Η προ πολλού αναμενόμενη – ορατότατη, σε ελάχιστα νοήμονες, τουλάχιστον απ’ το 2014 – εισβολή των στρατευμάτων της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία εγκαινιάζει την έναρξη του νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου στο έδαφος της Ευρώπης αλλά και ευρύτερα – ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ενός μελλοντικού γ’ παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Μόνο κάποιοι παντελώς αδαείς και εντελώς ανίκανοι, νανοειδούς αναστήματος, πολιτικοί «ηγέτες»(!) ξαφνιάστηκαν.
Η επέμβαση πρέπει να καταδικαστεί και να αποσυρθούν τα στρατεύματα, συνάμα να καταγγελθούν ο Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκός ιμπεριαλισμός και η αντιδραστική (εθνικιστών-φασιστών-Ναζι-φασιστών) υποτακτική του κυβέρνηση ΖΕΛΕΝΣΚΥ.
Όμως ο συγκεκριμένος πόλεμος ΔΕΝ είναι πόλεμος μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας, όπως ισχυρίζεται η παραπλανητική προπαγάνδα των Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκων ιμπεριαλιστών και ο πληρωμένος πράκτοράς τους ΖΕΛΕΝΣΚΥ, για εξαπάτηση των λαών – αντιστρέφοντας εντελώς την πραγματικότητα – αλλά πόλεμος μεταξύ Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών–Ρωσίας, με τραγικότατο ΘΥΜΑ τους λαούς της Ουκρανίας.
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός – είναι αναγκαίο και σημαντικότατο να υπενθυμιστεί ότι παραμένει ακόμα, προς το παρόν, η κυρίαρχη ιμπεριαλιστική δύναμη παρόλο που βρίσκεται σε κατιούσα πορεία – για να διατηρήσει την απειλούμενη ηγεμονία της, επέλεξε το ποιο ακραίας επιθετικότητας στρατηγικό σχέδιο ολοκληρωτικής «περικύκλωσης» της αδύνατης οικονομικά αλλά πυρηνικής δύναμης ιμπεριαλιστικής Ρωσίας με ΔΥΟ επιμέρους βασικούς στόχους: πρώτο, την πλήρη ΑΠΟΚΟΠΗ της Ρωσίας από τη θάλασσα, τη Βαλτική και τη Μαύρη θάλασσα, και δεύτερο, την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στα σύνορά της, στο έδαφος της Ουκρανίας, με ΟΡΓΑΝΟ την κυβέρνηση ΖΕΛΕΝΣΚΥ: επιθετικές ενέργειες που προκάλεσαν την αναμενόμενη απάντηση της Ρωσίας και το αναπόφευκτο ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου ΗΠΑ-Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας.
Ο πόλεμος αυτός ΔΕΝ έχει καμία απολύτως σχέση με το χαρακτήρα του β’ παγκόσμιου πολέμου, που ξεκίνησε μεν ως «ιμπεριαλιστικός», μετατράπηκε όμως στην πορεία σε «αντιφασιστικό-απελευθερωτικό» (ΣΤΑΛΙΝ-Γ’ΚΔ-ΚΚΕ): «η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο … δυνάμωσε – τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου», σελ.10, Στάλιν: «ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΛΟΓΕΙΣ ΜΟΥ» 9 Φλεβάρη 1946 («Τα νέα βιβλία» Α.Ε. Αθήνα 1946) – προφανώς σε πλήρη αντίθεση με τις αντιμαρξιστικές ατεκμηρίωτες αερολογίες της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατικής-τροτσκιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ περί «β’ παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου»(!) («Ρ» 19/4/2015, σελ. 17-24).
Ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ: ο νέος αντιδραστικός πόλεμος είναι ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ και απ’ τις ΔΥΟ πλευρές, προϊόν της κρίσης του καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικού κόσμου και της όξυνσης των αντιθέσεων μεταξύ των σημερινών ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του σφοδρότατου ανταγωνισμού για το ξαναμοίρασα του κόσμου, των σφαιρών επιρροής, αγορών, κλπ. που επιπλέον οδηγεί στην αναδιοργάνωση των παλιών και συγκρότηση νέων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Και είναι ιμπεριαλιστικός, επειδή σ’ αυτόν αντιπαρατίθενται-συγκρούονται ΔΥΟ ιμπεριαλιστικά μπλοκ: εκείνο της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας του ΠΟΥΤΙΝ κλπ. αδύνατης οικονομικά (επιπέδου Ιταλίας) αλλά ισχυρής πυρηνικής δύναμης και των ΗΠΑ-Αγγλίας-ΕΕ (κυρίως Γερμανίας-Γαλλίας) μαζί με ολόκληρη τη «στρατιά» των ΝΑΤΟϊκών χωρών της Ευρώπης, της πυρηνικής δύναμης των ΗΠΑ και ισχυρής οικονομικά, που έχει την πρωτοκαθεδρία στον ιμπεριαλιστικό κόσμο και προσπαθούν να διατηρήσουν την ΗΓΕΜΟΝΙΑ τους – ηγεμονία που αμφισβητείται άμεσα και απειλείται σοβαρά από την ισχυρή και διαρκώς ανερχόμενη οικονομία της ιμπεριαλιστικής Κίνας, μ’ αποτέλεσμα να σημειώνεται ΠΟΛΥ μεγάλη αύξηση της επιθετικότητας των ΗΠΑ: ΑΚΡΙΒΩΣ εξαιτίας της με «νύχια και με δόντια» διατήρησης της ηγεμονίας τους, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο, αποθρασυνόμενες, να απειλούν ευθέως την Κίνα για τη στάση της απέναντι στη Ρωσία.
Πρέπει με έμφαση να υπογραμμιστεί και να προσεχτεί ιδιαίτερα, ότι οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ μετέφεραν τον πόλεμο σε ευρωπαϊκό έδαφος – κι’ αυτό είναι αναγκαίο να συνειδητοποιηθεί απ’ την εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης – και επιπλέον πολεμούν δι’ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ: την ένοπλη ΕΜΠΡΟΣΘΟΦΥΛΑΚΗ τους,τις ακραία ξενόδουλες-ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΔΟΥΛΕΣ εθελοντικά πουλημένες στις ΗΠΑ – και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό, ΠΡΟΔΟΤΩΝ των εθνικών συμφερόντων της Ουκρανίας – συνασπισμένες αντιδραστικές δυνάμεις των εθνικιστών-φασιστών και Ναζι-φασιστών της κυβέρνησης του ανόητου και εντελώς ανίκανου αλλά αδίστακτου τυχοδιώκτη «πολιτικού»(!), γελοίου κωμικού «θεατρίνου» ΒΟΛΟΝΤΙΜΙΡ ΖΕΛΕΝΣΚΥ, ο οποίος ΑΝΤΙ να «κρατήσει» την Ουκρανία ΕΞΩ και μακριά απ’ τον ανταγωνισμό των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τον πόλεμο, την «έσπρωξε» τελείως ανεύθυνα και τυχοδιωκτικά στις πελώριες ατσαλένιες μυλόπετρες των ιμπεριαλιστικών πυρηνικών δυνάμεων ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑΣ, μ’ αποτέλεσμα την ολοκληρωτική σύνθλιψη και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ της, μα και τη μεγάλη τραγωδία των πολλών εκατομμυρίων λαών της Ουκρανίας και το ακόμα μεγαλύτερο δράμα μερικών εκατομμυρίων προσφύγων.
Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ολοκληρωτικά την ως τώρα ΑΠΟΙΚΙΑ-ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ τους Ουκρανία στην πολεμική σύγκρουσή τους με τη Ρωσία, επειδή με βάση τα πραγματικά σημερινά ΔΕΔΟΜΕΝΑ δηλ. τη βέβαιη στρατιωτική ήττα του ουκρανικού μισθοφορικού στρατού των ΗΠΑ από τις πολύ υπέρτερες ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις, ΔΕΝ μπορούν πλέον μελλοντικά να ΕΛΕΓΞΟΥΝ την Ουκρανία σε κανένα επίπεδο, και ακριβώς γι’ αυτό έχουν επιλέξει να την καταστρέψουν ολοσχερώς με την παράταση του πολέμου στο έδαφος της (στέλνοντας συνεχώς όπλα) με ΟΡΓΑΝΟ τους, την άθλια υποτακτική τους μαριονέτα, την προδοτική κυβέρνηση ΒΟΛΟΝΤΙΜΙΡ ΖΕΛΕΝΣΚΥ. Επιπλέον ο ΖΕΛΕΝΣΚΥ μετέτρεψε, με φασιστική ΒΙΑ, ολόκληρο το λαό (ακριβέστερα τους λαούς) της Ουκρανίας σε ΜΙΣΘΟΦΟΡΟ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πρωτοφανές στην ιστορία.
Πριν τον πόλεμο, πέραν της αντιδραστικότητάς τους, οι ουκρανικές κυβερνήσεις και η κυβέρνηση ΖΕΛΕΝΣΚΥ («θεατρίνος» και όχι πολιτικός), ένας εντελώς ανίκανος και παντελώς αδαής περί τα «πολιτικά-οικονομικά» αλλά και τα διεθνή γεωπολιτικά, κλπ. ζητήματα, επέμεναν να προσχωρήσουν στο ΝΑΤΟ αγνοώντας αφελώς και ανόητα το πασιφανέστατο-πασίγνωστο: ΚΑΜΙΑ μα ΚΑΜΙΑ χώρα ΔΕΝ πρόκειται ΠΟΤΕ να δεχθεί εθελοντικά την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στο υπογάστριό της – και μάλιστα μια πυρηνική δύναμη, στην προκειμένη περίπτωση η ιμπεριαλιστική Ρωσία – πράγμα που κατέστησε αναπόφευκτη την πολεμική σύγκρουση στο έδαφος της Ουκρανίας και όχι κάπου κοντά στη μακρινή Αμερική.
Τώρα, ο ΖΕΛΕΝΣΚΥ εξακολουθεί να συνεχίζει έναν πόλεμο – που καταστρέφει ολοκληρωτικά τη «χώρα του» – ΠΟΛΕΜΟ, αποκλειστικά και ΜΟΝΟ, στην υπηρεσία των σχεδίων των Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών, ενώ με την επιμονή του να ενταχθεί η Ουκρανία μελλοντικά στο ΝΑΤΟ, και ακόμα χειρότερα με την ανόητα διαρκώς επαναλαμβανόμενη πρότασή του να εμπλακεί το ΝΑΤΟ άμεσα στην Ουκρανία ξεπερνάει κατά πολύ, σε πολεμικό τυχοδιωκτισμό, ακόμα και τα αφεντικά του Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκούς ιμπεριαλιστές. Ταυτόχρονα έχει αρχίσει να «περιφέρεται», ως εξαθλιωμένο «δαρμένο κουταβάκι» απ’ τα αφεντικά του, διαδικτυακά σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, παρουσιάζοντας τον καταστροφικό πόλεμο ως «κουκλοθέατρο»(!) με άφθαστης γελοιότητας κλαψιάρικες-θεατρινίστηκες πόζες, συνοδευόμενες από μελοδραματικά μαθητικά λογύδρια. Και αυτή η προδοτική στάση της πρωτοφανούς εγκληματικής ανευθυνότητας και της απίστευτης δουλοπρέπειας, διαφημίζεται, με προκλητικότατη θρασύτητα, απ’ το κατάπτυστο αυτό πειθήνιο ανδρείκελο των ΗΠΑ ως «πατριωτισμός»(!!!), δηλ «πατριωτισμός» της νεο-αποικιοκρατίας των αμερικανών ιμπεριαλιστών.
Ο ΝΕΟΣ αντιδραστικός ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι ΕΧΘΡΟΣ του παγκόσμιου προλεταριάτου, της εργατικής τάξης και των λαών ΟΛΩΝ των χωρών, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων των δυο ιμπεριαλιστικών μπλοκ. Και γι’ αυτόν τον πόλεμο ισχύουν οι θέσεις του ΛΕΝΙΝ: «το μοναδικό σωστό προλεταριακό σύνθημα είναι η μετατροπή του σημερινού ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο» (Σεπτέμβρης 1914), και: «στην κάθε χώρα – στην πρώτη γραμμή βρίσκεται η πάλη ενάντια στο σωβινισμό της δ ο σ μ έ ν η ς χώρας, η καλλιέργεια του μίσους ενάντια στη δ ι κ ή μ α ς κυβέρνηση, οι εκκλήσεις (επανειλημμένες, επίμονες, συχνές, ακάματες) για αλληλεγγύη των εργατών των εμπόλεμων χωρών, για εμφύλιο πόλεμο α π ό κ ο ι ν ο ύ ενάντια στην αστική τάξη» (31 Οχτώβρη 1914).
Και ο νέος πόλεμος επιβεβαίωσε εκ νέου τη θέση του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, ότι όσο υπάρχει καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος – ορθή και ΔΙΑΜΕΤΡΙΚΑ αντίθετη με τη γνωστή αντιμαρξιστική αστική άποψη άρνησης του αναπόφευκτου του πολέμου της διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (μαζί και των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.) του σοσιαλδημοκρατικού αντικομμουνιστικού «20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ» σελ. 37 (Φλεβάρης 1956, «πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις»). Κι αυτό συμβαίνει, επειδή: πρώτο, το φαινόμενο του πολέμου βρίσκεται στη φύση του καπιταλισμού, είναι σύμφυτο σ’ αυτόν και εξαλείφεται μόνο με την εξάλειψη του καπιταλιστικού Τρόπου Παραγωγής (ΣΤΑΛΙΝ: «για να εξαλειφθεί το αναπόφευκτο των πολέμων πρέπει να εκμηδενιστεί ο ιμπεριαλισμός»), δεύτερο, το αναπόφευκτο του πολέμου απορρέει απ’ το ότι είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ύπαρξη της καπιταλιστικής ατομικής Ιδιοκτησίας: «ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων» (ΛΕΝΙΝ, 23 Αυγούστου 1915) τρίτο, το ξαναμοίρασμα του κόσμου, των «σφαιρών επιρροής» κλπ. απ’ τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΔΕΝ μπορεί να γίνει χωρίς πόλεμο (χωρίς βέβαια να αποκλείονται και κάποιες προσωρινές συμφωνίες).
***
ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ: από το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό της εποχής των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ και την ιμπεριαλιστική ΡΩΣΙΑ του ΠΟΥΤΙΝ
Μια συντομότατη αναφορά στο πισωδρομικό προτσές προς τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό της Σοβιετικής Ένωσης, τη Χρουστσοφική περίοδο 1953-1990 δηλ. στο πρόβλημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση επιτρέπει τη σωστή εκτίμηση της σημερινής πολύπλοκης κατάστασης και, κατά συνέπεια, τον ορθό προσανατολισμό του αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος, ενώ ταυτόχρονα δίνει τη δυνατότητα επαναπροβολής της επιστημονικής αντίληψης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, σ’ αντιπαράθεση με την αντιμαρξιστική αστική αντίληψη των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ. που προβάλλουν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της περιόδου 1953-1990 των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ ως «σοσιαλισμό»(!) ή «αναπτυγμένο σοσιαλισμό»(!)
