουλγάρων επαναστατών στρατιωτών, καθώς, ακόμη, λεπτομέρειες από πολλές άλλες δίκες, που έδωσαν τα πιο άξια παραδείγματα προλεταριακού ηρωϊσμού;
Τέτοια άξια παραδείγματα προλεταριακού ηρωϊσμού πρέπει να τα κάνουμε γνωστά στις μάζες και να τα αντιπαραβάλλουμε στη μικροψυχία, τη μικρότητα, στο κάθε αρρωστημένο και αδύνατο μέσα στις γραμμές μας και μέσα στην εργατική τάξη. Αυτά τα παραδείγματα πρέπει να τα αξιοποιήσουμε πλατύτερα, για τη διαπαιδαγώγηση του εργατικού κινήματος.
Σύντροφοι! Μερικοί καθοδηγητές στο Κόμμα, παραπονιούνται συχνά, πως λείπουν οι άνθρωποι, και δεν υπάρχουν άνθρωποι για αγκίτ – προπ (Αγκιτάτσια – Προπαγάνδα), δεν υπάρχουν άνθρωποι για τον τύπο, για τα συνδικάτα, για τη δουλειά στη νεολαία, στις γυναίκες. Λείπουν οι άνθρωποι, δεν υπάρχουν άνθρωποι!
Σ' αυτό θα μπορούσαμε να απαντήσουμε με τα παλιά, όμως αιώνια επίκαιρα λόγια του Λένιν:
“Λείπουν οι άνθρωποι και – οι άνθρωποι υπάρχουν στις μάζες. Βρίσκονται κατά μάζες, γιατί και η εργατική τάξη και όλο και πιο νέα στρώματα της κοινωνίας φέρνουν με τον κάθε χρόνο που περνάει όλο και περισσότερους ανθρώπους, που είναι δυσαρεστημένοι, που θέλουν να διαμαρτυρηθούν... Και παράλληλα λείπουν οι άνθρωποι, γιατί δεν υπάρχουν... οργανωτικά ταλέντα, που να είναι σε θέση να οργανώσουν μια τόσο πολύπλευρη και ταυτόχρονα ενιαία και μονολιθική δουλειά, όπου η κάθε δύναμη, ακόμη και η πιο μικρή, να αξιοποιηθεί” (W.I.Lenin: Werke, Bd.5, σελ.484/85).
Τα Κόμματα οφείλουν να έχουν αυτά τα λόγια του Λένιν βαθειά χαραγμένα μέσα τους και να τα εφαρμόζουν στην καθημερινή τους δράση. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, μόνο που πρέπει να τους ανακαλύψουμε μέσα στις ίδιες μας τις οργανώσεις, στη διάρκεια των απεργιών και των διαδηλώσεων, στις διάφορες μαζικές οργανώσεις των εργατών, στα όργανα του Ενιαίου Μετώπου. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να αναπτυχθούν μέσα στο προτσές της δουλειάς και του αγώνα, πρέπει να τους τοποθετήσουμε σε μια θέση, που να μπορούν να ωφελούν πραγματικά την υπόθεση της εργατικής τάξης.
Σύντροφοι! Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε άνθρωποι της πράξης. Καθήκον μας είναι ο πραχτικός αγώνας ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, ενάντια στο φασισμό και τον κίνδυνο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, καθήκον μας είναι η ανατροπή του καπιταλισμού. Ακριβώς αυτό το πραχτικό καθήκον του αγώνα αξιώνει, όπως τα κομμουνιστικά στελέχη εξοπλιστούν οπωσδήποτε με την επαναστατική θεωρία, γιατί, όπως μας διδάσκει ο Στάλιν, ο πιο μεγάλος δάσκαλος της επαναστατικής πράξης, η θεωρία δίνει στους ανθρώπους της πραχτικής δύναμη προσανατολισμού, καθαρότητα στην προοπτική, σιγουριά στη δουλειά, πίστη στη νίκη της υπόθεσής μας.
Ωστόσο μια πραγματικά επαναστατική θεωρία είναι εχθρικά αντίθετη προς κάθε θεωρητικολογία χωρίς περιεχόμενο, ενάντια σε κάθε στείρο παιγνίδι αφηρημένων ορισμών. Η θεωρία μας δεν είναι δόγμα, αλλά καθοδήγηση για δράση, επαναλάβαινε συνεχώς ο Λένιν. Ακριβώς μια τέτοια θεωρία χρειάζονται τα στελέχη μας σαν το καθημερινό ψωμί, σαν τον αέρα και το νερό.
