76 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των λαών

 76 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των λαών με τη σοφή καθοδήγηση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ και την μοναδικά επαναστατική μαρξιστική γραμμή της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ: ΟΛΩΝ των τότε επαναστατικών ΚΚ-ΚΚΕ μελών της

ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ – ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ: «Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος»: «ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ»

ΤΡΟΤΣΚΙ-τροτσκιστές – χρουστσοφική-τροτσκιστική ηγεσία «Κ»ΚΕ: «Β’ Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος»

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ του ΣΤΑΛΙΝ «έθαψε» τα όνειρα των ΧΙΤΛΕΡ-ΤΡΟΤΣΚΙ να συναντηθούν στη Μόσχα (Ε. BLOCH 1937) για να «πιουν καφέ» στη Ναζι-φασιστική πλέον «Κόκκινη Πλατεία»

Μ’ αφορμή τα 76 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των λαών με τη σοφή καθοδήγηση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ και την εκ νέου επαναφορά των τροτσκιστικών αντιμαρξιστικών και επιπλέον φιλο-Χιτλερικών μυθευμάτων της αντισταλινικής χρουτσοφικο-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ περί «Β’ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου» που επαναπροβάλλεται, με διαφορετική όμως διατύπωση στη φετινή αντιμαρξιστική φιλο-Χιτλερική «Ανακοίνωση του γραφείου τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ» («Ρ» 8-9 Μάη 2021, σελ.21), αναγκαζόμαστε για πολλοστή φορά να επανέλθουμε στο σημαντικότατο ζήτημα του χαρακτήρα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, δηλ. στο θεμελιώδες ερώτημα: «Β’ Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος» ή «αντιφασιστικός απελευθερωτικός Πόλεμος» (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ);

Παρά τη νέα διαφορετική διατύπωση της «Ανακοίνωσης», η αντισταλινική ηγεσία του «Κ»ΚΕ επαναφέρει τη γνωστή τροτσκιστική της άποψη περί «ιμπεριαλιστικού πολέμου απ’ τις ΔΥΟ(!) πλευρές», δηλ. ΚΑΙ από την πλευρά του ακραίας επιθετικότητας φασιστικού ιμπεριαλιστικού Άξονα ΒΕΡΟΛΙΝΟ-ΡΩΜΗ-ΤΟΚΙΟ αλλά ΚΑΙ(!) από την πλευρά της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης και του συνόλου των Αντιφασιστικών δυνάμεων καθοδηγούμενων από τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ ή αλλιώς: «ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο πρώτος, ήταν και αυτός ιμπεριαλιστικός». («Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1941-41», σελ. 17, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα Μάρτης 1915).

Πριν το σχολιασμό της «Ανακοίνωσης» του «Κ»ΚΕ κρίνεται εντελώς απαραίτητο και αναγκαίο να δοθούν ελάχιστα για τις αντιμαρξιστικές απόψεις του μενσεβίκου σοσιαλδημοκράτη ΤΡΟΤΣΚΙ και τον προδοτικό ρόλο των Τρότσκι-τροτσκιστών, αφού οι αντιμαρξιστικές και επιπλέον φιλο-Χιτλερικές απόψεις της ρεφορμιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είναι εξόφθαλμα Τροτσκιστικές, επιβάλλεται οι επαναστάτες κομμουνιστές και οι Αντιφασίστες, ιδιαίτερα η νεολαία, να γνωρίζουν κάποιες απ’ τις αντιμαρξιστικές-ρεφορμιστικές απόψεις του ΤΡΟΤΣΚΙ, ώστε να σχηματίσουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα αυτού του αντεπαναστατικού ρεύματος, εντελώς απαραίτητης για να κρίνουν-διακρίνουν ευκολότερα τις τροτσκιστικές απόψεις της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.

1. Ο ΤΡΟΤΣΚΙ, σε πολιτικό επίπεδο, δεν υπήρξε ΠΟΤΕ μαρξιστής-λενινιστής μπολσεβίκος, αλλά ρεφορμιστής μενσεβίκος Καουτσκιστής, όπως ΟΡΘΑ τον χαρακτήριζε ο ΛΕΝΙΝ, ενώ απ’ το 1903 ήταν και οργανωτικά αντίπαλος των Μπολσεβίκων: ο ΤΡΟΤΣΚΙ «είναι Καουτσκιστής, δηλ. θέλει τη συνένωση με τους καουτσκιστές στη Διεθνή» (ΛΕΝΙΝ: τ. 49, σελ. 191-192) που «π ρ α κ τ ι κ ά σ’ ό λ α συμφωνεί με τους σοσιαλσοβινιστές» (LENIN: Bd. 21, σελ. 283, Berlin-DDR 1970), για να σημειώσει πως για τον Τρότσκι «ανώτατη αρχή είναι να κρέμεται τώρα απ’ την ποδιά των Kautsky και Bernstein» (στο ίδιο, σελ. 284). (περισσότερα: «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» φυλ. 422 1-31 Μάη 2016). Ο ΤΡΟΤΣΚΙ ήταν απ’ το 1903 και έμεινε ως το τέλος της ζωής του ένας αντιμπολσεβίκος-αντιλενινιστής, Μενσεβίκος σοσιαλδημοκράτης ρεφορμιστής.

2. Σε θεωρητικό ιδεολογικο-φιλοσοφικό επίπεδο ΔΕΝ ήταν ποτέ μαρξιστής. Και ΔΕΝ υπήρξε ποτέ επαναστάτης Μαρξιστής, επειδή, μεταξύ πολλών άλλων:

Πρώτο, περιόριζε το Μαρξισμό στη μεθοδολογία: «ο μαρξισμός είναι πάνω απ’ όλα μια μέθοδος ανάλυσης – όχι ανάλυσης κειμένων αλλά ανάλυσης κοινωνικών σχέσεων» (L.Trotsky: «Αποτέλεσμα και Προοπτικές» κεφάλαιο: «Η επανάσταση και το προλεταριάτο» 1906), ενώ ο Μαρξισμός είναι πρωτίστως η επαναστατική Κοσμοθεωρία του Προλεταριάτου και δευτερευόντως «μέθοδος ανάλυσης».

Δεύτερο, πολύ αργότερα το 1924, όταν ήταν πλέον στη Σοβιετική Ένωση, έγραφε: «τι να πούμε για την ψυχαναλυτική θεωρία του FREUD; Μπορεί να συμβιβαστεί με τον Υλισμό, όπως σκέφτεται ο σύντροφος Radek, όπως σκέφτομαι ο ί δ ι ο ς (υπογρ. δική μας), ή του είναι εχθρική;» (Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ: «Λογοτεχνία και Επανάσταση», σελ. 176, Αθήνα 1971) δηλ. ΔΕΝ ήταν επαναστάτης μαρξιστής αλλά αντίθετα ήταν Φροϋδο-«μαρξιστής»(!) (περισσότερα: «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» φυλ. 472 Δεκέμβρη 2020, άρθρο: «Ο μεγάλος ΒΑΡΝΑΛΗΣ» σημείωση: 5) ΤROTSKY).

3. Ο ΛΕΝΙΝ ορθότατα είχε προσδιορίσει το χαρακτήρα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ως «ιμπεριαλιστικό» με κεντρικό σύνθημα-ΚΑΘΗΚΟΝ για το επαναστατικό προλεταριάτο: την άμεση ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ: «το σωστό προλεταριακό σύνθημα είναι η μετατροπή του σημερινού ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο» (ΛΕΝΙΝ: τ.26, σελ. 370), κι’ αυτό σε πλήρη και σφοδρή αντιπαράθεση με την προδοτική άποψη-στάση των ρεφορμιστών «υπεράσπισης της πατρίδας»(!) και την «παπαδίστικη ειρήνη»(!) του «καουτσκιστή Trotsky», ο οποίος στη Διεθνή Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστών (1915) στο Zimmerwald (Ελβετία, χωριό κοντά στη Βέρνη) τάχθηκε ανοιχτά κατά της επαναστατικής μαρξιστικής γραμμής του ΛΕΝΙΝ, υποστηρίζοντας τους συντρόφους του ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες Μενσεβίκους, τους οποίους με ιδιαίτερη σφοδρότητα καταπολέμησε ο ΛΕΝΙΝ (περισσότερα: «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» φυλ. 422 1-31 Μάη 2016).

4. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ Μόσχας. Οι επαναστατικές Δίκες που έγιναν παραμονές του πολέμου:

Πρώτο, δεν ήταν «Δίκες ιδεών-απόψεων» αλλά Δίκες εγκληματικών πράξεων των κατηγορουμένων που είχαν συστήσει παράνομες τρομοκρατικές ομάδες με σκοπό τη δολοφονία στελεχών και διενεργούσαν συστηματικά κατασκοπευτική δράση σε βάρος της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης: συγκρότηση παράνομων τρομοκρατικών ομάδων για τη δολοφονία ηγετικών στελεχών του κόμματος και του κράτους, ενώ είχαν μετατραπεί σε πράκτορες και κατασκόπους του διεθνούς ιμπεριαλισμού, σε πρώτη γραμμή της ιμπεριαλιστικής Ναζι-φασιστικής Χιτλερικής Γερμανίας. Γνωστές είναι οι δολοφονίες των Σ.Μ.Κίροφ, Β.Ρ. Μενζίσκι, Β.Β. Κουϊμπισεφ, Α.Μ. Γκόρκι, αλλά και σχεδιασμός δολοφονίας και άλλων στελεχών: « το τροτσκιστο-ζηνοβιεφικό Κέντρο, που δεν περιορίστηκε μόνο στη δολοφονία του συντρόφου KIROW, προετοίμαζε σειρά τρομοκρατικών ενεργειών ενάντια στους συντρόφους STALIN, WOROSCHILOW, SHDANOW, KAGANOWITSCH, L.M. ORDSHONIKIDSE, KOSSIOR και POSTYSCHEW» («Prozessbericht ueber die Strafsache des Trotzkistisch-Sinowjewistischen Terroristischen Zentrums», σελ. 181, Moskau 1936).

Δεύτερο, ήταν Δίκες που δεν έγιναν «κεκλεισμένων των θυρών» αλλά έγιναν δημόσια-ανοιχτά με τη συμμετοχή αστών δημοσιογράφων και διπλωματικών εκπροσώπων των διαφόρων δυτικών καπιταλιστικών χωρών, μεταξύ των οποίων, και ο αμερικανός Πρέσβης στη Μόσχα, Joseph E. Davies, νομικός. (περισσότερα: «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», φυλ. 282, 15-30 Σεπτέμβρη 2008).

5. ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ για ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟ ως «πρακτορείο του φασισμού». Στα μέσα του 1937 το Προεδρείο της ΕΚΚΙ έκανε έκκληση σ’ όλα τα κομμουνιστικά κόμματα να αντιμετωπίσουν την «προβοκατόρικη δράση των τροτσκιστών για να τους εκδιώξουν ως φασιστικούς πράκτορες από τις γραμμές του εργατικού κινήματος» και να «συμπεριληφθεί στα Προγράμματα των κομματικών Σχολών ένα ιδιαίτερο μάθημα για την πάλη ενάντια στο φασισμό και το τροτσκιστικό πρακτορείο του» και σ’ όλα τα κομματικά επίπεδα να διεξαχθεί συστηματικά μια πλατιά προπαγανδιστική δουλειά προφορικά και γραπτά εξήγησης του αντεπαναστατικού ρόλου του Τροτσκισμού ως «πρακτορείο του φασισμού» με στόχο να απαλλαχτούν οι τίμιοι εργαζόμενοι από την επίδραση του τροτσκισμού και να συγκεντρωθεί υλικό για την κατασκοπευτική και υπονομευτική δουλειά των Τροτσκιστών στην ΕΣΣΔ, την Ισπανία και στο Διεθνές Εργατικό Κίνημα, οι ΚΕ των κομμουνιστικών κομμάτων να ανυψώσουν το επίπεδο των κομματικών μελών στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού, να αγωνιστούν ενάντια σε κάθε παραποίηση της μαρξιστικής θεωρίας και πράξης, ενάντια σ’ όλες τις παραποιήσεις, φορείς των οποίων είναι οι εκφυλισμένοι Τροτσκιστές σε φασιστικό πρακτορείο και οι δεξιοί παλινορθωτές του καπιταλισμού, κλπ., κλπ. (Hermann Weber: “Die Kommounistische Internationale”, σελ. 305-307, Hannover 1966). Έτσι για την επαναστατική Γ’ Κομμουνιστική Διεθνή οι μενσεβίκοι Τροτσκιστές ΔΕΝ ήταν απλά και μόνο πράκτορες των συμφερόντων της αστικής τάξης στις γραμμές του εργατικού κινήματος, αλλά είχαν ΕΠΙΠΛΕΟΝ μετατραπεί σ’ ένα πολύ επικίνδυνο «πρακτορείο του φασισμού».

6. ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΡΟΤΣΚΙ με τους χιτλερικούς Ναζι-φασίστες. Στις Δίκες οι κατηγορούμενοι ομολόγησαν τα εγκλήματά τους. Επίσης σ’ αυτές αποκαλύφθηκε η συνεργασία και κατασκοπευτική δράση με τους γερμανούς Ναζί καθώς και η ΣΥΜΦΩΝΙΑ του ΤΡΟΤΣΚΙ με τους Ναζί-φασίστες, παραχώρησης σοβιετικών εδαφών στη Χιτλερική Γερμανία. (περισσότερα: «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», φυλ. 282, 15-30 Σεπτέμβρη 2008).

7. TONY CLIFF για τους εθνοπροδότες τροτσκιστές ΒΛΑΣΣΟΦ-ΜΑΛΙΣΚΙΝ. Οι διάφορες τροτσκιστικές τάσεις φροντίζουν από μόνες τους να αυτοξεσκεπάζονται – και μάλιστα μια 15ετία μετά τις επαίσχυντες και κατάπτυστες προδοτικές συμφωνίες του Τρότσκι με τους Ναζί, αλλά με τον πλέον «τολμηρότερο» δυνατό τρόπο – όπως στην περίπτωση του άγγλου TONY CLIFF προκλητικού υπερασπιστή των Ναζι-φασιστών Ρώσων εθνοπροδοτών στρατηγών ΒΛΑΣΟΦ-ΜΑΛΥΣΚΙΝ, που πολέμησαν την πατρίδα τους στο πλευρό των χιτλερικών φασιστικών στρατευμάτων (Τονυ Κλιφ: «Κρατικός Καπιταλισμός στη Ρωσία», σελ. 208-209, εκδ. «Εργατική Δημοκρατία», Αθήνα Δεκέμβρης 1991). (Το αντιμαρξιστικό «πόνημα» του αντεπαναστάτη Τροτσκιστή Τ. ΚΛΙΦ, μπορεί από πλευράς τίτλου να εντυπωσιάζει τους αδαείς, στην πραγματικότητα όμως είναι ένα χαμηλού επιπέδου ατεκμηρίωτο λιβελογράφημα, επειδή ΔΕΝ αναλύει τις Σχέσεις Παραγωγής της τότε σοβιετικής κοινωνίας, πολύ περισσότερο δεν αναλύει Βάση-Εποικοδόμημα και αντ’ αυτών εκθέτει τις απόψεις του ΜΑΡΞ, κι’ αυτές διαστρεβλωμένα, για τον καπιταλισμό και τις μεταφέρει στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, για να «αποδείξει»-ισχυριστεί τη δήθεν «ύπαρξη καπιταλισμού» στη Σοβιετική ‘Ένωση της σταλινικής περιόδου) (περισσότερα: «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», φυλ. 282, 15-30 Σεπτέμβρη 2008, και «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», φυλ. 410, 1-31 Μάη 2015).

***

Επειδή για το σπουδαιότερο ζήτημα της ιστορικής περιόδου μετά το 1930: δηλ. τον προσδιορισμό του ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ του «Β’ Παγκόσμιου Πολέμου» έχει δοθεί τεκμηριωμένη απάντηση απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και έχουν πλήρως ανασκευαστεί οι αντιμαρξιστικές τροτσκιστικές απόψεις της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ και γενικά των τροτσκιστών («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» φυλ. 410, 1-31 Μάη 2015) θα σημειωθούν εδώ μόνο κάποια σημεία με πρώτο: «Παρόλο που ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τις ΙΔΙΕΣ ΡΙΖΕΣ-ΑΙΤΙΕΣ με τον Α’, ως προς τη γέννηση-ξέσπασμά τους, διέφερε ουσιαστικά απ’ αυτόν ως προς το ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ του: ήταν ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ-ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ και ΟΧΙ «ιμπεριαλιστικός»(!) και από τις ΔΥΟ πλευρές(!), δηλ. ΚΑΙ από την πλευρά της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης, αφού είναι πασίγνωστο και αποτελεί ΠΡΩΤΗ και θεμελιώδη ΑΡΧΗ του μαρξισμού και του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, ότι ΜΙΑ σοσιαλιστική-κομμουνιστική χώρα, όπως ήταν ΤΟΤΕ η Σοβιετική Ένωση, αλλά και το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα ΔΕΝ είναι ΠΟΤΕ δυνατό να διεξάγουν «ιμπεριαλιστικό» πόλεμο». Και επίσης είναι γνωστό, ότι ένας ΠΟΛΕΜΟΣ χαρακτηρίζεται «ιμπεριαλιστικός» από τις ΔΥΟ πλευρές μόνο στην περίπτωση που αυτός διεξάγεται μεταξύ ΔΥΟ ιμπεριαλιστικών χωρών ή συνασπισμού ιμπεριαλιστικών χωρών, όπως ήταν ο Α’ παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος, με κύριο-κεντρικό καθήκον για το Προλεταριάτο: «το σωστό προλεταριακό σύνθημα είναι η μετατροπή του σημερινού ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο» (ΛΕΝΙΝ: τ.26, σελ. 370).

Επιπλέον σ’ αυτόν τον επιστημονικό προσδιορισμό του ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου στηρίχτηκε η ΜΟΝΑΔΙΚΑ μαρξιστική επαναστατική στρατηγική της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, δηλ. ΟΛΩΝ των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων, γι’ αυτό, ας σημειωθούν μόνο σύντομα: 1) η αντίληψη των αντισταλινικών ρεφορμιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ περί «Β’ ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου πολέμου» μεταξύ του Άξονα ΒΕΡΟΛΙΝΟ-ΡΩΜΗ-ΤΟΚΙΟ και σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης είναι αντιμαρξιστική, 2) είναι παντελώς ατεκμηρίωτη, 3) δεν υπάρχει καμιά συγκεκριμένη ανάλυση αυτής της περιόδου εκ μέρους τους, 4) ΔΕΝ είναι «νέα» αλλά η πασίγνωστη παμπάλαια αντιμαρξιστική άποψη των αντεπαναστατών ΤΡΟΤΣΚΙ-τροτσκιστών, 5) είναι σαφέστατα ΦΙΛΟ-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ, αφού βρέθηκε άμεσα στην υπηρεσία του υπεραντιδραστικού επιθετικού ιμπεριαλιστικού Άξονα ΒΕΡΟΛΙΝΟ-ΡΩΜΗ-ΤΟΚΙΟ, μα ακόμα 6) εμπεριέχεται σ’ αυτή σιωπηρά-ανομολόγητα η ΑΝΑΤΡΟΠΗ της επαναστατικής Εξουσίας της ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑΣ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ στην τότε Σοβιετική Ένωση, ή αλλιώς κατά τον ΤΡΟΤΣΚΙ της λεγόμενης «σταλινικής γραφειοκρατίας»(!) (=αντιμαρξιστική αστική έννοια δανεισμένη απ’ το MAX WEBER) που αποτελούσε αποκλειστική επιδίωξη και τον κύριο σκοπό των ΤΡΟΤΣΚΙ-τροτσκιστών – κι’ αυτό σε ΣΥΜΜΑΧΙΑ με το ΧΙΤΛΕΡ, όπως ευστοχότατα επισημαίνει στην ανάλυσή του ο εξόριστος Αντιφασίστας γερμανός φιλόσοφος ΕRNST BLOCH που διαπιστώνει: «το μίσος των Τροτσκιστών ενάντια στο Στάλιν», που, μόνο μετά την κατάληψη της εξουσίας απ’ το ΧΙΤΛΕΡ, μετατρέπεται σε σύμμαχο του φασισμού και ότι η ενωμένη πλέον «ενέργεια του ναζιστικού τέρατος, του ιαπωνικού αρπακτικού κράτους και του τροτσκιστικού μίσους», συγχωνευμένα σε ΕΝΙΑΙΑ ΔΥΝΑΜΗ δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθούν, για να τονίσει ότι το «τελικό αποτέλεσμα της τροτσκιστικής δράσης δεν θα ήταν φυσικά η παγκόσμια επανάσταση… αλλά η εισαγωγή του καπιταλισμού στη Ρωσία» και καταλήγει: «έτσι με σαφήνεια μπορεί να ειπωθεί: το αποτέλεσμα θα είναι να βρεθεί ο γερμανικός φασισμός στη Μόσχα. Η Ρωσία τότε θα γίνονταν, εκείνο που είχε ονειρευτεί ο Rathenau: γιγάντια ανατολική αποικία, γερμανική Ινδία». Αλλού γράφει ότι θα ήταν «αφέλεια χωρίς προηγούμενο να αμφιβάλλει κανείς για τα σχέδια του Τρότσκι» και διερωτάται πως «θα ήταν όντως ακατανόητο αν η Γκεστάπο και ο τροτσκισμός δεν θα συναντιόντουσαν στο έδαφος του κοινού μίσους» ΕΝΑΝΤΙΑ στη Σοβιετική Ένωση και το ΣΤΑΛΙΝ (Ernst Bloch: “Kritik einer Prozesskritik, Hypnose,Meskalin und die Wirklichkeit”, 4.3.1937, in: “Die neue Weltbühne”, Nr 10, σελ. 294-299, και στο: «Vom Hasard zur Katastrophe, Politische Aufsätze aus den Jahren 1934-1939, σελ. 177-179, Suhrkamp Verlag, Frankfurt am Main 1972).

Ο ΤΡΟΤΣΚΙ, πέραν της αντιμαρξιστικής αντίληψης περί «δευτέρου ιμπεριαλιστικού πολέμου»(!) (Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ: «Στην υπεράσπιση του Μαρξισμού», σελ. 47 & 238, εκδ. «ΑΛΛΑΓΗ», Αθήνα 1980), φρόντισε να επιβεβαιώσει την παραπάνω ορθότατη ανάλυση του ERNST BLOCH, συμμαχίας ΧΙΤΛΕΡ–ΤΡΟΤΣΚΙ-Τροτσκιστών κατά της Σοβιετικής Ένωσης-ΣΤΑΛΙΝ με σαφέστατο κεντρικό στόχο: ΠΑΛΗ «ενάντια το ΣΤΑΛΙΝ»: «Αυτό το είδος της «υπεράσπισης της ΕΣΣΔ» θα διαφέρει φυσικά, όπως η νύχτα από τη μέρα, από την επίσημη υπεράσπιση που καθοδηγείται τώρα από το σύνθημα: «Για την Πατρίδα! Για τον Στάλιν!». Η δ ι κ ή μ α ς υπεράσπιση της ΕΣΣΔ γίνεται με το σύνθημα «Για τον σοσιαλισμό! Για την Παγκόσμια Επανάσταση! Ενάντια στον Στάλιν!». (Τρότσκι, στο ίδιο, σελ.54), δηλ. ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ κεντρικός στόχος ΧΙΤΛΕΡ-ΤΡΟΤΣΚΙ: «Ενάντια στον Στάλιν!».

Ακόμα η άποψη του «Κ»ΚΕ: «ο πόλεμος δεν άλλαξε χαρακτήρα» μετά την είσοδο της Σοβ. Ένωσης στον πόλεμο, αποτελεί εμφανέστατα πιστή αντιγραφή της διατύπωσης των τροτσκιστών. Γι’ αυτό δεν υπάρχει προφανώς καμιά αμφιβολία, αφού: α) οι παλιοί ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ υποστήριζαν: «Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΟΥΤΕ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΟΥΤΕ ΣΥΝΕΠΩΣ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΒΑΛΛΕΙ»(«Ιδεολογική πάλη ανάμεσα στο ΚΚΕ και στις παραφυάδες του ελληνικού Τροτσκισμού 1946-1947», σελ. 90, «εκδόσεις του λαού», Αθήνα χ.χ.»), ενώ β) οι νέοι Τροτσκιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ γράφουν: «ο Β’ παγκόσμιος ξεκίνησε ως ιμπεριαλιστικός και τέτοιος παρέμεινε. Η επίθεση του γερμανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και η αναγκαστική εμπλοκή της στον πόλεμο δεν άλλαξαν τον χαρακτήρα του και ούτε ήταν δυνατόν να τον αλλάξουν» («Εφημερίδα των Συντακτών», (Μαϊλης) 15/12/2014, σελ.10).

Τα στελέχη του αστικο-ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ με κάθε ευκαιρία επιτίθενται στην επαναστατική Γ’ Κ Διεθνή από αντιδραστική τροτσκιστική σκοπιά, με τη σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα ασυγκράτητη και αλαφιασμένη (μην χάσει καμιά ευκαιρία) όπου βρεθεί και όπου σταθεί, ακόμα και σε εντελώς άσχετες με το θέμα εκδηλώσεις (όπως αυτή της Φλώρινας για το ΔΣΕ 2020) ξεσπαθώνει επιτιθέμενη σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ-ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (αποφεύγοντας να τους κατονομάσει): «δυστυχώς, με ευθύνη της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος θεωρήθηκε αντιφασιστικός» («Ρ» 25/2/2020, σελ.11), ενώ λίγο πριν η πιο «τολμηρή» σοσιαλδημοκράτισσα τροτσκίστρια Ελένη Μπέλλου ξεσπαθώνει στην «ΚΟΜΕΠ», μιλώντας ανοιχτά για «ιμπεριαλιστικό πόλεμο»: «έξοδο από το β’ παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο» («ΚΟΜΕΠ» 6/ Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2019, σελ. 128) (δεν χρειάζονται περισσότερα).

Όμως το πλήρες ΑΔΙΕΞΟΔΟ με τα περί «Β’ παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου»(!) της αντισταλινικής χρουστσο-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είναι εντελώς εξόφθαλμο, όταν πρόκειται για τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των λαών (9 Μάη), όπου – ΑΝΤΙ να μιλούν ευθέως – αποφεύγουν τη λέξη «ιμπεριαλιστικός»(!), προσφεύγοντας σε μια «ευφυέστατη»(!) διατύπωση (=βλακώδης Χρουστσοφική κουτοπονηριά) γράφοντας πρόσφατα: «ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος όπως και ο Α’ ήταν απόρροια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το ξαναμοίρασμα των αγορών» («Ρ» «Ανακοίνωση», 8-9 Μάη 2021, σελ.21), υπονοώντας προφανώς ότι και ο Β’ ήταν «ιμπεριαλιστικός» όπως και ο Α’. Οι διατυπώσεις αυτές θυμίζουν τις μετά το 1956 αντιδραστικές αντικομμουνιστικές σαπουνόφουσκες-απάτες του Δασκάλου τους Ν.ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ, ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΗ φιλο-Χιτλερικού (=φιλο-Χιτλερική ΠΡΑΞΗ η μετονομασία 1961 του STALINGRAD σε VOLGOGRAD) περί «λενινιστικής ΚΕ»(!) του αστικού πλέον τότε ΚΚΣΕ, ο οποίος ενώ παλινόρθωνε καθημερινά τον καπιταλισμό επεκτείνοντας τις «Εμπορευματο-Χρηματικές Σχέσεις» στην οικονομία της Σοβ. Ένωσης – ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ που ολοκληρώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 – διακήρυττε προκλητικότατα με το απύθμενο θράσος αποστάτη προδότη απ’ το βήμα της Ολομέλειας της ΚΕ του αστικού ΚΚΣΕ (Δεκέμβρης 1957): «μπορούμε να πούμε: βαδίζουμε προς τον κομμουνισμό και ταυτόχρονα αναπτύσσουμε τις εμπορευματικές σχέσεις. Δεν έρχεται σε αντίθεση το ένα με το άλλο; Όχι, δεν αντιφάσκουν». Και λίγα χρόνια αργότερα όταν είχε ΗΔΗ ολοκληρωθεί η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση, η «Απόφαση του 22^ου Συνεδρίου στην έκθεση της ΚΕ (31 Οκτώβρη 1961)» στο τέλος τελειώνει με τη μεγαλύτερη ΑΠΑΤΗ των αιώνων: «Το κόμμα διακηρύσσει θριαμβευτικά: η σημερινή γενιά των σοβιετικών ανθρώπων θα ζήσει στον κομμουνισμό!» («Το 22^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ», σελ. 357, Αθήνα 1961).

