Επ' αφορμή τα 52 χρόνια από τη διαβόητη «6η πλατιά Ολομέλεια» (Ρουμανία,11-12/3/1956) αναδημοσιεύσουμε ένα κείμενο-τοποθέτηθηση της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 όπως δημοσιεύτηκε to 2006 στην εφημερίδα «Ανασύνταξη».
Η κακόφημη «6η Ολομέλεια» δεν μπορεί ούτε «πλατιά», μα ούτε καν «Ολομέλεια» να χαρακτηριστεί - ήταν στην πραγματικότητα μια βίαιη πραξικοπηματική παρασυναγωγή της χρουστσωφικής κλίκας και μια χωρίς προσχήματα επέμβαση στο ΚΚΕ - κι αυτό για τους παρακάτω λόγους:
πρώτο, δεν συγκλήθηκε από την ΚΕ του ΚΚΕ, με βάση τις επαναστατικές και καταστατικές Αρχές, αλλά από τη διαβόητη «Διεθνή Επιτροπή»* των «6» κομμάτων, όργανο της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουστσωφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ κλπ.,
δεύτερο, η σύγκλησή της συνιστά ωμή, βίαιη, βάρβαρη, ανοιχτή και απροσχημάτιστη επέμβαση των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά τον επαναστατικού ΚΚΕ(1918-55), μέσω της «Διεθνούς Επιτροπής» των Κουουσίνεν-Ντεζ(τυπικά πρόεδρος της ήταν ο ρουμάνος Ντεζ, ουσιαστικά όμως ήταν ο σοβιετικός Ο. Κουουσίνεν),
τρίτο, συγκαλείται στη βάση της ωμής καταπάτησης των επαναστατικών και καταστατικών Αρχών του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, αλλά και του καταστατικού τον ΚΚΕ,
τέταρτο, δεν συμμετείχε σε αυτή ο νόμιμα εκλεγμένος από το 7° συνέδριο Γενικός Γραμματέας τον ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης,
πέμπτο, συμμετέχουν σ' αυτή καθαιρεμένα από την ΚΕ στελέχη (Π.Μαυρομμάτης, Ζ.Ζωγράφος, Φ.Βέττας, Μ. Τσάντης) και μάλιστα, ορισμένα από αυτά διαγραμμένα από το ΚΚΕ( Μ. Παρτσαλίδης, Μ. Βαφειάδης, Θ. Χατζής, Β. Βασβανάς, Μ. Βατουσιανός, Θ. Μπράτσος),
έκτο, η εισήγηση σ' αυτή δεν έγινε από έλληνα, στέλεχος ή μέλος του κόμματος, έστω κάποιον διαγραμμένο από το ΚΚΕ, αλλά από το δεξιό οπορτουνιστή Γκεοργκίου Ντεζ, γραμματέα τον Εργατικού Κόμματος Ρουμανίας.
Η πραξικοπηματική παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» υπήρξε το αποκορύφωμα των απανωτών επεμβάσεων στα χρόνια 1954-56 της ρεβιζιονιστικής χρουστσωφικής ομάδας στα εσωτερικά τον επαναστατικού ΚΚΕ με στόχο τη ΔΙΑΛΥΣΗ του.
Για να δικαιολογήσουν τις επεμβάσεις τους στο ΚΚΕ οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές πρόβαλαν 4 λόγους, κατασκεύασαν 4 μύθους, ότι στο ΚΚΕ: α) καλλιεργούνταν τάχα και κυριαρχούσε η «προσωπολατρεία» (ιδεαλιστικός χρουστσωφικός μύθος) του Νίκου Ζαχαριάδη, β) κυριαρχούσε τάχα καταπίεση και «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς» (κριτική σε οπορτουνιστικές αντιλήψεις), γ) κυριαρχούσε «δογματισμός-σεχταρισμός» (εννοούν το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό), δ) δεν «επιτρέπονταν» δήθεν ν' ανοιχτεί συζήτηση για τις αιτίες της ήττας των δυο επαναστάσεων (ζητήματα που είχαν ήδη συζητηθεί στις διάφορες Ολομέλειες και στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ).
Και οι τέσσερις αυτοί μύθοι είναι κοινοί σ' όλους τους αντιζαχαριαδικούς οπορτουνιστές ηγέτες: απ' τους χρουστσωφικούς των "Κ"ΚΕ-ΣΥΝ («Σαράντα χρόνια τον ΚΚΕ 1918-1958», σελ. 646-650, εκδ.1958) ως τους «αντιχρουστσωφικούς» της ΟΜΛΕ και σήμερα: ΚΚΕμ-λ, Μ-ΛΚΚΕ, ΚΟΕ κ.λπ.(«Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση τον ΚΚΕ», σελ. 38-45, Αθήνα 1975).
Όμως ο βασικός και κύριος λόγος της επέμβασης των προδοτών χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ, υπήρξε ΕΝΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ: η αποφασιστική στάση Αρχών και κατηγορηματική ΑΡΝΗΣΗ της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη να εγκαταλείψει τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. τον λενινισμό-σταλινισμό και να ακολουθήσει τον αντεπαναστατικό χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό (παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).
Αξίζει επίσης με την ευκαιρία να σημειωθεί, αλλά και να προσεχθεί ιδιαίτερα απ' τους νεότερους, ότι κοινός ΣΤΟΧΟΣ της επίθεσης όλων των δεξιών οπορτουνιστών τόσο των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) όσο και των «αντιχρουστσωφικών» οπορτουνιστών «κεντριστών» της ηγετικής ομάδας της ΟΜΛΕ (Π.Δανιηλίδης-Γαβρ.Παπαδόπουλος-Γ.Χοτζέας-Ι.Ιορδανίδης) ήταν ο μεγάλος επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης σταλινιστής ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ. Ο αισχρός λασπολόγος του Ζαχαριάδη, Πρόεδρος της διαβόητης Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής (ΠΚΕ-Ρουμανία) - «πρακτορείο τον αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού» (ΣΟΦΙΑΝΟΣ) - γράφει σχετικά: «όσο για τον Ζαχαριάδη, εγώ πάντοτε έλεγα πως έπρεπε να φύγει έξω από το Κόμμα, άσχετο αν δεν έφυγε με σωστό τρόπο» (Π. Δανιηλίδης: «Ο Πολύδωρος θυμάται», σελ. 288, Αθήνα 1990).
Σ' αντίθεση με τα αντιμαρξιστικά μυθεύματα της αντιζαχαριαδικής δεξιάς οπορτουνιστικής ηγετικής ομάδας της ΟΜΛΕ (Π.Δανιηλίδης-Γ.Παπαδόπουλος-Γ.Χοτζέας-Ι.Ιορδανίδης) ότι τάχα «το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να γίνει ένα πραγματικά μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, ένα αληθινά επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου»(«Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια του ΚΚΕ», σελ. 46, Αθήνα, 1975), αυτό ήταν - παρά τη δεξιά παρέκκλιση της περίοδο της κατοχής και την προδοσία της Σιαντικής ηγεσίας - ένα πραγματικά επαναστατικό μαρξιστικό κόμμα, δηλ. ένα λενινιστικού-σταλινικού τύπου κόμμα, μέχρι τη διάλυσή του και το οποίο επιπλέον καθοδήγησε όλους τους μεγαλειώδεις αγώνες του επαναστατικού προλεταριάτου και ολόκληρου του ελληνικού λαού ενάντια στους ιταλο-γερμανούς φασίστες κατακτητές και τους αμερικανοάγγλους ιμπεριαλιστές, ενάντια στον καπιταλισμό (άκριτη και ολωσδιόλου αδικαιολόγητη αντιγραφή της ίδιας θέσης-αντιμαρξιστικής εκτίμησης συναντά ο αναγνώστης και στο: Ν. Κουλούρης: «Ελληνική βιβλιογραφία τον Εμφυλίου Πολέμου 1945-1949», σελ. 17, Αθήνα 2000).
Ένας άλλος μύθος και συνάμα πελώριο ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ που καλλιέργησαν και καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται συστηματικά απ' τους αντιζαχαριαδικούς οπορτουνιστές είναι πως τάχα το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 «δέχτηκε» ομαλά-«ειρηνικά» το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό δηλ. μετεξελίχθηκε «ειρηνικά» σε αστικο-ρεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα και μάλιστα ήταν τάχα «έτοιμο» «να δεχθεί το ρεβιζιονισμό χρουστσωφικού τύπου».
Η κοινή αυτή θέση - ψευδέστατος ισχυρισμός - όλων των αντιζαχαριαδικών δηλ. της χρουστσωφικής προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Φλωράκη κ.λπ. και των «αντιχρουστσωφικών» της οπορτουνιστικής ομάδας Π. Δανιηλίδη-Γ. Παπαδόπουλου-Γ. Χοτζέα-Ι. Ιορδανίδη έχει δυο στόχους: πρώτο, να αμφισβητηθεί άμεσα ή έμμεσα την επέμβαση των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ (σήμερα μετά μισό αιώνα ομολογεί την επέμβαση και η κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα) και δεύτερο, να παρουσιαστεί το σημερινό αστικο-ρεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ('56) ως «συνέχεια» του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ με το οποίο προφανώς δεν έχει καμιά απολύτως σχέση: ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά.
Ο ισχυρισμός των αντισταλινικών (με τη μορφή της «λαθολογίας») και βαμμένων αντιζαχαριαδικών της ρεβιζιονιστικής ηγετικής ομάδας της ΟΜΛΕ ότι τάχα «στις παραμονές της χρουστσωφικής επέμβασης, το ΚΚΕ, διαβρωμένο από τον οπορτουνισμό ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά, ήταν «έτοιμο» να δεχθεί τον ρεβιζιονισμό χρουστσωφικών τύπου» («Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια του ΚΚΕ», σελ. 47, Αθήνα 1975) βρίσκεται σε πλήρη ρήξη με την ιστορική αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ και αποτελεί χονδροειδέστατο ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ. Ακριβής, πέρα απ' την αντιφατικότητα, αντιγραφή τον ίδιου ιστορικού ψεύδους αποτελεί και ο ισχυρισμός πως «στις παραμονές επέμβασης της Επιτροπής Ο. Κουουσίνεν- Γ. Ντεζ, το ΚΚΕ ήταν σχεδόν «επεξεργασμένο» να δεχθεί την επικυριαρχία τον ρεβιζιονισμού ως γενική τον γραμμή με τη μεθοδευμένη δραστική συνδρομή της κρατικής σοβιετικής εξουσίας» (Ν. Κουλούρης: «ελληνική βιβλιογραφία τον εμφυλίου πολέμου 1945-1949», σελ. 17, ΑΘήνα 2000).