Η επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και η ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου – απαρχή της κατεδάφισης-εξάλειψης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και η έναρξη της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση.
Μετά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (δηλητηρίαση-γιατροί) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ και την ΑΝΑΤΡΟΠΗ, ελάχιστους μήνες αργότερα, με βίαιο φασιστικό ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ (τμήματα στρατού-KGB-Ασφάλεια) της Διχτατορίας του Προλεταριάτου από την προδοτική Ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΣΟΥΣΛΟΦ κλπ. στο ΚΚΣΕ, ΔΙΑΚΟΠΗΚΕ πλήρως η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και άνοιξε διάπλατα ο δρόμος στην τότε ακόμα Σοσιαλιστική-Κομμουνιστική Σοβ. Ένωση στο ενιαίο πισωδρομικό προτσές προς τον καπιταλισμό και στους τρεις τομείς (3) (ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ), ξεχωριστούς μεν, αλλά στενότατα αλληλοσυνδεόμενους και αλληλοεξαρτώμενους.
Στον ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ, η ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου σημειώθηκε πριν το τέλος Ιούλη του 1953, γεγονός που επιβεβαιώνεται-εκφράζεται στην ΠΡΩΤΗ σαφέστατη επίθεση ενάντια στον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Η αντεπαναστατική στροφή εκδηλώνεται για πρώτη φορά, έμμεσα και δειλά, ΧΩΡΙΣ να αναφέρεται το όνομα του ΣΤΑΛΙΝ, πολύ νωρίς, ούτε καν 5 μήνες απ’ την εξόντωσή του (5 Μάρτη 1953), τον Ιούλη του 1953, στο κύριο άρθρο της «ΠΡΑΒΔΑ» (26 Ιούλη 1953) με τίτλο: «50 χρόνια του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (1903-1953)» στο οποίο υψώνεται η αντεπαναστατική σημαία της διαβόητης «Προσωπολατρίας»(!) – θα ήταν εντελώς αδιανόητο να εκδηλωθεί μια τέτοια επίθεση ενάντια στο ΣΤΑΛΙΝ κατά την περίοδο ύπαρξης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου: «είναι αναγκαίο, να εξαλείψουμε από την πρακτική της προπαγανδιστικής δουλειάς του κόμματος τη λαθεμένη, του μη μαρξιστικού διαφωτισμού του ρόλου της προσωπικότητας στην ιστορία που εκφράστηκε στην προπαγάνδιση της ξένης προς το πνεύμα του μαρξισμού-λενινισμού ιδεαλιστικής θεωρίας της Προσωπολατρίας. Η λατρεία της προσωπικότητας συγκρούεται με την Αρχή της συλλογικής ηγεσίας…» («ΠΡΑΒΔΑ»: «Fuenfzig Jahre Kommunistische Partei der Sowjetunion (1903-1953)», (26 Ιούλη 1953), στο: «Die Presse der Sowjetunion», Hrg. Presseamt beim Ministerpraesidenten der Regierung der DDR, Nr.85, σελ. 1043, Freitag, 31.Juli 1953).
Ο ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ, χαρακτηρίζεται απ’ την πλήρη απουσία του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του Λενινισμού-Σταλινισμού και την κυριαρχία του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) και των διαφόρων αντιδραστικών αστικών φιλοσοφικών ρευμάτων. Στον τομέα της φιλοσοφίας, μετά το 1956, άνθισαν σχεδόν όλα τα αντιδραστικά αστικά ιδεαλιστικά φιλοσοφικά ρεύματα απ’ τον πραγματισμό, υπαρξισμό, στρουκτουραλισμό, φροϋδισμό, νεοθετικισμό, οντολογία, φαινομενολογία, φιλοσοφική ανθρωπολογία, κλπ. και το σύνολο των Κοινωνικών Επιστημών κατακλύστηκε από αντιμαρξιστικές αστικές απόψεις. ΕΠΙΠΛΕΟΝ: στην καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου αλλά και σ’ όλες τις ρεβιζιονιστικές χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού αναβίωσαν ο θρησκευτικός σκοταδισμός και ο ανορθολογισμός, φθάνοντας ως το όπιο της θρησκείας αλλά και τα υπεραντιδραστικά ρεύματα του νιτσεϊσμού και του γερμανικού ρομαντισμού.
Αυτά δεν τα αμφισβητούν ούτε οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές. Ο πολωνός οικονομολόγος W. BRUS σημειώνει το 1974 σχετικά: «η μετά τον Στάλιν περίοδος έφερε, στον τομέα της ιδεολογίας μια στροφή προς τον πραγματισμό...» (W. Brus: “Sozialistisches und politisches System”, σελ.154, Frankfurt am Main, 1975), ενώ ακόμα και ο αμετανόητος δυτικογερμανός χρουστσοφικός ρεβιζιονιστής θεωρητικός του «D»KP Robert STEIGERWALD ομολογεί το 1989, έστω και «κατόπιν εορτής», ότι στη Σοβιετική Ένωση «ορισμένοι φιλόσοφοι αυτομόλησαν προς την πλευρά των Heidegger, Popper, Gadamer (ορισμένοι μάλιστα προς το Nietzsche!) ή άλλοι περιόριζαν τη θεωρία σε κοινωνιολογική και θετικιστική ανάλυση γεγονότων» (R. Steigerwald: “Neueς Denken und marxistische Philosophie”, σελ. 68, EDITION MARX-ENGELS-STIFTUNG, Wuppertal 1991), δηλ. υπεράσπιζαν και προπαγάνδιζαν ακόμα και τους υπεραντιδραστικούς προδρόμους του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού: NIETZSCHE-HEIDEGGER. Ο μεν αντισημίτης Nietzsche ήταν βασικός πρόδρομος του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού, ο δε Heidegger, σύγχρονος του ΧΙΤΛΕΡ, ήταν: πρώτο, πρόδρομος του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού, και επιπλέον δεύτερο, μόνιμο στήριγμα του ΧΙΤΛΕΡ καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου και αμετανόητος χιτλερικός Ναζί ως το θάνατό του.
Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ, χαρακτηρίζεται απ’ την ΕΦΑΡΜΟΓΗ – με την καθοδήγηση της αστικής αντικομμουνιστικής ηγετικής Ομάδας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ κλπ. στο αστικό πλέον ΚΚΣΕ – στην οικονομία της τότε ακόμα σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής Σοβ. Ένωσης, των παρακάτω ουσιωδών, θεμελιώδους χαρακτήρα, καπιταλιστικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων, που ΕΞΑΛΕΙΨΑΝ εντελώς τις σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές Σχέσεις Παραγωγής και τις ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ με τις εκμεταλλευτικές καπιταλιστικές Σχέσεις Παραγωγής. Εν συντομία αυτές ήταν: 1) καθολική επέκταση και πλήρης εκμετάλλευση των Εμπορευματο-Χρηματικών-Σχέσεων (Ware-Geld-Beziehungen), 2) αγορά-πώληση των Μέσων Παραγωγής, δηλ. μετατροπή τους σε Εμπορεύματα, 3) νόμος της Αξίας ρυθμιστής της παραγωγής στην εμπορευματική οικονομία της Σοβ. Ένωσης, 4) νόμος της Αξίας ως βάση των τιμών, 5) πλήρης Οικονομική Ιδιοσυντήρηση, με πυρήνα το Κέρδος, 6) Κέρδος ως κεντρικός σκοπός της παραγωγής στην εμπορευματική οικονομία της Σοβ. Ένωσης, 7) καπιταλιστικό Κέρδος ως σκοπός και κριτήριο αξιολόγησης της δραστηριότητας των κρατικών Επιχειρήσεων, 8) πλήρης αυτοτέλεια των Επιχειρήσεων και ανταγωνισμός, 9) μεταφορά και εισαγωγή της καπιταλιστικής «Τιμής Παραγωγής» στην οικονομία της Σοβ. Ένωσης, 10) αποκατάσταση των οικονομικών Κατηγοριών του καπιταλισμού στην οικονομία της Σοβ. Ένωσης: Κέρδος-Αποδοτικότητα-Τόκος-Πρόσοδος, κλπ., κλπ., συμπληρωμένα, σε κάθε νέα φάση, με μέτρα αστικής οικονομικής πολιτικής από τις εκάστοτε ρεβιζιονιστικές αστικές κυβερνήσεις, στην κατεύθυνση της ολοκλήρωσης και τελειοποίησης του παλινορθωμένου καπιταλισμού.
Ας δοθεί εδώ και μια αξιοπρόσεκτη εκτίμηση για το χαρακτήρα των παραπάνω οικονομικών μεταρρυθμίσεων που δεν προέρχεται από μαρξιστές. Ο ρεβιζιονιστής καθηγητής φιλοσοφίας ρώσος Βίκτορ Αλεξέγιεβιτς ΒΑΖΙΟΥΛΙΝ, έστω και πολύ καθυστερημένα (4 Απρίλη 1992), σημειώνει ορθότατα για τους Χρουστσοφικούς: «σε αντίθεση με την οικονομική πολιτική του Ι.Στάλιν, άρχισαν να αναζητούν το περιεχόμενο της νέας πολιτικής στα έργα αστών οικονομολόγων… εφ’ όσον απέρριψαν την οικονομική πολιτική που εφάρμοζε ο Ι. Στάλιν, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να δανεισθούν ιδέες αστών οικονομολόγων» («Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο πρώϊμος σοσιαλισμός στη Λογική της Ιστορίας» σελ. 28, Εκδ. «Ριζοσπαστική Σκέψη» Αθήνα, 2017).
Οι καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις προωθήθηκαν και καλύφθηκαν-«σκεπάστηκαν» κάτω απ’ τον πυκνό καπνό του κατάμαυρου νέφους της αντιδραστικής, πρωτοφανούς σφοδρότητας, παραπλανητικής αντισταλινικής εκστρατείας περί ΔΗΘΕΝ «Προσωπολατρίας» του ΣΤΑΛΙΝ*, την οποία ο διάσημος Ελβετός μαρξιστής Κonrad FARNER σε συνέντευξή του χαρακτηρίζει «μια γελοία» και «αντιεπιστημονική «έννοια»: «οι ρώσοι δεν μπορούν να ορίσουν την έννοια «Προσωπολατρία», για μένα είναι μια γελοία, αντιεπιστημονική «έννοια»»(“neutralitaet” 1.Jahrgang, Dezember 1963, Nr.3, σελ. 9).
Η πορεία αυτή της Σοβ. Ένωσης αποκαλύπτει και δείχνει καθαρά, ότι αυτό που δημαγωγικά διαφημίστηκε κατά κόρον, δεκαετίες ολόκληρες – μα ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ – απ’ τη διεθνή χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία (μαζί και «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ κλπ.) και όποιους άλλους οπορτουνιστές ως «πραγματικά υπαρκτός σοσιαλισμός»(!) ή «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» (!) της ΧΡΟΥΣΤΣΟ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦΟ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦΙΚΗΣ περιόδου (1953-1990/91) ΔΕΝ είχε καμιά απολύτως σχέση με το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό της σταλινικής περιόδου, μα ήταν το ΑΚΡΙΒΩΣ αντίθετό του: ήταν ένας υπαρκτός παλινορθωμένος καπιταλισμός ιδιαίτερου τύπου, επειδή, μετά απ’ τους πρώτους μήνες του 1953, ΔΕΝ υπήρχε πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου και επιπλέον η σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση είχε ολοκληρωθεί τέλη της δεκαετίας του 1950 - αρχές της δεκαετίας του 1960.
Σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα ο Πολωνός ρεβιζιονιστής οικονομολόγος Wlodzimierz BRUS σημείωνε στα μέσα της δεκαετίας του 1980: «η θεαματική αποτυχία του Χρουστσοφικού Προγράμματος, ότι στη Σοβιετική Ένωση θα αναπτύσσονταν ως το 1980 ο «ολοκληρωμένος κομμουνισμός», απαντήθηκε με μια πολύ χαμηλόφωνη, σχεδόν κρυφή, αλλαγή αυτής της έννοιας σε «αναπτυγμένο Σοσιαλισμό» άγνωστης διάρκειας χωρίς ποσοτικές δεσμεύσεις» (W. Brus: «Geschichte der Wirtschaftspolitik in Osteuropa», σελ. 429, Köln 1986, Bund-Verlag).
Η σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού με την ΕΦΑΡΜΟΓΗ των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων – καπιταλιστική παλινόρθωση που ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ στον οικονομικό τομέα, όπως προαναφέρθηκε, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ΕΠΙΚΥΡΩΘΗΚΕ ανοιχτά-επίσημα και επισφραγίστηκε ΟΡΙΣΤΙΚΑ από το αντεπαναστατικό αντικομμουνιστικό «22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ», Οχτώβρης 1961 (αντί Διχτατορία του Προλεταριάτου – Δικτατορία της νέας «σοβιετικής» μπουρζουαζίας, δηλ. «κράτος όλου του λαού»(!), κλπ.). ΟΡΘΟΤΑΤΑ σημειώνει ο διάσημος άγγλος μαρξιστής και μεγάλος ελληνιστής George THOMSON: «ο μαρξισμός διδάσκει, ότι η μόνη εναλλακτική λύση στη Διχτατορία του Προλεταριάτου στη σύγχρονη κοινωνία είναι η διχτατορία της μπουρζουαζίας. Ακριβώς αυτό είναι στην πραγματικότητα το «κράτος όλου του λαού» του Χρουστσόφ… το «κράτος όλου του λαού» είναι στην πραγματικότητα μια διχτατορία της μπουρζουαζίας» (G.Thomson: «Von Marx zu MaoTsetung”, σελ. 171, Tübingen 1971). Λίγες μέρες μετά το «22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (Οχτώβρης 1961) και την απόφαση απομάκρυνσης του Ι.Β.ΣΤΑΛΙΝ από το Μαυσωλείο (σελ. 360 και «Πράβδα», 31 Οκτώβρη 1961) η προδοτική αντικομμουνιστική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, κλπ. αποκάλυψε το φασιστικό-φιλο-Χιτλερικό της πρόσωπο με την προκλητικότατη για ΟΛΟΥΣ τους λαούς ΦΙΛΟ-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ μετονομασίας (10 Νοέμβρη 1961) του μεγάλου ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ των γερμανικών Χιτλερικών στρατευμάτων «STALINGRAD» σε «VOLGOGRAD», ενώ στις Δυτικές καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές χώρες διατηρήθηκαν και διατηρούνται ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ αυτά τα μεγάλα ΣΥΜΒΟΛΑ της συντριβής των Χιτλερικών Ναζι-φασιστικών στρατευμάτων, θυμίζοντας στους λαούς όλου του κόσμου τη μεγάλη και αποφασιστική-καθοριστική ΣΥΜΒΟΛΗ του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ στην ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ.(βλ. περισσότερα σημείωμα για τα «80 χρόνια της μάχης του Στάλινγκραντ»).
Τόσο η παραπάνω συντομότατη αναφορά (ελλιπέστατη εξαιτίας της συντομίας) καταδεικνύει, μα ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ η παλιότερη εκτενέστερη ολοκληρωμένη ανάλυσή μας, σε σειρά πολλών άρθρων, του εξαιρετικά πολυσύνθετου και πολύπλοκου προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού και την ολοκλήρωσή του αρχές της δεκαετίας του 1960 έχει καταδείξει ότι:
πρώτο, στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης κυριαρχούσε πλέον η εμπορευματική παραγωγή, η οποία με την επέκταση των Εμπορευματο-Χρηματικών-Σχέσεων γενικεύτηκε και πήρε πλήρη και ολοκληρωμένη μορφή στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Όμως όταν στην οικονομία μιας χώρας κυριαρχεί η εμπορευματική παραγωγή, τότε το σύστημα της σ’ εκείνη την ιστορική περίοδο ΔΕΝ μπορεί παρά να ήταν καπιταλισμός – ο οποίος προήλθε απ’ τη σταδιακή αλλά πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού, παίρνοντας τη θέση του εξαλειφθέντος σοσιαλισμου-κομμουνισμού – αφού, ως γνωστόν, σύμφωνα με το ΛΕΝΙΝ, ο καπιταλισμός αποτελεί την τελευταία και ανώτατη μορφή εμπορευματικής παραγωγής: «ο καπιταλισμός είναι η εμπορευματική παραγωγή σε ανώτατο στάδιο εξέλιξης όπου η ίδια η εργατική Δύναμη γίνεται Εμπόρευμα» (W.I.LENIN: “Der Imperialismus als hoechstes Stadium des Kapitalismus”, σελ. 73, Verlag fuer fremdsprachige Literatur, Peking 1974).
δεύτερο, επιπλέον στην ολοκληρωμένη πια εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης εμφανίστηκαν δυο βασικά χαρακτηριστικά της γνωρίσματα: 1) η μετατροπή όλων των μέσων Παραγωγής σε Εμπορεύματα, και ακόμα 2) η μετατροπή της εργατικής Δύναμης σε Εμπόρευμα δηλ. εμφανίστηκαν τα ΔΥΟ βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλιστικού Τρόπου Παραγωγής, και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό, η τότε οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης ήταν καπιταλιστική, ακριβέστερα κρατικο-μονοπωλιακός καπιταλισμός ιδιαίτερου τύπου, αφού: «σύμφωνα με τη διδασκαλία του Μαρξ, τα ουσιώδη γνωρίσματα του καπιταλισμού είναι (1) η εμπορευματική παραγωγή σαν γ ε ν ι κ ή μορφή της παραγωγής. Το προϊόν παίρνει τη μορφή του εμπορεύματος στους πιο διαφορετικούς κοινωνικούς παραγωγικούς οργανισμούς, όμως στην καπιταλιστική Παραγωγή η μορφή αυτή του προϊόντος της εργασίας είναι γ ε ν ι κ ή και δεν αποτελεί εξαίρεση, δεν είναι μεμονωμένη, τυχαία. Το δεύτερο γνώρισμα του καπιταλισμού (2) είναι ότι εμπορευματική μορφή δεν παίρνει μόνο το προϊόν της εργασίας, αλλά και η ίδια η Εργασία, δηλ. η εργατική Δύναμη του ανθρώπου. Ο βαθμός ανάπτυξης της εμπορευματικής μορφής της εργατικής Δύναμης χαρακτηρίζει το βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού» (ΛENIN: άπαντα, τομ.1, σελ. 451-452, Εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1954).
Συμπερασματικά: το ΕΝΙΑΙΟ πισωδρομικό προτσές στη Σοβιετική Ένωση – με έναρξη τον Ιούλη 1953 και υπό την άμεση καθοδήγηση της προδοτικής αντικομμουνιστικής ομάδας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ – οδήγησε αναπόφευκτα, αρχές της δεκαετίας του 1960, στην πλήρη και οριστική κυριαρχία του παλινορθωμένου καπιταλισμού. Επικυρώθηκε ανοιχτά και επισφραγίστηκε στο «22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (Οκτώβρης 1961). Έτσι από τότε, οι τρεις (3) Τομείς της κοινωνίας της Σοβ. Ένωσης χαρακτηρίζονται: ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ: από την ύπαρξη δικτατορίας της νέας «σοβιετικής» μπουρζουαζίας, δηλ. το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού»(!), ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ: από την πλήρη απουσία του επαναστατικού μαρξισμού και την κυριαρχία των διαφόρων αντιδραστικών αστικών φιλοσοφικών ρευμάτων, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ: από την πλήρη και οριστική κυριαρχία του παλινορθωμένου καπιταλισμού ιδιαίτερου τύπου (κρατικο-μονοπωλιακός καπιταλισμός με ταυτόχρονη μερική ύπαρξη ατομικής ιδιοκτησίας).
Στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της Χρουστσο-Μπρεζνιεφικής περιόδου, πέρα από την εμφάνιση και λειτουργία ΟΛΩΝ των αντικειμενικών οικονομικών Νόμων του καπιταλισμού, εμφανίστηκαν αναπόφευκτα και όλα τα φαινόμενα που συνοδεύουν μόνιμα τον καπιταλισμό και είναι σύμφυτα στο εκμεταλλευτικό αυτό σύστημα, όπως «μαύρη αγορά», «σκιώδης οικονομία», στασιμότητα, οικονομική κρίση υπερπαραγωγής, ανεργία, πληθωρισμός, συστηματική λεηλασία και κλοπή δημόσιας περιουσίας γιγαντιαίων διαστάσεων, κλπ. με κορυφαίο, πρωταρχικό και σημαντικότερο εκείνο της ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ των εργαζομένων, αλλά και της ύπαρξης πολυεκατομμυριούχων, που δεν γεννήθηκαν «εν μια νυκτί» την περίοδο του Γκορμπατσόφ, αλλά εμφανίστηκαν και πλούτισαν απ’ την άγρια εκμετάλλευση κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1953-1985, ο αριθμός των οποίων το 1989 «ξεπερνάει κατά πολύ τις 100.000 (20.000 στη Μόσχα), ενώ το 3% των καταθετών σε ταμιευτήρια κατέχει το 80% των συνολικών καταθέσεων» («Argumenti i Fakti», September 1989, σελ. 16), τα οποία ΔΕΝ ήταν φαινόμενα του «Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού» αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΑ, φαινόμενα του παλινορθωμένου καπιταλισμού.
*Ιδεαλιστική αντιδραστική Προσωπολατρία: ο ΣΤΑΛΙΝ, παρόλο που δεν είναι γνωστό, ήταν, όπως και όλοι οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές, κατά της αντιδραστικής ιδεαλιστικής «προσωπολατρίας». Απέρριπτε σαφέστατα και κατηγορηματικά τόσο την «αφοσίωση» προς αυτόν όσο και την «αφοσίωση σε πρόσωπα», και υπογραμμίζει πως «αυτό δεν είναι μπολσεβίκικο», το χαρακτήριζε ένα «κούφιο και άχρηστο διανοουμενίστικο μπιχλιμπίδι», συνιστώντας: «να έχετε αφοσίωση στην εργατική τάξη, στο κόμμα της, στο κράτος της» (ΣΤΑΛΙΝ: τ. 13, σελ. 21, «εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ» 1953). Και: «τραυματίζουν το αυτί και οι επαινετικές υμνολογίες στο Στάλιν» (STALIN: Bd. 17, σελ.29, Verlag Roter Morgen, Hamburg 1973),και Lion Feuchtwanger: Moskau 1937 σελ. 57-63, Aufbau-Verlag Berlin 1993). Τέλος, die “Grosse Sowjet-Enzyklopaedie” (Ueber die Geschichte), Nr. 40, σελ. 16, Berlin-DDR, Moskau 1953) γράφει: «η αντιδραστική προσωπολατρία … είναι βαθιά εχθρική στο Μαρξισμό-Λενινισμό»
Οι δυο ιμπεριαλιστικές Υπερδυνάμεις: οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση
Μετά την ολοκλήρωση της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν μόνο μια καπιταλιστική χώρα, αλλά και μια καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική υπερδύναμη σε σφοδρό ανταγωνισμό με την άλλη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, τις ΗΠΑ. Οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ήταν «οι πιο μεγάλοι εκμεταλλευτές, καταπιεστές και πολεμοκάπηλοι», γνωστή σειρά του RADIO TIRANA: «η Σοβιετική Ένωση – ένα καπιταλιστικό κράτος και μια ιμπεριαλιστική δύναμη» (13.2.1976) στο: «RADIO TIRANA», Ausgewaehlte Sendungen Nr. 4, σελ. 36, 19.2.1976 (ROTFRONT VERLAG KIEL), όπως πολύ ορθά είχε αναλύσει από τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, μ’ επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη ENVER HOXHA (βλ. και ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ: ΟΙ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΙΣ, Εκδόσεις «Πλανήτης, ΑΘΗΝΑ χ.χ.).
Ασφαλώς υπήρχαν και άλλες μικρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιαπωνία, κλπ.), που εδώ δεν μας ενδιαφέρουν.
Οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, πέραν της οικονομικής ισχύος, διέθεταν και δυο ισχυρούς ατσαλένιους βραχίονες, τους επιθετικούς στρατιωτικούς συνασπισμούς: ΝΑΤΟ και Σύμφωνο της Βαρσοβίας αντίστοιχα.
Οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις ΗΠΑ-Σοβ.Ένωση από τη μια συνεργάζονταν μεταξύ τους ενάντια στα επαναστατικά κομμουνιστικά και τα απελευθερωτικά κινήματα, καταπολεμώντάς τα με στρατιωτικές επεμβάσεις και ταυτόχρονα ανταγωνίζονταν σφοδρότατα μεταξύ τους για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής, κλπ. επεμβαίνοντας στις διάφορες χώρες.
Οι στρατιωτικές επεμβάσεις των αμερικανών ιμπεριαλιστών αγκαλιάζουν τις χώρες ΟΛΩΝ των Ηπείρων, και μια αναφορά σ’ αυτές και τα εγκλήματά τους θα χρειάζονταν πολλούς τόμους, με κορυφαία και πιο μακρόχρονη στρατιωτική επέμβαση εκείνη στο ΒΙΕΤΝΑΜ.
Ο ηρωϊκός λαός του ΒΙΕΤΝΑΜ νίκησε με το όπλο στο χέρι την μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη του κόσμου, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ορθότατα σημειώνει ο ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ: «η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, έπαθε την πιο παταγώδη, την πιο επαίσχυντη, την πιο ακριβοπληρωμένη αποτυχία»… «ο πόλεμος αυτός επιβεβαίωσε τη λενινιστική θέση, ότι η εξουσία καταχτιέται με το όπλο, με αγώνα… οι λαοί πρέπει να πολεμήσουν με το όπλο τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τον σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό και την αντιδραστική αστική τάξη» (στο ίδιο, σελ. 366-367).
Από την πλευρά τους οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ιμπεριαλιστές εισέβαλαν τον Αύγουστο του 1968 και κατέλαβαν τη Τσεχοσλοβακία με μια «αναιτιολόγητη επιδρομή φασιστικού τύπου» (στο ίδιο, σελ.203). «Πρέπει αμέσως να πάρουμε θέση για να καταδικάσουμε την επιδρομή, να συμπαρασταθούμε στην Τσεχοσλοβακία και στον τσεχοσλοβάκικο λαό, να καταγγείλουμε τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές και τους Τσέχους συνθηκολόγους ρεβιζιονιστές, να καταγγείλουμε τον ιμπεριαλισμό και τον τιτοϊσμό» (στο ίδιο, σελ. 205). Επιπλέον «η λαϊκή Βουλή της ΛΔΑλβανίας ψήφισε το νομοσχέδιο για την καταγγελία του Συμφώνου της Βαρσοβίας» … «ντε φάκτο ήμασταν έξω από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλά με την επίθεση που έγινε ενάντια στην Τσεχοσλοβακία, η αποχώρηση μας έπρεπε να γίνει και ντε γιούρε (στο ίδιο, σελ. 210).
Πρέπει εδώ να υπογραμμιστεί ότι η Χρουστσοφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση που οδήγησε στην παλινόρθωση του καπιταλισμού εκδηλώθηκε πρώτα στη Σοβιετική Ένωση (το 1953) και έπειτα προωθήθηκε μέσω επεμβάσεων απ’ τους χρουστσοφικούς προδότες στις άλλες χώρες των Λαϊκών Δημοκρατιών της Ανατολικής Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και στην Τσεχοσλοβακία, και επομένως στην περίπτωση αυτή έχουμε την εισβολή μιας μεγάλης καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής χώρας, της Σοβιετικής Ένωσης, σε μια μικρότερη καπιταλιστική χώρα όπως η εξαρτημένη Τσεχοσλοβακία, και δεν έγινε για να «διασωθεί» δήθεν ο «σοσιαλισμός»(!), όπως ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, αφού και στις δυο χώρες είχε ήδη ολοκληρωθεί η παλινόρθωση του καπιταλισμού αρχές της δεκαετίας του 1960.
Αργότερα το Δεκέμβρη του 1979 η ιμπεριαλιστική Σοβ. Ένωση επεμβαίνει στρατιωτικά στο Αφγανιστάν με τον ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ να σημειώνει στις 31 Δεκέμβρη 1979: «ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ» (στο ίδιο, σελ. 467).
Η αναπόφευκτη κατάρρευση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης και η διάλυσή της αλλά και του καπιταλιστικού Ανατολικού μπλοκ
Ως τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας (1990-91) του περασμένου 20ου αιώνα κυριαρχούσαν στον καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικό κόσμο οι δυο ιμπεριαλιστικές Υπερδυνάμεις ΗΠΑ-Σοβιετική Ένωση.
Μετά την αναπόφευκτη κατάρρευση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης και τη διάλυσή της αλλά και του καπιταλιστικού Ανατολικού μπλοκ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, έμεινε μόνο μία υπερδύναμη και πυρηνική δύναμη, οι ΗΠΑ, αλλά και το ΝΑΤΟ, παρά τις παραπλανητικές διαβεβαιώσεις για διάλυσή του ή τουλάχιστον να μην γίνει καμιά επέκτασή του προς ανατολάς.
Πριν την επανένωση των δυο Γερμανών και κατά τη διάρκεια της επανένωσης: ο τότε υπουργός των εξωτερικών των ΗΠΑ ΤζέΪμς Μπέϊκερ, εξαπατώντας, όπως αποδείχθηκε, την προδοτική ηγετική ομάδα του Γκορμπατσόφ, δήλωσε (9/2/1990) ότι «η συμμαχία δεν θα επεκτείνει την επιρροή της ούτε μια ίντσα προς τα ανατολικά εφόσον η Ρωσία αποδεχθεί τη γερμανική επανένωση».
Παρόλα αυτά εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ: 1999: Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, 2004: Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία, κλπ..
Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, ήδη πολύ πριν τη διαφαινόμενη κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, γνωρίζοντας ότι στον ανταγωνισμό με τη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα κινδυνεύουν άμεσα να χάσουν την πρωτοκαθεδρία τους, εξαιτίας της διαρκώς μειούμενης οικονομικής ισχύος προς όφελος της διαρκώς αυξανόμενης οικονομικής ισχύος της Κίνας είχαν επεξεργαστεί διάφορες στρατηγικές για τον παραπέρα οξύτατο ανταγωνισμό απ’ τις οποίες επέλεξαν να εφαρμόσουν την πιο επιθετική με πρωταρχικό στόχο τη Σοβ. Ένωση-Ρωσία.
Η ανοιχτή πλέον κατάρρευση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης διατάραξε την ως τότε ισορροπία στην Ευρώπη και ευρύτερα, προκάλεσε μεγάλη αστάθεια, χαώδη κατάσταση και ολόκληρη η Ευρώπη εισέρχεται πλέον σε μια παρατεταμένη αποσταθεροποίηση, μ’ αποτέλεσμα να επανέλθει – με βάση το γνωστό αντικειμενικό νόμο: «η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού» (ΛΕΝΙΝ, 23 Αυγούστου 1915) – στην ημερήσια διάταξη το γνωστό ζήτημα του ξαναμοιράσματος του κόσμου, των σφαιρών επιρροής, κλπ. μεταξύ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με τις ΗΠΑ να έχουν ως στρατηγική τους την ασφυκτική «περικύκλωση» της Ρωσίας και την, μεταξύ άλλων, «αρπαγή» ολόκληρης της Ουκρανίας, με στόχο την εγκατάσταση σ’ αυτή πυρηνικών όπλων στα σύνορα με τη Ρωσία. Η πραγματοποίηση αυτού του ακραίου επιθετικού σχεδίου θα οδηγούσε ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ σε μετατροπή της Ρωσίας σε μια αποδυναμωμένη περιφερειακή δύναμη.
Σ’ αυτή τη νέα κατάσταση, που προέκυψε στην Ευρώπη, μετά την κατάρρευση του ανατολικού καπιταλιστικού μπλοκ με επικεφαλής την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση, η ένταση της επιθετικής στάσης των αμερικανών ιμπεριαλιστών αυξήθηκε στο έπακρο: πρώτο, με τη διατήρηση του επιθετικού στρατιωτικού Συμφώνου του ΝΑΤΟ, παρόλο που το Σύμφωνο της Βαρσοβίας είχε ήδη διαλυθεί, και δεύτερο, με την επέκταση στις άλλες καπιταλιστικές χώρες που πριν ανήκαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και στην COMECON.
Στη συνέχεια οι επεμβάσεις των αμερικανών ιμπεριαλιστών και το ΝΑΤΟ πολλαπλασιάζονται στην εγγύς και μέση Ανατολή και στον περσικό κόλπο, φθάνοντας ως τη διάλυση της Λιβύης, κλπ. και στον Ευρωπαϊκό χώρο προχώρησαν στη διάλυση της ενιαίας καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας (κατά «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ «σοσιαλιστικής»(!) του αποστάτη προδότη σοσιαλδημοκράτη-τροτσκιστή ΤΙΤΟ – αυτού του λυσσασμένου μαντρόσκυλου του αγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού – στην οποία οι ιμπεριαλιστές εκμεταλλευτήκαν, μεταξύ άλλων, τον αντιδραστικό μεγαλοσέρβικο σοβινισμό και τον αντιδραστικό εθνικισμό των διαφόρων «Δημοκρατιών», μαζί και τις διάφορες θρησκείες, κλπ., που ΟΛΑ μαζί κατέληξαν στον αντιδραστικό ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ αδελφοκτόνο πόλεμο μεταξύ των εργατών-αγροτών των διαφόρων πρώην καπιταλιστικών Δημοκρατιών της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας – ΠΟΛΕΜΟ στην υπηρεσία των Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών (κυρίως Γερμανίας) ιμπεριαλιστών και της αντιδραστικής αστικής τάξης των διαφόρων Δημοκρατιών, που διάφοροι οπορτουνιστές παρουσίασαν τότε ως πάλη για «αυτοδιάθεσή»(!) τους, ακολουθώντας το παραπλανητικό σύνθημα-ΑΠΑΤΗ του τότε υπουργού εξωτερικών της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας Hans Dietrich GENSCHER, πίσω από το οποίο προωθούνταν στην πράξη η διάλυση της ενιαίας πρώην Γιουγκοσλαβίας: «το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης πρέπει να γίνει σεβαστό, και είναι υπόθεση των λαών…» (Hans Dietrich Genscher: “Erinnerungen”, σελ. 951, κλπ., Berlin, 1997).
Στο δρόμο της καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας του ΤΙΤΟ βάδισε ανοιχτά και ο σοσιαλδημοκράτης-τροτσκιστής ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ, έχοντας και το θράσος του αποστάτη και προδότη να διακηρύξει στο «20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (Φλεβάρης 1956), σελ. 6: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία», βαφτίζοντας «εν μια νυκτί» χώρα «σοσιαλιστική»(!) την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία που είχε ΕΠΙΠΛΕΟΝ μετατραπεί σε αποικία των Αγγλο-αμερικάνων ιμπεριαλιστών.
Η Σοβιετική Ένωση, μετά την επικράτηση της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης (από τον Ιούλη 1953), εγκαταλείποντας οριστικά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ακολουθώντας τον καπιταλιστικό δρόμο της ΤΙΤΟϊκής Γιουγκοσλαβίας, όχι μόνο οδηγήθηκε αναπόφευκτα στον καπιταλισμο-ιμπεριαλισμό αλλά και στην πλήρη κατάρρευση, μ’ αποτέλεσμα να ΔΙΑΛΥΘΕΙ και ως κράτος το 1990-91 για να καταλήξει στη σημερινή ιμπεριαλιστική Ρωσία του ΠΟΥΤΙΝ.
