Μετά τις εισηγήσεις έγιναν διάφορες παρεμβάσεις μεταξύ των οποίων και σύντομη παρέμβαση της Οργάνωσης:
Καταρχήν να παρατηρήσουμε ότι οι εισηγήσεις όλων των ομιλητών δεν έχουν καμιά σχέση με την παρουσίαση του βιβλίου του Αχιλλέα Παπαϊωάννου. Αποτελούν τοποθετήσεις πολιτικού χαρακτήρα, με τις οποίες δε θα ασχοληθούμε, αλλά θα επισημάνουμε μόνο ότι αυτές έχουν ως βασικό ιδεολογικο-πολιτικό άξονά τους έναν εμφανή και ακραίο αντισταλινισμό και συνάμα ένα δύσκολα αποκρυπτόμενο αντιζαχαριαδισμό που εκδηλώνεται καθαρά στην προπαγάνδιση του μύθου-«εικόνας» του Νίκου Ζαχαριάδη ως «αντιφατικής και αλλοπρόσαλλης προσωπικότητας» -μύθος που κατασκευάστηκε, καλλιεργήθηκε συστηματικά και προβάλλεται σχεδόν μισό αιώνα τώρα απ' τους αποστάτες ντόπιους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, ενωμένους κάποτε και μετέπειτα διασπασμένους δεξιούς οπορτουνιστές της κλίκας Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Φλωράκη, κλπ.
Θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή των ερευνητών που ασχολούνται ή σκοπεύουν να ασχοληθούν μ' ένα τόσο σοβαρό και σπουδαίας σημασίας ζήτημα, όπως είναι η επαναστατική ζωή και δράση του Νίκου Ζαχαριάδη που συνδέεται στενά με το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της χώρας (και όχι μόνο) και το ΚΚΕ 1918-55, αν θέλουν να προσφέρουν στην έρευνα της ιστορικής αλήθειας να αποφύγουν, απομακρυνθούν και εγκαταλείψουν τον προαναφερθέντα μύθο των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών που εμποδίζει την αντικειμενική επιστημονική έρευνα και δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική πραγματικότητα. Η έρευνα για την επαναστατική ζωή και δράση του Νίκου Ζαχαριάδη πρέπει να προσανατολιστεί στις αντικειμενικές συνθήκες, τοπικά και διεθνώς, και σε στενή σύνδεση με την επαναστατική ταξική πάλη του ντόπιου και διεθνούς προλεταριάτου, κάτω απ' την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ) εκείνης της ιστορικής περιόδου καθώς και εκείνες μετά την επικράτηση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, στον οποίο πρώτος αντιτάχθηκε ο Νίκος Ζαχαριάδης.
Δεύτερο, οι ερευνητές πρέπει να αποφύγουν και έναν άλλο μύθο που αφορά τις συνθήκες θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη, δηλαδή τις δυο εκδοχές των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών: «θάνατος από καρδιά» - «αυτοκτονία». Η πρώτη εκδοχή των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών είναι ότι ο θάνατος του Νίκου Ζαχαριάδη προήλθε από «καρδιακή προσβολή» και η δεύτερη, μετά από 18 χρόνια, είναι εκείνη της «αυτοκτονίας» που και οι δυο είναι εκδοχές της ίδιας της φασιστικής KGB των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και μάλιστα αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες. Όμως οι κομμουνιστές γνωρίζουν και η ιστορική πείρα διδάσκει ότι η φασιστική Ασφάλεια -και τέτοια ήταν αυτή των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ -που κυνήγησε με «φωτιά και σίδερο» το Γραμματέα του ΚΚΕ δεν είναι ποτέ δυνατό να λέει την αλήθεια, απλά με τις ψευδείς εκδοχές της προσπαθεί να καλύψει το έγκλημά της: τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη. Επιπλέον πρόκειται για δυο αλληλοαναιρούμενες και αλληλοδιαψευδόμενες εκδοχές: πότε έλεγε την αλήθεια η KGB το 1973 όταν ανακοίνωσε ότι ο Ζαχαριάδης «πέθανε από καρδιά» ή το 1990 όταν ανακοίνωσε ότι «αυτοκτόνησε»;
