Φύλλο 100, 15-31 Δεκέμβρη 2000
«Οι πολιτικοί στο εργατικό κίνημα, που ανήκουν στην οπορτουνιστική κατεύθυνση, είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της μπουρζουαζίας, απ' την ίδια την αστική τάξη. Χωρίς την καθοδήγηση των εργατών απ' αυτούς η μπουρζουαζία δεν θα μπορούσε να σταθεί»
Β.Ι. ΛΕΝΙΝ
Το 16ο Συνέδριο του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ τελείωσε, όπως εξάλλου αναμενόταν, χωρίς «εκπλήξεις», κάτι που δεν παρέλειψε να σημειώσει με ικανοποίηση και ο ντόπιος μεγαλοαστικός τύπος: «εγκρίνει τις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ» καθώς «επίσης την εισήγηση της απερχόμενης ΚΕ» («Αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ», «Ρ» 28.12.2000). Δηλαδή ενέκρινε:
Πρώτο, τις ρεφορμιστικές θέσεις του ψευδεπίγραφου «Μετώπου» σε συνδυασμό βέβαια μ’ εκείνες του τελευταίου Προγράμματος του «Κ»ΚΕ που δεν οδηγούν σ’ ανατροπή της διχτατορίας της αστικής τάξης ούτε θίγουν καθόλου τα θεμέλια του ντόπιου καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας.
Δεύτερο, επικύρωσε τη στροφή της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας προς τον αντιδραστικό εθνικισμό – «νέο»-ορθοδοξία, δηλαδή τη συγχώνευση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού με το αντιδραστικό εθνικιστικό – «νέο»-ορθόδοξο ρεύμα των Κανελλο-Ζουράριδων και ενέκρινε τη συνέχιση της συνεργασίας μαζί τους, καθώς και με τους «ευρωκομμουνιστές» της «Κομμουνιστικής Ανανέωσης».
Τρίτο, την παραπέρα συνεργασία με τα σοσιαλδημοκρατικά χρουστσοφικά κόμματα των διαφόρων χωρών, τα οποία υποστήριξαν απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’50 «με νύχια και με δόντια» την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες, ανατροπή στην οποία πρωτοστάτησαν οι χρουστσοφικές ρεβιζιονιστικές τροτσκιστικές προδοτικές κλίκες των κομμάτων αυτών των χωρών. Τελευταία δύο απ’ τα χρουστσοφικά κόμματα (αδερφά του «Κ»ΚΕ), το Γαλλικό και το Ιταλικό, συμμετέχοντας στις αστικές κυβερνήσεις των χωρών τους, βομβάρδισαν μαζί με τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας.
Όμως παρά την απουσία «εκπλήξεων» στην περίπτωση του 16ου συνεδρίου έχουμε, σε σχέση με τα προηγούμενα ρεβιζιονιστικά συνέδρια, κάτι το εντελώς νέο: επιβεβαίωση της συνέχισης της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ-«6ης Ολομέλειας» και μάλιστα από δύο πλευρές: πρώτο μέσω της έγκρισης των ρεφορμιστικών «Θέσεων» και δεύτερο μέσω της ανοιχτής –για πρώτη φορά – τοποθέτησης της αντεπαναστατικής ιδεολογικοπολιτικής γραμμής των Φλωράκη-Παπαρήγα κατά τη διάρκεια και το «κλείσιμο» του συνεδρίου («Ρ» 16.12.2000 και 19.12.2000).
Α. Η «Λαϊκή Εξουσία» - «λαϊκή οικονομία» του ψευδεπίγραφου «Μετώπου» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ – αγυρτεία και μεγάλη πολιτική απάτη
Το να υπόσχεται κανείς στην εργατική τάξη και το λαό «λαϊκή οικονομία» και «Σοσιαλισμό» χωρίς βίαιη επανάσταση και συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, όπως κάνουν δεκαετίες τώρα οι εκάστοτε χρουστσοφικές ηγεσίες του «Κ»ΚΕ και η σημερινή σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα με τις «Θέσεις» του 16ου αλλά και το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου, είναι – πέρα από την πλήρη εγκατάλειψη και προστασία του μαρξισμού – αγυρτεία και πολιτική απάτη ολκής. Κι αυτό επειδή, σύμφωνα όχι μόνο με το μαρξισμό – λενινισμό - σταλινισμό αλλά και την επαναστατική πείρα (θετική: Οχτωβριανή Επανάσταση κλπ και αρνητική: Χιλή κλπ), είναι ολωσδιόλου αδύνατη η εγκαθίδρυση «Λαϊκής Εξουσίας» – Διχτατορίας του Προλεταριάτου – βασική προϋπόθεση ύπαρξης και οικοδόμησης «Λαϊκής Οικονομίας» – χωρίς να πραγματοποιηθεί νικηφόρα αλλά και να προηγηθεί η βίαιη επανάσταση και η συντριβή – τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής.
