ΕΚΑΤΟΜΒΗ ΝΕΚΡΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ''ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ''- ΜΙΑ ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ''ΒΡΩΜΙΚΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ

Η καταστροφή από το φονικό τσουνάμι που χτύπησε χτες την αμερικανική Σαμόα είναι ανυπολόγιστη.

 

Περισσότεροι από 100 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, σύμφωνα με αξιωματούχους και χιλιάδες έχουν μείνει άστεγοι από το τσουνάμι που έπληξε το αρχιπέλαγος των νήσων Σαμόα. Το τσουνάμι προκλήθηκε από τον ισχυρό σεισμό μεγέθους 8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ που σημειώθηκε χθες Τρίτη στις 20:48 ώρα Ελλάδας.


Το επίκεντρο του σεισμού, σύμφωνα με το αμερικανικό γεωφυσικό ινστιτούτο (USGS),εντοπίζεται σε απόσταση 200 χλμ νοτιοδυτικά της Απία.


Το τσουνάμι που προκλήθηκε έπληξε το αρχιπέλαγος των Σαμόα που αποτελείται από το ανεξάρτητο κράτος των Σαμόα με περίπου 217.000 κατοίκους και τις αμερικανικές Σαμόα, που διοικούνται από την Ουάσινγκτον και έχουν 65.000 κατοίκους.
Έως και αυτή την ώρα έχουν καταγραφεί 53 θάνατοι, ωστόσο ο αριθμός αυτός σύμφωνα με τις αρμόδιες αρχές θα αυξηθεί.
"Μέχρι τώρα πιστεύουμε πως ο αριθμός των νεκρών θα φτάσει τους εκατό", δήλωσε ο υποδιευθυντής του κέντρου διαχείρισης καταστροφών της Δυτικής Σαμόα Αουσεγκάλια Μουιπόλα και πρόσθεσε ότι οι έρευνες συνεχίζονται για τον εντοπισμό αγνοούμενων, τονίζοντας πως στο νησί Ουπόλου έχει σημειωθεί η μεγαλύτερη καταστροφή.
"Ορισμένες περιοχές έχουν ισοπεδωθεί και το τσουνάμι κάλυψε με άμμο μεγάλα τμήματα των νησιών, έτσι δεν γνωρίζουμε πόσοι είναι οι νεκροί. Χρειαζόμαστε ειδικά μηχανήματα για να εντοπίσουμε τα πτώματα", επισήμανε ο ίδιος.
"Ο απολογισμός μπορεί να μεγαλώσει, διότι και άλλα θύματα δεν έχουν καταγραφεί λόγω των προβλημάτων επικοινωνίας", δήλωσε ο Ταλουτάλα Μαουάλα γενικός γραμματέας του Ερυθρού Σταυρού.
Περισσότεροι από εκατό διασώστες του Ερυθρού Σταυρού έχουν σπεύσει στην περιοχή και αυτό που έκαναν πρώτα ήταν να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερες καρύδες για να αντιμετωπίσουν τις πρώτες ανάγκες για τρόφιμα και νερό.
Την ίδια ώρα ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα κήρυξε σήμερα σε κατάσταση καταστροφής τις αμερικανικές Σαμόα και έδωσε οδηγίες να σταλεί ομοσπονδιακή βοήθεια.
Σύμφωνα τον Μίζα Τελεφόνι, αντιπρόεδρο της κυβέρνησης αυτής της χώρας που βρίσκεται στο νότιο Ειρηνικό, η πιο τουριστική περιοχή των Σαμόα καταστράφηκε από το τσουνάμι και πρόσθεσε πως οι  κάτοικοι και οι ξένοι τουρίστες δεν είχαν αρκετό χρόνο για να αντιδράσουν στα παλιρροϊκά κύματα, ύψους έως και 4,5 μέτρων, που προκάλεσαν το θάνατο πολλών ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένης και της συζύγου του.
 (Πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Ποια είναι όμως αυτή η άγνωστη αποικία των ΗΠΑ και κάποια στοιχεία γι’ αυτήν.

Η Αμερικανική Σαμόα (ή Αμερικανικές Σαμόα) είναι μια μη ενσωματωμένη περιοχή των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, στον νότιο

Ειρηνικό Ωκεανό .Έχει πληθυσμό 65.600 κατοίκους με την απογραφή του 2009 και έκταση 199 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σαν ανοιχτή αποικία ακολουθεί το σύστημα διακύβέρνησης των ΗΠΑ, με εκλογή τοπικού κυβερνήτη. Οικονομικά παρουσιάζει αξιόλογο κατά κεφαλήν εισόδημα της τάξης των 8000$. Και είναι εύκολο να καταλάβει κανείς, το γιατί:

Το νησάκι είναι ένας από τους ελκυστικότερους φορολογικς παράδεισους για το μονοπωλιακό κεφάλαιο, και το πρωτόγνωρο φυσικό κάλλος του το καθιστά φτηνό και ελκυστικό τουριστικό προορισμό, για τους κεφαλαιοκράτες.

Για την φορολογική της ‘’χρήση’’ ας κοιτάξουμε από άρθρο στο ηλεκτρονικό φόρουμ της Espresso News Της 8 Μαρτίου 2009:

Κέρδη τρισεκατομμυρίων διαφεύγουν από την εφορία σε παγκόσμιο επίπεδο, εξαιτίας των «οικονομικών παραδείσων» που υπάρχουν σε αφθονία στον πλανήτη. «Οικονομικοί παράδεισοι» θεωρούνται οι χώρες και τα κράτη που έχουν θεσπίσει πολύ μικρές φορολογικές επιβαρύνσεις έως και φοροαπαλλαγές για να προσελκύουν ξένους επενδυτές. Χάρη στις ειδικές φορολογικές διατάξεις και τους νόμους που διέπουν το φορολογικό σύστημά τους, όποιος ξένος επενδυτής δημιουργήσει μια εταιρεία με έδρα στο έδαφός τους καταβάλλει πολύ μικρότερη φορολογία από εκείνη που θα πλήρωσε αν την είχε ιδρύσει στη χώρα του.

Τουλάχιστον σαράντα τέτοια οικονομικά καταφύγια υπάρχουν στη λίστα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, τα οποία αποτελούν πόλο έλξης για επιχειρηματίες, διάσημους καλλιτέχνες με απολαβές εκατομμυρίων δολαρίων και μεγιστάνες, που γλιτώνουν μυθικά ποσά λόγω της πολύ χαμηλής, σχεδόν ανύπαρκτης φορολογίας. Οι λεγόμενες οffshore εταιρείες κάνουν θραύση σε αυτούς τους οικονομικούς παράδεισους για τους λίγους!

Ο όρος offshore σημαίνει «μακριά από τις ακτές». Επειδή δημιουργήθηκε στην Αγγλία που είναι ένα μεγάλο νησί, ο όρος αυτός κατέληξε να σημαίνει «εκτός επικράτειας». Σήμερα αποτελεί διεθνή όρο, που δηλώνει την επιχειρηματικότητα που δημιουργείται σε κάποιον «φορολογικό παράδεισο».

Κέντρα τέτοιας «ημιπαράνομης» αλλά και νόμιμης παράλληλα δραστηριότητας βρίσκονται κυρίως σε τροπικά νησιά, που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζονται παράδεισοι λόγω του φυσικού κάλλους τους, όπως οι Νήσοι Κέιμαν, οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι που «φιλοξενούν» περίπου 1,5 εκατ. υπεράκτιες εταιρείες, σχεδόν δηλαδή το 40% του παγκόσμιου αριθμού, οι Μπαχάμες, οι Βερμούδες, τα νησιά Σαμόα, η Μάλτα, τα Νησιά Μάρσαλ στον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου ο έλεγχος των υπεράκτιων εταιρειών θεωρείται ππολύ δύσκολος και πολλά άλλα ακόμη! 

Ειδικά στα νησιά του Ειρηνικού Ναουρού και Σαμόα με 25000 δολάρια μπορείς να ανοίξεις τράπεζα. Αυτό και μόνο εξηγεί γιατί υπάρχουν πάνω από 450 χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σε κάθε ένα νησί.

 

Δεν χρειάζεται ν΄αναφερθεί πως οι υποδομές είναι ανύπαρχτες και εστιάζονται  μόνο στις τουριστικές υπηρεσίες. Τέτοιες περιοχές -αποικίες του 21^ου αιώνα, είναι απλά αποθήκες του βρώμικου χρήματος και ‘’χαλάρωσης’’ των κεφαλαιοκρατών, που τις  κρατούν σε μεσαιωνικές συνθήκες πραγματικής ανάπτυξης. Οι γηγενείς είναι αναλώσιμοι υπηρέτες στον τόπο τους και απροστάτευτα θύματα κάθε είδους φυσικής καταστροφής. Και μετρούν για μιαν ακόμη φορά τις πληγές τους.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κι άλλος εργάτης νεκρός

Χθες το μεσημέρι άφησε την πνοή του καθώς δούλευε ένας ακόμα εργάτης. Πρόκειται για τον Χρ. Καρτσακάλη, 43χρονο ψυχτικό ο οποίος χθες βρίσκονταν στηνΕργατική Εστία Αγρινίου για εργασίες συντήρησης επαγγλεματικού ψυγείου.

Ο 43χρονος σκοτώθηκε όταν εκσφενδονίστηκε από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία κομμάτι από τον κινητήρα - μοτέρ του ψυγείου που τον βρήκαν στο στήθος και στο λαιμό σκοτώνοντας τον ακαριαία.

Διαβάστε Περισσότερα »

Nεκρός αλλοδαπός εργάτης στην Πρέβεζα

Ιωάννινα

Αλλοδαπός εργάτης έχασε τη ζωή του, όταν καταπλακώθηκε από χώματα, ενώ εργαζόταν σε εκσκαφή σήραγγας αποστράγγισης υδάτων ιδιωτικού οικισμού, στην Καστροσυκιά Πρέβεζας.

Ο υπεύθυνος μηχανικός και εργολάβος του έργου δεν συνελήφθη, μετά από εντολή του εισαγγελέα. Προανάκριση για το εργατικό ατύχημα διενεργεί το αστυνομικό τμήμα Πρέβεζας.

Ηλεκτρονική Έκδοση  enet.gr, 19:53 Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Διαβάστε Περισσότερα »

Αποχή από τις εκλογές εξαιτίας του ΧΥΤΑ αποφάσισε η κοινότητα Γραμματικού

Αναδημοσίευση από in.gr


«Να τιμωρηθούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ»

Αποχή από τις εκλογές εξαιτίας του ΧΥΤΑ αποφάσισε η κοινότητα Γραμματικού

Αθήνα

Καθολική αποχή από την εκλογική αναμέτρηση της 4ης Οκτωβρίου αποφάσισε σε λαϊκή συνέλευση η κοινότητα του Γραμματικού, προκειμένου με αυτό τον τρόπο να τιμωρήσει τα δύο μεγάλα κόμματα σχετικά με την κατασκευή του ΧΥΤΑ.

Όπως αναφέρει «Το Βήμα», οι κάτοικοι του Γραμματικού μιλούν για «εμπαιγμό» και από τα δύο κόμματα, της ΝΔ «γιατί προσπάθησε με ΜΑΤ να υλοποιήσει τη δημιουργία ΧΥΤΑ στην περιοχή» και του ΠΑΣΟΚ «γιατί ψήφισε τον σχετικό νόμοτο 2003».

«Η απόφαση αυτή είναι ταυτόχρονα απάντηση στην εγκληματική αμέλεια- αν όχι ανικανότητα- που επέδειξαν οι ανευθυνοϋπεύθυνοι στην πρόσφατη πυρκαγιά, ολέθρια και βιβλική καταστροφή κυρίως για τους κατοίκους του Γραμματικού», σημειώνεται χαρακτηριστικά.

Το κοινοτικό συμβούλιο αναγνωρίζει ότι η αποχή από τις εκλογές στο Γραμματικό δεν επηρεάζει το εκλογικό αποτέλεσμα πανελλαδικά και δεν τροποποιεί τη σειρά εκλογής των βουλευτών της περιφέρειας Αττικής.

Τονίζει, ωστόσο, ότι «δίνει τη δυνατότητα σε όλο το χωριό, σαν μια γροθιά, να στείλει αγωνιστικό μήνυμα στην αυριανή κυβέρνηση».

Newsroom ΔΟΛ

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι βουλευτικές εκλογές, οι συκοφαντικές επιθέσεις στην «ΑΠΟΧΗ» και η ξεχωριστή κάθοδος των Αριστερών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων

Εντελώς αδικαιολόγητη η διάσπαση των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων

Η έλλειψη συνεργασίας και ενότητας μεταξύ των αριστερών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων συνεχίζεται, μ’ αποτέλεσμα το αρνητικό και επιζήμιο πολιτικό φαινόμενο του κατακερματισμού των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κι αυτό επιβεβαιώνεται εκ νέου με την ξεχωριστή κάθοδο των διαφόρων Οργανώσεων στις βουλευτικές εκλογές και όχι μόνο (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕμ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ, κλπ.). Μια ξεχωριστή κάθοδος που είναι ευθύς εξαρχής και από μόνη της πολιτικά επιζήμια, επειδή αντιστρατεύεται τη συσπείρωση, συνεργασία και ενότητα των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και η οποία άλλο σκοπό δεν μπορεί να έχει από το να καταμετρηθούν τα εκλογικά «κουκιά» της κάθε Οργάνωσης, γιατί δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς ότι κάποια απ’ αυτές ή όλες μαζί θα συγκεντρώσουν υπολογίσιμη, σε ψήφους, πολιτική δύναμη ώστε να διευρυνθεί-δυναμώσει η παρέμβασή τους στα πολιτικά πράγματα της χώρας ή πως έτσι θα καταστεί δυνατό να συσπειρωθούν περισσότερες δυνάμεις για να προωθηθεί η συνεργασία και ενότητα σε αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Απέναντι σ’ αυτό το αρνητικό και εξαιρετικά επιζήμιο φαινόμενο στο χώρο των αριστερών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων επιβάλλεται να επαναπροβληθεί εκ νέου, και για πολλοστή φορά, η στάση της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55»: «οι επαναστάτες κομμουνιστές θεωρούν λάθος και σ’ αυτή τη φάση (όπως δεν το έπραξαν και παλιότερα) να«κατέβουν» στις εκλογές σαν μια επιπλέον ξεχωριστή Ομάδα. Κι αυτό όχι τόσο εξαιτίας υποκειμενικής αδυναμίας αλλά πρώτα και κύρια εξαιτίας της έλλειψης ΕΝΟΤΗΤΑΣ των εξωκοινοβουλευτικών αντιφασιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του συνεχιζόμενου κομματιάσματός τους με την ξεχωριστή κάθοδο των διαφόρων Ομάδων στις βουλευτικές εκλογές – ενότητα που αποτελεί εντελώς αναγκαία προϋπόθεση για μια υπολογίσιμη συγκέντρωση δυνάμεων σε αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση με σημαία πάλης: τον αγώνα κατά της φασιστικοποίησης, του εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού και των πολεμικών τυχοδιωκτισμών, κατά του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ αλλά και όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων γενικά, με πρώτες τις ΗΠΑ» («Α», Νο 305, 1-15 Σεπτέμβρη 2009, σελ.2).

Η θέση της «Κίνησης» στις βουλευτικές εκλογές είναι: «ΑΠΟΧΗ - ΑΚΥΡΟ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ». Για την «ΑΠΟΧΗ» και ειδικά κατά της συνειδητής πολιτικής αποχής απ’ τα αριστερά (αυτή μόνο μας αφορά) ακούστηκαν και ακούγονται «φωνές» σχεδόν απ’ όλες τις πλευρές. Είναι βέβαια αναφαίρετο δικαίωμα και των διαφόρων εξωκοινοβουλευτικών αριστερών Οργανώσεων να διαφωνούν με τη θέση της «ΑΠΟΧΗΣ» και υποχρέωση τους να ασκούν κριτική – ας επιτραπεί όμως να σημειωθεί πως η στάση κατά της «αποχής» το λιγότερο απηχεί τις αστικές ρεφορμιστικές επιδράσεις του κοινοβουλευτικού κρετινισμού των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ στο χώρο των παραπάνω αριστερών Οργανώσεων-κύκλων. Όμως είναι εντελώς άλλο πράγμα, οι υστερικές κραυγές (προφανώς απαράδεκτες)συκοφαντικού λασπολογικού χαρακτήρα σαν αυτές που έρχονται απ’ το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ – Γ. Ρούση, κλπ.: ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΝΑΡ: «αποχή σημαίνει πρακτικά άθελη ενδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Σημαίνει, από σπόντα, ποσοστιαία ενδυνάμωση του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ» («Πριν» 27/9/2009, σελ. 2) και λίγο πιο συγκρατημένα ο Γ.Ρούσης: «καθ’ όλα σεβαστοί οι απέχοντες έστω κι’ αν με αυτή τους τη στάση ενισχύουν τον πράσινο νεοφιλελευθερισμό» (από «ΙΝΤΕΡΝΕΤ»). Δεν θεωρούμε απαραίτητο μα ούτε και σοβαρό πολιτικά να επιχειρηθεί «αντίκρουση» παρόμοιων λασπολογικών επιθέσεων σ’ όσους συνειδητά πολιτικά απέχουν απ’ τα αριστερά απ’ τις βουλευτικές εκλογές, αφού αυτές οι επιθέσεις καθόλου και σε κανένα επίπεδο δεν μας αγγίζουν και μια τυχόν «απάντηση» θα υποβίβαζε την πολιτικο-ιδεολογική αντιπαράθεση στο πιο χαμηλό της δυνατό επίπεδο, όμως επιβάλλεται να συστήσουμε στο χρουστσο-τροτσκιστο-μαοϊκό δεξιό οπορτουνιστικό ετερόκλητο συνοθύλευμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ (ή σε κάποιες συνιστώσες της) και στο Γ. Ρούση να είναι πολύ προσεχτικότεροι και πιο συγκρατημένοι στις λασπολογικές επιθέσεις εναντίον των επαναστατών μαρξιστών δηλ. των λενινιστών-σταλινιστών, γιατί είναι πολιτικά επιζήμιο και για σας μα πρώτα απ’ όλα για το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα (δεν προσφέρει τίποτε να βαδίζετε στα χνάρια των τροτσκιστο-χρουστσοφικών λασπολογιών, καλύτερα είναι να περιοριστείτε στην ιδεολογικό πολιτική αντιπαράθεση). Ο δε Γ. Ρούσης (γνήσιο ιδεολογικο-πολιτικό τέκνο του 20^ου σοσιαλδημοκρατικού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ) το μόνο που πετυχαίνει με τέτοιου είδους «εκτροπές» είναι να χάνει, πέραν των άλλων, και τη σοβαρότητά του ως δάσκαλος και παιδαγωγός. Θα πρέπει επίσης να είστε προσεκτικότεροι και περισσότερο συγκρατημένοι, πέραν των σοβαρών πολιτικό-ιδεολογικών λόγων, και για έναν επιπλέον λόγο: στις γραμμές της σταλινικής-ζαχαριαδικής «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» που αποφάσισε «ΑΠΟΧΗ-ΑΚΥΡΟ» βρίσκονται και οι επιζώντες αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ που πολέμησαν τους φασίστες καταχτητές αλλά και τους ντόπιους μοναρχοφασίστες και επιπλέον αντιστάθηκαν και καταπολέμησαν τους προδότες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, κομμουνιστές που το 1955 στάθηκαν στην πρώτη γραμμή της πάλης κατά του αντεπαναστατικού αυτού σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος μ’ επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, ενώ πολλές δεκάδες από αυτούς αφού καταδικάστηκαν, σε σκηνοθετημένες δίκες, απ’ τα φασιστικά χρουστσοφικά στρατοδικεία της Τασκένδης με νόμους για «αλήτες» είχαν την «τύχη» να περάσουν «διακοπές» για πολλά χρόνια, όπως ο και ο γραμματέας του επαναστατικού ΚΚΕ, στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας και σε διάφορες άλλες χώρες.

Αυτά τα λίγα μόνο για τον τρόπο της πολιτικο-ιδεολογικής αντιπαράθεσης.

Ας γνωρίζουν οι αντιφασίστες-αντιιμπεριαλιστές των διαφόρων εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων, ότι και απ’ την απέναντι όχθη δηλ. της αντίδρασης ακούγονται υστερικές φασιστικές κραυγές: «Ποινή φυλάκισης για όσους δεν ψηφίσουν» : «μπορεί η ψήφος να είναι υποχρεωτική, αλλά όσοι αποφασίσουν να μην ψηφίσουν την επόμενη Κυριακή απειλούνται με ποινή φυλάκισης από ένα μήνα μέχρι ένα έτος … οι ποινικές κυρώσεις δεν έχουν καταργηθεί. Σύμφωνα με το νόμο, εξακολουθεί να είναι σε ισχύ η ποινή φυλάκισης από ένα μήνα έως ένα χρόνο για όσους αδικαιολόγητα δεν προσέλθουν στις κάλπες» («Ελεύθερος» 28/9/2009, σελ. 9).

Γύρω απ’ το πολύ σπουδαίο πολιτικό πρόβλημα της συσπειρώσης, συνεργασίας και ενότητας των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων του εξωκοινοβουλευτικού αριστερού χώρου υπάρχει μεγάλη σύγχυση και αντιφατικές απόψεις, κυριαρχεί, αθέλητη ή μη, θολούρα και αποφεύγεται συστηματικά να εντοπιστούν οι κοινές θέσεις σε σειρά ζητήματα, ώστε να γίνει διάλογος και αντιπαράθεση με στόχο να ιεραρχηθούν και να γίνουν συγκεκριμένα τα επίπεδα συνεργασίας-ενότητας απ’ τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα και πολύπλοκα ζητήματα.

Κύριο εμπόδιο προς αυτή την κατεύθυνση αποτελεί η κατάσταση στο χώρο αυτών των Οργανώσεων. Ο χώρος των εξωκοινοβουλευτικών αριστερών Οργανώσεων χαρακτηρίζεται προς το παρόν από: 1) μόνιμη και εντελώς αδικαιολόγητη πολυδιάσπαση και κατακερματισμό, 2) κυριαρχία μιας τροτσκίζουσας αντίληψης διατήρησης και διαιώνισης της πολυδιάσπασης, 3) έλλειψη πολιτικής βούλησης για συνεργασία και ενότητα όπου υπάρχουν κοινές θέσεις σε ζητήματα αντιφασιστικου-αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, 4) απουσία διαλόγου και αντιπαράθεσης σε ιδεολογικο-πολιτικά ζητήματα απ’ τα πιο απλά (π.χ. εκλογές) ως τα πιο σύνθετα και πολύπλοκα (προλεταριακής επανάστασης και σοσιαλισμού-κομμουνισμού), 5) έλλειψη σύνδεσης με την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες, 6) απελπιστικά χαμηλό θεωρητικό επίπεδο, παρά τις κάποιες επί μέρους συνθηματικού χαρακτήρα τοποθετήσεις, και ακραία υποτίμηση της επαναστατικής θεωρίας του προλεταριάτου, 7) μόνιμο επαναστατικοφανή βερμπαλισμό.

Εν συντομία η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» θεωρεί από παλιότερα ότι μπορεί και επιβάλλεται να υπάρξει συνεργασία-ενότητα στα παρακάτω ζητήματα:

1. δημοτικές-βουλευτικές εκλογές,

2. πάλη κατά του εκφασισμού του αστικού κράτους και γενικότερα κατά της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής,

3. πάλη κατά των εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού-φασισμού,

4. συνδικαλιστικό κίνημα,

5. πάλη ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό γενικά και τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα, μαζί και της ΕΕ, και τον πόλεμο.

Όσον αφορά τη δημιουργία επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, που συνδέεται άμεσα με τα ζητήματα της επανάστασης και προπαντός εκείνα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, κλπ., την κατάρρευση του ρεβιζιονιστικού και όχι «σοσιαλιστικού» στρατοπέδου, την μετά το ’53 παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση και την κατάρρευσή του στα τέλη της δεκαετίας του ΄80-αρχές της δεκαετίας του ΄90 όχι μόνο δεν υπάρχουν σ’ αυτά κοινές θέσεις με την «Κίνηση», αλλά οι παραπάνω Οργανώσεις δεν έχουν καθόλου θέσεις, εκτός από κάποια αντιμαρξιστικού χαρακτήρα συνθήματα, μα ούτε καν ασχολούνται θεωρητικά με αυτά τα ζητήματα και επιπλέον απουσιάζει κάθε ιδεολογικο-πολιτική αντιπαράθεση εκ μέρους τους, μ΄ αποτέλεσμα να επικρατεί μια χωρίς προηγούμενο θολούρα και σύγχυση στο χώρο τους.

Ακόμα απ’ τον τύπο των εξωκοινοβουλευτικών αριστερών Οργανώσεων απουσιάζουν ζητήματα όπως ο εκφασισμός του αστικού κράτους και γενικότερα της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής, κλπ., ενώ στην περίπτωση του προσδιορισμού του χαρακτήρα του ΛΑΟΣ αναμασούν αντιμαρξιστικές αστικές έννοιες και επαναλαμβάνουν το χαρακτηρισμό των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων περί «ακροδεξιού» κόμματος, αποφεύγοντας να το χαρακτηρίσουν ναζι-φασιστικό, λες και δεν γνωρίζουν ότι κάθε λίγο και λιγάκι υμνεί το Μεταξά και τη Χούντα και δεν είναι-ήταν αναπόσπαστο τμήμα των ναζιστικών χιτλερικών θεωριών οι αντιδραστικές βιολογικές-βιολογίζουσες αντιλήψεις και ο αντισημιτισμός («τον εβραίο και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς», κλπ.), πέρα απ’ ότι σήμερα στην προπαγάνδα των ρατσιστικών κομμάτων τη θέση των Εβραίων της χιτλερικής περιόδου έχουν πάρει οι ξένοι εργάτες.

Διαβάστε Περισσότερα »

Νέα αυτοκτονία υπαλλήλου της France Telecom

Από naftemporiki.gr

Στους 24 ανέρχονται πλέον οι υπάλληλοι της France Telecom που έχουν θέσει τέρμα στη ζωή τους μετά την αυτοκτονία ενός ακόμη εργαζομένου στην εταιρεία 51ετών σήμερα το πρωί.

Ο αυτόχειρας, παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, εργαζόταν στο Κέντρο της France Telecom στο Ανεσί κοντά στην Ελβετία.

Άφησε μέσα στο αυτοκίνητό του μια επιστολή με αποδέκτη τη σύζυγό του, όπου διεκτραγωδεί το "κλίμα" των εργασιακών σχέσεων στον όμιλο, συνδέοντάς το, ευθέως, με το απονενοημένο διάβημα.

Μόλις έγινε γνωστή η πληροφορία, ο πρόεδρος γενικός διευθυντής του μίλου, κ. Ντιντιέ Λομπάρ, μετέβη στον τόπο της αυτοκτονίας του υφισταμένου του.

Από την πλευρά τους, τα συνδικάτα στον όμιλο ομόφωνα στις ανακοινώσεις τους στηλίτευσαν το κακό εργασιακό κλίμα στην εταιρεία.

«Ο τόπος εργασίας του συναδέλφου μας από μακρού είχε καταστεί αβίωτος, μέσα στην αδιαφορία των ανωτέρων του, με επίδειξη απανθρωπιάς, με αδιαφορία για την ίδια την ανθρώπινη ζωή...» επισήμανε ο εκπρόσωπος του χριστιανικού συνδικάτου CFTC, Πατρίς Ντιοσέ.

----

Παλιότερο θέμα: 23 αυτοκτονίες στην «France Telecom» από το 2008 μέχρι σήμερα

Διαβάστε Περισσότερα »

Εγκαταλείπει το αίτημα εξόδου από την ΕΕ το Αριστερό Κόμμα Σουηδίας

Το βρήκαμε εδώ: http://www.sr.se/cgi-bin/ekot/artikel.asp?artikel=3126856

Σύμφωνα με το άρθρο “Ο ηγέτης του Αριστερού Κόμματος Σουηδίας, Lars Ohly θεωρεί ότι είναι καιρός για την Αριστερά να εγκαταλείψει την απαίτηση ότι η Σουηδία θα πρέπει να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σύμφωνα με τον Ohly, η ΕΕ έχει θετικό ρόλο στην συμπεριλαμβανομένου του περιβάλλοντος.”

Ενώ πιο κάτω αναφέρεται ότι “Οι ηγέτες του Αριστερού Κόμματος σήμερα, σαφώς τάσσενται υπέρ της αντιστροφής του ζητήματος της ΕΕ που σημαίνει ότι το τελευταίο προπύργιο των πολέμιων της ΕΕ στο Σουηδικό Κοιβονούλιο πέφτει. Πριν κάποιο διάστημα το αίτημα εξόδου από την ΕΕ εγκατέλειψε και το κόμμα των Πράσινων, ενώ τώρα ακολουθεί το Αριστερό Κόμμα”.

Θυμίζουμε ότι το Αριστερό Κόμμα Σουηδίας ανήκει στην ευρωομάδα της GUE-NGL μαζί με τα σοσιαλδημοκρατικά “Κ”ΚΕ-ΣΥΝ και ότι στις πρόσφατες ευρωεκλογές η δύναμή του μειώθηκε από τους 2 ευρωβουλευτές σε 1.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΠΟΧΗ-ΑΚΥΡΟ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ / Μετά τη ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ και ραγδαία επιδείνωση της οικονομίας αλλά και την κατάρρευση της κυβέρνησης

Προκλητικός και θρασύτατος ο ανίκανος και  ψοφοδεής πρωθυπουργός ζητά εκ νέου «νωπή  εντολή» με σημαίες: «πάγωμα» μισθών και συντάξεων – κατάργηση του Ασύλου και απαγόρευση των διαδηλώσεων με φασιστικούς νόμους

Σε όσους  παρακολουθούσαν την πορεία της  ελληνικής οικονομίας την τελευταία  πενταετία και είχαν μια σχετικά  ακριβή εικόνα της εξέλιξης των πραγματικών  δεδομένων της που προέκυπταν απ’ την εφαρμογή της ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και συνάμα διαπίστωναν την εξόφθαλμη ανικανότητα της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, ειδικότερα του αδαούς οικονομικού κυβερνητικού επιτελείου, ήταν φανερό ότι αργά ή γρήγορα η οικονομία της χώρας θα οδηγηθεί αναπόφευχτα σε χρεοκοπία, όπως και οδηγήθηκε, κι αυτό ανεξάρτητα απ’ την παγκόσμια οικονομική κρίση και πολύ πριν  αυτή ξεσπάσει.

Εν συντομία τα καταστροφικά αποτελέσματα της πενταετούς εφαρμογής της ακραίας νεοφιλελεύθερης  οικονομικής πολιτικής: δυο φορές η οικονομία της χώρας σε επιτήρηση των αρμόδιων Οργάνων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, τεράστια και συνεχώς αυξανόμενη μαζική ανεργία, υψηλός πληθωρισμός και απανωτά κύματα πρωτοφανούς ακρίβειας, μείωση των επενδύσεων, μεγάλη πτώση του πραγματικού μισθού των εργαζομένων, ασύλληπτη αύξηση των ελλειμμάτων, πελώρια αύξηση του εξωτερικού χρέους (διπλασιάστηκε απ’ το 2004) κλπ., και τέλος χρεοκοπία της οικονομίας με συγκαλυμμένο έλεγχο απ’ το ΔΝΤ.

Και όλα  αυτά πολύ πριν εκδηλωθεί η παγκόσμια  καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής, η οποία κατά το ανίκανο και αδαές οικονομικό επιτελείο των Παπαθανασο-Αλογοσκούφηδων δεν θα έπληττε δήθεν την ντόπια καπιταλιστική οικονομία, αφού αυτή ήταν τάχα «θωρακισμένη» απ’ τα ανύπαρκτα κυβερνητικά μέτρα.

Αυτή  η καταστροφική πορεία της οικονομίας εκφράζει την παταγώδη αποτυχία της ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής αλλά και την κραυγαλέα, κλασικής μορφής ανικανότητα και πλήρη αδυναμία της κυβέρνησης αντιμετώπισης των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας που κατέληξε σε χρεοκοπία της κυβέρνησης Καραμανλή – μια καταστροφική πορεία που συμπαρέσυρε σε κατάρρευση και την ίδια την κυβέρνηση με τον ανίκανο σοβαροφανή πρωθυπουργό της που το μόνο «προσόν» που απέκτησε στη διάρκεια της πενταετίας είναι η ανιαρή ανάγνωση κακογραμμένων και κενών περιεχομένου, μα και πολύ κάτω του μετρίου, εκθέσεων ιδεών περί «υπευθυνότητας», «σοβαρότητας», κλπ., σπάνια  περίπτωση άβουλου και ψοφοδεούς πρωθυπουργού, που δεν μπορούσε παρά να οδηγηθεί πρόωρα στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, άχρηστου πλέον και για την τάξη που υπηρετεί, την αντιδραστική αστική τάξη, που τον πέταξε σαν στειμμένη λεμονόκουπα στα σκουπίδια.

Και μετά την καταστροφική αυτή πορεία της  οικονομίας – το τεράστιο μέγεθός  της δεν έχει ακόμα με ακρίβεια εκτιμηθεί – ο σοβαροφανής πρωθυπουργός των «νταβατζήδων», ένας διεφθαρμένος ως το κόκαλο πρωθυπουργός, πρωταγωνιστής, μαζί με τη μαφιόζική συμμορία του στενού του περιβάλλοντος, των «ιερών» σκανδάλων του Βατοπεδίου, της Siemens, των «δομημένων ομολόγων», των γαλάζιων κουμπάρων μαφιόζων, κλπ., ένας πρωθυπουργός που επί των ημερών του εγκαινιάσθηκε και προωθήθηκε η στενότατη διασύνδεση-σύμφυση σε ενιαίο μπλοκ: εγκληματικών μαφιόζικων συμμοριών-επιχειρηματιών καπιταλιστών-πολιτικών-υπουργών κυβερνήσεων a la ΗΠΑ-Ιταλία (περίπτωση Παναγόπουλου-Βλαστού-Τρομπούκη-Μαρκογιαννάκη-Καμμένου), που όλα τα συγκάλυψε, έχει το θράσος, σε πόζες a la Ντούτσε, και πρόσφατα στα debate, να ζητά – και μάλιστα αφού για 5^η κατά σειρά φορά δεν κατάφερε ούτε κρατικό προϋπολογισμό να καταρτίσει – εκ  νέου «νωπή εντολή» για να συνεχίσει το ίδιο καταστροφικό έργο: δηλ. την εφαρμογή της ίδιας και πλήρως αποτυχημένης ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής συνοδευόμενης με το μόνιμο «πάγωμα» των μισθών και συντάξεων αλλά και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την απαγόρευση των διαδηλώσεων με φασιστικούς νόμους.

Επιπλέον  ο ελληνικός λαός διαπιστώνει  σήμερα ότι η ελληνική οικονομία  πλήττεται σφοδρότατα απ’ την  παγκόσμια οικονομική κρίση και  επομένως οι βλακώδεις,  περί  «θωρακισμένης» απέναντι στην κρίση οικονομίας, ισχυρισμοί που δεν είχαν μα ούτε μπορούσαν να έχουν καμιά  απολύτως σχέση με την πραγματικότητα των εξελίξεων της διεθνούς και ντόπιας καπιταλιστικής οικονομίας (ανεδαφικοί ισχυρισμοί-ανοησίες ενός ανόητου και ακραία ανεύθυνου πρωθυπουργού). Όμως ακόμα και η δεξιά μεγαλοαστική «Καθημερινή», που δεν μπορεί να αγνοήσει τη σημερινή οδυνηρή οικονομική πραγματικότητα, διαψεύδει τις ουρανομήκεις Καραμανλικές κοτσάνες σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα: «η κρίση πλήττει με σφοδρότητα όλους τους κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Οι εισροές στο επτάμηνο, από τη ναυτιλία, τον τουρισμό και τις εξαγωγές είναι μειωμένες κατά 7 δισ. Ευρώ σε σχέση με το αντίστοιχο περυσινό διάστημα. Η εικόνα είναι χειρότερη στη βιομηχανία, όπου τον Ιούλιο ο κύκλος εργασιών μειώθηκε κατά 27,8% ενώ οι νέες παραγγελίες κατέγραφαν πτώση κατά 33,7% σε σχέση με τον ίδιο μήνα του προηγούμενου χρόνου» («Καθημερινή», 19/9/2009, σελ.1).

Αλλά  μεγάλη πτώση σημείωσε και ο τζίρος στον τομέα του χονδρεμπορίου. Σύμφωνα  με τα πρόσφατα (10/9/2009) στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδας (ΕΣΥΕ), ο δείκτης κύκλου Εργασιών στο χονδρικό εμπόριο του Β΄ τριμήνου 2009 παρουσίασε πτώση κατά 15,3%, σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2008.

Μόνιμη  πτώση παρουσιάζει και η οικοδομική δραστηριότητα που την περίοδο Γενάρη-Ιούνη 2009 κατέγραψε πτώση 15,6% στον αριθμό των οικοδομικών αδειών, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΣΥΕ.

Χαρακτηριστικό  της χειροτέρευσης της κατάστασης της οικονομίας είναι οι ακάλυπτες  επιταγές και οι απλήρωτες συναλλαγματικές  που τους πρώτους μήνες του 2009 εκτινάχθηκαν στα 2,3 δισ. Ευρώ από 825 εκατ. Ευρώ που ήταν το αντίστοιχο του 2008 διάστημα.

Το δημοσιονομικό  έλλειμμα που η κυβέρνηση κατά καιρούς ισχυρίζονταν ότι θα διαμορφωθεί  κάτω του 3%, με προτελευταία εκτίμηση 3,7%, τώρα ομολογεί δια στόματος Γ.Παπαθανασίου, ενός άλλου χαζοχαρούμενου υπουργού που τώρα έχει χάσει το γέλιο του, ότι θα διαμορφωθεί στο 6% του ΑΕΠ, στην πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερο και αναμένεται να ξεπεράσει το 10%.

Το δημόσιο  χρέος ανακοινώνεται ότι έχει φτάσει στο 111,8% ως ποσοστό του ΑΕΠ το Α΄τρίμηνο («Καθ.», 13/6/09), ενώ στην πραγματικότητα ξεπερνά το 115% (το 2004 μετά την απογραφή ήταν 97,8%), η δε διαβόητη «ανάπτυξη» που ανακοινώνεται απ’ την κυβέρνηση –0,3%, αναμένεται γύρω στο –2%.

Το εξωτερικό  χρέος που το 2004 ήταν 185,95 δισ. Ευρώ διπλασιάστηκε μέσα στην 5ετία φτάνοντας στο αστρονομικό ποσό των 369,1 δισ. Ευρώ («Καθημερινή» 1/7/2009).

Η μαζική ανεργία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΣΥΕ σημείωσε μεγάλη αύξηση: από 7,3% τον Ιούνη 2008 ανήλθε σε 8,9% τον περασμένο Ιούνη, ενώ το πραγματικό ποσοστό είναι πάνω από διπλάσιο και τα επόμενα χρόνια οι άνεργοι αναμένονται να ξεπεράσουν το 1 εκατομμύριο. Ακόμα και οι προβλέψεις των ρεφορμιστών της ΓΣΕΕ επιβεβαιώνουν αυτή την εξέλιξη αφού σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ η ανεργία το 2010 θα ξεπεράσει το 15.5% και το 2015 θα εκτιναχθεί στο 17%. Αυτές τις μέρες η χρεοκοπία της ασφαλιστικής εταιρίας «ΑΣΠΙΣ» (λουκέτο σε 4 εταιρίες του ομίλου) και της εταιρίας «Σκουρτης» (μένουν στο δρόμο γύρω στις 3000 εργαζόμενοι), τα προβλήματα στη ναυτιλία (περίπτωση κατάσχεσης πλοίων Αγούδημου με πάνω από 600 εργαζόμενους) και των ναυπηγείων Σκαραμαγκά εξαιτίας της διαμάχης της Thiessen-Krupp και του ελληνικού δημοσίου (απειλούνται μ’ απόλυση 1500 εργαζόμενοι) αναμένεται να προσθέσουν ακόμα μερικές χιλιάδες στη μαζική ανεργία.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, 2,2 εκατομμύρια  ζουν πολύ κάτω απ΄ το όριο της φτώχειας (άνεργοι, συνταξιούχοι, ημιαπασχολούμενοι  μισθωτοί, φτωχοί αγρότες, ξένοι εργαζόμενοι, κλπ.).

Στην 5ετία η κατάσταση της εργατικής τάξης σημείωσε ραγδαία και δραματική χειροτέρευση, μ’ αποτέλεσμα να βαθαίνει διαρκώς η εξαθλίωση των εργαζομένων και να δρα με όλο ένα και μεγαλύτερη ένταση ο δήθεν «ξεπερασμένος» (κατά τους αστούς και χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές) ο νόμος της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου.

Η επίθεση  του κεφαλαίου στο βιοτικό  επίπεδο των εργαζομένων και  γενικά στα συμφέροντά τους θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές, όποια κυβέρνηση  κι’ αν συγκροτηθεί.

Για την  εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες δεν μένει άλλος δρόμος παρά η συνέχιση και ένταση της ταξικής πάλης για την απόκρουση των διαρκών επιθέσεων του κεφαλαίου που προσπαθεί να ρίξει το σύνολο των βαρών της κρίσης στις πλάτες τους – πάλη που για να είναι νικηφόρα απαιτεί ενότητα και μαζικότητα των κινητοποιήσεων.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Στη μνήμη του σύντροφου Βασίλη Παπασωτηρίου, 6 μήνες από τα θάνατό του, τα ανίψια του, Νικ. Ζέρβας-Θεώνη Ζωγράφου, προσφέρουν στην ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ 50 ευρώ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Να σταματήσει-καταργηθεί η χρηματοδότηση των κομμάτων από τους φόρους του λαού

ποσό  ύψους 4,5 εκατ. ευρώ για  τις βουλευτικές  εκλογές

Με χρήματα  του ελληνικού λαού τα οποία προέρχονται  απ’ τη σκληρή φορολογία των εργαζομένων, το αστικό κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση χρηματοδοτεί τα αστικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Ή μήπως δίνονται για την προετοιμασία και πραγματοποίηση της προλεταριακής επανάστασης απ’ τα κόμματα της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, όπως αφήνουν να εννοηθεί τα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ;

Σ’  αυτές τις εκλογές η συνολική χρηματοδότηση ανέρχεται σε 4,5 εκατομμύρια  ευρώ. Πριν από λίγους μήνες τα κόμματα  είχαν λάβει άλλα 13,4 εκατ. ευρώ για  τις ευρωεκλογές . Συνολικά δηλαδή 17,9 εκατ. ευρώ σε 3 μήνες ως έκτακτη χρηματοδότηση!

Υπενθυμίζουμε ότι τα κόμματα του αστικού  κοινοβουλίου λαμβάνουν και κάθε χρόνο κρατική χρηματοδότηση  η οποία το 2008 ανήρθε συνολικά στο  ποσό των 62.182.400 Ευρώ.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΝΔ-ΛΑΟΣ: «συγκοινωνούντα δοχεία» της φασιστικής αντίδρασης

Δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι τα κόμματα ΝΔ-ΛΑΟΣ αποτελούν μόνιμα «συγκοινωνούντα δοχεία» της ντόπιας φασιστικής αντίδρασης, παρά τις αποπροσανατολιστικές, ολωσδιόλου λαθεμένες, και παραπλανητικού χαρακτήρα τοποθετήσεις (= αντιμαρξιστικές εκτιμήσεις) των σοσιαλδημοκρατών χρουστσοφικών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, προπαντός εκείνων του «Κ»ΚΕ, αλλά και των διαφόρων άλλων δεξιών οπορτουνιστών του εξωκοινοβουλευτικού χώρου, περί «δημοκρατικής» ΝΔ και «ακροδεξιού» ή ακόμα χειρότερα «κεντροδεξιού» ΛΑΟΣ.

Πέρα απ’ το ότι τα όρια μεταξύ του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ («κεντροδεξιό» κατά το «Κ»ΚΕ, «ακροδεξιό» κατά το ΝΑΡ, «Πριν» 13/9/2009, σελ.4, και άλλων αριστερών εντύπων) είναι εντελώς δυσδιάκριτα ως ανύπαρκτα και το ότι σε σειρά ζητήματα έχουν κοινές θέσεις, κάθε φορά στις δημοτικές και βουλευτικές εκλογές εκδηλώνεται σωρεία προσχωρήσεων πολιτευτών και πολιτικών, στελεχών μέχρι και πρώην βουλευτών, του ενός κόμματος στο άλλο. Έτσι και αυτή τη φορά διάφορα στελέχη και πολιτευτές της ΝΔ αλλά και δυο πρώην βουλευτές: οι Δ.Κωνσταντάρας και Γ.Γαρουφαλιάς βρίσκονται στη λίστα υποψηφίων του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ.

Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ είχε επαφές με περισσότερους βουλευτές της ΝΔ όμως δεν κατάφερε να προσεταιριστεί περισσότερους όχι γιατί δεν είναι ομοϊδεάτες του αλλά λόγω των πιέσεων-απειλών της ηγεσίας της ΝΔ. Στις λίστες του ΛΑΟΣ, εκτός των δυο βουλευτών, φιγουράρει και ένα άλλο φασιστοειδές, υποψήφιος με τη ΝΔ στις εκλογές του 2004, ο Μ.Καραθάνος, απ’ τα «φυντάνια» της ΝΔ (πρώην στέλεχος της «ΟΝΝΕΔ και της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, πρόεδρος της Συντονιστικής Φοιτητικής Ένωσης Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΣΦΕΒΑ) υπό την πνευματική καθοδήγηση του Μητροπολίτη Κονίτσης κυρίου Σεβαστιανού και της Εθνικής Νεολαίας Βορείου Ηπείρου (ΕΝΒΗ)», κλπ., κλπ., στοιχεία απ’ το εκλογικό του φυλλάδιο 2004, βλ. «ΑΝ» Νο 176, 15-29 Φλεβάρης 2004) και απ’ τα πολλά ορφανά ψυχοπαίδια του Χουντο-Χριστόδουλου.

Τη λίστα του ΛΑΟΣ κοσμεί και ο Κ.Παπανικόλας των «Οικολόγων Ελλαδας» του «ΤΗΛΕΦΩΣ».

Ο Γ.Καρατζαφέρης αναγκάστηκε, εξ αιτίας του θορύβου που έγινε, να αποσύρει την υποψηφιότητα του πρώην αρχηγού της «Χρυσής Αυγής», διαβόητου ναζι-φασίστα Δ.Ζαφειρόπουλου.

Εκτός των πολλών, προερχόμενων απ’ τη ΝΔ, υποψηφίων στη λίστα του ΛΑΟΣ φιγουράρει και ο πρώην διοικητής της ΕΥΠ της κυβέρνησης Καραμανλή, Ιωάννης Κοραντής, επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, με συνοδεία του οποίου ο Καρατζαφέρης επισκέφθηκε τη ΓΑΔΑ, δηλώνοντας ότι η «αστυνομία πρέπει να προστατευθεί» επειδή τον «τελευταίο καιρό έτυχε διαφόρων βολών και διαβολών» για να ισχυριστεί ότι «η ΕΛΑΣ είναι βασικός πυλώνας για την κοινωνική ειρήνη», ενώ ο οικοδεσπότης αττικάρχης Γ. Αραχωβίτσας περιχαρής τον υποδέχθηκε δηλώνοντας ότι είναι «ο πρώτος από τους αρχηγούς που έρχεται».

Η προσχώρηση του πρόσφατα (13 Ιούλη 2009) εκπαραθυρωμένου διοικητή της ΕΥΠ της κυβέρνησης της ΝΔ, Ιωάννη Κοραντή, στο ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ έχει και τρεις άλλες σημαντικές πλευρές που επιβάλλεται να σημειωθούν: δείχνει με τον πιο χειροπιαστό τρόπο, πρώτο, ότι η διαβόητη «επανίδρυση του κράτους» απ’ την κυβέρνηση δεν ήταν παρά η στελέχωσή του με μοναρχοφασιστικά, χουντικά και ναζι-φασιστικά στοιχεία, δεύτερο, το μέγεθος του εκφασισμού του αστικού κράτους αυτή την περίοδο, και τρίτο, ότι οι τύχες της πατρίδας μας βρίσκονται ακριβώς στα χέρια αυτών των υπεραντιδραστικών στοιχείων και δυνάμεων.

Και οι λίστες της ΝΔ, εκτός από τη μεταπήδηση της Τάνιας Ιακωβίδου από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ, κοσμούνται επίσης από πληθώρα μοναρχοφασιστικών, χουντικών αλλά και ναζι-φασιστικών αντισημιτικών στοιχείων, μεταξύ των οποίων και ο απόστρατος σμήναρχος Θωμάς Βρακάς, γνωστός για τις προκλήσεις του στον εναέριο χώρο της γειτονικής Αλβανίας, που στο κανάλι «ΤΗΛΕΑΣΤΥ» (30/5/2002) του Γ.Καρατζαφέρη υμνούσε τις ναζιστοφυλλάδες «Χρυσή Αυγή», «Στόχο», κλπ. και το ναζιφασίστα ιδιοκτήτη του καναλιού, εξυμνούσε τον έκπτωτο Γκλύξμπουργκ («αναμένομεν τον Κωνσταντίνον τον 13^ον να τον στέψωμεν στην Αγιά Σοφιά ως Έλληνα αυτοκράτορα, της ελληνικής αυτοκρατορίας όχι της βυζαντινής», κλπ.), εξυμνούσε τη Χούντα και τον εγκληματία στρατηγό Ντερτιλή, χωρίς να παραλείψει να εκδηλώσει τον άκρατο αντισημιτισμό του, ισχυριζόμενος ότι ο Πούτιν είναι «Εβραίος» καθώς και «οι σύμβουλοί του»: «όλοι είναι Εβραίοι. Και ο ίδιος είναι Εβραίος. Όπως και αυτοί που κυβερνούν σήμερα την Κίνα είναι Εβραίοι» («Ελευθεροτυπία 19/9/2009 σελ1και «Ιός»).

Διαβάστε Περισσότερα »

Η κατάσταση του Συνδικαλιστικού Κινήματος και τα καθηκοντά των Κομμουνιστών (μέρος Β’)

συνέχεια από το προηγούμενο

μέρος Α’ | μέρος Β’ | μέρος Γ’

Η ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ

Αν οι κομμουνιστές δεν «φεύγουν» από κάπου που βρίσκονται οι εργάτες, σε συνθήκες σαν τις σημερινές, που η αποψίλωση συμμετοχής στα συνδικάτα κορυφώνεται, που το πρωτοβάθμιο σωματείο είναι «ζητούμενο», όχι μόνο οι κομμουνιστές αλλά κανείς έντιμος προοδευτικός άνθρωπος, δεν νομιμοποιείται να δίνει ένα χτύπημα παραπέρα, μέσα από μια αποκρουστική παραπέρα γραφειοκρατικοποίηση της λειτουργίας των συνδικάτων και μια φοβική χωρίς αρχές, απεργοσπαστική πολυδιάσπασή τους. Κι αυτό γιατί έτσι, υπηρετεί την εξαφάνιση του συνδικαλιστικού κινήματος σε καθαρό όφελος της πλουτοκρατίας, σε εποχές που η εργατική τάξη βιώνει έναν αντεργατικό μεσαίωνα έχοντας φτάσει στα «όρια της επιβίωσης» της.
Ας κοιτάξουμε λίγο τα αντικειμενικά στοιχεία για να δούμε αν το ζήτημα είναι οι ψευτοεπαναστατικές βολτούλες «μέσα και απέξω» από τα τριτοβάθμια όργανα, όταν τα πρωτοβάθμια φυτοζωούν και παρακμάζουν μέρα τη μέρα. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ευρωπαικού Γραφείου των Ευρωπαικών Συνδικάτων τα τελευταία 20 χρόνια στις χώρες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, η συμμετοχή στο συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε απόλυτους αριθμούς στα επίπεδα του τέλους της δεκαετίας του ’80 και εμφανίζει ποσοστιαία μείωση που πλησιάζει το 15%. Κύριο χαραχτηριστικό είναι η μη συμμετοχή της «νέας εργατικής βάρδιας» και των γυναικών στο συνδικαλιστικό κίνημα, που συμμετέχουν συνδικαλιστικά σε ποσοστά 10% περίπου. Παρουσιάζεται δηλαδή γενικά και ανεξάρτητα του αν υπάρχουν ένα η πολλά (που είναι και ο κανόνας) τριτοβάθμια όργανα, μια αποξένωση από τα συνδικάτα, αυτών κυρίως που λογικά τα έχουν πιο πολύ ανάγκη, αφού βρίσκονται σε συνεχή ανασφάλεια και δουλεύουν με τους απεχθέστερους όρους, όσο μισθολογικά όσο και σ’ επίπεδο γενικών δικαιωμάτων. Αυτό που αναφέραμε από την αρχή, πως η ρεφορμιστική πολιτική στοχεύει πια το να απομακρύνει τους εργαζόμενους από τους μερικούς αγώνες, πως στρώνει το δρόμο στη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος αποδεικνύεται και από τους απόλυτους αριθμούς.
Αναφορικά με τη κατάσταση στην Ελλάδα: «... Ειδικότερα, και ως προς τη συνδικαλιστική πυκνότητα στην Ελλάδα, το ποσοστό συνδικαλισμού παρουσιάζει σοβαρή διαφοροποίηση ανάμεσα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Στον ιδιωτικό τομέα, το ποσοστό συνδικαλισμού δεν φαίνεται να υπερβαίνει το 15%, ενώ αντίθετα στον δημόσιο τομέα παρατηρείται σε ορισμένους χώρους και ποσοστό της τάξης του 90% (π.χ. δημόσιες τράπεζες και επιχειρήσεις). Υπολογίζεται ότι ο δημόσιος τομέας καλύπτει το 55% του συνόλου των συνδικαλισμένων. Πιο συγκεκριμένα οι δημόσιοι υπάλληλοι παρουσιάζουν ποσοστό συνδικαλισμού της τάξης του 51% ενώ το συνολικό ποσοστό του δημόσιου (στενού και ευρύτερου) υπολογίζεται στο 60%. Οι λόγοι της έντονης διαφοροποίησης μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα είναι προφανείς. Από τη μια πλευρά η παραδοσιακά εχθρική στάση της εργοδοσίας απέναντι στην έννοια του συνδικαλισμού και η συνεπαγόμενη επιφυλακτική στάση του εργαζόμενου απέναντι στο συνδικαλισμό (από τη στιγμή που η συνδικαλιστική ένταξη αντιμετωπίζεται από την πλειοψηφία των εργοδοτών σαν αρνητική κίνηση) αποτελούν βασικούς παράγοντες για την περιορισμένη ανάπτυξη του συνδικαλισμού στον ιδιωτικό τομέα. Επιπλέον, το γεγονός ότι ο ιδιωτικός τομέας κυριαρχείται από μικρές επιχειρήσεις (97% δεν υπερβαίνουν τους 20 εργαζόμενους) επηρεάζει αρνητικά τη συσπείρωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, που αντικειμενικά ευνοούνται από μαζικούς χώρους, ιδιαίτερα δε όταν δεν υπάρχει δυνατότητα συνδικαλιστικής εκπροσώπησης στις μικρές αυτές επιχειρήσεις. Αντίθετα, ο δημόσιος τομέας, παρουσίαζε ανέκαθεν υψηλό δείκτη συνδικαλισμού. Οι κυριότερες αιτίες αυτού του φαινόμενου εστιάζονται στην ασφάλεια που αισθάνεται ο μισθωτός του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα, ώστε η ένταξη στο συνδικάτο να μη συνεπάγεται αρνητικές συνέπειες. Επιπλέον, η στενή διασύνδεση της πολιτικής των κομματικών φορέων με τον τρόπο λειτουργίας του δημόσιου τομέα, ευνοεί, μέσω της παρουσίας των συνδικαλιστικών παρατάξεων, κομματικών βραχιόνων στο συνδικαλιστικό χώρο, την ανάπτυξη της συνδικαλιστικής δράσης στους χώρους που καλύπτει ο δημόσιος τομέας. Η υψηλή συνδικαλιστική πυκνότητα στον δημόσιο τομέα συγκριτικά με την κατάσταση που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα, αποτελεί ένα ακόμα χαρακτηριστικό στοιχείο του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος που το διαφοροποιεί από τα διεθνή δρώμενα όπου οι αποστάσεις συνδικαλιστικής πυκνότητας ανάμεσα στους δύο τομείς οικονομικής δραστηριότητας δεν είναι τόσο μεγάλες.» ( Γιάννη Κουζή : Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, εκδόσεις Ι.Ε /ΓΣΕΕ, 2005)
Στα παραπάνω, ας γίνουν κάποιες επισημάνσεις:
Η νομική μορφή της συνδικαλιστικής έκφρασης στη Ελλάδα ήταν απ’ το ξεκίνημά της και παραμένει ως τα σήμερα, ( προσδιορισμένη και από το άρθρο 23 του Συντάγματος του ’75), αυτή του σωματείου που απαιτεί δικαστική «νομιμοποίηση» σύστασής του, από 21 κατ’ ελάχιστο μέλη. Η συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση αποτελεί την πιο ανοιχτή έκφραση της «ουσιαστικής απαγόρευσης» του συνδικαλισμού σε πρωτογενές-επιχειρησιακό επίπεδο, όπως θα δούμε παρακάτω. Από την αρχή αλλά και ίσαμε τώρα ο βαθμός ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, σημαίνει την ύπαρξη στον λεγόμενο «ιδιωτικό τομέα» επιχειρήσεων με πραγματικό η εμφανιζόμενο, πολύ μικρό αριθμό απασχολούμενων. Αφήνοντας στην άκρη το τι γινόταν παλιότερα, ακόμη και σήμερα τα επίσημα εργοδοτικά στοιχεία του 2003, σε σχέση και με την τελευταία απογραφή του 2001, που αποδέχεται όπως είδαμε και η ρεφορμιστική ΓΣΕΕ παρουσιάζουν το 97% των επιχειρήσεων του λεγόμενου «ιδιωτικού τομέα» με λιγότερους από 20 απασχολούμενους ανά επιχείρηση. Και αυτό από τη μια σαν αντανάκλαση του επίπεδου ανάπτυξης του εξαρτημένου ντόπιου καπιταλισμού και από την άλλη με την αποδοχή της απάτης που συνεχώς διευρύνεται να μη παρουσιάζονται σαν «μισθωτοί» οι εργαζόμενοι, έτσι ώστε να μην έχουν ούτε στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, αλλά και ούτε δυνατότητα στην ουσία, συνδικαλιστικής δραστηριότητας. Με βάση τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής (2001), μόνο το 60% παρουσιάζονται μισθωτοί, απέναντι σε ποσοστά πάνω του 80% στις ιμπεριαλιστικές και ανεπτυγμένες χώρες της ΕΕ. Και αυτό τη στιγμή που από τη πολιτική της κεφαλαιοκρατικής επίθεσης είτε με «νεοφιλελεύθερα» κυρίως, είτε με άλλης κεφαλαιοκρατικής μορφής μέτρα, προλεταριοποιούνται βίαια και τα πραγματικά μεσαία στρώματα της πόλης. Το γιατί εμφανίζεται αυτό το 60% το ξέρουμε: ένας στους τρεις εργαζόμενους εμφανίζεται αυτοαπασχολούμενος ενώ δουλεύει σε έναν μόνον εργοδότη ( κάθε λογής πωλητές, μισθωτοί μηχανικοί, όλοι όσοι δέχονται τους εκτεταμένους εκβιασμούς για «μπλοκάκι η ανεργία» ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους ), οργιάζει η μαύρη εργασία με κύρια αλλά όχι μοναδικά θύματα τους μετανάστες ( αυτούς ,που το αστικό κράτος με τα φασιστικού ενάντιά τους πογκρόμ, χαραχτηρίζει – αφού πρώτα τους κατακλέψει – «νόμιμους»), τα προγράμματα «μερικής απασχόλησης» εφαρμόζονται με όρους δουλεμπόριου και χωρίς δικαιώματα («μαθητεία» ΟΑΕΔ, προγράμματα Stage, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων γενικά στη κατεύθυνση των οδηγιών της ΕΕ) και έτσι στην ουσία καταργείται στην πράξη το σωματείο στο χώρο δουλειάς. Δηλαδή ο πυρήνας του συνδικαλισμού σε πρωτοβάθμιο επίπεδο.
Όπως θα διαπιστωθεί παρακάτω, οι εναλλαχτικές μορφές να συνδικαλιστούν σε πρώτο βαθμό όσοι αποκλείονται από τον χώρο δουλειάς τους και είναι προβληματική στην αποτελεσματικότητά της αφού χάνεται η καθημερινή αίσθηση της συναδελφικότητας-συντροφικότητας και αντίδρασης εκεί και όταν δημιουργείται η κάθε ανάγκη δράσης, αλλά και αυτές κύρια οι μορφές έχουν χωρίς καμιάν εξαίρεση αποτελέσει στα χέρια των χρουτστωφικών κύρια σοσιαλδημοκρατών, κακόφημες γραφειοκρατικές, άμαζες και ανενεργές «σφραγίδες».
Όσον αφορά τον «λεγόμενο δημόσιο τομέα» που συνεχώς σαν τάση συρρικνώνεται και οι πραγματικές του διαστάσεις περιορίζονται στον «στενό δημόσιο τομέα» (δηλαδή Υπουργεία, Οργανισμούς κλπ) που καλύπτει η ΑΔΕΔΥ, η ανάλυση του ΙΝΕ ασφαλώς και πάσχει από τις σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις των στελεχών που απαρτίζουν το Ινστιτούτο Εργασίας.
Ασφαλώς και υπάρχει ακόμη η αίσθηση της περισσότερης «ασφάλειας» στους συγκεκριμένους εργαζόμενους συγκριτικά τουλάχιστον, που ευνοεί τη συμμετοχή των εργαζόμενων στα σωματεία, μόνο που αυτή ούτε είναι τυχαία, ούτε μένει ανέπαφη στο χρόνο, ούτε αφορά όλους. Και η ευθεία κομματική παρέμβαση στα συγκεκριμένα σωματεία («κομματικοί βραχίονες»), ούτε συνιστά «αδίκημα» - είναι πια ξεθυμασμένο ευρωκομμουνιστικό ιδεολόγημα, ούτε είναι φαινόμενο που περιορίζεται αποκλειστικά στα συγκεκριμένα σωματεία, ούτε αυτό βέβαια εξηγεί την τόσο μεγάλη διαφοροποίηση της συνδικαλιστικής πυκνότητας.
Είναι γνωστό πως ο δημόσιος τομέας σαν εκτελεστικό τμήμα του κεφαλαιοκρατικού κράτους, ξεκίνησε ιστορικά με πυρήνα τους εκλεκτούς της εξουσίας και προχώρησε με την αναγκαστική του διόγκωση στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης με την ανοιχτή πολιτική ομηρία, όσων εντάσσονταν στα πλαίσιά του. Η πολιτική ομηρία σήμαινε τον έλεγχο κάθε πολιτικής δραστηριότητας. Οι πολιτικοί όμηροι όμως πληθαίνουν, η πλειοψηφία τους δεν είναι παρά κακοπληρωμένοι και χωρίς διαφοροποίηση από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και τότε αρχίζει να μην υπάρχει ανοχή απέναντί τους, τότε γίνεται η προσπάθεια να ιδεολογικοποιηθεί πως οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν βρίσκονται σε σχέση καπιταλιστή «εργοδότη» (=αστικό κράτος)-εργαζόμενου. Ειδικά όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι βγήκαν στο δρόμο στα 1931 για πρώτη φορά τόσο αγωνιστικά, ενάντια στη πείνα και την μη κατοχυρωμένη μονιμότητάς τους, ο συνδικαλισμός τους δέχτηκε επίθεση από τους Βενιζέλο-Παπανδρέου που ουσιαστικά τον έθεσαν σε διωγμό πλάι στο αντικομμουνιστικό «ιδιώνυμο», απαγορεύοντας με νόμο το δικαίωμα στην απεργία και ουσιαστικά, ποινικοποιώντας τον.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου αναφέρει στη Βουλή το 1931: «Αποτελεί πλήρη διαστροφή και παρανόηση της έννοιας του Κράτους, καθώς και του δημοσίου λειτουργού, η αντίληψις ότι είναι δυνατόν να ευρίσκονται υπάλληλοι με το Κράτος σε σχέση εργάτου και εργοδότου. Απεργία δημοσίων υπαλλήλων θα εσήμαινεν άρνησιν και διάλυσιν του Κράτους. Η απεργία αποτελεί αδίκημα συνεπαγόμενον όχι μόνον την εκ της θέσεως απόλυσιν, αλλά και ποινικάς ευθύνας». (Δημήτρη Λιβιεράτου: «Κοινωνικοί Αγώνες στην Ελλάδα (1927-1931) – Από την καταφρόνια μια καινούργια αυγή», εκδόσεις Κομμούνα/Ιστορική Μνήμη, Αθήνα 1987).
Κάθε φορά που κερδίζεται ιστορικά στην ουσία της η μονιμότητα και τα ομαλά συνδικαλιστικά δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων, αυτό γίνεται μόνο σαν αποτέλεσμα αγώνων ολόκληρου του εργατικού κινήματος. Η μονιμότητα μέχρι το 1974 έχει ιστορικά ανασταλεί 10 φορές και αυτό σαν αποτέλεσμα των κάθε φορά συσχετισμών της ταξικής πάλης. Το αστικό κράτος, όντας η διχτατορία των κεφαλαιοκρατών, από τη μια ανάλογα με τα δεδομένα της οικονομικής βάσης προσπαθεί να «κοντύνει» τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και από την άλλη και παράλληλα προσπαθεί να εγκλωβίσει, νέους πολιτικά όμηρους. Παρατηρείται λοιπόν πως δεν πρόκειται ούτε ιστορικά για μια ομαλή πορεία «ασφάλειας» των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε φυσικά αυτό συμβαίνει στη σημερινή φάση, που η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη πολιτική του ξεπουλήματος και των ιδιωτικοποιήσεων, συρρικνώνει δραματικά τον δημόσια τομέα, καταργεί για τους νέους εργαζόμενους όσα έχουν καταχτήσει με μια εξίσωση προς τα κάτω, με απολύσεις, μη μονιμότητα διασπώντας τους εργαζόμενους εφαρμόζει πολιτικές, «έλεγχου της παραγωγικότητας», συμβάσεις λιτότητας και πείνας για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων, ομηρία των «συμβασιούχων. Θα συνιστούσε λοιπόν εφησυχασμό και ρεφορμιστική τύφλωση να θεωρήσει κάποιος πως η αδράνεια της συγκριτικά μεγάλης συνδικαλιστικής «πυκνότητας», είναι δεδομένη. Τα στοιχεία της συρρίκνωσης της συμμετοχής, στον λεγόμενο «ευρύτερο δημόσιο τομέα» που καλύπτεται από τη ΓΣΕΕ, το αποδεικνύουν ξεκάθαρα. Η καταλυτική συμβολή της ιμπεριαλιστικής ΕΕ με τις ντιρεκτίβες της για λιγότερο κράτος, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, εξίσωση όλο και προς τα κάτω, πλήρη άρση της μονιμότητας και όλων των συνταξιοδοτικών καταχτήσεων, δέιχνουν πως «η φωτογραφία» στον λεγόμενο συνδικαλιστικό χάρτη, δεν κρύβει ούτε την κυρίαρχη τάση, ούτε την ανάγκη να συγκροτηθεί παντού και χωρίς ψευτοδιαχωρισμούς ενιαίο, μαζικό, αγωνιστικό κίνημα της τάξης.

συνεχίζεται

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ΜΑΖΙΚΗ ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ - 65 χρόνια απ’ το αποτρόπαιο φρικιαστικό έγκλημα των φασιστών του ΕΔΕΣ

(αναδημοσίευση απ’ τη «ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ»25/10/1944)

«Το ΕΑΜ καταγγέλλοντας τα πιο κάτω εγκλήματα και διερμηνεύοντας την αγανάχτηση του λαού της Πρέβεζας κι’ ολόκληρου του Ηπειρωτικού λαού ζητάει απ’ την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας την άμεση διενέργεια ανακρίσεων και την αμείλιχτη τιμωρία των ενόχων. Ζητάει επίσης απ΄ την ίδια καθοδήγηση του ΕΔΕΣ να βοηθήσει το έργο της δικαιοσύνης και της εξυγίανσης.

Παραθέτουμε τα γεγονότα που οδήγησαν στις σφαγές της Πρέβεζας χωρίς σχόλια γιατί μιλάν μόνα τους με την ωμή γλώσσα της φρίκης και του αποτροπιασμού:

Στις 9/9 υπογράφεται από αντιπροσώπους του ΕΑΜ και ΕΔΕΣ πρωτόκολλο ενότητας μέσα στην πόλη της Πρέβεζας. Ταυτόχρονα βγαίνει 15μελής Λαϊκή Επιτροπή από τα σωματεία της πόλης και αντιπροσώπους του ΕΑΜ και του ΕΔΕΣ. Σκοπός της η τήρηση της τάξης κατά την απελευθέρωση της πόλης. Στη διάθεση της Επιτροπής μπαίνει σώμα Πολιτοφυλακής μικτό με 120 άνδρες από κάθε Οργάνωση. Όλος ο λαός έχει σύνθημά του την ενότητα και τη συνεργασία.

Στις 14/9 η πόλη λευτερώνεται. Ο ΕΛΑΣ και το ΕΛΑΝ καταλαμβάνουν την πόλη και την παραδίνει στη Λαϊκή Επιτροπή, καταδιώκοντας τους γερμανούς στο Μύτικα, Κεραμίτσα, Σμυρτούλα.. ύστερα από συνεννοήσεις την άλλη μέρα στις 15 το πρωί γίνονται δεκτά στην πόλη με εκδηλώσεις συνεργασίας τμήματα του ΕΔΕΣ με επικεφαλής τον ταγματάρχη Γαλάνη. Με την είσοδο όμως των εδεσικών τμημάτων η κατάσταση μεταβάλλεται. Ο Γαλάνης κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο και την πόλη σε κατάσταση πολιορκίας. Αυτό προκαλεί μεγάλη αγανάχτηση στο λαό που στις 16/9 συγκροτεί συλλαλητήριο με 3χιλιάδες διαδηλωτές για την κατάργηση του Στρατιωτικού Νόμου. Οι εδεσίτες αρνούνται και στις 17/9 παίρνουν ενίσχυση 60 Ραλλικών απ’ τη Λευκάδα.

Η Λαϊκή Επιτροπή ορίζει, τη 18/9 μέρα γιορτασμού της Λευτεριάς. Ο ΕΔΕΣ με προκήρυξή του δηλώνει ότι δε θα λάβει μέρος και κυκλοφορεί πλαστή προκήρυξη της ΕΠΟΝ κατά του Ζέρβα. 7000 λαού επί 4 ώρες πανηγυρίζουν την απελευθέρωση της πόλης. Το απόγευμα επακολουθούν λαϊκοί χοροί και γενική χαρά. Το ίδιο απόγευμα αποσύρονται απ΄ την πόλη οι οικογένειες των εδεσιτών και τα τμήματά τους πιάνουν θέσεις έξω απ’ την πόλη. Στις 19/9 απαιτούν απ’ τα τμήματα του 24 Συν/τος να εγκαταλείψουν την πόλη. Ο ΕΛΑΣ απορρίπτει την αξίωση και ζητάει κατοχή από κοινού. Αμέσως σχεδόν η πόλη δέχεται καταιγιστικά πύρα πυροβολικού και όλμων και αυτομάτων που ματαιώνουν κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας του λαού. Η σύρραξη γενικεύεται και διαρκεί εφτά ολόκληρες μέρες. Κατά τη διάρκεια της το 24 Σύνταγμα κάνει νέες προσπάθειες συμβιβασμού και ζητάει τη συγκρότηση μικτής αντιπροσωπίας. Αετόπουλα και Επονίτες κατά τις μάχες αυτές βρήκαν ηρωικό θάνατο εκτελώντας την υπηρεσία του συνδέσμου. Η υποδειγματική ΕΠΟΝ του 24 Συντάγματος αφού πολέμησε δύο ώρες στο Γυμνάσιο της πόλης παραδόθηκε.

Στην αποφασιστική στιγμή του αγώνα η συμφωνία της Καζέρτας στην Ιταλία θέτει τέρμα στη σύρραξη με την αποχώρηση των τμημάτων του ΕΛΑΣ.

Εκτελέσεις πατριωτών

Κατά το 12ήμερο διάστημα της σύγκρουσης διαπράχτηκαν τα πιο κάτω εγκλήματα. Εκτελέστηκε ολόκληρη η υποδειγματική ΕΠΟΝ από 14 νέους. Εκτελέστηκαν απ΄ την Λαϊκή Επιτροπή που συγκροτήθηκε με κοινή συμφωνία ΕΑΜ-ΕΔΕΣ: 1) Χρ. Κοντός, Γυμνασιάρχης, πρόεδρος της Επιτροπής, 2) Δήμας, δικηγόρος, γραμματέας της, 3) Δ. Γιαμάς, εργάτης, μέλος, 4) Μ. Ρέντζος, τριατατικός, μέλος της Επιτροπής, γραμματέας της νομαρχιακής Επιτροπής ΕΑΜ Πρέβεζας (εκτελέστηκε ξυλοκοπούμενος και συρόμενος στα πεζοδρόμια της Πρέβεζας). Επίσης εκτελέστηκαν άλλα 3 μέλη της Λαϊκής Επιτροπής. Πρόσωπα γνωστά και κύρους μέσα στην πόλη εχτελέστηκαν: 1) Μαϊδάτσης, γιατρός, 2) Κοσμάς Ρέντζος, έμπορος, 3) Σπαθής, επιθεωρητής δημοτικών σχολείων, 4) Μεγαλογένης, γραμματέας Πρωτοδικείου Πρέβεζας, 5) Κακαβούλης, μεγαλοχτηματίας (αφού του έκοψαν πρώτα τα’ αυτιά, τον έσφαξαν), χρονών 75, 6) Καστάνης, κτηματίας, χρονών 70, 7) Πρόδρομος Πατσατσόγλου, μεγαλοχτηματίας. Όλες οι εχτελέσεις έγιναν στο συνοικισμό Παντοκράτορας Πρέβεζας. Υπάρχουν πληροφορίες ότι έναν τον έθαψαν ζωντανό πριν τον αποτελειώσει το πολυβόλο. Ο ανθυπασπιστής Χωρ/κης Γεωργάρας αφού έσφαξε έναν του ήπιε το αίμα. Τις πρώτες μέρες της σύρραξης συνέλαβαν περίπου 700 άτομα απ΄ τα οποία 16 γυναίκες και κορίτσια . Απ’ αυτούς 40 εκτελεστήκανε κι’ οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο στην Πάργα.

Συνολικά δολοφονήθηκαν στην Πρέβεζα 70-75 άτομα. Λεηλατήθηκαν όλα τα σπίτια και τα μαγαζιά των συλληφθέντων. Κάηκαν σπίτια συναγωνιστών στο συνοικισμό Κοκκινιά.

Κατά τις πληροφορίας μας επικεφαλής των τμημάτων ήταν 1) ο Διοικητής της ΙΧ Μεραρχίας του ΕΔΕΣ συντ/ρχης Μπόρας, 2) ο ταγματάρχης Γαλάνης και οι Αξιωματικοί Τσόγκας, Χατζιδάκις και Παπαδάτος.»

(Απ’ την εφημερίδα «ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ», Όργανο της Πανηπειρωτικής Επιτροπής του Ε.Α.Μ., Χρόνος Β’, Αρ. Φύλλου 19, ΗΠΕΙΡΟΣ, 25 Οκτώβρη 1944, σελ. 1-2)

Διαβάστε Περισσότερα »

Υλικό σε ψηφιακή μορφή

Σας ενημερώνουμε ότι έχει ψηφιοποιηθεί και δίνεται από την Οργάνωσή μας το παρακάτω υλικό:

1. Με σημαία το Μαρξισμό-Λενινισμό-Σταλινισμό (1 dvd)
-1 μπροσούρα της ΟΕΜΛ – Ελβετίας
-14 μπροσούρες της ΟΚΜΛΕ
-Προκηρύξεις της ΟΚΜΛΕ (77 αρχεία)
-Προκηρύξεις της Κίνησης για Ενιαίο ΚΚΕ (11 αρχεία)
-Καταστατικό ΚΚΕ 1945 (μπροσούρα της Κίνησης για Ενιαίο ΚΚΕ)
-Όλα τα φύλλα της Φωνής της Αλήθειας 1993-1996 (63 φύλλα, 248 σελίδες)
-Νέα Γενιά (2 τεύχη) (Δελτίο της Αντιφασιστικής Αντιιμπεριαλιστικής Νεολαίας 2003)
-Προκηρύξεις και ιδρυτική διακήρυξη της Επιτροπής Στάλιν (17 αρχεία)
-Δελτίο του Ομίλου Προβολής Στάλιν-Ζαχαριάδη 1996-2009 (72 αρχεία)
-Προκηρύξεις της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 (25 αρχεία)
-2 μπροσούρες της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 (1. Γενικές σύντομες  Θέσεις για την ενότητα των κομμουνιστών και 2. 60 χρόνια ΝΑΤΟ)

2. «Ανασύνταξη 1996- 2008». (2 dvd)
Περιλαμβάνει όλα τα φύλλα της Ανασύνταξης 1996-2008

3. «Επανάσταση 1982- 1993». (2 dvd)
Περιλαμβάνει όλα τα φύλλα της Επανάστασης 1982-1993

Η τιμή κάθε έκδοσης είναι 10 ευρώ (μαζί με τα έξοδα αποστολής στο εσωτερικό). Παραγγελίες μπορούν να γίνονται μέσω ηλ. ταχυδρόμησης στη διεύθυνση anasintaxi@yahoo.com

Οι παραπάνω εκδόσεις είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για τους νέους αγωνιστές, οι οποίοι έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τις απόψεις των μαρξιστών-λενινιστών-σταλινιστών αλλά και για τους συντρόφους που θέλουν να έχουν το υλικό συγκεντρωμένο. Σύντομα θα ξεκινήσει και η ψηφιοποίηση της εφημερίδας “Επανάσταση”, αφισών, κλπ.

Σε επόμενο σημείωμα θα αναφερθούμε στην παρουσία της Κίνησης στο διαδίκτυο.

Διαβάστε Περισσότερα »

anasintaxi@twitter

Για γρήγορη ενημέρωση σχετικά με την πολιτική κίνηση στην Ελλάδα και τον κόσμο αλλά και για τις δραστηριότητες της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1910-55

http://twitter.com/anasintaxi

Διαβάστε Περισσότερα »

Κομμουνιστική πλατφόρμα: Έξω από το Αφγανιστάν! Κάτω ο Μπερλουσκόνι!

Ιταλία

Έξω από το Αφγανιστάν! Κάτω ο Μπερλουσκόνι!

Χθες, στην καρδιά της Καμπούλ, έξι ιταλοί στρατιώτες […] σκοτώθηκαν από επίθεση της αφγανικής αντίστασης.
Ήταν η πιο πρόσφατη σε μια σειρά επιθέσεων από τις οποίες έχουν δεχτεί τα τελευταία χρόνια, οι ιταλικές ένοπλες δυνάμεις κατοχής στο Αφγανιστάν, […].

[…] Αυτά τα γεγονότα πρέπει να ανοίξουν οριστικά τα μάτια σας σε εκείνους που παραμυθιάζονται ακόμα από την εθνικιστική προπαγάνδα Μπερλουσκόνι, La Russa, Frattini και το σύνολο της χορωδίας των διαφόρων μέσων μαζικής ενημέρωσης και των δημοσιογράφων που έχουν στη διάθεσή τους: στο Αφγανιστάν, η Ιταλία βρίσκεται σε πόλεμο, έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο για τον έλεγχο των στρατηγικών τομέων και των μεγάλων ενεργειακών πηγών, απαραίτητων για την επιβίωση του αμερικανικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
Για την επίτευξη αυτών των στόχων, έχουν στείλει στρατεύματα όλων των ειδών σε αυτή τη χώρα […].
Οι ιμπεριαλιστικούς πολέμοι του σήμερα είναι διαφορετικοί από εκείνους του παρελθόντος. […] Έχουν αλλάξει τα οπλικά συστήματα (χρήση των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης από το πεζικό, λέιζερ κατευθυνόμενων βομβών και των δορυφόρων, κλπ.), και άλλαξε επίσης η μορφή της αντίστασης του λαού […].
[…] Ο ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, δεν πραγματοποιούνται για τα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαών, αλλά από τη συμφέροντα των καπιταλιστικών μονοπωλίων και των κυβερνήσεων τους.
Είναι καιρός το αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα στην Ιταλία να δράσει, όχι κάτω από την κυριαρχία των πασιφιστών αλλά των γνήσιων επαναστατικών κομμουνιστικών δυνάμεων.
Η πλειοψηφία του λαού θέλει την απόσυρση των ιταλικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, [...].

- Έξω η Ιταλία από το Αφγανιστάν!
- Άμεση απόσυρση των ιταλικών στρατιωτικών δυνάμεων που αναπτύσσονται στο εξωτερικό!
- Έξω οι Αμερικάνικες στρατιωτικές βάσεις και το ΝΑΤΟ από την περιοχή μας!
- Έξω η Ιταλία από το ΝΑΤΟ!

Σεπτέμβριος 18, 2009

Κομμουνιστική Πλατφόρμα

Διαβάστε Περισσότερα »

Χρηματοδότηση κομμάτων με το ποσό των 4,5 εκατ. ευρώ για τις εκλογές

Με χρήματα του ελληνικού λαού τα οποία προέρχονται απ’ τη σκληρή φορολογία των εργαζομένων, το αστικό κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση χρηματοδοτεί τα αστικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Σ΄αυτές τις εκλογές η συνολική χρηματοδότηση ανέρχεται σε 4,5 εκατομμύρια ευρώ. Πριν από λίγους μήνες τα κόμματα είχαν λάβει άλλα 13,4 εκατ. ευρώ για τις ευρωεκλογές . Συνολικά δηλαδή 17,9 εκατ. ευρώ σε 3 μήνες ως έκτακτη χρηματοδότηση!

Υπενθυμίζουμε ότι τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου λαμβάνουν και κάθε χρόνο κρατική χρηματοδότηση η οποία το 2008 ανήρθε συνολικά στο ποσό των 62.182.400 Ευρώ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Διαδρομές ΛΑΟΣ-ΝΔ

Συνεχίζονται τα πέρα-δώθε βουλευτών μεταξύ ΝΔ και ΛΑΟΣ. Η πιό πρόσφατη περίπτωση είναι της  Τάνιας Ιακωβείδου πρώην υποψήφια βουλευτής του ΛΑΟΣ η οποία θα είναι υποψήφια στο υπόλοιπο Αττικής με τη ΝΔ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Νοσταλγός, υποψήφιος με τη Ν.Δ.

Από τον ΙΟ του Σαββάτου. Η αναδημοσίευση δε σημαίνει και ταύτιση με τις απόψεις και τις διατυπώσεις του συγκεκριμένου άρθρου. Δίνεται με σκοπό την ενημέρωση. Έχουμε διατυπώσει την άποψή μας για τη χρήση του όρου "ακροδεξιός" αντί του σψστού όρου "φασίστας" και στο παρελθόν. Τοποθέτηση από τη δικιά μας σκοπιά για την περίπτωση Βρακά, αλλά και για πολλές άλλες, θα υπάρξει σύντομα.

Ο Καραμανλής αποτάσσεται την ακροδεξιά, αλλά ο Θωμάς Βρακάς, υποψήφιος της Ν.Δ. στη Β' Αθήνας, υμνεί τον Γλίξμπουργκ και νοσταλγεί τη χούντα.

Ομως την ώρα που ο κ. Καραμανλής αποτάσσεται με κάθε ευκαιρία την ακροδεξιά και ξεκαθαρίζει σε όλους τους τόνους ότι δεν συνεργάζεται με τα άκρα, αυτά τα «άκρα» βρίσκονται εντός των τειχών και μάλιστα με τη δική του σφραγίδα.

Πιο χαρακτηριστική περίπτωση ο απόστρατος σμήναρχος Θωμάς Βρακάς, ο οποίος κοσμεί το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. στη Β±' Αθηνών. Γνωστός από τον οπερετικό «ηρωισμό» του να πετάξει τον Αύγουστο του 1994 με ψεκαστικό αεροπλάνο πάνω από εδάφη της Αλβανίας και να ρίξει τρικάκια που έγραφαν «Μπερίσα και Μέξι, θα φύγετε μέχρι να φέξει», ο κ. Βρακάς είναι ταυτόχρονα μια από τις πιο καλτ φιγούρες του ακροδεξιού χώρου. Τοποθετώντας τον στα ψηφοδέλτια του κόμματός του ο κ. Καραμανλής δεν επιβραβεύει μόνο έναν αξιωματικό που αποτάχθηκε για τη «δράση» του, ταυτόχρονα κλείνει το μάτι στους νοσταλγούς της χούντας και του Γκλίξμπουργκ που αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Βρακά τον άνθρωπό τους. Αλλά τι περισσότερο κάνει ο κ. Καρατζαφέρης;

Για την προσωπικότητα και τις πολιτικές αντιλήψεις του υποψηφίου της Ν.Δ. είναι πολύ χαρακτηριστική μια εκπομπή του καναλιού «Τηλεάστυ» («Λαός και Εξουσία», 30.5.02).

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο από εδώ:

Νοσταλγός, υποψήφιος με τη Ν.Δ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ένας εργάτης νεκρός και ένας τραυματίας

Αναδημοσίευση από kathimerini.gr

Σοβαρό εργατικό ατύχημα

Ενας αλλοδαπός εργάτης ηλικίας 51 ετών σκοτώθηκε κι ένας άλλος 50 ετών τραυματίστηκε σοβαρά όταν καταπλακώθηκαν από ξύλινα κουφώματα κατά τη διάρκεια μεταφόρτωσης σε φορτηγό. Οι δύο εργάτες (Γεωργιανός και Βούλγαρος αντίστοιχα) ήταν μέλη ενός συνεργείου που είχε αναλάβει τη μεταφορά ξύλινων κουφωμάτων από περίπτερο της Διεθνούς Εκθεσης στις εγκαταστάσεις της εταιρείας στη Χαλκιδική. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Γεωργιανός βρισκόταν πάνω στην καρότσα του φορτηγού και κατηύθυνε τον ιμάντα γερανού που συγκρατούσε τα ξύλινα φορτία. Υπό άγνωστες συνθήκες, ο ιμάντας κόπηκε και το φορτίο καταπλάκωσε τον άτυχο εργάτη, ενώ ορισμένα από τα κουφώματα χτύπησαν τον συνάδελφό του. Οι αστυνομικοί σχημάτισαν δικογραφία εις βάρος της εταιρείας που είχε αναλάβει τη φορτοεκφόρτωση.

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ΑΙΣΧΡΗ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΣΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ

δημοσιεύουμε μήνυμα που λάβαμε μέσω e-mail από σύντροφο.

Να μη χαθεί καμία ψήφος «κάτω από την ανούσια δικομματική αντιπαράθεση» ζήτησε από το λαό η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα μιλώντας το πρωί της Τετάρτης σε συγκέντρωση ναυτεργατών στον Πειραιά.

……………………………………. Επίθεση εξαπέλυσε και σε ΛΑΟΣ και ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας τα ότι ούτε και τα ίδια δεν ξέρουν τι θα κάνουν την επόμενη μέρα, λέγοντας ότι η γραμμή τους είναι γραμμή συνηγορίας του ευρωμονόδρομου.

Από ΑΠΕ-ΜΠΕ 16 Σεπτέμβρη

Ακόμη για μία φορά η αισχρή σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα αποκαλεί το ΛΑΟΣ, απλά οπορτουνιστικό κόμμα πιστό στην ΕΕ, ισότιμο πολιτικά με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αλήθεια τι συνδέει τους προδότες του Περισσού με τους ναζιφασίστες του ΛΑΟΣ ώστε ακόμη και σήμερα να προσπαθούν να τους ‘’νομιμοποιήσουν’’ στα μάτια των αντιφασιστών αγωνιστών;

Είναι μήπως η άθλια δεξιά ξενοφοβική στην ουσία της πολιτική του ‘’Κ’’ΚΕ που τους έφερε να έχουν σε συνθήκες κρίσης και ανασφάλειας, κοινό ακροατήριο με το ΛΑΟΣ;

Είναι το ότι οι προδότες σοσιαλδημοκράτες του Περισσού κάνουν τα πάντα για να αποκοιμίσουν την εργατική τάξη, καθαγιάζοντας, τον καπιταλισμό, τους δολοφονικούς μηχανισμούς του και τους ίδιους τους φασίστες ,όντας πειθήνιο στήριγμα του συστήματος ;

Είναι, όλα αυτά.

Και τώρα με το απύθμενο θράσος να ξεστομίζονται αυτές οι αισχρότητες, απέναντι σε ποιους; Στους ναυτεργάτες που ήταν πάντα, ένας απ’ τους πυρήνες του επαναστατικού κινήματος. Σε αυτούς που από τη λεγόμενη‘’ μεταπολίτευση’’ και δώθε, τρεις φορές έφυγαν-διαγράφτηκαν κατά εκατοντάδες επαναστάτες γιατί κατήγγειλαν την ταξική προδοσία του ‘’Κ’’ΚΕ.

Θυμάται καλά η Παπαρήγα τη διαγραφή όλης της οργάνωσης ναυτεργατών του ‘’Κ’’ΚΕ για τον αριστερισμό τους (!) να αφήσουν το πτώμα του νεκρού συναδέλφου τους, πάνω στο γραφείο του τότε υπουργού ΥΕΝ, Κατσιφάρα.

Να προσέχεις και να ντρέπεσαι, Παπαρήγα, όταν μιλάς απέναντι στους ναυτεργάτες –σε όσους τουλάχιστο σου απόμειναν. Τουλάχιστον συγκρατήσου και μη καθαγιάζεις μπροστά τους τους ναζίδες.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΛΜΕ: ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 176 € ΣΤΙΣ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2009

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΛΕΣΜΑ

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 176 € ΣΤΙΣ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2009

Συνάδελφοι,σες

                 Ανάμεσα στα οικονομικά αιτήματα του κλάδου μας, όπως αυτά καθορίστηκαν από το προηγούμενο συνέδριο της ΟΛΜΕ και τις Γενικές Συνελεύσεις των προέδρων των ΕΛΜΕ, είναι και το αίτημα για την άμεση χορήγηση της  ειδικής μηνιαίας αποδοχής των 176 Ευρώ σε όλους τους εκπαιδευτικούς, αναδρομικά από 1.1.2002, καθώς και για την εφεξής χορήγηση του ποσού αυτού με την ενσωμάτωσή του στο Βασικό   Μισθό μας.

                 Η ΟΛΜΕ συνεχίζει να διεκδικεί ,κυρίως, πολιτικά και συνδικαλιστικά, την ικανοποίηση αυτού του δίκαιου αιτήματός μας, αξιοποιώντας όλα τα μέσα (απεργιακές κινητοποιήσεις, παραστάσεις στα Υπουργεία Παιδείας και Οικονομικών, υπομνήματα και παρεμβάσεις στα κόμματα της Βουλής για νομοθετική λύση κ.ά.).

Οι μέχρι σήμερα δικαστικές αποφάσεις δικαιώνουν τους εκπαιδευτικούς, που κατέθεσαν αγωγή (1132/2008 απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης που αφορά 53 συναδέλφους από τη Θεσσαλονίκη). Στην ίδια κατεύθυνση δικαίωσης βρίσκονται και αποφάσεις του Αρείου Πάγου  (93/2009 και 574-576/2009) οι οποίες αφορούν υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Το Ελληνικό Δημόσιο, κατέθεσε  στο Συμβούλιο της Επικρατείας αίτηση για την αναίρεσή της παραπάνω απόφασης του Εφετείου Θεσσαλονίκης, η οποία ορίστηκε να εκδικαστεί στις 21 Σεπτέμβρη 2009.

Στην αίτησή του το Δημόσιο ζητεί την ακύρωση της απόφασης του Εφετείου και την εν τέλει απόρριψη της αγωγής των εκπαιδευτικών, προβάλλοντας τα ίδια πάντα σαθρά επιχειρήματα  και αντιρρήσεις κατά των αιτημάτων  της εκπαιδευτικής κοινότητας που απορρίφθηκαν από όλα τα δικαστήρια μέχρι σήμερα.  

Επειδή η εκδίκαση της υπόθεσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας, έχει ευρύτερη σημασία για όλους τους εκπαιδευτικούς και μια ενδεχόμενη θετική απόφαση θα ανοίξει το δρόμο για τη μαζική χορήγηση των αναδρομικών αλλά και θα συμβάλλει θετικά στην πολιτική και συνδικαλιστική διεκδίκηση του θέματος από την κυβέρνηση που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές, 

καλούμε όλους τους εκπαιδευτικούς σε συγκέντρωση έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας στην Αθήνα (Πανεπιστημίου 47) τη ΔΕΥΤΕΡΑ  21/9/09 στις 9 π.μ. Για τη διευκόλυνση της συμμετοχής των εκπαιδευτικών στη συγκέντρωση κηρύσσουμε 3ωρη πανελλαδική στάση εργασίας 8 – 11 π.μ.

Οι ΕΛΜΕ της χώρας εκτός λεκανοπεδίου  προτείνουμε να οργανώσουν συγκεντρώσεις στην περιοχή τους.

 

ΟΛΜΕ

Διαβάστε Περισσότερα »

23 αυτοκτονίες στην «France Telecom» από το 2008 μέχρι σήμερα

23 εργαζόμενοι της «France Telecom», έχουν αυτοκτονήσει από τις αρχές του 2008 μέχρι σήμερα ως συνέπεις των σκληρών απάνθρωπων συνθηκών εργασίας.

Τα εργατικά συνδικάτα καταλογίζουν τις αυτοκτονίες στις μεθόδους διοίκησης του ομίλου τηλεπικοινωνιών, ο οποίος απασχολεί περίπου 100.000 υπαλλήλους στη Γαλλία.

Επίσης, καταγγέλλουν το σκληρό μάνατζμεντ της πολυεθνικής, που ιδιωτικοποιήθηκε το 1998, και ζητούν κρατική παρέμβαση.

Το 23ο θύμα ήταν μια 32χρονη υπάλληλος η οποία έβαλε τέλος στη ζωή της το απόγευμα της Παρασκευής πηδώντας από το παράθρο στον έκτο όροφο του κτιρίου της εταιρείας στο Παρίσι. Είχε προηγηθεί σύσκεψη κατά την οποία η εργαζόμενη ενημερώθηκε ότι θα έχει άλλον διευθυντή.

Δύο ημέρες νωρίτερα ένας 48χρονος τεχνικό στην Τρουά αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, καρφώνοντας στο στομάχι του ένα μαχαίρι στη διάρκεια σύσκεψης στελεχών όταν του ανακοινώθηκε ότι θα έπρεπε να αλλάξει δουλειά στην ίδια πόλη.

Η κατάσταση αυτή μάλιστα δεν είναι καινούρια. Το 2000 υπήρξαν 28 αυτοκτονίες υπαλλήλων της ίδια εταιρίας και το 2002 29.

Άλλη μια όψη του βάρβαρου προσώπου του καπιταλιστικού συστήματος.

Διαβάστε Περισσότερα »

60 χρόνια ΝΑΤΟ

60 χρόνια ΝΑΤΟ by Εφημερίδα Ανασύνταξη

Διαβάστε Περισσότερα »

Δύο νεκροί σε εργατικό ατύχημα στη Κ. Κηφισιά

Τραγωδία με δύο νεκρούς σημειώθηκε λίγο μετά τις 10 το πρωί στην οδό Σουλίου 6 στην Κάτω Κηφισιά. Θύματα είναι δύο εργάτες, υπήκοοι Ινδίας και Νεπάλ, μέλη συνεργείου τεχνικής εταιρίας που εκτελούσε εργασίες για λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ. Το συνεργείο συνέδεε το βόθρο του Β' Παιδικού Σταθμού Κηφισιάς με τον κεντρικό αγωγό αποχέτευσης της ΕΥΔΑΠ, αλλά οι δύο εργάτες λιποθύμησαν από τις αναθυμιάσεις μέσα στο φρεάτιο.

Λίγα λεπτά αργότερα τους ανέσυρε συνεργείο της Πυροσβεστικής και διακομίστηκαν με ασθενοφόρο στο ΚΑΤ όπου απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός τους.

Από την αστυνομία συνελήφθη ο εργοδηγός και ο οδηγός του σκαπτικού μηχανήματος οι οποίοι κρατούνται στο Αστυνομικό Τμήμα Κηφισιάς.

πηγή: enet.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Δελτίο Τύπου του Σωματείου Εργαζομένων Ταχυδρομικών και Μεταφορικών Επιχειρήσεων Αττικής

Λυσάνδρου 7 – Πλ. Αττικής
Τ.Κ 10446 ΑΘΗΝΑ
ΤΗΛ/ΝΟ – FAX   2110113757

Απαράδεκτη συμπεριφορά του διευθυντή του ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΑΛΟΓΗΣ SPEEDEX απέναντι στους υφισταμένους του.

Καταγγέλλουμε  τον διευθυντή του  ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΑΛΟΓΗΣ SPEEDEX (HUB) Αλεξόπουλο Παναγιώτη για την ανάρμοστη και απαράδεκτη συμπεριφορά που επιδεικνύει στους υφιστάμενους του. Με αποκορύφωμα το τελευταίο περιστατικό κατάχρησης εξουσίας και ψυχολογικής βίας που εφάρμοσε στον συνάδελφο Σάντ Ρανά Τζελίλ  απαιτώντας την παραίτηση του.

Ο συνάδελφος είναι  μετανάστης ηλικίας 55 χρονών πατέρας τριών ανήλικων παιδιών και εργάζεται  στην SPEEDEX 11 χρόνια. Το 2004 υπέστη οξύ καρδιακό επεισόδιο και υποβλήθηκε σε εγχείριση τριπλού BY PASS.

Το τελευταίο διάστημα ο Π. Αλεξόπουλος επανειλημμένα  πίεζε τον συνάδελφο απαιτώντας την παραίτηση του παρ’ ότι γνώριζε την κατάσταση της υγείας του με αποτέλεσμα ο συνάδελφος να υποστεί  επεισόδιο και να μεταφερθεί στην καρδιολογική κλινική του Κ.Α.Τ με Ι.Χ της εταιρείας !!!με συμπτώματα υπέρτασης , στηθάγχης , νοσηλεύτηκε για 5 ημέρες και του επιβλήθηκε επιπρόσθετη φαρμακευτική αγωγή.

Αυτό το περιστατικό είναι ένα ακόμη αποτέλεσμα της αυξανόμενης σωματικής και ψυχολογικής πίεσης που δεχόμαστε οι εργαζόμενοι στις εταιρίες ταχυμεταφοράς-ταχυδρόμησης.

Απαιτούμε από την εταιρεία SPEEDEX την άμεση απομάκρυνση του Π. Αλεξόπουλου επίσης απαιτούμε το σταμάτημα των απαράδεκτων πιέσεων τόσο σε βάρος του συναδέλφου  Σάντ Ρανά Τζελίλ  όσο και οποιοδήποτε άλλου συνάδελφου–ας.

Τέλος απαιτούμε την τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Oι δολοφόνοι του Νίκου Ζαχαριάδη σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ(΄56) χύνουν «κροκοδείλια δάκρυα» στον τάφο του για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημά τους και να αλιεύσουν ψήφους στις βουλευτικές εκλογές

Αν η παλιά προδοτική σοσιαλδημοκρατία δολοφόνησε στο Βερολίνο τους επαναστάτες κομμουνιστές ηγέτες Karl Liebknecht και Rosa Luxenburg, οι νέοι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί σοσιαλδημοκράτες βαδίζοντας στα χνάρια τους αλλά έχοντας τώρα στα χέρια τους Εξουσία, που την κατέλαβαν πραξικοπηματικά μετά το θάνατο-δολοφονία του μεγάλου Στάλιν – πέρα απ΄ το μεγάλο έγκλημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού – εξόντωσαν με διάφορους τρόπους στη Σοβιετική Ένωση και στις διάφορες άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες χιλιάδες κομμουνιστές, ενώ πολλούς τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ, μεταξύ των οποίων και σειρά ηγετικά στελέχη της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς όπως τους μεγάλους επαναστάτες κομμουνιστές ηγέτες μπολσεβίκους Klement Gottwald, Boleslaw Bierut, Matyas Rakosi και Νίκο Ζαχαριάδη αλλά και τους ομοϊδεάτες τους Palmiro Togliatτi και Maurice Torez, λόγω εσωρεβιζιονιστικών διαφωνιών (όλοι τους μέλη της ΕΕ της Γ΄ΚΔ).

Απ’ όσο είναι γνωστό, οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες – δολοφόνοι των Karl Liebknecht-Rosa Luxenburg – δεν έφτασαν ποτέ σε τέτοιο ακραίο σημείο αστικού εκφυλισμού, ακρότατης ηθικής κατάπτωσης και απύθμενης υποκρισίας να επισκεφθούν τους τάφους των θυμάτων τους, χύνοντας εκεί «κροκοδείλια δάκρυα» για να σκεπάσουν το στυγερό έγκλημά τους, όπως έπραξαν οι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του αστικού «Κ»ΚΕ(΄56) Φλωράκης-Λουλές-Καλούδης-Κουκούλου-Παπαρήγα κλπ. – δολοφόνοι του Ζαχαριάδη – που «έτρεξαν» στην τελετή ταφής της σωρού του στο Α΄ νεκροταφείο και στεκάμενοι μπροστά στο φέρετρο του θύματός τους, αγαπημένου ηγέτη της εργατιάς και του λαού, έχυναν «κροκοδείλια δάκρυα» για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημά τους, τη στιγμή που οι ίδιοι τον δολοφόνησαν, μαζί με τους «σοβιετικούς», μια σκοτεινή νύχτα στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, μετά 17 χρόνια εξορίας (άλλα 17 χρόνια τον κράτησαν πεθαμένο στην εξορία μη επιτρέποντας ως το 1991 τη μεταφορά των οστών του στην Ελλάδα) για να μην χαλάσει τα προδοτικά σχέδιά τους επιστρέφοντας ζωντανός στην Ελλάδα. Μια τυχόν επιστροφή του, λόγω του τεράστιου κύρους του στους έλληνες κομμουνιστές και το λαό θα οδηγούσε σε διάλυση και τις δυο πτέρυγες του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα των Φλωράκη-Παπαρήγα («Κ»ΚΕ ΄56) και των Παρτσαλίδη-Δρακόπουλου («Κ»ΚΕεσ.), αφήνοντας τη «σοβιετική» φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ χωρίς ελληνικά δεκανίκια και τον ντόπιο κεφάλαιο χωρίς υπηρέτες.

Τώρα οι δολοφόνοι του Ζαχαριάδη σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ(΄56), σχεδόν μια εικοσαετία από το 1991, «θυμήθηκαν» και πάλι το θύμα τους ενόψει βουλευτικών εκλογών και επισκέφτηκαν τον τάφο του, βεβηλώνοντας τον με την παρουσία τους, ελπίζοντας πως έτσι θα συγκεντρώσουν κάποιους ψήφους παραπάνω σ’ αυτές. Λίγο νωρίτερα ένας άλλος πατενταρισμένος σοσιαλδημοκράτης, ο Δ. Γόντικας, πήρε σβάρα «τις πλαγιές» του Γράμμου, ονειρευόμενος να μετατρέψει τα φύλλα των δέντρων σε ψήφους, γιατί τα όπλα των γενναίων ανταρτών του ΔΣΕ, που αυτός τρέμει, δύσκολα μπαίνουν στις κάλπες, αφού αυτά στα χέρια των κατόχων τους ηρωικών ανταρτών, σημάδεψαν-σημαδεύουν για δεκαετίες τώρα το τέρας του προδοτικού ρεβιζιονισμού κάνοντάς το «κόσκινο», είτε μέσα απ’ τις χρουστσο-μπρεζνιεφικές φασιστικές φυλακές της Τασκένδης και τα χρουστσο-μπρεζνιεφικά φασιστικά στρατοδικεία που δίκασαν τους έλληνες κομμουνιστές αντάρτες του ΔΣΕ με νόμους για χούλιγκανς είτε απ’ τις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας που στάλθηκαν για πολλά χρόνια εξορία, είτε απ’ τα διάφορα μέρη της Ελλάδας όσοι είχαν την τύχη να γυρίσουν στην πατρίδα τους. (Ο Δ. Γόντικας και η σοσιαλδημοκρατική του παρέα, παρά τις δημαγωγίες τους, τρέμουν την επαναστατική βία και τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, γι’ αυτό διατηρούν στο Πρόγραμμα του 15^ου Συνεδρίου τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» αλλά και ο ίδιος παραφράζοντας το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» των Μαρξ-Ενγκελς, «παρέλειψε» τη λεξούλα «ΒΙΑΙΗ», επιβεβαιώνοντας έτσι μ’ αυτό ότι είναι άριστος μαθητάκος των Bernstein-Kautsky-Χρουστσόφ: «οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά, ότι οι σκοποί τους, που ταυτίζονται με τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της εργατικής τάξης, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν παρά μόνο με την ανατροπή του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» («Ρ», 16/6/2002, σελ. 13), ενώ οι επαναστάτες Μαρξ-Ενγκελς υποστηρίζουν-γράφουν ότι οι σκοποί των κομμουνιστών «μπορούν να πραγματοποιηθούν μ ο ν ά χ α με τη β ί α ι η (υπογρ. δική μας) ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος»).

Εμείς οι επιζώντες κομμουνιστές αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ αλλά και οι χιλιάδες σύντροφοι και συμπολεμιστές μας που έφυγαν απ’ τη ζωή που βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στον προδοτικό χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό απ’ το ΄55 και υπερασπιστήκαμε-υπερασπιζόμαστε την επαναστατική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δεν πιστέψαμε ποτέ στα απατηλά μυθεύματα των δυο εκδοχών των μπρεζνιεφικών δολοφόνων για το θάνατο του Ζαχαριάδη: 1. «πέθανε από καρδιά»(1973) και 2. «αυτοκτόνησε»(1990) – δυο εκδοχές αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες, και επομένως ψευδείς – αλλά υποστηρίξαμε απ’ την αρχή, υποστηρίζομε και σήμερα, την πιο πειστική εκδοχή ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε στον τόπο της εξορίας απ’ τη σοσιαλφασιστική προδοτική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ. Γιατί αλήθεια δεν έδωσαν ποτέ ως τώρα στη δημοσιότητα το τμήμα των αρχείων που αφορά τις συνθήκες θανάτου του Ζαχαριάδη, αφού κατ’ αυτούς «αυτοκτόνησε»;

Ακριβώς αυτή την τρίτη δική μας εκδοχή – που ανταποκρίνεται στην ιστορική αλήθεια – υπεράσπισε θαρραλέα, ζώντος του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη Φλωράκη, και ο βετεράνος κομμουνιστής σύντροφος Νίκανδρος Κεπέσης στο βιβλίο του «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα» (Αθήνα 2006) και στην τελευταία την αφιερωμένη στο Νίκο Ζαχαριάδη μπροσούρα του «Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός» (Αθήνα, Μάης 2007). Εκεί ορθότατα σημειώνει: «την 1^η Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός ηγέτης Λ.Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές», και: «ο Χαρ.Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσοφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν.Ζαχαριάδη».

Τώρα τα τσιράκια των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ, στελέχη της αντισταλινικής-αντιζαχαριαδικής ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ(΄56) τρέχουν στο Α΄ Νεκροταφείο επαναλαμβάνοντας προκλητικά μπροστά στον τάφο του Ζαχαριάδη τη δεύτερη ψευδή εκδοχή των αφεντικών τους μπρεζνιεφικών σοσιαλδημοκρατών περί «αυτοκτονίας».

Εκεί μια κάποια άγνωστη και άκαπνη σοσιαλδημοκράτισσα κυρά, ονόματι Χριστίνα Τσεντούρου, είπε: «η παρουσία μας, στον τάφο του Νίκου Ζαχαριάδη αποτελεί εκδήλωση τιμής στον επί 25 χρόνια Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ» («Ρ», 24/8/2009, σελ.16), αποσιωπώντας ότι τον καθαίρεσε βίαια απ’ την ηγεσία του επαναστατικού ΚΚΕ η προδοτική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, τον συνέλαβε και τον εξόρισε. Η παρουσία στον τάφο του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη των δολοφόνων του δεν αποτελεί «εκδήλωση τιμής» αλλά αντίθετα εκδήλωση μεγίστης ατιμίας και την πιο χειρότερη προσβολή της μνήμης του νεκρού επαναστάτη ηγέτη – θύμα των δολοφόνων της κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ.

Και το χρουστσο-μπρεζνιεφικό σοσιαλδημοκρατικό αυτό ρετάλι συνεχίζει θρασύτατα και ανερυθρίαστα: «σπάζουν τα μούτρα τους σε αυτόν εδώ τον τάφο του κομμουνιστή δεσμώτη του Νταχάου» (με πρώτους βέβαια τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες και την ίδια) και επαναλαμβάνει μια φράση απ΄ το ιστορικό Γράμμα του Ζαχαριάδη: «κάθε βράχο, κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι» («Ρ» στο ίδιο), όταν είναι πασίγνωστο ότι οι δεξιοί οπορτουνιστές ηγέτες έριξαν ολόκληρες δεκαετίες βουνά λάσπης στο Νίκο Ζαχαριάδη, μη εξαιρώντας ούτε το ιστορικό του Γράμμα – τίτλος τιμής των κομμουνιστών και του λαού μας – ισχυριζόμενοι ότι τάχα σ’ αυτό υποστήριζε τη φασιστική κυβέρνηση Μεταξά: «στο γράμμα όμως εκείνο κάνει ένα χοντροκομμένο πολιτικό λάθος γράφοντας ότι «στον πόλεμο αυτόν που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, εμείς (δηλαδή οι έλληνες κομμουνιστές) πρέπει να δώσουμε ανεπιφύλαχτα όλες μας τις δυνάμεις» … Η υπόδειξη για ανεπιφύλαχτοι υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά δε μπορούσε να μη δημιουργήσει συγχύσεις για το ρόλο της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του Μεταξά και κείνων που βρίσκονταν πίσω της» («Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918 – 1958», σελ. 644). Αναφέρεται ακόμα στο «δεσμώτη του Νταχάου» που οι ίδιοι κατηγόρησαν, συκοφαντώντας τον, ότι τάχα συνεργάστηκε με τους γερμανούς ναζί, και μάλιστα το 1957 συγκρότησαν τη γνωστή διαβόητη «επιτροπή» να ερευνήσει τα «γεννοφάσκια του Ζαχαριάδη» και αφού οι τρισάθλιοι συκοφάντες και λασπολόγοι του δεν βρήκαν απολύτως τίποτε δεν έδωσαν ποτέ το «πόρισμά» της στη δημοσιότητα, κατάπιαν τη γλώσσα τους, ψελλίζοντας κάπου-κάπου ότι δεν βρήκαν τίποτε το «ενοχοποιητικό». Μα αλήθεια, πέρα απ’ αυτές τις αθλιότητες και τερατολογίες, γιατί δεν δίνουν στη δημοσιότητα τις καταθέσεις που συγκέντρωσαν από αντιφασίστες και κομμουνιστές που γνώρισαν το Ζαχαριάδη στο Νταχάου και εξακολουθούν και σήμερα, για πάνω από μισό αιώνα, να κρατούν ακόμα και πεθαμένο το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη σε πολιτική ομηρία;

Συνεχίζοντας τα πολιτικά χρουστσο-μπρεζνιεφικά καραγκιοζιλίκια η άκαπνη κυρά σοσιαλδημοκράτισσα με θράσος «μαθαίνει» εμάς τους επιζώντες αντάρτες του ΔΣΕ: «τιμάμε το μεγαλύτερο δημιούργημα του ΚΚΕ, τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» («Ρ», στο ίδιο), «ξεχνώντας» ότι αυτή και το σοσιαλδημοκρατικό της κόμμα, το «Κ»ΚΕ(΄56), χαρακτήρισαν-χαρακτηρίζουν τον αγώνα του ΔΣΕ «τυχοδιωκτισμό του Νίκου Ζαχαριάδη» («η αριστερίστικη, τυχοδιωχτική γραμμή του Ζαχαριάδη στην περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946-49», στο ίδιο, σελ. 657), «ξεχνώντας» ότι τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ΔΣΕ Νίκο Ζαχαριάδη τον εξόρισαν για 17 χρόνια και τελικά τον δολοφόνησαν στη Σιβηρία, επειδή κράτησε ψηλά την κόκκινη επαναστατική σημαία του ΔΣΕ, τη στιγμή που οι ομοϊδεάτες της χρουστσο-μπρεζνιεφικοί την πέταξαν στη λάσπη και την τσαλαπατούσαν, «ξεχνώντας» ότι πολλά ηγετικά στελέχη του ΔΣΕ τα καταδίκασαν με νόμους για αλήτες, «στηριζόμενοι» σε καταθέσεις ψευδομαρτύρων (ελλήνων και KGBιτών) και πολλές δεκάδες ηγετικά στελέχη του ΔΣΕ τους εξόρισαν στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας και σ’ άλλα μέρη των τότε ρεβιζιονιστικών χωρών (ακόμα και το πυροβόλο που βρέθηκε και το τοποθέτησαν στο «μνημείο» τους χρησιμοποιήθηκε στη μάχη στα Πατώματα του Γράμμου από το σύντροφό μας Στέργιο Κόκα, που οι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί («σοβιετικοί»-έλληνες) τον έστειλαν για μερικά χρόνια στη Σιβηρία «να πάρει καθαρό αέρα»).

Συνεχίζοντας είπε: «ο Νίκος Ζαχαριάδης εξέφρασε με συνέπεια τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού» («Ρ», στο ίδιο), αποσιωπώντας ότι η ίδια και το κόμμα της, το «Κ»ΚΕ(΄56) αλλά και τα αφεντικά της χρουστσο-μπρεζνιεφικοί σοσιαλδημοκράτες εξέφρασαν το μεγαλορώσσικο σοβινισμό-κοσμοπολιτισμό – ιδεολογία του, της περιόδου μετά το ΄53, παλινορθωμένου καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση.

Ισχυρίστηκε ακόμα πως τάχα το σημερινό «Κ»ΚΕ «συνεχίζει το δρόμο» του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ, ενώ είναι πασίγνωστο ότι το ΚΚΕ 1918-55 ακολούθησε την επαναστατική λενινιστική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Απεναντίας το σημερινό ακολουθεί την γραμμή των Bernstein-Kautsky-Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, την αντεπαναστατική γραμμή της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα (20^ο Συνέδριο-6^η Ολομέλεια 1956), που Αλλού φλυαρώντας είπε: «η δραματική ζωή του Νίκου Ζαχαριάδη δείχνει τη σκληρότητα της ταξικής πάλης», («Ρ», στο ίδιο), αποσιωπώντας ότι σ΄ αυτή τη σκληρή ταξική πάλη ο μεν Ζαχαριάδης υπερασπίζοντας την επαναστατική κοσμοθεωρία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, την προλεταριακή επανάσταση και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, στάθηκε με παραδειγματική συνέπεια στο πλευρό του επαναστατικού προλεταριάτου στην πάλη του κατά του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού έχοντας απέναντι τους ταξικούς του αντίπαλους αντεπαναστάτες προδότες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές (έλληνες-«σοβιετικούς») – πράκτορες της αντιδραστικής αστικής τάξης και του κεφαλαίου – που υπηρέτησαν με συνέπεια το διεθνή ιμπεριαλισμό και παλινόρθωσαν τον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες.

Όσον αφορά τον ισχυρισμό του «Ριζοσπάστη»: «δήλωση μετανοίας δεν υπογράφουμε!», ας θυμίσουμε στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες ότι αρκετές φορές έχουν υπογράψει δήλωση μετανοίας (πέρα απ’ το γεγονός ότι με τη ρεφορμιστική τους πολιτική υπογράφουν καθημερινά δηλώσεις μετανοίας): 1. το 1956 προδίνοντας τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό και ακολουθώντας το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), 2. το 1974 με τη δήλωση Φλωράκη στον Άρειο Πάγο, δήλωση υποταγής στην ντόπια αντιδραστική αστική τάξη (2 Οχτώβρη 1974), 3. το 1989 με τη συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις των Τζανετάκη-Ζολώτα.

Τέλος, βεβηλώνοντας εκ νέου τον τάφο του Νίκου Ζαχαριάδη, οι δολοφόνοι του σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ επιδιώκουν: 1. να αποκρύψουν απ΄ την εργατική τάξη και το λαό το έγκλημά τους, 2. να εμφανίσουν τον επαναστάτη Ζαχαριάδη ως χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή και υπερασπιστή του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό το σκοπό ακόμα και το πλαστό γράμμα-κατασκεύασμα της KGB, 28 Ιούλη 1973 («το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου») («Ρ», 24/8/2009, σελ. 16), 3. να κερδίσουν ψήφους στις βουλευτικές εκλογές απ’ το ζαχαριαδικό και φιλοζαχαριαδικό χώρο, 4. να «στομώσουν» την αιχμή της επαναστατικής γραμμής Ζαχαριάδη, προσαρμόζοντάς την στο ρεφορμισμό της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού ώστε να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου. 5. να σβήσουν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού που εκπροσωπεί ο Νίκος Ζαχαριάδης και της νέας σοσιαλδημοκρατίας του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που εκπροσωπεί το αστικό «Κ»ΚΕ(΄56) ώστε να εμποδιστεί η ανασύνταξη του επαναστατικού Κόμματος, λενινιστικού-σταλινικού τύπου, του ελληνικού προλεταριάτου.

Διαβάστε Περισσότερα »

Η κατάσταση του Συνδικαλιστικού Κινήματος και τα καθηκοντά των Κομμουνιστών (μέρος Α’)

μέρος Α’ | μέρος Β’ | μέρος Γ’

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

Αγώνας για τη δημιουργία πρωτοβάθμιων σωματείων σ’ όλους τους χώρους δουλειάς

Ισότιμη συμμετοχή των μεταναστών προλετάριων στα σωματεία

Πλήρης ένταξη των ανέργων στα σωματεία τους με τα ίδια δικαιώματα

Μορφή λειτουργίας που να βοηθά τη συμμετοχή της «νέας εργατικής βάρδιας»

Δεν είναι τυχαίο πως παλιοί και νέοι σοσιαλδημοκράτες έχουν οδηγήσει με τη ρεφορμιστική τους γραμμή εδώ και χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας, σε βαθιά παραλυσία και πλήρη αδυναμία στήριξης των αμυντικών αγώνων της εργατικής τάξης.
Βασικό τους μέλημα είναι ακριβώς η επίτευξη της ολοκλήρωσης των διαλυτικών τους ενεργειών μέσα στην εργατική τάξη. Πρόκειται για την απάντησή τους στο στόχο των κομμουνιστών για την ενότητα της τάξης και τη συσπείρωσή της σε ενιαία μαζικά συνδικάτα, που θα ενώσουν τη μεγάλη πλειοψηφία της τάξης και θα αποτελέσουν σχολειό για την αυτοσυνείδηση της μέσα από την «συνάντηση» των αρχών της επαναστατικής θεωρίας της εργατικής τάξης με τις πλατιές προλεταριακές μάζες, στους καθημερινούς μεγάλους και μικρούς αγώνες ενάντια στις επιθέσεις των κεφαλαιοκρατών.
Όπως άλλωστε έχει αναφερθεί στην προκήρυξη της φετινής Πρωτομαγιάς του 2009, ο ηγέτης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος Ιωσήφ Στάλιν, τόνιζε ήδη από τα 1925:
«Που έγκειται η δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας στη Δύση;
Στο γεγονός ότι στηρίζεται στα συνδικάτα. Που έγκειται η αδυναμία των κομμουνιστικών μας κομμάτων στη Δύση; Στο γεγονός ότι δεν έχουν πετύχει στενή σύνδεση με τα συνδικάτα και ότι ορισμένα στοιχεία δε θέλουν καν να πετύχουν στενή σύνδεση με τα συνδικάτα. Γι’ αυτό, το κύριο καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσης στην τωρινή περίοδο είναι, να αναπτύξουν και να διεξάγουν ως το τέλος την καμπάνια για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, να βάλουν σε όλους ανεξαίρετα τους κομμουνιστές το καθήκον, να μπουν στα συνδικάτα, να κάνουν εκεί συστηματική υπομονετική δουλειά για το συμφέρον της ενότητας της εργατικής τάξης ενάντια στο κεφάλαιο και να πετύχουν έτσι, ώστε να μπορούν τα κομμουνιστικά κόμματα να στηρίζονται στα συνδικάτα» ( Ι.Β. Στάλιν: Άπαντα ,τόμος 7, σελ. 115-116, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1953).
Κι αν στα χρόνια του μεσοπόλεμου, οι παλιοί σοσιαλδημοκράτες δούλευαν για να περάσουν τη συμβιβαστική –προδοτική τους πολιτική μέσα από τα συνδικάτα που η αυθόρμητη προλεταριακή αντίδραση στη κεφαλαιοκρατία και ο ενθουσιασμός από τη νίκη της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης πύκνωνε, στα χρόνια που ακολούθησαν και μετά τη χρουτστωφική αντεπαναστατική προδοσία, με την απογοήτευση και την «ηττολογία» να μεγαλώνουν, οι παλιοί και οι νέοι πια σοσιαλδημοκράτες, «έδιωχναν» με κάθε τρόπο την εργατική τάξη από τα συνδικάτα, μετατρέποντάς τα σε ανενεργές πουλημένες «σφραγίδες» ώστε να εξυπηρετήσουν την αστική τάξη να στερήσει, όχι μόνο βίαια αλλά και από «τα μέσα», την ενότητα των εργατών και την εκδήλωση των καθημερινών αγώνων για την προάσπιση των διαρκώς μειούμενων δικαιωμάτων τους.
Αντίστοιχα, αν στα 1925 οι κομμουνιστές στις καπιταλιστικές χώρες έπρεπε να ξεπερνούν με τις παρεμβάσεις των ηγετών τους τις παιδικές «υπερεπαναστατικές» αρρώστειες, που όπως αναφέρει ο Δημητρώφ («Ο Φασισμός», σελ.79, εκδόσεις Πορεία) στοίχισαν στην ανεπαρκή απάντηση στον επερχόμενο φασισμό, σήμερα οι μαρξιστές-λενινιστές-σταλινιστές, έχουν σα βασικό τους καθήκον να ενώσουν όλους τους κομμουνιστές (χωρίς εισαγωγικά), στη βάση της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου και να συμβάλλουν στην ενότητα της εργατικής τάξης, σε ενιαία μαζικά συνδικάτα, χωρίς αποκλεισμούς και απεργοσπαστικές προδοσίες (βλέπε αστειότητες τύπου ΠΑΜΕ που αφορούν όχι τόσο την ερμαφρόδιτη τελική στόχευσή του, αλλά κυρίως τη συνεχή απεργοσπαστική εναντίωσή του σε κοινούς εργατικούς αγώνες), με ισότιμη και ενεργή συμμετοχή τόσο των ταξικών μας αδελφών μεταναστών, αλλά και των αποκλεισμένων -μακροχρόνια κύρια- ανέργων, που αφήνονται στην ατομική τους απελπισία. Κι όλα αυτά σαν απαραίτητο όρο για την αποτελεσματική διεξαγωγή του συνολικού επαναστατικού πολιτικού αγώνα, σε συνθήκες δύσκολες που η προδοσία των χρουτσωφικών έχει δημιουργήσει.
Αυτή ήταν πάντα, η διαλεχτική σύνδεση των επιμέρους μερικών συνδικαλιστικών αγώνων και διεκδικήσεων, με την συνολική προλεταριακή επαναστατική στρατηγική. Όπως αναφέρει ο ηγέτης του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος Νίκος Ζαχαριάδης: «….Μέσα απ’ το σχολειό της πάλης για το καθημερινό ψωμί και τα άλλα άμεσα και ζωτικά ζητήματα που έχουν οι εργαζόμενοι, να τους σηκώνεις ως τη συνείδηση για την αναγκαιότητα της πολιτικής πάλης, ως την κατανόηση της ανάγκης ν’ ανατραπεί η εξουσία των εκμεταλλευτών και να εγκαθιδρυθεί η εξουσία του λαού............., και παραπέρα, .......αυτό σημαίνει, ότι τόσο η πορεία επεξεργασίας του μερικού προγράμματος, όσο και η πάλη για την πραγματοποίηση του προϋποθέτει κι αυτή τον αγώνα σε δυο μέτωπα. Ενάντια στο ρεφορμισμό κάθε μάρκας, ενάντια στους οπορτουνιστές, που παν να νοθέψουν και να ευνουχίσουν τους μερικούς αγώνες υποτάσσοντάς τους στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και τελικά, προδίνοντας τους αγώνες αυτούς, απεργοσπαστικά. Και ενάντια στους εξτρεμιστές, τους σεχταριστές, τους αναρχοσυνδικαλιστές, που ξεπερνούν το απαραίτητο στάδιο-το σχολειό της πολιτικής διαπαιδαγώγησης και συνειδητοποίησης των πλατιών μαζών μέσα απ’ τους μερικούς αγώνες για τα καθημερινά, ζωτικά ζητήματα του λαού-και έτσι, τορπιλίζουν τους αγώνες και καταλήγουν στο ίδιο με το ρεφορμισμό αποτέλεσμα, να διατηρούν δηλαδή και να στηρίζουν την επιρροή και την κυριαρχία των πλουτοκρατών» (Ν. Ζαχαριάδης: Τα προβλήματα καθοδήγησης στο ΚΚΕ, σελ.143& 146, εκδοτικό του ΚΚΕ, 1952)
Και βέβαια οι κομμουνιστές κάνοντας παντού το επαναστατικό διεθνιστικό τους χρέος, παλεύοντας στις συγκεκριμένες συνθήκες της κάθε συγκεκριμένης χώρας και όχι αερολογώντας για «παγκόσμια και πλανητικά» κινήματα-καρτούν όπως οι προδότες τροτσκιστές, αναλύουν το περιβάλλον και τις συνθήκες που δρουν.
Τούτος είναι ο λόγος που αξίζει να κοιταχθεί, ξεκινώντας και καταλήγοντας στο «σήμερα» του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα και τα στοιχεία της ιστορικότητάς του, που έχουν επηρεάσει τόσο την πορεία όσο και το επίπεδο ανάπτυξής του. Εδώ θα φανεί πως οι υπαρκτές ιδιαιτερότητες της κατάστασης του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, πρέπει να ληφθούν υπόψη, όχι γιατί συνιστούν μια κατάσταση που ανατρέπει τις βασικές μπολσεβίκικες αρχές για τους μερικούς αγώνες του προλεταριάτου και τη δουλειά στα συνδικάτα αλλά ακριβώς για να υπάρξει η συγκεκριμένη δράση- παρέμβαση, βασισμένη στις αρχές αυτές, που θα στηρίζεται στέρια στη γνώση αυτών των ιδιαιτεροτήτων .
ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Από το ιδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ ( 8-10 Νοέμβρη του 1918) και την κατ’ αρχή συντριπτική αποδοχή σε αυτό της «πάλης των τάξεων» σαν κυρίαρχης αρχής που καθορίζει τη γενική στάση του συνδικαλιστικού κινήματος, το εργατικό κίνημα ακολούθησε παράλληλη πορεία με εκείνη της ανάπτυξης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, στην εσωτερική του διαμάχη με τους – σε κάθε περίπτωση – εκφραστές του ρεφορμισμού και της ταξικής συμφιλίωσης, άσχετα από διαφορές εκδηλώσεων και της προς τα έξω «εικόνας». Και ασφαλώς όλα τα παραπάνω, καθορισμένα από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στην Ελλάδα, που από την αρχή και μέχρι σήμερα, αποτελεί την αντικειμενική οικονομική βάση που καθορίζει κάθε έκφραση του υποκειμενικού παράγοντα.
Όπως αναφέρει ο Γιάννης Κουζής, που παρά την μη κομμουνιστική του θεώρηση αποτελεί αξιόπιστη επιστημονική πηγή άντλησης στοιχείων και γι αυτό αυτά θα χρησιμοποιηθούν (Διδάσκει εργασιακές σχέσεις από το 1995 στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου και από το 1991 είναι επιστημονικός σύμβουλος του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ):
«…… Με βάση τα παραπάνω, το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα ακολούθησε ιστορικά την καθυστερημένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στην Ελλάδα σε σχέση με την αναπτυγμένη βιομηχανικά Ευρώπη, όπου τα σπέρματα της βιομηχανικής ανάπτυξης συνετέλεσαν στη δημιουργία των πρώτων συνδικάτων από τις αρχές του 19^ου αιώνα στην Αγγλία. Ήδη στα μέσα του ίδιου αιώνα αρχίζουν να εμφανίζονται μαζικά τα συνδικάτα στην Αγγλία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, τη Γαλλία κλπ. Αντίθετα, στην Ελλάδα, μόλις το 1879 δημιουργείται το πρώτο συνδικάτο από τους εργάτες ξύλου των ναυπηγείων της Σύρου, ενώ στα τέλη του 19^ου αιώνα και στις αρχές του 20^ου αιώνα αρχίζει να αναπτύσσεται το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα. Το 1914 αναγνωρίζεται το δικαίωμα σύστασης σωματείων, νομική μορφή με την οποία εμφανίζονται τα συνδικάτα μέχρι και σήμερα, ενώ τον Οκτώβριο του 1918 ιδρύεται η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ), ως αποκορύφωμα αγώνων για την οργανωτική ενότητα και τον συντονισμό της δραστηριότητας του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος. Τα δύο τελευταία γεγονότα ευνοήθηκαν από το κλίμα εκσυγχρονισμού και μεταρρυθμίσεων που εισήγαγε η πολιτική του Ε. Βενιζέλου, κατά τη δεκαετία του 1910 παράλληλα με την αναζήτηση επιβολής μορφών ελέγχου στη δυναμική που εκφράζουν τα συνδικάτα και ο κοινωνικός χώρος που εκπροσωπούν»
Ασφαλώς και απουσιάζει από τη συγκεκριμένη αναφορά, τόσο η – μόλις 4 ημέρες πριν – ίδρυση του ΣΕΚΕ,(στις 4 Νοέμβρη του 1918 στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμοπλοίων στον Πειραιά), όσο και κύρια, η τεράστια προωθητική δύναμη της μεγάλης Οχτωμβριανής Επανάστασης , που συγκλόνισε και λειτούργησε καταλυτικά στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα όλου του κόσμου. Παρόλα αυτά είναι ακριβής τόσο η εικόνα για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, όσο και η ανάλυση για τη προσπάθεια των αστικών κομμάτων της πλουτοκρατίας να ελέγξουν το εργατικό κίνημα «πυρακτωμένο» από τον Οχτώβρη και τη μπολσεβίκικη απάντηση των μαρξιστών-λενινιστών-σταλινιστών, πως η διχτατορία του προλεταριάτου δεν είναι ουτοπία, αλλά μια πραγματικότητα που μπορεί να πραγματωθεί σε κάθε ξεχωριστή χώρα, αν οι κομμουνιστές κερδίσουν και καθοδηγήσουν τη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, βασισμένοι στις αρχές της επαναστατικής τους κοσμοθεωρίας και αναλύσουν τις συγκεκριμένες ανάγκες της συγκεκριμένης χώρας που αγωνίζονται.
Τα παραπάνω, έβαλαν τη σφραγίδα τους και στο ιδρυτικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ, όπου η μεν αίγλη της νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης, καθόρισε τη «θεσμική» νίκη στην αναφορά της ταξικής πάλης, αλλά η άγουρη, και μη μπολσεβικοποιημένη, χωρίς ακόμη δομή και δυνατότητα ανάλυσης της ελληνικής κατάστασης, πρωτόλεια και εσωτερικά αντιφατική φυσιογνωμία του ΣΕΚΕ, επέτρεψε στους εκφραστές της ταξικής συμφιλίωσης να πλειοψηφήσουν τελικά στην εκλογή της πρώτης διοίκησης της ΓΣΕΕ.
Εδώ δεν πρέπει να ξεχαστεί, πως και πριν το 1918, με βάση την προτροπή του ιδρυτικού συνεδρίου της Β’ Διεθνούς (20 Ιούλη του 1889) για τη καθιέρωση της Πρωτομαγιάτικης μέρας αγώνα για το Οχτάωρο, μετά την απόφαση του 1884 της νεοσύστατης τότε, Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας, είχαν ήδη δημιουργηθεί οι πρώτες μαχητικές εκδηλώσεις με αποκορύφωση τη πρώτη Πρωτομαγιάτικη εκδήλωση στην Αθήνα (2 Μάη του 1893, ημέρα Κυριακή και ώρα 5μ.μ. οι Σοσιαλιστές της ομάδας Καλλέργη και εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο), όπου σημειωτέον ο Γιάννης Κορδάτος ανέφερε από λάθος σαν μέρος τους Στύλους του Ολυμπίου Διός (Γιάννη Κορδάτου: «Ιστορία του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος», εκδόσεις «Μπουκουμάνη», σελ. 65.), αλλά η ιστορική διόρθωση παρατίθεται από τα αρχεία του Δρομάζου (Στάθη Δρομάζου: «Θητεία», Εκδόσεις «Δίφρος», 1966, σελ. 203). Και βέβαια τα επαναστατικά σκιρτήματα του προλεταριάτου, είτε με ίδρυση σωματείων, είτε με αιματηρούς αγώνες, δεν περιορίζονται στη Σύρα με τους πρώτους αγώνες και απεργίες κύρια στα ναυπηγεία, αλλά και στο Λαύριο απέναντι στη μεταλλευτική Γαλλική Εταιρεία CFML με τους χιλιάδες απάνθρωπα εργαζόμενους άντρες και γυναίκες, όπως και στους 4000 εργαζόμενους μεταλλωρύχους στην ίδια αποικιακή εταιρεία στη Σέριφο, που στα 1916 έδωσαν με επικεφαλής τον ντόπιο αναρχοσυνδικαλιστή Σπέρα, ηρωικό αγώνα ενάντια στους μεταφερμένους χωροφύλακες , έκλαψαν νεκρούς, αλλά έριξαν τους χωροφύλακες στη θάλασσα, κέρδισαν μια πρώτη προλεταριακή νίκη όχι μόνο με την ικανοποίηση κάποιων από τα αιτήματά τους, αλλά και παίρνοντας για λίγο έστω στα χέρια τους, τα ίδια μεταλλεία στο Μεγάλο Λειβάδι, παραδίνοντάς τα «πίσω» με μεσολάβηση του παπαδαριού και της ντόπιας «εξουσίας» και αυτό άσχετα από τη γενική πολιτική ανεπάρκεια του ντόπιου αναρχοσυνδικαλιστή και του αντιδραστικού ρόλου του, τα επόμενα χρόνια. (Οι πραγματικοί κομμουνιστές τιμούν την ιστορία της τάξης τους γιατί τιμούν την ίδια εργατική τάξη. Αλλιώτικα δεν θα τιμούσαν με την ίδια κοντόφθαλμη λογική, ούτε καν τη θυσία του Σικάγο. Μια άλλη στάση είναι ξένη στους μαρξιστές-λενινιστές-σταλινιστές). Και το ηρωικό Λαύριο με τις εργαζόμενες γυναίκες κατά πλειοψηφία με τους αγώνες και τις θυσίες του και η Σέριφος των μεταφερμένων Ηπειρωτών εργατών που πήγαν εκεί χωρίς νάχουν δει θάλασσα και δούλευαν 14 ώρες, θα πρέπει επί τέλους να τιμηθούν, ξεπλένοντας κάποιες απ’ τις πολλές «ντροπές» των κάθε απόχρωσης ρεφορμιστών.
Φαίνεται λοιπόν καθαρά, πως απ’ τη μια το συνδικαλιστικό κίνημα ακολουθεί την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και εκδηλώνεται εκεί που υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση παραγωγικών δυνάμεων σε αποικιακού τύπου ξένα πολυεθνικά μονοπώλια και κλάδους όπως η εξόρυξη πρώτων υλών, χαραχτηριστικό καθυστερημένης καπιταλιστικής χώρας, με κύριο χαραχτηριστικό, τον αγώνα για τα μικρά (τα επιμέρους) όπως αναφέρει ο Νίκος Ζαχαριάδης στο έργο που μνημονεύτηκε που ενώνουν και τα πιο ετερόκλητα από επίπεδο συνείδησης, βιωμάτων, καταγωγής, τμήματα της τάξης: «αυτά τα «μικροζητήματα» πρέπει να τ΄αντιμετωπίζουμε αμέσως, την ίδια στιγμή που γεννιούνται, όσο το σίδερο είναι ακόμη ζεστό, γιατί τότε στο πύρωμά του ακόμη συγκινεί, αναστατώνει, εξοργίζει, συνενώνει, κινητοποιεί, δραστηριοποιεί, ξεσηκώνει τις μάζες στον κύκλο, όπου ξεσπά. Αν τα πιάσουμε έγκαιρα τότε κινάμε τον κόσμο και τα μεταβάλουμε σε σπίθα, που μπορεί ν’ ανάψει, μικρή η μεγάλη φωτιά, δράση, αγώνα» (Ν. Ζαχαριάδης: Τα προβλήματα καθοδήγησης στο ΚΚΕ, σελ.147, εκδοτικό του ΚΚΕ, 1952)
Η «πύκνωση» της παρουσίας της εργατικής τάξης και συνάμα του συνδικαλισμού, εμφανίζεται κύρια, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13 όπου η αύξηση του πληθυσμού σε απόλυτους αριθμούς συμβαδίζει με σημαντική αύξηση της βιομηχανίας (μεταποίηση) σε περισσότερα αστικά κέντρα και όχι αποσπασματικά, ενοποιώντας την εικόνα μιας καθυστερημένης ακόμα αλλά – σε πορεία διαμόρφωσης – καπιταλιστικής χώρας, που μορφοποιεί αργά την «εσωτερική αγορά» της. Προαναφέρθηκε πως το εργατικό κίνημα ακολούθησε σε γενικές γραμμές τη πορεία της ανάπτυξης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, στην εσωτερική του διαμάχη με τους – σε κάθε περίπτωση – εκφραστές του ρεφορμισμού και της ταξικής συμφιλίωσης, άσχετα από διαφορές εκδηλώσεων και της προς τα έξω «εικόνας». Και άρα είναι σημαντικό να τονιστεί πως μέχρι την Έκκληση της ΕΕ της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1931 το ΚΚΕ δεν είχε διαμορφώσει τη δική του μαρξιστική-λενινιστική στρατηγική, δεν είχε διαμορφώσει Πρόγραμμα, και έτσι δεν μπορούσε στα πλαίσια του εσωκομματικού φραξιονισμού και της δράσης των λικβινταριστικών στοιχείων στο κόμμα, ν’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κυρίαρχη ιδεολογία της «Μεγάλης Ιδέας» που έβρισκε δρόμους να δηλητηριάσει και το προλεταριάτο και να επικρατήσει στο συνδικαλιστικό κίνημα με τα κάθε λογής βενιζελικά παρακλάδια. Δεν είναι τυχαίο πως και η Έκκληση της ΚΔ και κυρίως η 6^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934 με την ηγετική παρουσία του Νίκου Ζαχαριάδη, έβαλαν σαν πρώτο ζήτημα τη κατάχτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και της εξασφάλισης της πλήρους υποστήριξης των στρωμάτων των εργαζόμενων χωρικών, κατά πρώτο λόγο των εργατών γης και των φτωχών χωρικών.
Αποτέλεσμα ήταν, η βαθμιαία κατάχτηση από το επαναστατικό συνδικαλιστικό κίνημα της πλειοψηφίας των οργανωμένων εργατών, τη περίοδο 1931-1936 μέσα από την ενωτική αγωνιστική δράση των κομμουνιστών και των συμμάχων τους και το ξεμπρόστιασμα και την απομόνωση των ρεφορμιστών και σοσιαλφασιστών εργατοπατέρων. Σε μια εποχή δύσκολη μέσα στις συνθήκες γενικευμένης κρίσης, οι κομμουνιστές έδωσαν και κέρδισαν μεγάλες μάχες, καθοδήγησαν τον ηρωικό Μάη του ’36 που ήταν μια ανώτερη μορφή γενικής απεργίας και έδωσε στο ΚΚΕ , σημαντική θετική και αρνητική συσσωρευμένη πείρα , όπως την χαραχτηρίζει ο ηγέτης του Νίκος Ζαχαριάδης, (Ν. Ζαχαριάδης: Τα προβλήματα καθοδήγησης στο ΚΚΕ, σελ.78, εκδοτικό του ΚΚΕ, 1952), εμπειρία και ωριμότητα ιδιαίτερα για την αποτίμηση του γεγονότος, γιατί το φούντωμα της λαϊκής επίθεσης, πρόλαβε η Μεταξική φασιστική διχτατορία, ανάλυση που έγινε στη βάση της μπολσεβίκικης εσωκομματικής λειτουργίας του κόμματος.
Σταθερή επιλογή του επαναστατικού ΚΚΕ σ΄ολόκληρη την ένδοξη πορεία του υπήρξε, η προσήλωση στην ενότητα της τάξης ακόμη και σε συνθήκες ανώμαλης φασιστικής επέλασης, σε διχτατορίες, την Κατοχή, τον ηρωικό επαναστατικό αγώνα μετά την απελευθέρωση, όπου είτε με τη μορφή της Ενωτικής ΓΣΕΕ, είτε του Εργατικού ΕΑΜ (ΕΕΑΜ), είτε της ΕΡΓΑΣ. Οι συνδικαλιστικοί αγώνες, ήταν το δέσιμο των μερικών αγώνων, με τον κεντρικό επαναστατικό πολιτικό αγώνα κάθε περιόδου, επιδιώκοντας τη συσπείρωση της τάξης, όχι σε «καθαρή-ιδεολογική» απομόνωση, αλλά σε μορφές που σε ανώμαλες για το κίνημα καταστάσεις, έκφραζαν την ενότητα της τάξης κόντρα στους εργατοπατέρες και τους φασίστες. Γιατί πανάκεια δεν είναι η ανά πάσα στιγμή οργανωτική ενότητα στο ανώτατο επίπεδο εκπροσώπησης πράγμα που αφορά την ταχτική κάθε χώρας και κάθε περιόδου και προσδιορίζεται επιστημονικά κάθε φορά από τους κομμουνιστές: επαναστατική στάση αρχής, ακόμη κι’ αν αυτό δυσκολεύεται από τη στάση του ταξικού εχθρού, είναι η σταθερή έκφραση της ενότητας της τάξης και του επαναστατικού αποτελεσματικού αγώνα, που «δένει» τους μερικούς αγώνες, με την επαναστατική επαναστατική στρατηγική. Γιατί κομμουνιστική αρχή είναι η συσπείρωση και όχι – η «ιδεολογικού άλλοθι» – αποσυσπείρωση της εργατικής τάξης, σε κάθε στιγμή, σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Γιατί οι κομμουνιστές δεν φεύγουν «από κάπου που είναι οι εργάτες». Αντίθετα, όπως είναι κάθετα αντίθετοι στον ρεφορμισμό ακριβώς γι’ αυτό, δεν του χαρίζουν σ΄ αυτόν και βέβαια στο φασισμό, κανέναν εργάτη, ακολουθώντας την ταχτική εκείνη που κάθε φορά είναι πιο αποτελεσματική ώστε να εκφράζεται καθαρά, το: είμαστε «εκεί που βρίσκονται οι μάζες», βρισκόμαστε και δουλεύουμε μέσα στις μάζες, δεν κρυβόμαστε σε «καθαρά» λαγούμια απομόνωσης.
Στους προδότες χρουτστωφικούς που τολμούν μέσα από το ρεφορμιστικό πόνημα του Γ. Μαυρίκου «Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα 1918-1948. Δυο γραμμές σε διαρκή αντιπαράθεση», (Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2001), να παρουσιάζουν το απεργοσπαστικό ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ και τη δεξιά πολιτική τους σαν την συνέχεια της Ενωτικής ΓΣΕΕ, του Εργατικού ΕΑΜ (ΕΕΑΜ), της ΕΡΓΑΣ, όσο και της ΠΣΟ παγκόσμια, οι επαναστάτες συνδικαλιστές δεν έχουν παρά να παραπέμψουν, σ’ αντίθεση με τα ρεφορμιστικά μυθεύματα, στα γραπτά «κάποιου», που οι μέντορές τους έχουν «κάψει» το Έργο του κατά κυριολεξία, για να γίνει γνωστή η κομμουνιστική θέση αρχής για τη δουλειά στην εργατική τάξη στις πιο ακραίες συνθήκες και εκφρασμένο με τον πιο «ακραίο» μα και καθαρό μπολσεβίκικο τρόπο: «..πρέπει να σταματήσουμε αποφασιστικά να υποτιμάμε τη δουλειά στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις. Τόσο στην Ιταλία, όσο και στη Γερμανία και σε μια σειρά άλλες φασιστικές χώρες, οι σύντροφοι προσπάθησαν να καλύψουν την παθητικότητά τους και συχνά μάλιστα και την άμεση άρνησή τους να δουλέψουν μέσα στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις, αντιπαραθέτοντας στη δουλειά στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις, τη δουλειά στα εργοστάσια. Στην πραγματικότητα όμως, η σχηματική αυτή αντιπαράθεση οδήγησε ακριβώς, στο να πραγματοποιείται η δουλειά τόσο μέσα στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις όσο και στα εργοστάσια, εξαιρετικά χλιαρά ή καμία φορά και καθόλου. Αντίθετα, είναι ιδιαίτερα σπουδαίο για τους κομμουνιστές στις φασιστικές χώρες να βρίσκονται παντού όπου είναι οι μάζες. Ο φασισμός πήρε από τους εργάτες τις δικές τους νόμιμες οργανώσεις. Τους επέβαλε τις φασιστικές οργανώσεις, και εκεί βρίσκονται οι μάζες-με εξαναγκασμό ή και κατά ένα μέρος και εθελοντικά. Οι μαζικές αυτές οργανώσεις του φασισμού μπορούν και πρέπει να αποτελούν το νόμιμο και ημινόμιμο πεδίο δράσης μας, όπου θα μπορούμε να ερχόμαστε σε επαφή με τις μάζες. Και πρέπει να αποτελέσουν για μας μια νόμιμη και μια ημινόμιμη αφετηρία για την υπεράσπιση των καθημερινών συμφερόντων των μαζών..................και καταλήγοντας: όποιος δεν κατανοεί την αναγκαιότητα να εφαρμόζουμε μια τέτοια ταχτική, όποιος θεωρεί μια τέτοια ταχτική «εξευτελιστική», μπορεί να είναι ένας εξαίρετος σύντροφος, αλλά – αν μου επιτρέπετε – είναι φαφλατάς και όχι επαναστάτης, που δεν θα μάθει ποτέ να οδηγεί τις μάζες στην ανατροπή της φασιστικής διχτατορίας» (Γκεόργκι Δημητρώφ: «Ο Φασισμός», σελ.67-69, εκδόσεις Πορεία )
Αυτή είναι η μπολσεβίκικη Αρχή: ενώνεις τις μάζες, τις ενεργοποιείς, έρχεσαι σ΄επαφή μαζί τους με κάθε τρόπο, αγωνίζεσαι για τη καθημερινότητά τους φέρνοντάς τες σ΄επαφή με την επαναστατική θεωρία με τρόπους που ασφαλώς ποικίλουν, αλλά που πάντα ενώνουν την εργατική τάξη. Αλλιώτικα είσαι, με η χωρίς τη θέλησή σου, από την πλευρά της πλουτοκρατίας.
Αυτή ήταν άλλωστε και η μπολσεβίκικη Αρχή που κυριάρχησε με την δημιουργία και τη λειτουργία της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας ΠΣΟ, που έκφρασε την αντιφασιστική συμμαχία στό επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος ( ιδρυτικό συνέδριο στο Λονδίνο τον Φλεβάρη του 1945). Η δράση των κομμουνιστών στα πλαίσιά της, ήταν στη βάση της ενότητας του προλεταριάτου η συνεπής και ασυμβίβαστη σύγκρουση με τον κάθε λογής ρεφορμισμό (σοσιαλδημοκρατικής και τρεϊντ-γιουνιστικής απόχρωσης). Δεν είναι τυχαίο πως ήταν οι ρεφορμιστές που διέσπασαν τελικά, το 1949 την ΠΣΟ με την καθοδήγηση της CIA, δημιουργώντας τα λεγόμενα «ελεύθερα συνδικάτα», γιατί έτρεμαν την ηγεμονία των μπολσεβίκικων ιδεών μέσα από συνθήκες μιας βαθιάς αντιπαράθεσης, εκφρασμένης μέσα σε συνθήκες μαζικού και δρώντος κινήματος, που οι στρατηγικές κρίνονταν από τις μάζες και μέσα στη ζέση του καθημερινού, του «μερικού» αγώνα. Γι αυτό και δεν δικαιούνται οι αντεπαναστάτες χρουτστωφικοί και οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ να επικαλούνται τις ηρωικές παρακαταθήκες της ΠΣΟ, πολύ περισσότερο να αυτοπροβάλλονται σαν συνεχιστές της.
Αυτοί και δεν εκφράζουν αυτή την επαναστατική θέση για το συνδικαλιστικό κίνημα του προλεταριάτου, αλλά αντίθετα είναι οι επίγονοι του χρουτστωφικού ρεβιζιονισμού που από τα 1960 και με ολοκλήρωση το 1965, λειτούργησε διαλυτικά και αντεπαναστατικά μέσα στην ΠΣΟ, «χαιδεύοντας» τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, κηρύττοντας την προδοτική γραμμή της «ειρηνικής συνύπαρξης», φτάνοντας στον εξοβελισμό από την ΠΣΟ όσων αντιτάχθηκαν στον αντεπαναστατικό χρουτσωφισμό (Λαική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας, Κίνα), αγιογραφώντας ιμπεριαλιστικές κινήσεις των σοβιετικών όπως η επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία, κλπ.
Πράγματι, οι χρουτσωφικοί μας είναι αυθεντικοί επίγονοι και συνεχιστές, των υπεύθυνων για τον εκφυλισμό της ΠΣΟ, της μετεξέλιξης της (μετά από έντονες συγκρούσεις και μάχες των μαρξιστών-λενινιστών-σταλινιστών) τελικά σε ρεφορμιστικό οργανισμό ενάντια στην παγκόσμια εργατική τάξη και τα στρατηγικά της συμφέροντα, πολιτική που χαρακτηρίζει συνολικά την χρουτστωφική προδοτική αντεπανάσταση από τότε μέχρι σήμερα αλλά και στο μέλλον.

συνεχίζεται

Διαβάστε Περισσότερα »