ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Επικίνδυνος τυχοδιωκτισμός η ΕΜΠΛΟΚΗ της χώρας στην υπόθεση Οτσαλάν

ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Επικίνδυνος τυχοδιωκτισμός η ΕΜΠΛΟΚΗ της χώρας στην υπόθεση Οτσαλάν

Τυχοδιωκτική η στάση της κυβέρνησης Σημίτη, αλλά και του συνόλου των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων

- όχι στους τυχοδιωκτισμούς της αντιδραστικής αστικής τάξης

- δυνάμωμα της πάλης κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στα Βαλκάνια-Μεσόγειο και τον κίνδυνο του πολέμου, κατά των σοβινιστικών-εθνικιστικών φασιστικών πολεμοκάπηλων δυνάμεων

- δυνάμωμα της πάλης κατά του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου - Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η επικίνδυνη και χωρίς προηγούμενο προπαγανδιστική εκστρατεία και σεναριολογία της κυβέρνησης και όλων των κομμάτων της αστικής και ρεβιζιονιστικής αντιπολίτευσης και ο αποπροσανατολισμός της εργατικής τάξης και του λαού, μ' αφορμή την υπόθεση Οτσαλάν, επιβάλει μια τοποθέτηση αυτής της υπόθεσης στις σωστές της διαστάσεις και μέσα στο πλαίσιο της συνολικής κατάστασης στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο.

Είναι γεγονός ότι η παράδοση-κατάληξη του ρεβιζιονιστικά κόμματα, προπαντός τις αρχηγού του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν αλυσοδεμένου στα χέρια της στρατιωτικο-φασιστικής διχτατορίας της Τουρκίας τραυμάτισε βαριά τα φιλικά αισθήματα συμπαράστασης του λαού μας προς το δίκαιο αγώνα του κουρδικού-τουρκικού λαού ενάντια στο φασισμό αλλά και τα αντιφασιστικά φρονήματα του. Προκάλεσε δίκαια οργή και αγανάχτηση απέναντι στην κυβέρνηση Σημίτη, έντονη δυσφορία και κατακραυγή. Ταυτόχρονα ταρακούνησε, αφύπνισε απ' τον κάποιο μακρόχρονο λήθαργο του εφησυχασμού τμήματα μαζών διαφόρων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, ευαισθητοποίησε, κινητοποίησε το λαό μας σε σειρά διαμαρτυριών ενάντια στο φασιστικό καθεστώς και πορειών αλληλεγγύης προς τον αγώνα του κουρδικού λαού σε διάφορες πόλεις.

Η ευαισθητοποίηση αυτή και αφύπνιση του λαού μας, και βέβαια και του καλλιτεχνικού κόσμου, μ' αφορμή την υπόθεση Οτσαλάν, αποτελεί αναμφίβολα ένα πολύ θετικό και σημαντικό στοιχείο στη σημερινή πάλη του ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τον κίνδυνο του πολέμου καθώς και ενάντια στη σοβινιστική-εθνικιστική υστερία της ντόπιας αντίδρασης σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τα Βαλκάνια αλλά και για τη χώρα μας και τα εθνικά συμφέροντα -σε μια στιγμή που συνεχίζονται καθημερινά οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών (ΕΠΑ-ΕΕ-Ρωσία) και απειλείται άμεσα μ' ανάφλεξη ολόκληρη η περιοχή, έχοντας ως στηρίγματα-όργανα για την προώθηση της πολιτικής και των σχεδίων τους τις άρχουσες αντιδραστικές αστικές τάξεις των εξαρτημένων απ' τους ιμπεριαλιστές Βαλκανικών χωρών. Όμως αυτή η συναισθηματική φόρτιση από τη μια έγινε αντικείμενο ανεύθυνης μικροκομματικής εκμετάλλευσης απ' τα αστικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα, προπαντός τις σοβινιστικές-εθνικιστικές «τουρκοφάγες»-«αλβανοφάγες»-«σκοπιανοφάγες», κλπ. πόλεμοκάπηλες-πατριδοκάπηλες αντιδραστικές δυνάμεις, ενώ απ' την άλλη επισκίασε και απομάκρυνε απ' το κέντρο της προσοχής της εργατικής τάξης και όλων των πλατιών λαϊκών μαζών μια άλλη, πολύ σπουδαιότερη, πλευρά, την πρώτη και κυριότερη πλευρά της υπόθεσης Οτσαλάν: δηλ. εκείνη της άμεσης ΕΜΠΛΟΚΗΣ της χώρας σ' αυτήν την υπόθεση.

