Παρέμβαση της «ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» στην παρουσίαση του βιβλίου του Αχιλλέα Παπαϊωάννου: «Η απαγορευμένη εικόνα»

Στις 9 Απρίλη στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ από τον εκδότη του βιβλίου του Αχιλλέα Παπαϊωάννου, παράλληλα με την παρουσίαση του βιβλίου, οργανώθηκε συζήτηση, εν αγνοία του Παπαϊωάννου, με θέμα το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα και τη δράση του Νίκου Ζαχαριάδη κατά την οποία παρουσιάστηκαν εισηγήσεις διαφόρων χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών και άλλων οπορτουνιστών (τροτσκιστών, αναρχοαυτόνομων, κλπ.).
Μετά τις εισηγήσεις έγιναν διάφορες παρεμβάσεις μεταξύ των οποίων και σύντομη παρέμβαση της Οργάνωσης:
Καταρχήν να παρατηρήσουμε ότι οι εισηγήσεις όλων των ομιλητών δεν έχουν καμιά σχέση με την παρουσίαση του βιβλίου του Αχιλλέα Παπαϊωάννου. Αποτελούν τοποθετήσεις πολιτικού χαρακτήρα, με τις οποίες δε θα ασχοληθούμε, αλλά θα επισημάνουμε μόνο ότι αυτές έχουν ως βασικό ιδεολογικο-πολιτικό άξονά τους έναν εμφανή και ακραίο αντισταλινισμό και συνάμα ένα δύσκολα αποκρυπτόμενο αντιζαχαριαδισμό που εκδηλώνεται καθαρά στην προπαγάνδιση του μύθου-«εικόνας» του Νίκου Ζαχαριάδη ως «αντιφατικής και αλλοπρόσαλλης προσωπικότητας» -μύθος που κατασκευάστηκε, καλλιεργήθηκε συστηματικά και προβάλλεται σχεδόν μισό αιώνα τώρα απ' τους αποστάτες ντόπιους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, ενωμένους κάποτε και μετέπειτα διασπασμένους δεξιούς οπορτουνιστές της κλίκας Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Φλωράκη, κλπ.
Θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή των ερευνητών που ασχολούνται ή σκοπεύουν να ασχοληθούν μ' ένα τόσο σοβαρό και σπουδαίας σημασίας ζήτημα, όπως είναι η επαναστατική ζωή και δράση του Νίκου Ζαχαριάδη που συνδέεται στενά με το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της χώρας (και όχι μόνο) και το ΚΚΕ 1918-55, αν θέλουν να προσφέρουν στην έρευνα της ιστορικής αλήθειας να αποφύγουν, απομακρυνθούν και εγκαταλείψουν τον προαναφερθέντα μύθο των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών που εμποδίζει την αντικειμενική επιστημονική έρευνα και δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική πραγματικότητα. Η έρευνα για την επαναστατική ζωή και δράση του Νίκου Ζαχαριάδη πρέπει να προσανατολιστεί στις αντικειμενικές συνθήκες, τοπικά και διεθνώς, και σε στενή σύνδεση με την επαναστατική ταξική πάλη του ντόπιου και διεθνούς προλεταριάτου, κάτω απ' την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ) εκείνης της ιστορικής περιόδου καθώς και εκείνες μετά την επικράτηση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, στον οποίο πρώτος αντιτάχθηκε ο Νίκος Ζαχαριάδης.
Δεύτερο, οι ερευνητές πρέπει να αποφύγουν και έναν άλλο μύθο που αφορά τις συνθήκες θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη, δηλαδή τις δυο εκδοχές των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών: «θάνατος από καρδιά» - «αυτοκτονία». Η πρώτη εκδοχή των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών είναι ότι ο θάνατος του Νίκου Ζαχαριάδη προήλθε από «καρδιακή προσβολή» και η δεύτερη, μετά από 18 χρόνια, είναι εκείνη της «αυτοκτονίας» που και οι δυο είναι εκδοχές της ίδιας της φασιστικής KGB των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και μάλιστα αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες. Όμως οι κομμουνιστές γνωρίζουν και η ιστορική πείρα διδάσκει ότι η φασιστική Ασφάλεια -και τέτοια ήταν αυτή των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ -που κυνήγησε με «φωτιά και σίδερο» το Γραμματέα του ΚΚΕ δεν είναι ποτέ δυνατό να λέει την αλήθεια, απλά με τις ψευδείς εκδοχές της προσπαθεί να καλύψει το έγκλημά της: τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη. Επιπλέον πρόκειται για δυο αλληλοαναιρούμενες και αλληλοδιαψευδόμενες εκδοχές: πότε έλεγε την αλήθεια η KGB το 1973 όταν ανακοίνωσε ότι ο Ζαχαριάδης «πέθανε από καρδιά» ή το 1990 όταν ανακοίνωσε ότι «αυτοκτόνησε»;
Η τρίτη εκδοχή είναι αυτή των ελλήνων κομμουνιστών σύμφωνα με την οποία ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές της προδοτικής κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη για να μην επιστρέψει την Ελλάδα δηλ. δολοφονήθηκε ούτε καν ένα χρόνο πριν την πολιτική αλλαγή στη χώρα μας, πολιτική αλλαγή που γνώριζαν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ότι θα γίνει στην Ελλάδα μέσα από την τότε στενή συνεργασία τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Η πολιτική αλλαγή, για να είχε δημοκρατική πρόσοψη έπρεπε να επιτρέψουν στους αντάρτες του ΔΣΕ να επιστρέψουν στον τόπο τους, όπως και έγινε. Όμως η τεράστια πλειοψηφία των ανταρτών του ΔΣΕ ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί και επομένως επιστρέφοντας στην πατρίδας τους θα απαιτούσαν την απελευθέρωση του ηγέτη τους και θα υποχρέωναν τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές να τον αφήσουν ελεύθερο. Η επιστροφή του Νίκου Ζαχαριάδη στην Ελλάδα σήμαινε -και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι  χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές και οι νάνοι ηγετίσκοι των δυο ρεβιζιονιστικών ομάδων- διάλυση των δυο ρεβιζιονιστών κομμάτων, στηριγμάτων των σοβιετικών ρεβιζιονιστών. Και για να μην συμβεί αυτό έπρεπε να δολοφονηθεί ο Νίκος Ζαχαριάδης για να μην επιστρέψει ζωντανός στην πατρίδα του.
Χαιρετίζουμε την τοποθέτηση του Αχιλλέα Παπαϊωάννου που θέτει δημόσια το ζήτημα της εξόντωσης-δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη καθώς και την περίπτωση του Γ. Λεονταρίτη που στην εισαγωγή του βιβλίου του Λευτέρη Αποστόλη: ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ θέτει το ερώτημα: «ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε ή τον αυτοκτόνησαν;».
Η εκδοχή των ελλήνων κομμουνιστών ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε, στηρίζεται, πέρα απ' την πολιτική πλευρά, στη μαρτυρία της Βέρας Κουσνετσόβα στην εφημερίδα της «Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών» (Μάης 1994), όπου αναφέρει ότι όταν ρώτησε τον ιατροδικαστή σχετικά με το θάνατο του Ζαχαριάδη αυτός παραδέχτηκε ότι «έγραψε ψέματα μετά από πίεση ότι ο Ν. Ζαχαριάδης πέθανε απ' την καρδιά του» και ότι «δεν υπάρχει καρδιακή προσβολή αλλά δολοφονία».
Επίσης ο Γ. Λεονταρίτης στον πρόλογο του βιβλίου του Λευτέρη Αποστόλου αναφέρει ότι η διευθύντρια των Ρώσικων Κρατικών Αρχείων της Μόσχας Ντομιλίνα δήλωσε την Άνοιξη του 2000 στη Θεσσαλονίκη σχετικά με τις συνθήκες θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη ότι τα Αρχεία χαρακτηρίζονται «άκρως απόρρητα» και ορθώς ο Λεονταρίτης θέτει το ερώτημα:  «ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε ή τον αυτοκτόνησαν;».
Αφού, λοιπόν, ο Νίκος Ζαχαριάδης, σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή της KGB, «αυτοκτόνησε», τότε προς τι τα Αρχεία που αφορούν τις συνθήκες θανάτου του χαρακτηρίζονται και παραμένουν «άκρως απόρρητα»;
Και σ' αυτό το ζήτημα προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να προσανατολιστεί η έρευνα, παραμερίζοντας τους μύθους των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών «καρδιάς»-«αυτοκτονίας» ως αιτιών θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη.
Εφημερίδα Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 111 1-15 Ιούνη 2001