Ας σχολιάσουμε διεξοδικότερα τα του 16ου Συνεδρίου για να φανεί καλύτερα πρώτα απ’ όλα η προδοσία των ρεβιζιονιστών ηγετών αλλά και το μέγεθος του πολιτικού τους τσαρλατανισμού.
1. «Ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος»: Το 16ο Συνέδριο εγκρίνοντας τις «Θέσεις» έγκρινε μαζί μ’ αυτές και την αντεπαναστατική γραμμή του διαβόητου «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» και μάλιστα αυτή τη φορά η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ θεώρησε αναγκαίο να ξανατοποθετηθεί δια στόματος του επίτιμου Προέδρου της, αποστάτη και λακέ της αστικής τάξης, Φλωράκη πάνω σ’ αυτό το σπουδαίο ζήτημα της Προλεταριακής Επανάστασης: «το θέμα δεν είναι τι αντίληψη θα έχει η κάθε συνιστώσα του Μετώπου για τη λαϊκή εξουσία ή το πώς θα τη θέλει. Το θέμα είναι ποια θα είναι η εξουσία του Μετώπου, όταν αυτό αναδειχτεί – εννοώ κοινοβουλευτικά (υπογρ. δική μας) – σε κυβέρνηση»!!! («Ρ» 16.12.2000). Μ’ αυτή την τοποθέτησή του ο Χ. Φλωράκης διεκδικεί τα πρωτεία του πιο συνεπή υπηρέτη των συμφερόντων του ντόπιου κεφαλαίου και αναδεικνύεται εκ νέου στο πιο πιστό «μαντρόσκυλο» της εξουσίας του.
Η γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» δεν είναι ούτε επαναστατική ούτε γραμμή του προλεταριάτου: είναι αντίθετα γραμμή της αντιδραστικής αστικής τάξης που διοχετεύεται από τους ρεβιζιονιστές ηγέτες στις γραμμές της εργατικής τάξης με στόχο τον αποπροσανατολισμό της (καλλιέργεια αυταπατών κλπ) και το αποκοίμισμα των πλατιών λαϊκών μαζών.
Στους επαναστάτες κομουνιστές είναι γνωστό ότι αυτή η γραμμή συνιστά απόρριψη και προδοσία του μαρξισμού και ότι επιπλέον βρίσκεται σε πλήρη ρήξη με την επαναστατική πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που διδάσκει ότι η εργατική τάξη ποτέ και πουθενά δεν κατάλαβε χωρίς επανάσταση, δηλαδή με «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» την εξουσία αλλά όπου αυτό συνέβη έγινε πάντα με επαναστατική βία. Τη βίαιη επανάσταση του προλεταριάτου τρέμει όχι μονάχα η άρχουσα αντιδραστική αστική τάξη αλλά και οι χρουστσοφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ και όλες όπως έγραφε ο Λένιν, «αποβλακωμένες μούμιες» των οπορτουνιστών που «κλαψουρίζουν επειδή οι λαοί περνάνε το σχολείο του εμφυλίου πολέμου».
Ο μαρξισμός – λενινισμός – σταλινισμός διδάσκει και η επαναστατική πείρα έχει επανειλημμένα επιβεβαιώσει ότι χωρίς βίαιη επανάσταση είναι ολωσδιόλου αδύνατη τόσο η ανατροπή της διχτατορίας της αντιδραστικής μπουρζουαζίας όσο και η κατάληψη της εξουσίας απ’ την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Ο νόμος της βίαιης επανάστασης είναι νόμος γενικός και αναπόφευκτος για το πέρασμα από ένα οικονομικό – κοινωνικό σύστημα σ’ άλλο και επομένως και για τις προλεταριακές και αντιϊμπεριαλιστικές επαναστάσεις (Οχτωβριανή Επανάσταση, κλπ.) που καταργούν μια για πάντα το τελευταίο εκμεταλλευτικό σύστημα, τον καπιταλισμό, όπως ήταν παλιότερα και για τις αστικές επαναστάσεις που κατάργησαν τη φεουδαρχία (Γαλλική Επανάσταση, κλπ.).
