Η διαμάχη σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ - «διαγραμμένων» - διαμάχη μεταξύ τάσεων-φραξιών του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και «επιχείρηση» εξαπάτησης των κομμουνιστών και αποπροσανατολισμού της εργατικής τάξης

Αρ. Φύλ. 98 15-30 Νοέμβρη 2000

Αυτόν τον καιρό το «Κ»ΚΕ ξαναβρίσκεται μπροστά σε νέα κρίση, όπως και τα’ άλλα αστικά κόμματα, το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ και το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, την οποία, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες, δεν κατάφερε να αποτρέψει. Η νέα κρίση που εκφράζεται στις συγκρούσεις μεταξύ διαφόρων τάσεων – φραξιών αυτών των κομμάτων αντανακλά τη γενικότερη κρίση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος και εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Το «Κ»ΚΕ σαν ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου – η αυτοπροβολή του ως «κομμουνιστικού» δεν αλλάζει τον χαρακτήρα του – αποτελείται από ένα συνονθύλευμα διαμορφωμένων ή νεοεμφανιζόμενων δεξιών οπορτουνιστικών τάσεων – φραξιών στα πλαίσια του αντεπαναστατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.

Η νέα κρίση του «Κ»ΚΕ εκδηλώνεται στις παραμονές του 16ου Συνεδρίου του και τη στιγμή που συνεχίζεται υποτονικά ο «διάλογος» για τις «Θέσεις» με πληθώρα ρεφορμιστικές αλλά και ακόμα χειρότερα: εθνικιστικές (Θ. Παπαρήγας, Μ. Παπαδόπουλος κλπ) απόψεις –εκτός λίγων εξαιρέσεων που αφορούν όχι τόσο το αστικό περιεχόμενο των «Θέσεων», αλλά την καταγγελία του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και την αποκατάσταση του Στάλιν και του Ζαχαριάδη (ας σημειωθεί πως όποια «αποκατάσταση» των Στάλιν – Ζαχαριάδη – δίκοπο μαχαίρι και στις δύο περιπτώσεις για τους ρεβιζιονιστές ηγέτες – που δεν συνοδεύεται απ’ την απόρριψη του Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και την αποδοχή μαρξισμού – λενινισμού – σταλινισμού – πράγμα ολωσδιόλου απίθανο για τους χρουστσοφικούς ηγέτες – είναι εντελώς τυπική και έχει δημαγωγικό χαρακτήρα).

Σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη – Παπαρήγα βρήκε «σανίδα σωτηρίας»(!) στην «έκκληση» των διαγραμμένων οπορτουνιστών ομοϊδεατών της προς τους «βετεράνους»(!) και χωρίς να χάσει ευκαιρία «πιάστηκε» απ’ αυτήν και άνοιξε – «έστησε» απ’ τις στήλες του «Ριζοσπάστη» μια ψευτοδιαμάχη – «επιχείρηση» εξαπάτησης των κομμουνιστών και αποπροσανατολισμού της εργατικής τάξης.

Έτσι από τις στήλες του «ριζοσπάστη» άρχισαν να «απαντούν»(!) στους δημοσιογράφους μια σειρά «βετεράνοι κομμουνιστές»(!) – στην πραγματικότητα πρόκειται για «βετεράνους» χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές επειδή μισό αιώνα τώρα από το ’56 ως τα σήμερα που εγκατέλειψαν και πρόδωσαν το μαρξισμό – λενινισμό – σταλινισμό υπερασπίζουν και προπαγανδίζουν το προδοτικό αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Όλοι αυτοί που εμφανίζονται στο «Ριζοσπάστη» ως «βετεράνοι κομμουνιστές» υποστήριξαν μαχητικά και δραστήρια τη ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση των Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ – Γκορμπατσόφ και την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου (μετά την δολοφονία του Στάλιν), την εξάλειψη του σοσιαλισμού και τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που συνοδεύτηκε από μια πρωτοφανή αντισταλινική – αντικομμουνιστική εκστρατεία και καλύφθηκε πίσω από τους γνωστούς μύθους («προσωπολατρίας», «λαθών» - «εγκλημάτων» του Στάλιν, «παραβίασης της σοσιαλιστικής νομιμότητας» κλπ), την επικράτηση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, τις ωμές επεμβάσεις της προδοτικής χρουστσοφικής – μπρεζνιεφικής κλίκας στο ΚΚΕ κλπ.