Διαβάστε Περισσότερα »

Καπετάν Καρτσιώτης (Γιώργος Βόγιας)

Τον Ιούλη κλείνουν 54 χρόνια από τότε που έπεσε ηρωικά στον Κόζιακα ο καπετάν Καρτσιώτης, υποστράτηγος του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ).

Ο επαναστάτης κομμουνιστής Βόγιας Γιώργης, γνωστός στους μεγάλους και ηρωικούς αγώνες του λαού μας με το ψευδώνυμο Καπετάν ΚΑΡΤΣΙΩΤΗΣ, γεννήθηκε στο χωριό Καρίτσα Αγίας Λάρισας.

Μεγάλωσε στο χωριό του με τους θρύλους Κίσαβου-Ολύμπου και από μαθητής Γυμνασίου δέχτηκε την επίδραση των επαναστατικών κομμουνιστικών ιδεών. Μπαίνοντας στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και οργανωμένος πλέον στην ΟΚΝΕ (και ύστερα στο ΚΚΕ) παίρνει ενεργά μέρος στους φοιτητικούς αγώνες πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να αποβληθεί από το Πανεπιστήμιο για τις επαναστατικές του ιδέες. Τη δράση του συνέχισε καθόλη τη περίοδο της μοναρχοφασιστικής μεταξικής διχτατορίας, Κυνηγήθηκε απ' την Ασφάλεια του Μανιαδάκη. Συνελήφθηκε και φυλακίστηκε.

Όταν κηρύχθηκε ο ιταλο-ελληνικός πόλεμος και οι ορδές του Μουσολίνι επιτέθηκαν στη χώρα μας, ακολουθώντας την επαναστατική γραμμή του ιστορικού γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη (31 Οκτώβρη 1940), κατατάχθηκε στο στρατό, πολέμησε στην πρώτη γραμμή τους φασίστες επιδρομείς και διακρίθηκε για την ανδρεία του σε πολλές μάχες.

Ο Γιώργης Βόγιας, μετά την κατάληψη της χώρας από τους ναζιφασίστες κατακτητές καταδιώχθηκε απ' τους ιταλούς αλλά και τους ντόπιους φασίστες συνεργάτες τους. Το Μάη του 1942 επικεφαλής μιας ομάδας συγχωριανών του βγήκε στο βουνό για να πολεμήσει τους κατακτητές, Γίνεται αρχηγός των ανταρτο-ομάδων του ΕΛΑΣ στην περιοχή του Κίσαβου και απ' τις γραμμές του πήρε μέρος σε πολλές μάχες εναντίον των κατακτητών και αναδείχτηκε, πέρα απ' τις πολιτικές του ικανότητες, σ' ένα απ' τα πιο δραστήρια και ικανά στρατιωτικά στελέχη της περιοχής της Θεσσαλίας. «Το 1943 έγινε μέλος της διοίκησης του Αρχηγείου της Βόρειας Θεσσαλίας που αργότερα αποτέλεσε το 5ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Θεσσαλίας. Αργότερα αναδείχθηκε σε καπετάνιο του 5ου Συντάγματος. Με το Σύνταγμά του πολέμησε παλικαρίσια τους κατακτητές και τον εθνο-προδότη Ζέρβα. Με διάταγμα της ΠΕΕΑ ονομάστηκε ταγματάρχης-καπετάνιος». («Μάρτυρες και ήρωες του αγώνα», 1952).

Μετά την απελευθέρωση της χώρας και την προδοτική συμφωνία της Βάρκιζας που αποτέλεσε το αποκορύφωμα των προδοτικών συμφωνιών της δεξιάς οπορτουνιστικής ηγεσίας Σιάντου (πράχτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις) και ξεπούλησε την εποποιία της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης του γενναίου λαού μας στους άγγλους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους μοναρχοφασίστες-δοσίλογους, ο Βόγιας Γιώργης συνέχισε με μεγαλύτερη ακόμα αποφασιστικότητα την επαναστατική του δράση ενάντια στον ντόπιο μοναρχοφασισμό-δοσιλογισμό, αρχικά σαν υπεύθυνος Αυτοάμυνας στην περιοχή της Καρδίτσας και αργότερα στην περιοχή του Κίσαβου. Συνελήφθηκε και φυλακίστηκε απ' τους μοναρχοφασίστες και το Φλεβάρη του 1946 βγήκε απ' τις φυλακές.