2. «Μεταμόρφωση» - μεταμφίεση του αστικού κράτους εκ μέρους των ηγετών του «Κ»ΚΕ σε «Λαϊκή Εξουσία» - Διχτατορία του Προλεταριάτου:
Εγκρίνοντας τις «Θέσεις» το 16ο Συνέδριο, έγκρινε και τη θέση για μια «κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, με βάση το κοινοβούλιο» (υπογρ. δική μας), η οποία ως δια μαγείας θα μεταμορφωθεί(!) στη συνέχεια σε «εξουσία» της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου»!!! («Θέσεις», σελ.19). Δηλαδή μ’ άλλα λόγια, σύμφωνα με τους οπορτουνιστές ηγέτες το αστικό κράτος «θα χρησιμοποιηθεί»(!) απ’ την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ως «όργανο της επανάστασης» ή αλλιώς ως «όργανο ανατροπής» της εξουσίας της ίδιας της αστικής τάξης(!) και σε κάποια στιγμή αυτό το κράτος(??υπερασπιστής της εξουσίας του κεφαλαίου) – αφού πουθενά στις «Θέσεις» και στο «Πρόγραμμα» δε γίνεται λόγος για τσάκισμα – συντριβή του – με επιφοίτηση του «αγίου Πνεύματος» ή με κάποια «μαγική ράβδο» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ ανάλογης της «θαυματουργής» αγιαστούρας του Χριστόδουλου (ίσως γι’ αυτό τον καλούν τελευταία να προσχωρήσει στο «Μέτωπο» τους «Ρ» 22.10.2000), «μεταμορφώνεται» - βαφτίζεται σε «εξουσία της εργατικής τάξης» ή «λαϊκή εξουσία» - «Διχτατορία του Προλεταριάτου»!!! Αυτό, λοιπόν, που από τους ρεβιζιονιστές ηγέτες χαρακτηρίζεται «εξουσία της εργατικής τάξης» δεν είναι παρά η εξουσία της αστικής τάξης που εκπροσωπείται απ’ το σημερινό αστικό κράτος ή ακριβέστερα: το – «εκδημοκρατισμένο» - αστικό κράτος που ποτέ δεν ανατράπηκε ούτε τσακίστηκε.
Η «Λαϊκή Εξουσία» - Διχτατορία του Προλεταριάτου δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί χωρίς βίαιη επανάσταση και χωρίς τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής – συντριβή που πραγματοποιείται μόνο με επαναστατική βία. Η βίαιη επανάσταση και η συντριβή του αστικού κράτους αποτελούν τις δύο εντελώς απαραίτητες προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, αναγκαίας πάντα για την ύπαρξη και οικοδόμηση «λαϊκής οικονομίας» και σοσιαλισμού.
Επομένως τα περί «Λαϊκής Εξουσίας» - «λαϊκής οικονομίας» - «σοσιαλισμού» του ψευδεπίγραφου «Μετώπου» και του Προγράμματος του «Κ»ΚΕ είναι αντεπαναστατικά μυθεύματα των προδοτών ρεβιζιονιστών ηγετών αυτού του κόμματος, προορισμένα να εξαπατήσουν την εργατική τάξη και το λαό. Ας σημειωθούν επιπλέον πως σ’ άρνηση της «Λαϊκής Εξουσίας» - Διχτατορίας του Προλεταριάτου οδηγεί αναπόφευκτα και η θέση του Προγράμματος των ρεβιζιονιστών ηγετών της διατήρησης πολλών κομμάτων στο «Σοσιαλισμό» (=ευρωκομμουνιστικός «πλουραλιστικός» ή «πολυκομματικός σοσιαλισμός»), επειδή Διχτατορία του Προλεταριάτου και αστικός «πολυκομματισμός» είναι ασυμβίβαστα.
Ας επαναλάβουμε εδώ ακόμα μια φορά ότι το να υπόσχεται κανείς, όπως οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ, στην εργατική τάξη και το λαό «λαϊκή οικονομία» και «σοσιαλισμό» χωρίς βίαιη επανάσταση – συντριβή του αστικού κράτους – Διχτατορία του Προλεταριάτου είναι αγυρτεία, προκλητική απάτη και πολιτικός τσαρλατανισμός που δεν γνωρίζει όρια.
