ΣΤΑΛΙΝ προς ΝΙΓΙΑΖΟΦ (1952): «τον βλέπεις αυτόν; Είναι άξιος κατά τη γνώμη μου ν’ ανάψει τη φωτιά της επανάστασης σ’ όλη την Ευρώπη»
ΠΑΡΝΗΣ: Ομιλία σελ.13, 25/10/2013 και “Α” Μάρτης 2023.
«ένας λαός ο Ζαχαριάδης ένας λαός κι ο ποιητής»(1945)
Κ.ΒΑΡΝΑΛΗΣ
«η πιο αυθεντική ταυτότητα ενός αρχηγού είναι αυτή που καταγράφεται ανεξίτηλα στη ψυχή των μαχητών του» και «το διαπιστώνω αυτό μέχρι τώρα όταν τύχει να συναντήσω βετεράνους του αντάρτικου, ιδιαίτερα αυτούς που με περηφάνια αυτοτιτλοφορούνται «ζαχαριαδικοί. Πόσο ανθρώπινα νοσταλγικό γίνεται το βλέμμα τους όταν μιλάμεγι’ αυτόν…»
(ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ: Γεια Χαρά ΝΙΚΟΣ, Αθήνα 2011, σελ. 36-37)
Φέτος συμπληρώνονται 120 χρόνια απ’ τη γέννηση στην Αδριανούπολη (27Απρίλη 1903) του μεγαλύτερου κομμουνιστή ηγέτη της χώρας στον 20ο αιώνα, Γραμματέας για 25 ολόκληρα χρόνια του επαναστατικού σταλινικού ΚΚΕ 1918-1955, και μια απ’ τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ και 50 χρόνια απ τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του, τον Αύγουστο 1973, μετά 17 χρόνια εξορία στο Σουργκούτ (Σιβηρία), απ’ την αντισταλινική-αντικομμουνιστική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ – πρωτοστάτες και υπερασπιστές του παλινορθωμένου καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση την, μετά το 1953, Χρουστσο-Μπρεζνιεφική περίοδο – ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ που με «μια ΦΩΝΗ» βροντοφώναξε και καταδίκασε οργισμένα η συντριπτικότατη πλειοψηφία (πάνω από 95%) των βετεράνων κομμουνιστών της Τασκέντης και των άλλων Λαϊκών Δημοκρατών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ.
Οι δυο θρασύδειλοι αλλά αδίστακτοι ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ πολιτικοί νάνοι – που το ανάστημα και των δυό τους δεν έφτανε ούτε στον αστράγαλο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (από πλευράς ικανοτήτων) – διέπραξαν αυτό το αποτρόπαιο ΕΓΚΛΗΜΑ, ώστε να στερηθεί έτσι το επαναστατικό κίνημα της Ελλάδας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, από έναν μεγάλου αναστήματος κομμουνιστή ηγέτη, γνωστό απ’ τους σημαντικότατους ταξικούς αγώνες που καθοδήγησε, μα και από την γνώμη του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, που ορθά είχε εκτιμήσει τις επαναστατικές του ικανότητες: «τον βλέπεις αυτόν; Είναι άξιος κατά τη γνώμη μου ν’ ανάψει τη φωτιά της επανάστασης σ’ όλη την Ευρώπη» (ΣΤΑΛΙΝ προς ΝΙΓΙΑΖΟΦ (1952): ΠΑΡΝΗΣ: Ομιλία σελ.13, 25/10/2013 και «Α» Μάρτης 2023).
Για να καλύψουν-«δικαιολογήσουν» το ειδεχθέστατο στυγερό έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, σε μια πλήρως αποτυχημένη προσπάθειά τους, διέδωσαν μέσω της φασιστικής KGB της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής ΠΛΕΟΝ Σοβιετικής Ένωσης όχι μόνο μια, μα ΔΥΟ ΕΚΔΟΧΕΣ, καταφανέστατα ΨΕΥΔΕΙΣ(!): η πρώτη από «καρδιά»(!) δηλ. η πρώτη «ιστορική αλήθεια»(!) της KGB, και η δεύτερη, μετά σχεδόν 18 χρόνια, το 1990 «αυτοκτονία»(!) (Αλεξάντρ Πετρούσιν (αντισυνταγματάρχης της Κα Γκε Μπε στην «Τιουμένσκ Ισβέστια»): «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού», κυριακάτικος «Ρ» 9/12/1990), δηλ. μια νέα(!), δεύτερη «ιστορική αλήθεια»(!): ΔΥΟ αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες εκδοχές, και γι’ αυτό ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΕΣ.
Α. Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ από νεαρός 14χρονος δούλεψε σε διάφορες δουλειές, μεταξύ των οποίων, και σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Πόλης και σε καράβια της Μαύρης Θάλασσας, όπου πρωτοήρθε σε επαφή με το εκεί συνδικαλιστικό κίνημα και με τις επαναστατικές κομμουνιστικές Ιδέες. Το 1923 έγινε μέλος του ΚΚ Τουρκίας και την ίδια χρονιά βρέθηκε στη Μόσχα παρακολουθώντας μαθήματα στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής (ΚΟΥΤΒ), μαζί με τον κομμουνιστή και μετέπειτα μεγάλο Τούρκο ποιητή ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ με τον οποίο «ήταν φίλοι από τα πρώιμα νεανικά τους χρόνια», και στο οποίο «συχνά παρέδινε μαθήματα ο ίδιος ο Στάλιν. Έτυχε μάλιστα να’ναι κι οι δυό τους στην τιμητική φρουρά εμπρός στο φέρετρο του Λένιν το Γενάρη του 1924…για το Νίκο τρέφω ιδιαίτερο θαυμασμό, γιατί το κόμμα σας έχει μια σπουδαία προσφορά στο παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα» (Α.ΠΑΡΝΗΣ: «Γεια χαρά-Νίκος», σελ. 34-35, Αθήνα 2011).
Στα μέσα του 1924 μ’ εντολή της ΚΔ στάλθηκε στην Ελλάδα, φτάνοντας στην Αθήνα αρχές Ιούνη και γίνεται απλό μέλος της Κ.Ν. Αθήνας και αργότερα μέλος της καθοδήγησης και το Σεπτέμβρη στάλθηκε στη Θεσσαλονίκη. Δούλεψε νόμιμα και παράνομα, συνελήφθηκε πολλές φορές και απέδρασε. Στα μέσα του 1929, με απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, στάλθηκε για σπουδές στη σοσιαλιστική ΕΣΣΔ και έμενε ως τον Οχτώβρη του 1931.
Σ’ αυτή την περίοδο ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ διαμορφώνεται και αναδεικνύεται μέσα απ’ την πρακτική του πολιτική δράση σ’ ένα μαχητικό και δραστήριο κομμουνιστή επαναστάτη, ενώ στις μετέπειτα δεκαετίες αναδείχθηκε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΚΔ και με μια σειρά άλλους υπήρξε ένας από τους πιο διακεκριμένους κομμουνιστές ηγέτες του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Κινείται πάντα αυστηρά στα πλαίσια της μαρξιστικής γραμμής της επαναστατικής Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ταυτόχρονα, με συστηματική μελέτη, απόχτησε συγκροτημένη, στέρεη και βαθειά θεωρητική κατάρτιση γύρω απ’ το σύνολο της επιστημονικής Κοσμοθεωρίας του επαναστατικού Προλεταριάτου, όπως αυτή θεμελιώθηκε, αναπτύχθηκε και υπερασπίστηκε απ’ τους MARX-ENGELS-LENIN-STALIN, που, ας σημειωθεί με την ευκαιρία, αποτελείται: α. Φιλοσοφία (διαλεχτικός-ιστορικός υλισμός), β. Πολιτική Οικονομία (καπιταλισμού-σοσιαλισμού-κομμουνισμού), γ. θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού. Ο επαναστατικός μαρξισμός αναπτύχτηκε απ’ το ΛΕΝΙΝ σε Μαρξισμό-Λενινισμό: «λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης» (ΣΤΑΛΙΝ) και στη συνέχεια απ’ το ΣΤΑΛΙΝ σε Λενινισμό-Σταλινισμό: «σταλινισμός είναι ο μαρξισμός-λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού» (ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ-ΓΛΗΝΟΣ).
Ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός είναι μια ενιαία, αρμονική, άρτια, αδιαίρετη, ολοκληρωμένη και προφανώς κλειστή επιστημονική θεωρία του Προλεταριάτου (και του κόμματός του), δηλ. αναπτύσσεται πάντα στη ΔΙΚΗ της βάση και στις δικές της Αρχές (σ’ αντιπαράθεση με την αντιμαρξιστική αντίληψη περί «ανοιχτού μαρξισμού»(!), όπως ισχυρίζονται οι Χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες, τροτσκιστές, κλπ. μαζί και η ηγεσία του «ΚΚΕ)1.
Την επαναστατική αυτή μαρξιστική γραμμή ακολούθησε και υπεράσπισε πάντα η Γ’ Κομμουνιστική Διεθνής των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, η οποία μετά του θάνατο του ΛΕΝΙΝ (1924) καθοδηγήθηκε από τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ (κόντρα και σε πλήρη αντίθεση μ’ όλα τα αντιμαρξιστικά ρεύματα: παλιά ρεφορμιστική Σοσιαλδημοκρατία (Bernstein-Kautsky, κλπ.), Μπουχάριν, μενσεβίκο «καουτσκιστή Trotsky» (LENIN: Bd. 23, σελ. 107, Berlin-DDR 1968) που «ανώτατη Αρχή του είναι να κρέμεται τώρα απ’ την ποδιά των Kautsky και Bernstein» (LENIN: Bd. 21, σελ. 284, Berlin-DDR 1970).
Β. Η μεγάλη Συμβολή του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της Ελλάδας και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα
Η μεγάλη Συμβολή του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της Ελλάδας και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα συγκροτείται απ’ τους ταξικούς αγώνες που καθοδήγησε στην πλούσια επαναστατική του δράση:
1. ΠΡΩΤΗ μεγάλη Συμβολή του στο κομμουνιστικό κίνημα της Ελλάδας: «η έκκληση της ΚΔ προς όλα τα μέλη του ΚΚΕ» – ανάληψη της ηγεσίας του ΚΚΕ απ’ το ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Το Νοέμβρη (1,2,3) του 1931 δημοσιεύεται στο «Ριζοσπάστη» η «έκκληση της ΚΔ προς όλα τα μέλη του ΚΚΕ» που τερμάτισε το 2χρονο καταστροφικό φραξιονισμό στο κόμμα και έγινε αποδεκτή απ’ όλους τους κομμουνιστές. Με τη νέα πλέον εμπνευσμένη καθοδήγηση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, το κόμμα προσανατολίζεται στη συγκεκριμένη επιστημονική μελέτη και μαρξιστική ανάλυση της οικονομικο-κοινωνικής πραγματικότητας της χώρας, οδηγούμενο στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Γενάρης 1934) που καθόρισε σωστά το χαρακτήρα και τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης στην Ελλάδα, αποχτώντας έτσι Πρόγραμμα, και επιπλέον, για πρώτη φορά, επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική στρατηγική και ταχτική, που, ως γνωστόν, απορρέουν απ’ το Πρόγραμμα και το υπηρετούν, προωθώντας τον κύριο σκοπό της επανάστασης για τη βίαιη-ένοπλη ανατροπή του αστο-τσιφλικάδικου συστήματος, παλεύει για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την απαλλαγή της χώρας απ’ την οικονομική και πολιτική ιμπεριαλιστική ΕΞΑΡΤΗΣΗ.
Ταυτόχρονα παλεύει για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς, σφυρηλατώντας τη μεταξύ τους συμμαχία. Παλεύει κατά του εθνικισμού-φασισμού και του πολέμου. ‘Όμως το 1936 δεν καταφέρει να παρεμποδίσει-ματαιώσει την εγκαθίδρυση της φασιστικής δικτατορίας στις 4 Αυγούστου απ’ το Μεταξά.
Το ΚΚΕ μετατρέπεται σε κόμμα νέου τύπου και μπαίνει στο δύσκολο αλλά υποχρεωτικό δρόμο της μαζικοποίησης-μπολσεβικοποίησής του.
Το ΚΚΕ συνεχίζει την πάλη κατά της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του ΜΕΤΑΞΑ, ενώ πολλά στελέχη του συλλαμβάνονται, μαζί και ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ και ρίχνεται στα μεσαιωνικά μπουντρούμια των φυλακών της Κέρκυρας. Το προλεταριάτο, η εργατική τάξη και ο λαός υμνεί και τραγουδά τον αλύγιστο και ακατάβλητο δεσμώτη ηγέτη του: «το μπουντρούμι δεν τον λυγά …».
2. ΔΕΥΤΕΡΗ μεγάλη Συμβολή: εποποιία της ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης. Η παγκόσμια οικονομική κρίση υπερπαραγωγής (1929-1933) όξυνε τις αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και αύξησε τον κίνδυνο ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου με επιπλέον στόχο την καταστροφή της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης του ΣΤΑΛΙΝ.
Όταν εξαπολύθηκε η επίθεση της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι κατά της Ελλάδας ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας απευθύνει το Α’ ανοιχτό ιστορικό Γράμμα «Προς το λαό της Ελλάδας» (Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940), που διατυπώνει τη ΜΟΝΑΔΙΚΑ σωστή θέση απέναντι στον πόλεμο, καθορίζοντας, στα πλαίσια της επαναστατικής γραμμής της μαρξιστικής Γ’ ΚΔ, το χαρακτήρα του β’ παγκοσμίου πολέμου από πλευράς Ελλάδας ως «εθνικοαπελευθερωτικού» (θέτοντας «4 όρους στη δικτατορία του Μεταξά: 1) αυτή η γραμμή του γράμματος θα ισχύει μέχρι το τέλος του πολέμου, 2) να βγει ο «Ριζοσπάστης», 3) να δοθεί γενική αμνηστία, 4) όποιος δεν συμφωνεί με τη γραμμή του γράμματος αυτού θα διαγράφεται από το ΚΚΕ» σελ. 192: «Βοήθημα για την ιστορία του ΚΚΕ» 1952)2.
Οι φασίστες του Μεταξά παρέδωσαν τους αντιφασίστες-κομμουνιστές και το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στους Γερμανούς Ναζι-φασίστες.
Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος παρόλο που είχε τις ρίζες στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και ήταν όταν ξέσπασε ιμπεριαλιστικός – σ’ αντίθεση με τον Α’ ιμπεριαλιστικό πόλεμο – πήρε χαρακτήρα «Αντιφασιστικό-Απελευθερωτικό». Ο ΣΤΑΛΙΝ αναλύοντας μαρξιστικά την τότε διεθνή κατάσταση σημειώνει ΟΡΘΟΤΑΤΑ ότι «ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος διαφέρει ουσιαστικά από τον πρώτο» και συμπεραίνει: «γι’ αυτό ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα πήρε από την πρώτη μέρα χαραχτήρα πολέμου αντιφασιστικού, απελευθερωτικού, που ένας από τους σκοπούς του ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα δε μπορούσε παρά να δυναμώσει – και πραγματικά δυνάμωσε – τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαραχτήρα του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου. Πάνω σ’ αυτή τη βάση δημιουργήθηκε ο αντιφασιστικός συνασπισμός της Σοβ. ‘Ένωσης, των Ενωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και των άλλων φιλελεύθερων κρατών, που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην υπόθεση της συντριβής του άξονα» (ΣΤΑΛΙΝ: Λόγος στους εκλογείς του, σελ. 9-10, Αθήνα 1946)3.
Το ιστορικό Γράμμα του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ διαστρεβλώθηκε σε διάφορες κατευθύνσεις και αναγκάστηκε να γράψει άλλα δυο γράμματα (26 Νοέμβρη 1940 και 15 Γενάρη 1941).
Όμως παρόλα αυτά, το Α’ ιστορικό Γράμμα αποτέλεσε τη ΜΟΝΑΔΙΚΑ σωστή και αποκλειστική μαρξιστική κατεύθυνση, που επέτρεψε και άνοιξε το δρόμο στη θυελλώδη ανάπτυξη του αντιφασιστικού κινήματος και επετεύχθητε έτσι η μεγαλειώδης εποποιία της ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης, καθοδηγούμενης απ’ το ΚΚΕ, που οδήγησε: πρώτο, στην απελευθέρωση της Ελλάδας απ’ τους ιταλο-γερμανο-βουλγαρους φασίστες κατακτητές, και ταυτόχρονα, δεύτερο, αποτέλεσε σημαντική Συμβολή στον ένοπλο Αντιφασιστικό-Απελευθερωτικό αγώνα των λαών και στη συντριβή του Άξονα: ΒΕΡΟΛΙΝΟ-ΡΩΜΗ-ΤΟΚΙΟ. Κι’ αυτό ανεξάρτητα απ’ τις απανωτές ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ συμφωνίες ΛΙΒΑΝΟΥ-ΚΑΖΕΡΤΑΣ-ΒΑΡΚΙΖΑΣ απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική καθοδήγηση (Σιάντος-Ιωαννίδης-Ρούσος-Παρτσαλίδης, κλπ.), που ΠΑΡΕΔΩΣΕ την Εξουσία στη ντόπια μοναρχοφασιστική Αντίδραση και στους άγγλους ιμπεριαλιστές, ΑΝΤΙ, αφού την κατέλαβε με τα ΟΠΛΑ, να τη διατηρήσει και εδραιώσει, όπως ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ, με μέγιστη ακρίβεια και άφθαστη συμπυκνωμένη λακωνικότητα, υποδείκνυε το Γράμμα του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – κορυφαία ιδεολογικο-πολιτική κατάκτηση του ΚΚΕ: «έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό»4.
Οι βρετανοί ιμπεριαλιστές μετά από την αποτυχία μαζικοποίησης του εθνικιστικού-φασιστικού ΕΔΕΣ του συνεργάτη των ιταλο-γερμανών κατακτητών ΖΕΡΒΑ είχαν αποφασίσει να ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΝ πάση θυσία και με ΟΛΑ τα μέσα (ιδεολογικο-πολιτικά και πρωτίστως στρατιωτικά) το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Από τα μέσα του 1944 ήδη ανοιχτά πλέον ο ΤΣΩΡΤΣΙΛ είχε συστήσει στον υπουργό των Εξωτερικών ΆΝΤΟΝΥ ΊΝΤΕΝ (4 Μάη 1944): «αν αποφασίσουμε να αντισταθούμε στη διείσδυση και την εισβολή του κομμουνισμού πρέπει να επωφεληθούμε από την πρώτη ευνοϊκή συγκυρία» και στις 7 Νοέμβρη 1944, δηλ. ένα μήνα πριν το Δεκέμβρη: «περιμένω οπωσδήποτε μια σύγκρουση με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να την αποφύγουμε, υπό τον όρο ότι έχουμε διαλέξει προσεκτικά το έδαφος» (Αρχεία Φ.Οφις, F.O.371/43695, R 17961), και: «δεν πρέπει να διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα βρετανικά στρατεύματα για να υποστηρίξουμε την ελληνική βασιλική κυβέρνηση Παπανδρέου», ενώ προς το στρατηγό ΡΟΝΑΛΝΤ ΣΚΟΜΠΙ: «μη διστάζετε να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε μια κατεχόμενη πόλη όπου θα ξεσπούσε μια τοπική εξέγερση».
Ασφαλώς η πολιτική επιδίωξη του αγγλικού ιμπεριαλισμού σε βάρος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σημείωσε μια πρώτη μεγάλη επιτυχία όταν οι αγγλόδουλη πολιτική της ηγεσίας του κινήματος εκείνης της περιόδου κορυφώνεται με την πρώτη ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ συμφωνία του Ιούλη 1943, στη βάση της οποίας ο ΕΛΑΣ υπαγόταν πλέον στο βρετανικό Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, που πρωτάνοιξε το δρόμο για τον ερχομό των άγγλων στην Ελλάδα, δηλ. μ’ άλλα λόγια: ήταν η δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία των ΚΚΕ-Αντιφασιστικού κινήματος που ΕΦΕΡΕ τους Άγγλους στη χώρα μας για ν’ αρπάξουν την ΕΞΟΥΣΙΑ – πράγμα που έπραξαν στη συνέχεια και με τις μετέπειτα ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ: συμφωνία του ΛΙΒΑΝΟΥ (Μάη 1944), ύστερα της ΚΑΖΕΡΤΑΣ (τέλη Σεπτέμβρη 1944) που έθεσε, μεταξύ άλλων, τον ΕΛΑΣ κάτω απ’ τις διαταγές του άγγλου στρατηγού ΣΚΟΜΠΙ για να φτάσει το αντιστασιακό κίνημα στην ΗΤΤΑ του ΕΛΑΣ Αθήνας το ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1944 – στρατιωτική ΗΤΤΑ, που άνοιξε το δρόμο και ταυτόχρονα αποτέλεσε τη βασική και εντελώς ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ προϋπόθεση για τη ΒΑΡΚΙΖΑ: αποκορύφωμα και ολοκλήρωση της κλιμακωτής-σταδιακής μορφής ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ με τον ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΑΤΟ αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και την επαίσχυντη μα πρωτίστως ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ παράδοση των όπλων στον αγγλικό ιμπεριαλισμό και τον ντόπιο μοναρχοφασισμό, προδίνοντας ξετσίπωτα το λαό: «Το λαό που τα μάβρα χρόνια εκείνα/ με τ’ άρματα στο χέρι δεν προσκύνα./… Κ’ έμαθες τότε αργά, πως τα παιδιά σου/ με τα χιλιάδες άλλα και τη γριά σου/ τους σκοτώσαν α φ τ ο ί με ξένο χέρι» (ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ 1965).
ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό επεδίωκε και πέτυχε ο ΤΣΩΡΤΣΙΛ με τις προαναφερόμενες ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ συμφωνίες.
Αναφερόμενος στο «ΔΕΚΕΜΒΡΗ» και στη στάση του ΣΙΑΝΤΟΥ ο Ζαχαριάδης5 σημειώνει ΟΡΘΟΤΑΤΑ: «αυτά όλα μόνο σαν προδοσία μπορούν να χαραχτηριστούν» (Ν.ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ: «Δέκα χρόνια πάλης» (σελ. 16) και «Βοήθημα για την Ιστορία του ΚΚΕ» 1952, σελ. 221 και «Α» 440 Δεκέμβρη 2017, «Α» 441 Γενάρης 2018).
Ο πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις ΣΙΑΝΤΟΣ δούλεψε συνειδητά, συστηματικά και πολύ προσεκτικά-ύπουλα προς δυο κατευθύνσεις: πρώτο, την προώθηση και επιτυχή ΕΦΑΡΜΟΓΗ στην πράξη της αντιδραστικής πολιτικής του αγγλικού ιμπεριαλισμού ΥΠΟΤΑΓΗΣ της μεγαλειώδους ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης, και δεύτερο, την διασφάλιση όλων των απαραίτητων ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΩΝ για τη σίγουρη στρατιωτική ΣΥΝΤΡΙΒΗ των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, καθοδηγούμενων απ’ το ΚΚΕ, το «ΔΕΚΕΜΒΡΗ» 1944 – δηλ. αυτό που είχε αποφασίσει και προσχεδιάσει το αφεντικό του, αρχηγός του αγγλικού ιμπεριαλισμού ΤΣΩΡΤΣΙΛ – ΕΠΕΙΔΗ χωρίς την ΗΤΤΑ του «ΔΕΚΕΜΒΡΗ» δεν ήταν δυνατή η ΒΑΡΚΙΖΑ μα ούτε ο πλήρης αφοπλισμός του επαναστατικού αντιφασιστικού κινήματος με την παράδοση των όπλων, δηλ. ΠΑΡΑΔΟΣΗ που έκλεισε ως τελευταία καταστροφικότατη ΠΡΑΞΗ μιας ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ, που είχε αρχίσει με την υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο Βρετανικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής (Ιούλης 1943) – ΗΤΤΑ που ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΑ (κουτοπονηριά των προδοτών ΣΙΑΝΤΟΥ)6 παρουσιάστηκε από τότε συνειδητά-παραπλανητικά ως ΔΗΘΕΝ «ήττα του ΕΛΑΣ»(!) συνολικά, ενώ επρόκειτο ΜΟΝΟ για ήττα του ΕΛΑΣ-Αθήνας (κυρίως εφεδρικού), με τον ΕΛΑΣ να παραμένει άθικτος και ετοιμοπόλεμος, που είχε απελευθερώσει και κατείχε ολόκληρη την Ελλάδα, πλην Αθήνας (αφελώς διάφοροι αγωνιστές εκείνης της περιόδου υιοθέτησαν-διαφημίζουν στα γραπτά τους αυτό το χοντροειδέστατο ΨΕΥΔΟΣ: κουτοπονηριά συνειδητή-παραπλανητική, εξαπατώντας παλιότερους και νεότερους αγωνιστές).
Πέρα από την ΠΡΩΤΗ και πρωτοφανούς καταστροφικού μεγέθους εγκληματική ΕΥΘΥΝΗ της ηγεσίας του ΚΚΕ (και της ΚΕ του ΚΚΕ), μεγάλη ευθύνη έχει και η στρατιωτική ηγεσία ΣΑΡΑΦΗΣ-ΑΡΗΣ, που δέχθηκαν τελικά, παρά τις αντιρρήσεις, την αποστράτευση του ΕΛΑΣ, δηλ. τον αφοπλισμό του αγωνιζόμενου λαού, και μάλιστα χωρίς να τον ρωτήσουν, με τη γνωστή αποχαιρετιστήρια διαταγή του Γενικού στρατηγείου: «Ημερήσια διαταγή, Γενικού στρατηγείου του ΕΛΑΣ της 16 Φλεβάρη 1945.
Αξιωματικοί, καπεταναίοι και αντάρτες του ΕΛΑΣ και ΕΛΑΝ.
Ύστερα από τη συμφωνία που υπογράφηκε στις 12 του μηνός ο ένοπλος αγώνας του ΕΛΑΣ τελειώνει και ο ΕΛΑΣ αποστρατεύεται… όπως είσαστε καλοί πολεμιστές αποδειχθήτε και καλοί πολίτες… Στέφανος Σαράφης – Άρης Βελουχιώτης» (ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΑΡΑΦΗ: «Ο ΕΛΑΣ», τόμος Α’, 562-563, Αθήνα 1964)
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: πρωταρχική, κύρια-βασική και αποκλειστική ΑΙΤΙΑ της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ πορείας και ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ του μεγαλειώδους επαναστατικού-αντιφασιστικού κινήματος ήταν: η απομάκρυνση, εγκατάλειψη και ΠΡΟΔΟΣΙΑ της επαναστατικής μαρξιστικής γραμμής της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς και εκείνης του Α΄ιστορικού Γράμματος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία ΣΙΑΝΤΟΥ, που ΔΕΝ μπορούσε παρά να οδηγήσει αναπόφευχτα και να καταλήξει στην ΥΠΟΤΑΓΗ στις επιδιώξεις του αγγλικού ιμπεριαλισμού με τις προαναφερόμενες προδοτικές συμφωνίες, την καταστροφική στρατιωτική ΣΥΝΤΡΙΒΗ, τον αφοπλισμό και την ΠΑΡΑΔΟΣΗ των όπλων, προφανώς και την παράδοση της, με ποτάμια αίμα του λαού, καταχτημένης με τα όπλα, ΕΞΟΥΣΙΑΣ στον αγγλικό ιμπεριαλισμό και τον ντόπιο μοναρχοφασισμό.
3. ΤΡΙΤΗ μεγάλη Συμβολή: η 31/2χρονη ένοπλη πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας-ΔΣΕ (Μάρτης 1946-Αύγουστος 1949)
Απελευθέρωση και επιστροφή του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ το Dachau και η υποδοχή του απ’ το λαό
Η επιστροφή του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δικαιολογημένα αναπτέρωσε τις ελπίδες του αδικαιολόγητα τσακισμένου-ηττημένου, δικαιολογημένα απογοητευμένου: προδομένου απ’ την τότε δεξιά οπορτουνιστική ομάδα του ΚΚΕ μεγαλειώδους αντιφασιστικού κινήματος (με την ευρεία έννοια), των κομμουνιστών και του λαού, που με χαρά υποδέχθηκαν τον ακατάβλητο Γραμματέα του ΚΚΕ – δεσμώτη του φασισμού-Ναζι-φασισμού για μια ολόκληρη 10ετία .
Στη λογοτεχνία αυτό εκφράστηκε με σπάνια εκφραστική ρεαλιστική δύναμη στο ποίημα του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ: «Ο σύντροφός μας Νίκος Ζαχαριάδης» Αθήνα 1945, που παρουσιάστηκε απ’ το μεγάλο βάρδο της προλεταριακής επανάστασης Κώστα Βάρναλη στο «Ριζοσπάστη» (29/7/1945). Ο μεγάλος ΒΑΡΝΑΛΗΣ7 – «ο μεγαλύτερος ποιητής της νεότερης Ελλάδας» που στέκεται δίπλα «στα καλύτερα ονόματα που έχει να δείξει η παγκόσμια επαναστατική λογοτεχνία» (Δ. ΓΛΗΝΟΣ 1935) – ανάμεσα στα άλλα σημείωσε τότε: Ο χαιρετισμός του Ρίτσου «στον αρχηγό της ελληνικής εργατιάς, το σ. Ζαχαριάδη, με την ευκαιρία του ξαναγυρισμού του στην πατρίδα, ύστερα από τη δεκάχρονη σκλαβιά του στα ελληνικά μπουντρούμια και στα ξένα συρματοπλέγματα είναι μια κραυγή ενθουσιασμού και πίστης όχι ενός ατόμου και μιας στιγμής, αλλά όλων των σκλάβων κάθε καιρού και τόπου» …
«Ένας άνθρωπος ο Ζαχαριάδης, ένας ποιητής ο Ρίτσος. Όχι! Ένας λαός ο Ζαχαριάδης, ένας λαός κι ο ποιητής. Και το ποίημά του όρκος». Σ’ αυτό το ποίημα δίνεται «όλος ο αιματηρός αγώνας των τελευταίων χρόνων, ο αγώνας του λαού ενάντια στους ξένους και ντόπιους τυράννους» (Κ.ΒΑΡΝΑΛΗΣ)
Ας δοθούν και ελάχιστοι στοίχοι απ’ το μεγάλο ποίημα του ΡΙΤΣΟΥ8: «Ήρθες απ’ του Νταχάου τα συρματοπλέγματα/ ήρθες απ’ τη δεκάχρονη σκλαβιά/όπως έρχεται ο ήλιος απ’ την πόρτα της νύχτας./ Ήρθες μ’ ένα χοντρό στρατιωτικό χιτώνιο/ απλός φαντάρος της παγκόσμιας λευτεριάς/εσύ αρχηγός δίχως παράτες και γαλόνια και παράσημα/ μόνο με το παιδιάστικο χαμόγελό σου ανίσκιωτο/ σαν ένα γαρούφαλο στην κουμπότρυπα του πόνου μας/ μονάχα με τον ήλιο της ψυχής σου κρεμασμένον/ σα φυλαχτό στον κόρφο του λαού μας»…
Ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ έφτασε στην Αθήνα στα τέλη Μάη 1945. Βρέθηκε μπροστά σε μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ: διαλυμένο ΚΚΕ και σ’ ένα κομμουνιστικό κίνημα προδομένο από την ηγεσία του, με τη μεγάλη μάζα των ηρωικών αγωνιστών, αντιφασιστών και κομμουνιστών, σε πλήρη απογοήτευση μα και σε ασυγκράτητη εμφανέστατη οργή, πρωτίστως όμως σε πρωτοφανή ιδεολογικο-πολιτική ΣΥΓΧΥΣΗ και σ’ ένα κλίμα άγριας δολοφονικής τρομοκρατίας απ’ τις ένοπλες εγκληματικές συμμορίες συνεργατών των κατακτητών και τις μαζικές παντοειδείς φασιστικές διώξεις απ’ το μεταβαρκιζιανό φασιστικό κράτος και παρακράτος.
Μετά την επιστροφή του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ διορθώνεται-αποκαθίσταται η επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική γραμμή στο ΚΚΕ. Το πρώτο μέλημα του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ήταν να επαναφέρει το ΚΚΕ ιδεολογικο-πολιτικά στη μαρξιστική-λενινιστική- σταλινική κατεύθυνση, θέτοντας μια σειρά καθήκοντα, και στον οργανωτικό τομέα να ξεπεραστεί η συνεχιζόμενη διαλυτική πορεία και η διαλυμένη κατάσταση συνολικά, να ανασυνταχτούν και ανασυγκροτηθούν οι κομματικές οργανώσεις στη βάση των γνωστών οργανωτικών Αρχών του κόμματος νέου τύπου, στα οποία συνέβαλε αποφασιστικά η 12η Ολομέλεια (25-27/6/1945) και αργότερα το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (2-8 Οχτώβρη 1945).
Παράλληλα παίρνονται μέτρα για την αντιμετώπιση της άγριας δολοφονικής τρομοκρατίας των παρακρατικών φασιστικών συμμοριών και του μοναρχοφασιστικού κράτους, φτάνοντας έτσι στη 2η Ολομέλεια (12 Φλεβάρη 1946), ένα χρόνο μετά την προκλητικότατη παράδοση των όπλων, στην οποία αναλύεται η τότε συγκεκριμένη εσωτερική κατάσταση (και σύντομα η διεθνής) και παίρνεται η σωστή απόφαση για την ΕΝΑΡΞΗ του δεύτερου ένοπλου αγώνα, με πρόταση του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που έγινε υποχρεωτικά (τυπικά) αποδεχτή και απ’ τους δεξιούς οπορτουνιστές που είχαν υπογράψει-εγκρίνει ΟΛΕΣ τις προδοτικές Συμφωνίες που οδήγησαν στην καταστροφική ΗΤΤΑ και την παράδοση των όπλων, αφοπλίζοντας τον έντονα οργισμένο και ακραία αγανακτισμένο αγωνιζόμενο λαό ΧΩΡΙΣ να τον ρωτήσουν, που ήταν σύσσωμος κάθετα ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ9 με τον ΑΦΟΠΛΙΣΜΟ του.
Έτσι πρακτικά στο κόμμα υπήρχαν δυο γραμμές: η μια των επαναστατών κομμουνιστών μ’ επικεφαλής το ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και η άλλη των δεξιών οπορτουνιστών που συμφώνησαν μόνο τυπικά, ενώ στην πράξη σαμπόταραν την ανάπτυξη και μαζικοποίηση του ένοπλο αγώνα, με «πρώτο και καλύτερο» το Μ. Βαφειάδη, κλπ..
Παρόλα αυτά, ο ένοπλος αγώνας του ηρωικού και τρισένδοξου ΔΣΕ – ο ΜΟΝΟΣ ένοπλος αγώνας στην Ευρώπη μετά τον β’ παγκόσμιο αντιφασιστικό-απελευθερωτικό πόλεμο – έφερε στο «χείλος του γκρεμού» τη μοναρχοφασιστική Αντίδραση και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, γεγονός που παραδέχεται και ο εγκληματίας μοναρχοφασίστας στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος: «40 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» ΤΟΜΟΣ Β’», (ΑΘΗΝΑΙ 1960), σώζοντας την κατάσταση ο προδότης σοσιαλδημοκράτης τροτσκιστής ΤΙΤΟ, πράκτορας του ιμπεριαλισμού και πιστό λυσσασμένο μαντρόσκυλό του, με το πέρασμα του στο στρατόπεδο της ιμπεριαλιστικής Αντίδρασης: «Λόγω της καταστάσεως του Βίτσι, ήρχισε μετά σοβαρότητος να συζητήται η αποχώρησις των Αμερικανών με την κατηγορίαν ότι ο Ελληνικός Στρατός δεν πολεμά και, συνεπώς, είναι αδύνατον να καταβάλη τους συμμορίτας.
Το εκπληκτικόν κατρακύλισμα προς τα οπίσω ολοκλήρων ταξιαρχιών, η εγκατάλειψις ολοκλήρου του υλικού των, ο πανικός, απετέλουν ακαταμάχητα επιχειρήματα.
Η Νίκη του Γράμμου είχε ξεχασθή, είχε καταποντισθή εις την συμφοράν του Βίτσι» (σελ. 171)
«Η κατάρρευσις του Βίτσι είχε πολύ επηρεάσει και απογοητεύσει τον στρατηγό Βάν Φλήτ, αμφιβάλλοντα πλέον δια τας ικανότητας των Εθνικών Δυνάμεων να επιβληθούν εις τους συμμορίτας … «ωμά ετόνισε: «Εξωδεύσατε την προβλεπόμενην βοήθειαν εις μεγαλυτέραν δύναμιν οπλιτών, χωρίς να δυνηθήτε να καταβάλετε τους συμμορίτας, να εξασφαλίσητε τον ορισθέντα αντικειμενικόν σκοπόν. Δεν μας μένει πλέον τίποτε άλλο, παρά να αποχωρήσωμεν». Έμειναν όλοι κατάπληκτοι προ της τοιαύτης απειλής.» (σελ. 172)
Και ΑΚΡΙΒΩΣ τότε σ’ αυτή την πολύ κρίσιμη στιγμή για το μοναρχοφασισμό, εμφανίζεται ο σωτήρας του ΤΙΤΟ: «Πρώτον, ο Τίτο έκλεισε τα σύνορα εις τους συμμορίτας. Υπήρξε τούτο, αναμφισβητήτως, παράγων νίκης». (σελ. 214).
Όταν πλέον είχε ανατραπεί ο ευνοϊκός συσχετισμός δυνάμεων και δεν υπήρχε πλέον προοπτική νίκης, ορθά το ΚΚΕ αποφάσισε τον τερματισμό του δεύτερου ένοπλου αγώνα και ο ΔΣΕ υποχώρησε κανονικά στα τέλη Αυγούστου 1949, με τους ένδοξους ηρωϊκούς αντάρτες να μεταφέρονται στις φιλόξενες τότε χώρες, τη Σοβιετική Ένωση του ΣΤΑΛΙΝ και τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες.
Ο ηρωϊκός ένοπλος αγώνας του ΔΣΕ, που αποτελεί την ΤΡΙΤΗ μεγάλη Συμβολή του εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο κομμουνιστικού κίνημα της Ελλάδας, μα και μοναδική στο ευρωπαϊκό κίνημα και στο διεθνές (Κινέζικη επανάσταση, συμπαράσταση στις νεαρές Λαϊκές Δημοκρατίες, κλπ.) χαρακτηρίστηκε απ’ τους προδότες Χρουστσοφικούς αντισταλινικούς-αντιζαχαριαδικούς της διορισμένης δεξιάς οπορτουνιστικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Φλωράκη-Τσολάκη, κλπ. «τυχοδιωκτισμός του Νίκου Ζαχαριάδη» («7η Ολομέλεια» 1957: «Αριστερίστικη, τυχοδιωκτική γραμμή του Ζαχαριάδη στην περίοδο του ένοπλου αγώνα 1945-1949»). Σήμερα οι σοσιαλδημοκράτες Χρουστσοφικοί τροτσκιστές ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ υποδύονται τους δήθεν «υποστηρικτές» του ΔΣΕ, εξαπατώντας και παραπλανώντας τους αγωνιστές αντιφασίστες-κομμουνιστές, κινούμενοι όμως πάντα, σταθερά και με συνέπεια, στον αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο»(!) του ρεφορμιστικού «Προγράμματος 2013» στη βάση του διαβόητου 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), αλλάζοντας ακόμα και για τα καθημερινά ζητήματα «αρκετές μάσκες» στη συνεργασία τους με τη ΝΔ κυβέρνηση – ένα φασιστικό κόμμα με ισχυρή Ναζι-φασιστική πτέρυγα (ΒΟΡΙΔΗΣ, κλπ.) – που έχει φροντίσει να έχει στη διάθεσή της στις αποθήκες της Λάρισας η κυβέρνηση πολλές χιλιάδες μάσκες, άχρηστες για τους μαθητές των σχολείων, πολύ χρήσιμες όμως για την κατάλληλη μεταμφίεση της ρεφορμιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.
4. ΤΕΤΑΡΤΗ μεγάλη Συμβολή: ίδρυση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς–ΕΔΑ (2/8/1951)
Μετά την απόφαση του ΚΚΕ για τον τερματισμό του ένοπλου αγώνα (1946-49) και τη νέα περίοδο δράσης του κόμματος, με πρωτοβουλία-πρόταση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ για τη συσπείρωση-δημιουργία μιας κίνησης για τη συγκέντρωση ευρύτερων αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, πρωτοβουλία που οδήγησε, μετά από σειρά δυσκολίες, στην ίδρυση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ)στις 2 Αυγούστου 1951 και με αυτό το όνομα-τίτλο κατατέθηκε στον Άρειο Πάγο για συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές της 9 Σεπτέμβρη 1951.
Σ’ αυτό το νόμιμο σχηματισμό συμμετείχαν και οι κομμουνιστές, με απαγορευμένο το ΚΚΕ να διατηρεί όμως τις ξεχωριστές παράνομες κομμουνιστικές οργανώσεις.
Η τότε πρωτοβουλία του ΚΚΕ αποτελεί μια ευφυή πολιτική σύλληψη-πρόταση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ σ’ εκείνη την αφάνταστα πολύ περίπλοκη περίοδο ταξικής πάλης και εξαιρετικά δύσκολη συνολικά κατάσταση, μεταξύ άλλων, σ’ ένα κλίμα μαζικής φασιστικής τρομοκρατίας του αστικού αστυνομικού κράτους και παρακράτους, με πολλές χιλιάδες εξόριστους και φυλακισμένους, στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξορίας, εκτελέσεων και δολοφονιών, συλλήψεων και βασανισμών, γενικευμένης τρομοκρατίας και αστυνομοκρατίας και απίστευτών στερήσεων και πρωτοφανούς φτώχειας και απόλυτης εξαθλίωσης των πλατιών λαϊκών μαζών, κλπ., κλπ..
Η ΕΔΑ σημείωσε, παρά τη φασιστική τρομοκρατία και αστυνομοκρατία-στρατοκρατία-ΤΕΑ κλπ. μια ασυνήθιστα γρήγορη ανάπτυξη, με αξιόλογη πλούσια δράση σ’ όλους τους τομείς της ελληνικής κοινωνίας, μα και στην πάλη κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης, κατά του φασισμού και υπέρ των δημοκρατικών ελευθεριών και την κατάργηση των φασιστικών νόμων, κατά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, εμπρηστή πολέμου σε διάφορες χώρες (Κορέα, κλπ.).
Στην πορεία της γοργής ανάπτυξής της έφτασε το 1958 να αναδειχθεί σε αξιωματική ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ με 79 βουλευτές, κερδίζοντας στις εκλογές (11/5/1958) γύρω στις 940.000 ψήφους.
Η ίδρυση της ΕΔΑ υπήρξε μια μεγάλη σημαντικότατη κατάκτηση για τη χώρα και το λαό μας σ’ εκείνα τα πολύ δύσκολα χρόνια – και μάλιστα ούτε καν 2 χρόνια από το τερματισμό του δεύτερου αντάρτικου (1946-1949) – και ταυτόχρονα αποτελεί την ΤΕΤΑΡΤΗ μεγάλη Συμβολή του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο εργατικό κίνημα της Ελλάδας μα και στην ευρύτερη περιοχή.
Όμως η ωμή βάρβαρη επέμβαση των σοβιετικών Χρουστσοφικών στο ΚΚΕ και η επίσημη διάλυση του ΚΚΕ μετά το 1955, δηλ. το Μάρτη 1956 («6η Ολομέλεια») και η αντικατάσταση του με το αστικο-σοσιαλδημοκρατικό Χρουστσοφικό έκτρωμα, το «Κ»ΚΕ (1956), και η επιβολή στο κίνημα της επίσης σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου»(!) του «20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ» (Φλεβάρη 1956) προκάλεσαν μεγάλη και ανεπανόρθωτη ζημιά, αλλάζοντας ριζικά και την πολιτική της ΕΔΑ, ξεστρατίζοντάς την από τον παλιότερο σωστό δρόμο της εποχής ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.
5. ΠΕΜΠΤΗ μεγάλη Συμβολή: μαχητική απόκρουση της βίαιης βάρβαρης ωμής επέμβασης των σοβιετικών Χρουστσοφικών στο ΚΚΕ – απόρριψη του αντεπαναστατικού προδοτικού Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – ΔΙΑΛΥΣΗ του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ
Η τελευταία ΠΕΜΠΤΗ μεγάλη Συμβολή του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα μα και η ΠΡΩΤΗ σε σημασία στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι η μαχητική απόκρουση της βίαιης βάρβαρης ωμής επέμβασης των προδοτών σοβιετικών Χρουστσοφικών στο ΚΚΕ και η απόρριψη του αντεπαναστατικού προδοτικού Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.
Μετά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (γιατροί-δηλητηρίαση) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ (5 Μάρτη 1953) και την επικράτηση της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, τέλη Ιούλη 1953), με φασιστικό ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ (τμήμα στρατού-KGB-Αστυνομία) της δεξιάς οπορτουνιστικής ομάδας ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΣΟΥΣΛΟΦ, κλπ., ο Χρουστσόφ καλούσε τους γραμματείς των κομμουνιστικών κομμάτων για να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις τους για τη στάση απέναντι στο ΣΤΑΛΙΝ και τη νέα κατεύθυνση.
Ο Κώστας Καρανικόλας γράφει σχετικά: «ο Ν.Σ.Χρουσιόφ είχε διμερείς συναντήσεις με όλους τους Γ.Γ. Ανατολής-Δύσης-Βορά και Νότου» (Κ.ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑ: «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ.17, Αθήνα 1987).
Μ’ όλους συζητούσε για το ΣΤΑΛΙΝ και τη δήθεν «προσωπολατρία», τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο», «ειρηνική συνύπαρξη», «Γιουγκοσλαβία ΤΙΤΟ», «ιμπεριαλισμός- αποτροπή πολέμου» και κάποια ειδικότερα ζητήματα που αφορούσαν το κάθε κόμμα ξεχωριστά.
Με το ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ συζήτησε τα παραπάνω θέματα, ενώ απαίτησε να γράψει ένα άρθρο για την υποτιθέμενη «προσωπολατρία» και κατά του ΣΤΑΛΙΝ και επιπλέον για την προδοσία του ΤΙΤΟ, το νέο «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο, κλπ.. Και για τα τρία(3) αυτά τα ζητήματα ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ του απάντησε ΑΡΝΗΤΙΚΑ και ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ: το ΚΚΕ θα συνεχίσει να υπερασπίζει τις παλιές επαναστατικές θέσεις του κομμουνιστικού κινήματος.
Έτσι, έχοντας διαπιστώσει την αμετακίνητη στάση του ΚΚΕ σ’ αυτή την βολιδοσκόπηση, ο ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ προχώρησε στη δημιουργία φραξιονιστικής δεξιάς οπορτουνιστικής ομάδας στην Κομματική Οργάνωση Τασκένδης του ΚΚΕ. Και όταν αυτό δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, τότε οργάνωσε το γνωστό πογκρόμ της Τασκένδης με την επίθεση-προβοκάτσια, με 200 οπορτουνιστές (οργανωτής ο χρουστσοφικός συνταγματάρχης της KGB Σαάκοφ) στα γραφεία της ΚΟΤ στην 7η Πολιτεία της Τασκένδης στις 9 προς 10 Σεπτέμβρη 1955 – ΕΠΕΜΒΑΣΗ προκλητικότατη που προκάλεσε τη μαζικότατη επαναστατική ΕΞΕΓΕΡΣΗ της συντριπτικότατης ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ των σκληροτράχηλων επαναστατών κομμουνιστών ηρωϊκών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, που κουβαλούσαν στις πλάτες τους μια ολόκληρη 10ετία ένοπλου αγώνα, που ΔΕΝ είχε κανένα άλλο επαναστατικό κίνημα Ευρωπαϊκής χώρας (Τασκένδη 95% και στις άλλες χώρες 85-90%).
Έτσι η προδοτική Χρουστσοφική ομάδα επενέβηκε ανοιχτά ΠΛΕΟΝ στο ΚΚΕ, το Σεπτέμβρη 1955, δηλ. πριν το σοσιαλδημοκρατικό αντεπαναστατικό «20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (Φλεβάρης 1956), ΕΠΕΜΒΑΣΗ που κορυφώθηκε στην αντικαταστατική παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) στην οποία ΔΕΝ συμμετείχε ο εκλεγμένος γραμματέας του ΚΚΕ ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ – μια αντικαταστατική παρασυναγωγή στην οποία πήραν μέρος όλα τα διαγραμμένα απ’ το ΚΚΕ στελέχη και η «Εισήγηση» σ’ αυτή δεν έγινε ούτε καν από Έλληνα οπορτουνιστή, αλλά από το χρουστσοφικό Ρουμάνο Γκεόργκι Γκεοργκίου Ντεζ.
Στον «πρόεδρο» Ντεζ της διαβόητης Χρουστσοφικής «Επιτροπής» των 6 κομμάτων, που είχε καλέσει το ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ για απολογία-ανάκριση, ο ηγέτης του ΚΚΕ δεν απάντησε σε κανένα ερώτημά του «και με οξυμένο τόνο προειδοποίησε το Ντεζ ότι παρανομεί, δεν αναγνωρίζει την επιτροπή και τα ζητήματα του ΚΚΕ μόνο τα μέλη του έχουν δικαίωμα να τα συζητούν και να τα κριτικάρουν» συνεχίζοντας:
«Ποιος σου έδωσε εσένα το δικαίωμα να εξετάσεις τα προβλήματα του ηρωϊκού ΚΚΕ, που τον Αύγουστο 1944 κοιμήθηκες με φασισμό και το πρωί ξύπνησες με Λαϊκή Δημοκρατία, την οποία κουβάλαγαν οι ένδοξοι κόκκινοι τανκίστες από το Στάλινγκραντ όταν συνέτριψαν τη φασιστική Ρουμάνικη Μεραρχία και στην παρέδωσαν δώρο. Με ποια πείρα θα μπορέσεις εσύ να κρίνεις τους αγώνες των Ελλήνων κομμουνιστών, που προς τιμή τους με τους αγώνες τους, δεν επέτρεψαν ούτε σ’ ένα Έλληνα πολίτη να πολεμήσει στο Ανατολικό Μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ» (στο ίδιο, σελ. 70-71).
Στη διαβόητη «6η πλατιά Ολομέλεια» (Μάρτης 1956) η προδοτική αντικομμουνιστική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ- ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ προχώρησε επίσημα και ανοιχτά σε ΔΙΑΛΥΣΗ του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ, αντικαθιστώντας το μ’ ένα αστικο-ρεφορμιστικό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα, το «Κ»ΚΕ (1956), με διορισμένη εγκάθετη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία, που συνέχειά του αποτελούν τα αστικά ρετάλια των δυο σημερινών σοσιαλδημοκρατικών κόμματων «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ: πιστοί ΥΠΗΡΕΤΕΣ των ταξικών συμφερόντων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου και θλιβεροί λακέδες του ιμπεριαλισμού.
Το επαναστατικό ΚΚΕ μ’ επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ήταν το ΜΟΝΟ κομμουνιστικό κόμμα καπιταλιστικής χώρας, στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, που ΔΕΝ δέχτηκε ΠΟΤΕ να ακολουθήσει το Χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό – ΑΝΤΙΘΕΤΑ: τον απέρριψε και τον καταπολέμησε με τη μέγιστη δυνατή ΣΦΟΔΡΟΤΗΤΑ – απλά ΔΙΑΛΥΘΗΚΕ βίαια και οι δεκάδες χιλιάδες μπαρουτοκαπνισμένοι έλληνες κομμουνιστές σταλινικοί-ζαχαριαδικοί κράτησαν ψηλά, με αξιοθαύμαστη περηφάνια και παραδειγματική συνέπεια για πολλές δεκαετίες, την Κόκκινη Σημαία της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού των MARX-ENGELS-LENIN-STALIN, στα φασιστικά μπουντρούμια των χρουστσοφικών φυλακών Τασκένδης και των άλλων πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών, στους τόπους εξορίας αυτών των χωρών (Σιβηρία, κλπ.) – ζώντας και παλεύοντας σε μια καπιταλιστική ΠΛΕΟΝ Σοβιετική Ένωση, που, η, μετά τον Ιούλη 1953, ΕΝΑΡΞΗ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού είχε ολοκληρωθεί τέλη της δεκαετίας του 1950-αρχές δεκαετίας 1960. Το «22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ», Οκτώβρης 1961) επισφράγισε οριστικά και επικύρωσε επίσημα-ανοιχτά την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο την υπαρκτή διχτατορία της νέας «σοβιετο»-ρώσικης μπουρζουαζίας του λεγόμενου «κράτους όλου του λαού»(!) – ΑΝΤΙ της Διχτατορίας του Προλεταριάτου – που στην «πραγματικότητα δεν μπορούσε να είναι παρά μια δικτατορία φασιστικού τύπου, όπως είναι σήμερα» (ENVER HOXHA: «Begegnungen mit Stalin», σελ. 34, Tirana 1979, 1984).
Οι ‘Έλληνες κομμουνιστές μ’ επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, αναδείχθηκαν με την επαναστατική τους δράση σε ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ της ιδεολογικο-πολιτικής ΠΑΛΗΣ, σε παγκόσμια κλίμακα, ΕΝΑΝΤΙΑ στο Χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (και τ’ άλλα οπορτουνιστικά ρεύματα), που με το σοσιαλδημοκρατικό «20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (Φλεβάρης 1956) – αντεπαναστατικό συνέδριο ενταγμένο στη γενική στρατηγική του διεθνούς ιμπεριαλισμού – ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ: 1) το διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα (όπως η παλιά σοσιαλδημοκρατία), και ΕΠΙΠΛΕΟΝ, 2) κατέστρεψε το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό στη Σοβιετική Ένωση και 3) το σοσιαλιστικό στρατόπεδο: ΤΡΙΠΛΗ καταστροφή, που ΑΚΡΙΒΩΣ ήταν ΚΑΙ η γραμμή της γενικής στρατηγικής του διεθνούς ιμπεριαλισμού.
Αυτή είναι η τελευταία ΠΕΜΠΤΗ, ασύγκριτα μεγαλύτερη απ’ τις προηγούμενες, Συμβολή του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο Ελληνικό Κομμουνιστικό Κίνημα, που συνάμα: αποτελεί ΚΑΙ τη μέγιστη και ΜΟΝΑΔΙΚΗ σημαντικότατη Συμβολή του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη και ΗΡΩΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και των σταλινικών-ζαχαριαδικών κομμουνιστών στο διεθνές επαναστατικό κίνημα, όταν αναλογιστεί κανείς το απροσμέτρητο πελώριο μέγεθος, προπαντός, των τριών (3) προαναφερόμενων ολοσχερών μεγάλων ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα: «δε χάνονται ποτέ οι καιροί της επανάστασης/ όταν αφήνουν πίσω τους ήρωες σαν κι εσένα»(Α.ΠΑΡΝΗΣ) – ΑΝΤΙΘΕΤΑ, η σημερινή (συνέχεια των παλιότερων απ’ το 1956) ΑΝΤΙΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΗ ρεφορμιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ «θαρραλέα», αλλά ανεπιτυχώς («Ρ» 27/4/2023, σελ.11), με το γνωστό απύθμενο τροτσκιστικο-Χρουστσοφικό θράσος που τη χαρακτηρίζει – ΑΝΤΙ του πραγματικού μεγάλου επαναστάτη κομμουνιστή λενινιστή-σταλινιστή ηγέτη – «φιλοτεχνεί»(!) μια προκλητικότατη καρικατούρα Ζαχαριάδη, ακριβέστερα: έναν αντεπαναστάτη ρεφορμιστή σοσιαλδημοκράτη, πιστό αντίγραφο των BERNSTEIN-KAUTSKY-TROTSKY-TITO-CHRUSCHTSCHOW, αντάξια, προφανώς, του αντισταλινικού-αντιζαχαριαδικού αστικο-ρεφορμιστικού εαυτού10 της: ΥΠΗΡΕΤΗ των ταξικών συμφερόντων του ντόπιου μεγάλου Κεφαλαίου, μεταξύ άλλων, και ως μόνιμο παροιμιώδες «ΔΕΚΑΝΙΚΙ» της ΝΔ-Κυβέρνησης αλλά ΚΑΙ του ιμπεριαλισμού, με τη θέση «μέσα στο Ευρώ», καταφανέστατα και ΥΠΕΡ της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ (ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ: «είμαστε κάθετα αντίθετοι… με το να φύγει η Ελλάδα απ’ το Ευρώ…», «Ρ» 26/7/2015, σελ. 17), και ΠΑΠΑΡΗΓΑ: «λύση έξω από το Ευρώ… είναι καταστροφή» «Ρ» 31/5/2011, σελ. 6).
Επιπλέον, η ρεφορμιστική ηγεσία τάσσεται και ΥΠΕΡ της υπεράσπισης της ισχυρότερης ιμπεριαλιστικής δύναμης, των ΗΠΑ, με πρόσχημα: ότι δήθεν τόσο η πάλη ΚΑΤΑ «του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού» όσο και εκείνη για την «εξασφάλιση της «εθνικής ανεξαρτησίας»» (η ηγεσία του «Κ»ΚΕ αρνείται την ύπαρξη ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας), αποτελούν θέσεις που «προωθούν»(!) ΤΑΧΑ «τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τμήματα των εκμεταλλευτών της» (=σοσιαλδημοκρατικές χρουστσοφικο-τροτσκιστικές απόψεις) («ΚΟΜΕΠ»,Νο 5-6 10/12 2022, σελ.136), αλλά και η αντιμαρξιστική παλιά Καουτσκική αντίληψη περί «ισοϋψούς ισχύος»(!) ΟΛΩΝ των σημερινών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1 «Ανοιχτός μαρξισμός»: αντιμαρξιστική αντίληψη, που υποστηρίζει τη σύνδεση του μαρξισμού με την αστική ιδεολογία, δηλ. συμπληρωμένο–«εμπλουτισμένο»(!) με τα διάφορα αντιδραστικά αστικά φιλοσοφικά ρεύματα (παλιά σοσιαλδημοκρατία μ’ απαρχή τους Bernstein-Kautsky, φροϋδο-«μαρξισμό» μενσεβίκου «καουτσκιστή Τρότσκυ» (ΛΕΝΙΝ), νέα Χρουστσοφική-τροτσκιστική σοσιαλδημοκρατία, «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ., Ε. Μπέλλου: εκπομπή ράδιο 902, 13/6/1993: «ο μαρξισμός δεν είναι κλειστός»(!) και δημοσιογράφος: «ο μαρξισμός είναι ανοιχτή κοσμοθεωρία»(!), κλπ. και τελευταία: Β. Α. Βαζιούλιν (2020): «ανοιχτό σύστημα γνώσης» (εκδ. Συγχ. Εποχή)
2 Γράμμα ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: σύμφωνα με το σημείο 4, οι σημερινοί αντισταλινικοί-αντιζαχαριαδικοί σοσιαλδημοκράτες Χρουστσοφικοί-τροτσκιστές ηγετίσκοι Παπαρήγα-Κουτσούμπας θα είχαν τότε διαγραφεί απ’ το ΚΚΕ και ούτε στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ θα συμμετείχαν: θα βρίσκονταν, αναδρομικά βέβαια, στο χώρο των τροτσκιστών συνεργατών των Χιτλερικών.
3 Η σημερινή αντιμαρξιστική άποψη περί «β’ παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου» της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του αστικο-ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ δεν είναι καθόλου νέα αλλά η πασίγνωστη των Τρότσκι-τροτσκιστών που βρέθηκαν αντικειμενικά-υποκειμενικά στην υπηρεσία του επιθετικού ιμπεριαλιστικού φασιστικού άξονα: ΒΕΡΟΛΙΝΟ-ΡΩΜΗ-ΤΟΚΙΟ (Τρότσκι 1939: «δεύτερος ιμπεριαλιστικός πόλεμος»).
4 Η σημερινή ηγεσία του «Κ»ΚΕ αποσιωπά συστηματικά το δεύτερο μέρος του Α’ Γράμματος ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, για κατάληψη της Εξουσίας, ώστε να μπορεί να «δικαιολογεί»(!) σε αφελέστατους τις δεξιές τροτσκιστικές επιθέσεις της σε Γ’ ΚΔ-ΣΤΑΛΙΝ και ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.
5 Ο Ζαχαριάδης είχε θέσει το θέμα του «πράκτορα ΣΙΑΝΤΟΥ», αμέσως μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, τέλη Μάη 1945, απ’ το Νταχάου, στον καθένα ξεχωριστά σε: Ιωαννίδη-Χρύσα-Παρτσαλίδη (Γ. Ιωαννίδης: «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ», σελ. 352-353, Αθήνα 1979), γι’ αυτό είναι ανακριβή, μεταξύ άλλων, τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο (ENVER HOXHA: «Begegnungen mit Stalin», σελ. 187, Tirana 1979, 1984), το μόνο που δεν έγινε, και σ’ αυτό είχε δίκιο ο ENVER HOXHA ήταν να παραπεμφθεί απ’ το ΚΚΕ σε ΔΙΚΗ ο ΣΙΑΝΤΟΣ και να τιμωρηθεί.
6 Η ίδια άποψη-ΨΕΥΔΟΣ χοντροειδέστατο υποστηρίχτηκε και τότε από άλλους, αλλά και μετά το 1956, μα και σήμερα απ’ την ηγεσία του «Κ»ΚΕ για να «δικαιολογηθεί»(!) η ΠΡΟΔΟΣΙΑ της Βάρκιζας: ΑΝΤΙΘΕΤΑ μιλάνε σκόπιμα για «λάθη», όπως οι δεξιοί οπορτουνιστές του ΣΙΑΝΤΟΥ, που τον έχουν αποκαταστήσει μετά το 1956.
7 ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ: ο μεγάλος ΒΑΡΝΑΛΗΣ παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του στη μαρξιστική γραμμή της επαναστατικής ταξικής πάλης και της βίαιης-ένοπλης επανάστασης («Ελεύθερος Κόσμος» 1965, «Οργή Λαού», κλπ.) και του κομμουνισμού.
8 ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: ο ΡΙΤΣΟΣ γλίστρησε δυστυχώς, πέφτοντας στον αστικό βούρκο της Χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, και γι’ αυτό ΔΕΝ συμπεριέλαβε τα ποιήματα για τους ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΣΤΑΛΙΝ στις μετέπειτα «ποιητικές συλλογές».
9 Δεν ήταν μόνο ολόκληρος ο αγωνιζόμενος Ελληνικός λαός ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ, αλλά και πολλοί άλλοι αγωνιστές, που αντιτάχθηκαν στην παραποίηση του Α’ Γράμματος του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, περιπτώσεις που δεν έχουν δυστυχώς καταγραφεί. Ας αναφερθούν μόνο δυο ΗΡΩΕΣ στελέχη του ΚΚΕ: 1) ΜΗΤΣΟΣ ΚΥΡΛΑΣ, Γραμματέας Πρέβεζας αλλά και στο Μπούλκες, που σκοτώθηκε το Δεκέμβρη 1946: Μιχάλη Ντούσια: «ΕΑΜ Πρέβεζας, ΕΛΑΣ Ζαλόγγου-Σουλίου» σελ. 383-387, Αθήνα 1987 και: 2) ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΚΟΛΑΣ, Γραμματέας περιφερειακής Εύβοιας, που δολοφονήθηκε 21/7/1945: Ανέστης Αθ.Μπακόλας: Δημήτρης Μπακόλας, σελ. 202-205, Αθήνα 2022.
10 Επιπλέον, η αντισταλινική-αντιζαχαριαδική ρεφορμιστική ηγεσία των ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ είναι με μύριες όσες προδοσίες και εγκλήματα βαρύτατα «φορτωμένη» (μόνο ελάχιστα εδώ): 1) με τον πιο ακραίο ασφαλίτικο εκτραχηλισμό της φασιστικής KGB περί δήθεν «συνεργασίας του Ζαχαριάδη με τη γκεστάπο»(!) στο Νταχάου, «πράκτορας των Αγγλων», κλπ., 2) είναι πρωτοστάτες-υπερασπιστές της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, που επικράτησε τον Ιούλη του 1953, 3) την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου με βίαιο φασιστικό πραξικόπημα απ’ την αντεπαναστατική Χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική-τροτσκιστική συμμορία στο ΚΚΣΕ, μετά τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΣΤΑΛΙΝ, 4) δραστήριοι πρωτοστάτες-υπερασπιστές της ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες, με την ΕΦΑΡΜΟΓΗ των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων (Κέρδος, Μέσα Παραγωγής Εμπορεύματα, επέκταση των Ware-Geldbeziehungen, κλπ., κλπ.), 5) υπερασπιστές της έξαλλης φασιστικής εκστρατείας της διαβόητης «προσωπολατρίας»(!) κατά του ΣΤΑΛΙΝ (και τα δήθεν «εγκλήματα»), με την επινόηση της αντιδραστικής ιδεαλιστικής αυτής αντίληψης της Ιστορίας (ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο ΣΤΑΛΙΝ ήταν κατά της «προσωπολατρίας»), τις φασιστικές διώξεις και δολοφονίες των Μπολσεβίκων, τη φιλο-Χιτλερική μετονομασία (10 Νοέμβρη 1961) του «STALINGRAD» σε «VOLGOGRAD», 6) την κατεδάφιση ΟΛΩΝ των αγαλμάτων του μεγάλου ΣΤΑΛΙΝ – ηγέτη της μεγάλης Αντιφασιστική ΝΙΚΗΣ των λαών – και την απάλειψη του ονόματός του από πόλεις, πλατείες, λεωφόρους, κλπ., κλπ. 7) τη Χιτλερική-φασιστική πολτοποίηση και κάψιμο a la Χίτλερ εκατοντάδων χιλιάδων τόμων και την απαγόρευση επανέκδοσης τους ως την πλήρη διάλυση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, μετά το 1990-1991. 8) υπερασπιστές της μαζικής καταστροφής ΟΛΩΝ των αντιφασιστικών-αντι-Χιτλερικών Μνημείων στην καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού του Ανατολικού μπλοκ – φιλο-Ναζιστική και ακραίας βαρβαρότητας πράξη 9) φυλακίσεις και εξορίες, βασανιστήρια, κλπ. σε βάρος των βετεράνων κομμουνιστών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ σταλινικών-ζαχαριαδικών της Τασκένδης, στημένες Χρουστσοφικές φασιστικές Δίκες και καταδίκες με ψευδομάρτυρες (Δημητρίου, κλπ.)και με νόμους για Χουλιγκανς-αλήτες, με πρωτοστατούντα, μεταξύ ελάχιστων άλλων, το διαβόητο «ταρζάν», το χρουστσοφικό τραμπούκο, Κώστα Τσολάκη, ή αλλιώς «μικρό Παττακό της Τασκένδης», όπως εύστοχα τον είχε χαρακτηρίσει ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ. Μια σειρά από τους εξόριστους στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας εξοντώθηκαν εκεί, μεταξύ των οποίων και ο ΗΡΩΑΣ ηγέτης της εργατικής τάξης και του λαού μας, πολυαγαπημένος και πολυτραγουδισμένος ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, που κρατήθηκε εξόριστος 17 χρόνια σε πλήρη απομόνωση και τελικά ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ την αντισταλινική-αντικομμουνιστική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα για να μην τους χαλάσει τα αντιδραστικά σχέδια στην Ευρώπη, κατά την μετά το 1956 περίοδο, γιατί γνώριζαν πολύ καλά το επαναστατικό του μέγεθος: ΣΤΑΛΙΝ προς ΝΙΓΙΑΖΟΦ (1952): «τον βλέπεις αυτόν; Είναι άξιος κατά τη γνώμη μου ν’ ανάψει τη φωτιά της επανάστασης σ’ όλη την Ευρώπη» ΠΑΡΝΗΣ: Ομιλία σελ.13, 25/10/2013 και “Α” Μάρτης 2023.
Νεότερη έκδοση του ποιήματος του ΡΙΤΣΟΥ, Utrecht 1977, Ολλανδία
Τη μέρα της επιστροφής του Ν.Ζαχαριάδη από το Dachau (Μάης 1945)
Το δαχτυλογραφημένο Ποίημα «στο Νίκο Ζαχαριάδη» του Πάρνη «αφιερώνεται στην Επιτροπή Εράνου για την προτομή του» και πρωτοδημοσιεύθηκε στην «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 156, 15-30 Απρίλη 2003 και Νο 228, 15-31 Μάη 2006
Αναδημοσιεύεται από: «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» Νο 63, 1-31 Αύγουστου 1996» (φωτ.προσωπικό Αρχείο Σήφη Ζαχαριάδη)
Τραγούδι της Αλβανικής νεολαίας
για το αντάρτικο του ΔΣΕ και το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ:
«Ψηλά στις ράχες τα βουνά
Στ’ αντάρτικα λημέρια
Παλεύουν για τη λευτεριά
Μ’ ατσαλένια χέρια
Το Νίκο έχουν αρχηγό
Το γρανιτένιο Νίκο
Εκεί ψηλά στον ουρανό το κόκκινο αστέρι»
Σελ.96-99 από ΠΑΡΝΗ
Μια μέρα τηλεφώνησαν απ’ την Ένωση Συγγραφέων και μου’ παν πως ήθελε να με δει ο Διμίντρι Αλεξέεβιτς Πολυκαρπωφ. Τον ήξερα πολύ καλά, αφού ήταν για κάποιο διάστημα διευθυντής στο Ινστιτούτο. Αργότερα, στα μέσα του 1955, έγινε υπεύθυνο του Πολιτιστικού Τομέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, ένα είδος κομισάριου-τοποτηρητή της πνευματικής ζωής (θα αποκτούσε ζοφερή φήμη με το ρόλο του στην υπόθεση Παστερνάκ, κι αργότερα του Σολζενίτσιν). Ήταν ένας πενηντάχρονος κατσαρομάλλης με διαπεραστικό, ανακριτικό βλέμμα και καλοκαμωμένο αλλά δύσκαμπτο πρόσωπο. Η αένακη παραμονή σε κλειστούς χώρους είχε δώσει ένα μουντο, ουδέτερο, «γραφειοκρατικό» χρώμα στην επιδερμίδα του.
Άρχισε την κουβέντα κάνοντας ένα σύντομο απολογισμό της πεντάχρονης μοσχοβίτικης λογοτεχνικής σταδιοδρομίας μου. Είχα πετύχει τόσα πολλά σ’ αυτό το διάστημα. Εκτός από το παγκόσμιο βραβείο, υπήρχε η βιογραφία μου στον 32ο τόμο της Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας. Και, το σπουδαιότερο, στο λήμμα «Επική Ποίηση» του 34ου τόμου της ίδιας εγκυκλοπαίδειας ο Μπελογιάννης έκλεινε τον κατάλογο των κλασικών έργων του είδους μαζί με το Κάντο Χενεράλε του Π. Νερούντα και τη Ζώγια του Ν. Χικμέτ.
‘Όλα αυτά ήταν απίστευτα επιτεύγματα για έναν τριαντάχρονο ποιητή, και μάλιστα πολιτικό πρόσφυγα. Όμως το πιο απίστευτό κατά τη γνώμη του ήταν η αυτοκαταστροφική μου πρόθεση να τα θυσιάσω στο βωμό μιας άγονης, εγωιστικής ισχυρογνωμοσύνης.
«Μας φέρνεις σε πολύ δύσκολη θέση. Πρέπει να τα βρεις με τους νέους ηγέτες του κόμματός σου. Αλλιώς θ’ αναγκαστούμε να ικανοποιήσουμε την απαίτηση τους και να σε διώξουμε από τη Μόσχα. Μια τέτια λύση είναι αδιανόητη, τουλάχιστον για μένα, το χτεσινό σου διευθυντή. Έκανα ως τώρα μεγάλες προσπάθειες για να την αποσοβήσω. Αλλά δεν μπορούμε ν’ αντιδικούμε απ’ άπειρον μ’ ένα αδελφό κόμμα» είπε νηφάλια, με συμβουλευτική διάθεση.
Για να περάσει αμέσως μετά στην εντολή που τον εξουσιοδότησαν να μου μεταφέρει υπεύθυνα: Θα’ πρεπε να γράφω και να ταχυδρομήσω το γρηγορότερο ένα εμπνευσμένο γράμμα στους «ζαχαριαδικούς» της Τασκέντης και να τους παροτρύνω να ανανήψουν , Αυτό θα’ ταν μια χειρονομία καλής θελήσεως προς τη νέα ηγεσία από μέρους μου.
Η πρόταση ήταν φαιδρή και ανιστόρητη. Ο άνθρωπος μου ζητούσε, ούτε λίγο ούτε πολύ, να απαιτήσω από εφτά και πάνω χιλιάδες σκληροτράχηλους αντάρτες, που τα’ χαν βάλει με θεούς και δαίμονες εκεί κάτω στην πατρίδα, να υπογράψουν… δήλωση μετανοίας!
Φυσικά χαμογέλασα με πικρόχολή, ειρωνική διάθεση. Αυτός δεν το’ βαλε κάτω και μου θύμισε ότι έπρεπε να σκεφτώ ώριμα, σύμφωνα με τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, και όχι τους αντάρτικούς συναισθηματισμούς και τους αναχρονιστικούς πατριαρχικούς κώδικές τιμής.
Αρχίσαμε επ’ αυτού μια μακροσκελή συζήτηση, και λόγο στο λόγο κατέληξα ωα του δηλώσω, πάνω σ’ ένα ξάναμμα της κουβέντας, ότι δε θ’ άλλαζα μυαλά με τίποτα, γιατί, εκτός απ’ όλα τα’ άλλα, ήμουν και … «Κρητικομανίατης»!
Δεν πρόφτασα να ολοκληρώσω τον αυθόρμητο «κομπασμό», και τον βλέπω να αρπάζει απότομα το στυλό σκύβοντας στα χαρτιά του με μια βλοσυρή αλλά και ευδαιμονική ταυτόχρονα έκφραση. Είχε το ύφος του δαιμόνιου ανακριτή όταν ανακαλύπτει ένα πολύ επιβαρυντικό για τον ανακρινόμενο στοιχείο.
Μου ζήτησε πάραυτα ν συλλαβίσω τη λέξη «Κρητικομανιάτης», που είχε μιαν ηχητική σχέση με τις υπάρχουσες και στη δική του ρώσικη γλώσσα λέξεις «κριτική» και «μανία».
«Μπορείς να μου εξηγήσεις την έννοια του ιδεολογικού όρου που ανέφερες;» πρόσθεσε ψάχνοντας ερευνητικά το βλέμμα μου.
Και τότε μόνο κατάλαβα: Ο άνθρωπος είχε νομίσει ότι το «Κρητικομανιάτης» ήταν κάποια θεωρία, αίρεση, παρέκκλιση, δοξασία, φιλοσοφικό ή θρησκευτικό πιστεύω απ τα απαγορευμένα κι αξιόποινα. Όπως λέμε π.χ. σοσιαλδημοκράτης, θεοκράτης, αποστάτης, μεγαλοϊδεάτης, αρχειομαρξιστής, οπορτουνιστής, ρεφορμιστής, πασιφιστής, χιλιαστής και δε συμμαζεύεται. Επομένως είχε πιάσει λαβράκι, βρίσκοντας νέα σημαντικά ράμματα για τη γούνα μου.
Τον άφησα για λίγο να απολαύσει τις επιβαρυντικές γι μένα «εικασίες», σπάζοντας πλάκα με τον καχύποπτο βλέμμα του, την ιεροεξεταστική διάθεση και πολύ περισσότερο το απογοητευμένο σάστισμα που τον κυρίεψε όταν εξήγησα τελικά τι εννοούσα με το νοσταλγικό, άκακο όρο «Κρητικομανιάτης».
«Εγώ σε κάλεσα να μιλήσουμε σοβαρά, και εσύ το γύρισες σε αστείο», μου κούνησε το δάχτυλο επιτιμητικά και παραπονεμένα ταυτίχρονα.
Δε θα ξεχάσω ποτέ το ακατάσχετο, νευρικό γέλιο που μ’ έπιασε όταν έληξε επιτελώς η συνάντηση και βρέθηκα στο δρόμο. Με την ίδια ένταση γέλασε και ο Νίκος Ζαχαριάδης όταν του διηγήθηκα στην επόμενη συνάντηση μας το ευτράπελο περιστατικό.
«Εσύ λοιπόν είσαι ένας αδιόρθωτος Πειραιώτης μάγκας που δεν έχει το Θεό του!» αναφώνησε.
Για να θυμηθεί στη συνέχεις τον Πειραιά της νιότης του, ιδιαίτερα την περίοδο που εκτελούσε χρέη γραμματέα στην Κομματική Οργάνωση της γενέθλιας πόλης μου,