Τον Ιούλη του 1946, ακολουθώντας με συνέπεια την επαναστατική γραμμή του Κόμματος, μετά τη γνωστής απόφαση της ΙΙης Ολομέλειας (12 Φλεβάρη 1946) για έναρξη του δεύτερου αντάρτικου, βγαίνει στο βουνό και το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου αναδεικνύεται αρχηγός του Αρχηγείου Χασίων και στη συνέχεια αρχηγός του Αρχηγείου Κόζιακα του ΔΣΕ και αγωνίζεται μ' όλες του τις δυνάμεις, εφαρμόζοντας τη γραμμή του Κόμματος, για την ταχεία ανάπτυξη και μαζικοποίηση του αντάρτικου, σ' αντίθεση με την προδοτική στάση του Βαφειάδη και των άλλων υπολειμμάτων της οπορτουνιστικής Σιαντικής ηγεσίας σαμποταριστών της ανάπτυξης του αντάρτικου.

Απ' τις γραμμές του ένδοξου ΔΣΕ πολέμησε γενναία τους ντόπιους μοναρχοφασίστες και διακρίθηκε σε πολλές μάχες για τις διοικητικές και στρατιωτικές του ικανότητες. Τον Ιούλη του 1947 έπεσε ηρωικά στον Κόζιακα στο ύψωμα Δέση. «Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Παιδιά η νίκη θα είναι μαζί μας...». Υπο-στράτηγος τιμημένος νεκρός. Διάταγμα 28.12.1947». («Μάρτυρες και ήρωες του αγώνα», 1952).

Ο θάνατος του καπετάν Καρτσιώτη λύπησε βαθιά το επαναστατικό κίνημα, το οποίο στερήθηκε σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή του αγώνα, ένα απ' τα καλύτερα και πιστότερα επαναστατικά στελέχη, και την ανταρτομάνα Θεσσαλία που ο λαός της τραγούδησε την παλικαριά και θρήνησε το χαμό του για την απελευθέρωση της πατρίδας απ' την αγγλοαμερικάνικη κατοχή, τους ντόπιους μοναρχοφασίστες και την καπιταλιστική σκλαβιά.

Ο καπετάν Καρτσιώτης είχε διαμορφωθεί, στις γραμμές του επαναστατικού ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, σ' έναν επαναστάτη κομμουνιστή με πίστη και απεριόριστη αφοσίωση στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού, σ' έναν συνεπή και μαχητικό υπερασπιστή των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού και σ' έναν αδιάλλακτο εχθρό του ιμπεριαλισμού και του ντόπιου μοναρχοφασισμού, σ' έναν αγωνιστή, διαλεχτό στέλεχος του Κόμματος, που τα έδωσε όλα απλόχερα -και τη ζωή του ακόμα- στον αγώνα του λαού μας για την απελευθέρωσή του απ' τους ναζιφασίστες καταχτητές αλλά και απ' τη νέα κατοχή των αγγλο-αμερικάνων ιμπεριαλιστών και το ντόπιο μοναρχοφασισμό, για την απελευθέρωσή του απ' την καπιταλιστική καταπίεση και εκμετάλλευση.

Θα μείνει για πάντα στο Πάνθεο των ηρώων του ΚΚΕ και του ένδοξου ΔΣΕ, στο Πάνθεο των ηρώων της εργατικής τάξης και του λαού μας, θα ζει στους επαναστατικούς αγώνες της για τη βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, την κοινωνική απελευθέρωση και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Από τη στήλη: Μορφές ηρώων αγωνιστών του ΕΛΑΣ και του ένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ)

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 1111, 1-15 Ιούνη 2001

Διαβάστε Περισσότερα »

Γιάννης Λιάτος (2.2.1946-24.1.2000)

Τον περασμένο Γενάρη συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τότε που «έφυγε» πολύ πρόωρα και για πάντα από κοντά μας ο αγαπημένος σύντροφός μας και μέλος της «Κίνησης για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» Γιάννης Λιάτος.

Ο Γιάννος Λιάτος γεννήθηκε στις 2.2.1946 στα Μεγάλα Καλύβια Τρικάλων, όπου πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια.

Σε νεαρή ηλικία υποχρεώθηκε υποχρεώθηκε να μεταναστεύσει στην Ελβετία όπου δούλεψε εργάτης σε εργοστάσιο και εκεί ήρθε σε επαφή με το επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό κομμουνιστικό κίνημα. Στα τέλη της δεκαετίας του '70 επέστρεψε στην πατρίδα και εργάστηκε σε διάφορες αγροτικές δουλειές.

Υπήρξε από τα πρώτα νεώτερα μέλη της ΟΚΜΛΕ και από τα πιο δραστήρια και στη συνέχεια της «Κίνησης για Ενιαίο ΚΚΕ» και της «Κίνησης για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55».

Ανέπτυξε πλούσια δράση στην περιοχή του όχι μόνο σε επίπεδο Οργάνωσης αλλά και στον Αγροτικό Σύλλογο της περιοχής. Επίσης δραστηριοποιήθηκε και στην «Επιτροπή Στάλιν» για αρκετό χρονικό διάστημα και ως τη διάσπασή της από τον δεξιό οπορτουνιστή αντιζαχαριαδικό (υπερασπιστή των λασπολόγων του Ζαχαριάδη) και αντισταλινικό (με τη μορφή της «λαθολογίας») εκδότη του Περιοδικού «Στάλιν» και τη μετατροπή της σε δεκανίκι-παράρτημα των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών του Περισσού. *

Κατά τη διάρκεια της επαναστατικής του δράσης και στις συγκρούσεις με τους διάφορους οπορτουνιστές αντιζαχαριαδικούς και αντισταλινικούς με τη μορφή της «λαθολογίας» (εκδότης «ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ», εκδότης περιοδικού «ΣΤΑΛΙΝ») στάθηκε πάντα αδιάλλακτα και με συνέπεια στον επαναστατικό δρόμο του μαρξισμού-λενινισμού, στον επαναστατικό δρόμο των Στάλιν-Ζαχαριάδη.

Υπήρξε πάντα σταθερός ιδεολογικοπολιτικός αντίπαλος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, του ευρωκομμουνισμού, του τροτσκισμού και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστικών αντισταλινικών ρευμάτων με οποιαδήποτε μάσκα κι αν εμφανίζονταν. Υπεράσπισε και προπαγάνδισε πάντα την επαναστατική κοσμοθεωρία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ 1918-55 και εκείνες των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ.

Σαν επαναστάτης κομμουνιστής σταλινιστής-ζαχαριαδικός διακρίνονταν για τη συνέπεια και σταθερότητα από Αρχές, την ευγένεια, την πραότητα και τον καλό χαρακτήρα του, κερδίζοντας το σεβασμό και την εκτίμηση όχι μόνο των συναγωνιστών και συντρόφων του αλλά και των πολιτικών αντιπάλων. Μακριά από εγωισμούς και μικροαστική συμπεριφορά ήταν παράδειγμα σύνεσης και αγωνιστικής σεμνότητας.

Ο θάνατός του στερεί το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα από έναν αγνό και μαχητικό επαναστάτη με απεριόριστη αφοσίωση στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού, την «Κίνηση για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» από ένα διαλεχτό μέλος της και τους συντρόφους και συναγωνιστές του από έναν αγαπημένο σύντροφο που θα θυμούνται για πάντα για την ευγενική επαναστατική μορφή του.

---

* Ο δεξιός οπορτουνιστής αντιζαχαριαδικός και αντισταλινικός (με τη μορφή της «λαθολογίας») εκδότης του περιοδικού «ΣΤΑΛΙΝ» με την αποτυχία του να μετατρέψει την τότε «ΚΙΝΗΣΗ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ» σε εκλογικό δεκανίκι της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας των Φλωράκη-Παπαρήγα με πρότασή του για εκλογική στήριξη του «Κ»ΚΕ στις εκλογές του Οχτώβρη του 1993, πρόταση που απορρίφθηκε από το Γραφείο, αποχώρησε από την «ΚΙΝΗΣΗ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ» και στη συνέχεια προχώρησε στη διάσπαση της «Επιτροπής Στάλιν», την οποία έχει μετατρέψει από τότε σε παράρτημα της χρουστσοφικής ηγεσίας του Περισσού, στην οποία δεν ασκεί ποτέ κριτική με το διάτρητο πρόσχημα ότι δεν είναι πολιτική Οργάνωση αλλά «Επιτροπή».

Ο σύντροφος Θωμάς Αναστασίου, πρόεδρος τότε της «ΚΙΝΗΣΗΣ για ΕΝΙΑΙΟ ΚΚΕ» είχε πει, γι' αυτή του την προσπάθεια και στάση σε επόμενη συνεδρίαση, στα υπόλοιπα μέλη του Γραφείου: «αυτή την εντολή είχε απ' τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές του "Κ"ΚΕ και αφού δεν τα κατάφερε να την περάσει αποχώρησε».

Εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ Αρ. Φύλ. 110 15-31 Μάη 2001

Διαβάστε Περισσότερα »