Οι κομμουνιστές για να κατανοήσουν και συνειδητοποιήσουν το μέγεθος όχι μόνο της προδοσίας των χρουστσοφικών κομμάτων αλλά και της αγυρτείας και του πολιτικού τσαρλατανισμού των ρεβιζιονιστών ηγετών οφείλουν να μην ξεχνούν τον ως τώρα, απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’50, αντεπαναστατικό τους ρόλο και πιο συγκεκριμένα οφείλουν να θυμούνται δύο πράγματα: τα μεν χρουστσοφικά κόμματα των τότε σοσιαλιστικών χωρών όταν ανέτρεψαν πραξικοπηματικά τη Διχτατορία του Προλεταριάτου, εξάλειφαν το σοσιαλισμό και παλινόρθωναν σταδιακά τον καπιταλισμό ισχυρίζονταν ταυτόχρονα, ψευδόμενα πάνω από 4 δεκαετίες, ότι οικοδομούσαν το «σοσιαλισμό» και μάλιστα τον «πραγματικό σοσιαλισμό»(!), ενώ εκείνα των καπιταλιστικών χωρών υποστήριξαν δραστήρια την πολιτική εξάλειψης του σοσιαλισμού των αδερφών κομμάτων τους, σερβίροντάς την ως πολιτική «οικοδόμησης του σοσιαλισμού»(!) και στις χώρες τους ακολούθησαν πολιτική υποταγής των συμφερόντων της εργατικής τάξης σε κείνα της αστικής τάξης, ενταγμένη στη γενικότερη πολιτική στερέωσης και διαιώνισης της εξουσίας της. Τα ίδια, λοιπόν, ακριβώς αυτά τα κόμματα που γκρέμισαν το σοσιαλισμό υπόσχονται τώρα «Λαϊκή Εξουσία» - «λαϊκή οικονομία»!!!
Οι προδοτικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ σύμφωνα με τις οποίες μπορεί τάχα η εργατική τάξη να χρησιμοποιήσει το «εκδημοκρατισμένο» αστικό κράτος ως «όργανο» για την ανατροπή της διχτατορίας της αστικής τάξης και την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας καθώς και ως «όργανα» για τους επαναστατικούς μηχανισμούς είναι απόψεις αντιμαρξιστικές που βρίσκονται στην υπηρεσία των συμφερόντων του ντόπιου κεφαλαίου και εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τη στερέωση και διαιώνιση της εξουσίας του.
Σ’ αυτά τα αντεπαναστατικά σοσιαλδημοκρατικά μυθεύματα των χρουστσοφικών ηγετών του «Κ»ΚΕ ας αντιπαραθέσουμε τις μαρξιστικές θέσεις, σχετικά με τα βασικά ζητήματα της επανάστασης, του «Προγράμματος» της Κομμουνιστικής Διεθνούς – «Πρόγραμμα», που όπως μας πληροφορεί ο Μανουίλσκι, διατυπώθηκε απ’ το μεγάλο Στάλιν – θέσεις που αποδέχονταν και το ηρωικό μας Κόμμα, το σταλινικό – ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-55, ως τμήμα – μέλος τότε της ΚΔ.
Για την μεν ύπαρξη και οικοδόμηση λαϊκής σοσιαλιστικής οικονομίας υπογραμμίζεται σ’ αυτό: «η κατάχτηση της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο αποτελεί την προϋπόθεση για την ανάπτυξη των σοσιαλιστικών μορφών οικονομίας και για την πολιτιστική ανάπτυξη του προλεταριάτου. Η Διχτατορία του Προλεταριάτου είναι επομένως η πιο αναγκαία και πιο αποφασιστική προϋπόθεση για το πέρασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας σε σοσιαλιστική. Αυτή η Διχτατορία μπορεί όμως να πραγματοποιηθεί μόνο με την νίκη του σοσιαλισμού σε μεμονωμένες χώρες ή σε ομάδες χωρών» («Πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς», σελ. 34-35, Αμβούργο 1928).
Και για δε την κατάχτηση της εξουσίας και εγκαθίδρυση του νέου κράτους της Διχτατορίας του Προλεταριάτου αναφέρεται:
«Η κατάχτηση της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο δεν είναι ειρηνική «κατάχτηση» της έτοιμης αστικής κρατικής μηχανής με την εξασφάλιση της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο.