Σ' αντίθεση με τους ψευδέστατους και προκλητικότατους ισχυρισμούς των «αντιχρουστσωφικών» δεξιών οπορτουνιστών ηγετών της ΟΜΛΕ και των σημερινών κομματιών της (ΚΚΕμ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΟΕ κλπ), - που δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορική αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ - στις παραμονές της χρουστσωφικής επέμβασης, το ΚΚΕ ήταν ΠΑΝΕΤΟΙΜΟ ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά να αποκρούσει και απέκρουσε με αποφασιστικότητα τις ρεβιζιονιστικές επεμβάσεις, προβάλλοντας μάλιστα μαζική αντίσταση:
1)η επαναστατική καθοδήγηση Ζαχαριάδη απόκρουσε τις απανωτές επεμβάσεις της χρουστσωφικής ομάδας στα εσωτερικά του ΚΚΕ την περίοδο 1954-56,
2)δεν δέχτηκε να εγκαταλείψει τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό,
3)αρνήθηκε να ακολουθήσει τη νέα δεξιά, οπορτουνιστική αντισταλινική γραμμή,
4)ήρθε σε ανοιχτή ρήξη-σύγκρουση με τη ρεβιζιονιστική χρουστσωφική ομάδα όταν αυτή το Σεπτέμβρη του '55 σκηνοθέτησε και καθοδήγησε το πογκρόμ της Τασκένδης - όχι μόνο η καθοδήγηση αλλά και η συντριπτικότατη πλειοψηφία, πάνω από 95% (η αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών που υπήρξε μαζικότατη σ' όλες τις τότε ακόμα σοσιαλιστικές χώρες, κυμαίνονταν σε ποσοστό 85-95%, ανάλογο ήταν το ποσοστό και στην Ελλάδα),
5)η 5η Ολομέλεια (26-28/12/1955), με πρόταση του Ν. Ζαχαριάδη, καταδικάζει ανοιχτά την ανάμειξη των σοβιετικών στην ΚΟ Τασκένδης, σημειώνοντας στην Απόφαση ότι η φράξια «δε θα μπορούσε να πετύχει τίποτα αν δεν είχε την υποστήριξη ορισμένων τοπικών σοβιετικών συντρόφων, που ένα μέρος τους είχε πειστεί ότι η φράξια είναι το πιο γερό και φιλοσοβιετικό κομμάτι της ΚΟΤ που πρέπει να το υποστηρίξουν και να το βοηθήσουν»(Απόφαση της Ολομέλειας: Η κατάσταση στην ΚΟΤ και τα άμεσα καθήκοντα της οργάνωσης, στο: «το ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα, Τόμος 7°ς, 1949-55», σελ. 450, Αθήνα, 1995).
Το ΚΚΕ δεν αποδέχτηκε ποτέ το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό μα ούτε κατέστη δυνατή «η επιβολή του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ» εκ μέρους της κλίκας των Χρουστσωφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ κ.λπ. όπως ισχυρίζεται η ρεβιζιονιστική ηγεσία τον Μ-Λ ΚΚΕ («ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» 25/03/2006, σελ.10-11) γιατί όπως είδαμε μόλις παραπάνω, οι επεμβάσεις των χρουστσωφικών στο ΚΚΕ αποκρούστηκαν νικηφόρα απ' την επαναστατική καθοδήγηση του Νίκου Ζαχαριάδη. Και ακριβώς επειδή η χρουστσωφική κλίκα δεν κατάφερε να επιβάλει στο ΚΚΕ το ρεβιζιονισμό, ΔΙΕΛΥΣΕ, με ανοιχτή επέμβαση δηλ. την παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας», το κόμμα τον επαναστατικού προλεταριάτου, το μαρξιστικό ΚΚΕ1918-55 και στη θέση του συγκρότησε-ίδρυσε ένα άλλο νέο αστικορεβιζιονιστικό κόμμα, το «Κ»ΚΕ(‘56).Το ΚΚΕ απλά διαλύθηκε με την ωμή βίαιη πραξικοπηματική επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών.
Η επαναστατική καθοδήγηση τον Νίκου Ζαχαριάδη, παρά τις αφόρητες και δυσβάσταχτες πιέσεις της χρουστσωφικής κλίκας, παρέμενε σταθερά, αταλάντευτα και με συνέπεια ως το τέλος δηλ. ως την επίσημη ανοιχτή ΔΙΑΛΥΣΗ του ΚΚΕ το Μάρτη του '56 («6η Ολομέλεια») απ' τους επεμβασίες χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές στον επαναστατικό λενινιστικό-σταλινικό δρόμο. Οι μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές του ΔΣΕ, οι ήρωες σταυραετοί των Γράμμου-Βίτσι-Κλέφτη-Μουργκάνας ταπείνωσαν, και μάλιστα μέσα στη φωλιά της, την υπερφίαλη προδοτική ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Χρουστσώφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ κλπ., σώζοντας ταυτόχρονα και την τιμή της μεγάλης σταλινικής σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.
Μάλιστα, το ΚΚΕ είναι το ΜΟΝΟ στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από τα κόμματα των καπιταλιστικών χωρών, που όχι μόνο δεν υιοθέτησε το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό, αλλά απόκρουσε με αποφασιστικότητα και επιτυχία το αντεπαναστατικό αυτό ιδεολογικοπολιτικό αστικό ρεύμα, το ΜΟΝΟ που δεν μετατράπηκε σε αστικορεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα. Και ακόμα είναι το ΠΡΩΤΟ στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που εγκαινίασε σε παγκόσμια κλίμακα την πάλη των επαναστατών κομμουνιστών κατά του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, και μάλιστα ανοιχτά, από το Σεπτέμβρη του 1955, και αυτή είναι η σπουδαία και μεγάλη, παγκόσμιας ιστορικής σημασίας, συμβολή των ελλήνων κομμουνιστών, με επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Συμπερασματικά: Το επαναστατικό-σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ δεν εγκατέλειψε ποτέ το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό, ούτε αποδέχτηκε το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό, αλλά ούτε μετατράπηκε σε αστικορεβιζιονιστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, όπως υποστηρίζουν-προπαγανδίζουν οι χρουστσωφικοί των «Κ»ΚΕ(‘56)-ΣΥΝ, για να «αποδείξουν» τη δήθεν «συνέχειά» τους με το επαναστατικό ΚΚΕ(1918-55) ή αφήνουν σαφώς να εννοηθεί, ακολουθώντας τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές, και ρίχνοντας «νερό» στο «μύλο» τους, οι αντιζαχαριαδικοί του νέου αντισταλινικού ρεβιζιονιστικού ρεύματος (ΚΚΕ μ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΟΕ κλπ).
Η πραξικοπηματική παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» των σοβιετικών χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών είχε δυο στόχους: α) τη βίαιη ΔΙΑΛΥΣΗ του επαναστατικού ΚΚΕ, β) τη συγκρότηση μιας αστικορεβιζιονιστικής ηγετικής ομάδας για την ίδρυση τον σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ('56).
1. Βίαιη ΔΙΑΛΥΣΗ του επαναστατικού ΚΚΕ.
Η διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ επιτεύχθηκε:α) με τη βίαιη καθαίρεση της εκλεγμένης ηγεσίας Ζαχαριάδη, σύλληψη και εκτόπισή της διάλυση που ολοκληρώθηκε β) με τις μαζικές διαγραφές-αποχωρήσεις χιλιάδων κομμουνιστών μετά το 1956 και γ) την οριστική διάλυση όλων των Οργανώσεων το1958 (Απόφαση της «8ης Ολομέλειας» (ακριβέστερα της 3ης Ολομέλειας τον «Κ»ΚΕ('56)).
Με τη διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ(1918-55) ο χρουστσωφικός ρεβιζιονισμός προκάλεσε τη μεγαλύτερη και καταστροφικότερη ζημιά στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Ακόμα μεγαλύτερη προκάλεσε σε ολόκληρο το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα με: 1) τη διάλυση σχεδόν όλων των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων και τη μετατροπή τους σε αστικορεβιζιονιστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματα, 2) την πλήρη, μετά το 1956, παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες - παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας '60, 3) τη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.
Οι επαναστάτες κομμουνιστές σταλινιστές-ζαχαριαδικοί διατήρησαν στις ρεβιζιονιστικές χώρες τις Οργανώσεις του επαναστατικού ΚΚΕ (1918-55) σε συνθήκες άγριας βαθιάς παρανομίας και πρωτοφανών φασιστικών διώξεων, εκ μέρους των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστικών ηγεσιών των διαφόρων χωρών (πάντα σε στενή συνεργασία με τους έλληνες ρεβιζιονιστές). Όμως σ' αυτές τις Οργανώσεις προκλήθηκαν αδικαιολόγητες διασπάσεις, υποκινημένες και καθοδηγημένες από τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές, με καταστροφικές συνέπειες για το επαναστατικό κίνημα της χώρας (ό,τι δεν πέτυχαν οι προδότες χρουστσωφικοί με τις φασιστικές διώξεις, το πέτυχαν, δυστυχώς, με τις διασπάσεις).
Η δεύτερη μεγάλη ζημιά, μετά από εκείνη των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών, στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα προκλήθηκε από τη διάσπαση - προς όφελος των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών και σε συνεργασία μαζί τους - της κρυφοχρουστσωφικής αντιζαχαριαδικής ομάδας της Ρουμανίας των Πολύδωρου Δανιηλίδη-Γαβρίλου Παπαδόπουλου-Βάσκου Πασχάλη κλπ, που είχε συγκροτήσει τη διαβόητη Προσωρινή Κεντρική Επιτροπή (ΠΚΕ), η οποία κυκλοφόρησε, εν γνώσει της, κατασκευασμένο από τους χρουστσωφικούς, αλλά αποδιδόμενο στο Ζαχαριάδη γράμμα, και η οποία, με βάση αυτό το γράμμα και με υπόδειξη των χρουστσωφικών, κατάγγειλε το δεσμώτη της Σιβηρίας Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη ως «αποστάτη», προκαλώντας, έτσι, μεγάλη διάσπαση στους έλληνες κομμουνιστές: «Αυτά που μεταδίδονται για τον Ζαχαριάδη δεν είναι αληθινά. Διαπίστωσα πως το λεγόμενο γράμμα Ζαχαριάδη δεν είναι γράμμα του Ζαχαριάδη, αλλά γράμμα γραμμένο από ρεβιζιονιστική συμμορία. Η ΙΙΚΕ σαν πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού ανάλαβε να το κυκλοφορήσει για να σπείρει την σύγχυση στο κίνημα των μαρξιστών-λενινιστών, να υποσκάψει την ηθική, κομματική και πολιτική οντότητα του Ζαχαριάδη, να διασπάσει την ενότητα των γραμμών τον κινήματος και να το αποσυνθέσει» (Γράμμα ΣΟΦΙΑΝΟΥ προς τους κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες Τσεχοσλοβακίας 6.1.1968).
Την καταγγελία αυτή της «ΠΚΕ σαν πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού» εκ μέρους του διορατικότατου επαναστάτη κομμουνιστή σταλινιστή ζαραχαριαδικού Σοφιανού επιβεβαίωσε-ομολόγησε άθελά του ο Π.Δανιηλίδης, τότε Πρόεδρος της ΠΚΕ, γράφοντας: «Τελικά ύστερα από υπόδειξη των ρουμάνων το γράμμα δημοσιεύτηκε. Το γράμμα εκείνο προκάλεσε σύγχυση και διαφωνίες στις οργανώσεις μας» (Κ Γκριτζώνα: «Μετά το Γράμμο», σελ. 33, εκδ. «Γλάρος», Αθήνα 1986). Ομολογεί δηλ. ανοιχτά, μετά σχεδόν μια εικοσαετία, το 1986, τη συνεργασία της ΠΚΕ με τους ρουμάνους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές.
Ανάλογη ζημιά προκάλεσε στην Ελλάδα και η αντισταλινική-αντιζαχαριαδική κατεύθυνση των δεξιών οπορτουνιστών ηγετών της «Αναγέννησης»-ΟΜΛΕ των Χοτζέα-Ιορδανίδη.
Ο ισχυρισμός των αντισταλινικών-αντιζαχαριαδικών ηγετών του Μ-ΛΚΚΕ, αλλά και των άλλων (ΚΚΕμλ, ΚΟΕ κλπ.) ότι η «έκδοση της «Αναγέννησης», εγκαινίασε την οργανωμένη, δημόσια εμφάνιση τον μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας» («ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ», 25/02/2006, σελ. 20) δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική αλήθεια. Οι οπορτουνιστές ηγέτες της «Αναγέννησης» Ι.Ιορδανίδης-Γ.Χοτζέας στην μεγάλη και οξύτατη ιδεολογικοπολιτική σύγκρουση μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, και του αντεπαναστατικού χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, μεταξύ της διορισμένης ρεβιζιονιστικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη κ.λ.π. και του ζαχαριαδικού ΚΚΕ, με την αντισταλινική λαθολογία και την αντιζαχαριαδική τοποθέτησή τους, επέλεξαν για τον εαυτό τους και κράτησαν μια «κεντριστική» στάση αντί της επαναστατικής χωρίς επιφυλάξεις λενινιστικής-σταλινικής και ζαχαριαδικής στάσης. Ορθότατα ο επαναστάτης κομμουνιστής ΣΟΦΙΑΝΟΣ κατατάσσει σε γράμμα του (14 Γενάρη 1966) την «Αναγέννηση» στις «ρεβιζιονιστικές ομάδες και κατευθύνσεις που ξεφύτρωσαν ύστερα απ' την ωμή επέμβαση του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού στα εσωτερικά του ΚΚΕ», η οποία, ανάμεσα στ' άλλα, υποστηρίζει «ότι είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για την «αλλαγή» στο κόμμα, πράγμα που δικαιολογεί την ωμή επέμβαση του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ και την συνωμοσία και την επίθεση που οργανώθηκε ενάντια στις επαναστατικές δυνάμεις τον ΚΚΕ».
Οι δύο αντιζαχαριαδικές αυτές Οργανώσεις ενώθηκαν κατά την περίοδο της δικτατορίας (αρχές της δεκαετίας τον '70) και συνέχισαν τη διασπαστική τους δράση, για να κομματιαστούν στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης», ενώ στην πορεία μετεξελίχθηκαν σε μια νέα, ολοκληρωμένη πλέον, παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού (στα βασικά ζητήματα της επανάστασης και του σοσιαλισμού): εκείνη της αντισταλινικής «λαθολογίας» που κορυφώνεται-εκφράζεται σε μια αστικορεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού δηλ. διατήρησης στη σοσιαλιστική κοινωνία των δυο ανταγωνιστικών τάξεων μπουρζουαζίας-προλεταριάτου, αντίληψη ολοφάνερα αντιμαρξιστική, που με σαφήνεια διατυπώνεται ως εξής: «το προλεταριάτο και η αστική τάξη... παραμένουν οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας» και «η κύρια αντίθεση στη σοσιαλιστική κοινωνία είναι ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη» («Η συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ,7-9 Ιουνίου 1991, σελ. 65).
Η ιδεολογικό-πολιτικο-οργανωτική συνέχεια, μετά τις διασπάσεις, των επαναστατικών κομμουνιστικών σταλινικών-ζαχαριαδικών Οργανώσεων της Τασκένδης και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών βρίσκεται σήμερα στη σταλινική-ζαχαριαδική «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ(1918-55)», που καθοδηγείται απ' τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. τον λενινισμό-σταλινισμό.
2. Η συγκρότηση μιας αστικορεβιζιονιστικής ηγετικής ομάδας για την ίδρυση του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ(‘56)
Η βίαιη πραξικοπηματική καθαίρεση της εκλεγμένης επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη απ' τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές στην οργανωμένη απ' τους ίδιους παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» - ήταν το πρώτο ανοιχτό μα και το αποφασιστικότερο χτύπημα ΔΙΑΛΥΣΗΣ του ΚΚΕ - και η συγκρότηση μιας δεξιάς οπορτουνιστικής ομάδας αποτέλεσε ταυτόχρονα και το πρώτο βήμα ίδρυσης ενός νέου αστικορεβιζιονιστικού, σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματος, το «Κ»ΚΕ (‘56).
Η διαβόητη «6η Ολομέλεια» είναι στην πραγματικότητα η 1η Ολομέλεια του τότε υπό συγκρότηση αστικορεβιζιονιστικού «Κ»ΚΕ(‘56), το οποίο δεν έχει απολύτως καμία σχέση και σε κανένα επίπεδο: ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά, με το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 επειδή, με βάση τη γραμμή της «6ης Ολομέλειας» που υιοθέτησε την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, αυτό το νέο κόμμα, σε:
α) ιδεολογικό επίπεδο δεν καθοδηγείται πλέον απ' τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. λενινισμό-σταλινισμό, αλλά απ' το αντεπαναστατικό ρεύμα τον χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού (παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), όπως αυτό εκφράζεται στο διαβόητο 20ο Συνέδριο και στα μετέπειτα συνέδρια του ΚΚΣΕ,
β) πολιτικό επίπεδο έχει μια ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή και ένα ρεφορμιστικό Πρόγραμμα που δεν θίγει τα θεμέλια τον καπιταλισμού, ενώ στα βασικά ζητήματα της επανάστασης απορρίπτει το μαρξισμό και υιοθετεί την αντεπαναστατική γραμμή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας δηλ. τη γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος» - αντί τη μαρξιστική της βίαιης ένοπλης επανάστασης - στο σοσιαλισμό με τη διατήρηση-«βοήθεια» του αστικού κράτους («εκδημοκρατισμός» του αστικού κράτους αντί συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής), απορρίπτει άμεσα ή έμμεσα την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, έχει τέλος μια αστική αντίληψη του σοσιαλισμού δηλ. ενός «σοσιαλισμού» χωρίς δικτατορία τον προλεταριάτου και τη διατήρηση σ' αυτόν των αστικών κομμάτων («πλουραλιστικός σοσιαλισμός»),
γ) οργανωτικό επίπεδο, πέρα απ' την διάλυση όλων των Οργανώσεων το 1958, δεν είναι πλέον κόμμα νέου τύπου δηλ. λενινιστικού-σταλινικού τύπου αλλά λειτουργεί όπως τα αστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματα.
Έτσι είναι ολοφάνερο ότι το νέο κόμμα που πρωτοσυγκροτήθηκε το 1956, το σημερινό «Κ»ΚΕ(‘56), ήταν ευθύς εξαρχής ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα.
Το 1968 το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ('56) διασπάσθηκε σε δυο χρουστσωφικές ρεβιζιονιστικές κατευθύνσεις: μία χρουστσω-μπρεζνιεφική («Κ»ΚΕ(‘56)) και μια χρουστσω-«ευρωκομμουνιστική» («Κ»ΚΕ εσω.). Πρόκειται για μια ενδορεβιζιονιστική διάσπαση για δευτερεύοντα ζητήματα, ενώ στα κεντρικά και βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος: εκείνα της επανάστασης και σοσιαλισμού, έχουν τις ίδιες αστικο-ρεβιζιονιστικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις δηλ. τις θέσεις των 20ου και 22ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.
Καθόλη τη διάρκεια της ύπαρξής του το ενιαίο αρχικά «Κ»ΚΕ(‘56) αλλά και τα δύο χρουστσωφικά κομμάτια στη συνέχεια («Κ»ΚΕ και «Κ»ΚΕ εσω-ΣΥΝ) απ' το ‘56 ως τα σήμερα ακολούθησαν τη γνωστή ρεφορμιστική γραμμή της ταξικής συνεργασίας - αντί τη γραμμή της επαναστατικής ταξικής πάλης μεταξύ μπουρζουαζίας-προλεταριάτου - και υπεράσπισαν δραστήρια όλα τα πολιτικό-οικονομικά μέτρα παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες, προπαγανδίζοντας-προβάλλοντας ταυτόχρονα ως «σοσιαλισμό» τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της περιόδου των Χρουστσωφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσώφ, τον οποίο μάλιστα αποκαλούσαν «πραγματικό σοσιαλισμό» .
Στις ρεβιζιονιστικές χώρες πρωτοστάτησαν στις φασιστικές διώξεις των επαναστατών κομμουνιστών σταλινιστών-ζαχαριαδικών που με υπόδειξή τους πολλές εκατοντάδες κρατήθηκαν στις φυλακές και πολλές δεκάδες στάλθηκαν εξορία, μεταξύ των οποίων και ο Νίκος Ζαχαριάδης που με τα 17 χρόνια εξορίας στη Σιβηρία δολοφονήθηκε απ' τη φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ τον Αύγουστο του 1973 με υπόδειξη-σύμφωνη γνώμη της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Λουλέ-Τσολάκη κλπ., για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και τους χαλάσει τα προδοτικά σχέδιά τους.
Κατά τη διάρκεια της πάλης κατά της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας η ηγεσία Φλωράκη του «Κ»ΚΕ('56) τάχθηκε ανοιχτά κατά της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ του Πολυτεχνείου, προσπάθησε να την αποτρέψει και ματαιώσει και έφτασε μάλιστα στο σημείο να χαραχτηρίσει τους φοιτητές πού ξεκίνησαν απ' τη Νομική να καταλάβουν το Πολυτεχνείο σαν «πράκτορες» της ΚΥΠ και της ΣΙΑ («Πανσπουδαστική» Νο 8).
Στη «μεταπολίτευση» η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ για να πετύχει την νομιμοποίηση τον κόμματός της υπέγραψε την επαίσχυντη δήλωση υποταγής στα ντόπια μονοπώλια (υπογραμμένη από τον αποστάτη Φλωράκη στις 2 Οκτώβρη 1974), στην οποία αναφέρεται: «αι αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος».
Απ' τα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» ως τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας τον '80 προπαγάνδιζε τη συνεργασία με το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ με το οποίο θα οδηγούσαν τάχα τη χώρα στη «μεγάλη» ή «πραγματική αλλαγή» και ύστερα στο «σοσιαλισμό», ενώ το 1989 έφτασε στο σημείο να μπει για πρώτη φορά σε δυο αστικές κυβερνήσεις (Τζανετάκη-Ζολώτα), μάλιστα δεν δίστασε μαζί με το μοναρχοφαστικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας να συγκροτήσει κυβέρνηση - την πρώτη ως τα σήμερα στην ιστορία του διεθνούς χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού.
Τα τελευταία χρόνια η σοσιαλδημοκρατική καθοδηγητική ομάδα του ΚΚΕ, με επικεφαλής την Α. Παπαρήγα κυριαρχείται ολοένα και περισσότερο από εθνικιστικές-νεορθόδοξες αντιδραστικές απόψεις που έχουν δυναμώσει επικίνδυνα με τη συνεργασία της εθνικίστριας θεούσας Λ. Κανέλλη, κλπ και το εθνικιστικό ΔΗΚΚΙ, ενώ δεν έχει μέτωπο πάλης κατά τού εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού-φασισμού και του θρησκευτικού σκοταδισμού (επιπλέον υπάρχει στενή συνεργασία με τον χουντοΧριστόδουλο μέσω Λ. Κανέλλη, κλπ).
Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ('56) για να διατηρήσει και αυξήσει τις δυνάμεις της οξύνει τεχνητά τις σχέσεις με το δίδυμο χρουστσωφικό αδερφό της, τον ΣΥΝ, και διακηρύσσει ότι δεν θέλει σε κανένα επίπεδο συνεργασία μαζί του, ούτε σ' εκείνο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, φοβούμενη προφανώς διαρροές προς τον Συνασπισμό, με την δικαιολογία ότι ο ΣΥΝ επικροτεί την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Δε διστάζει όμως να συνεργαστεί με το εθνικιστικό ΔΗΚΚΙ, και την «Κομμουνιστική Ανανέωση» που και τα δύο είναι υπέρ της ΕΕ, μα ακόμα και με την Νέα Δημοκρατία, όπως στην Καρδίτσα (και αλλού) με κοινό υποψήφιο δήμαρχο «Κ»ΚΕ-ΝΔ και φέτος τον Χρ. Τέγο.
Όμως δεν καταφέρνει να βρει σημεία διαφοροποίησής της απ' τον ΣΥΝ, αφού στα βασικά ζητήματα της επανάστασης και σοσιαλισμού ακολουθούν και τα δυο αυτά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) το διαβόητο «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» με τη βοήθεια του «εκδημοκρατισμένου» αστικού κράτους και έχουν την ίδια χρουστσωφική αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του «σοσιαλισμού». Μάλιστα η ηγεσία του ΣΥΝ βγαίνει στο «Κ»ΚΕ('56) μόνιμα απ' τα αριστερά σε σειρά ζητήματα όπως φεουδο-αστικού ιερατείου με επικεφαλής τον χουντοΧριστόδουλο (ταυτότητες, κλπ.), εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού-φασισμού, φασιστικής καταστολής των κινητοποιήσεων απ' τα ΜΑΤ (η «Αυγή» προβάλει πρωτοσέλιδα τις επιθέσεις των ΜΑΤ ενάντια σ' απεργούς και διαδηλωτές, ενώ αντίθετα ο «Ριζοσπάστης» όχι μόνο δεν τις προβάλλει μα ούτε καν τις καταδικάζει και ακόμα χειρότερο τις αποσιωπά με προκλητικό τρόπο και επιπλέον προπαγανδίζει στην εργατική τάξη και το λαό, με εντολή προφανώς του «κανίβαλου» της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς Πολύδωρα, ότι τα ΜΑΤ δε χρησιμοποιούνε γκλοπς, δακρυγόνα και χημικές ουσίες αλλά «πιπερόσκονη» για «φτάρνισμα» των διαδηλωτών, («Ρ» 26/4/2006, σελ. 16-17)). Επιπλέον στηρίζει μόνιμα άμεσα ή έμμεσα την αντιδραστική κυβέρνηση Καραμανλή ακολουθώντας πάντα μία διασπαστική στάση-εναρμονισμένη-ενταγμένη στη διασπαστική τακτική της κυβέρνησης - ώστε μέσω της διάσπασης να υπονομεύεται ευθύς εξαρχής η ΕΝΟΤΗΤΑ και η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ των κινητοποιήσεων των εργαζομένων, να αποδυναμώνονται οι αγώνες της εργατικής τάξης και να γίνονται ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΙ ώστε να περνούν κάθε φορά τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης όπως συνέβηκε τα δυο τελευταία χρόνια.
Και αυτές τις μέρες που γράφεται αυτό το σημείωμα και βρίσκεται σε ορμητική ανάπτυξη η πάλη των φοιτητών κατά τον νέου νόμου-πλαίσιο με τις ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ και την «απεργία διαρκείας» των Πανεπιστημιακών που αποφάσισε η ΠΟΣΔΕΠ, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ βαδίζει χέρι-χέρι με την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και δια στόματος της ΔΗΠΑΚ («Κ»ΚΕ) αντιτάχθηκε και κατασυκοφαντεί την «απεργία διαρκείας» αλλά και τις «καταλήψεις διαρκείας» που τάχα μ' αυτές «διευκολύνεται το πέρασμα της κυβερνητικής πολιτικής για την ανώτατη εκπαίδευση» και επιπλέον η ΔΗΠΑΚ απειλεί ότι «θα διεκδικήσει την καταψήφιση της σχετικής απόφασης της ΠΟΣΔΕΠ» («Ρ» 27/ 5/2006, σελ. 6), ενώ αλλού τις χαρακτηρίζει «πολιτικό τυχοδιωκτισμό» («Ρ» 31/5/2006, σελ. 12) και η ΠΚΣ («Κ»ΝΕ) αντιτίθεται στις ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - τη μοναδική αυτή τη στιγμή αποτελεσματική μορφή πάλης - και κατηγορεί τις «δυνάμεις των ΠΑΣΠ-ΣΥΝ-ΕΑΑΚ που θεοποιούν τη μορφή της κατάληψης» («Ρ» 28/5/2006, σελ.12).
Έτσι στο συγκεκριμένο δίκαιο αγώνα των φοιτητών κατά του νόμου-πλαίσιο απ' τα αριστερά βγαίνουν στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ και της «Κ»ΝΕ όχι μόνο οι φοιτητές των εξωκοινοβουλευτικών αριστερών οργανώσεων και του ΣΥΝ αλλά και η ΠΑΣΠ του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ.
Τέλος η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, πέρα απ' τη φιλοαμερικάνικη στάση της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Ιράκ με κεντρικό σύνθημα «έξω η Ελλάδα από τον πόλεμο» αντί του αντιϊμπεριαλιστικού «έξω τα αμερικανοαγγλικά στρατεύματα απ' το Ιράκ» - αφήνοντας έτσι στο απυρόβλητο τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές - υποστηρίζει σταθερά, ακόμα και σήμερα, τους αμερικανοτσολιάδες δοσίλογους συντρόφους της χρουστσωφικούς του ιρακινού «κομμουνιστικού κόμματος» που συνεργάστηκαν και συνεργάζονται με τα στρατεύματα κατοχής και στελέχη του εκτελούνται απ' τις δυνάμεις της ιρακινής αντίστασης, ενώ η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα στέλνει συλλυπητήρια γράμματα, που δεν τα δημοσιεύει στα έντυπά της, για το θάνατο των δοσιλόγων συντρόφων της (Επιστολή Αγγουράκη τέλη Νοέμβρη 2005)
* Μετά σχεδόν μισό αιώνα η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα ομολογεί κι' αυτή ότι υπήρχε επέμβαση στο ΚΚΕ: «από τα έξι κόμματα που είχαν συγκροτήσει τη Διεθνή Επιτροπή πήραν μέρος στην Ολομέλεια οι παρακάτω αντιπρόσωποι: 1) Γιούγκοφ, από το Κομμουνιστκό Κόμμα της Βουλγαρίας.2) Κόβατς, από το Κόμμα των Ούγγρων Εργαζομένων. 3) Μάζουρ, από το Ενοποιημένο Εργατικό Κόμμα της Πολωνίας. 4) Γκεοργκίου Ντεζ, από το Εργατικό Κόμμα της Ρουμανίας. 5) Κουουσίνεν, από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης. 6) Μπάρακ, από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τσεχοσλοβακίας
Εισηγητής ο Γκεόργκε Γκεοργκίου Ντεζ, πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής («Το ΚΚΕ, επίσημα κείμενα», τόμος 8α 1956-1961, σελ.13, Αθήνα 1987)
***
Το Μάρτη έκλεισαν 50 χρόνια από τη διαβόητη «6η πλατιά Ολομέλεια» (Ρουμανία,11-12/3/1956),όπως την αποκάλεσαν οι εκάστοτε διορισμένες απ' τους «σοβιετικούς» δεξιές οπορτουνιστικές ηγεσίες του αστικορεβιζιονιστικού χρουστσωφικού εκτρώματος, γνωστού με το όνομα «Κ»ΚΕ(΄56), και εξακολουθούν να την αποκαλούν και οι σημερινές σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες των «Κ»ΚΕ(‘56)-ΣΥΝ.Η κακόφημη «6η Ολομέλεια» δεν μπορεί ούτε «πλατιά», μα ούτε καν «Ολομέλεια» να χαρακτηριστεί - ήταν στην πραγματικότητα μια βίαιη πραξικοπηματική παρασυναγωγή της χρουστσωφικής κλίκας και μια χωρίς προσχήματα επέμβαση στο ΚΚΕ - κι αυτό για τους παρακάτω λόγους:
πρώτο, δεν συγκλήθηκε από την ΚΕ του ΚΚΕ, με βάση τις επαναστατικές και καταστατικές Αρχές, αλλά από τη διαβόητη «Διεθνή Επιτροπή»* των «6» κομμάτων, όργανο της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουστσωφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ κλπ.,
δεύτερο, η σύγκλησή της συνιστά ωμή, βίαιη, βάρβαρη, ανοιχτή και απροσχημάτιστη επέμβαση των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά τον επαναστατικού ΚΚΕ(1918-55), μέσω της «Διεθνούς Επιτροπής» των Κουουσίνεν-Ντεζ(τυπικά πρόεδρος της ήταν ο ρουμάνος Ντεζ, ουσιαστικά όμως ήταν ο σοβιετικός Ο. Κουουσίνεν),
τρίτο, συγκαλείται στη βάση της ωμής καταπάτησης των επαναστατικών και καταστατικών Αρχών του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, αλλά και του καταστατικού τον ΚΚΕ,
τέταρτο, δεν συμμετείχε σε αυτή ο νόμιμα εκλεγμένος από το 7° συνέδριο Γενικός Γραμματέας τον ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης,
πέμπτο, συμμετέχουν σ' αυτή καθαιρεμένα από την ΚΕ στελέχη (Π.Μαυρομμάτης, Ζ.Ζωγράφος, Φ.Βέττας, Μ. Τσάντης) και μάλιστα, ορισμένα από αυτά διαγραμμένα από το ΚΚΕ( Μ. Παρτσαλίδης, Μ. Βαφειάδης, Θ. Χατζής, Β. Βασβανάς, Μ. Βατουσιανός, Θ. Μπράτσος),
έκτο, η εισήγηση σ' αυτή δεν έγινε από έλληνα, στέλεχος ή μέλος του κόμματος, έστω κάποιον διαγραμμένο από το ΚΚΕ, αλλά από το δεξιό οπορτουνιστή Γκεοργκίου Ντεζ, γραμματέα τον Εργατικού Κόμματος Ρουμανίας.
Η πραξικοπηματική παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» υπήρξε το αποκορύφωμα των απανωτών επεμβάσεων στα χρόνια 1954-56 της ρεβιζιονιστικής χρουστσωφικής ομάδας στα εσωτερικά τον επαναστατικού ΚΚΕ με στόχο τη ΔΙΑΛΥΣΗ του.
Για να δικαιολογήσουν τις επεμβάσεις τους στο ΚΚΕ οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές πρόβαλαν 4 λόγους, κατασκεύασαν 4 μύθους, ότι στο ΚΚΕ: α) καλλιεργούνταν τάχα και κυριαρχούσε η «προσωπολατρεία» (ιδεαλιστικός χρουστσωφικός μύθος) του Νίκου Ζαχαριάδη, β) κυριαρχούσε τάχα καταπίεση και «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς» (κριτική σε οπορτουνιστικές αντιλήψεις), γ) κυριαρχούσε «δογματισμός-σεχταρισμός» (εννοούν το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό), δ) δεν «επιτρέπονταν» δήθεν ν' ανοιχτεί συζήτηση για τις αιτίες της ήττας των δυο επαναστάσεων (ζητήματα που είχαν ήδη συζητηθεί στις διάφορες Ολομέλειες και στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ).
Και οι τέσσερις αυτοί μύθοι είναι κοινοί σ' όλους τους αντιζαχαριαδικούς οπορτουνιστές ηγέτες: απ' τους χρουστσωφικούς των "Κ"ΚΕ-ΣΥΝ («Σαράντα χρόνια τον ΚΚΕ 1918-1958», σελ. 646-650, εκδ.1958) ως τους «αντιχρουστσωφικούς» της ΟΜΛΕ και σήμερα: ΚΚΕμ-λ, Μ-ΛΚΚΕ, ΚΟΕ κ.λπ.(«Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση τον ΚΚΕ», σελ. 38-45, Αθήνα 1975).
Όμως ο βασικός και κύριος λόγος της επέμβασης των προδοτών χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ, υπήρξε ΕΝΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ: η αποφασιστική στάση Αρχών και κατηγορηματική ΑΡΝΗΣΗ της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη να εγκαταλείψει τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. τον λενινισμό-σταλινισμό και να ακολουθήσει τον αντεπαναστατικό χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό (παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).
Αξίζει επίσης με την ευκαιρία να σημειωθεί, αλλά και να προσεχθεί ιδιαίτερα απ' τους νεότερους, ότι κοινός ΣΤΟΧΟΣ της επίθεσης όλων των δεξιών οπορτουνιστών τόσο των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) όσο και των «αντιχρουστσωφικών» οπορτουνιστών «κεντριστών» της ηγετικής ομάδας της ΟΜΛΕ (Π.Δανιηλίδης-Γαβρ.Παπαδόπουλος-Γ.Χοτζέας-Ι.Ιορδανίδης) ήταν ο μεγάλος επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης σταλινιστής ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ. Ο αισχρός λασπολόγος του Ζαχαριάδη, Πρόεδρος της διαβόητης Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής (ΠΚΕ-Ρουμανία) - «πρακτορείο τον αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού» (ΣΟΦΙΑΝΟΣ) - γράφει σχετικά: «όσο για τον Ζαχαριάδη, εγώ πάντοτε έλεγα πως έπρεπε να φύγει έξω από το Κόμμα, άσχετο αν δεν έφυγε με σωστό τρόπο» (Π. Δανιηλίδης: «Ο Πολύδωρος θυμάται», σελ. 288, Αθήνα 1990).
Σ' αντίθεση με τα αντιμαρξιστικά μυθεύματα της αντιζαχαριαδικής δεξιάς οπορτουνιστικής ηγετικής ομάδας της ΟΜΛΕ (Π.Δανιηλίδης-Γ.Παπαδόπουλος-Γ.Χοτζέας-Ι.Ιορδανίδης) ότι τάχα «το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να γίνει ένα πραγματικά μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, ένα αληθινά επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου»(«Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια του ΚΚΕ», σελ. 46, Αθήνα, 1975), αυτό ήταν - παρά τη δεξιά παρέκκλιση της περίοδο της κατοχής και την προδοσία της Σιαντικής ηγεσίας - ένα πραγματικά επαναστατικό μαρξιστικό κόμμα, δηλ. ένα λενινιστικού-σταλινικού τύπου κόμμα, μέχρι τη διάλυσή του και το οποίο επιπλέον καθοδήγησε όλους τους μεγαλειώδεις αγώνες του επαναστατικού προλεταριάτου και ολόκληρου του ελληνικού λαού ενάντια στους ιταλο-γερμανούς φασίστες κατακτητές και τους αμερικανοάγγλους ιμπεριαλιστές, ενάντια στον καπιταλισμό (άκριτη και ολωσδιόλου αδικαιολόγητη αντιγραφή της ίδιας θέσης-αντιμαρξιστικής εκτίμησης συναντά ο αναγνώστης και στο: Ν. Κουλούρης: «Ελληνική βιβλιογραφία τον Εμφυλίου Πολέμου 1945-1949», σελ. 17, Αθήνα 2000).
Ένας άλλος μύθος και συνάμα πελώριο ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ που καλλιέργησαν και καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται συστηματικά απ' τους αντιζαχαριαδικούς οπορτουνιστές είναι πως τάχα το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 «δέχτηκε» ομαλά-«ειρηνικά» το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό δηλ. μετεξελίχθηκε «ειρηνικά» σε αστικο-ρεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα και μάλιστα ήταν τάχα «έτοιμο» «να δεχθεί το ρεβιζιονισμό χρουστσωφικού τύπου».
Η κοινή αυτή θέση - ψευδέστατος ισχυρισμός - όλων των αντιζαχαριαδικών δηλ. της χρουστσωφικής προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Φλωράκη κ.λπ. και των «αντιχρουστσωφικών» της οπορτουνιστικής ομάδας Π. Δανιηλίδη-Γ. Παπαδόπουλου-Γ. Χοτζέα-Ι. Ιορδανίδη έχει δυο στόχους: πρώτο, να αμφισβητηθεί άμεσα ή έμμεσα την επέμβαση των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ (σήμερα μετά μισό αιώνα ομολογεί την επέμβαση και η κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα) και δεύτερο, να παρουσιαστεί το σημερινό αστικο-ρεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ('56) ως «συνέχεια» του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ με το οποίο προφανώς δεν έχει καμιά απολύτως σχέση: ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά.
Ο ισχυρισμός των αντισταλινικών (με τη μορφή της «λαθολογίας») και βαμμένων αντιζαχαριαδικών της ρεβιζιονιστικής ηγετικής ομάδας της ΟΜΛΕ ότι τάχα «στις παραμονές της χρουστσωφικής επέμβασης, το ΚΚΕ, διαβρωμένο από τον οπορτουνισμό ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά, ήταν «έτοιμο» να δεχθεί τον ρεβιζιονισμό χρουστσωφικών τύπου» («Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια του ΚΚΕ», σελ. 47, Αθήνα 1975) βρίσκεται σε πλήρη ρήξη με την ιστορική αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ και αποτελεί χονδροειδέστατο ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ. Ακριβής, πέρα απ' την αντιφατικότητα, αντιγραφή τον ίδιου ιστορικού ψεύδους αποτελεί και ο ισχυρισμός πως «στις παραμονές επέμβασης της Επιτροπής Ο. Κουουσίνεν- Γ. Ντεζ, το ΚΚΕ ήταν σχεδόν «επεξεργασμένο» να δεχθεί την επικυριαρχία τον ρεβιζιονισμού ως γενική τον γραμμή με τη μεθοδευμένη δραστική συνδρομή της κρατικής σοβιετικής εξουσίας» (Ν. Κουλούρης: «ελληνική βιβλιογραφία τον εμφυλίου πολέμου 1945-1949», σελ. 17, ΑΘήνα 2000).
Σ' αντίθεση με τους ψευδέστατους και προκλητικότατους ισχυρισμούς των «αντιχρουστσωφικών» δεξιών οπορτουνιστών ηγετών της ΟΜΛΕ και των σημερινών κομματιών της (ΚΚΕμ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΟΕ κλπ), - που δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορική αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ - στις παραμονές της χρουστσωφικής επέμβασης, το ΚΚΕ ήταν ΠΑΝΕΤΟΙΜΟ ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά να αποκρούσει και απέκρουσε με αποφασιστικότητα τις ρεβιζιονιστικές επεμβάσεις, προβάλλοντας μάλιστα μαζική αντίσταση:
1)η επαναστατική καθοδήγηση Ζαχαριάδη απόκρουσε τις απανωτές επεμβάσεις της χρουστσωφικής ομάδας στα εσωτερικά του ΚΚΕ την περίοδο 1954-56,
2)δεν δέχτηκε να εγκαταλείψει τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό,
3)αρνήθηκε να ακολουθήσει τη νέα δεξιά, οπορτουνιστική αντισταλινική γραμμή,
4)ήρθε σε ανοιχτή ρήξη-σύγκρουση με τη ρεβιζιονιστική χρουστσωφική ομάδα όταν αυτή το Σεπτέμβρη του '55 σκηνοθέτησε και καθοδήγησε το πογκρόμ της Τασκένδης - όχι μόνο η καθοδήγηση αλλά και η συντριπτικότατη πλειοψηφία, πάνω από 95% (η αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών που υπήρξε μαζικότατη σ' όλες τις τότε ακόμα σοσιαλιστικές χώρες, κυμαίνονταν σε ποσοστό 85-95%, ανάλογο ήταν το ποσοστό και στην Ελλάδα),
5)η 5η Ολομέλεια (26-28/12/1955), με πρόταση του Ν. Ζαχαριάδη, καταδικάζει ανοιχτά την ανάμειξη των σοβιετικών στην ΚΟ Τασκένδης, σημειώνοντας στην Απόφαση ότι η φράξια «δε θα μπορούσε να πετύχει τίποτα αν δεν είχε την υποστήριξη ορισμένων τοπικών σοβιετικών συντρόφων, που ένα μέρος τους είχε πειστεί ότι η φράξια είναι το πιο γερό και φιλοσοβιετικό κομμάτι της ΚΟΤ που πρέπει να το υποστηρίξουν και να το βοηθήσουν»(Απόφαση της Ολομέλειας: Η κατάσταση στην ΚΟΤ και τα άμεσα καθήκοντα της οργάνωσης, στο: «το ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα, Τόμος 7°ς, 1949-55», σελ. 450, Αθήνα, 1995).
Το ΚΚΕ δεν αποδέχτηκε ποτέ το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό μα ούτε κατέστη δυνατή «η επιβολή του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ» εκ μέρους της κλίκας των Χρουστσωφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ κ.λπ. όπως ισχυρίζεται η ρεβιζιονιστική ηγεσία τον Μ-Λ ΚΚΕ («ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» 25/03/2006, σελ.10-11) γιατί όπως είδαμε μόλις παραπάνω, οι επεμβάσεις των χρουστσωφικών στο ΚΚΕ αποκρούστηκαν νικηφόρα απ' την επαναστατική καθοδήγηση του Νίκου Ζαχαριάδη. Και ακριβώς επειδή η χρουστσωφική κλίκα δεν κατάφερε να επιβάλει στο ΚΚΕ το ρεβιζιονισμό, ΔΙΕΛΥΣΕ, με ανοιχτή επέμβαση δηλ. την παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας», το κόμμα τον επαναστατικού προλεταριάτου, το μαρξιστικό ΚΚΕ1918-55 και στη θέση του συγκρότησε-ίδρυσε ένα άλλο νέο αστικορεβιζιονιστικό κόμμα, το «Κ»ΚΕ(‘56).Το ΚΚΕ απλά διαλύθηκε με την ωμή βίαιη πραξικοπηματική επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών.
Η επαναστατική καθοδήγηση τον Νίκου Ζαχαριάδη, παρά τις αφόρητες και δυσβάσταχτες πιέσεις της χρουστσωφικής κλίκας, παρέμενε σταθερά, αταλάντευτα και με συνέπεια ως το τέλος δηλ. ως την επίσημη ανοιχτή ΔΙΑΛΥΣΗ του ΚΚΕ το Μάρτη του '56 («6η Ολομέλεια») απ' τους επεμβασίες χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές στον επαναστατικό λενινιστικό-σταλινικό δρόμο. Οι μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές του ΔΣΕ, οι ήρωες σταυραετοί των Γράμμου-Βίτσι-Κλέφτη-Μουργκάνας ταπείνωσαν, και μάλιστα μέσα στη φωλιά της, την υπερφίαλη προδοτική ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Χρουστσώφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ κλπ., σώζοντας ταυτόχρονα και την τιμή της μεγάλης σταλινικής σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.
Μάλιστα, το ΚΚΕ είναι το ΜΟΝΟ στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από τα κόμματα των καπιταλιστικών χωρών, που όχι μόνο δεν υιοθέτησε το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό, αλλά απόκρουσε με αποφασιστικότητα και επιτυχία το αντεπαναστατικό αυτό ιδεολογικοπολιτικό αστικό ρεύμα, το ΜΟΝΟ που δεν μετατράπηκε σε αστικορεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα. Και ακόμα είναι το ΠΡΩΤΟ στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που εγκαινίασε σε παγκόσμια κλίμακα την πάλη των επαναστατών κομμουνιστών κατά του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, και μάλιστα ανοιχτά, από το Σεπτέμβρη του 1955, και αυτή είναι η σπουδαία και μεγάλη, παγκόσμιας ιστορικής σημασίας, συμβολή των ελλήνων κομμουνιστών, με επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Συμπερασματικά: Το επαναστατικό-σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ δεν εγκατέλειψε ποτέ το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό, ούτε αποδέχτηκε το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό, αλλά ούτε μετατράπηκε σε αστικορεβιζιονιστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, όπως υποστηρίζουν-προπαγανδίζουν οι χρουστσωφικοί των «Κ»ΚΕ(‘56)-ΣΥΝ, για να «αποδείξουν» τη δήθεν «συνέχειά» τους με το επαναστατικό ΚΚΕ(1918-55) ή αφήνουν σαφώς να εννοηθεί, ακολουθώντας τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές, και ρίχνοντας «νερό» στο «μύλο» τους, οι αντιζαχαριαδικοί του νέου αντισταλινικού ρεβιζιονιστικού ρεύματος (ΚΚΕ μ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΟΕ κλπ).
Η πραξικοπηματική παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» των σοβιετικών χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών είχε δυο στόχους: α) τη βίαιη ΔΙΑΛΥΣΗ του επαναστατικού ΚΚΕ, β) τη συγκρότηση μιας αστικορεβιζιονιστικής ηγετικής ομάδας για την ίδρυση τον σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ('56).
1. Βίαιη ΔΙΑΛΥΣΗ του επαναστατικού ΚΚΕ.
Η διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ επιτεύχθηκε:α) με τη βίαιη καθαίρεση της εκλεγμένης ηγεσίας Ζαχαριάδη, σύλληψη και εκτόπισή της διάλυση που ολοκληρώθηκε β) με τις μαζικές διαγραφές-αποχωρήσεις χιλιάδων κομμουνιστών μετά το 1956 και γ) την οριστική διάλυση όλων των Οργανώσεων το1958 (Απόφαση της «8ης Ολομέλειας» (ακριβέστερα της 3ης Ολομέλειας τον «Κ»ΚΕ('56)).
Με τη διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ(1918-55) ο χρουστσωφικός ρεβιζιονισμός προκάλεσε τη μεγαλύτερη και καταστροφικότερη ζημιά στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Ακόμα μεγαλύτερη προκάλεσε σε ολόκληρο το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα με: 1) τη διάλυση σχεδόν όλων των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων και τη μετατροπή τους σε αστικορεβιζιονιστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματα, 2) την πλήρη, μετά το 1956, παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες - παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας '60, 3) τη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.
Οι επαναστάτες κομμουνιστές σταλινιστές-ζαχαριαδικοί διατήρησαν στις ρεβιζιονιστικές χώρες τις Οργανώσεις του επαναστατικού ΚΚΕ (1918-55) σε συνθήκες άγριας βαθιάς παρανομίας και πρωτοφανών φασιστικών διώξεων, εκ μέρους των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστικών ηγεσιών των διαφόρων χωρών (πάντα σε στενή συνεργασία με τους έλληνες ρεβιζιονιστές). Όμως σ' αυτές τις Οργανώσεις προκλήθηκαν αδικαιολόγητες διασπάσεις, υποκινημένες και καθοδηγημένες από τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές, με καταστροφικές συνέπειες για το επαναστατικό κίνημα της χώρας (ό,τι δεν πέτυχαν οι προδότες χρουστσωφικοί με τις φασιστικές διώξεις, το πέτυχαν, δυστυχώς, με τις διασπάσεις).
Η δεύτερη μεγάλη ζημιά, μετά από εκείνη των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών, στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα προκλήθηκε από τη διάσπαση - προς όφελος των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών και σε συνεργασία μαζί τους - της κρυφοχρουστσωφικής αντιζαχαριαδικής ομάδας της Ρουμανίας των Πολύδωρου Δανιηλίδη-Γαβρίλου Παπαδόπουλου-Βάσκου Πασχάλη κλπ, που είχε συγκροτήσει τη διαβόητη Προσωρινή Κεντρική Επιτροπή (ΠΚΕ), η οποία κυκλοφόρησε, εν γνώσει της, κατασκευασμένο από τους χρουστσωφικούς, αλλά αποδιδόμενο στο Ζαχαριάδη γράμμα, και η οποία, με βάση αυτό το γράμμα και με υπόδειξη των χρουστσωφικών, κατάγγειλε το δεσμώτη της Σιβηρίας Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη ως «αποστάτη», προκαλώντας, έτσι, μεγάλη διάσπαση στους έλληνες κομμουνιστές: «Αυτά που μεταδίδονται για τον Ζαχαριάδη δεν είναι αληθινά. Διαπίστωσα πως το λεγόμενο γράμμα Ζαχαριάδη δεν είναι γράμμα του Ζαχαριάδη, αλλά γράμμα γραμμένο από ρεβιζιονιστική συμμορία. Η ΙΙΚΕ σαν πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού ανάλαβε να το κυκλοφορήσει για να σπείρει την σύγχυση στο κίνημα των μαρξιστών-λενινιστών, να υποσκάψει την ηθική, κομματική και πολιτική οντότητα του Ζαχαριάδη, να διασπάσει την ενότητα των γραμμών τον κινήματος και να το αποσυνθέσει» (Γράμμα ΣΟΦΙΑΝΟΥ προς τους κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες Τσεχοσλοβακίας 6.1.1968).
Την καταγγελία αυτή της «ΠΚΕ σαν πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού» εκ μέρους του διορατικότατου επαναστάτη κομμουνιστή σταλινιστή ζαραχαριαδικού Σοφιανού επιβεβαίωσε-ομολόγησε άθελά του ο Π.Δανιηλίδης, τότε Πρόεδρος της ΠΚΕ, γράφοντας: «Τελικά ύστερα από υπόδειξη των ρουμάνων το γράμμα δημοσιεύτηκε. Το γράμμα εκείνο προκάλεσε σύγχυση και διαφωνίες στις οργανώσεις μας» (Κ Γκριτζώνα: «Μετά το Γράμμο», σελ. 33, εκδ. «Γλάρος», Αθήνα 1986). Ομολογεί δηλ. ανοιχτά, μετά σχεδόν μια εικοσαετία, το 1986, τη συνεργασία της ΠΚΕ με τους ρουμάνους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές.
Ανάλογη ζημιά προκάλεσε στην Ελλάδα και η αντισταλινική-αντιζαχαριαδική κατεύθυνση των δεξιών οπορτουνιστών ηγετών της «Αναγέννησης»-ΟΜΛΕ των Χοτζέα-Ιορδανίδη.
Ο ισχυρισμός των αντισταλινικών-αντιζαχαριαδικών ηγετών του Μ-ΛΚΚΕ, αλλά και των άλλων (ΚΚΕμλ, ΚΟΕ κλπ.) ότι η «έκδοση της «Αναγέννησης», εγκαινίασε την οργανωμένη, δημόσια εμφάνιση τον μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας» («ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ», 25/02/2006, σελ. 20) δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική αλήθεια. Οι οπορτουνιστές ηγέτες της «Αναγέννησης» Ι.Ιορδανίδης-Γ.Χοτζέας στην μεγάλη και οξύτατη ιδεολογικοπολιτική σύγκρουση μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, και του αντεπαναστατικού χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, μεταξύ της διορισμένης ρεβιζιονιστικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη κ.λ.π. και του ζαχαριαδικού ΚΚΕ, με την αντισταλινική λαθολογία και την αντιζαχαριαδική τοποθέτησή τους, επέλεξαν για τον εαυτό τους και κράτησαν μια «κεντριστική» στάση αντί της επαναστατικής χωρίς επιφυλάξεις λενινιστικής-σταλινικής και ζαχαριαδικής στάσης. Ορθότατα ο επαναστάτης κομμουνιστής ΣΟΦΙΑΝΟΣ κατατάσσει σε γράμμα του (14 Γενάρη 1966) την «Αναγέννηση» στις «ρεβιζιονιστικές ομάδες και κατευθύνσεις που ξεφύτρωσαν ύστερα απ' την ωμή επέμβαση του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού στα εσωτερικά του ΚΚΕ», η οποία, ανάμεσα στ' άλλα, υποστηρίζει «ότι είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για την «αλλαγή» στο κόμμα, πράγμα που δικαιολογεί την ωμή επέμβαση του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ και την συνωμοσία και την επίθεση που οργανώθηκε ενάντια στις επαναστατικές δυνάμεις τον ΚΚΕ».
Οι δύο αντιζαχαριαδικές αυτές Οργανώσεις ενώθηκαν κατά την περίοδο της δικτατορίας (αρχές της δεκαετίας τον '70) και συνέχισαν τη διασπαστική τους δράση, για να κομματιαστούν στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης», ενώ στην πορεία μετεξελίχθηκαν σε μια νέα, ολοκληρωμένη πλέον, παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού (στα βασικά ζητήματα της επανάστασης και του σοσιαλισμού): εκείνη της αντισταλινικής «λαθολογίας» που κορυφώνεται-εκφράζεται σε μια αστικορεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού δηλ. διατήρησης στη σοσιαλιστική κοινωνία των δυο ανταγωνιστικών τάξεων μπουρζουαζίας-προλεταριάτου, αντίληψη ολοφάνερα αντιμαρξιστική, που με σαφήνεια διατυπώνεται ως εξής: «το προλεταριάτο και η αστική τάξη... παραμένουν οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας» και «η κύρια αντίθεση στη σοσιαλιστική κοινωνία είναι ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη» («Η συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ,7-9 Ιουνίου 1991, σελ. 65).
Η ιδεολογικό-πολιτικο-οργανωτική συνέχεια, μετά τις διασπάσεις, των επαναστατικών κομμουνιστικών σταλινικών-ζαχαριαδικών Οργανώσεων της Τασκένδης και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών βρίσκεται σήμερα στη σταλινική-ζαχαριαδική «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ(1918-55)», που καθοδηγείται απ' τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. τον λενινισμό-σταλινισμό.
2. Η συγκρότηση μιας αστικορεβιζιονιστικής ηγετικής ομάδας για την ίδρυση του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ(‘56)
Η βίαιη πραξικοπηματική καθαίρεση της εκλεγμένης επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη απ' τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές στην οργανωμένη απ' τους ίδιους παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» - ήταν το πρώτο ανοιχτό μα και το αποφασιστικότερο χτύπημα ΔΙΑΛΥΣΗΣ του ΚΚΕ - και η συγκρότηση μιας δεξιάς οπορτουνιστικής ομάδας αποτέλεσε ταυτόχρονα και το πρώτο βήμα ίδρυσης ενός νέου αστικορεβιζιονιστικού, σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματος, το «Κ»ΚΕ (‘56).
Η διαβόητη «6η Ολομέλεια» είναι στην πραγματικότητα η 1η Ολομέλεια του τότε υπό συγκρότηση αστικορεβιζιονιστικού «Κ»ΚΕ(‘56), το οποίο δεν έχει απολύτως καμία σχέση και σε κανένα επίπεδο: ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά, με το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 επειδή, με βάση τη γραμμή της «6ης Ολομέλειας» που υιοθέτησε την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, αυτό το νέο κόμμα, σε:
α) ιδεολογικό επίπεδο δεν καθοδηγείται πλέον απ' τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. λενινισμό-σταλινισμό, αλλά απ' το αντεπαναστατικό ρεύμα τον χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού (παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), όπως αυτό εκφράζεται στο διαβόητο 20ο Συνέδριο και στα μετέπειτα συνέδρια του ΚΚΣΕ,
β) πολιτικό επίπεδο έχει μια ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή και ένα ρεφορμιστικό Πρόγραμμα που δεν θίγει τα θεμέλια τον καπιταλισμού, ενώ στα βασικά ζητήματα της επανάστασης απορρίπτει το μαρξισμό και υιοθετεί την αντεπαναστατική γραμμή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας δηλ. τη γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος» - αντί τη μαρξιστική της βίαιης ένοπλης επανάστασης - στο σοσιαλισμό με τη διατήρηση-«βοήθεια» του αστικού κράτους («εκδημοκρατισμός» του αστικού κράτους αντί συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής), απορρίπτει άμεσα ή έμμεσα την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, έχει τέλος μια αστική αντίληψη του σοσιαλισμού δηλ. ενός «σοσιαλισμού» χωρίς δικτατορία τον προλεταριάτου και τη διατήρηση σ' αυτόν των αστικών κομμάτων («πλουραλιστικός σοσιαλισμός»),
γ) οργανωτικό επίπεδο, πέρα απ' την διάλυση όλων των Οργανώσεων το 1958, δεν είναι πλέον κόμμα νέου τύπου δηλ. λενινιστικού-σταλινικού τύπου αλλά λειτουργεί όπως τα αστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματα.
Έτσι είναι ολοφάνερο ότι το νέο κόμμα που πρωτοσυγκροτήθηκε το 1956, το σημερινό «Κ»ΚΕ(‘56), ήταν ευθύς εξαρχής ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα.
Το 1968 το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ('56) διασπάσθηκε σε δυο χρουστσωφικές ρεβιζιονιστικές κατευθύνσεις: μία χρουστσω-μπρεζνιεφική («Κ»ΚΕ(‘56)) και μια χρουστσω-«ευρωκομμουνιστική» («Κ»ΚΕ εσω.). Πρόκειται για μια ενδορεβιζιονιστική διάσπαση για δευτερεύοντα ζητήματα, ενώ στα κεντρικά και βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος: εκείνα της επανάστασης και σοσιαλισμού, έχουν τις ίδιες αστικο-ρεβιζιονιστικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις δηλ. τις θέσεις των 20ου και 22ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.
Καθόλη τη διάρκεια της ύπαρξής του το ενιαίο αρχικά «Κ»ΚΕ(‘56) αλλά και τα δύο χρουστσωφικά κομμάτια στη συνέχεια («Κ»ΚΕ και «Κ»ΚΕ εσω-ΣΥΝ) απ' το ‘56 ως τα σήμερα ακολούθησαν τη γνωστή ρεφορμιστική γραμμή της ταξικής συνεργασίας - αντί τη γραμμή της επαναστατικής ταξικής πάλης μεταξύ μπουρζουαζίας-προλεταριάτου - και υπεράσπισαν δραστήρια όλα τα πολιτικό-οικονομικά μέτρα παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες, προπαγανδίζοντας-προβάλλοντας ταυτόχρονα ως «σοσιαλισμό» τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της περιόδου των Χρουστσωφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσώφ, τον οποίο μάλιστα αποκαλούσαν «πραγματικό σοσιαλισμό» .
