Η ΝΕΑ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΗ «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ»

Η ΝΕΑ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΗ «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ»

3 χρόνια ρεβιζιονιστικής και διασπαστικής «δράσης»

Για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας αλλά προπαντός για την υπεράσπιση του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού και την ΕΝΟΤΗΤΑ των κομμουνιστών

Στο φύλλο 61 της νέας οπορτουνιστικής «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ» (Δεκέμβριος 1999) δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο «3 χρόνια νέας πολιτικής ζωής και δράσης ΚΚΕ(1918)», στο οποίο επιχειρείται να αποσιωπηθεί-συγκαλυφθεί: πρώτο, ο διασπαστικός ρόλος αυτής της ρεβιζιονιστικής ομάδας, δεύτερο, οι ρεβιζιονιστικές απόψεις της (συνονθύλευμα χρουστσοφικών, σοσιαλδημοκρατικών και της νέας παραλλαγής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού a la Martens), αλλά και τρίτο, επιχειρείται αδίστακτη διαστρέβλωση των σχέσεων της «ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» και της «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ» της πρώτης περιόδου.

Στο άρθρο θα ταίριαζε αντί του παραπάνω τίτλου: «3 χρόνια νέας ρεβιζιονιστικής διασπαστικής πολιτικής ζωής και δράσης».

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά και ας παρουσιάσουμε όσο γίνεται πιο σύντομα τι σχέσεις μεταξύ του πολιτικού υπεύθυνου της τότε «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ» και της «ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ»-«ΚΙΝΗΣΗΣ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ».

Ο μετέπειτα πολιτικός υπεύθυνος της «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ», όντας μέλος του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, ήρθε σε επαφή με την «ΚΙΝΗΣΗ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ»-«ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ», λέγοντας ότι συμφωνεί με την επαναστατική της γραμμή, και πρότεινε σε μέλη του Γραφείου ότι θα ήταν διατεθειμένος να αναλάβει ως πολιτικός υπεύθυνος μιας νέας εφημερίδας που θα την εκδίδει η «ΚΙΝΗΣΗ» χωρίς αυτή να φαίνεται και η οποία θα κινείται στην ίδια επαναστατική πολιτική κατεύθυνση με τη «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ», αλλά η κριτική της στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό θα είναι περισσότερο προσεκτική και όχι εντελώς ανοιχτή για να διαδίδεται ευκολότερα στα μέλη του «Κ»ΚΕ. Στις συζητήσεις που έγιναν αποφασίστηκε να εκδοθεί μια εφημερίδα ως το 15ο Συνέδριο του «Κ»ΚΕ και ύστερα να κλείσει και όλοι οι σύντροφοι που θα έχουν συσπειρωθεί γύρω από τις δυο εφημερίδες να ενωθούν σε μια Οργάνωση και να εκδοθεί νέα εφημερίδα που θα αντικαθιστούσε τη «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» και τη «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ». Τα σχετικά ζητήματα συζητήθηκαν 3 φορές με τους συντρόφους της «ΚΙΝΗΣΗΣ» και αργότερα 4 φορές στη Συντακτική Επιτροπή της «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ».

Έτσι η «ΚΙΝΗΣΗ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ» αποφάσισε να εκδοθεί μια τέτοια εφημερίδα και να πλαισιωθεί από συντρόφους της, μεταξύ των οποίων και ο τότε εκδότης της. Η πρόταση ως τίτλου της νέας εφημερίδας «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ» ήταν του πολιτικού υπεύθυνου και παρόλο που οι σύντροφοι της «ΚΙΝΗΣΗΣ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ» είχαν διαφορετική γνώμη, επειδή ο τίτλος είναι αντικομμουνιστικός (κατά τα γνωστά των αστών ιδεολόγων «μετακομμουνισμός», κλπ.), δέχτηκαν την πρόταση για να προχωρήσει η δουλειά. Εκ των υστέρων πρέπει να πούμε ότι ο πολιτικός υπεύθυνος επέλεξε τότε αυτόν τον αντικομμουνιστικό τίτλο εντελώς συνειδητά – τίτλος που αρνείται ευθέως την επαναστατική κομμουνιστική-σοβιετική προοπτική.

Όμως ο πολιτικός πλέον υπεύθυνος της τότε «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ»(Νο1, Νοέμβρης 1994), που συνέχιζε να είναι μέλος του «Κ»ΚΕ, δεν είχε κατά νου, όπως έδειξαν τα πράγματα, να συμπαραταχθεί με το επαναστατικό κίνημα αλλά να το σύρει σε ρεβιζιονιστικό αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό δρόμο. Ασφαλώς πολλοί σύντροφοι είχαν διαπιστώσει τις αντισταλινικές με τη μορφή της «λαθολογίας» αλλά και τις αντιζαχαριαδικές του απόψεις, «ήλπιζαν» όμως πως θα τις «ξεπερνούσε»(!).

Η «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ» και σε κείνη την περίοδο από πλευράς πολιτικής γραμμής εμφάνιζε σωρεία ρεβιζιονιστικών θέσεων στις στήλες της μ’ αποτέλεσμα πολλοί σύντροφοι να ασκούν κριτική τόσο στη «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ» όσο και στην «ΚΙΝΗΣΗ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ», τονίζοντας τις ευθύνες και επιστήνοντας την προσοχή τους για την ενδεχόμενη και σε κάποιο βαθμό διαφαινόμενη διασπαστική πορεία του πολιτικού υπεύθυνου. Ένας απ’ τους τελευταίους συντρόφους που πλαισίωσε τη «Μ.Ε.», ο εξαίρετος σύντροφος μας, μακαρίτης πια, Γιάννης Γκόγκος, όταν ρωτήθηκε για το περιεχόμενο της πολιτικής γραμμής της «Μ.Ε.» είχε πει χαρακτηριστικά: «διαφέρει πολύ λίγο απ’ το «Ριζοσπάστη», είναι πολύ κοντά στο «Ριζοσπάστη» » - άποψη που συμμερίζονταν η πλειοψηφία των συντρόφων και οπαδών των δύο εφημερίδων.

Δεν ήταν όμως μόνο οι ρεβιζιονιστικές θέσεις που παρουσιάζονταν στις σελίδες της αλλά και το πρόβλημα της διπροσωπίας του πολιτικού της υπεύθυνου, πράγμα που είχε διαπιστωθεί από πολλούς συντρόφους. Όσο πλησίαζε ο καιρός προς το 15ο Συνέδριο του «Κ»ΚΕ άρχισαν να εκδηλώνονται δειλά-δειλά αλλά σταθερά οι διασπαστικές ενέργειες του, η αθέτηση και παραβίασητων συμφωνηθέντων για κλείσιμο των δύο εφημερίδων, πράγμα που υποχρέωσε το τότε Γραφείο της «ΚΙΝΗΣΗΣ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ» να τοποθετηθεί με γραπτό κείμενο του (16 Μάη 1996) και στη συνέχεια να θέσει ανοιχτά πλέον το θέμα για συζήτηση σε συνάντηση της Συντακτικής Επιτροπής της «Μ.Ε.», στην οποία ο πολιτικός της υπεύθυνος δήλωσε ότι δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά μόνο η έκδοση της «Μ.Ε.» και με το χαρακτηριστικό για μικροαστούς θράσος ρώτησε αν η «ΚΙΝΗΣΗ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ» θα συνεχίσει να εκδίδει την τη «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ»: δηλαδή, μ’ άλλα λόγια, αν θα συνεχίσει και μετά τη λήξη της μεταξύ τους συμφωνίας να υπηρετεί τις ρεβιζιονιστικές του απόψεις και «εγκρίνει» τις διασπαστικές του ενέργειες και μάλιστα αν θα εξακολουθήσει να πληρώνει γι’ αυτές(!), θεωρώντας προφανώς την «ΚΙΝΗΣΗ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ» «Ταμείο Φιλόπτωχων οπορτουνιστών»(!) και τους συντρόφους μέλη της δουλοπάροικους(!) του (ας παρθεί υπόψη ότι για την έκδοση της «Μ.Ε.» το κοινό ταμείο πλήρωσε μόνο το τυπογραφείο, τα υπόλοιπα έξοδα γύρω στα 2.000.000 τα χρωστά ακόμα στους συντρόφους που δούλεψαν για την έκδοση).

Ήδη από καιρό νωρίτερα βρισκόταν σε μόνιμη επαφή με τον ομοϊδεάτη του αντιζαχαριαδικό οπορτουνιστή εκδότη του περιοδικού «ΣΤΑΛΙΝ», παρόλο που γνώριζε, ότι αυτός είχε επιχειρήσει να μετατρέψει την «ΚΙΝΗΣΗ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ» σε εκλογικό δεκανίκι της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, είχε διασπάσει την Επιτροπή «ΣΤΑΛΙΝ» και το χειρότερο υπεράσπιζε τους αισχρούς λασπολόγους του Ν. Ζαχαριάδη – που διέδιδαν ότι ο Ζαχαριάδης είχε «προσχωρήσει»(!) στους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές και έκανε «ελεύθερος βόλτες στη Μόσχα»(!), τη στιγμή που αυτός αργοπέθαινε στο Σουργκούτ της Σιβηρίας – ηγετικά στελέχη της διαβόητης «Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής» (ΠΚΕ-Ρουμανία) Πολύδωρο Δανιηλίδη – Γαβρίλο Παπαδοπουλο – Βάσκο Πασχάλη, κλπ. –που ήταν «πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού» (ΣΟΦΙΑΝΟΣ, Γράμμα 6.1.1968).

Τελικά μετά από συνεχείς προστριβές αφού οριστικά «διαπίστωσε» ότι δε γίνεται διαφορετικά, προσαρμοζόμενος αλλά χωρίς να παραιτηθεί απ’ τις διασπαστικές επιδιώξεις και ρεβιζιονιστικές θέσεις, ήρθε με «νταούλια και βιολιά» στη συνέλευση της 25.7.1996 των συντρόφων της «ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» και της «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ», στην οποία αποφασίστηκε ομόφωνα: 1. να κλείσουν οι δύο εφημερίδες, 2. να βγει κοινή ανακοίνωση (που τελικά δε βγήκε εξαιτίας της μετέπειτα άρνησης του), 3. να συγκροτηθεί Οργάνωση με την επωνυμία «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55», και 4. να εκδοθεί η «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» στη θέση των δύο εφημερίδων (υπάρχουν τα πρακτικά της συζήτησης και των Αποφάσεων σ’ αυτή τη Συνέλευση στο Γραφείο).

ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ: Τελικά έκλεισαν οι δύο εφημερίδες και με χίλια-δυο προβλήματα προχωρούσαν τα πράγματα προς την έκδοση της «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗΣ» όταν έθεσε δύο νέα ζητήματα: να απορριφθεί ο όρος «σταλινισμός» και να μην υπάρχει στην προμετωπίδα της εφημερίδας το «στο δρόμο του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού». Παρόλο που αυτά είχαν γίνει αποδεκτά από όλους τους συντρόφους (συνέλευση 25.9.1996), στο τέλος μιας συνεδρίασης της «Πολιτικής Επιτροπής» αρχές Οχτώβρη 1996 με το γνωστό πρωτοφανές θράσος μικροαστού οπορτουνιστή επιστρέφει-δίνει το σχέδιο, σβήνοντας, εν αγνοία όλων των συντρόφων και καταπατώντας την απόφαση τους, το «στο δρόμο του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού». Έτσι στην αμέσως επόμενη Συνεδρίαση τέθηκαν για συζήτηση τα θέματα «σταλινισμός», «Στάλιν-Ζαχαριάδη», «στο δρόμο του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού».

Σ’ αυτή τη συζήτηση προσπάθησε ανεπιτυχώς να «τεκμηριώσει»(!) την απόρριψη της επιστημονικής έννοιας «ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ» με τα εξής «σπουδαία»(!) αλλά και πολύ χαρακτηριστικά, αποκαλυπτικά δηλ. χρουστσοφικά «επιχειρήματα»: πρώτο, τον όρο τον χρησιμοποιεί η αντίδραση, δεύτερο, θυμίζει «προσωπολατρεία», τρίτο, θυμίζει το «δικτατορικό χαρακτήρα του μεγάλου ηγέτη». Στην ίδια συνεδρίαση μαζί με το Σ.Μ. υποστήριξε την άποψη ότι το «ζήτημα Στάλιν» είναι «ζήτημα τακτικής» και όχι αρχών!!!

Μετά από πολύωρη και εξαντλητική συζήτηση και τα τρία ζητήματα τέθηκαν σε ψηφοφορία και έγιναν αποδεκτά από την πλειοψηφία των παρόντων μελών της «Πολιτικής Επιτροπής»(7 προς 2). Εκνευρισμένος για το αποτέλεσμα δηλώνει: «εσείς θέλετε να μας γυρίσετε στην εποχή του πατερούλη, εγώ δεν αναλαμβάνω ευθύνες για τα λάθη του Στάλιν και του Ζαχαριάδη», αρπάζει την τσάντα του και αποχωρεί.

Αργότερα σε συνεργασία με νέο εκδότη, τον οπορτουνιστή και υπερασπιστή των λασπολόγων (Π. Δανιηλίδη, κλπ.) του Ν. Ζαχαριάδη εκδότη του περιοδικού «ΣΤΑΛΙΝ», με τον οποίο ήδη από καιρό ενεργούσαν διασπαστικά και συνεργάζονταν, εκδίδει τη νέα οπορτουνιστική «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ» (Νοέμβρης 1996), συνεργασία που δεν κράτησε, ως τη διάσπαση τους, ούτε καν χρόνο. Μετά και την εντελώς ανοιχτή διασπαστική ενέργεια της επανέκδοσης της «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ» - σε πλήρη αντίθεση με την Απόφαση της Συνέλευσης της 25.7.1996 – έρχεται τώρα μετά 3 χρόνια να ισχυριστεί ότι με την οπορτουνιστική σοσιαλδημοκρατική-ρεβιζιονιστική του «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της 20.11.1996 υλοποιήθηκε η ιστορική απόφαση της μικτής γενικής Συνέλευσης φίλων και οπαδών των εφημερίδων «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ» και «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ»» («Μετ. Εποχή», Νο 61, Δεκέμβριος 1999). Εδώ η οπορτουνιστική παροιμιώδης χρουστσοφική ψευδολογία, ανταποκρινόμενη πάντα στις ρεβιζιονιστικές απόψεις, δε γνωρίζει όρια.

Και είναι σοσιαλδημοκρατική-χρουστσοφική η «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» («Μ.Ε.», Νο 25, Δεκέμβριος 1996) επειδή σ’ αυτή γίνεται λόγος για «κομμουνισμό» και μια κοινωνία «πανανθρώπινης ευτυχίας χωρίς τέλος» που θα φέρει τάχα μόνο η «επαναστατική βία» ή «η κομμουνιστική επανάσταση» χωρίς να ακολουθήσει η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και να εγκαθιδρυθεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου. Ας σημειώσουμε ακόμα ότι και το ζήτημα της επαναστατικής βίας (αποφεύγεται σκόπιμα η ταύτιση της με τον ένοπλο αγώνα) προσεγγίζεται από αντιμαρξιστική ιδεαλιστική σκοπιά, δηλ. από μια ηθικολογική και αστική νομικίστικη σκοπιά. Επίσης η «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» είναι σοσιαλδημοκρατική-χρουστσοφική επειδή περιορίζει το «μαρξισμό-λενινισμό» (δε μιλά για «σταλινισμό» επειδή τον απορρίπτει), σε σχέση με τα ζητήματα της κομμουνιστικής επανάστασης μόνο στην «επαναστατική βία». Όμως ο μαρξισμός-λενινισμός, σε σχέση μ’ αυτό το ζήτημα, δεν είναι μόνο η «επαναστατική βία», όπως ισχυρίζονται οι δεξιοί οπορτουνιστές της «Μ.Ε.», αλλά: επαναστατική βία (=ένοπλος αγώνας) – συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής – Διχτατορία του Προλεταριάτου σ’ άρρηκτη διαλεχτική ενότητα.

Απ’ τα παραπάνω γίνεται φανερός ο ρόλος και οι επιδιώξεις του: Αφού «θυμήθηκε»(!) το επαναστατικό κίνημα στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν τα πάντα είχαν καταρρεύσει, και υπηρέτησε δεκαετίες ολόκληρες το χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικό ρεβιζιονισμό απ’ τις γραμμές του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, πλησίασε την «ΚΙΝΗΣΗ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ» όχι για να δράσει στην κατεύθυνση της παραπέρα συσπείρωσης των κομμουνιστών αλά – υποκρινόμενος και προσποιούμενος πως συμφωνούσε με την επαναστατική γραμμή – για να τη σύρει σε αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό δρόμο και αν αυτό αποτύχει, όπως απέτυχε, να τη διασπάσει, ενεργώντας και εφαρμόζοντας με συνέπεια, σε βάρος των επαναστατικών σταλινικών-ζαχαριαδικών δυνάμεων, τη γνωστή διασπαστική τακτική των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ και του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Και αυτό ακριβώς έπραξε. Μάλιστα άθελα του εκ των υστέρων πάνω στη σύγχυση του αυτοαποκαλύπτεται, ομολογώντας ότι δε συμφωνούσε ευθύς εξαρχής και ποτέ με την επαναστατική πολιτική σταλινική-ζαχαριαδική γραμμή της «ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ». Σ’ ένα άθλιο αλλά και πολύ αποκαλυπτικό λιβελογράφημα που προοριζόταν «Για την σύσκεψη της 23.10.1996», στην οποία δεν εμφανίστηκε και χρησιμοποίησε «ταχυδρόμο» για τη διάδοση του γράφει αναφερόμενος στη «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» και στο σύνθημα «στο δρόμο του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού»: «το σύνθημα αυτό είναι «σήμα κατατεθέν» της Φ.τ.Α. και αναγραφόμενο στη μετόπη της καινούργιας εφημερίδας, παραπέμπει συνειρμικά στη Φ.τ.Α. και στην πολιτική της γραμμή. Πολιτική γραμμή η οποία δε με εκφράζει. Αν με εξέφραζε, θα έγραφα σ’ αυτή και δε θα υπήρχε λόγος να βγει η Μ.Ε.»!!! (σελ.2), αποδεικνύοντας ότι είναι ολωσδιόλου πολιτικά αναξιόπιστος.

Αφού, λοιπόν, ολοκλήρωσε το «έργο» της διάσπασης προς όφελος των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, δημιουργώντας μια επιπλέον νέα οπορτουνιστική ρεβιζιονιστική ομάδα, που καθοδηγείται απ’ τη γνωστή παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού της αντισταλινικής «λαθολογίας» a la Martens, τώρα, ο πρωταθλητής και χρυσός Ολυμπιονίκης ων διασπάσεων (δύο ούτε καν σε διάστημα ενός χρόνου), μιλάει για «ΕΝΟΤΗΤΑ» και μάλιστα στην προμετωπίδα της οπορτουνιστικής του εφημερίδας γράφει: «απαιτείστε από τις ηγεσίες των εξωκοινοβουλευτικών κομμουνιστικών κομμάτων μικτή πανελλαδική γενική συνέλευση με στόχο την ενότητα»!!! Αυτή και αν δεν είναι πολιτική «σοβαρότητα»(!) – πολιτική «σοβαρότητα» που πάει χέρι-χέρι με την πολιτική αναξιοπιστία και τον οπορτουνισμό του.

Να ποιο ήταν και είναι το «ενδιαφέρον» του για το επαναστατικό κίνημα και την «ΕΝΟΤΗΤΑ» των κομμουνιστών: να προσθέσει και μια ακόμα οπορτουνιστική «αντιχρουστσοφική» Ομάδα δίπλα σε τόσες άλλες που υπάρχουν, λες κι όσες υπήρχαν δεν ήταν αρκετές («Λαϊκός Δρόμος», «Προλ. Σημαία», «Νέα Ανατολή», «Αριστερά», «Περιοδικό Στάλιν», «Μέτ. Εποχή», και δύο χωρίς εφημερίδες ΕΚΚΕ και «Αρ. Πολιτική», αφήνοντας έξω το τροτσκίζον «ΠΡΙΝ» και τις τροτσκιστικές Οργανώσεις). Το «ενδιαφέρον» του, λοιπόν, συνίσταται: στην παραπέρα διάσπαση των κομμουνιστών και τη διατήρηση του κατακερματισμού τους.

Πρέπει εδώ να υπενθυμίσουμε μα κυρίως να υπογραμμιστεί ότι τη διάσπαση της μεγάλης μάζας των επαναστατών κομμουνιστών σταλινικών-ζαχαριαδικών την προκάλεσαν απ’ τα μέσα οι προδότες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές με όργανο τους την «αντιχρουστσοφική» Ομάδα της ΠΚΕ (Π. Δανιηλίδης-Γ. Παπαδόπουλος,κλπ. Ρουμανία) – «πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού» (ΣΟΦΙΑΝΟΣ, Γράμμα 6.1.1968) – αλλά και άλλους, που μετά τη μεταπολίτευση (ΟΜΛΕ-Δανιηλίδη-Χοτζέα-Ιορδανίδη) βγήκαν με τη σημαία της αντισταλινικής «λαθολογίας», τον αντιζαχαριαδισμό και τις χρουστσοφικές συκοφαντικές επινοήσεις («προσωπολατρία», «ανώμαλη εσωκομματική ζωή», κλπ.).

ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ. Πέρα από το συνειδητό διασπαστικό ρόλο προς όφελος των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών ας περάσουμε σύντομα στον ιδεολογικό-πολιτικό προσανατολισμό αυτής της οπορτουνιστικής ομάδας. Η ομάδα της «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ» είναι μια ρεβιζιονιστική ομάδα επειδή:

Πρώτο, δεν καθοδηγείται απ’ το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό, αλλά από τη νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού της αντισταλινικής «λαθολογίας», που στον ευρωπαϊκό χώρο εκπροσωπείται από το βέλγο τροτσκίζοντα ρεβιζιονιστή Ludo Martens, τις αντισταλινικές απόψεις του οποίου υπερασπίζει και προπαγανδίζει απ’ τις στήλες της η «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ» (Νο 35, Οχτώβριος 1997, κλπ.) – γνωστός τρόφιμος της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ και του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και «επιφανής επαναστάτης» για τη «Μ.Ε.» (Νο 33, Αύγουστος 1997). Η ομάδα αυτή όχι μόνο απορρίπτει τον επιστημονικό όρο «σταλινισμός» ως παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού απ’ τον ΣΤΑΛΙΝ αλλά, ξεπερνώντας και τους χρουστσοφικούς της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, τον χαρακτηρίζει «αντεπαναστατικό» («ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ! ΔΙΑΛΕΞΤΕ: ή ΕΝΟΤΗΤΑ ή ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ», σελ. 2, Απρίλης 1998).

Στο ίδιο κείμενο προτείνεται «ενότητα» στη βάση απόρριψης της «λίστας των κλασσικών» δηλ. στη βάση της απόρριψης του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού και ακόμα πως «δεν έχει άμεση πραχτική αξία για μας η λίστα των κλασσικών»(!) (σελ.3) – κάτι που δεν τόλμησαν ποτέ να προπαγανδίσουν ανοιχτά οι εκάστοτε σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες του «Κ»ΚΕ ούτε η σημερινή των Φλωράκη-Παπαρήγα.

Επίσης, σύμφωνα με το παραπάνω κείμενο, στα έργα των κλασσικών οι κομμουνιστές πρέπει «να διαβάζουν ιστορία»(!) (σελ.3) δηλ. αυτά είναι, μ’ άλλα λόγια, «ξεπερασμένα» και«απαρχαιωμένα» - άριστη αντιγραφή-προπαγάνδιση των πασίγνωστων θέσεων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας των δεκαετιών ‘50-60. Σ’ αντίθεση μ’ αυτή τη σοσιαλδημοκρατικήάποψη της νέας «Μ.Ε.» ο Λένιν διδάσκει τους κομμουνιστές να μελετούν το έργο των κλασσικών γιατί σ’ αυτό, όπως σημείωνε για το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», εκτίθεται «με μεγαλοφυή σαφήνεια και ακρίβεια η νέα κοσμοθεωρία: ο συνεπής υλισμός που αγκαλιάζει και την περιοχή της κοινωνικής ζωής, η διαλεχτική σαν η πιο ολόπλευρη και η πιο βαθιά διδασκαλία της εξέλιξης, η θεωρία της ταξικής πάλης και ο κοσμοϊστορικός επαναστατικός ρόλος του προλεταριάτου, του δημιουργού της νέας κοινωνίας, της κομμουνιστικής κοινωνίας» (ΛΕΝΙΝ).

Δεύτερο, στο σπουδαιότερο ζήτημα του κομμουνιστικού κινήματος, εκείνο του σοσιαλισμού-κομμουνισμού έχει μια αντιμαρξιστική αστικορεβιζιονιστική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία στο σοσιαλισμό πρέπει να διατηρηθούν οι εκμεταλλεύτριες και ανταγωνιστικές τάξεις ή όπως γράφει ο δάσκαλος τους L.Martens επιτιθέμενος κατηγορώντας τον Στάλιν: επειδή «δεν έφτασε στη διατύπωση μιας συνεκτικής θεωρίας για τη διατήρηση των τάξεων και των ταξικών αγώνων στη σοσιαλιστική κοινωνία» (L.Martens: «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν», σελ. 382, Αθήνα 1997). Η αστικο-ρεβιζιονιστική αυτή αντίληψη του σοσιαλισμού της διατήρησης των εκμεταλλευτριών και ανταγωνιστικών τάξεων στο σοσιαλισμό σημαίνει πρώτο, άρνηση της διχτατορίας του προλεταριάτου, δεύτερο, άρνηση του τελικού σκοπού του επαναστατικού κινήματος: της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας, και τρίτο, διατήρηση-διαιώνιση του καπιταλισμού.

Στη δε σοσιαλδημοκρατική-χρουστσοφική «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ»(«Μ.Ε.», Νο25, Δεκέμβριος 1996) γίνεται λόγος για «κομμουνισμό»(;) και για «ανατολή…πανανθρώπινης ευτυχίας χωρίς τέλος»δηλ. «ανατολή» μιας κοινωνίας «σοσιαλιστικής» χωρίς Δικτατορία του Προλεταριάτου – μια σαφέστατα αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική-χρουστσοφική αντίληψη και σε πλήρη και κραυγαλέααντίθεση με τον Μαρξ (και τους Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν), για τον οποίο ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ είναι η «ταξική διχτατορία του προλεταριάτου σαν το αναπόφευκτο μεταβατικό στάδιο για τη κατάργηση των ταξικών διαφορών γενικά, για την κατάργηση όλων των κοινωνικών σχέσεων που αντιστοιχούν στις παραγωγικές αυτές σχέσεις, για την ανατροπή όλων των ιδεών που απορρέουν από τις κοινωνικές αυτές σχέσεις» (ΜΑΡΞ).

Τρίτο, στο ζήτημα της επανάστασης παρόλο που κάνουν λόγο για «βίαιη επανάσταση»(πέρα απ’ τη μαρξιστική ηθικολογική προσέγγιση του ζητήματος αποφεύγουν και τη έννοια «ένοπλος αγώνας») στη «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» δε γίνεται καθόλου λόγος για τη συντριβή-τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής – «το πιο σπουδαίο και το πιο βασικό στη διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος» (ΛΕΝΙΝ) – που σημαίνει πρώτο, ότι το «πέρασμα» στο σοσιαλισμό θα γίνει, κατ’ αυτούς, με τη «βοήθεια»(!) του αστικού κράτους και δεύτερο, σημαίνει συνάμα άρνηση της διχτατορίας του προλεταριάτου – καραμπινάτος χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός. Στην ίδια «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» πουθενά δε γίνεται λόγος για Διχτατορία του Προλεταριάτου (ο ευρωκομμουνιστκός ρεβιζιονισμός στο μεγαλείο του). Τέλος «μαρξισμός-λενινισμός» πέρα απ’ τα άλλα, σε σχέση με την κομμουνιστική επανάσταση, δεν είναι μόνο «επαναστατική βία» αλλά σε διαλεκτική ενότητα:επαναστατική βία(=ένοπλη πάλη)-συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής-Διχτατορία του Προλεταριάτου. Σ’ αντίθεση μ’ αυτές τις ρεβιζιονιστικές απόψεις ο Στάλιν υπογραμμίζει ότι «ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευκτος» και ότι «η διχτατορία του προλεταριάτου… μπορεί να γεννηθεί μονάχα σαν αποτέλεσμα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, του αστικού στρατού, του αστικού υπαλληλικού μηχανισμού, της αστικής αστυνομίας» (ΣΤΑΛΙΝ).

Τέταρτο, στο ζήτημα του επαναστατικού κόμματος, αρνούνται το κόμμα νέου τύπου, υποστηρίζοντας την άποψη του Martens ότι ο Στάλιν «δε μπόρεσε να διατυπώσει μια θεωρία για την πάλη ανάμεσα στις δύο γραμμές μέσα στο κόμμα» (σελ. 383), πράγμα που σημαίνει αποδοχή ύπαρξης δύο φραξιών και επομένως άρνηση του λενινιστικού-σταλινικού κόμματος νέου τύπου. Επιπλέον στη «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» πουθενά δε γίνεται λόγος για τη βασική Αρχή λειτουργίας του Κομμουνιστικού Κόμματος, την Αρχή του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», αλλά για «διασφάλιση εσωκομματικής δημοκρατίας», «ελεύθερο δημοκρατικό διάλογο», «δημοκρατικό πρόσωπο του κόμματος», κλπ. – απόψεις που οδηγούν σ’ άρνηση του λενινιστικού-σταλινικού κόμματος νέου τύπου – για να καταλήξει στον «αυταρχισμό»(!), κλπ., λες και τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα ήταν καταπιεστικά. Επίσης αντί να γίνεται λόγος για υποδειγματικούς κομμουνιστές επαναστάτες προπαγανδίζονται οι αστικές αντιλήψεις περί «υποδειγματικού επαγγελματία», «υποδειγματικού πολίτη», κλπ.

Πέμπτο, στο ζήτημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση υποστηρίζουν την άποψη ότι αυτή άρχισε επί Γκορμπατσόφ ή όπως γράφει ο L.Martens, στο 28ο Συνέδριο τον Ιούλη του 1990 «επιβεβαιώνεται σαφώς η ρήξη με το σοσιαλισμό και το πέρασμα στην καπιταλιστική οικονομία» (σελ. 17) – η γνωστή θέση του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ. Γι’ αυτό και η «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» θεωρεί ότι «η «ΠΕΡΑΣΤΡΟΙΚΑ» υπήρξε η τελευταία πράξη της αντεπαναστατικής διαδικασίας και της ολοκλήρωσης της σοσιαλιστικής ήττας» («Μ.Ε.», Νο 25, Δεκέμβρης 1996). Επιπλέον δε μιλούν καν για ανατροπή διχτατορίας του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν – αφετηρία και προϋπόθεση της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού.

Έκτο, παρά την τυπική αναφορά στον Στάλιν με την αντισταλινική «λαθολογία» αρνούνται ουσιαστικά την αναγνώριση του ως κλασσικού του μαρξισμού-λενινισμού και επιπλέον επαναφέρουν στο πολιτικό προσκήνιο τις χρουστσοφικές συκοφαντικές επινοήσεις περί «προσωπολατρίας» και «δικτατορικό χαρακτήρα του μεγάλου ηγέτη» («ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ! ΔΙΑΛΕΞΤΕ: ή ΕΝΟΤΗΤΑ ή ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ», σελ. 2), προπαγανδίζει δηλαδή ότι δε μπορεί να προπαγανδίσει αυτή τη στιγμή η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ.

Έβδομο, ακολουθώντας τη γνωστή χρουστσοφική τακτική (που μιλάει για ΚΚΣΕ χωρίς τον Στάλιν) όταν αναφέρεται στο παλιό επαναστατικό Κόμμα μιλάει για κόμμα που έκανε «αγώνες, κλπ., κλπ. χωρίς να αναφέρει ότι αυτό καθοδηγούνταν απ’ το Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» »(«ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ…», σελ. 5) και ακόμα θεωρεί τον όρο «ζαχαριαδικός» αντεπαναστατικό (στο ίδιο σελ.2). Το ίδιο και στη «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» γίνεται λόγος για «κόμμα ηρωικών αγώνων», κλπ. με επικεφαλής φαίνεται το «άγιο πνεύμα»(!). Μάλιστα σ’ αυτή δε γίνεται πουθενά λόγος για την πάλη των ελλήνων κομμουνιστών ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και τις χρουστσοφικές ηγεσίες του «Κ»ΚΕ, μηδενίζοντας έτσι ολοκληρωτικά και αποσιωπώντας την πάλη των ελλήνων κομμουνιστών σταλινικών-ζαχαριαδικών με επικεφαλής το μεγάλο προλετάριο επαναστάτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στις ρεβιζιονιστικές χώρες, πάλη που σήμερα συνεχίζεται από απ’ την «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-1955». Σ’ αυτή την τιτάνια και μεγαλειώδη ολόκληρων δεκαετιών επαναστατική πάλη των ελλήνων κομμουνιστών κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, που εκδηλώθηκε ανοιχτά το Σεπτέμβρη του 1955 στην Τασκένδη, ο σημερινός πολιτικός υπεύθυνος της νέας οπορτουνιστικής «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ» βρισκόταν στην «απέναντι όχθη»υπηρετώντας, απ’ τις γραμμές του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό ως τα μέσα της δεκαετίας του ’90.

Τώρα τελευταία αρνούμενη η ομάδα αυτή τον ηγετικό-καθοδηγητικό ρόλο του μεγάλου επαναστάτη Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην πάλη ενάντια στο χρουστοφικό ρεβιζιονισμό, αναπροσαρμόζοντας την τακτική της (εμφανίζεται με «φιλοζαχαριαδικό» μανδύα) τον μεταμορφώνει σε έναν ακίνδυνο για το χρουστοφικό ρεβιζιονισμό «πρωτομάρτυρα»(!) απ’ τον οποίο το μόνο που λείπει είναι ο«σταυρός του μαρτυρίου» (ίσως καθυστερεί η παραγγελία του στα Ιεροσόλυμα!). Όμως όλοι οι κομμουνιστές γνωρίζουν ότι ο Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, ούτε «άγιος» ούτε «πρωτομάρτυρας» ήταν, αλλά ήταν ένας επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης, και μάλιστα: πρωτο-επαναστάτης και πρωτο-καθοδηγητής της πάλης ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό σε παγκόσμια κλίμακα. Επίσης στη «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» πουθενά δεν καταγγέλλεται και γίνεται έμμεσα αποδεχτή η βρωμερή λασπολογία της διαβόητης ΠΚΕ (Π. Δανιηλίδης, κλπ.) και των εδώ υποστηρικτών της σε βάρος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ για δήθεν «προσχώρηση»(!) του στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό κατά τη διάρκεια της εξορίας του στο Σουργκούτ της Σιβηρίας – αυτό το ΠΕΛΩΡΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΨΕΥΔΟΣ.

Όγδοο, η ομάδα αυτή, πέρα απ’ τη διατήρηση του αντικομμουνιστικού τίτλου της εφημερίδας της, επέλεξε για τον εαυτό της την ονομασία «ΚΚΕ 1918», ονομασία που αφήνει ανοιχτή τη διάρκεια ύπαρξης του κόμματος ως τα σήμερα, κινούμενη έτσι στο ίδιο κανάλι προπαγάνδας με τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ, που κι αυτοί για το ίδιο κόμμα μιλούν, που ιδρύθηκε το 1918. Καθόλου τυχαία επιλογή. Όμως το επαναστατικό ΚΚΕ τελείωσε την επαναστατική του ζωή και δράση το 1955, και επομένως μαρξιστική τοποθέτηση πάνω σε αυτό το ζήτημα είναι εκείνη που οριοθετεί με σαφήνεια την ηλικία ύπαρξης του, δηλαδή «ΚΚΕ 1918-55». Μόνο αυτή διαχωρίζει με σαφήνεια το παλιό επαναστατικό Κόμμα απ’ το σημερινό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ.

Τέλος όσο για τον ισχυρισμό ίδρυσης Κόμματος απ’ αυτή την οπορτουνιστική Ομάδα που μόνο γέλια μπορεί στους κομμουνιστές να προκαλέσει – αφού είναι γνωστό ότι η ομάδα αυτή αγκομαχώντας καταφέρνει να εκδίδει ένα μηνιάτικο τετρασέλιδο και πουθενά αλλού δεν εμφανίζεται – σημαίνει διασυρμό και γελοιοποίηση της έννοιας του επαναστατικού κόμματος νέου τύπου. Ο πομπώδης επιπόλαιος και ανυπόστατος ισχυρισμός της εκφράζει έλλειψη πολιτικής σοβαρότητας, κραυγαλέα και πρωτοφανή πολιτική ανευθυνότητα. Αυτό το ζήτημα ο οπορτουνιστής μικροαστός το είχε θέσει και παλιότερα, αλλά και στη συνέλευση της 25.9.1996, όμως με την τεκμηριωμένη μαρξιστική παρέμβαση του συντρόφου Γιάννη Γκόγκου απορρίφθηκε απ’ όλους τους παρόντες συντρόφους η άποψη «ίδρυσης Κόμματος στα χαρτιά», χωρίς να πληρούνται γι’ αυτό οι ελάχιστες αναγκαίες προϋποθέσεις, δηλ. ενός κόμματος φάντασμα.

ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑ: Μετά την παταγώδη αποτυχία να σύρει την «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» σε αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό δρόμο και την πλήρη ανικανότητα και αδυναμία του να αντιπαρατεθεί στις επαναστατικές σταλινικές απόψεις καταφεύγει αμέσως, για να πλήξει την Οργάνωση, στο γνώριμο επαγγελματικό «σπορ» των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών: την ασφαλίτικη μέθοδο της ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑΣ. Με ασφαλίτικη ταλαντούχα μαεστρία «ξερνάει» οχετούς λάσπης: «θα ήμουν ειλικρινά ευτυχής αν διέψευδε τεκμηριωμένα και πειστικά την εκδοχή που αναφέρεται σε κέντρο στο εξωτερικό. Αυτός ξέρει»(!) (σελ. 19 του λιβελογραφήματος «Για τη σύσκεψη της 23.10.1996»). Όταν ρωτήθηκε λίγο καιρό αργότερα από βετεράνο κομμουνιστή απάντησε: «πληρώνεται από γερμανούς κομμουνιστές για να γίνει στην Ελλάδα σταλινικό κόμμα»!!! Αθλιότητα που έπεσε βέβαια στο κενό. Όμως δεν πρωτοτυπεί – και ας σημειώσουμε για τους νεότερους – απλά επαναλαμβάνει τις γνωστές συκοφαντίες των διεθνών μυστικών υπηρεσιών του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού για «πληρωμένους» κομμουνιστές απ’ τη σταλινική Μόσχα, Τίρανα, Πεκίνο, Αβάνα, κλπ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κατά τη διάρκεια των πολλών δεκαετιών που υπηρέτησε το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό απ’ τις γραμμές του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ φαίνεται να έχει αποφοιτήσει με άριστα τη χρουστσοφική «Τσολάκειο» Σχολή Λασπολογίας (απ’ το όνομα του διαβόητου Ταρζάν ή «μικρού Πατακού» της Τασκένδης Κ. Τσολάκη), που τη γνώρισαν καλά όλοι οι κομμουνιστές σταλινικοί-ζαχαριαδικοί της Τασκένδης και όλων των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών, όμως στην Ελλάδα βρίσκεται σε μειονεκτικότερη θέση απ’ ότι ο Τσολάκης στην Τασκένδη: λείπουν τα χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικά τανκς, οι παγωμένες στέπες της Σιβηρίας, τα ψυχιατρεία, κλπ., κλπ.

Το «εγχείρημα» βέβαια παρόμοιων ασφαλίτικων μεθόδων λασπολογίας είναι καταδικασμένο σε αποτυχία, επειδή είναι ίσως λίγο δύσκολο να λασπώσεις επαναστάτες κομμουνιστές σταλινιστές που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, οι μεν αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ απ’ το ’55 στην Τασκένδη και στις άλλες χώρες (ορισμένοι απ’ αυτούς πέρασαν κάποια χρόνια «διακοπές» στην παγωμένη Σιβηρία), οι δε νεότεροι σύντροφοι μας πολεμούν το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό εδώ και 30 χρόνια και ορισμένοι εδώ και μια δεκαετία – οι νεότεροι για όσο χρονικό διάστημα βρέθηκαν στις γραμμές του «Κ»ΚΕ ασφαλώς έβλαψαν αντικειμενικά το επαναστατικό κίνημα ανεξάρτητα απ’ τη θέληση τους – και μάλιστα όταν υπηρέτησες ως τα «χθες» δηλ. ως τα μέσα της δεκαετίας του ’90, το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό απ’ τις γραμμές του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ. Η «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» γνωρίζει πολύ καλά τη ζωή, τη δράση και την πάλη όλων των συντρόφων μας, παλιών και νέων. Τέλος τόσο για τα ιδεολογικο-πολιτικά ζητήματα όσο και για τη λασπολογία σε βάρος οποιουδήποτε συντρόφου μας προσκαλούμε-προκαλούμε αυτόν τον οπορτουνιστή και οποιονδήποτε άλλον σε μια δημόσια, μπροστά σε ακροατήριο, ζωντανή αντιπαράθεση σε μια οποιαδήποτε αίθουσα της Αθήνας.

Οι επαναστάτες κομμουνιστές σταλινικοί-ζαχαριαδικοί έχουν υποχρέωση, αγνοώντας οποιεσδήποτε «πιέσεις» και συκοφαντίες, να υπερασπιστούν μαχητικά, αποφασιστικά και με συνέπεια το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό, τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το σ. Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, να ξεσκεπάσουν τη λασπολογία σε βάρος των Στάλιν-Ζαχαριάδη και τέλος να ξεσκεπάσουν-καταπολεμήσουν αμείλικτα κάθε οπορτουνιστική ρεβιζιονιστική άποψη που εμφανίζεται με «μαρξιστική» μάσκα, να καταπολεμήσουν όλες τις παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, υπερασπίζοντας την καθαρότητα της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου.

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 79 1-15 Φλεβάρη 2000