«Έφυγε» ο σύντροφος Μπάμπης Διαμαντόπουλος

Στις 5 Δεκέμβρη έπαψε να χτυπάει η καρδιά του συντρόφου Μπάμπη Διαμαντόπουλου μετά από πολύχρονη ταλαιπωρία εξαιτίας σειράς προβλημάτων υγείας. Πέθανε στην Αθήνα και ενταφιάσθηκε στο Γ΄ Νεκροταφείο.

Ο Μπάμπης Διαμαντόπουλος υπήρξε απ’ τους πρώτους επαναστάτες μαρξιστές εργάτες που συμμετείχε στην συγκρότηση, αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1970, της πρώτης Ομάδας (Βασιλεία) της Οργάνωσης Ελλήνων Μαρξιστών-Λενινιστών Ελβετίας. Ως επαναστάτης κομμουνιστής και στέλεχός της αγωνίστηκε για την επέκτασή της και πήρε δραστήρια μέρος στην πάλη κατά της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας και στην πάλη κατά του ρεφορμισμού της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας και καταπολέμησε μαχητικά και με συνέπεια όλες τις αποχρώσεις του διεθνούς ρεβιζιονισμού εκείνης της περιόδου (Τιτοϊκό, χρουστσοφικό, μαοϊκό, κλπ.) και τη ρεφορμιστική προδοτική γραμμή των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ..

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκδήλωση για τα 20 χρόνια των ετήσιων διεθνών Συσκέψεων των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO)

Εκδήλωση για τα 20 χρόνια των ετήσιων διεθνών Συσκέψεων των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO)

ΖΗΤΩ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

Φέτος συμπληρώθηκαν 20 χρόνια των ετήσιων διεθνών Συσκέψεων των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO).

Οι διεθνείς Συσκέψεις των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO) συνέβαλλαν αποφασιστικά τόσο στην επέκταση των επαναστατικών δυνάμεων σε περισσότερες χώρες και στο δυνάμωμα των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων και στην ανάπτυξη και σφυρηλάτηση του Προλεταριακού Διεθνισμού και πρώτα απ’ όλα στη μελάτη και σωστή ανάλυση, απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού δηλ του λενινισμού σταλινισμού, των σημερινών προβλημάτων του εργατικού και επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.

Το γιορτασμό της 20^ης επετείου φιλοξένησε το Κόμμα Εργασίας Τουρκίας (EMEP) που οργάνωσε εκδήλωση (23/11/2014) στην Τουρκία (Istanbul) με τη συμμετοχή πολλών Κομμάτων και Οργανώσεων από διάφορες χώρες: Βενεζουέλα, Βραζιλία, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Δομινικανή Δημοκρατία, Ελλάδα, Ινδία, Ιράν, Ισπανία, Ισημερινό, Ιταλία, Κολομβία, Μαρόκο, Μπενίν, Μπουρκίνα Φάσο, Μεξικό, Πακιστάν, Περού, Τουρκία, Τυνησία.

Εκ μέρους της ICMLPO απεύθυνε σύντομο επαναστατικό χαιρετισμό ο σύντροφος Raul Marco, λέγοντας μεταξύ άλλων, ότι η εκδήλωση πραγματοποιείται στην πατρίδα του μεγάλου επαναστάτη κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χιγκμέτ.

Στην εκδήλωση που πλαισιώθηκε από ομιλίες και πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα συμμετείχαν περισσότεροι από 7000.

Διαβάστε Περισσότερα »

Παραπέρα βάθεμα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και διατήρηση της μαζικής λαϊκής - εργατικής εξαθλίωσης, του σκληρού αστικού κρατικού αυταρχισμού και της φασιστικοποίησης

Η παρατεταμένη φθινοπωρινή ιμπεριαλιστική επιθεώρηση της Ελλάδας, οδήγησε σε σημαντικές εξελίξεις με το μπάσιμο του Δεκέμβρη. Κεντρική ιδέα και βασικός σχεδιασμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΕΕ - ΕΚΤ - ΗΠΑ - ΔΝΤ) και της ντόπιας ξεπουλημένης αστικής τάξης είναι η διασφάλιση, το στέριωμα και η "διαιώνιση"  της κατάστασης που έχουν δημιουργήσει στην χώρα μας, ακόμα περισσότερο τα τελευταία χρόνια, με το βάθεμα του καθεστώτος εθνικής εξάρτησης και μαζικής λαϊκής - εργατικής εξαθλίωσης, σκληρού αστικού κρατικού αυταρχισμού και φασιστικοποίησης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πρωτίστως τα κόμματα της συγκυβέρνησης και με ιδιαίτερη επιμονή ο Σαμαράς και η ΝΔ, προτάσσουν σαν κατεπείγον ζήτημα την Συνταγματική αναθεώρηση, για να αποτυπωθούν στο Σύνταγμα τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί και να κατοχυρωθούν συνταγματικά τα αντιδραστικά νομοθετήματα και οι "νέες πολιτικές" της εξάρτησης, των ξεπουλημάτων, των ταξικών - αντεργατικών νόμων - μέτρων και της πλήρους κατάργησης κάθε λαϊκής δημοκρατικής έκφρασης και ελευθερίας. 

Η δίμηνη παράταση στο "ελληνικό πρόγραμμα" που αποφάσισαν το eurogroup και τα λοιπά ιμπεριαλιστικά κέντρα, έχει σαφή χαρακτήρα και δηλωμένη στόχευση: την ολοκλήρωση του προγράμματος και την εφαρμογή όλων των "προαπαιτουμένων", την ένταξη της χώρας στην "προληπτική πιστωτική γραμμή" σαν πρώτο μέτρο επιμήκυνσης του πλαισίου σκληρής εξάρτησης (σε συνδυασμό με την παρουσία του ΔΝΤ) και παράλληλα την "αναγκαία" αποσαφήνιση του πολιτικού σκηνικού της χώρας.

Οι πολιτικές εξελίξεις, η απόφαση για επίσπευση της προεδρικής εκλογής μέχρι τα τέλη του Δεκέμβρη 2014, η απόφαση της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να υποδείξει σαν υποψήφιο ένα γνωστό, δοκιμασμένο και "καθαρό" στέλεχος της ντόπιας μοναρχοφασιστικής παράταξης, τον Σταύρο Δήμα, επιβεβαιώνουν ότι στον βασικό σχεδιασμό των ξένων και ντόπιων κέντρων βρίσκεται η πλήρης και ξεκάθαρη εδραίωση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας που έχουν διαμορφώσει.

Τα γεγονότα και οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι κύρια επιλογή, σε αυτή τη φάση, αποτελεί το ξεκαθάρισμα του πεδίου, η μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων στην βάση των σχεδιασμών τους, η ισχυρή άσκηση πιέσεων (σε όλα τα επίπεδα) προς τις ευρύτερες δυνάμεις της αντιπολίτευσης και της ρεφορμιστικής - σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς ειδικότερα, πιέσεων προερχόμενων από τα διεθνή κέντρα (οικονομικά και πολιτικά) αλλά και το ντόπιο κεφάλαιο. Τα γεγονότα είναι πυκνά, οι εξελίξεις της περιόδου συνεχείς.

Κεντρική επιδίωξη του ιμπεριαλισμού και των συνεργατών του στη χώρα μας, της εγχώριας ξεπουλημένης αστικής τάξης και των δυνάμεων που - με τον ένα η τον άλλο τρόπο - τους υπηρετούν, είναι να επιβάλουν συνολικά και να καταστήσουν "αδιαπραγμάτευτο"  το πλέγμα της εθνικής εξάρτησης και των αστικών ταξικών πολιτικών, εργατικής λαϊκής εκμετάλλευσης - εξαθλίωσης. Να επιβεβαιώσουν σαν καταστροφική και αδιανόητη κάθε προοπτική και πολιτική που προωθεί την ρήξη και την σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ / ΗΠΑ / αγορές / ΝΑΤΟ κλπ) και το πλέγμα της εξάρτησης. Η στάση όλων, πολιτικών δυνάμεων, λαϊκού κόσμου, οι πολιτικές - ιδεολογικές θέσεις και επεξεργασίες πάνω στα κεντρικά αυτά ζητήματα, αποτελούν, σήμερα ακόμα περισσότερο, βασικό κριτήριο και παράγοντα. Οι συσκοτιστικές - αποπροσανατολιστικές - αντιεπιστημονικές θέσεις που "ζύμωσαν" - σε βάθος χρόνου - μέσα στο λαϊκό κίνημα διάφορες δυνάμεις, της προδοτικής ρεφορμιστικής και διασπαστικής - συμβιβαστικής - χρουτσωφικής - τροτσκιστικής και νεοτροτσκιστικής γραμμής, αναμφίβολα έχουν κάνει ζημιά στο κίνημα αντίστασης και στους λαϊκούς αγώνες. Μέσα στην αντίσταση, μέσα στο λαϊκό εργατικό κίνημα, μέσα από τα γεγονότα, τις επίκαιρες εξελίξεις, έρχεται και μπαίνει ισχυρά και αντικειμενικά το ζήτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας σαν λαϊκό αίτημα και σαν κεντρική πολιτική του κινήματος της αντίστασης, ως αναπόσπαστο τμήμα της πάλης κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 404Β (1-30/11/2014)

Ανασύνταξη 404Β (1-30/11/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 404 (1-30/11/2014)

Ανασύνταξη 404 (1-30/11/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΜΕ ΤΟ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΣΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ

Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ ΧΙΝΚΕΛ ΓΙΑ ΤΟΝ Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

"Ήρθε από τη Βιέννη. Ήταν γνωστός σε πολλούς. Ήξερε λίγο Γερμανικό, Τα έμαθε όμως πολύ γρήγορα. Ήταν πολύ δραστήριος. Είχε στενή σύνδεση με τους Σοβιετικούς. Ήξερε καλλίτερα απ' όλους τα ρούσικα. Οι άλλοι Γερμανοί, Αυστριακοί δεν ήξεραν τα ρούσικα. Ανάμεσα στους Αυστριακούς και σ' αυτόν υπήρχαν διαφορές. Δεν μπορώ να κρίνω ποιος είχε δίκιο. Γενικά δεν μπορώ να πω τίποτα το ιδιαίτερο. Πάντως τον θεωρούσαμε αυθεντία. Ιδεολογικά και πολιτικά ήταν ο πιο ικανός. Έκανε μεγάλη προσπάθεια να ξεκαθαρισθούν οι αρχές Μαρξισμού-Λενινισμού. Είχε εξοικονομήσει ένα τόμο του Λένιν. Έκανε μεγάλη προσπάθεια να μας κάνει γνωστό τι ήταν το αντιδραστικό καθεστώς του Μεταξά.

Όταν ήρθε βάδιζε άσκημα. Η μέση του έδειχνε ότι ήταν πιασμένη. Απ' ότι θυμάμαι το αποδίδαμε στο ότι τον είχαν χτυπήσει. Τον γνώρισα προσωπικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τον σεβόμουνα πολύ. Για αυτό έδωσα και το όνομα του στον γιο μου. Να προσθέσω κάτι ακόμα. Είναι αλήθεια ότι οι Αυστριακοί ήταν πολιτικό καλά κατατοπισμένοι. Αλλά είχαν τη γνώμη ότι όλη μας η δραστηριότητα έπρεπε να περιορίζεται στην ιδεολογική πολιτική δουλειά. Να παρακολουθούμε και να εξηγούμε τις ενέργειες του φασισμού. Ενώ αυτός είχε τη γνώμη ότι δεν έπρεπε να περιορισθούμε μόνο σ' αυτό. Χρειαζόταν να κάνουμε και πραχτική δράση έστω και την ελάχιστη εναντίον του φασισμού. Στην ανάγκη να εξοικονομήσουμε αν ήταν δυνατό και όπλα. Στην τελευταία περίοδο τον πήραν και τον πήγαν σε άλλη ομάδα εργασίας και μου ήταν αδύνατο πια να επικοινωνώ μαζί του. Πρέπει να προσθέσω ότι βέβαια δεν μπορώ να γίνω κήνσορας, αλλά μπορώ να πω ότι στους Αυστριακούς υπήρχε αντισοβιετισμός, που τον περνούσε ο Φίσερ (πρόκειται για τον γνωστό και σε σας Φίσερ που τελευταία έγραψε ένα ντροπιαστικό βιβλίο που το έκαναν σημαία στη Δυτική Γερμανία για την ιδεολογική συνύπαρξη). Τίποτε δεν μπορώ να πω άλλο να σας πω λέω ακόμα μια φορά ότι για μένα τότε ήταν υπόδειγμα*.

Σημείωση: Τα παραπάνω τα είπε σε μένα και τον Ν.Κ. Ήμασταν και οι δυο.......μαζί και τα έλεγε σε ρυθμό σχεδόν υπαγόρευσης. Είναι δηλ. Σχεδόν.

9 Μάη 1967 Ζ. Ζωγράφος

πρώτη δημοσίευση «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Αρ. Φύλ. 72 15-31 Οχτώβρη 1999

Μαρτυρία του Δημόκριτου Παυλάκη για τη συνάντησή του με το Νίκο Ζαχαριάδη στο Νταχάου

Το Νταχάου ήταν γεμάτο παράγκες και εγώ ήμουν στο 28 μπλοκ, πρώτο δωμάτιο.

Εκεί γνώρισα τον Νίκο Ζαχαριάη, τον αρχηγό του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, που είχε μεταφερθεί στο Νταχάου από τις φυλακές Αβέρωφ. Έμαθε ότι ήρθαν πενήντα Έλληνες και ήρθε να μας γνωρίσει. Αυτός ο άνθρωπος μας φάνηκε τελικά πολύ χρήσιμος. Ειδικά όταν μας έφεραν να φάμε το απαίσιο φαγητό. Όσα χρόνια έκανα στο Νταχάου, το φαγητό ηταν ίδιο και απαράλλακτο. Καρότο πηχτό μέσα σε καζάνια και μαύρο απαίσιο ψωμί. Ο Ζαχαριάδης μας πληροφόρησε ότι το φαγητό δεν επρόκειτο να αλλάξει και ότι ο Ερυθρός Σταυρός δεν έφτανε ποτέ στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Ζαχαριάδης ερχόταν κάθε εβδομάδα και μας διάβαζε τη γερμανική εφημερίδα, απ' όπου μας πληροφορούσε για την εξέλιξη του πολέμου.

Παρμένο από το: Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, ΝΤΑΧΑΟΥ, Προφορικές & Επιστολικές Μαρτυρίες, σελ. 85, Εκδόσεις Μένανδρος, 2014

Μαρτυρία του Ανδρέα Παρνασσά για τη στάση του Νίκου Ζαχαριάδη στο Νταχάου

Στο Νταχάου γνώρισα και το Νίκο Ζαχαριάδη.  Ο Νίκος μάς συμπαραστάθηκε όσο μπορούσε. Έμενε σε ιδιαίτερο κατάλυμα, σε αυτά είχαν και τον Λέον Μπλουμ, σοσιαλιστή, όπως και το γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, ο οποίος -δυστυχώς- πέθανε.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης επικοινώνησε μαζί μας όταν ήταν κοντά οι αμερικάνικες δυνάμεις, οι οποίες ελευθέρωσαν το στρατόπεδο. Μας είπε ότι το Μόναχο είχαν σε μια πολυκατοικία κλεισμένους, υπό την αιγίδα του Ερυθρού Σταυρού, αιχμάλωτους πολεμιστές του ΕΛΑΣ. Τους είχαν συλλάβει στην Ελλάδα και τους μετέφεραν στο Μόναχο. Αυτούς μας είπε ο Ζαχαριάδης να συναντήσουμε. Πράγματι τους συναντήσαμε. Μας έδωσαν φαΐ και ρούχα. Από εκεί πήραμε γραμμή από το Ζαχαριάδη και προσπαθήσαμε να ενωθούμε με τις ρωσικές δυνάμεις. Όμως οι Ρώσοι βρίσκονταν στο Βερολίνο. Η απόσταση ήταν μεγάλη, αλλά καταφέραμε πεζοπορώντας να φτάσουμε.

ORANGE RADIO. Συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη, 28/4/2009

Παρμένο από το: Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, ΝΤΑΧΑΟΥ, Προφορικές & Επιστολικές Μαρτυρίες, σελ. 109-110, Εκδόσεις Μένανδρος, 2014

Μαρτυρία Παναγιώτη Καραπιπέρη για τη στάση του Νίκου Ζαχαριάδη στο Νταχάου

– Είστε ο…
– Καραπιπέρης Παναγιώτης.
– Είστε Καλαμαριώτης;
– Όχι, από την Κάτω Τούμπα.
– Μπορείτε να μας πείτε την ιστορία σας;
– Συνελήφθην από τους Γερμανούς τον Δεκέμβριο του ’42. Έμεινα έγκλειστος στα υπόγεια της Γκεστάπο, απομονωτήριο, μέχρι τις 9/1/1943 που μπήκα στο Νταχάου. Απελευθερώθηκα με την είσοδο των Αμερικανών, τον Μάιο του 1945.
– Λίγες μαρτυρίες από το Νταχάου;
– Αρκετές;
– Πώς μεταφερθήκατε στο Νταχάου;
– Σιδηροδρομικώς.
– Στοιβαγμένος σε βαγόνια;
– Όχι.   Έμενα σε ένα βαγόνι με οχτώ άντρες και μια καραβάνα. Μόλις ξεκίνησε το τρένο και μέχρι να φτάσω εξαναγκάστηκα να γλείφω την καραβάνα για να δροσιστώ.
– Ποια είναι η πρώτη σας επαφή με το Νταχάου;
– Η πρώτη επαφή έγινε στις 9/1/1943.
– Πώς ήταν το Νταχάου σαν φυλακή;
– Πώς να είναι; Πώς να νιώθει ένας άνθρωπος ο οποίος ήταν μαθημένος να ζει ελεύθερος και ξαφνικά βρίσκεται σε ένα κάτεργο που ήτανε ανθρωποκτόνο;
– Το στρατόπεδο ήταν έξω από την πόλη;
– Είναι έξω από το χωριό Νταχάου.
– Είχες γύρω συρματοπλέγματα;
– Δεν είχε μόνο συρματοπλέγματα. Είχε και τοίχους πανύψηλους. Το συρματόπλεγμα είχε τριφασικό ρεύμα.
– Είπατε ότι σας κατεβάσανε από το αυτοκίνητο, και μετά;…
– Κοίταξε, με κατέβασαν από το αυτοκίνητο. Το κάτεργο είχε δίπλα ένα εκπαιδευτήριο Ες-Ες σύνταγμα, που εκπαίδευε Ες-Ες στρατιώτες που προορίζονταν για τα κάτεργα. Και καταλαβαίνεις τι τραβήξαμε εμείς, έχοντας δίπλα ακριβώς σε εμάς αυτούς που ήτανε στραβογιάννηδες που λέμε… Για αυτούς ήτανε διαταγή πως δεν επιτρέπεται οίκτος, γιατί αυτό δηλώνει αδυναμία. Θα σου πω συγκεκριμένα τι έγινε. Μόλις κατέβηκα μπροστά στην πύλη ήτανε ένα σπιτάκι δεξιά. Με παρέλαβαν εμένα ολομόναχο, όπως ολομόναχο με είχανε μεταφέρει. Ήτανε τρεις ή τέσσερις με πολιτικά ρούχα Ες-Ες και μου πήρανε δαχτυλικά αποτυπώματα. Φωτογραφίες, ανφάς και προφίλ. Μετά την απελευθέρωση διάβασα στα βιβλία τους ότι με τον τρόπο που εισήχθη εγώ δεν ήταν τρόπος εισαγωγής ομήρου στο Νταχάου. Γιατί δεν ανήκα στη δικαιοδοσία των Ες-Ες. Ήμουν στη δικαιοδοσία της Γκεστάπο. Δηλαδή ανά πάσα στιγμή η Γκεστάπο είχε δικαίωμα να με πάρει δίχως να ζητήσει άδεια από το στρατόπεδο και να με εκτελέσουν. Λοιπόν έπειτα με πήγαν στο λουτρό. Όταν γδυνόμουν, κάποιος Γερμανός με ερώτησε όταν άκουσε το όνομά μου αν γνώριζα έναν κομμουνιστή αρχηγό. Εγώ δεν ήξερα γερμανικά. Όταν όμως άκουσα το όνομα «Ζαχαριάδης Νίκος» κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Όταν λοιπόν βγήκα από το λουτρό βλέπω τον Νίκο Ζαχαριάδη. Με ρώτησε:
– Είσαι Έλληνας;
– Ναι του είπα. Βαδίζοντας με ρώτησε.
– Αρρώστιες πέρασες;
– Ναι, ελονοσία.
– Δεν θα πεις ελονοσία. Αν ακούσουν «ελονοσία», που στη γερμανική γλώσσα λέγεται «μαλάρια» τότε… Τις βλέπεις εκείνες τις παράγκες που είναι με συρματόπλεγμα, περιτυλιγμένες. Έχουν κλειστά παράθυρα, δηλαδή παντζούρια. Θα σε ρίξουν μέσα εκεί δίχως άλλη εξέταση. Αν θα πας εκεί, δεν θα φύγεις ποτέ, θα γίνεις πειραματόζωο. Γι’ αυτό μην πεις ελονοσία.
– Να πω κρυολόγημα;
– Ναι ,κρυολόγημα.
– Αλήθεια, τι δουλειά έκανες πριν;
– Δούλευα σε συνεργείο αυτοκινήτων.
– Ωραία, θα πεις αούτο σλόσε…
– Όντως δήλωσα αυτό. Το θυμάμαι καλά....
[…]
– Η πρώτη σου επαφή στο στρατόπεδο του Νταχάου ήταν με το Νίκο Ζαχαριάδη;
– Ναι, με το Νίκο Ζαχαριάδη. Από τότε μου μπήκα σο ΝΤαχάου, τον Γενάρη μέχρι το Νοέμβρη του 1943 που άρχισαν να μπαίνουν κι άλλοι Έλληνες στο στρατόπεδο, ήμουν μόνος με το Ζαχαριάδη. Αυτό πάει να πει ότι είχαμε στενότατη επαφή. Πρέπει να σημειώσεις ότι τώρα ανήκω στη Διεθνή Επιτροπή του Νταχάου, της οποίας είμαι μέλος.

Παρμένο από το: Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, ΝΤΑΧΑΟΥ, Προφορικές & Επιστολικές Μαρτυρίες, σελ. 105-107, Εκδόσεις Μένανδρος, 2014

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 404Β (1-30/11/2014)

- Georgi Dimitrow: Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό
- ΜΕ ΤΟ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΣTO ΝΤΑΧΑΟΥ
-- Μαρτυρία του Δημόκριτου Παυλάκη για τη συνάντησή του με το Νίκο Ζαχαριάδη στο Νταχάου
-- Μαρτυρία του Ανδρέα Παρνασσά για τη στάση του Νίκου Ζαχαριάδη στο Νταχάου
-- Μαρτυρία Παναγιώτη Καραπιπέρη για τη στάση του Νίκου Ζαχαριάδη στο Νταχάου
-- Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ ΧΙΝΚΕΛ ΓΙΑ ΤΟΝ Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
- Έφυγε από τη ζωή η Δανέζα συντρόφισσα Natashaa Schuwendt

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 404 (1-30/11/2014)

- Ιστορικό Γράμμα Νίκου Ζαχαριάδη - μαχητικό πανεθνικό-πατριωτικό εγερτήριο σάλπισμα κατά των φασιστών επιδρομέων
- Ο ανίκανος και σοβαροφανής πρωθυπουργός Α.Σαμαράς ψεύδεται μόνιμα ασυστόλως και εμπαίζει προκλητικά τον εξαθλιωμένο λαό
- Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΤΑΣΚΕΝΤΗΣ
- Προεδρικές εκλογές στην Τυνησία
- Χαιρετισμός μαχητών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ στην εκδήλωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον αγώνα των λαών της Ουκρανίας κατά των φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων

Διαβάστε Περισσότερα »

Προεδρικές εκλογές στην Τυνησία

Στις προεδρικές εκλογές της Τυνησίας υποψήφιος πρόεδρος του Λαϊκού Μετώπου ήταν ο σύντροφος HAMMA HAMMAMI του αδελφού Εργατικού Κόμματος της Τυνησίας (POT) ο οποίος συγκέντρωσε πάνω από 250.000 ψήφους (8% περίπου των εκλογέων).

Διαβάστε Περισσότερα »

Χαιρετισμός μαχητών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ στην εκδήλωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον αγώνα των λαών της Ουκρανίας κατά των φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων 16.11.2014

Στην εκδήλωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον αγώνα των λαών της Ουκρανίας κατά των φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων που πραγματοποιήθηκε στις 16.11.2014 στο Πολυτεχνείο στην οποία συμμετείχε πλήθος κόσμου, ιδιαίτερα φοιτητές, διαβάστηκε ο παρακάτω Χαιρετισμός μαχητών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ:

«Χαιρετίζομε τη σημερινή εκδήλωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον αγώνα των λαών της Ουκρανίας κατά των φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων που έχουν «θρονιαστεί» ακόμα και στην κυβέρνησή της.

Εμείς οι παρτιζάνοι των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ γνωρίζουμε πολύ καλά απ’ τις δικιές μας αιματηρές εμπειρίες τι σημαίνει φασισμός και Ναζι-φασισμός για την εργατική τάξη και τους λαούς. Γιατί πολεμήσαμε απ’ τις γραμμές του ΕΛΑΣ τους ιταλούς και βούλγαρους φασίστες και τους χιτλερικούς ναζι-φασίστες, ακολουθώντας την αντιφασιστική επαναστατική γραμμή όπως αυτή είχε καθοριστεί με σαφήνεια στο πρώτο ιστορικό Γράμμα του γραμματέα του ΚΚΕ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, αλλά και απ’ την αντιφασιστική μαρξιστική γραμμή της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ της ένοπλης πάλης κατά του φασισμού και Ναζι-φασισμού και την ορθή στρατηγική της Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης μ’ επικεφαλής τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – τη μόνη ορθή επαναστατική γραμμή στη βάση της οποίας οργανώθηκε και αναπτύχθηκε η αντιφασιστική ένοπλη πάλη στις διάφορες χώρες, με την καθοδήγηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που τελικά οδήγησε στην απελευθέρωση των λαών και στην ήττα του φασισμού και Ναζι-φασισμού με την πλήρη συντριβή των χιτλερικών στρατευμάτων από τον ηρωϊκό επαναστατικό Κόκκινο Στρατό και την ύψωση της Κόκκινης Σημαίας το Μάη του 1945 στο Ράϊχστακ στο κέντρο του Βερολίνου, αλλά και στη δημιουργία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, που αργότερα κατέστρεψαν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές».

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΤΑΣΚΕΝΤΗΣ

Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΤΑΣΚΕΝΤΗΣ

Τα γεγονότα της 9-10 Σεπτέμβρη 1955

Α. Η μεταφορά των ανταρτών του ΔΣΕ στην Τασκένδη: μια μεγάλη πράξη διεθνιστικής αλληλεγγύης και στήριξης του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ στο επαναστατικό ΚΚΕ

Με εντολή του ΣΤΑΛΙΝ, «Το συντομότερο δυνατόν θα φύγουν τα σοβιετικά πλοία για να πάρουν απ' το Δυρράχιο τους Έλληνες αντάρτες και να τους φέρουν άνετα, ασφαλισμένα, στη σοβιετική γη. Θα τους εγκαταστήσει σ' ένα μέρος γνώριμο στους Έλληνες απ' τα προγονικά γεννοφάσκια τους, απ' τον αρχαίο καιρό της Βακτριανής και του «διεθνιστή» Μεγαλέξαντρου. Έτσι θα εγκλιματιστούν σε χρόνο-ρεκόρ. Τώρα στις όχθες του παλιού Ιαξάρτη (ή Συρ Νταριά) ανθεί η Τασκέντη - η μεγάλη εργατούπολη της Κεντρικής Ασίας. Εκεί θα βρουν στέγη, ψωμί, δουλειά, εκπαίδευση... Κι όσο για τα στελέχη του Δημοκρατικού Στρατού, θα τους δοθεί η δυνατότητα να εμπλουτίσουν με μια σωστή θεωρητική κατάρτιση την τεράστια εμπειρία του αυτοδίδακτου, ταλαντούχου πολέμαρχου, φοιτώντας μ' έξοδα του σοβιετικού κράτους. Και θα πληρώνονται από πάνω ως Σοβιετικοί αξιωματικοί!

Το 'πε και το 'κανε, αποδείχνοντας πόσο εκτιμούσε το Δημοκρατικό Στρατό και τα ηρωικά στελέχη του, όχι μόνο σε ό,τι αφορούσε το παρελθόν, αλλά και το μέλλον. ((Κι αν χρειαστεί να ξαναρχίσετε;» θα ρωτούσε με σημασία ο Μολότωφ το Ν. Ζαχαριάδη τον επόμενο χρόνο (1950), παρουσία του Στάλιν, στη γνωστή σύσκεψη του Κρεμλίνου, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Μ. Παρτσαλίδη.

Εν πάση περιπτώσει, η Ακαδημία «Φρούτζε» του σοβιετικού επιτελείου, η κορυφαία Κομματική Σχολή ((Λένιν» της Μόσχας, η ανώτερη Στρατιωτική Σχολή στο Γκόρκυ, η μεσαία της Φεργκάνα, η βασική του Τσιλσίκ άνοιξαν τις πόρτες διάπλατα στους νεοφερμένους Έλληνες αγωνιστές. Δεν υπήρχε για κείνη την εποχή μεγαλύτερη επιβράβευση για το Δημοκρατικό Στρατό και το ρόλο του στο ελληνικό και παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα» (ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ: «ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΣ», σελ. 170-171, Αθήνα, 2011).

Β. Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΚΚΕ: μια αντιδιεθνιστική αντικομμουνιστική ενέργεια που διέλυσε το επαναστατικό ΚΚΕ

Μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ άρχισαν οι επεμβάσεις της προδοτικής ρεβιζιονιστικής ομάδας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Σουσλοφ, κλπ. στα κομμουνιστικά κόμματα με άμεσο στόχο την ανατροπή των επαναστατικών τους ηγεσιών και την επιβολή σ’ αυτά της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Μάλιστα ο μεγάλος Ούγγρος επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης MATYAS RAKOSI στις «Αναμνήσεις» του σημειώνει ότι οι επεμβάσεις δεν πρωτο-άρχισαν με το 20^ο Συνέδριο αλλά πολύ νωρίτερα «δηλαδή την ημέρα της κηδείας του Στάλιν» (Γράμμα του Ούγγρου Erwin Roznyai στο γερμανό Kurt Gossweiler 24/8/2005 ως απάντηση σε ερώτησή του (17/7/2004), «Offen-siv», 7/2006).

Το ηρωικό μας Κόμμα, το μπαρουτοκαπνισμένο ΚΚΕ, ήταν ένα απ’ τα πρώτα που δέχθηκε απανωτές επεμβάσεις απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική ηγετική ομάδα του ΚΚΣΕ (Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Σουσλόφ-Μικογιάν-Κουουσίνεν-Πονομαριόφ, κλπ.). Όμως η ΚΕ του Κόμματος με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απόκρουσε θαρραλέα αποφασιστικά και κατηγορηματικά: πρώτο, την ανάμιξη-επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ, δεύτερο, την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, παραμένοντας σταθερά στην επαναστατική του γραμμή και την επαναστατική κοσμοθεωρία των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ.

Η σταθερή ΑΡΝΗΣΗ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ να εγκαταλείψει την επαναστατική γραμμή και τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, υποχρέωσε τη χρουστσοφική κλίκα να προχωρήσει – για να προωθήσει τα αντεπαναστατικά σχέδια της ΔΙΑΛΥΣΗΣ του ΚΚΕ – στην παράνομη συγκρότηση μιας δεξιάς οπορτουνιστικής φράξιας στην Κομματική Οργάνωση Τασκένδης, πίσω απ’ τις πλάτες της εκλεγμένης ηγεσίας του ΚΚΕ με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – φράξια που συγκέντρωσε ΜΟΝΟ μια εντελώς ασήμαντη μειοψηφία, αφού πάνω από 95% των κομμουνιστών υποστήριξε σταθερά, αποφασιστικά και μαχητικά την ΚΕ του ΚΚΕ και η οποία με ΕΝΤΟΛΗ και την άμεση καθοδήγηση της KGB, (συνταγματάρχης Σαάκοφ) πραγματοποίησε την ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ της επίθεσης και της αποτυχημένης κατάληψης των Γραφείων της ΚΟ Τασκένδης στην 7^η Πολιτεία που ματαιώθηκε απ’ τους κομμουνιστές (εμπνευστής, σχεδιαστής και οργανωτής της ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑΣ ήταν η KGB, η δε «φράξια» των Ράφτη-Μπάστη-Κιτσικόπουλου): ήταν ανύπαρκτη και επινόηση επίσης των σοβιετικών): η ΠΡΩΤΗ ΑΝΟΙΧΤΗ μετωπική μαχητική σύγκρουση του ΚΚΕ και η ΠΡΩΤΗ στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα με το προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που στη συνέχεια κατέστρεψε, μετά το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, εξάλειψε το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό στη Σοβιετική Ένωση και παλινόρθωσε το καπιταλισμό σ’ αυτή και στις άλλες χώρες, παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960.

Οι απανωτές επεμβάσεις στο ΚΚΕ κορυφώθηκαν στην ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ της 9^ης Σεπτέμβρη 1955 με την επίθεση στα Γραφεία της ΚΟ Τασκένδης, τα αιματηρά της 9-10^ης Σεπτέμβρη, τις συλλήψεις πολλών εκατοντάδων κομμουνιστών και τις σκηνοθετημένες χρουστσοφικές ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ δίκες και τις προειλημμένες καταδίκες σε βάρος των μπαρουτοκαπνισμένων Ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης, στα μέσα Φλεβάρη του ’56, με νόμους για «χούλιγκανς» και «αλήτες», για να καταλήξουν στην επίσημη ΔΙΑΛΥΣΗ του ΚΚΕ στην παρασυναγωγή της λεγόμενης «6^ης πλατιάς Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) που ΔΕΝ συγκλήθηκε απ’ την ΚΕ του ΚΚΕ, αλλά απ’ τη διαβόητη «Διεθνή Επιτροπή» των Κουουσίνεν-Ντεζ, με εισηγητή τον Ντεζ, και χωρίς τη συμμετοχή του εκλεγμένου Γραμματέα ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που προχώρησε στη βίαιη καθαίρεση της παλιάς επαναστατικής ηγεσίας και στον διορισμό νέας εγκάθετης, συγκροτώντας έτσι ένα νέο αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου Κόμμα («Κ»ΚΕ’56) – αντικαθιστώντας μ’ αυτό το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ – που έχει ως γραμμή τον «κοινοβουλευτικό ειρηνικό δρόμο» (!), κλπ. του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Το ηρωικό σταλινικό-ζαχαριαδικό μπαρουτοκαπνισμένο ΚΚΕ ΔΕΝ αποδέχθηκε ποτέ ούτε ακολούθησε το σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, αντίθετα το καταπολέμησε, και γι’ αυτό ΔΙΑΛΥΘΗΚΕ απ’ τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές: το ΚΚΕ υπήρξε το ΜΟΝΟ επαναστατικό Κόμμα των καπιταλιστικών χωρών που ΔΕΝ μετατράπηκε σε αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κρατώντας ψηλά την Κόκκινη Σημαία του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, την προλεταριακή Κομμουνιστική Σημαία των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Η προδοτική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Δημητρίου-Ρόσιου-Τσολάκη, κλπ. «σήκωσε κεφάλι» με τις «πλάτες» των σοβιετικών χρουστσοφικών δηλ. έχοντας την ΑΜΕΣΗ υποκίνηση, καθοδήγηση και στήριξη της κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ κλπ.. Όσο για τη δουλικότητά της απέναντι στα αφεντικά, σε εκείνα και τα μετέπειτα χρόνια, αυτή ξεπέρασε και τα πιο ακραία όρια, παίρνοντας ταυτόχρονα ασύλληπτες διαστάσεις. Θα παραμείνει παροιμιώδης όχι μόνο στην ιστορία του εργατικού κινήματος μα και στην ιστορία του τόπου. Το ότι η φράξια των Δημητρίου-Ρόσιου-Τσολάκη, κλπ. είχε την ΑΜΕΣΗ ΣΤΗΡΙΞΗ των σοβιετικών χρουστσοφικών, πέραν των πολλών άλλων, προκύπτει: πρώτο, απ’ την κυνική περιγραφή-ΟΜΟΛΟΓΙΑ του ίδιου του Δημητρίου («ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ», σελ. 204-205,Αθήνα 1997), ο οποίος πίσω απ’ τις πλάτες της εκλεγμένης ΚΕ του ΚΚΕ και του Γραμματέα ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ έκανε επαφές με τα αφεντικά του της χρουστσοφικής κλίκας του Κρεμλίνου, γεγονός που πολύ εύστοχα και πετυχημένα σχολιάζει ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ («ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΣ», σελ. 55-61, Αθήνα 2011 και «Α», Νο 402, 1-30/9/2014 σελ.3), αλλά και δεύτερο, απ’ τη σημαντικότατη μα και αποκαλυπτικότατη μαρτυρία (ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΗ) που αναφέρει ο «αντιζαχαριαδικός» ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΡΙΤΖΩΝΑΣ στο βιβλίο του «ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΡΑΜΜΟ»:

«Κάποια βραδιά, τις μέρες που τα γεγονότα της Τασκένδης βρισκόντουσαν στο αποκορύφωμά τους κατεβαίνοντας με τον τότε Γραμματέα της ΚΟ Τασκένδης Αριστοτέλη Χοτούρα (Αρριανός) από την 7^η προς την 9^η Πολιτεία μου εκμυστηρεύτηκε την υποστήριξη που είχε η αντιζαχαριαδική κίνηση απ’ τους σοβιετικούς. Με άφησε να καταλάβω ότι με τους χρουτσωφικούς της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν «τα λέγανε» ιδιαίτερα. Δε μ’ άρεσε αυτό που άκουσα. Δεν του είπα τίποτε εκείνη τη στιγμή. Άφησα να το σκεφτώ και να εξηγήσω μερικά πράγματα που ως τότε δεν πολυκαταλάβαινα. Πίστευα ότι ο αγώνας μας κατά του Ζαχαριάδη και των συνεργατών του έπρεπε να γίνεται από μας τους ίδιους, τους Έλληνες κομμουνιστές, μια που υπήρχαν οι πραγματικές αιτίες που τον επέβαλαν και τον δικαίωναν. Δυσανασχέτησα απ’ την ομολογία του Χοτούρα και το γεγονός αυτό μαζί με άλλες αιτίες συνετέλεσαν στη βαθμιαία διαφοροποίηση της θέσης μου στο θέμα της εσωκομματικής διαμάχης».

«ΣΤΙΣ 9.9.55 Η ΦΡΑΞΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΠΟΓΚΡΟΜ

Αυτό το απόγεμα της 9.9.55 και μέρα Σάββατο, άρχισαν να συγκεντρώνονται στην 7η Πολιτεία τα Πρωτοπαλλήκαρα της φράξιας. Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει, 300 νταήδες με αρχηγούς Υψηλάντη, Χείμαρο, Τσολάκη, όρμησαν να καταλάβουν το χτίριο χρησιμοποιώντας πέτρες, τούβλα, ρόπαλα. Μέσα στα γραφεία βρισκόντουσαν καμιά δεκαριά σύντροφοι και ο Βλαντάς, μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε.

Ο σύντροφος Ν. Ζαχαριάδης έτυχε τη στιγμή εκείνη να μη βρίσκεται εκεί. Εκείνοι όμως που βρισκόντουσαν μέσα δεν είχαν σκοπό να κάτσουν να τους σφάξουν σαν κοτόπουλα και αμύνθηκαν όπως μπορούσαν.

Συγκεντρώνοντας τραπέζια, καρέκλες, ντουλάπες κι άλλα έπιπλα έφραξαν τη σκάλα που οδηγούσε στο Ιο όροφο κι έπιασαν τα παράθυρα, απ' όπου οι επιτιθέμενοι επιχειρούσαν να καταλάβουν με σκάλες που είχαν κουβαλήσει μαζί τους .Απ' τους αμυνόμενους αποκρούστηκαν, αφού χρησιμοποίησαν ότι έβρισκαν μπροστά τους. Ακόμα και τις χτιστές θερμάστρες χάλασαν για να πάρουν τα τούβλα τους. Σωστή μάχη. Τα σχέδια όμως των στρατηγών δεν μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν. Ταυτόχρονα στην παρακείμενη 7η Πολιτεία, οι φραξιονιστές έκλεισαν τις πόρτες του αυλόγυρου και επιδόθηκαν σε ξυλοδαρμούς και μαχαιρώματα συντρόφων για να τους τρομοκρατήσουν και να κλειστούν στα σπίτια τους, για να κάνουν ελεύθερα τη δουλειά τους. Όλα αυτά γινόντουσαν στην καρδιά της πόλης Τασκένδης, χιλιάδες σοβιετικοί πολίτες είχαν συγκεντρωθεί λίγο μακρύτερα και παρακολουθούσαν περίεργοι μα και ανήσυχοι, χωρίς να ξέρουν τί συμβαίνει.

Το υπουργείο εσωτερικών που ειδοποιήθηκε και το κοντινό Τμήμα της Σοβιετικής αστυνομίας (Μιλίτσιας), αδιαφόρησαν. Ο Σαάκωφ, επικεφαλής του ειδικού τμήματος για τους Έλληνες, από μέρους της Σοβιετικής Κυβέρνησης του Ουζμπεκιστάν, είχαν στήσει το παρατηρητήριο τους σε μια σκοτεινή ακρούλα, μαζί με τον φραξιονιστή Δημητρίου, οι οποίοι παρακολουθούσαν την επίθεση ανήσυχοι, γιατί το σχέδιο τους δεν πραγματοποιείται. Όμως αν τα σοβιετικά όργανα ασφαλείας αδιαφόρησαν για το πογκρόμ που πραγματοποιούσαν οι τραμπούκοι, οι Έλληνες Κομμουνιστές είχαν διαφορετική γνώμη. Η πόλη Τασκέντ είναι μεγάλη και απλωμένη σε έκταση. Οι Πολιτείες που ζούσαν οι πολιτικοί πρόσφυγες παρτιζάνοι, απείχαν η μια από την άλλη πολλά χιλιόμετρα. Ωστόσο σαν αστραπή έφτασε και στις απομακρυσμένες πολιτείες κι έγινε γνωστή η είδηση για την επίθεση ενάντια στα γραφεία και στα μέλη του κλιμακίου. Από κάθε Πολιτεία, πυκνές ομάδες άρχισαν να φτάνουν στα γραφεία της Κομματικής Επιτροπής μετά τις 11 το βράδυ, σχεδόν μεσάνυχτα δηλ. 3 ώρες μετά την επίθεση των φραξιονιστών. Οι φραξιονιστές στην αρχή μη ξέροντας τον αριθμό, επιχείρησαν να τους εμποδίσουν βίαια για να μην πλησιάσουν στα γραφεία της Κομματικής Επιτροπής, όπου συνεχίζονταν η πολιορκία και οι αλλεπάλληλες επιθέσεις. Επακολούθησαν συμπλοκές και αρκετοί ανύποπτοι δέχτηκαν ύπουλα χτυπήματα με μαχαίρια κ.λπ. Οι μάζες όμως των κομμουνιστών που όλο και κατέφθαναν, σάρωσαν τους ολιγάριθμους επιδρομείς που έφευγαν πανικόβλητοι για να γλυτώσουν απ' τη δικαιολογημένη οργή των χιλιάδων κουκουέδων. Ο τραμπούκος Τσολάκης, για να γλυτώσει πηδούσε τις μάντρες σαν τον Ταρζάν, γι' αυτό και η σύντροφοι μας τον βάφτισαν «Ταρζάν». Μαζί μ' αυτόν έφυγε και ο Σαάκωφ, αφού είδε πια το επαίσχυντο ναυάγιο της επιχείρησης των προστατευομένων του φραξιονιστών. Ξανάρθε όμως, επίσημα πια, μετά τα μεσάνυχτα. Επικεφαλής μεγάλης αστυνομικής δύναμης, για να επιβάλει δήθεν την τάξη. Η τάξη όμως είχε αποκατασταθεί τόσο στα γραφεία, όσο και στην παρακείμενη 7η Πολιτεία. Μαζί του ο Σαάκωφ είχε και τον θεωρητικό της Φράξιας Δημητρίου, στον οποίο ένας σύντροφος από την 7η Πολιτεία, όρμησε πάνω του και με τα δόντια του τού 'κοψε το ένα του αυτί. Άραγε βλέποντας κάθε πρωί στον καθρέφτη το κομμένο αυτί του, θα τον τύπτει η συνείδηση του για το έγκλημα που έγινε σε βάρος των κομμουνιστών αγωνιστών της Τασκένδης, ο οποίος έπαιξε καθοδηγητικό ρόλο στην περίοδο εκείνη; Οι φραξιονιστές έφυγαν σ' άλλη Πολιτεία για να κρυφτούν απ' την οργή του Κόσμου και οι πολιορκημένοι, καταματωμένοι, σώθηκαν απ' τη λυσσαλέα μανιατών επιδρομέων. Βαρύς ήταν ο απολογισμός σε αίμα του αποτρόπαιου αυτού εγκλήματος που οργανώθηκε και καθοδηγήθηκε στα κρυφά απ' το Χρουτσωικό απαράτ. Νεκροί ευτυχώς δεν υπήρξαν. Χτυπημένοι υπήρχαν κι απ' τις δύο πλευρές, αλλά τραυματίες από μαχαίρια, μόνο απ' την πλευρά των υπερασπιστών της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε.

Το αντικομμουνιστικό μίσος και η συγκάλυψη του εγκλήματος από τους χρουστσωφικούς, εκδηλώθηκε και απέναντι των τραυματιών. Ενώ περίθαλπταν στα νοσοκομεία αρκετούς απ' τα πρωτοπαλίκαρα του πογκρόμ με επιπόλαια μωλοπίσματα, τους μαχαιρωμένους τους επέδεναν γρήγορα τα τραύματα τους και αρνούνταν να τους κρατήσουν για να μην υπάρχουν ντοκουμενταρισμένα στοιχεία. Την επόμενη 10 Σεπτέμβρη, στη συγκέντρωση των φοιτητών που είχε προγραμματίσει ο σ. Ν. Ζαχαριάδης την Κυριακή το πρωί, στη Λέσχη της 13ης Πολιτείας, ύστερα από τα γεγονότα του Σαββατόβραδου, την ανέβαλε.

Πολλοί  φοιτητές δεν ήξεραν για την αναβολή  της συγκέντρωσης και ομαδικά έφταναν στη 13η Πολιτεία. Μεταξύ αυτών εμφανίστηκε και ο νταής φραξιονιστής Έξαρχος. Όταν ένας σύντροφος μας του είπε πως η συγκέντρωση μας αναβλήθηκε, αυτός άρχισε να βρίζει χυδαία και να προκαλεί. Μέσα στην οξυμένη αυτή κατάσταση φαίνεται ότι τον «έτρωγε» η πλάτη του. Οι σύντροφοι μας τον άρπαξαν και τον πέταξαν έξω απ' την Πολιτεία. Τότε ο τραμπούκος έβγαλε μαχαίρι για να τους απειλήσει. Ύστερα απ' αυτό οι σύντροφοι μας τον ξυλοφόρτωσαν κανονικά. Τα αιματηρά γεγονότα της 9ης του Σεπτέμβρη διέλυσαν και την παραμικρή αμφιβολία για τους σκοπούς και επιδιώξεις της χρουστσωφικής ηγεσίας και στρατολογημένης φράξιας των τυχοδιωκτών καριεριστών που υπήρχαν στις γραμμές μας. Τα γεγονότα της 9 - 10 Σεπτέμβρη θα γραφτούν με τα πιο μελανά γράμματα αντιμομματικής αντιδιεθνιστικής επέμβασης αδελφού κόμματος, πρωτάκουστης εγκληματικής ενέργειας στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Οι οργανωτές του Πογκρόμ αφού απέτυχαν να πραγματοποιήσουν τους σκοπούς τους χρησιμοποιώντας βία, να καταλάβουν τα γραφεία της Κ.Ο. Τασκένδης, για να δείξουν δήθεν την αγανάκτηση των κομμουνιστών ενάντια στην καθοδήγηση του Κ.Κ.Ε., αμέσως την επόμενη μέρα άρχισαν νέες προσπάθειες, στρατολογώντας όλο το σοβιετικό απαράτ, αυτή τη φορά με ατομικές και μαζικές συζητήσεις, να πείσουν τους κομμουνιστές της οργάνωσης μας και γενικά τους κομμουνιστές του Κ.Κ.Ε., πως οργανωτής των γεγονότων στις 9-10 Σεπτέμβρη είναι ο Ν. Ζαχαριάδης.

Η θρασύτητα τους δεν έχει όρια. Παράλληλα συλλαμβάνουν συντρόφους όπως: τους Καλλιανέση Γιώργο, Διοικητή του 85ου Συντάγματος ΕΛΑΣ και στρατηγού του Δ.Σ.Ε. Βίσιο Μήτσο, Πολιτικό επίτροπο της 103 Ταξιαρχίας του Δ.Σ.Ε., Κεβρικίδη Γιάννη, Ταγματάρχη του Δ.Σ.Ε, Μακρή Γιώργο, ταγματάρχη του ΔΣΕ, Πεπέκη Δήμο (Γεροδήμο), Ταγματάρχη του Δ.Σ.Ε., Φράγκο Νίκο και πολλούς άλλους με τη σκηνοθετημένη κατηγορία του οργανωτή του Πογκρόμ (9.9.55), διατάραξη της τάξης και αλήτικες ενέργειες (χούλιγκανς), για να τους δικάσουν και καταδικάσουν τα σοβιετικά δικαστήρια σε φυλακή μέχρι και 3 χρόνια. Παρά το ξεσκέπασμα των αστήριχτων κατηγοριών οι σύντροφοι μας καταδικάστηκαν. Όλοι οι συλληφθέντες και καταδικασθέντες ήτανε αποκλειστικά, απ' την συντριφτική πλειοψηφία των συντρόφων που υπερασπίσθηκε την Κ.Ε. του Κόμματος, τις αρχές και το καταστατικό και στάλθηκαν στα στρατόπεδα της Σιβηρίας. Οι δίκες αυτές με την προβοκατόρικη προετοιμασία και διεξαγωγή τους η προσπάθεια πλαστογράφησης γεγονότων, ήταν απαραίτητη για να απαλλαγούν απ' τις σοβαρές ευθύνες οι οργανωτές των γεγονότων ντροπής για να ρίξουν την ευθύνη στην καθοδήγηση του Κ.Κ.Ε., για να δικαιολογήσουν την πραξικοπηματική αντιδιεθνιστική επέμβαση που ετοίμαζε να πραγματοποιήσει στο κόμμα μας η χρουστσωφική ηγεσία, ύστερα από προσπάθεια

Το Νοέμβρη του 1955 φθάνει από τη Μόσχα στη Τασκένδη, με εντολή του Προεδρείου του Κ.Κ.Σ.Ε., επιτροπή με επικεφαλής τον Καμαρώφ, για να εξετάσει και συντάξει πόρισμα για τα γεγονότα της Τασκένδης και να ενημερώσει την Κ.Ε. του Κ.Κ.Σ.Ε..

Η επιτροπή «επάξια» εκπλήρωσε την αποστολή που της έδωσε η χρουστσωφική ηγεσία, ύστερα από προσπάθεια ενός μήνα κατέληξε, για τα γεγονότα της Τασκένδης, ότι ευθύνονται μόνον οι Έλληνες κομμουνιστές που ζούνε στην Τασκένδη. Έτσι η επιτροπή απάλλαξε τους κύριους υπεύθυνους για τα γεγονότα της Τασκένδης, τη χρουστσωφική ηγεσία με τους αντιπροσώπους τους σοβιετικούς, που είχαν άμεση σχέση με τους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες. Επίσης, έμμεσα αναιρούσε την απόφαση της 5ης ολομέλειας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. που πραγματοποιήθηκε τον Οχτώβρη του 1955. Γιατί ένα από τα θέματα που εξέτασε ήτανε και το πρόβλημα της Κομματικής Οργάνωσης Τασκένδης. Πήρε ξεχωριστή απόφαση, καταδίκασε τη φραξιονιστική γκρούπα και τις ενέργειες της, καθώς και ορισμένα σοβιετικά τοπικά στελέχη που είχανε άμεση σχέση και επαφή με τους πολιτικούς πρόσφυγες. Η απόφαση αυτή όχι μόνο δεν άρεσε στη σοβιετική ηγεσία αλλά και στάθηκε αφορμή, αργότερα να εκτοξευτεί ενάντια στο σ. Ν. Ζαχαριάδη η κατηγορία του αντισοβιετικού». (ΠΕΤΡΟΥ ΤΟΥΛΟΥΔΗ: «Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΥΣΤΣΩΦΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΣΤΟ ΚΚΕ» σελ. 71-76, Αθήνα 1992).

«Η χρουτσωφική ηγεσία πραγματοποιεί τις απειλές της

Στις 18 του Μάη συλλαμβάνεται από την Μιλίτσια (Αστυνομία), ο 1ος Γραμματέας της Κομμ. Οργάνωσης, της 8ης Πολιτείας Σιδηρόπουλος Δήμος (Πολιτικός επίτροπος της 9ης Μεραρχίας του ΔΣΕ), την ώρα που έκανε κομματικό αχτίφ της οργάνωσης του για την προετοιμασία της συγκέντρωσης. Ο σ. Δήμος δικάζεται γι' αυτό το λόγο σε 15 μέρες φυλακή, με την κατηγορία του «χούλιγκανς. Όταν έγινε γνωστή η σύλληψη του σ. Δήμου, την επόμενη μέρα, Σάββατο 19 του Μάη 1962, απ' όλες τις Πολιτείες κατευθύνθηκαν οι σύντροφοι μας, άνδρες και γυναίκες, στο κέντρο της Τασκένδης, έξω από τη Διοίκηση της Αστυνομίας (ΓΥΜ), στην αρχή επιτροπές διαμαρτυρίας και αργότερα παίρνοντας μαζικό χαρακτήρα. Η διαμαρτυρία κράτησε μέχρι τα μεσάνυχτα. Εκτός απ' την Αστυνομία που είχαν ρίξει γύρω μας με στολή και πολιτικά, είχανε φέρει και δυο λόχους στρατό στο παρακείμενο πάρκο. Και ενώ στην επιτροπή που δέχτηκε η διεύθυνση της αστυνομίας έδωσε την υπόσχεση πως θα ελευθερώσουνε τον σ. Δήμο, η υπόσχεση αυτή αποδείχτηκε πως ήταν μπλόφα, γιατί πρώτα περιμένανε να διαλύσουνε το σοβιετικό λαό που είχε συγκεντρωθεί και παρακολουθούσε, κι αφού πέτυχαν αυτό, τα μεσάνυχτα οι σύντροφοι μας βρέθηκαν σε οργανωμένη, βάρβαρη, απάνθρωπη, ύπουλη επίθεση. Οι κανίβαλοι ρίχτηκαν ενάντια στους αγωνιστές μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ, τους χτυπούσαν με γκλομπς, ζωστήρες, αιμόφυρτους τους έσερναν για να κλειστούν στα κρατητήρια, 60 σύντροφοι μας και συντρόφισσες μας και οι περισσότεροι να καταδικασθούν σε 15 μέρες φυλακή, σαν κακοποιοί και διασαλευτές της τάξης.

Η μαχητική αυτή εκδήλωση τους προειδοποίησε πως οι κουκουέδες, που πρόταξαν τα στήθια τους στους αμερικάνους και ντόπιους μοναρχοφασίστες, αψηφώντας και την ίδια τη ζωή τους, ξέρουν να παλεύουν χωρίς να υπολογίζουν θυσίες.

Στις 20 του μήνα, Κυριακή, συνέρχεται έκτακτα το αχτίφ των Γραμματέων της οργάνωσης μας και αποφασίζει να παρουσιαστούν στην επιτροπή πόλης της Τασκένδης του Κ.Κ. Ουζμπεκιστάν για να διαμαρτυρηθούν για τη βάρβαρη και απάνθρωπη επίθεση της Αστυνομίας και τις παράνομες συλλήψεις των συντρόφων μας, το Σάββατο 19 του Μάη 1962.

Απ' το Σάββατο τα μεσάνυχτα, 19 του μήνα, και όλη την εβδομάδα, όλες οι Πολιτείες ήτανε μπλοκαρισμένες από μηχανοκίνητα, απαγορεύοντας την είσοδο συντρόφων από άλλες Πολιτείες. Χαρακτηριστικό, μαζί με τους αστυνομικούς βρίσκονταν και οι Έλληνες της φράξιας για να δείχνουν ποιοί είναι ξένοι.

Μας θύμισαν παλιές εποχές στην Ελλάδα με τους Γερμανούς. Η βδομάδα αυτή ήταν βδομάδα πρωτοφανούς τρομοκρατικού οργίου. Παράλληλα ήταν βδομάδα άφθαστου αγωνιστικού μεγαλείου, αξιοπρέπειας και αυταπάρνησης της Κολλεκτίβας Τασκένδης. Έφθασαν στο σημείο τα όργανα της τάξης, να παραβιάζουν τη νύχτα το οικογενειακό άσυλο των συντρόφων μας, γιατί την ημέρα, οι θρασύδειλοι ούτε θα μπορούσαν να το διανοηθούν, υπολογίζοντας πως είχαν να αντιμετωπίσουν ολόκληρη την Κολλεκτίβα.

Κατάσχεσαν χρήματα και άλλα πολύτιμα είδη που είχαμε για τη λαχειοφόρο, απ' τα σπίτια των συντρόφων μας, σχίζοντας και ποδοπατώντας προσωπογραφίες των ηρώων του 1821, του Ν. Μπελογιάννη κλπ, πλακάτ και συνθήματα που θα στόλιζαν το χώρο της συγκέντρωσης.

Στις 21 του Μάη, όλοι οι Γραμματείς, στις 9 το πρωί, παρουσιάσθηκαν στην επιτροπή πόλης. Το Γραφείο της επιτροπής πόλης Τασκένδης Κ.Κ. Ουζμπεκιστάν, δέχεται μόνο τον Τουλούδη Πέτρο, Γραμματέα της Κ.Ο. 13ης Πολιτείας και ύστερα από τρίωρη συζήτηση παίρνουν απόφαση να τον συλλάβουν. Όταν βγήκε απ' τα γραφεία της επιτροπής πόλης, δυο όργανα της Κα Γκε Μπε με πολιτικά τον άρπαξαν και σηκωτό τον έβαλαν στην κούρσα που περίμενε απ' έξω. Ενώ τους υπόλοιπους τους δέχτηκε ένας από την επιτροπή πόλης, ψέλνοντας το ίδιο τροπάριο και με απειλές εγκατέλειψαν τα γραφεία. Στις 19 του Μάη 1962, συλλαμβάνεται ο σ. Ελευθερίου Μήτσος, Γραμματέας της Κ.Ο. της 5ης Πολιτείας και στις 22 του Μάη του ίδιου χρόνου, ο Κοτρώτσος Γιώργος, μέλος της Κομμ. Επιτροπής της 4ης Πολιτείας. Αυτοί συνελήφθησαν απ' την Κα Γκε Μπε και ύστερα από πολύμηνη απομόνωση δικάστηκαν σε κλειστά δικαστήρια με την κατηγορία του αντι-σοβιετικού και καταδικάσθηκαν, ο 1ος σε 3 χρόνια φυλακή και ο 2ος σε 4 χρόνια και στάλθηκαν στο στρατόπεδο των ξένων, μαζί με Γερμανούς εγκληματίες των Ες - Ες, που σκότωσαν χιλιάδες σοβιετικούς πολίτες.

Το στρατόπεδο αυτό βρισκόταν στη Μορντόβα αυτόνομη δημοκρατία 400 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας σε μια βαλτώδη περιοχή, το χειμώνα συντροφιά με τις παγωνιές, να φθάνει το ψύχος 40 βαθμούς κάτω απ' το μηδέν και το μικρό σε διάρκεια καλοκαίρι, μέ τα εκατομμύρια κουνούπια. Στις 26 του Μάη συλλαμβάνεται ο Ονουρφιάδης Λάζαρος, μέλος της Κομμ. επιτροπής 13ης Πολιτείας και ο Λάμπρος Στάμος, μέλος της Κομμ. Επιτροπής της 10ης Πολιτείας. Οι σύντροφοι Τουλούδης Πέτρος, Ονουφριάδης Λάζαρος, Στάμος Λάμπρος, κρατήθηκαν στις φυλακές της Τασκένδης, κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, υπόδικοι 6 μήνες, ενώ οι ανακρίσεις είχαν τελειώσει μέσα σε 20 μέρες κι αυτό γιατί δεν δεχόντουσαν οι δικαστές να μας δικάσουν, θεωρώντας πως η κατηγορία δεν στέκεται. Δικαστήκαμε στις 31 του Οκτώβρη 1962, με τη σκηνοθετημένη κατηγορία ότι υποσκάψαμε την οικονομική δύναμη της Σ. Ένωσης. Αιτία να σκηνοθετήσουν κατηγορία, ήταν η λαχειοφόρος που θα οργάνωνε η επιτροπή βοήθειας για τους φυλακισμένους και εξόριστους στην Ελλάδα.

Η δίκη κράτησε 3 μέρες. Το χαρακτηριστικό ήταν πως μας κουβαλούσαν απ' την φυλακή στο δικαστήριο με φρουρά δυο διμοιρίες οπλισμένες με αυτόματα. Οι χρουτσωφικοί και διορισμένοι πήραν τα μέτρα αυτά γιατί φοβόντουσαν την αγανακτισμένη κολλεκτίβα που παρακολουθούσε τη σκηνοθετημένη δίκη. Στην τριήμερη ακροαματική διαδικασία ανατρέψαμε τη σκηνοθετημένη κατηγορία, το δικαστήριο όμως μας καταδίκασε. Τον Τουλούδη Πέτρο σε 3 χρόνια φυλακή και 2 χρόνια εξορία, τον Ονουφριάδη Λάζαρο σε 3 χρόνια φυλακή με αναστολή και τον Στάμου Λάμπρο σε 2 χρόνια φυλακή. Η εντολή της χρουτσωφικής κλίκας ήταν να καταδικαστούμε.

Στις 8 του Μάρτη του 1963, ύστερα από περιπετειώδη αποστολή ενός μήνα μαρτυρικής διαδρομής και με τα ειδικά βαγόνια για τους φυλακισμένους, φθάσαμε στο στρατόπεδο για τους ξένους, στην απομακρυσμένη Μορντόβα. Εκεί συναντήσαμε και τους δυο συντρόφους μας Κοτρώτσο και Ελευθερίου, οι οποίοι ήτανε στη διπλανή αχτίνα του στρατοπέδου, γιατί είχανε καταδικαστεί με την πολιτική κατηγορία του αντισοβιετικού. Χαρακτηριστικό είναι πως στην περίοδο της διαδρομής μας, μέχρι να φτάσουμε στο στρατόπεδο, περάσαμε από πολλές φυλακές και μια απ' αυτές ήταν η τεράστια φυλακή της τσαρίνας Αικατερίνης Β', στο Όρενμπουργκ.

Μας κλείσανε, εμένα και το Στάμου Λάμπρο, σ' ένα υπόγειο που χρησιμοποιείτο για απομονωτήριο της φυλακής. Ο θάλαμος ήτανε χωρίς θέρμανση, ενώ η θερμοκρασία ήτανε έξω 25 βαθμούς κάτω από το μηδέν.

Δυο ολόκληρα εικοσιτετράωρα, όχι μόνο δεν κλείσαμε μάτι αλλά χορεύαμε για να διασκεδάσουμε την παγωνιά. Στις 25 του Μάη καλούνται από τον υπουργό Εσωτερικών στρατηγό Σλανιέφσκι στο Υπουργείο του, οι σύντροφοι Βλαμόπουλος Γιάννης, Γραμματέας της Κ.Ο. Οικοδόμων, Παπαϊωάννου Αχιλλέας, Γραμματέας της Κ.Ο. 7ης Πολιτείας και Σταματάκος Σπύρος, Γραμματέας της Κ.Ο. 12ης Πολιτείας και τους ανακοίνωσαν πως η Κυβέρνηση του Ουζμπεκιστάν τους εξορίζει στην Καρακαλπακία και μέσα σε 72 ώρες να εγκαταλείψουν την Τασκένδη. Ύστερα απ' την κατάσταση που δημιουργήθηκε, το αχτίφ των Γραμματέων της Κομ. Οργάνωσης Τασκένδης, μπροστά στην αγριάνθρωπη και εγκληματική επίθεση της χρουτσωφικής κλίκας, που δεν είχε καμιά σχέση με το μπολσεβίκικο Κόμμα του Λένιν, αποφάσισε στις 25 του Μάη, την αναβολή της συγκέντρωσης που είχε καθοριστεί για τις 27 του Μάη. Οι διορισμένοι φραξιονιστές και τ' αφεντικά τους νόμισαν ότι με τις συλλήψεις, φυλακίσεις, εξορίες και τρομοκρατία, θα έσπαζαν την αντίσταση, τη διάθεση και αποφασιστικότητα των Κουκουέδων, να ξεσκεπάζουν το έγκλημα που δημιούργησαν οι οπορτουνιστές στο ηρωικό ΚΚΕ. Οι κουκουέδες όμως όχι μόνον δε έσπασαν αλλά ακόμη περισσότερο συσπειρώθηκαν και σήκωσαν πιο ψηλά τη σημαία της πάλης τους, γιατί οι διορισμένοι και χρουτσωφικοί δείξανε τις αληθινές προθέσεις τους.

Ενώ μέσα στις γραμμές τους δημιουργήθηκε διαρροή, πολλοί που τους ακολουθούσαν για διάφορους λόγους, ύστερα απ' τα εγκλήματα τους αυτά, τους εγκατέλειψαν, κατάλαβαν πως οι καθοδηγητές τους δεν έχουν τίποτα το κοινό με τον αγώνα του λαού μας και τα ιδανικά μας.

Τα πρώτα μέτρα δεν έδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, το αχτίφ των Γραμματέων αυτόματα συμπληρώνεται από τα στελέχη των κομματικών επιτροπών, ύστερα από κάθε χτύπημα και με αναπτερωμένο ηθικό τραβάει μπροστά, ξεσκεπάζοντας το χρουτσωφικό έγκλημα.

«Στις 13 του Σεπτέμβρη του 1962, ο στρατηγός Σλανιέφσκι, κάλεσε τους συντρόφους Σπύρο Τάκη, Γραμματέα της Κ.Ο. 3ης Πολιτείας, Λαβή Γιάννη, 2ο Γραμματέα της Κ.Ο. 13ης Πολιτείας, Μακρή Γιώργο, μέλος της Κομματ. επιτρ. της 6ης Πολιτείας, Στρατομήτρο Ταξιάρχη, μέλος της Κομμ. επιτροπής της 4ης Πολιτείας και Ξενίδη Ευγένιο, 2ο Γραμματέα της Κομμ. Επιτρ. της 10ης Πολιτείας και τους ανακοίνωσε ότι εξορίζονται στην περιοχή του Πετροπαύλοφσκι του Καζακστάν και μέσα σε 72 ώρες να εγκαταλείψουν την Τασκένδη. Την επόμενη μέρα, οι παραπάνω σύντροφοι φεύγουν για τη Μόσχα, για να διαμαρτυρηθούν στην Σοβιετική Κυβέρνηση και στο Προεδρείο του ΚΚΣΕ. Στη Μόσχα όμως συλλαμβάνονται, με συνοδεία μεταφέρονται στην Τασκένδη και από τα σοβιετικά δικαστήρια καταδικάζονται από 6 μήνες μέχρι 1 χρόνο φυλακή».

Μετά την έχτιση της ποινής, στέλνονται στον τόπο εξορίας, στην περιοχή του Πετροπαύλοφσκι, με συνοδεία. Στις 20 του Οκτώβρη και πάλι ο στρατηγός Σλανιέφσκι, καλεί άλλους 24 συντρόφους, στελέχη του ΚΚΕ και του ΔΣΕ και με την κατηγορία ότι «... σεις δεν αναγνωρίζετε την απόφαση της 6ης ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, καθώς και το 8ο συνέδριο του ΚΚΕ, τον τελευταίο καιρό αναπτύξατε ενεργητική δράση και αγώνα ενάντια στη σημερινή καθοδήγηση του ΚΚΕ και στην πολιτική γραμμή του, την οποία αναγνωρίζει και υποστηρίζει η Κ.Ε. του ΚΚΣΕ. Όλο αυτό θεωρείται εχθρική ενέργεια ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, γι' αυτό η Κυβέρνηση και ο Ερυθρός Σταυρός σας αφαιρεί την ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα και σας εξορίζουν στο Βόρειο Καζακστάν. Μέσα σε 72 ώρες να εγκαταλείψετε το έδαφος του Ουζμπεκιστάν».

Οι σύντροφοι μας εγκατέλειψαν γυναίκες και ανήλικα παιδιά, τους συνόδευσαν χιλιάδες σύντροφοι μας στο σταθμό —οι ώρες ήτανε συγκινητικές— και τους υποσχέθηκαν πως θα συνεχίσουν τον αγώνα με περισσότερο πείσμα και αποφασιστικότητα που οι ίδιοι ξεκίνησαν. Έγινε πλέον φανερό ότι οι φυλακίσεις και εξορίες των συντρόφων αυτών, είχαν σκοπό να αποκεφαλίσουν την οργάνωση, που εκπροσωπούσε τη συντριφτική πλειοψηφία των πολιτικών προσφύγων απ' το καθοδηγητικό του όργανο και ταυτόχρονα να τους τρομοκρατήσουν. Η ζωή όμως έδειξε το αντίθετο. Οι σύντροφοι μας, με περισσότερο πείσμα και αποφασιστικότητα, ξεσκεπάζοντας τα εγκληματικά σχέδια των διορισμένων φραξιονιστών, συμπληρώνοντας κάθε φορά σε κάθε χτύπημα, το αχτίφ των Γραμματέων, απ' το αστείρευτο απόθεμα στελεχών της οργάνωσης, έναν συλλάμβαναν, δέκα καινούργιοι ξεφύτρωναν.

Φυσικά για τους διορισμένους, καινούργιο πονοκέφαλο δημιούργησαν οι παράνομες συλλήψεις, φυλακίσεις και εξορίες. Τα κατορθώματα τους μαθεύτηκαν, όχι μόνο όπου ζούσαν πολιτικοί πρόσφυγες αλλά και στην Ελλάδα. Ο τύπος δημοσίευσε λεπτομερειακά το δεύτερο πογκρόμ. Και πάλι δεν είχαν το θάρρος να πουν την πραγματική αλήθεια για τα εξοντωτικά μέτρα που πάρθηκαν αλλά κατέφυγαν σε μια αισχρή συκοφαντία, διαδίδοντας ότι πρόκειται για στοιχεία αντισοβιετικά, ότι δήθεν διώχθηκαν για ποινικά αδικήματα, ότι παραβίασαν τους σοβιετικούς νόμους. Το χαρακτηριστικό είναι πως αργότερα ο καθένας απ' την πλευρά του, που συμμετείχε στο έγκλημα των ομαδικών φυλακίσεων και εξοριών, προσπαθούσε να απαλλαγεί απ' τις δικές του ευθύνες. Ο Σλανιέφσκι, Υπουργός Εσωτερικών, αργότερα ανακοίνωσε ότι υποχρεώθηκε να πάρει τα παραπάνω μέτρα, ύστερα από παράκληση της κολλεκτίβας της φραξιονιστικής κομματικής οργάνωσης Τασκένδης. Μα και τα περισσότερα σοβιετικά στελέχη που έπαιξαν καθοριστικό αποφασιστικό ρόλο, όταν συναντούσαν τους συντρόφους μας, που είχαν δικασθεί και εξοριστεί και με τη δικιά τους βοήθεια, με κατεβασμένο το κεφάλι ζητούσαν συγγνώμη, λέγοντας πως συνέπραξαν στο έγκλημα γιατί ήτανε στρατιώτες.

Οι δηλώσεις του αρχιτραμπούκου Τσολάκη Κώστα, στο 13ο συνέδριο του ΚΚΕ που τρεις δεκαετίες ήταν μέλος του Πολ. Γραφείου και τώρα μέλος της Κεντρ, Επιτροπής, πως αυτός, δεν ευθύνεται για τα γεγονότα της Τασκένδης, γιατί όπως λέει έλειπε την περίοδο εκείνη, είναι καθαρό ψέμα. Ο Τσολάκης ήτανε το αγαπημένο παιδί της χρουτσωφικής κλίκας, ήτανε ο υπεύθυνος από την καθοδήγηση των διορισμένων, για όλους τους πολιτικούς πρόσφυγες στο εξωτερικό την περίοδο εκείνη και είναι ο κύριος άμεσα υπεύθυνος που έχουνε την ευθύνη για όλες τις διώξεις». (ΠΕΤΡΟΥ ΤΟΥΛΟΥΔΗ: «Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΥΣΤΣΩΦΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΣΤΟ ΚΚΕ» σελ. 158-165, Αθήνα 1992).

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ανίκανος και σοβαροφανής πρωθυπουργός Α.Σαμαράς ψεύδεται μόνιμα ασυστόλως και εμπαίζει προκλητικά τον εξαθλιωμένο λαό

Απ’ την πρώτη κιόλας προεκλογική περίοδο ο Α.Σαμαράς, πότε χασκογελώντας και πότε σε σοβαροφανείς πόζες, ψεύδεται μόνιμα ασυστόλως, μ’ αποτέλεσμα να έχει εξελιχθεί σ’ έναν πολιτικό απατεωνίσκο ολκής που απ’ τη μια εμπαίζει προκλητικά τον εξαθλιωμένο λαό και απ’ την άλλη έχει μεταμορφωθεί στην πιο διάσημη παλλακίδα πρωθυπουργό των δανειστών, προσφέροντάς τους τα «πάντα».

Τελευταία, παρά τη δραματική κατάσταση της ελληνικής χρεοκοπημένης οικονομίας και τους διαρκώς επιδεινούμενους δείκτες της (πτώση της παραγωγής, μείωση εξαγωγών, κλπ.), αλλά και τη χειροτέρευση καθημερινά της κατάστασης των εργαζομένων, έχει το απύθμενο θράσος, σε δηλώσεις του, να ισχυρίζεται ψευδώς ότι η οικονομία της χώρας «βελτιώνεται» τάχα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που «η έξοδος της χώρας στις αγορές» (!) αποτελεί πλέον γεγονός, μια δήλωση που οδήγησε τα spread να «πετάξουν» στα ύψη και σε μεγάλη βουτιά το χρηματιστήριο. Οι δηλώσεις των ιμπεριαλιστών αφεντικών του για «προληπτική χρηματοδοτική στήριξη» ή «ενισχυμένη προληπτική στήριξη» και για παραπέρα αυστηρότερη επιτήρηση διαψεύδουν τα χονδροειδή ψευδή του Σαμαρά. Επίσης διαψεύδεται και ο ισχυρισμός για «καλυτέρευση»(!) της κατάστασης των εργαζομένων με τον ΔΗΘΕΝ «τερματισμό» των παλιών δυσβάστακτων μέτρων, αφού η εφαρμογή τους θα συνεχιστεί, ενώ αναμένονται και νέα σκληρότερα μέτρα.

Η κατάσταση της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο απ’ τις συνεχείς απανωτές σφοδρές επιθέσεις των ισχυρών μονοπωλίων της ΕΕ και του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου σ’ όλα τα επίπεδα, ενώ το προτσές της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου συνεχίζει να βαθαίνει, παίρνοντας ταυτόχρονα γιγαντιαίες διαστάσεις. Παράλληλα, και παρά την κρίση, τα κέρδη του κεφαλαίου φτάνουν στα ύψη και η φοροδιαφυγή-εισφοροδιαφυγή «ζει και βασιλεύει», ενώ η χώρα και ο λαός θα παραμείνουν αλυσοδεμένοι, για πολλές δεκαετίες, στο άρμα των δανειστών, με το Χαρδούβελη να ομολογεί-δηλώνει: «οι σχέσεις μας με τους δανειστές, είναι μια σχέση που θα διαρκέσει πολλά χρόνια, μέχρι να ξεπληρώσουμε το 75% των δανείων μας» («Ελευθεροτυπία» 5/11/2014, σελ. 5).

Ας υπενθυμιστεί πως απ’ τις πρώτες προεκλογικές υποσχέσεις του Σαμαρά για 150.000 νέες θέσεις εργασίας βρισκόμαστε τώρα μπροστά σε μια κατάσταση όπου η μαζική ανεργία έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη (η πραγματική ανεργία κυμαίνεται γύρω στα 2.000.000, μ’ εκείνη των νέων γύρω στα 65-70%) – φαινόμενο που εκτονώνεται με τη μαζική μετανάστευση πολλών εκατοντάδων χιλιάδων νέων σε διάφορες χώρες του κόσμου.

Τέλος, δεν μπορεί να μην υπενθυμιστεί ακόμα, ότι η διακυβέρνηση του τόπου απ’ το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, με πρωθυπουργό τον Κ.Καραμανλή και υπουργό τον Α.Σαμαρά, ήταν εκείνη που οδήγησε την οικονομία της χώρας σε πλήρη χρεοκοπία – μια χρεοκοπία που ήταν ορατή τουλάχιστον από το 2006, με αποκορύφωμα το 2009, που οδήγησε στο γνωστό διεθνή οικονομικό ΕΛΕΓΧΟ και στη μόνιμη ασφυκτική ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ της χώρας από: ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν και την εγκατάσταση των εκπροσώπων τους στην Αθήνα. Ο τότε αναπληρωτής καθηγητής Δημόσιας Οικονομικής του Παντείου Πανεπιστημίου Ν.Καραβίτης επισημαίνει για το 2009: «το οικονομικό πλήγμα Καραμανλή φαίνεται καθαρά, αν απλώς παρατηρήσουμε ότι το 2009 οι δαπάνες χωρίς τόκους είχαν αυξηθεί, 5,5 του ΑΕΠ (χωρίς να υπολογίζουμε τα διάφορα χρέη), ενώ τα έσοδα από 39,1% του ΑΕΠ το 2003 έπεσαν στο 36,9% το 2009. Με άλλα λόγια, οι δαπάνες αυξήθηκαν 40 δισ. και τα έσοδα 20 δισ. Αυτό είναι φανερό σημάδι κάκιστης δημοσιονομικής πολιτικής». Αλλά ακόμα και η δεξιά μεγαλοαστική εφημερίδα «Καθημερινή» σε σημείωμα του δημοσιογράφου Κ.Καλλίτση κάνει λόγο για «μοιραία 6ετία», στο οποίο μεταξύ άλλων (παρά τις υπαρκτές επιφυλάξεις από πλευράς υπολογισμού στατιστικών στοιχείων δίνει το μέγεθος του εκτροχιασμού) σημειώνει: «την 6ετία 2004-2009, οι κρατικές (χωρίς του τάκους) δαπάνες αυξήθηκαν 50%, όταν η μέση αύξηση στις 27 χώρες της ΕΕ ήταν 22%. Ιδικά οι καταναλωτικές δαπάνες του Δημοσίου (σχεδόν το 70% των συνολικών) αυξήθηκαν 40%, όταν στις 27 αυξήθηκαν 20%. Τα κρατικά έσοδα επίσης αυξήθηκαν 25%, ενώ στις 27 μόνο 11%. Στο δημόσιο χρέος προστέθηκαν 116 δισ. Ευρώ και εκτινάχθηκε από τα 183 στα 300 δισ. Ευρώ, αυξήθηκε 63%, ενώ στους 27 μόνο 33% . Η Ευρώπη και η Ελλάδα ήταν σε αντίθετες τροχιές» («Καθημερινή», 25/3/2012, σελ.2 «Οικονομία»).

Διαβάστε Περισσότερα »

Georgi Dimitrow: Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό

Georgi Dimitrow

Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό

συνέχεια από το φ. 403Β (1-31/10/2014)

III

H εδραίωση των κομμουνιστικών κομμάτων και η πάλη για την πολιτική ενότητα του προλεταριάτου

Σύντροφοι! Στην πάλη για την δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου, ο ηγετικός ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος αποχτάει εξαιρετική σημασία. Ο πρωτεργάτης, ο οργανωτής, η κινητήρια δύναμη του Ενιαίου Μετώπου της εργατικής τάξης είναι στο βάθος μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Τα κομμουνιστικά κόμματα μόνο τότε είναι σε θέση να κινητοποιήσουν με επιτυχία τις πιο πλατιές μάζες των εργαζομένων ενάντια στο φασισμό και την επίθεση του κεφαλαίου, όταν δυναμώνουν ολόπλευρα τις ίδιες τους τις γραμμές, αναπτύσσουν πρωτοβουλία, εφαρμόζουν μαρξιστική – λενινιστική πολιτική και χρησιμοποιούν σωστή, και ευκίνητη ταχτική, ανάλογη με τη συγκεκριμένη κατάσταση και το συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων.
Η εδραίωση των κομμουνιστικών κομμάτων
Στην περίοδο ανάμεσα στο 6ο και 7ο Συνέδριο, χωρίς αμφιβολία τα κόμματά μας στις καπιταλιστικές χώρες δυνάμωσαν και ατσαλώθηκαν σημαντικά. Θα ήταν ωστόσο τρομερά επικίνδυνη πλάνη, αν μέναν ικανοποιημένα με αυτό. Όσο περισσότερο απλώνεται το Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης, τόσο πιο πολύ θα ξεπηδάνε νέα, πολύπλοκα καθήκοντα μπροστά μας, τόσο πιο πολύ θα πρέπει να δουλεύουμε πάνω στην πολιτική και οργανωτική εδραίωση των κομμάτων μας. Το Ενιαίο Μέτωπο του προλεταριάτου δημιουργεί στρατιά εργατών, που μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή της, όταν επικεφαλής αυτής της στρατιάς βρίσκεται μια ηγετική δύναμη, που δείχνει το σκοπό και το δρόμο της. Η ηγετική αυτή δύναμη μπορεί να είναι μόνο ένα ισχυρό προλεταριακό επαναστατικό κόμμα.
Αν εμείς οι κομμουνιστές βάζουμε όλες μας τις δυνάμεις για να δημιουργήσουμε το Ενιαίο Μέτωπο, αυτό δεν το κάνουμε από στενοκεφαλιά, για να αποχτήσουμε νέα μέλη για τα κομμουνιστικά κόμματα. Πρέπει όμως να εδραιώνουμε ολόπλευρα τα κομμουνιστικά κόμματα, ακριβώς επειδή θέλουμε να δυναμώσουμε σε σοβαρό βαθμό το Ενιαίο Μέτωπο. Η εδραίωση των κομμουνιστικών κομμάτων δεν αποτελεί κανένα στενό κομματικό συμφέρον, αλλά συμφέρον ολάκερης της εργατικής τάξης.
Η ενότητα, η επαναστατική συσπείρωση και η αγωνιστική ετοιμότητα των κομμουνιστικών κομμάτων είναι ζήτημα ύψιστης αξίας, που δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά ολόκληρη την εργατική τάξη. Η προθυμία μας, να διεξάγουμε τον αγώνα ενάντια στο φασισμό μαζί με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και οργανώσεις, συνδυάζεται με την ανελέητη πάλη ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό σαν ιδεολογία και πράξη του συμβιβασμού με την αστική τάξη και συνεπώς ενάντια σε κάθε διείσδυση της ιδεολογίας αυτής στις δικές μας γραμμές.
Όταν εφαρμόζουμε θαρραλέα και αποφασιστικά την ταχτική του Ενιαίου Μετώπου, σκοντάφτουμε μέσα στις ίδιες μας τις γραμμές σε εμπόδια, που οπωσδήποτε πρέπει να παραμερίσουμε όσο το δυνατό γρηγορότερα.
Μετά το 6ο Συνέδριο της Κομιντέρν αναπτύχθηκε σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών ένας επιτυχής αγώνας ενάντια στην τάση της οπορτουνιστικής προσαρμογής στις συνθήκες της καπιταλιστικής σταθεροποίησης και ενάντια στη μετάδοση ρεφορμιστικών και λεγκαλιστικών αυταπατών. Τα κόμματά μας εκκαθάρισαν τις γραμμές τους από κάθε είδους δεξιούς οπορτουνιστές και εδραίωσαν έτσι την μπολσεβίκικη ενότητά τους και την αγωνιστική τους ικανότητα. Λιγότερο πετυχημένα (και καμιά φορά καθόλου) διεξάγαμε την πάλη ενάντια στο σεχταρισμό. Ήδη ο σεχταρισμός δεν εκφραζότανε πια με πρωτόγονες ανοιχτές μορφές, όπως στα πρώτα χρόνια της ύπαρξης της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά εμπόδιζε κάτω από το προσωπείο της τυπικής αναγνώρισης των μπολσεβίκικων θέσεων, την ανάπτυξη της μπολσεβίκικης μαζικής πολιτικής. Στον καιρό μας, αυτός συχνά δεν είναι μια απλή «παιδική αρρώστια», όπως έγραψε ο Λένιν, αλλά ένα βαθιά ριζωμένο βαρίδι. Αν δεν έχουμε λευτερωθεί από αυτό, δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε το καθήκον της δημιουργίας του Ενιαίου Μετώπου και της απομάκρυνσης των μαζών από τις θέσεις του ρεφορμισμού στην επανάσταση.
Στην τωρινή κατάσταση, κυρίως ο σεχταρισμός, όπως τον εξηγούμε στο σχέδιο απόφασης, εμποδίζει τον αγώνα μας για την πραγματοποίηση του Ενιαίου Μετώπου – ο σεχταρισμός, που αρέσκεται στη δογματική του στενότητα, στην απόσπασή του από την πραγματική ζωή των μαζών, που αρέσκεται σε απλοποιημένες μεθόδους για τη λύση των πιο πολύπλοκων προβλημάτων του εργατικού κινήματος με βάση τυποποιημένα σχήματα, ο σεχταρισμός που διεκδικεί την παντογνωσία και θεωρεί περιττό να μαθαίνει από τις μάζες, από τα διδάγματα του εργατικού κινήματος, – με λίγα λόγια, ο σεχταρισμός, που γι' αυτόν όλα είναι, όπως λέγεται, παιχνιδάκι. Ο εγωιστικός σεχταρισμός δε θέλει και δεν μπορεί να κατανοήσει, ότι η καθοδήγηση της εργατικής τάξης από το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν μπορεί να επιτευχθεί από μόνη της. Ο ηγετικός ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος στους αγώνες της εργατικής τάξης πρέπει να καταχτηθεί. Σ' αυτό δε χρησιμεύουν διακηρύξεις για τον ηγετικό ρόλο των κομμουνιστών. Πρέπει να κερδηθεί και να καταχτηθεί η εμπιστοσύνη των εργατικών μαζών με καθημερινή μαζική δουλειά και με σωστή πολιτική. Αυτό μόνο τότε είναι δυνατό, όταν εμείς οι κομμουνιστές, στην πολιτική δουλειά μας, παίρνουμε σοβαρά υπόψη μας το πραγματικό επίπεδο της ταξικής συνείδησης των μαζών, το βαθμό της επαναστατικοποίησής τους, όταν εχτιμούμε σωστά τη συγκεκριμένη κατάσταση όχι με βάση τις επιθυμίες μας, αλλά με βάση την πραγματικότητα. Πρέπει υπομονετικά, βήμα προς βήμα, να διευκολύνουμε το πέρασμα των πλατειών μαζών στις θέσεις του κομμουνισμού. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ τα λόγια του Λένιν, που μας προειδοποιούσε με τόση έμφαση, ότι
«Πρόκειται ακριβώς για το γεγονός, ότι δεν πρέπει να θεωρούμε αυτό που είναι παρωχημένο για μας, σαν να είναι παρωχημένο για την τάξη, σαν να είναι να παρωχημένο για τις μάζες».
Μήπως υπάρχουν τώρα, σύντροφοι, στις γραμμές μας λίγοι τέτοιοι δογματιστές, που στην πολιτική του Ενιαίου Μετώπου μυρίζονται παντού και πάντα μόνο κινδύνους; Για τους συντρόφους αυτούς, ολόκληρο το Ενιαίο Μέτωπο αποτελεί ένα μοναδικό κίνδυνο. Αλλά αυτή η σεχταριστική «εμμονή στις αρχές» δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολιτική αδυναμία απέναντι στις δυσκολίες της άμεσης καθοδήγησης της πάλης των μαζών.
Ο σεχταρισμός εκφράζεται ιδιαίτερα στην υπερεχτίμηση της επαναστατικοποίησης των μαζών, στην υπερεχτίμηση του ρυθμού απόσπασης από τις θέσεις του ρεφορμισμού, στις προσπάθειες υπερπήδησης δύσκολων φάσεων και πολύπλοκων καθηκόντων του κινήματος. Οι μέθοδες καθοδήγησης των μαζών συχνά στην πράξη αντικαταστάθηκαν με τις μέθοδες καθοδήγησης μιας στενής κομματικής ομάδας. Υποτιμήθηκε η δύναμη της παραδοσιακής σύνδεσης των μαζών με τις οργανώσεις τους και τις καθοδηγήσεις τους και όταν οι μάζες δεν έσπαζαν αμέσως αυτή τη σχέση, δέχονταν μιαν εξίσου σκληρή μεταχείριση όπως οι αντιδραστικοί ηγέτες τους. Σχηματοποιήθηκαν η ταχτική και τα συνθήματα για όλες τις χώρες, δεν παίρνονταν υπόψη οι ιδιομορφίες της συγκεκριμένης κατάστασης σε κάθε μια χώρα. Αγνοήθηκε η αναγκαιότητα της επίμονης πάλης μέσα στις μάζες για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη τους. Παραμελήθηκε ο αγώνας για τα μερικά αιτήματα των εργατών και η δουλειά στα ρεφορμιστικά συνδικάτα και στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις. Η πολιτική του Ενιαίου Μετώπου αντικαταστάθηκε συχνά από απλές εκκλήσεις και αφηρημένη προπαγάνδα.
Όχι λιγότερο επιβραδυντικά επέδρασαν οι σεχταριστικές απόψεις πάνω στη σωστή επιλογή των ανθρώπων, πάνω στη διαπαιδαγώγηση των στελεχών, που να έχουν σύνδεση με τις μάζες και να έχουν την εμπιστοσύνη τους, που να είναι ατσαλωμένα επαναστατικά και να έχουν δοκιμαστεί σε ταξικούς αγώνες, που να ξέρουν να συνδέουν την πραχτική πείρα της μαζικής δουλειάς με την εμμονή στις αρχές του μπολσεβίκου.
Με αυτόν τον τρόπο, ο σεχταρισμός εμπόδισε σε σημαντικό βαθμό την ανάπτυξη των κομμουνιστικών κομμάτων, δυσκόλεψε την εφαρμογή μιας σωστής μαζικής πολιτικής, εμπόδισε την εκμετάλλευση των δυσκολιών του ταξικού εχθρού για το δυνάμωμα των θέσεων του επαναστατικού κινήματος, εμπόδισε το κέρδισμα των πλατειών προλεταριακών μαζών για τα κομμουνιστικά κόμματα.
Παλεύοντας αποφασιστικά για το ξερίζωμα και το ξεπέρασμα των τελευταίων υπολειμμάτων του εγωιστικού σεχταρισμού, πρέπει παράλληλα να δυναμώνουμε με κάθε τρόπο την επαγρύπνηση και την πάλη μας ενάντια στο δεξιό οπορτουνισμό, καθώς και ενάντια σε όλες του τις συγκεκριμένες μορφές εμφάνισης, έχοντας υπόψη μας, ότι ο κίνδυνος αυτός θα μεγαλώνει με την ανάπτυξη του πλατειού Ενιαίου Μετώπου. Υπάρχουν ήδη τάσεις να μειωθεί η σημασία του ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος μέσα στις γραμμές του Ενιαίου Μετώπου και να συμφιλιωθούμε με τη σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η ταχτική του Ενιαίου Μετώπου είναι η μέθοδος για να πεισθούν πραγματικά οι σοσιαλδημοκράτες εργάτες για την ορθότητα της κομμουνιστικής και το λαθεμένο της ρεφορμιστικής πολιτικής, και δεν είναι η συμφιλίωση με τη σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία και πράξη. Ο επιτυχής αγώνας για τη δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου απαιτεί οπωσδήποτε συνεχή πάλη μέσα στις γραμμές μας ενάντια στην τάση μείωσης του ρόλου του Κόμματος, ενάντια στις λεγκαλιστικές αυταπάτες, ενάντια στον προσανατολισμό προς τον αυθορμητισμό και τον αυτοματισμό, τόσο σ' ότι αφορά την εξόντωση του φασισμού, όσο και στην πραγματοποίηση του Ενιαίου Μετώπου, ενάντια στις παραμικρότερες ταλαντεύσεις τη στιγμή της αποφασιστικής ενέργειας.
«Είναι απαραίτητο» - μας διδάσκει ο σύντροφος Στάλιν - «να ξέρει το Κόμμα να συνδυάζει στη δουλειά του τη μεγαλύτερη εμμονή στις αρχές (να μην συγχέεται με το σεχταρισμό!) με το μάξιμουμ σε σύνδεση και επαφή με τις μάζες (να μπερδεύεται με την πολιτική της ουράς!), μιας και χωρίς αυτή την προϋπόθεση είναι αδύνατο στο Κόμμα όχι μόνο να διδάξει τις μάζες, αλλά και να διδαχτεί από αυτές, όχι μόνο να καθοδηγήσει τις μάζες και να τις ανεβάσει στο επίπεδο του Κόμματος, αλλά και να ακούσει τη φωνή των μαζών και να διακρίνει τις ζωτικές ανάγκες τους». (ΣΤΑΛΙΝ: Για τις προοπτικές του KPD και την Μπολσεβικοποίησή του, «ΠΡΑΒΔΑ», 3/2/1935)
Η πολιτική ενότητα της εργατικής τάξης
Σύντροφοι! Η ανάπτυξη του Ενιαίου Μετώπου της κοινής πάλης των κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών εργατών ενάντια στο φασισμό και την επίθεση του κεφαλαίου βάζει το ζήτημα της πολιτικής ενότητας, του ενιαίου πολιτικού μαζικού κόμματος της εργατικής τάξης. Οι σοσιαλδημοκράτες εργάτες πείθονται με βάση την πείρα τους όλο και περισσότερο, ότι η πάλη ενάντια στον ταξικό εχθρό απαιτεί μιαν ενιαία πολιτική ηγεσία, μιας και η διπλή ηγεσία δυσκολεύει την παραπέρα ανάπτυξη και το δυνάμωμα του ενιαίου μετώπου της εργατικής τάξης.
Τα συμφέροντα της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και η επιτυχία της προλεταριακής επανάστασης απαιτούν επιταχτικά, να υπάρχει σε κάθε χώρα ένα ενιαίο Κόμμα του προλεταριάτου. Δεν είναι φυσικά τόσο εύκολο και απλό να επιτευχθεί αυτό. Απαιτεί επίμονη δουλειά και επίμονο αγώνα και αναγκαστικά λίγο – πολύ μακρόχρονη πορεία. Τα κομμουνιστικά κόμματα, στηριγμένα στην όλο και μεγαλύτερη πίεση των εργατών για συνένωση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και μεμονωμένων Οργανώσεων με τα κομμουνιστικά κόμματα, πρέπει να πάρουν αποφασιστικά και με εμπιστοσύνη στα χέρια τους την πρωτοβουλία για την πραγματοποίηση της συνένωσης αυτής. Η υπόθεση της συνένωσης των δυνάμεων της εργατικής τάξης σε ένα ενιαίο επαναστατικό προλεταριακό Κόμμα τη στιγμή που το διεθνές εργατικό κίνημα μπαίνει στην περίοδο της άρσης της διάσπασης, είναι δική μας υπόθεση, υπόθεση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Ενώ όμως για τη δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου των κομμουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων φτάνει μια συμφωνία για τον αγώνα ενάντια στο φασισμό, την επίθεση του κεφαλαίου και τον πόλεμο, η δημιουργία της πολιτικής ενότητας είναι δυνατή μόνο πάνω στη βάση μιας σειράς συγκεκριμένων προϋποθέσεων αρχιακού χαρακτήρα.
Η συνένωση αυτή είναι δυνατή μόνο:
πρώτο, κάτω από την προϋπόθεση της ολοκληρωτικής ανεξαρτησίας από την αστική τάξη και της ολοκληρωτικής παραίτησης της σοσιαλδημοκρατίας από το συνασπισμό με την αστική τάξη,
δεύτερο, κάτω από την προϋπόθεση της προηγούμενης πραγματοποίησης της ενότητας δράσης,
τρίτο, κάτω από την προϋπόθεση της αναγνώρισης της αναγκαιότητας της επαναστατικής ανατροπής της κυριαρχίας της αστικής τάξης και της εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου με τη μορφή των Σοβιέτ,
τέταρτο, κάτω από την προϋπόθεση της παραίτησης από κάθε υποστήριξη της ίδιας της αστικής τάξης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο,
πέμπτο, κάτω από την προϋπόθεση της οικοδόμησης του Κόμματος πάνω στη βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, που εγγυάται την ενότητα της θέλησης και της δράσης, που, όπως δείχνει και η πείρα των ρώσων μπολσεβίκων, άντεξε στη δοκιμασία.
Υπομονετικά και συναδελφικά, πρέπει να εξηγήσουμε στους σοσιαλδημοκράτες εργάτες, γιατί η πολιτική ενότητα της εργατικής τάξης είναι αδύνατη χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις. Πρέπει να συζητήσουμε από κοινού μαζί τους το νόημα και τη σημασία αυτών των προϋποθέσεων.
Γιατί είναι αναγκαίες η ολοκληρωτική ανεξαρτησία από την αστική τάξη και η παραίτηση της σοσιαλδημοκρατίας από το συνασπισμό με την αστική τάξη, για την πραγματοποίηση της πολιτικής ενότητας του προλεταριάτου;
Επειδή ολόκληρη η πείρα του εργατικού κινήματος και ιδιαίτερα η πείρα των 15 χρόνων πολιτικής συνασπισμού στη Γερμανία έδειξαν, ότι η πολιτική της συνεργασίας, η πολιτική της εξάρτησης από την αστική τάξη οδηγεί στην ήττα της εργατικής τάξης και στη νίκη του φασισμού. Μόνον ο δρόμος της ανελέητης ταξικής πάλης ενάντια στην αστική τάξη, ο δρόμος των μπολσεβίκων, είναι ο βέβαιος δρόμος προς τη νίκη.
Γιατί η προηγούμενη πραγματοποίηση της ενότητας δράσης είναι η προϋπόθεση της πολιτικής ενότητας;
Επειδή η ενότητα δράσης είναι και δυνατή και απαραίτητη για την απόκρουση της επίθεσης του κεφαλαίου και του φασισμού, ακόμη και πριν συνενωθεί η πλειοψηφία των εργατών πάνω στο κοινό πολιτικό πρόγραμμα για ανατροπή του καπιταλισμού. Απεναντίας, η δημιουργία της ενότητας των απόψεων για τους βασικούς δρόμους και τους στόχους της πάλης του προλεταριάτου, που χωρίς αυτή η συνένωση των κομμάτων είναι αδύνατη, απαιτεί λίγο – πολύ αρκετόν καιρό. Και η ενότητα των απόψεων, αποκρυσταλλώνεται καλύτερα, στον κοινό αγώνα ενάντια στον ταξικό εχθρό είναι πραγματοποιείται ήδη σήμερα. Το να προτείνουμε τη γρήγορη συνένωση αντί Ενιαίο Μέτωπο, σημαίνει να ζεύουμε το άλογο πίσω από την άμαξα και να πιστεύουμε, ότι η άμαξα θα προχωρήσει προς τα μπρος. Ακριβώς επειδή το ζήτημα της πολιτικής ενότητας δεν είναι για μας κανένας ελιγμός, όπως για πολλούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες, επιμένουμε στην πραγματοποίηση της ενότητας δράσης, σα μια πό τις σπουδαιότερες φάσεις στον αγώνα για την πολιτική ενότητα.
Γιατί είναι απαραίτητη η αναγνώριση της επαναστατικής ανατροπής της αστικής τάξης και της εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου με τη μορφή της Σοβιετικής Εξουσίας;
Επειδή από τη μια μεριά η πείρα της νίκης της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Οχτωβριανής Επανάστασης και από την άλλη τα πικρά διδάγματα της Γερμανίας, Αυστρίας, και Ισπανίας στη διάρκεια ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου, απόδειξαν και πάλι, ότι η νίκη του προλεταριάτου είναι δυνατή μόνο με την επαναστατική ανατροπή της αστικής τάξης. Ότι η αστική τάξη μάλλον θα πνίξει το εργατικό κίνημα σ' ένα ποτάμι από αίμα, παρά θα αφήσει το προλεταριάτο να εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό με ειρηνικό τρόπο. Η πείρα της Οχτωβριανής Επανάστασης έδειξε ολοφάνερα, ότι το βασικό περιεχόμενο της προλεταριακής επανάστασης είναι το ζήτημα της προλεταριακής διχτατορίας, που καλείται να σπάσει την αντίσταση των γκρεμισμένων εκμεταλλευτών, να οπλίσει την επανάσταση για την πάλη με τον ιμπεριαλισμό και να οδηγήσει την επανάσταση ως την πλήρη νίκη του σοσιαλισμού. Για να πραγματοποιήσουμε τη Διχτατορία του Προλεταριάτου σα διχτατορία της συντριφτικής πλειοψηφίας πάνω σε μια αμελητέα μειοψηφία, τους εκμεταλλευτές, - και μόνο σαν τέτοια μπορεί να πραγματοποιηθεί, - είναι απαραίτητα τα Σοβιέτ, που περιλαβαίνουν όλα τα στρώματα της εργατικής τάξης, τις κύριες μάζες της αγροτιάς και των άλλων εργαζόμενων, που χωρίς το ξύπνημά τους, χωρίς την προσχώρησή τους στο μέτωπο της επαναστατικής πάλης είναι αδύνατη η εδραίωση της νίκης του προλεταριάτου.
Γιατί είναι προϋπόθεση της ενότητας η παραίτηση από την υποστήριξη της αστικής τάξης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο;
Επειδή η αστική τάξη διεξάγει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για χάρη των ληστρικών σκοπών της, ενάντια στα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των λαών, κάτω από οποιοδήποτε προσωπείο κι αν διεξαγεται. Επειδή όλοι οι ιμπεριαλιστές συνδυάζουν τους πυρετώδικους εξοπλισμούς με το πιο ακραίο δυνάμωμα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης των εργαζόμενων στη χώρα. Υποστηρίζοντας την αστική τάξη σ' έναν τέτοιο πόλεμο, σημαίνει προδοσία των συμφερόντων της χώρας και της παγκόσμιας εργατικής τάξης.
Γιατί, τέλος, είναι προϋπόθεση της ενότητας η οικοδόμηση του Κόμματος πάνω στη βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού;
Επειδή μόνον ένα Κόμμα οικοδομημένο πάνω στη βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού είναι σε θέση να εγγυηθεί την ενότητα θέλησης και δράσης, επειδή μόνον αυτό είναι σε θέση να οδηγήσει το προλεταριάτο στη νίκη ενάντια στην αστική τάξη, που διαθέτει ένα τόσο ισχυρό όπλο, όπως είναι η συγκεντρωτική κρατική μηχανή. Η εφαρμογή της αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού άντεξε σε μια λαμπρή ιστορική δοκιμασία, όπως έδειξε η πείρα του ρώσικου μπολσεβίκικου κόμματος, του Κόμματος του Λένιν και του Στάλιν*.
Ναι, σύντροφοι, εμείς είμαστε υπέρ του ενιαίου πολιτικού μαζικού κόμματος της εργατικής τάξης. Αλλά από αυτό βγαίνει και η αναγκαιότητα, όπως λέει ο σύντροφος Στάλιν,
«Ενός μαχητικού κόμματος, ενός επαναστατικού κόμματος, που να είναι αρκετά θαρραλέο, για να οδηγήσει τους προλετάριους στον αγώνα για την εξουσία, που να έχει αρκετή πείρα για να προσανατολιστεί στις πολύπλοκες συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης, και να διαθέτει αρκετή ευλυγισία, για να παρακάμψει όλων των ειδών τους σκοπέλους στο δρόμο προς τον στόχο». (ΣΤΑΛΙΝ: Ζητήματα Λενινισμού, σελ. 96).
Γι' αυτό είναι απαραίτητο, να επιδιώκουμε την πολιτική συνένωση πάνω στη βάση των παραπάνω προϋποθέσεων.
Εμείς είμαστε υπέρ της πολιτικής ενότητας της εργατικής τάξης! Γι' αυτό και είμαστε πρόθυμοι, να συνεργαστούμε στενά με όλους τους σοσιαλδημοκράτες, που είναι υπέρ του Ενιαίου Μετώπου και υποστηρίζουν ειλικρινά τη συνένωση με βάση τις παραπάνω προϋποθέσεις. Αλλά ακριβώς επειδή είμαστε υπέρ της ένωσης, θα αγωνιστούμε αποφασιστικά ενάντια σε όλους τους «αριστερούς» δημαγωγούς, που θέλουν να εκμεταλλευτούν την απογοήτευση των σοσιαλδημοκρατών εργατών για τη δημιουργία νέων σοσιαλιστικών κομμάτων ή Διεθνών, που να κατευθύνονται ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα και να βαθαίνουν έτσι τη διάσπαση της εργατικής τάξης.
Χαιρετίζουμε την όλο και μεγαλύτερη τάση των σοσιαλδημοκρατών εργατών για το Ενιαίο Μέτωπο με τους Κομμουνιστές. Στο γεγονός αυτό, εμείς βλέπουμε το δυνάμωμα της επαναστατικής τους συνείδησης και το ξεπέρασμα της διάσπασης της ενότητας της εργατικής τάξης, που αρχίζει. Έχοντας τη γνώμη, ότι η ενότητα δράσης είναι επείγουσα αναγκαιότητα κι ακόμη ο πιο σίγουρος δρόμος για τη δημιουργία της πολιτικής ενότητας του προλεταριάτου, δηλώνουμε, ότι η Κομμουνιστική Διεθνής και τα τμήματά της είναι έτοιμα, να αρχίσουν συζητήσεις με τη Β' Διεθνή και τα τμήματά της για την επίτευξη της ενότητας της εργατικής τάξης στον αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, ενάντια στο φασισμό και ενάντια στον κίνδυνο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου.
***
Τελικά συμπεράσματα
Σύντροφοι!
Τελειώνω την εισήγησή μου. Όπως βλέπετε, συζητάμε για την αλλαγή της κατάστασης από το 6ο Συνέδριο και για τα διδάγματα του αγώνα μας και βάζουμε τώρα, στηριγμένοι, στο μέτρο που πετύχαμε να εδραιώσουμε τα κόμματά μας, πολλά ζητήματα και κυρίως το ζήτημα του Ενιαίου Μετώπου και του πλησιάσματος της σοσιαλδημοκρατίας, των ρεφορμιστικών συνδικάτων και των άλλων μαζικών οργανώσεων, με νέο τρόπο.
Υπάρχουν ορισμένοι «σοφοί», που μυρίζονται σε όλα αυτά απομάκρυνση από τις θέσεις μας Αρχής, κάποια παρέκκλιση προς τα δεξιά από τη γραμμή του μπολσεβικισμού. Ε, λοιπόν, ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται, λέμε στη Βουλγαρία.
Ας το πιστεύουν, οι πολιτικά πεινασμένοι.
Εμάς λίγο μας ενδιαφέρει. Για μας το σπουδαίο είναι να κατανοούν σωστά τα δικά μας κόμματα και οι πλατιές μάζες όλου του κόσμου, τι επιδιώκουμε.
Δε θα ήμασταν επαναστάτες μαρξιστές – λενινιστές, άξιοι μαθητές των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν**, αν δεν μεταβάλλαμε την πολιτική μας και την ταχτική μας ανάλογα με τη μεταβλημένη κατάσταση και ανάλογα με τους πραγματοποιημένους μετασχηματισμούς στο διεθνές εργατικό κίνημα.
Δε θα ήμασταν πραγματικοί επαναστάτες, αν δε μαθαίναμε από την ίδια μας την πείρα και από την πείρα των μαζών.
Θέλουμε τα κόμματά μας στις καπιταλιστικές χώρες να εμφανίζονται και να δρουν ως πραγματικά κόμματα της εργατικής τάξης και να κατορθώνουν να παίζουν πραγματικά το ρόλο πολιτικού παράγοντα στη ζωή της χώρας τους, να εφαρμόζουν πάντοτε μιαν δραστήρια μπολσεβίκικη μαζική πολιτική και να μην περιορίζονται μόνο σε απλή προπαγάνδα και κριτική και σε απλές εκκλήσεις για αγώνα για τη Διχτατορία του Προλεταριάτου.
Εμείς είμαστε εχθροί κάθε σχηματικής αντίληψης. Πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας τη συγκεκριμένη κατάσταση σε κάθε στιγμή και σε κάθε δεδομένο τόπο και να μην δρούμε παντού σύμφωνα με ένα ορισμένο σχήμα, δε πρέπει να ξεχνάμε, ότι κάτω από διαφορετικούς όρους οι τοποθετήσεις των κομμουνιστών δεν είναι οι ίδιες. Πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας όλες τις φάσεις στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης και της ανάπτυξης της ταξικής συνείδησης των ίδιων των μαζών και να ξέρουμε να βρίσκουμε και να λύνουμε τα ανάλογα συγκεκριμένα καθήκοντα του επαναστατικού κινήματος που αντιστοιχούν στην κάθε φάση.
Πρέπει να βρούμε μια κοινή γλώσσα με τις πιο πλατιές μάζες, για να διεξάγουμε τον αγώνα ενάντια στον ταξικό εχθρό. Πρέπει να βρούμε τρόπους και δρόμους, για να ξεπεράσουμε οριστικά την απομόνωση της επαναστατικής πρωτοπορίας από τις μάζες του προλεταριάτου και όλων των εργαζόμενων. Πρέπει ακόμη να βρούμε τρόπους και δρόμους, για να σπάσουμε την καταστροφική απομόνωση της ίδιας της εργατικής τάξης από τους φυσικούς της συμμάχους στον αγώνα ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στο φασισμό.
Πρέπει να τραβάμε όλο και πιο πλατιές μάζες στην επαναστατική ταξική πάλη και να τις οδηγούμε στην προλεταριακή επανάσταση, ξεκινώντας από τα καυτά προβλήματα και τις ανάγκες τους και με βάση την ίδια τους την πείρα.
Πρέπει, ακολουθώντας το παράδειγμα των δοξασμένων μας ρώσων μπολσεβίκων, το παράδειγμα του καθοδηγητικού Κόμματος της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, να συνδυάζουμε τον επαναστατικό ηρωισμό των γερμανών, ισπανών, αυστριακών και άλλων κομμουνιστών με γνήσιο επαναστατικό ρεαλισμό και να ξεκαθαρίζουμε και τα τελευταία υπολείμματα σχολαστικών ενεργειών σε σοβαρά πολιτικά ζητήματα.
Πρέπει να εξοπλίσουμε ολόπλευρα τα κόμματά μας για τη λύση των εξαιρετικά πολύπλοκων πολιτικών καθηκόντων, που μπαίνουν μπροστά μας. Γι' αυτό πρέπει να ανεβάζουμε ολοένα και περισσότερο το θεωρητικό τους επίπεδο, να τα διαπαιδαγωγήσουμε στο πνεύμα του ζωντανού Μαρξισμού – Λενινισμού και όχι του νεκρού δογματισμού.
Πρέπει να ξεριζώσουμε από τις γραμμές μας τον εγωιστικό σεχταρισμό, που σε πρώτη γραμμή μας φράζει το δρόμο προς τις μάζες και μας εμποδίζει να πραγματοποιήσουμε μια πραγματικά μπολσεβίκικη μαζική πολιτική. Πρέπει να δυναμώσουμε με κάθε τρόπο τον αγώνα ενάντια σε κάθε συγκεκριμένη έκφραση του δεξιού οπορτουνισμού, έχοντας πάντα στη σκέψη μας, ότι από την πλευρά αυτή θα μεγαλώσει ο κίνδυνος ακριβώς στην πράξη της εφαρμογής της μαζικής πολιτικής μας και της μαζικής πάλης μας.
Οι κομμουνιστές σε κάθε χώρα πρέπει έγκαιρα να ασχολούνται και να εχτιμούνε όλα τα διδάγματα της ίδιας τους της πείρας σαν επαναστατική πρωτοπορία του προλεταριάτου. Πρέπει να μάθουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, να κολυμπούν μέσα στη θυελλώδη θάλασσα της ταξικής πάλης, και όχι να μένουν στην όχθη σαν παρατηρητές και καταχωρητές των ορμητικών κυμάτων και να περιμένουν καλό καιρό.
Αυτά πρέπει να κάνουμε.
Και όλα αυτά πρέπει να τα κάνουμε!
Και τα θέλουμε, επειδή μόνο μ' αυτό τον τρόπο θα είναι ικανή η εργατική τάξη, επικεφαλής όλων των εργαζόμενων, συνενωμένη σε μια, από την Κομμουνιστική Διεθνή καθοδηγούμενη, επαναστατική στρατιά εκατομμυρίων με έναν τόσο μεγάλο, σοφό τιμονιέρη, όπως ο ηγέτης μας σύντροφος Στάλιν,*** που με σιγουριά θα είναι σε θέση να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή – να εξαλείψει το φασισμό και μαζί με αυτόν τον καπιταλισμό από το πρόσωπο της γης.
---
* Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 η φράση «και του Στάλιν» έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.
** Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 το όνομα του Στάλιν έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.
*** Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 η φράση «με έναν τόσο μεγάλο, σοφό τιμονιέρη, όπως ο ηγέτης μας σύντροφος Στάλιν» έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.
Σημείωση: Η συνέχεια από την εισήγηση του Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2/8/1935). Είναι παρμένο από τις εκδόσεις ΠΟΡΕΙΑ 1975 και η σύγκριση έγινε με το γερμανικό πρωτότυπο G. DIMITROW: Arbeiterklasse gegen Faschismus, Prometheus Verlag, Strassburg, 1935.

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκδήλωση για τα 20 χρόνια των ετήσιων διεθνών Συσκέψεων των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO)

Φέτος συμπληρώθηκαν 20 χρόνια των ετήσιων διεθνών Συσκέψεων των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO).

Το γιορτασμό της 20^ης επετείου φιλοξένησε το Κόμμα εργασίας Τουρκίας (EMEP) που οργάνωσε εκδήλωση (23/11/2014) στην Τουρκία (Istanbul) με τη συμμετοχή πολλών Κομμάτων και Οργανώσεων, μεταξύ των οποίων και της «ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55».

Στην εκδήλωση που πλαισιώθηκε από ομιλίες και πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα συμμετείχαν περισσότεροι από 7000.

Διαβάστε Περισσότερα »