Όποιος θέλει πραγματικά να εκδιώξει από τη δουλειά μας τη σχηματική αντίληψη, που νεκρώνει κάθε ζωή, τη βλαβερή σχολαστικότητα, αυτός πρέπει με φωτιά και σίδερο και με πραχτικό δραστήριο αγώνα μαζί με τις μάζες και επικεφαλής των μαζών και με ακούραστη δουλειά να καταχτήσει την ισχυρή, γόνιμη, παντοδύναμη θεωρία των Μαρξ- Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν3) .
Με αυτή την ευκαιρία βρίσκω ιδιαίτερα απαραίτητο, να επιστήσω την προσοχή σας στη δουλειά των Κομματικών Σχολών. Οι Σχολές μας δεν πρέπει να βγάζουν στείρους λόγιους, θεωρητικολόγους και άσσους των τσιτάτων. Όχι! Πραχτικοί, προωθημένοι αγωνιστές για την υπόθεση του προλεταριάτου, πρέπει να βγαίνουν από τις κομματικές μας σχολές. Προωθημένοι αγωνιστές, όχι μόνο όσον αφορά την τόλμη, την ετοιμότητα στην αυτοθυσία, αλλά ακόμη και με την έννοια, ότι θα βλέπουν πιο μακριά και ότι θα γνωρίζουν καλύτερα από τους απλούς εργάτες το δρόμο για την απελευθέρωση των εργατών. Όλα τα τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς πρέπει χωρίς αργοπορία να ασχοληθούν σοβαρά με την οργάνωση των Κομματικών Σχολών, για να μεταβληθούν σε σιδηρουργούς ανάδειξης τέτοιων αγωνιστικών στελεχών.
Το κύριο καθήκον των Κομματικών Σχολών μας είναι, κατά τη γνώμη μου, να διδάξουν τα κομματικά μας μέλη και εκείνα της κομμουνιστικής νεολαίας, που εκπαιδεύονται σ' αυτές τις σχολές, να εφαρμόζουν στον αγώνα τη μαρξιστική-λενινιστική μέθοδο στη συγκεκριμένη κατάσταση της δοσμένης χώρας, κάτω από τις δοσμένες συνθήκες, όχι ενάντια στον εχθρό “γενικά”, αλλά ενάντια στο δοσμένο, στο συγκεκριμένο εχθρό. Γι' αυτό, δεν χρειάζεται να μελετάει κανείς τις λέξεις του Λενινισμού, αλλά το ζωντανό, το επαναστατικό του πνεύμα.
Στις Κομματικές μας Σχολές μπορεί κανείς να διαπαιδαγωγήσει τα στελέχη με δύο τρόπους.
Η πρώτη μέθοδος: οι άνθρωποι διαπαιδαγωγούνται αφηρημένα – θεωρητικά. Τους διδάσκει κανείς ένα, όσο το δυνατό μεγαλύτερο, σύνολο ξερών γνώσεων, τους μαθαίνει να συντάσσουν επιπόλαια, με φιλολογικό τρόπο θέσεις και αποφάσεις και μόνο πού και πού να αναφέρονται και στα προβλήματα της σχετικής χώρας, του εργατικού της κινήματος, της ιστορίας, των παραδόσεών της και της πείρας του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Η δεύτερη μέθοδος: μια θεωρητική κατάρτιση, όπου η αφομοίωση των βασικών αρχών του Μαρξισμού-Λενινισμού βασίζεται πάνω στην πραχτική μελέτη των βασικών ζητημάτων του αγώνα του προλεταριάτου στην ίδια τη χώρα από τον ίδιο τον εκπαιδευόμενο, ώστε αυτός, όταν γυρίσει πάλι στην πραχτική δουλειά, να είναι σε θέση να προσανατολίζεται μόνος του, να γίνει ένας ανεξάρτητος, πραχτικός οργανωτής και ηγέτης, που να είναι ικανός να οδηγήσει τις μάζες στον αγώνα ενάντια στον ταξικό εχθρό.
Δεν αποδείχτηκαν όλοι οι απόφοιτοι των κομματικών Σχολών μας άξιοι. Πολλή κενολογία, αφηρημένες έννοιες, βιβλιακή πολυμάθεια, εξωτερική λογιότητα. Εμείς, όμως, χρειαζόμαστε αληθινούς, πραγματικούς μπολσεβίκους, οργανωτές και ηγέτες των μαζών. Αυτό είναι εκείνο που επιτακτικά χρειαζόμαστε σήμερα. Και δεν πειράζει, αν ένας τέτοιος ηγέτης δεν είναι ικανός να συντάσσει καλές εκθέσεις, παρόλο που κι αυτό πολύ το χρειαζόμαστε, αυτός πρέπει να μπορεί να οργανώνει και να καθοδηγεί χωρίς να τρομάζει μπροστά στις δυσκολίες, πρέπει να ξέρει να τις ξεπερνάει.
Η επαναστατική θεωρία μας δίνει τη γενικευμένη, συμπυκνωμένη πείρα του επαναστατικού κινήματος. Οι Κομμουνιστές δεν πρέπει μόνο να αξιοποιούν την πείρα από το παρελθόν, αλλά πρέπει να αξιοποιούν προσεχτικά και την πείρα άλλων τμημάτων του διεθνούς εργατικού κινήματος. Η σωστή ωστόσο αξιοποίηση της πείρας δε σημαίνει καθόλου μηχανική μεταφορά των τρόπων και μεθόδων του αγώνα από οποιεσδήποτε συνθήκες σε άλλες συνθήκες, από τη μια χώρα στην άλλη, όπως συμβαίνει συχνά στα Κόμματά μας. Στις χώρες όπου κυριαρχεί ακόμη ο καπιταλισμός, το να μιμούμαστε επακριβώς, να αντιγράφουμε πιστά τις μέθοδες και τους τρόπους δουλειάς του ίδιου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, δε μπορεί, σε πείσμα κάθε καλής θέλησης, να ωφελήσει, αλλά θα βλάψει, όπως, όχι σπάνια, έχει συμβεί. Ακριβώς με βάση την πείρα των ρώσων μπολσεβίκων μπορούμε να μάθουμε, πως πρέπει να εφαρμόζουμε την ενιαία διεθνή γραμμή στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο ζωντανά και συγκεκριμένα στις ιδιομορφίες κάθε χώρας ξεχωριστά, οφείλουμε να μάθουμε, πως πρέπει να απορρίπτουμε, να περιφρονούμε και να ξεσκεπάζουμε γενικά την κενολογία, τους τύπους, τη σχολαστικότητα και τη θεωρητικολογία.
Εκείνο, που έχει σημασία, σύντροφοι, είναι να μελετάμε συνέχεια, σε κάθε βήμα, στο προτσές του αγώνα, όταν είμαστε λεύτεροι, όταν είμαστε στη φυλακή. Να μελετάμε και να αγωνιζόμαστε – να αγωνιζόμαστε και να μελετάμε! Πρέπει να ξέρουμε να συνδέουμε τη μεγάλη διδασκαλία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Σταλιν4) με σταλινική5) σταθερότητα απέναντι στη δουλειά και στον αγώνα, με σταλινική6) σταθερή αδιαλλαξία αρχών απέναντι στον ταξικό εχθρό και τους αποστάτες της γραμμής του μπολσεβικισμού, με σταλινική7) τόλμη μπροστά στις δυσκολίες, συνδυασμένα με σταλινικό8) επαναστατικό ρεαλισμό.
*
Σύντροφοι! Ποτέ άλλοτε η κοινή γνώμη σ' όλο τον κόσμο δεν έδειξε τόσο ενδιαφέρον για ένα διεθνές συνέδριο των κομμουνιστών, όσο για το τωρινό μας. Μπορεί να πει κανείς χωρίς υπερβολή, πως δεν υπάρχει ούτε μια σοβαρή εφημερίδα, ούτε ένα πολιτικό κόμμα, ούτε σχετικά σοβαρός πολιτικός και άνθρωπος δημόσιας θέσης, που να μην παρακολουθεί με ένταση την πορεία του συνεδρίου μας.
Τα μάτια των εκατομμυρίων εργατών και αγροτών, των απλών ανθρώπων της πόλης, των ιδιωτικών υπαλλήλων και διανοούμενων, τα μάτια των εκατομμυρίων αποικιακών λαών και των καταπιεζόμενων εθνικοτήτων είναι στραμμένα στη Μόσχα, την πρωτεύουσα του πρώτου αλλά όχι του τελευταίου κράτους του παγκόσμιου προλεταριάτου. Σ' αυτό το γεγονός βλέπουμε την επιβεβαίωση της πελώριας σημασίας και επικαιρότητας των ζητημάτων, που συζητιούνται στο συνέδριο, όπως και των αποφάσεών του.
Τα μανιασμένα ουρλιαχτά των φασιστών όλων των χωρών και ιδιαίτερα εκείνα του φρενιασμένου γερμανικού φασισμού, επιβεβαιώνουν περίτρανα, ότι με τις αποφάσεις μας πετύχαμε πραγματικά το στόχο μας.
Στο βαθύ σκοτάδι της αστικής αντίδρασης και του φασισμού, όπου ο ταξικός εχθρός προσπαθεί να κρατήσει τις εργαζόμενες μάζες των καπιταλιστικών χωρών, η Κομμουνιστική Διεθνής - το παγκόσμιο Κόμμα των μπολσεβίκων – υψώνεται σα φάρος, που φωτίζει σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα το μοναδικά σωστό δρόμο για την απελευθέρωση από το ζυγό του κεφαλαίου, από τη φασιστική βαρβαρότητα και από τον τρόμο του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η επίτευξη ενότητας δράσης της εργατικής τάξης, είναι το αποφασιστικό στάδιο σ' αυτό το δρόμο. Βεβαίως, ενότητα δράσης των οργανώσεων της εργατικής τάξης όλων των κατευθύνσεων, συσπείρωση των εργατικών δυνάμεων της εργατικής τάξης σ' όλους τους τομείς δράσης, σ' όλα τα στάδια της ταξικής πάλης.
Η εργατική τάξη πρέπει να πετύχει την ενότητα των συνδικάτων της. Μάταια προσπαθούν μερικοί μεταρρυθμιστές ηγέτες συνδικάτων, να τρομάξουν με φαντάσματα τους εργάτες, λέγοντας ότι η ανάμειξη του Κομμουνιστικού Κόμματος στις υποθέσεις των ενωμένων συνδικάτων, ότι η ύπαρξη φράξιων των Κομμουνιστών, μέσα στα συνδικάτα, θα καταστρέψει τη συνδικαλιστική δημοκρατία. Είναι ανοησία να παρουσιάζουν εμάς τους κομμουνιστές σαν αντίπαλους της συνδικαλιστικής δημοκρατίας. Εμείς υπερασπιζόμαστε και αγωνιζόμαστε με συνέπεια για το δικαίωμα των συνδικάτων να αποφασίζουν μόνα τους πάνω στα ζητήματά τους. Ακόμη, είμαστε πρόθυμοι να παραιτηθούμε και από το σχηματισμό φράξιων των κομμουνιστών μέσα στα συνδικάτα, όταν αυτό είναι απαραίτητο προς το συμφέρον της ενότητας των συνδικάτων. Είμαστε, ακόμη, πρόθυμοι να αποδεχτούμε την ανεξαρτησία των συνδικάτων, που πρόκειται να ενωθούν από όλα τα πολιτικά κόμματα. Όμως, είμαστε αποφασιστικά ενάντια στην οποιαδήποτε εξάρτηση των συνδικάτων από την πλευρά της αστικής τάξης και δεν εγκαταλείπουμε την άποψή μας αρχής, ότι είναι απαράδεχτη μια ουδέτερη στάση των συνδικάτων μπροστά στην ταξική πάλη ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη.
Η εργατική τάξη πρέπει να επιδιώξει την ενότητα όλων των δυνάμεων της εργατικής νεολαίας και όλων των Οργανώσεων της αντιφασιστικής νεολαίας και να κατακτήσει εκείνο το τμήμα της εργαζόμενης νεολαίας που έχει παρασυρθεί κάτω από την καταστροφική επίδραση του φασισμού και των άλλων εχθρών του λαού.
Η εργατική τάξη πρέπει να πετύχει την ενότητα δράσης σε όλους τους τομείς του εργατικού κινήματος και θα την πετύχει. Κι αυτό θα γίνει τόσο γρηγορότερα, όσο πιο αποφασιστικά και πιο σταθερά εμείς οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες εργάτες, όλων των καπιταλιστικών χωρών, εφαρμόσουμε το νέο προσανατολισμό ταχτικής, που αποφάσισε το συνέδριό μας, πάνω στα πιο σπουδαία επίκαιρα ζητήματα του διεθνούς εργατικού κινήματος.
Ξέρουμε, πως στο δρόμο μας μάς περιμένουν πολλές δυσκολίες. Ο δρόμος μας δεν είναι ασφαλτοστρωμένος, δεν είναι σπαρμένος με ρόδα. Όχι! Η εργατική τάξη δε θα έχει να ξεπεράσει και λίγα εμπόδια, ακόμη και μέσα στις ίδιες της τις γραμμές. Πριν απ' όλα θα πρέπει να κάνει τελείως αβλαβείς τις διασπαστικές μηχανορραφίες των αντιδραστικών στοιχείων της σοσιαλδημοκρατίας. Η εργατική τάξη θα υποχρεωθεί σε πολλές θυσίες κάτω από τα χτυπήματα της αστικής τάξης και του φασισμού. Το επαναστατικό της καράβι θα πρέπει να οδηγηθεί μέσα από πληθώρα υφάλων, προτού φτάσει στο σωτήριο λιμάνι.
Η εργατική τάξη, όμως, των καπιταλιστικών χωρών, δεν είναι αυτή που ήταν στα 1914, στην αρχή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, δεν είναι εκείνη που ήταν στα 1918, στο τέλος του πολέμου. Η εργατική τάξη έχει μια πλούσια 20χρονη πείρα αγώνων και επαναστατικής δοκιμασίας, έχει την πικρή πείρα πολλών αποτυχιών, ιδιαίτερα στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ισπανία.
Η εργατική τάξη έχει μπροστά της το λαμπρό παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης, της χώρας του νικηφόρου σοσιαλισμού, το παράδειγμα για το πώς μπορεί κανείς να καταβάλει τον ταξικό εχθρό και να εγκαθιδρύσει την εργατική εξουσία οικοδομώντας τη σοσιαλιστική Κοινωνία.
Η αστική τάξη δεν κυριαρχεί πια απεριόριστα σε όλο τον κόσμο. Στο ένα έκτο της γης κυβερνάει η νικηφόρα εργατική τάξη. Σε μια τεράστια περιοχή της μεγάλης Κίνας κυβερνούν τα Σοβιέτ.
Η εργατική τάξη έχει μιαν ισχυρή, οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία, την Κομμουνιστική Διεθνή. Έχει το δοκιμασμένο και αναγνωρισμένο, μεγάλο και σοφό ηγέτη Στάλιν9)
Ολόκληρη η πορεία της ιστορικής εξέλιξης αποβαίνει προς όφελος της εργατικής τάξης. Οι προσπάθειες των αντιδραστικών, των φασιστών κάθε απόχρωσης και ολόκληρης της διεθνούς μπουρζουαζίας, να γυρίσουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας, είναι μάταιες. Όχι, ο τροχός γυρνάει και θα γυρνάει πάντα προς την κατεύθυνση της παγκόσμιας ένωσης των σοσιαλιστικών σοβιετικών δημοκρατιών, προς την κατεύθυνση της τελικής νίκης του σοσιαλισμού σ' ολόκληρο τον κόσμο.
Ένα λείπει ακόμη στην εργατική τάξη των καπιταλιστικών χωρών - η ενότητα μέσα στις ίδιες τις γραμμές της.
Γι' αυτό, ας αντηχήσει ακόμη δυνατότερα από αυτό το βήμα σε ολόκληρο τον κόσμο το σύνθημα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η έκκληση των Μαρξ και Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν10):
Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!
2) Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 η φράση «και του Στάλιν» έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.
3-4) Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 έχει παραληφθεί η λέξη «Στάλιν».
5-7) Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 έχει παραληφθεί η λέξη «σταλινική».
8) Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 έχει παραληφθεί η λέξη «σταλινικό».
9) Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 η φράση «Έχει το δοκιμασμένο και αναγνωρισμένο, μεγάλο και σοφό ηγέτη Στάλιν» έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.
10) Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 οι λέξεις «και Στάλιν» έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.
Σημείωση: Ο τελικός λόγος του Γκ. Δημητρώφ στο 2ο σημείο της ημερήσιας διάταξης στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2/8/1935). Είναι παρμένο από τις εκδόσεις ΠΟΡΕΙΑ 1975 [μετάφραση από το DIETZ VERLAG BERLIN – DDR 1978 η οποία έχει υποστεί φασιστική λογοκρισία από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές όπως και οι εκδόσεις όλων των χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού]. Η σύγκριση έγινε με το γερμανικό πρωτότυπο G. DIMITROW: Arbeiterklasse gegen Faschismus, σελ. 1 – 140, Prometheus Verlag, Strassburg, 1935 και συμπληρώθηκαν οι λογοκριμένες λέξεις και φράσεις όπως επίσης και άλλα σημεία τα οποία είχαν παραληφθεί.
Στον XXI αιώνα ο κόσμος παραμένει διασπασμένος! Ως αντίφαση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου σ’ όλους τους τομείς, αυτή η διαίρεση είναι η κοινωνική αντανάκλαση του ανταγωνισμού μεταξύ από τη μια της εργασίας και μιας διαρκώς αυξανόμενης κοινωνικοποίησης της παραγωγής και από την άλλη του καπιταλιστικού χαρακτήρα της Ιδιοποίησης, η οποία ολοένα και περισσότερο συγκεντρώνεται σε μια χούφτα πρόσωπα. 
