Ακραία πρόκληση των Χιτλερικών δολοφόνων της εγκληματικής ναζι-φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής

ΕUROKINISSI / ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ από «Εφ. Συν.»

Απέναντι στον αντιφασίστα λαό και ξεχωριστά τις μανάδες της χώρας

Βάναυση προσβολή της μνήμης του Παύλου Φύσσα

Τα χιτλερικά αποβράσματα της εγκληματικής δολοφονικής ναζι-φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν να προκαλούν μόνιμα και σε κάθε ευκαιρία τον αντιφασίστα λαό, αλλά αυτή  τη φορά προκάλεσαν ξεχωριστά και τις μανάδες της χώρας με την ακραίας αισχρότητας προκλητική κραυγή προς τη Μάγδα Φύσσα «Που είναι τώρα ο Παύλος;», προσβάλλοντας έτσι βάναυσα και με τον πιο χυδαίο τρόπο τη μνήμη του δολοφονημένου απ' τη Χ.Α. παιδιού της Παύλου Φύσσα, κατά τη διάρκεια της δίκης για την «επίθεση μηχανοκίνητου τάγματος χρυσαυγιτών με μαχαίρια και τσεκούρια στο Στέκι «Αντίπνοια» το 2008. (...) Αρχικά η δίκη διακόπηκε για να εισέλθουν απρόσκοπτα οι χρυσαυγίτες στο δικαστήριο - που μπήκαν όλοι ομαδικά και συντεταγμένα καταλαμβάνοντας όλο το αριστερό διάζωμα των εδράνων.

Αντιθέτως, ακολουθώντας τη λογική των δύο μέτρων και δύο σταθμών, παρεμποδίστηκε από την αστυνομία η είσοδος στους αντιφασίστες συγκεντρωμένους, με το πρόσχημα ότι υπάρχει πληρότητα στην αίθουσα. Μετά από έντονες διαμαρτυρίες ότι υπάρχουν πολλά κενά έδρανα, επιτράπηκε η είσοδος τμηματικά σε λίγες δεκάδες, ενώ έξω από το Εφετείο παρέμεναν πολλοί αντιφασίστες και αλληλέγγυοι, ζητώντας επιτακτικά να τους επιτραπεί να παρακολουθήσουν τη δίκη - όπως εξάλλου έχουν δικαίωμα.

«Αφήσατε τους πενήντα μαχαιροβγάλτες χρυσαυγίτες να μπουν όλοι μαζί, ανενόχλητοι χωρίς να τους ελέγξετε ατομικά, και τους αντιφασίστες δεν τους αφήνετε;» ήταν η διαμαρτυρία κάποιων από το ακροατήριο προς την αστυνομία, ενώ κατέθετε ο Παναγιώτης Δριμυλής για την επίθεση μοτοπορείας χρυσαυγιτών στο στέκι «Συνεργείο». Τα πνεύματα οξύνθηκαν όταν ο μάρτυρας από το Στέκι Αντίπνοια Ruben Rodriguez ζήτησε από την πρόεδρο να επιτρέψει την είσοδο στο ακροατήριο για να καταθέσει. Κάποιοι από το κοινό διαμαρτυρήθηκαν «διώξτε τους φασίστες για να χωρέσουμε».

Τότε οι χρυσαυγίτες σηκώθηκαν όλοι μαζί απειλητικά και επιχείρησαν να επιτεθούν στους αντιφασίστες, διασπώντας τον αστυνομικό κλοιό που τους χώριζε, ουρλιάζοντας «Αίμα Τιμή Χρυσή Αυγή», βρίζοντας και κάνοντας απειλητικές χειρονομίες. Οι αντιφασίστες απάντησαν επίσης με συνθήματα, ενώ πετάχτηκαν αντικείμενα εκατέρωθεν. Μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου οι χρυσαυγίτες έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο, χειροδικώντας, τραμπουκίζοντας και απειλώντας, κινούμενοι επιθετικά ακόμα και εναντίον φωτορεπόρτερ που τους φωτογράφισε, ενώ συγκεκριμένος χρυσαυγίτης -που έχει καταγραφεί σε φωτογραφία και είναι εύκολη η ταυτοποίησή του από το δικαστήριο- δεν δίστασε να προσβάλλει κατάφωρα τη μνήμη του Παύλου Φύσσα, ρωτώντας προκλητικά τη μητέρα Μάγδα Φύσσα «πού είναι τώρα ο Παύλος», κάνοντάς της χυδαίες χειρονομίες.

Τα ΜΑΤ που εισέβαλαν στην αίθουσα για να επιβάλλουν την τάξη και να εμποδίσουν τη συμπλοκή

ΕUROKINISSI / ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ από «Εφ. Συν.»

χρυσαυγιτών και αντιεξουσιαστών έκαναν ακόμα χειρότερη την κατάσταση, που θύμιζε περισσότερο γηπεδική εξέδρα παρά ποινικό δικαστήριο. Σπασμένες και αναποδογυρισμένες καρέκλες και γραφεία στον προθάλαμο έξω από το Εφετείο, καπνοί -από πυροσβεστήρες που ανοίχτηκαν δημιουργώντας αποπνιχτική ατμόσφαιρα, κηλίδες αίματος στο δάπεδο- τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα γκλομπ τούς αντιφασίστες στο ακροατήριο ενώ οι χρυσαυγίτες τούς χειροκροτούσαν - πλαστικά μπουκάλια και ξύλα βγαλμένα από το δάπεδο ήταν η εικόνα που αντίκριζε κανείς μετά τη σύγκρουση, ενώ για αρκετή ώρα μετά τη διακοπή της δίκης η κατάσταση έξω από το Εφετείο παρέμενε τεταμένη.

Τελικά η αποχώρηση του κοινού έγινε κάτω από ισχυρή παρουσία αστυνομικών δυνάμεων, με τους χρυσαυγίτες να φεύγουν από διαφορετική έξοδο όπως πάντα, ενώ οι αντιφασίστες παρέμειναν για ένα διάστημα έξω από το Εφετείο φωνάζοντας συνθήματα.

Πάντως αποτελεί κοινή ομολογία όσων βρέθηκαν σήμερα στο Εφετείο ότι η αστυνομία επέδειξε μεροληπτική στάση υπέρ των χρυσαυγιτών, ζητώντας μέχρι και από την πρόεδρο να διακόψει τη δίκη για να εισέλθει απρόσκοπτα και χωρίς ατομικό έλεγχο όλο το ακροατήριο της Χρυσής Αυγής. Αντίθετα παρεμποδίζοντας την είσοδο στους αντιφασίστες πυροδότησαν την ένταση, προκαλώντας εύλογες διαμαρτυρίες από τους συγκεντρωμένους, οι οποίες σύντομα κλιμακώθηκαν σε φραστική αντιπαράθεση.» («Εφ. Συν.», 14/02/2017)

Μήνυση κατέθεσε η Μάγδα Φύσσα για την επίθεση που δέχτηκε. Σε ανακοίνωσή τους οι συνήγοροί της αναφέρουν:

«Κατά τα χθεσινά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο Εφετείο Αθηνών, και αφού είχαν αποσυρθεί τα μέλη του Δικαστηρίου, η Μάγδα Φύσσα έγινε αποδέκτης υβριστικών σχολίων και απειλών, από υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής που βρισκόταν εντός της αίθουσας και ενώπιον πλήθους κόσμου και αστυνομικών δυνάμεων. Κατόπιν αυτού, προέβη σήμερα σε υποβολή μήνυσης-έγκλησης κατ’ αγνώστων και κατά παντός άλλου υπευθύνου, τόσο για τα σε βάρος της αδικήματα, όσο και για τα σχόλια που προσέβαλαν την μνήμη του γιου της, Παύλου Φύσσα.Αναμένουμε από τις αρμόδιες αρχές την ταυτοποίηση των ατόμων που τέλεσαν τις ανωτέρω παράνομες πράξεις, κατόπιν της ακριβούς περιγραφής τους, αλλά και λοιπών στοιχείων και φωτογραφικού υλικού που εκείνη εισέφερε.Επίσης, αναμένουμε από τα ΜΜΕ να επιδείξουν στο μέλλον το ίδιο ενδιαφέρον και για τα συντριπτικά στοιχεία της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής που αναδεικνύονται σε κάθε δικάσιμο».

Τις επόμενες μέρες σε συνέντευξή της η λογοτέχνης Έρη Ρίτσου δήλωσε χαρακτηριστικά:

«Είναι εξωφρενικό, απαράδεκτο. Πώς αυτοί οι άνθρωποι έχουν αφεθεί να αποθρασυνθούν σ' αυτόν τον βαθμό; Πώς όλη αυτή η κτηνωδία εκφράζεται στη Μάγδα Φύσσα, την οποία αντιμετωπίζουν σαν τέρατα; Πώς έχουν αφεθεί να γιγαντωθούν έτσι; Πώς έχουν ενισχυθεί;Είναι απίθανα πράγματα αυτά. Ξέρουμε πως ο φασισμός είναι το δεκανίκι του καπιταλισμού και πως κάθε φορά που τον χρειάζεται, τον χρησιμοποιεί. Ωραία, άσ' τον εκεί, παρακράτος, όπως ήταν τόσα χρόνια. (...)Δεν υπάρχουν αθώοι ψηφοφόροι κανενός κόμματος. Ξέρεις πια τι έχει συμβεί, το έχεις δει στην πράξη. Αν συνεχίζεις να τους υποστηρίζεις, υποστηρίζεις τις εγκληματικές πράξεις της οργάνωσης.Μπορεί να δηλώνεις πατριώτης, αλλά, είτε το παραδέχεσαι είτε όχι, είσαι φασίστας.» («Εφ. Συν.», 17/02/2017)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ! Οι Σύγχρονοι Ρεβιζιονιστές στο Δρόμο του Εκφυλισμού σε Σοσιαλδημοκράτες και της Συγχώνευσής τους με την Σοσιαλδημοκρατία

Κυκλοφορεί το άρθρο της εφημερίδας «Ζέρι ι Πόπουλιτ» (όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας) της 7ης Απριλίου του 1964.

Το άρθρο κυκλοφόρησε στη συλλογή: «Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας στη Μάχη Ενάντια στο Σύγχρονο Ρεβιζιονισμό - Ομιλίες και Άρθρα» από το Εκδοτικό Naim Frashëri, Τίρανα, Αλβανία, 1972.

Η μετάφραση έγινε από την Αγγλική Έκδοση των Διαλεκτών Έργων του Ενβέρ Χότζα, τόμος 3, που κυκλοφόρησε με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΕΑ από το Ινστιτούτο Μαρξιστικών-Λενινιστικών Μελετών της ΚΕ του ΚΕΑ από το Εκδοτικό «8 Νοέμβρη», Τίρανα, Αλβανία, 1980, σελ. 518-562.

Όπως αναφέρει ο πρόλογος της Αγγλικής έκδοσης «η περίοδος 1960-1965 έχει περάσει στην ιστορία ως η περίοδος κατά την οποία το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, εκτός από τον αγώνα του ενάντια στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, με επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ήρθε σε μετωπική αντιπαράθεση με τον χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, και έδωσε όλες του τις δυνάμεις στην ανοιχτή πάλη εναντίον του, αγώνας που οξύνονταν με την πάροδο του χρόνου».

Το άρθρο αυτό, μαζί με τα άλλα του 3ου τόμου, αποτελεί σαφή ένδειξη «αυτής της θαρραλέας πάλης αρχών του ΚΕΑ να αποκαλύψει την αντεπαναστατική, σοβινιστική πολιτική και ιδεολογία της χρουστσοφικής ηγεσίας της Σοβιετικής Ένωσης, και τις αντι-μαρξιστικές απόψεις και πρακτικές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, ως πρακτορείου της αστικής τάξης στο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα».

«Το ΚΕΑ επικέντρωσε την πάλη του για την υπεράσπιση των θεμελιωδών αρχών της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας, για τον ηγεμονικό ρόλο της εργατικής τάξης και την πρωτοπορία του κόμματός της στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, σχετικά με τους τρόπους μετάβασης προς το σοσιαλισμό, τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου, για τις τάξεις και την ταξική πάλη, για τη λενινιστική ειρηνική συνύπαρξη, κ.α., στην αντιπαράθεση των επαναστατικών απόψεων με τις αντι-μαρξιστικές θέσεις του 20ου Συνεδρίου και του προγράμματος που εγκρίθηκε από το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το οποίο αποτελεί το «εγχειρίδιο» του σύγχρονου αναθεωρητισμού».

Στα ελληνικά το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ανασύνταξη» (όργανο της ΠΕ της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55) σε τρεις συνέχειες, στα φύλλα 418 (Γενάρη 2016), 421 (Απρίλης 2016) και 430 (Γενάρης 2017).

Μάρτης 2017

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ! Νίκανδρου Κεπέση: Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός

Το εξαιρετικό έργο του Νίκανδρου Κεπέση "Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός" αφιερωμένο στη μνήμη του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη που δολοφονήθηκε από τη χρουστσοφική ηγεσία στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες είναι διαθέσιμο από την Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 στην τιμή των 2 ευρώ.

Στο βιβλίο περιγράφεται με γλαφυρό τρόπο η συμβολή των ντόπιων και ξένων ρεβιζιονιστών στην δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη ενώ δημοσιεύεται και για πρώτη φορά η μαρτυρία του σ. Βασίλη Παπασωτηρίου από τη συνάντηση που είχε με την Α. Παπαρήγα στη Μόσχα πριν την συνάντηση της αντιπροσωπίας του "Κ"ΚΕ με τον Μ. Γκορμπατσώφ.

Ο Νίκανδρος Κεπέσης μέσα από τι βιβλίο του εξηγεί τη διαδρομή που οδήγησε από τον Χρουτσώφ στον Γκορμπατσώφ και περιγράφει τη στάση των ηγεσιών του "Κ"ΚΕ πάνω σε αυτό το ζήτημα.

 ***

Παραγγελίες μπορούν να γίνονται μέσω email στη διεύθυνση anasintaxi@yahoo.com. Η παράδοση γίνεται με αντικαταβολή (+ΕΞΟΔΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ).

Παρακαλούμε στο email να περιλαμβάνεται όνομα, επώνυμο, διεύθυνση (με ταχ. κώδικα) και, αν είναι δυνατόν, και ένα τηλέφωνο για συνεννόηση.

***

ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: Πήρε μέρος στους πολέμους 1940-41, σαν έφεδρος Ανθυπολοχαγός. Ρίχτηκε απ’ τους πρώτους στον αγώνα ενάντια στους κατακτητές. Αναδείχτηκε σε καπετάνιο του 6^ου ανεξάρτητου Συντάγματος ΕΛΑΣ Πειραιά.

Έγινε μέλος της ΟΚΝΕ (μαθητής) το 1930 και το 1936 μέλος του ΚΚΕ.

Το 1944 έγινε μέλος της Γραμματείας της ΚΟ Πειραιά και το 1946 Β΄ Γραμματέας της ΚΟ Αθήνας. Το 1950 όντας φυλακή, εκλέχτηκε από τη Γ΄ Συνδιάσκεψη μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επανεκλέχτηκε από όλα μέχρι και το 11^ο Συνέδριο.

Για την πατριωτική και κομματική του δράση διώχτηκε σκληρά. Κλείστηκε σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης 22 σχεδόν χρόνια.

Για την δράση του στην κατοχή και ειδικότερα τη συμβολή του στις μάχες 12-13 Οκτώβρη 1944, τιμήθηκε με κομματικό έπαινο και προήχθηκε σε Αντισυνταγματάρχη της ΠΕΕΑ. Υπήρξε βουλευτής του ΚΚΕ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Domingo Sevilla: Οι νόμοι της διαλεκτικής & η οικοδόμηση του κομμουνιστικού κόμματος

Η μαρξιστική – λενινιστική φιλοσοφία βασίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες: την αντίληψη για τον κόσμο και τη μέθοδο ανάλυσης των φαινομένων που λαμβάνουν χώρα σε τρία πεδία: τη φύση, την κοινωνία και τη σκέψη, παρότι αυτή η διάκριση γίνεται μόνο για διδακτικούς σκοπούς, καθότι η αντίληψη και η μέθοδος είναι στενά αλληλοσυνδεόμενες τόσο που η ιδεαλιστική αντίληψη αντιστοιχεί στη μεταφυσική μέθοδο και η υλιστική στη διαλεκτική. Επιπρόσθετα, κάθε μια από αυτές, αντιστοιχούν στα συμφέροντα της τάξης που τις υιοθετεί: η μία για να διατηρήσει το εκμεταλλευτικό σύστημα και η άλλη για να το καταστρέψει.

Ας θυμηθούμε επιγραμματικά τις αντιλήψεις για τον κόσμο: υπάρχουν μόνο δύο, η ιδεαλιστική και η υλιστική, οι οποίες συνίστανται απλούστατα στην διατύπωση του τι είναι πρωταρχικό ή ποιο πράγμα παράγει ποιο, η ύλη και το πνεύμα ή η ύλη και η νόηση.

Για τους ιδεαλιστές, η ιδέα ή ένα “καθολικό πνεύμα” είναι η πηγή της ύλης, δημιούργησε το σύμπαν και τα ανθρώπινα όντα. Ως εκ τούτου, η ύλη είχε μια αρχή και, κατά συνέπεια, θα έχει και τέλος.

Για τους υλιστές, η ύλη είναι αιώνια και μπορεί αυτό να αποδειχθεί από το γεγονός ότι είναι αδύνατο να δημιουργήσει κανείς ύλη από το τίποτα ή να την κάνει να εξαφανιστεί, καθώς αν αυτό ήταν εφικτό, όπως ισχυρίζονται οι ιδεαλιστές, οι λαοί θα είχαν επιλύσει τα υλικά τους προβλήματα, αφού, μόνο με την ιδέα ή τη σκέψη θα μπορούσε να δημιουργηθεί στέγη, τροφή, οχήματα και άλλα αναγκαία για τη ζωή στοιχεία.

Υποστηρίζουμε, επομένως, ότι η ύλη πάντοτε υπήρχε και πάντοτε θα υπάρχει, φυσικά, σε διαφορετικές μορφές· ότι τίποτε δεν τη δημιούργησε, αλλά βρισκόταν σε συνεχή αλλαγή και ανάπτυξη, μέχρι του σημείου να φτάσει τη μέγιστη έκφρασή της που είναι μέχρι στιγμής γνωστή, τον ανθρώπινο εγκέφαλο, τη μόνη ύλη που είναι ικανή να γεννήσει τη σκέψη, την ιδέα ή τη συνείδηση. Για αυτό, αποδεχόμενοι το φαινόμενο του Big Bang, αυτό δεν σημαίνει, όπως ισχυρίζονται οι ιδεαλιστές, την αποδοχή της απαρχής της ύπαρξης της ύλης, παρά την αποδοχή της αρχής μιας ανάπτυξης της ίδιας μέχρις ότου να φτάσει τη σημερινή της κατάσταση.

Η διαλεκτική

Ο μαρξισμός ισχυρίζεται ότι είναι η “επιστήμη η οποία πραγματεύεται τους πιο γενικούς νόμους της ανάπτυξης της φύσης, της κοινωνίας και της ανθρώπινης σκέψης”, με τέτοιο τρόπο που όλα τα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στα τρία πεδία που προαναφέρθηκαν μπορούν να αναλυθούν με τη διαλεκτική μέθοδο, η οποία προέρχεται από την ελληνική λέξη “διαλέγομαι”, που σημαίνει διάλογος αλλά και πολεμική. Στην αρχαιότητα λεγόταν ότι μέσω του διαλόγου ή της σύγκρουσης ιδεών ανακαλύπτεται η αλήθεια. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για το ότι η πάλη ανάμεσα σε αντίθετα πράγματα είναι ο νόμος που βρίσκεται στη βάση της ανάπτυξης οποιουδήποτε φαινομένου σε οποιοδήποτε από τα τρία προαναφερθέντα πεδία.

Σε αντίθεση με τη μεταφυσική, ο διαλεκτικός υλισμός έχει τρία ιδιαίτερα χαρακτηριστικά:

1.Δεν βλέπει τα αντικείμενα ή τα φαινόμενα απομονωμένα το ένα από τα άλλα, αλλα ως συνδεόμενα μεταξύ τους, καθώς, σε διαφορετική περίπτωση, θα είχαμε φαινόμενα μη εξηγήσιμα, μεμονωμένα. Δεν υπάρχει, επομένως, φαινόμενο χωρίς αιτία, ούτε αιτία που δεν παράγει κάποιο νέο φαινόμενο.

2.Βλέπει ότι μέσα σε κάθε φαινόμενο υπάρχουν δύο στοιχεία αντίθετα, ευρισκόμενα σε διαπάλη και μόνιμη σύγκρουση, η οποία συνιστά την κινητήρια δύναμη ανάπτυξης του φαινομένου.

3.Πραγματεύεται τη φύση, την κοινωνία και τη σκέψη ωσάν αυτές να βρίσκονται σε μόνιμη κίνηση και αλλαγή. Τίποτα δεν είναι σε ηρεμία: η ακινησία είναι επιφανειακή, γιατί η ύλη βρίσκεται σε μόνιμη κίνηση και, ως εκ τούτου, σε διαρκή αλλαγή και ανάπτυξη.

4.Θεωρεί ότι υπάρχουν δύο τύποι στις αλλαγές που προκαλούνται κατά τη διαδικασία της ανάπτυξης της ύλης: ποιοτικοί και ποσοτικοί· αλλαγές στην ποσότητα, οι ίδιες που συσσωρεύονται στο φαινόμενο και καθορίζουν, σε μια συγκεκριμένη στιγμή, μία αλλαγή στην ποιότητα του ίδιου του φαινομένου, το οποίο αποκτά μια νέα διακριτή από την προηγούμενη ποιότητα και ενός σταδίου ανώτερου.

Έννοια του νόμου

Κατά το μαρξισμό – λενινισμό, είναι η βαθιά, ουσιαστική, σταθερή, επαναλαμβανόμενη σχέση ανάμεσα σε φαινόμενα ή σε πτυχές του ίδιου φαινομένου. Ο νόμος είναι η αντανάκλαση του ουσιαστικού στην κίνηση του καθολικού.

Οι νόμοι, ανάλογα με τα πεδία που επενεργούν, μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε καθολικούς, γενικούς και ιδιαίτερους. Σε αυτό το κείμενο θα αναφερθούμε στους καθολικούς νόμους, οι οποίοι επενεργούν στα πεδία της φύσης, της κοινωνίας και της σκέψης, δηλαδή, στους νόμους της διαλεκτικής και την εφαρμογή τους στην οικοδόμηση του κόμματος του προλεταριάτου.

Οι τρεις νόμοι της διαλεκτικής και η οικοδόμηση του κόμματος

Πρώτος νόμος: ενότητα και πάλη των αντιθέτων

Είναι η πηγή της ανάπτυξης των φαινομένων και εκφράζεται με το ότι σε κάθε φαινόμενο υπάρχουν δύο αντιτιθέμενα, δύο αντίθετα, τα οποία υπάρχουν υπό τον όρο ότι υπάρχει το άλλο, δηλαδή αποκαλείται ενότητα για αυτό το λόγο· όμως δεν συμφιλιώνονται, αλλά βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση, επιχειρώντας το ένα να αντικαταστήσει το άλλο· και αυτή η σύγκρουση είναι που καθορίζει την ανάπτυξη του φαινομένου.

Όμως ας δούμε πώς αυτός ο νόμος διέπει την ανάπτυξη ενός φαινομένου όπως είναι το κόμμα του προλεταριάτου, το κομμουνιστικό κόμμα.

Το κομμουνιστικό κόμμα είναι αυτό που εκπροσωπεί τα οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, σε αντιπαράθεση με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, με δεδομένο ότι πρόκειται για τις δύο σημαντικότερες (όχι τις μοναδικές) τάξεις που υπάρχουν στην καπιταλιστική κοινωνία.

Σε κοινωνικό, πολιτικό, εκλογικό επίπεδο, η αστική και η εργατική τάξη είναι τα δύο ανταγωνιστικά αντίθετα για τα οποία κάνει λόγο ο πρώτος νόμος και για αυτό βρίσκονται σε μια διαλεκτική ενότητα, δηλαδή, στην καπιταλιστική κοινωνία, όμως ευρισκόμενες σε μόνιμη σύγκρουση και διαπάλη: η μία για να διατηρήσει το σύστημά της και η εργατική τάξη για να το καταστρέψει και να το αντικαταστήσει από ένα άλλο, το σοσιαλισμό.

Όμως, καθώς αυτός ο νόμος, ο οποίος έχει καθολικό χαρακτήρα, επενεργεί επίσης στη σφαίρα της σκέψης, αυτή η πάλη των τάξεων ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο αναπαράγεται και στο ιδεολογικό πεδίο, τόσο εντός κοινωνίας όσο και εντός κομμουνιστικού κόμματος. Πώς; Εντός κοινωνίας, με την παρουσία της αστικής τάξης και την επιβολή από πλευράς της των ιδεών της, των πεποιθήσεών της, των αντιλήψεών της κλπ. Και, από την άλλη, με την παρουσία – στην ίδια καπιταλιστική κοινωνία – των ιδεών του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Και οι δύο συγκρούονται στον καπιταλισμό, με την αστική τάξη να έχει το πλεονέκτημα, καθώς, κατέχει την εξουσία.

Επίσης εκφράζεται εντός κομμουνιστικού κόμματος, με την ιδεολογική διαπάλη ανάμεσα σε ιδέες, αντιλήψεις, πρακτικές και δράσεις αστικές και μικροαστικές, τις οποίες υιοθετούν κάποια μέλη του κόμματος, και τις προλεταριακές αντιλήψεις, πρακτικές και δράσεις των άλλων. Δεν πρόκειται απλώς για μια φυσική ή φραστική σύγκρουση: πρόκειται για μια βαθιά σύγκρουση ανάμεσα σε ιδεολογικές αντιλήψεις και πρακτικές αντιτιθέμενων τάξεων.

Ποιες είναι αυτές οι μη προλεταριακές αντιλήψεις, πρακτικές και δράσεις που υιοθετούν κάποια μέλη του κόμματος;

Ο υποκειμενισμός, ρεύμα που βλέπει και αναλύει τα φαινόμενα σύμφωνα με τις επιθυμίες μας και όχι με την πραγματικότητα, δηλαδή, μια ιδεαλιστική εκτίμηση της πραγματικότητας, η οποία τοποθετεί πιο ψηλά την ιδέα, τη σκέψη μας, πιο πάνω από αυτό που είναι πραγματικό. Ως εκ τούτου, δεν επιτρέπει να αναλύουμε με αντικειμενικό τρόπο το ή τα φαινόμενα, την ουσία τους, ώστε να μετασχηματίσουμε αυτή την πραγματικότητα· και με το να μη μπορούμε να τη μετασχηματίσουμε, αυτή συνεχίζει απαράλλαχτη προς όφελος της αστικής τάξης, η οποία κυριαρχεί. Όταν δρούμε κατ’ αυτό τον τρόπο, τα τίμια μέλη, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, υπηρετούμε τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Ένα από τα στυλ δουλειάς μας που αντιμετωπίζουμε μόνιμα με την ιδεολογική πάλη είναι ο γραφειοκρατισμός, το οποίο είναι ένα αντιδραστικό ρεύμα που αποσπά την ηγεσία από τα μέλη του κόμματος, αποσπά τον αγωνιστή της βάσης από τις μάζες, επιδιώκει με ιδεαλιστικό τρόπο να “διευθύνει και να ελέγχει” την επαναστατική δουλειά από την καρέκλα, το γραφείο, το σπίτι ή με τις νέες τεχνολογίες, μέσω του διαδικτύου, με το κινητό ή το facebook, αφήνοντας στην άκρη μια προλεταριακή πρακτική άμεσης σύνδεσης για την καλύτερη γνώση της πραγματικότητας όπου εργαζόμαστε και για να μπορούμε έγκαιρα να κάνουμε τροποποιήσεις και αλλαγές πορείας. Πρόκειται για μια ιδεαλιστική μέθοδο, γιατί θέτει σε πρώτο πλάνο την περιορισμένη, επιφανειακή και όχι επιστημονική γνώση της πραγματικότητας.

Άλλη έκφραση επίσης ιδεαλιστικών αντιλήψεων μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα είναι ο βολονταρισμός, ο οποίος εκφράζεται με το να θέλουμε να εκπληρώσουμε καθήκοντα εκτός πραγματικότητας, πέραν των δυνατοτήτων, μόνο με την “απόφαση και θέληση” να τα εκπληρώσουμε. Και, συγκρουόμενες με την πραγματικότητα, οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί, δεν μπορούν να υλοποιηθούν ή υλοποιούνται μόνο μερικώς, προκαλώντας έτσι στον αγωνιστή απογοήτευση, αποθάρρυνση, με συνέπεια τη μη ανάληψη ευθυνών. Και, με την επιμονή σε αυτή την πρακτική, ενίοτε επέρχεται ως και η έξοδος από την κομματική οργάνωση, αφού τότε κυριαρχεί το μικροαστικό πνεύμα της αποκαρδίωσης μπροστά στα πρώτα εμπόδια, μία ταξική πρακτική η οποία αντιτίθεται στο επίμονο και ανθεκτικό πνεύμα της εργατικής τάξης. Η καταπολέμηση αυτής της πρακτικής αποτελεί επίσης τμήμα της ταξικής πάλης που λαμβάνει χώρα εντός κόμματος.

Άλλη πρακτική η οποία καταπολεμάται με την μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία μας είναι ο εμπειρισμός, ένα ρεύμα το οποίο θεωρεί μόνο την “εμπειρία” μέσο γνώσης, περιφρονεί τη μελέτη και την έρευνα, και το οποίο επίσης εκφράζει μια μικροαστική πρακτική, καθώς οι επιστημονικές γνώσεις για την επίλυση των πρακτικών προβλημάτων της επανάστασης δεν μελετώνται, δεν αφομοιώνονται και δεν τίθενται στην πράξη από τους αγωνιστές, κάτι που σημαίνει περιφρόνηση ενός πολύ σημαντικού εργαλείου για τη γνώση και την καλύτερη ανάλυση της πραγματικότητας που επιθυμούμε να αλλάξουμε.

Αυτή η αντίληψη δουλειάς στις τάξεις των επαναστατών βρίσκει μια ξεκάθαρη έκφραση στον πρακτικισμό, ένα ρεύμα το οποίο μετατρέπει το μέλος σε απλό εκτελεστή καθηκόντων, σε άνθρωπο που δεν εκπονεί πολιτική ούτε πρωτοβουλίες για το μέτωπο ή τον τομέα δουλειάς που βρίσκεται, και το οποίο έτσι μετατρέπει τη δράση του σε ένα σύνολο ατομικιστικών ενεργειών οι οποίες είναι απομονωμένες από τις μάζες, άσκοπες, χωρίς συγκεκριμένο στόχο ο οποίος να συμβάλλει στην επαναστατική διαδικασία, και οι οποίες τελικά καταλήγουν να το εξουθενώσουν, το κάνουν να χάσει την επαναστατική προοπτική και, σε όχι λίγες περιπτώσεις, να εγκαταλείψει τις τάξεις του κόμματος της εργατικής τάξης.

Πρόκειται για μια ακόμα μικροαστική πρακτική η οποία έλκει, όπως και στις άλλες κοινωνικές τάξεις, την καταγωγή της στην παραγωγή. Ο μικροαστός, όπως ο μικροϊδιοκτήτης, ο χειροτέχνης, ο ιδιοκτήτης μικρού εργαστηρίου, η μοδίστρα, ο ράφτης, ο τσαγκάρης και άλλοι μικροπαραγωγοί εκτελούν όλα τα καθήκοντα της παραγωγής: προετοιμάζουν την πρώτη ύλη, την επεξεργάζονται και τελικά αποκτούν ένα προϊόν προορισμένο για ανταλλαγή, δηλαδή ένα εμπόρευμα το οποίο ήταν το προϊόν της μοναχικής δράσης του καθενός από αυτούς. Πέραν αυτού, ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παραγωγής είναι ότι είναι χωρίς τάξη, μη σχεδιασμένη, αυθόρμητη και, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ατελής την ώρα που προσφέρεται στους πελάτες. Τελικά, το χαρακτηριστικό του χειροτέχνη είναι ότι αισθάνεται ευχαριστημένος με το καθήκον του που ολοκλήρωσε μοναχικά.

Αυτό αντιτίθεται προς τη συλλογική, συντεταγμένη και σχεδιασμένη δράση της ίδιας της αστικής τάξης στην οποία υποτάσσει και υποχρεώνει το προλεταριάτο στην παραγωγική διαδικασία εμπορευμάτων σε ένα εργοστάσιο. Όλοι οι εργάτες εισέρχονται με ακρίβεια για να υλοποιήσουν τους “στόχους” της παραγωγής που έχουν τεθεί από τον εκμεταλλευτή, με ωράρια και δράση που τοποθετούν τον εργαζόμενο σχεδόν σε κατάσταση “επέκτασης” των μηχανών που χειρίζεται. Αντίθετα με το μικροαστό χειροτέχνη, κανένας εργάτης δεν μπορεί να πει ότι παρήγαγε αυτός μόνος το ζευγάρι παπούτσια, ρούχα, καρέκλες κλπ, καθώς επρόκειτο για μία συλλογική δράση των εργαζομένων για να παράγουν πολλά εμπορεύματα.

Στην επαναστατική μας δουλειά εκφράζονται με σαφήνεια αυτά τα δύο αντιτιθέμενα ρεύματα: Το ένα, το χειροτεχνικό, το οποίο εμφανίζεται όταν αρνούμαστε να συνδέσουμε επαναστατικά καθήκοντα και τις πιο πρωτοπόρες μάζες και τμήματα, να τα κερδίσουμε ιδεολογικά και πολιτικά στις θέσεις του κόμματος και να τα πείσουμε ότι τα καθήκοντα που τίθενται είναι τμήμα της επαναστατικής διαδικασίας ώστε συλλογικά να μπορούμε να προχωρήσουμε σε αυτή τη διαδικασία. Θυμίζοντας τον χειροτέχνη που είναι ευχαριστημένος, όταν δρούμε ως μικροαστοί, προκειμένου να έχουμε εκπληρώσει τα καθήκοντα, αισθανόμαστε μια “επαναστατική ικανοποίηση”, όμως, όπως και ο χειροτέχνης, είμαστε μονάχοι.

Αυτή η πρακτική, η οποία έχει μια ιδεολογική προέλευση, δίνει τροφή στο να εμφανιστεί σε πολλά στελέχη ο προσωποκεντρισμός, τα οποία πιστεύουν ότι είναι απαραίτητα για την επαναστατική διαδικασία, τα οποία πιστεύουν ότι “χωρίς εμένα τίποτα δεν ολοκληρώνεται, τίποτα δεν βγαίνει”, υιοθετώντας πολλές φορές πρακτικές “αυτάρκειας”, αλαζονίας, υπεροχής, σύγκρουσης ανάμεσα στα ίδια τα μέλη, για το “ποιος θα είναι στην πρώτη γραμμή”, ή “ποιος θα καταλαμβάνει το πρώτο πλάνο στον Τύπο ή τα τηλεοπτικά μέσα”, και τα οποία εκφυλίζονται ενίοτε σε θέσεις οπορτουνιστικές. Η πάλη ενάντια σε αυτή την παρέκκλιση αποτελεί τμήμα μιας ιδεολογικής πάλης: πρέπει να αντιτάξουμε σε αυτό τον τύπο εκφράσεων την επαναστατική ταπεινότητα, την επαναστατική απλότητα, την ευελιξία για να ξεπερνάμε δυσμενείς καταστάσεις, δηλαδή, να αντιτάξουμε τις προλεταριακές στάσεις απέναντι στις αστικές και μικροαστικές στάσεις, οι οποίες είναι εσφαλμένες.

Όμως επίσης, ως τμήμα μη προλεταριακών εκφράσεων, συναντούμε και το φορμαλισμό, το μικροαστικό εκείνο κίνημα της βολικότητας, της “εκπλήρωσης” των καθηκόντων χωρίς επαναστατική πρωτοβουλία, όταν δουλεύουμε “με τη δύναμη της συνήθειας”, δηλαδή, αφήνουμε τα πράγματα ως έχουν παρότι είμαστε κομμουνιστές, “προκειμένου να μη μας ασκηθεί κριτική”. Η σύγκρουση σε αυτή την τάση είναι επίσης τμήμα της πάλης των τάξεων στο εσωτερικό του κόμματος.

Αυτές δεν είναι οι μοναδικές ιδεολογικές εκφράσεις που απαντώνται κατά την ιδεολογική πάλη που αναπτύσσεται στο εσωτερικό του κόμματος, όμως είναι οι πιο σημαντικές και, ως εκ τούτου, είναι αυτές που πρέπει να αντιπαλεύουμε έχοντας μια θεμελιώδη αντίληψη: οι μαρξιστές – λενινιστές δεν είμαστε μάζα, είμαστε επαναστάτες ηγέτες, οργανωτές και καθοδηγητές της επαναστατικής διαδικασίας, δηλαδή – ας το αποσαφηνίσουμε αυτό – πηγαίνουμε με μια διαφορετική νοοτροπία να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να τις κάνουμε κτήμα των μεσαίων στελεχών, των μελών του κόμματος, των υποψήφιων μελών, των μελών των αριστερών μετώπων, πηγαίνουμε με μια πρακτική οργανωτών της διαδικασίας, να κάνουμε τα καθήκοντα κτήμα κάθε φορά όλο και πιο πλατιών στρωμάτων των μαζών.

Αν πραγματευόμαστε αυτά τα ιδεολογικά καθήκοντα με προλεταριακές αντιλήψεις, αναπτύσσοντας μια δίκαιη, επίμονη και βαθιά ιδεολογική διαπάλη στους κόλπους μας, θα τα εκπληρώσουμε και θα επιβάλλουμε τη μαρξιστική – λενινιστική πρακτική και, συνεπώς, θα βάλουμε το κόμμα σε μια άλλη κατάσταση, που θα σημάνει μια αλματική πρόοδο στην οικοδόμηση του κόμματος.

Δεύτερος νόμος: νόμος της μετατροπής των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές

Ας αρχίσουμε ορίζοντας αυτό το οποίο στη φιλοσοφία συνιστά ποιότητα: είναι το σύνολο των ιδιοτήτων που κάνει ένα φαινόμενο ή ένα αντικείμενο αυτό που είναι. Δηλαδή, το σύνολο χαρακτηριστικών που κάνουν ένα σκύλο να είναι σκύλος, μια εστία να είναι μια εστία και ένα κοινωνικό σύστημα να είναι κοινωνικό σύστημα, για παράδειγμα, ο καπιταλισμός.

Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι τα φαινόμενα, τα πράγματα, ή γενικά η ύλη δεν βρίσκονται σε ηρεμία, αλλά είναι σε διαρκή αλλαγή. Για ποιο λόγο προκαλείται αυτή η αλλαγή; Ας πούμε, βασικά, από τη σύγκρουση ανάμεσα στα αντίθετα που υπάρχουν στο εν λόγω φαινόμενο. Όμως εδώ πρέπει να διακρίνουμε τι τύποι αλλαγών υπάρχουν: αλλαγές ποσοτικές, οι οποίες δεν αλλάζουν την ουσία του φαινομένου, και αλλαγές στην ποιότητά του, δηλαδή, μια αλλαγή στην ουσία του.

Ωστόσο, οι αλλαγές στην ουσία ενός φαινομένου δεν λαμβάνουν χώρα με τρόπο αυθόρμητο, αλλά είναι το αποτέλεσμα συσσώρευσης αλλαγών στην ποσότητα. Για παράδειγμα, η αλλαγή από την ποιότητα ενός εμβρύου σε αυτή ενός νεογέννητου ανθρώπου, αποτελεί προϊόν μηνών εγκυμοσύνης, μέχρις ότου η συσσώρευση αλλαγών θα δημιουργήσει σε μια πολύ σύντομη στιγμή την αλλαγή σε μια νέα ποιότητα. Αυτή η ξαφνική, βίαιη, κομβική αλλαγή ονομάζεται διαλεκτικό άλμα.

Το κομμουνιστικό κόμμα είναι ένα φαινόμενο, μια διαλεκτική ενότητα όπου, όπως είδαμε προηγουμένως, συγκρούονται σε ιδεολογικό επίπεδο οι δύο κοινωνικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας και, σε αυτό, συναντούμε ηγετικά κλιμάκια όπως και δεκάδες, εκατοντάδες και χιλιάδες μελών που, ως σύνολο, και με την επαναστατική τους πρακτική, διαμορφώνουν, σε μια συγκεκριμένη στιγμή, μια ποιότητα.

Το κομμουνιστικό κόμμα έχει συνείδηση του ότι δεν μπορεί από μόνο του να αποκτήσει την ιδιότητα του οδηγητή της επαναστατικής διαδικασίας και να τη φτάσει στην κορύφωσή της με την κατάληψη της εξουσίας: χρειάζεται να καταλάβουμε ότι η συσσώρευση ποσοτικών αλλαγών τόσο στην πολιτική, όσο και στο οργανωτικό σκέλος του κόμματος θα οδηγήσει σε μία νέα ποιότητά του· ως εκ τούτου, επιβάλλεται να κατανοήσουμε την υποχρεωτικότητα της διαδικασίας συσσώρευσης δυνάμεων οι οποίες έχουν συμφέρον από την κοινωνική αλλαγή, οι οποίες επιδιώκουν την εγκαθίδρυση ενός νέου κοινωνικού καθεστώτος, χωρίς εκμεταλλευτές. Για όσο αυτό δεν συμβαίνει, απλούστατα, η “έφοδος στον ουρανό” δεν θα μπορεί να αποτελεί πραγματικότητα.

Το πρώτο βήμα για αυτή τη διαδικασία είναι το να διαρθρωθεί η σπονδυλική στήλη της ίδιας, όπως είναι η συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά, κυρίως τη φτωχή· όμως επίσης σημαίνει να εντάξουμε σε αυτό το σχέδιο όλες τις εργαζόμενες κοινωνικές τάξεις και στρώματα και τους καταπιεσμένους λαούς του Ισημερινού που νιώθουν κοινωνική και γενική περιθωριοποίηση, αποστρέφονται την εκμετάλλευση των φυσικών μας πλούτων και την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, θύματα του ιμπεριαλισμού, όλους τους άντρες και τις γυναίκες του Εκουαδόρ που αισθάνονται την αναγκαιότητα να φτάσουμε σε μια κοινωνία που δημιουργεί ένα νέο άτομο, ένα νέο πρόσωπο, χωρίς μικροπρέπειες και βλαβερούς ατομικισμούς. Το να καταλαβαίνουμε έτσι την επαναστατική δουλειά σημαίνει πως εφαρμόζουμε σωστά το δεύτερο νόμο της διαλεκτικής, καθώς το αποτέλεσμα θα είναι ένα άλμα στο συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων το οποίο προφανώς θα φέρει πιο κοντά τη στιγμή της εξέγερσης στο Εκουαδόρ και την ανατροπή της αστικής τάξης ως τάξης.

Ως τμήμα αυτής της ενιαίας διαδικασίας, είναι υποχρεωτικό οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς να μεγαλώσουν ταχύτατα και σε μεγάλη ποσότητα, με τρόπο ώστε να διασφαλιστεί η καθοδήγηση από πλευράς εργατικής τάξης αυτής της ενιαίας διαδικασίας. Ως εκ τούτου, πρέπει να καταλαβαίνουμε επίσης αυτό το νόμο ως την ανάγκη οι διάφορες τακτικές του κόμματος του προλεταριάτου να επιφέρουν μία μετεωρική ανάπτυξη σε οργανωτικό επίπεδο· και, τέλος, στο εσωτερικό του κόμματος του προλεταριάτου, να αναπτύσσεται η συνείδηση του ότι η διαδικασία της συσπείρωσης, επιλογής και στρατολόγησης αποτελεί επίσης και μια διαδικασία συσσώρευσης ποιοτικών αλλαγών ώστε, σε μια δεδομένη στιγμή, αυτή η συσσωρευμένη ποσότητα να επιφέρει ένα διαλεκτικό άλμα στην ποιότητα του κόμματος, και αυτό να φτάνει σε νέο στάδιο για να πραγματεύεται με καλύτερο τρόπο την επαναστατική διαδικασία και τις πολιτικές προϋποθέσεις που αυτή απαιτεί.

Συνεπάγεται, επομένως, ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η διαδικασία συσπείρωσης μελλοντικών μελών του κομμουνιστικού κόμματος πρέπει να λαμβάνει χώρα με πραγματικά κύματα, με μεγάλο τρόπο, ώστε αυτό να επιτρέψει στο μέλος να επιλέξει τους καλύτερους άντρες και γυναίκες της εργατικής τάξης και του λαού, ώστε να πετύχει την μεγέθυνση του κόμματος.

Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις αυτή η πρακτική ευτελίζεται, συσπειρώνονται λίγοι και φυσικά απομένουν τόσο λίγοι για στρατολόγηση στο τέλος μιας διαδικασίας που αυτές οι στρατολογήσεις δεν διαμορφώνουν πραγματικά ένα άλμα στην ποιότητα. Έτσι, πρέπει να αναμένουμε χρόνια πολλά για να πετύχουμε μία αρκετά σημαντική μεγέθυνση.

Το να μην κατανοούμε, επομένως, ότι η πολιτική και ιδεολογική δουλειά με τις μάζες μας πρέπει να μας κάνει να καθοδηγούμε τους αγώνες για τις υλικές και πολιτικές διεκδικήσεις και ότι, σε αυτή τη διαδικασία, πρέπει να συσπειρώνουμε τους φυσικούς αγωνιστές αυτών των μαζών, τους πιο σκληρά εργαζόμενους, τους πιο εξεγερμένους, αυτούς ακόμα που ενίοτε δεν συμφωνούν με ό,τι λέμε, όμως είναι από σκαρί μαχητών και καθοδηγητών, σημαίνει πως δεν κατανοούμε στην πράξη το δεύτερο νόμο της διαλεκτικής.

Η συσπείρωση δεκάδων, εκατοντάδων, χιλιάδων προσώπων για τη διαμόρφωση πυρήνων υποψηφίων για μέλη του κόμματος, θα επιλύει, εξάλλου, προβλήματα όπως την ανάπτυξη και την πώληση του επαναστατικού Τύπου, τα οικονομικά της οργάνωσης, την ύπαρξη ανθρώπων για τις διάφορες τακτικές και, το πιο σημαντικό: μια νέα και πολυάριθμη στρατιά κομμουνιστών.

Αυτή η μορφή εργασίας για την οικοδόμηση του κόμματος θα έχει ως συνέπεια μια μεγαλύτερη επιρροή στις λαϊκές μάζες, θα πολλαπλασιάσει τον αγώνα στα άλλα κοινωνικά τμήματα, θα δημιουργήσει όρους για αγώνες όλο και πιο μεγάλους, διεκδικητικούς και, πάνω από όλα, το κόμμα, σε μια αδιάσπαστη διαδικασία, θα μεγεθύνεται με μεγάλα άλματα. Κατανοώντας έτσι αυτό το νόμο, θα διασφαλίζουμε ένα κόμμα όλο και πιο μεγάλο και ποιοτικότερο, το οποίο να είναι σε καλύτερες συνθήκες για να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή να οδηγήσει την εργατική τάξη και τους λαούς του Εκουαδόρ στην κατάκτηση της εξοσυάις και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Τρίτος νόμος: ο νόμος της άρνησης της άρνησης

Πρώτα πρέπει να ορίσουμε την έννοια της άρνησης στη διαλεκτική: άρνηση είναι η απαραίτητη, υποχρεωτική αντικατάσταση μιας παλιάς ποιότητας από μια νέα, η οποία γεννήθηκε μέσα στην παλιά, όμως είναι σε ένα στάδιο και ποιοτικά ανώτερη από την προηγούμενη. Έτσι, για παράδειγμα, η πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία αντικαταστάθηκε από τη δουλοκτητική, αυτή από τη φεουδαρχία, αυτή από τον καπιταλισμό και ο καπιταλισμός από το σοσιαλισμό. Αυτό σημαίνει πως η δουλοκτητική ήταν άρνηση της πρωτόγονης κομμουνιστικής κοινωνίας, η φεουδαρχία άρνηση της δουλοκτητικής, ο καπιταλισμός άρνηση της φεουδαρχίας και ο σοσιαλισμός άρνηση του καπιταλισμού, για να φτάσουμε τελικά, στη μετάβαση στον κομμουνισμό. Όλες οι νέες ποιότητες, οι οποίες είναι προϊόν της κοινωνικής ανάπτυξης, συνιστούν ένα ανώτερο στάδιο σε αυτή την ανάπτυξη. Είναι αυτό που αποκαλείται σπειροειδής ανάπτυξη.

Ας εργαστούμε λοιπόν για να αντικαταστήσουμε την παλιά, διεφθαρμένη και εκμεταλλευτική καπιταλιστική αστική κοινωνία από μια νέα κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση, τη σοσιαλιστική κοινωνία, την κοινωνία της ευημερίας. Για κάτι τέτοιο, χρειαζόμαστε επίσης ένα κόμμα με μια νέα ποιότητα, το οποίο έχει τις ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις για να εκπληρώσει το πιο σύνθετο ως τώρα καθήκον, αυτό του να προχωρήσει προς τη διαδικασία που να θέτει τις βάσεις για την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού στο Εκουαδόρ.

Κάθε φορά που υπάρχει μια σημαντική ποσοτική ανάπτυξη, με τη μορφή που αναπτύχθηκε προηγουμένως, αυτό οδηγεί σε μια νέα ποιότητα που, με τη σειρά της, αποτελεί άρνηση της προηγούμενης, η οποία όμως θέτει το κομμουνιστικό κόμμα σε ένα στάδιο κάθε φορά ανώτερο, το οποίο επιτρέπει, επίσης, ως προϊόν της αριθμητικής του ανάπτυξης, μία καθοδήγηση όλο και πιο ικανή, με μεγαλύτερη αφοσίωση και ανάπτυξη, όπως επίσης και μία βάση όλο και πιο αφοσιωμένη στη διαδικασία που αναφέρεται μια καθοδήγηση του κόμματος, με μεγαλύτερη δεξιότητα για την εκπόνηση επαναστατικών πολιτικών, με καλύτερες ιδεολογικές προϋποθέσεις για την υλοποίηση αυτής της γραμμής, με μέλη όλο και πιο διακεκριμένα και θαρραλέα, για την ανταπόκριση στις νέες προκλήσεις που θέτει η επαναστατική διαδικασία.

Πρέπει να καταλάβουμε επίσης ότι αυτή η διαδικασία δεν ανακόπτεται: η διαλεκτική ανάπτυξη του κομμουνιστικού κόμματος θα συνεχίσει και μετά την κατάληψη της εξουσίας, με τα καθήκοντα της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας· και κάτι τέτοιο θα απαιτεί ένα κόμμα ανώτερης ποιότητας, το οποίο θα σταματήσει να υπάρχει με την οικοδόμηση του κομμουνισμού, η οποία θα προκαλέσει την εξαφάνιση των κοινωνικών τάξεων και την εξαφάνιση τόσο του σοσιαλιστικού κράτους όσο και του ίδιου του κόμματος, καθώς αυτό εκπροσωπεί τα πολιτικά και ιδεολογικά συμφέροντα της εργατικής τάξης· και, καθώς αυτή θα έχει εξαφανιστεί, ούτε το κόμμα θα είναι πλέον απαραίτητο.

Οι νόμοι της διαλεκτικής θα συνεχίσουν να δρουν στην ανθρώπινη κοινωνία σε άλλες σφαίρες και όχι πλέον στην πάλη των τάξεων.

Νοέμβρης 2014

Περιοδικό Revista Politica, Θεωρητικό Περιοδικό της Κεντρικής Επιτροπής του Μαρξιστικού Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος Εκουαδόρ, τ. 29, Δεκέμβρης 2014, σ.σ. 111-126

Μετάφραση:  parapoda.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα »

Καταδικάστε το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν για τις απόπειρές του να φυλακίσει ξανά τον Ρεζά Σαχάμπι!

Αγαπητοί σύντροφοι,

Οι αρχές της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν ασκούν πίεση στον Ρεζά Σαχάμπι, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συνδικάτου Εργατών της Τεχεράνης και της Εταιρίας Προαστιακών Λεωφορείων, ώστε να παρουσιαστεί στις αρχές των φυλακών Εβίν. Ο Ρεζά Σαχάμπι συνελλήφθει τον Ιούνιο του 2010 για τις συνδικαλιστικές του δραστηριότητες. Το Ισλαμικό Επαναστατικό Δικαστήριο ψευδώς των κατηγόρησε για “Προπαγάνδα κατά του Κράτους” και “δράση ενάντια στην εθνική ασφάλεια” τον Απρίλιο του 2012 και τον καταδίκασε σε εξαετή φυλάκιση και του απαγόρευσε για 5 χρόνια την συμμετοχή σε οποιαδήποτε συνδικαλιστική δραστηριότητα.

Ο Ρεζά Σαχάμπι υπέστη σφοδρή κακομεταχείριση από τις αρχές των φυλακών. Κατά την διάρκεια της σύλληψης και ανάκρισης του, δέχθηκε άγριο ξυλοδαρμό και έμεινε για πολλούς μήνες σε απομόνωση. Ως αποτέλεσμα, η υγεία του γρήγορα χειροτέρεψε στην φυλακή και ανέπτυξε πόνους στον λαιμό και την πλάτη του καθώς και μούδιασμα στο πόδι και το χέρι του. Παρόλο που οι ιατρικές εξετάσεις έδειξαν ότι χρειαζόταν χειρουργείο στην σπονδυλικής στήλη, οι αρχές των φυλακών δεν του προσέφεραν άμεση ιατρική φροντίδα εκτός της φυλακής. Ο Ρεζά Σαχάμπι προχώρησε σε πολλές απεργίες πείνας ως διαμαρτυρία για την κακομεταχείριση των εργατών συνδικαλιστών και των πολιτικών κρατουμένων. Ως αποτέλεσμα εσωτερικών και διεθνών πιέσεων, το Γραφείο του Ισλαμιστή Κατήγορου, έδωσε στον Σαχάμπι ιατρική άδεια τον Ιανουάριο του 2013 αλλά αναγκάστηκε να γυρίσει στην φυλακή τον Απρίλιο του ίδιου έτους. Ο Ρεζά Σαχάμπι υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση της σπονδυλικής στήλης και υποφέρει από διαρκείς πόνους του λαιμού και της πλάτης. Ολοκλήρωσε την μειωμένη ποινή φυλάκισης του τον Μάιο του 2015.

Το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας προσπαθεί να φυλακίσει εκ νέου τον Ρεζά Σαχάμπι στην διαβόητη φυλακή Εβίν, με την κατηγορία ότι μέρος της ιατρικής άδειας του δεν είχε συμφωνηθεί.

Αγαπητοί Σύντροφοι.
Το καπιταλιστικό καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας φοβάται την ίδρυση ανεξάρτητων εργατικών οργανώσεων. Το Ισλαμικό καθεστώς βλέπει το τέλος της παρασιτικής του ζωής να πλησιάζει όταν η εργατική τάξη και ο λαός συσπειρώνονται και προσπαθεί να καταπνίξει κάθε απόπειρα για την ίδρυση ανεξάρτητων και δημοκρατικών εργατικών οργανώσεων. Συλλαμβάνει και κατηγορεί συνδικαλιστές για συνομωσία κατά της “εθνικής ασφάλειας”. Ο αγώνας όμως για την σύσταση εργατικών συνδικάτων έχει μακρά ιστορία στο Ιράν και οι συλλήψεις και φυλακίσεις ακτιβιστών από το καθεστώς του Σάχη και της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι ανήμπορες να σταματήσουν αυτόν τον αγώνα. Με την εντατικοποίηση του αγώνα τους κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας, οι εργάτες θα επιβάλουν την θέληση τους στο καθεστώς.

Το Εργατικό Κόμμα του Ιράν (Toufan) καταδικάζει έντονα την σύλληψη, την κακομεταχείριση, τις πιέσεις, τις απειλές, τα βασανιστήρια και την φυλάκιση του Ρεζά Σαχάμπι και όλων των εργατών αγωνιστών. Απαιτούμε την άμεση και άνευ όρων αποφυλάκιση όλων των πολιτικών κρατούμενων. Καλούμε τα αδελφά Κόμματα και τις Οργανώσεις, τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις, εργάτες- ακτιβιστές καί όσους αγαπούν την ελευθερία να καταδικάσουν το καπιταλιστικό καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας για τις απόπειρες του να φυλακίσει ξανά τον Ρεζά Σαχάμπι καθώς και για άλλα εγκλήματα. Ζητούμε από τους συντρόφους να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους αγώνες των εργατών του Ιράν και να απαιτήσουν την άμεση και άνευ όρων αποφυλάκιση όλων των φυλακισμένων εργατών-αγωνιστών και των πολιτικών κρατουμένων.

Ντροπή στο Καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν!
Ελευθερώστε όλους τους φυλακισμένους εργάτες-αγωνιστές άμεσα και άνευ όρων!
Ζήτω οι αγώνες των εργατών του Ιράν! 

Το Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Toufan)
11 Φεβρουαρίου 2017
www.Toufan.org
Toufan@toufan.org

Διαβάστε Περισσότερα »

74 χρόνια από τη μεγάλη αντιφασιστική ΝΙΚΗ στο ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ!

Διαβάστε Περισσότερα »

Mercedes Olivera: «Ο δυτικός φεμινισμός είναι φιλελεύθερος και ατομικιστικός»

* Mercedes Olivera Ανθρωπολόγος και ακτιβίστρια φεμινίστρια στην Τσιάπας

Ακαδημαϊκός και ακτιβίστρια η Mercedes Olivera είναι πρωτοπόρος στην μεξικανική φεμινιστική ανθρωπολογία. Από τη δεκαετία του εβδομήντα  εργάζεται για τα δικαιώματα των γυναικών στην Τσιάπας.
  
Πώς έχει εξελιχθεί η κατάσταση των αυτοχθόνων γυναικών στην ιστορία του Μεξικού;

Με την αποικιοκρατία εντατικοποιείται η καταπίεση και η ανισότητα. Και, λόγω της ιδίας διαδικασίας για το πώς θα οικοδομηθεί η εγχώρια κουλτούρα, η υποταγή των γυναικών είναι ενσωματωμένη και θεωρείται  μέρος της εθνότητας. Στο δέκατο ένατο αιώνα, βαθαίνει ακόμα περισσότερο, επειδή οι νόμοι σηματοδοτούν την περίφημη ισότητα για όλους τους Μεξικανούς, αλλά η προϋπόθεση για να είσαι πολίτης ήταν να γνωρίζεις να διαβάζεις και να έχεις ιδιοκτησία. Και οι αυτόχθονες δεν ήξεραν να διαβάζουν και δεν είχαν ιδιοκτησίες.

«Ο φεμινισμός των αυτοχθόνων δεν θα μπορούσε να διαχωριστεί από το κοινωνικό κίνημα. Το κύριο πρόβλημα που έχουν οι αυτόχθονες είναι η πείνα, και βλέπουμε ότι αυτή η φτώχεια αποτελεί μέρος της υποταγής του φύλου, της τάξης, της εθνικότητας, μαζί, και είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Πρέπει να αρθρώσουμε τους αγώνες μας, αλλά η σχέση μεταξύ αυτοχθόνων και μη-αυτοχθόνων είναι πολύ δύσκολη "

Αυτές οι πολιτιστικές μορφές που νομιμοποιούν την ανισότητα και την κάνουν ένα εθνικό χαρακτηριστικό διατηρείται από πολύ παλαιά. Δούλεψα εδώ στη δεκαετία του εξήντα και τότε ακόμη γυναίκες, ως επί το πλείστον μονόγλωσσες, δεν μπορούσαν να μιλήσουν με τον έξω κόσμο. Σε ορισμένες ομάδες δεν μπορούσαν να σηκώσουν το κεφάλι τους για να δουν τους άνδρες. Οι γυναίκες δεν μπορούσαν να κληρονομήσουν τη γη και το σώμα τους πουλιόταν με το γάμο. Η καταπίεση του φύλου και η οικονομική καταπίεση της τάξης ήταν στενά συνδεδεμένες.

Πώς επηρεάζει η είσοδος των κοινοτήτων το σύστημα της αγοράς;

Στη δεκαετία του εβδομήντα και του ογδόντα γίνεται νομισματοποίηση της αυτόχθονης οικονομίας, αλλάζει η παραγωγή για να την προσαρμόσουν στην πώληση ... Αυτή η σχέση με το κράτος μέσω της αγοράς, η οποία γίνεται σε μια μορφή υποταγής, βέβαια, σημαίνει ότι η πολιτική για τους αυτόχθονες διεισδύσει στις κοινότητές τους. Μέσα από το σχολείο εισάγεται η δυτική κουλτούρα, η οποία δεν είναι μια μορφή απελευθέρωσης των γυναικών, αν και είναι ένας χώρος όπου οι γυναίκες έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν μια άλλη κουλτούρα ... και να έχουν λίγο περισσότερες πληροφορίες.

Με αυτόν τον τρόπο τίθενται οι βάσεις για την ρήξη των κοινωνικών δομών που ελέγχουν τη συνέχιση της καταπίεσης των γυναικών.

Την ίδια στιγμή, η είσοδος στην αγορά επιτρέπει στους άνδρες να συσσωρεύουν περισσότερη εξουσία. Η διαφορά μεταξύ εκείνων που έχουν τα χρήματα και των γυναικών, που δεν έχουν, βαθαίνει την υποταγή, ποιοτικά. Κάνει τις γυναίκες να εξαρτώνται πολύ περισσότερο από τους άνδρες. Πριν την ύπαρξη της  κυριαρχίας της αγοράς στις κοινότητες η ανάγκη για συνεργασία ήταν ισχυρότερη. Είναι η πολιτιστική αλλαγή των ανδρών προς τη δυτικοποίηση, συμπεριλαμβανομένης της έννοιας του να αισθάνονται κυρίαρχα αρσενικά. Ο Δυτικός φαλοκρατισμός έχει πολύ ιδιαίτερες μορφές, είναι πολύ βίαιος... Αυτή είναι μορφή που κυριαρχεί στις κοινότητες πριν από το 1994, όταν γίνεται η εξέγερση των Ζαπατίστας.

Ποιες διαφορές βρίσκεις ανάμεσα στο φεμινισμό δυτικού τύπου, ευρωκεντρικού και του αυτόχθονου φεμινισμού

Στη χώρα μας, ο φεμινισμός των αυτοχθόνων γυναικών δεν έχει διαχωριστεί από το κοινωνικό κίνημα. Το κύριο πρόβλημα που έχουν οι αυτόχθονες γυναίκες είναι η πείνα, και βλέπουμε ότι αυτή η φτώχεια αποτελεί μέρος της υποταγής του φύλου, της τάξης της εθνικότητας, μαζί και δεν μπορούν να διαχωριστούν. Οι διεκδικήσεις σχετικά με το σώμα, στην ευχαρίστηση, στην προσωπική ολοκλήρωση είναι πολύ μακριά. Ο Δυτικός φεμινισμός είναι φιλελεύθερος, ατομικιστικός και εδώ έχουμε μια μεγάλη αντίφαση. Οι αυτόχθονες κοινότητες συνεχίζουν να λειτουργούν ως κολεκτίβες. Οι θέσεις και οι διεκδικήσεις των δύο είναι εντελώς διαφορετικές. Πρέπει να οργανώσουμε τους αγώνες μας, αλλά δεν μπορούμε να βρούμε τους τρόπους. Η σχέση μεταξύ αυτοχθόνων και μη-αυτοχθόνων είναι πολύ δύσκολη, στο παρασκήνιο υπάρχει ρατσισμός, είτε θέλουμε είτε όχι. Ακόμη και στις δύο πλευρές.

Γιατί είναι τόσο καινοτόμο το κίνημα των  Ζαπατίστας;

Είναι η πρώτη φορά που υπάρχει μια αντιπολίτευση σε μια λογική της χειραφέτησης και απελευθέρωσης από τους αυτόχθονες, αλλά και για όλη την κοινωνία. Και πάνω σε αρχές πολύ καινοτόμες που η αριστερά δεν μπορούσε να διαχειριστεί. To να διατάζεις υπακούοντας αποτελεί μια βασική αρχή ... και πολύ δύσκολο να εκπληρωθεί. Η παραδοσιακή αριστερά αποκλείει και επιτρέπει τη συγκέντρωση της εξουσίας.

Κατά την περίοδο 1994 - 2002 οι Ζαπατίστας φαινόταν ότι θα μείνουν στο επίπεδο του λόγου, επειδή στις δικές τους κοινότητες, ιδιαίτερα στην περίπτωση των γυναικών, υπήρξε μεγάλη ανισότητα. Εάν ολόκληρη η κοινωνία είναι σεξιστική, ως διά μαγείας οι Ζαπατίστας θα ήταν διαφορετικοί; Ήταν μια πολύ δύσκολη εποχή: η κυβέρνηση ……….χρησιμοποιεί πολλές βάσεις των Ζαπατίστας, είναι μια στιγμή πολέμου, υπήρχαν βιασμοί γυναικών, κακοποίηση, απαγωγές ...

"Μετά το 2003 επιστρέψαμε για να δώσουμε σεμινάρια για το φύλο σε κάθε ένα από τους καταυλισμούς. Η πλειοψηφία τους ήταν άνδρες, που έβλεπαν το φύλο μέσα από την ανδρική οπτική. Τότε μου είπαν: "Mercedes, καταλαβαίνουμε και αποδεχόμαστε ότι οι άνδρες είμαστε φαλοκράτες και ότι έχουμε κυριαρχήσει ... Αλλά , μέσα στο μαρξισμό, που το θέτουμε αυτό;". "Παντού," τους απάντησα "

Το 2002, το 2003 γίνεται μια ανάλυση όλων αυτών των προβλημάτων. Ένα ανακοινωθέν του EZLN έδινε τρία βασικά προβλήματα στην ανάπτυξη του σχεδίου: Τα ένα ήταν υπακούοντας, το οποίο ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, ένα άλλο ήταν ότι η στρατιωτική ισχύς ήταν φορολογική πολιτική εξουσία και το άλλο ήταν ότι οι γυναίκες δεν συμμετέχουν, αν και  η δυνατότητα αυτή υπήρχε.

Δημιουργούνται στρατηγικές για την επίλυση αυτών των προβλημάτων. Για μένα είναι ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα της πολιτικής, επειδή ακόμα και εάν θυσιάζοντας την επέκταση και των βάσεών τους, εδραιώσει το πολιτικό σχέδιο προς τα μέσα. Και τους επιτρέπει να δημιουργήσουν τις δικές τους δομές. Αυτό και η οργάνωση των γυναικών είναι θεμελιακά στοιχεία για την υλοποίηση του πολιτικού σχεδίου τους.

Πώς αλλάζει η στρατηγική σε σχέση με τη συμμετοχή των γυναικών;

Πριν από το 2003 αυτοί έλεγαν ότι δεν ήταν αναγκαίο να συνεργάζονται ειδικά με τις γυναίκες, έπρεπε να συνεργαστούν με τις κοινότητες. Αυτό εμπόδισε τις γυναίκες να μπορέσουν πραγματικά να περάσουν από μια παραδοσιακή υποταγή αιώνων στην πολιτική συμμετοχή.

Μετά το 2003 ξανακάναμε σεμινάρια σε ένα από τους καταυλισμούς. Ήθελαν να μάθουν τι ήταν αυτό το φύλο και πώς τρωγόταν. Η πλειοψηφία ήταν άνδρες, που έβλεπαν το φύλο μέσα από την ανδρική οπτική , από τη δική τους ιδιωτική ζωή, το δικό τους ανδρισμό ... Μόλις αποδεχτούν τη θέση εξουσίας τους, είναι πιο εύκολο να καταλάβουν όλη αυτή τη δυναμική.

Μετά από πολλές μέρες, μου είπαν: «Mercedes, ήδη καταλάβαμε το φύλο και δεχόμαστε ότι, ναι, οι άνδρες είναι κυρίαρχα αρσενικά ... Αλλά μέσα στο  μαρξισμό, που το τοποθετούμε;". "Σε όλα," τους απάντησα. Αυτοί πάγωσαν. "Πώς;". Εμείς αρχίσαμε να εργαζόμαστε από την προσέγγιση των  τάξεων πώς θα εντοπίσουμε τη διάκριση  και την ανισότητα κατά των γυναικών.

Πώς έχουν επηρεάσει οι Ζαπατίστας το Μεξικό και τον κόσμο;

Οι Ζαπατίστας ανανέωσαν τις ελπίδες και τις δυνατότητες για κοινωνική και πολιτική αλλαγή, γιατί οι αριστεροί είμασταν ήδη απογοητευμένοι λόγω των διαφορετικών διαδρομών, και τις αποτυχίες που είχαμε. Για παράδειγμα, οι πόλεμοι στην Κεντρική Αμερική, που στοίχησαν τη ζωή πολλών ανθρώπων, πολλές θυσίες και δεν κατέληξαν πουθενά. Έσπασαν κάποιες στρατιωτικές δομές, αλλά οι δομές της καπιταλιστικής εξουσίας συνεχίζονται.

Στο πρώτο συνέδριο το 1994, ήρθε πολύς κόσμος, όλοι με το σκοπό να  στηρίξουν τους Ζαπατίστας. Στην  ομιλία του ο Μάρκος ξεκίνησε λέγοντας "δεν θέλουμε στήριξη, δεν χρειαζόμαστε στήριξη, χρειαζόμαστε ο κάθε ένας να κάνει τη δική του επανάσταση, τη δική του δομή, τις δικές του οργανώσεις και  παράλληλα να πηγαίνουμε όλοι μαζί σε αυτό το δρόμο." Είναι ενδιαφέρουσα, αυτή η κάθετη κατανομή Δεν σημαίνει ότι εσύ έρχεσαι να με βοηθήσεις και εγώ να αποφασίζω σε τι και πώς θα με βοηθήσεις ...είναι να αναλάβει κάποιος τη δέσμευση να συμμετάσχει μέσα στην ίδια τη δική σου διαδικασία

Ποια είναι τα κύρια επιτεύγματα του έργου των Ζαπατίστας;

Το κύριο επίτευγμα είναι ότι επιβιώνουν, παρά τον πόλεμο τις αντιθέσεις, την κριτική, την απομόνωση ... Είναι να έχουν δημιουργήσει τις δικές τους δομές και με αυτές αποδεικνύουν τη δυνατότητα άλλων μορφών ζωής και  σχέσεων, όπως η προσέγγιση συμμετοχής  γυναικών και ανδρών. Και η δομή της εκπαίδευσης. Με την ορθόδοξη σκέψη μας είπαμε "αλλά δεν δίνουν πολιτική εκπαίδευση, Που είναι τα πολιτικά στελέχη της βάσης;». Είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα από το δυτικό εκπαιδευτικό σύστημα και είναι πραγματικά ο άξονας της πολιτικής ζωής που πραγματοποιούν, είναι ο άξονας της  λειτουργίας των κοινοτήτων και ο άξονας των μετασχηματισμών.

Emma Gascó

Πηγή: Pikara Magazine

Αναδημοσίευση από: Τελέσιλλα 56-57

Διαβάστε Περισσότερα »

Ενισχύσεις

Διαβάστε Περισσότερα »

Βιβλία χρήσιμα για αγωνιστές και μελετητές

Συλλογή Έργων Ν. Ζαχαριάδη - Έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ [1953] : Η έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ που έγινε για τα πενηντάχρονα  του σ. Νίκου Ζαχαριάδη (1953). Η έκδοση αυτή, που είναι εξαντλημένη και δεν θα βρείτε παρά μόνο ίσως σε παλαιοπωλεία, τυπώθηκε τον Απρίλη του 1953 στα τυπογραφεία του εκδοτικού «Νέα Ελλάδα». Η νέα αυτή έκδοση, που είναι πιστή ανατύπωση της παλιάς 667 σελίδων και ακολουθεί τη σελιδοποίησή της, υλοποιήθηκε από τον σ. Γιάννη Καρούλια, Πολιτικό Πρόσφυγα από το Πολύδροσο Παρνασίδας.

 

 "ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ: Για τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση". Πλησιάζοντας προς τα 100χρονα της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης αναδημοσιεύονται, σ’ αυτή τη μικρή μπροσούρα, με απόφαση της τελευταίας (Δανία, Οχτώβρης 2016) Διεθνούς Διάσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (CIPOML), δυο σχετικά άρθρα, ένα του ΛΕΝΙΝ: «Η τέταρτη επέτειος της Οκτωβριανής Επανάστασης» και ένα του ΣΤΑΛΙΝ: «Ο διεθνιστικός χαρακτήρας της Οκτωβριανής Επανάστασης».

Η απόφαση της Διεθνούς Σύσκεψης των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων για τη δράση στις γυναίκες.

Η έκδοση "Σοσιαλισμός του 21ου Αιώνα: Νέα Θεωρητικοποίηση Παλιών Αντι-Μαρξιστικών Ιδεών". αποτελεί συλλογή άρθρων που δημοσιεύθηκαν στα όργανα των κομμάτων-μελών της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (CIMLPO), στα οποία ασκείται πολεμική στα ιδεολογικά βάθρα της θεωρίας του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα».

Επανακυκλοφορούμε, σε περιορισμένα αντίτυπα σε ακριβή ανατύπωση το καταστατικό του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας που ψηφίστηκε στο 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 1945.

 

Το σχέδιο προγράμματος του ΚΚΕ που κυκλοφόρησε το 1954 και αποσύρθηκε μετά από παρέμβαση της χρουτσωφικής ηγεσίας.

 

 

 

 

 

 

 

 

Επίσης:

- Ε. Χότζα: "Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα και η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού". Τιμή: 3 ευρώ
- Άρθρα στο "Ριζοσπάστη" και στην "Κομμουνιστική Επιθεώρηση" (1924-1947) ενάντια στον αντεπαναστατικό τροτσκισμό. Τιμή: 5 ευρώ
- Αντώνη Αγγελούλη (Βρατσάνου): Βροντάει ο Όλυμπος. Τιμή: 5 ευρώ
- Νίκανδρου Κεπέση: Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός. Τιμή: 2 ευρώ
- Νίκου Ζαχαριάδη: Συλλογή Έργων. Τιμή: 20 ευρώ
- 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (10-14/10/1950). Τιμή: 15 ευρώ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ
- Γενικές Σύντομες Θέσεις της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 για την ενότητα των κομμουνιστών. Τιμή: 2 ευρώ. Διατίθεται και ηλεκτρονικά δωρεάν.
- 60 χρόνια ΝΑΤΟ. Τιμή ενίσχυσης: 0,50 ευρώ. Διατίθεται ηλεκτρονικά δωρεάν.

- DVD “Με σημαία το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό”. Τιμή: 10 ευρώ 

- DVD “Ανασύνταξη (1996-2016)”. Τιμή: 10 ευρώ 

 

 

Παραγγελίες μπορούν να γίνονται μέσω email στη διεύθυνση anasintaxi@yahoo.com. Η παράδοση γίνεται με αντικαταβολή (+ΕΞΟΔΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ).

Παρακαλούμε στο email να περιλαμβανεται όνομα, επώνυμο, διεύθυνση και, αν είναι δυνατόν, και ένα τηλέφωνο για συννεόηση. 

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 430Β (Γενάρης 2017)

- Χρέος μας η Ανασύνταξη του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος
- ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» 2016
- Τυνησία: Ανακοίνωση του Κόμματος Εργατών για τα 6 χρόνια από την εκδίωξη του Μπεν Άλι
- Ενβέρ Χότζα: Η προλεταριακή δημοκρατία είναι η πραγματική δημοκρατία
- Κυκλοφορεί η Τελέσιλλα τεύχος 64-65
- ΣΠΑΝΙΟ: Συλλογή Έργων Ν. Ζαχαριάδη - Έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ [1953]
- ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ Για τη δράση ανάμεσα στις γυναίκες
- ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ! ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ: Για τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση

Ανασύνταξη 430Β (Γενάρης 2017) by Εφημερίδα Ανασύνταξη on Scribd

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 430Β (Γενάρης 2017)

- Χρέος μας η Ανασύνταξη του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος
- ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» 2016
- Τυνησία: Ανακοίνωση του Κόμματος Εργατών για τα 6 χρόνια από την εκδίωξη του Μπεν Άλι
- Ενβέρ Χότζα: Η προλεταριακή δημοκρατία είναι η πραγματική δημοκρατία
- Κυκλοφορεί η Τελέσιλλα τεύχος 64-65
- ΣΠΑΝΙΟ: Συλλογή Έργων Ν. Ζαχαριάδη - Έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ [1953]
- ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ Για τη δράση ανάμεσα στις γυναίκες
- ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ! ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ: Για τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση

Διαβάστε Περισσότερα »

Χρέος μας η Ανασύνταξη του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος

Η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι λαοί έχουν μόνο μια διέξοδο και προοπτική, μόνο ένα δρόμο: το δρόμο της επαναστατικής ταξικής πάλης για τη βίαιη-ένοπλη ανατροπή και συντριβή της εξουσίας της αντιδραστικής αστικής τάξης και την εγκαθίδρυση Λαϊκής Εξουσίας-Διχτατορίας του Προλεταριάτου, χωρίς την οποία δε μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός το μόνο σύστημα που μπορεί να λύσει οριστικά τα προβλήματα τους όπως συνέβηκε στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, η οικοδόμηση του οποίου διακόπηκε απ' την επικράτηση της χρουτσωφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου (τμήματα στρατού - KGB - αστυνομία) -μετά το θάνατο-δολοφονία το Μάρτη του 1953 του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ (δηλητηρίαση-γιατροί) - που εγκαινίασαν το πισωδρομικό προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960.

Σήμερα σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση που απαιτείται οργάνωση αυτής της πάλης διαπιστώνεται όσο ποτέ άλλοτε η μεγάλη αδυναμία που απορρέει απ' την ανυπαρξία επαναστατικών Συνδικάτων και προπαντός την ανυπαρξία επαναστατικού Κόμματος της εργατικής τάξης, λενινιστικού-σταλινικού τύπου, του ζαχαριαδικού ΚΚΕ 1918-55, γύρω απ' το οποίο πρέπει να συσπειρωθούν - στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού - όλοι οι κομμουνιστές, κατεύθυνση προς την οποία αγωνίζεται η «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55».

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί το τεύχος 33 (Οκτώβρης 2016) του περιοδικού «Ενότητα και Πάλη»

Κυκλοφόρησε το τεύχος 33 (Οκτώβρης 2016) του περιοδικού «Ενότητα και Πάλη», το θεωρητικό όργανο της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO), στην οποία συμμετέχει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 430 (Γενάρης 2017)

- Επίθεση ναζι-φασιστών της Χ.Α. σε Δημοτικό σχολείο στο Πέραμα
- Προβοκατόρικη επίθεση εναντίον κλούβας των ΜΑΤ στα Εξάρχεια: Αλήθεια σε ποιον θα την «φορτώσουν»;
- Ξεπαγιάζουν μέσα στο κρύο και τα χιόνια οι πρόσφυγες - μετανάστες
- ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ: 24% του ΑΔΜΗΕ στους Κινέζους ιμπεριαλιστές, Δρομολογείται η πώληση ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ 
- Ενβέρ Χότζα: Οι Σύγχρονοι Ρεβιζιονιστές στο Δρόμο του Εκφυλισμού σε Σοσιαλδημοκράτες και της Συγχώνευσής τους με την Σοσιαλδημοκρατία - Μέρος Γ'
- Ενισχύσεις

 Ανασύνταξη 430 (Γενάρης 2017) by Εφημερίδα Ανασύνταξη on Scribd

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 430 (Γενάρης 2017)

- Επίθεση ναζι-φασιστών της Χ.Α. σε Δημοτικό σχολείο στο Πέραμα
- Προβοκατόρικη επίθεση εναντίον κλούβας των ΜΑΤ στα Εξάρχεια: Αλήθεια σε ποιον θα την «φορτώσουν»;
- Ξεπαγιάζουν μέσα στο κρύο και τα χιόνια οι πρόσφυγες - μετανάστες
- ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ: 24% του ΑΔΜΗΕ στους Κινέζους ιμπεριαλιστές, Δρομολογείται η πώληση ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ 
- Ενβέρ Χότζα: Οι Σύγχρονοι Ρεβιζιονιστές στο Δρόμο του Εκφυλισμού σε Σοσιαλδημοκράτες και της Συγχώνευσής τους με την Σοσιαλδημοκρατία - Μέρος Γ'
- Ενισχύσεις

Διαβάστε Περισσότερα »

Τυνησία: Ανακοίνωση του Κόμματος Εργατών για τα 6 χρόνια από την εκδίωξη του Μπεν Άλι

Μετάφραση: parapoda.wordpress.com

Ενώ διογκώνεται το κύμα λαϊκών διαμαρτυριών στην πόλη Αλ Μικνάσι, τη Μπεν Καρντάν, την Κασρίν και αλλού, κάτι που επαληθεύει ότι ο δρόμος της επανάστασης συνεχίζεται, παρ’ όλες τις συνωμοσίες εντός κι εκτός της χώρας, εντείνεται αυτές τις ημέρες η προπαγάνδα και μια μιντιακή καμπάνια για το ξέπλυμα των ηγετικών στελεχών της διαφθοράς του εκδιωγμένου καθεστώτος και των οικογενειών τους, ως ένα πρελούδιο στο πλαίσιο της προετοιμασίας της κοινής γνώμης ώστε να περάσει το σχέδιο για την οικονομία και τη νομισματική πολιτική, το οποίο πρότεινε ο αρχηγός του κράτους και στο οποίο αναμείχθηκαν στοιχεία από το προηγούμενο αντιδραστικό καθεστώς.

Πίσω από αυτή την καμπάνια βρίσκονται τμήματα του συνασπισμού και ειδικότερα το κόμμα της Εννάχντα (σ.parapoda: η μετριοπαθής ισλαμική “Αναγέννηση”) και η Νιντάα Α’Τούνις (σ.parapoda: το αποτελούμενο από πρώην καθεστωτικούς “Κάλεσμα της Τυνησίας”), τα οποία συνωμοτούν και συνάπτουν συμφωνίες ανταλλαγής δώρων, για να περάσουν ταυτόχρονα το σχέδιο της συμφιλίωσης και της επιστροφής της υπερδιαφθοράς του παλιού καθεστώτος και το σχέδιο μετανοίας και επιστροφής τρομοκρατών από τις περιοχές της έντασης.

Έτσι λοιπόν εξυφαίνονται τώρα οι χειρότερες συνωμοσίες ενάντια στη σταθερότητα και την πρόοδο της Τυνησίας για την ανατροπή της επανάστασης και να εξαλειφθούν τα αποτελέσματα και τα λίγα κέρδη, μετά από τη βύθιση της χώρας, κατά την εξαετία της διακυβέρνησης από την τρόικα και το σημερινό συνασπισμό, σε μια οξεία κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική και κρίση ασφάλειας, η οποία προμηνύει εκρήξεις και αναταραχές, κατάρρευση και χάος.

Αν όλες οι πολιτικές δυνάμεις και οι δυνάμεις των πολιτών και οι μεγάλες μάζες του λαού δεν ξεσηκωθούν άμεσα για να αντιμετωπίσουν αυτή τη συνωμοσία, για να αποτρέψουν τη συνέχιση να περάσει το σχέδιο επιστροφής του παλιού συστήματος και των δολοφόνων τρομοκρατών, η σωτηρία της χώρας είναι ανέφικτη, εκτός και αν αλλάξει ριζικά και βαθιά η κατάσταση. Αυτό θα γίνει με:

1.την υιοθέτηση ενός συνεκτικού προγράμματος πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών μέτρων όπως:

-το σταμάτημα της πολιτικής χρέωσης της χώρας και τη διακοπή της αποπληρωμής του χρέους για μια περίοδο τουλάχιστον τριών ετών.

-την εθνικοποίηση των ξένων και ιδιωτικών ιδρυμάτων και συμφερόντων σε στρατηγικούς τομείς και περιοχές που αφορούν την κυριαρχία (τον εξορυκτικό και ενεργειακό τομέα, το μεγάλο εμπόριο, τις πολιτικές υποδομές, το νερό, τις τηλεπικοινωνίες κλπ.)

-την υλοποίηση μιας πραγματικής αγροτικής μεταρρύθμισης και ενός σχεδίου για την ανάδειξη της γεωργίας ως ενός βασικού μοχλού για την αναγέννηση της οικονομίας

-την υιοθέτηση ενός σχεδίου για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της βιομηχανίας, της γεωργίας, των υπηρεσιών κλαδικά και περιφερειακά

-ένα δίκαιο και διάφανο φορολογικό σύστημα

-τη μεταρρύθμιση του συστήματος της παιδείας, της επιστημονικής έρευνας, της διοίκησης, της δημόσιας τάξης, της δικαιοσύνης, των μέσων ενημέρωσης, των τελωνείων και του εσωτερικού και χονδρικού εμπορίου.

 2.τη λήψη σειράς άμεσων δράσεων και μέτρων, και ειδικότερα

-τη νομισματική μεταρρύθμιση και την υιοθέτηση ενός πλήρους διοικητικού και χρηματοπιστωτικού σχεδίου για την ενοποίηση του επίσημου και του παράλληλου τομέα.

-τη λήψη πρακτικών, νομικών και κανονιστικών μέτρων για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς.

-την ανάκτηση των χρημάτων που βγήκαν στο εξωτερικό και τη διάσωση των περιουσιακών στοιχείων που εξήχθησαν

-την έντοκη αποπληρωμή του κράτους από όσους φοροαπέφευγαν τα τελευταία χρόνια.

-τον εξορθολογισμό των δοικητικών και κυβερνητικών δαπανών και των προμηθειών από το εξωτερικό.

-τη βελτίωση των μισθών και την απόδοση επιδόματος στους ανέργους, όπως και τη δημιουργία προγράμματος απασχόλησης για τους νέους κάθε οικογένειας

-ένα χρονικό όριο στη μη υλοποίηση σχεδίων (υποδομών) που έχουν παγώσει

-την επιτάχυνση της αλλαγής των ισχύοντων νόμων ώστε να συνάδουν με το Σύνταγμα και την συγκέντρωση των συνταγματικών σωμάτων και την άρση των πιέσεων ώστε να ανακοπεί η απόδοση μεταβατικής δικαιοσύνης και η στρατηγική ενάντια στη διαφθορά.

Το Κόμμα Εργατών επιβεβαιώνει την πεποίθησή του για την ανικανότητα της λεγόμενης “κυβέρνησης εθνικής ενότητας” να ακολουθήσει τις παραπάνω κατευθύνσεις και να υιοθετήσει μέτρα όπως τα παραπάνω. Γι’αυτό απευθύνει σε όλες τις επαναστατικές δυνάμεις στην Τυνησία, και πρώτα από όλα στο Λαϊκό Μέτωπο και τις ηρωικές τυνησιακές λαϊκές μάζες κάλεσμα να βάλουν τέλος στην υπάρχουσα κρίση, το εύθραυστο και την αβεβαιότητα της σημερινής κατάστασης η οποία επιδεινώνεται στη χώρα, να σαρώσουν το αποτυχημένο αυτό σύστημα, και να κάνουν εφικτές τις αλλαγές που επιθυμούν, βασιζόμενες στην επαναστατική ενέργεια του λαού και τις δικές του δυνάμεις.

Ζήτω η επανάσταση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας

Ζήτω ο αγώνας του τυνησιακού λαού

Κόμμα Εργατών

13 Γενάρη 2017

Το κείμενο μεταφράστηκε από τα αραβικά.

Διαβάστε Περισσότερα »

Στις 3 Μάρτη θα συνεχιστεί η δίκη του Μάριου Σεϊσίδη

Η δίκη του Μάριου Σεϊσίδη θα συνεχιστεί στις 3 Μάρτη. Διεκόπη χθες (7 Φλεβάρη) στο στάδιο των αναγνωστέων εγγράφων.

Η εισαγγελέας επιχειρεί τη νομιμοποίηση εγγράφου που αφορά έκθεση πραγματογνωμοσύνης των εργαστηρίων της αστυνομίας δείγματος DNA του Μάριου. το έγγραφο αυτό δεν υπήρχε όταν σχηματίστηκε η δικογραφία και επιχειρείται η ένταξη του σε αυτή εκ των υστέρων.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Γεράσιμος Μαλτέζος για την τακτική του ΔΣΕ την περίοδο του 1946

Ο Γεράσιμος Μαλτέζος (Τζιουμερκιώτης) γράφει: «Η βασική μέθοδος πάλης των επαναστατικών δυνάμεων στην περίοδο του 1946 ήταν ο ένοπλος αγώνας» (Γ. Μαλτέζου (Τζιουμερκιώτη): «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας», σελ. 48, Αθήνα 1984). Ακόμα: «Σωστά ο Ζαχαριάδης αμέσως μετά το Γ’ ψήφισμα έδωκε εντολή στο Μάρκο Βαφειάδη να μαζικοποιήσει το αντάρτικο ως το τέλος του 1946 ως το ύψος του ΕΛΑΣ, δηλ. στους 50.000 - 60.000 άνδρες» (στο ίδιο, σελ. 82). «Ο αρχηγός του ΔΣΕ διέπραξε ασυγχώρητο λάθος στρατηγικής σημασίας σαμποτάροντας την εντολή του Ζαχαριάδη για μαζικοποίηση του αντάρτικου ως τα τέλη του 1946 κι αυτό το λάθος στάθηκε ένα απ’ τα κύρια λάθη στρατηγικής σημασίας, που συντέλεσε αποφασιστικά στην ήττα του ΔΣΕ» (στο ίδιο, σελ. 83). «Αυτό που έκανε ο Μάρκος το χειμώνα 1946-47 ήταν η χαριστική βολή ενάντια στο ΔΣΕ και η ιστορία δεν θα του το συγχωρέσει... Η αδυναμία του και το συνειδητό σαμποτάρισμα του ΔΣΕ προδίκασαν την ήττα του ΔΣΕ» (στο ίδιο, σελ. 62).

Διαβάστε Περισσότερα »