Και είναι ακριβώς αυτοί οι «βετεράνοι» χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές που καθοδήγησαν και διαπαιδαγώγησαν στο πνεύμα του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και προσανατόλισαν στη σοσιαλδημοκρατική του πολιτική τους νεότερους και τώρα διαγραμμένους, απαιτώντας απ’ αυτούς την αυστηρή τήρησή της προς όφελος των συμφερόντων του ντόπιου κεφαλαίου (ρεφορμιστική πολιτική ταξικής συνεργασίας) και σε βάρος της εργατικής τάξης.

Αλλά ας πάρουμε εντελώς σύντομα τα πράγματα απ’ την αρχή για το ΚΚΕ και λίγο διεξοδικότερα για το τι υποστήριζαν και υποστηρίζουν σήμερα οι «βετεράνοι» χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές. Είναι γνωστό ότι η ηγεσία του επαναστατικού ΚΚΕ με επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη, ατρόμητο και αλύγιστο Μπολσεβίκο σταλινιστή Νίκο Ζαχαριάδη αρνήθηκε να προδώσει τον επαναστατικό μαρξισμό και να εγκαταλείψει τον επαναστατικό σταλινικό δρόμο (ο Νίκος Ζαχαριάδης στις πριν το ’56 βολιδοσκοπήσεις της χρουστσοφικής κλίκας αρνήθηκε να στραφεί ενάντια στο Στάλιν, να αναγνωρίσει – προβάλει την καπιταλιστική τιτική Γιουγκοσλαβία ως «χώρα σοσιαλιστική» και να δεχθεί τη διάλυση της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ). Η μπολσεβίκικη αυτή στάση του απέναντι στη χρουστσοφική κλίκα οδήγησε σε απανωτές επεμβάσεις στα εσωτερικά του κόμματος μας, με αποκορύφωμα τα γεγονότα της Τασκένδης, το Σεπτέμβρη του ’55 και την πραξικοπηματική παρασυναγωγή που βαφτίστηκε «6η Ολομέλεια» (Μάρτης 1956) και τη βίαιη καθαίρεση της ηγεσίας του κόμματος, τη σύλληψη και εκτόπιση του Νίκου Ζαχαριάδη αρχικά στο Μπορόβιτσι και ύστερα στο Σουργκούτ της Σιβηρίας όπου δολοφονήθηκε απ’ τη φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ τον Αύγουστο του 1973, σε συνεννόηση βέβαια με την προδοτική κλίκα των Φλωράκη – Τσολάκη κλπ.

Η σύγκρουση της τεράστιας πλειοψηφίας (95%) των ηρωικών ανταρτών του ΔΣΕ κομμουνιστών της Τασκένδης (Σεπτέμβρης 1955) με το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και τους ελάχιστους προδότες οπορτουνιστές που υπήρξε η πρώτη χρονικά, και μάλιστα πριν το 20ο Συνέδριο (Φλεβάρης 1956), στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι συνάμα παγκόσμιας ιστορικής σημασίας σύγκρουση μ’ αυτό το αντεπαναστατικό ρεύμα – που η επικράτησή του έμελλε να εξαλείψει το σοσιαλισμό και να διαλύσει το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα – επειδή: πρώτο αποκάλυψε ανοικτά τον αντεπαναστατικό χαρακτήρα αυτού του ρεύματος και δεύτερο εγκαινίασε την επαναστατική πάλη των κομμουνιστών εναντίον του σε παγκόσμια κλίμακα.

Το ηρωικό μας κόμμα, το παλιό επαναστατικό σταλινικό – ζαχαριαδικό ΚΚΕ δε μετατράπηκε ποτέ σε ρεβιζιονιστικό κόμμα, απλά αντικαταστάθηκε με το νέο χρουστσοφικό κατασκεύασμα – έκτρωμα (1956), δηλαδή το «Κ»ΚΕ, ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου – σοσιαλδημοκρατικού τύπου ευθύς εξ αρχής, επειδή σ’ όλα τα ζητήματα του κινήματος και στο ρεφορμιστικό πρόγραμμά του, μα προπαντός στα δύο σπουδαιότερα: το ζήτημα της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού – κομμουνισμού υιοθέτησε την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.

Όσοι απ’ τους παλιούς κομμουνιστές ασπάστηκαν (ευτυχώς λίγοι, ή τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών τάχθηκε ενάντια και πολέμησε το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό) – εγκαταλείποντας και προδίδοντας τον επαναστατικό μαρξισμό – και υπεράσπισαν τη σοσιαλδημοκρατική χρουστσοφική γραμμή, δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζονται σήμερα «βετεράνοι κομμουνιστές», αλλά αντίθετα «βετεράνοι» χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, γιατί υπεράσπισαν και συνεχίζουν να υπερασπίζουν αυτό το αντεπαναστατικό προδοτικό ρεύμα που κατέστρεψε ότι δεν μπόρεσε να καταστρέψει ο χιτλεροφασισμός: δηλαδή το σοσιαλισμό και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Βετεράνοι κομμουνιστές είναι μόνο η τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών που συνέχισε και με το ’56 να υπερασπίζει το μαρξισμό – λενινισμό – σταλινισμό και παρέμεινε – παραμένει στον επαναστατικό σταλινικό – ζαχαριαδικό δρόμο και καταπολέμησε το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, πλειοψηφία που «διαγράφτηκε» από μια ασήμαντη μειοψηφία ρεβιζιονιστών προδοτών.

Διαβάζοντας οι κομμουνιστές στο «Ριζοσπάστη» τις απαντήσεις των «βετεράνων» του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στους επίσης χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές διαγραμμένους διαπιστώνουν κατά πρώτον πλήρη αποσιώπηση των αρχειακών ζητημάτων και κατά δεύτερο πρωτοφανή έλλειψη – γύμνια ιδεολογικοπολιτικών επιχειρημάτων σ’ αυτή την «αντιπαράθεση» μεταξύ των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών ομάδων και του «Κ»ΚΕ. Η συστηματική αποφυγή των γνωστών αρχειακών ζητημάτων που συνδέονται με τα προβλήματα της προλεταριακής επανάστασης – σοσιαλισμού κλπ δείχνει ξεκάθαρα και πάνω απ’ όλα προδίδει ότι δεν υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές μεταξύ τους και ότι πρόκειται για πολιτικές τάσεις – φράξιες του ίδιου οπορτουνιστικού αστικού ρεύματος: του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.

Τόσο η σημερινή σοσιαλδημοκρατική ηγεσία Φλωράκη – Παπαρήγα και οι σύντροφοί της «βετεράνοι» του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που «απαντούν» στο «Ριζοσπάστη» όσο και οι διαγραμμένοι έχουν κοινή ιδεολογία: την ιδεολογία του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που βρίσκεται σε πλήρη ρήξη και αντίθεση με το μαρξισμό – λενινισμό – σταλινισμό, συνιστά ολοκληρωμένη αναθεώρηση του επαναστατικού μαρξισμού και αποτελεί παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας.

Και οι δύο δεξιές οπορτουνιστικές σοσιαλδημοκρατικές τάσεις – πλευρές, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ – διαγραμμένοι, υπεράσπισαν μετά το ’56 και υπερασπίζουν:

1. Σε σχέση με το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα:

-- το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που συνιστά ολοκληρωτική αναθεώρηση του μαρξισμού και στα τρία συστατικά του μέρη: φιλοσοφία (διαλεχτικός και ιστορικός υλισμός), πολιτική οικονομία (καπιταλισμού – σοσιαλισμού), θεωρία επιστημονικού σοσιαλισμού – κομμουνισμού, καταπολέμησαν – καταπολεμούν την επιστημονική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, το μαρξισμό λενινισμό – σταλινισμό υποκαθιστώντας τον σε φιλοσοφικό επίπεδο με διάφορα αντιδραστικά ιδεαλιστικά ρεύματα (υπαρξισμός, πραγματισμός, νεοθετικισμός, στρουκτουραλισμός, «μαρξιστική» (=αστική) ανθρωπολογία(!), «μαρξιστική» οντολογία(!) κλπ αστικές κοινωνιολογικές θεωρίες, αστική θεωρία «σύγκλισης» κλπ) και σε οικονομικό επίπεδο με διάφορες αντιεπιστημονικές «θεωρίες» της χυδαίας αστικής πολιτικής οικονομίας (απόψεις Keynes, θεωρία «οριακής χρησιμότητας», ρεβιζιονιστικές θεωρίες για κρίση, ιμπεριαλισμό – πόλεμο, κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, εξαθλίωση κλπ) όλα αυτά τα ιδεαλιστικά φιλοσοφικά ρεύματα και οι αστικές οικονομικές θεωρίες άνθισαν μετά το ’56 σ’ όλες τις ρεβιζιονιστικές χώρες και στα ρεβιζιονιστικά κόμματα.