Η μπουρζουαζία εφαρμόζει όλα τα μέσα βίας και τρομοκρατίας για να διασφαλίσει και να στερεώσει τη ληστρική της ιδιοκτησία και την πολιτική της κυριαρχία. Η μπουρζουαζία, όπως και στα περασμένα χρόνια η φεουδαρχική αριστοκρατία, δεν μπορεί να παραχωρήσει την ιστορική της θέση στη νέα τάξη χωρίς την πιο απεγνωσμένη και πιο λυσσασμένη πάλη. Γι’ αυτό η βία της μπουρζουαζίας μπορεί να τσακιστεί μόνο με την αποφασιστική χρησιμοποίηση της βίας του προλεταριάτου. Η κατάχτηση της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο είναι η βίαιη καταστροφή της καπιταλιστικής εξουσίας, η συντριβή της καπιταλιστικής κρατικής μηχανής (αστικός στρατός, αστυνομία, γραφειοκρατική ιεραρχία, δικαστήρια κοινοβούλιο κλπ.) και η αντικατάστασή της με νέα όργανα προλεταριακής εξουσίας, που είναι πρώτα απ’ όλα όργανα κατάπνιξης των εκμεταλλευτών» (¨Πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς», σελ. 35-36, Αμβούργο 1928).
Β. Ανοιχτή τοποθέτηση υπέρ της συνέχισης της αντεπαναστατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου – «6ης Ολομέλειας»
Κατά την διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου πολλοί κομμουνιστές, μέσα και έξω απ’ το «Κ»ΚΕ, άσκησαν ορθή κριτική στην αντεπαναστατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου – «6ης Ολομέλειας», προτείνοντας να καταδικαστεί η γραμμή τους στο Συνέδριο και να αποκατασταθούν οι Στάλιν Ζαχαριάδης και ορισμένοι απ’ αυτούς είχαν την αυταπάτη ότι η σημερινή σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη – Παπαρήγα θα κάνει ένα τέτοιο βήμα: δηλ. να εγκαταλείψει την προδοτική της χρουστσοφική γραμμή και να επανέλθει στον επαναστατικό μαρξιστικό – λενινιστικό – σταλινικό δρόμο, να ασπαστεί μ’ άλλα λόγια τον επαναστατικό μαρξισμό εγκαταλείποντας το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό.
Όμως οι αυταπάτες τους αυτές άρχισαν ήδη να διαλύονται με την τοποθέτηση του Χ. Φλωράκη και οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν ολοκληρωτικά με την τελική ομιλία – τοποθέτηση της Παπαρήγα στο «κλείσιμο» των εργασιών του Συνεδρίου.
Πέρα απ’ αυτό στο 16ο Συνέδριο, σε σχέση με τα προηγούμενα Συνέδρια απ’ το 1956 και δώθε, συνέβη κάτι νέο που αξίζει να προσεχθεί και να σημειωθεί απ’ τους κομμουνιστές: για πρώτη φορά στην 45χρονη ιστορία του ντόπιου χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού η σημερινή σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δια στόματος Φλωράκη – Παπαρήγα υποχρεώνεται να τοποθετηθεί ανοιχτά υπέρ των 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ – «6ης Ολομέλειας», α υπερασπιστεί την αντεπαναστατική γραμμή τους και να δηλώσει δημόσια ότι δεν πρόκειται στο μέλλον να την εγκαταλείψει.
Ο Φλωράκης στην ομιλία του στο Συνέδριο αναφέρθηκε, ανάμεσα στ’ άλλα, στις «μεγάλες ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης» - τις οποίες, ως γνωστόν, εντοπίζει την περίοδο Γκορμπατσόφ και όχι στην χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο (20ο, 22ο Συνέδριο κλπ) και προσεκτικά αλλά με νόημα αποτρεπτικό και αποπροσανατολιστικό δήλωσε: « το θέμα δεν είναι η εξέταση του 20ου Συνεδρίου (υπογρ. δική μας). Το θέμα είναι να αντιμετωπίσουμε πειστικά την αστική προπαγάνδα και να υπερασπιστούμε ένα καθεστώς, που ήταν η φροντίδα και προστάτης των εργαζομένων της χώρας του» («Ρ» 16.12.2000), αποκρύπτοντας έτσι απ’ τους κομμουνιστές ότι το 20ο Συνέδριο ήταν εκείνο που επικύρωσε την πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση – ανατροπή που αποτέλεσε την αφετηρία – έναρξη του προτσές της εξάλειψης του σοσιαλισμού και της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού – και εγκαινίασε τη γραμμή σοσιαλδημοκρατικοποίησης των κομμουνιστικών κομμάτων που οδήγησε στη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.