Κι' είναι ακριβώς το ζήτημα της ΕΜΠΛΟΚΗΣ της χώρας η σπουδαιότερη πλευρά της υπόθεσης Οτσαλάν, επειδή αυτή σχετίζεται-συνδέεται άμεσα με τρία σπουδαία αλλά και πολύ κρίσιμα ζητήματα της εξαιρετικά κρίσιμης αυτής ιστορικής περιόδου για τα Βαλκάνια-Μεσόγειο, τα-οποία αναπόφευχτα οξύνει σε επικίνδυνο βαθμό και περιπλέκει ακόμα περισσότερο: πρώτο, τις γνωστές κρίσιμες, πολύ επικίνδυνες εξελίξεις στα Βαλκάνια της τελευταίας δεκαετίας και προπαντός τις σημερινές με τη συνεχιζόμενη άμεση πολιτικο-διπλωματικο-στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστών στα εσωτερικά των Βαλκανικών χωρών, την παραπέρα αποσταθεροποίησή τους, το συνεχιζόμενο αιματοκύλισμα των λαών μ' επίκεντρο αυτή τη στιγμή το Κοσσυφοπέδιο και τον άμεσο κίνδυνο γενίκευσης του πολέμου σ' ολόκληρη την περιοχή, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας, δεύτερο, τα εθνικά μας θέματα γενικά, και τρίτο, σε συνδυασμό μ' ορισμένα απ' αυτά, τις σχέσεις Ελλάδας-Κύπρου-Τουρκίας που οξύνονται διαρκώς τόσο εξαιτίας των επιθετικών επεχτατικών βλέψεων της γειτονικής χώρας αλλά πρώτα απ' όλα και κυρίως της προώθησης των σχεδίων των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών στη Μεσόγειο και ευρύτερα.

Οι συνεχιζόμενες πολιτικο-διπλωματικο-στρατιωτικές επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο, ο άμεσος κίνδυνος πολέμου και τα εθνικά μας συμφέροντα

Μετά την κατάρρευση του ανατολικού ρεβιζιονιστικο-καπιταλιστικού μπλοκ με επικεφαλής τη Σοβιετική Ενωση και τη διάλυση της ως κρατικής υπόστασης στις αρχές της δεκαετίας του '90, το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής στο χώρο των Βαλκανίων -που είχε ήδη αρχίσει απ' τις αρχές της δεκαετίας του '80 με επίκεντρο και πρώτο θύμα την ενιαία τότε καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία (διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου σε Σλοβενία-Κροατία) - παίρνει πλέον ανοιχτή μορφή με τις πολιτικο-διπλωματικο-στρατιωτικές επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών στη γειτονική χώρα (ΕΠΑ-ΕΕ-Ρωσία).

Οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών στα εσωτερικά της ενιαίας τότε Γιουγκοσλαβίας αρχίζουν με την υποκίνηση και κορυφώνονται με την ανοιχτή και άμεση ενίσχυση των αποσχιστικών τάσεων των διαφόρων Δημοκρατιών της Γιουγκοσλαβίας και την εξαπόλυση ενός αιματηρού πολέμου μεταξύ των λαών (εργατών- αγροτών) αυτής της χώρας - με στηρίγματα και όργανα των ιμπεριαλιστών τις αντιδραστικές σοβινιστικές-εθνικιστικές κλίκες της άρχουσας αστικής τάξης αυτών των Δημοκρατιών που είχαν αναλάβει να προωθήσουν και διεκπεραιώσουν τα σχέδια των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Το αποτέλεσμα ήταν - πέρα απ' το ότι οι λαοί αυτοί (εργάτες-αγρότες) έγιναν κρέας στα κανόνια για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων - η διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, η δημιουργία προτεκτοράτων και η εγκατάσταση ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής στην περιοχή.