-- τη χρουστσοφική «ειρηνική συνύπαρξη» ως γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής της Σοβιετικής Ένωσης και των τότε ρεβιζιονιστικών χωρών (οδηγεί σε συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό) αντί εκείνη του προλεταριακού διεθνισμού και ως γενική γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος οδηγεί σε ταξική συνεργασία με το κεφάλαιο στις καπιταλιστικές χώρες) αντί της γραμμής της επαναστατικής ταξικής πάλης.

-- την πρωτοφανή αντικομμουνιστική αντισταλινική λασπολογική εκστρατεία,

-- το σοσιαλδημοκρατικό «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» και το σύνολο της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου ως κοινή – υποχρεωτική γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της βίαιης επανάστασης.

2. Σε σχέση με τη Σοβιετική Ένωση

-- τη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, μετά τη δολοφονία του Στάλιν, από μια χούφτα προδοτών, πρακτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού της ομάδας των Χρουστσόφ- Μπρέζνιεφ – Σούσλοφ κλπ,

-- τη κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού, από κοινού με τους ιμπεριαλιστές και τη διεθνή αντίδραση, στο πρόσωπο του Ιωσήφ Στάλιν (μύθοι «προσωπολατρίας», «λαθών», «εγκλημάτων», «ανώμαλης κομματικής ζωής», «καταπίεσης», «παραβίασης σοσιαλιστικής νομιμότητας» κλπ)

-- τη μετατροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης σ’ ένα αστικό κόμμα, δηλαδή το Κομμουνιστικό Κόμμα στο λεγόμενο «κόμμα όλου του λαού» (υπερταξικό κόμμα, δηλαδή κόμμα «όλων των τάξεων» - «όλου του λαού» δεν υπάρχει),

-- την αντικατάσταση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου με τη ρεβιζιονιστική διχτατορία της νέας υπό διαμόρφωση αστικής τάξης (συγκροτούμενης απ’ τα παλιά υπολείμματα των εκμεταλλευτριών τάξεων, τα νέα εκφυλισμένα αστικά στοιχεία και τα καλοπληρωμένα πλέον διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων και κρατικών οργανισμών κλπ) δηλαδή με το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» υπερταξικό κράτος, δηλαδή κράτος «όλων των τάξεων» - «όλου του λαού» δεν υπάρχει),

-- τη σταδιακή εξάλειψη του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, μ’ αφετηρία – απαρχή την ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου απ’ τη χρουστσοφική προδοτική φασιστική κλίκα, μετά τη δολοφονία του Στάλιν,

-- την εφαρμογή καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεων στις επόμενες μετά το 1956 δεκαετίες (Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ – Γκορμπατσόφ), που χειροκροτήθηκαν – χαρακτηρίστηκαν απ’ τους αντιδραστικούς ιδεολόγους του ιμπεριαλισμού ως «επανάσταση»(!), ακριβώς επειδή οδηγούσαν στην έκλειψη του σοσιαλισμού και στη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού (ο αμερικανός «σοβιετολόγος» M. I. Goldmann χαιρέτησε την εφαρμογή των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων του 1965 ως εξής: «την παραμονή των 50χρονων της κομμουνιστικής επανάστασης οι ρώσοι επέλεξαν το δρόμο της οικονομικής επανάστασης»(!) δηλαδή της οικονομικής αντεπανάστασης = παλινόρθωση του καπιταλισμού).