Μ’ άλλα λόγια ο αποστάτης Φλωράκης, προσεκτικά μεν, αποπροσανατολιστικά αλλά και με σαφήνεια δηλώνει: το θέμα δεν είναι η εξέταση του 20ου Συνεδρίου και η απόρριψη της γραμμής του, γιατί κάτι τέτοιο δε μπορεί σε καμιά περίπτωση να γίνει αφού οι θέσεις αυτού του συνεδρίου αποτελούν τη βάση της ιδεολογικο-πολιτικής γραμμής του κόμματός μας. Δεν μπορούμε λέει – απευθυνόμενος στους συνέδρους ο Φλωράκης – να στραφούμε ενάντια στην ιδεολογία μας, εννοώντας με αυτό την αστικορεβιζιονιστική ιδεολογία του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού απ’ την οποία καθοδηγείται το «Κ»ΚΕ.
Την ίδια στάση κράτησε και η Α. Παπαρήγα στην τελική της ομιλία στο 16ο συνέδριο κατά το κλείσιμο της συζήτησης – «Η εισήγηση της ΚΕ και η τελική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα εγκρίθηκαν ομόφωνα» μας πληροφορεί ο «Ριζοσπάστης» (19.12.2000) – για τα ζητήματα 20ο Συνέδριο – «6η Ολομέλεια». Μάλιστα αυτή η πατενταρισμένη σοσιαλδημοκράτισσα, ευθύς εξ αρχής και πιο κατηγορηματικά απ’ τον Φλωράκη, πριν καν αναφερθεί στην «6η Ολομέλεια» και στο 20ο Συνέδριο, ανακοίνωσε απαγορευτική απόφαση της ΚΕ: «η απερχόμενη ΚΕ … θεωρεί ότι δεν πρέπει το σώμα να πάρει αποφάσεις για θέματα πολύ μεγάλα και σημαντικά που αφορούν κορυφαίες θα έλεγα ιστορικές στιγμές ή φάσεις του Κόμματος»!!! («Ρ» 19.12.2000).
Μετά την πρωτοφανή αυτή πρόκληση απέναντι στους Συνέδρους, αναφερόμενη στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, αφού είπε ότι «δεν είναι ζήτημα μιας απόφασης»(!) και ότι δεν προτίθεται να κάνει «δικαστήριο σε κάποιες ιστορικές περιόδους»(!) παρέκαμψε το όλο ζήτημα στην «ιστορική έρευνα»(!) και στην «συγγραφή του 2ου τόμου της ιστορίας του Κόμματος»(!), υπερασπίζοντας έτσι την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή πολιτική γραμμή αυτού του Συνεδρίου.
Για την παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) απαντώντας σε κομμουνιστές που πρότειναν, όπως είπε, «να τοποθετηθούμε εναντίον της 6ης Ολομέλειας», αφού έθεσε το «σπουδαίο» ερώτημα(!) «πόσοι από εδώ γνωρίζουν την 6η Ολομέλεια; Και πόσοι γνωρίζουμε τι έγινε πριν, τι έγινε μετά;» (για προσέξτε επίπεδο Γραμματέα Κόμματος) υποστήριξε – υπερασπιζόμενη το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό – ότι δεν υπάρχει «κενό» στη χρουστσοφική ρεβιζιονιστική γραμμή απ’ την «6η Ολομέλεια» ως τα σήμερα λέγοντας: «μην ξεχνάτε ότι δεν έχουμε μόνο το 8ο Συνέδριο του Κόμματος. Έχουμε και το 9ο και το 10ο. Δεν μιλάμε για ένα κενό» («Ρ» 19.12.2000). Ασφαλώς ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός έχει την δική του ιστορική συνέχεια στα 45χρονα της ύπαρξής του και ακριβώς αυτή υπενθυμίζει η Παπαρήγα στους συνέδρους, με την διαφορά όμως ότι πρόκειται για μια 40χρονη συνέχεια προδοσιών.