Οι γερμανοί ιμπεριαλιστές πρωτοστάτησαν στην υπόθαλψη, υποκίνηση και ενίσχυση των αποσχιστικών τάσεων και προσπαθειών στην πρώην ενιαία Γιουγκοσλαβία αλλά και στην εξαπόλυση του αιματηρού πολέμου μεταξύ των λαών (εργατών-αγροτών) των Δημοκρατιών αυτής της χώρας -σηκώνοντας τη σημαία της δήθεν «αυτοδιάθεσης των εθνών» και καλυπτόμενοι πίσω απ' το φαινομενικά «προοδευτικό», αλλά απατηλό και επικίνδυνο σύνθημα της «υπεράσπισης της αυτοδιάθεσης των εθνών» (δήλωση Γκένσερ), πίσω απ' το οποίο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, κρύβονταν και κρύβεται η στρατηγική των ιμπεριαλιστών του ξαναμοιράσματος μεταξύ τους των σφαιρών επιρροής στην περιοχή.

Ασφαλώς οι κομμουνιστές υποστηρίζουν την «αυτοδιάθεση των εθνών», όμως γνωρίζουν ότι το ζήτημα της «αυτοδιάθεσης των εθνών» συνδέεται αδιάρρηκτα με το ζήτημα της προλεταριακής-αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης, το θεωρούν αναπόσπαστο μέρος της και υποταγμένο σ' αυτή και την προοπτική της και επιπλέον «το προλεταριάτο είναι υποχρεωμένο να υποστηρίζει εκείνα τα εθνικά κινήματα που τείνουν στην εξασθένιση, στο γκρέμισμα του ιμπεριαλισμού και όχι στη στερέωση και τη διατήρηση του» (ΣΤΑΛΙΝ). Ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν υποστήριξαν και ούτε πρέπει να υποστηρίζουν τέτοια εθνικά-εθνικιστικά κινήματα που βρίσκονται ευθέως στην υπηρεσία της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του ξαναμοιράσματος των σφαιρών επιρροής των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και της εμπρηστικής-φιλοπόλεμης πολιτικής τους που απειλεί κάθε ώρα και στιγμή - όπως συνέβηκε και συμβαίνει τώρα στη Γιουγκοσλαβία - μ' ανάφλεξη όλες τις Βαλκανικές χώρες, μαζί και τη χώρα μας.

Αυτές τις μέρες οι λαοί των Βαλκανίων ζουν και παρακολουθούν μ' αγωνία την όξυνση της κατάστασης σ' ολόκληρη γενικά την περιοχή εξαιτίας του έντονου ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ειδικά την τεταμένη, εκρηκτική και κρίσιμη κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο εξαιτίας των επικίνδυνων τυχοδιωκτικών προσπαθειών απόσχισης του. Η κρισιμότητα της κατάστασης και ο μεγάλος κίνδυνος για ανάφλεξη και αλληλοσφαγή των Βαλκανικών λαών επιβάλλουν:

- Δυνάμωμα της πάλης των λαών κατά των επεμβάσεων των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια και ξεσκέπασμα των σχεδίων τους (πρώτα και κύρια ΕΠΑ-Γερμανίας, Ρωσίας, Γαλλίας, Βρετανίας, κλπ.).

- Πάλη και ξεσκέπασμα της πολιτικής της υποτέλειας των κυρίαρχων αντιδραστικών αστικών τάξεων των Βαλκανικών χωρών απέναντι στους ιμπεριαλιστές - κύριων στηριγμάτων του ιμπεριαλισμού σε κάθε χώρα.

- Αναγνώριση των σημερινών συνόρων, γιατί κάθε αλλαγή τους εντάσσεται στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και εξυπηρετεί τη στρατηγική τους για αναδιανομή των σφαιρών επιρροής - οδηγεί στην αλληλοσφαγή των λαών προς όφελος των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

- Υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των μειονοτήτων σε κάθε χώρα, καταδίκη της πολιτικής των διακρίσεων και της καταπίεσης σε βάρος τους και συνάμα ξεσκέπασμα των αντιδραστικών εθνικιστικών συνθημάτων και εκείνου της «αυτοδιάθεσης» που πλασάρουν οι ιμπεριαλιστές για εξαπάτηση των λαών, διχάζοντας τους και οδηγώντας τους στο σφαγείο» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 34/1-15 Μάρτη 1998).

Απ' όσα ελάχιστα εκτέθηκαν παραπάνω είναι ολοφάνερο πόσο κρίσιμη είναι αυτή τη στιγμή και στο άμεσο μέλλον η κατάσταση στα Βαλκάνια για το ξέσπασμα ενός πολέμου και την αλληλοσφαγή των λαών της περιοχής προς όφελος των συμφερόντων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ΕΠΑ-ΕΕ-Ρωσία).

Αν η πρώην ενιαία Γιουγκοσλαβία βρέθηκε πρώτη στο «μάτι του κυκλώνα» του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών και διαλύθηκε, ενώ απειλείται άμεσα με διάλυση και η νέα Γιουγκοσλαβία, η Ελλάδα έρχεται δεύτερη στη σειρά. Η χώρα μας, εκτός των προερχόμενων απ' την κατάσταση στα Βαλκάνια κινδύνων (πολέμου, κλπ.), απειλείται επιπλέον άμεσα εξαιτίας της γεωπολιτικο-στρατηγικής θέσης της στη Μεσόγειο - πεδίο οξύτατου ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών δυνάμεων - μιας ζώνης του τριγώνου Καύκασος-Μεσόγειος-Περσικός Κόλπος που συνδέεται και έχει προεκτάσεις με τους αγωγούς πετρελαίων Καυκάσου-Μέσης Ανατολής και επομένως συγκεντρώνει μόνιμα την προσοχή των ιμπεριαλιστών, κατά δεύτερο απειλείται από την επεκτατική πολιτική των φασιστών στρατοκρατών της Άγκυρας και τρίτο βρίσκεται μ' ανοιχτά μια σειρά εθνικά θέματα που οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές θέλουν να «κλείσουν» το δυνατό συντομότερο προς όφελος τους και σε βάρος της Ελλάδας.

Ο κίνδυνος για τη χώρα μας αυτή τη στιγμή και στο άμεσο μέλλον είναι πάρα πολύ μεγάλος - στα παλιά προβλήματα μπορεί να προστεθούν νέα (νησιά-Θράκη, κλπ.) - και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν η εργατική τάξη, οι αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις και γενικά ο λαός μας. Πρέπει επίσης να γνωρίζουν και να συνειδητοποιήσουν τον ξενόδουλο χαρακτήρα της υποταγμένης στους ιμπεριαλιστές ντόπιας κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης και των πολιτικών της εκφραστών και να μην έχουν καμιά εμπιστοσύνη και αυταπάτες για το ρόλο τους (υπονόμευση της ΛΔΣ Αλβανίας, αποστολή στρατιωτών στον Περσικό Κόλπο, επικρότηση διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, αποστολή και στάθμευση στρατευμάτων σε Αλβανία και Βοσνία, για να αναφέρουμε μόνο αυτά της δεκαετίας του '90). Η αστική τάξη, πέρα απ' τον ξενόδουλο χαρακτήρα που την κάνει μόνιμο στήριγμα, πιστό υπηρέτη και διεκπεραιωτή των σχεδίων των ιμπεριαλιστών αφεντικών της, είναι σοβινιστική-εθνικιστική και το χειρότερο: τυχοδιωκτική στην πολιτική της απέναντι στα γειτονικά κράτη, πλευρά που πρέπει να επισημανθεί και να προσεχθεί ιδιαίτερα στη σημερινή κρίσιμη περίοδο που περνάει η χώρα. Και τα δυο στο παρελθόν οδήγησαν τον τόπο σε καταστροφικές περιπέτειες, τις οποίες ο λαός μας πλήρωσε πολύ ακριβά.

Η υπόθεση Οτσαλάν που αναστάτωσε το λαό μας και προκάλεσε γενική κατακραυγή πρέπει να εξεταστεί και κριθεί σε συνδυασμό και με δεδομένη τη σημερινή ρευστότητα και κρισιμότητα της κατάστασης στα Βαλκάνια για ανάφλεξη της περιοχής και την πολύ χειρότερη για τη χώρα μας κατάσταση και τους μεγάλους κινδύνους που αυτή περικλείει. Δε υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει μαρξιστική προσέγγιση της υπόθεσης Οτσαλάν μεμονωμένα, έξω και πέρα απ' τη συγκεκριμένη σημερινή συνολική κατάσταση στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο γενικά, αλλά και επειδή είναι φανερό πως μια άμεση ΕΜΠΛΟΚΗ οποιασδήποτε Βαλκανικής χώρας επηρεάζει αναπόφευχτα αρνητικά, περιπλέκει ακόμα περισσότερο και οξύνει την ήδη τεταμένη, εκρηκτική και πολύ κρίσιμη υπάρχουσα κατάσταση στην περιοχή και επιπλέον εντάσσεται και εξυπηρετεί τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Ας σκεφθεί κανείς νοερά τι θα συνέβαινε αν ο Μιλόσεβιτς αυτή τη στιγμή, που διεξάγονται οι συνομιλίες μεταξύ Κοσοβάρων-Σέρβων στο Ραμπουγιέ και η Σερβία απειλείται καθημερινά με βομβαρδισμούς, καλούσε τον Οτσαλάν στο Βελιγράδι να του δώσει άσυλο. Θα ήταν ένας κοινός τυχοδιώκτης και προβοκάτορας για τη χώρα του και τα Βαλκάνια.

Αλλά, εκτός των κύριων και πρωταρχικών προβλημάτων της περιοχής Βαλκανίων-Μεσογείου, υπάρχει και ένας δεύτερος σπουδαίος λόγος για τον οποίο καμιά Βαλκανική χώρα δεν έπρεπε να εμπλακεί στην υπόθεση Οτσαλάν που αφορά το ίδιο το κουρδικό πρόβλημα και τον αγώνα του κουρδικού λαού. Μια άμεση ΕΜΠΛΟΚΗ μιας οποιοσδήποτε Βαλκανικής χώρας στην υπόθεση Οτσαλάν είναι επιζήμια και για το κουρδικό πρόβλημα, επειδή αυτή έχει ως αναπόφευχτη συνέπεια τη μετατροπή-υποβιβασμό του κουρδικού προβλήματος από διεθνές πρόβλημα, που στην πραγματικότητα είναι, σ' ένα πρόβλημα Τουρκίας-Ελλάδας ή Τουρκίας μ' οποιαδήποτε Βαλκανική χώρα. Ασφαλώς αυτό δεν αποκλείει την οποιαδήποτε βοήθεια προς τον αγωνιζόμενο κουρδικό λαό και την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση των Βαλκανικών λαών και του λαού μας προς τον αγώνα του κουρδικού και τουρκικού λαού ενάντια στο φασιστικό καταπιεστικό καθεστώς της Άγκυρας.

Με δεδομένη, λοιπόν, αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη και πολύ επικίνδυνη κατάσταση στην περιοχή, αλλά και τις αρνητικές επιπτώσεις για το ίδιο το κουρδικό πρόβλημα καμιά χώρα των Βαλκανίων δεν έπρεπε να εμπλακεί στην υπόθεση Οτσαλάν (Αλβανία, Νέα Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία) και πολύ περισσότερο η Ελλάδα. Και ακριβώς εδώ είναι το κρίσιμο σημείο μα και το πρώτο και καίριο, ζήτημα: εκείνο της άμεσης ΕΜΠΛΟΚΗΣ της χώρας στην υπόθεση Οτσαλάν, την μεγάλη ευθύνη της οποίας φέρνει εξολοκλήρου η κυβέρνηση Σημίτη.

Η άμεση ΕΜΠΛΟΚΗ της χώρας στην υπόθεση Οτσαλάν αποτελεί μια χωρίς προηγούμενο τυχοδιωκτική πολιτική της μεγαλοαστικής κυβέρνησης Σημίτη, πολιτική στάση που εκφράζει και δίνει το μέγεθος της τυχοδιωκτικής πολιτικής της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης (ας θυμηθούμε την Κύπρο με το φασιστικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου με εντολή των ΕΠΑ και ότι επακολούθησε, τις προκλήσεις στα σύνορα με την Αλβανία και τις δολοφονίες στρατιωτών της, κλπ., την προβοκάτσια του «τουρκοφάγου» εθνικιστή Δημάρχου Καλύμνου με την τοποθέτηση της ελληνικής σημαίας στα Ιμια τη στιγμή ακριβώς που ήταν γνωστά τα σχέδια προώθησης των ΕΠΑ, τις φασιστικές κραυγές «τανκς στην Αλβανία», «τανκς στα Σκόπια», κλπ., κλπ.).

Μ' αυτή την τυχοδιωκτική πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη συμπαρατάχθηκαν ουσιαστικά και όλα χωρίς εξαίρεση τα αστικά και ρεβιζιονιστικά-σοσιαλδημοκρατικά κόμματα απ' τη ΝΔ, ΔΗΚΚΙ, ΠΟΛ.ΑΝ. και τις διάφορες ανοιχτά φασιστικές Οργανώσεις ως τις σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες του ΣΥΝ και του «Κ»ΚΕ. ΚΓ αυτό επειδή: πρώτο, σκόπιμα αποσιώπησαν και αποσιωπούν, δεν έθεσαν και δεν θέτουν το πιο βασικό, το κυριότερο πρόβλημα τόσο για τα Βαλκάνια όσο και για την Ελλάδα, που είναι εκείνο της άμεσης ΕΜΠΛΟΚΗΣ της χώρας, τασσόμενα έμμεσα υπέρ της άμεσης ΕΜΠΛΟΚΗΣ (με το να υποστηρίζουν δειλά τη θέση ότι ήταν σωστό και δυνατό η Ελλάδα να εμπλακεί, δηλ. να δώσει αυτή τη στιγμή πολιτικό άσυλο στον Οτσαλάν), έχοντας δε στα χέρια τους τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης (=Παραπληροφόρησης) μετέθεσαν και μετατόπισαν το όλο ζήτημα σε κείνο της παράδοσης-κατάληξης του Οτσαλάν στα χέρια της στρατιωτικοφασιστικής διχτατορίας της Τουρκίας, δεύτερο, ανήγαγαν ένα δευτερεύουσας σημασίας ζήτημα εκείνο της παράδοσης-κατάληξης του Οτσαλάν στα χέρια των φασιστών σε πρώτο πρόβλημα της περιοχής των Βαλκανίων και της χώρας μας σε μια τέτοια πολύ κρίσιμη και επικίνδυνη περίοδο. Και για το δευτερεύουσας σημασίας αυτό ζήτημα, την παράδοση-κατάληξη του Οτσαλάν στα χέρια των φασιστών της Άγκυρας, την αποκλειστική ευθύνη φέρνει η μεγαλοαστική κυβέρνηση Σημίτη.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, σε σχέση με τον τυχοδιωκτισμό της ΕΜΠΛΟΚΗΣ, το γεγονός ότι άμεση ανάμιξη για την άφιξη του αρχηγού του ΡΚΚ Α. Οτσαλάν στην Ελλάδα, με βάση και τις δηλώσεις τους, είχαν οι αντιδραστικές σοβινιστικές-εθνικιστικές «τουρκοφάγες» δυνάμεις τύπου Ναξάκη («η δράση του, οι δεσμοί του με το «ΣΤΟΧΟ» είναι πασίγνωστοι «Νέα» 27.2.99), Καμένου, Μπαντουβά, κλπ., κλπ., αλλά και η διαβόητη ΕΥΠ που ελέγχεται απ' τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Πίσω απ' το δήθεν «ενδιαφέρον»(!) αυτών των δυνάμεων για το δράμα και τον αγώνα του κουρδικού λαού κρύβονται-βρίσκονται τα συμφέροντα και οι σοβινιστικές βλέψεις της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης απέναντι στην Τουρκία. Οι εθνικιστικές πολεμοκάπηλες και πατριδοκάπηλες δυνάμεις - που βρίσκονται στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστών - εκμεταλλεύονται τον αγώνα αυτού του δεινοπαθημένου λαού στην αντίθεση τους με τις κυρίαρχες αντιδραστικές τάξεις της Τουρκίας και σε βάρος τους. Η «αλληλεγγύη» της ντόπιας συνασπισμένης σοβινιστικής-εθνικιστικής «τουρκοφάγος» αντίδρασης, που υπάρχει σ' όλα τα κόμματα, προς το δίκαιο αγώνα του κουρδικού λαού δεν έχει καμιά σχέση με τον αγώνα αυτού του λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και την τουρκική καταπιεστική αντίδραση, για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση - απλά τον εκμεταλλεύονται προς όφελος της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης. Ας σημειώσουμε εδώ πως άλλο ζήτημα είναι η συμπαράσταση του λαού μας προς το δίκαιο αγώνα του κουρδικού λαού και εντελώς άλλο ζήτημα τα πρωταρχικά προβλήματα της περιοχής που αφορούν άμεσα όλες τις χώρες των Βαλκανίων και περισσότερο απ' όλες τη χώρα μας με τα επιπλέον εθνικά της προβλήματα στο χώρο τηε Μεσογείου και τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, σε συνδυασμό πάντα με την προώθηση των σχεδίων των ιμπεριαλιστών σ' αυτή την περιοχή.

Αν και δεν είναι του παρόντος, η εργατική τάξη και ο λαός μας πρέπει να γνωρίζουν, για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, ότι ο Οτσαλάν δεν είναι κομμουνιστής και ότι το ΡΚΚ είναι ένα εθνικιστικό κόμμα, μ' έντονο αντικομμουνισμό - αντικομμουνισμός που προκάλεσε και προκαλεί μεγάλη ζημιά στον αγώνα του κουρδικού λαού, διασπώντας τον, αλλά και στον αγώνα κούρδων-τούρκων ενάντια στη στρατιωτικο-φασιστική διχτατορία και τον ιμπεριαλισμό. Ετσι εξηγείται που και δω στην Ελλάδα το ΡΚΚ έχει σχέσεις-συμπάθειες απ' τους ανοιχτούς φασίστες της «Χρυσής Αυγής» ως τη ΝΔ, ΔΗΚΚΙ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΛ.ΑΝ και τις σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες του ΣΥΝ και του «Κ»ΚΕ. Ο Οτσαλάν δέσμιος και αιχμάλωτος αυτής της πολιτικής του κόμματος του «παγιδεύτηκε», έπεσε αφελές(;) θύμα των υποσχέσεων των ντόπιων αντιδραστικών εθνικιστικών «τουρκοφάγων» δυνάμεων, οι οποίες, ας επαναλάβουμε, είναι συνάμα και υπηρέτες των ιμπεριαλιστών. Πέρα απ' την αποδεδειγμένα λαθεμένη εκτίμηση του για τη στάση-ρόλο της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης (στην αντίθεση της με τις ΕΠΑ) έπρεπε ή να μείνει στην Ιταλία, έστω και στη φυλακή, ή να επιστρέψει στα βουνά του Κουρδιστάν, όπως θα έκανε κάθε αγωνιστής. Γιατί δεν έμεινε στην Ιταλία, γιατί ήρθε στην Ελλάδα; Είναι δυο μεγάλα «αναπάντητα»(;) προς το παρόν ερωτηματικά. Αυτά βέβαια δεν σημαίνουν άρνηση της αναγκαίας συμπαράστασης προς τον ίδιο και τον κουρδικό λαό εκ μέρους των κομμουνιστών και του λαού μας. Δεν είναι μόνο η ολωσδιόλου ανεύθυνη και ακραία τυχοδιωκτική πολιτική ΕΜΠΛΟΚΗΣ της χώρας της κυβέρνησης του Σημίτη και του συνόλου των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων με τη θέση τους για άσυλο στον Οτσαλάν, αλλά και επιπλέον και το ότι έχουν αναγάγει την υπόθεση Οτσαλάν σε πρώτο ζήτημα των Βαλκανίων και της χώρας, αποπροσανατολίζοντας σκόπιμα την εργατική τάξη και το λαό και απομακρύνοντας τον απ' την πάλη κατά των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών επεμβάσεων στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο, απ' την πάλη κατά της Ευρωπαΐκής Ενωσης, την πάλη κατά του ντόπιου καπιταλισμού, της ανεργίας, κλπ. - και μάλιστα τη στιγμή που η Βόρεια Ελλάδα έχει καταληφθεί απ' τα στρατεύματα και τα άρματα των αγγλο-αμερικάνων ιμπεριαλιστών.

Καθόλου τυχαίο, και σε συνδυασμό πάντα με τα παραπάνω, δεν είναι και η αποπροσανατολιστική εκστρατεία εκλογολογίας, μ' αφορμή την υπόθεση Οτσαλάν, με πρωτοστατούντες τους Κ. Καραμανλή, Δ. Τσοβόλα, Α. Σαμαρά, Α. Παπαρήγα, Κωνσταντόπουλο, κλπ. Ένα πρώτο σημείο, σε σχέση με την εκλογολογία, είναι ότι ποτέ οι κομμουνιστές δεν προσανατολίζουν-περιορίζουν την πάλη της εργατικής τάξης και του λαού στις εκλογές - όπως κάνουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα του ΣΥΝ και «Κ»ΚΕ, αποκορύφωμα του ρεφορμισμού τους - αλλά στην εξωκοινοβουλευτική πάλη κατά του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού και πολύ περισσότερο σήμερα όταν οι εργαζόμενοι δέχονται τις απανωτές σφοδρότατες επιθέσεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου (ΕΕ, κλπ.) και όταν οι Βαλκανικοί λαοί απειλούνται άμεσα μ' ανάφλεξη και αλληλοσφαγή μαζί και ο λαός μας. Στο κέντρο της πάλης της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων σ' αυτή την κρίσιμη περίοδο πρέπει να βρεθούν μόνιμα: η πάλη για την απόκρουση των επιθέσεων του κεφαλαίου (ντόπιου και ξένου), η πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, των επεμβάσεων των ιμπεριαλιστών σι: Βαλκάνια-Μεσόγειο και τον άμεσο κίνδυνο πολέμου αλλά και η ματαίωση των τυχοδιωκτισμών της αντιδραστικής αστικής τάξης. Και ένα δεύτερο και τελευταίο σημείο: αλήθεια ποια προβλήματα θα «λυθούν» για την εργατική τάξη και το λαό απ' τις εκλογές που ζητούν οι Κωνσταντόπουλος-Παπαρήγα; Απολύτως κανένα. Οσο για το ποια κυβέρνηση θα προκύψει απ' τις εκλογές και αυτό είναι πασίγνωστο: μια μεγαλοαστική κυβέρνηση της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ. Να γιατί οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του ΣΥΝ και του «Κ»ΚΕ με την εκλογολογία κατά πρώτο εξαπατούν και κοροϊδεύουν την εργατική τάξη και το λαό και κατά δεύτερο τον απομακρύνουν απ' το δρόμο της επαναστατικής ταξικής πάλης κατά του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, κατά της ΕΕ, κατά των επεμβάσεων των ιμπεριαλιστών και του κινδύνου του πολέμου στα Βαλκάνια. Στη σημερινή εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη περίοδο για τα Βαλκάνια και τη χώρα μας το πρόβλημα της τυχοδιωκτικής πολιτικής της ξενόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης και της υπονόμευσης-προδοσίας των εθνικών συμφερόντων της χώρας μας εκ' μέρους της είναι ένα απ' τα κύρια προβλήματα που πρέπει να προσέξουν οι κομμουνιστές και ο λαός σχετικά με την εξωτερική πολιτική των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων.

Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός μας διδάσκει ότι καθήκον των κομμουνιστών, του προλεταριάτου και όλου του λαού μας είναι να εντείνουν την πάλη τους κατά των στρατιωτικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στα Βαλκάνια και τον κίνδυνο του πολέμου καθώς και την πάλη ενάντια στην ντόπια αντιδραστική αστική τάξη, τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς της εκφραστές, ενάντια στις αντιδραστικές σοβινιστικές-εθνικιστικές πολεμοκάπηλες-πατριδοκάπηλες δυνάμεις, ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Να καλλιεργούν πνεύμα φιλίας, αλληλεγγύης και προλεταριακού διεθνισμού με τους γειτονικούς λαούς, υποστηρίζοντας στις σχέσεις της Ελλάδας με τα γειτονικά κράτη πολιτική φιλίας και καλής γειτονίας στη βάση των γνωστών αρχών της «ισοτιμίας, του σεβασμού της κρατικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας, της μη επέμβασης στις υποθέσεις των άλλων».

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 56 15-28 Φλεβάρη 1999