Αξίζει επιπλέον με την ευκαιρία να σημειωθεί, ότι ο αμερικανός ιστορικός GROVER FURR στο βιβλίο του «CHRUSCHTSCHOWS LUEGEN» (=τα ψεύδη του Χρουστσόφ» Berlin 2014) κατέδειξε: «οι αποδείξεις ότι όλες οι «αποκαλύψεις» για τα «εγκλήματα» του Στάλιν (και του Μπέρια) στην κακόφημη «μυστική ομιλία» στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ είναι αποδεδειγμένα ψευδείς (εκτός από μια, την οποία δεν μπορώ να τεκμηριώσω, ούτε να αντικρούσω) – στηριγμένες αποκλειστικά στα ΨΕΥΔΗ του αντεπαναστάτη ΤΡΟΤΣΚΙ.

Τώρα στο πλευρό της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ εμφανίστηκε φορτσάτη μια νέα πολιτικός(!)-«ιστορικός» (Μαϊλειου επιπέδου), η Σεμίνα Διγενή που επαναλαμβάνει τα νέα κουτοπόνηρα χρουστσοφικά μυθεύματα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ: «ο Α’ και ο Β’ πόλεμος ήταν αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το ξαναμοίρασμα των αγορών»(«Ρ» 8-9 Μάη 2021, σελ. 23). Επιπλέον η σοσιαλδημοκράτισσα Σεμίνα Διγενή μιλάει ακόμα για «εποποιία του σοβιετικού Κόκκινου Στρατού» (στο ίδιο), ΧΩΡΙΣ τον εμπνευστή, οργανωτή και άμεσο Καθοδηγητή αυτής της μεγάλης ΕΠΟΠΟΙΙΑΣ, τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Αν κατά τη θρησκόληπτη νεο-«ορθόδοξη» ακραία εθνικίστρια Λ. Κανέλλη– «φανταχτερή δημοσιογραφίνα που πολλά χρόνια υπηρέτησε με φλογερό πάθος τη Δεξιά και την Αντίδραση» (ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, αρχισυντάκτης του «Ριζοσπάστη» προπολεμικά) – τον Κόκκινο Στρατό τον «καθοδηγούσε» το «άγιο πνεύμα» των Χουντο-Χριστόδουλου – νυν Σεραφείμ Πειραιώς (με τον οποίο χαχανίζεται διαρκώς), φαίνεται πως κατά τη νεόκοπη τροτσκίστρια Σεμίνα Διγενή τον «καθοδηγούσαν» οι αντεπαναστάτες και προδότες της πατρίδας τους ΤΡΟΤΣΚΙ-τροτσκιστές που συνεργάστηκαν με τους γερμανούς χιτλερικούς Ναζι-φασίστες (όμως απ’ την «φανταχτερή» «κόκκινη»(!) αλλά ρεφορμιστική μπλούζα της λείπουν οι στρατιωτικές επωμίδες του ΤΡΟΤΣΚΙ των πρώτων χρόνων). Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, ότι ο Κόκκινος Στρατός στη δράση του δεν «καθοδηγούνταν» από το ΣΤΑΛΙΝ, αλλά από κάποιο «αυτόματο πιλότο(!), όπως ειρωνικά επαναλάμβανε στις συζητήσεις η σταλινική συντρόφισσά μας ΤΙΤΙΚΑ ΣΑΡΙΓΚΟΥΛΗ.

Στην «Ανακοίνωση» του «Κ»ΚΕ γίνεται λόγος για «Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό», για «Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών», για «έπος της Αντιφασιστικής Νίκης», για «Κομμουνιστικά Κόμματα», για «αντιστασιακά κινήματα», κλπ. ΧΩΡΙΣ να αναφέρεται το όνομα του ηγέτη και καθοδηγητή ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – «πρωτοτυπία» της αντιδραστικής αστικής «Ιστοριογραφίας» (=διάβαζε «γελοιογραφίας») του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ αλλά και της διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας. Επίσης αποσιωπάται σκόπιμα από τους λακέδες του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου (ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ: μέσα σε ΕΥΡΩ-ΕΕ) το ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ: το «έπος της Αντιφασιστικής Νίκης» υπήρξε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ αποτέλεσμα της ΜΟΝΑΔΙΚΑ επαναστατικής μαρξιστικής στρατηγικής της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, δηλ. ΟΛΩΝ των Κομμουνιστικών Κομμάτων του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, ΜΑΖΙ και του επαναστατικού ΚΚΕ, με τα οποία οι σημερινοί χρουστσοφικοί-τροτσκιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ ΔΕΝ έχουν απολύτως καμία σχέση. Κι’ αυτό επειδή οι ηγέτες του ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ έχουν κληρονομήσει όλες τις στάχτες των BERNSTEIN-KAUTSKY-TROTSKY-TITO-CHRUSCHTSCHOW-BREZNIEW, κλπ.

Η «Ανακοίνωση» τους αποτελεί μνημείο αδίστακτης διαστρέβλωσης της Ιστορίας και βάναυση παραποίηση των ιστορικών γεγονότων, επειδή σ’ αυτή οι «βαμμένοι» αντισταλινικοί χρουστσοφικοι-τροτσκιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ αρνούνται την αποφασιστική-ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ Συμβολή του ΣΤΑΛΙΝ στη στρατιωτική ΣΥΝΤΡΙΒΗ των Χιτλερικών ορδών που αργότερα οδήγησε στη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των λαών, μα επιπλέον: 1) αρνούνται την καθοδήγηση του ΣΤΑΛΙΝ ως γραμματέα του ΚΚΣΕ και ηγέτη της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής Σοβιετικής ‘Ένωσης, 2) αρνούνται το ΣΤΑΛΙΝ ως Αρχιστράτηγο του Κόκκινου Στρατού κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου αντιφασιστικού-απελευθερωτικού Πολέμου, μα ούτε καν αναφέρουν το όνομά του, 3) κηρύσσοντας έτσι το ΣΤΑΛΙΝ ιστορικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ.

Οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ επιμένουν μανιωδώς, συστηματικά και μόνιμα, με πρωτοφανές και άφθαστο αστικό ΤΑΞΙΚΟ ΜΙΣΟΣ να ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τόσο την πρώτη πλευρά της επαναστατικής δράσης του ΣΤΑΛΙΝ ως κομμουνιστή ηγέτη και κλασσικού του μαρξισμού, όσο και την πολύ ευρύτερη δεύτερη πλευρά: εκείνη της ένοπλης Αντιφασιστικής του δράσης ως Αρχιστράτηγου του επαναστατικού ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ που ΣΥΝΤΡΙΨΕ στρατιωτικά το χιτλερικό Ναζι-φασισμό, ΣΥΜΜΑΧΟ-συνεργάτη των ΤΡΟΤΣΚΙ-τροτσκιστών, ΠΛΕΥΡΑ που δεν μπορεί να του συγχωρήσουν ούτε οι ηττημένοι ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΙ Ναζι-φασίστες και οι όμοιοί τους ανά τον κόσμο ούτε οι ΣΥΜΜΑΧΟΙ τους παλιοί φιλο-Χιτλερικοί τροτσκιστές ΚΑΙ οι νέοι χρουστσοφικοί τροτσκιστές. Και ΑΚΡΙΒΩΣ αυτός ήταν-είναι ο λόγος που η τροτσκιστική φιλο-Χιτλερική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΣΟΥΣΛΟΦ, κλπ. προχώρησε στην ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΑΤΗ για ΟΛΟΥΣ τους λαούς φιλο-χιτλερική ΠΡΑΞΗ της μετονομασίας(1961) του «STALINGRAD» σε «VOLGOGRAD» – ΣΥΜΒΟΛΟ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΗΤΤΑΣ των χιτλερικών στρατευμάτων στην ηρωική αυτή πόλη, με κορυφαία στιγμή την αιχμαλωσία και πλήρη καταστροφή ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της γερμανικής Στρατιάς του PAULUS. Από εκείνη τη μεγάλη ιστορική ΣΤΙΓΜΗ, το «STALINGRAD» γίνεται το ΠΙΟ αγαπημένο ΣΥΜΒΟΛΟ όλων των λαών του κόσμου, η μεγάλη ΕΛΠΙΔΑ και το λαμπερό ΑΣΤΕΡΙ της Χαραυγής της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών, αλλά και το ΠΙΟ μισητό ΣΥΜΒΟΛΟ-εφιάλτης των Χιτλερικών Ναζι-φασιστών και των ΣΥΜΜΑΧΩΝ τους τροτσκιστών, ΜΑΖΙ και της σημερινής Χρουστσοφικής-τροτσκιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.

Εδώ μια πολύ σύντομη παρέκβαση, σχετική όμως με το θέμα. Ας προσεχθεί ιδιαίτερα, ότι η ηγετική φασιστική ομάδα του αστικού αντικομμουνιστικού ΚΚΣΕ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ στη φιλο-Χιτλερική ΠΡΑΞΗ μετονομασίας το 1961,δηλ. αρχές της δεκαετίας του 1960 όταν είχε ήδη ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ το πισωδρομικό προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση, που καλύφθηκε για χρόνια πίσω απ’ τους μαύρους πυκνούς καπνούς της αντιδραστικής εκστρατείας της διαβόητης «προσωπολατρίας»(!) (=ιδεαλιστική αντίληψη της Ιστορίας) – «ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΙΑ» για την οποία ο διάσημος Ελβετός μαρξιστής KONRAD FARNER δήλωνε σε συνέντευξή του, το Δεκέμβρη του 1963: «οι Ρώσοι δεν μπορούν να ορίσουν την έννοια της «προσωπολατρίας» που είναι για μένα μια γελοία αντιεπιστημονική έννοια» (“Neutralitaet”, 1. Jahrgang, No. 3, Dezember 1963, σελ. 9). Λίγα χρόνια μετά το καταστροφικό αντικομμουνιστικό 20^ο Συνέδριο (Φλεβάρης 1956), το 1961 στο «22^ο Συνέδριο το ΚΚΣΕ» (Οκτώβρης 1961) η αντικομμουνιστική φασιστική Χρουστσοφική κλίκα, πέραν τον αντιμαρξιστικών αστικών θεωριών περί «παλλαϊκού κράτους»(!), «παλλαϊκού κόμματος»(!), κλπ., ΟΜΟΛΟΓΕΙ και διακηρύσσει ανοιχτά-επίσημα, ότι στη Σοβιετική Ένωση ΔΕΝ υπήρχε πλέον ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ: «το κράτος της δικτατορίας της εργατικής τάξης αναπτύχθηκε σε παλλαϊκό κράτος» («Το 22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ», σελ 205, Αθήνα 1961), με το διάσημο Άγγλο μαρξιστή, μεγάλο Ελληνιστή GEORGE THOMSON να σχολιάζει ΟΡΘΑ, ότι σ’ εκείνη την περίοδο το «παλλαϊκό κράτος»(!) ΔΕΝ μπορεί παρά να είναι «δικτατορία της μπουρζουαζίας» (George Thomson: “Von Marx zu Mao Tsetung”, σελ. 171, Tuebingen 1973), δηλ. κράτος της νέας «σοβιετικής» μπουρζουαζίας.

Ο τρισένδοξος Κόκκινο Στρατός με Αρχιστράτηγο το μεγάλο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ έθαψε για πάντα στα ερείπια της ηρωϊκης πόλης τα ακρότατης βαρβαρότητας «όνειρα» των ΧΙΤΛΕΡ-χιτλερικών ανά τον κόσμο και των ΤΡΟΤΣΚΙ-τροτσκιστών κατάκτησης της κόκκινης Μόσχας, όπως με αξιοσημείωτη σαφήνεια και θαυμαστή, μέγιστη και άφθαστη ακρίβεια διατυπώνεται στην παραπάνω ανάλυση του ERNST BLOCH: «θα ήταν όντως ακατανόητο αν η Γκεστάπο και ο τροτσκισμός δεν θα συναντιόντουσαν στο έδαφος του κοινού μίσους» ΕΝΑΝΤΙΑ στη Σοβιετική Ένωση και το ΣΤΑΛΙΝ.

Με τη ΦΙΛΟ-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ της μετονομασίας του «STALINGRAD» σε «VOLGOGRAD» η αντικομμουνιστική φασιστική τροτσκιστική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΣΟΥΣΛΟΦ, κλπ. μετεξελίσσεται (αν δεν ήταν ήδη από παλιότερα) όχι μόνο απλά σε ΦΙΛΟ-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ Ομάδα μα ΕΠΙΠΛΕΟΝ και στην ΠΡΩΤΗ ιστορικά ΦΙΛΟ-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ Ομάδα διεθνώς, δίπλα στους ηττημένους παραδοσιακούς Χιτλερικούς, μετά τον Β’ Παγκόσμιο αντιφασιστικό απελευθερωτικό πόλεμο και την καταστροφική στρατιωτική ΗΤΤΑ του χιτλερο-φασισμού: καταχτώντας έτσι επάξια τον επαίσχυντο ΤΙΤΛΟ της πρώτης ΦΙΛΟ-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗΣ Ομάδας στην ιστορία ΟΛΩΝ των χωρών μετά τον ΠΟΛΕΜΟ. Κι’ αυτό, επειδή η Δυτική καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Αντίδραση σεβάστηκε τη Συμβολή του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ στη ΣΥΝΤΡΙΒΗ του Χιτλερο-φασισμού, διατηρώντας την ένδοξη ονομασία «STALINGRAD» ως μεγάλο ΣΥΜΒΟΛΟ της καταστροφικής στρατιωτικής ΗΤΤΑΣ των Χιτλερικών ορδών, που διατηρείται μέχρι ΣΗΜΕΡΑ: σε πολλούς δρόμους, λεωφόρους και πλατείες σε πολλές πόλεις των διαφόρων Ευρωπαϊκών χωρών.