3. Σε σχέση με την προλεταριακή επανάσταση:

-- τη σοσιαλδημοκρατική θέση του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» αντί της βίαιης επανάστασης,

-- τη διατήρηση του αστικού κράτους και τη χρησιμοποίησή του ως «όργανο» για την επανάσταση και τους επαναστατικούς μετασχηματισμούς αντί της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής,

-- την ανοιχτή η συγκαλυμμένη άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου (άρνηση των νόμων της βίαιης επανάστασης και της συντριβής του αστικού κράτους οδηγεί σ’ άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, καθώς επίσης και η διατήρηση πολλών κομμάτων στο «σοσιαλισμό»).

4. Σε σχέση με το σοσιαλισμό – κομμουνισμό:

-- την αντιμαρξιστική θεωρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου,

-- την καπιταλιστική τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία σερβίροντας την ως «χώρα σοσιαλιστική»(!).

-- σειρά αντιμαρξιστικών περί «σοσιαλισμού» αντιλήψεων (ο ρεβιζιονιστής ακαδημαϊκός, ιστορικός, Α. Βολκόφ αναφέρει ότι στη Σοβιετική Ένωση υπήρχαν ως το 1988 «πέντε απόψεις για το σοσιαλισμό»!!!, «Ρ» 16.10.1988).

-- την οικοδόμηση του σοσιαλισμού με τη σοσιαλδημοκρατία (Διεθνής Σύσκεψη των ρεβιζιονιστικών χρουστσοφικών κομμάτων 1969: «οι κομμουνιστές που δίνουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και για να οικοδομήσουν στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία»!!!),

-- την άρνηση της αναγκαιότητας της Διχτατορίας του Προλεταριάτου για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας,

-- τη ρεβιζιονιστική θεωρία της «μεταβατικής περιόδου απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» και των «τριών» φάσεων (μεταβατική περίοδος απ’ τον καπιταλισμό – «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» - κομμουνισμός) αντί της μαρξιστικής θεωρίας της μεταβατικής περιόδου απ’ τον καπιταλισμό στο κομμουνισμό και των δύο φάσεων της κομμουνιστικής θεωρίας (σοσιαλισμός – κομμουνισμός)

-- τη διατήρηση ατομικής ιδιοχτησίας και πολλών κομμάτων στο σοσιαλισμό (πολυκομματικός – πλουραλιστικός «σοσιαλισμός»).

5. Σε σχέση με τα ΚΚΕ - «Κ»ΚΕ(1956):

-- την ωμή επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ, στην ΚΟΤ (Τασκένδη, Σεπτέμβρης ’55),

-- την ωμή επέμβαση στο ΚΚΕ με την παρασυναγωγή της λεγόμενης «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) και την εισήγηση Κοουζίνεν – Ντέζ σ’ αυτή,

-- τη βίαιη καθαίρεση της επαναστατικής ηγεσίας του ΚΚΕ και το διορισμό νέας ρεβιζιονιστικής δεξιάς οπορτουνιστικής ηγεσίας Κολιγιάννη – Παρτσαλίδη – Βαφειάδη κλπ, υποτακτικών και λακέδων των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών,

-- τη σύλληψη και εκτόπιση του γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, αρχικά στο Μπορόβιτσι και ύστερα στο Σουργκούτ της Σιβηρίας και τη δολοφονία του, τον Αύγουστο του 1973, επί γραμματείας Φλωράκη – Τσολάκη κλπ, και υιοθέτηση των ψευδών και επιπλέον αλληλοσυγκρουόμενων και αλληλοαναιρούμενων δύο εκδοχών των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για το θάνατό του (1973 από «καρδιά»(!) – 1991 «αυτοκτονία»(!)),

-- τη διάλυση του ηρωικού ΚΚΕ 1918-55 και την αντικατάστασή του με το χρουστσοφικό έκτρωμα που αυτοονομάστηκε «Κ»ΚΕ, ένα ευθύς εξαρχής αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου (ρεφορμιστικό πρόγραμμα – πολιτική γραμμή),

Τις φασιστικές διώξεις χιλιάδων κομμουνιστών στις ρεβιζιονιστικές χώρες και τις εξορίες εκατοντάδων στελεχών του κόμματος και του ηρωικού ΔΣΕ και τη λασπολογία – διασυρμό τους ως «αντισοβιετικών» και «πρακτόρων» της CIA και της Ιντελιντζενς Σέρβις, μεταξύ δε των πρώτων του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

