Η διεθνής συνάντηση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων στην Αθήνα και ο πρακτόρικος ρόλος του Κόμματος Εργατών Βελγίου

Τον τελευταίο καιρό ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει τις ομιλίες των ρεβιζιονιστικών χρουστσοφικών κομμάτων στη διεθνή συνάντηση της Αθήνας. Αυτές που μέχρι τώρα είδαν το φως της δημοσιότητας στις σελίδες του «Ριζοσπάστη» δείχνουν καθαρά εκ νέου ότι τα κόμματα αυτά κινούνται με συνέπεια στην αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική ρεφορμιστική γραμμή του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και η «ενότητα» που επιδιώκουν είναι δεν είναι ενότητα στην βάση του μαρξισμού – λενινισμού – σταλινισμού αλλά αντίθετα ενότητα στον αντεπαναστατικό χρουστσοφικό δρόμο – δρόμος που στην μεν Σοβιετική Ένωση και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οδήγησε στην ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου, την εξάλειψη του σοσιαλισμού και την σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού, στις δε δυτικές καπιταλιστικές χώρες στην υπεράσπιση και διαιώνιση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος εκ μέρους των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων (προήλθαν από την μετατροπή των πρώην κομμουνιστικών κομμάτων, με την αποδοχή του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, σ’ αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου).

Στην φετινή συνάντηση πήρε μέρος, όπως ήδη είχαμε σημειώσει (και σ’ άλλες προηγούμενες), και το Κόμμα Εργατών Βελγίου που αυτοδιαφημίζεται ως «επαναστατικό». Στις αρχές του Σεπτέμβρη δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (1.9.2000) και η ομιλία της Ν. Ρόσα-Ρόσο, γενικής Γραμματέας αυτού του οπορτουνιστικού κόμματος που έχει πρόεδρό του τον τροτσκίζοντα χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή αντισταλινικό Ludo Martens. Η ομιλία αυτής της οπορτουνίστριας στη συνάντηση της Αθήνας είναι πολύ αποκαλυπτική τόσο για το πώς εννοεί την ενότητα αυτό το ρεβιζιονιστικό κόμμα, όσο και για τον ρόλο που έχει αναλάβει να παίξει. Αρχίζει ως εξής: «Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργατών του Βελγίου θα ήθελα να ευχαριστήσω το ΚΚΕ για την πρόσκληση του και για την οργάνωση αυτής της μεγάλης διεθνούς συνάντησης, η οποία σίγουρα θα ευνοήσει την ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» («Ρ» 1.9.2000 σελ. 12, υπογρ. δική μας).

Το Κόμμα Εργατών Βελγίου πρώτο, προβάλει ως «διεθνές κομμουνιστικό κίνημα» τα κόμματα που ακολουθούν το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, δεύτερο, επιδιώκει ενότητα με το διεθνές αυτό προδοτικό αντεπαναστατικό ρεύμα, την οποία εμφανίζει ως «ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος», που και τα δύο δείχνουν καθαρά ότι αυτό αποτελεί, και είναι, το «μακρύ χέρι» του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, αναλαμβάνοντας συνειδητά να παίξει το ρόλο του υπονομευτή και διασπαστή του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος προς όφελος ακριβώς του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.

Η παραπάνω θέση και η στάση του αυτή «λύνει» οριστικά το «αίνιγμα» για ορισμένους τίμιους και ειλικρινείς, αλλά πολιτικά αφελείς αγωνιστές που διερωτούνταν γιατί η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ εξέδωσε και διαφήμισε το βιβλίο του Ludo Martens «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν». Ο ένας λόγος ήταν οι σειρά αντιμαρξιστικές – αντισταλινικές θέσεις του, όπως π.χ. στο ζήτημα της έναρξης της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, η αντίληψη του σοσιαλισμού, κόμματος κλπ. και ο άλλος η δέσμευση που ο Ludo Martens είχε αναλάβει, απέναντι στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ και τον διεθνή χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό να παίξει το ρόλο διασπαστή του επαναστατικού κινήματος και εκείνον του τελάλη – διαφημιστή του «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» που τώρα επάξια παίζει.

Και αυτή η πολιτικο-ιδεολογική θέση του Κόμματος Εργατών Βελγίου για «ενότητα» με το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, εκτός των άλλων αντισταλινικών τροτσκιστορεβιζιονιστικών θέσεών του, ξεσκεπάζει το ρόλο και των εδώ φανατικών υπερασπιστών του μικροαστών οπορτουνιστών αντιζαχαριαδικών και αντισταλινικών «λαθολόγων» a la Ludo Martens δηλ. του πολιτικού υπεύθυνου της νέας «Μετασοβιετικής Εποχής» ( = εύστοχος αντικομμουνιστικός τίτλος) και του εκδότη του περιοδικού «ΣΤΑΛΙΝ» που θεωρούν – διαφημίζουν τον τροτσκίζοντα ρεβιζιονιστή και πράκτορα του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού Martens ως «μεγάλο επαναστάτη»(!) και «έξοχο σταλινικό συγγραφέα»(!) και υπερασπίζουν τις αντιμαρξιστικές – αντιλενινιστικές – αντισταλινικές απόψεις του (π.χ. έναρξη παλινόρθωσης καπιταλισμού στις αρχές της δεκαετίας του ’90, διατήρηση των ανταγωνιστικών τάξεων στο σοσιαλισμό, «δύο γραμμές μέσα στο κόμμα» κλπ.).

Εφημερίδα Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 94 15-30 Σεπτέμβρη 2000

Διαβάστε Περισσότερα »

4η Διεθνής συνάντηση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων

Εφημερίδα Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 115-116 1-31 Αυγούστου 2001

4η Διεθνής συνάντηση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων
τα χρουστσοφικά κόμματα - «επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα» ή αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου

Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ κάθε φορά που πραγματοποιείται μια διεθνής συνάντηση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων παρουσιάζει στην εργατική τάξη και το λαό μας αυτές τις διεθνείς συναντήσεις ως συναντήσεις «επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων». Στην πραγματικότητα όμως είναι συναντήσεις κομμάτων που έχουν εδώ και μισό αιώνα προδώσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, έχουν εγκαταλείψει τον επαναστατικό μαρξισμό και ακολουθούν το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού γενικά και πιο συγκεκριμένα την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του κακόφημου 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956).

Τα χρουστσοφικά ρεβιζιονιστικά κόμματα που συμμετέχουν στις συναντήσεις των Αθηνών έχουν τα πιο πολλά απ' αυτά ή σχεδόν όλα μισό αιώνας ύπαρξης και πολιτικής δράσης, δηλαδή χρόνο επαρκή ώστε να μπορεί να κριθεί ο χαρακτήρας της δράσης τους και η πολιτική τους.

Όλα τα πρώην κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα που με τον ένα ή άλλο τρόπο ακολούθησαν την αντεπαναστατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ μετατράπηκαν από επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα που ήταν σε αντεπαναστατικά αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, επειδή:

Πρώτο, απομακρύνθηκαν, εγκατέλειψαν και πρόδωσαν την επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου και δεν καθοδηγούνται πλέον απ' τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλαδή το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό αλλά από το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, που αποτελεί παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας.

Δεύτερο, επεξεργάστηκαν και υιοθέτησαν ρεφορμιστικά σοσιαλδημοκρατικά προγράμματα στα οποία εγκαταλείπονται λενινιστική-σταλινική θεωρία της βίαιης προλεταριακής επανάστασης, η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και αντ' αυτών προβάλλεται το διαβόητο

Διαβάστε Περισσότερα »

Η διεθνής συνάντηση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων στην Αθήνα και ο πρακτόρικος ρόλος του Κόμματος Εργατών Βελγίου

Τον τελευταίο καιρό ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει τις ομιλίες των ρεβιζιονιστικών χρουστσοφικών κομμάτων στη διεθνή συνάντηση της Αθήνας. Αυτές που μέχρι τώρα είδαν το φως της δημοσιότητας στις σελίδες του «Ριζοσπάστη» δείχνουν καθαρά εκ νέου ότι τα κόμματα αυτά κινούνται με συνέπεια στην αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική ρεφορμιστική γραμμή του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και η «ενότητα» που επιδιώκουν είναι δεν είναι ενότητα στην βάση του μαρξισμού – λενινισμού – σταλινισμού αλλά αντίθετα ενότητα στον αντεπαναστατικό χρουστσοφικό δρόμο – δρόμος που στην μεν Σοβιετική Ένωση και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οδήγησε στην ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου, την εξάλειψη του σοσιαλισμού και την σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού, στις δε δυτικές καπιταλιστικές χώρες στην υπεράσπιση και διαιώνιση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος εκ μέρους των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων (προήλθαν από την μετατροπή των πρώην κομμουνιστικών κομμάτων, με την αποδοχή του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, σ’ αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου).

Στην φετινή συνάντηση πήρε μέρος, όπως ήδη είχαμε σημειώσει (και σ’ άλλες προηγούμενες), και το Κόμμα Εργατών Βελγίου που αυτοδιαφημίζεται ως «επαναστατικό». Στις αρχές του Σεπτέμβρη δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (1.9.2000) και η ομιλία της Ν. Ρόσα-Ρόσο, γενικής Γραμματέας αυτού του οπορτουνιστικού κόμματος που έχει πρόεδρό του τον τροτσκίζοντα χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή αντισταλινικό Ludo Martens. Η ομιλία αυτής της οπορτουνίστριας στη συνάντηση της Αθήνας είναι πολύ αποκαλυπτική τόσο για το πώς εννοεί την ενότητα αυτό το ρεβιζιονιστικό κόμμα, όσο και για τον ρόλο που έχει αναλάβει να παίξει. Αρχίζει ως εξής: «Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργατών του Βελγίου θα ήθελα να ευχαριστήσω το ΚΚΕ για την πρόσκληση του και για την οργάνωση αυτής της μεγάλης διεθνούς συνάντησης, η οποία σίγουρα θα ευνοήσει την ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» («Ρ» 1.9.2000 σελ. 12, υπογρ. δική μας).

Το Κόμμα Εργατών Βελγίου πρώτο, προβάλει ως «διεθνές κομμουνιστικό κίνημα» τα κόμματα που ακολουθούν το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, δεύτερο, επιδιώκει ενότητα με το διεθνές αυτό προδοτικό αντεπαναστατικό ρεύμα, την οποία εμφανίζει ως «ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος», που και τα δύο δείχνουν καθαρά ότι αυτό αποτελεί, και είναι, το «μακρύ χέρι» του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, αναλαμβάνοντας συνειδητά να παίξει το ρόλο του υπονομευτή και διασπαστή του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος προς όφελος ακριβώς του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.

Η παραπάνω θέση και η στάση του αυτή «λύνει» οριστικά το «αίνιγμα» για ορισμένους τίμιους και ειλικρινείς, αλλά πολιτικά αφελείς αγωνιστές που διερωτούνταν γιατί η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ εξέδωσε και διαφήμισε το βιβλίο του Ludo Martens «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν». Ο ένας λόγος ήταν οι σειρά αντιμαρξιστικές – αντισταλινικές θέσεις του, όπως π.χ. στο ζήτημα της έναρξης της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, η αντίληψη του σοσιαλισμού, κόμματος κλπ. και ο άλλος η δέσμευση που ο Ludo Martens είχε αναλάβει, απέναντι στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ και τον διεθνή χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό να παίξει το ρόλο διασπαστή του επαναστατικού κινήματος και εκείνον του τελάλη – διαφημιστή του «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» που τώρα επάξια παίζει.

Και αυτή η πολιτικο-ιδεολογική θέση του Κόμματος Εργατών Βελγίου για «ενότητα» με το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, εκτός των άλλων αντισταλινικών τροτσκιστορεβιζιονιστικών θέσεών του, ξεσκεπάζει το ρόλο και των εδώ φανατικών υπερασπιστών του μικροαστών οπορτουνιστών αντιζαχαριαδικών και αντισταλινικών «λαθολόγων» a la Ludo Martens δηλ. του πολιτικού υπεύθυνου της νέας «Μετασοβιετικής Εποχής» ( = εύστοχος αντικομμουνιστικός τίτλος) και του εκδότη του περιοδικού «ΣΤΑΛΙΝ» που θεωρούν – διαφημίζουν τον τροτσκίζοντα ρεβιζιονιστή και πράκτορα του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού Martens ως «μεγάλο επαναστάτη»(!) και «έξοχο σταλινικό συγγραφέα»(!) και υπερασπίζουν τις αντιμαρξιστικές – αντιλενινιστικές – αντισταλινικές απόψεις του (π.χ. έναρξη παλινόρθωσης καπιταλισμού στις αρχές της δεκαετίας του ’90, διατήρηση των ανταγωνιστικών τάξεων στο σοσιαλισμό, «δύο γραμμές μέσα στο κόμμα» κλπ.).

“Ανασύνταξη”, Αρ. Φύλ. 94 15-30 Σεπτέμβρη 2000

Διαβάστε Περισσότερα »

Σαρωτικό κύμα ακρίβειας στην αγορά και προκλητική αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων

Αρ. Φύλ. 194 15-30 Νοέμβρη 2004
Σαρωτικό κύμα ακρίβειας στην αγορά και προκλητική αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων
Πολιτική απάτη ολκής τα περί «απογραφής», «καταπολέμησης» της διαφθοράς και της «διαπλοκής»

Σπάνια στην ιστορία του τόπου συναντά κανείς πρωθυπουργό να αθετεί «εν μια νυκτί» και με τόσο προκλητικό τρόπο όλες, χωρίς εξαίρεση, τις προεκλογικές υποσχέσεις, σπάνια σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα πρωθυπουργός φτάνει στο ζενίθ αναξιοπιστίας και αναδεικνύεται σε πολιτικό απατεωνίσκο ολκής και σε φαφλατά πρώτης γραμμής, όπως ο Κ. Καραμανλής: σημερινός, με σοβαροφανείς πόζες μεγαλομανούς νάνου, πρωθυπουργός των «νταβατζήδων» του μεγάλου κεφαλαίου, υπάκουος μα και «περήφανος» καρπαοζοεισπράκτορας των αμερικανών ιμπεριαλιστών και των αντιδραστικών τούρκων σωβινιστών, αρχηγός του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ.

Στο 8μηνο της διακυβέρνησης της χώρας απ' την αντιδραστική κυβέρνηση της ΝΔ, αυτή πέρα απ' τα υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου μέτρα και την ολοκληρωτική αθέτηση όλων των προεκλογικών δεσμεύσεων και υποσχέσεων, εφάρμοσε μια ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική που οδήγησε, ανάμεσα στ' άλλα, και σ' ένα μεγάλο κύμα σαρωτικής ακρίβειας στην αγορά, σε μια πρωτοφανή, κερδοσκοπικού χαρακτήρα, άνοδο των τιμών σ' όλα τα εμπορεύματα και προπαντός στα είδη πλατιάς κατανάλωσης, μ' αποτέλεσμα να εξανεμίζονται πάλι «εν μια νυκτί» οι πενιχρότατες συντάξεις πείνας των απόμαχων της δουλειάς και οι απελπιστικά χαμηλοί μισθοί των εργαζομένων.

Η οικονομία της χώρας μας μ' αυτή την οικονομική πολιτική πέτυχε, σε ελάχιστους μήνες, ρεκόρ ανόδου τιμών και σύγκλιση σε επίπεδο τιμών με χώρες μέλη της ΕΕ, στις οποίες οι εργαζόμενοι έχουν τριπλάσιους και πλέον μισθούς απ' ότι οι Έλληνες. Έτσι η κυβέρνηση της ΝΔ πετυχαίνοντας το πρωτοφανές αυτό ρεκόρ τιμών, μετέτρεψε την Ελλάδα στην πιο ακριβή χώρα-μέλος της ΕΕ, σε πρωταθλητή ακρίβειας σ' ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η μεγάλη ακρίβεια, μαζί με τη διαρκή αύξηση της μαζικής ανεργίας, κλπ. και τους πολύ χαμηλούς μισθούς έχει δημιουργήσει μια απελπιστική και με ραγδαίους ρυθμούς χειροτέρευση της κατάστασης των πλατιών λαϊκών μαζών και ιδιαίτερα των άνεργων, των συνταξιούχων και των χαμηλόμισθων, οδηγώντας τους σε πολύ μεγαλύτερη φτώχεια και στην απόλυτη εξαθλίωσή τους.

Η σημερινή πολύ άσχημη για τους εργαζόμενους κατάσταση ήταν ασφαλώς αναμενόμενη, προβλέψιμη και αναπόφευχτη εξαιτίας της εφαρμογής της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής που υπερασπίζει και που είχε ήδη ανακοινώσει πως θα εφαρμόσει η ΝΔ σε περίπτωση νίκης στις εκλογές και συνάμα διαψεύδει όχι μόνο τις προεκλογικές δημαγωγικές εξαγγελίες αυτού του μοναρχοφασιστικού κόμματος αλλά και των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ, λακέδων του κεφαλαίου, που απέκρυψαν συστηματικά – με εντολή του ΣΕΒ για να επιτευχθεί ο στόχος του, δηλ. η νίκη της ΝΔ στις εκλογές – καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ότι η εφαρμογή αυτής της οικονομικής πολιτικής θα χειροτέρευε αναπόφευχτα και στο έπακρο την ήδη άσχημη κατάσταση των εργαζομένων και ισχυρίζονταν σ' όλους τους τόνους ότι η κατάστασή τους θα παρέμεινε τάχα στα ίδια επίπεδα, εξαπατώντας τους έτσι με τον πλέον προκλητικό τρόπο!!!

Τώρα συνεχίζοντας σε συνδικαλιστικό επίπεδο την ίδια ρεφορμιστική γραμμή υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου επειδή : πρώτο, ακολουθεί μόνιμα μια διασπαστική γραμμή (όπως η παλιά σοσιαλδημοκρατία) στο συνδικαλιστικό κίνημα και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, σαμποτάροντας τους αγώνες τους χέρι-χέρι με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, δεύτερο, οργανώνει σποραδικά κινητοποιήσεις, γνωρίζοντας εκ των προτέρων την μόνιμη αναποτελεσματικότητά τους, τρίτο, οι κινητοποιήσεις αυτές είναι εξαιτίας του διασπαστικού τους χαρακτήρα και της αναποτελεσματικότητάς τους εντελώς ακίνδυνες για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τέταρτο, γίνονται με κριτήρια την εκτόνωση της αγανάκτησης των εργαζομένων και τον εγκλωβισμό τους στη ρεφορμιστική κατεύθυνση υποταγής στο κεφάλαιο ώστε η ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ να διατηρεί τη θέση της μέσα στο αστικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι και να έχει πάντα διασφαλισμένη τη συμμετοχή της σ' αυτό.

Μπροστά σ' αυτή τη πολύ ζοφερή για τους εργαζόμενους κατάσταση, η κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ προσπαθεί να παραπλανήσει το λαό με προπαγανδιστικές σαπουνόφουσκες τύπου «απογραφής», «Εξεταστικής Επιτροπής», «καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής», «προεδρολογία», κλπ., που όμως δεν αλλάζουν ούτε «καλυτερεύουν» στο ελάχιστο την απελπιστικά άσχημη κατάσταση των πλατιών λαϊκών μαζών που έχουν οδηγηθεί σε απόγνωση και ταυτόχρονα φουντώνει η αγανάκτησή τους.

1. «Δημοσιονομική απογραφή»: Η κυβέρνηση της ΝΔ δε σημείωσε μόνο ρεκόρ ταχύτητας στη σύγκλιση της οικονομίας σε επίπεδο τιμών, αλλά με τη διαβόητη «δημοσιονομική απογραφή» πέτυχε το ακατόρθωτο: να διασύρει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τη χώρα και να οδηγήσει την οικονομία της σε έλεγχο και επιτήρηση μα και ενδεχόμενη επιβολή κυρώσεων από μέρος των Οργάνων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, γεγονός που υποχρέωσε ακόμα και τον ευρωβουλευτή της Γ. Δημητρακόπουλο (ΝΔ) να εκφράσει δημόσια τη ριζική του διαφωνία με τους χειρισμούς του υπουργού Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφη και να μιλήσει για «άγνοια των πολιτικών διεργασιών» στην ΕΕ και «πολιτική και οικονομική αφέλεια».

Πέρα απ' τις γελοίες και αλληλοσυγκρουόμενες «διορθωτικές» δηλώσεις του Γ. Αλογοσκούφη, οι πραγματικοί στόχοι της «απογραφής» είναι τρεις : πρώτο, να χρησιμοποιηθεί σαν άλλοθι για την αθέτηση τω προεκλογικών υποσχέσεων της ΝΔ απέναντι στο λαό, δεύτερο, να δικαιολογηθούν οι προεκλογικές ανέφικτες σαπουνόφουσκες περί «υψηλών» τάχα μελλοντικά ρυθμών ανάπτυξης, «μείωση του χρέους», κλπ. στην επόμενη τετραετία, και τρίτο, αφού η «απογραφή» ανεβάζει το έλλειμμα στο 5,4% του ΑΕΠ, να παρθούν νέα σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα σε βάρος όλων των εργαζομένων και ειδικότερα των χαμηλόμισθων, όπως αυτά αποτυπώνονται ήδη – δίπλα στο πρωτοφανές κύμα ακρίβειας και τη μαζική άνοδο της ανεργίας – στον προϋπολογισμό για το 2005 και το φορολογικό νομοσχέδιο. Ήδη η ΕΕ ασκεί ισχυρή πίεση για μείωση του ελλείμματος, κλπ., και επομένως τη λήψη νέων πρόσθετων αντιλαϊκών μέτρων.

2. «Εξεταστική Επιτροπή» για στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Τα δημαγωγικά οφέλη που προσδοκούσε η κυβέρνηση Καραμανλή απ' τη συγκρότηση «Εξεταστικής Επιτροπής» με τις απανωτές παροιμιώδεις γκάφες του φλύαρου «καραβανά» Σπήλιου Σπηλιωτόπουλου, που οδήγησαν, ανάμεσα στ' άλλα, και στην παραίτηση του διευθυντή Ενημέρωσης του υπουργείου Εθνικής Άμυνας δημοσιογράφου Τ. Γκουριώτη, ενώ παραιτήθηκε και η διευθύντρια του γραφείου του υπουργού Άμυνας, αλλά και με τις αποκαλύψεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας οδήγησαν την κυβέρνηση να βρεθεί η ίδια στο «εδώλιο του κατηγορουμένου».

Έτσι η πολυδιαφημισμένη «κάθαρση» στα εξοπλιστικά προγράμματα έγινε μπούμερανγκ για τη ΝΔ απ' τις ατέλειωτες γκάφες Σπηλιωτόπουλου: κατά το ταξίδι του στη Μόσχα εκθείαζε τα ρώσικα όπλα, τα οποία είχε ήδη λίγο νωρίτερα στην Αθήνα απαξιώσει, άλλαξε θέση στο θέμα των εγγυήσεων, αποδυναμώνοντας έτσι το «κατηγορητήριο» για τους προκατόχους του πρώην υπουργούς Άμυνας, κλπ., κλπ.!!!

Τελικά νέα έγγραφα-ντοκουμέντα που είδαν το φως της δημοσιότητας εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον ίδιο τον υπουργό Άμυνας και την κυβέρνηση στο θέμα της «Εξεταστικής Επιτροπής», γιατί αυτά αποκαλύπτουν ότι και ο Σπηλιωτόπουλος ακολούθησε την πρακτική των Παπαντωνίου-Τσοχατζόπουλου στο θέμα των προμηθειών όπλων, μ' αποτέλεσμα να πλήττεται ευθέως και ανεπανόρθωτα η αξιοπιστία του υπουργού αλλά και του πρωθυπουργού καθώς και της κυβέρνησης συνολικά.

Έτσι ο «καλλίγραμμος» πρωθυπουργός συνεχίζει το πολιτικό «στριπ-τιζ», εξελισσόμενος ταχύτατα σε ταλαντούχα «στριπτιτζού» που επιδεικνύει τα «κάλλη» της στο λαό.

Τέλος δε μπορεί να μην σημειωθεί εδώ η στάση του «Ριζοσπάστη», που, εκδηλώνοντας τη συμπάθειά του προς την αντιδραστική κυβέρνηση της ΝΔ, ανησυχεί και στενοχωρείται για τις γκάφες του Σπηλιωτόπουλου ή όπως γράφει «από τους όλους ατυχείς τουλάχιστον χειρισμούς της υπόθεσης από τον υπουργό Άμυνας» και τη «φθορά του ίδιου του πρωθυπουργού» («Ρ» 26.11.2004, σελ.9)!!!

3. «Διαφθορά»-«διαπλοκή». Προεκλογικά το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ είχε υψώσει τη σημαία της «καταπολέμησης της διαφθοράς» και της πολυσυζητημένης «διαπλοκής» και παρίστανε τον αρχάγγελο της «κάθαρσης».

Τώρα που βρίσκεται στην κυβέρνηση αναφέρεται σε χαμηλούς τόνους και εντελώς ρητορικά, προφανώς για τα «μάτια του κόσμου», στη «διαφθορά», χωρίς να γίνεται πειστική.

Τα φαινόμενα της διαφθοράς στο καπιταλισμό είναι φαινόμενα αναπόφευχτα που γεννάει και αναπαράγει σε μόνιμη βάση το εκμεταλλευτικό αυτό σύστημα και όποια αναφορά για δήθεν καταπολέμησή τους και πολύ περισσότερο «εξάλειψής» τους στόχο έχει να εξαπατήσει την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους, να τους καλλιεργήσει ρεφορμιστικές αυταπάτες περί «δυνατότητας» ύπαρξης ενός καπιταλισμού «απαλλαγμένου»-«καθαρού» από τέτοια φαινόμενα.

Όσον αφορά την περίφημη «διαπλοκή» της πολιτικής των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων με τις ισχυρές ομάδες καπιταλιστών και την υπαγόρευση-επιβολή της πολιτικής τους στις κυβερνήσεις είναι πασίγνωστο ότι οι ισχυρές ομάδες καπιταλιστών και πρώτα απ' όλα τα μονοπώλια είναι εκείνα που καθορίζουν την πολιτική των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων και όχι αντίστροφα. Οι αστικές κυβερνήσεις είναι απλά μαριονέτες των ισχυρών μονοπωλίων και τίποτε περισσότερο: πειθήνιοι υπηρέτες και διαχειριστές των συμφερόντων τους.

Πίσω από το θόρυβο της Νέας Δημοκρατίας για τη «διαπλοκή» αποκρύβεται πρωταρχικά η προσπάθειά της να ξαναμοιράσει την «πίττα» στους «ημέτερους» και κατά δεύτερο να δημιουργήσει την απατηλή εντύπωση στο λαό ότι η ίδια, αλλά και κάθε αστική κυβέρνηση, είναι «ουδέτερη» απέναντι στα διαμετρικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα καπιταλιστών-εργατών και ότι τάχα «εξυπηρετεί» εξίσου και τα δυο, ενώ στην πραγματικότητα υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο εκείνα των καπιταλιστών.

«Οι ρίζες της διαφθοράς και της λεγόμενης διαπλοκής» δεν «βρίσκονται στην ίδια, την αντιλαϊκή και φιλομονοπωλιακή πολιτική των κυβερνώντων» («Ρ» 18.11.2004, σελ. 5), όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, και επομένως πως αν αλλάξει η πολιτική των όποιων κυβερνήσεων «αποκαθάρεται» τάχα το σύστημα απ' αυτά, μα αντίθετα βρίσκονται στο ίδιο το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα, είναι σύμφυτές σ' αυτό και θα υπάρχουν έστω κι αν αλλάξει πολιτική η οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση.

Έτσι οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες αποδεικνύονται οι καλύτεροι εξωραϊστές του καπιταλισμού και αποτελούν τους καλύτερους στυλοβάτες του: «αλλαγή πολιτικής» στα πλαίσιά του αλλά όχι ανατροπή του καπιταλισμού και όλα θα «πάνε καλά» για τους εργαζόμενους!!!

Διαβάστε Περισσότερα »

Ιράκ: Ο ηρωικός λαός πολεμά μέρα-νύχτα τους αμερικανο-άγγλους καταχτητές

Ο ανυπότακτος ηρωικός λαός του Ιράκ πολεμάει μέρα-νύχτα μ’ όλα τα μέσα τους αμερικανο-άγγλους καταχτητές και τους ντόπιους δοσίλογους.

Αυτές τις μέρες οι πολεμικές συγκρούσεις συνεχίζονται σε πολλά μέρη της χώρας μα εκείνο που συγκεντρώνει την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης είναι η ηρωικά μαχόμενη Φαλούτζα που πολιορκείται συνεχώς απ’ τους κατακτητές και βάλλεται από παντού μ’ όλα τα είδη των όπλων που προκαλούν τις μεγαλύτερες δυνατές καταστροφές.

Σύσσωμος ο λαός, αντάρτες και άοπλοι, της ηρωικής και μαρτυρικής αυτής πόλης αμύνεται και μάχεται ασταμάτητα, προκαλώντας στους κατακτητές σοβαρές απώλειες. Ήδη σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου οι επιδρομείς έχουν χάσει πάνω από 60 στρατιώτες και οι τραυματίες ξεπερνούν ως τώρα τους 250.

Η πόλη της Φαλούτζα με τον αγώνα της έχει ανυψωθεί αυτές τις μέρες σε πόλη-σύμβολο της αντίστασης κατά των κατακτητών. Γι’ αυτό οι αμερικανο-άγγλοι ιμπεριαλιστές καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να την καταλάβουν, βομβαρδίζοντας με αεροπλάνα και τάνκς απ’ όλες τις πλευρές το σύνολο της πόλης, προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές και ισοπεδώνοντας κυριολεκτικά διάφορα σημεία της πόλης-φρούριο.

Η βαρβαρότητα και το δολοφονικό όργιο του κατακτητικού στρατού δεν γνωρίζει όρια, χτυπώντας αδιάκριτα άοπλους, γέρους, γυναίκες και παιδιά και δολοφονώντας εν ψυχρώ μπροστά στα μάτια του φωτογραφικού φακού βαριά τραυματισμένους αγωνιστές της λευτεριάς.

Ο λαός της Φαλούτζα δεν είναι διατεθειμένος να παραδώσει την πόλη του στα κατακτητικά στρατεύματα, γι’ αυτό αγωνίζεται ηρωικά και πληρώνει βαρύτατο φόρο αίματος σε νεκρούς που ανέρχονται σε πολλές εκατοντάδες και σε χιλιάδες τραυματίες.

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 193 1-15 Νοέμβρη 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Γαλάτεια Σαλίμκα - Γκαβέλα

Στις 31 Οχτώβρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που έπαψε να χτυπά η γενναία καρδιά της μαχητικής και αφοσιωμένης ως το τέλος στην υπόθεση του κομμουνισμού, την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού και στο επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, συντρόφισσας Γαλάτειας Σαλίμκα-Γκαβέλα.

Η Γαλάτεια Σαλίμκα γεννήθηκε στις 22.8.1922 στη Νάουσα και από πολύ μικρή, μόλις ηλικίας 13 χρόνων, ανήλικη ακόμα, δούλεψε εργάτρια σε κλωστοϋφαντουργείο της πόλης και γνώρισε την καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση. Πήρε μέρος στους αγώνες της εργατικής τάξης και πάλεψε για τα δικαιώματα της εργατιάς.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στους αγώνες του λαού μας ενάντια στους φασίστες κατακτητές. Το 1942 στα χρόνια της μαύρης σκλαβιάς έγινε μέλος του ΚΚΕ.

Μετά την απελευθέρωση είχε τη μεγάλη τύχη και τιμή να αγωνιστεί απ’ τις γραμμές του ένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) που καθοδηγήθηκε απ’ το ΚΚΕ με επικεφαλής το Γραμματέα του και μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη. Απ’ τις πρώτες εθελόντριες αντάρτισσες του ΔΣΕ το 1946 στο Καϊμακτσαλάν και τη Τζένα πολέμησε με το όπλο στο χέρι για τρία ολόκληρα χρόνια το ντόπιο μοναρχοφασισμό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Διακρίθηκε για τη λεβεντιά και την παλικαριά της. Τιμήθηκε δυο φορές με το μετάλλιο Ανδρείας «ΗΛΕΚΤΡΑ». Τελείωσε τη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ και έγινε ανθυπολοχαγός.

Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ βρέθηκε στην Τασκένδη, πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν, και είχε την μεγάλη τύχη να γνωρίσει το σοσιαλισμό που χτίζονταν εκεί την εποχή του Στάλιν αλλά και τη μεγάλη ατυχία να ζήσει το πισωγύρισμα το 1956 με την επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης. Βρέθηκε αντιμέτωπη με το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και υπεράσπισε αποφασιστικά και με θάρρος το ένδοξο ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη.

Στη φιλόξενη πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν, Τασκένδη, με την ανοιχτή επέμβαση, το Σεπτέμβρη του ΄55, των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ, αντιτάχθηκε στην επέμβαση και υπεράσπισε μαχητικά την επαναστατική γραμμή του Κόμματος.

Διαγράφεται μετά το ΄56 από τους διορισμένους οπορτουνιστές της κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. Δεν παρέδωσε το κομματικό της βιβλιάριο στους οπορτουνιστές και στις πιέσεις τους απάντησε: «δεν μας τα δώσατε εσείς τα κομματικά βιβλιάρια, τα πήραμε πολεμώντας».

Στα μετέπειτα χρόνια και ως το τέλος της ζωής της ακολούθησε με παραδειγματική συνέπεια και χωρίς ταλαντεύσεις την επαναστατική γραμμή των Στάλιν-Ζαχαριάδη. Σαν επαναστάτρια κομμουνίστρια διακρίνονταν για τη θαυμαστή μαχητικότητά της, το θάρρος, την αποφασιστικότητα μα και την παραδειγματική συνέπειά της στις Αρχές.

Γύρισε στην Πατρίδα μαζί με τα παιδιά και το σύντροφό της όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της, μένοντας ως το τέλος πιστή στις κομμουνιστικές ιδέες των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, στην επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ 1918-55 και στις επαναστατικές παραδόσεις του ντόπιου και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, σταθερός αντίπαλος του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που κατέστρεψε το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Στη μνήμη της ο σύντροφος στη ζωή και στην πάλη Γιάννης Γκαβέλας προσφέρει στην "ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ" 50 ευρώ

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 192 15-31 Οχτώβρη 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Κώστας Βιδάλης - 58 χρόνια από τη δολοφονία του

Στις αρχές του δεύτερου δεκαήμερου του Αυγούστου συμπληρώθηκαν 58 χρόνια από την άγρια δολοφονία του επαναστάτη κομμουνιστή δημοσιογράφου, συντάκτη του «Ριζοσπάστη», Κώστα Βιδάλη απ’ την τρομοκρατική φασιστική εγκληματική συμμορία του Γρηγόρη Σούρλα στον κάμπο της Θεσσαλίας.

Ο Κώστας Βιδάλης που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904 έγινε μέλος του ΚΚΕ το 1941, ενώ στο «Ριζοσπάστη» εργάζονταν ήδη από το 1924.Βρέθηκε ανταποκριτής του «Ριζοσπάστη», κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, στην Ισπανία και το 1937 όταν επέστρεψε στην Αθήνα εξορίστηκε στα Κύθηρα. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και δούλεψε στην κεντρική Διαφώτιση του ΕΑΜ.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας απ’ τους φασίστες κατακτητές, οι διάφορες συμμορίες της φασιστικής δοσίλογης Δεξιάς τρομοκρατούσαν και βασάνιζαν το λαό στις διάφορες περιοχές της χώρας και ιδιαίτερα την περιοχή της Θεσσαλίας η συμμορία του Γρηγόρη Σούρλα.

Ο επαναστάτης κομμουνιστής δημοσιογράφος αποφασίζει, παρά τις αντιρρήσεις της διεύθυνσης του «Ριζοσπάστη», λόγω μεγάλου κινδύνου για τη ζωή του, να πάει στη Θεσσαλία για να δει από κοντά το όργιο της τρομοκρατίας και να καταγγείλει στο λαό τους δράστες τρομοκράτες: «Είμαι δημοσιογράφος και πρέπει να κάνω τη δουλειά μου. Να καταγγείλω αυτό το όργιο της τρομοκρατίας, ν’ αποκαλύψω τους δράστες. Θα πάω στα θεσσαλικά χωριά. Πάω να δω με τα μάτια μου τους βασανιστές του λαού μας. Να τους πάρω συνέντευξη. Ν’ ακούσω με τα ίδια τ’ αυτιά μου το βογκητό των ανθρώπων μας».

Όταν έφτασε στο σταθμό του Πλατύκαμπου πηγαίνοντας προς τη Λάρισα, εκεί η συμμορία του Σούρλα τον άρπαξε απ’ το τρένο και τον απήγαγε, τον μετέφερε σε ερημική περιοχή κοντά στη Μελία, τον βασάνισε άγρια όλη τη νύχτα ως τις πρωινές ώρες που τον δολοφόνησαν. Ύστερα εξαφάνισαν το πτώμα του, μεταφέροντάς το σε άγνωστο μέρος με αυτοκίνητο.

Ο «Ριζοσπάστης», η τότε επαναστατική εφημερίδα, στην οποία δούλεψε ο Κώστας Βιδάλης, που εδώ και δεκαετίες έχει εκφυλιστεί σε μια άθλια αστικορεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική φυλλάδα, έφτασε φέτος στο αποκορύφωμα της αθλιότητας, γιατί παρόλο που είχε ολόκληρη σελίδα («Ρ» 14.8.2004, σελ. 18) για το Βιδάλη, δεν αναφέρει σκόπιμα το όνομα του επικεφαλής της φασιστικής δολοφονικής τρομοκρατικής συμμορίας, Γρηγόρη Σούρλα, θείου του σημερινού βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, για να μην διαταράξει τη συνεργασία-συμμαχία του «Κ»ΚΕ με τη ΝΔ και να συγκαλύψει το μοναρχοφασιστικό χαρακτήρα του μεγαλοαστικού αντιδραστικού αυτού κόμματος.

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 191 1-15 Οχτώβρη 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Κύπρος και ο ακραίος εθνικισμός της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ

Α. Εθνικιστικό και στην υπηρεσία των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων το «ΟΧΙ» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στο αμερικανόπνευστο ιμπεριαλιστικό «σχέδιο Ανάν»

Μ’ αφορμή το δημοψήφισμα στην Κύπρο (24 Απρίλη) η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του χρουστστοφικού «Κ»ΚΕ πρόβαλλε το «ΟΧΙ» στο «σχέδιο Ανάν» σαν μια «αντιιμπεριαλιστική»(!) και «διεθνιστική»(!) στάση-θέση και επιπλέον σαν «πατριωτική-διεθνιστική»(!), φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να την εκθειάζει ως την κατ’ εξοχήν «αντιιμπεριαλιστική»(!) πολιτική θέση.

Έτσι, ανάμεσα στα πάμπολλα δημοσιεύματα του «Ριζοσπάστη», ας αναφέρουμε καταρχήν εκείνο μετά την επίσκεψη-συνάντηση (15.4.2004) των αρχηγών των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλο, όπου ο «Ριζοσπάστης» με πρωτοσέλιδο πηχυαίο τίτλο ισχυρίζεται: «Πατριωτική-διεθνιστική η θέση του ΚΚΕ, ΦΡΟΝΤΕΡΟ ΟΧΙ στο σχέδιο των ιμπεριαλιστών» («Ρ» 16.4.2004).

Σ’ άλλο δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» ο υμνητής του αντιδραστικού «υπερπατριώτη»(!)-εθνικιστή Έβερτ και «ταλαντούχος»(!) διαφημιστής της «αντιιμπεριαλιστικής»(!) του στάσης – και ακριβώς γι’ αυτό ανεκδιήγητος σοσιαλδημοκράτης δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» - Ν. Μπογιόπουλος, παραμονές του δημοψηφίσματος στην Κύπρο, σε άρθρο του γράφει: «Το «ΟΧΙ» στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο είναι η πατριωτική και διεθνιστική θέση των κομμουνιστών» (εννοεί προφανώς τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκρατες του «Κ»ΚΕ) («Ρ» 18.4.2004, σελ. 2). Αξίζει επιπλέον προσοχής και πρέπει να σημειωθεί και ο πολύ χαρακτηριστικός και ακραία εθνικιστικός τίτλος του άρθρου: ««ΟΧΙ» στο νέο ιμπεριαλιστικό «Αττίλα»!»(δηλ. το «σχέδιο Ανάν» «δίνει»(!) την Κύπρο στην Τουρκία, γνωστή θέση των εθνικιστών-φασιστών (ελλήνων-ελληνοκυπρίων))!!!

Η πολιτική θέση του «ΟΧΙ» που υιοθέτησε και υπεράσπισε η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, που προπαγανδίστηκε κατά κόρον και παραπάνω προβάλλεται σαν «αντιιμπεριαλιστική»(!), «πατριωτική»(!) και «διεθνιστική»(!) στην πραγματικότητα δεν είναι «αντιιμπεριαλιστική» και πολύ περισσότερο δεν είναι «διεθνιστική». Πρόκειται, όπως θα φανεί αμέσως παρακάτω, για έναν ψευδεπίγραφο «αντιιμπεριαλισμό»(!) δηλ. για τον αντιδραστικό αστικό εθνικισμό που στην συγκεκριμένη περίπτωση βαφτίζεται «αντιιμπεριαλισμός», «πατριωτισμός» και «διεθνισμός».

1. «Αντιιμπεριαλιστική»(!) ή αντίθετα στην υπηρεσία των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων η θέση του «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ απέναντι στο «σχέδιο Ανάν»;

Ο ισχυρισμός της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ ότι η θέση του «ΟΧΙ» απέναντι στο «σχέδιο Ανάν» είναι μια θέση «αντιιμπεριαλιστική»
(!) δηλ. ότι «στρέφεται»(!) ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ-Αγγλία-ΕΕ και «εξυπηρετεί»(!) τα συμφέροντα του κυπριακού λαού (ελλήνων-τούρκων) είναι ένας ολωσδιόλου αβάσιμος και επικίνδυνα παραπλανητικός ισχυρισμός. Το ίδιο ισχύει και για το «ΝΑΙ» απέναντι στο «σχέδιο Ανάν».

Πέρα απ’ το ότι, με την αποδοχή του ψευτοδιλήμματος των «ΝΑΙ»-«ΟΧΙ» των ιμπεριαλιστών εκ μέρους των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων, καλλιεργείται γενικά στον κυπριακό λαό (έλληνες-τούρκους) η αυταπάτη ότι είναι δυνατή η λύση του κυπριακού προβλήματος στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, και η θέση του «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ, που εδώ μας αφορά, δεν είναι «αντιιμπεριαλιστική», αλλά αντίθετα είναι μια φιλοιμπεριαλιστική θέση, δηλ. μια θέση που βρίσκεται ολοκληρωτικά στην υπηρεσία των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την Κύπρο. Κι’ αυτό επειδή:

α) Η θέση του «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ έχει ως βάση και αφετηρία την αποδοχή του ψευτοδιλήμματος «ΟΧΙ»-«ΝΑΙ» απέναντι στο «σχέδιο Αννάν», ψευτοδίλημμα που, ως γνωστόν, επέβαλαν σκοπίμως οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ-Αγγλία-ΕΕ στον κυπριακό λαό (έλληνες-τούρκους) με πρωταρχικό και αποκλειστικό στόχο να τον κρατήσουν διασπασμένο και να διαιωνίσουν τη διάσπασή του, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό το σκοπό το κύριο, καλά δοκιμασμένο και προτιμητέο τους όπλο: τον εθνικισμό, που προκάλεσε τόσα και τόσα δεινά στο πολύπαθο νησί.

Κι ακριβώς η συμμετοχή (αντί της αποχής) στο δημοψήφισμα που σημαίνει αποδοχή (αντί της απόρριψης) του ψετοδιλήμματος «ΝΑΙ»-«ΟΧΙ» των ιμπεριαλιστών εκ μέρους των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων και η πολιτική θέση-πρόταση της συμμετοχής του κυπριακού λαού στο δημοψήφισμα της 24ης Απρίλη ήταν αυτή που συνέβαλε στη διατήρηση της ως τώρα διάσπασής του και στην παραπέρα ενίσχυσή της με το γνωστό εκλογικό αποτέλεσμα: των 76% «ΟΧΙ» των ελληνοκυπρίων και 65% «ΝΑΙ» των τουρκοκυπρίων.

Έτσι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με την αποδοχή του ψευτοδιλήμματός τους απ’ τα αστικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα που εμπεριέχεται στην πολιτική θέση της συμμετοχής στο δημοψήφισμα των «ΟΧΙ»- «ΝΑΙ» αυτών των κομμάτων και των αποτελεσμάτων του, πέτυχαν τον κύριο και πρωταρχικό τους στόχο: τη διαιώνιση της διάσπασης του κυπριακού λαού (ελλήνων-τούρκων) και ειδικά των εργατών-αγροτών (ελλήνων-τούρκων), ενισχύοντας συνάμα και τον αντιδραστικό αστικό εθνικισμό και των δυο πλευρών – εντελώς απαραίτητης προϋπόθεσης για τη διατήρηση της κυριαρχίας των ιμπεριαλιστών στην Κύπρο.

Παρόλο που ο επιδιωκόμενος στόχος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, δηλ. η διαιώνιση της διάσπασης του κυπριακού λαού (ελλήνων-τούρκων) και τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος ήταν ήδη γνωστά πολύ πριν αυτό διεξαχθεί, τα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα Ελλάδας-Τουρκίας και της Κύπρου επέλεξαν συνειδητά να εξυπηρετήσουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, συσταίνοντας στον κυπριακό λαό να πάρει μέρος στο δημοψήφισμα και εγκλωβίζοντάς τον έτσι ευθύς εξαρχής στην αποδοχή του ψευτοδιλήμματος των «ΟΧΙ»-«ΝΑΙ», που του επέβαλλαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Είναι, λοιπόν, φανερό πως και το «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ απέναντι στο «σχέδιο Ανάν» είναι στην υπηρεσία των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σχετικά με το Κυπριακό και όχι «ενάντια»(!) στα σχέδιά τους όπως διατείνονται οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες Φλωράκης-Παπαρήγα.

Σ’ αντίθεση με τα «ΝΑΙ»-«ΟΧΙ» των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων, που έχουν ως βάση και αφετηρία την αποδοχή του επιβληθέντος απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ψευτοδιλήμματος «ΝΑΙ»-«ΟΧΙ» – και ακριβώς γι’ αυτό είναι και οι δυο αυτές θέσεις αστικές και φιλοιμπεριαλιστικές – μόνο η πολιτική θέση της ΑΠΟΧΗΣ απ’ το δημοψήφισμα είναι πραγματικά αντιιμπεριαλιστική θέση, επειδή έτσι θα απορρίπτονταν ευθύς εξαρχής το ψευτοδίλημμα των «ΝΑΙ»-«ΟΧΙ» που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον κυπριακό λαό, θα αποφεύγονταν η διάσπαση του κυπριακού λαού (ελλήνων-τούρκων) με τα: «ΟΧΙ» των ελληνοκυπρίων και «ΝΑΙ» των τουρκοκυπρίων και επομένως θα διαφυλάσσονταν και θα δυνάμωνε η ΕΝΟΤΗΤΑ του κυπριακού λαού (ελλήνων-τούρκων), και ειδικά των ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων ΕΡΓΑΤΩΝ-ΑΓΡΟΤΩΝ, θα καταφέρονταν ισχυρό πλήγμα στον εθνικισμό και θα αποκρούονταν αποτελεσματικά οι πιέσεις των ιμπεριαλιστών.

β) Η πολιτική θέση του «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ απέναντι στο «σχέδιο Ανάν» είναι θέση αστική, επειδή ταυτίζεται με το «ΟΧΙ» της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης, η οποία αυτή τη στιγμή, σε κυβερνητικό επίπεδο, εκφράζεται απ’ την κυβέρνηση των ΔΗΚΟ (Τ. Παπαδόπουλος)-ΑΚΕΛ, και παραπέρα απ’ το αντιδραστικό φεουδοαστικό ιερατείο μ’ αρχηγούς τους ρασοφόρους Πάφου Χρυσόστομο («τεμπελχανάδες τούρκοι») - Κυρήνειας Παύλο και το τραπεζικό-χρηματιστικό κεφάλαιο (Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου) και τα αστικά κόμματα της Κύπρου. Ο «Ριζοσπάστης» με τίτλο «Κεντρική Τράπεζα Κύπρου» και υπότιτλο «έμμεσο ΟΧΙ στο «σχέδιο Ανάν» μας πληροφορεί: «Έμμεσο, αλλά σαφές ΟΧΙ, στο «σχέδιο Ανάν» - άρα και προτροπή για ΟΧΙ στο προαναγγελθέν για το Σάββατο δημοψήφισμα – διατυπώνει και ο επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου (ΚΤΚ) Χριστόδουλος Χριστοδούλου» («Ρ» 21.4.2004, σελ. 10).

Και είναι τόσο κραυγαλέα η φιλοϊμπεριαλιστική-φιλοαστική πολιτική θέση του «ΟΧΙ» - γιατί εξυπηρετεί τα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην Κύπρο και είναι θέση της κυπριακής αστικής τάξης - που ακόμα και η σοσιαλδημοκράτισσα Α. Παπαρήγα είναι υποχρεωμένη να παραδεχθεί: «Αναμφισβήτητα μέσα στο ΟΧΙ μπορεί να υπάρχουν πολλές αποχρώσεις» («Ρ» 30.4.2004, σελ. 17)!!!

γ) Τέλος, η θέση του «ΟΧΙ» δεν είναι θέση «πατριωτική»(!) όπως ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, μα αντίθετα είναι θέση «υπερπατριωτική» δηλ. εθνικιστική, επειδή ταυτίζεται με το «ΟΧΙ» των «υπερπατριωτών»-εθνικιστών και των φασιστών.

Πέρα απ’ τους χουντικούς φασίστες της νεοσύστατης (21 Απρίλη) «Πατριωτικής Συμμαχίας» με σημαία: «ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν – συμπαράσταση στον κυπριακό ελληνισμό», να τι διακήρυσσαν εκείνες τις μέρες ορισμένοι απ’ τους αντιδραστικούς «υπερπατριώτες», όπως ο μητροπολίτης Πάφου Χρυσόστομος: «Όσοι ακούν τη φωνή της πατρίδας θα πουν «ΟΧΙ» και όσοι πουν «ΝΑΙ» «χάνουν την πατρίδα και την Ουράνια Βασιλεία», ενώ ο Χρήστος Γούδης (διευθυντής του τμήματος ιδεολογίας του Ιδρύματος «Κων/νος Καραμανλής») μας «διαφωτίζει»: «Η Κύπρος μπορεί να είναι σκλαβωμένη, είναι όμως ελληνική. Το «ΟΧΙ» είναι η απάντηση των ελλήνων» («Ελευθεροτυπία» 13.4.2004), ο δε Ν. Σαρρής σε ομιλία του στη Λευκωσία (14.4.2004) διακηρύσσει: «Όποιος ψηφίσει «ναι», να ξέρει ότι την ίδια στιγμή επωμίζεται την ευθύνη και το βάρος για τους 4.000 νεκρούς κύπριους της εισβολής. Φεύγει η ευθύνη από τους τούρκους και βαραίνει εκείνους που θα ψηφίσουν ναι» («Ελευθεροτυπία» 16.4.2004, 64), κλπ., κλπ.

Και από κοντά τους, τρέχει λαχανιασμένος, για να μην υστερήσει, ο «Ριζοσπάστης» - στο πνεύμα των ρασοφόρων Αμβρόσιου (Καλαβρύτων): όχι σε «σε μια ενωμένη Κύπρο, στην οποία ο κατακτητής θα έχει τα πάντα», «καλύτερα μια διαιρημένη Κύπρος» και Καλλίνικου (Πειραιώς) για τον οποίο «η Κύπρος παραδίδεται στους τούρκους» - και αναδημοσιεύει από το «Ποντίκι» γελοιογραφία μιας τούρκικης σημαίας που καταβροχθίζει την Κύπρο («Ρ» 19.3.2004, σελ. 31)!!!

Έτσι εξηγείται γιατί οι χρουστσοφικοί ηγέτες όχι μόνο δεν φρόντισαν να διαχωρίσουν τη θέση τους απ’ τους ακραίους εθνικιστές «υπερπατριώτες»(!) φασίστες αλλά συμπαρατάχθηκαν-ταυτίστηκαν μαζί τους στο θέμα του Κυπριακού και επιπλέον δημοσίευσαν στο «Ριζοσπάστη» κείμενά τους, πέραν εκείνων της «νεοορθόδοξης» λυσσασμένης και έξαλλης «τουρκοφάγας» εθνικίστριας Λ. Κανέλλη, με λίστες ονομάτων και πρώτη εκείνη που φέρει τον τίτλο «υπογράφουν «ΟΧΙ» στο «σχέδιο Ανάν» («Ρ» 17.4.2004, σελ. 8), στην οποία φιγουράρουν τα ονόματα γνωστών «υπερπατριωτών»-τουρκοφάγων, τύπου Γιανναρά, Σαρρή, Λυκουρέζου, Λάσκαρη, Γιαλουρίδη, Αλευρομάγειρου, Στοφορόπουλου, Καραμπελιά, κλπ. Ακολουθεί δεύτερη λίστα ονομάτων («Ρ» 20.4.2004, σελ.14), στην οποία υπογράφουν επιστολή προς τον κύπριο πρόεδρο η οποία καταλήγει: «το ΟΧΙ που εκφράσατε και που πιστεύουμε ότι θα επικυρωθεί από τον κυπριακό ελληνισμό ανακαλεί τις στιγμές αντίστασης και ελευθερίας του εθνικού ιστορικού μας βίου» («Ρ» 20.4.2004, σελ. 14). Ακολουθεί και τρίτη λίστα με τίτλο: «Πανεπιστημιακοί υπογράφουν υπέρ του ΟΧΙ» («Ρ» 23.4.2004, σελ. 12). Νωρίτερα ο «Ριζοσπάστης» (9.4.2004) εκθείαζε τους «υπερπατριώτες» Παπαθεμεληδο-Ζουράρηδες, Γιανναρηδο-Λυκουρέζους, κλπ., κλπ.

Ανάλογες εθνικιστικές – «υπερπατριωτικές»(!) θέσεις φιλοξένησε ο «Ριζοσπάστης» στις στήλες του, όπως εκείνες των Θ. Στοφορόπουλου («εγκαταλείπει τους κυπρίους στο έλεος της Τουρκίας»(!), κλπ.), Αντ. Κακαρά («ωφελημένη η Τουρκία»(!), «βαρεθήκαμε να μεταφράζεται... η αγάπη προς την πατρίδα σε εθνικισμό!», κλπ., κλπ. ) («Ρ»18.4.2004, σελ. 4), κλπ., κλπ.

Σήμερα όμως οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ έγιναν προσεκτικότεροι. Για να συγκαλύψουν κάπως τον αντιδραστικό εθνικισμό τους απέφυγαν να νεκραναστήσουν τη διαβόητη «Πατριωτική Κίνηση Πολιτών» του «μακαρίτη» πλέον στενού συμμάχου-συνεργάτη τους «υπερπατριώτη» Δημ. Τσοβόλα με την οποία συνεργάζονταν πριν περίπου δυο χρόνια, όπως επίσης απέφυγαν να συνυπογράψουν οι βουλευτές τους «υπερπατριωτικά» κείμενα, σαν την επαίσχυντη και ακραία εθνικιστική «Διακήρυξη για το Κυπριακό» που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (3.12.2002) μαζί με διάφορους εθνικιστές από τη μοναρχοφασιστική ΝΔ ως το ΠΑΣΟΚ: Λ. Βερυβάκης (ΠΑΣΟΚ), Ν. Γκατζής («Κ»ΚΕ), Ν. Κακλαμάνης (ΝΔ), Λ. Κανέλλη («Κ»ΚΕ), Π. Κρητικός (ΠΑΣΟΚ), Ν. Κατσέλη (ΠΑΣΟΚ), Σ. Παπαθεμελής (ΠΑΣΟΚ), Α. Πεπονής (ΠΑΣΟΚ), Α. Τζέκης («Κ»ΚΕ), Δ. Τσοβόλας (ΔΗΚΚΙ), Γ. Χουρμουζιάδης («Κ»ΚΕ) και μαζί τους οι γνωστοί «τουρκοφάγοι» Ν. Σαρρής, Χ. Γιαλουρίδης, Κ. Ζουράρις, κλπ. και άλλοι εθνικιστές «υπερπατριώτες» στρατιωτικοί και ιεράρχες.

Δεν είναι μόνο οι εθνικιστές τουρκοφάγοι του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και κάποιοι «υπερπατριώτες» του ΠΑΣΟΚ και οι φασιστικές οργανώσεις που υμνούν τη στάση του εθνικιστή Τ. Παπαδόπουλου αλλά και οι διάφοροι σοσιαλδημοκράτες δημοσιογράφοι του «Ριζοσπάστη» που δεν δίστασαν, όπως ο Π. Καραβασίλης, να εκθειάσουν και διαφημίσουν το εθνικιστικό-σοβινιστικό διάγγελμα του μεγαλοαστού εθνικιστή Τ. Παπαδόπουλου σαν «αντιιμπεριαλιστικό χαστούκι» («Ρ» 17.4.2004, σελ. 32) και ο Ν. Μπογιόπουλος, ο υμνητής του αντιδραστικού «υπερπατριώτη»-εθνικιστή Έβερτ, ισχυρίζεται εθνικιστικά: «το «ΟΧΙ» στο «σχέδιο Ανάν» τούτη την ώρα καταγράφεται ως πάνδημη θέληση του κυπριακού λαού» («Ρ» 14.4.2004, σελ. 31), εννοώντας προφανώς με την έννοια «κυπριακός λαός»(!) μόνο την ελληνική αντιδραστική αστική τάξη της Κύπρου. «Ξεχνάει» ο αξιοθρήνητος κολαούζος του Έβερτ ότι στην Κύπρο υπάρχουν και ζουν έλληνες ΕΡΓΑΤΕΣ-ΑΓΡΟΤΕΣ και βέβαια τούρκοι ΕΡΓΑΤΕΣ-ΑΓΡΟΤΕΣ, οι οποίοι έχουν κοινά ταξικά συμφέροντα μεταξύ τους και κοινό μέτωπο πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αντιδραστική αστική τάξη της Κύπρου (ελληνική-τουρκική), αλλά και την αντιδραστική αστική τάξη Ελλάδας-Τουρκίας.

Σ’ ένα άλλο ολοσέλιδο άρθρο – παραλήρημα του πιο ακραίου εθνικισμού – με τίτλο «Χρέος και τιμή για το λαό της Ελλάδας», αγνοώντας προκλητικά τους τουρκοκύπριους, γράφει ο Ν. Μπογιόπουλος, ανάμεσα στ’ άλλα, και τα εξής «υπερπατριωτικά»: «το μήνυμα του χρέους που απορρέει για μας, για τον ελληνικό λαό, από την αντίσταση των Κυπρίων, είναι συνώνυμο του πατριωτισμού, του διεθνισμού, του φιλότιμου και της αξιοπρέπειας: τώρα έχει την ανάγκη της αμέριστης στήριξης και της ενεργητικής αλληλεγγύης του ελληνικού λαού η Κύπρος. Εμείς πια, ως ελληνικός λαός, δεν έχουμε το δικαίωμα να τους αφήσουμε μόνους τους» («Ρ»17.4.2004, σελ. 31).

Ο «υπερπατριώτης»-εθνικιστής Ν. Μπογιόπουλος, στοιχισμένος στην «αντιιμπεριαλιστική»(!) φάλαγγα των «υπερπατριωτών» όλων των κομμάτων και του φασιστο-παπαδαριού, στο ίδιο άρθρο του όχι μόνο αγνοεί προκλητικά τους τούρκους ΕΡΓΑΤΕΣ-ΑΓΡΟΤΕΣ – και ακριβώς γι’ αυτό είναι άρθρο μνημείο ακραίου εθνικιστικού παραληρήματος – μα και ενώ δεν αναφέρει ούτε μια φορά το προλεταριάτο και την εργατική τάξη-αγροτιά μιλά για «πατριωτισμό»(!) και «διεθνισμό»(!), εννοώντας προφανώς τον «πατριωτισμό»-«διεθνισμό»(!) της αντιδραστικής αστικής τάξης, την οποία ο ίδιος σαν συνεπής σοσιαλδημοκράτης χρουστσοφικός υπηρετεί.

Αλλά και ο πλέον ανίδεος καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να γίνεται λόγος για «πατριωτισμό» και «διεθνισμό» χωρίς να αναγνωρίζονται και αναφέρονται-μνημονεύονται οι φορείς του: το επαναστατικό προλεταριάτο και γενικά οι εργαζόμενοι και οι σύμμαχοί τους.

Τέλος, μ’ αφορμή πάλι την Κύπρο, ένας άλλος δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη», ο Π. Ριζαργιώτης – απολογούμενος και δίνοντας αναφορά στους αντιδραστικούς αστούς εθνικιστές των άλλων κομμάτων – αναφωνεί, κινούμενος στην «υπερπατριωτική» γραμμή της έξαλλης νεοορθόδοξης εθνικίστριας θεούσας Λ. Κανέλλη, «περήφανα»: «Ε, ναι είμαστε πατριώτες...»!!!, δηλ. «υπερπατριώτες»-εθνικιστές («Ρ» 17.4.2004, σελ. 4). – σφιχταγκαλιασμένος με τη «φανταχτερή δημοσιογραφίνα που πολλά χρόνια υπηρέτησε με φλογερό πάθος τη Δεξιά και την αντίδραση» (Βάσος ΓΕΩΡΓΙΟΥ), η οποία τώρα τελευταία προτείνει τον «επαναπροσδιορισμό της πολύτιμης έννοιας πατρίδα» («ΝΕΜΕCIS», Νο 43, Απρίλης 2004, σελ. 13) σε συνεργασία με τους «συμπολεμιστές» της «υπερπατριώτες» του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και του αντιδραστικού φεουδοαστικού ιερατείου του Χουντο-Χριστόδουλου και εκστασιαζόμενη παθαίνει αφωνία μπροστά στον εθνικισμό-σοβινισμό των «γενναίων» αυτών «συμπολεμιστών» της (πουθενά στο άρθρο της δεν ασκεί σ’ αυτούς την παραμικρή κριτική).

Μένει ακόμα να δειχθεί ότι η θέση του «ΟΧΙ» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ δεν είναι θέση «διεθνιστική» αλλά αντίθετα αστική-εθνικιστική. Η συνέχειά του σε επόμενο σημείωμα.

2. «Διεθνιστική» ή αστική εθνικιστική η θέση του ΟΧΙ του «Κ»ΚΕ απέναντι στο «σχέδιο Ανάν»;

Όπως είδαμε παραπάνω η θέση του «ΟΧΙ» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ απέναντι στο «σχέδιο Ανάν» δεν είναι «αντιιμπεριαλιστική, αλλά αντίθετα βρίσκεται στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περίπτωση της Κύπρου.

Εδώ ας σημειώσουμε σύντομα γιατί η θέση του «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ δεν είναι «διεθνιστική», δηλ. δεν έχει ως αφετηρία και βάση τη σκοπιά της εργατικής τάξης, αλλά απεναντίας είναι αστική εθνικιστική.

Καταρχήν η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν προσεγγίζει ταξικά το κυπριακό πρόβλημα στη βάση ανάλυσης των τάξεων της κυπριακής καπιταλιστικής κοινωνίας. Αρνούμενη την ταξική ανάλυση και την ύπαρξη των τάξεων (αστική τάξη-προλεταριάτο-αγροτιά, κλπ.) προσεγγίζει το όλο πρόβλημα από τη σκοπιά του «ελληνισμού»(!) της Κύπρου, δηλ. αταξικά-αστικά. Επομένως δεν έχει ως βάση και αφετηρία έστω τουλάχιστον την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της ελληνο-κυπριακής εργατικής τάξης και την αντίστοιχη πολιτικής, αφού την τουρκοκυπριακή εργατική τάξη δεν την αναφέρει καθόλου.

Τυπικότατο δείγμα αντιμαρξιστικής αστικής αταξικής και εθνικιστικής προσέγγισης του Κυπριακού αποτελεί η «ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ» με ημερομηνία «Αθήνα 29/4/2004» που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (30/4/2004, σελ. 3). Σ’ αυτή, ανάμεσα στ’ άλλα, αναφέρεται: «Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 24ης Απρίλη 2004 στην Κύπρο, που ο κυπριακός λαός αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία να απορρίψει το «σχέδιο Ανάν», αποτελεί...».

Πρώτο, πουθενά στην «Ανακοίνωση» δεν αναφέρεται η ελληνοκυπριακή εργατική τάξη και η αγροτιά και επομένως με την έννοια «κυπριακός λαός» και το «ΟΧΙ» του, οι ρεβιζιονιστές ηγέτες εννοούν το «ΟΧΙ» της ελληνοκυπριακής αντιδραστικής αστικής τάξης. Μη αναφέροντας όμως την ελληνοκυπριακή εργατική τάξη και τους συμμάχους της που είναι οι φορείς του προλεταριακού διεθνισμού είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί να γίνεται λόγος για «διεθνισμό».

Δεύτερο, πουθενά στην «Ανακοίνωση» δεν αναφέρεται ότι στην Κύπρο υπάρχουν και ζουν τουρκοκύπριοι (αστική τάξη, εργάτες, αγρότες, κλπ.). Αποσιωπάται σκόπιμα το «ΝΑΙ» της τουρκοκυπριακής αστικής τάξης, κλπ., και πολύ περισσότερο δεν αναφέρονται οι τούρκοι ΕΡΓΑΤΕΣ-ΑΓΡΟΤΕΣ.

Επομένως η «Ανακοίνωση» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ προσεγγίζει το κυπριακό πρόβλημα μόνο απ’ τη σκοπιά του «ελληνισμού», δηλ. απ’ τη σκοπιά της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης, μ’ αποτέλεσμα: α) αφού δεν αναφέρει την ελληνοκυπριακή εργατική τάξη, το «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ είναι ένα αστικό «ΟΧΙ», δηλ. εκείνο της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης, και γι’ αυτό δεν μπορεί και δεν έχει καμιά σχέση με το «διεθνισμό» του προλεταριάτου, δηλ. δεν είναι διεθνιστικό «ΟΧΙ», β) αφού δεν αναφέρει ούτε καν τους τουρκοκύπριους γενικά (αστούς, εργάτες, αγρότες, κλπ.) που ζουν και υπάρχουν στην Κύπρο, το «ΟΧΙ» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είναι ένα εθνικιστικό «ΟΧΙ».

Σ’ αντίθεση με το αστικό-εθνικιστικό παραλήρημα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, ένα διεθνιστικό-προλεταριακό «ΟΧΙ» πρέπει να έχει ως βάση και αφετηρία την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της κυπριακής ΕΡΓΑΤΙΑΣ-ΑΓΡΟΤΙΑΣ (ΕΛΛΗΝΩΝ-ΤΟΥΡΚΩΝ).

Β. Η κυριαρχία του εθνικισμού στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ

Η περίπτωση της στάσης της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ απέναντι στο Κυπριακό, στην οποία αναφερθήκαμε, καταδεικνύει με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο την πλήρη και οριστική κυριαρχία του εθνικισμού στο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ.

Η πρώτη ανοικτή αποφασιστικής σημασίας στροφή προς τον εθνικισμό του «Κ»ΚΕ εγκαινιάζεται με την απόφαση της ηγεσίας του να συνεργαστεί και να συμπεριλάβει στα ευρωψηφοδέλτιά του (1999) το εθνικιστικό νεοορθόδοξο δίδυμο των Κανέλλη-Ζουράρι, μέλη τότε του διαβόητου «Δικτύου 21», απόφαση που σηματοδοτεί τη συγχώνευση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού με το αντιδραστικό εθνικιστικό νεοορθόδοξο ρεύμα και συνάμα έχει ως αποτέλεσμα: πρώτο, να μεταφέρεται επισήμως το εθνικιστικό νεοορθόδοξο ρεύμα στην ηγεσία αυτού του αστικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και να προπαγανδίζεται ελεύθερα και ανεμπόδιστα στις γραμμές των μελών και οπαδών του αλλά και ευρύτερα («Ριζοσπάστης», «902», κλπ.), και δεύτερο, να ισχυροποιηθεί η εθνικιστική πτέρυγα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ που ήδη υπήρχε από παλιότερα σ’ αυτό (ας μνημονεύσουμε εδώ την διαβόητη «Δημοκρατική κοινοβουλευτική πρωτοβουλία για θέματα ελληνισμού», στην οποία συμμετείχε το «Κ»ΚΕ, Φλεβάρης 1994).

Ανάλογη πορεία προς τον εθνικισμό-ορθοδοξία παρατηρήθηκε και στο ΚΚΡΟ του Ζουγκάνοφ, αδελφό κόμμα του «Κ»ΚΕ. Φαίνεται πως η αποστάτρια κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα πήρε τα ανάλογα «μαθήματα» απ’ το αδελφό της κόμμα.

Από τότε οι όποιες μεμονωμένες αντιδράσεις στο εσωτερικό του «Κ»ΚΕ ενάντια στο αντιδραστικό αστικό εθνικιστικό-νεοορθόδοξο ρεύμα εξουδετερώνονται σταδιακά από την κυρίαρχη εθνικιστική-νεοορθόδοξη σοσιαλδημοκρατική ομάδα (ως το σημείο που η Παπαρήγα να παίρνει κάθε τόσο υπό την υπεράσπισή της τις εθνικιστικές-νεοορθόδοξες απόψεις της Λ. Κανέλλη), ομάδα η οποία ενισχύει-ισχυροποιεί τη θέση της στα επόμενα χρόνια με τη συνεργασία της (δημοτικές εκλογές, κλπ.) με την «υπερπατριωτική»-εθνικιστική ομάδα των Δ. Τσοβόλα-Αναξάκη, κλπ, που είχε συγκεντρώσει τον κύριο όγκο των εθνικιστών του ΠΑΣΟΚ, τη συνεργασία με τη διαβόητη «Πατριωτική Κίνηση Πολιτών» που είχε συγκροτηθεί μ’ αφορμή το αμερικανόπνευστο ιμπεριαλιστικό «Σχέδιο Ανάν», και την υπογραφή και προβολή της ακραίας εθνικιστικής «Διακήρυξης για το Κυπριακό» από βουλευτές της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ-ΔΗΚΚΙ («Ρ» 3.12.2002).

Έτσι η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, περνώντας από διάφορες φάσεις και απαλλαγμένη από κάθε εσωτερική αντίσταση, κατέληξε όπως είδαμε, μ’ αφορμή το δημοψήφισμα στην Κύπρο και την αποδοχή του ψευτοδηλείματος «ΟΧΙ»-«ΝΑΙ» απέναντι στο «Σχέδιο Ανάν», στο εθνικιστικό και φιλοιμπεριαλιστικό «ΟΧΙ» των αντιδραστικών εθνικιστών και φασιστών (ελλήνων-ελληνοκυπρίων) και στις εθνικιστικές κραυγές τύπου: «ΟΧΙ» στο νέο ιμπεριαλιστικό «Αττίλα!» («Ρ» 18.4.2004, σελ.2), «Ε, ναι είμαστε πατριώτες...»! («Ρ» 17.4.2004, σελ. 4), στις εθνικιστικές κορώνες των πρωτοσέλιδων των «NEMECIS» (Νο 43/2004) με το «Χαίρε! Πατρίδα Κύπρος» και ΚΟΜΕΠ (Νο 2/2004) με την ελληνική σημαία στα εξώφυλλά της δίπλα σε πανώ για την Κύπρο και την ακραίας εθνικιστικής μορφής γελοιογραφία τούρκικης σημαίας που «καταβροχθίζει» ολόκληρη την Κύπρο (γελοιογραφία από το «ΠΟΝΤΙΚΙ» αναδημοσιευμένη στο «Ριζοσπάστη» 19.3.2004, σελ. 31), τον «επαναπροσδιορισμό της πολύτιμης έννοιας Πατρίδα» της Λ. Κανέλλη, κλπ. για να φτάσει τέλος στην αντιμαρξιστική, όπως είδαμε παραπάνω, «Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του «Κ»ΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ» με ημερομηνία «Αθήνα 29/4/2004» που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (30/4/2004, σελ.3), και προκλητικά εθνικιστική, επειδή σ’ αυτή δε γίνεται καμιά αναφορά στους τουρκοκύπριους (αστούς, εργάτες, αγρότες,κλπ.), αλλά και απουσιάζει εντελώς κάθε αναφορά στην ελληνοκυπριακή εργατική τάξη και την αγροτιά.

Δεν παρέλειψε βέβαια ο «Ριζοσπάστης» να διαφημίσει τις αντιδραστικές εθνικιστικές περί «ελληνισμού» απόψεις των Λ. Βερυβάκη και Γ. Αρσένη, το «ΟΧΙ» του «Κυπριακού λαού»(!) (εννοώντας μόνο τους ελληνοκύπριους) των στρατηγών Δ. Αλευρομάγειρου και Μ. Βαρδάνη και του Δ. Δήμου που αποκρύβει προκλητικά στο άρθρο του την προδοσία των φασιστών συνταγματαρχών του ΄74 («Ρ» 9.4.2004, σελ. 6-7).

Αλήθεια ποιος αμφισβήτησε τον «πατριωτισμό» της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ κι’ αυτή «πιεζόμενη»(!) κραυγάζει: «Ε, ναι είμαστε πατριώτες...»(!), δηλ. «υπερπατριώτες»-εθνικιστές; Σε ποιον όμως απευθύνεται-απολογείται; Απλά απευθύνεται στους ομοϊδεάτες της αντιδραστικούς εθνικιστές των άλλων κομμάτων και τους διαβεβαιώνει ότι στην περίπτωση της Κύπρου βρίσκεται μαζί τους στο ίδιο εθνικιστικό χαράκωμα.

Και ακριβώς αυτό το εθνικιστικό «ΟΧΙ» στο «Σχέδιο Ανάν» ήταν εκείνο για το οποίο ψήφισαν στις ευρωεκλογές το «Κ»ΚΕ διάφορες Οργανώσεις του ΔΗΚΚΙ και στελέχη του εθνικιστές (Ηλίας Νικολακόπουλος: «ψήφος ενάντια στο «Σχέδιο Ανάν», Μάνος Κόντος: «ψηφίζω στις εκλογές της Κυριακής το ΚΚΕ... για απόρριψη στο Σχέδιο Ανάν»!!!, «Ρ» 12.6.2004, σελ. 7), κλπ., κλπ.

Με την περίπτωση του Κυπριακού η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ έφτασε για πρώτη φορά στο τελευταίο σκαλί της κατρακύλας της στο βούρκο του αντιδραστικού αστικού εθνικισμού, κατρακύλα που βρήκε τη συνέχειά της και στην προεκλογική συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως για τις ευρωεκλογές: ο χώρος της συγκέντρωσης για πρώτη φορά ήταν γεμάτος με ελληνικές σημαίες όπου σε κάθε κολώνα δίπλα στην κόκκινη σημαία υπήρχε και μια ελληνική (ας θυμίσουμε με την ευκαιρία το εθνικιστικό παραλήρημα του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ που στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις κυριαρχούσαν οι ελληνικές σημαίες αντί των κομματικών).

Οι ελληνικές σημαίες στις συγκεντρώσεις του «Κ»ΚΕ για την Κύπρο και ακόμα χειρότερα στην προεκλογική συγκέντρωση της Αθήνας για τις ευρωεκλογές έχουν καθαρά εθνικιστικό χαρακτήρα – επιβεβαιώνουν την κυριαρχία του εθνικισμού στην ηγεσία του – και δεν έχουν καμιά σχέση με τις ελληνικές σημαίες στις συγκεντρώσεις του ευρώ«κομμουνιστικού» σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ εσ. που τότε συμβόλιζαν το διαβόητο «εθνικό» του δρόμο προς το «σοσιαλισμό»!!!

Και είναι ακριβώς αυτός ο ακραίος αντιδραστικός αστικός εθνικισμός που αποτελεί τη βάση της συμπαράταξης και συνεργασίας (άμεσα-έμμεσα) της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ με τους αντιδραστικούς αστούς εθνικιστές όλων των κομμάτων σε διάφορα θέματα και προπαντός τα λεγόμενα «εθνικά» από το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ ως εκείνους του ΠΑΣΟΚ, κλπ. και το φεουδοαστικό ιερατείο (ταυτότητες, κλπ.), κι’ αυτός ο εθνικισμός έδωσε τη δυνατότητα στον «άγιο» Χριστόδουλο να «ψαρέψει», πέραν της «θετής κορούλας» του θεούσας Λ. Κανέλλη και λοιπών, που τρέχει να φιλήσει το χέρι του ακόμα και μέσα στη Βουλή, και νέα όψιμα «ψυχοπαίδια» ιεροκήρυκες-διαφημιστές των αντιδραστικών του απόψεων στο χώρο του «Ριζοσπάστη», δημοσιογράφους τύπου Ν. Μπογιόπουλου-Δ. Μηλάκα που έφθασαν στο εντελώς απροχώρητο σημείο, γράφοντας: «σε ότι μας αφορά δεν προτιθέμεθα κατά κανέναν τρόπο να αποδώσουμε στη φράση «η Δεξιά του Κυρίου» κάτι περισσότερο από ότι απορρέει από την ορθόδοξη υμνολογία και τον παραδοσιακό λόγο της θεολογίας»!!! («Ρ» 17.3.2004, σελ. 31). Τους ευχόμαστε καλή επιτυχία στο νέο τους ρόλο του ιεροκήρυκα-προπαγανδιστή των απόψεων του χουντο-Χριστόδουλου.

Τέλος, αυτός ακριβώς ο αντιδραστικός αστικός εθνικισμός της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είναι εκείνος που επιτρέπει στο χουντο-Χριστόδουλο να λεει – σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου – δικαιολογημένα βέβαια από την πλευρά του, σε βουλευτή του «Κ»ΚΕ: με το «Κόμμα σας συνεννοούμαι καλύτερα απ’ όλα τ’ άλλα κόμματα»(!) και σε ναζιφασίστες τύπου Καρατζαφέρη να δηλώνει: «αυτή τη στιγμή με την Αλέκα Παπαρήγα συμφωνώ περισσότερο από κάθε άλλο πολιτικό στα εθνικά θέματα»!!! (συνέντευξη Γ. Καρατζαφέρη στο περιοδικό «Penthouse», τεύχη Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2002).

Αρ. Φύλ. 183 1-15 Ιουνίου 2004

Αρ. Φύλ. 185-186 1-31 Ιουλίου 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο «Ριζοσπάστης» και οι χρουστσοφικοί «Τσολάκογλου» του Ιράκ

Αν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ έφθασαν στο σημείο να συνεργαστούν με τους μοναρχοφασίστες της ΝΔ το 1989, δηλ. με το κόμμα των απογόνων και συνεχιστών των δοσιλόγων «Τσολάκογλου» της Κατοχής, οι σύντροφοί τους χρουστσοφικοί στο Ιράκ πιο «θαρραλέοι»(!) απ’ τους δικούς μας λακέδες της αστικής τάξης προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα: συμμετείχαν ευθέως στο διαβόητο «Κυβερνητικό Συμβούλιο», δηλ. την κυβέρνηση που συγκρότησαν τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα κατοχής του Ιράκ, κυβέρνηση ανάλογη εκείνης των ελλήνων «Τσολάκογλου» της περιόδου της κατοχής της χώρας μας απ’ τους γερμανούς κατακτητές.

Έτσι οι χρουστσοφικοί του Ιράκ, σύντροφοι της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ (συμμετείχαν και στην τελευταία διεθνή χρουστσοφική σύσκεψη της Αθήνας, 19-20.6.2003), μετατράπηκαν, μαζί με άλλους αστούς δοσίλογους αυτής της χώρας, σε πανάθλια και κατάπτυστα οργανέτα των αμερικάνικων ιμπεριαλιστικών κατοχικών δυνάμεων, δηλ. σε «Τσολάκογλου» του Ιράκ.

Τώρα, μ’ αφορμή τη νέα κατ’ ευφημισμόν «κυβέρνηση του Ιράκ», σε πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» (2.6.2004), στα σύντομα περιεχόμενα της εφημερίδας, διαβάζουμε, ανάμεσα στ’ άλλα, και ένα με τίτλο: «ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΟ ΙΡΑΚ, βρέθηκαν οι νέοι «Τσολάκογλου»(!) που παραπέμπει σε ανταπόκριση από τη Βαγδάτη στη σελίδα 16.

Διαβάζοντας το άρθρο αυτής της σελίδας με τίτλο «ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΟ ΙΡΑΚ, Ανακύκλωση συνεργατών και προσχημάτων» έκπληκτοι «πληροφορούμαστε» μόνο για το σχηματισμό «νέας» κυβέρνησης, της οποίας ο «νέος πρωθυπουργός του Ιράκ, Ιγιάντ Αλάουλι ανακοίνωσε την 33μελή μεταβατική κυβέρνηση που, υπό την προεδρεία του Γάζι αλ Γιαουάρ, θα «παραλάβει την εξουσία», στις 30 Ιούνη, από την κατοχική διοίκηση» («Ρ» 2.6.2004, σελ. 16), χωρίς να αναφέρεται η συμμετοχή των συντρόφων τους χρουστσοφικών του Ιράκ στη νέα κυβέρνηση.

Επίσης τίποτε το σχετικό δεν αναφέρεται ούτε στην άλλη σελίδα του «Ριζοσπάστη» της ίδιας ημερομηνίας, όπου ο γνωστός κολαούζος του «υπερπατριώτη» εθνικιστή και πρώην πρόεδρου του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ Μ. Έβερτ, ο Ν. Μπογιόπουλος απλά «γράφει»(!): «Ο Γκάζι Γιαουάρ, που ανακοινώθηκε χθες ότι θα αναλάβει την «προεδρεία» του κατεχόμενου Ιράκ είναι απλός ένας από αυτούς τους «Τσολάκογλου» («Ρ» 2.6.2004, σελ. 39). Ποιοι είναι αλήθεια οι άλλοι «Τσολάκογλου»;

Καταρχήν ο σοσιαλδημοκράτης δημοσιογράφος αποσιωπά σκόπιμα, ότι στη νέα κυβέρνηση «Τσολάκογλου» του Ιράκ συμμετέχει, εκτός των άλλων, και το χρουστσοφικό αδελφό κόμμα του «Κ»ΚΕ, το «Κ»Κ Ιράκ, και επομένως ανήκει και αυτό στους «Τσολάκογλου» του Ιράκ, δηλ. στους διορισμένους στην «Κυβέρνηση» απ’ τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα κατοχής, και δεύτερο, ποτέ και πουθενά ως τώρα ο «Ριζοσπάστης» και η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν έχει καταδικάσει τη συμμετοχή των συντρόφων της στην κυβέρνηση δοσιλόγων του Ιράκ ούτε έχει διακόψει τις σχέσεις μαζί τους.

Την ίδια κατάπτυστη προδοτική στάση κράτησε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ και όταν το αδελφό της κόμμα, το «Κ»Κ Ιράκ, συμμετείχε στο διαβόητο και διορισμένο απ’ τους κατακτητές «Κυβερνητικό Συμβούλιο», φτάνοντας μάλιστα στο ακραίο σημείο προδοσίας – αντί να καταγγείλει την επαίσχυντη συμμετοχή – να θεωρεί «σεβαστούς τους λόγους για τους οποίους το ΚΚ Ιράκ αποφάσισε τη συμμετοχή»!!!

Να ποια ήταν και είναι η κατάπτυστη προδοτική στάση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας των Φλωράκη-Παπαρήγα: «έφτασε ως εμάς η είδηση πως το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ιράκ αποφάσισε να συμμετάσχει στο προσωρινό κυβερνητικό συμβούλιο της χώρας. Βεβαίως, κάθε κόμμα διατηρεί ακέραιο το δικαίωμά του να αποφασίζει και να χαράζει την πορεία του, ο σεβασμός ωστόσο στην αρχή της αυτοτέλειας, δεν αποκλείει τη διατύπωση της όποιας διαφορετικής γνώμης... Είναι, βέβαια, γνωστοί και σεβαστοί οι λόγοι, για τους οποίους το ΚΚ Ιράκ αποφάσισε τη συμμετοχή του...» («Ρ» 24.7.2003, σελ. 5)!!!

Δεν προκαλεί καθόλου κατάπληξη στους κομμουνιστές και αντιφασίστες η τωρινή κατάπτυστη και προδοτική στάση των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ απέναντι στους συντρόφους τους χρουστσοφικούς του Ιράκ που κατάντησαν προδότες της χώρας τους και μετατράπηκαν σε «Τσολάκογλου», μαζί μ’ άλλους αστούς, των αμερικανο-άγγλων ιμπεριαλιστών, αν λάβουν υπόψη τους ότι και οι χρουστσοφικοί του «Κ»ΚΕ συνεργάστηκαν το 1989 με τα παιδιά των ντόπιων «Τσολάκογλου» δοσιλόγων της κατοχής του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, χωρίς ως τώρα να έχουν κάνει την παραμικρή αυτοκριτική γι’ αυτή την επαίσχυντη προδοσία τους. Γιατί επομένως να το πράξουν στην περίπτωση των χρουστσοφικών ιρακινών συντρόφων τους, των σημερινών «Τσολάκογλου» του Ιράκ;

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 184 15-30 Ιουνίου 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Νέα κυβέρνηση δοσίλογων-ανδρείκελων των ΗΠΑ στο Ιράκ Ο Μπρέμερ έφυγε, τα στρατεύματα κατοχής παραμένουν

Μετά από έντονο παρασκήνιο οι αμερικανο-αγγλικές κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις στο Ιράκ συγκρότησαν νέα «κυβέρνηση» ανδρεικέλων με πρωθυπουργό των Ιγιάντ Χασέμ Αλάουϊ, ο οποίος παρουσίασε την 33μελή που ορκίστηκε την 1η Ιούνη. Ο Ιγιάντ Αλάουϊ είναι γνωστός πράκτορας της βρετανικής ΜΙ6 και της αμερικάνικης CIA.

Η νέα «κυβέρνηση» δοσιλόγων αντικατέστησε το κακόφημο «κυβερνητικό συμβούλιο» που είχε κι’ αυτό διοριστεί απ’ τις δυνάμεις κατοχής. Πρόεδρός της ανέλαβε ο Γάζι Αλ Γιουάρ που έχει σπουδάσει στις ΗΠΑ και τελευταία κατοικούσε στη Σαουδική Αραβία. Αυτή θα «παραλάβει» στα τέλη Ιούνη από το Μπρέμερ την «εξουσία»!!!

Αξίζει να σημειωθεί ότι στη νέα κυβέρνηση συμμετέχει και πάλι το χρουστσοφικό «Κ»Κ Ιράκ, αδελφό κόμμα του «Κ»ΚΕ, χωρίς η αποστάτρια κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα να καταγγείλει τη συμμετοχή του στη νέα «κυβέρνηση» δοσιλόγων του Ιράκ.

Οι δυο ηγέτες της κυβέρνησης ανδρεικέλων σε κοινή συνέντευξη τύπου που έδωσαν δεν παρέλειψαν να ευχαριστήσουν τις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίες θα εξακολουθούν προφανώς να παραμένουν στο Ιράκ. Δε δίστασαν ακόμα να δηλώσουν ανοιχτά ότι στην «παρούσα φάση χρειαζόμαστε την υποστήριξη μιας πολυεθνικής δύναμης»!!!

Ο πρωθυπουργός Ιγιάντ Αλάουϊ ζήτησε επιπλέον επειγόντως τη βοήθεια του ΝΑΤΟ για την εκπαίδευση των «σωμάτων ασφαλείας».

Στις 28 Ιούνη το πρωί, εντελώς εσπευσμένα, δηλ. δυο μέρες πριν την προγραμματισμένη ημερομηνία, οι ΗΠΑ «παρέδωσαν» την «εξουσία» στην προσωρινή «κυβέρνηση» και ο κατοχικός διοικητής Πολ Μπρέμερ αναχώρησε την ίδια μέρα για την Ουάσιγκτον.

Ο αρχηγός του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού εγκληματίας πολέμου Μπους χαρακτήρισε τη μέρα «μεταβίβασης της εξουσίας» σαν «μια μέρα ελπίδας για τον ιρακινό λαό»!!!

Ασφαλώς ο Μπρέμερ έφυγε για την Ουάσιγκτον, όμως στο Ιράκ παραμένουν ακόμα οι 150 χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες και επομένως τα περί «παράδοσης και μεταβίβασης της εξουσίας» στο Ιράκ αποτελούν μυθεύματα, κάτι που επιβεβαιώνεται και απ’ τις δηλώσεις των εκπροσώπων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο Πολ Γούλφοβιτς, αμερικανός υφυπουργός Άμυνας, δήλωσε στις 17 Ιούνη: «θα παραμείνουμε μέχρις ότου οι δυνάμεις ασφαλείας να είναι σε θέση να αναλάβουν τις ευθύνες τους», ο δε Κόλιν Πάουελ δηλώνει: «θα παραμείνουμε για αρκετά μεγάλο διάστημα στο Ιράκ». Επομένως η δήλωση Μπους ότι «δεκαπέντε μήνες μετά την απελευθέρωση του Ιράκ, ο κόσμος γίνεται μάρτυρας της πλήρους κυριαρχίας και ενός ελεύθερου Ιράκ» αποτελεί ακραίο κυνισμό, προκλητικότατης μορφής.

Είναι φανερό ότι η νέα «κυβέρνηση», σαν εντολοδόχος της Ουάσιγκτον που είναι, δεν μπορεί παρά να στραφεί ενάντια στην ιρακινή αντίσταση. Ο νέος πρόεδρος της χώρας φρόντισε αυτό να το επιβεβαιώσει σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα «Κοριέρε ντελα Σέρα» όταν δήλωσε: «οι αντάρτες θα κυνηγηθούν χωρίς έλεος».

Η νέα «κυβέρνηση» του Ιράκ συνεργάζεται στενά με τις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής «για να πατάξει τους τρομοκράτες» όπως ή ίδια αποκαλεί την ιρακινή αντίσταση ενάντια στους αμερικανο-άγγλους κατακτητές και τους συμμάχους τους. Χωρίς καθυστέρηση υπέδειξε στις κατοχικές δυνάμεις να βομβαρδίσουν περιοχή της Φαλούτζα με θύματα 12 αμάχους, μην αφήνοντας έτσι απολύτως καμία αμφιβολία για το ρόλο της στο Ιράκ.

Μετά την ανακοίνωση της κυβέρνησης για κήρυξη στρατιωτικού νόμου σε διάφορα μέρη της χώρας, η απάντηση της ιρακινής αντίστασης ήταν ένταση των επιθέσεων ενάντια στα κατοχικά στρατεύματα και τους συνεργάτες τους.

Τον Ιούλη, σε διάστημα μόλις ενός μήνα απ’ την παράδοση της «εξουσίας» στους νέους Τσολάκογλου του Ιράκ, οι επιθέσεις των αντιστασιακών Οργανώσεων έχουν πολλαπλασιαστεί, με τελευταία (28.7.2004) μια επίθεση αυτοκτονίας, την αιματηρότερη ίσως ως τώρα, καμικάζι που οδηγούσε παγιδευμένο αυτοκίνητο, το οποίο εξερράγη μπροστά σε αστυνομικό τμήμα στρατολογίας αστυνομικών στην Μπαακούμπα της επαρχίας Αλ Ανμπάρ κατά την οποία σκοτώθηκαν πάνω από 70 και τραυματίστηκαν περισσότεροι από 30.

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 185-186 1-31 Ιουλίου 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Ισπανία - Αποχωρούν οι στρατιώτες της από το Ιράκ

Με την ήττα του μοναρχοφασιστικού κόμματος του Αθνάρ στις τελευταίες εκλογές, αδελφού κόμματος της ΝΔ, άνοιξε ο δρόμος για την αποχώρηση των ισπανών στρατιωτών από το Ιράκ.

Ο μοναρχοφασίστας Αθνάρ, που ήρθε στη χώρα μας λίγες μέρες πριν τις εκλογές για να βοηθήσει στην εκλογική νίκη του φίλο του Κ. Καραμανλή, υπήρξε απ' τους πιο φανατικούς υπερασπιστές της φιλοπόλεμης έξαλλης τυχοδιωκτικής πολιτικής των αμερικανο-άγγλων ιμπεριαλιστών στο Ιράκ και επιπλέον ήταν από τους πρώτους που είχαν αποστείλει στο Ιράκ στρατιώτες (1.432), παρά την αντίθεση και τις μαζικές, κατά του πολέμου και της κατοχής του Ιράκ, διαμαρτυρίες του ισπανικού λαού.

Ο ισπανικός λαός είχε επανειλημμένα κατά την περίοδο της προετοιμασίας του πολέμου, το ξέσπασμα του αλλά και μετά εκδηλώσει την αντίθεση του με μαζικές μαχητικές και μεγαλειώδεις διαδηλώσεις τόσο κατά του πολέμου των αγγλο-αμερικάνων ιμπεριαλιστών όσο και κατά τη στήριξης και συμμετοχής σ' αυτόν της Ισπανίας.

Ο σημερινός νικητής και νέος πρωθυπουργός της Ισπανίας, Χοσέ Λουϊς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο, κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα δεσμεύτηκε ότι σε περίπτωση νίκης του σοσιαλιστικού κόμματος στις εκλογές θα αποσύρει τους ισπανούς στρατιώτες, συγκεντρώνοντας τα πυρά και τις απειλές των αμερικανο-άγγλων και όλων όσων συμμετέχουν στην κατάληψη του.

Η νέα ισπανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι η αποχώρηση των στρατιωτών θα αρχίσει αρχές Μάη και θα διαρκέσει ως τις 30 Ιούνη.

Μετά την Ισπανία και ο πρόεδρος της Ονδούρας, Ρικάρδο Μαδούρο, έδωσε εντολή να προετοιμαστούν για αναχώρηση από το Ιράκ και οι 370 στρατιώτες που βρίσκονται εκεί.

Ο αμερικανός υπουργός των εξωτερικών ζήτησε τηλεφωνικώς "διαβεβαιώσεις πίστης" απ' τους υπουργούς των εξωτερικών των "συμμαχικών κυβερνήσεων" τις οποίες πρόθυμα έλαβε απ' τις κυβερνήσεις της Ιταλίας, Ρουμανίας, Ιαπωνίας και Αυστραλίας, ενώ η Ταϊλάνδη άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να αποσύρει τους στρατιώτες της από το Ιράκ.

Με την ευκαιρία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η εκτίμηση του ρεβιζιονιστικού κόμματος της "Ενωμένης Αριστεράς" για το χαρακτήρα του αντιδραστικού μεγαλοαστικού κόμματος του Αθνάρ, αδελφού κόμματος της μοναρχοφασιστικής ΝΔ - που και τα δυο συμμετέχουν στο "Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα" - που θεωρεί το κόμμα του Αθνάρ ότι εκφράζει την "εθνικιστική ακροδεξιά πτέρυγα" σε σύγκριση με το χρουστσοφικό "Κ"ΚΕ που θεωρεί τη ΝΔ κόμμα "δημοκρατικό". Και σ' αυτό το ζήτημα είναι φανερό πως η ηγεσία του "Κ'ΚΕ κινείται σε πολύ δεξιότερη κατεύθυνση απ' την "Ενωμένη Αριστερά» της Ισπανίας.

Για την κυβέρνηση Αθνάρ ο ευρωβουλευτής της ισπανικής "Ενωμένης Αριστεράς" Πέδρο Μαρσέτ μιλά για "φασιστοειδείς συμπεριφορές από ένα παρελθόν που κανένας δημοκράτης πολίτης δεν μπορεί να υποφέρει" ("ΕΠΟΧΗ" 21.3.2004, σελ. 17). Και ο Κάσπαρ Γιαμαζάρες, πρόεδρος της "Ενωμένης Αριστεράς" της Ισπανίας, αναφέρει: "όλος ο λαός της Ισπανίας, από τη δεξιά ως την αριστερά, αναγνωρίζει ότι είμαστε στην πρωτοπορία του αγώνα για την ειρήνη, κατά της ακροδεξιάς πτέρυγας που εξέφραζε ο Αθνάρ και ο ξεπερασμένος εθνικισμός του" ("Η Αυγή" 21.3.2004, σελ.31).

Τέλος ας παρατηρηθεί ακόμα πως οι ισπανοί χρουστσοφικοί, όπως και οι ηγέτες του "Κ"ΚΕ, αντικαθιστούν την έννοια "φασισμός" με την έννοια "ακροδεξιά".

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 181 1-15 Μάη 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Ναζιστικές θηριωδίες των αμερικανών ιμπεριαλιστών στο Ιράκ

Πρωτάκουστα βασανιστήρια φρίκης στις φυλακές Αμπού Γκραϊμπ

Ο αγώνας του ανυπότακτου καν γενναίου ιρακινού λαού κατά των κατακτητικών στρατευμάτων συνεχίζεται καθημερινά και παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Οι μάχες μαίνονται σφοδρές σε διάφορες πόλεις της χώρας και ιδιαίτερα στις Φαλούτζα και Νατζάφ («Μέκκα των σΐίτών»), στην οποία είναι οχυρωμένος ο ηγέτης των σιϊτών (αποτελούν το 60% του πληθυσμού) Μοκτάντα Αλ Σάντρ, που ύψωσε το ανάστημα του όταν ο διοικητής των κατοχικών δυνάμεων, Πωλ Μπρέμερ, προχώρησε (μέσα Μάρτη) στο κλείσιμο της εφημερίδας των σιϊτών «Αλ Χάουζα».

Τα κατακτητικά στρατεύματα δολοφονούν αδιάκριτα καθημερινά αμάχους και ισοπεδώνουν ολόκληρα τετράγωνα κατοικημένων περιοχών του Ιράκ. Το δολοφονικό πρόσωπο των κατακτητών αποκαλύπτεται σ' όλο του το «μεγαλείο» μπροστά στα μάτια του

ιρακινού λαού και όλων των λαών του κόσμου.

Όμως οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές, παρά την πρωτοφανή βία που έχει μετατρέψει ολόκληρο το Ιράκ σε κόλαση θανάτου, δεν μπορούν να κάμψουν την αντίσταση του σκλαβωμένου αυτού λαού που μάχεται για τη

λευτεριά του και την απελευθέρωση της πατρίδας του.

Γι' αυτό δίπλα στην ένοπλη δολοφονική βία, εφαρμόζουν και τη βία πρωτάκουστων αχαρακτήριστων βασανιστηρίων σε βάρος ιρακινών αγωνιστών, βασανιστήρια που αποσκοπούν όχι απλά και μόνο στη σωματική αναπηρία και τη φυσική εξόντωση τους αλλά κυρίως, και πρώτα απ' όλα, στον εξευτελισμό των αγωνιστών και την καταρράκωση κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Οι ισχυρισμοί των ιθυνόντων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ότι δεν «γνώριζαν»(!) τίποτε για τα βασανιστήρια είναι γελοίοι, ανυπόστατοι και προκλητικοί, γιατί οι ίδιοι είναι εμπνευστές-επινοητές αυτών των βασανιστηρίων, και γιατί επιπλέον οι ίδιοι έδωσαν τις εντολές στα υπάνθρωπα ενεργούμενα τους, τα κτήνη-εκτελεστές, όχι μόνο να τα εφαρμόσουν σε πλατιά κλίμακα σε βάρος των ιρακινών αγωνιστών αλλά και να ποζάρουν χαμογελαστά - πρωτοφανής σαδιστική συμπεριφορά - μπροστά στα εξουθενωμένα, ανυπεράσπιστα και ταπεινωμένα θύματα τους, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες, μεταξύ των οποίων και η 2Ιχρονη νεαρή στρατιωτίνα-κτήνος που ακούει στο όνομα Λίντι Ιγκλάντ.

Οι ψευδείς ισχυρισμοί των εκπροσώπων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού διαψεύδονται ακόμα τόσο απ' τη Διεθνή Αμνηστία όσο και απ' τον Ερυθρό Σταυρό.

Η εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού, Αντονέλα Νοτάρι, σε συνέντευξη της στη «Μοντ» δήλωσε ότι η κατάσταση στη φυλακή Αμπού Γκράϊμπ είναι χειρότερη απ' αυτή που καταγράφεται στις φωτογραφίες με τα βασανιστήρια: «οι φωτογραφίες ασφαλώς σοκάρουν, όμως οι δικές μας εκθέσεις είναι χειρότερες»· Ο Ερυθρός Σταυρός «δε χρειάζεται

φωτογραφίες για να μάθει τι συμβαίνει στη φυλακή Αμπού Γκράϊμπ». Η Νοτάρι αναφέρει ακόμα ότι ο Ερυθρός Σταυρός, «που ξέρει την αλήθεια για το συμβαίνει σε όλες τις φυλακές του κόσμου» γνωρίζει ότι «η αλήθεια για τη φυλακή Αμπού Γκράϊμπ είναι σοκαριστική» και γι' αυτό έχει εκφράσει τον αποτροπιασμό του στους αμερικανούς («Ελευθεροτυπία» 6.5.2004, σελ. 14).

Η γενική Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας, Ιρεν Καν, σε συνέντευξη της στον συντάκτη του «Global Viewpoint» αναφέρει ότι η Διεθνής Αμνηστία είχε πριν ένα χρόνο ενημερώσει τις ΗΠΑ για τα βασανιστήρια: «Κάνουμε έρευνα στο Ιράκ εδώ κι έναν χρόνο. Πέρσι, στο διάστημα μεταξύ Απριλίου και Ιου— λίου, είχαμε έναν αριθμό καταγγελιών για βασανισμούς στη φυλακή Αμπού Γκράιμπ και στο Καμπ Κρόπερ, που στη συνέχεια έκλεισε. Συγκεντρώσαμε αυτές τις πληροφορίες από πολλές συνεντεύξεις ανθρώπων που είχαν κρατηθεί εκεί. Οι συνεντεύξεις έδειξαν ένα σταθερό μοτίβο στέρησης ύπνου, ταπείνωσης και κακομεταχείρισης, όπως αυτή που φαίνεται στις πρόσφατες φωτογραφίες. Προφανώς δεν ήταν μεμονωμένα περιστατικά.

Τον Ιούλιο έγραψα στον πολιτικό διοικητή του Ιράκ, Πολ Μπρέμερ, εφιστώντας την προσοχή του στους ισχυρισμούς περί βασανιστηρίων. Μας είπαν ότι ο αμερικανικός στρατός είχε εξετάσει αυτές τις περιπτώσεις και δεν υπήρχε τίποτα. Αυτό δεν μας εμπνέει μεγάλη εμπιστοσύνη για τη διοίκηση και την τρέχουσα έρευνα. Είναι ντροπή που λαμβάνονται μέτρα μόνο τώρα, που οι φωτογραφίες έχουν δημοσιευθεί. Αυτό δείχνει αδιαφορία για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου από τους Αμερικανούς στρατιώτες».

Η εφιαλτική φρίκη και το σοκ που προκάλεσαν και εξακολουθούν να προκαλούν οι ελάχιστες αλλά πολύ χαρακτηριστικές αποτροπιαστικές εικόνες των βασανισμένων και οι πρωτάκουστες αγριότητες που είδαν το φως της δημοσιότητας, είναι ένα πολύ μικρό, ελάχιστο δείγμα για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο Ιράκ. Ταυτόχρονα δίνουν το μέγεθος της διαστροφής των εμπνευστών και επινοητών αυτών των κτηνωδών βασανιστηρίων και ναζιστικών θηριωδιών. Μαρτυρούν επιπλέον τον κτηνώδη εκφυλισμό τόσο των εμπνευστών όσο και των εκτελεστών, οργάνων τους βασανιστών, υπάνθρωπων κτηνών που προσβάλουν με τον πλέον βάναυσο και αχαρακτήριστο τρόπο το «ανθρώπινο είδος» στην ιστορική του διαδρομή, γέννημα-θρέμμα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και της άρχουσας αντιδραστικής αστικής τάξης της μεγαλύτερης και επιθετικότερης ιμπεριαλιστικής δύναμης του 21ου αιώνα, των ΗΠΑ.

Οι ελάχιστες εικόνες φρίκης τέτοιων αχαρακτήριστων βασανιστηρίων δείχνουν ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις βασανιστηρίων αλλά για ολόκληρο και καλά μελετημένο σύστημα

βασανιστηρίων που οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές εφαρμόζουν σε διάφορες χώρες που καταλαμβάνουν ή πρόκειται να καταλάβουν, ελπίζοντας έτσι να τρομοκρατήσουν τους λαούς, να «σπάσουν» την αντίσταση τους και να αποτρέψουν τη γενίκευση της πάλης ενάντια τους. Ανάλογα βασανιστήρια εφαρμόζονται σίγουρα στο Αφγανιστάν και στο ναζιστικό στρατόπεδο του Γκουαντανάμο, βασανιστήρια που ανάλογα δεν τόλμησαν να επινοήσουν ούτε οι ναζιφασίστες της χιτλερικής Γερμανίας. Τα επινόησαν όμως οι Μπους-Ράμσφελτ.

Οι πρωτάκουστες αγριότητες στο μεσαιωνικό κολαστήρι των φυλακών Αμπού Γκράϊμπ, η πρωτοφανής βαρβαρότητα των μεθόδων ταπείνωσης και εξανδραποδισμού των κρατουμένων, όπως αυτές εκφράζονται στις σκηνές φρίκης από τα βασανιστήρια αποκαλύπτουν το φρικαλέο κτηνώδες πρόσωπο των διαβόητων «απελευθερωτών»(!) του ιρακινού λαού αμερικανών ιμπεριαλιστών.

Τα αχαρακτήριστα αυτά βασανιστήρια, που ξεσήκωσαν δικαιολογημένα θύελλα οργής-αγανάκτησης και παγκόσμια κατακραυγή, δείχνουν με τον πιο χειροπιαστό τρόπο ότι το ιστορικά ξεπερασμένο και σάπιο καπιταλιστικό σύστημα όσο περισσότερο γεράζει τόσο η βαρβαρότητα του αποχτά ασύλληπτες διαστάσεις και πρωτόγνωρα εκφυλιστικά χαρακτηριστικά, τέτοια που ποτέ ως τα σήμερα δεν γνώρισε στην ιστορία της η ανθρωπότητα, γεννά και διαμορφώνει πωρωμένους βασανιστές-τέρατα σαδισμού ικανούς για όλα (βασανισμούς, δολοφονίες, κλπ.) μα ακόμα «ικανούς» να γελούν, λοιδορώντας τα ανυπεράσπιστα θύματα τους, μπροστά στο φωτογραφικό φακό.

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 181 1-15 Μάη 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Η φασιστική «θεωρία» του «ολοκληρωτισμού»

Αρ. Φύλ. 175 1-15 Φλεβάρη 2004

Το αντιδραστικό "Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα" (ΕΛΚ), που συγκροτείται από μισοφασιστικά και ανοιχτά φασιστικά κόμματα (συμπεριλαμβανομένου και του μοναρχοφασιστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας) και τα οποία σε διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν σχηματίσει κυβερνήσεις με ναζιφασιστικά κόμματα (ανοιχτούς υμνητές των Χίτλερ-Μουσολίνι), επανέφερε, με το πρόσφατο ψήφισμα "περί καταδίκης του ολοκληρωτικού κομμουνισμού" (16° Συνέδριο, 5-6 Φλεβάρη 2004) και μ' όλη την επισημότητα και προκλητικότητα, στην πολιτική επικαιρότητα τη γνωστή αντιδραστική φασιστική και αντεπιστημονική θεωρία του "ολοκληρωτισμού".

Για τους επαναστάτες κομμουνιστές σταλινιστές που προσδιορίζουν σωστά -στη βάση της επιστημονικής κοσμοθεωρίας του μαρξισμού - τον ταξικό χαρακτήρα των μεγαλοαστικών Δεξιών κομμάτων της ΕΕ που συγκροτούν το "Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα", η επίσημη επαναφορά της "θεωρίας" του "ολοκληρωτισμού" δεν αποτελεί ούτε έκπληξη ούτε ήταν "κεραυνός εν αιθρία", αλλά αντίθετα αυτό ήταν κάτι το εντελώς φυσιολογικό και αναμενόμενο να συμβεί. Αν ως τώρα αποφεύγονταν η όποια συγκεκριμένη αναφορά, αυτό γίνονταν για λόγους τακτικής. Είναι δε γνωστό ότι η αντικομμουνιστική-φασιστική "θεωρία" του "ολοκληρωτισμού" είναι η επίσημη θεωρία αυτών των κομμάτων.

Στο ψήφισμα του "Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος", ανάμεσα στ' άλλα, αναφέρεται και το εξής: "Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνος διαμορφώθηκαν δυο ομοίως απάνθρωπα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ο κομμουνισμός και ο ναζισμός τα οποία προκάλεσαν εκατομμύρια θύματα".

Κατ' αρχήν πρέπει να παρατηρηθεί, ότι η "θεωρία" του "ολοκληρωτισμού" δεν είναι ούτε νέα ούτε απλά μια αντικομμουνιστική αστική θεωρία, αλλά στην πραγματικότητα μια φασιστική θεωρία που επινοήθηκε από φασίστες θεωρητικούς (Καρλ Σμιτ, κλπ.) και πολιτικούς (Μουσολίνι, κλπ.). Οι διάδοχοι συνεχιστές τους μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα του ναζιφασισμού αναπροσάρμοσαν τις απόψεις τους και την τακτική τους στις νέες συνθήκες της ταξικής πάλης, αυτοπροβαλλόμενοι σαν "δήμοκράτες" αστοί "αντίπαλοι"- "πολέμιοι" δήθεν τόσο του κομμουνισμού όσο και του φασισμού.

Η προκλητική και ανοιχτή επαναφορά εκ μέρους του υπεραντιδραστικού "Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος" της "θεωρίας" του "ολοκληρωτισμού" σηματοδοτεί άνοδο και παραπέρα ισχυροποίηση των φασιστικών δυνάμεων στο χώρο της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συνάμα αποτελεί άμεσο κίνδυνο για τις δημοκρατικές αστικές ελευθερίες των λαών των χωρών-μελών της και του λαού μας, απαιτεί εγρήγορση των αντιφασιστικών δυνάμεων και δυνάμωμα της πάλης ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις σε τοπικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Η αστική φασιστική "θεωρία" του "ολοκληρωτισμού" που εξομοιώνει τον "κομμουνισμό" με τον "ναζισμό" δεν έχει καμιά απολύτως επιστημονική βάση επειδή:

Πρώτο, συγκρίνει δυο ποιοτικά εντελώς διαφορετικά "συστήματα" διακυβέρνησης τα οποία δεν έχουν κανένα κοινό στοιχείο μεταξύ τους και σε κανένα επίπεδο: οικονομικό- κοινωνικό- ταξικό- πολιτικό- ιδεολογικό.

Δεύτερο, συνδέονται με δυο εντελώς διαφορετικούς Τρόπους Παραγωγής: ο μεν ναζιφασισμός είναι προϊόν-γέννημα του καπιταλισμού της ιμπεριαλιστικής περιόδου και σε πολιτικό επίπεδο είναι μια απ' τις μορφές αστικής διακυβέρνησης (η άλλη είναι η αστική δημοκρατία): "ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η αντιδραστικότερη μορφή του φασισμού είναι ο γερμανικός φασισμός" (Γκ. Ντιμιτρόφ), ο δε σοσιαλισμός-κομμουνισμός ως μορφή διακυβέρνησης συνδέεται με τον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής που χαρακτηρίζεται από την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την απουσία εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και φυσικά την ύπαρξη της διχτατορίας του προλεταριάτου.

Άρα όχι μόνο δεν μπορούν να "εξομοιωθούν", και πολύ περισσότερο να ταυτιστούν, τα πολιτικά καθεστώτα "κομμουνισμός"-"ναζιφασισμός" μα είναι εντελώς εξόφθαλμο ότι πρόκειται για δυο διαμετρικά αντίθετα καθεστώτα που έχουν ως βάση τους δυο διαμετρικά αντίθετους ιστορικούς Τρόπους Παραγωγής: καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικός και σοσιαλιστικο-κομμουνιστικός.

Αλλά πέρα απ' τα θεωρητικά επιχειρήματα, η καλύτερη απόδειξη ότι ο "ναζιφασισμός" και ο "σοσιαλισμός-κομμουνισμός" είναι διαμετρικά αντίθετα καθεστώτα διακυβέρνησης είναι το ιστορικό γεγονός ότι ο κομμουνιστής Ιωσήφ Στάλιν ήταν εκείνος που τοποθέτησε την κόκκινη σημαία του κομμουνισμού στα συντρίμμια του ναζιφασισμού στο χιτλερικό Ράϊχσταγκ.

Διαβάστε Περισσότερα »

"Η Μπαλάντα του Κυρ-Μέντιου"

Στα 29 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου μας ποιητή Κώστα Βάρναλη
"Η Μπαλάντα του Κυρ-Μέντιου"

 Η αξιοθαύμαστη αυτή σατιρική μπαλάντα (πολύστιχη ποιητική αφήγηση) είναι ένα από τα ανθρωπινότερα, τα λαϊκότερα και τα επαναστατικότερα ποιητικά έργα του μεγάλου μας ποιητή. Δεσπόζει σε αυτή η μορφή του κύρ-Μέντιου, με την οποία μεταφορικά, αλληγορικά δίνεται η μορφή του σκλαβωμένου δουλευτή, που υπομονητικά και αγόγγυστα δουλεύει μέρα-νύχτα στην καπιταλιστική κοινωνία, για να βρεθεί στο τέλος της ζωής του πεταγμένος έξω στο δρόμο.

Βέβαια, για έναν εστέτ, για ένα καθαρολόγο από το στρατόπεδο της αστικής φιλολογίας η μορφή αυτή του "όνου", όπως θα λέγαν αυτοί, είναι απαράδεχτη και ασύστατη, σοκάρει άσχημα. Όμως μια σειρά κλασικοί συγγραφείς και πριν από το Βάρναλη χρησιμοποίησαν επανειλημμένα και πετυχημένα μορφές ζώων, εξημερωμένων από τον άνθρωπο, για να απεικονίσουν τον άνθρωπο, όπως λόγου χάρη, ο Λ. Τολστόι με το αφήγημα του "Χολστομέρ" (ονομασία αλόγου), ο Ι. Τουργκγένιεφ με τη συγκλονιστική νουβέλα του "Μουμού" (ονομασία μικρού σκυλιού), ο Α. Τσέχοφ με το διήγημα του "Καστάνκα". Και αν κάνουμε αναφορά στη νεοελληνική λογοτεχνία, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε το "Άλογο" του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ο Βάρναλης, όμως, ξεπέρασε τα όρια αυτά των προγενέστερων συγγραφέων και τολμηρά, θαρραλέα και ατρόμητα, όντας υπέροχος σατυρικός ποιητής, παίρνει σαν κύριο ήρωα αυτό το ανθεκτικότατο, το υπομονετικότατο, μα και το χιλιοταλανισμένο, άδολο και άκακο ζώο, που τόσα και τόσα τραβάει στη ζωή του από τους αχάριστους ανθρώπους, που το εκμεταλλεύονται βάρβαρα.

Μερουδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι.
Ούλοι: δούλοι, αφεντικό,
και μ' αφήναν νηστικό.

Ο γοργοκύλιστος αυτός, εμφαντικός, πολυδύναμος και ηχηρός τροχαϊκός στίχος με τις ζωντανές εναλλασσόμενες εικόνες, που δημιουργεί, συγκινεί βαθιά τον αναγνώστη. Απομνημονεύεται πολύ εύκολα, πράγμα που βοηθούν αρκετά οι ξευγαρωτές θηλυκές και αρρενωπές ομοιοκαταληξίες (ρίμες) του: ξενοδούλι - δούλοι, αφεντικό - νηστικό.

Μα θα πει κάποιος, γιατί ο Βάρναλης να παρομοιάζει τον απλό δουλευτή και όχι μόνο το δουλευτή, αλλά και ολόκληρο το λαό με το γομάρι; Μήπως πέφτει έξω, όταν ο Βάρναλης στηλιτεύει το λαό για την αγόγγυστη υποταγή του στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, χωρίς να βγάζει άχνα ποτέ; Ναι, ο Βάρναλης αναμφίβολα επικρίνει το λαό, γιατί δέχεται σχεδόν αδιαμαρτύρητα την υποδούλωση του. Μα η επίκριση του αυτή είναι γεμάτη αγάπη και συμπόνια προς το λαό, που δεν της είναι ξένη και η αυστηρότητα με την υπεύθυνη παραίνεση του πνευματικού ταγού του έθνους. Λόγου χάρη, ο Ν. Γ. Τσερνισέφσκι, μεγάλος Ρώσος, επαναστάτης-συγγραφέας, έλεγε για το Ρωσικό λαό εκείνης της περιόδου: "Όλοι, από πάνω μέχρι κάτω, είναι σκλάβοι". Αλλά ίσα-ίσα αυτό, τόνιζε ο Β. Ι. Λένιν, έδειχνε την απέραντη αγάπη του Τσερνισέφσκι προς το Ρωσικό λαό και τη φλογερή επιθυμία του να δει το λαό του να ξεσηκώνεται ενάντια στο δυσβάσταχτο τσαρικό ζυγό, που του έπνιγε την καρδιά.

Με λίγα λόγια, ο Βάρναλης ανοίγει τα μάτια στο λαό, δείχνοντας του τη δουλική κατάντια του. Τον ξυπνάει από το λήθαργο, που έχει πέσει, κανονικό αβασταγό στη δούλεψη του αδηφάγου κεφαλαίου, όπου "δούλευε για να στουμπώσει όλ' η χώρα κι οι καμπόσοι". Μα κι όταν κάποτε το δύσμοιρο και δυστυχισμένο αυτό υποζύγιο τόλμησε να εκφράσει μια ελάχιστη διαμαρτυρία με τα λόγια: "Δε βαστάω! Θα πέσω κάτου!", ο εκπρόσωπος του θεού στη γη, όπου είναι καβάλα πάνω σ' αυτό, το αποστομώνει παραχρήμα: "Ντράπου! Τις προγονοί ντράπου!". Μα, "άντραλίζουμε! του λέει, πεινώ!". "Σουτ! το καθησυχάζει, θα φας τον ουρανό! "

Μετά το πειθήνιο και υπερυπομονητικο αυτό ζώο, σερνόμενο πηγαίνει και βρίσκει στη σπηλιά του τον "Αι-Φρανγκίσκο, τον προστάτη των κτηνών, που δεν είναι άλλος κανένας, εκτός από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, που τότε οι λαοί του κόσμου δεν ήξεραν ακόμα καλά την πραγματική του ουσία, για να του παραπονεθεί, γιατί το αφεντικό του, ο ελληνικός καπιταλισμός τον "πέταξε μακριά να τον φάνε τα θεριά", που και αυτός το απόπεμψε σκαιότατα. Τότε ο ποιητής σαλπίζει στο λαό το ποιητικό του σάλπισμα:

Αν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρεις. Όπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Και αλλού λέει:

Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα' ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.

Το τρανοδύναμο και περίτεχνο αυτό ποίημα, που αποτελεί επαναστατικό πρότυπο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στην Πατρίδα μας, γιατί δείχνει τη .ζωή στην επαναστατική της ανάπτυξη, όντας το ίδιο διαποτισμένο από αισιόδοξα αισθήματα και πίστη ως προς την τελική, νικηφόρα έκβαση της πάλης του λαού μας, καταλήγει με την εξής λεβέντικη στροφή - κατακλείδα, πλημμυρισμένη από χαρά και περηφάνεια για τη νίκη του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση:

Κοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι έχ' η πλάση κοκκινίσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ' άλλη θάλασσα, άλλη γη.

Έτσι η επαναστατική κοινωνική ποίηση εκπληρώνει επάξια την αποστολή της, στρατευμένη στη δίκαιη υπόθεση του λαού, που παλεύει, για τη λευτεριά, τη δημοκρατία, την προκοπή και την ειρήνη.

Δημήτρης ΠΑΝΟΣ

Αρ. Φύλ. 173 1-15 Γενάρη 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο προδοτικός ρόλος του «Κ»Κ Ιράκ και η στάση των ηγετών του «Κ»ΚΕ

Ενώ οι αμερικανο-αγγλικές δυνάμεις κατοχής -πάντα στο φόντο των οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων- προσπαθούν να εξασφαλίσουν-σταθεροποιήσουν την επιρροή της κυριαρχίας τους στο κατοχικό Ιράκ και να καταπνίξουν τη συνεχώς κλιμακούμενη ηρωική πατριωτική Ιρακινή αντίσταση έχουν βρει από καιρό τώρα πρόθυμους συμπαραστάτες-λακέδες που δεν είναι άλλοι απ' τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές του «Κ»Κ Ιράκ, που με την άθλια προδοτική τους πολιτική στάση αναδεικνύονται πλέον σε προδότες όχι μόνο του σοσιαλισμού αλλά και της ίδιας τους της πατρίδας.

Το προδοτικό αυτό κόμμα με γραμματέα τον Χαμίντ Μαχίντ Μουσά αποφάσισε, σε συνεργασία με τους αμερικανο-άγγλους κατακτητές, να συμμετάσχει και συμμετέχει στην κυβέρνηση Κουίσλινγκ που συγκρότησαν τα στρατεύματα κατοχής.

Αξίζει να υπενθυμιστεί στους αγωνιστές ότι το πρώτο κόμμα που έγινε νόμιμο στο κατοχικό Ιράκ ήταν το «Κ»Κ Ιράκ, ενώ την Πρωτομαγιά του 2003 τα μέλη και στελέχη αυτού του προδοτικού κόμματος βγήκαν στους δρόμους της Βαγδάτης για να γιορτάσουν την ανατροπή του «δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν» και την «απελευθέρωση» της χώρα τους απ' τους αμερικανο-άγγλους ιμπεριαλιστές!!!

Τώρα τελευταία έγινε γνωστό στον τύπο, ότι υπέγραψε «συμφωνία με τον κατοχικό διοικητή Πολ Μπρεμέρ, με βάση την οποία, προκειμένου να συνεχίσει να λειτουργεί νόμιμα, παύει στο εξής να χρησιμοποιεί στα επίσημα κείμενά του και στην εφημερίδα του τις λέξεις "ιμπεριαλισμός", "κατοχή", εθνική ανεξαρτησία" και "υπεράσπιση της πατρίδας"», ενώ δεσμεύτηκε ενυπογράφως να συνεργαστεί με τους «απελευθερωτές» στην αντιμετώπιση των «υπονομευτών», δηλαδή του λαού του Ιράκ που αντιστέκεται!

Ακόμη, στη διεθνή σύσκεψη των χρουστσοφικών κομμάτων που οργάνωσε ο Περισσός στην Αθήνα (19-20.6.2003), ο εκπρόσωπος του «Κ»Κ Ιράκ ισχυρίστηκε δημόσια ότι «το θέμα της δημοκρατίας είναι κεντρικό» και τόνισε ότι «είναι λάθος να υποταχθεί το θέμα της δημοκρατίας στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα»!!!

Αυτή η προδοτική αντεπαναστατική στάση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών του «Κ»Κ Ιράκ ουδέποτε καταδικάστηκε, μα ούτε καυτηριάστηκε απ' τα αδελφά χρουστσοφικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένου εδώ του «Κ»ΚΕ, που ήταν και ο εμπνευστής-οργανωτής της παραπάνω σύσκεψης.

Εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι οι προδότες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ αναφέρονται συνεχώς με πηχυαίους τίτλους του «Ριζοσπάστη» στην Ιρακινή αντίσταση, αποσιωπώντας και «περνώντας εντελώς στα μαλακά» τον επαίσχυντο προδοτικό ρόλο του αδελφού κόμματος.

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 165 1-15 Σεπτέμβρη 2003

Διαβάστε Περισσότερα »

Τα χρουστσοφικά κόμματα «Κ»ΚΕ- «Κ»Κ Ιράκ: Από την προδοσία των συμφερόντων της εργατικής τάξης στη συνεργασία με μοναρχοφασιστικά κόμματα και τους κατακτητές

Το «Κ»ΚΕ που συγκροτήθηκε απ' την προδοτική χρουστσοφική κλίκα, μετά τη διάλυση του ηρωικού επαναστατικού ΚΚΕ τέλη '55, το 1956 με τη διαβόητη "6η Ολομέλεια" (Μάρτης 1956) ήταν ευθύς εξαρχής ένα αστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, επειδή στη δράση του δεν καθοδηγούνταν πλέον απ' τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, αλλά από το αντεπαναστατικό αστικό ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) γενικά και σε πολιτικό επίπεδο απ' τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.

Στο μισό αιώνα της ύπαρξής του βάδισε με συνέπεια το σοσιαλδημοκρατικό ρεφορμιστικό δρόμο, υπηρετώντας τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης και συνάμα υποστήριξε με συνέπεια τα αντεπαναστατικά μέτρα παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, που πάρθηκαν -μετά τη δολοφονία του Στάλιν και την ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου- κατά την περίοδο των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ που οδήγησαν τελικά στο πέρασμα από τον ιδιόμορφο κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό στον κλασικό καπιταλισμό της ατομικής ιδιοκτησίας και στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο αντεπαναστατικός αυτός δρόμος είναι κοινός σ' όλα τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα που ακολούθησαν τον χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό. Όμως το «Κ»ΚΕ προχώρησε αργότερα ένα βήμα παραπέρα: υπήρξε το πρώτο κόμμα στην ιστορία του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που συνεργάστηκε και συγκρότησε το '89 κυβέρνηση μ' ένα μοναρχοφασιστικό κόμμα, όπως είναι το μεγαλοαστικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Παραμένει ως τώρα μοναδική περίπτωση σε διεθνή κλίμακα.

Να όμως που οι έλληνες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές έχασαν τα πρωτεία, αφού το αδελφό τους κόμμα, το χρουστσοφικό «Κ»Κ Ιράκ, τους ξεπέρασε: συμμετέχει απ' την αρχή ως σήμερα στην κυβέρνηση "Κούισλιγκ" που συγκρότησαν τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα κατοχής.

Καθόλου δεν εκπλήσσει αυτή η επαίσχυντη προδοτική πορεία. Το χρουστσοφικό «Κ»Κ Ιράκ πριν αρχίσει ο πόλεμος ισχυρίζονταν -ακριβώς τα ίδια όπως και οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές- ότι «κατά τα τελευταία 12 χρόνια το δικτατορικό καθεστώς του Ιράκ ούτε κατέστρεψε τα απαγορευμένα όπλα ούτε εφάρμοσε τις περισσότερες από τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ» («Εποχή», 30.2.2003), ενώ κατά τη διάρκεια των πολεμικών προετοιμασιών και στις παραμονές της επίθεσης των ΗΠΑ-Αγγλίας κατά του Ιράκ καλούσε ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, δηλ. στην πραγματικότητα καλούσε τους ιμπεριαλιστές να "απελευθερώσουν" (!) δηλ. να καταλάβουν το Ιράκ, αντί να καλεί τον ιρακινό λαό σε αγώνα κατά της σχεδιαζόμενης επίθεσης. Τη δε Πρωτομαγιά κάλεσε μέλη και οπαδούς για να γιορτάσουν την "απελευθέρωση" από τους αμερικανο-άγγλους!!!

Αργότερα υπέγραψε συμφωνία με τον αμερικάνο κατοχικό διοικητή Πωλ Μπρέμερ για τη νόμιμη λειτουργία του στην οποία ανέλαβε την υποχρέωση να μην χρησιμοποιεί στα κείμενά του και στα άρθρα της εφημερίδας του τις λέξεις "ιμπεριαλισμός", "κατοχή", "εθνική ανεξαρτησία", "υπεράσπιση της πατρίδας", κλπ. ενώ στην ίδια συμφωνία δεσμεύτηκε να συνεργαστεί με τους "απελευθερωτές"(!), δηλ. τα στρατεύματα κατοχής στην αντιμετώπιση των "υπονομευτών", δηλ. του ιρακινού λαού που αντιστέκεται και αγωνίζεται ενάντια στα κατοχικά αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα. Επίσης στη διεθνή σύσκεψη που οργάνωσε το «Κ»ΚΕ στην Αθήνα (19-20.6.2003), ο εκπρόσωπος του «Κ»Κ Ιράκ ισχυρίστηκε δημόσια ότι «το θέμα της δημοκρατίας είναι κεντρικό» και τόνισε ότι «είναι λάθος να υποταχθεί το θέμα της δημοκρατίας στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα»!!!

Η προδοτική αυτή πολιτική των ηγετών του χρουστσοφικού «Κ»Κ Ιράκ φτάνει στο αποκορύφωμά της με τη συμμετοχή τους στο συγκροτημένο απ' τα κατακτητικά στρατεύματα 25μελές "Κυβερνητικό Συμβούλιο", δηλ. την κατοχική "κυβέρνηση", κάτι ανάλογο της δοσίλογης "κυβέρνησης" Τσολάκογλου της κατοχικής περιόδου στην Ελλάδα. Ο Σαλίμ Αλί, μέλος της ΚΕ του «Κ»Κ Ιράκ, σε συνέντευξή του μας πληροφορεί ότι «η ηγεσία του κόμματος αποφάσισε να δεχθεί την πρόσκληση για συμμετοχή στο "Κυβερνητικό Συμβούλιο"» και εξακολουθεί να συμμετέχει ως τα σήμερα («Εποχή», 20.7.2003, σελ. 11).

Έτσι οι προδότες ηγέτες του χρουστσοφικού «Κ»Κ Ιράκ ανέλαβαν επίσημα τον επαίσχυντο ρόλο των ταγματασφαλιτών της χώρας τους που συνίσταται στην «αποκατάσταση της ασφάλειας και της νομιμότητας» («Εποχή», 20.7.2003, σελ. 11) στο Ιράκ, όπως μας πληροφορεί ο Σαλίμ Αλί.

Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν κατάγγειλαν την επαίσχυντη εθνοπροδοτική στάση συνεργασίας με τα αμερικανο-αγγλικά κατοχικά στρατεύματα του αδελφού τους κόμματος, του «Κ»Κ Ιράκ. Πολύ περισσότερο δεν διέκοψαν κάθε σχέση μαζί του. Η προδοτική κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα που "κατανοεί"(!) και "σέβεται τους λόγους συμμετοχής"(!) των ηγετών του «Κ»Κ Ιράκ στο διαβόητο "Κυβερνητικό Συμβούλιο", δηλ. στην κυβέρνηση δοσίλογων του Ιράκ έχει απλά μόνο "επιφυλάξεις"(!) απέναντι στην εθνοπροδοτική γραμμή. Ο "Ριζοσπάστης" αφού "πληροφορεί" τους αναγνώστες του ότι: «έφτασε έως εμάς η είδηση που το κομμουνιστικό κόμμα του Ιράκ αποφάσισε να συμμετάσχει στο κυβερνητικό Συμβούλιο της χώρας» και πως «βεβαίως κάθε κόμμα διατηρεί ακέραιο το δικαίωμά του να αποφασίζει και να χαράζει την πορεία του, ο σεβασμός ωστόσο στην αρχή της αυτοτέλειας, δεν αποκλείει τη διατύπωσή της όποιας διαφορετικής γνώμης» μα λέει: «είναι, βέβαια, γνωστοί και σεβαστοί οι λόγοι, για τους οποίους το ΚΚ Ιράκ αποφάσισε τη συμμετοχή του... Έχουμε όμως πολλές επιφυλάξεις και ακόμα περισσότερες ανησυχίες, για τις συνέπειες αυτής της ενέργειας» («Ριζοσπάστης» 24.7.2003, σελ. 5).

Είναι όμως θετικό ότι πολλά μέλη του «Κ»Κ Ιράκ απέρριψαν την προδοτική γραμμή των ηγετών τους και συμμετέχουν στον αγώνα κατά των αμερικανο-άγγλων κατακτητών.

Η τέτοια τοποθέτηση της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Παπαρήγα απέναντι στην εξόφθαλμη εθνοπροδοτική και δοσίλογη στάση των ηγετών του «Κ»Κ Ιράκ δείχνει-εκφράζει: πρώτο, το μέγεθος της προδοσίας των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ, οι οποίοι δεν κατάγγειλαν την επαίσχυντη συνεργασία των συντρόφων τους με τους αμερικανο-άγγλους κατακτητές, δεύτερο, δεν διακόπτουν τις σχέσεις μαζί τους, και τρίτο, δείχνει σε ποια πλευρά θα σταθούν οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ σε περίπτωση που η χώρα μας κατακτηθεί από όποιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις: θα βρεθούν στο πλευρό τους και θα μπουν στην υπηρεσία των κατακτητών.

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 171 1-15 Δεκέμβρη 2003

Διαβάστε Περισσότερα »