Georgi Dimitrow
Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό
ΙΙ
Το ενιαίο μέτωπο της Εργατικής Τάξης ενάντια στο Φασισμό
συνέχεια από το φ. 395Β (1-28/2/2014)
Ο αγώνας για την ενότητα των συνδικάτων
Σύντροφοι! Η πραγματοποίηση της ενότητας των συνδικάτων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, πρέπει να αποτελέσει την σπουδαιότερη φάση για την εμπέδωση του Ενιαίου Μετώπου.
Όπως είναι γνωστό, η διασπαστική ταχτική των ρεφορμιστών ηγετών εφαρμόστηκε με ιδιαίτερη οξύτητα μέσα στα συνδικάτα. Αυτό είναι ευκολονόητο. Πάνω σ' αυτό το έδαφος, η πολιτική της συνεργασίας με την αστική τάξη βρήκε την πραχτική της ολοκλήρωση μέσα ακριβώς στα εργοστάσια, σε βάρος των ζωτικών συμφερόντων των εργατικών μαζών. Αυτό προκάλεσε φυσικά οξεία κριτική και αντίσταση των επαναστατών εργατών, με πρωτοπορία τους κομμουνιστές, ενάντια στην πρακτική αυτή. Γι' αυτό, ο σκληρός αγώνας ανάμεσα στον κομμουνισμό και το ρεφορμισμό διαδραματίστηκε σε συνδικαλιστικό επίπεδο.
Όσο πιο δύσκολη και πολύπλοκη γινόταν η θέση του καπιταλισμού, τόσο πιο αντιδραστική ήταν η πολιτική των ηγετών των συνδικάτων του Άμστερνταμ, τόσο πιο επιθετικά ήταν τα μέτρα που έπαιρναν ενάντια σε όλα τα αντίθετα στοιχεία μέσα στα συνδικάτα. Ούτε καν η εγκαθίδρυση της φασιστικής διχτατορίας στη Γερμανία και η οξυμένη επίθεση του κεφαλαίου δεν παράλυσε την επίθεση αυτή. Δεν είναι χαρακτηριστικό, ότι μόνο το 1933 στην Αγγλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Σουηδία στάλθηκαν υβριστικοί εγκύκλιοι, που ζητούσαν τον αποκλεισμό των κομμουνιστών και επαναστατών εργατών από τα συνδικάτα;
Στην Αγγλία, το 1933, εμφανίστηκε μια εγκύκλιος, που απαγόρευε στις τοπικές συνδικαλιστικές ομάδες την είσοδο στις αντιπολεμικές και άλλες επαναστατικές οργανώσεις. Ήταν ο προάγγελος της περίφημης «Μαύρης Εγκυκλίου» του Γενικού Συμβουλίου των συνδικάτων, που κηρύχνει «παράνομο» κάθε συνδικαλιστικό καρτέλ, που δέχεται αντιπροσώπους που «με τον ένα ή άλλο τρόπο συνδέονται με κομμουνιστικές οργανώσεις». Και τι να πει κανείς για την ηγεσία των γερμανικών συνδικάτων, που εφάρμοσε ανήκουστα μέτρα ενάντια στα επαναστατικά στοιχεία μέσα στα συνδικάτα!
Η ταχτική μας όμως δεν πρέπει να ξεκινάει από τη στάση μεμονωμένων ηγετών των συνδικάτων του Άμστερνταμ, όσο μεγάλες κι αν είναι οι δυσκολίες που η στάση αυτή δημιουργεί για την ταξική πάλη, αλλά πρώτ' απ' όλα από το γεγονός, πού βρίσκονται οι εργατικές μάζες. Και εδώ πρέπει να δηλώσουμε καθαρά: Η δουλειά μέσα στα συνδικάτα είναι το φλέγον ζήτημα όλων των κομμουνιστικών κομμάτων. Πρέπει να κάνουμε μια πραγματική μεταστροφή στη δουλειά μας στα συνδικάτα και να θέσουμε σαν κεντρικό ζήτημα, τον αγώνα για την ενότητα των συνδικάτων.
Ο σύντροφος Στάλιν μας έλεγε ήδη εδώ και δέκα χρόνια:
«Πού έγκειται η δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας στη Δύση; Στο γεγονός ότι στηρίζεται στα συνδικάτα;
Πού έγκειται η αδυναμία των κομμουνιστών μας στη Δύση;
Στο γεγονός ότι δεν έχουν πετύχει στενή σύνδεση με τα συνδικάτα και ότι ορισμένα στοιχεία δε θέλουν καν να πετύχουν στενή σύνδεση με τα συνδικάτα.
Γι' αυτό, το κύριο καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσης στην τωρινή περίοδο είναι, να αναπτύξουν και να διεξάγουν ως το τέλος την καμπάνια για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, να βάλουν σε όλους ανεξαίρετα τους κομμουνιστές το καθήκον, να μπουν στα συνδικάτα, να κάνουν εκεί συστηματική υπομονετική δουλειά για το συμφέρον της ενότητας της εργατικής τάξης ενάντια στο κεφάλαιο και να πετύχουν έτσι, ώστε να μπορούν τα κομμουνιστικά κόμματα να στηρίζονται στα συνδικάτα» (Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ «Προβλήματα Λενινισμού» και τ. 7, σελ. 115-116).
Εκπληρώθηκε η οδηγία αυτή του συντρόφου Στάλιν; Όχι σύντροφοι, δεν εκπληρώθηκε.
Πολλοί σύντροφοι αγνόησαν την ορμή των εργατών να μπουν στα συνδικάτα και μπροστά στις δυσκολίες που έχει η δουλειά μέσα στα συνδικάτα του Άμστερνταμ, προτίμησαν να αποφύγουν το πολύπλοκο αυτό καθήκον. Μιλούσαν ασταμάτητα για την οργανωτική κρίση των συνδικάτων του Άμστερνταμ, για τη φυγή των εργατών από τα συνδικάτα και παράβλεπαν, ότι μετά από μιαν ορισμένη υποχώρηση στην αρχή της οικονομικής κρίσης, τα συνδικάτα άρχισαν πάλι να μεγαλώνουν. Η ιδιομορφία του συνδικαλιστικού κινήματος έγκειται ακριβώς στο γεγονός, ότι η επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, οι προσπάθειες να ευθυγραμμιστούν τα συνδικάτα σε μια σειρά χώρες (Πολωνία, Ουγγαρία, κλπ.), η κατάργηση των κοινωνικών ασφαλίσεων, η καταλήστεψη των μισθών, ανάγκασαν τους εργάτες να συμπηχτούν ακόμη πιο στενά γύρω από τα συνδικάτα, παρόλο που οι ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες δεν αντιστάθηκαν ενάντια στις επιθέσεις. Γιατί οι εργάτες θέλαν και θέλουν να βλέπουν τα συνδικάτα σαν τον αγωνιστικό υπερασπιστή των καυτών ταξικών συμφερόντων τους. Αυτό εξηγεί το γεγονός, γιατί η πλειοψηφία των συνδικάτων του Άμστερνταμ - στη Γαλλία, Τσεχοσλοβακία, Βέλγιο, Σουηδία, Ολλανδία, Ελβετία κλπ. - αύξησαν τα τελευταία χρόνια τον αριθμό των μελών τους. Και ο αμερικάνικος Σύνδεσμος Συνδικάτων αύξησε τα τελευταία δυο χρόνια σημαντικά των αριθμών των μελών του.
Αν οι γερμανοί σύντροφοι είχαν κατανοήσει καλύτερα το καθήκον της δουλειάς στα συνδικάτα, για το οποίο τους μιλούσε επανειλημμένα ο σύντροφος Τέλμαν, θα είχαμε σίγουρα μια πιο ευνοϊκή κατάσταση στα συνδικάτα, απ' ό,τι είχαμε τον καιρό που εγκαθιδρύθηκε η φασιστική διχτατορία. Στα τέλη του 1932, μόνο 10% των κομματικών μελών ήταν στα ελεύθερα συνδικάτα, παρόλο που μετά το 6ο Συνέδριο της Κομιντέρν, οι κομμουνιστές βρέθηκαν επικεφαλής μιας σειράς απεργιών. Στον τύπο, οι σύντροφοι έγραφαν, ότι είναι αναγκαίο να αφιερώσουμε το 90% των δυνάμεών μας στη δουλειά στα συνδικάτα. Αλλά στην πράξη συγκεντρώθηκε το παν στην Επαναστατική Συνδικαλιστική Αντιπολίτευση, που στην ουσία αποσκοπούσε στην αντικατάσταση των συνδικάτων. Και μετά την κατάληψη της εξουσίας από το Χίτλερ; Σε διάστημα δυο χρόνων, πολλοί σύντροφοι αρνούνταν επίμονα και συστηματικά να δεχτούν το σωστό σύνθημα της πάλης για την επανοικοδόμηση των ελεύθερων συνδικάτων.
Θα μπορούσα να φέρω παρόμοια παραδείγματα από όλες σχεδόν τις άλλες καπιταλιστικές χώρες.
Έχουμε όμως κιόλας και τον πρώτο σοβαρό ενεργό φρουρό στον αγώνα για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος στις ευρωπαϊκές χώρες. Εννοώ τη μικρή Αυστρία, όπου με πρωτοβουλία του Κομμουνιστικού Κόμματος δημιουργήθηκε η βάση για ένα παράνομο συνδικαλιστικό κίνημα. Μετά τους αγώνες του Φλεβάρη, οι σοσιαλδημοκράτες με επικεφαλής τον Όττο Μπάουερ έριξαν το σύνθημα: «Τα ελεύθερα συνδικάτα μπορούν να επανοικοδομηθούν μόνον ύστερα από την ανατροπή του φασισμού». Αντίθετα οι κομμουνιστές άρχισαν τη δουλειά για το ξαναχτίσιμο των συνδικάτων. Κάθε φάση αυτής της δουλειάς ήταν ένα κομμάτι του ζωντανού Ενιαίου Μετώπου του αυστριακού προλεταριάτου. Το πετυχημένο ξαναχτίσιμο των ελεύθερων συνδικάτων στην παρανομία, ήταν μια σοβαρή ήττα του φασισμού. Οι σοσιαλδημοκράτες βρίσκονταν μπροστά σε δίλημμα. Ένα τμήμα τους προσπαθούσε να διεξάγει διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση. Ένα άλλο τμήμα τους δημιούργησε μπροστά στις επιτυχίες μας δικά του παράνομα παράλληλα συνδικάτα. Αλλά μόνο ένας δρόμος υπήρχε: Ή συνθηκολόγηση μπροστά στο φασισμό ή κοινός αγώνας ενάντια στο φασισμό για την ενότητα των συνδικάτων. Κάτω από την πίεση των μαζών, η ταλαντευόμενη ηγεσία των δημιουργημένων από τους πρώην συνδικαλιστές ηγέτες παράλληλων συνδικάτων, αποφάσισε τη συνένωση. Η βάση αυτής της συνένωσης είναι ο αδιάλλαχτος αγώνας ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και το φασισμό και η εγγύηση της δημοκρατίας μέσα στα συνδικάτα. Χαιρετίζουμε το γεγονός της συνένωσης των συνδικάτων, που είναι η πρώτη αυτού του είδους μετά από την τυπική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος ύστερα από τον πόλεμο, και γι' αυτό έχει διεθνή σημασία.
Το Ενιαίο Μέτωπο στη Γαλλία αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία μιαν ισχυρή ώθηση για την πραγματοποίηση της ενότητας των συνδικάτων. Οι ηγέτες της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών εμπόδιζαν και εμποδίζουν με κάθε τρόπο την πραγματοποίηση της ενότητας, αντιπαραθέτοντας στο κύριο ζήτημα, στο ζήτημα της ταξικής πολιτικής των συνδικάτων, ζητήματα μικρότερης, δευτερεύουσας ή τυπικής σημασίας. Μια αναμφισβήτητη επιτυχία της πάλης για την ενότητα των συνδικάτων αποτέλεσε η δημιουργία Ενιαίων Συνδέσμων σε τοπική κλίμακα, που, όπως συνέβηκε με τους σιδηροδρομικούς, αγκάλιαζαν σχεδόν τα δύο τρίτα της μάζας των μελών και των δύο συνδικάτων.
Είμαστε αποφασιστικά υπέρ της αποκατάστασης της ενότητας των συνδικάτων σε κάθε χώρα και σε διεθνή κλίμακα, είμαστε υπέρ ενός ενιαίου συνδικάτου σε κάθε κλάδο παραγωγής, είμαστε υπέρ ενός ενιαίου Συνεδρίου Συνδικάτων σε κάθε χώρα, είμαστε υπέρ των ενιαίων διεθνών Ενώσεων Συνδικάτων κατά κλάδους παραγωγής, είμαστε υπέρ μιας ενιαίας Συνδικαλιστικής Διεθνούς πάνω στη βάση της ταξικής πάλης, είμαστε υπέρ των ενιαίων ταξικών συνδικάτων, σαν το σπουδαιότερο προπύργιο της εργατικής τάξης ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και το φασισμό. Και για τη συνένωση των συνδικάτων βάζουμε αποκλειστικά έναν όρο: Αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο, αγώνας ενάντια στο φασισμό, εσωσυνδικαλιστική δημοκρατία.
Ο καιρός δεν περιμένει. Για μας, το ζήτημα της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, είναι ζήτημα της μεγάλης υπόθεσης της συνένωσης της τάξης μας σε ισχυρές ενιαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις ενάντια στον ταξικό εχθρό.
Χαιρετίζουμε την πρόταση που έγινε την παραμονή της Πρωτομαγιάς αυτού του χρόνου από την Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή προς τη Διεθνή του Άμστερνταμ, να συζητήσουν από κοινού τις προϋποθέσεις, τις μέθοδες και τους τρόπους της συνένωσης του διεθνούς συνδικαλιστικού κινήματος. Οι ηγέτες της Διεθνούς του Άμστερνταμ αρνήθηκαν την πρόταση με το τετριμμένο επιχείρημα, ότι η ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι δυνατή μόνο μέσα στις γραμμές της Διεθνούς του Άμστερνταμ, που, παρεμπιπτόντως, αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από συνδικαλιστικές οργανώσεις ενός μέρους των ευρωπαϊκών χωρών.
Αλλά οι κομμουνιστές που δουλεύουν μέσα στα συνδικάτα, πρέπει να συνεχίσουν ακούραστοι τον αγώνα για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι καθήκον των Κόκκινων Συνδικάτων και της Κ.Σ.Δ., να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να έρθει όσο το δυνατό πιο γρήγορα η ώρα του κοινού αγώνα όλων των συνδικάτων ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και το φασισμό, για να επέλθει η ενότητα του εργατικού κινήματος παρόλη την επίμονη αντίσταση των αντιδραστικών ηγετών της Συνδικαλιστικής Διεθνούς του Άμστερνταμ. Τα Κόκκινα Συνδικάτα και η Κ.Σ.Δ. Πρέπει να έχουν σ' αυτό την ολόπλευρη υποστήριξή μας.
Προτείνουμε: Στις χώρες, όπου υπάρχουν μικρά κόκκινα συνδικάτα, αυτά θα πρέπει να δουλεύουν για τη είσοδό τους στους μεγάλους ρεφορμιστικούς συνδέσμους και να απαιτούν ταυτόχρονα το δικαίωμα για ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων και για επάνοδο των αποκλεισμένων. Στις χώρες, όπου υπάρχουν τόσο μεγάλα συνδικάτα, όσο και μεγάλα ρεφορμιστικά συνδικάτα, προτείνουμε σύγκληση ενωτικών συνεδρίων πάνω στη βάση ενός προγράμματος αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και της εγγύησης της συνδικαλιστικής δημοκρατίας.
Πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα, ότι ένας κομμουνιστής εργάτης, ένας επαναστάτης εργάτης που δεν είναι μέλος του μαζικού συνδικάτου του κλάδου του, που δεν αγωνίζεται για τη μετατροπή του ρεφορμιστικού συνδικάτου σε πραγματικό ταξικό συνδικάτο, που δεν παλεύει για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, πάνω στη βάση της ταξικής πάλης, ένας τέτοιος κομμουνιστής εργάτης, ένας τέτοιος επαναστάτης εργάτης δεν εκπληρώνει το πρώτο προλεταριακό καθήκον του.
Το Ενιαίο Μέτωπο και η νεολαία
Σύντροφοι! Τόνισα ήδη τη σημασία που είχε ο προσεταιρισμός της νεολαίας στις φασιστικές οργανώσεις για τη νίκη του φασισμού. Όταν μιλάμε για τη νεολαία, πρέπει να δηλώνουμε καθαρά: Παραμελήσαμε το καθήκον μας να τραβήξουμε τις μάζες της εργαζόμενης νεολαίας ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, ενάντια στο φασισμό και τον κίνδυνο πολέμου. Παραμελήσαμε το καθήκον αυτό σε μια σειρά χώρες. Υποτιμήσαμε την τεράστια σημασία της νεολαίας για τον αγώνα ενάντια στο φασισμό. Δε λάβαμε υπόψη μας πάντα τα ιδιαίτερα οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά συμφέροντα της νεολαίας. Δε δώσαμε καν την απαραίτητη προσοχή στην επαναστατική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας.
Ο φασισμός τα εκμεταλλεύτηκε όλα αυτά με μεγάλη μαεστρία, και σε μερικές χώρες, και κυρίως στη Γερμανία οδήγησε μεγάλα τμήματα της νεολαίας σ' ένα δρόμο ενάντια στο προλεταριάτο. Πρέπει να αναλογιστούμε, ότι ο φασισμός δεν παγιδεύει τη νεολαία μόνο με το στρατιωτικό ρομαντισμό. Μερικούς τους ταΐζει και τους ντύνει στους στρατιωτικούς σχηματισμούς του, σ' άλλους δίνει δουλειά. Ιδρύει μάλιστα και τους λεγόμενους συνδέσμους πολιτισμού για τη νεολαία και με τον τρόπο αυτό αποσκοπεί να τους ποτίσει με την πίστη, ότι είναι πραγματικά πρόθυμος και σε θέση, να δώσει ψωμί και ρούχα στη μάζα της εργαζόμενης νεολαίας, να την αφήσει να σπουδάσει και να της βρει δουλειά.
Οι κομμουνιστικοί σύνδεσμοι νεολαίας σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες εξακολουθούν να είναι κυρίως σεχταριστικές οργανώσεις αποσπασμένες από τις μάζες. Η κύρια αδυναμία τους έγκειται στο γεγονός, ότι προσπαθούν ακόμη να αντιγράφουν τα κομμουνιστικά κόμματα και τους τρόπους και μέθοδες δουλειάς τους. Ξεχνούν, ότι ο κομμουνιστικός σύνδεσμος νεολαίας δεν είναι το κομμουνιστικό κόμμα της νεολαίας. Δεν παίρνουν αρκετά υπόψη τους το γεγονός, ότι ο ΚΣΝ είναι μια οργάνωση με ειδικά καθήκοντα. Οι μέθοδες και οι τρόποι δουλειάς του, της διαπαιδαγώγησης, της πάλης πρέπει να προσαρμόζονται στο συγκεκριμένο επίπεδο και τις απαιτήσεις της νεολαίας.
Οι σύντροφοι από τις γραμμές της κομμουνιστικής νεολαίας έδωσαν στον αγώνα ενάντια στις φασιστικές βιαιότητες και την αστική αντίδραση αλησμόνητα παραδείγματα ηρωισμού. Τους λείπει όμως ακόμη η ικανότητα, να αγωνίζονται συγκεκριμένα και επίμονα για να αποσπάσουν τις μάζες της νεολαίας από την επιρροή του εχθρού. Αυτό φαίνεται από τη μέχρι τα σήμερα προβαλλόμενη αντίσταση ενάντια στη δουλειά μέσα στις φασιστικές οργανώσεις και από το όχι πάντα σωστό πλησίασμα της σοσιαλιστικής και της άλλης μη κομμουνιστικής νεολαίας.
Για όλα αυτά ευθύνονται φυσικά σε μεγάλο βαθμό και τα κομμουνιστικά κόμματα, που πρέπει να καθοδηγούν και να βοηθάνε τον Κομμουνιστικό Σύνδεσμο Νεολαίας στη δουλειά του. Το πρόβλημα της νεολαίας δεν είναι μόνο πρόβλημα του Κομμουνιστικού Συνδέσμου Νεολαίας. Είναι πρόβλημα ολόκληρου του κομμουνιστικού κινήματος. Στο πεδίο της πάλης για τη νεολαία, τα κομμουνιστικά κόμματα και οι οργανώσεις της νεολαίας πρέπει να κάνουν μια πραγματική, αποφασιστική μεταστροφή. Το κύριο καθήκον του κομμουνιστικού νεολαιίστικου κινήματος στις καπιταλιστικές χώρες, είναι να τραβήξει θαρραλέα το δρόμο της δημιουργίας του Ενιαίου Μετώπου, το δρόμο της οργάνωσης και συνένωσης της εργαζόμενης νέας γενιάς. Το πόσο τεράστια απήχηση πάνω στο επαναστατικό νεολαιίστικο κίνημα έχουν και αυτά τα πρώτα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, το δείχνουν τα πρόσφατα παραδείγματα της Γαλλίας και των Ενωμένων Πολιτειών. Πριν ακόμη να αρχίσει καλά - καλά στις χώρες αυτές η δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου, είχαν κιόλας σημειωθεί σημαντικές επιτυχίες. Σε σχέση με αυτό, αξίζει να σημειώσουμε την επιτυχή πρωτοβουλία των αντιφασιστικών και αντιπολεμικών επιτροπών του Παρισιού για διεθνή συνεργασία όλων των μη φασιστικών οργανώσεων νεολαίας.
Αυτή η νέα επιτυχής ανάπτυξη του κινήματος του Ενιαίου Μετώπου της νεολαίας δείχνει ακόμη, ότι οι μορφές του Ενιαίου Μετώπου της νεολαίας δεν πρέπει να εφαρμόζονται σχηματικά, ούτε να είναι οπωσδήποτε πιστή αντιγραφή της πραχτικής των κομμουνιστικών κομμάτων. Οι κομμουνιστικοί σύνδεσμοι νεολαίας πρέπει με κάθε τρόπο να επιδιώκουν τη συνένωση των δυνάμεων όλων των μη φασιστικών μαζικών οργανώσεων της νεολαίας, ως τη δημιουργία διαφόρων κοινών οργανώσεων για την πάλη ενάντια στο φασισμό, ενάντια στην ανήκουστη έλλειψη δικαιωμάτων και τη στρατιωτικοποίηση της νεολαίας: για τα οικονομικά και πολιτιστικά δικαιώματα της νέας γενιάς· να επιδιώκουν να κερδίσουν τη νεολαία, όπου κι αν αυτή βρίσκεται - στα εργοστάσια, στα στρατόπεδα εργασίας, στα γραφεία ευρέσεως εργασίας, στους στρατώνες και στο ναυτικό, στα σχολεία ή στις διάφορες αθλητικές, πολιτιστικές και άλλες οργανώσεις - για το αντιφασιστικό μέτωπο.
Παράλληλα με την οικοδόμηση και εμπέδωση του Κομμουνιστικού Συνδέσμου Νεολαίας, οι σύντροφοι από τις γραμμές της κομμουνιστικής νεολαίας πρέπει να επιδιώκουν τη δημιουργία αντιφασιστικών ενώσεων των κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών συνδέσμων νεολαίας πάνω στη βάση του προγράμματος της ταξικής πάλης.
Το Ενιαίο Μέτωπο για τις γυναίκες
Σύντροφοι! Η δουλειά μέσα στις εργαζόμενες γυναίκες, τις εργάτριες, τις άνεργες γυναίκες, τις αγρότισσες και τις νοικοκυρές, δεν υποτιμήθηκε λιγότερο από τη δουλειά μέσα στη νεολαία. Αν ο φασισμός παίρνει από τη νεολαία περισσότερα από ό,τι παίρνει από τους άλλους, τη γυναίκα την υποδουλώνει ανελέητα και κοινωνικά, ποντάροντας στα πιο βαθειά μητρικά αισθήματα, στα αισθήματα της νοικοκυράς, της εργάτριας που δεν έχει οικογένεια και σιγουριά για το αύριο. Ο φασισμός, που εμφανίζεται με το προσωπείο του ευεργέτη, πετάει στις πεινασμένες οικογένειες ένα θλιβερό ξεροκόμματο και προσπαθεί έτσι να πνίξει τα πικρά συναισθήματα, που γεννιούνται ιδιαίτερα στις εργαζόμενες γυναίκες εξαιτίας της ανήκουστης υποδούλωσης που τους φέρνει ο φασισμός. Πετάει τις εργάτριες έξω από τα εργοστάσια. Στέλνει με τη βία άπορα κορίτσια στην ύπαιθρο και τα παραδίνει σαν απλήρωτους εργάτες στους πλούσιους αγρότες και μεγαλοχτηματίες. Υπόσχεται στη γυναίκα ένα ευτυχισμένο σπιτικό, αλλά από την άλλη μεριά την σπρώχνει όσο κανένα άλλο καπιταλιστικό καθεστώς στο δρόμο της πορνείας.
Οι κομμουνιστές, και πριν απ' όλα οι κομμουνίστριες, πρέπει να θυμούνται, ότι δεν μπορεί να υπάρξει επιτυχής αγώνας ενάντια στο φασισμό και ενάντια στον πόλεμο, αν δε συμμετέχουν στον αγώνα αυτό οι πλατειές μάζες των γυναικών. Αυτοί όμως δεν πετυχαίνεται μόνο με την προπαγάνδα. Παίρνοντας υπόψη μας κάθε συγκεκριμένη κατάσταση, πρέπει να βρούμε τη δυνατότητα να κινητοποιήσουμε τις μάζες των εργαζόμενων γυναικών για τα ζωτικά τους συμφέροντα και τα αιτήματά τους, στον αγώνα για αιτήματα ενάντια στην ακρίβεια, για αύξηση των μισθών σύμφωνα με την αρχή «ίδιος μισθός για ίδια εργασία», ενάντια στις μαζικές απολύσεις, ενάντια σε κάθε μορφή της στέρησης των δικαιωμάτων και της φασιστικής υποδούλωσης της γυναίκας.
Στην προσπάθειά μας να ενταχτούν οι εργαζόμενες γυναίκες στο επαναστατικό κίνημα, δεν πρέπει να μας τρομάζει το γεγονός να δημιουργούμε ιδιαίτερες οργανώσεις γυναικών, όπου αυτό είναι αναγκαίο. Συχνά, η προκατάληψη ότι είναι αναγκαίο για το συμφέρον της πάλης ενάντια στην «αυτονομία του γυναικείου κινήματος» να διαλύσουμε τις οργανώσεις των γυναικών των καπιταλιστικών χωρών, που είναι κάτω από την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, προξένησε μεγάλη ζημιά.
Πρέπει να ανακαλύψουμε τις πιο απλές, τις πιο ελαστικές μορφές για τη δημιουργία επαφών και αγωνιστικής συνεργασίας των επαναστατικών, σοσιαλδημοκρατικών και προοδευτικών αντιφασιστικών και αντιπολεμικών οργανώσεων των γυναικών. Πρέπει με κάθε τρόπο να πετύχουμε, να αγωνιστούν οι εργάτριες και οι εργαζόμενες γυναίκες χέρι με χέρι με τα ταξικά αδέρφια τους στο Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης και στο αντιφασιστικό Λαϊκό Μέτωπο.
** Το δεύτερο μέρος της εισήγησης του Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2/8/1935). Είναι παρμένο από τις εκδόσεις ΠΟΡΕΙΑ 1975 και η σύγκριση έγινε με το γερμανικό πρωτότυπο G. DIMITROW: Arbeiterklasse gegen Faschismus, Prometheus Verlag, Strassburg, 1935
****
Georgi Dimitrow: Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό
Georgi Dimitrow: Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό (μέρος Β’)
Georgi Dimitrow: Το Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό (Το δεύτερο μέρος της εισήγησης του Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2/8/1935) με θέμα «Η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό». Σε επόμενο φυλλό θα δημοσιευτεί και το πρώτο μέρος της εισήγησης.)