Σε τέτοιο μέγεθος αντιδραστικότητας δηλ. φιλο-Χιτλερικών πράξεων ΔΕΝ έφτασαν οι ιμπεριαλιστές των Δυτικών καπιταλιστικών χωρών, με τους γάλλους, κλπ. να διατηρούν ακόμα ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ τη στάση «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» στο Μετρό του Παρισιού μα και μεγάλη πλατεία στο κέντρο της πόλης με την ονομασία «Πλατεία της μάχης του Στάλινγκραντ»: «place de la bataille de Stalingrad Septembre 1942-Janvier 1943» και σ’ άλλα μέρη στη ΓΑΛΛΙΑ: “place Stalingrad” Bordeaux, “place Stalingrad” Reims, “place Stalingrad” Lyon, “rue Stalingrad” Toulouse, “avenue de Stalingrad” Dijon, κλπ. ΙΤΑΛΙΑ: “via Stalingrado” Bologna, “via Stalingrado” Savona, “via Stalingrado”, Reggio Emilia, “via Stalingrado” Prato, κλπ. ΒΕΛΓΙΟ: “avenue de Stalingrad” Bruxelles, “place Stalingrad” σε διάφορες πόλεις του Βελγίου, ΑΓΓΛΙΑ: “Stalin Avenue” Chatham, “Stalin Road” Colchester, κλπ., κλπ.

Είναι τόσο ισχυρή η ακτινοβολία της ένδοξης μάχης του «STALINGRAD» και του θριαμβευτή Κόκκινου Στρατού κλπ. στους λαούς ΟΛΩΝ των χωρών και στο λαό μας, που υποχρεώνει-εξαναγκάζει τους «βαμμένους» αντισταλινικούς φιλο-χιτλερικούς (αλλιώς θα κατάγγελναν τη μετονομασία) χρουστσο-τροτσκιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ να υποκλίνονται (προφανώς υποκριτικά για δημαγωγική εκμετάλλευση) μπροστά σ’ αυτά τα μεγάλα ένδοξα ΣΥΜΒΟΛΑ, ενώ την ίδια στιγμή επιμένουν να απορρίπτουν όχι μόνο την αποφασιστική-ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ Συμβολή του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ στη στρατιωτική ΗΤΤΑ του γερμανικού Χιτλερο-φασισμού, μα, αρνούμενοι να αναφέρουν το όνομα του, τον έχουν κηρύξει ΕΠΙΠΛΕΟΝ ιστορικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ.

Αυτή η στάση τους δείχνει το μέγεθος της γελοιότητας και της αντιδραστικότητας – στάση που δεν συναντά κανείς ούτε στα πιο αντιδραστικά ρεύματα της αστικής Ιστοριογραφίας, που βέβαια μισούν θανάσιμα, συκοφαντούν και υβρίζουν με τον πιο σκαιό και χυδαίο τρόπο το ΣΤΑΛΙΝ, όμως δεν μπορούν να τον αποσιωπούν: πολύ περισσότερο δεν τον κηρύσσουν ιστορικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ.

Κλείνοντας ας υπενθυμιστεί ακόμα μια φορά στους κομμουνιστές και Αντιφασίστες, ιδιαίτερα στη νεολαία: ΟΛΕΣ οι επιτυχίες του Αντιφασιστικού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος οφείλονται αποκλειστικά στη ΜΟΝΑΔΙΚΑ μαρξιστική επαναστατική γραμμή της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ και ΟΧΙ στις τροτσκιστικές φιλο-Χιτλερικές σαπουνόφουσκες της σημερινής αστικο-ρεφορμιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.

-----------

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: η αστική αντικομμουνιστική τροτσκιστική Ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΣΟΥΣΛΟΦ, κλπ. ΔΕΝ ήταν απλά μια ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική ρεφορμιστική Ομάδα που παλινόρθωσε τον καπιταλισμό στη Σοβ. Ένωση, αλλά ΕΠΙΠΛΕΟΝ μια φασιστική, ΑΚΡΙΒΕΣΤΕΡΑ: μετεξελίχθηκε σε μια φιλο-Χιτλερική Ομάδα (αν δεν ήταν και από παλιότερα),γι’ αυτό και προχώρησε στη φιλο-Χιτλερική ΠΡΑΞΗ μετονομασίας του «STALINGRAD» σε «VOLGOGRAD» – ήταν η ΠΡΩΤΗ διεθνώς φιλο-Χιτλερική Ομάδα μετά τον πόλεμο και μάλιστα μέσα στη Σοβιετική Ένωση, με αποστολή να εξαλείψει ολοκληρωτικά με «φωτιά και σίδερο», όπως και έπραξε, κάθε ίχνος ύπαρξης του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ: από εδώ απορρέει όχι μόνο το γενικό αστικό ΤΑΞΙΚΟ ΜΙΣΟΣ, μα ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ το Χιτλερικό μένος των Χρουστσοφικών Τροτσκιστών κατά του ΣΤΑΛΙΝ: καταστροφής των «πάντων» στην καπιταλιστική πλέον Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού της Ανατολικής Ευρώπης.

Οι επαναστάτες μαρξιστές, δηλ. λενινιστές-σταλινιστές, δίπλα στην πρώτη πλευρά της επαναστατικής δράσης του ΣΤΑΛΙΝ ως επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη και κλασικού του μαρξισμού, οφείλουν να αναδείξουν και υπερασπίσουν ΚΑΙ τη δεύτερη ευρύτερη πλευρά της δράσης του στο Β’ παγκόσμιο αντιφασιστικό απελευθερωτικό πόλεμο, στην οποία ως τώρα δεν έχει δοθεί η ανάλογη σημασία που της αξίζει. Είναι και οι ΔΥΟ αλληλένδετες και συνδέονται στενά με τα βασικότερα προβλήματα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος τόσο τα ιστορικά όσο και τα σημερινά. Οι επαναστάτες μαρξιστές πρέπει να μελετήσουν συστηματικότερα και σε βάθος τη δεύτερη ευρύτερη πλευρά της δράσης του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.

***

ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ: Για το χαρακτήρα του Παγκόσμιου Πολέμου

ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ: ΛΟΓΟΣ  ΣΤΟΥΣ  ΕΚΛΟΓΕΙΣ ΜΟΥ

Στις 9 του Φλεβάρη 1946 ο στρατάρχης Στάλιν μίλησε στους εκλογείς της εκλογικής του περιφέρειας, σε συγκέντρωσή τους στο Μεγάλο θέατρο της Μόσχας. Ο πρόεδρος της συγκέντρω­σης έδωσε το λόγο στον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν. Η εμ­φάνιση τον Στάλιν στο βήμα χαιρετίζεται από τους εκλογείς με θυελλώδεις ζητωκραυγές, που διαρκούν κάμποση ώρα. Όλοι οι παρευρισκόμενοι όρθιοι χαιρετούν το Στάλιν. Στην αίθουσα αντηχούν αδιάκοπα οι φωνές: «Ζήτω ο μεγάλος Στάλιν!», «Να μας ζήσεις μεγάλε Στάλιν!», «Ζήτω ο αγαπημένος μας Στάλιν!». Ο στρατάρχης Στάλιν εκφώνησε τον παρακάτω λόγο:

 

«Σύντροφοι,

Πέρασαν οχτώ χρόνια από τις προηγούμενες εκλογές για το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Η περίοδος αυτή ήταν πλούσια σε αποφασιστικά γεγονότα. Τα πρώτα τέσσερα χρόνια πέρασαν με την εντατική δουλειά των σοβιετικών ανθρώπων για την πραγματοποίηση του τρίτου πεντάχρο­νου σχεδίου. Τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια τα γέμισαν τα γεγονότα του πολέμου ενάντια στους γερμανούς και γιαπωνέζους επιδρομείς, τα γεγονότα του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου.

Δε χωρεί αμφιβολία ότι ο πόλεμος είνε το σημαντι­κότερο γεγονός της περιόδου που πέρασε.

Θα ήταν σφάλμα να νομίζουμε πώς ο δεύτερος παγ­κόσμιος πόλεμος ήρθε ξαφνικά, ή ήρθε σαν αποτέλεσμα των σφαλμάτων που έκαναν τούτοι ή εκείνοι οι πολιτικοί ηγέτες των κρατών, αν και δε χωρεί αμφιβολία πώς έχουν γίνει σφάλματα. Ο πόλεμος γεννήθηκε σαν αναπόφευκτη συνέπεια της ανάπτυξης των διεθνών οικονομικών και πο­λιτικών δυνάμεων του σύγχρονου μονοπωλιακού καπιταλι­σμού. Οι μαρξιστές δεν έπαψαν να τονίζουν ότι το κεφα­λαιοκρατικό σύστημα της παγκόσμιας οικονομίας κρύβει μέσα του τα στοιχεία της γενικής κρίσης και της ένοπλης σύγκρουσης, ότι ακριβώς γι' αυτό η ανάπτυξη του παγκό­σμιου καπιταλισμού στην εποχή μας δε συντελείται με ομαλή και ρυθμική κίνηση προς τα εμπρός, αλλά με κρί­σεις και πολεμικές καταστροφές. Η ανισόμετρη ανάπτυξη των κεφαλαιοκρατικών χωρών οδηγεί με τον καιρό στην απότομη παραβίαση της «Ισορροπίας» του παγκόσμιου κε­φαλαιοκρατικού συστήματος, οπότε η ομάδα εκείνη των κεφαλαιοκρατικών χωρών που θεωρεί τον εαυτό της λιγό­τερο εξασφαλισμένο σε πρώτες ύλες και αγορές για τα προϊόντα της, προσπαθεί συνήθως ν’ αλλάξει την κατάσταση και να ξαναμοιράσει προς όφελός της τις «σφαίρες επιρροής», χρησιμοποιώντας την ένοπλη δύναμη. Αποτέ­λεσμα αυτού του φαινομένου είνε το χώρισμα του κεφα­λαιοκρατικού κόσμου σε δυο εχθρικά στρατόπεδα και ο πόλεμος ανάμεσα τους.

Θα ήταν ίσως δυνατό ν’ αποφευχθεί η πολεμική καταστροφή, αν υπήρχε η δυνατότητα να ξαναμοιράζονται περιοδικά ανάμεσα στις χώρες οι πρώτες ύλες και οι αγορές για την πώληση των προϊόντων ανάλογα με την οικονο­μική βαρύτητα των χωρών, αν υπήρχε η δυνατότητα να παίρνονται συντονισμένα και ειρηνικά τέτιες αποφάσεις. Αυτό όμως δεν είνε δυνατό να πραγματοποιηθεί μέσα στις σημερινές κεφαλαιοκρατικές συνθήκες ανάπτυξης της παγ­κόσμιας οικονομίας.

Έτσι, σαν αποτέλεσμα της κρίσης του κεφαλαιοκρα­τικού συστήματος της παγκόσμιας οικονομίας, γεννήθηκε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος και σαν αποτέλεσμα της δεύτερης κρίσης ήρθε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος.

Αυτό βέβαια δε θα πει πώς ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είνε αντιγραφή του πρώτου. Απεναντίας, ο δεύτε­ρος παγκόσμιος πόλεμος διαφέρει ουσιαστικά από τον πρώτο. Πρέπει να 'χουμε υπόψη μας ότι τα κυριότερα φα­σιστικά κράτη — Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία — πριν επι­τεθούν κατά της Σοβιετικής Ένωσης εκμηδένισαν στις ίδιες τις χώρες τους και τα τελευταία λείψανα των αστικό-δημοκρατικών ελευθεριών, εγκαθίδρυσαν στις χώρες τους σκληρά καθεστώτα τρομοκρατίας, καταπάτησαν την αρχή της κυριαρχίας και της ελεύθερης ανάπτυξης των μικρών χωρών, διακήρυξαν σαν αρχή τους την πολιτική της αρπα­γής ξένων εδαφών, δηλώνοντας απροκάλυπτα πως επιδιώ­κουν να καταχτήσουν την παγκόσμια κυριαρχία και να επι­βάλουν παντού το φασιστικό καθεστώς. Με την κατά­ληψη της Τσεχοσλοβακίας και των κεντρικών περιοχών της Κίνας έδειξαν πως είνε έτοιμα να πραγματοποιήσουν την απειλή τους για υποδούλωση όλων των φιλελεύθερων λαών. Γι' αυτό ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα πήρε από την πρώτη μέρα χαραχτήρα πολέμου αντιφασιστικού, απελευθερωτικού, που ένας από τους σκοπούς του ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα δε μπορούσε παρά να δυναμώσει — και πραγματικά δυνάμωσε — τον αντιφασι­στικό και απελευθερωτικό χαραχτήρα του δεύτερου παγ­κόσμιου πολέμου.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση δημιουργήθηκε ο αντιφασι­στικός συνασπισμός της Σοβιετικής Ένωσης, των Ενωμέ­νων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και των άλλων φιλελεύθερων κρατών, που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην υπόθεση της συντριβής των ενόπλων δυνάμεων του άξονα.

Έτσι έχει το ζήτημα της γέννησης και του χαραχτήρα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου».

(από: Ι.Β.ΣΤΑΛΙΝ: «Λόγος στους εκλογείς μου» σελ.7-10, εκδ. «Τα νέα βιβλία», Αθήνα 1946)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ: ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΛΟΓΕΙΣ ΜΟΥ

ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ: Για το χαρακτήρα του Παγκόσμιου Πολέμου

ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ: ΛΟΓΟΣ  ΣΤΟΥΣ  ΕΚΛΟΓΕΙΣ ΜΟΥ

Στις 9 του Φλεβάρη 1946 ο στρατάρχης Στάλιν μίλησε στους εκλογείς της εκλογικής του περιφέρειας, σε συγκέντρωσή τους στο Μεγάλο θέατρο της Μόσχας. Ο πρόεδρος της συγκέντρω­σης έδωσε το λόγο στον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν. Η εμ­φάνιση τον Στάλιν στο βήμα χαιρετίζεται από τους εκλογείς με θυελλώδεις ζητωκραυγές, που διαρκούν κάμποση ώρα. Όλοι οι παρευρισκόμενοι όρθιοι χαιρετούν το Στάλιν. Στην αίθουσα αντηχούν αδιάκοπα οι φωνές: «Ζήτω ο μεγάλος Στάλιν!», «Να μας ζήσεις μεγάλε Στάλιν!», «Ζήτω ο αγαπημένος μας Στάλιν!». Ο στρατάρχης Στάλιν εκφώνησε τον παρακάτω λόγο:

 

«Σύντροφοι,

Πέρασαν οχτώ χρόνια από τις προηγούμενες εκλογές για το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Η περίοδος αυτή ήταν πλούσια σε αποφασιστικά γεγονότα. Τα πρώτα τέσσερα χρόνια πέρασαν με την εντατική δουλειά των σοβιετικών ανθρώπων για την πραγματοποίηση του τρίτου πεντάχρο­νου σχεδίου. Τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια τα γέμισαν τα γεγονότα του πολέμου ενάντια στους γερμανούς και γιαπωνέζους επιδρομείς, τα γεγονότα του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου.

Δε χωρεί αμφιβολία ότι ο πόλεμος είνε το σημαντι­κότερο γεγονός της περιόδου που πέρασε.

Θα ήταν σφάλμα να νομίζουμε πώς ο δεύτερος παγ­κόσμιος πόλεμος ήρθε ξαφνικά, ή ήρθε σαν αποτέλεσμα των σφαλμάτων που έκαναν τούτοι ή εκείνοι οι πολιτικοί ηγέτες των κρατών, αν και δε χωρεί αμφιβολία πώς έχουν γίνει σφάλματα. Ο πόλεμος γεννήθηκε σαν αναπόφευκτη συνέπεια της ανάπτυξης των διεθνών οικονομικών και πο­λιτικών δυνάμεων του σύγχρονου μονοπωλιακού καπιταλι­σμού. Οι μαρξιστές δεν έπαψαν να τονίζουν ότι το κεφα­λαιοκρατικό σύστημα της παγκόσμιας οικονομίας κρύβει μέσα του τα στοιχεία της γενικής κρίσης και της ένοπλης σύγκρουσης, ότι ακριβώς γι' αυτό η ανάπτυξη του παγκό­σμιου καπιταλισμού στην εποχή μας δε συντελείται με ομαλή και ρυθμική κίνηση προς τα εμπρός, αλλά με κρί­σεις και πολεμικές καταστροφές. Η ανισόμετρη ανάπτυξη των κεφαλαιοκρατικών χωρών οδηγεί με τον καιρό στην απότομη παραβίαση της «Ισορροπίας» του παγκόσμιου κε­φαλαιοκρατικού συστήματος, οπότε η ομάδα εκείνη των κεφαλαιοκρατικών χωρών που θεωρεί τον εαυτό της λιγό­τερο εξασφαλισμένο σε πρώτες ύλες και αγορές για τα προϊόντα της, προσπαθεί συνήθως ν’ αλλάξει την κατάσταση και να ξαναμοιράσει προς όφελός της τις «σφαίρες επιρροής», χρησιμοποιώντας την ένοπλη δύναμη. Αποτέ­λεσμα αυτού του φαινομένου είνε το χώρισμα του κεφα­λαιοκρατικού κόσμου σε δυο εχθρικά στρατόπεδα και ο πόλεμος ανάμεσα τους.

Θα ήταν ίσως δυνατό ν’ αποφευχθεί η πολεμική καταστροφή, αν υπήρχε η δυνατότητα να ξαναμοιράζονται περιοδικά ανάμεσα στις χώρες οι πρώτες ύλες και οι αγορές για την πώληση των προϊόντων ανάλογα με την οικονο­μική βαρύτητα των χωρών, αν υπήρχε η δυνατότητα να παίρνονται συντονισμένα και ειρηνικά τέτιες αποφάσεις. Αυτό όμως δεν είνε δυνατό να πραγματοποιηθεί μέσα στις σημερινές κεφαλαιοκρατικές συνθήκες ανάπτυξης της παγ­κόσμιας οικονομίας.

Έτσι, σαν αποτέλεσμα της κρίσης του κεφαλαιοκρα­τικού συστήματος της παγκόσμιας οικονομίας, γεννήθηκε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος και σαν αποτέλεσμα της δεύτερης κρίσης ήρθε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος.

Αυτό βέβαια δε θα πει πώς ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είνε αντιγραφή του πρώτου. Απεναντίας, ο δεύτε­ρος παγκόσμιος πόλεμος διαφέρει ουσιαστικά από τον πρώτο. Πρέπει να 'χουμε υπόψη μας ότι τα κυριότερα φα­σιστικά κράτη — Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία — πριν επι­τεθούν κατά της Σοβιετικής Ένωσης εκμηδένισαν στις ίδιες τις χώρες τους και τα τελευταία λείψανα των αστικό-δημοκρατικών ελευθεριών, εγκαθίδρυσαν στις χώρες τους σκληρά καθεστώτα τρομοκρατίας, καταπάτησαν την αρχή της κυριαρχίας και της ελεύθερης ανάπτυξης των μικρών χωρών, διακήρυξαν σαν αρχή τους την πολιτική της αρπα­γής ξένων εδαφών, δηλώνοντας απροκάλυπτα πως επιδιώ­κουν να καταχτήσουν την παγκόσμια κυριαρχία και να επι­βάλουν παντού το φασιστικό καθεστώς. Με την κατά­ληψη της Τσεχοσλοβακίας και των κεντρικών περιοχών της Κίνας έδειξαν πως είνε έτοιμα να πραγματοποιήσουν την απειλή τους για υποδούλωση όλων των φιλελεύθερων λαών. Γι' αυτό ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα πήρε από την πρώτη μέρα χαραχτήρα πολέμου αντιφασιστικού, απελευθερωτικού, που ένας από τους σκοπούς του ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα δε μπορούσε παρά να δυναμώσει — και πραγματικά δυνάμωσε — τον αντιφασι­στικό και απελευθερωτικό χαραχτήρα του δεύτερου παγ­κόσμιου πολέμου.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση δημιουργήθηκε ο αντιφασι­στικός συνασπισμός της Σοβιετικής Ένωσης, των Ενωμέ­νων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και των άλλων φιλελεύθερων κρατών, που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην υπόθεση της συντριβής των ενόπλων δυνάμεων του άξονα.

Έτσι έχει το ζήτημα της γέννησης και του χαραχτήρα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου».

(από: Ι.Β.ΣΤΑΛΙΝ: «Λόγος στους εκλογείς μου» σελ.7-10, εκδ. «Τα νέα βιβλία», Αθήνα 1946)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΖΗΤΩ η 1 η ΜΑΗ – μέρα διεθνούς επαναστατικής ταξικής πάλης του Προλεταριάτου ΟΛΩΝ των χωρών

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

ΖΗΤΩ η 1 η ΜΑΗ – μέρα διεθνούς επαναστατικής ταξικής πάλης του Προλεταριάτου ΟΛΩΝ των χωρών, μαχητικής Αλληλεγγύης και πάλης για το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ!

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ του καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος της ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κέρδους?

COVID-19: πλήρης ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής μα και του ξεπερασμένου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος της ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κέρδους

Η εμφάνιση της Πανδημίας COVID-19 τον περασμένο χρόνο και η αντιμετώπισή της κατέδειξε με τον πλέον χειροπιαστό τρόπο τόσο την πλήρη ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, με κύριο στόχο την

αύξηση των Κερδών των μεγαλο-Κλινικαρχών, μα ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ – ακόμα σημαντικότερο – την πλήρη χρεοκοπία του ξεπερασμένου

εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος της ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κέρδους.

Η σημερινή πλήρης χρεοκοπία του καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικού συστήματος αναδεικνύει εκ νέου όχι μόνο το αναπόφευκτο και την

αναγκαιότητα του ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ αλλά και την επικαιρότητά του, δηλ. του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού που οικοδομήθηκε στη

Σοβ.Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (και ΟΧΙ του παλινορθωμένου καπιταλισμού των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ), και έδειξε στην

ΠΡΑΞΗ την ανωτερότητά του απέναντι στον εκμεταλλευτικό καπιταλισμό.

Το καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικό σύστημα ΔΕΝ μπορεί να λύσει κανένα απ’ τα προβλήματα του παγκόσμιου Προλεταριάτου και των λαών.

Στην εργατική τάξη και τους λαούς προσφέρει μόνο άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση, μαζική φτώχεια και απόλυτη εξαθλίωση, κρίσεις και

μαζική ανεργία, αρρώστιες, μόλυνση του περιβάλλοντος και καταστροφή των κλιματικών συνθηκών, καταστροφικούς πολέμους, μαζικούς

θανάτους μικρών παιδιών και μεγάλων, μεγάλα δεινά και δυστυχία, ρατσισμό, αντισημιτισμό, φασισμό, ναζι-φασισμό κλπ., κλπ.

Αν ως το Σεπτέμβρη του 2020 ο ελληνικός λαός στάθηκε τυχερός και ΔΕΝ θρήνησε μεγάλο αριθμό νεκρών – παρά την άθλια κατάσταση στο

Δημόσιο Σύστημα Υγείας (την ακριβή εικόνα έδιναν πάντα μόνο οι γιατροί) – αυτό οφείλεται ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ στο ότι η Πανδημία ΔΕΝ έπληξε

ισχυρά και σε μεγάλη έκταση την Ελλάδα, όπως εξάλλου συνέβη και στις γειτονικές Βαλκανικές χώρες Αλβανία-Βουλγαρία, κλπ. (για σειρά

λόγους ), οι οποίες αναλογικά, είχαν πολύ λιγότερα κρούσματα-νεκρούς απ’ την Ελλάδα, ενώ στη νότια Ιταλία σε σχέση με την

καταστροφική κατάσταση στη βόρεια αναπτυγμένη βιομηχανικά Ιταλία.(17/4: Ελλάδα: 2.224/108, Αλβανία: 475/24, Βουλγαρία: 735/36).

Η τότε αχαλίνωτη εθνικιστικο-φασιστικο-ρατσιστική προπαγάνδα της ΝΔ περί «ελληνικού παραδείγματος»(!) τροφοδοτήθηκε απ’ τις

παραπλανητικές, παπαδίστικου χαρακτήρα, «συγκρίσεις» της Ελλάδας του ιεροψάλτη ΤΣΙΟΔΡΑ με τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες

(ΗΠΑ-ΑΓΓΛΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΟΛΑΝΔΙΑ, κλπ.). Βαρύτατες ευθύνες φέρουν τα ρεφορμιστικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΜΕΡΑ25 υποταγής

τους στην αντιδραστική ΝΔ-Κυβέρνηση, με πρόσχημα την Πανδημία, στα ζητήματα φασιστικής κατάργησης ατομικών δικαιωμάτων και

ελευθεριών, φασιστική φίμωση δημοσιογράφων και γιατρών, Διοικήσεων Νοσοκομείων, κλπ., κλπ.

‘Όμως το Νοέμβρη του 2020 η κεντρική-βόρεια Ελλάδα μετατράπηκε σε απέραντο ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ με πάνω από 3.000 ΝΕΚΡΟΥΣ, απ’ τους

οποίους το 80% (υπολογισμός του καθ. Β.ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ) έχασε τη ζωή του εκτός ΜΕΘ, δηλ. από έλλειψη ΜΕΘ, που την αποκλειστική ΕΥΘΥΝΗ

έχει η κυβέρνηση.

ΣΗΜΕΡΑ, προς το τέλος Απρίλη, η μεγάλη ΤΡΑΓΩΔΙΑ του λαού μας 3πλασιάστηκε: ΝΕΚΡΟΙ, πάνω από 10.000 (10.240), ενώ πολλοί COVID

Ασθενείς εξακολουθούν να πεθαίνουν καθημερινά εκτός ΜΕΘ. ΔΕΝ είναι μόνο αυτοί οι θάνατοι αλλά και εκείνοι (ίσως περισσότεροι) που

προκαλούνται από τις μη COVID Ασθένειες, αφού όλα τα μεγάλα Νοσοκομεία έχουν μετατραπεί σε Νοσοκομεία ΜΙΑΣ Νόσου (δεν δίνονται

καθόλου στοιχεία). Κι’ αυτή η εξοργιστική κατάσταση συνεχίζεται εξαιτίας της ΑΡΝΗΣΗΣ της Κυβέρνησης επέκτασης των ΜΕΘ και

πρόσληψης μόνιμων ΓΙΑΤΡΩΝ-ΝΟΣΗΛΕΥΤΩΝ, αλλά και ΑΡΝΗΣΗΣ λήψης μέτρων σε κύριες εστίες και μαζικούς χώρους συνωστισμού

(ΜΜΜ, Σχολεία, μαζικούς χώρους δουλειάς, κλπ.,κλπ.).

Κάτω ο κατάπτυστος και αντισυνταγματικός νόμος του «ακαταδίωκτου» των άμεσα υπεύθυνων πολιτικών

στελεχών της κυβέρνησης, που ψήφισε μόνο η ΝΔ, με πρόσχημα τους λοιμωξιολόγους, και από κοντά με το

«ΠΑΡΩΝ»(!) το μόνιμο ΔΕΚΑΝΙΚΙ της οι ρεφορμιστές του «Κ»ΚΕ (ούτε καταψήφισαν ούτε αποχώρισαν)

Να πάνε ΦΥΛΑΚΗ τα ΑΜΕΣΑ υπεύθυνα κυβερνητικά στελέχη

Για το μεγάλο ΕΓΚΛΗΜΑ των εκτός ΜΕΘ (80%) ΘΑΝΑΤΩΝ του «Μπεργκάμου» της Β.Ελλάδας, αλλά και για τους τωρινούς καθημερινούς

εκτός ΜΕΘ θανάτους πρέπει να πάνε ΦΥΛΑΚΗ σειρά άμεσα υπεύθυνα κυβερνητικά στελέχη για τα προκλητικότατα μα ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ

ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΑ ΨΕΥΔΗ με πρώτους τους μεγαλο-ΨΕΥΤΑΡΑΔΕΣ γκεμπελίσκους: ΓΕΡΑΠΕΤΡΙΤΗΣ (= «δεν έχουμε ανάγκη άλλες ΜΕΘ…»),

ΚΙΚΙΛΙΑΣ (= «τα Νοσοκομεία δεν έχουν πρόβλημα…») και ΚΟΝΤΟΖΑΜΑΝΗΣ («όλα πηγαίνουν καλά…») που ΕΠΙΠΛΕΟΝ οργάνωσε στις αυλές

σειράς Νοσοκομείων («ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ», κλπ.) – προσβάλλοντας βάναυσα τους άτυχους ΝΕΚΡΟΥΣ – προκλητικότατες ΜΑΚΑΒΡΙΕΣ a la

HITLER Ναζι-φασιστικές «Συναυλίες», συνοδεύοντας τους ΝΕΚΡΟΥΣ στον ΤΑΦΟ, όπως έπραξαν στο παρελθόν οι Δάσκαλοί του Ναζι-

φασίστες Χιτλερικοί εγκληματίες στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης AUSCHWITZ-DACHAU, κλπ..