Απευθυνόμενη στη συνέχεια η Παπαρήγα σε νεολαίους της «Κ»ΝΕ που έθεσαν τα ζητήματα του 20ου συνεδρίου – «6ης Ολομέλειας» τους προειδοποίησε αυστηρά και απαίτησε να «καθίσουν φρόνιμα»: «δε θα πρέπει να υπερβάλλουμε και δε θα ξεπεράσουμε τα όρια του προβληματισμού και τις ευθύνες του Συνεδρίου» («ευθύνες του Συνεδρίου» εννοεί προφανώς εκείνες απέναντι στην αστική τάξη που απαιτεί – θέλει ακίνδυνες γι’ αυτήν ρεβιζιονιστικές αποφάσεις. Επίσης «συμβούλεψε» αυτά τα «νέα παιδιά» ότι παρά τις αντιρρήσεις τους οφείλουν να είναι «απόλυτα πολύ υπερήφανα»(!) για την χρουστσοφική γραμμή και ιστορία του «Κ»ΚΕ, λέγοντας: «δεν πρέπει να εμποδίζονται αυτά τα νέα παιδιά να είναι απόλυτα πολύ υπερήφανα για την ιστορία αυτού του Κόμματος και να τη νιώθουν και σαν δική τους ιστορία» («Ρ» 19.12.2000). Τέλος καταλήγοντας υπογράμμισε ότι «σήμερα δε δικαιολογούμαστε να κάνουμε λάθη»(!), εννοώντας προφανώς με αυτό ότι δεν δικαιολογούμαστε να στραφούμε ενάντια στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και την «6η Ολομέλεια» και να καταδικάσουμε την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή τους.
Η ανοιχτή αυτή τοποθέτηση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ για τα 20ο Συνέδριο – «6η Ολομέλεια» προδίδει τις ισχυρές πιέσεις που ΄δέχεται αυτή τη στιγμή απ’ τα μέσα και ιδιαίτερα απ’ το χώρο της «Κ»ΝΕ.
Οι παραπάνω ανοιχτές – για πρώτη φορά στην ιστορία του ντόπιου χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – τοποθετήσεις υπεράσπισης των 20ου Συνεδρίου – «6ης Ολομέλειας» και συνέχισης της αντεπαναστατικής τους γραμμής εκ μέρους της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ επιβεβαιώνουν εκ νέου ακόμα μία φορά την ορθή θέση των επαναστατών κομμουνιστών σταλινιστών, ότι αποκλείεται η ηγεσία του «Κ»ΚΕ να εγκαταλείψει τον αντεπαναστατικό χρουστσοφικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο και να επανέλθει στο δρόμο του μαρξισμού – λενινισμού – σταλινισμού, ακριβώς επειδή έχει πάρει και βαδίζει συνειδητά τον αντεπαναστατικό προδοτικό δρόμο εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης. Η ορθότητα της θέσης επιβεβαιώνεται και απ’ την ως τώρα ιστορική πορεία όλων των αντεπαναστατικών προδοτικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων: κανένα απ’ τα σοσιαλδημοκρατικά μα ούτε απ’ τα χρουστσοφικά κόμματα που πρόδωσαν την εργατική τάξη, που εγκατέλειψαν και πρόδωσαν τον μαρξισμό δεν επανήλθε ούτε πρόκειται στο μέλλον να επανέλθει στον μαρξιστικό – λενινιστικό – σταλινικό δρόμο, συμπεριλαμβάνοντας εδώ και της σημερινής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.
Γ. Έγκριση της στροφής της ηγεσίας προς τον εθνικισμό – «νέο»ορθοδοξία και συνέχιση της συμμαχίας με τους Κανελλο-Ζουράριδες και τους «ευρωκομμουνιστές» της «Κομμουνιστικής Ανανέωσης»
Το 16ο Συνέδριο ενέκρινε και επικύρωσε και την ακόμα δεξιότερη στροφή της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ προς τα αντιδραστικά ρεύματα εθνικισμού – «νέο»ορθοδοξίας που είχε επίσημα εγκαινιαστεί στις ευρωεκλογές με τις υποψηφιότητες Λ. Κανέλλη – Κ. Ζουράρι, συνεχίστηκε στις βουλευτικές εκλογές με τις ίδιες υποψηφιότητες και με την εκλογή της αντιδραστικής εθνικίστριας – ρατσίστριας και «θρησκευόμενης»(!) Λ. Κανέλλη.