Η ολοκλήρωση της παλινόρθωσης του καπιταλισμού την περίοδο των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ που επικυρώθηκε και επισφραγίστηκε στο «22ο Συνέδριο του «Κ»ΚΣΕ» (Οχτώβρης 1961) συνοδεύτηκε, μεταξύ πολλών άλλων, από την αναβίωση των αντιδραστικών θρησκευτικών ρευμάτων, το μιλιταρισμό, κλπ. μα και από την αναβίωση του μεγαλο-ρώσικου εθνικισμού-σοβινισμού και την καταπίεση των ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ των διαφόρων καπιταλιστικών Δημοκρατιών και την έξαρση του αντιδραστικού εθνικισμού σ’ αυτές. ΔΑΠΑΝΕΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥ: «οι δυο υπερδυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση ξόδεψαν, στο χρονικό διάστημα μεταξύ 1963 και 1976, για εξοπλισμούς συνολικού ύψους 2.000 δισεκατομμύρια Δολλάρια, ενώ για το 1976-1977 υπολογίζεται να διαθέσουν μαζί 230 δισεκατομμύρια Δολλάρια» (σχόλιο του Ρ.Σ. Τιράνων 18/8/1976, RADIO TIRANA, επιλογή εκπομπών, Νο 17/1976, σελ. 28, 19.8.1976 Rotfront-Verlag Kiel BRD) (βλέπε στο ίδιο, σελ. 53-56 άρθρο: «οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές καταπάτησαν τα διδάγματα του Λένιν για το εθνικό ζήτημα» (εκπομπή 1/8/1976). Και: «ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός είναι επίσης μια ιδεολογία της εθνικής καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης (20/3/1977). ΜΕΓΑΛΟ-ΡΩΣΙΚΟΣ ΣΟΒΙΝΙΣΜΟΣ: «ο μεγαλο-ρώσικος σοβινισμός έχει γίνει κυρίαρχη ιδεολογία των σοβιετικών ρεβιζιονιστών… Η μεγαλο-ρώσικη μπουρζουαζία ακολουθεί απέναντι στις μη ρώσικες εθνικότητες την ίδια πολιτική όπως παλιά οι Τσάροι. Στους λαούς των μη ρώσικων δημοκρατιών αρνούνται τα εθνικά δικαιώματα. Εκεί εφαρμόζεται ένα συστηματικό σχέδιο ρωσοποίησής τους. Είναι φυσικό, ότι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές αυτή τη δραστηριότητα, όπως και οι πρόδρομοί τους της ΙΙ Διεθνούς, να την καλύπτουν-περιβάλλουν με μια απολογητική προπαγάνδα δικαιολογίας, οι οποία από την αρχή ως το τέλος είναι διαποτισμένη από ένα αντιμαρξιστικό και σοβινιστικό, μεγαλο-ρώσικο και σλαβόφιλο πνεύμα. Σε όλη αυτή την προπαγάνδα γίνεται σήμερα λόγος για το λεγόμενο «ενιαίο σοβιετικό λαό», την «ενιαία σοβιετική γλώσσα» και τον «ενιαίο σοβιετικό πολιτισμό» (RADIO TIRANA, επιλογή εκπομπών, Νο 7/1977, σελ. 41, 20.3.1977, Rotfront-Verlag Kiel BRD).
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ (Γενάρης 1976): «στη σοβιετική καπιταλιστική οικονομία παρατηρούνται όλα τα φαινόμενα και οι επιδράσεις που χαρακτηρίζουν την κρίση των δυτικών καπιταλιστικών χωρών. Η σοβιετική οικονομία γνωρίζει ανεργία, υψώσεις τιμών, πληθωρισμό και πτώση της παραγωγής στους βασικούς κλάδους της οικονομίας. Σήμερα υπάρχουν στη Σοβιετική Ένωση 6.000.000 άνεργοι και μερικά εκατομμύρια που δουλεύουν μόνο 120 ως 180 μέρες το χρόνο εξαιτίας της μεγάλης αύξησης του ρυθμού εργασίας πολύ εργάτες εγκαταλείπουν τις θέσεις εργασίας και πυκνώνουν τις γραμμές των ανέργων ή πηγαίνουν από μια επιχείρηση στην άλλη. Στους διάφορους κλάδους της οικονομίας αλλάζουν κάθε χρόνο περίπου 10.000.000 εργάτες τη θέση εργασίας, αυτό είναι το ένα δέκατο (1/10) των ικανών προς εργασία. Επίσης 10% των εργατριών το χρόνο εγκαταλείπουν τη δουλειά. Η σοβιετική νέα μπουρζουαζία προσπαθεί να φορτώσει, ακριβώς όπως η δυτική μπουρζουαζία, τις συνέπιες της κρίσης και τις αποτυχίες στα οικονομικά πλάνα στις εργαζόμενες μάζες και στις υποτελείς χώρες» (RADIO TIRANA, επιλογή εκπομπών, Νο 2/1976, σελ. 31, 13.1.1976, Rotfront-Verlag Kiel BRD).
Έτσι, η μεγάλη χώρα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ οδηγήθηκε απ’ την προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΣΟΥΣΛΟΦ, κλπ. στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό της περιόδου ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ και τελικά στην ιμπεριαλιστική Ρωσία του ΠΟΥΤΙΝ – κι αυτά σ’ αντιπαράθεση με τα χονδροειδή αστικά ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ περί δήθεν «ανατροπής του σοσιαλισμού»(!) το 1990-91, που ΔΕΝ ήταν «σοσιαλισμός»(!) αλλά ένας πλήρης ολοκληρωμένος παλινορθωμένος καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, όπως προκύπτει απ’ την παραπάνω συντομότατη, αλλά και ελλιπέστατη αναφορά.
Την περίοδο του Πούτιν η ιμπεριαλιστική Ρωσία είναι μεν μια πυρηνική δύναμη αλλά οικονομικά αδύναμη.
Κλείνοντας το σημείωμα, πρέπει εκ νέου να υπογραμμιστεί: ΕΚΕΙΝΟ που οδήγησε στον αναπόφευκτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑΣ – και ΟΧΙ ΡΩΣΙΑΣ-ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ, όπως τον παρουσιάζουν οι Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκοί ιμπεριαλιστές και ο ΖΕΛΕΝΣΚΥ στην προπαγάνδα τους, διαστρέφοντας την πραγματικότητα στο ΑΝΤΙΘΕΤΟ της – στο έδαφος της ΕΥΡΩΠΗΣ και ΟΧΙ κάπου κοντά στη μακρινή Αμερική, ΗΤΑΝ το πιο ακραίας επιθετικότητας στρατηγικό σχέδιο των ΗΠΑ – της ισχυρότερης, προς το παρόν, αλλά σε κατιούσα πορεία ΜΟΝΗΣ ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης του κόσμου – επιθετικότατο στρατηγικό σχέδιο, που συγκροτείται από: 1) την ολοκληρωτική «περικύκλωση» της αδύνατης οικονομικά αλλά πυρηνικής δύναμης ιμπεριαλιστικής Ρωσίας, 2) την πλήρη ΑΠΟΚΟΠΗ της Ρωσίας από τη θάλασσα, τη Βαλτική(εν μέρει) και τη Μαύρη θάλασσα, 3) την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στα σύνορα της Ρωσίας, στο έδαφος της Ουκρανίας, με ΟΡΓΑΝΟ την ακραία Αμερικανόδουλη φασιστική-Ναζι-φασιστική κυβέρνηση ΖΕΛΕΝΣΚΥ: επιθετικές ενέργειες που προκάλεσαν την αναμενόμενη απάντηση της Ρωσίας και το αναπόφευκτο ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου ΗΠΑ-Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας.
Η αντίδραση της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας ήταν προβλέψιμη και εντελώς αναμενόμενη. Έτσι, ο νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ήταν αναπόφευκτος και αναμενόμενος.
ΟΧΙ στον ιμπεριαλιστικό ΠΟΛΕΜΟ των ΗΠΑ – ΡΩΣΙΑΣ και την καταστροφή της Ουκρανίας!
Δυνάμωμα της επαναστατικής ταξικής πάλης κατά του πολέμου και του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και εθνικισμού-σοβινισμού-αντισημιτισμού-ρατσισμού-φασισμού-Ναζι-φασισμούμ στην κατεύθυνση της προλεταριακής επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού!
Πάλη για άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας απ’ τον ΠΟΛΕΜΟ και κατά της αντιδραστικής ακραία αμερικανόδουλης ΝΔ-Κυβέρνησης ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ!
Να κλείσουν ΟΛΕΣ οι βάσεις των Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών! ΕΞΩ η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ!