Στις ρεβιζιονιστικές χώρες πρωτοστάτησαν στις φασιστικές διώξεις των επαναστατών κομμουνιστών σταλινιστών-ζαχαριαδικών που με υπόδειξή τους πολλές εκατοντάδες κρατήθηκαν στις φυλακές και πολλές δεκάδες στάλθηκαν εξορία, μεταξύ των οποίων και ο Νίκος Ζαχαριάδης που με τα 17 χρόνια εξορίας στη Σιβηρία δολοφονήθηκε απ' τη φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ τον Αύγουστο του 1973 με υπόδειξη-σύμφωνη γνώμη της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Λουλέ-Τσολάκη κλπ., για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και τους χαλάσει τα προδοτικά σχέδιά τους.
Κατά τη διάρκεια της πάλης κατά της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας η ηγεσία Φλωράκη του «Κ»ΚΕ('56) τάχθηκε ανοιχτά κατά της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ του Πολυτεχνείου, προσπάθησε να την αποτρέψει και ματαιώσει και έφτασε μάλιστα στο σημείο να χαραχτηρίσει τους φοιτητές πού ξεκίνησαν απ' τη Νομική να καταλάβουν το Πολυτεχνείο σαν «πράκτορες» της ΚΥΠ και της ΣΙΑ («Πανσπουδαστική» Νο 8).
Στη «μεταπολίτευση» η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ για να πετύχει την νομιμοποίηση τον κόμματός της υπέγραψε την επαίσχυντη δήλωση υποταγής στα ντόπια μονοπώλια (υπογραμμένη από τον αποστάτη Φλωράκη στις 2 Οκτώβρη 1974), στην οποία αναφέρεται: «αι αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος».
Απ' τα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» ως τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας τον '80 προπαγάνδιζε τη συνεργασία με το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ με το οποίο θα οδηγούσαν τάχα τη χώρα στη «μεγάλη» ή «πραγματική αλλαγή» και ύστερα στο «σοσιαλισμό», ενώ το 1989 έφτασε στο σημείο να μπει για πρώτη φορά σε δυο αστικές κυβερνήσεις (Τζανετάκη-Ζολώτα), μάλιστα δεν δίστασε μαζί με το μοναρχοφαστικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας να συγκροτήσει κυβέρνηση - την πρώτη ως τα σήμερα στην ιστορία του διεθνούς χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού.
Τα τελευταία χρόνια η σοσιαλδημοκρατική καθοδηγητική ομάδα του ΚΚΕ, με επικεφαλής την Α. Παπαρήγα κυριαρχείται ολοένα και περισσότερο από εθνικιστικές-νεορθόδοξες αντιδραστικές απόψεις που έχουν δυναμώσει επικίνδυνα με τη συνεργασία της εθνικίστριας θεούσας Λ. Κανέλλη, κλπ και το εθνικιστικό ΔΗΚΚΙ, ενώ δεν έχει μέτωπο πάλης κατά τού εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού-φασισμού και του θρησκευτικού σκοταδισμού (επιπλέον υπάρχει στενή συνεργασία με τον χουντοΧριστόδουλο μέσω Λ. Κανέλλη, κλπ).
Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ('56) για να διατηρήσει και αυξήσει τις δυνάμεις της οξύνει τεχνητά τις σχέσεις με το δίδυμο χρουστσωφικό αδερφό της, τον ΣΥΝ, και διακηρύσσει ότι δεν θέλει σε κανένα επίπεδο συνεργασία μαζί του, ούτε σ' εκείνο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, φοβούμενη προφανώς διαρροές προς τον Συνασπισμό, με την δικαιολογία ότι ο ΣΥΝ επικροτεί την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Δε διστάζει όμως να συνεργαστεί με το εθνικιστικό ΔΗΚΚΙ, και την «Κομμουνιστική Ανανέωση» που και τα δύο είναι υπέρ της ΕΕ, μα ακόμα και με την Νέα Δημοκρατία, όπως στην Καρδίτσα (και αλλού) με κοινό υποψήφιο δήμαρχο «Κ»ΚΕ-ΝΔ και φέτος τον Χρ. Τέγο.
Όμως δεν καταφέρνει να βρει σημεία διαφοροποίησής της απ' τον ΣΥΝ, αφού στα βασικά ζητήματα της επανάστασης και σοσιαλισμού ακολουθούν και τα δυο αυτά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) το διαβόητο «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» με τη βοήθεια του «εκδημοκρατισμένου» αστικού κράτους και έχουν την ίδια χρουστσωφική αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του «σοσιαλισμού». Μάλιστα η ηγεσία του ΣΥΝ βγαίνει στο «Κ»ΚΕ('56) μόνιμα απ' τα αριστερά σε σειρά ζητήματα όπως φεουδο-αστικού ιερατείου με επικεφαλής τον χουντοΧριστόδουλο (ταυτότητες, κλπ.), εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού-φασισμού, φασιστικής καταστολής των κινητοποιήσεων απ' τα ΜΑΤ (η «Αυγή» προβάλει πρωτοσέλιδα τις επιθέσεις των ΜΑΤ ενάντια σ' απεργούς και διαδηλωτές, ενώ αντίθετα ο «Ριζοσπάστης» όχι μόνο δεν τις προβάλλει μα ούτε καν τις καταδικάζει και ακόμα χειρότερο τις αποσιωπά με προκλητικό τρόπο και επιπλέον προπαγανδίζει στην εργατική τάξη και το λαό, με εντολή προφανώς του «κανίβαλου» της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς Πολύδωρα, ότι τα ΜΑΤ δε χρησιμοποιούνε γκλοπς, δακρυγόνα και χημικές ουσίες αλλά «πιπερόσκονη» για «φτάρνισμα» των διαδηλωτών, («Ρ» 26/4/2006, σελ. 16-17)). Επιπλέον στηρίζει μόνιμα άμεσα ή έμμεσα την αντιδραστική κυβέρνηση Καραμανλή ακολουθώντας πάντα μία διασπαστική στάση-εναρμονισμένη-ενταγμένη στη διασπαστική τακτική της κυβέρνησης - ώστε μέσω της διάσπασης να υπονομεύεται ευθύς εξαρχής η ΕΝΟΤΗΤΑ και η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ των κινητοποιήσεων των εργαζομένων, να αποδυναμώνονται οι αγώνες της εργατικής τάξης και να γίνονται ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΙ ώστε να περνούν κάθε φορά τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης όπως συνέβηκε τα δυο τελευταία χρόνια.
Και αυτές τις μέρες που γράφεται αυτό το σημείωμα και βρίσκεται σε ορμητική ανάπτυξη η πάλη των φοιτητών κατά τον νέου νόμου-πλαίσιο με τις ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ και την «απεργία διαρκείας» των Πανεπιστημιακών που αποφάσισε η ΠΟΣΔΕΠ, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ βαδίζει χέρι-χέρι με την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και δια στόματος της ΔΗΠΑΚ («Κ»ΚΕ) αντιτάχθηκε και κατασυκοφαντεί την «απεργία διαρκείας» αλλά και τις «καταλήψεις διαρκείας» που τάχα μ' αυτές «διευκολύνεται το πέρασμα της κυβερνητικής πολιτικής για την ανώτατη εκπαίδευση» και επιπλέον η ΔΗΠΑΚ απειλεί ότι «θα διεκδικήσει την καταψήφιση της σχετικής απόφασης της ΠΟΣΔΕΠ» («Ρ» 27/ 5/2006, σελ. 6), ενώ αλλού τις χαρακτηρίζει «πολιτικό τυχοδιωκτισμό» («Ρ» 31/5/2006, σελ. 12) και η ΠΚΣ («Κ»ΝΕ) αντιτίθεται στις ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - τη μοναδική αυτή τη στιγμή αποτελεσματική μορφή πάλης - και κατηγορεί τις «δυνάμεις των ΠΑΣΠ-ΣΥΝ-ΕΑΑΚ που θεοποιούν τη μορφή της κατάληψης» («Ρ» 28/5/2006, σελ.12).
Έτσι στο συγκεκριμένο δίκαιο αγώνα των φοιτητών κατά του νόμου-πλαίσιο απ' τα αριστερά βγαίνουν στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ και της «Κ»ΝΕ όχι μόνο οι φοιτητές των εξωκοινοβουλευτικών αριστερών οργανώσεων και του ΣΥΝ αλλά και η ΠΑΣΠ του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ.
Τέλος η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, πέρα απ' τη φιλοαμερικάνικη στάση της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Ιράκ με κεντρικό σύνθημα «έξω η Ελλάδα από τον πόλεμο» αντί του αντιϊμπεριαλιστικού «έξω τα αμερικανοαγγλικά στρατεύματα απ' το Ιράκ» - αφήνοντας έτσι στο απυρόβλητο τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές - υποστηρίζει σταθερά, ακόμα και σήμερα, τους αμερικανοτσολιάδες δοσίλογους συντρόφους της χρουστσωφικούς του ιρακινού «κομμουνιστικού κόμματος» που συνεργάστηκαν και συνεργάζονται με τα στρατεύματα κατοχής και στελέχη του εκτελούνται απ' τις δυνάμεις της ιρακινής αντίστασης, ενώ η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα στέλνει συλλυπητήρια γράμματα, που δεν τα δημοσιεύει στα έντυπά της, για το θάνατο των δοσιλόγων συντρόφων της (Επιστολή Αγγουράκη τέλη Νοέμβρη 2005)
* Μετά σχεδόν μισό αιώνα η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα ομολογεί κι' αυτή ότι υπήρχε επέμβαση στο ΚΚΕ: «από τα έξι κόμματα που είχαν συγκροτήσει τη Διεθνή Επιτροπή πήραν μέρος στην Ολομέλεια οι παρακάτω αντιπρόσωποι: 1) Γιούγκοφ, από το Κομμουνιστκό Κόμμα της Βουλγαρίας.2) Κόβατς, από το Κόμμα των Ούγγρων Εργαζομένων. 3) Μάζουρ, από το Ενοποιημένο Εργατικό Κόμμα της Πολωνίας. 4) Γκεοργκίου Ντεζ, από το Εργατικό Κόμμα της Ρουμανίας. 5) Κουουσίνεν, από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης. 6) Μπάρακ, από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τσεχοσλοβακίας
Εισηγητής ο Γκεόργκε Γκεοργκίου Ντεζ, πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής («Το ΚΚΕ, επίσημα κείμενα», τόμος 8α 1956-1961, σελ.13, Αθήνα 1987)