Η τρίτη εκδοχή είναι αυτή των ελλήνων κομμουνιστών σύμφωνα με την οποία ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές της προδοτικής κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη για να μην επιστρέψει την Ελλάδα δηλ. δολοφονήθηκε ούτε καν ένα χρόνο πριν την πολιτική αλλαγή στη χώρα μας, πολιτική αλλαγή που γνώριζαν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ότι θα γίνει στην Ελλάδα μέσα από την τότε στενή συνεργασία τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Η πολιτική αλλαγή, για να είχε δημοκρατική πρόσοψη έπρεπε να επιτρέψουν στους αντάρτες του ΔΣΕ να επιστρέψουν στον τόπο τους, όπως και έγινε. Όμως η τεράστια πλειοψηφία των ανταρτών του ΔΣΕ ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί και επομένως επιστρέφοντας στην πατρίδας τους θα απαιτούσαν την απελευθέρωση του ηγέτη τους και θα υποχρέωναν τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές να τον αφήσουν ελεύθερο. Η επιστροφή του Νίκου Ζαχαριάδη στην Ελλάδα σήμαινε -και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές και οι νάνοι ηγετίσκοι των δυο ρεβιζιονιστικών ομάδων- διάλυση των δυο ρεβιζιονιστών κομμάτων, στηριγμάτων των σοβιετικών ρεβιζιονιστών. Και για να μην συμβεί αυτό έπρεπε να δολοφονηθεί ο Νίκος Ζαχαριάδης για να μην επιστρέψει ζωντανός στην πατρίδα του.
Χαιρετίζουμε την τοποθέτηση του Αχιλλέα Παπαϊωάννου που θέτει δημόσια το ζήτημα της εξόντωσης-δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη καθώς και την περίπτωση του Γ. Λεονταρίτη που στην εισαγωγή του βιβλίου του Λευτέρη Αποστόλη: ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ θέτει το ερώτημα: «ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε ή τον αυτοκτόνησαν;».
Η εκδοχή των ελλήνων κομμουνιστών ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε, στηρίζεται, πέρα απ' την πολιτική πλευρά, στη μαρτυρία της Βέρας Κουσνετσόβα στην εφημερίδα της «Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών» (Μάης 1994), όπου αναφέρει ότι όταν ρώτησε τον ιατροδικαστή σχετικά με το θάνατο του Ζαχαριάδη αυτός παραδέχτηκε ότι «έγραψε ψέματα μετά από πίεση ότι ο Ν. Ζαχαριάδης πέθανε απ' την καρδιά του» και ότι «δεν υπάρχει καρδιακή προσβολή αλλά δολοφονία».
Επίσης ο Γ. Λεονταρίτης στον πρόλογο του βιβλίου του Λευτέρη Αποστόλου αναφέρει ότι η διευθύντρια των Ρώσικων Κρατικών Αρχείων της Μόσχας Ντομιλίνα δήλωσε την Άνοιξη του 2000 στη Θεσσαλονίκη σχετικά με τις συνθήκες θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη ότι τα Αρχεία χαρακτηρίζονται «άκρως απόρρητα» και ορθώς ο Λεονταρίτης θέτει το ερώτημα: «ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε ή τον αυτοκτόνησαν;».
Αφού, λοιπόν, ο Νίκος Ζαχαριάδης, σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή της KGB, «αυτοκτόνησε», τότε προς τι τα Αρχεία που αφορούν τις συνθήκες θανάτου του χαρακτηρίζονται και παραμένουν «άκρως απόρρητα»;
Και σ' αυτό το ζήτημα προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να προσανατολιστεί η έρευνα, παραμερίζοντας τους μύθους των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών «καρδιάς»-«αυτοκτονίας» ως αιτιών θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη.
Εφημερίδα Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 111 1-15 Ιούνη 2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου