Χ. ΦΛΩΡΑΚΗΣ – απ’ τον αντάρτη «καπετάν Γιώτη» στον καπιταλιστικό «παράδεισο» και στα σαλόνια της αντιδραστικής αστικής τάξης

«Οι παράγοντες του εργατικού κινήματος που ανήκουν στο οπορτουνιστικό ρεύμα είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της αστικής τάξης, παρά οι ίδιοι οι αστοί. Χωρίς την καθοδήγηση των εργατών απ’ αυτούς η αστική τάξη δε θα μπορούσε να σταθεί» ΛΕΝΙΝ.

Απ’ τις 22 Μάη του 2005 «στις 6 το απόγευμα» που «άφησε την τελευταία του πνοή, στο σπίτι του στο Χαλάνδρι, ο επίτιμος πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, από καρδιακή ανακοπή» («Ρ» 24.5.2005, σελ. 3) πέρασαν αρκετοί μήνες. Τώρα που κόπασε ο θόρυβος είναι καιρός πια και αναγκαίο να υπάρξει, πέρα από συναισθηματισμούς και μακριά από μικροπολιτικές σκοπιμότητες, μια εκτίμηση, απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, εντελώς διαφορετική όχι μόνο από εκείνη των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών αλλά και από αυτή των «αντιχρουστσοφικών» δεξιών οπορτουνιστικών αντιζαχαριαδικών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων («Προλ. Σημαία», «Λ. Δρόμος», «ΠΡΙΝ», «Αριστερά», κλπ.) που και αυτές κινήθηκαν ουσιαστικά στα πλαίσια του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού, της πολιτικής δράσης, του «βίου και της πολιτείας» του Χ. Φλωράκη που για τρεις και πλέον δεκαετίες καθοδήγησε το χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ – ένα ευθύς εξαρχής (1956) αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα που συγκροτήθηκε απ’ την αποστάτρια προδοτική ρεβιζιονιστική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ με την επέμβαση στο επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το μεγάλο μπολσεβίκο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Απ’ τον αστικό και ρεβιζιονιστικό τύπο, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις «ξεσηκώθηκε» πολύς θόρυβος γύρω απ’ την πολιτική δράση του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη Χαρίλαου Φλωράκη, προβάλλοντάς τον ως «επαναστάτη», «κομμουνιστή», «ιστορικό ηγέτη», κλπ., κλπ., θόρυβος που στόχο είχε την κατάφορη παραποίηση της ιστορικής αλήθειας και προπαντός τη συγκάλυψη της ρεφορμιστικής προς όφελος του κεφαλαίου πολιτικής γραμμής και δράσης του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ – σοσιαλδημοκρατικού επειδή ακριβώς δεν καθοδηγείται απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό αλλά από το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό – και του ΓΓ και μετέπειτα επίτιμου προέδρου του.

Η ντόπια αντιδραστική αστική τάξη γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα τις υπηρεσίες που τις προσέφερε ο Χ. Φλωράκης ως ηγέτης του «Κ»ΚΕ, δηλ. από τότε που εγκατέλειψε, μέσα της δεκαετίας του ΄50, τον επαναστατικό μαρξισμό και προσχώρησε στο αντεπαναστατικό αστικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, γι’ αυτό και τον τίμησε ανάλογα: πρώτο, με τις φιλικότατες εγκωμιαστικές αναφορές-τοποθετήσεις των πολιτικών εκφραστών της, με πιο χαρακτηριστικές εκείνες των Κ. Μητσοτάκη, Κ. Καραμανλή και Ντ. Μπακογιάννη, δεύτερο, με την αργία του αστικού κοινοβουλίου την ημέρα της ταφής του: «σε ένδειξη πένθους για το θάνατο του επίτιμου προέδρου του ΚΚΕ, Χαρίλαου Φλωράκη, το Ελληνικό Κοινοβούλιο δεν θα λειτουργήσει μεθαύριο Πέμπτη, ημέρα της ταφής του» («Ρ» 24.5.2005, σελ. 17) και τρίτο, με τη συμμετοχή σύσσωμης της ηγεσίας των μεγαλοαστικών κομμάτων, του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στην τελετή αποχαιρετισμού στον Περισσό, όπου δίπλα στους Θεοδωράκη-Χριστόφια διακρίνονται στην πρώτη σειρά: Α. Ψαρούδα-Μπενάκη, Κ. Παπούλιας, Κ. Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκης, Πρ. Παυλόπουλος, κλπ. (φωτογραφία «Ρ» 26.5.2005, σελ. 7).

Είναι αυτονόητο ότι ο «βίος και η πολιτεία», η πολιτική δράση του Χ. Φλωράκη συνδέεται άμεσα και στενά με τη δράση τόσο του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 όσο και του αντεπαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (1956). Και σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο θα γίνει η παρακάτω αναφορά.

Για τη δεύτερη, μετά το ΄56, περίοδο, για κόμματα σαν το «Κ»ΚΕ (1956) και τους ηγέτες του ισχύει απολύτως η εκτίμηση-θέση του Λένιν για την παλιά σοσιαλδημοκρατία, ότι αυτά είναι το «κύριο κ ο ι ν ω ν ι κ ό σ τ ή ρ ι γ μ α της αστικής τάξης. Γιατί πρόκειται για α λ η θ ι ν ο ύ ς π ρ ά κ τ ο ρ ε ς τ η ς α σ τ ι κ ή ς τ ά ξ η ς μ έ σ α σ τ ο ε ρ γ α τ ι κ ό κ ί ν η μ α, για εργατικούς εντολοδόχους της τάξης των καπιταλιστών, για αληθινούς αγωγούς του ρεφορμισμού και του σοβινισμού. Στον εμφύλιο πόλεμο του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη θα πάνε αναπόφευκτα, και όχι σε μικρό αριθμό, με το μέρος των «βερσαλιέρων» ενάντια στους «κομμουνάρους». Βέβαια τα χρουστσοφικά κόμματα δεν είχαν ως τώρα την ιστορική ευκαιρία να πάνε, σε περίπτωση επανάστασης, με την αστική τάξη, αφού πουθενά ως τώρα δεν έγινε προλεταριακή επανάσταση, όμως είχαν την ιστορική ευκαιρία να οργανώσουν, στα μέσα της δεκαετίας του ΄50, την αντεπανάσταση στις τότε σοσιαλιστικές χώρες, να ανατρέψουν τη Διχτατορία του Προλεταριάτου, να καθοδηγήσουν την εξάλειψη του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση.

Α. Περίοδος επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55.

Ο Χ. Φλωράκης στρατολογήθηκε στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα σε μια περίοδο που το ΚΚΕ διατηρούσε, παρά τις όποιες παρεκκλίσεις του, την επαναστατική του φυσιογνωμία και καθοδηγούνταν στη δράση του απ’ τον μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό και με ηγέτη το Νίκο Ζαχαριάδη είχε μπει στο δρόμο της μπολσεβικοποίησής του και είχε διατυπώσει, για πρώτη φορά στην ιστορία του, το επαναστατικό του Πρόγραμμα αναλύοντας συγκεκριμένα την οικονομικο-κοινωνικο-ταξική πραγματικότητα της ελληνικής αστικής κοινωνίας. «Το 1929 στρατολογείται στους πρωτοπόρους της ΟΚΝΕ» και το 1941, αρχές Ιούνη στρατολογείται στο ΚΚΕ και το Σεπτέμβρη στο ΕΑΜ». Το Δεκέμβρη του ΄42 ανεβαίνει στο βουνό και κατά τη διάρκεια του 1943-45 πολέμησε τους φασίστες κατακτητές απ’ τις γραμμές του ΕΛΑΣ, αρχικά με το βαθμό του λοχαγού και ύστερα του ταγματάρχη.

Μετά την αγγλική ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση το Δεκέμβρη του 1946 ανεβαίνει ξανά στο βουνό και απ’ τις γραμμές του ΔΣΕ (Νοέμβρης 1948 συνταγματάρχης) με το ψευδώνυμο «καπετάν Γιώτης» πολέμησε τους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές και το ντόπιο μοναρχοφασισμό.

Την Άνοιξη του ΄49 αναδεικνύεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ βρέθηκε στην ΕΣΣΔ, όπου σπούδασε στη Στρατιωτική Ακαδημία Φρούτζε.

Το 1954 (5 Απρίλη), μ’ εντολή του Κόμματος, επιστρέφει παράνομα στην Ελλάδα και στις 27 Απρίλη του ίδιου χρόνου συλλαμβάνεται και αργότερα περνά από στρατοδικείο, καταδικάζεται και μένει στη φυλακή ως της 20 Απρίλη του 1966 που αποφυλακίζεται.

Κατά την περίοδο 1930-55 ακολουθεί γενικά τη γραμμή του επαναστατικού ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, αλλά και εκείνη του δεξιού οπορτουνιστή πράκτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις Γ. Σιάντου, που πρόδωσε τον αγώνα της Αντίστασης και υπόταξε το κίνημα στον αγγλικό ιμπεριαλισμό και τον ντόπιο μοναρχοφασισμό, χωρίς ποτέ, ούτε τότε ούτε αργότερα, να καταγγείλει ως προδοτικές τις συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας. Τις θεωρούσε πάντα ως απλά «λάθη», όπως και όλοι οι ντόπιοι χρουστσοφικοί, και όχι προδοτικές. Δε θεωρούσε «ούτε το Σιάντο ούτε το Γκορμπατσόφ προδότες» («Ελευθεροτυπία» 4.5.2005, σελ. 21)

Β. Περίοδος αστικο-ρεβιζιονιστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ απ’ το 1956 ως τα σήμερα

α. Επέμβαση στο ΚΚΕ, διάλυσή του και συγκρότηση στη θέση του, του σημερινού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (1956-1972) με διορισμένη ηγεσία και γραμματέα τον Κ. Κολιγιάννη

Το Σεπτέμβρη του ΄55 σημειώνεται η πρώτη ανοιχτή επέμβαση της αποστάτριας ρεβιζιονιστικής προδοτικής ομάδας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ στο ΚΚΕ με τα γνωστά «Γεγονότα της Τασκένδης» στην ΚΟΤ, τη μεγαλύτερη Οργάνωση του ΚΚΕ στην πολιτική προσφυγιά, επέμβαση που αποκρούστηκε και καταδικάστηκε απ’ την συντριπτικότατη πλειοψηφία (95%) των ελλήνων κομμουνιστών και την επαναστατική καθοδήγηση του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη στην 5η ιστορική και τελευταία Ολομέλεια του ΚΚΕ (24-28 Δεκέμβρη 1955).

Το Φλεβάρη του ΄56 (14-25.2.1956) πραγματοποιείται το κακόφημο αντισταλινικό 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, στο οποίο η χρουστσοφική ομάδα εγκαταλείπει ανοιχτά το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό και υιοθετεί μια αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή («ειρηνικός δρόμος στο σοσιαλισμό» με τη βοήθεια του αστικού κράτους, Γιουγκοσλαβία «σοσιαλιστική» χώρα, «ειρηνική συνύπαρξη», κλπ.) και καταγγέλλει τα δήθεν «εγκλήματα» του Στάλιν, με δε πρόσχημα την «πάλη κατά της προσωπολατρείας» (ιδεαλιστική επινόηση) εξαπολύει μια χωρίς προηγούμενο δυσφημιστική εκστρατεία ενάντια στον μαρξισμό-λενινισμό και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό – σοσιαλδημοκρατική γραμμή που την επιβάλλει στη συνέχεια σαν γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Τα κομμουνιστικά κόμματα που δέχθηκαν να ακολουθήσουν αυτή την αντεπαναστατική αστική γραμμή μετατράπηκαν όλα σ’ αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου. Το ΚΚΕ με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δεν αποδέχτηκε τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου. Υπήρξε το ΜΟΝΟ κόμμα καπιταλιστικής χώρας που έμεινε πιστό στο μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό και το οποίο οριστικά διαλύθηκε από την επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών με την καθαίρεση της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη στην παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» (11-12 Μάρτη 1956) με εισηγητή όχι έλληνα, αλλά το ρουμάνο χρουστσοφικό Γκεοργκίου Ντεζ, τις μαζικές διαγραφές και αποχωρήσεις μετά το 1956 και την οριστική διάλυση των Οργανώσεων το 1958. Τότε, το Μάρτη του 1956, συγκροτήθηκε, στη θέση του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ, απ’ τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές το νέο κόμμα, το σημερινό ευθύς εξαρχής αστικορεβιζιονιστικο-σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ, που δεν καθοδηγείται πλέον απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ, το λενινισμό-σταλινισμό, αλλά αντίθετα απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Πολλά απ’ τα ηγετικά στελέχη του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ δεν άντεξαν την πίεση του χρουστσοφισμού, μεταξύ των οποίων και ο Χαρίλαος Φλωράκης, απαρνήθηκαν το μαρξισμό-λενινισμό, εγκατέλειψαν τον επαναστατικό λενινιστικό-σταλινικό δρόμο, πρόδωσαν την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, μπήκαν στον αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο, πέρασαν στο στρατόπεδο του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και στην υπηρεσία της αντιδραστικής αστικής τάξης.

Ποια ήταν η στάση του Χ. Φλωράκη, μέλος τότε της ΚΕ του ΚΚΕ, απέναντι στις μετά του 1955-56 αντεπαναστατικές εξελίξεις;

1. Έγκρινε την πρώτη ανοιχτή ωμή επέμβαση της προδοτικής χρουστσοφικής ομάδας στα εσωτερικά του ΚΚΕ, όπως αυτή εκφράστηκε στο πογκρόμ των «Γεγονότων της Τασκένδης».

2. Έγκρινε τις μαζικές συλλήψεις και φυλακίσεις κομμουνιστών (Σεπτέμβρης ΄55) και τις αντεπαναστατικές σκηνοθετημένες δίκες (μέσα Φλεβάρη 1956) των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στην Τασκένδη, σε βάρος των ελλήνων κομμουνιστών, τις καταδίκες, τις φυλακίσεις και τις εξορίες στη Σιβηρία.

3. Δέχτηκε, υιοθέτησε και υπεράσπισε την αντεπαναστατική αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου (14-25.2.1956) του ΚΚΣΕ («ειρηνικός δρόμος στο σοσιαλισμό» με τη βοήθεια του αστικού κράτους, «ειρηνική συνύπαρξη», Γιουγκοσλαβία «σοσιαλιστική» χώρα, άρνηση του «αναπόφευκτου των πολέμων» στην εποχή του ιμπεριαλισμού, κλπ.) – γραμμή άρνησης του επαναστατικού μαρξισμού και αναθεώρησής του και στα τρία συστατικά του μέρη: φιλοσοφία-οικονομία-θεωρία επιστημονικού κομμουνισμού, που πρώτο μετέτρεψε τα κομμουνιστικά κόμματα σε αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου και τα έθεσε στην υπηρεσία της αστικής τάξης και στερέωσης του καπιταλισμού σε διεθνή κλίμακα και δεύτερο, γραμμή κατεδάφισης του σοσιαλισμού, που οικοδομούνταν ως τότε στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, και σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού, με πρωταγωνιστές-καθοδηγητές της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης τα χρουστσοφικά κόμματα.

4. Έγκρινε και επικρότησε τη συγκρότηση της ρεβιζιονιστικής «Διεθνούς Επιτροπής» που επεμβαίνει απροσχημάτιστα πλέον στα εσωτερικά του ΚΚΕ με τη σύγκληση εκ μέρους της, της παρασυναγωγής που βαπτίστηκε «6η Ολομέλεια» (11-12 Μάρτη 1956), που διέλυσε το επαναστατικό ΚΚΕ με τη βίαιη καθαίρεση της εκλεγμένης ηγεσίας και του Γραμματέα του Νίκου Ζαχαριάδη, τη σύλληψη και στη συνέχεια την εξορία τους, αλλά και τις μαζικές διαγραφές των κομμουνιστών.

5. Δέχτηκε τη διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ και τη συγκρότηση στη θέση του, του νέου αστικορεβιζιονιστικού «Κ»ΚΕ (1956) από τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, το διορισμό νέας δεξιάς οπορτουνιστικής ηγεσίας και την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό»(!), αρνούμενος έτσι τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό και προδίνοντας την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού.

6. Επικρότησε και υπεράσπισε τη λεγόμενη «αποσταλινοποίηση» (=απομαρξιστικο-λενινιστικοποίηση), γίνεται διαπρύσιος κήρυκας του αντισταλινισμού-αντιζαχαριαδισμού και του μύθου της κακόφημης «προσωπολατρείας» (=αντιμαρξιστική χρουστσοφική επινόηση και ιδεαλιστική αντίληψη της ιστορίας).

7. Δέχτηκε τη διάλυση των κομματικών Οργανώσεων («8η Ολομέλεια» 1958), αλλά και τα μέτρα των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, σε οικονομικό επίπεδο, διάλυσης-εξάλειψης των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και αντικατάστασης με καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής (αγοραπωλησία των μέσων παραγωγής και μετατροπή τους σε εμπορεύματα, μετατροπή της εργατικής δύναμης σε εμπόρευμα, διάλυση των μηχανοτρακτερικών σταθμών, κλπ.) στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες.

8. Υπεράσπισε την αντιμαρξιστική πολιτική γραμμή των 20ου, 21ου και 22ου Συνεδρίων, πολιτική εξάλειψης του σοσιαλισμού και παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και συνέδρια ανοιχτής απόρριψης της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και του Κομμουνιστικού Κόμματος της εργατικής τάξης («παλλαϊκό κράτος», «παλλαϊκό κόμμα», κλπ.).

9. Επικρότησε τις ανοιχτά καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις (1965) στη Σοβιετική Ένωση (Μπρέζνιεφ-Κοσίνγκιν) και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες που έθεσαν το κέρδος ως σκοπό της παραγωγής και κριτήριο της αποδοτικότητας των επιχειρήσεων, την αυτονομία των επιχειρήσεων που ισοδυναμεί με κατάργηση του κεντρικού πλάνου, την επανεισαγωγή του ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων, τα διαβόητα υλικά κίνητρα, τη διαφοροποίηση μισθών, κλπ., που όλα μαζί οδήγησαν αναπόφευκτα στην ολοκληρωμένη και οριστική πλέον παλινόρθωση του καπιταλισμού στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 και στην εμφάνιση και διαμόρφωση της νέας μπουρζουαζίας. Πρέπει εδώ να υπογραμμιστεί ότι η χρουστσοφική-μπρεζνιεφική ομάδα-κατεύθυνση ήταν εκείνη που πρωτοστάτησε και ηγήθηκε της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες και όχι η δίδυμη αδελφή της, η «ευρωκομμουνιστική» κατεύθυνση, η οποία, ως γνωστόν, δεν υπήρχε στις ρεβιζιονιστικές χώρες.

10. Έγκρινε τις φασιστικές σε βάρος χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών διώξεις (παρακολουθήσεις, συλλήψεις, ανακρίσεις, φυλακίσεις, διωξίματα παιδιών από τα σχολεία, κομμουνιστών από τις δουλειές, εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία για πολιτικούς λόγους, κλπ., κλπ.) των δεκαετιών ΄60 -΄70 και την εξορία πολλών δεκάδων στελεχών σταλινικών-ζαχαριαδικών στη Σιβηρία, με κορυφαία εκείνη του Νίκου Ζαχαριάδη (17 χρόνια εξορία και άλλα 18 χρόνια νεκρού) και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες.

11. Υιοθέτησε και υπεράσπισε την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «8ου Συνεδρίου» (1961), μια δεξιά οπορτουνιστική πολιτική γραμμή που κατέληξε να μετατρέψει την Αριστερά σε ουρά του μεγαλοαστικού Κόμματος της Ένωσης Κέντρου, να αφοπλίσει ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά την εργατική τάξη και το λαό, αποπροσανατολίζοντάς τα πολιτικά άνοιξε έτσι το δρόμο στην επιβολή, χωρίς αντίσταση, της στρατιωτικοφασιστικής αμερικανο-ΝΑΤΟϊκής δικτατορίας της 21ης Απρίλη 1967.

12. Με τη διάσπαση του χρουτσοφικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ στη 12η Ολομέλεια (1968) και τη δημιουργία δυο πλέον σοσιαλδημοκρατικών ομάδων: 1) μια χρουστσο-μπρεζνιεφική με επικεφαλής τον Κώστα Κολιγιάννη («Κ»ΚΕ), 2) μια χρουστσο-«ευρωκομμουνιστική» με επικεφαλής τους Παρτσαλίδη-Ζωγράφου-Δημητρίου («Κ»ΚΕ εσ.) τάσσεται υπέρ της χρουστσο-μπρεζνιεφικής κατεύθυνσης που εκπροσωπούσε η ομάδα του Κ. Κολιγιάννη.

13. Στα χρόνια της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας ακολούθησε και προώθησε την πολιτική της συνεργασίας από την «Αριστερά ως την αντιδικτατορική Δεξιά»(!) και τη συνεργασία ακόμα και με τους «μοναρχικούς ενάντια στη δικτατορία».

β. Περίοδος «Κ»ΚΕ (Δεκέμβρης 1972 ως τα σήμερα) με Α΄ Γραμματέα τον Χ. Φλωράκη, διορισμένο από τη ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική κλίκα του Μπρέζνιεφ

1. 1972: «στην 17η Ολομέλεια το Δεκέμβρη εκλέγεται πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ» («Ρ» 24.5.2005, σελ. 9) ο Χ. Φλωράκης. Όμως εδώ είναι αναγκαίες δυο παρατηρήσεις:

1.α. Ο Χ. Φλωράκης δεν «εκλέγεται πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ», όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» αλλά ΔΙΟΡΙΖΕΤΑΙ απ’ τη χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική κλίκα του Μπρέζνιεφ, αφού είχαν ήδη γίνει προτάσεις απ’ τους χρουστσοφικούς πρώτα στους Μ. Γλέζο-Η. Ηλιού-Μ. Θεοδωράκη, οι οποίοι δεν δέχτηκαν. Αυτό το γνώριζαν-γνωρίζουν όλοι οι πρώην πολιτικοί πρόσφυγες παλιοί κομμουνιστές. Ο Χ. Φλωράκης υπήρξε τέταρτος και «καταϊδρωμένος» στη σειρά προτίμησης, δείχνοντας έτσι έναν ακραίο λακεδισμό απέναντι στα αφεντικά του, τη φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ, και μια άφθαστη παροιμιώδη μωροφιλοδοξία. Αυτό το έχει επιπλέον δηλώσει, ευτυχώς δημόσια, και ο Μ. Γλέζος σε συνέντευξή του στο Λευτέρη Μαυροειδή και δεν διαψεύστηκε τότε ούτε προσωπικά από τον Χ. Φλωράκη ούτε από τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ: Μ. ΓΛΕΖΟΣ: «Τότε είναι που με κάλεσε ο Πρέσβης της ΕΣΣΔ και μου πρότεινε να αναλάβω Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας. Του είπα: «Μα εδώ είμαστε σε αντίθεση με σάς για το θέμα της Τσεχοσλοβακίας». Λεει: αυτά είναι μια διαφορά απόψεων. Μη σε απασχολεί. Και μη στενοχωριέσαι, εμείς έχουμε εξασφαλίσει τον τρόπο να βγεις έξω. Θα πας νόμιμα έξω».

Δεν το δέχτηκα. «Έχω την άποψη – τους είπα – ότι είναι υπόθεση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος ποιους θα εκλέγει και δεν είναι υπόθεση άλλων κομμάτων να διορίζουν τους ηγέτες του. Σ’ αυτό το θέμα δεν κάνω πίσω».

Ύστερα από λίγο με πληροφόρησε ο Ηλίας Ηλιού ότι τον καλέσανε κι’ εκείνον να πάει στη Μόσχα για να του κάνουν την ίδια πρόταση.

- Μετά από σένα;

- Μετά από μένα. Η πρώτη έγινε σε μένα. Και μετά έγινε στον Ηλία Ηλιού. Ο Ηλίας τους είπε ότι αυτά είναι υπόθεση των Ελλήνων κομμουνιστών κλπ., αλλά δέχτηκε να πάει στη Μόσχα για να δει την υγεία του. Του εξασφάλισαν και πήγε στη Σοβιετική Ένωση. Και εκεί αρνήθηκε να δεχτεί την πρόταση που του είχαν κάνει.

Μετά έκαναν πρόταση στο Μίκη Θεοδωράκη. Αρνήθηκε και ο Θεοδωράκης. (Τα είχε γράψει αυτά ο Θεοδωράκης). Και τέλος έκαναν πρόταση στον Φλωράκη ο οποίος δέχτηκε. Πήγε από εδώ στη Μόσχα και έγινε γραμματέας του ΚΚΕ» (Λευτέρης Μαυροειδής: «ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, η ελληνική Αριστερά χθες, σήμερα, αύριο», σελ. 85-86, εκδ. «Προσκήνιο», Αθήνα 2002)!!! Τα σχόλια περιττεύουν.

1.β. Υπήρξε δε τέτοιο το μέγεθος του λακεδισμού του Χ. Φλωράκη απέναντι στην αστική ρεβιζιονιστική σοβιετική ηγεσία που δεν ζήτησε απ’ την φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ ως «αντάλλαγμα», για το διορισμό του ως Γραμματέα του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, τουλάχιστον την απελευθέρωση του δεσμώτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, εκλεγμένου Γραμματέα του ΚΚΕ, απ’ τον τόπο της εξορίας του, Σουργκούτ της Σιβηρίας. Απ’ αυτή την άποψη κι’ απ’ τη στάση του αυτή ο Χ. Φλωράκης όχι μόνο «κομμουνιστής» που έτσι κι’ αλλιώς δεν ήταν σε κείνη την περίοδο – ήταν ένας αστός χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης – αλλά ούτε καν έλληνας «πατριώτης» δεν θα μπορεί να χαρακτηριστεί από τους μελλοντικούς ιστορικούς .

2. Το 1972 συνέχισε την ίδια δεξιά οπορτουνιστική πολιτική του αποστάτη προδότη σοσιαλδημοκράτη Κώστα Κολιγιάννη και στα ζητήματα της πάλης κατά της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας, ενώ λίγο πριν το διορισμό του Σπ. Μαρκεζίνη «πρωθυπουργού» της χούντας, στελέχη του Φλωράκη έψαχναν-«έτρεχαν» στη Γενεύη προς συνάντησή του.

3. Ο Χ. Φλωράκης είναι ο η θ ι κ ό ς α υ τ ο υ ρ γ ό ς της δ ο λ ο φ ο ν ί α ς του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ καθώς και ολόκληρη η τότε ηγεσία του «Κ»ΚΕ. Ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από τη ρεβιζιονιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ στις αρχές του Αυγούστου του 1973 όταν Γραμματέας του ΚΚΕ ήταν ο Χ. Φλωράκης – και μάλιστα ούτε καν ένα χρόνο πριν την αντικατάσταση της χούντας με την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή – για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και χαλάσει, με το μεγάλο πολιτικό κύρος που είχε στους έλληνες κομμουνιστές, τα σχέδια των ντόπιων προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, των οποίων τα κόμματα, σε περίπτωση επιστροφής του Ζαχαριάδη, θα γίνονταν, με μαθηματική ακρίβεια, «φύλλο-φτερό», και έτσι θα έχαναν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές τα στηρίγματα τους στη χώρα μας αλλά και η ντόπια αντιδραστική αστική τάξη τους υπηρέτες της. Ο ίδιος και το κόμμα του διέδωσε και υπεράσπισε τις δυο αλληλοσυγκρουόμενες εκδοχές της φασιστικής κλίκας του Μπρέζνιεφ και επομένως αλληλοαναιρούμενες, και γι’ αυτό ψευδείς εκδοχές θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη («καρδιά» (1973)-«αυτοκτονία»(1990)) για να σκεπαστεί το έγκλημα της δολοφονίας. Εκεί όμως που ο Χ. Φλωράκης – αυτός ο θλιβερός, αξιοθρήνητος λακές και αχυράνθρωπος (ο 4τος) και καταϊδρωμένος στη σειρά προτίμησης των σοβιετικών αφεντικών του) της προδοτικής χρουστσοφικής φασιστικής δολοφονικής κλίκας και της ντόπιας αστικής τάξης – ξεπερνά κάθε όριο αθλιότητας, γίνεται αδίστακτος και εξαχρειώνεται εντελώς για να σκεπάσει το έγκλημά του, δεν είναι τόσο η υποκριτική του αναφορά στους παλιούς πρώην συντρόφους του, τους μετέπειτα χρουστσοφικούς «ευρωκομμουνιστές», δίδυμα αδέλφια του, που αποκήρυξαν το Ζαχαριάδη – αυτός όχι μόνο τον αποκήρυξε και τον εξόρισε μαζί τους, το 1956 (ηγεσία Κολιγιάννη), στη Σιβηρία, αλλά και τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ, χωρίς αυτούς, το 1973, όταν ήταν Γραμματέας του «Κ»ΚΕ – αλλά το ότι φτάνει στο σημείο, να ισχυρίζεται με τον πιο ελεεινό τρόπο ότι ο μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης, δεσμώτης για 35 ολόκληρα χρόνια (17 ζωντανός και 18 νεκρός) των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, ήταν τάχα μια «δ ι α τ α ρ α γ μ έ ν η  π ρ ο σ ω π ι κ ό τ η τ α» (Χρ. Θεοχαράτου: ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ τόμος Α΄, σελ. 624-625), προσβάλλοντας έτσι με τον πλέον βάναυσα και αχαρακτήριστο τρόπο τη μνήμη του νεκρού Ζαχαριάδη, τέτοιον που παρόμοιο δεν γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα στη μακρόχρονη ιστορία της. Ας σημειωθεί πως για το ζήτημα των «ψυχιατρείων», δηλ. του εγκλεισμού επαναστατών κομμουνιστών σ’ αυτά, για να αποκηρύξουν τις επαναστατικές τους ιδέες, οι φασίστες σοβιετικοί μπρεζνιεφικοί ρεβιζιονιστές ξεπέρασαν ακόμα και τους γερμανούς χιτλερικούς ναζιφασίστες. Ο Χ. Φλωράκης υπήρξε άριστος μαθητής της μπρεζνιεφικής KGBίτικης φασιστικής ψυχιατρικής «επιστήμης», διδάχθηκε πολλά απ’ αυτή και φαίνεται πως με το θάνατό του αυτή έχασε ένα κορυφαίο στέλεχός της. Απέτυχε όμως ο «μεγάλος και επιφανής ψυχίατρος» Χ. Φλωράκης οικτρά στην επιλογή του «αντικειμένου» της εφαρμογής των «ψυχιατρικών» του αθλιοτήτων, που είναι προφανώς αδύναμες-ανίκανες να σβήσουν από την ιστορία το πραγματικό ιστορικό γεγονός ότι αυτός σαν Γραμματέας του «Κ»ΚΕ είναι ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ότι επί γραμματείας του, το 1973, οι μπρεζνιεφικοί ρεβιζιονιστές δολοφόνησαν, και με την έγκρισή του, το Ζαχαριάδη για να μην διαλυθεί το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ. Ο Χ. Φλωράκης θα φέρει για πάντα στην ιστορία το στίγμα του δολοφόνου του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη, αγαπημένου και χιλιοτραγουδισμένο οδηγητή του λαού μας.

Όσον αφορά την εκ μέρους του επιχειρούμενη – όμως ολωσδιόλου ανεπιτυχή και γελοία – μείωση της ηγετικής φυσιογνωμίας του Ζαχαριάδη, ας επισημανθεί για την ιστορία, ότι υπήρξε – αφήνοντας κατά μέρος την προδοσία και την αντεπαναστατική του γραμμή – νάνος από πλευράς πολιτικών ικανοτήτων και το μέγεθος του πολιτικού αναστήματος, μαζί και ολόκληρης της δεξιάς οπορτουνιστικής στρατιάς που τον περιέβαλε δεν φτάνει ούτε καν στον αστράγαλο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

4. Επαίσχυντος υπήρξε ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας Φλωράκη και στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ήταν κατά της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ του Πολυτεχνείου και προσπάθησαν να την αποτρέψουν, ακόμα και με βρωμερές λασπολογίες κατηγορώντας τους φοιτητές σαν πράκτορες της ΚΥΠ και της CIA («Πανσπουδαστική Νο 8», Γενάρης-Φλεβάρης 1974), και όταν αυτή πραγματοποιήθηκε, παρά και ενάντια στη θέληση των ηγετών των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ, επιδίωξαν απεγνωσμένα να πετύχουν «απαγκίστρωση» των φοιτητών από το Πολυτεχνείο με στόχο τη διάλυση της κατάληψης («Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973. Εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976», δημοσιευμένη στην ΚΟΜΕΠ, τεύχος 11/1976).

5. Μετά την «μεταπολίτευση», για την νομιμοποίηση του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ υπέγραψε (2 Οχτώβρη 1974) τη γνωστή επαίσχυντη προδοτική ΔΗΛΩΣΗ υποταγής στην ντόπια αστική τάξη, σύμφωνα με την οποία «αι αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος»!!!

6. Κατά τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης» ακολούθησε την ίδια ρεφορμιστική πολιτική ταξικής, προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου, συνεργασίας και πολιτική ουράς-υποταγής απέναντι στο μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου – πολιτική που τάχα θάφερνε – μαζί «Κ»ΚΕ-ΠΑΣΟΚ – την «αλλαγή» (το μεν ένα τη «μεγάλη» αλλαγή και το άλλο την «ουσιαστική αλλαγή») και το «σοσιαλισμό», στέλνοντας έτσι τον κόσμο της Αριστεράς στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ. Είναι εξάλλου γνωστή η θέση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών με ποιες πολιτικές δυνάμεις θα φέρουν το «σοσιαλισμό» τους: «οι κομμουνιστές (διάβαζε: οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές) που δίνουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και για να οικοδομήσουν στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» (Διεθνή Σύσκεψη των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων 1969).

Παράλληλα συγκάλυψε συστηματικά και το μοναρχοφασιστικό χαρακτήρα της Νέας Δημοκρατίας και την πρόβαλε σαν «δημοκρατικό» κόμμα, ενώ τίμησε με τον πιο προκλητικό τρόπο γνωστούς μοναρχοφασίστες, όπως τους Π. Κανελλόπουλο και τον υπεραντιδραστικό ΕΔΕΣίτη χουντικό αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ Τίκα.

7. Δέχτηκε και ψήφισε στη Βουλή ότι ο ΕΔΕΣ ήταν αντιστασιακή Οργάνωση, ενώ είναι πασίγνωστο ότι ο αρχηγός του Ν. Ζέρβας συνεργάστηκε με τους ιταλούς και γερμανούς κατακτητές.

8. Συμφώνησε με τις κυβερνήσεις και τα κόμματα των ρεβιζιονιστικών χωρών να μην λύσουν το πρόβλημα των συντάξεων των πολιτικών προσφύγων, ώστε να μην καταστεί δυνατή η επιστροφή τους στον τόπο τους και του χαλάσουν τα προδοτικά σχέδια, αφού η μεγάλη πλειοψηφία των τότε πολιτικών προσφύγων, τα 85-95%, ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί και σφοδρότατοι αντίπαλοι και πολέμιοι του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Όμως ο μεγαλοαστός Α. Παπανδρέου του «βγήκε» και σ’ αυτό το θέμα απ’ τα «αριστερά», προχωρώντας στη λύση αυτού του προβλήματος, παρά και ενάντια στη θέληση της χρουστσοφικής ηγεσίας. Κράτησε εξορία ακόμα και πεθαμένο το Ν. Ζαχαριάδη στη Σιβηρία άλλα 18 χρόνια, τρέμοντάς τον και νεκρό. Η επιστροφή της σωρού του Ζαχαριάδη στην πατρίδα έγινε, ως γνωστό, δυνατή μόνο μετά τη διάλυση της καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, το 1991 (η σωρός του έφτασε στην Αθήνα 23 Δεκέμβρη 1991).

9. Υπεράσπισε με συνέπεια τον παλινορθωμένο κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό της Σοβιετικής Ένωσης της εποχής του Μπρέζνιεφ, αλλά και το πέρασμά του στον παραδοσιακό καπιταλισμό της ατομικής ιδιοκτησίας των δυτικών χωρών της εποχής Γκορμπατσόφ, που και τα δυο τα πρόβαλλε-διαφήμιζε σαν «σοσιαλισμό», χωρίς να παραλείπει βέβαια να διαφημίζει και τον καπιταλισμό της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας.

10. Υπεράσπισε διάφορα αντιδραστικά φεουδοαστικά καθεστώτα (π.χ. Αφγανιστάν, Αιθιοπία, κλπ.) αλλά και τη φασιστική δικτατορία του στρατηγού Βιντέλα της Αργεντινής, παρουσιάζοντάς την ως «δημοκρατία».

11. Αρχές της δεκαετίας του ΄80 οδήγησε ακόμα δεξιότερα, στα πλαίσια του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ, «μπολιάζοντάς» το επιπλέον με αντιλήψεις σκοταδιστικές, «νεορθόδοξες» (Μοσκώφ, κλπ.) και εθνικιστικές-νεο«ορθόδοξες» (Λ. Κανέλλη, Ζουράρις, κλπ.) και βρέθηκε σε μόνιμη συνεργασία με το αντιδραστικό φεουδοαστικό ιερατείο και τους χουντικούς Σεραφείμ-Χριστόδουλο, εγκαταλείποντας ανοιχτά τόσο το μέτωπο της πάλης κατά των εθνικιστικών-σοβινιστικών-ρατσιστικών δυνάμεων όσο και εκείνο κατά των σκοταδιστικών νεορθόδοξων δυνάμεων, απεμπολώντας έτσι ακόμα και τα παραδοσιακά αστικά αιτήματα (πολιτικό γάμο, πολιτική κηδεία, κλπ.), μ’ αποτέλεσμα, επί Παπαρήγα, να «βγαίνει» στο «Κ»ΚΕ ο μεγαλοαστός Σημίτης στο θέμα των ταυτοτήτων απ’ τα «αριστερά».

12. Ο εξωραϊσμός της ΝΔ και η αντιδραστική συνεργασία μαζί της κορυφώνεται με τη συμμετοχή του «Κ»ΚΕ, για πρώτη φορά, στη συγκρότηση με τη ΝΔ της κυβέρνησης Τζανετάκη το ΄89 – πρώτη και μοναδική ως τώρα συγκρότηση κυβέρνησης χρουστσοφικού κόμματος με μοναρχοφασιστικό κόμμα στην ιστορία του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (στη Γαλλία είχαμε μόνο κυβέρνηση σοσιαλιστών-ρεβιζιονιστών «Κ»Κ Γαλλίας). Αργότερα συμμετείχε στην κυβέρνηση Ζολώτα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ).

13. Την περίοδο μετά το ΄90 η ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα δυναμώνει τη συνεργασία με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ στις δημοτικές εκλογές και στο χώρο της αγροτιάς, μ’ αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες να οδηγηθούν, στις τελευταίες εκλογές, στη Νέα Δημοκρατία.

14. Τέλος ο Χ. Φλωράκης ακολουθώντας τις υποδείξεις-γραμμή του ΣΕΒ έκανε το παν για να κερδίσει τις τελευταίες εκλογές η ΝΔ, προεξοφλώντας μάλιστα 1 ½ χρόνο πριν τη νίκη της Δεξιάς στις εκλογές: «εκατό τοις εκατό πρωθυπουργός ο Κ. Καραμανλής».

Ο παραπάνω, ελλιπής βέβαια, κατάλογος ορισμένων βασικών σημείων της πολιτικής δράσης του αντισταλινικού-αντιζαχαριαδικού χρουστσοφικού Χ. Φλωράκη και του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ που καθοδήγησε, δείχνει, αν και ελλιπής, με τον καλύτερο τρόπο ότι αυτός (και το κόμμα του) υπηρέτησε, ως την τελευταία του πνοή, με τον πλέον συνεπή τρόπο τα ταξικά συμφέροντα της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης, δράση που τη συνεχίζει επάξια η Α. Παπαρήγα.

Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι το «Κ»ΚΕ και οι Φλωράκης-Παπαρήγα δε δίστασαν, αρχίζοντας από την υπεράσπιση της φασιστικής δικτατορίας του Βιντέλα, κλπ., να φτάσουν στη συμμετοχή στην αστική κυβέρνηση και τη συνεργασία με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ για να καταλήξουν στην πρόσφατη υπεράσπιση – που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα – των δοσιλόγων αμερικανοτσολιάδων ταγματασφαλιτών χρουστσοφικών του Ιρακινού «Κομμουνιστικού» Κόμματος που αποτελεί το τελευταίο σκαλί της προδοσίας τους.

Να, λοιπόν, γιατί τον τίμησαν με τον πιο επίσημο και θορυβώδικο τρόπο όλοι οι εκπρόσωποι της αντιδραστικής αστικής τάξης.

Σ' αντίθεση με το φέρετρο του πορτογάλου χρουστσοφικού ρεβιζιονιστή Α. Κουνιάλ που ήταν σκεπασμένο μόνο με κόκκινη σημαία, το φέρετρο του συντρόφου Χ. Φλωράκη ήταν επιπλέον σκεπασμένο και με την ελληνική σημαία, δηλ. την εθνική σημαία που σημαίνει ότι η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του "Κ"ΚΕ επαναβεβαιώνει την προσήλωσή της: 1) στη γνωστή αντιμαρξιστική γραμμή του κακόφημου "εθνικού κομμουνισμού", και 2) στη γραμμή της μόνιμης εθνικιστικής στροφής και κυριαρχίας του εθνικισμού στο χώρο της ηγεσία, εθνικισμός που ισχυροποιήθηκε και δυνάμωσε παραπέρα τα τελευταία χρόνια με την "νεο-ορθόδοξη" εθνικιστική ομάδα της Λ. Κανέλλη.

---

Μερικά πολύ χαρακτηριστικά-αποκαλυπτικά αποσπάσματα από το χώρο του μοναρχοφασιστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας

Κ. Μητσοτάκης: «...Παρά ταύτα - και αυτό αποτέλεσε τη μεγάλη του αρετή - διατήρησε και στις σκληρότερες ώρες την ψύχραιμη σκέψη και προπαντός τη συνείδηση ότι όλοι ανήκουμε στον ίδιο λαό και στην ίδια πατρίδα και ότι οφείλουμε να συνυπάρξουμε. Και αναγκαία προϋπόθεση γι' αυτό είναι να συζητάμε μεταξύ μας με ειλικρίνεια και εντιμότητα. Ετσι, αποτέλεσε τον κυριότερο παράγοντα από την πλευρά της αριστεράς που συνετέλεσε στην ιστορική συνεννόηση μαζί μας, η οποία επέτρεψε τη δημιουργία κυβερνήσεων συνεργασίας και τελικά εθνικής ενότητας που εσφράγισαν οριστικά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Συνεργάστηκα, μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατίας μας, μαζί του και αισθανόμουν απέναντί του φιλία και εκτίμηση. Πάντοτε συζητούσαμε τα - περιορισμένα έστω - περιθώρια συνεργασίας που και οι δύο μας ετιμήσαμε...». («Ρ», 24.5.2005, σελ.15)

Ντ. Μπακογιάννη: «...Αποτέλεσε για πολλά χρόνια τον ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας αλλά σε κρίσιμες στιγμές για τον τόπο απέδειξε ότι γνώριζε να συνδιαλέγεται και να συζητά με τους πολιτικούς του αντιπάλους συμβάλλοντας στην υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών. Η συμβολή του στην πλήρη αποκατάσταση της εθνικής συμφιλίωσης στη χώρα μας υπήρξε καθοριστική και αναγνωρίζεται πλέον από όλους...». («Ρ», 24.5.2005, σελ.14)

Κ. Καραμανλής: «...Από τις μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες που σημάδεψαν την περιπετειώδη πορεία της χώρας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, ο Φλωράκης ήταν ανάμεσα στους ηγέτες που συνέβαλαν προσωπικά και καθοριστικά στην υπέρβαση των παθών του παρελθόντος και στην εμπέδωση της δημοκρατίας και της σταθερότητας. Τη συμβολή του αυτή η Ιστορία και οι πολίτες την αναγνωρίζουν και την εκτιμούν...». («Ρ», 24.5.2005, σελ.15)

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 218 15-31 Δεκέμβρη 2005

Διαβάστε Περισσότερα »

Ακραία και προκλητική στάση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ υπεράσπισης των εθνοπροδοτών-δοσιλόγων του χρουστσοφικού Ιρακινού «Κ»Κ

Σε ανακοίνωσή του στις 22/11/2005 το ΠΓ του Ι«Κ»Κ γνωστοποίησε το θάνατο δύο στελεχών του, των Abdul Aziz Jassim Hassan και Yass Khudhayer Haider στην πόλη Al-Thawra, καθώς πήγαιναν με αυτοκίνητο στα τοπικά γραφεία του κόμματός τους από ομάδα ενόπλων ανταρτών, οι οποίοι στη συνέχεια διέφυγαν εν μέσω πυροβολισμών.

Αυτή η δολοφονία στελεχών του Ι«Κ»Κ – επειδή το κόμμα τους συμμετείχε στην κυβέρνηση δοσιλόγων που συγκρότησαν τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα κατοχής – από ομάδα ανταρτών δεν ήταν η πρώτη. Θυμίζουμε στις 13/11/2004 έπεσε νεκρός από αντάρτες και ο Wadhah Hassan Abdul Amir (Saadoun), μέλος του ΠΓ, μαζί με άλλα δύο μέλη του κόμματος, ενώ στις 5/1/2005 έπεφτε νεκρός ο Hadi Saleh (Abu Furat), ηγετικό στέλεχος του κόμματος και μέλος του εκτελεστικού γραφείου της Ιρακινής Ομοσπονδίας Συνδικάτων που αποτελεί ένα ακόμα από τα όργανα που φρόντισαν να φτιάξουν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ως ένδειξη «δημοκρατικότητας»(!), μαζί με δύο άλλα μέλη του κόμματος, καθώς ταξίδευε από την Βαγδάτη στο Κιρκούκ. «Δύο μέλη του Ιρακινού Κομμουνιστικού Κόμματος σκοτώθηκαν από έκρηξη βόμβας έξω από τα γραφεία του κόμματος στη Βαγδάτη. Οι άνδρες σκοτώθηκαν την Πέμπτη το βράδυ όταν η έκρηξη σχεδόν διέλυσε τα γραφεία. Πρόκειται για τους Γιασίρ Αμπούντ και Σακίρ Γιασίμ Οτζάιλ» (Από ανακοίνωση του Ι«Κ»Κ, 23.1.2004). «Μόνο τις τελευταίες μέρες δολοφονήθηκαν πέντε, ανάμεσά τους και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚ Ιράκ» («Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 5.12.2004, σελ. 36). «Στην περιοχή της Μαχμουντίγια, νοτίως της Βαγδάτης, το στέλεχος του Ιρακινού Κομμουνιστικού Κόμματος, Σαάντι Αμπντέλ Τζαμπάρ αλ Μπαγιάτι, ο οποίος είχε απαχθεί μια μέρα νωρίτερα, βρέθηκε νεκρός» («Ελευθεροτυπία» 29.12.2004, σελ. 12). «Την Τετάρτη βρέθηκε στραγγαλισμένος με δεμένα τα χέρια πισθάγκωνα, ο Χαντί Σάλεχ, ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ιράκ. Είχε και σουηδική υπηκοότητα» («Ελευθεροτυπία» 7.1.2005, σελ. 11). «Αργά το απόγευμα, τέλος, ανακοινώθηκε ότι στη Μοσούλη απήχθη, από αγνώστους, ο Μουχάμαντ Νούρι Ακράουι, στέλεχος του ΚΚ Ιράκ» («Ριζοσπάστης» 26.1.2005, σελ. 21).

Όλο αυτό το διάστημα το Ι«Κ»Κ δε σταμάτησε να καταγγέλλει ως δολοφόνους οπαδούς του Σαντάμ Χουσεΐν και άλλες «απάνθρωπες τρομοκρατικές δυνάμεις διαφόρων αποχρώσεων», προσπαθώντας να δημιουργήσει την απατηλή εντύπωση ότι αυτές οι ενέργειες δεν έχουν τη λαϊκή υποστήριξη και ότι έχουν ως κίνητρα απλά την επαναφορά του Σαντάμ Χουσεΐν. Δεν παρέλειπε μάλιστα ποτέ να ζητά από το λαό να  υ π ο σ τ η ρ ί ξ ε ι  τις δυνάμεις κατοχής στην προσπάθεια εξόντωσης των «τρομοκρατών», δηλ. καλούσε-παρακινούσε τους ιρακινούς να γίνουν  σ υ ν ε ρ γ ά τ ε ς  των κατακτητών και δ ο σ ί λ ο γ ο ι – π ρ ο δ ό τ ε ς  της πατρίδας τους.

   Το «Κ»ΚΕ, μέσω του Μπάμπη Αγγουράκη, μέλους της ΚΕ και υπεύθυνου Διεθνών Σχέσεων, έστειλε στις 29/11/2005 συλλυπητήριο γράμμα στο οποίο καταδικάζει την δολοφονία των στελεχών του εθνοπροδοτικού-δοσιλογικού Ι«Κ»Κ από τους αντάρτες, γράφοντας μάλιστα ότι το «Κ»ΚΕ ήταν «μια πολιτική δύναμη όπου με σταθερότητα διαμαρτυρήθηκε ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την κατοχή του Ιράκ και την πολυπρόσωπη ξένη παρέμβαση που έχει ως στόχο την νομιμοποίηση και την παράταση της κατοχής»!!!. (υπογρ. δική μας)

   Το παραπάνω δεν αποτελεί παρά αντιγραφή της τοποθέτησης του εκπροσώπου του Ι«Κ»Κ στην συνάντηση του Περισσού το 2004, όπου είχε δηλώσει ότι «στην πραγματικότητα οι ένοπλες επιχειρήσεις από σκιώδεις οργανώσεις είτε ισλαμιστών εξτρεμιστών είτε υποστηρικτών του καθεστώτος του Σαντάμ, δίνουν επιχειρήματα στις δυνάμεις κατοχής να επεκτείνουν την παρουσία τους και διαιωνίζουν το κλίμα της έντασης και του φόβου μεταξύ των πολιτών».

   Η θέση αυτή είναι γνωστή από παλιότερα. Ήδη από τις 14 Σεπτέμβρη του 2003 οι Ιρακινοί χρουστσοφικοί ψευτο-κομμουνιστές με αφορμή τη δολοφονία υπουργού του Προσωρινού Συμβουλίου από την Ιρακινή Αντίσταση έγραφαν στην εφημερίδα τους «Tareeq Al-Shaab» («Δρόμος του Λαού»): «Δεν είναι αρκετό να καταδείξουμε τις δυνάμεις που κρύβονται πίσω από αυτή την δολοφονική ενέργεια [...] Αλλά εφιστούμε την προσοχή στις δυνάμεις στις οποίες έχουν χάσει τα προνόμιά τους από την πτώση του μισητού καθεστώτος όπως επίσης και σε αυτούς που ανησυχούν τόσο από την εδραίωση του δημοκρατικού προσανατολισμού, παρά τις όποιες ατέλειες, όσο και από την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης. [...] Αυτές οι δυνάμεις έχουν αρχίσει να αναδιοργανώνεται και να γίνονται επιθετικές. Αποτελούν την κύρια απειλή της κοινωνικής ασφάλειας και προόδου». Δείχνοντας έτσι πόσο αρμονικά δένουν οι «αναλύσεις» του Ι«Κ»Κ με τις θέσεις των ντόπιων συντρόφων τους του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ.

   Στη ίδια επιστολή που απέστειλε το «Κ»ΚΕ δεν παραλείπει να επαινέσει τον «αγώνα»(!) των συντρόφων του και να αναφέρει ότι «εκφράζει την αλληλεγγύη του σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις που παλεύουν ενάντια στην ξένη κατοχή»(!), προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει και να περάσει την εντύπωση ότι οι «Τσολάκογλου» του Ι«Κ»Κ – συνεργάτες απ’ την πρώτη στιγμή των αμερικανο-αγγλικών στρατευμάτων κατοχής – διεξάγουν τάχα «αγώνα» για εθνική ανεξαρτησία συγκαλύπτοντας και υποστηρίζοντας έτσι την εθνοπροδοτική δοσιλογική στάση των χρουστσοφικών του Ιράκ.

   Οι «αμερικανο-τσολιάδες» του χρουστσοφικού Ιρακινού «Κ»Κ «παλεύουν ενάντια στην ξένη κατοχή» όσο «πάλευαν» στην Ελλάδα, τον καιρό της Κατοχής, τα εγκληματικά αποβράσματα των ντόπιων γερμανοτσολιάδων-ταγματασφαλιτών ενάντια στους ναζιφασίστες γερμανούς κατακτητές, που με γερμανικά όπλα και υπό τις διαταγές των γερμανών δολοφονούσαν καθημερινά το λαό μας.

   Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, γνωρίζοντας βέβαια ότι η βάση του αποδοκιμάζει αυτή τη συνεργασία με τους Ιρακινούς «Κουϊσλινγκς», φρόντισε η επιστολή αυτή να μην δημοσιευθεί ποτέ ως τώρα στο «Ριζοσπάστη», ώστε να μην γίνει γνωστή στα μέλη και τους οπαδούς του. Όμως την επιστολή (29.11.2005) της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ προς τους Ιρακινούς «Ράλληδες», υπογραμμένη από τον Μ. Αγγουράκη, δημοσίευσαν, μεταφρασμένη στα αγγλικά, οι σύντροφοί τους χρουστσοφικοί του Ι«Κ»Κ στη δική τους ιστοσελίδα απ’ όπου μεταφράστηκε και παρατίθεται το παραπάνω απόσπασμα.

   Η συνέχιση της συνειδητής, και όχι από άγνοια, υπεράσπισης των δοσιλόγων «Ράλληδων» του χρουστσοφικού Ι«Κ»Κ εκ μέρους των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ δείχνει – και μάλιστα με τον πρωτοφανή σε θρασύτητα ανόητο αντιδραστικό ισχυρισμό ότι αυτοί «παλεύουν ενάντια στην ξένη κατοχή»(!) – ότι οι ρεφορμιστές ηγέτες έχουν κατρακυλήσει στο τελευταίο σκαλί της προδοσίας, επειδή, ανάμεσα στ’ άλλα, προσπαθούν να δηλητηριάσουν την εργατική τάξη και το λαό με την ακραία παραπλανητική και προδοτική άποψη ότι τάχα  σ υ ν ε ρ γ ά τ ε ς  των κατακτητών  δ ο σ ί λ ο γ ο ι  σ’ οποιαδήποτε χώρα είναι ποτέ δυνατό να «παλεύουν ενάντια στην ξένη κατοχή».

---

Ηγεσία του «Κ»ΚΕ: Αισχρά ψέματα για να καλύψει το Ι«Κ»Κ και να δικαιολογήσει τη στάση του

   Με αφορμή τη φετινή συμμετοχή της συνάντησης των ρεφορμιστικών κομμάτων στον Περισσό, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ έδωσε συνέντευξη τύπου όπου ο Δ. Κουτσούμπας μέλος του ΠΓ αναφέρθηκε στο Ι«Κ»Κ. Παραθέτουμε τα σχετικά αποσπάσματα από τον «Ριζοσπάστη» (17/11/2005, σελ. 11) με δικά μας σχόλια.

   «Eίναι γνωστή η θέση μας για το Iράκ» . Εδώ προφανώς εννοούν την περίφημη δήλωση στον Ριζοσπάστη (24 Ιουλίου 2003) ότι «είναι βέβαια γνωστοί και σεβαστοί οι λόγοι για τους οποίους το KK Iράκ αποφάσισε τη συμμετοχή του... Έχουμε όμως επιφυλάξεις και ακόμα περισσότερες ανησυχίες για τις συνέπειες αυτής της ενέργειας … (το ΚΚΕ) θεωρεί πως η απόφαση αυτή δεν βοηθά στην απαραίτητη, περισσότερο από ποτέ σήμερα, προσπάθεια να πάρει ο λαός του Ιράκ την τύχη του στα χέρια του».

   «Για το KK Ιράκ έχουμε ξαναμιλήσει» . Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ ποτέ ως τώρα δεν καταδίκασε την συμμετοχή των «Τσολάκογλου» του Ι «Κ»Κ στην κυβέρνηση όπως αφήνεται να εννοηθεί. (βλ. «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» φ. 213), δεν διέκοψε τις σχέσεις μαζί του, το καλεί σε συναντήσεις και συνεχίζει να στηρίζει την εθνοπροδοτική του πολιτική γραμμή. Μίλησε βέβαια και θεωρεί πως είναι «σεβαστοί οι λόγοι για τους οποίους του «Κ»Κ Ιράκ αποφάσισε τη συμμετοχή του» στην πρώτη κυβέρνηση δοσιλόγων που συγκρότησαν οι αμερικανο-αγγλικές στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής του Ιράκ.

   «Δεν ξέρω αν θα έρθει το KK Iράκ, πέρσι είχε έρθει». Όμως στο ίδιο φύλλο του «Ριζοσπάστη» και στη διπλανή ακριβώς σελίδα (10) το Ι«Κ»Κ βρίσκεται στη λίστα των συμμετεχόντων κομμάτων ωστόσο ο εκπρόσωπος του ΠΓ δηλώνει «άγνοια»!!! Οι ρεβιζιονιστές ηγέτες έχουν σε τέτοιο βαθμό «ξεμπροστιαστεί», και τάχουν κυριολεκτικά χαμένα.

   «Αν έρθει, πάλι καθαρά θα πούμε την άποψή μας σ' αυτό το ζήτημα και βεβαίως θα ενημερωθούμε και για τις θέσεις του» . Οι θέσεις του Ι«Κ»Κ είναι περισσότερο από γνωστές και στον πιο άσχετο για τις εξελίξεις στο Ιράκ. Οι Αμερικάνοι φρόντισαν να προβάλλουν το κόμμα αυτό όσο έπρεπε. Την μέρα της σύλληψης του Σαντάμ Χουσεΐν οι εικόνες των πανηγυρισμών που μετέδιδε το CNN ήταν έξω από τα κεντρικά γραφεία του Ι«Κ»Κ στην Βαγδάτη. Για το κατά πόσο το «Κ»ΚΕ μίλησε ανοιχτά για το Ιράκ, όπως αφήνεται να εννοηθεί ότι θα έκανε, μπορεί να το δει ο καθένας στην ομιλία της Αλ. Παπαρήγα όπου δεν υπάρχει καμία αναφορά στο Ιράκ και προπαντός στην προδοτική στάση των Ιρακινών συντρόφων τους.

   «Aπ' όσο ξέρω, δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση, ούτε στηρίζει δυνάμεις κατοχής». Όμως το Ι«Κ»Κ συμμετείχε στην πρώτη προσωρινή δοσιλογική κυβέρνηση που συγκρότησαν οι αμερικανο-αγγλικές στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής (η Ιρακινή Αντίσταση τους «ευχαρίστησε» γι' αυτό με   την δολοφονία στελεχών του ενώ αυτή η συμμετοχή του προκάλεσε δύο διασπάσεις). Στη συνέχεια συμμετείχε στις εκλογές-παρωδία με τον συνδυασμό «Λαϊκή Ενότητα» (Ittihad Al-Shaab) (βλ. «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» φ. 198) όπου πήρε 0,83% και εξέλεξε 2 βουλευτές μεταξύ των οποίων ο γραμματέας του Ι«Κ»Κ Χαμίντ Ματζίτ Μούσα (Αμπού Νταούντ). «Τέλος, ως «σημαντικές» συμμετοχές στην εκλογική διαδικασία καταγράφονται από τα διεθνή πρακτορεία η Λαϊκή Ένωση, το ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΚΚ Ιράκ και στο οποίο συμμετείχαν εκπρόσωποι όλων των εθνοτήτων και δογμάτων, καθώς και το Ιρακινό Συνταγματικό Μοναρχικό Κίνημα» («Ριζοσπάστης» 30.1.2005, σελ. 25).

   Δεν συμμετέχει στη σημερινή κυβέρνηση όχι επειδή δεν το ήθελε το ίδιο αλλά γιατί μετά τις εκλογές τα κόμματα που συγκέντρωσαν πλειοψηφία σχημάτισαν δική τους κυβέρνηση και έτσι αυτό, όπως και άλλα, έμεινε απ’ έξω.

   Το ότι τάχα το «Κ»Κ Ιράκ δεν «στηρίζει τις δυνάμεις κατοχής» πρόκειται για χοντροκομμένο ψέμα, γιατί πρώτο, οι ίδιοι οι Ιρακινοί σύντροφοί τους το δήλωσαν με σαφήνεια το 2004 στην ομιλία τους στον Περισσό που αναδημοσιεύουμε παρακάτω, δεύτερο, ακριβώς επειδή συνεχίζει να «στηρίζει τις δυνάμεις κατοχής» οι ιρακινοί αντάρτες ξαπόστειλαν μόλις πρόσφατα, στις 22 Νοέμβρη 2005, δυο στελέχη του στον «παράδεισο», για τους οποίους ο Μ. Αγγουράκης έστειλε συλλυπητήριο γράμμα, που και αυτό το αναδημοσιεύουμε παρακάτω.

Τα δυο παρακάτω κατάπτυστα ντοκουμέντα επιβεβαιώνουν τόσο την εθνοπροδοτική συνεργασία του «Κ»Κ Ιράκ με τις δυνάμεις κατοχής όσο και με τη συνέχισή της αλλά και επιπλέον τη συνέχιση υποστήριξής του εκ μέρους της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.

Ομιλία του Ιρακινού «Κ»Κ στον Περισσό το 2004:
Ανοιχτή παραδοχή της προδοσίας του Ιρακινού λαού

Το ιρακινό «Κ»Κ συμμετείχε το 2004 στην καθιερωμένη ετήσια συνάντηση του Περισσού, στην οποία συμμετέχουν και άλλα ρεφορμιστικά ρεβιζιονιστικά κόμματα.

Παρουσιάζουμε αποσπάσματα της ομιλίας του εκπροσώπου του κόμματός τους στις 8/1/2004 για πρώτη φορά μεταφρασμένα απ' τα αγγλικά στα ελληνικά, τα οποία φανερώνουν τη συμμετοχή τους στο αμερικανόπνευστο Κυβερνητικό Συμβούλιο και τη στάση τους εναντίον της ιρακινής αντίστασης. Το «Κ»ΚΕ έκρυψε εσκεμμένα τη συγκεκριμένη ομιλία, ενώ δεν την παρουσίασε σε κανένα απολύτως κομματικό έντυπο. Τη βρήκαμε μεταφρασμένη στην Αγγλική, στην ιστοσελίδα του Ι«Κ»Κ.

Αγαπητοί σύντροφοι,

   Σας μεταφέρω τους θερμότατους χαιρετισμούς του Ιρακινού Κομμουνιστικού Κόμματος και τις καλύτερες ευχές μας για την επιτυχία της Διεθνούς Σύσκεψης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. Επιτρέψτε μου όπως και οι άλλοι ομιλητές να ευχαριστήσω το ΚΚΕ για τη φιλοξενία αυτής της σημαντικής σύσκεψης. […]

   Η δημιουργία του Κυβερνητικού Συμβουλίου με περιορισμένες, αλλά σημαντικές αρμοδιότητες, και με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών κομμάτων αυτή τη στιγμή, ήταν σίγουρα πολλά υποσχόμενη ενέργεια η οποία επιτεύχθηκε με την ενεργή συμμετοχή και του ΟΗΕ.

   Το κόμμα μας πάντα υπογράμμιζε ότι το Συμβούλιο ήταν μόνο μια αρένα, ένα μόνο πεδίο, μεταξύ άλλων, για τον αγώνα μας να πετύχουμε εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία. (σ.σ. καθαρή απόρριψη της Ιρακινής Αντίστασης όπου σπέρνει αυταπάτες ότι η εθνική ανεξαρτησία μπορεί να επιτευχθεί με την επέμβαση των Αμερικάνικων δυνάμεων!). Πάντα επισημαίναμε την ανάγκη για συνεχή συνδυασμό μεταξύ της δουλειάς μας εντός του Συμβουλίου και της ενίσχυσης των σχέσεων με όλες τις δυνάμεις που θέλουν την μετάβαση για τη λήξη της κατοχής και τη δημιουργία ενός ελεύθερου δημοκρατικού Ιράκ.

   Οι δυνάμεις πίσω από την επιδείνωση της ασφάλειας είναι κυρίως οπαδοί του προηγούμενου καθεστώτος και απάνθρωπες τρομοκρατικές δυνάμεις διαφόρων αποχρώσεων. (σ.σ. το Ι«Κ»Κ συνεχώς απευθύνει μέσω της εφημερίδας του και προκηρύξεων καλέσματα στον ιρακινό λαό για απομόνωση των «τρομοκρατών» και συνεργασίας με τις αμερικανικές δυνάμεις ασφαλείας)  […] Μέσα από την υπονόμευση και εγκληματικές ενέργειες, αυτά τα στοιχεία προσπαθούν να αποκτήσουν εξουσία στην πολιτική σκηνή. Είναι άξιο αναφοράς ότι κάποιες δυνάμεις των ΗΠΑ θέλουν να συμβιβαστούν με αυτά τα στοιχεία σε μια προσπάθεια να περιορίσουν την σημερινή πολύπλοκη κατάσταση. (σ.σ. εδώ ο εκπρόσωπος του Ι«Κ»Κ δυσφορεί που οι αμερικάνικες δυνάμεις κατοχής δε χτυπούν αποτελεσματικότερα την ιρακινή αντίσταση).

Η επιστολή του Μπάμπη Αγγουράκη προς το Ι«Κ»Κ

Προς την Κεντρική Επιτροπή του Ιρακινού Κομμουνιστικού Κόμματος

Αγαπητοί σύντροφοι,

καταδικάζουμε την δολοφονία των  Addul Aziz Jassim Hassan και Yass Khundhayer Haider και την δολοφονική επίθεση ενάντια στην αντιπροσωπεία του κόμματος σας στην πόλη Al Thawara.

Εμείς, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, η πολιτική δύναμη που με συνέπεια ήταν ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την κατοχή του Ιράκ και την πολυπρόσωπη ξένη παρέμβαση που έχει ως στόχο στη νομιμοποίηση και παράταση της κατοχής, εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας   σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις που μάχονται ενάντια στην ξένη  κατοχή, για την αποκατάσταση της κυριαρχίας και της δημοκρατίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού του Ιράκ.

Σας παρακαλούμε μεταφέρατε την θλίψη μας και τα συλλυπητήρια μας στα μέλη του κόμματος σας και τους συγγενείς τους.

Μπ. Αγγουράκης
Υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΕ
29-11-2005

 

Iraqi Communist Party Central Committee

 Dear Comrades,

We condemn the assassination of Addul Aziz Jassim Hassan and Yass Khundhayer Haider and the criminal attack against the rally of your party in Al Thawara City.

 We, the Communist Party of Greece, as a political force that consistently campaigned against the dictatorial regime of Sadam Hussein, against the imperialist war and occupation of Iraq and the multi faced foreign interference aiming at the legalization and perpetuation of the occupation we express once again our full solidarity with all the progressive forces fighting against the occupation troups, in struggle to end the foreign occupation, for full restoring of the sovereignty and for the democratic and social rights of the working people of Iraq.

 Please convey to the members of your party as well as to the relatives our sorrow and condolences.

B.Angourakis
Responsible for the international section
29-11-2005

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 217 1-15 Δεκέμβρη 2005

Διαβάστε Περισσότερα »

Η κυβέρνηση της ΝΔ βαθαίνει με ραγδαίους ρυθμούς τη φασιστικοποίηση

Μ’ αφορμή την επανεμφάνιση του «συνδικαλιστικού της Ασφάλειας»

 

Η αντιδραστική κυβέρνηση της ΝΔ προχωρεί ως τώρα εντελώς αθόρυβα και πολύ σιωπηλά, «σεμνά και ταπεινά», αλλά με ταχείς ρυθμούς στην «επανίδρυση του κράτους» της Δεξιάς, δηλ. τον εκφασισμό του: πρώτο, με την επάνδρωση του συνόλου του κρατικού μηχανισμού – μα προπαντός στρατό-αστυνομία-Ασφάλεια-Δικαιοσύνη – με δεξιά φασιστικά στοιχεία ακόμα και χουντικούς, των οποίων αποσιωπά συστηματικά το φασιστικό τους παρελθόν, δεύτερο, με την ψήφιση διαφόρων φασιστικών νόμων, σε συνδυασμό και με κείνους που προωθούνται από την ΕΕ που περιορίζουν δραστικά, αν δεν εκμηδενίζουν εντελώς, τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, τρίτο, με τη συγκρότηση και επανεμφάνιση των «Συνδικαλιστικού της Ασφάλειας», «φοιτητικού της Ασφάλειας», κλπ. αλλά και την επανίδρυση της «ένδοξης βασιλικής» Αγροφυλακής, γνωστών τρομοκρατών της υπαίθρου.

Ας αναφερθούν εδώ δυο περιπτώσεις επανεμφάνισης και δράσης του «συνδικαλιστικού της Ασφάλειας» που έφθασαν στη δημοσιότητα.

Η πρώτη, είναι η παρουσία ένοπλων αστυνομικών σε συνδικαλιστική σύσκεψη στα γραφεία της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας: «συγκεκριμένα, τη Δευτέρα 10 Οκτωβρίου, στις 7.30 το απόγευμα, πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της ΔΟΕ σύσκεψη των Παρεμβάσεων-Κινήσεων-Συσπειρώσεων και εργατικών σχημάτων με θέμα το συντονισμό της δράσης τους για τη διοργάνωση κινητοποιήσεων. Όπως καταγγέλλουν οι Π. Βαϊνάς, Ντ. Ρέππα και Π. Αντωνόπουλος (εκλεγμένα μέλη της παράταξης στο ΔΣ της ΔΟΕ και στο Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ), έκπληκτοι αντικρίσαμε δυο ένστολους και ένοπλους αστυνομικούς των ειδικών δυνάμεων να έχουν ανέβει στον 3 ^ο όροφο που βρίσκονται τα γραφεία της Ομοσπονδίας αναζητώντας την αίθουσα όπου γίνεται η σύσκεψη. Μας ανέφεραν με απύθμενο θράσος ότι έχουν εντολή από την υπηρεσία τους να παρακολουθήσουν τη συνάντηση(!!) και επιπλέον ζήτησαν τα στοιχεία των παρευρισκόμενων, ενώ ταυτόχρονα αρνήθηκαν να μας δώσουν τα δικά τους. Μετά από αντίδραση των εργαζομένων που μετείχαν στη σύσκεψη, οι αστυνομικοί κατέβηκαν στην είσοδο του κτιρίου, όπου και παρέμειναν για αρκετό χρονικό διάστημα! Στη συνέχεια επικοινωνήσαμε με τον αξιωματικό υπηρεσίας απαιτώντας να αποσυρθούν άμεσα από το χώρο. Ο αξιωματικός απάντησε ότι υπάρχει πράγματι εντολή γραπτή(!) από την Αστυνομική Διεύθυνση για παρακολούθηση της σύσκεψης!! Την εισβολή του Συνδικαλιστικού της Ασφάλειας στη ΔΟΕ καταγγέλλει με τον πιο κατηγορηματικό και αποφασιστικό τρόπο το ΔΣ της ΟΛΜΕ» («Αυγή» 12.10.2005, σελ. 9).

Η δεύτερη περίπτωση αφορά την παρουσία δυο ένοπλων με πολιτικά Ασφαλιτών στη συνάντηση του ΠΑΜΕ (22.11.2005) στην αίθουσα Συνδικάτου Οικοδόμων («Ρ» 23.11.2005, σελ. 14).

Όμως το μεγάλο πρόβλημα για τους ρεφορμιστές ηγέτες των ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ δεν είναι να καταγγείλουν την ανασυγκρότηση του «Συνδικαλιστικού της Ασφάλειας» και το ραγδαίο βάθεμα της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής εκ μέρους της κυβέρνησης της ΝΔ (υπήρχε και την εποχή της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ), όπως θάπρεπε πρωταρχικά να πράξει κάθε κομμουνιστική και αντιφασιστική οργάνωση, αλλά εντελώς άλλο: δηλ. μήπως από τις αποκαλύψεις της επανεμφάνισης και δράσης «κερδίσει πόντους» το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ: «οι πολιτικές ευθύνες, όμως ανήκουν εξ’ ολοκλήρου στην κυβέρνηση. Στην εκάστοτε κυβέρνηση. Σήμερα στη ΝΔ, χτες στο ΠΑΣΟΚ. Κι ας μην σπεύδει υποκριτικά το ΠΑΣΟΚ να «κερδίσει πόντους»» («Ρ» 24.11.2005, σελ. 5).

Έχοντας οι ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ ως κεντρικό πρόβλημα – όχι τη φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής– αλλά μην «κερδίσει πόντους» το ΠΑΣΟΚ συγκαλύπτουν-αποσιωπούν απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό το βάθεμα της φασιστικοποίησης εκ μέρους της κυβέρνησης της ΝΔ, μ’ αποτέλεσμα: πρώτο, να αποπροσανατολίζουν την εργατική τάξη σχετικά με το πρόβλημα της φασιστικοποίησης (οι ρεφορμιστές δεν χρησιμοποιούν καθόλου τον όρο «φασιστικοποίηση» και τον αντικαθιστούν με την αστική έννοια «αυταρχισμός»), δεύτερο, να μην διεξάγουν αγώνα κατά της φασιστικοποίησης και τρίτο, εξωραΐζουν το μοναρχοφασιστικό χαρακτήρα του μεγαλοαστικού κόμματος της ΝΔ, παρουσιάζοντάς το ως «δημοκρατικό», το οποίο μάλιστα τώρα τελευταία, σύμφωνα με τη σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα, έχει επιπλέον «εκσυγχρονιστή» και «αποβάλει τον ακραίο αντικομμουνισμό» («Ρ» 12.6.2005, σελ. 5).

Στα πλαίσια αυτής της αντιδραστικής αστικής πολιτικής εξωραϊσμού της κυβέρνησης της ΝΔ και απ’ το φόβο μην «κερδίσει πόντους» το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, οι ρεφορμιστές ηγέτες δεν έχουν κανένα λόγο να αποκαλύπτουν τη δράση του «Συνδικαλιστικού της Ασφάλειας» αλλά αντίθετα να την αποσιωπούν. Αν καμιά φορά δημοσιοποιούν κάτι σχετικό στις στήλες του «Ριζοσπάστη», αυτό το πράττουν επειδή δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ,Αρ. Φύλ. 217 1-15 Δεκέμβρη 2005

Διαβάστε Περισσότερα »

50 χρόνια απ' τη μαζικότατη εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού

50 χρόνια απ' τη μαζικότατη εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού

Η ανοιχτή επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ και η εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού

Τα «γεγονότα της Τασκένδης» και το πογκρόμ σε βάρος των κομμουνιστών

Φέτος το Σεπτέμβρη συμπληρώθηκαν 50 χρόνια απ’ την ανοιχτή βάρβαρη επέμβαση της προδοτικής χρουστσοφικής κλίκας στο ΚΚΕ και τη μαζικότατη εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, δηλ. από τα άγνωστα στους κομμουνιστές, την εργατική τάξη και το λαό μας «Γεγονότα της Τασκένδης» - απ’ αρχή διάλυσης του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55, ηρωικού κόμματος του προλεταριάτου.

Στα τέλη Αυγούστου του ΄49 οι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), μετά από 3 ½ σχεδόν χρόνια ένοπλης πάλης ενάντια στον ντόπιο μοναρχοφασισμό και τον αμερικανο-αγγλικό ιμπεριαλισμό και όταν πλέον δεν υπήρχαν προοπτικές νίκης εξαιτίας της τιτικής προδοσίας και το πέρασμα του Τίτο στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού που άλλαξε το συσχετισμό των δυνάμεων σε βάρος του αγώνα μας, με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής (ΚΕ) του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, άφηναν τις ψηλές δοξασμένες και θρυλικές βουνοκορφές των Γράμμου, Βίτσι, Σμόλικα, Μουργκάνας και των άλλων περήφανων βουνών της πατρίδας μας για να περάσουν στην Αλβανία και από εκεί, μετά από λίγο, το μεγαλύτερο μέρος τους να φθάσει στη μακρινή Τασκένδη, πρωτεύουσα της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν της τότε σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν.

Τα πρώτα χρόνια των ελλήνων κομμουνιστών στην προσφυγιά ήταν χρόνια προσαρμογής στις νέες συνθήκες ζωής, μ’ ανάλογες δυσκολίες, αλλά κυλούσαν ήρεμα μα και με μεγάλο ενθουσιασμό, παίρνοντας δραστήρια μέρος στη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση και στην κομματική ζωή – υποστηρίζοντας την επαναστατική μαρξιστική γραμμή του ΚΚΕ με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και εκείνη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, καθοδηγούμενου από το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και κλασικό του μαρξισμού ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.

Τον Οχτώβρη (10-14.10.) του 1950 πραγματοποιήθηκε η 3^η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ που ξεκαθάρισε σχεδόν το Κόμμα απ’ τους οπορτουνιστές. Έδωσε, για πρώτη φορά στη δεκαετία 1940-1950, συντριπτικό χτύπημα στο δεξιό οπορτουνισμό, στους οπορτουνιστές που είχαν προδώσει κατά τη διάρκεια της Κατοχής το μεγαλειώδες λαϊκό κίνημα με τις συμφωνίες Λιβάνου (20.5.1944), Γκαζέρτας (26.9.1944) και Βάρκιζας (12.2.1945) και επιπλέον είχαν σαμποτάρει την ανάπτυξη και μαζικοποίηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ).

Οι αντάρτες του ΔΣΕ είχαν τη μεγάλη τύχη να γνωρίσουν για λίγα χρόνια την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση την εποχή του Στάλιν αλλά και τη μεγάλη ατυχία να ζήσουν, μετά τη δολοφονία του το Μάρτη του 1953, για πολλές δεκαετίες την εξάλειψή του σοσιαλισμού και τη σταδιακή παλινόρθωση του κ α π ι τ α λ ι σ μ ο ύ  επί Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, που άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 του περασμένου αιώνα με την  ε π ι κ ρ ά τ η σ η  της ρεβιζιονιστικής χρουστσοφικής αντεπανάστασης και κατέληξε στην κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού και τελικά στη διάλυση ακόμα και της καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, επί Γκορμπατσώφ.

Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις που υπήρχαν και δρούσαν στην ταξική (εργάτες, αγρότες, διανόηση) τότε ακόμα αλλά χωρίς εκμετάλλευση σοσιαλιστική κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και μέσα στο ΚΚΣΕ – η σοσιαλιστική οικοδόμηση προχωρούσε μέσα από σφοδρότατη  τ α ξ ι κ ή  πάλη – προσπαθούσαν από την αρχή, παρά την ύπαρξη της διχτατορίας του προλεταριάτου, να υπονομεύσουν τη μαχητική ενότητα των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων με διάφορους τρόπους, δυσαρεστώντας τους. Όμως μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν και την επικράτηση της ρεβιζιονιστικής ομάδας των Χρουστσόφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ, κλπ. και όταν αυτή διαπίστωσε ότι η ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τον ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ μαρξιστικό-λενινιστικό-σταλινικό δρόμο και να ακολουθήσει τον αντισταλινικό προδοτικό ρεβιζιονιστικό δρόμο επιδίωξε να συγκροτήσει δεξιά οπορτουνιστική φράξια στη μεγαλύτερη κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ στο εξωτερικό, την Κομματική Οργάνωση Τασκένδης (ΚΟΤ), φράξια την οποία προώθησε και στην ηγεσία της. Όμως η επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη πήρε μέτρα καθαιρώντας τα στελέχη της φράξιας από την ηγεσία της ΚΟΤ.

Μετά την καθαίρεση της φράξιας από την ηγεσία της ΚΟΤ, στελέχη της χρουστσοφικής ομάδας του ΚΚΣΕ της ΛΣΔ Ουζμπεκιστάν οργάνωσαν, με εντολή του Χρουστσόφ, και καθοδήγησαν επίθεση στα γραφεία της Οργάνωσης που βρίσκονταν στην 7^η Πολιτεία της Τασκένδης. Μάζεψαν γύρω στους 200 δεξιούς οπορτουνιστές με επικεφαλής τους Υψηλάντη, Χείμαρο, Μπαρμπαλιά, κλπ., οι οποίοι, κάτω από την καθοδήγηση του Σαάκοφ, επιτέθηκαν στα γραφεία του ΚΚΕ για να τα καταλάβουν: «στις 4 το απόγευμα, στις 9 του Σεπτέμβρη, συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο της Έβδομης Πολιτείας περίπου 200 άτομα με όλη την αφρόκρεμα των φραξιονιστών, οι οποίοι τόνωναν τους οπαδούς τους με βότκα, μπύρα και κρασί» (Κ. Δ. Καρανικόλα: «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 53).

Πριν την επίθεση στα γραφεία της ΚΟΤ είχαν προηγηθεί προβοκάτσιες των φραξιονιστών σε διάφορες Πολιτείες: «Στις Πολιτείες που οι φραξιονιστές είχαν κάποια δύναμη, όπως η 2^η , 3^η , 7^η , 9^η και 11^η άρχισαν να λεηλατούν τις βιβλιοθήκες των Πολιτειών και να  κ α ί ν ε  βιβλία, ιδιαίτερα όσα είχαν γραφτεί από το Στάλιν, Ζαχαριάδη, Μπαρτζώτα και όσα έγραφαν για τους αγώνες του ΔΣΕ» (στο ίδιο σελ. 46). Τώρα η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία της Παπαρήγα καμώνεται πως υποστηρίζει τον αγώνα του ΔΣΕ.

Η επίθεση των οπορτουνιστών στα Γραφεία της ΚΟΤ δεν είχε το αναμενόμενο γι’ αυτούς αποτέλεσμα, δεν κατάφεραν να τα καταλάβουν. Την αποτυχία τους αυτή σχολίαζε ειρωνικά ο πρώην αντάρτης του ΔΣΕ Βαγγέλης Ζούλης από την Ήπειρο: «Τώρα κατάλαβα γιατί δεν πήραμε την Κόνιτσα, η οποία τουλάχιστον είχε χίλια σπίτια, αφού οι αρχηγοί μας με 200 άτομα δεν τα κατάφεραν να καταλάβουν μια μονοκατοικία»!!! (στο ίδιο σελ. 54).

Όταν έγινε γνωστή η επίθεση στα γραφεία της Οργάνωσης χιλιάδες κομμουνιστές έτρεξαν να τα υπερασπιστούν. Επακολούθησαν συγκρούσεις και ξυλοδαρμοί και στη συνέχεια κατέφθασαν τμήματα της Σχολής Ευελπίδων και της αστυνομίας για να σώσουν τους οπορτουνιστές. Πολλοί τραυματίες μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία και επακολούθησαν εκατοντάδες συλλήψεις ελλήνων κομμουνιστών, και κυρίως στελεχών του ΔΣΕ, που ρίχτηκαν στις φυλακές για να δικαστούν στα μέσα Φλεβάρη του ΄56 σαν «χούλιγκανς-αλήτες»(!).

Παρά την ανοιχτή αυτή προβοκάτσια της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής κλίκας σε βάρος του ΚΚΕ και του Κόμματος, τα στελέχη της Σαάκοφ και Σαφάγιεφ, οργανωτές και καθοδηγητές της προβοκατόρικης επίθεσης και του πρωτοφανούς πογκρόμ που ακολούθησε σε βάρος των κομμουνιστών, διέδιναν ψευδώς ότι «η ηγεσία του ΚΚΕ και ο Νίκος Ζαχαριάδης εξαπέλυσαν μια πρωτάκουστη αιματηρή τρομοκρατία»!!! (στο ίδιο σελ. 55). «Φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης»!!!

Όλοι οι πολιτικοί πρόσφυγες της Τασκένδης γνώριζαν και γνωρίζουν ότι οι εμπνευστές και οργανωτές των προβοκατόρικων «Γεγονότων της Τασκένδης» ήταν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές με στόχο να διαλύσουν το ΚΚΕ. Είναι δε πασίγνωστο ότι οι λίγοι έλληνες δεξιοί οπορτουνιστές είχαν μόνιμη επαφή και καθοδηγούνταν  ά μ ε σ α  απ’ τη χρουστσοφική ρεβιζιονιστική προδοτική ομάδα. Ένας απ’ τους γνωστούς οπορτουνιστές, ο Κώστας Γκριτζώνας, ομολογεί-αναφέρει σχετικά: «Κάποια βραδιά, στις μέρες που τα γεγονότα της Τασκένδης βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους, κατεβαίνοντας με τον τότε γραμματέα της Κ.Ο. Τασκένδης Αριστοτέλη Χατούρα (Αρριανός), απ΄την 7^η προς την 9^η Πολιτεία, μου εκμυστηρεύτηκε την  υ π ο σ τ ή ρ ι ξ η  που είχε η αντιζαχαριαδική κίνηση απ’ τους σοβιετικούς. Με άφησε να καταλάβω ότι με τους χρουστσοφικούς της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν τα «λέγανε»,  ι δ ι α ί τ ε ρ α» (Κ. Γκριτζώνα: «Μετά το Γράμμο», σελ.18-19, Αθήνα 1986)(υπογραμμίσεις δικές μας).    

Η μεγάλη, η συντριπτικότατη πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών, το 95% των μελών της ΚΟΤ, καταδίκασε την επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ αλλά και τη στημένη προβοκάτσια τους, συσπειρώθηκε και υπεράσπισε το ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη. Το ίδιο έπραξε και η ιστορική 5^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που συνήλθε στα τέλη Δεκέμβρη 1955, στην απόφαση της οποίας, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι η φράξια «δε θα μπορούσε να πετύχει τίποτε αν δεν είχε την υποστήριξη ορισμένων σοβιετικών συντρόφων, που ένα μέρος τους είχε πειστεί ότι η φράξια είναι το πιο γερό και φιλοσοβιετικό κομμάτι της ΚΟΤ που πρέπει να το υποστηρίξουν και να το βοηθήσουν».

Τα «Γεγονότα της Τασκένδης», δηλ. η ανοιχτή αντικομμουνιστική επέμβαση των χρουστσοφικών στο ΚΚΕ αποσιωπήθηκαν συστηματικά από όλες τις εκάστοτε, μετά το ΄56, δεξιές οπορτουνιστικές ηγεσίες του σοσιαλδημοκρατικού πλέον «Κ»ΚΕ και συνεχίζουν να αποσιωπούνται και απ’ τη σημερινή ηγεσία της Α. Παπαρήγα. Μετά 40 ολόκληρα χρόνια δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1995 η απόφαση της 5^ης Ολομέλειας (Δεκέμβρης 1955) για την κατάσταση στην Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης (ΚΟΤ) απ’ τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα στη σειρά των «Επίσημων Κειμένων του ΚΚΕ» (τόμ. 7^ος, Αθήνα 1955).

Το Φλεβάρη του 1956, κατά τη διάρκεια του αντεπαναστατικού 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, αρχίζουν οι στημένες δίκες των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων στην Τασκένδη, αξιωματικών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στις οποίες καταδικάζονται με νόμους για «αλήτες» και εξορίζονται σε στρατόπεδα (Γιώργος Καλιανέσης, στρατηγός του ΔΣΕ, Δημήτρης Βύσσιος, αντισυνταγματάρχης, Πολιτικός Επίτροπος της 103 Ταξιαρχίας, Νίκος Φράγκος, ταγματάρχης του ΔΣΕ, στέλεχος της Κομμ. Οργ. της 7^ης Πολιτείας, Γιώργος Μακρής, λοχαγός του ΔΣΕ, μέλος της ΚΕ της 6^ης Πολιτείας, κλπ.).    

Στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ η χρουστσοφική ομάδα συγκρότησε τη διαβόητη «Διεθνή Επιτροπή» αποτελούμενη από στελέχη των κομμάτων:  Σοβιετικής Ένωσης, Ρουμανίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας και Βουλγαρίας, με πρόεδρο τυπικά το Ρουμάνο Γκεοργκίου Ντεζ – μαριονέτα του Χρουστσόφ –  αλλά πραγματικό τον πασίγνωστο σοσιαλδημοκράτη Όττο Κουουσίνεν, μέλος του ΠΓ του ΚΚΣΕ που επεμβαίνει ωμά πλέον, απροσχημάτιστα και απροκάλυπτα στο ΚΚΕ, συγκαλώντας τη διαβόητη πραξικοπηματική παρασυναγωγή της «6^ης Ολομέλειας του ΚΚΕ» (Μάρτης 1956), με εισηγητή όχι έλληνα αλλά το Ρουμάνο οπορτουνιστή Ντεζ, στην οποία δεν πήρε μέρος ο εκλεγμένος Γραμματέας του Κόμματος Νίκος Ζαχαριάδης, αλλά συμμετείχαν δεξιοί οπορτουνιστές, πρώην στελέχη, και διαγραμμένοι από το ΚΚΕ.

Σ’ αυτή καθαιρέθηκε βίαια και πραξικοπηματικά η  ε κ λ ε γ μ έ ν η  επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ και μαζί της ο Γραμματέας του Κόμματος ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, που συνελήφθηκε και απομονώθηκε, και διορίστηκε απ’ τους χρουστσοφικούς νέα εγκάθετη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία. Η «6^η Ολομέλεια» υιοθέτησε την αντεπαναστατική αστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ («ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό», κλπ.).

Η μεγάλη πλειοψηφία του συνόλου των ελλήνων κομμουνιστών (85-95%) απέρριψε και αντιτάχθηκε στη νέα προδοτική σοσιαλδημοκρατική αντισταλινική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) και της «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) και υπεράσπισαν το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό και τους ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Στο επόμενο χρονικό διάστημα διαγράφτηκαν κατά χιλιάδες οι κομμουνιστές απ’ την νέα εγκάθετη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. και άλλοι αποχώρησαν από το νέο οπορτουνιστικό αστικό κατασκεύασμα των προδοτών χρουστσοφικών, που σφετερίστηκε και φέρει τον τίτλο-όνομα «Κ»ΚΕ, το οποίο ιδεολογικο-πολιτικά καθοδηγείται από το αντεπαναστατικό αστικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.

Οι δεκαετίες που ακολούθησαν μετά το ΄56, ήταν δεκαετίες σκληρών φασιστικών διωγμών των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων σταλινιστών-ζαχαριαδικών απ’ τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, σοβιετικούς και έλληνες, (παρακολουθήσεις, χαφιεδισμοί, συλλήψεις, εξορίες στη Σιβηρία, φυλακίσεις, διώξιμο από τις δουλειές και παιδιών απ’ τα σχολεία, κλπ., κλπ.). Πολύχρονη εξορία δεκάδων στελεχών στη Σιβηρία, με κορυφαία περίπτωση εκείνη του Γραμματέα του Κόμματος ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που μετά 17 χρόνια εξορίας, δολοφονήθηκε στον τόπο εξορίας Σουργκούτ της Σιβηρίας απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, τον Αύγουστο του 1973, για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και τους χαλάσει τα σχέδια.  

Οι εκάστοτε δεξιές οπορτουνιστικές ηγεσίες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, μεταξύ των οποίων και εκείνες των Φλωράκη-Τσολάκη («μικρός Παττακός της Τασκένδης» κατά Ζαχαριάδη) και η σημερινή της Παπαρήγα αποσιωπούν τις φασιστικές διώξεις εναντίον των ελλήνων κομμουνιστών. Επίσης 40 ολόκληρα χρόνια αποσιώπησαν την επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ της διαβόητης «Διεθνούς Επιτροπής» και για πρώτη φορά το 1997 δημοσίευσαν ανάλογα κείμενα στον 8^ο τόμο «Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ 1956-61» (Αθήνα 1997).

Διαβάστε Περισσότερα »