Πολιτικο-ιδεολογική παρέμβαση επαναστατών κομμουνιστών
«σταλινικών-ζαχαριαδικών» ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ μ’ αφορμή τα 70 χρόνια από τη
συγκρότηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και τη θεατρική παράσταση
«Ομπίντα» για το Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ του Γιώργου Κοτανίδη
Η ενασχόληση με την επαναστατική ζωή και δράση
μεγάλων επαναστατών είναι φυσικό να συναντά πολλές και μεγάλες δυσκολίες. Πολύ
περισσότερες συναντά η μεταφορά της δράσης τους στη θεατρική σκηνή και ακόμα
περισσότερες του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που έδρασε σε μια πολύ ταραχώδη εποχή, δράση
που τον ανέδειξε στη μεγαλύτερη επαναστατική φυσιογνωμία της χώρας μας στον 20
ου
αιώνα και μιας απ’ τις σημαντικότερες επαναστατικές ηγετικές μορφές του
διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος της λενινιστικής-σταλινικής Γ’ Κομμουνιστικής
Διεθνούς (μέλος της ΕΕ), όπως ορθά εκτιμούσε το 1955 και ο παλιός μπολσεβίκος,
γραμματέας του ΚΚ Ουζμπεκιστάν σύντροφος ΝΙΓΙΑΖΟΦ
: «
Ο Ζαχαριάδης είναι μια
απ’ τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος»
(Πάνος Δημητρίου
: «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ», σελ.
202-203, Αθήνα 1997)
.
Το εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα μεταφοράς του
ηθοποιού Κοτανίδη της επαναστατικής ζωής και δράσης του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στη θεατρική
σκηνή δεν κατόρθωσε να δώσει την επαναστατική προσωπικότητά του, έδωσε,
ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, έναν ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ «άγνωστο» σε μας τους ζαχαριαδικούς αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ
συντρόφους του, που τον γνωρίσαμε από κοντά και κάτω από την
πολιτικο-ιδεολογική καθοδήγησή του αγωνιστήκαμε κατά τη διάρκεια της ένοπλης
πάλης απ’ τις γραμμές του ένδοξου ΔΣΕ κατά του άγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού
και του ντόπιου μοναρχοφασισμού και της σκληρής πάλης στην αναγκαστική μας
προσφυγιά κατά του προδοτικού αστικού
σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού , μετά το
θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (δηλητηρίαση-γιατροί) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.
Εμείς οι σταλινικοί-ζαχαριαδικοί
αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ , αλλά και οι νεότεροι σύντροφοί μας που είναι
συσπειρωμένοι στη Σταλινική-Ζαχαριαδική
«ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-1955», δεν έχουμε και δεν υπάρχει καμιά πρόθεση
μηδενισμού των προσπαθειών του Γ.Κοτανίδη, γιατί, παρά τη ριζικά διαφορετική εκτίμησή μας της επαναστατικής προσωπικότητας
του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, είμαστε της γνώμης, ότι η ανακίνηση από μόνη της του « ζητήματος Ζαχαριάδη » στην παγερή σιωπή
δεκαετιών και βουνών σκουπιδιών (συκοφαντιών-διαστρεβλώσεων-ψευδών) αλλά και
ωκεανών λάσπης σε βάρος του, ανεξάρτητα από την αποτυχία της, είναι γεγονός
θετικό, επειδή δίνει τη δυνατότητα και παρακινεί σε προβληματισμούς τη νεολαία,
γι’ αυτό συνιστούμε να δει την παράσταση με κριτική ματιά, προβληματισμό και
πρώτα απ’ όλα πληροφόρηση από «πρώτο χέρι» δηλ. από τις ιστορικές πηγές και όχι
απ’ την προπαγανδιστική λάσπη της κατασυκοφάντησης της αντίδρασης, παραδοσιακής
αστικής αλλά και των υπηρετών της, προδοτικής ντόπιας χρουστσοφικής
σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ και τα διάφορα παρακλάδια τους ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ
κλπ., τροτσκιστές, αναρχικούς κλπ.) μα πρώτα απ’ όλα να ΔΙΔΑΧΤΕΙ απ’ τις τρεις (3)
μεγάλες και σημαντικότερες συνεισφορές του που ξεπέρασαν τα εθνικά όρια,
αποκτώντας και στις τρείς περιπτώσεις πανευρωπαϊκή και παγκόσμια εμβέλεια και
ανέδειξαν το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ σε μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη, και ακριβώς
γι’ αυτές δηλ. τις δυο πρώτες (Γράμμα-ΔΣΕ) ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ δικαιολογημένα και
ορθότατα τον χαρακτήρισε, κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19 ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (1952), « μεγάλο ηγέτη », λέγοντας στον τότε
γραμματέα της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν ΝΙΓΙΑΖΟΦ:
« τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος
ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην
Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη » (Πάνος Δημητρίου : «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ», σελ. 202-203, Αθήνα 1997 ):
Πρώτη , μεγάλη
συνεισφορά αποτελεί η διατύπωση της επαναστατικής μαρξιστικής γραμμής του ιστορικού Γράμματος του 1940, στην
οποία στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε ο αγώνας του ελληνικού λαού κατά των φασιστών
επιδρομέων κατακτητών που κορυφώθηκε στη μεγάλη εποποιϊα της ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικης
Αντίστασης και την απελευθέρωσης της χώρας αποτελώντας ταυτόχρονα αναπόσπαστο
τμήμα της μεγάλης απελευθερωτικής αντιφασιστικής ένοπλη πάλης των λαών κατά του
υπεραντιδραστικού ιμπεριαλιστικού
Ναζι-φασιστικού Άξονα ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ-ΡΩΜΗΣ-ΤΟΚΙΟΥ κατά τη διάρκεια του δευτέρου
παγκοσμίου πολέμου, που ΔΕΝ ήταν «ιμπεριαλιστικός» και απ’ τις ΔΥΟ πλευρές δηλ.
και απ’ την πλευρά της Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης ( μια σοσιαλιστική χώρα και το ένοπλο
αντιιμπεριαλιστικό-κομμουνιστικό κίνημα δεν μπορεί ΠΟΤΕ να κάνουν
ιμπεριαλιστικό πόλεμο ), όπως ισχυρίζεται η τροτσκιστική ηγεσία της σοσιαλδημοκρατικής «τριάδας» των
ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΜΑΪΛΗ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ αλλά ΜΟΝΟ απ’ την πλευρά του υπεραντιδραστικού ιμπεριαλιστικού Ναζι-φασιστικού Άξονα,
επαναφέροντας στο πολιτικό προσκήνιο τη μπαγιάτικη πασίγνωστη τροτσκιστική φιλο-Χιτλερική θέση,
αντιφασιστική απελευθερωτική ένοπλη πάλη που οδήγησε στη στρατιωτική συντριβή
του γερμανικού Ναζι-φασισμού και την κατάληψη του Βερολίνου από τον
επαναστατικό Κόκκινο Στρατό με καθοδηγητή το μεγάλο στρατηλάτη ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Τέλος,
αν δεν οδηγήθηκε το μεγαλειώδες ελληνικό
κίνημα σε κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, αυτό ΔΕΝ οφείλεται στην εφαρμογή της επαναστατικής γραμμής του «Γράμματος
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» αλλά εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ :
στην απομάκρυνση, ΠΛΗΡΗ εγκατάλειψη και ΠΡΟΔΟΣΙΑ της ΜΟΝΗΣ τότε μαρξιστικής
γραμμής – που έθετε σαφέστατα ζήτημα
κατάληψης της πολιτικής εξουσίας (« Έπαθλο…
πολιτισμό ») – εκείνης της ιστορικής περιόδου, μ’ αποτέλεσμα να οδηγηθεί το
κίνημα στις προδοτικές συμφωνίες ΛΙΒΑΝΟΥ-ΚΑΖΕΡΤΑΣ-ΒΑΡΚΙΖΑΣ, μ’ αποκορύφωμα την
παράδοση των όπλων που οι παλαιότεροι διορισμένοι αλλά και οι σημερινοί ηγέτες
της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ,
τροτσκιστές κλπ.) απ’ τη μια επιτίθενται στη μαρξιστική γραμμή του «Γράμματος»
και απ΄την άλλη παρουσιάζουν τις προδοτικές συμφωνίες ως απλά « λάθη »(!), δικαιολογώντας έτσι την
προδοσία της δεξιάς οπορτουνιστικής ηγεσίας
Σιάντου-Ιωαννίδη-Παρτσαλίδη, κλπ.
Δεύτερη ,
είναι η συγκρότηση και καθοδήγηση του ΔΣΕ απ’ το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που διεξήγαγε
την 3 ½ χρονη ένοπλη επαναστατική πάλη κατά του ντόπιου μοναρχοφασισμού και του
άγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, και για Σοσιαλισμό – η μόνη ένοπλη πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό στην Ευρώπη αμέσως
μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο ως τα σήμερα – αναπόσπαστο τμήμα της γενικότερης αντιιμπεριαλιστικής
πάλης του διεθνούς προλεταριάτου και των λαών όλων των χωρών και κορυφαία
έκφραση της ταξικής πάλης εκείνης της περιόδου που επιπλέον ματαίωσε τα
στρατιωτικά επιθετικά σχέδια των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια, ένοπλη πάλη που οι
διορισμένη ενωμένη τότε, σοσιαλδημοκρατικήγ κλίκα των
ΚΟΛΙΓΙΑΝΝΗ-ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗ-ΒΑΦΕΙΑΔΗ-ΦΛΩΡΑΚΗ, κλπ. χαρακτήριζε « τυχοδιωκτισμό του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ » στη χρουστσοφική «7 η
Ολομέλεια» (1957).
Τρίτη ,
και τελευταία αλλά κορυφαία συνεισφορά του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην πολυτάραχη
επαναστατική του ζωή και δράση είναι η σημαντικότατη ιδεολογικο-πολιτική πάλη
κατά του προδοτικού αστικού
σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού . ΠΡΩΤΟΣ αυτός,
« ο ΝΙΚΟΣ μας », στο διεθνές
κομμουνιστικό κίνημα όχι μόνο διείδε μα και συγκρούστηκε ΑΝΟΙΧΤΑ το Σεπτέμβρη
του 1955 στην Τασκένδη, δηλ. πριν την επίσημη εμφάνισή του στο αντεπαναστατικό
20 ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956).
Εμείς οι επαναστάτες κομμουνιστές αντάρτες των
ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, σταλινικοί-ζαχαριαδικοί
είμαστε και σήμερα ιδιαίτερα υπερήφανοι που χάρη στη θαρραλέα αταλάντευτη
επαναστατική στάση και πάλη του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και τη δική μας μαζικότατη
αντίσταση (στην Τασκένδη πάνω από 95% και στις άλλες χώρες 85-90%) ΜΑΤΑΙΩΘΗΚΕ η
βίαιη επιβολή στο επαναστατικό ηρωικό μας ΚΟΜΜΑ του αντεπαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος του χρουστσοφικού
ρεβιζιονισμού . Το επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-1955 υπήρξε
το ΜΟΝΟ επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου των δυτικών καπιταλιστικών χωρών
που δεν μετατράπηκε ΠΟΤΕ σε αστικό κόμμα
ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ τύπου , όπως συνέβηκε δυστυχώς σ’ όλες τις άλλες
καπιταλιστικές χώρες (υπήρξαν, βέβαια, μικρότερες ή μεγαλύτερες αντιστάσεις των
κομμουνιστών σε διάφορα κόμματα). Το ηρωικό μας Κόμμα, το σταλινικό-ζαχαριαδικό
ΚΚΕ, απλά διαλύθηκε βίαια απ’ την
ωμή βάρβαρη επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, ΔΙΑΛΥΣΗ που επισημοποιήθηκε
στη χρουστσοφική παρασυναγωγή της σοσιαλδημοκρατικής διαβόητης « 6ης Ολομέλειας » (Μάρτης
1956).
Η
αντεπαναστατική στρατηγική του ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ του 20 ου Συνεδρίου του
ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) για μας τους σταλινικούς-ζαχαριαδικούς αντάρτες των
ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και τους νεότερους συντρόφους μας
ΗΤΑΝ και ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ μια αστική-ιμπεριαλιστική στρατηγική: ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, των
επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων όλων των χωρών και της προλεταριακής
επαναστατικής ταξικής συνείδησης του διεθνούς προλεταριάτου και της εργατικής
τάξης γενικότερα.
Ήταν τόσο
μεγάλη η καταστροφή που προκάλεσε το 20ο Συνέδριο στο διεθνές
κομμουνιστικό κίνημα ώστε ακόμα και ένας ρεβιζιονιστής ιστορικός, ο Eric Hobsbawm , ο οποίος μιλάει για «απολυταρχισμό του
Στάλιν»(!), κλπ., υποχρεώνεται να σημειώσει το 2002: «Η Οκτωβριανή Επανάσταση
δημιούργησε ένα παγκόσμιο κίνημα, το 20ο Συνέδριο το κατέστρεψε»
( Eric Hobsbawm : «ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ», σελ.242, Αθήνα 2003,
« INTERESTING TIMES , Α TWENTIETH - CENTURY LIFE ” London 2002).
Απ’ το Σεπτέμβρη του 1955 ως τα σήμερα εμείς οι εν
ζωή αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ – μαζί και οι δεκάδες χιλιάδες σύντροφοί μας που δεν
ζουν πια – κρατήσαμε και κρατάμε ακόμα ψηλά την ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού αλλά και
εκείνη του ηρωικού επαναστατικού ΚΚΕ
1918-1955 , ΔΙΚΑΙΩΜΕΝΟΙ, δυστυχώς, απ’ τη δραματική ιστορική καταστροφική πορεία,
μετά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση π’ την προδοτική
κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, με κλακαδόρους τους ελάχιστους τότε « μαύρους » της Τασκένδης, όπως τους έλεγαν
εκείνα τα χρόνια οι εκεί ζαχαριαδικοί
αντάρτες, και τους διορισμένους ΔΟΣΙΛΟΓΟΥΣ ως ηγεσία στο νέο σοσιαλδημοκρατικό αστικό «Κ»ΚΕ (1956) Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Δημητρίου-Τσολάκη-Φλωράκη , κλπ. και
τέλος τη διάλυση της καπιταλιστικής Σοβιετικής ‘Ένωσης και ως κράτος το 1990-91
απ’ τους ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ-ΓΕΛΤΣΙΝ – κι αυτό
τον επαναστατικό ΣΚΟΠΟ υπηρετεί και η τωρινή σταλινική-ζαχαριαδική
πολιτικο-ιδεολογική παρέμβασή μας.
Σ’ αυτό, το παραπάνω ιστορικό πλαίσιο εντάσσεται
και από αυτή την επαναστατική σκοπιά κρίνεται από την πλευρά μας και η μεταφορά
στη θεατρική σκηνή της επαναστατικής ζωής και δράσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που
καταλήγει σε αποτυχία, επειδή δίνει ακρωτηριασμένα-παραμορφωμένα την
επαναστατική του προσωπικότητα και μας υποχρεώνει σε δυο σχετικά σύντομες αλλά
βασικές επισημάνσεις :
– η πρώτη επισήμανση αφορά την
προδιαγεγραμμένη αποτυχία του εγχειρήματος Κοτανίδη, ανεξάρτητα από τις
προθέσεις του : επειδή η προσέγγιση
της επαναστατικής ζωής και δράσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ έγινε με υποκειμενικά
κριτήρια δηλ. τις σημερινές προσωπικές αστικο-ρεφορμιστικές αντιλήψεις του ικανού
κατά τα άλλα ηθοποιού Γ.Κοτανίδη ΑΝΤΙ να μελετηθεί η αντικειμενικά υπαρκτή ιστορική πραγματικότητα της εποχής του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
στην οποία εντάσσεται και κινείται ολόκληρη η επαναστατική του δράση, μ’
αποτέλεσμα να δώσει επί σκηνής έναν «δικό του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» δηλ. έναν λίγο ή πολύ
«αντισταλινικό», λίγο «τροτσκιστή», λίγο «χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη», λίγο
«αναρχικό», κλπ. και ΟΧΙ τον ιστορικά
υπαρκτό ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που ως μέλος της ΕΕ της Γ’ ΚΔ και Γραμματέας του ΚΚΕ κινήθηκε
όχι μόνο εντελώς ΕΞΩ μα και ΕΝΑΝΤΙΑ σ’ αυτά τα αντιμαρξιστικά αντεπαναστατικά
ρεύματα, των οποίων υπήρξε μαχητικός αντίπαλος και σφοδρός πολέμιος, έναν «Κοτανίδειο»
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ να στέκεται επί σκηνής απέναντί μας, αγνώριστος και ξένος, ακόμα και σε
μας τους αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ παρόλο που μας καθοδήγησε στους ένοπλους αγώνες,
αλλά και τον ζήσαμε από πολύ κοντά στα δύσκολα και ταραγμένα χρόνια της πάλης μας κατά της χρουστσοφικής προδοσίας .
– η δεύτερη επισήμανση αφορά την εκδοχή της
φυσικής εξόντωσης του ΝΙΚΟΥ
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Ο Γ. Κοτανίδης επέλεξε να προβάλλει ως « ιστορική αλήθεια »(!) στους θεατές της θεατρικής παράστασης αλλά και
τον ελληνικό λαό, τη δεύτερη, εξίσου ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ όπως και η πρώτη (« καρδιακή προσβολή »), περί « αυτοκτονίας »(!) εκδοχή των αδίστακτων
διωκτών και δολοφόνων του ΝΙΚΟΥ
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, της προδοτικής σοσιαλφασιστικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των
ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ – και μάλιστα όταν ΔΕΝ
υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ απολύτως αξιόπιστο στοιχείο που να στηρίζει αυτή την
ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ εκδοχή και όταν επιπλέον οι
δυο πλευρές ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ως τώρα να δώσουν οποιοδήποτε στοιχείο σχετικά με τη
ΦΥΣΙΚΗ εξόντωση του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – προτιμώντας έτσι να αυτοδιασυρθεί και να υποβιβάσει
τον εαυτό του σε θλιβερό λαλίστατο φερέφωνο των δολοφόνων, με τη «φιλοδοξία» να
καλύψει με μια διάτρητη θεατρική μάσκα ένα ειδεχθές έγκλημα : τη στυγερή δολοφονία του
ήρωα του λαού μας ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ . Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, αφού διάνθησε
το κείμενό του με τα αθώα παιδικά «πειράγματα» στο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ 11-12χρονων
κοριτσιών, παρέλειψε συνειδητά και σκόπιμα την ΟΜΟΛΟΓΙΑ του «σοβιετικού» ιατροδικαστή
στην ώριμη πια γυναίκα Βέρα Κουζνετσόβα ,
που σε συνέντευξή της, ανάμεσα στα άλλα, αφού ανέφερε ότι ο ιατροδικαστής « έγραψε ψέματα μετά από πίεση » συνεχίζοντας
είπε : « Ό τ α ν κ ο υ
β έ ν τ ι α σ α μ ε τ ο ν
ι α τ ρ ο δ ι κ α σ τ ή π α ρ α
δ έ χ τ η κ ε ό τ ι
δ ε ν υ π ή ρ χ ε κ α ρ δ ι α κ ή π ρ ο σ β ο λ ή α λ λ ά
δ ο λ ο φ ο ν ί α » (Εφημερίδα της « Αδέσμευτης
Κίνησης Γυναικών », Μάης 1994, σελ. 17).
Όμως η προπαγάνδιση της δεύτερης εκδοχής της φασιστικής KGB
(Αλεξάντρ Πετρούσιν, «Ρ» 9/12/1990)
περί «αυτοκτονίας»(!) του ΝΙΚΟΥ
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ως δεύτερης κατά σειρά «ιστορικής
αλήθειας»(!) – η πρώτη ήταν το 1973: «καρδιακή
προσβολή» – είναι τόσο «πειστική» όσο και η εκδοχή της ελληνικής φασιστικής Ασφάλειας για «αυτοκτονία» του Μ.ΠΑΠΑΡΗΓΑ το Φλεβάρη
του 1949 στα μπουντρούμια της. Η μόνη «διαφορά» μεταξύ των δυο είναι ότι οι δολοφόνοι του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της σοσιαλφασιστικής
κλίκας ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗΣ για να σκεπάσουν
το αποτρόπαιο έγκλημά τους και να προσδώσουν κάποια αληθοφάνεια στην εκδοχή
τους επιστράτευσαν, ίσως εθελοντικά, την πρώην γυναίκα του, αποστάτρια σοσιαλδημοκράτισσα
ΡΟΥΛΑ ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ, που, ως γνωστόν, τον πρόδωσε
ΔΙΠΛΑ: ιδεολογικο-πολιτικά αλλά και ως σύζυγος, η οποία αρνούνταν μόνιμα
να επιστρέψει ζωντανός μα ακόμα και νεκρός στην Ελλάδα δηλ. η σορός του
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, γιατί θα διαλύονταν το σοσιαλδημοκρατικό της κόμμα.
Ορθότατα σημειώνει ο κομμουνιστής
ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Ο Ν. Ζαχαριάδης ο ηρωικός μάρτυρας του λαού
αυτοκτόνησε όσο και ο εκλεγμένος Πρόεδρος της Γεν. Συν. Εργ. Ελλάδος Δημ.
Παπαρήγας που η Γενικής Ασφάλεια τον παρουσίασε ότι αυτοκτόνησε με το κορδόνι
της μπιτσάμας του στο κελί που τον κρατούσαν» (Ν. Κεπέσης: «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
γύρω από γεγονότα και πρόσωπα». Αθήνα 2006, σελ. 45-46). Για τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του
ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ μπορεί να μην βρεθούν
ΠΟΤΕ στοιχεία, όπως ΔΕΝ βρέθηκαν για τον Μ.ΠΑΠΑΡΗΓΑ, όμως κανένας αντιφασίστας
και κομμουνιστής ΔΕΝ πίστεψε την εκδοχή
της φασιστικής ελληνικής Ασφάλειας μα ούτε φυσικά το επαναστατικό ΚΚΕ: «το
Φλεβάρη του 1949 τον δολοφόνησαν στην Ασφάλεια της Αθήνας, τον κρέμασαν μέσα
στο μπουντρούμι που τον κρατούσαν. Έτσι οι τύραννοι του λαού σταμάτησαν άνανδρα
την επαναστατική σταδιοδρομία ενός άξιου ηγέτη της εργατικής τάξης και του
λαού, του προλετάριου Παπαρήγα…»(«ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ»,
σελ.222-223, εκδ. «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», 1952).
Πριν γίνει αναφορά στη δική μας εκδοχή
των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, ας δοθεί πρώτα ο λόγος στο ΝΙΚΑΝΔΡΟ ΚΕΠΕΣΗ, που, σ’
αντίθεση με τα περί «αυτοκτονίας» ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ
των «ορφανών» ρεφορμιστών της δολοφονικής
κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ μέσα και έξω απ’ το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ,
που δυστυχώς-αφελώς αντιγράφει ο Γ.Κοτανίδης, σημειώνει για τον ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ: «Την 1 η Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ.
Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί
κατακτητές. Με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του
ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Χαρ.
Φλωράκης θυμάμαι τον παρουσίασε σαν αυτοκτονία», ενώ για το ΦΛΩΡΑΚΗ γράφει:
« Υπάρχει
και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ
στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία
αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το
ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη » (ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ
ΚΕΠΕΣΗ Σ :
«Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ.45-46, Αθήνα 2006 ).
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του
ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
α. Ολωσδιόλου αναξιόπιστες οι δυο εκδοχές περί «καρδιακής
προσβολής»(!) και «αυτοκτονίας»(!) των διωκτών δολοφόνων του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της
σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ
Όταν στα μέσα του πρώτου δεκαήμερου του Αυγούστου 1973
ανακοινώθηκε απ’ τις σοβιετικές Αρχές και τη χρουστσωφική σοσιαλδημοκρατική
ηγεσία του
αποστάτη ΦΛΩΡΑΚΗ ο
θάνατος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ από «
καρδιακή
προσβολή»(!) εμείς οι δεκάδες χιλιάδες αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ (95%) απ’ την
πρώτη στιγμή της θλιβερής είδησης αντιδράσαμε βροντοφωνάζοντας οργισμένα,
αποφασιστικά και δυνατά με μια φωνή
:
«
ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ το ΝΙΚΟ ΜΑΣ».
Απορρίψαμε κατηγορηματικά τα περί θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ από « καρδιακή
προσβολή » ως μυθεύματα της φασιστικής
Μπρεζνιεφικής KGB . Ήμασταν πεπεισμένοι και υποστηρίξαμε τη δική μας εκδοχή: ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ τους προδότες
χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες (σοβιετικούς-έλληνες) στον τόπο
της εξορίας του, Σουργκούτ της Σιβηρίας, για
να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και χαλάσει τα προδοτικά σχέδια της αντεπαναστατικής χρουστσοφικής
σοσιαλδημοκρατίας (σοβιετικής-ελληνικής).
18 χρόνια αργότερα ο αντισυνταγματάρχης της KGB Αλεξάνδρ Πετρούσιν διέψευσε την πρώτη εκδοχή περί « καρδιακής προσβολής» (!),
ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΣ μας. Ανακοίνωσε μια δεύτερη
εκδοχή : « αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού » («Ρ»9/12/1990).
Έτσι
από την πλευρά των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ έχουμε μπροστά μας δύο εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ περί « καρδιακής προσβολής »–« αυτοκτονίας », εκδοχές αλληλοσυγκρουόμενες , αλληλοαναιρούμενες
και αλληλοδιαψευδόμενες, κατά
συνέπεια είναι και οι δυο ΨΕΥΔΕΙΣ εκδοχές. Και στις δυο
περιπτώσεις είπαν προφανώς ΨΕΜΑΤΑ για να
σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημα της δολοφονίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που δεν αποτόλμησαν ούτε οι
Ναζι-φασίστες χιτλερικοί εγκληματίες να διαπράξουν.
Επιπλέον και
οι δυο είναι ολωσδιόλου ατεκμηρίωτες ,
και μάλιστα προερχόμενες απ’ τους διώκτες και ΔΗΜΙΟΥΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ του ΝΙΚΟΥ
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και γι’ αυτό εντελώς αναξιόπιστες.
Ακόμα – ας προσεχθεί αυτό ιδιαίτερα
– μετατοπίζουν την αιτία του θανάτου απ’ την KGB και την «φορτώνουν» στο ίδιο
το ΘΥΜΑ τους, νεκρό πλέον ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (« καρδιά »-« αυτοκτονία ») : δηλαδή η μεν ΠΡΩΤΗ (1973) εκδοχή, αποδίδει το θάνατο σε φυσική
σωματική βλάβη του ΘΥΜΑΤΟΣ : « οξεία καρδιακή προσβολή », η δε ΔΕΥΤΕΡΗ
αποδίδει το θάνατο σε «δική» του ενέργεια-πράξη : « αυτοκτονία δι’
απαγχονισμού », αφήνοντας και οι δυο προγραμματισμένα
ΕΝΤΕΛΩΣ στο απυρόβλητο τις σοσιαλδημοκρατικές κλίκες των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ-KGB που
διέπραξαν το ειδεχθές ΕΓΚΛΗΜΑ της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ .
Τέλος, και η τελευταία
εκδοχή περί «αυτοκτονίας » είναι ολωσδιόλου ατεκμηρίωτη , αφού και οι δυο
πλευρές ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ αρνήθηκαν
στο παρελθόν αλλά και σήμερα (Ρώσοι-«Κ»ΚΕ )
ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να δώσουν στη δημοσιότητα το σχετικό με το «θάνατο» ΦΑΚΕΛΟ του ΝΙΚΟΥ
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών
Αρχείων Ν. ΤΟΜΙΛΙΝΑ , την άνοιξη του
2000, στη Θεσσαλονίκη αποκάλυψε δηλώνοντας, μεταξύ άλλων, ότι « τα
ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί
ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου
αποχαρακτηριστούν…» (από το κείμενο
του Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ : «Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ», στο:
Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000).
Πέρα απ’ το γεγονός της αλληλοδιάψευσης των δυο εκδοχών περί θανάτου από « καρδιά»-«αυτοκτονία » της ίδιας
πηγής δηλ. των KGB-ΚΚΣΕ-«Κ»ΚΕ και
της ΑΡΝΗΣΗΣ των δυο πλευρών να δοθεί στη δημοσιότητα ο «ΦΑΚΕΛΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» μια
σειρά πολύ σημαντικά πολιτικο-ιδεολογικά ερωτήματα και γεγονότα «τινάζουν στον
αέρα» τελείως και τη νέα εκδοχή-ΜΥΘΟ
περί « αυτοκτονίας », την καθιστούν
εντελώς αβάσιμη και ολωσδιόλου αναξιόπιστη:
– Γιατί να «επιλέξει» ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ να
«αυτοκτονήσει»(!) μετά 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας ;
– Γιατί να «αποφασίσει» ο ίδιος να «λύσει
εθελοντικά» με την «αυτοκτονία»(!) του, το μόνιμο, πολύ μεγάλο και ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ
πρόβλημα των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών
σοσιαλδημοκρατών
(σοβιετικών-ελλήνων) που εκκρεμούσε απ’ το 1956 και δώθε – ενώ είναι πασίγνωστο
ότι ΑΡΝΗΘΗΚΕ πάντα απ’ την αρχή να το
πράξει, και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό διάλεξε
συνειδητά το δρόμο της εξορίας που του επιβλήθηκε
– ώστε να διευκολύνει την προώθηση των γενικότερων προδοτικών σχεδίων της σοσιαλφασιστικής κλίκας των
ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, ειδικότερα εκείνων
ενόψει της τότε σχεδιαζόμενης πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα;
– Πως αλήθεια, συνέπεσε -«επέλεξε»
να «αυτοκτονήσει»(!) παραμονές της
πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα ή μήπως ΑΝΤΙΘΕΤΑ επέλεξαν-αποφάσισαν οι ιδεολογικο-πολιτικοί του αντίπαλοι
χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί-έλληνες) να τον παραμερίσουν ως φυσική
παρουσία δηλ. να τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ, ώστε, απαλλαγμένοι πλέον από αυτόν, να εφαρμόσουν
ανενόχλητα τα προδοτικά τους σχέδια στα πλαίσια της προώθησης των γενικότερων
σχεδίων για την «μεταδικτατορική περίοδο» που αναφέρει- ομολογεί ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ το 1995 (παρακάτω γι’ αυτό), προώθηση που
ΚΥΡΙΟ εμπόδιό τους στέκονταν ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, ο οποίος ΔΕΝ έπρεπε να γυρίσει ζωντανός στην Ελλάδα , γιατί το «Κ»ΚΕ θα
γινόταν «φύλλο-φτερό» και θα διαλύονταν ;
– Πως , λοιπόν, «επέλεξε» να «αυτοκτονήσει» σε μια τόσο πολύ κρίσιμη
πολιτική στιγμή για τον τόπο δηλ. ούτε
καν χρόνο απ’ τη λεγόμενη «μεταπολίτευση» και μάλιστα όταν επιπλέον γνώριζε απ’ τις διεθνείς ειδήσεις
ραδιοφώνου (τουλάχιστον σε τρείς γλώσσες :
ελληνικά-ρωσικά-γερμανικά) την κατάσταση στην Ελλάδα και όταν ο αγώνας της
εργατικής τάξης και του λαού, και πρώτα απ’ όλα της νεολαίας, είχε πάρει μαζική
και ανοιχτή μορφή κατά της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας : 1. Κινητοποιήσεις εργαζομένων ΟΤΟΕ,
Νοέμβρης 1972, 2. Μέτρα χούντας κατά του φοιτητικού κινήματος, Γενάρης 1973, 3.
Συνεχιζόμενες αποχές φοιτητών και συγκέντρωση χιλιάδων φοιτητών ενάντια στο ΝΔ
1347 στην οποία η Αστυνομία παραβιάζει το Πανεπιστημιακό άσυλο, γίνονται 100
συλλήψεις και 11 φοιτητές παραπέμπονται σε δίκη, 14 Φλεβάρη 1973, 4. Φοιτητικές
συνελεύσεις στη Νομική με περίπου 4000 φοιτητές και πρώτη κατάληψη της Νομικής,
21 Φλεβάρη 1973, 5. Δεύτερη κατάληψη της Νομικής, 20 Μάρτη 1973, κλπ.
– Τέλος, οι κομμουνιστές
δεν αυτοκτονούν και ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ σε καμιά περίπτωση σαν κομμουνιστής
ηγέτης δεν ήταν δυνατόν ν’ αυτοκτονήσει, επειδή δεν είχε ως φιλοσοφία του
θεωρίες περί «αυτοκτονίας» αλλά αντίθετα ως φιλοσοφία του είχε τον επαναστατικό
μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό:
«Ο Σταλινισμός είναι ο μαρξισμός - λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού» (ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ).
β. Η
αξιόπιστη εκδοχή των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ: «ο ΝΙΚΟΣ μας δολοφονήθηκε»
Σχετικά με την ορθότητα
και πειστικότητα της εκδοχής των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ δηλ. της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ
του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, την οποία υποστήριξε ευθύς εξαρχής ΠΡΩΤΗ η τεράστια
πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων, αυτές ενισχύονται επιπλέον και από τα
παρακάτω:
Πρώτο , την ΟΜΟΛΟΓΙΑ -δήλωση
του Σταύρου Ζορμπαλά: « και ο Ζορμπαλάς, καθοδηγητής του ΚΜΕ (Κέντρο
Μαρξιστικών Ερευνών), το 1980 ομολογεί: «πως θα μπορούσε να γίνει Κόμμα όταν θα βρισκόταν στην Ελλάδα ο
Ζαχαριάδης;» (Δ. ΒΥΣΣΙΟΣ: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάγιεβιτς
Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος
1991)», αλλά και του Πάνου Δημητρίου: « σε κάθε περίπτωση το δίλημμα μόνο η
έκθεση της ΚGB για το θάνατό του μπορεί να το λύσει» («Έθνος», 29/12/1990).
Δεύτερο , τη σημαντικότατη μαρτυρία της δημοσιογράφου Βέρας
Κουζνετσόβα (Σουργκούτ Σιβηρίας) που, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα της « Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών » (Μάης
1994, σελ.17), αφού αναφέρει ότι « ο ιατροδικαστής έγραψε ψέματα μετά από
πίεση », λέει: «ό τ α
ν κ ο υ β έ ν τ ι α σ α μ ε τ
ο ν ι α τ ρ ο δ ι κ α σ τ ή π α ρ α δ έ
χ τ η κ ε ό τ ι δ ε ν
υ π ή ρ χ ε κ α ρ δ ι α κ ή π ρ ο σ β ο λ ή α λ λ ά
δ ο λ ο φ ο ν ί α ».
Τρίτο , τη δήλωση της
διευθύντριας των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. ΤΟΜΙΛΙΝΑ, την άνοιξη του 2000, στη
Θεσσαλονίκη : « η διευθύντρια των
Ρωσικών Κρατικών Αρχείων, που την άνοιξη του 2000 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη,
αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και κυρίως ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ!…
Η Τομιλίνα είπε ότι τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του
«Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η
πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (από
το κείμενο του Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ : «Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ», στο:
Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000).
Η αρνητική αυτή δήλωση της διευθύντριας
των σοβιετικών-ρώσικων «Αρχείων» ενισχύει,
ακόμα περισσότερο, την πειστικότητα της εκδοχής των κομμουνιστών πολιτικών
προσφύγων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ δηλ. εκείνη της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.
Σχετικά με την πειστικότητα της δικής μας εκδοχής
των σταλινικών - ζαχαριαδικών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ , μοναδική ως τώρα εξαίρεση στο χώρο των
δημοσιογράφων, στα «Ιστορικά» της «Ελευθεροτυπίας» αναφέρει και την εκδοχή μας
σημειώνοντας : « οι φανατικοί οπαδοί του μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν την εκδοχή της
αυτοκτονίας και επιμένουν ότι ο
Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από την Κα-Γκε-Μπε. Την εκδοχή τους ενίσχυσε η δήλωση
της διευθύντριας των ρωσικών κρατικών αρχείων Ν.Τομιλίνα, η οποία ανέφερε ότι ο
φάκελος του θανάτου του εξόριστου ηγέτη του ΚΚΕ παραμένει πάντα στα κρατικά
αρχεία ως «άκρως απόρρητος», και αποκάλυψε ότι «οι ρώσοι δεν έχουν
δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν το Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για
τις συνθήκες του θανάτου του». Η Τομιλίνα πρόσθεσε ότι «κάτι τέτοιο θα έβλαπτε
τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας… » (Γιώργου Α. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ : «Το τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη», στο : «Ελευθεροτυπία» Ε ΙΣΤΟΡΙΚΑ, «Νικος Ζαχαριάδης, Άρης Βελουχιώτης, Νίκος
Μπελογιάννης, Βίοι παράλληλοι και… τεμνόμενοι», σελ. 63-64, χωρίς χρονολογία).
Σχετικά με τους «φανατικούς οπαδούς» του Νίκου
Ζαχαριάδη, αυτοί δεν ήταν και δεν είναι άλλοι απ’ τις πολλές δεκάδες χιλιάδες σταλινικούς-ζαχαριαδικούς αντάρτες των
ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και τους σημερινούς νεότερους. Ο χαρακτηρισμός « ζαχαριαδικός » αποτελεί για μας τίτλο
ιδιαίτερης και ξεχωριστής τιμής και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτόν τον
τιμητικό χαρακτηρισμό .
γ. Το στυγερό έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
διαπράττεται παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο
ότι το στυγερό έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ διαπράχτηκε παραμονές της πολιτικής
«αλλαγής» στην Ελλάδα.
Οι σοβιετικοί χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν απ’ τη
συνεργασία τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ότι επίκειται πολιτική
«αλλαγή» στην Ελλάδα δηλ. παραμερισμός-αντικατάσταση της στρατιωτικο-φασιστικής
δικτατορίας με μια αστική «δημοκρατική» κυβέρνηση. Για να εξασφαλιστεί όμως ο
«δημοκρατικός» μανδύας της νέας κυβέρνησης έπρεπε να νομιμοποιηθεί το
ρεβιζιονιστικό-σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ και να επιτραπεί οπωσδήποτε η
επιστροφή των πρώην ανταρτών του ΔΣΕ, κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ανταρτών
των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ στις ρεβιζιονιστικές -καπιταλιστικές
χώρες. Επίσης ήταν πληροφορημένοι για το ίδιο ζήτημα και απ’ την πλευρά της
ηγεσίας του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, (ΦΛΩΡΑΚΗΣ) όπως συμπεραίνει κανείς από την αποκαλυπτικότατη γραπτή τοποθέτηση- ΟΜΟΛΟΓΙΑ του πρώην πρόεδρου του
μοναροφασιστικού κόμματος της ΝΔ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ στον πρόλογο του βιβλίου του
Θ.ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ (1995) στην οποία αποκαλύπτει ότι είχε συζητήσει με ΟΛΑ τα πολιτικά
κόμματα (« συμπεριλαμβανομένου και του
ορθόδοξου κομμουνιστικού κόμματος ») δηλ. το «Κ»ΚΕ με γραμματέα τον αποστάτη
ΦΛΩΡΑΚΗ και είχαν συμφωνήσει από κοινού
το πλαίσιο της «μεταδικτατορικής πολιτικής αλλαγής» : « συγκεκριμένα κατά τη
διάρκεια της δικτατορίας, όταν συνεργαζόμουν στενά με τον Κωνσταντίνο
Καραμανλή, είχα συζητήσει το πρόβλημα, στα πλαίσια της ευρύτερης συνεννόησης
των πολιτικών δυνάμεων, με την ελληνική αριστερά και είχαμε συμφωνήσει ότι μεταδικτατορικά θα υπήρχε
αναγνώριση του ΚΚΕ και επιστροφή όλων των πολιτικών προσφύγων με την εξαίρεση
των Σλαβομακεδόνων » (Θεόδωρος ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ: «Στο όνομα της Μακεδονίας»,
σελ.3-4, ελληνική ευρωεκδοτική, Αθήνα 1995).
ΚΑΝΕΝΑΣ απ’ τους άμεσα ΕΝΟΧΟΥΣ δεν τόλμησε να ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙ την παραπάνω αποκαλυπτικότατη γραπτή ΟΜΟΛΟΓΙΑ του Κ.Μητσοτάκη για τους
πολιτικούς σχεδιασμούς και τις συμφωνίες μεταξύ των μεγαλο-αστικών
κομμάτων –
«Κ»ΚΕ εκείνη την περίοδο : ούτε ο αποστάτης φίλος του Χ.ΦΛΩΡΑΚΗΣ, που
συνεργάστηκε μαζί του, ούτε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ .
Όμως η επιστροφή των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ – όπως και έγινε πλην των Σλαβομακεδόνων (η χειρότερη
και μεγαλύτερη προδοσία των
χρουστσοφικών ηγετών του «Κ»ΚΕ) – συνδέονταν στενά και άνοιγε ΑΜΕΣΑ το δρόμο της επιστροφής του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στη Ελλάδα , επειδή η συντριπτικότατη πλειοψηφία
(90-95%) των δεκάδων χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί
– κι’ αυτό ήταν πολύ καλά γνωστό στους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές
της κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη – και
με την επιστροφή τους στην Ελλάδα θα έθεταν θέμα απελευθέρωσης του ΝΙΚΟΥ
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ την εξορία με καθημερινές διαδηλώσεις στη σοβιετική Πρεσβεία και
με διεθνή καμπάνια θα ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝ την απελευθέρωσή του, οπότε οι σοβιετικοί
ρεβιζιονιστές, κάτω απ’ αυτή τη μεγάλη πίεση, θα ήταν υποχρεωμένοι-αναγκασμένοι
να τον απελευθερώσουν για να επιστρέψει στην πατρίδα του.
Οι σοβιετικοί
ρεβιζιονιστές της αντικομμουνιστικής
κλίκας του ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων, τις οποίες ούτε να παρεμποδίσουν μπορούσαν ούτε να ελέγξουν, και γνωρίζοντας το μεγάλο
κύρος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στους έλληνες κομμουνιστές και στο εργατικό
κίνημα της χώρας, αποφάσισαν να ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ τον μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και
μέλος της ΕΕ της Γ΄ ΚΔ με τη σύμφωνη γνώμη-ΑΠΑΙΤΗΣΗ της
σοσιαλδημοκρατικής κλίκας ΦΛΩΡΑΚΗ για τρεις λόγους, και συγκεκριμένα
επειδή η επιστροφή του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην
πατρίδα του σήμαινε : α) την
αναπόφευκτη διάλυση των στηριγμάτων
τους στην Ελλάδα δηλ. τη διάλυση των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων
«Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ εσ. λόγω της μεγάλης του επιρροής στους έλληνες κομμουνιστές, β)
την ανασύνταξη των κομμουνιστών και τη συγκρότηση επαναστατικού μαζικού ΚΚΕ,
καθοδηγούμενου απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό
(τα πάνω από 20.000 μέλη του παλιού
ΚΚΕ στην προσφυγιά ήταν το 1974 από
43-64 χρονών, ενώ ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ήταν μόνο 71 χρονών ) με παράλληλη αυτονόητη διατήρηση
του αντιφασιστικού-αντιϊμπεριαλιστικού κόμματος της ΕΔΑ (που
οι ντόπιοι ρεβιζιονιστές διέλυσαν σκόπιμα με στόχο να πάρει τη θέση της το
ακίνδυνο για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ), και
επιπλέον γ) η δημιουργία-ύπαρξη επαναστατικού ΚΚΕ, που, σε συνεργασία με
την τότε σοσιαλιστική Αλβανία, αποτελούσε σ’ εκείνη την περίοδο σοβαρότατο
κίνδυνο σ’ ολόκληρη την Ευρώπη για την τύχη του αντεπαναστατικού αστικού
ρεύματος του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, για την ύπαρξη και δράση των
σοβιετικών και ευρωπαίων ρεβιζιονιστών.
Οι
σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έτρεμαν το μέγεθος της ηγετικής φυσιογνωμίας του ΝΙΚΟΥ
ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και γνώριζαν πολύ καλά το νανοειδές πολιτικο-ιδεολογικό ανάστημα των
διαφόρων ΦΛΩΡΑΚΗΔΩΝ, αφού κάμποσες 12δεκάδες απ’ αυτούς ΔΕΝ έφταναν ούτε στο
ύψος του αστράγαλου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, γι’ αυτούς ΑΚΡΙΒΩΣ τους λόγους τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ,
κρατώντάς τον μια ολόκληρη 35ετία εξόριστο στη Σιβηρία (17 χρόνια
«ζωντανό νεκρό» και 18 πεθαμένο), ενώ η μεταφορά της σορού του επιτράπηκε μόλις
στα τέλη Δεκέμβρη 1991 δηλ. μετά τη
διάλυση του αστικού σοσιαλφασιστικού ΚΚΣΕ .
Συνεχίζεται στο φύλλο του Δεκέμβρη: 70 χρόνια του ΔΣΕ