ΕΡΓΑΤΕΣ-ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, ξεσηκωθείτε σε μαχητικές διαδηλώσεις, μαζί με Γιατρούς-Νοσηλευτές και φοιτητές κατά του μεγάλου

ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ των ΘΑΝΑΤΩΝ, τον εργασιακό Μεσαίωνα και την ακρότατη ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΗΣΗ της κοινωνικής ζωής απ’ την κυβέρνηση

ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ του φασιστικού κόμματος της ΝΔ με την ισχυρή Ναζι-φασιστική πτέρυγα(ΒΟΡΙΔΗΣ-ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ-ΠΛΕΥΡΗ-ΚΥΡΤΣΟΣ-ΤΖΑΒΕΛΛΑ,

κλπ.): φασιστική κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, απαγόρευση των συγκεντρώσεων με το γνωστό χουντικό νόμο, απαγόρευση

των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικων συγκεντρώσεων για το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, συγκεντρώσεων για τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ απ’ την κυβέρνηση

Κ.ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ του 15χρονου μαθητή ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ, κλπ. και τη ΜΟΝΙΜΗ εγκατάσταση της Αστυνομίας ΜΕΣΑ στα

Πανεπιστήμια, χαφιεδοκάμερες στα Σχολεία, κλπ., κλπ.

ΖΗΤΩ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ!

Διαβάστε Περισσότερα »

Ακραία ρατσιστική κτηνωδία και Ναζι-φασιστική βαρβαρότητα κατοίκων-γονιών στα Καμένα Βούρλα σε βάρος ανήλικων προσφυγόπουλων αλλά και στο Ωραιοκάστρο Θεσσαλονίκης

Ακραία ρατσιστική κτηνωδία και Ναζι-φασιστική βαρβαρότητα κατοίκων-γονιών στα Καμένα Βούρλα σε βάρος ανήλικων προσφυγόπουλων αλλά και στο Ωραιοκάστρο Θεσσαλονίκης

Μετά την καταστροφή του τρισάθλιου στρατοπέδου προσφύγων στη Μόρια, ανήλικα προσφυγόπουλα γύρω στα 40 μεταφέρθηκαν στα Καμένα Βούρλα σ’ ένα εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο, για λίγες μέρες, με προορισμό διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες, υπό την αιγίδα του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης.

Μόλις έγινε γνωστό, το τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη, ότι τα ανήλικα μικρά προσφυγόπουλα έφτασαν στο ξενοδοχείο μια μεγάλη μερίδα ρατσιστών Ναζι-φασιστικών κτηνών κινητοποιήθηκε, απόκλεισαν το ξενοδοχείο και εμπόδιζαν τα φορτηγά που μετέφεραν φαγητό και κλινοσκεπάσματα για τα καταταλαιπωρημένα ανήλικα και ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, καταδικάζοντάς τα στην πείνα.

Και σαν να μην έφτανε η παραπάνω αποτρόπαιη εγκληματική πράξη πρωτοφανούς Ναζι-φασιστικής βαρβαρότητας, στις 24 Σεπτέμβρη προχώρησαν επιπλέον στο κλείσιμο της εθνικής οδού στο ύψος των διοδίων Αγίας Τριάδας, ενώ το βράδυ της ίδιας μέρας απέκλεισαν το ξενοδοχείο και απαγόρεψαν στα προσφυγόπουλα να βγουν έξω, κρατώντας τα φυλακισμένα.

Επιπλέον το υπεραντιδραστικό Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε σε συνεδρίασή του ομόφωνα να διωχτούν απ’ την περιοχή τα ανήλικα μικρά προσφυγόπουλα, με τον αντιδραστικό δήμαρχο Γιάννη Συκιώτη να δηλώνει ρατσιστικά: «σοβαρές επιπτώσεις στη λειτουργία της τοπικής κοινωνίας, της ασφάλειας, της ποιότητας ζωής των κατοίκων, μονίμων και επισκεπτών, τόσο στη Λουτρόπολη των Καμένων Βούρλων όσο και στην ευρύτερη περιοχή» («Εφ. Συντακτών» 26-27 Σεπτεμβρίου 2020, σελ. 81).

Μια άλλη περίπτωση ανάλογης Ναζι-φασιστικής βαρβαρότητας είναι η θρασύδειλη επίθεση 12-15 ρατσιστών Ναζι-φασιστικών κτηνών, στις 26/12/2020, σε δομή φιλοξενίας ασυνόδευτων προσφυγόπουλων στην περιοχή Παλαιόκαστρο του Δήμου Ωραιοκάστρου, εκ των οποίων συνελήφθηκε ένας 38χρονος πατέρας, μαζί με τον 14χρονο γιο του. Εισέβαλαν στον ξενώνα με λοστούς καδρόνια και μαχαίρια και άρχισαν να χτυπούν αλύπητα, τραυματίζοντας 12-13χρονα ανήλικα παιδιά. Στην περίπτωση αυτή έγινε παρέμβαση της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου.

Επιλέγονται από τις αναρίθμητες ρατσιστικές επιθέσεις, μόνο οι δυο παραπάνω περιπτώσεις, επειδή είναι οι πιο αποτρόπαιες, αφού αφορούν επιθέσεις σε μικρά παιδιά, ανήλικα και ασυνόδευτα προσφυγόπουλα.

Οι αποτρόπαιες αυτές ρατσιστικές επιθέσεις υποκινούνται και οργανώνονται απ’ τους ρατσιστές Ναζι-φασίστες της «Χρυσής Άυγής» και εκείνους της φασιστικής ΝΔ με την ισχυρή Ναζι-φασιστική πτέρυγα, αλλά και διάφορες άλλες ρατσιστικές-εθνικιστικές τρομοκρατικές ομάδες.

Και οι αποτρόπαιες αυτές δολοφονικές πράξεις συμβαίνουν σε μια χώρα που ο μισός πληθυσμός της, από αιώνες τώρα, είναι διασκορπισμένος στα πέρατα του κόσμου, με πάνω από 600.000 νέους μετανάστες την τελευταία δεκαετία, και μάλιστα τη στιγμή που μαζική μεταναστευτική αιμορραγία είναι καθημερινό φαινόμενο.

Είναι ακραία προσβλητικό για τις αντιφασιστικές-αντιρατσιστικές δυνάμεις να αδρανούν και να μην προστατεύουν αυτά τα αδύναμα ανήλικα καταταλαιπωρημένα προσφυγόπουλα και να μην δίνουν την πρέπουσα απάντηση στους φασίστες τρομοκράτες.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ΣΤΟΝ ΣΜΙΤ

Λονδίνο, 27 του Οχτώβρη 1890

Επωφελούμαι την πρώτη ελεύθερη ώρα για να σας απαντήσω. Νομίζω ότι θα κάνετε πολύ καλά να δεχτείτε τη θέση στη Ζυρίχη. Εκεί μπορείτε οπωσδήποτε να μάθετε πολλά στον οικονομικά τομέα, ιδιαίτερα αν έχετε πάντα στο νου σας ότι ή Ζυρίχη είναι μονάχα μια χρηματαγορά κι ένα κέντρο κερδοσκοπίας τρίτης κατηγορίας, έτσι που οι εντυπώσεις που επιβάλλονται εκεί, αδυνατίζουν και μάλιστα νοθεύονται σκόπιμα με τη διπλή και τριπλή αντανάκλαση. Θα γνωρίσετε όμως πραχτικά τη λειτουργία του και θα είστε υποχρεωμένος να παρακολουθείτε τις χρηματιστηριακές ειδήσεις από το Λονδίνο, τη Νέα. Υόρκη, το Παρίσι, το Βερολίνο και τη Βιέννη, από πρώτο χέρι. Και τότε η παγκόσμια αγορά θ' ανοιχτεί μπροστά σας—στην αντανάκλασή της, σαν χρηματαγορά και σαν αγορά άξιων. Με τις οικονομικές, πολιτικές και άλλες αντανακλάσεις συμβαίνει ακριβώς το ίδιο όπως και με τις αντανακλάσεις στο ανθρώπινο μάτι, περνούν από ένα συγκεντρωτικό φακό κι έτσι απεικονίζονται ανεστραμμένα, με το κεφάλι κάτω. Μόνο που λείπει ο μηχανισμός των νεύρων που, για να μας τα παρασιτήσει, τα ξαναστήνει στα πόδια. Ο άνθρωπος της χρηματαγοράς βλέπει την κίνηση της βιομηχανίας και της παγκόσμιας αγοράς ακριβώς μόνο στο άναστραμένο άντικαθρέφτισμα της χρηματαγοράς και της αγοράς άξιων, και έτσι γι' αυτόν το αποτέλεσμα γίνεται αίτια. Αυτό το είδα κιόλας στο Μάντσεστερ στα 1840-1850. Οι πληροφορίες του χρηματιστηρίου του Λονδίνου ήταν απόλυτα άχρηστες για να σχηματίσει κανείς μια ιδέα για την πορεία της βιομηχανίας και των περιοδικών της μάξιμα και μίνιμα, γιατί οι κύριοι θέλαν όλα να τα εξηγούν με κρίσεις της χρηματαγοράς, που ήταν ωστόσο τις περισσότερες φορές μονάχα συμπτώματα, το ζήτημα ήταν τότε να αποκρούσουν την άποψη για την προέλευση των βιομηχανικών κρίσεων από προσωρινή υπερπαραγωγή και η υπόθεση είχε λοιπόν κεντά στ' άλλα ακόμα και μια πλευρά σκοπιμότητας, που τους παρακινούσε να κατα­φύγουν στη διαστρέβλωση. Τώρα αυτό το σημείο εκλείπει—τουλάχιστο για μας, μια για πάντα. Και ακόμα είναι γεγονός ότι κι η χρηματαγορά μπορεί να έχει τις δικές της κρίσεις, όπου οι άμεσες διαταραχές της βιομηχανίας παίζουν μόνο δευτερεύοντα ή και κανένα ρόλο. Και στο σημείο αυτό πρέπει πολλά ακόμα να εξακριβωθούν και να εξεταστούν για τα τελευταία είκοσι χρόνια, ιδίως ιστορικά.

Εκεί οπού υπάρχει καταμερισμός της εργασίας σε κοινωνική κλίμακα, εκεί και οι επί μέρους εργασίες αποχτούν αυτοτέλεια η μια απέναντι στην άλλη. Η παραγωγή είναι σε τελευταία ανάλυση ο αποφασιστικός παράγοντας. Μια όμως που το εμπόριο με τα προϊόντα αποχτά μιαν αυτοτέλεια απέναντι στην καθαυτό παραγωγή των προϊόντων, ακολουθεί μια δική του κίνηση, που ναι μεν στις γενικές της γραμμές κυβερνιέται από την κίνηση της παραγωγής, αλλά στις λεπτομέρειες και μέσα στα πλαίσια αυτής της γενικής εξάρτησης ακολουθεί με τη σειρά της δικούς της νόμους, που βρίσκονται στη φύση αυτού του νέου παράγοντα. Η κίνηση αυτή έχει τις δικές της φάσεις και με τη σειρά της αντεπιδρά στην κίνηση της παραγωγής. Η ανακάλυψη της Αμερικής οφειλόταν στη δίψα του χρυσού που από πρωτήτερα κιόλας είχε σπρώξει τους πορτογάλους στην Αφρική (βλ. Ζέτμπερ «Ή παραγωγή των ευγενών μετάλλων»), γιατί η ευρωπαϊκή βιομηχανία, που πήρε μια τόσο ερμητική ανάπτυξη το XIV και XV αιώνα, και το αντίστοιχό της εμπόριο απαιτούσαν περισσότερα μέσα ανταλλαγής, που ή Γερμανία—η μεγάλη χώρα του ασημιού στα 1450-1550—δε μπορούσε πια να την προμηθεύσει. Η κατάχτηση των Ινδιών από τούς Πορτογάλους, τους Ολλανδούς και τους Άγγλους από τα 1500 ως τα 1800 είχε για σκοπό τις ε ι σ α γ ω γ έ ς από τις Ινδίες. Για εξαγωγές προς τα εκεί, κανένας δε σκεφτόταν τότε. Κι όμως, τι κολοσσιαία αντεπίδραση είχαν πάνω στη βιομηχανία αυτές οι ανακαλύψεις και καταχτήσεις που καθορίζονταν καθαρά από εμπορικά συμφέροντα—μόνον οι ανάγκες για την ε ξ α γ ω γ ή π ρ ο ς εκείνες τις χώρες δημιούργησαν και ανάπτυξαν τη μεγάλη βιομηχανία.

Το ίδιο γίνεται και με τη χρηματαγορά. Μόλις το χρηματεμπόριο χωριστεί από το εμπόριο των εμπορευμάτων— αυτό γίνεται κάτω από ορισμένες συνθήκες και μέσα στα όρια αυτών των συνθηκών που καθαρίζονται από την παραγωγή και το εμπόριο των εμπορευμάτων—αποχτά δική του ανάπτυξη, ιδιαιτέρους νόμους και ξεχωριστές φάσεις, που καθορίζονται από την ίδια του τη φύση. Αν τώρα προστεθεί σ' αυτά, και το γεγονός ότι το χρηματεμπόριο, σε τούτη την παραπέρα του ανάπτυξη ευρύνεται σε εμπόριο άξιων, ότι οι αξίες αυτές δεν είναι μόνο κρατικοί τίτλοι, αλλά ότι σ’ αυτούς προστίθενται και μετοχές της βιομηχανίας και των μεταφορών, ότι λοιπόν το χρηματεμπόριο καταχτά μιαν άμεση κυριαρχία πάνω σ' ε να μέρος της παράγωγης, της παραγωγής που γενικά το εξουσιάζει—τότε η άντεπίδραση του χρηματεμπορίου πάνω στην παραγωγή γίνεται ακόμα πιο δυνατή και πιο περίπλοκη. Οι έμποροι άξιων (οι τραπεζίτες) είναι ιδιοχτήτες των σιδηροδρόμων, των ανθρακωρυχείων, των μεταλλείων κτλ. Αυτά τα μέσα παραγωγής αποχτούν διπλή μορφή: ή λειτουργία τους πρέπει να προσαρμόζεσαι πότε στα συμφέροντα της άμεσης παραγωγής, πότε όμως και στις ανάγκες των μετόχων, εφόσον πρόκειται για έμπορους αξιών. Το πιο χτυπητό παράδειγμα γι' αυτό είναι οι βορειοαμερικανικοί σιδηρόδρομοι που η λειτουργία τους εξαρτιέται πέρα για πέρα από τις κάθε φορά χρηματιστηριακές πράξεις ενός Τζέϊ Γκόουλντ, ενός Βάντερμπιλτ κτλ.—δηλ. από πράξεις που είναι ολότελα ξένες με τον καθαυτό σιδηρόδρομο και τα συμφέροντά του σαν μέσου συγκοινωνίας. Ακόμα κι εδώ στην Αγγλία είδαμε τους αγώνες των διαφόρων σιδηροδρομικών εταιριών, που διάρκεσαν δεκάδες χρόνια, για τον καθορισμό των περιοχών ανάμεσά τους—αγώνες που εξανέμισαν τεράστια χρηματικά ποσά, όχι για το συμφέρον της παραγωγής και της συγκοινωνίας αλλά αποκλειστικά εξαιτίας ενός ανταγωνισμού, που τις περισσότερες φορές είχε σκοπό να διευκολύνει χρηματιστηριακές πράξεις των τραπεζιτών που κρατούσαν στα χέρια τους τις μετοχές.

Σ’ αυτές τις λίγες νύξεις για την αντίληψη μου σχετικά με τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην παραγωγή και στο εμπόριο των εμπορευμάτων και τη σχέση ανάμεσα στα δύο αυτά και στο χρηματεμπόριο, απάντησα βασικά και στις ερωτήσεις σας για τον ιστορικό υλισμό γενικά. Το ζήτημα το καταλαβαίνει κανείς πιο εύκολα από την άποψη τού καταμερισμού της εργασίας. Η κοινωνία δημιουργεί ορισμένες γενικές λειτουργίες και δε μπορεί έπειτα να τα βγάλει πέρα χωρίς αυτές. Τα πρόσωπα που διορίζονται για την άσκηση αυτών των λειτουργιών σχηματίζουν ένα νέο κλάδο του καταμερισμού της εργασίας μ έ σ α σ τ η ν κ ο ι ν ω ν ί α. Αποχτούν έτσι ιδιαίτερα συμφέροντα κι απέναντι στους εντολοδότες τους, αποχτούν αυτοτέλεια απέναντι τους και —εμφανίζεται το κράτος. Και από δω και μπρος τα πράγματα εξελίσσονται όπως και στο εμπόριο των εμπορευμά­των κι αργότερα στο χρηματεμπόριο: η καινούργια αυτοτελής δύναμη οφείλει βεβαία ν’ ακολουθεί γενικά την κίνηση της παραγωγής, χάρις όμως στην ενυπάρχουσα σ’ αυτή σχετική αυτοτέλεια που της μεταβιβάστηκε κάποτε και που εξακολουθεί βαθμιαία ν’ αναπτύσσεται παραπέρα, αντεπιδρά κι αυτή με τη σειρά της πάνω στους ορούς και στην πορεία τής παραγωγής. Είναι ή αμοιβαία δράση δυο άνισων δυνάμεων, της οικονομικής κίνησης από τη μια, και από την άλλη της νέας πολιτικής εξουσίας που τείνει προς τη μεγαλύτερη δυνατή αυτοτέλεια και που, μια κι έχει πια γεννηθεί, είναι κι αυτή προικισμένη με δική της κίνηση. Βέβαια η οικονομική κίνηση επιβάλλεται γενικά, υφίσταται όμως τον αντίχτυπο της πολιτικής κίνησης που τη δημιούργη­σε η ίδια και που είναι προικισμένη με σχετική αυτοτέλεια της κίνησης, από τη μια της κρατικής εξουσίας, κι από την άλλη της αντιπολίτευσης που δημιουργείται ταυτόχρονα μ’ αυτήν. Όπως στη χρηματαγορά αντανακλάται η κίνηση της βιομηχα­νικής αγοράς γενικά, και με τις επιφυλάξεις που αναφέρθηκαν πιο πάνω, και φυσικά α ν ε σ τα ρ α μ μ έ ν η, έτσι και στην πάλη ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, αντικαθρεφτίζεται η πάλη των τάξεων που υπήρχαν και που πάλαιβαν κιόλας από τα πριν, μα επίσης ανεστραμένα, όχι πια άμεσα αλλά έμμεσα, όχι σαν ταξική πάλη, αλλά σαν πάλη για πολιτικές θεμελιακές αρχές και, τόσο ανεστραμένα, που χρειάστηκαν χιλιάδες χρόνια για να το καταλάβουμε.

Η αντεπίδραση της κρατικής εξουσίας πάνω στην οικονομική ανάπτυξη μπορεί να είναι τριών ειδών: μπορεί να ενεργεί στην ίδια κατεύθυνση, τότε τα πράγματα πάνε πιο γρήγορα, μπορεί να πηγαίνει ενάντια, τότε στην εποχή μας σε κάθε μεγάλο λαό ή αντεπίδραση αυτή χρεοκοπεί ύστερα από ορισμένο χρονικό διάστημα, ή ακόμα μπορεί να αποκόψει ορισμένες κατευθυνθείς της οικονομικής ανάπτυξης και της υπαγορεύει άλλες—αυτή η περίπτωση ανάγεται τελικά σε μιαν από τις δυο προηγούμενες. Είναι όμως φανερό ότι στις περιπτώσεις ΙΙ και ΙΙΙ η πολίτική εξουσία μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά στην οικονομική ανάπτυξη και να προκαλέσει μαζική σπατάλη δύναμης και υλικού.

Χώρια απ’ αυτά έχουμε ακόμα και την περίπτωση της κατάχτησης και της χτηνώδικης καταστροφής οικονομικών πόρων που εξαιτίας της άλλοτε και κάτω από ορισμένες συνθήκες, μπορούσε να αφανιστεί μια ολόκληρη οικονομική, τοπική και εθνική ανάπτυξη. Σήμερα η περίπτωση αυτή έχει τις περισσότερες φορές αντίθετα αποτελέσματα, τουλάχιστο στους μεγάλους λαούς: ο νικημένος με τον καιρό κερδίζει καμιά φορά οικονομικά, πολιτικά και ηθικά, περισσότερα από το νικητή.

Το ίδιο γίνεται και με το δίκαιο: μόλις γίνει αναγκαίος αυτός ο νέος καταμερισμός της εργασίας και δημιουργήσει τους εξ επαγγέλματος νομικούς, ανοίγεται πάλι ένας νέος αυτοτελής τομέας, πού, παρ’ όλη τη γενική του εξάρτηση από την παραγωγή και το εμπόριο, κατέχει ωστόσο και μία ιδιαίτερη ικανότητα αντίδρασης πάνω σ’ αυτούς τους τομείς. Σ’ ένα σύγχρονο κράτος, το δίκαιο δεν πρέπει μόνο ν' ανταποκρίνεται στη γενική οικονομική κατάσταση, να είναι η έκφραση του, αλλά να είναι και μ ι ά έκφραση μ ε ε σ ω τ ε ρ ι κ ή σ υ ν ο χ ή, έτσι που να μην αναιρεί τον ίδιο τον εαυτό της με εσωτερικές αντιφά­σεις. Και για να συντελευτεί αυτό παραβιάζεται όλο και περισσότερο η πιστή αντανάκλαση των οικονομικών σχέσεων. Κι αυτό τόσο πιο πολύ, όσο πιο σπάνια συμβαίνει ένας κώδικας να είναι η ωμή, αδιάλλαχτη, ανόθευτη έκφραση της κυριαρχίας μιας τάξης: αυτό καθαυτό το πράγμα θα ήταν εξάλλου αντίθετο προς την «έννοια του δικαίου». Η καθαρή, συνεπής έννοια δικαίου της επαναστατικής αστικής τάξης του 1792-1796 έχει κιόλας νοθευτεί από πολλές πλευρές στο Ναπολεόντειο κώδικα και ότι έχει ενσαρκωθεί σ’ αυτόν μετριάζεται υποχρεωτικά με διάφο­ρους τρόπους μέρα με τη μέρα χάρη στην αυξανόμενη δύναμη του προλεταριάτου, πράγμα που δεν εμποδίζει το Ναπολεόντειο κώδικα να είναι ο κώδικας που χρησιμεύει σαν βάση για όλες τις νέες κωδικοποιήσεις, σ’ όλες τις ηπείρους. Έτσι η πορεία της «εξέλιξης του δικαίου» συνίσταται, στο μεγαλύτερο μέρος της, μόνο στο ότι προσπαθεί πρώτα να παραμερίσει τις αντιφάσεις που απορρέουν από την άμεση μετάφραση των οικονομικών σχέσεων σε νομικές αρχές και να δημιουργήσει ένα αρμονικό σύστημα δικαίου κι υστέρα στο ότι η επίδραση και ο καταναγκασμός της παραπέρα οικονομικής ανάπτυξης διασπούν πάντα ξανά αυτό το σύστημα και το μπλέκουνε σε νέες αντιφάσεις (εδώ μιλώ πριν απ’ όλα μόνο για το αστικό δίκαιο).

Η αντανάκλαση των οικονομικών σχέσεων με τη μορφή νομικών άρχων στήνει αναγκαστικά αυτές τις σχέσεις με το κεφάλι κάτω. Η αντανάκλαση αυτή γίνεται έτσι που το γεγονός αυτό δεν περνά στη συνείδηση των ανθρώπων που δρουν. Ο νομικός φαντάζεται ότι ενεργεί με απριοριστικές θέσεις ενώ πρόκειται μόνο για οικονομικές αντανακλάσεις—έτσι όλα στέκονται με το κεφάλι κάτω. Και μου φαίνεται αυτονόητο ότι αυτό το αναποδογύρισμα που, όσον καιρό δεν το έχουμε καταλάβει, αποτελεί αυτό που το ονομάζουμε ι δ ε ο λ ο γ ι κ ή α ν τ ί λ η ψ η, αντεπιδρά με τη σειρά του πάνω στην οικονομική βάση και μπορεί να την τροποποιήσει μέσα σ’ ορισμένα όρια. Η βάση του κληρονομικού δικαίου, με την προϋπόθεση ίσης βαθμίδας ανάπτυξης της οικογένειας, είναι μια βάση οικονομική. Ωστόσο, θα είναι δύσκολο να αποδειχτεί ότι στην Αγγλία λχ. η απόλυτη ελευθερία που υπάρχει να κάνει κανείς τη διαθήκη του, και στη Γαλλία ο μεγάλος περιορισμός της, έχουν μόνο οικονομικά αίτια στις λεπτομέρειες. Κι οι δύο τους όμως αντεπιδρούν πολύ σημαντικά πάνω στην οικονομία, γιατί επηρεάζουν την κατανομή τής περιουσίας.

Όσο τώρα για τις ιδεολογικές σφαίρες που αιωρούνται ακόμα ψηλότερα στους αιθέρες, για τη θρησκεία, τη φιλοσοφία, κτλ. αυτές έχουν ένα προϊστορικό περιεχόμενο, που το βρήκε και το παράλαβε η ιστορική περίοδος, περιεχόμενο που εμείς σήμερα θα το λέγαμε ανοησία. Οι διάφορες αυτές λαθεμένες παραστάσεις για τη φύση, για την ουσία του ίδιου του άνθρωπου, για τα πνεύματα, τις μαγικές δυνάμεις κτλ. τις περισσότερες φορές έχουν για βάση τους μόνον ένα αρνητικό οικονομικό στοιχείο. Η χαμηλή οικονομική ανάπτυξη της προϊστορικής περιόδου έχει σαν συμπλήρωμα, αλλά και κάπου-κάπου σαν όρο, και μάλιστα σαν αιτία, τις λαθεμένες παραστάσεις για τη φύση. Και μ’ όλο που η οικονομική ανάγκη ήταν, και με τον καιρό γινόταν όλο και πιο πολύ, το κύριο ελατήριο της προοδευτικής γνώσης της φύσης, θα ήταν ωστόσο σχολαστικό αν επιχειρούσε κανείς να αναζητήσει οικονομικά αίτια για όλη αυτή την πρωτόγονη ανοησία. Η ιστορία των επιστημών είναι η ιστορία της βαθμιαίας εξάλειψης αυτής της ανοησίας, η της αν­τικατάστασής της από μια νέα, αλλά όλο και λιγότερο παρά­λογη ανοησία. Οι άνθρωποι που φροντίζουν γι’ αυτό, ανήκουν πάλι σε ιδιαίτερες σφαίρες του καταμερισμού της εργασίας και φαντάζονται ότι καλλιεργούν έναν ανεξάρτητο τομέα. Και στο μέτρο που αποτελούν μιαν αυτοτελή ομάδα μέσα στον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, στο ίδιο μέτρο τα έργα τους, μαζί και τα λάθη τους, ασκούν μιαν αντεπίδραση πάνω σ’ όλη την κοινωνική εξέλιξη, ακόμα και πάνω στην οικονομική. Παρ’ όλα αυτά όμως, βρίσκονται οι ίδιοι με τη σειρά τους κάτω από την κυριαρχική επιρροή της οικονομικής εξέλιξης. Στη φιλοσοφία λχ. μπορεί κανείς να το αποδείξει ευκολότερα για την αστική περίοδο. Ό Χόμπς ήταν ο πρώτος σύγχρονος υλιστής (με την έννοια του XVIII αιώνα), ήταν όμως οπαδός της απολυταρχίας την εποχή που η απόλυτη μοναρχία βρισκόταν στην άνθισή της σ’ όλη την Ευρώπη, ενώ στην Αγγλία άρχιζε τον αγώνα με το λαό. Ο Λόκ ήταν στη θρησκεία, όπως και στην πολιτική, παιδί του ταξικού συμβιβασμού του 1688. Οι άγγλοι ντεϊστές και οι συνεπείς συνεχιστές τους, οι γάλλοι υλιστές, ήταν οι γνήσιοι φιλόσοφοι της αστικής τάξης, οι γάλλοι μάλιστα ήταν και οι φιλόσοφοι της αστικής επανάστασης. Μέσα από τη γερμανική φιλοσοφία, από τον Κάντ ως τον Χέγκελ, περνά ο γερμανός μικροαστός—πότε θετικά, πότε αρνητικά. Ωστόσο σαν ορισμένη περιοχή του καταμερισμού της εργασίας, η φιλοσοφία κάθε εποχής έχει για προϋπόθεση ορισμένο υλικό ιδεών που της έχουν μεταβιβαστεί από τους προδρόμους της και από όπου ξεκινά. Κι έτσι συμβαίνει χώρες οικονομικά καθυστερημένες να μπορούν ωστόσο να παίζουν το πρώτο βιολί στη φιλοσοφία: ή Γαλλία το XVIII αιώνα σε σχέση με την Αγγλία, πού στη φιλοσοφία της στηρίχτηκαν οι γάλλοι, αργότερα η Γερμανία σε σχέση και με τις δυο. Τόσο όμως στη Γαλλία, όσο και στη Γερμανία η φιλοσοφία, όπως κι η γενική φιλολογική άνθιση της εποχής εκείνης, ήταν κι αυτή αποτέλεσμα μιας οικονομικής ανόδου. Για μένα η τελική υπερίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης και σ’ αυτούς τους τομείς είναι βέβαιη, συντελείται όμως μέσα σε συνθήκες πού, προδιαγράφονται από τον κάθε ξεχωριστό τομέα: στη φιλοσοφία, λχ. με την επίδραση οικονομικών επιρροών (που κι αυτές δρουν τις περισσότερες φορές με το πολιτικό τους κτλ. περίβλημα) πάνω στο φιλοσοφικό υλικό που προϋπάρχει και που το έχουν δώσει οι προγενέστεροι. Η οικονομία εδώ δε δημιουργεί τίποτα από την αρχή, καθορίζει όμως το είδος της μεταβολής και της παραπέρα καλλιέργειας του υλικού ιδεών που βρήκε, κι αυτό τις περισσότερες φορές έμμεσα, μια και οι πολιτικές, νομικές και ηθικές αντανακλάσεις είναι εκείνες που ασκούν τη μεγαλύτερη άμεση επίδραση στη φιλοσοφία.

Για τη θρησκεία έχω πει τα πιο απαραίτητα στο τελευταίο κεφάλαιο για τον Φόϋερμπαχ.

Όταν λοιπόν ο Μπαρτ ισχυρίζεται ότι εμείς αρνηθήκαμε κάθε αντεπίδραση των πολιτικών κτλ. αντανακλάσεων της οικονομικής κίνησης πάνω σ’ αυτή την ίδια την οικονομική κίνηση, κάνει απλούστατα πόλεμο με ανεμόμυλους. Κι όμως, δεν έχει παρά να κοιτάξει τη «18η Μ π ρ υ μ α ί ρ » του Μαρξ, όπου γίνεται λόγος σχεδόν μονάχα για τον ι δ ι α ί τ ε ρ ο ρόλο που παίζουν οι πολιτικοί αγώνες, και τα πολιτικά γεγονότα, φυσικά μέσα στα πλαίσια τις γ ε ν ι κ ή ς τους εξάρτησης από τους οικονομικούς όρους. Ή το «Κεφάλαιο», το μέρος που μιλά λχ. για την εργάσιμη μέρα, όπου η νομοθεσία, που είναι βέβαια πολιτική πράξη, επιδρά τόσο βαθιά. Ή το μέρος για την ιστορία της αστικής τάξης (το 24ο κεφάλαιο). Τότε γιατί αγωνιζόμαστε για την πολιτική δικτατορία του προλεταριάτου, αν η πολιτική εξουσία είναι οικονομικά ανίσχυρη; Η βία (δηλ. ή κρατική εξουσία) είναι κι αυτή μια οικονομική δύναμη!

Δεν έχω όμως τώρα καιρό να κρίνω το βιβλίο. Πρέπει πρώτα να βγει ό III τόμος, κατά τα άλλα νομίζω ότι και ο Μπέρνσταϊν λχ, θα μπορούσε πολύ καλά να την κάνει αυτή τη δουλειά.

Αυτό που λείπει σ’ όλους αυτούς τους κυρίους, είναι η διαλεχτική. Πάντα βλέπουν εδώ μόνο αιτία και κει αποτέλεσμα. Ότι αυτό είναι μια κούφια αφαίρεση, ότι στον πραγματικό κόσμο τέτοιες μεταφυσικές διαμετρικές αντιθέσεις υπάρχουν μόνο σε περιόδους κρίσεων, ότι όμως όλο το μεγάλο προτσές συντελείτε με τη μορφή αμοιβαίας επίδρασης—έστω και πολύ άνισων δυνάμεων, που απ’ αυτές η οικονομική κίνηση είναι κατά πολύ η πιο ισχυρή, η πιο πρωταρχική, η πιο αποφασιστική—ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτα το απόλυτο και ότι όλα είναι σχετικά, αυτά δεν τα βλέπουν. Γι' αυτούς δεν υπήρξε ό Χέγκελ...

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ΣΤΟΝ ΜΠΛΟΧ

200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ FRIEDRICH ENGELS

Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ΣΤΟΝ ΜΠΛΟΧ

Λονδίνο, 21-22 του Σεπτέμβρη 1890

... Σύμφωνα με την υλιστική αντίληψη της ιστορίας, ο καθοριστικός παράγοντας στην ιστορία είναι σε τ ε λ ε υ τ α ί α α ν ά λ υ σ η η παραγωγή και η αναπαραγωγή της πραγματικής ζωής. Ούτε ο Μαρξ, ούτε εγώ ισχυριστήκαμε ποτέ τίποτα παραπάνω, Αν κάποιος τώρα το διαστρεβλώνει αυτό έτσι που να βγαίνει πως ο οικονομικός παράγοντας είναι μοναδικά καθοριστικός, τότε μετατρέπει εκείνη τη θέση σε αφηρημένη, παράλογη φράση, που δε λέει τίποτα. – Η οικονομική κατάσταση είναι η βάση, αλλά τα διάφορα στοιχεία του εποικοδομήματος: οι πολιτικές μορφές της ταξικής πάλης και τ’ αποτελέσματα της – τα Συντάγματα, που τα καθορίζει η νικήτρια τάξη ύστερα από τη μάχη που κέρδισε, κτλ., – οι νομικές μορφές, κι ακόμα περισσότερο οι αντανακλάσεις όλων αυτών των πραγματικών αγώνων στον εγκέφαλο αυτών που συμμετέχουν στην πάλη, οι πολιτικές, νομικές, φιλοσοφικές θεωρίες, οι θρησκευτικές αντιλήψεις και η παραπέρα ανάπτυξή τους σε συστήματα δογμάτων, ασκούν κι αυτά την επίδραση τους πάνω στην πορεία των ιστορικών αγώνων και σε πολλές περιπτώσεις αυτά κυρίως καθορίζουν τη μ ο ρ φ ή τους. Είναι μια αλληλεπίδραση όλων αυτών των στοιχείων, μέσα στην οποία επιβάλλεται σε τελευταία ανάλυση, σαν α ν α γ κ α ι ό τ η τ α, η οικονομική κίνηση μέσα από το ατέλειωτο πλήθος των συμπτώσεων (δηλ. των πραγμάτων και γεγονότων του η μεταξύ τους εσωτερική συνάφεια είναι τόσο μακρυνή ή τόσο αναπόδειχτη, που μπορούμε να τη θεωρήσουμε σαν ανύπαρχτη και να μη τη λογαριάζουμε). Διαφορετικά, ή εφαρμογή της θεωρίας σε μιαν οποιαδήποτε περίοδο της ιστορίας θα ήταν, μα την αλήθεια, ευκολότερη από τη λύση μιας απλής πρωτοβάθμιας εξίσωσης.

Την ιστορία μας, την κάνουμε εμείς οι ίδιοι, την κάνουμε όμως, πρώτα, κάτω από πολύ ορισμένες προϋποθέσεις και όρους. Απ’ αυτούς οι οικονομικοί είναι που αποφασίζουν τελικά. Μα και οι πολιτικοί κτλ., ακόμα κι ή παράδοση που έχει στοιχειώσει στα κεφάλια των ανθρώπων, παίζουν κάποιο ρόλο, έστω κι αν δεν είναι ο αποφασιστικός. Και το πρωσικό κράτος δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε παραπέρα από ιστορικά και σε τελευταία ανάλυση οικονομικά αίτια. Δύσκολα όμως θα μπορούσε κανείς χωρίς σχολαστικισμούς να ισχυριστεί ότι ανάμεσα στα πολλά κρατίδια της βόρειας Γερμανίας, ίσα-ίσα το Βρανδεμβούργο ήταν εκείνο που προοριζόταν από την οικονομική αναγκαιότητα κι όχι κι από άλλους παράγοντες (πριν απ’ όλα από το γεγονός ότι το Βρανδεμβούργο, χάρη στο ότι κατείχε την Πρωσία, είχε μπλεχτεί το πολωνικό ζήτημα και μέσον αυτού του ζητήματος στις διεθνείς πολιτικές σχέσεις, που έπαιξαν επίσης αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ισχύς του αυστριακού, οίκου) να γίνει η μεγάλη δύναμη που ενσάρκωνε την οικονομική, γλωσσική και, από την εποχή της Μεταρρύθμισης, και θρησκευτική διαφορά ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο. Δύσκολα θα κατορθώσει κανείς να εξηγήσει με οικονομικά αίτια, δίχως να γίνει γελοίος, την ύπαρξη του κάθε γερμανικού κρατιδίου στο παρελθόν και στο παρόν, η την προέλευση της τροπής των φθόγγων στην άνω-γερμανική διάλεχτο, που το γεωγραφικό ορεινό τείχος, που εκτείνεται από τα Σουδητικά όρη ως τον Τάουνους, την έχει ευρύνει σε ένα σωστό ρήγμα που χωρίζει όλη τη Γερμανία.

Δεύτερο όμως, η ιστορία γίνεται έτσι, που το τελικό αποτέλεσμα βγαίνει πάντα από τις συγκρούσεις πολλών ατομικών θελήσεων, που η καθεμιά τους πάλι γίνεται τέτοια που είναι από ένα πλήθος ιδιαίτερες συνθήκες ζωής. Υπάρχουν λοιπόν εδώ αναρίθμητες δυνάμεις που διασταυρώνονται, μια ατέλειωτη ομάδα από παραλληλόγραμμα δυνάμεων, από τα όποια βγαίνει μια συνισταμένη – δηλ. το ιστορικό αποτέλεσμα. Το ιστορικό αυτό αποτέλεσμα μπορεί πάλι να θεωρηθεί σαν το προϊόν μίας δύναμης που δρα σαν ένα σύνολο, α σ υ ν ε ί δ η τ α και άβουλα. Γιατί αυτό που θέλει το κάθε άτομο, εμποδίζεται από κάθε άλλο άτομο κι αυτό που προκύπτει είναι κάτι που κανένας δεν το θέλησε. Έτσι η ως τώρα ιστορία κυλά σαν ένα φυσικό προτσές και υπόκειται κι αυτή ουσιαστικά στους ίδιους νόμους κίνησης. Όμως από το γεγονός, ότι οι ατομικές θελήσεις—πού ή καθεμιά τους θέλει εκείνο προς το όποιο τη σπρώχνουν η σωματική της διάπλαση και οι εξωτερικές, σε τελευταία ανάλυση οικονομικές συνθήκες (είτε οι δικές της προσωπικές, είτε γενικές-κοινωνικές συνθήκες)—δεν πετυχαίνουν εκείνο που θέλουν, αλλά συγχωνεύονται σ’ ένα γενικό μέσον όρο, σε μια κοινή συνισταμένη, από το γεγονός αυτό δεν έχει κανένας το δικαίωμα να συμπεράνει ότι οι θελήσεις αυτές είναι ίσες με μηδέν. Απεναντίας, η καθεμιά συμβάλλει στη συνισταμένη και περιέχεται ανάλογα μέσα της.

Θα ήθελα ακόμα να σας παρακαλέσω να μελετήσετε τη θεω­ρία αυτή από τις πρώτες πηγές, κι όχι από δεύτερο χέρι. Είναι πραγματικά πολύ ευκολότερο. Ο Μαρξ δεν έχει γράψει σχεδόν τίποτε όπου η θεωρία αυτή να μην παίζει ένα ρόλο. Ιδιαίτερα όμως, «Η 18η Μ π ρ υ μ α ί ρ του Λουδοβίκου Β ο ν α π ά ρ τ η» είναι ένα έξοχο παράδειγμα εφαρμογής αυτής της θεωρίας. Στο «Κεφάλαιο» επίσης υπάρχουν πολλές νύξεις. Μπορώ βέβαια να σας παραπέμψω επίσης στα έργα μου: «Ή ανατροπή της επιστήμης από τον κύριο Ούγκεν Ντύρινγκ» και «Ό Λουδοβίκος Φόϋερμπαχ και το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας», όπου ικανά την πιο διεξοδική έκθεση του ιστορικού υλισμού, απ’ όσες υπάρχουν σήμερα.

Για το γεγονός ότι η νεολαία κάποτε δίνει στην οικονομική πλευρά μεγαλύτερη βαρύτητα απ’ ότι της αναλογεί, φταίμε εν μέρει εμείς οι ίδιοι, ο Μαρξ κι εγώ. Απέναντι στους αντιπάλους μας, είμασταν υποχρεωμένοι να τονίζουμε τη βασική αρχή πού την αρνιόνταν κι έτσι δεν υπήρχε πάντα ο χρόνος, ο τόπος κι η ευκαιρία να δώσουμε τη θέση που ταιριάζει και στους άλλους παράγοντες που συμμετέχουν στην αλληλεπίδραση. Μόλις όμως το ζήτημα έφτανε στην περιγραφή μιας ιστορικής περιόδου, δηλ. στην πραχτική εφαρμογή, άλλαζαν τα πράγματα και δε χωρούσε πια καμιά παρεξήγηση. Δυστυχώς όμως συμβαίνει πολύ συχνά να πιστεύει κανείς ότι έχει καταλάβει τέλεια μια νέα θεωρία και ότι μπορεί να τη χειρίζεται αμέσως, μόλις αφομοιώσει, και αυτό όχι πάντα σωστά, τις βασικές θέσεις. Και δε μπορώ ν’ απαλλάξω απ’ αυτή τη μομφή πολλούς από τους νεότερους «μαρξιστές». Έτσι έκαναν την εμφάνιση τους και θαυμαστά πράγματα ...

Διαβάστε Περισσότερα »