Είναι πασίγνωστες ανά το πανελλήνιο οι αντιδραστικές εθνικιστικές – ρατσιστικές – θρησκόληπτες απόψεις των Κανελλο-Ζουράριδων, προστατευόμενων και «τρομερών παιδιών» του «άγιου» Χριστόδουλου (μόνιμη υπεράσπιση Χριστόδουλου για «ταυτότητες» κλπ). Λιγότερο γνωστός είναι ο αντιδραστικός ρόλος του περιοδικού «NEMECIS» της Λ. Κανέλλη.
Παρ’ όλα αυτά στην απόφαση του 16ου Συνεδρίου αναφέρεται ότι η ηγεσία του «Κ»ΚΕ θα συνεχίσει τη συμμαχία της με τους αντιδραστικούς εθνικιστές – «νέο»ορθόδοξους θρησκόληπτους Κανελλο–Ζουράριδες και τους «ευρωκομμουνιστές» οπορτουνιστές της «Κομμουνιστικής Ανανέωσης»: το κόμμα μας ανεξάρτητα από διαφορές, θα συνεχίσει τις προσπάθειες για κοινή δράση και πρωτοβουλίες συνεργασίας προς την κατεύθυνση οικοδόμησης Μετώπου με την Κομμουνιστική Ανανέωση και άλλες δυνάμεις, κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες, με τους οποίους είχε θετική συνεργασία στο προηγούμενο διάστημα» («Ρ» 28.12.2000).
Με τη φράση «κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες» η ηγεσία του «Κ»ΚΕ εννοεί προφανώς τους Λ. Κανέλλη και Κ. Ζουράρι. Βέβαια υπάρχουν και άλλοι εθνικιστές – ρατσιστές που γοητεύονται απ’ το «Μέτωπο» του «Κ»ΚΕ, μεταξύ των οποίων και ο γνωστός τουρκοφάγος καθηγητής του Παντείου εθνικιστής Νεοκλής Σαρρής που δήλωσε στον «Ριζοσπάστη» για την συγκρότηση του «λαϊκού Μετώπου»: «όπως γνωρίζετε, από την αρχή επικροτώ τη συγκρότηση ενός πλατύτερου λαϊκού πατριωτικού Μετώπου ενόψει μάλιστα των δύσκολων ημερών που περνάει ο λαός μας και η Ελλάδα» («Ρ»16.12.2000).
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Απ’ τις στήλες του «Ριζοσπάστη» έχει κληθεί τελευταία να προσχωρήσει στο ψευδεπίγραφο «Μέτωπο» όλη η «επίσημη Ιεραρχία της εκκλησίας με επικεφαλής τον προκαθήμενό της» δηλ. καλούνται να προσχωρήσουν στο «Μέτωπο» οι χουντικοί του Ιερατείου με επικεφαλής τον «απεσταλμένο του θεού στη γη» κανακάρη των φασιστών συνταγματαρχών της 7ετίας Χριστόδουλο Παρασκευαΐδη – είναι οι νέοι «αντιιμπεριαλιστές»(!) σύμμαχοι της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στον αγώνα «ενάντια» στη «νέα τάξη» και τη συγκρότηση του εθνικιστικού – «νέο»ορθόδοξου «Μετώπου»!!!
Ο αποστάτης Φλωράκης – αυτή η έμπειρη και γερασμένη στο βούρκο των προδοσιών του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού «αλεπού» που απόχτησε ιδιαίτερα στα χρόνια της «μεταπολίτευσης» τη θλιβερή φήμη του καλύτερου υπερασπιστή των συμφερόντων του ντόπιου κεφαλαίου – για να δικαιολογήσει την αντιδραστική συνεργασία της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ με τους επίσης αντιδραστικούς «νέο»ορθόδοξους εθνικιστές (Κανέλλη – Ζουράρι κλπ), οι οποίοι κάνουν δήθεν αγώνα κατά της «νέας τάξης» (αποφεύγουν να μιλάνε για ιμπεριαλισμό) δε δίστασε στο Συνέδριο να μεταμορφώσει ακόμα και τον ΣΤΑΛΙΝ σ’ έναν αντιδραστικό αστό εθνικιστή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου