Τέσσερις νέες απολύσεις έγιναν χθες στο Ριζοσπάστη. Πρόκειται για τους, Μελίνα Ζιάγκου, Κώστα Δέτσικα, Χαρά Κατσούλη και Κυριάκο Ζηλάκο.Οι 3 από τους 4 απολυμένους ανήκουν στους 14 που υπέγράψουν την επιστολή με την οποία είχαν απευθυνθεί στην ΕΣΗΕΑ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
για τη 10η επέτειο της Μάχης 1943-1953
Ζυρίχη, 26 Φλεβάρη 1953 και Βέρνη, 4 Μάρτη 1953
………. Τα πιο σημαντικά Σύμβολα περιέχουν κάτι περισσότερο της μιας σημασίας και το νόημά τους ξεπερνάει κατά πολύ την ιδιαιτερότητα. Έχουν τέτοια μεγάλη δύναμη, που δεν αναπαριστούν μόνο το παρελθόν και ούτε μόνο το παρόν, αλλά και το πιο μακρινό μέλλον, μάλιστα, αναπαριστούν την ιστορία της ανθρωπότητας γενικότερα, ταυτόχρονα όμως δεν βρίσκονται απόμερα απ’ αυτή την ανθρώπινη ιστορία ή φαινομενικά θρονιασμένα πάνω απ’ αυτήν ως κάτι αφηρημένο και καθαρό, άφθαστη Ιδέα, αλλά αποτελούν απευθείας τμήμα ακριβώς αυτής της ιστορίας.
Ένα τέτοιο Σύμβολο είναι το Στάλινγκραντ.
Το Στάλινγκραντ δεν είναι μόνο το Σύμβολο της ηρωικής μάχης, της μεγαλειώδους θυσίας, της ένδοξης Νίκης, της νίκης του Λογικού και του Πολιτισμού πάνω στο παράλογο και τη βαρβαρότητα, της νίκης ενός νέου Κόσμου πάνω σ’ ένα παλιό Κόσμο, το Στάλινγκραντ είναι ταυτόχρονα το Σύμβολο της συνεχούς Ανοικοδόμησης, της συνειδητά αποφασισμένης εργασίας, της υπό άνθιση Ειρήνης. – Μάλιστα, το Στάλινγκραντ είναι κάτι παραπάνω: είναι η τεράστια δύναμη που εμπεριέχει αυτό το Όνομα, αφού συνενώνει αυτά τα Σύμβολα και τα ανυψώνει σ’ ένα νέο Σύμβολο, που δεν εμπεριέχει μόνο τον αγώνα πριν δέκα χρόνια και την Ειρήνη που ακολούθησε τα μετέπειτα δέκα χρόνια, εμπεριέχει εξίσου και την πάλη για την Ειρήνη, τη μαχητική Ειρήνη, η οποία κυριαρχεί στο παρόν και τον αγώνα για την Ειρήνη στο μέλλον. Στάλινγκραντ είναι το νέο Σύμβολο. Ήταν το μεγάλο φωτεινό άστρο της Ελπίδας πριν δέκα χρόνια, ήταν το μεγάλο μνημείο της ανοικοδόμησης μετά και είναι και σήμερα, είναι το πιο τολμηρό και το πιο πλήρες Σύμβολο του αύριο.
Αξιότιμοι φίλοι!
Όταν πριν δέκα χρόνια στις αρχές Φλεβάρη 1943 τα στρατεύματα του στρατάρχη Paulus μια παγωμένη νύχτα καταστράφηκαν, σημειώθηκε η πιο μεγάλη μάχη που γνώρισε ως τώρα η ιστορία της ανθρωπότητας, είναι η πιο τολμηρή και η πιο γιγάντια στρατιωτική γενική μάχη που σημειώθηκε στην ιστορία των πολέμων, ως μια νέα μάχη των Καννών τερματίστηκε νικηφόρα, αφού έπαψε να υπάρχει ένα στρατός από 330.000 άνδρες και έτσι χτυπήθηκε θανάσιμα η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη του σύγχρονου κόσμου.
Στα μέσα του καλοκαιριού του προηγούμενου χρόνου, στις 23 Αυγούστου 1942, αρχίζει η γερμανική επίθεση στην εξαιρετικής στρατηγικής σημασίας πόλη του Βόλγα. Παρά τη συμμετοχή εξαιρετικά σημαντικών δυνάμεων δεν μπόρεσε ο επιτιθέμενος, κατά την προέλαση, να καταλάβει το Στάλινγκραντ, και τώρα αρχίζει η μάχη της κόλασης που η λαοί παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα. Εκατοντάδες συντάγματα πεζικού, χιλιάδες βαριά οπλισμένες με νάρκες και χειροβομβίδες μονάδες, δεκάδες χιλιάδες πολυβόλα και αναρίθμητες μοίρες επιθετικών αεροπλάνων βομβαρδίζουν ασταμάτητα και συχνά ταυτόχρονα δυο χιλιάδες αεροπλάνα και περισσότερα από είκοσι πέντε χιλιάδες πυροβόλα βρίσκονται σε δράση. Η υπεράσπιση βρίσκεται σε μια κατάσταση που χλευάζει όλες τις σκέψεις των στρατιωτικών και όλες τις δυνατότητες των ανθρώπων, η οποία, όπως μεταδίδει ο Konstantin Simonow, «ο καθένας που πιστεύει μόνο στη θεωρία του πολέμου συμπεραίνει ότι είναι άσκοπη και εντελώς αδύνατη»
Μήνα το μήνα, βδομάδα τη βδομάδα, μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, μάλιστα, λεπτό το λεπτό η πυρακτωμένη και αποπνικτική κόλαση επεκτείνεται καταβροχθίζοντας τα πάντα στην κοχλαστή λαβα, μάχονται για ένα μέτρο μα και μισό μέτρο, για όροφο και υπόγειο, για κατάληψη σπιτιών σπιθαμή προς σπιθαμή. Παρόλα αυτά οι επιτιθέμενοι δεν φτάνουν στο Βόλγα, 50 μέτρα πριν σταματούν. Τρεις γερμανικές επίλεκτες μεραρχίες σ’ ένα μέτωπο μήκους ενάμιση χιλιομέτρου, επαναλαμβάνουν, μετά από αδιάκοπα πυρά διάρκειας 80 ωρών προς τους στρατιώτες του Tschuikow, τις φρουρές του Rodimzew και τους κομμουνιστές εργάτες του Malenkow και με δεκατρείς χιλιάδες πολυβόλα που καλύπτουν τα στρατεύματα εφόδου, επαναλαμβάνουν 22 φορές την επίθεση και αποκρούονται, χωρίς να έχουν καταλάβει ούτε μισό μέτρο. «Τη νύχτα μεταφέρετε ένας αιχμάλωτος στο στρατιωτικό καταφύγιο. Τα χέρια του και το σκεπασμένο με γκρίζα γένια πρόσωπό του είναι τελείως μαύρα από τη βρώμα, ένα ξεσκισμένο κουρέλι που κάποτε ήταν κασκόλ τυλίγει το λαιμό του. Είναι ένας γερμανός απ’ τα επίλεκτα τμήματα εφόδου της Βέρμαχτ, μέλος του ναζιστικού κόμματος που συμμετείχε σ’ όλες τις εκστρατείες. Του τέθηκε το ερώτημα: “πως εκτιμούν οι γερμανοί την αντίσταση εδώ;”. Ο αιχμάλωτος στέκεται εκεί, ακουμπά τις πλάτες στον τοίχο του στρατιωτικού καταφύγιου. “Οχ…!” είπε και ξεσπάει ξαφνικά σε δάκρυα…».
Όλα ήταν δυνατά ή σχεδόν δυνατά: η Πολωνία και η Γαλλία, η Σκανδιναβία και τα Βαλκάνια, η Αφρικανική Έρημος και η Κρήτη και τα παγωμένα βράχια του Βόρειο Πόλου, ακόμα και η Βαλτική και η Ουκρανία, η Σεβαστούπολη και η Ρωσία του Έλβα καταλήφθηκαν, όμως μπροστά στο Λένινγκραντ και τη Μόσχα και το Στάλινγκραντ, σ’ αυτή την Τριάδας, που τώρα φωτίζει το σκοτάδι, συντρίβεται η φαινομενικά ανίκητη τρέλλα-παραφροσύνη, τσακίζεται στον ηρωισμό των σοβιετικών ανθρώπων. Όμοιο με μια μυθική γιγαντιαία άμαξα, όμοιο με την Τρόϊκα του ρωσικού θρύλου με τους φλεγόμενους θεϊκούς ίππους, έτσι στέκονται αυτές οι τρεις πόλεις και αντιστέκονται. Τι σύμβολο! Ξεχωριστής και μεγάλης σημασίας: η πρωτεύουσα Μόσχα με καρδιά το Κρεμλίνο και την Κόκκινη Πλατεία, πλευρισμένη απ’ τις δυο πόλεις, που φέρουν τα ονόματα μεγάλων επαναστατών, αποτελούν τους τρεις ισχυρότερους προμαχώνες του προστατευτικού αναχώματος, πού η τρομακτική παλίρροια σκάει ανίσχυρη.
Ένα μυστικό; Ένα αίνιγμα; Η απάντηση βρίσκεται-αποκαλύπτεται στη λακωνική επιστολή που τα στρατεύματα της 62ης μονάδας του στρατού απηύθυναν στο Στάλιν με την ευκαιρία του εορτασμού της Οκτωβριανής Επανάστασης: «Σήμερα που μαχόμαστε στο Στάλινγκραντ ξέρουμε ότι δεν αγωνιζόμαστε μόνο για το Στάλινγκραντ. Στο Στάλινγκραντ υπερασπίζομε όλα, όσα μας είναι ακριβά και χωρίς τα οποία δεν μπορούμε να ζήσουμε. Εδώ μπροστά στο Στάλινγκραντ αποφασίζεται η τύχη της πατρίδας μας, εδώ μπροστά στο Στάλινγκραντ αποφασίζεται το ζήτημα της ύπαρξης η μή της ελευθερίας του σοβιετικού λαού».
Στις 20 Νοέμβρη αρχίζει η σοφά σχεδιασμένη και τολμηρά διευθυνόμενη από τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν αντεπίθεση, που πράγματι, σε επιστημονική, στρατηγική αντίληψη, δεν έχει όμοιό της. Ήδη μετά από τρεις μέρες συνενώνονται τα στρατεύματα του μετώπου του Ντον με τα στρατεύματα του μετώπου του Στάλινγκραντ στο Κalatsch – η υποχώρηση των γερμανών προς τα δυτικά έχει φραχτεί και οι πολιορκητές έγιναν πολιορκημένοι. Στα τέλη Δεκέμβρη τα στρατεύματα του Manstein ηττήθηκαν κατά κράτος από το Malinowski. Μέσα Γενάρη ο κλοιός των στρατευμάτων του Paulus συρρικνώθηκε στο μισό, τέλη Γενάρη ο κλοιός διασπάστηκε σε δυο τμήματα. Στις 30 Γενάρη η «Ανώτατη Διοίκηση της Βέρμαχτ» ανακοίνωσε ακόμα ένα ψέμα: «στο Στάλινγκραντ η κατάσταση είναι αμετάβλητη. Το θάρρος των υπερασπιστών είναι ακλόνητο». Τρεις μέρες αργότερα οι υπόλοιποι από το 1/3 του εκατομμυρίου αιχμαλωτίζονται, είναι ενενήντα χιλιάδες. Διακόσες σαράντα χιλιάδες βρίσκονται σκοτωμένοι στα ανεμοδαρμένα χιονισμένα πεδία των μαχών ή στα καπνίζοντα ερείπια της πόλης, το άνθος ενός λαού μακριά απ’ την πατρίδα, άσκοπα θυσιασμένο, αναιδώς σαγηνευμένο, τρομακτικά καταστραμμένο. Σύμβολο της πιο μεγάλης Ήττας!
Και ταυτόχρονα Σύμβολο της πιο μεγάλης Νίκης! Ότι ηττήθηκε είναι ένας σκλαβωμένος λαός, είναι μια ληστρική εκμεταλλευτική κυρίαρχη τάξη, είναι ο φιλοπόλεμος καταχτητικός μονοπωλιακός καπιταλισμός στη φασιστική του μορφή, ότι θριάμβευσε είναι οι λαοί που αποτίναξαν με τη δύναμή τους τη σκλαβιά, είναι οι απελευθερωμένες από την εκμετάλλευση εργαζόμενες τάξεις των εργατών και αγροτών, είναι ο ανοικοδομούμενος φιλειρηνικός σοσιαλισμός.
Έτσι το Στάλινγκραντ δεν είναι μόνο ένα Σύμβολο του πολέμου και της μάχης, αλλά ταυτόχρονα ένα Σύμβολο της Ειρήνης και της Ανοικοδόμησης. Και όπως η πόλη κείται σε ερείπια που προκαλούν ανατριχίλα, όπου δεν έμειναν ίχνη τοίχων, που δεν διακρίνονται πλέον δρόμοι, όπου μόλις τα αιχμαλωτισμένα στρατεύματα οδηγήθηκαν πέρα από το Βόλγα, άρχισε άμεσα πάλι η ανοικοδόμηση. Πολλές σοβιετικές μητέρες έχασαν τους γιούς τους, πολλοί σοβιετικοί γιοί τις μητέρες τους και συνέβησαν σημεία και τέρατα, όμως οι θρήνοι χάνονται στο συνωστισμό της ανοικοδόμησης. Τεράστια βουνά είναι τα ερείπια σε μπάζα που πρέπει να απομακρυνθούν, τρομακτικά κουραστική είναι η έναρξη της δουλειάς εν μέσω της πείνας και του ψύχους, μέσα σε βουνά από σπασμένες πέτρες και γιγάντια κομμάτια πάγων. Ηρωικά άρχισε η ανοικοδόμηση, μια ανοικοδόμηση που επιτρέπει να γεννηθεί μια ένδοξη εντελώς νέα πόλη και με ακόμα μεγαλύτερη λάμψη, όμοια με έναν λαμπερό Φοίνικα που αναδύεται μέσα από τη γκρίζα στάχτη. Μαρμάρινα είναι σήμερα τα σκαλοπάτια που κατεβαίνουν στο Βόλγα, αρκαδικοί οι πλούσιοι κήποι και τα πολύχρωμα ανθισμένα φυτά που στολίζουν τους δρόμους, κλασικά στην περήφανη μεγαλοπρέπεια των κιόνων υψώνονται τα παλάτια Πολιτισμού, που αγκαλιάζουν τις πλατείες, γιγάντια εργοστασιακά οικοδομήματα και εργαστήρια δημιουργήθηκαν. Και όλα αυτά μέσα σε δέκα χρόνια, μετά από έναν πόλεμο που προκάλεσε τρομακτικές πληγές, τις πιο φρικαλέες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και τις πιο μεγάλες ζημιές σε υλικά αγαθά.
Μάλιστα, κάτι περισσότερο: το Στάλινγκραντ δε βιώνει μόνο ως πόλη την ανάστασή της αλλά βιώνει και την αλλαγή του τοπίου της. Βιώνει το νέο κεντρικό κανάλι του Στάλινγκραντ που συνδέει το Βόλγα με τα Ουράλια, βιώνει το νέο κανάλι-Λένιν που συνενώνει το Βόλγα με το Δον, βιώνει τη νέα τεχνητή λίμνη-ταμιευτήρα νερού που αρδεύει μια άνυδρη περιοχή τριπλάσια σε επιφάνεια από την Ελβετία, βιώνει το νέο υδροηλεκτρικό Σταθμό του Στάλινγκραντ που θα παράγει κατά μέσο όρο το χρόνο δέκα δισεκατομμύρια ΚWh. Το Στάλινγκραντ βιώνει τα Μεγάλα Έργα του Κομμουνισμού.
Είναι Έργα, που η ανθρωπότητα ποτέ δεν γνώριζε, ούτε στα όνειρά της, Έργα, τα οποία ξεπερνούν τα Επτά Θαύματα της Αρχαιότητας, που είναι πιο γιγάντια από τη Ρώμη και της Βερσαλλίες, που δεν αναγγέλλουν μόνο υλική δύναμη, αλλά πρώτα απ’ όλα και ηθική δύναμη, Έργα που για πρώτη φορά στην ιστορία ανήκουν στους ίδιους τους οικοδόμους-κατασκευαστές τους – μια ουτοπία που από χιλιετίες ήταν όνειρο και φαντασία, γίνεται τώρα πραγματικότητα. Έρημοι θα αρδεύονται και στέπες θα μετατρέπονται σε λιβάδια: ο ουκρανικός λαός που ποτέ πριν δεν είδε να φυτρώνει βαμβάκι, αναμετριέται με το Ουζμπεκιστάν στη συγκομιδή βαμβακιού, ο τουρκμενικός λαός σκοπεύει να θερίζει δυο φορές το χρόνο σιτηρά σε έδαφος που παλιότερα ήταν άγονο. Ένας εντελώς νέος Κόσμος γεννιέται και το Στάλινγκραντ βρίσκεται στο μέσο αυτού του αμέτρητου και ως προς τις συνέπειες ακαθόριστου γίγνεσθαι. Στάλινγκραντ, άφθαστο Σύμβολο της Ανοικοδόμησης και της Ειρήνης!
Και όπως το Στάλινγκραντ είναι το πιο ισχυρό Σύμβολο του Αγώνα και της Νίκης και το πιο τολμηρό Σύμβολο της Ανοικοδόμησης και της Ειρήνης, έτσι συνενώνει, στη βάση του γιγαντιαίου περιεχόμενού του, και τα δυο σ’ ένα ακόμα πιο ευρύτερο και πληρέστερο Σύμβολο: Στάλινγκραντ είναι το Σύμβολο του ηρωικού αγώνα για τη νικηφόρα Ειρήνη.
Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα του Στάλινγκραντ.
Όταν πριν δέκα χρόνια ο Κόκκινος Στρατός των ελεύθερων σοσιαλιστικών λαών υπό την καθοδήγηση του Στάλιν και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης σύντριψαν το φασισμό, αυτή η Νίκη έμοιαζε με μια φωτεινή αστραπή στο σκοτεινό ουρανό της Ευρώπης. Και ο Ελβετικός λαός, περικυκλωμένος από τον αλαζονικό εξουσιαστή της ηπείρου, σίγουρος αυτός για το λάφυρο που μένει ακόμα να καταβροχθίσει, δεν ένοιωσε καμία μέρα σιγουριά, αφου τον απειλούσε ένας αρπαχτικού χαρακτήρα επικείμενος κίνδυνος μιας ύπουλης επιδρομής, από την οποία δυστυχώς όχι λίγοι στη ίδια τη χώρα υπόσχονταν προσωπικό όφελος και ήταν πρόθυμοι να συνεργαστούν, και τότε ο Ελβετικός λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία ένιωθε τα γεγονότα του Στάλινγκραντ ως λύτρωση απ’ τον συνεχώς διογκούμενο φόβο. Η Ένωση των σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια καθημερινά συκοφαντημένη και χλευασμένη, υψώνεται ξαφνικά στην πραγματική της μορφή ως νέα αναμφισβήτητη και άμεση αλήθεια, ως σωτήρια δύναμη από τη μεγάλη συμφορά. Ναι, σαφώς διαπιστώνεται: η τότε θυσία απειράριθμων σοβιετικών ανθρώπων μας έσωσε από την καταστροφή ως αυθύπαρκτη κρατική οντότητα, από την υποδούλωση του φασισμού, από την εκμετάλλευση μιας ξένης ράτσας αφεντικών.
Αλλά μόλις ο φρικτός κολοσσός σωριάστηκε στο έδαφος, μόλις ήταν σίγουρη η διασφαλισμένη νέα ύπαρξη, μόλις μετά τη μακριά τρομακτική νύχτα ξημέρωσε, ξεχάστηκε η σωτηρία. Όχι, ότι μόνο εμείς οι Ελβετοί είμαστε ξεχασιάρηδες, όχι, αυτή η ασυνείδητη ή συνειδητή αδύνατη μνήμη είναι χαρακτηριστική σχεδόν για όλους τους διασωθέντες: το όμορφα σκαλισμένο, πολύτιμο σπαθί που ο Άγγλος βασιλιάς παρέδωσε στους υπερασπιστές του Στάλινγκραντ ως τιμητικό ευχαριστήριο δώρο, σήμερα έχει αντικατασταθεί από τέσσερες σύντομες ανούσιες φράσεις στο πιο λεπτομερές Λεξικό του αστικού κόσμου, την «Encyklopaedia Britannica».
Όμως αυτή η υποτίμηση και αυτή η αδύνατη μνήμη έχουν τους δικούς τους εντελώς ιδιαίτερους λόγους, όπως και το γελοίο, επικίνδυνο παιχνίδι που λίγο μετά το Στάλινγκραντ άρχισε εκ νέου: πάλι η Σοβιετική Ένωση έγινε στόχος των πιο χονδροειδών ψευδών και των πιο πρόστυχων συκοφαντιών. Το φταίξιμο όμως δεν πρέπει να αναζητηθεί στο λαό, αντίθετα: όπως προηγούμενα παραπλανήθηκε και όπως άλλοι λαοί ακόμα χειρότερα αφέθηκαν να παραπλανηθούν και υποδουλωθούν, έτσι και σήμερα οι πραγματικοί υποκινητές του ψεύδους και της συκοφαντίας δεν πρέπει να αναζητηθούν στις γραμμές των εργαζόμενων τάξεων, το ψεύδος και η συκοφαντία δεν υπηρετούν τους εργαζόμενους. Υπηρετούν άλλες τάξεις, άλλες δυνάμεις, δυνάμεις οι οποίες κατά βάση είναι εχθρικά διακείμενες απέναντι στις εργαζόμενες τάξεις παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις και τη συγκάλυψη.
Και έτσι ξεπηδούν πιεστικά τα ερωτήματα: τίνος οι σκοποί είναι εντελώς αντίθετοι στους σκοπούς των εργαζομένων? Σε ποιόν στέκεται εμπόδιο το πρώτο κράτος των εργαζομένων, των εργατών και αγροτών? Ποιός οργάνωσε την πρώτη σταυροφορία ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, το 1918, ποιός τη δεύτερη το 1941? Ποιός μιλάει σήμερα ήδη πάλι για μια τρίτη σταυροφορία, μετά από την οικτρή αποτυχία των δυο πρώτων που τελείωσαν οικτρά και ντροπιαστικά? Ποιός βοήθησε το φασισμό από αρχή? Ποιός ήλπιζε στο θανάσιμο αποδυνάμωμα της Σοβιετικής Ένωσης από τη χιτλερική επίθεση? Ποιός καθυστέρησε το δεύτερο μέτωπο την περίοδο του Στάλινγκραντ και ποιός προετοίμαζε ήδη τότε τον ψυχρό πόλεμο, για να τον προωθεί σήμερα σε μεγάλη κλίμακα με εκατομμύρια επίσημα χρήματα και μάλιστα να καυχιέται γι’ αυτό? Ποιός χτίζει τώρα γύρω απ’ τη Σοβιετική Ένωση αεροπορικές βάσεις για ατομικά βομβαρδιστικά? Ποιός συμμαχεί με τους νικημένους και μη νικημένους φασίστες, με τον Tschiang Kai-Schek και με το Franco? Ποιός σκότωσε το Μπελογιάννη, ποιός τουφεκίζει ανυπεράσπιστους κορεάτες αιχμαλώτους? Ποιός στέλνει ξένους μισθοφόρους ενάντια στο λαό του Βιετνάμ, ποιός μετατρέπει τα ειρηνικά χωριά στη Malaia σε στάχτη με Νapalm? Ποιός μεταφέρει το ζεύγος Rosenberg στα κελιά μελλοθανάτων του Sing-Sing? Ποιός χλευάζει και δυσφημεί τους φίλους της ειρήνης και τα συλλαλητήριά τους? Ποιός μιλάει για την αναγκαιότητα ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου? – Αλλά και ποιός μετατρέπει την αλήθεια σε ψέμα?
Αξιότιμοι φίλοι!
Η απάντηση είναι στα χείλη όλων μας, τη γνωρίζουμε. Αυτό όμως δεν αρκεί. Επιβάλλεται, η απάντηση να ακουστεί, να αγωνιστούμε με την απάντηση. Επιβάλλεται, να κερδίσουμε τους λαούς για την Ειρήνη. Επιβάλλεται, να συγκεντρώσουμε ακόμα περισσότερο τους φίλους της Ειρήνης, να αρπάξουμε απ’ τον δήμιο τους Ethel και Julius Rosenberg, να απελευθερώσουμε τους κρατούμενους της Koje από την απανθρωπιά, να ανοίξουμε τα μπουντρούμια πείνας στα ελληνικά νησιά. Επιβάλλεται, να κερδίσουμε τη μεγάλη Μάχη που ποτέ διεξήγαγαν οι λαοί: τη Μάχη για την αληθινή Ειρήνη.
Αυτή η Μάχη πρέπει να διεξαχθεί τόσο ηρωϊκά, τόσο επίμονα και σκληρά και τόσο τολμηρά όπως εκείνη του Στάλινγκραντ. Πνεύμα και ανδρεία, αφοσίωση και θάρρος πρέπει να εφαρμοστούν όπως στο Στάλινγκραντ. Αυτή η μάχη πρέπει να τερματιστεί νικηφόρα όπως το Στάλινγκραντ. Στάλινγκραντ, το Σύμβολο του αγώνα μας. – Και ο σκοπός που τίθεται είναι επίσης ένα Στάλινγκραντ, ένα ακόμα μεγαλύτερο ευρύτερο Στάλινγκραντ ως Σύμβολο πρωτοποριακής μελλοντικής κατεύθυνσης νέων δυνατοτήτων του ελεύθερου ανθρώπινου γένους.
Στάλινγκραντ, Σύμβολο της πιο μεγάλης Νίκης, Σύμβολο του πιο σκληρού αγώνα, Σύμβολο της τολμηρής οικοδόμησης, Σύμβολο της αληθινής Ειρήνης! Στάλινγκραντ – πόλη του Στάλιν.
_____________
Σημειώσεις «ΑΝΣΥΝΤΑΞΗΣ»:
Α. Μάχη των Καννών: «η μάχη του Στάλινγκραντ είναι το κλασσικό πρότυπο σύγχρονής επιχείρησης, που έχει στη βάση της τον ελιγμό που είναι γνωστός στη στρατιωτική φιλολογία με το όνομα μάχη των Καννών. Μια επιχείρηση της ίδιας σπουδαιότητας εκτελέστηκε στο Σεδάν με την κύκλωση των γαλλικών στρατευμάτων, το Σεπτέμβρη του 1870, όπου 120.000 περίπου άνδρες του γαλλικού στρατού συνθηκολόγησαν έπειτα από σύντομη αντίσταση. Το 1941, οι γερμανοί προσπάθησαν να επαναλάβουν τη μάχη των Καννών στη Δουνκέρκη πάνω από 300.000 άνδρες του άγγλο-γαλλικού στρατού. Αλλά η απόπειρα αυτή απέτυχε: τα κυκλωμένα στη στεριά στρατεύματα, μεταφέρθηκαν από το βρετανικό στόλο. Το φθινόπωρο του 1941 οι χιτλερικές στρατιές, κάνουν μια ανάλογη επιχείρηση μπροστά στη Μόσχα, αλλά έπαθαν μια συντριπτική ήττα και τσακιστήκανε από τον Κόκκινο Στρατό. Έτσι, η επιχείρηση του Στάλινγκραντ με την ευρύτητα της και με τη μεγαλειώδη επιτυχία της, είναι μια επιχείρηση μοναδική στην ιστορία των πολέμων» Ν.ΤΑΛΕΝΣΚΙ, στρατηγός του Κόκκινου Στρατού.
B.1. Απ’ την ομιλία του Konrad Farner έχει παραλειφθεί το αρχικό της τμήμα που αναφέρεται γενικά στα Σύμβολα. Στην ελληνική μετάφραση χάνεται δυστυχώς η ζωντάνια και η ισχυρή εκφραστική δύναμη του γερμανικού πρωτότυπου, απ’ τα χαρακτηριστικά των κειμένων του διάσημου Ελβετού μαρξιστή.
2. Η ομιλία του 50χρονου τότε μαρξιστή Konrad Farner απευθύνεται σ’ ένα ευρύτερο κοινό, γι’ αυτό χρησιμοποιούνται σ’ αυτή και οι ανάλογες κατάλληλες φραστικού χαρακτήρα διατυπώσεις και απουσιάζουν οι λέξεις-έννοιες «μαρξισμός», «σύντροφοι», κλπ.. Μια ομιλία επικεντρωμένη στην ανάδειξη της πολλαπλά μεγάλης ιστορικής σημασίας του «STALINGRAD»: πρώτο, ως Σύμβολο της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών, δεύτερο, ως Σύμβολο της ήττας του Χιτλεροφασισμού και του φασισμού γενικότερα, τρίτο, ως Σύμβολο μαχητικής Ειρήνης: «Στάλινγκραντ είναι το Σύμβολο του ηρωικού αγώνα για τη νικηφόρα Ειρήνη», τέταρτο, ως Σύμβολο της οικοδόμησης του «νέου κόσμου» δηλ. του χωρίς εκμετάλλευση σοσιαλιστικου-κομμουνιστικού κόσμου, πέμπτο, ως Σύμβολο του «αγώνα μας» γενικότερα δηλ. της «πρωτοποριακής μελλοντικής κατεύθυνσης νέων δυνατοτήτων του ελεύθερου ανθρώπινου γένους» που περνάει προφανώς μέσα απ’ την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού με τη βίαιη-ένοπλη Προλεταριακή Επανάσταση, κι’ αυτά όλα μαζί συνδεδεμένα με άφθαστο αριστοτεχνικό υποδειγματικό τρόπο, ισχυρή εκφραστική δύναμη μα και ακαταμάχητη πειστικότατα και πληρότητα διαλεκτικής ενότητας θεωρίας και πολιτικής πράξης, κλασικό παράδειγμα συνδυασμού και για τους σημερινούς επαναστάτες μαρξιστές.
Γ. Ελάχιστα Βιογραφικά για τον KONRAD FARNER (Luzern 1903-Thalwil/Zυρίχη 10.04.1974). Ο Konrad Farner γεννήθηκε στη Luzern της κεντρικής Ελβετίας όπου τελείωσε το Γυμνάσιο. Καταγόταν από γνωστή αστική οικογένεια και είχε «καλή αστική» παιδεία. Το 1922/24 σπούδασε στη Γερμανία (Φρανκφούρτη-Κολωνία-Μόναχο): Λογοτεχνία, Ιστορία της Τέχνης, Φιλοσοφία, Πολιτική Οικονομία. Αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές για οικονομικούς λόγους.
Το 1923 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελβετίας (KKS), μετέπειτα Κόμμα Εργασίας Ελβετίας (PdAS).
Το 1936-41 σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας: Πολιτική Οικονομία(Edgar Salin), Ιστορία, Γερμανική Λογοτεχνία, Θεολογία (Karl Barth),
Διαφωνούσε για πολλά χρόνια με τη ρεφορμιστική χρουστσοφική πολιτική γραμμή του PdAS και το 1968 άσκησε δημόσια κριτική στην επέμβαση των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία και παραιτήθηκε από όλα τα καθήκοντά του στο PdAS, ενώ το 1969 αποχώρησε οριστικά από αυτό.
Σ’ ένα γράμμα του, αργότερα, προς το H.D.Sander (30 Απρίλη 1970) αναφέρει μεταξύ άλλων για την αποχώρησή του: «…ότι αφορά την αποχώρησή μου από το PdAS, έχει ακριβώς τον αντίθετο χαρακτήρα από εκείνη του Ernst Fischer: ο Fischer πήγε προς τα δεξιά από όπου είχε έρθει, ο Farner πήγε προς τα αριστερά απ’ όπου και είχε έρθει. Η κριτική μου της επέμβασης στην CSSR (Τσεχοσλοβακία) είναι κριτική απ’ τα αριστερά. Είμαι ενάντια στο Dubcek (Ντούμπτσεκ) όσο και ενάντια στο Breschnew (Μπρέζνιεφ), και οι δυο τους είναι ρεβιζιονιστές, μόνο διαφορετικού βαθμού … πρέπει να διορθώσω: εγώ δεν πήγα προς τα αριστερά, αλλά το Κόμμα μου πήγε προς τα δεξιά…»(σημ.. «Α»: ο Ernst Fischer ήταν Αυστριακός ρεβιζιονιστής).
Νωρίτερα, το 1963, σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό «Neutralitaet» χαρακτήρισε τον «Ουμανισμό» ως ένα «κενό σύνθημα χωρίς ουσία» και επίσης δικαιολογημένα είχε χαρακτηρίσει τη γνωστή ιδεαλιστική αντιμαρξιστική σαπουνόφουσκα της διαβόητης «προσωπολατρίας» ως μια «γελοία και αντεπιστημονική έννοια»: «… οι Ρώσοι δεν μπορούν να ορίσουν την έννοια της «προσωπολατρίας», αυτή είναι για μένα μια γελοία, αντεπιστημονική έννοια» («Neutralitaet», 1 Jahrgang, No 3, σελ. 9, Δεκέμβρης 1963).
Η πολυδιαφημισμένη αστική ελβετική «Δημοκρατία» δηλ. η κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη τον κυνήγησε, πέρα απ’ το σε βάρος του φασιστικό πογκρόμ του΄56 για τα αντεπαναστατικά γεγονότα στην Ουγγαρία, με «φωτιά και σίδηρο»: φιμώνοντάς τον μια ολόκληρη ζωή και μην επιτρέποντάς του ως κομμουνιστή διανοούμενο να δουλέψει και να δημοσιεύσει οτιδήποτε, καταδικάζοντάς τον έτσι σε μόνιμη ανέχεια, πείνα και εξαθλίωση μ’ ολόκληρη την οικογένειά του (δεν μπορούσε βέβαια σε καμιά περίπτωση να του συγχωρήσει ότι την εγκατέλειψε και προσχώρησε στο κομμουνιστικό κίνημα).
Μια πολύ μεγάλη απώλεια για το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα του τόπου
Στις 8 Φλεβάρη, μέρα Σάββατο ώρα 6 το πρωί, έπαψε να χτυπά η φλογερή επαναστατική καρδιά του πολυαγαπημένου μας συντρόφου ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΟΥΤΣΙΝΑ, αφήνοντας σε ηλικία μόλις 65 ετών την τελευταία του πνοή στο Νοσοκομείο «ΙΑΣΩ» (Αθήνα) κλείνοντας τη φυσική και κοινωνική του ζωή με τελευταία τη χαρακτηριστική φράση: «ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ». Η ταφή της σορού του έγινε την Κυριακή στον τόπο καταγωγής ΦΑΡΣΑ-Κεφαλλονιάς στις 14.00 το μεσημέρι με τη συμμετοχή της οικογένειάς του, συγγενών, φίλων και συντρόφων.
Τιμώντας τη μνήμη του πολυαγαπημένου μας συντρόφου ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΟΥΤΣΙΝΑ, μέλους της Πολιτικής Επιτροπής και καθοδηγητή των Οργανώσεων Δυτικής Ελλάδας της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» δημοσιεύομε το σύντομο αποχαιρετιστήριο που δεν διαβάστηκε στην εντελώς αθόρυβη, σιωπηλή και σεμνότατη πολιτική κηδεία του σεμνότατου μα περήφανου επαναστάτη κομμουνιστή και μαχητικότατου συντρόφου μας:
«Συγκλονισμένοι τούτη την πολύ δύσκολη στιγμή, ώρα βαθιάς και μεγάλης θλίψης μαζευτήκαμε εδώ, η μονάκριβή του Σταλίνα, το «Σταλινάκι», όπως πάντα έλεγε ο πολυακριβός αδελφικός φίλος, η συντρόφισσα του στη ζωή και στην πάλη, πολυαγαπημένη μας Έλενα και ο αδελφός του, ο αγαπητός μας φίλος Μάκης – που όλοι τους έζησαν μόνιμα και από κοντά την Οδύσσεια της μεγάλης, παρατεταμένης και επώδυνης σκληρής περιπέτειας των τελευταίων χρόνων του – αλλά και άλλοι συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι να αποχαιρετήσουμε τον πολυαγαπημένο μας ΑΓΓΕΛΟ που έφυγε πρόωρα από τη ζωή.
Ο πολύ πρόωρος χαμός του μας γεμίζει απέραντη θλίψη, όμως δεν έχει μεγάλη σημασία πόσα χρόνια ζει κανείς αλλά το ΠΩΣ τα ζει. Και η ζωή του ΑΓΓΕΛΟΥ ήταν πάντα μια ζωή πολύ πλούσια σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για την καλυτέρευση της κατάστασης του Προλεταριάτου, της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς και του λαού γενικά, μα και για τον Κομμουνισμό.
Αποχαιρετώντας τον σήμερα, δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Θα ζει για πάντα στο νου και στις καρδιές μας.
Εμείς οι επαναστάτες κομμουνιστές της Σταλινικής-Ζαχαριαδικής «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» δεν αποχαιρετούμε μόνο τον αδελφικό φίλο μα και το σύντροφο επαναστάτη μαρξιστή κομμουνιστή που αφιέρωσε απλόχερα τη σύντομη ζωή του στην πιο ευγενική και πιο προοδευτική υπόθεση της εποχής μας: την υπόθεση της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Υπήρξε υπόδειγμα ανιδιοτελούς επαναστάτη μαρξιστή κομμουνιστή Λενινιστή-Σταλινιστή απεριόριστα αφοσιωμένου στην υπόθεση του διεθνούς προλεταριάτου μα και παράδειγμα άφθαστης σταθερότητας και αξιοζήλευτης συνέπειας στην επαναστατική δράση – φωτεινό παράδειγμα για τους νεότερους επαναστάτες μαρξιστές κομμουνιστές. Ο θάνατός του αποτελεί μια πολύ μεγάλη και δυσαναπλήρωτη απώλεια για το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα του τόπου.
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ και πολλοί νεότεροι επαναστάτες κομμουνιστές λενινιστές-σταλινιστές διάλεξαν πριν δεκαετίες να γίνουν «παιδιά» της περήφανης ηρωϊκής γενιάς των ανταρτών του ΕΛΑΣ και του τρισένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και είχαν τη μεγάλη τύχη, την ξεχωριστή τιμή και περηφάνια να βρεθούν δίπλα τους και ν’ αγωνιστούν για δεκαετίες μαζί μ’ αυτή τη μεγάλη στρατιά των παλιών επαναστατών κομμουνιστών, μελών του παλιού ένδοξου και ηρωικού ΚΚΕ(1918-55) με επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη, Αρχηγό του ΚΚΕ, ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1973 στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, μετά 17 χρόνια εξορία, απ’ την προδοτική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ. Αυτοί οι επαναστάτες κομμουνιστές σταλινικοί-ζαχαριαδικοί όρθωσαν περήφανα το ανάστημά τους στη χρουστσοφική προδοσία και με θαρραλέο μπροστάρη τον Αρχηγό τους, εγκαινίασαν ΠΡΩΤΟΙ, σε διεθνή κλίμακα, στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν, αρχές Σεπτέμβρη του 1955, την ΑΝΟΙΧΤΗ πάλη ενάντια στο προδοτικό αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που κατέστρεψε το σοσιαλισμό και διέλυσε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
ΑΓΓΕΛΕ, πολυαγαπημένε σύντροφέ μας, διάλεξες να φύγεις από τη ζωή έναν ιστορικό μα και μεγάλης ιστορικής σημασίας για τους λαούς της Ευρώπης και όχι μόνο μήνα, φέτος το Φλεβάρη – για να θυμόμαστε εύκολα την ημερομηνία του πρόωρου χαμού σου – στα 70χρονα της Μεγάλης Νίκης του επαναστατικού Κόκκινου Στρατού – υπό την καθοδήγηση του μεγάλου Στρατηλάτη, αρχιτέκτονα της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – στο ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ, που η φασιστική μα και φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ μετονόμασε προκλητικότατα σε «ΒΟΛΓΟΓΚΡΑΝΤ» για να χαροποιήσει τους ηττημένους ανά τον κόσμο χιτλερικούς ναζι-φασίστες – μια φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ που δεν έχει όμοιό της στην Ιστορία που συνάμα την υποστήριξαν και εξακολουθούν να την υποστηρίζουν, ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ, η διεθνής μα και η ντόπια προδοτική χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ).
Αντίο ΑΓΓΕΛΕ, πολυαγαπημένε μας σύντροφε, πολυακριβέ αδελφικέ μου φίλε, ας είναι ελαφρό το χώμα που σε λίγο θα σε σκεπάσει.
ΣΤΑΛΙΝ: «η μεγαλειώδης μάχη του Στάλινγκραντ, η μεγαλύτερη στην ιστορία των πολέμων»
«Εμπρός παιδιά! Για το Στάλιν! Για την πατρίδα!»
ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ στους ΗΡΩΕΣ του επαναστατικού Κόκκινου Στρατού, ανδρείους υπερασπιστές του ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ
ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ στο Μεγάλο Προλετάριο Στρατηλάτη, Αρχιστράτηγο του Κόκκινου Στρατού, Στρατάρχη της Σοβιετικής Ένωσης, σοφό αρχιτέκτονα και οργανω-τή της Μεγάλης Αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ του Προλετα-ριάτου και των Λαών ΙΩΣΗΦ ΒΗΣΣΑΡΙΟΝΟΒΙΤΣ ΣΤΑΛΙΝ
ΣΤΑΛΙΝ: «ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ»
«Σας παρακαλώ να πείτε στο σύντροφο Στάλιν ότι για μας εδώ τους πολεμιστές και αξιωματικούς του 62ου Σώματος, δεν υπάρχει γη πέρα από το Βόλγα. Βαστάξαμε και θα βαστάξουμε μέχρι θανάτου» Β. Ζαϊτσεφ
«Ο Κόκκινος Στρατός οφείλει προπαντός τη νίκη του στο μεγάλο αρχηγό ΣΤΑΛΙΝ» Ν. ΤΑΛΕΝΣΚΙ, στρατηγός
ΣΤΑΛΙΝ: «Στο Στάλινγκραντ το άστρο του γερμανικού φασιστικού στρατού έσβησε»
προκλητικότατα φιλοΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ η μετονομασία του τρισένδοξου ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ – Μεγάλου Σύμβολου της Αντιφασι-στικής Νίκης των λαών – σε «ΒΟΛΓΟΓΚΡΑΝΤ» απ’ τη φασιστική φιλοΧΙΤΛΕΡΙΚΗ κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κάτι που ΔΕΝ έπραξαν ούτε οι ιμπεριαλιστές των δυτικών χωρών με τους γάλλους να διατηρούν ακόμα ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ τη στάση «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» στο Μετρό του Παρισιού μα και μεγάλη πλατεία στο κέντρο της πόλης με την ονομασία «Πλατεία της μάχης του Στάλινγκραντ»: «place de la bataille de Stalingrad Septembre 1942-Janvier 1943»
φιλοΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΣΤΑΣΗ εξακολουθεί να κρατά και ΣΗΜΕΡΑ η διεθνής χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία και η σοσιαλδημοκρα-τική-τροτσκιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ που ΑΡΝΕΙΤΑΙ να καταγγείλει τη μετονομασία ως φιλοΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ
Σε πείσμα των ηττημένων ναζι-φασιστών Χιτλερικών και των φασιστών γενικότερα ανά τον κόσμο αλλά και όλων των αστικών ρεφορμιστικών Χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με την υπεράσπιση ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ της προδοτικής, τρισάθ-λιας και φιλοΧΙΤΛΕΡΙΚΗΣ ΠΡΑΞΗΣ μετονομασίας σε «ΒΟΛΓΟ-ΓΚΡΑΝΤ», η πόλη του ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΤΑΛΙΝ, το τρισένδοξο «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» δεν έσβησε και ΔΕΝ μπορεί ΠΟΤΕ να σβήσει από την Ιστορία: έζησε, ζει πάντα και θα ΖΕΙ στους αιώνες στο νου και τις καρδιές του διεθνούς Προλεταριάτου και των ΛΑΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Σ’ ένα απ’ τα δημαγωγικά σχόλια του «Ριζοσπάστη» αναφερόμενο στο ΠΑΣΟΚ διαβάζουμε ότι «το σοσιαλισμό (ως έννοια) τον έχει καταξευτελίσει η σοσιαλδημοκρατία!», αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι οι νέοι σοσιαλδημοκράτες δηλ. οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, μεταξύ των οποίων και οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ, δεν έχουν τάχα διασύρει-καταξευτελίσει το σοσιαλισμό ή αλλιώς «η σοσιαλδημοκρατία και όχι η Σοβιετική Ένωση όσο ήταν Σοβιετική Ένωση…» («Ρ» 30/5/2007, σελ. 42).
Καταρχήν πρέπει να σημειωθεί ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ (πρόκειται για αντιμαρξιστική εκτίμηση) αλλά είναι απ’ την ίδρυσή του ένα μεγαλο-αστικό κόμμα – εκφραστής των ταξικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου – που όμως για δημαγωγικούς λόγους παραπλάνησης της εργατικής τάξης και γενικά των πλατιών λαϊκων μαζών πρόβαλε σοσιαλδημοκρατικά-σοσιαλιστικά ακόμα και «κομμουνιστικά» συνθήματα. Είναι επίσης πασίγνωστό ότι τα παλιά ρεφορμιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα προήλθαν απ’ τον εκφυλισμό των επαναστατικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Β΄ διεθνούς που εγκατέλειψαν το μαρξισμό και πρόδωσαν την προλεταριακή επανάσταση, ακολουθώντας το διαβόητο δρόμο της «ειρηνικής μετεξέλιξης του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό» δηλ. τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο περάσματος στο σοσιαλισμό» με τη βοήθεια του αστικού κράτους. Η νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία εμφανίζεται στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 μετά την επικράτηση και κυριαρχία του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, Φλεβάρης 1956) στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δηλ. προήλθε απ’ τον εκφυλισμό των πρώην κομμουνιστικών κομμάτων και τη μετατροπή τους σε αστικά σοσιαλδημοκρατικά τύπου κόμματα. Και είναι σοσιαλδημοκρατικά τα χρουστσοφικά κόμματα, επειδή οι θέσεις του 20ου συνέδριου του ΚΚΣΕ που αυτά ακολούθησαν-ακολουθούν είναι ως προς το περιεχόμενο ατόφιες οι πασίγνωστες αντιμαρξιστικές θέσεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας.
Η παλιά σοσιαλδημοκρατία εγκαταλείποντας τη μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού διέσυρε με τον πιο χειρότερο τρόπο την έννοια του σοσιαλισμού με την προβολή και προπαγάνδιση μιας αστικής αντίληψης του σοσιαλισμού δηλ. ενός «σοσιαλισμού» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και ενός πολυκομματικού-πλουραλιστικού «σοσιαλισμού».
Και η νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία, τύπου «Κ»ΚΕ (΄56)-ΣΥΝ, που κυριάρχησε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, εγκαταλείποντας και προδίνοντας τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, βαδίζοντας πλέον στα χνάρια της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, διέσυρε και αυτή την έννοια του σοσιαλισμού με την επαναπροβολή στο αντεπαναστατικό 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956) ενός «σοσιαλισμού» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και τη διατήρηση του αστικού κοινοβουλίου που τάχα μετατρέπεται – χωρίς α) βίαιη-ένοπλη προλεταριακή επανάσταση και β) χωρίς συντριβή του αστικού κράτους – σε «όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους»: «να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη βουλή και να τη μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ’ αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος, ο πατροπαράδοτος για πολλές πολυαναπτυγμένες χώρες μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους» (Ν.Σ. Χρουστσιόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ συνέδριο του Κόμματος», σελ.42, 1956).
Επιπλέον η αντίληψη του σοσιαλισμού της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας ταυτίζεται με την αντιμαρξιστική αντίληψη της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας της Β΄ διεθνούς όπως οι ίδιοι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές μας διαβεβαιώνουν, αφού μαζί θα χτίσουν το «σοσιαλισμό» τους: «οι κομμουνιστές που δίνουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και για να οικοδομήσουν στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» (Διεθνής Σύσκεψη των ρεβιζιονιστικών χρουστσοφικών κομμάτων 1969)
Αλλά και στο σοσιαλδημοκρατικό Πρόγραμμα του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56) – βασισμένο στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ – γίνεται λόγος για «κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, με βάση το κοινοβούλιο» και ότι «το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 39, Αθήνα 1996) και επιπλέον σ’ αυτό διατηρείται το αστικό κράτος «εκδημοκρατισμένο» – αντί να συντριβεί-τσακιστεί – όταν γίνεται λόγος μόνο για «εκδημοκρατισμό» του: «πάλη για τον εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοικησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, του συστήματος απονομής δικαιοσύνης» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 35, Αθήνα 1996).
Επίσης στο Πρόγραμμα του «Κ»ΚΕ(56) προπαγανδίζεται μια αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού, δηλ. ενός «σοσιαλισμού» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και ο οποίος επιπλέον κατοχυρώνει «την ύπαρξη των κομμάτων που δρούν μέσα στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος» (στο ίδιο σελ. 45) δηλ. προπαγανδίζεται ο διαβόητος πολυκομματικός-πλουραλιστικός «σοσιαλισμός». Στο Πρόγραμμα του «Κ»ΚΕ διατηρείται, φραστικά μόνο, και προφανώς για δημαγωγικούς λόγους εξαπάτησης των κομμουνιστών η έννοια «δικτατορία του προλεταριάτου» (στο ίδιο σελ. 44), ενώ στην πραγματικότητα αυτή απορρίπτεται, αφού είναι πασίγνωστο ότι χωρίς να προηγηθούν: α) η βίαιη-ένοπλη προλεταριακή επανάσταση, β) η συντριβή-τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής – και τα δυο τα αρνείται στο Πρόγραμμα της η ηγεσία του «Κ»ΚΕ - δεν είναι ποτέ δυνατή η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Άρνηση της βίαιης-ένοπλης προλεταριακής επανάστασης και της αναγκαιότητας συντριβής του αστικού κράτους σημαίνει άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Επιπλέον και η διατήρηση και ύπαρξη πολλών κομμάτων στο «σοσιαλισμό» του Προγράμματος του «Κ»ΚΕ σημαίνει άρνηση της Διχτατοριας του Προλεταριάτου, αφού «η διχτατορία του προλεταριάτου μπορεί να είναι πλέρια μόνο στην περίπτωση που θα την καθοδηγεί ένα μόνο κόμμα, το κόμμα των κομμουνιστών, που δε μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (Ι.Β. Στάλιν: τόμος 10ος, σελ. 112-113) Σε οικονομικό επίπεδο στο «σοσιαλισμό» του Προγράμματος διατηρείται «η δράση ενός μέρους του κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 48, Αθήνα 1996), που στην περίπτωση της Ελλάδας είναι μεγάλης έκτασης, πράγμα που σημαίνει καταρχήν ύπαρξη εκμετάλλευσης και αν παρθεί υπόψη η ύπαρξη και λειτουργία του νόμου της Αξίας σε συνδυασμό με την «αξιοποίηση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων» - όλα μαζί σημαίνουν διατήρηση και ύπαρξη του καπιταλισμού (=ακριβής αντιγραφή των γνωστών αντιμαρξιστικών χρουστσο-μπρεζνιεφικών απόψεων που εφαρμόστηκαν στη Σοβιετική Ένωση και οδήγησαν στην πλήρη και οριστική παλινόρθωση του καπιταλισμού).
Η νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία, πέρα απ’ το ότι δυσφήμισε, όπως και η παλιά σοσιαλδημοκρατία το σοσιαλισμό ως έννοια, δυσφήμισε επιπλέον το σοσιαλισμό και ως Πράξη: πρώτο, επειδή ταύτισε το σοσιαλισμό, που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση την περίοδο των Λένιν-Στάλιν, με την καταπίεση, την έλλειψη ελευθερίας και δημοκρατίας και τα διαβόητα ανύπαρκτα «εγκλήματα» του Ιωσήφ Στάλιν, κατά συκοφαντώντας τον, και δεύτερο, γιατί ενώ είχε παλινορθωθεί ο καπιταλισμός – με έναρξη-πρώτο βήμα την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που αντικαταστάθηκε με τη δικτατορία της νέας αστικής τάξης την περίοδο των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ – παρουσίαζε-προπαγάνδιζε ακριβώς αυτή τη δικτατορία της νέας αστικής τάξης και την κρατική-συνεταιριστική καπιταλιστική ιδιοκτησία, αλλά και την ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία της περιόδου Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ σαν «πραγματικό σοσιαλισμό». (Άρθρο 17 του μπρεζνιεφικού Συντάγματος: «επιτρέπεται η ιδιωτική εργασιακή δραστηριότητα στη σφαίρα των μικροβιοτεχνικών επαγγελμάτων, της αγροτικής οικονομίας …», σελ. 48). Διαφήμιζαν μια οικονομία ως «σοσιαλιστική» στην οποία ο νόμος της Αξίας ρύθμιζε την παραγωγή, κυριαρχούσαν οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρήσεων ή αλλιώς η «οικονομική αυτοτέλεια και πρωτοβουλία των επιχειρήσεων» και που σκοπός της παραγωγής ήταν το Κέρδος. («Το Σύνταγμα της ΕΣΣΔ 1977, σελ. 47-48). Διαφήμιζαν ως «σοσιαλισμό» τις ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, τις ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις σε διάφορους τομείς της οικονομίας της Πολωνίας (ενώ ήταν γνωστό ότι στην αγροτική οικονομία τα 80% της πολωνικής γης ήταν ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία) των Γκομούλκα-Γιαρουζέλσκι, τον καπιταλιστικό «παράδεισο» της Ουγγαρίας του Γιάνος Κάνταρ, κλπ. κλπ. (μόλις το 1980 υποχρεώθηκε να ομολογήσει ο «Ριζοσπάστης», αυτό που γνώριζε «όλος» ο κόσμος: «η Πολωνία είναι η χώρα της Κομεκόν με το μεγαλύτερο ποσοστό ατομικής ιδιοχτησίας στην αγροτική παραγωγή. 80% μικρή ιδιοχτησία, 20% κοινωνική», «Ρ» 24/8/1980).
Σ’ άλλο σημείο οι σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ αναφέρονται στη «Σοβιετική Ένωση όσο ήταν Σοβιετική Ένωση» σ’ αντιπαράθεση με την παλιά σοσιαλδημοκρατία , εννοώντας προφανώς πως η σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση υπήρξε-διατηρήθηκε σοσιαλιστική και μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν δηλ. την περίοδο των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ. Όμως Διχτατορία του Προλεταριάτου υπήρξε στη Σοβιετική Ένωση από τη νίκη της Οκτωβριανής επανάστασης (1917) και διατηρήθηκε μόνο ως τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄50, αφού ανατράπηκε μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν και αντικαταστάθηκε από τη δικτατορία της νέας υπό διαμόρφωση αστικής τάξης ή αλλιώς το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού», όπως μας διαβεβαιώνουν και παραδέχονται και οι ίδιοι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές στο 22ο Συνέδριο («το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ», σελ. 205-209, Αθήνα 1961): «ανάπτυξη του κράτους της δικτατορίας της εργατικής τάξης σε παλλαϊκό κράτος») και επομένως μετά το 1956 έπαψε να υπάρχει η σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση (επειδή δεν υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου), η οποία από τότε μπήκε στο δρόμο της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού – παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε επί Μπρέζνιεφ-Κοσύγκιν στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 με τις καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις του 1965.
Αρ. Φύλ. 258 15-30 Σεπτέμβρη 2007
Εντελώς «ξαφνικά», οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ (΄56) εμφανίζονται να «τιμούν» τα 60χρονα του ΔΣΕ – υποκριτικά βέβαια - και να υποκλίνονται στον «τρίχρονο αγώνα που εξελίχθηκε σ’ ένα πραγματικό ολοκαύτωμα» των ηρωικών μαχητών του ΔΣΕ, καθοδηγούμενο απ’ το επαναστατικό ΚΚΕ με επικεφαλής τον ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ενάντια στον ντόπιο μοναρχοφασισμό και τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Ας σημειωθεί ευθύς εξαρχής ότι παρά τη δημαγωγία τους οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ προσέχουν πάρα πολύ τα λόγια τους, σχετικά με την καπηλεία του αγώνα του ΔΣΕ, γιατί τους «τραβάει το αυτί» η αντιδραστική αστική τάξη, που απ’ τη μια τους επιτρέπει τη δημαγωγία για τον εγκλωβισμό του εργατικού κινήματος στον εντελώς ακίνδυνο γι’ αυτήν αντεπαναστατικό ρεφορμιστικό χρουστσωφικό δρόμο, ενώ απ’ την άλλη τρέμει την καπηλεία των επαναστατικών αγώνων του ΚΚΕ και ιδιαίτερα του ΔΣΕ, που την έφερε στο χείλος του γκρεμού, γιατί αποτελεί «δίκοπο μαχαίρι» και επομένως πρέπει να κρατηθεί σε ορισμένα όρια.
Όμως η υποκρισία τους και ο αστικός πολιτικός αμοραλισμός τους δεν γνωρίζουν προφανώς όρια όταν έρχονται τώρα, μετά 6 δεκαετίες, να «τιμήσουν» τον αγώνα του ΔΣΕ, κι αυτό όχι τόσο επειδή α) διατηρούν ακόμα και δεν έχουν ποτέ ως τώρα απορρίψει την γνωστή θέση τους για «αριστερίστικη, τυχοδιωκτική γραμμή του Ζαχαριάδη στην περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946-1949» («Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918-1958», σελ. 657, εκδ. 1958), β) δεν θεωρούν τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ – την ανώτατη μορφή ταξικής πάλης – ως την αναγκαία, αναπόφευκτη και μοναδική μορφή για την ανατροπή της δικτατορίας της αντιδραστικής αστικής τάξης, αλλά κυρίως και πρώτα απ’ όλα γιατί γ) μετά το ΄56 εξαπόλυσαν, από κοινού με τις αντικομμουνιστικές ρεβιζιονιστικές χρουστσωφικές κλίκες των τότε ρεβιζιονιστικών-καπιταλιστικών χωρών, ένα μαζικό και πρωτοφανές προγκρόμ φασιστικών διώξεων (μαζικές χιλιάδες απολύσεις από τη δουλειά, βίαιες μαζικές εξώσεις από κατοικίες, διωξίματα παιδιών απ’ τα σχολεία, απαγόρευση άσκησης επαγγελμάτων, τρομοκρατία, χαφιεδισμοί, παρακολουθήσεις, συλλήψεις και φυλακίσεις, τρομοκρατικές δίκες και καταδίκες με νόμους για αλήτες, αφαίρεση της ιδιότητας του πολιτικού πρόσφυγα, πολύχρονες εξορίες, εγκλεισμοί ακόμα και σε ψυχιατρεία, εξοντώσεις και δολοφονίες κομμουνιστών, κ.λπ., κ.λπ.) ενάντια στην συντριπτικότατη πλειοψηφία των επαναστατών ανταρτών του ΔΣΕ, σε ποσοστό που κυμαίνονταν μεταξύ 90-95% του συνόλου των οργανωμένων και ανοργάνωτων μαχητών του ΔΣΕ.
Το πογκρόμ των μαζικών φασιστικών διώξεων εναντίον των ανταρτών του ΔΣΕ εξαπολύθηκε επειδή αυτοί δεν δέχτηκαν: 1) να ακολουθήσουν τον προδοτικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο του 20ου Συνεδρίου – «6ης Ολομέλειας» («ειρηνικός δρόμος», κ.λπ.) και επιπλέον 2) να αποκηρύξουν το ΔΣΕ και να χαρακτηρίσουν τον αγώνα του «τυχοδιωκτικό», δηλ. να χαρακτηρίσουν τον ίδιο τον αγώνα τους «τυχοδιωκτισμό». Πρώτη και κορυφαία περίπτωση διώξεων υπήρξε εκείνη του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ, που μετά από 17 χρόνια εξορία και εξοντωτικές διώξεις δολοφόνησε η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη στο Σουργκούτ της Σιβηρίας τον Αύγουστο του ΄73.
Επομένως αντί των υποκριτικών εκδηλώσεων «τιμής» στο ΔΣΕ – για ψηφοθηρικούς λόγους - οι επιζώντες μαχητές του αλλά και οι κομμουνιστές, η εργατική τάξη και ο αντιφασίστας ελληνικός λαός περίμεναν απ’ την ηγεσία της Παπαρήγα μια ανοιχτή καταδίκη, έστω και μισό αιώνα αργότερα, των μαζικών φασιστικών διώξεων σε βάρος των δεκάδων χιλιάδων μαχητών του ΔΣΕ και του καθοδηγητή τους Νίκου Ζαχαριάδη απ’ τις αντεπαναστατικές χρουστσωφικές ρεβιζιονιστικές κυβερνήσεις όλων των πρώην σοσιαλιστικών χωρών με τη δραστήρια συνεργασία-συμμετοχή και απαίτηση των εκάστοτε, μετά το ΄56, διορισμένων δεξιών οπορτουνιστών στην ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56).
Αντί, λοιπόν, μιας σαφούς και ανοιχτής καταδίκης των μαζικών φασιστικών διώξεων, η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία της Παπαρήγα προτίμησε, όπως ήταν εξάλλου αναμενόμενο, τη δημαγωγία και πολιτική απάτη δηλ. εκδηλώσεις «τιμής» στους μαχητές του ΔΣΕ, τους οποίους δεκαετίες ολόκληρες οι χρουστσωφικοί ηγέτες ομοϊδεάτες της κυνήγησαν με «φωτιά και σίδερο», προκαλώντας έτσι με τον πιο χυδαίο και ακραίο τρόπο την επαναστατική ταξική συνείδηση των επιζώντων μαχητών του ΔΣΕ αλλά και προσβάλλοντας βάναυσα ακόμα και τη νοημοσύνη τους.
Δεν πρέπει όμως να προκαλεί καθόλου έκπληξη αυτή η χωρίς όρια υποκρισία και ο ακραίος αστικός πολιτικός αμοραλισμός της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας Παπαρήγα – ξεπερνάει κατά πολύ ακόμα και την υποκρισία και τον αμοραλισμό της αστικής τάξης την οποία υπηρετεί – αφού αυτά αποτελούν αναπόσπαστα συστατικά στοιχεία του αστικού ιδεολογικο-πολιτικού εκφυλισμού του χρουστσωφικού «Κ»ΚΕ (΄56).
Σήμερα η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία Παπαρήγα είναι πολύ δύσκολο να βρει έστω και ελάχιστους απ’ τους επιζώντες μαχητές του ΔΣΕ που να μην έχουν υποστεί τις όποιες φασιστικές χρουστσωφικές διώξεις στις μετά το ΄56 δεκαετίες.
Απ’ τις δεκάδες χιλιάδες φασιστικές χρουστσωφικές διώξεις ας αναφερθούν, μ’ αφορμή τα δημοσιεύματα στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» της 16ης Ιούλη 2006, αντιπροσωπευτικά μόνο τρεις περιπτώσεις: ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΚΟΚΚΑ και ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΛΙΑΝΕΣΗ.
Με ποιόν, λοιπόν, τρόπο «τίμησαν» και «τιμούν» τον αγώνα του ΔΣΕ οι χρουστσωφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ (΄56) το δείχνουν οι τρεις παρακάτω χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
Οι αποστάτες χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές κυνήγησαν με «φωτιά και σίδερο» τον Νίκο Ζαχαριάδη επειδή: α) δεν δέχτηκε ν’ ακολουθήσει την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και έμεινε ως το τέλος συνεπής υπερασπιστής που επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, β) αντιτάχθηκε στην επέμβαση των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστικών στα εσωτερικά του ΚΚΕ και γ) υπεράσπισε τον επαναστατικό αγώνα του ΔΣΕ, αρνούμενος να τον χαρακτηρίσει «τυχοδιωκτικό» όπως απαιτούσαν και έπραξαν οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές. Τότε (Φλεβάρης 1956) η φασιστική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ τον συνέλαβε παράνομα, κρατώντας τον εξορία αρχικά στο Μποροβίτσι της περιοχής Νόβγκοραντ και τον Ιούνη του 1962 τον μεταφέρει γκανγκστερικά, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, ενώ του αφαιρεί όχι μόνο την ταυτότητα πολιτικού πρόσφυγα αλλά ακόμα και το όνομά του, «βαφτίζοντάς» τον πλέον Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεβ. Αφού τον κράτησαν 17 ολόκληρα χρόνια εξορία σε εξοντωτικές συνθήκες στη Σιβηρία, κατασυκοφαντώντας τον με τις ρετσινιές του «προδότη», «πράκτορα», «χαφιέ», κ.λπ. και αφού δεν μπόρεσαν να τον λυγίσουν και καθυποτάξουν, η προδοτική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη τον δολοφόνησε τον Αύγουστο του 1973, παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα για να μην επιστρέψει ζωντανός και τους χαλάσει τα αντεπαναστατικά σχέδιά τους.
Να λοιπόν πως «τίμησε» το ΔΣΕ η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα: δολοφονώντας τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ένδοξου ΔΣΕ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δηλ. διαπράττοντας επιπλέον ένα έγκλημα που ούτε οι γερμανοί ναζί δεν τόλμησαν, λόγω πίεσης της τότε σταλινικής Σοβιετικής Ενωσης (Δημητρόφ, Ζαχαριάδης κ.λπ.), να διαπράξουν: «την 1η Αυγούστου 1973 ο χουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σ’ ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές. Με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη, τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς… ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Ό π ω ς κ α ι ν ά χ ε ι τ ο ζ ή τ η μ α ο Χ α ρ. Φ λ ω ρ ά κ η ς υ π ή ρ ξ ε η θ ι κ ό ς α υ τ ο υ ρ γ ό ς τ η ς δ ο λ ο φ ο ν ί α ς τ ο υ Ν. Ζ α χ α ρ ι ά δ η» (Ν. Κεπέση: «Προβληματισμοί γύρω από πρόσωπα και γεγονότα», σελ. 45, Αθήνα 2006) σημειώνει σωστά εντελώς πρόσφατα ο βετεράνος κομμουνιστής σύντροφος Νίκανδρος Κεπέσης.
Πώς «τίμησε» τώρα το ΔΣΕ, στην περίπτωση του Νίκου Ζαχαριάδη, η πιστή και συνεπής υπηρέτρια του ντόπιου κεφαλαίου σοσιαλδημοκράτισσα Α. Παπαρήγα – αλλά και ολόκληρη η ηγεσία του ΚΚΕ που τα τελευταία χρόνια έχει σε τέτοιο βαθμό εκφυλιστεί ώστε να αποκτήσει επάξια τον τίτλο της «παλλακίδας» του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ - αυτό μπορεί να το πληροφορηθεί κανείς καλύτερα από το αντεπαναστατικό ρεφορμιστικό λογίδριο που αυτή εκφώνησε στο Κεφαλοχώρι Κόνιτσας. Ανατρέχοντας λοιπόν στην ομιλία της βρίσκει κανείς αμέσως την προκλητικότατη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα: σ’ αυτήν δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά, έστω για δημαγωγία, στο όνομα του εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ένοπλου αγώνα και της 3 ½χρονης εποποιϊας του ΔΣΕ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: δηλ. ΔΣΕ χωρίς τον ηγέτη του Νίκο Ζαχαριάδη, κατακτώντας–επιβεβαιώνοντας έτσι εκ νέου επάξια τον τίτλο της αδέξιας μέτριας μαθητριούλας των Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ κατά το γνωστό «η Σοβιετική Ενωση με επικεφαλής το ΚΚΣΕ και το σοβιετικό λαό τους χάλασε τα σχέδια» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», «7 μέρες μαζί», 16/7/2006, σελ. 4), δηλ. ΚΚΣΕ χωρίς τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Ομως τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα – μεταξύ των οποίων κι αυτό της ένοπλης πάλης του ΔΣΕ με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη που την ύπαρξή τους δεν αποτολμούν να αμφισβητήσουν ούτε οι πιο αντιδραστικοί αστοί ιστορικοί και πολιτικοί (τα ερμηνεύουν απλώς διαφορετικά) - δεν μπορούν ευτυχώς να τα αλλάξουν ούτε εξαλείψουν-εξαφανίσουν απ’ την ιστορία οι ψευτιές-αποσιωπήσεις των χρουστσωφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ. Το μόνο που πετυχαίνουν οι λακέδες του κεφαλαίου ηγέτες του «Κ»ΚΕ με την άρνηση-αποσιώπηση του πραγματικού γεγονότος ότι ηγέτης του ΔΣΕ ήταν ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ είναι να αυτογελοιοποιούνται, να δείχνουν το μέγεθος της αντιδραστικότητάς τους και τον ακραίο αντιζαχαριαδισμό τους.
Το πυροβόλο
«Όταν ο ταγματάρχης Στέργιος Κόκκας διαπίστωσε ότι οι άνδρες του τάγματος έπιασαν τις οριστικές θέσεις τους κοντά στο πρώτο εχθρικό συρματόπλεγμα (...) ρίχνει τη συνθηματική κόκκινη φωτοβολίδα κι αυτοστιγμής άρχισε το σφυροκόπημα των εχθρικών θέσεων με τα δύο πυροβόλα, ένα καμπύλης τροχιάς και το άλλο άμεσης βολής (...) οι μαχητές του τάγματος που βρίσκονταν στην αιχμή της επίθεσης στήριζαν πολλές ελπίδες στην καταστροφή των εχθρικών πυροβολείων από το πυροβόλο άμεσης βολής. (...) όμως έπαθε βλάβη και βγήκε εκτός μάχης. Χρησιμοποιήθηκε κεραυνοβόλα το δεύτερο πυροβόλο» (από το ημερολόγιο του Δημήτρη Κατσή).
Αυτό το πυροβόλο, έψαξαν και βρήκαν, στο Πάτωμα, κατεστραμμένο πια, στο σημείο που έριξε τις τελευταίες του βολές, σύντροφοι από τη Μακεδονία. Είναι αυτό που τοποθετήθηκε στο μνημείο.
Η περίπτωση του επαναστάτη κομμουνιστή σταλινικού-ζαχαριαδικού και μακαρίτη πια συντρόφου μας Στέργιου Κόκκα είναι, όσον αφορά την «τιμή» προς το ΔΣΕ, ακόμα πιο χαρακτηριστική, οδυνηρή και τραγελαφική για τη δημαγωγία, την ψευτιά και την αναξιοπιστία της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας της Α. Παπαρήγα, γιατί οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί και έλληνες), πέρα απ’ τις γενικότερες παντοειδείς φασιστικές διώξεις σε βάρος χιλιάδων ανταρτών του ΔΣΕ, εξόρισαν τον επαναστάτη κομμουνιστή Στέργιο Κόκκα για χρόνια στις παγωμένες στέππες της Σιβηρίας (θερμοκρασία 50-60 βαθμούς υπό το μηδέν) μαζί με τη γυναίκα και το μικρό παιδί τους. Στις 30/10/1962 τον μετέφεραν από την Τασκένδη στο Κουστανάι του βορείου Καζακστάν. Αφέθηκε ελεύθερος μετά 6 χρόνια για να επιστρέψει στην Τασκένδη στις 20/6/1968.
Να, λοιπόν, πως «τίμησαν»-εκδικήθηκαν οι χρουστσωφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ(΄56) το ΔΣΕ στην περίπτωση-πρόσωπο του κομμουνιστή Στέργιου Κόκκα: του έδωσαν την ευκαιρία να «παραθερίσει» 6 χρόνια στις παγωμένες στέππες της Σιβηρίας: «Μας αρπάξανε από κοντά σας και μας πετάξανε σ’ αυτές εδώ τις άγριες παγωμένες και αφιλόξενες στέππες του βόρειου Καζακστάν… Μια βουβή τραγωδία, ένα ασύλληπτο δράμα άρχισε να ξετυλίγεται στο βόρειο Καζακστάν, το καινούριο βουβό δράμα των ελλήνων πολιτικών προσφύγων, η καινούρια τραγωδία μια χούφτας τίμιων κουκουέδων. Μονάχοι, καταμόναχοι ζούμε σαν τα άγρια θηρία, σε άγρια μέρη, ξεκομμένοι απ’ τον υπόλοιπο κόσμο, θαμμένοι μέσα στα χιόνια, τις άγριες θύελλες και του φοβερούς πάγους… Αρνηθήκαμε να γίνουμε δούλοι, αρνηθήκαμε να γίνουμε λούστροι, αρνηθήκαμε να σκύψουμε το κεφάλι, αρνηθήκαμε να προσκυνήσουμε τους προσκυνημένους, αρνηθήκαμε και αρνούμαστε να θάψουμε την αλήθεια, να αρνηθούμε τις αρχές μας, να τσαλαπατήσουμε τις επαναστατικές παραδόσεις του Λαού μας και του Κόμματός μας, αρνηθήκαμε και αρνούμαστε να αρνηθούμε την επαναστατική μας τιμή… Στο βόρειο Καζακστάν όπως και στην «ελεύθερη» Τασκένδη, ψηλά, περήφανα κυματίζει η κουκουέδικη σημαία που την κρατούν στα ροζιασμένα, μα τίμια χέρια τους, οι ατρόμητοι έλληνες κομμουνιστές… Γεια χαρά! Η νίκη είναι δικιά μας! Β. Καζακστάν, Οκτώβρης 1963, ΣΑΒΒΑΣ ΠΑΛΛΕΣ (δεύτερος γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ της 7ης πολιτείας Τασκένδης, εθελοντής μαχητής των Διεθνών Ταξιαρχιών στην Ισπανία).
Κι όλα αυτά επειδή ο Στέργιος Κόκκας (αλλά και οι άλλοι έλληνες κομμουνστές) αρνήθηκε να σκύψει το κεφάλι στους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές δηλ. ν’ ακολουθήσει την προδοτική σοσιαλδημοκρατική γραμμή των 20ου Συνεδρίου-6ης Ολομέλειας («ειρηνικός δρόμος», κ.λπ.) και να χαρακτηρίσει τον ίδιο τον αγώνα του δηλ. τον αγώνα του ΔΣΕ «τυχοδιωκτισμό» του Νίκου Ζαχαριάδη.
Αν το δοξασμένο πυρόβολο του Στέργιου Κόκκα χιονοανεμοδέρνονταν δεκαετίες στις κορυφές του Γράμμου, ο επαναστάτης σύντροφός μας, αντισυνταγματάρχης του ΔΣΕ, που το χρησιμοποίησε στη μάχη στα Πατώματα είχε τη «μεγάλη τύχη», πέρα απ’ τις άλλες φασιστικές διώξεις, να χιονοανεμοδέρνεται για χρόνια, αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄60, στις παγωμένες στέππες του βορείου Καζακστάν, αιχμάλωτος πλέον και ηρωικός δεσμώτης των προδοτών χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών και ελλήνων).
Με την ευκαιρία ας σημειωθεί πως τα «πυροβόλα» ο Στέργιος Κόκκας, και γενικά ο ΔΣΕ, δεν τα έστρεφαν μόνο ενάντια στους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές αλλά και ενάντια στον ντόπιο μοναρχοφασισμό-καπιταλισμό, για την ανατροπή του καπιταλισμού και επομένως ο αγώνας του ΔΣΕ δεν ήταν απλά και μόνο «αντιιμπεριαλιστικός, διεθνιστικός» («Κυρ. Ριζοσπάστης», 6/8/2006, σελ. 11), όπως ισχυρίζεται η σοσιαλδημοκρατική κλίκα της Παπαρήγα, αλλά αγώνας για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου: «η επανάσταση που έκανε ο ΔΣΕ ήταν σοσιαλιστική. Και η εξουσία που εγκαθίδρυε, όπου επικρατούσε, ήταν δικτατορία του προλεταριάτου» («Βοήθημα για την ιστορία του ΚΚΕ», σελ. 253, 1952, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ).
Το γενναίο αυτό υπερασπιστή της Μουργκάνας υποστράτηγο του ΔΣΕ Γιώργο Καλιανέση, που σύντριψε δυο φορές το μοναρχοφασιστικό στρατό, τον συνέλαβαν μετά τα γεγονότα της 9ης προς 10 Σεπτέμβρη του ΄55 στην Τασκένδη οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές με την υπόδειξη των ελληνόφωνων τσιρακιών τους, τον έριξαν 6 σχεδόν μήνες στα μπουντρούμια των φυλακών της Τασκένδης σε πλήρη απομόνωση, τον ανέκριναν μαζί με άλλους με τρόπο που «οι πρώτες ανακρίσεις στη διοίκηση της αστυνομίας θύμιζαν κατοχική περίοδο» (Δ. Βύσσιος), τον καταδίκασαν στις σκηνοθετημένες τρομοκρατικές φασιστικές «δίκες-στρατοδικεία», που θύμιζαν «δίκη σε στρατοδικεία κατοχικής και εμφυλιοπολεμικής περιόδου» (Δ. Βύσσιος), τον δίκασαν με ψευδείς κατηγορίες, στρατολογώντας ψευδομάρτυρες, και με νόμους για «χούλιγκανς-αλήτες» τον καταδίκασαν σε 3 χρόνια φυλακή μαζί με τους Δ. Βύσσιο, αντισυνταγματάρχη πολιτικό επίτροπο της 103 ταξιαρχίας, τον Νίκο Φράγκο, ταγματάρχη του ΔΣΕ, κ.λπ.
Το γενναίο και λαμπρό πολέμαρχο του ΔΣΕ (και του ΕΛΑΣ) Γιώργο Καλιανέση που τσάκισε δυο φορές τον μοναρχοφασιστικό στρατό στη Μουργκάνα, ταπεινώνοντας και καταξευτελίζοντας τους υπερφίαλους στρατηγίσκους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ντόπιου μοναρχοφασισμού, οι αντεπαναστάτες φασίστες χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές τον εκδικήθηκαν με τον πιο ελεεινό και θρασύδειλο τρόπο: τον καταδίκασαν με νόμους για «αλήτες» και τον εξόρισαν στη Σιβηρία και μάλιστα δίπλα σε στρατόπεδο γερμανών εγκληματιών πολέμου: «οι γερμανοί θεωρούνταν αιχμάλωτοι πολέμου, δεν δούλευαν και έπαιρναν το συσσίτιο του σοβιετικού στρατιώτη και συμπληρωματικά κάθε δέκα μέρες δέματα με τρόφιμα και φάρμακα απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της δυτικής Γερμανίας. Οι καταδικασμένοι αγωνιστές πρόσφυγες τρέφονταν με τις σάπιες πατάτες και το μουχλιασμένο πλιγούρι του στρατοπέδου. Κι αυτή η «δίαιτα», σε συνθήκες βαριάς και εξαντλητικής εργασίας, φρουρούμενοι από ένοπλους δεσμοφύλακες και ειδικά σκυλιά: καθημερινά καθορίζονταν από τον αρχιφύλακα ένα κομμάτι γης από το οποίο, από ένα μέτρο βάθος αφαιρούνταν το χώμα και μεταφέρονταν σε κοντινή απόσταση, έπειτα με κασμάδες σπάζονταν και απομακρύνονταν, ο αιώνιος πάγος πάχους 1-1,5 μέτρου και μετά απ’ αυτό, με ειδικά εργαλεία-φτυάρια, κοβόταν η τύρφη σε σχήμα όπως τα τούβλα, εξαγόταν στην επιφάνεια και τοποθετούνταν έτσι που να μπορεί να στεγνώσει για να χρησιμοποιηθεί το χειμώνα σαν καύσιμη ύλη. Καθημερινά 12-13 ώρες στο πόδι. Μετρήματα, ξαναμετρήματα, μεταφορά στον τόπο της δουλειάς σε ανοιχτά αυτοκίνητα, τουρτουρίζοντας από το κρύο. Σε συνθήκες απάνθρωπης διαβίωσης και εξαντλητικής δουλειάς άνθρωποι που υπέφεραν από φυματίωση ή ήσαν ανάπηροι πολέμου έπρεπε να «εκπληρώνουν τη νόρμα». Οι Γερμαναράδες, καλοθρεμμένοι ασχολούνταν με τα σπορ, οργάνωναν την ψυχαγωγία τους και χλεύαζαν τους πάντες και τα πάντα. Οι έλληνες πρόσφυγες για να μην «εκτεθούν πολιτικά» έλεγαν ότι μέθυσαν και μάλωσαν σ’ ένα γάμο και τους δίκασαν σαν χούλιγκαν. Ενώ ήταν όλοι τους ανώτερα στελέχη της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, μεταξύ των οποίων διοικητές και επίτροποι ανώτερων μονάδων και στρατηγοί» (Δ. Βύσσιος).
Να, λοιπόν, πως «τίμησαν» και «τιμούν» τον αγώνα του ΔΣΕ οι ηγέτες του χρουστσωφικού «Κ»ΚΕ στην περίπτωση του Γιώργου Καλιανέση: συλλαμβάνοντάς τον, ρίχνοντάς τον στην φυλακή, παραπέμποντάς τον σε σκηνοθετημένες δίκες και καταδικάζοντάς τον με νόμους για «χούλιγκανς-αλήτες» και εξορίζοντάς τον σε στρατόπεδα κοντά σε κείνα των γερμανών ναζί αιχμαλώτων.
«Αλήτες», λοιπόν, για τους προδότες χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές (σοβιετικούς-έλληνες) οι αετοί των Γράμμου-Βίτσι-Κλέφτη-Μουργκάνας αντάρτες του ΔΣΕ: «στην περίοδο αυτή για πρώτη φορά συναντήσαμε τη λέξη χούλιγκανς και η οποία δόθηκε παράσημο και κοσμητικό επίθετο σ’ όλους τους «ζαχαριαδικούς» της Τασκένδης» (Κ. Καρανικόλας: «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 87-88, εκδ. «Νικολαϊδη», Αθήνα 1987).
Όμως οι αντικομμουνιστές χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές δεν πρωτοτύπησαν χαρακτηρίζοντας τους αντάρτες του ΔΣΕ «αλήτες» αφού είχε ήδη προηγηθεί ο Γ. Παπανδρέου, αρχές της δεκαετίας του ΄50, όπως το ξαναθύμισε επαναφέροντάς το στη δημοσιότητα, ο αντιδήμαρχος Ξάνθης, φασίστας Μ. Φωτιάδης, αντιστράτηγος ε.α., στέλεχος του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ: «ο γέρος της δημοκρατίας είχε πει ότι ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος ήταν ένα τσούρμο αλήτες»* («Ρ», 21/10/2003).
Ο εκφραστής και υπερασπιστής των συμφερόντων της αντιδραστικής μεγαλοαστικής τάξης αντικομμουνιστής Γ. Παπανδρέου και οι πράκτορές της στο εργατικό κίνημα αντικομμουνιστές χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί-έλληνες) χαρακτηρίζουν τους αντάρτες του ΔΣΕ «αλήτες».
Να, λοιπόν, πώς «τίμησε» και «τιμά» η χρουστσωφική ηγεσία του «Κ»ΚΕ (΄56) τους αντάρτες του ΔΣΕ: χαρακτηρίζοντάς τους «αλήτες».
* Ο «Ριζοσπάστης» και στις τρεις αναφορές σ’ αυτό το θέμα (21/10/2003, 4/11/2003, σελ.40 και 2/3/2004, σελ.40) αποσιωπά σκόπιμα ότι ο φασίστας αξιωματικός Μ. Φωτιάδης ανήκει στο συνδυασμό του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, για να μην χαλάσει προφανώς την εικόνα του μεγαλοαστικού αντιδραστικού αυτού κόμματος και παρενοχληθεί η μόνιμη συνεργασία «Κ»ΚΕ-ΝΔ , ενώ ο πολύς Φυτσιλής, ένα από τα πιο εμετικά λιβανιστήρια του αποστάτη Φλωράκη, που ούτε αυτός αναφέρει σε ποιο κόμμα ανήκει ο αντιδήμαρχος Ξάνθης, παρουσιάζεται επιπλέον με ολόκληρο «κατεβατό» στο «Ριζοσπάστη» (4/11/2003, σελ. 40) ως «υπερασπιστής» τάχα των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ και σε ύφος ταμ-ταμ διαβεβαιώνει ότι η ιστορία «έχει αποφανθεί, οριστικά και τελεσίδικα, για το ποιοι ήταν οι μαχητές και οι μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος και ποιοι είναι οι ανιστόρητοι και θρασύδειλοι πολιτικοί αλήτες που ασχημονούν και σκυλεύουν τα ιερά και τα όσια των αγώνων του λαού μας».
Όμως σ’ αυτούς τους «ανιστόρητους και θρασύδειλους πολιτικούς αλήτες» ανήκουν και οι αντεπαναστάτες αντικομμουνιστές χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές της παράταξής του που κι αυτοί αποκαλούσαν τους αντάρτες του ΔΣΕ «αλήτες» και τους καταδίκασαν με νόμους για «χούλιγκανς-αλήτες», ενώ οι διάφοροι «Φυτσιλήδες», θλιβερά και αξιοθρήνητα τσιράκια των Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ παρήλαυναν σωρηδόν και κατέθεταν ως ψευδομάρτυρες στις σκηνοθετημένες φασιστικές δίκες της Τασκένδης σε βάρος των ελλήνων κομμουνιστών, ηρωικών μαχητών του ΔΣΕ.
Να, λοιπόν, που ο αχυράνθρωπος των άγγλων ιμπεριαλιστών Γ. Παπανδρέου και οι αχυράνθρωποι των Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ της παράταξης του Φυτσιλή δηλ. οι ηγέτες του αστικορεβιζιονιστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56) ταυτίζονται πλήρως αφού και οι δυο πλευρές αποκαλούν τους αντάρτες του ΔΣΕ «αλήτες».
Τέλος αλλού ο χρουστσωφικός σοσιαλδημοκράτης αντικομμουνιστής Φυτσιλής που φημίζεται για τις δημαγωγικές του σαπουνόφουσκες εμφανίζεται «αγανακτισμένος» μ’ άλλο «κατεβατό» στο Ριζοσπάστη (20/8/2004, σελ. 28) για να εκφράσει τον δήθεν «αποτροπιασμό» του για τις προσπάθειες απομάκρυνσης του αγάλματος του Λένιν απ’ την πόλη Τιούμεν, «ξεχνώντας» πως τα αφεντικά του και οι ομοϊδεάτες του αντεπαναστάτες χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές κατεδάφισαν νύχτα, σαν κλέφτες και με γκαγκστερικό τρόπο, όλα τα αγάλματα του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ σ’ ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες.
Η συντρόφισσα, Νίκη, σύντροφος στη ζωή και στην πάλη του Στέργιου Κόκκα, προσφέρει στη μνήμη του στην «Ανασύνταξη» 50 ευρώ
Αρ. Φύλ. 232 1-31 Αυγούστου 2006
20 Φεβρουαρίου 2013
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ απέστειλε την ακόλουθη επιστολή-καταγγελία για την εφημερίδα «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» προς το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ):
«Κύριοι,
Σας καταγγέλλουμε ότι οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι που εργάζονται στην εφημερίδα «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ», που εκδίδεται από την εταιρεία «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕΒΕ», που εδρεύει στη Νέα Ιωνία, Λεωφόρος Ηρακλείου αρ. 145 και εκπροσωπείται νομίμως, είναι απλήρωτοι από τον μήνα Αύγουστο, και συνεπώς τους οφείλονται οι αποδοχές των μηνών Αυγούστου, Σεπτεμβρίου, Οκτωβρίου, Νοεμβρίου, Δεκεμβρίου 2012 και Ιανουαρίου 2013 πλέον.
Επειδή η συμπεριφορά της καταγγελλόμενης εταιρείας αντιβαίνει τις κατά νόμο και κατά τη σύμβαση υποχρεώσεις της, σας ζητούμε να προχωρήσετε στις νόμιμες ενέργειες.”.
Νέες συγκρούσεις με τουλάχιστον 12 εργάτες τραυματίες σημειώθηκαν τη Δευτέρα στο μεγαλύτερο ορυχείο λευκόχρυσου παγκοσμίως (Άμπλατς) στη Νότια Αφρική μεταξύ εργατών και αστυνομικών δυνάμεων.
Σύμφωνα με στοιχεία που εξέδωσε ο ΟΑΕΔ, οι εγγεγραμμένοι άνεργοι στα μητρώα του ΟΑΕΔ τον Ιανουάριο ανήλθαν τους 829.787.
Απ' αυτούς, οι 353.596 είναι άνδρες (42,61%) και οι 476.191 γυναίκες (57,39%). Αριθμός αυξημένος κατά 4,04% σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα.
Στην ηλικιακή ομάδα από 30-54 ετών αναλογεί το 64,00% των εγγεγραμμένων ανέργων, στην ηλικιακή ομάδα κάτω των 30 αναλογεί το 25,66% και στην ηλικιακή ομάδα άνω των 55 ετών αναλογεί το 10,34%.
Το ρεβιζιονιστικό “Κομμουνιστικό” Κόμμα Γαλλίας έγκατέλειψε χθες τη χρήση του σφυροδρέπανου στα σύμβολά του.
Δημοσιεύουμε το αίτημα προς το σωματείο (11/2/2013), καθώς και δύο συνημμένα, που συνίστανται σε επιστολή 14 δημοσιογράφων προς τη διεύθυνση της εφημερίδα (4/2/2013) και αίτημα 16 εργαζομένων στον “Ρ” προς τον εκπρόσωπο των εργαζομένων στο Μικτό της ΕΣΗΕΑ, Χ.Μανταλόβα, (14/1/2013), για τη διοργάνωση συνέλευσης για να συζητηθεί η κατάσταση στην εφημερίδα.
1) Επιστολή δημοσιογράφων του “Ριζοσπάστη” προς το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, 11/2/2013
Συνάδελφοι,
Όπως γνωρίζετε, από τον περασμένο Δεκέμβρη έχει ξεκινήσει στο «Ριζοσπάστη» πρόγραμμα μαζικών απολύσεων άγνωστης διάρκειας. Ήδη έχουν απολυθεί 9 εργαζόμενοι, ενώ παραμένει άγνωστο πόσοι θα απολυθούν ακόμα.
Την ίδια ώρα στους εργαζόμενους οφείλονται δεδουλευμένα έξι μηνών, γεγονός που έχει οδηγήσει τους ίδιους και τις οικογένειές τους στα όρια της ανέχειας και της εξαθλίωσης.
Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις μας η διεύθυνση της εφημερίδας έχει αποφύγει να δώσει σαφείς απαντήσεις στα ερωτήματα που έχουμε θέσει, δηλαδή πόσοι και μέχρι πότε θα απολυθούν, πόσοι και με ποιο εργασιακό καθεστώς θα συνεχίσουν να εργάζονται. Ταυτόχρονα έχει διαφωνήσει με την πρόταση για διεξαγωγή γενικής συνέλευσης όλων των εργαζομένων προκειμένου να αναζητηθούν οι καλύτερες δυνατές λύσεις και να συζητηθούν εναλλακτικές προτάσεις ώστε να αποφευχθούν οι απολύσεις.
Είναι ολοφάνερο ότι οι αντοχές μας έχουν προ πολλού εξαντληθεί και διεκδικούμε να ξεκινήσει άμεσα η εξόφληση των δεδουλευμένων καθώς και να σταματήσουν οι απολύσεις.
Καλούμε το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ να αναλάβει πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση αυτή προκειμένου να διασφαλιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων.
ΥΓ. Επισυνάπτουμε επιστολή με ημερομηνία 14/01/2013 που στείλαμε στον εκπρόσωπο των εργαζομένων με αίτημα τη σύγκληση γενικής συνέλευσης των εργαζομένων, καθώς και δεύτερη επιστολή με ημερομηνία 04/02/2013 προς τη Διεύθυνση της εφημερίδας για άμεση καταβολή δεδουλευμένων και παύση απολύσεων.
ΑΘΗΝΑ 11/02/2013
2) Επιστολή δημοσιογράφων του “Ριζοσπάστη” προς τη διεύθυνση της εφημερίδα, 4/2/2013
Αναγκαζόμαστε να στείλουμε αυτή την επιστολή γιατί η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, εξαιτίας της μη καταβολής των δεδουλευμένων έξι μηνών και των απολύσεων, δεν πάει άλλο. Εμείς και οι οικογένειές μας αντιμετωπίζουμε το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτό το μαρτύριο.
Η Διεύθυνση έχει αποφύγει να δώσει σαφείς απαντήσεις στα ερωτήματα που είχαμε θέσει, δηλαδή πόσες απολύσεις θα γίνουν και μέχρι πότε, πόσοι θα μείνουν, με ποιους μισθούς και ποιο εργασιακό καθεστώς, ενώ δεν δέχθηκε να γίνει συνέλευση όλων των εργαζομένων στην εφημερίδα για να συζητηθεί η κατάσταση και να αναζητηθούν οι καλύτερες δυνατές λύσεις.
Οι ανησυχίες μας ενισχύονται από το γεγονός ότι έχουν απορριφθεί εναλλακτικές προτάσεις, προκειμένου να αποφευχθούν οι απολύσεις. Τα περιθώρια αντοχής μας έχουν εξαντληθεί προ πολλού και απευθύνουμε ύστατη έκκληση προς τη διεύθυνση της εφημερίδας να ξεκαθαρίσει άμεσα τις προθέσεις της. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ξεκινήσει άμεσα η καταβολή των δεδουλευμένων. Με δέος μαθαίνουμε ότι το Λογιστήριο «προειδοποιεί» ότι δεν θα γίνουν πληρωμές μέσα στο Φλεβάρη.
Είναι αυτονόητο ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο από το να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους με κάθε μορφή αγώνα, όπως γράφουμε καθημερινά στην εφημερίδα και διακηρύσσει το Κόμμα.
Οι υπογράφοντες
ΑΘΗΝΑ 04/02/2013
3) Αίτημα εργαζομένων στο Ριζοσπάστη για Γενική Συνέλευση, 14/1/2013
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ «Ρ» ΣΤΟ ΜΙΚΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ Χ. ΜΑΝΤΑΛΟΒΑ
Εμείς, οι εργαζόμενοι στον Ριζοσπάστη, που υπογράφουμε το παρόν κείμενο ζητάμε να πραγματοποιηθεί γενική συνέλευση του προσωπικού της εφημερίδας, προκειμένου να συζητήσουμε την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά τις πρώτες απολύσεις και την εξαγγελία νέων, όπως επίσης για τις καθυστερήσεις στις πληρωμές αλλά και για το κλίμα που διαμορφώνεται με τις διάφορες υποθέσεις και ακραία σενάρια που κυκλοφορούν τα οποία αφορούν όλους μας. Η πρωτοβουλία αυτή είναι μία εσωτερική διαδικασία στο πλαίσιο της λειτουργίας της εφημερίδας. Για όλα τα παραπάνω καλούμε τον εκπρόσωπο να επικοινωνήσει πριν τη συνέλευση με τη διεύθυνση της εφημερίδας ώστε να μας μεταφέρει σαφή εικόνα για το τι πρόκειται να κάνει. Οι διαδικασίες αυτές πρέπει να είναι άμεσες και μέσα στις δύο επόμενες μέρες.
14/01/2013
Η Εκτελεστική Επιτροπή της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. εκφράζει την αγωνιστική συμπαράσταση και συμμετοχή της στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα προγράμματα «ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ», «Κ.Δ.Α.Π.», κ.λπ. που έχουν προκηρύξει 48ωρη πανελλαδική απεργία την Τετάρτη 13 και Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013. Τους καλύπτει συνδικαλιστικά και καλεί όλους τους εργαζόμενους στα Προγράμματα και την Τοπική Αυτοδιοίκηση να συμμετέχουν μαζικά στη Συγκέντρωση διαμαρτυρίας που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013, στις 10.00 το πρωί, στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Οι εργαζόμενοι στις Κοινωνικές Δομές μαζί με όλους τους εργαζόμενους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, διεκδικούν:
1. Νομοθετική ρύθμιση που θα εξασφαλίζει τη συνέχιση της εργασίας του υπηρετούντος προσωπικού στις Κοινωνικές Δομές, οι οποίες μετά από δέκα (10) χρόνια συνεχούς και αδιάλειπτης προσφοράς είναι αναγκαίες για την κοινωνία.
2. Άμεση σύσταση μέσω των Ο.Ε.Υ., οργανωμένων Κοινωνικών Υπηρεσιών σε κάθε Δήμο και την στελέχωση των υπηρεσιών αυτών με την ενσωμάτωση του έμπειρου και εξειδικευμένου προσωπικού.
3. Την ΑΜΕΣΗ καταβολή των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους που για πολλούς μήνες παραμένουν απλήρωτοι και οδηγούνται μαθηματικά, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες, στην οικονομική εξαθλίωση.
4. Την παύση του σχεδιασμού της κυβέρνησης και της πλειοψηφίας των αιρετών για τη δημιουργία Κοινωνικών Συνεταιρισμών που οδηγεί τις Κοινωνικές Δομές σε διάλυση και σε νέα επιβάρυνση τους πολίτες.
Σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση και οι πολιτικές της συγκυβέρνησης έχουν στόχο το σύνολο της κοινωνίας και των εργαζομένων, έχουμε ΟΛΟΙ υποχρέωση να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην παροχή της κοινωνικής φροντίδας και προστασίας σε όλους τους δικαιούχους που το έχουν ανάγκη και να προστατεύσουμε τους περίπου 5.000 εργαζόμενους που απασχολούνται στα προγράμματα αυτά
Με απέραντη λύπη και αγωνία έμαθε ο λαός μας και οι επαναστατικές και προοδευτικές δυνάμεις την είδηση της δολοφονίας του συντρόφου Σόκρι Μπελαΐντ, γ.γ. του Ενοποιημένου Κόμματος Πατριωτών Δημοκρατών και ηγέτη του Λαϊκού Μετώπου.
Το Κόμμα Εργατών
- Θρηνεί το σύντροφο μάρτυρα, εκφράζοντας τα συλλυπητήριά του στον τυνησιακό λαό, το Λαϊκό Μέτωπο και το Ενοποιημένο Κόμμα Πατριωτών Δημοκρατών, για τη μεγάλη απώλεια αυτού του πολύπειρου επαναστάτη και πανεθνικού αγωνιστή, σε μια δύσκολη μεταβατική περίοδο για τη χώρα και την επανάσταση.
-Απαιτεί μια έρευνα ανεξάρτητη από τα Υπουργεία Εσωτερικών και Δικαιοσύνης για την τάχιστη διαλεύκανση του στυγερού αυτού εγκλήματος.
-Καλεί τον τυνησιακό λαό να συμμετέχει στην αγωνιστική κινητοποίηση της γενικής πολιτικής απεργίας και στην πανεθνική κηδεία του λαϊκού μάρτυρα, την Παρασκευή 8 Φλεβάρη, και στις επαναστατικές μαζικές κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση των στόχων της επανάστασης.
-Καθιστά πλήρως υπεύθυνη την κυβέρνηση, η οποία συνεχώς αντιμετωπίζει με οργανωμένη βία πλήθος κομμάτων, οργανώσεων και προσωπικοτήτων, ακόμα και θρησκευτικών ή του πολιτισμού, και η οποία οργανώνει ένοπλες ομάδες και συντεταγμένες πολιτοφυλακές ονόματι «Σύνδεσμοι Προστασίας της Επανάστασης» που πραγματοποιούν συνεχείς επιθέσεις δημοσίως, δίχως η κυβέρνηση να αντιδρά, παρά τις προειδοποιήσεις των αγωνιστών. Η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για τη δημιουργία ενός κλίματος βίας, συνήθειας με τη βία και αξιοποίησής της. Εξίσου υπεύθυνη είναι η αμφισβητήσιμη προεδρία, η Συντακτική Συνέλευση, η οποία παρέκκλινε του αρχικού της ρόλου και πρόδωσε την εντολή του λαού, καθώς και το Κίνημα Εννάχντα που στρογγυλοκάθισε στις καρέκλες της κυβέρνησης και της Συντακτικής Συνέλευσης και φέρει την άμεση πολιτική ευθύνη για τη στήριξη και αξιοποίηση των ένοπλων ομάδων και των βίαιων συμμοριών καθώς και για το φασιστικό δικτατορικό λόγο που εκφέρει ο πρόεδρός του και τα αρμόδια όργανά του.
-Με βάση αυτή την καταστροφική αποτυχία της κυβέρνησης, το αίτημα είναι πλέον να φύγει άμεσα και πάνω στα ερείπια που αφήνει να σχηματιστεί μια μεταβατική πατριωτική κυβέρνηση ανεξάρτητων προσωπικοτήτων για να διοικήσει στο υπόλοιπο της μεταβατικής περιόδου με πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης, υπέρ των μειονεκτουσών ομάδων, απόδοσης μεταβατικής δικαιοσύνης και η οποία επιτακτικά θα ασχοληθεί με τη σύνταξη δημοκρατικού συντάγματος, θα δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για τη διεξαγωγή ελεύθερων και δημοκρατικών εκλογών και θα ακυρώσει κάθε αντιπατριωτική και αντιλαϊκή απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης.
-Για αυτό, καλεί σε πανεθνική σύσκεψη που θα συγκαλέσουν οι βασικές πολιτικές και κοινωνικές οντότητες, για το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας στη θέση της αποτυχημένης υπάρχουσας κυβέρνησης που θα επιληφθεί των θεμάτων της χώρας, όπως τη θέση της Συντακτικής Συνέλευσης που είναι αντιδραστική.
-Καλεί τον τυνησιακό λαό σε επαγρύπνηση και αγωνιστική ετοιμότητα για την υποστήριξη των αιτημάτων της επανάστασης η οποία βρίσκεται σε διαδικασία εκκαθάρισης από την πλευρά του υπάρχοντος κυβερνητικού συνασπισμού και των αντιδραστικών κομμάτων.
Δόξα στο μάρτυρα Σόκρι Μπελαΐντ.
Όλος ο λαός να γίνει σαν το Σόκρι Μπελαΐντ.
Κόμμα Εργατών
Τύνιδα 7 Φλεβάρη 2013
- Νέο φριχτό έγκλημα της ναζιστικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής»
- Κυκλοφορεί το τεύχος 25 του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη"
- Η ΑΛΕΚΑ ΚΑΙ Η ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ
- Βασίλη Μπουφίδη: Η Μοίρα και το τέλος των Επιφανών Αθηναίων (Ι)
- Βασίλη Μπουφίδη: Η Μοίρα και το τέλος των Επιφανών Αθηναίων (ΙΙ)
- Δημήτρη Βάγια: Από τον θρίαμβο, στην προδοσία, στην οικουμενική τραγωδία και μετά - τι;
Σήμερα το πρωί “έφυγε” από τη ζωή σε νοσοκομείο της Αθήνας ο σύντροφος Άγγελος Βουτσινάς στέλεχος της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 191-55 και μέλος της Πολιτικής Επιτροπής.
Η κηδεία του θα γίνει στην Κεφαλονιά.
Ο Τσόκρι Μπελαϊντ, στέλεχος του Λαϊκού Μετώπου και των «Δημοκρατών Πατριωτών» δολοφονήθηκε στιε 6 Φλεβάρη καθώς δέχθηκε δύο σφαίρες έξω από το σπίτι του στην Τύνιδα.
Την αναστολή συμμετοχής της στη Συντακτική Συνέλευση ανακοίνωσε η αντιπολίτευση μετά από πρόταση του Λαϊκού Μετώπου. Παράλληλα, απηύθυνε έκκληση για γενική απεργία στη χώρα με αίτημα την παραίτηση της κυβέρνησης.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΡΓΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
Η ΓΣΕΕ καταγγέλλει την κυβερνητική πρακτική των επιστρατεύσεων που για ακόμη μια φορά χρησιμοποιείται για να σταματήσει μια δίκαιη απεργία όπως αυτή των ναυτεργατών.
Είναι πλέον εμφανές ότι ο κυβερνητικός αυταρχισμός δεν έχει τελειωμό.
Αντί ο αρμόδιος Υπουργός Ναυτιλίας να επιχειρεί να δώσει ουσιαστική λύση στα προβλήματα του κλάδου και να βάλει τέλος στην προκλητική αδιαλλαξία των εφοπλιστικών εργοδοτικών οργανώσεων, επιδεικνύει την πυγμή του σε λάθος αποδέκτες.
Οι ναυτεργάτες διεκδικούν το αυτονόητο που είναι ο σεβασμός των εργασιακών και οικονομικών τους δικαιωμάτων με την υπογραφή ΣΣΕ, αίτημα που αποτελεί κοινό αίτημα όλων των εργαζομένων της χώρας.
Η ΓΣΕΕ καλεί την Κυβέρνηση να πάρει πίσω το μέτρο της επιστράτευσης και συμπαρατάσσεται στο δίκαιο αγώνα των ναυτεργατών κατά των αδιέξοδων πολιτικών που εντείνουν τη φτώχεια, εξαθλιώνοντας κοινωνία και οικονομία.
Σ΄αυτή τη χώρα δεν κακοποιείται μόνο η οικονομία, κακοποιούνται και οι δημοκρατικοί θεσμοί.
ΠΝΟ: «Δεν παραλαμβάνουμε τα φύλλα επίταξης. Καλούμε όλους τους ναυτεργάτες σε όλα τα λιμάνια της χώρας να συνεχίσουν την απεργία»
Καταγγέλλουμε το φασιστικής έμπνευσης μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης ενάντια στους ναυτεργάτες, που ανακοίνωσε σήμερα η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά.
Καλούμε την εργατική τάξη και τη νεολαία να δώσει ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΠΑΡΩΝ στο λιμάνι του Πειραιά στην προβλήτα απέναντι από τον Αγιο Διονύσιο στις 6 το απόγευμα.
Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55
Η Εκτελεστική Επιτροπή της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας αποφάσισε να συνεχίσει τις 48ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις. Η νέα απεργία θα διαρκέσει από τις 6 το πρωί της Τετάρτης έως την ίδια ώρα το πρωί της Παρασκευής.
Με νέα 48ωρη απεργία, τη Δευτέρα και την Τρίτη 4 και 5 Φεβρουαρίου αντίστοιχα, συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους οι ναυτεργάτες, όπως αποφάσισε το πρωί της Κυριακής η Εκτελεστική Επιτροπή της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας (ΠΝΟ). Η ΠΝΟ ζητεί την απόσυρση του πολυνομοσχεδίου του υπουργείου Ναυτιλίας, καθώς, όπως αναφέρει, με τις διατάξεις του θα σταλούν στην ανεργία και άλλοι ναυτεργάτες.
Στάλινγκραντ - σύμβολο συντριβής του χιτλεροφασισμού
Τιμώντας τα 70 χρόνια από τη νίκη του κόκκινου στρατού στον Στάλινγκραντ και τα 70χρονα από την ίδρυση του (23 Φλεβάρη 1918) αναδημοσιεύουμε την "Ημερήσια διαταγή του ανώτατου διοικητή των ενόπλων δυνάμεων της ΕΣΣΔ" Ιωσήφ Στάλιν (αρ.95-Μόσχα, 23 του Φλεβάρη 1943)
Σύντροφοι κόκκινοι φαντάροι και κόκκινοι ναύτες, διοικητές και πολιτικοί καθοδηγητές, παρτιζάνοι και παρτιζάνες! Σήμερα γιορτάζουμε την 25η επέτειο του Κόκκινου στρατού.
Πέρασε ένα τέταρτο του αιώνα από τον καιρό που δημιουργήθηκε ο Κόκκινος στρατός. Είχε δημιουργηθεί για την πάλη ενάντια στους ξένους επιδρομείς που ήθελαν να υποδουλώσουν τη χώρα μας. Η 23η του Φλεβάρη 1918, μέρα που τα τμήματα του Κόκκινου στρατού τσάκισαν κατακέφαλα στο Πσκόφ και στη Νάρβα τα στρατεύματα των γερμανών κατακτητών, καθορίστηκε σαν η μέρα που γεννήθηκε ο Κόκκινος στρατός.
Στα 1918-1921, σε πεισματωμένο αγώνα ενάντια στους ξένους κατακτητές, ο Κόκκινος στρατός υπεράσπισε την τιμή, την ελευθερία και την ανεξαρτησία της σοβιετικής Πατρίδας, υπεράσπισε το δικαίωμα των λαών της χώρας μας να χτίσουν τη ζωή τους όπως δίδαξε ο μεγάλος Λένιν.
Δυο δεκαετίες ο Κόκκινος στρατός προστάτεψε την ειρηνική δημιουργική δουλειά του σοβιετικού λαού. Οι λαοί της χώρας μας ποτέ δεν ξεχνούσαν τις επιβουλές των ξένων κατακτητών ενάντια στη γη μας και φρόντιζαν ακούραστα να δυναμώνει ο Κόκκινος στρατός, τον εξόπλιζαν με πρώτης τάξης πολεμικό υλικό και με αγάπη κατάρτιζαν τα στελέχη των σοβιετικών μαχητών.
Ο Κόκκινος στρατός υπερασπίζει την ειρήνη και τη φιλία ανάμεσα στους λαούς όλων των χωρών. Δε δημιουργήθηκε για να κατακτήσει ξένες χώρες, αλλά για να υπερασπίζει τα σύνορα της σοβιετικής χώρας. Ο Κόκκινος στρατός σεβάστηκε πάντα τα δικαιώματα και την ανεξαρτησία όλων των λαών.
Τον Ιούνη όμως του 1941 η χιτλερική Γερμανία ρίχτηκε δόλια πάνω στη χώρα μας, παραβιάζοντας πρόστυχα και άναντρα το σύμφωνο μη επίθεσης. Και ο Κόκκινος στρατός βρέθηκε στην ανάγκη να υπερασπίσει την Πατρίδα του από τους γερμανούς κατακτητές και να τους διώξει έξω από τα σύνορα της χώρας μας. Από τότε ο Κόκκινος στρατός διεξάγει ένα θανάσιμον αγώνα ενάντια στα χιτλερικά στρατεύματα, είναι ο εκδικητής για τους βιασμούς και τις ταπεινώσεις που οι άτιμοι γερμανοφασίστες έκαναν στ' αδέρφια μας και τις αδερφές μας στις κατεχόμενες περιοχές της Πατρίδας μας.
Ο Κόκκινος στρατός γιορτάζει την 25η επέτειο της ύπαρξης του σε μια αποφασιστική στιγμή του πολέμου για την Πατρίδα ενάντια στη χιτλερική Γερμανία και τους δορυφόρους της, ιταλούς, ούγγρους, ρουμάνους, φιλανδούς.
Πέρασαν 20 μήνες από τότε που ο Κόκκινος στρατός διεξάγει ενάντια στην επιδρομή των γερμανοφασιστικών ορδών έναν ηρωικό αγώνα, που δεν έχει όμοιο του. Επειδή δεν υπάρχει δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη, ο Κόκκινος στρατός σηκώνει μόνος του όλο το βάρος του πολέμου. Ωστόσο, ο Κόκκινος στρατός όχι μόνον άντεξε στην πίεση των γερμανοφασιστικών στρατιών, μα και στην πορεία του πολέμου έγινε ο τρόμος των φασιστικών στρατευμάτων.
Στις σκληρές μάχες του καλοκαιριού και του φθινοπώρου του 1942, ο Κόκκινος στρατός έφραξε το δρόμο στα φασιστικά κτήνη. Ο λαός μας θα διατηρεί παντοτινά στη μνήμη του την ηρωική άμυνα της Σεβαστούπολης και της Οδησσού, τις πεισματωμένες μάχες μπροστά στη Μόσχα και στους πρόποδες του Καυκάσου, στην περιοχή του Ρζέφ και μπροστά στο Λένινγκραντ, καθώς και τη μεγαλειώδη μάχη του Στάλινγκραντ, τη μεγαλύτερη στην ιστορία των πολέμων. Σ' αυτές τις μεγάλες μάχες, οι λαμπροί μαχητές, διοικητές και πολιτικοί καθοδηγητές μας στεφάνωσαν με αμάραντη δόξα τις πολεμικές σημαίες του Κόκκινου στρατού και έβαλαν γερά τα θεμέλια για τη νίκη ενάντια στα γερμανοφασιστικά στρατεύματα.
Πριν από τρεις μήνες, τμήματα του Κόκκινου στρατού άρχισαν την επίθεση στις πύλες του Στάλινγκραντ. Από τότε η πρωτοβουλία των πολεμικών επιχειρήσεων βρίσκεται στα χέρια μας και ο ρυθμός και η δύναμη κρούσης των επιθετικών επιχειρήσεων του Κόκκινου στρατού δεν αδυνατίζουν καθόλου την ορμή τους. Τώρα μέσα στις δύσκολες συνθήκες του χειμώνα, ο Κόκκινος στρατός επιτίθεται σε μέτωπο 1.500 χιλιομέτρων και σχεδόν παντού σημειώνει επιτυχίες. Στο βορρά, κοντά στο Λένινγκραντ, στο κεντρικό μέτωπο, στις πύλες του Χάρκοβου, στην κοιλάδα του Ντονέτς, κοντά στο Ροστόβ, στις ακτές της Αζοφικής και της Μαύρης θάλασσας, ο Κόκκινος στρατός δίνει αλλεπάλληλα χτυπήματα στα χιτλερικά στρατεύματα. Μέσα σε τρεις μήνες ο Κόκκινος στρατός απελευθέρωσε από τον εχθρό το έδαφος των περιοχών του Βορόνιεζ και του Στάλινγκραντ, των αυτόνομων δημοκρατιών της Τσετσενο-Ινγκουσίας, της Βόρειας Οσετίας, της Καμπάρντα-Μπαλκάριας και της Καλμουχίας, των περιοχών του Σταυρόπολ και του Κρασνοντάρσκ, των αυτόνομων περιοχών των Κιρκασίων, του Καράτσαϊς και του Αντιγκές, σχεδόν ολόκληρη την περιοχή του Ροστόβ, του Χάρκοβου και του Κούρσκ.
Άρχισε η μαζική εκδίωξη του εχθρού από τη σοβιετική χώρα.
Τι άλλαξε λοιπόν μέσα σ' αυτούς τους τρεις μήνες; Που οφείλονται οι τόσο σοβαρές
αποτυχίες των γερμανών; Ποιες είναι οι αιτίες τους;
Άλλαξε ο συσχετισμός των δυνάμεων στο σοβιετογερμανικό μέτωπο. Η αλήθεια είναι ότι η φασιστική Γερμανία όλο και περισσότερο εξαντλείται και γίνεται πιο αδύνατη, ενώ η Σοβιετική Ένωση όλο και πιο πολύ αναπτύσσει τις εφεδρείες της και γίνεται πιο δυνατή. Ο χρόνος δουλεύει σε βάρος της φασιστικής Γερμανίας.
Η χιτλερική Γερμανία, υποχρεώνοντας την πολεμική βιομηχανία της Ευρώπης να δουλεύει γι' αυτήν, είχε ως τελευταία την υπεροχή απέναντι στη Σοβιετική Ένωση σε τεχνικά μέσα και πρώτα απ' όλα σε τανκς και αεροπλάνα. Σ' αυτό βρισκόταν η υπεροχή της. Στους είκοσι όμως μήνες του πολέμου η κατάσταση άλλαξε. Χάρη στη γεμάτη αυταπάρνηση δουλειά των εργατών και εργατριών, των μηχανικών και τεχνικών της πολεμικής βιομηχανίας της ΕΣΣΔ, στο διάστημα του πολέμου αύξησε η παραγωγή τανκς, αεροπλάνων, κανονιών. Στο ίδιο χρονικό διάστημα ο εχθρός είχε στο σοβιετογερμανικό μέτωπο τεράστιες απώλειες πολεμικού υλικού, προπάντων σε τανκς, αεροπλάνα και κανόνια. Μόνο μέσα στους τρεις μήνες της επίθεσης του Κόκκινου στρατού το χειμώνα του 1942-1943, οι γερμανοί έχασαν πάνω από 7.000 τανκς, 4.000 αεροπλάνα, 17.000 κανόνια και μεγάλη ποσότητα άλλα όπλα.
Οι γερμανοί θα προσπαθήσουν βέβαια να αναπληρώσουν αυτές τις απώλειες, αυτό όμως δε θα είναι και τόσο εύκολο, γιατί ο εχθρός θα χρειαστεί πολύν καιρό για να μπορέσει να αναπληρώσει αυτές τις τεράστιες απώλειες πολεμικού υλικού. Και ο χρόνος δεν περιμένει.
Η χιτλερική Γερμανία άρχισε τον πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ έχοντας την αριθμητική υπεροχή σε στρατεύματα που, σε σύγκριση με τον Κόκκινο στρατό, είχαν συμπληρώσει την επιστράτευση τους και ήταν έτοιμα για πόλεμο. Αυτό αποτελούσε την υπεροχή της. Ωστόσο, μέσα σε 20 μήνες, η κατάσταση άλλαξε και σ' αυτόν τον τομέα. Στις αμυντικές και επιθετικές μάχες στο διάστημα του πολέμου, ο Κόκκινος στρατός έβγαλε εκτός μάχης ως 9 εκατομμύρια γερμανοφασίστες φαντάρους και αξιωματικούς και απ' αυτούς το λιγότερο 4 εκατομμύρια σκοτώθηκαν στο πεδίο της μάχης. Τα ρουμανικά, τα ιταλικά και ουγγρικά στρατεύματα, που ο Χίτλερ έριξε στο σοβιετογερμανικό μέτωπο, συντρίφθηκαν πέρα για πέρα. Μόνο στους τελευταίους τρεις μήνες ο Κόκκινος στρατός τσάκισε 112 εχθρικές μεραρχίες και από τον αριθμό αυτό πάνω από 700 χιλιάδες είναι οι σκοτωμένοι και πάνω από 300 χιλιάδες οι αιχμάλωτοι.
Η γερμανική διοίκηση θα πάρει βέβαια όλα τα μέτρα για να καλύψει αυτές τις τεράστιες απώλειες. Όμως, πρώτα-πρώτα, το αδύνατο σημείο του γερμανικού στρατού είναι η ανεπάρκεια των ανθρώπινων εφεδρειών και γι' αυτό το λόγο είναι άγνωστο από ποιες πηγές θα καλυφτεί αυτή η ζημιά. Δεύτερο, και αν ακόμα υποθέσουμε πως οι γερμανοί θα μαζέψουν με όλες τις αλήθειες και τις ψευτιές τον απαραίτητο αριθμό ανθρώπων, θα χρειαστούν πολύν καιρό για να τους συντάξουν και να τους εκπαιδεύσουν. Και ο χρόνος δεν περιμένει.
Ο χιτλερικός στρατός άρχισε τον πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση έχοντας σχεδόν δυο χρόνων πείρα από τη διεξαγωγή μεγάλων πολεμικών επιχειρήσεων στην Ευρώπη, όπου είχε εφαρμόσει τα νεότατα πολεμικά μέσα. Ο Κόκκινος στρατός, στην πρώτη περίοδο του πολέμου, φυσικά δεν είχε και ούτε μπορούσε να έχει μια τέτοια πολεμική πείρα. Κι αυτό αποτελούσε την υπεροχή του γερμανοφασιστικού στρατού. Στους είκοσι όμως μήνες η κατάσταση άλλαξε και σ' αυτόν τον τομέα. Στην πορεία του πολέμου ο Κόκκινος στρατός έγινε επίλεκτος στρατός. Έμαθε να χτυπάει θετικά τον εχθρό, υπολογίζοντας τα ασθενή και τα ισχυρά του σημεία, όπως το απαιτεί η σύγχρονη στρατιωτική επιστήμη. Εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια μαχητές του Κόκκινου στρατού έγιναν μαστόροι στο χειρισμό του όπλου τους - τουφέκι, σπαθί, πολυβόλο, κανόνι, όλμος, τανκς, στα έργα του μηχανικού, στην αεροπορία. Δεκάδες χιλιάδες διοικητές του Κόκκινου στρατού ειδικεύτηκαν στην ηγεσία του στρατού. Έμαθαν να συνδυάζουν το προσωπικό θάρρος και την παλικαριά, με την ικανότητα να διοικούν το στρατό στο πεδίο της μάχης, αφήνοντας κατά μέρος την παράλογη και επικίνδυνη γραμμική τακτική και εφαρμόζοντας αποφασιστικά την τακτική των ελιγμών.
Δεν πρέπει να θεωρείται τυχαίο το γεγονός, ότι η διοίκηση του Κόκκινου στρατού, όχι μόνον απελευθερώνει τη σοβιετική γη από τον εχθρό αλλά δεν τον αφήνει να φύγει ζωντανός από το έδαφος μας, κυκλώνοντας και ξεκαθαρίζοντας τις εχθρικές στρατιές με σοβαρές επιχειρήσεις, τέτοιες που μπορούν να χρησιμεύσουν σαν υπόδειγμα πολεμικής τέχνης. Αυτό είναι αναμφισβήτητα μια απόδειξη της ωριμότητας των διοικητών μας.
Είναι ολοφάνερο πως μόνο η ορθή στρατηγική της διοίκησης του Κόκκινου στρατού και η ευλύγιστη τακτική των διοικητών που την εκτελούν μπόρεσαν να οδηγήσουν σε ένα τόσο εξαιρετικό γεγονός, όπως η κύκλωση και το ξεκαθάρισμα μιας τεράστιας επίλεκτης στρατιάς των γερμανών από 330 χιλιάδες άνδρες μπροστά στο Στάλινγκραντ.
Απ' αυτή την άποψη, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά για τους γερμανούς. Η στρατηγική τους είναι ελαττωματική, γιατί κατά κανόνα υποτιμάει τις δυνάμεις και τις δυνατότητες του αντιπάλου και υπερτιμάει τις δικές της δυνάμεις. Η τακτική τους στηρίζεται σε καλούπια, γιατί προσπαθεί να υπαγάγει τα γεγονότα του μετώπου στο ένα ή στο άλλο άρθρο του κανονισμού. Οι γερμανοί είναι τακτικοί και ακριβείς στις ενέργειες τους όταν οι συνθήκες τους επιτρέπουν να συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις του κανονισμού. Αυτό αποτελεί τη δύναμη τους. Οι γερμανοί όμως γίνονται ανίκανοι όταν η κατάσταση περιπλέκεται κι αρχίζει να μην "ανταποκρίνεται" στο ένα ή στο άλλο άρθρο του κανονισμού και απαιτεί πρωτοβουλία που δεν την προβλέπει ο κανονισμός. Αυτό αποτελεί τη βασική τους αδυναμία.
Αυτές είναι οι αιτίες που καθόρισαν την ήττα των γερμανών στρατευμάτων και τις επιτυχίες του Κόκκινου στρατού στους τελευταίους τρεις μήνες.
Απ' αυτό όμως δε βγαίνει το συμπέρασμα πως ο χιτλερικός στρατός ξόφλησε πια και πως ο Κόκκινος στρατός δεν έχει παρά να τον καταδιώξει ως τα δυτικά σύνορα της χώρας μας. Το να σκέπτεται κανείς έτσι δείχνει ότι πέφτει σε ανόητες και βλαβερές αυταπάτες. Το να σκέπτεται κανείς έτσι δείχνει ότι υπερτιμά τις δυνάμεις του, υποτιμά τις δυνάμεις του αντιπάλου και πέφτει σε τυχοδιωκτισμό. Ο εχθρός έπαθε ήττες, δεν έχει όμως ακόμη νικηθεί. Ο γερμανοφασιστικός στρατός περνά μια κρίση που είναι αποτέλεσμα των χτυπημάτων του Κόκκινου στρατού, αυτό όμως δε σημαίνει ακόμα ότι δε μπορεί να αναλάβει. Ο αγώνας ενάντια στους γερμανούς καταχτητές δεν τελείωσε ακόμα - μόλις τώρα αναπτύσσεται και ανάβει. Θα ήταν ανόητο να υποθέσουμε, πως οι γερμανοί θα εγκαταλείψουν χωρίς μάχη έστω κ' ένα χιλιόμετρο του εδάφους μας.
Ο Κόκκινος στρατός θα έχει να κάνει ακόμα σκληρούς αγώνες ενάντια σε έναν άτιμο, σκληρό και για την ώρα ακόμα ισχυρό εχθρό. Ο αγώνας αυτός απαιτεί καιρό, θυσίες, ένταση των δυνάμεων μας και επιστράτευση όλων των δυνατοτήτων μας. Αρχίσαμε την απελευθέρωση της σοβιετικής Ουκρανίας από το γερμανικό ζυγό, εκατομμύρια όμως Ουκρανοί στενάζουν κάτω από το ζυγό των γερμανών τυράννων. Τη Λευκορωσία, τη Λιθουανία, τη Λεττονία, την Εσθονία, τη Μολδαβία, την Κριμαία, την Καρελλία τις εξουσιάζουν ακόμα οι γερμανοί κατακτητές και οι υπηρέτες τους. Οι εχθρικές στρατιές δέχτηκαν ισχυρά χτυπήματα, ο εχθρός όμως δε νικήθηκε ακόμα. Οι γερμανοί επιδρομείς αντιστέκονται με μανία, περνάν σε αντεπιθέσεις, προσπαθούν να συγκρατηθούν στις αμυντικές γραμμές τους και μπορεί να ριχτούν σε νέες τυχοδιωκτικές περιπέτειες. Να γιατί δεν πρέπει να έχουν θέση στις γραμμές μας η αγαθότητα, η ξεγνοιασιά, η έπαρση.
Όλος ο σοβιετικός λαός χαίρεται για τις νίκες χου Κόκκινου στρατού. Όμως οι μαχητές, οι διοικητές, οι πολιτικοί καθοδηγητές του Κόκκινου στρατού πρέπει να θυμούνται διαρκώς τις εντολές του δασκάλου μας Λένιν: "πρώτα-πρώτα, πρέπει να μην παρασέρνεται κανείς από χη νίκη και να μην το παίρνει απάνω του, δεύτερο, να στερεώνει αυτή τη νίκη, τρίτο, να αποτελειώνει τον εχθρό".
Στο όνομα της απελευθέρωσης της Πατρίδας μας από το μισητό εχθρό, στο όνομα της τελικής νίκης πάνω στους γερμανοφασίστες επιδρομείς, ΔΙΑΤΑΖΩ:
1. Να τελειοποιούνται ακούραστα οι πολεμικές γνώσεις και να δυναμώνει η πειθαρχία, η τάξη και η οργάνωση σε όλο τον Κόκκινο στρατό και το Πολεμικό ναυτικό.
2. Να δυναμώσουν τα χτυπήματα πάνω στα εχθρικά στρατεύματα, ακούραστα και με πείσμα να καταδιώκεται ο εχθρός, να μην αφήνεται να ενισχύει τις αμυντικές του γραμμές, να μην του αφήνεται ούτε μέρα ούτε νύχτα ανάπαυση, ν' αποκόπτονται οι συγκοινωνίες του εχθρού, να κυκλώνονται τα εχθρικά στρατεύματα και να εξοντώνονται, αν αρνούνται να καταθέσουν τα όπλα.
3. Να απλωθεί και να ζωηρέψει η φλόγα του ανταρτοπολέμου στα μετόπισθεν του εχθρού, να καταστρέφονται οι συγκοινωνίες του, ν' ανατινάζονται οι σιδηροδρομικές του γέφυρες, να ματαιώνεται η μετακίνηση των εχθρικών στρατευμάτων και η μεταφορά οπλισμού και πολεμικού υλικού, ν' ανατινάζονται και να καίονται οι αποθήκες πολεμικού υλικού, να γίνονται επιθέσεις πάνω στις εχθρικές φρουρές, να μην επιτρέπεται στον εχθρό που υποχωρεί να καίει τα χωριά και τις πόλεις μας, να βοηθιέται με όλες τις δυνάμεις και με όλα τα μέσα η επίθεση του Κόκκινου στρατού.
Αυτού βρίσκεται η εγγύηση για τη νίκη μας.
Σύντροφοι κόκκινοι φαντάροι και κόκκινοι ναύτες, διοικητές και πολιτικοί καθοδηγητές, παρτιζάνοι και παρτιζάνες!
Στο όνομα της σοβιετικής κυβέρνησης και του μπολσεβίκικου κόμματός μας, σας χαιρετώ και σας στέλνω ευχές για την 25η επέτειο του Κόκκινου στρατού.
Ζήτω η μεγάλη Πατρίδα μας!
Ζήτω ο δοξασμένος Κόκκινος στρατός μας, το γενναίο Πολεμικό ναυτικό μας, οι ατρόμητοι παρτιζάνοι και παρτιζάνες μας!
Ζήτω το κόμμα των μπολσεβίκων, ο εμπνευστής και οργανωτής των νικών του Κόκκινου στρατού!
Θάνατος στους γερμανούς επιδρομείς!
Ο ανώτατος διοικητής των ενόπλων δυνάμεων της ΕΣΣΔ
I. ΣΤΑΛΙΝ
Εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 151 1-15 Φλεβάρη 2003