-- την κατασυκοφάντηση του ΚΚΕ και των αγώνων του (μύθοι «προσωπολατρίας», ανώμαλης εσωκομματικής ζωής», «τυχοδιωκτισμός» του Ν. Ζαχαριάδη ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ κλπ),

-- τις σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του 20ου Συνεδρίου σ’ όλα τα βασικά ζητήματα της επανάστασης και του σοσιαλισμού – κομμουνισμού (ειρηνικός δρόμος», διατήρηση του αστικού κράτους κλπ) και το ρεφορμιστικό χαρακτήρα όλων των μετά το ’56 μέχρι σήμερα προγραμμάτων συμπεριλαμβανομένου και του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου («κοινοβουλευτικός δρόμος», διατήρηση του αστικού κράτους και κατοχύρωση της «ύπαρξης κομμάτων» στο σοσιαλισμό – άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, διατήρηση της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοχτησίας στο σοσιαλισμό: «δράση ενός μέρους του κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού»!!!),

-- την επαίσχυντη δήλωση υποταγής στο ντόπιο κεφάλαιο της ηγεσίας Φλωράκη – Τσολάκη κλπ (2 Οχτωβρίου 1974 και ημερομηνία κατάθεσης στον Άρειο Πάγο 4.10.1974),

-- την αναγνώριση των ΕΔΕΣ – Ζέρβα κλπ ως «αντιστασιακών»(!) οργανώσεων – Χ. Φλωράκης: η «εθνική αντίσταση είναι έργο όλων των αντιστασιακών οργανώσεων που αντιπάλεψαν τους καταχτητές, έτσι ή αλλιώς, με τον α’ ή τον β’ τρόπο, λίγο ή πολύ, ακόμα και μεμονωμένων ατόμων»!!! («Ρ» 19.8.1982), τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι ο Ζέρβας συνεργαζόταν με τους ιταλογερμανούς κατακτητές, όπως αυτό προκύπτει και απ’ τα γερμανικά Αρχεία (Π. Ενεπεκίδης: «Η ελληνική Αντίστασις 1941-1944», Αθήνα 1964, Α. Κέδρος: «Η ελληνική Αντίσταση 1940 – 1944», Παρίσι 1966, τομ. Α + Β, Αθήνα 1983, Β. Μαθιόπουλος: «Η ελληνική αντίσταση (1941 – 1944) και οι «σύμμαχοι»», Αθήνα 1977 και 1980),

-- τη συμμετοχή σε δύο αστικές κυβερνήσεις το 1989 και μάλιστα στην πρώτη σε συνεργασία μόνο με τους μοναρχοφασίστες της ΝΔ (δεύτερη μεγάλη ιστορική προδοσία μετά από εκείνη της διαβόητης «6ης Ολομέλειας»(1956) και μοναδική ως τώρα περίπτωση στην ιστορία του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού),

Εκτός των παραπάνω, η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία Φλωράκη – Παπαρήγα προχώρησε τελευταία παραπέρα, ακόμα δεξιότερα με την αντιδραστική, ανοιχτή πλέον, απ’ τις ευρωεκλογές και δώθε, συγχώνευση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού με εθνικισμό – «νέο»ορθοδοξία (Λ. Κανέλλη, Κ. Ζουράρις) και στήριξη, στην περίπτωση των ταυτοτήτων, του φεουδοαστικού Ιερατείου των χουντομητροπολιτών, με επικεφαλής τον εθνικιστή – ρατσιστή – φασίστα ρασοφόρο Χριστόδουλο Παρασκευαΐδη, υπηρέτη των εγκληματιών φασιστών συνταγματαρχών.

Πέρα απ’ τους δεδηλωμένους φανατικούς εθνικιστές συμμάχους, το θρησκόληπτο Ζουράρι και τη Λ. Κανέλλη, τη «φανταχτερή δημοσιογραφίνα που πολλά χρόνια υπηρέτησε με φλογερό πάθος τη Δεξιά και την αντίδραση» (Β. Γεωργίου) και την υπηρετεί και τώρα μέσα απ’ τις γραμμές του «Κ»ΚΕ, η κυριαρχία του εθνικισμού «νέο»ορθοδοξίας στην πολιτική ηγεσία του «Κ»ΚΕ είναι σαφέστατη, ενώ ορισμένοι ρεβιζιονιστές όπως οι Θανάσης Παπαρήγας («Ρ»7.11.2000) και Μάκης Παπαδόπουλος («Ρ» 19.11.2000) βγαίνουν σ’ ανοιχτή υπεράσπιση του αντιδραστικού αστικού ρεύματος του εθνικισμού και άλλοι όπως ο Α. Δαμίγος καλεί ανοιχτά να προσχωρήσουν στο ψευδεπίγραφο «Μέτωπο» (=πολιτική απάτη ολκής) – που τάχα θα φέρει «λαϊκή εξουσία»(!) και «λαϊκή οικονομία»(!) με εκλογές και με τη βοήθεια(!) του αστικού κράτους (δηλαδή χωρίς βίαιη επανάσταση και συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής) – την «επίσημη Ιεραρχία της Εκκλησίας με επικεφαλής τον προκαθήμενό της»!!! («Ρ» 22.10.2000 σελ. 31), δηλαδή καεί τους χουντομητροπολίτες και τον «κανακάρη» των φασιστών συνταγματαρχών Χριστόδουλο Παρασκευαΐδη να πλαισιώσουν το «Μέτωπο» για να ολοκληρωθεί έτσι το «εγχείρημα» και να δημιουργηθεί ένα χρουστσοφικό – εθνικιστικό – ρατσιστικό – «νέο»ορθόδοξο – φασιστικό «Μέτωπο»!!!

Μάλιστα ο Μ. Παπαδόπουλος για να δικαιολογήσει – συγκαλύψει την κυριαρχία των αντιδραστικών ρευμάτων εθνικισμού – «νέο»ορθοδοξίας στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ δε διστάζει να διαστρεβλώνει προκλητικά ακόμα και τον Στάλιν: παρουσιάζοντάς τον ως «εθνικιστή»(!) επειδή στο 19ο Συνέδριο σύνεστησε στα κομμουνιστικά κόμματα να σηκώσουν στις χώρες τους τη «σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας». Όμως ο Στάλιν υποστήριξε ακριβώς το αντίθετο απ’ τους ανόητους ισχυρισμούς του Μ. Παπαδόπουλου: ότι μόνο τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα μπορούν να σηκώσουν τη «σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας» και όχι οι εθνικιστικοί – «νέο»ορθόδοξοι αστικοί κύκλοι τύπου Κανελλο – Ζουράριδων μα ούτε και τα ρεβιζιονιστικά κόμματα εκείνης της περιόδου, τύπου σοσιαλδημοκρατίας, τη θέση των οποίων έχουν πάρει τα σημερινά χρουστσοφικά ρεβιζιονιστικά κόμματα και οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες τους, τύπου Φλωράκη – Παπαρήγα (ο σοσιαλδημοκράτης και νυν εθνικιστής Μ. Παπαδόπουλος στη μακροχρόνια θητεία του στις γραμμές του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ φαίνεται πως σημείωσε «μεγάλη και αξιοζήλευτη πρόοδο»(!) στη σκέψη του: «κατάφερε» να διαβάζει – «ερμηνεύει» το Στάλιν με τα εθνικιστικά γυαλιά των θρησκόληπτων Κανελλο – Ζουράριδων, κανακάρηδων του «Άγιου» Χριστόδουλου).

Απ’ όσα σύντομα εκτέθηκαν γίνεται φανερό ότι η «αντιπαράθεση»(!) ηγεσίας «Κ»ΚΕ και διαγραμμένων που συνεχίζεται μέχρι αυτή τη στιγμή απ’ τις στήλες του «Ριζοσπάστη», είναι στην πραγματικότητα μια ψευτοδιαμάχη – «επιχείρηση» εξαπάτησης των κομμουνιστών και αποπροσανατολισμό της εργατικής τάξης, κι αυτό επειδή δεν έχουν μεταξύ τους ιδεολογικοπολιτικές διαφορές στα παραπάνω βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος.