Νίκος Κυριακίδης: Στα 128 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Στάλιν

Στις 20.12.1949 με διαταγή του Διοικητή του Αποσπάσματος συγκεντρωθήκαμε στο ξέφωτο του δάσους στα Κρούσια για να μας μιλήσει.

Ησυχία…! Ακούστηκε μια φωνή και το λόγο πήρε ο διοικητής:

Σύντροφοι! Αύριο κλείνουν 70 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Στάλιν και εμείς πρέπει να γιορτάσουμε τη μέρα αυτή πανηγυρικά και μεγαλοπρεπώς.

Στη γειτονιά μας εγκαταστάθηκε ένας λόχος χωροφυλάκων στο αντικρινό ύψωμα Πίλαφ Τέπε, αυτούς αύριο 21.12. πρέπει να τους διώξουμε από το μαχαλά μας γιατί μας ενοχλούν με την παρουσία τους. Πρέπει να τους δώσουμε ένα καλό μάθημα για να μην μας ξαναενοχλήσουν.

Το σχέδιο καταστρώθηκε από τους επιτελείς και το βράδυ ήξερε η κάθε ομάδα την αποστολή της. Έτσι πριν τις 5 το πρωί όλοι στη θέση τους με το σύνθημα της φωτοβολίδας.

Σαν άρχισε το κροτάλισμα των ταχυβόλων και των μυδραλίων ταυτόχρονα αιφνιδιαστικά, μπροστά στον πανικό τους και αγουροξυπνημένοι το βάλανε στα πόδια με φωνές και ουρλιαχτά, αφήνοντας όλο τον οπλισμό τους επιτόπου.

Εμείς πήραμε ότι μπορέσαμε εκτός το βαρύ οπλισμό, όλμους, βαριά πολυβόλα, κλπ., καταστρέφοντας ότι ήταν δυνατόν, πιάνοντας και μερικούς αιχμαλώτους τους οποίους και τους πήραμε μαζί μας, αφού καθαρίσαμε το τοπίο οπισθοχωρήσαμε ήσυχοι και ομαλά για άλλα λημέρια.

Σε δυο ώρες έφτασαν στον τόπο της μάχης πολλές δυνάμεις στρατού, τανκς και αεροπλάνα, αλλά εμείς ήμασταν μακριά.

Ρωτάει ο διοικητής τους αιχμάλωτους αν κάποιος θάθελε να μείνει μαζί μας. Ένας είπε: «καπετάνιε τι θα γίνουν οι οικογένειές μας;».

Έτσι ο διοικητής τους λέει αφού δε θα μείνετε, αλλάξτε τα ρούχα σας με τους αντάρτες. Τους συνοδέψαμε μέχρι ένα σημείο και τους είπαμε, αυτός ο δρόμος βγαίνει στο Κιλκίς, καλή τύχη …

Έτσι γιορτάσαμε τα 70χρονα του Ι.Β.Στάλιν το 1949.

Νίκος Κυριακίδης, Γιαννιτσά

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 264, 15-31 Δεκέμβρη 2007

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι τρεις εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Με αφορμή του κείμενου του σ. Νίκανδρου Κεπέση: Η δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη η Οργάνωσή μας παρουσίασε στο φύλλο 232 (1-31/8/2006) της Ανασύνταξης στοιχεία για τις τρεις εκδοχές θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη. Για τους ενδιαφερόμενους το άρθρο υπάρχει διαθέσιμο και στα αγγλικά. Ακολουθεί το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα μας.

Οι τρεις εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ:

1. ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ και οι δυο αλληλοσυγκρουόμενες-αλληλοαναιρούμενες των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών: 2. «οξεία καρδιακή προσβολή» - 3. «αυτοκτονία»

 

Α. Οι 2 πρώτες εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Όταν στα μέσα του πρώτου δεκαήμερου του Αυγούστου 1973 ανακοινώθηκε απ’ τις σοβιετικές Αρχές και τη χρουστσωφική ηγεσία Φλωράκη ο θάνατος του Νίκου Ζαχαριάδη διατυπώνονται ευθύς εξαρχής δυο εκδοχές του θανάτου του: η μια, η πρώτη και επίσημη, των δημίων-δολοφόνων του της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη από «οξεία καρδιακή προσβολή»: «πέθανε την 1^η Αυγούστου σε ηλικία 70 χρόνων από οξεία καρδιακή προσβολή ο Νίκος Ζαχαριάδης» (Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ) και η άλλη, η δεύτερη εκείνη της συντριπτικότατης πλειοψηφίας των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων (πάνω από 95%), οι οποίοι απ’ την πρώτη στιγμή απέρριψαν τα περί θανάτου του Ζαχαριάδη από «καρδιακή προσβολή» μυθεύματα της φασιστικής ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ και πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές (σοβιετικούς-έλληνες) στον τόπο της εξορίας του Σουργκούτ της Σιβηρίας.

Β. Η 3^η περί «αυτοκτονίας» εκδοχή ή πως οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Φλωράκη-Τσολάκη-Λουλέ-Κουκούλου κ.λπ. αυτοδιαψεύδονται:

1. Μετά από 17 ολόκληρα χρόνια απ’ την πρώτη «ανακοίνωση» των Σοβιετικών Αρχών, ο αντισυνταγματάρχης της ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ Αλεξάντρ Πετρούσιν, με σημείωμά του στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια», έρχεται να διαψεύσει την πρώτη εκδοχή της ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ, δίνοντας τώρα μια τρίτη εκδοχή, εκείνη της «αυτοκτονίας»: «δεν πέθανε από καρδιακή προσβολή ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης – όπως ήταν μέχρι σήμερα γνωστό – αλλά αυτοκτόνησε δι’ απαγχονισμού, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας την 1^η Αυγούστου του 1973, όπου και ζούσε εξόριστος, με το όνομα Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ» («Ρ», 9 Δεκέμβρη 1990).

Είναι φανερό ότι δύο εκδοχές θάνατου του Νίκου Ζαχαριάδη περί «καρδιακής προσβολής» - «αυτοκτονίας» των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) είναι εκδοχές αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες και επομένως ψευδείς.

Οι προδοτικές σοσιαλδημοκρατικές κλίκες των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη, η δήμιοι του Νίκου Ζαχαριάδη, αυτοδιαψεύδονται. Πότε, λοιπόν, έλεγαν την αλήθεια το 1973 ή το 1990; Και στις δυο περιπτώσεις έλεγαν προφανώς ψέμματα για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημα της δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη που δεν αποτόλμησαν ούτε οι ναζιφασίστες χιτλερικοί εγκληματίες να διαπράξουν.

2. Η δεύτερη περί «αυτοκτονίας» εκδοχή των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) δεν έχει έτσι κι αλλιώς καμία βάση επειδή: α) οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούν και ο Νίκος Ζαχαριάδης σε καμιά περίπτωση σαν κομμουνιστής ηγέτης δεν ήταν δυνατόν ν’ αυτοκτονήσει, επειδή δεν είχε ως φιλοσοφία του θεωρίες περί «αυτοκτονίας» αλλά αντίθετα είχε ως φιλοσοφία του τον επαναστατικό μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό δηλ. μια μαχητική φιλοσοφία της επαναστατικής ταξικής πάλης μα και επιπλέον ποτέ ο ίδιος δεν δίδασκε τους κομμουνιστές να αυτοκτονούν αλλά να αγωνίζονται ως το τέλος δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους στον επαναστατικό αγώνα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού β) ο Νίκος Ζαχαριάδης «αυτοκτόνησε» όσο και ο ήρωας του λαού μας, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Δημήτρης Παπαρήγας που η Ασφάλεια παρουσίασε τη δολοφονία του ως «αυτοκτονία» με το κορδόνι της πιτζάμας του, όπως ορθότατα και πολύ εύστοχα σημειώνει παραπάνω ο βετεράνος κομμουνιστής σύντροφος Νίκανδρος Κεπέσης.

Γ. Η δολοφονία του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Ορθότατα η συντριπτικότατη πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων εκτιμούσε και εκτιμά, πίστευε και πιστεύει ότι οι φασίστες σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας του Μπρέζνιεφ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ τον Νίκο Ζαχαριάδη, μετά από συμφωνία και απαίτηση της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Λουλέ-Τσολάκη-Κουκούλου κ.λπ. για να διασωθεί η ύπαρξη του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56), του οποίου η ύπαρξη και δράση απ’ τη μια εξυπηρετούσε-στήριζε την εξωτερική πολιτική της ρεβιζιονιστικής-καπιταλιστικής Σοβιετικής Ενωσης και απ’ την άλλη ήταν στην υπηρεσία των συμφερόντων της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης ως πρακτορείο της στις γραμμές του ελληνικού εργατικού κινήματος.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το στυγερό έγκλημα της δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη διαπράττεται παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα. Οι σοβιετικοί χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν απ’ την συνεργασία τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ότι επίκειται πολιτική «αλλαγή» στην Ελλάδα δηλ. παραμερισμός-αντικατάσταση της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας με μια αστική «δημοκρατική» κυβέρνηση. Για να εξασφαλιστεί ο «δημοκρατικός» μανδύας της νέας κυβέρνησης έπρεπε να νομιμοποιηθεί το ρεβιζιονιστικό «Κ»ΚΕ και να επιτραπεί οπωσδήποτε η επιστροφή των πρώην ανταρτών του ΔΣΕ, κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων στις ρεβιζιονιστικές-καπιταλιστικές χώρες. Ηταν όμως επίσης γνωστό στους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές της κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη ότι η συντριπτικότατη πλειοψηφία (85-95%) των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί και με την επιστροφή τους στην Ελλάδα θα έθεταν θέμα απελευθέρωσης του Νίκου Ζαχαριάδη απ’ την εξορία με καθημερινές διαδηλώσεις στη σοβιετική πρεσβεία και με διεθνή καμπάνια για την απελευθέρωσή του, οπότε οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, κάτω απ’ αυτή τη μεγάλη πίεση, ήταν υποχρεωμένοι να τον απελευθερώσουν για να επιστρέψει στην πατρίδα του.

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της αντικομμουνιστικής κλίκας του Μπρέζνιεφ, στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων τις οποίες ούτε να παρεμποδίσουν μπορούσαν ούτε να ελέγξουν και γνωρίζοντας το μεγάλο κύρος του Νίκου Ζαχαριάδη στους έλληνες κομμουνιστές και στο εργατικό κίνημα, αποφάσισαν να δολοφονήσουν τον μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και μέλος της ΕΕ της Γ΄ ΚΔ με τη σύμφωνη γνώμη-απαίτηση της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας Φλωράκη για τρεις λόγους και συγκεκριμένα επειδή η επιστροφή του Ζαχαριάδη στην πατρίδα του σήμαινε α) την αναπόφευκτη διάλυση των στηριγμάτων τους στην Ελλάδα δηλ. τη διάλυση των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ – «Κ»ΚΕ εσ. λόγω της μεγάλης του επιρροής στους έλληνες κομμουνιστές, β) την ανασύνταξη των κομμουνιστών και τη συγκρότηση επαναστατικού μαζικού ΚΚΕ, καθοδηγούμενο απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό με παράλληλη αυτονόητη διατήρηση του αντιφασιστικού-αντιϊμπεριαλιστικού κόμματος της ΕΔΑ (που οι ντόπιοι ρεβιζιονιστές διέλυσαν σκόπιμα με στόχο να πάρει τη θέση της το ακίνδυνο για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ), και επιπλέον γ) η δημιουργία-ύπαρξη επαναστατικού ΚΚΕ, που, σε συνεργασία με την τότε σοσιαλιστική Αλβανία, αποτελούσε σε κείνη την περίοδο σοβαρότατο κίνδυνο σ’ ολόκληρη την Ευρώπη για την τύχη του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, για την ύπαρξη και δράση των σοβιετικών και ευρωπαίων ρεβιζιονιστών (οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έτρεμαν την ηγετική φυσιογνωμία του Νίκου Ζαχαριάδη).

Επιπλέον την ορθότητα και πειστικότητα της 3^ης εκδοχής του θανάτου δηλ. της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του Νίκου Ζαχαριάδη, την οποία συμμερίζεται ευθύς εξαρχής η τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ενισχύουν και τα παρακάτω:

Πρώτο, η ομολογία-δήλωση του Σταύρου Ζορμπαλά: «και ο Ζορμπαλάς, καθοδηγητής του ΚΜΕ (Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών), το 1980 ομολογεί: «πως θα μπορούσε να γίνει Κόμμα όταν θα βρισκόταν στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης;» (Δ. Βύσσιος: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάγιεβιτς Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος 1991)», αλλά και του Πάνου Δημητρίου: «σε κάθε περίπτωση το δίλημμα μόνο η έκθεση της ΚGB για το θάνατό του μπορεί να το λύσει» («Εθνος», 29/12/1990).

Δεύτερο, η σημαντικότατη μαρτυρία της δημοσιογράφου Βέρας Κουζνετσόβας (Σουργκούτ Σιβηρίας) σε συνέντευξή της στην εφημερίδα της «Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών» (Μάης 1994, σελ.17): «έφερα τον Γ. Μαύρο σε επαφή με αρμόδια πρόσωπα όπως το φρουρό του Ζαχαριάδη, τον ιατροδικαστή που έγραψε ψέματα μετά από πίεση ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης πέθανε από την καρδιά του. Ό τ α ν κ ο υ β έ ν τ ι α σ α μ ε τ ο ν ι α τ ρ ο δ ι κ α σ τ ή π α ρ α δ έ χ τ η κ ε ό τ ι δ ε ν υ π ή ρ χ ε κ α ρ δ ι α κ ή π ρ ο σ β ο λ ή α λ λ ά δ ο λ ο φ ο ν ί α».

Τρίτο, η δήλωση της διευθύντριας των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. Τομιλίνα, την άνοιξη του 2000 στη Θεσσαλονίκη: «η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων, που την άνοιξη του 2000 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και κυρίως ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ!…

Η Τομιλίνα είπε ότι τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000).

Όμως ακριβώς εδώ προβάλει το μεγάλο και βασικό ερώτημα: αφού για τους σοβιετικούς-ρώσους το ζήτημα του θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη έχει οριστικά «κλείσει» με την δεύτερη περί «αυτοκτονίας» δική τους εκδοχή τότε γιατί δεν δίνουν στη δημοσιότητα εκείνο το τμήμα των Αρχείων που αφορούν τις συνθήκες θανάτου του; Γιατί τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται «άκρως απόρρητα» και δεν επιτρέπεται η πρόσβαση σ’ αυτά;

Επομένως είναι, λοιπόν, φανερό πως οι αντικομμουνιστές χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές και οι φασιστικές μυστικές τους υπηρεσίες παρά την παρέλευση τριών και πλέον δεκαετιών (1973-2006) και τη συνεχή «επεξεργασία» τους δεν μπορούν να προσδώσουν στα «Αρχεία» τους καμιά αληθοφάνεια σχετικά με τη δεύτερη ψευδή εκδοχή θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη δηλ. εκείνη της «αυτοκτονίας».

Και η παραπάνω δήλωση της διευθύντριας των σοβιετικών-ρώσικων αρχείων ενισχύει την πειστικότητα της εκδοχής των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων δηλ. εκείνη της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του Νίκου Ζαχαριάδη, δολοφονία που έγινε απ’ τη χρουστσωφική Μπρεζνιεφική ηγεσία με τη «συναίνεση» του Χαρ. Φλωράκη ή «αν δεν της το ζήτησε εκείνος», όπως σημειώνει πρόσφατα και ο βετεράνος κομμουνιστής Νίκανδρος Κεπέσης για να καταλήξει: «όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη» (Νίκανδρος Κεπέσης: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ. 45, Αθήνα 2006)

Διαβάστε Περισσότερα »

Το Κομμουνιστικό Εργατικό και Αγροτικό Κόμμα του Πακιστάν καταδικάζει τη δολοφονία της Μπούτο

Δελτίου τύπου

Πακιστάν, 30/12/2007

Το Κομμουνιστικό Εργατικό και Αγροτικό Κόμμα καταδικάζει τη δολοφονία της Μπούτο

Η φοβερή και αποτρόπαια δολοφονία της προέδρου τους Πακιστανικού Λαϊκού Κόμματος (PPP) Μπεναζίρ Μπούτο, μιάς δημοφιλούς λαϊκής ηγέτριας και πρώην πρωθυπουργού του Πακιστάν, απέδειξε για μια ακόμη φορά το μέγεθος του τυραννικού και βάρβαρου συστήματος που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του στρατιωτικού κατεστημένου. Έπεσε θύμα βομβιστικής επίθεσης και του λεγόμενου Ισλαμικού φανατισμού που αποτέλεσαν την κορύφωση της πολιτικής της Ισλαμοποίησης και της Τζιχάντ του στρατιωτικού καθεστώτος Ζϊα και που ακόμα προωθείται από ένα μέρος του κατεστημένου και υποστηρίζεται από μια μερίδα φανατικών. Ο αντικειμενικός σκοπός αυτής της πολιτικής είναι η εκβαρβάρωση της κοινωνίας, η αποδυνάμωση των δημοκρατικών πόθων του λαού και η συνέχιση της αντιδημοκρατικής εξουσίας. Το γεγονός της δολοφονίας καταδεικνύει την ελαττωματικότητα του υπάρχοντος κοινωνικο-οικονομικού συστήματος που πρέπει να εξαλειφθεί μέσω ειλικρινούς και παρατεταμένης πάλης και ότι, επιπλέον, κανείς δεν είναι ασφαλής κάτω από τον στρατοκρατικό ζυγό.

Σε ανακοίνωση τύπου, ο πρόεδρος του Κομμουνιστικού Εργατικού και Αγροτικού Κόμματος, Sufi Khalik Baloch, καταδίκασε την ωμή δολοφόνία της Μαχάτμα Μπεναζίρ Μπούτο ενώ κάλεσε να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν όλοι όσοι εμπλέκονται σε ένα τέτοιο έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας και της αξιοπρέπειας. Πρόσθεσε ότι, σε μια τέτοια θλιβερή στιγμή, συμμερίζεται τον πόνο εξίσου με τους ηγέτες και τα μέλη του PPP όπως επίσης και με την οικογένειά της. Έκανε τιμητική μνεία στο γεγονός ότι πέθανε γενναία αφού είχε συνηδητοποιείσει την απειλή που ήταν καλυμένη κάτω από το πέπλο του θρησκευτικού φανατισμού αν και είναι γεγονός ότι βρέθηκε στο επίκεντρο της δυσαρέσκειας ορισμένων φατριών στην πολιτική ζωή του Πακιστάν. Εξέφρασε δε την ελπίδα ότι το αίμα της δεν θα πάει χαμένο αλλά θα συμβάλλει στην ενίσχυση της δημοκρατίας και των κοινωνικο-οικονομικών δικαιωμάτων του λαού.

Κομμουνιστικό Εργατικό και Αγροτικό Κόμμα (Communist Mazdoor Kissan Party)

Διαβάστε Περισσότερα »

Η δολοφονία της Μπεναζίρ και ο απαρηγόρητος θρήνος του Πακιστανικού λαού

Taimur Rahman

Η μοίρα της πρώτης γυναίκας πρωθυπουργού του Μουσουλμανικού κόσμου βρήκε τραγικό βίαιο τέλος. Ο λαός του Πακιστάν πάγωσε στο άκουσμα της είδησης τη δολοφονίας της Μπεναζίρ Μπούτο.

Στο Πακιστανικό Λαϊκό Κόμμα (PPP) ο λαός του Πακιστάν έβλεπε ένα πολιτικό κόμμα της κεντρικής πολιτικής σκηνής που μιλούσε για τα δικαιώματα των φτωχών. Το σύνθημα “roti, kapra, makan” («ψωμί, ρούχα, στέγαση») ατσάλωσε εκατομμύρια ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία του Ayub Khan στα τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν από τον Ζουλφιγκάρ Αλί Μπούτο απείλησαν τα συμφέροντα της παραδοσιακής άρχουσας τάξης του Πακιστάν. Σε απάντηση, η άρχουσα τάξη άρχισε να υποστηρίζει τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και την στρατιωτική κυριαρχία σαν αντίβαρο στον εκδημοκρατισμό. Ύστερα από τον απαγχονισμό του Ζουλφιγκάρ Αλί Μπούτο από το θρησκευτικό φονταμενταλιστικό καθεστώς του Zia ul Haq, η Μπεναζίρ Μπούτο ηγήθηκε του PPP με στόχο την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Παρά την φαινομενική επιστροφή στη δημοκρατία το 1988, το κατεστημένο συνέχισε να θρέφει το μίσος και αρνήθηκε να συμφιλιωθεί με το «λαϊκίστικο» (σ.τ.μ. όπως το χαρακτήριζε) ρεύμα του PPP. Ο στρατηγός Περβέζ Μουσάραφ δεν αντιμετώπισε το PPP διαφορετικά από τους προηγούμενους δικτάτορες το PPP. Τελικά, η καταστολή μέσα στην χώρα οδήγησε την Μπεναζίρ σε 8 χρόνια εξορίας, ανεξάρτητα με το τι αναφέρεται στην πολιτική παραφιλολογία.

Όμως, ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» ανάγκασε το στρατό να σταματήσει με μεγάλη απροθυμία την μακρόχρονη συνεργασία του με τους θρησκευτικούς φονταμενταλιστές. Ξεχειλίζοντας από μίσος, οι φονταμενταλιστές πραγματοποίησαν ένα ισχυρό χτύπημα τον περασμένο Ιούλιο καθοδηγώντας το επεισόδιο στο Lal Masjid (Κόκκινο Τζαμί) (σ.τ.μ. ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά στο Ισλαμαμπάντ). Η Μπεναζίρ ήταν η μόνη εθνική ηγέτης που είχε το κουράγιο να κρατήσει μια ξεκάθαρη και ασυμβίβαστη στάση ενάντια στον ισλαμικό εξτρεμισμό. Επιπρόσθετα, ήταν η μόνη πολιτική ηγέτης η οποία είχε τόσο μεγάλη λαϊκή υποστήριξη, γεγονός που έδωσε βαρύτητα στη στάση της.

Δεδομένης της επισφαλούς θέσης της δικτατορίας του Μουσάραφ, η στάση της Μπεναζίρ έδωσε την ευκαιρία για το μαλάκωμα της συμπεριφοράς του στρατού έναντι του PPP. Όμως ο στρατός το είδε σαν μια ευκαιρία για να παγιώσει την εξουσία του. Το PPP το είδε σαν μια ευκαιρία για να επαναφέρει τον ιδεολογικό του ηγέτη στη χώρα. Η Δύση το είδε σαν μια ευκαιρία να σταθεροποιήσει το Πακιστάν και να το κρατήσει προσηλωμένο στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Ο λαός, γογγύζοντας από την ανέχεια και το αυξανόμενο κόστος ζωής, το είδε σαν μια ευκαιρία να βρει μια κάποια ανακούφιση. Και οι φονταμενταλιστές το είδαν σαν την ενσάρκωση του χειρότερου θνητού εχθρού τους. Οι τελευταίοι εξέφρασαν ανοιχτά ότι σκόπευαν να δολοφονήσουν την Μπεναζίρ, αν αυτή τολμούσε να επιστρέψει. Τον Οκτώβριο, κατά την επιστροφή της στο Καράτσι, προσπάθησαν αλλά απέτυχαν. Αυτή τη φορά τα κατάφεραν.

Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θεωρεί ότι η στρατιωτική δικτατορία του Στρατηγού Περβέζ Μουσάραφ είναι υπεύθυνη για την αδυναμία της να της παρέχει ικανοποιητική ασφάλεια. Επιπλέον δεν μπορούν να αγνοηθούν οι υπόνοιες που υπάρχουν για κάποια στελέχη του καθεστώτος. Η ίδια η Μπεναζίρ είχε δηλώσει ότι εκτός από τους φονταμενταλιστές Ισλαμιστές σε φυλετικές περιοχές, υποψιαζόταν επιπλέον ότι συγκεκριμένοι κύκλοι από το ISI (Inter-Services Intelligence -σ.τ.μ. οι μυστικές υπηρεσίες του στρατού Πακιστάν, το μεγαλύτερο και ισχυρότερο «γραφείο πληροφοριών» του Πακιστάν) την ήθελαν επίσης νεκρή.

Ενώ θα υπάρξουν πολλοί που θα προσπαθήσουν να ελαχιστοποιήσουν τη λαϊκή κατακραυγή κατά του γεγονότος, δίνοντας βαρύτητα στο πλήθος οπορτουνισμών, ασυνεπειών και λαθών του PPP, είναι σαφές ότι το μεγαλύτερο λάθος της Μπεναζίρ ήταν ότι μίλησε για υλισμό, δημοκρατία και κυρίως για τα δικαιώματα των φτωχών και καταδιωγμένων στο Πακιστάν. Γι’ αυτό το λάθος ήταν προετοιμασμένη να πληρώσει με τη ζωή της, όπως και έγινε τελικά.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Mazdoor Kissan (CMKP) καταδικάζει το φόνο της Μπεναζίρ Μπούτο.

Κάτω ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός και στρατιωτικό καθεστώς!

Ζήτω η λαϊκή επανάσταση!

Κομμουνιστικό Κόμμα Mazdoor Kissan

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανακοίνωση 4 σωματείων για επίθεση

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Στις 25 Δεκέμβρη, τα γραφεία που στεγάζουν 4 εργατικά σωματεία, τον Σύλλογο Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών-ΣΕΦΚ, το Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, τον Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής και το Σωματείο Σερβιτόρων-Μαγείρων, δέχτηκαν επίθεση. Μια τρομοκρατική και τραμπούκικη διάρρηξη, στην οποία ξηλώθηκαν από τον τοίχο (με εργαλεία) τα σιδερένια κάγκελα-πόρτες προστασίας, σπάστηκε και παραβιάστηκε η ξύλινη πόρτα των γραφείων και παραβιάστηκαν οι σιδερένιοι φοριαμοί με τα αρχεία και έγγραφα των σωματείων που στεγάζονται στα γραφεία. Η επιδρομή ολοκληρώθηκε με το πέταμα χαρτιών, βιβλίων και φακέλων στο πάτωμα. Από την «διάρρηξη»-επίθεση δεν κλάπηκαν ούτε χρήματα, ούτε μηχανήματα υποδομής των σωματείων (fax, στερεοφωνικό, dvd, κ.α.) ούτε έγγραφα ή άλλα υλικά. Είναι η 5^η επίθεση που δέχονται τα γραφεία των συγκεκριμένων σωματείων μέσα σε δύο χρόνια! Τις προηγούμενες φορές οι δράστες «είχαν αρκεστεί» σε κλωτσιές και σπασίματα της ξύλινης πόρτας. Τώρα η «παρέμβασή» τους και το μήνυμα που θέλουν να μας στείλουν είναι «αναβαθμισμένα».

Ποιους «ενοχλεί» η ύπαρξη των 4 κλαδικών σωματείων στο χώρο αυτό; Σίγουρα όχι τους εργαζόμενους, τους κατοίκους της περιοχής ή κάποιους «διαρρήκτες»...

Είναι φανερό πως δεν πρόκειται για ληστεία κάποιων «περιθωριακών», ούτε για τυχαία ενέργεια διάρρηξης. Πρόκειται για ενέργεια πολιτικού εκφοβισμού και προσπάθεια τρομοκράτησης. Αποτελεί άλλη μια ενέργεια στην αλυσίδα ενός «πολέμου χαμηλής έντασης» που εξαπολύουν οι μηχανισμοί του κράτους, του παρακράτους και της εργοδοσίας απέναντι σε κάθε φωνή αντίστασης, ενάντια στο κίνημα των εργαζόμενων και τις ταξικές, αγωνιστικές του συλλογικότητες.

Γνωρίζουμε, ότι η σκληρή αντεργατική πολιτική και η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα έχουν ως απαραίτητο συμπλήρωμά τους τον αυταρχισμό και την καταστολή. Οι εργαζόμενοι ξέρουν καλά ότι η δράση του «συνδικαλιστικού» της ασφάλειας, οι αγωγές και οι μηνύσεις εκ μέρους των εργοδοτών, οι συλλήψεις απεργών-συνδικαλιστών όπως στην πρόσφατη πανεργατική απεργία με τους εναερίτες της ΔΕΗ, οι κάμερες, τα ΜΑΤ και κάθε λογής μηχανισμοί θέλουν να επιβάλουν τη σιωπή, το φόβο και την ανοχή απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης και των εργοδοτών.

Είμαστε βέβαιοι, ότι η δράση των συγκεκριμένων σωματείων ενοχλεί πολύ, τόσο την εργοδοσία, όσο και τους κυβερνώντες. Οι θέσεις και οι κινητοποιήσεις των σωματείων μας, οι προσπάθειες συντονισμού μας, ο ακηδεμόνευτος ταξικός συνδικαλισμός και η ανεξαρτησία μας, οι αγώνες που αναπτύσσονται στους κλάδους μας, δεν είναι ανεκτά και αρεστά σε πολλές πλευρές. Δηλώνουμε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο, ότι όχι μόνο δεν θα καταφέρουν να μας εμποδίσουν, να μας φοβίσουν ή να μας «συνετίσουν», αλλά αντίθετα, οι πρακτικές αυτές θα πάρουν την μαζική απάντηση των εργαζόμενων.

Τα σωματεία μας θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις, για να είναι ακόμα πιο μαζικές οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις του επόμενου διαστήματος. Η απάντησή μας θα είναι η ακόμα πιο συλλογική και μαζική συμμετοχή των εργαζόμενων των κλάδων μας σε όλες τις δραστηριότητες και διαδικασίες των σωματείων και του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!

ΠΙΟ ΜΑΖΙΚΑ – ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΕΠΙΘΕΣΗ.

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!

Αθήνα, 26 Δεκέμβρη 2007

Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών – ΣΕΦΚ

Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών – ΣΜΤ

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής

Σωματείο Σερβιτόρων - Μαγείρων

Διαβάστε Περισσότερα »

9η Συνάντηση των ρεβιζιονιστικών κομμάτων στο Μινσκ

Πραγματοποιήθηκε στο Μινσκ της Λευκορωσίας (3-5/11/2007) η 9η συνάντηση των ρεβιζιονιστικών κομμάτων με θέμα την 90η επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης. Σ’ αυτή πήραν μέρος κόμματα από όλο το φάσμα του ρεβιζιονιστικού βάλτου και φυσικά συμμετείχε και η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ με 5 αντιπροσώπους (Παπαρήγα, Κουτσούμπας, Αγγουράκης, Βαγενάς, Ποντικός) κάτι το οποίο φανερώνει και το βάρος του δίνει σ’ αυτές τις συναντήσεις. 

Στη σύσκεψη συμμετείχαν 73 κόμματα, κάτι ανάμεσα δηλαδή στα 70 της Λισαβόνας του 2006 και στα 77 της Αθήνας του 2005. Αρχικά αυτό δείχνει ότι ο πυρήνας των κομμάτων που την αποτελούν παγιώνεται την ίδια ώρα που α) η τελική ανακοίνωση της σύσκεψης, πέρα απ΄τις χρουστσοφικές απόψεις, χαρακτηρίζεται από μια χαμηλότερου επιπέδου πολιτική ανάλυση σε σχέση με την διακήρυξη της Αθήνας το 2005 και β) όλο και περισσότερα από τα ευρωπαϊκά κόμματα που συμμετέχουν σ’ αυτές τις συσκέψεις αναπτύσσουν σχέσεις με το λεγόμενο «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς» στο οποία συμμετέχει ο Συνασπισμός.

Είναι αυτονόητο ότι όλες οι τοποθετήσεις στην Σύσκεψη για το θέμα της Οχτωβριανής Επανάστασης δεν έγιναν από τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού αλλά από εκείνη του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, που αποτελεί παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας, ενώ το επίπεδό τους ήταν ιδιαίτερα χαμηλό από πλευράς πολιτικής ανάλυσης.

Τα κόμματα που συμμετείχαν σε αυτή την σύσκεψη είναι όλα αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου και μερικά από αυτά ανοιχτά αντιδραστικά κόμματα που για εξαπάτηση της εργατικής τάξης διατηρούν τον τίτλο «κομμουνιστικό».

Εκτός από κόμματα στα οποία κυριαρχούν ανοιχτά εθνικιστικές και χριστιανικές τάσεις όπως τα «Κ»ΚΕ και ΚΚΡΟ. Θυμίζουμε μόνο χαρακτηριστικά ότι το 2001: «Ο Ρώσος βουλευτής Βίκτορ Ζορκαλτσέβ υποστήριξε τη συνοχή της «ορθόδοξης» και «χριστιανικής» Ευρώπης. Όπως είπε χαρακτηριστικά το μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος Ρωσίας «χωρίς την Ορθοδοξία η Ευρώπη δεν θα είναι ένας ενιαίος οργανισμός», ενώ υποστήριξε ότι «ο μη τεκμηριωμένος αντι-θεϊσμός είναι μία διαδικασία που προξένησε μεγάλη ζημιά σε ολόκληρο τον κόσμο» («Ελευθεροτυπία» 29.6.2001).

Υπήρχαν και άλλα όπως το Ιρακινό «Κ»Κ που συμμετείχε στην πρώτη συγκροτημένη από τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα κυβέρνηση ανδρείκελων στο Ιράκ (ξεπερνώντας μ’ αυτό τον τρόπο σε βαθμό προδοσίας του λαού του, το «Κ»ΚΕ που το 1989 συμμετείχε σε κυβέρνηση μαζί με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ και στη συνέχεια σε «οικουμενική» κυβέρνηση μαζί με τα δυο μεγαλοαστικά κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) ή τα «Κ»Κ Ινδίας και «Κ»Κ Ινδίας (Μ) τα οποία πρωτοστάτησαν σε δολοφονικές επιθέσεις και βιασμούς, με τη βοήθεια της αστυνομίας, ενάντια στους εξεγερμένους χωρικούς της Ναντιγκράμ.

Στη σύσκεψη συμμετείχε ακόμη το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών του Κοσούτα που μαζί με τους Ιταλούς αστούς βομβάρδιζε τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας αλλά και το κυβερνητικό «Κόμμα Κομμουνιστών της Δημοκρατίας της Μολδαβίας» του Βορόνιν το οποίο έβαλε τη χώρα του στο ΝΑΤΟ και έστειλε στρατό στο Ιράκ (βλ. «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» αρ.φυλ. 202). Τέλος, δεν πρέπει να παραλείψουμε το «Κόμμα Εργατών Βελγίου» με πρόεδρο τον θαυμαστή του Γκορμπατσώφ και σήμερα prima ballerina του διεθνούς χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού Ludo Martens.

Είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι αυτά τα κόμματα αν επιδιώκουν συντονισμό είναι στην κατεύθυνση της παραπέρα διάσπασης του εργατικού κινήματος, της προδοσίας των λαών και υπέρ της διατήρησης-διαιώνισης του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΠΑΜΕ στη δουλειά;

Από την εφημερίδα «ΠΡΙΝ» (16/12/2007, σελ. 9)

«ΠΑΜΕ στη δουλειά;

Ο γραμματέας του Σωματείου Βιβλίου-Χάρτου Θεσσαλονίκης και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το ΚΚΕ στις τελευταίες δημοτικές, προτίμησε να ανοίξει την επιχείρηση που διευθύνει, παρά να απεργήσει! Δημιουργείται θέμα ηθικής τάξης και απαιτείται η παραίτηση του συγκεκριμένου συνδικαλιστή. Βεβαίως δεν είναι αυτή η στάση συνολικά των αγωνιστών του ΠΑΜΕ. Πρόκειται όμως για την κατάληξη μιας πορείας που οδήγησε το σωματείο στην πλήρη αδράνεια από τότε που το σχήμα του ΠΑΜΕ πήρε την πλειοψηφία. Η απάντηση στον κρατικοδίαιτο και εργοδοτικό συνδικαλισμό δεν είναι μια διοίκηση – βιοτεχνία επικύρωσης ψηφισμάτων του ΠΑΜΕ και όργανο πολεμικής σε όποιον αγωνιστή διαφωνεί με αυτό, αλλά συνδικάτα δημοκρατικά, με γενικές συνελεύσεις όργανα πάλης».

Διαβάστε Περισσότερα »

Το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ – αναδεικνύεται στην υπ' αριθμόν 1 απεργοσπαστική δύναμη των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων

Το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ – αναδεικνύεται στην υπ' αριθμόν 1 απεργοσπαστική δύναμη των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων και σε κύριο απεργοσπαστικό μοχλό της κυβέρνησης Καραμανλή

Οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ στο διάστημα της διακυβέρνησης της χώρας (πρώτη-αρχές δεύτερης 4ετίας) από την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ πέτυχαν με τη στάση και τη δράση τους να αναδείξουν τη συνδικαλιστική τους παράταξη στη υπαριθμόν 1 απεργοσπαστική δύναμη και να μετατρέψουν το ΠΑΜΕ σε κύριο απεργοσπαστικό μοχλό της κυβέρνησης, με τον οποίο ανοίγει το δρόμο για να περνάει τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα, αφού κάθε φορά με τις ξεχωριστές, απεργοσπαστικού χαρακτήρα, συγκεντρώσεις διασπάνε τις απεργιακές κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης και γενικά όλων των εργαζομένων με κορυφαία περίπτωση τις πρόσφατες μεγαλειώδεις πανελλαδικές κινητοποιήσεις (12/12/07) και ιδιαίτερα την ογκωδέστατη απεργιακή κινητοποίηση της Αθήνας κατά των αντιδραστικών αντεργατικών μέτρων για το Ασφαλιστικό της κυβέρνησης Καραμανλή – απεργιακές κινητοποιήσεις που κηρύσσονται και οργανώνονται απ’ τους ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Για να φανεί καλύτερα και να γίνει περισσότερο κατανοητός ο απεργοσπαστικός ρόλος των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ και η μετατροπή αυτής της συνδικαλιστικής παράταξης σε κύριο μοχλό του απεργοσπαστικού μηχανισμού της κυβέρνησης προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου γενικά αλλά και ειδικά για την εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων πρέπει εισαγωγικά να σημειωθούν εντελώς σύντομα τα εξής που αφορούν στο χαρακτήρα του ΠΑΜΕ.

Οι επαναστάτες κομμουνιστές εργάτες και συνδικαλιστές που γνωρίζουν κάπως την ιστορία του ντόπιου και διεθνούς επαναστατικού συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και εκείνη του συνδικαλιστικού κινήματος γενικά (επαναστατικού-ρεφορμιστικού) ξέρουν ότι το συνδικαλιστικό κίνημα πέρασε διάφορες φάσεις στην ανάπτυξή του – με κύριο χαρακτηριστικό την πάλη-σύγκρουση μεταξύ της επαναστατικής γραμμής της ταξικής πάλης και της αντεπαναστατικής γραμμής της ταξικής συνεργασίας – και ότι μετά το ΄56 το επαναστατικό συνδικαλιστικό κίνημα που καθοδηγούνταν απ’ την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ), με τον εκφυλισμό της ΠΣΟ – εξαιτίας της κυριαρχίας του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο κομμουνιστικό κίνημα – από επαναστατική σε αστική ρεφορμιστική συνδικαλιστική οργάνωση (έχοντας τώρα ως γραμμή εκείνη της ταξικής συνεργασίας) και ακόμα πως δεν υπάρχουν πλέον σε καμία χώρα μαζικές επαναστατικές συνδικαλιστικές Οργανώσεις (ίδρυση της ΠΣΟ το 1945, μετά την παγκόσμια συνδικαλιστική Συνδιάσκεψη Λονδίνου, 6-7 Φλεβάρη 1945 και το συνέδριο Παρισιού 25 Σεπτέμβρη – 8 Οχτώβρη 1945).

Σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα σ’ όλες τις χώρες κυριαρχείται απ’ τις ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές Οργανώσεις της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας και απ’ τους ρεφορμιστές της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας.

Το ΠΑΜΕ παρά το ότι αυτοδιαφημίζεται ως «ταξικό» συνδικάτο, δεν είναι επαναστατική ταξική συνδικαλιστική Οργάνωση αλλά – βαδίζοντας στα χνάρια της σημερινής ρεφορμιστικής (απ’ το ΄56 και ύστερα) ΠΣΟ, που διαδέχθηκε την Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή (Μόσχα 1920) – είναι ακριβώς γι’ αυτό μια αστική ρεφορμιστική συνδικαλιστική παράταξη που: πρώτο δεν ακολουθεί την επαναστατική γραμμή της πάλης των τάξεων αλλά τη γνωστή ρεφορμιστική, προς όφελος του κεφαλαίου, γραμμή της ταξικής συνεργασίας και είναι διαποτισμένη από τον αστικό εθνικισμό, και δεύτερο – πολύ χειρότερο – έχει αναδειχθεί σε απεργοσπαστική δύναμη, και μάλιστα τα τελευταία χρόνια στην υπ' αριθμόν 1 απεργοσπαστική δύναμη στο χώρο του ρεφορμιστικού συνδικαλιστικού κινήματος των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-Εργατικών Κέντρων και των ΠΑΣΚΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (οι αντιδραστικοί της ΔΑΚΕ(ΝΔ) εκπροσωπούν ευθέως τα συμφέροντα του κεφαλαίου), αφού διασπά μόνιμα και συστηματικά – και όχι από λάθος – όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, υπονομεύοντας έτσι ευθύς εξαρχής, ευθέως και ανοιχτά, με τη ματαίωση της μαζικότητάς τους, την πάλη των εργαζομένων ενάντια στα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης Καραμανλή.

Οι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ δεν εκπροσωπούν ούτε εκφράζουν τα συμφέροντα του προλεταριάτου και γενικά των εργαζομένων, όπως δημαγωγικά διατείνονται για να καμουφλάρουν την προδοσία τους, αλλά αντίθετα – κι αυτό ακριβώς εξαιτίας της ρεφορμιστικής γραμμής της ταξικής συνεργασίας που ακολουθούν – τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Επιπλέον, εξαιτίας ακριβώς αυτής της ρεφορμιστικής γραμμής, διασπάνε την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους, όπως και οι καθοδηγούμενες απ την παλιά αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατία συνδικαλιστικές οργανώσεις σε διεθνές επίπεδο.

Όμως παρόλα αυτά οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να πιέσουν τους ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες για απεργιακές κινητοποιήσεις για να αποκρούσουν τις επιθέσεις του κεφαλαίου και τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, χωρίς, βέβαια, να έχουν εμπιστοσύνη ότι αυτοί δε θα διστάσουν να ξεπουλήσουν τον αγώνα τους. Όσο πιο ισχυρή είναι η πίεση των εργαζομένων στους ρεφορμιστές ηγέτες, τόσο πιο δύσκολο είναι για τους ρεφορμιστές να ξεπουλήσουν τον αγώνα τους αλλά και για όποια αστική κυβέρνηση να περάσει τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα, Παράλληλα οι επαναστάτες κομμουνιστές συνδικαλιστές και εργάτες πρέπει να ξεσκεπάζουν την προδοτική και προς όφελος του κεφαλαίου ρεφορμιστική γραμμή των συνδικαλιστών ηγετών και ν’ αγωνίζονται για την ενότητα της εργατικής τάξης από επαναστατικές θέσεις που: α) θα εκφράζουν τα ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου και όλων των εργαζομένων, β) θα ακολουθούν με συνέπεια την επαναστατική γραμμή της ταξικής πάλης, γ) θα αγωνίζονται σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση αλλά και στην κατεύθυνση της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος της μισθωτής δουλείας, στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Πέρα απ’ τη διάσπαση της εργατικής τάξης που αποτελεί κοινό γνώρισμα όλων των σημερινών ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών Οργανώσεων (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ,ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ), το ΠΑΜΕ από την αρχή της πρώτης 4ετίας της διακυβέρνηση της χώρας απ’ το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ ακολουθεί μόνιμα και μια απεργοσπαστική τακτική: διασπά όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων καθόλη τη διάρκεια των απεργιών που κηρύσσονται απ’ τους ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, των ΕΚ και τις Ομοσπονδίες εργαζομένων, με τις ξεχωριστές απεργοσπαστικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις.

Γνωστές είναι οι ξεχωριστές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ κατά τη διάρκεια απεργιακών κινητοποιήσεων των τραπεζοϋπαλλήλων (ΟΤΟΕ), Δασκάλων (ΔΟΕ), Καθηγητών (ΟΛΜΕ), Πρωτομαγιά 2005, απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για το μεγάλο σκάνδαλο των «δομημένων Ομολόγων», κλπ. με κορυφαία και πιο προκλητική περίπτωση την πρόσφατη (12 Δεκέμβρη) απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ κατά των κυβερνητικών μέτρων για το Ασφαλιστικό.

Οι ξεχωριστές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις δεν είναι απλά λάθος αλλά συνειδητή επιλογή και γραμμή των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ – στα πλαίσια υλοποίησης της αντιδραστικής συνεργασίας «Κ»ΚΕ-ΝΔ – με στόχο: α) την ευθύς εξαρχής υπονόμευση-αποδυνάμωση της αποτελεσματικότητας των απεργιακών κινητοποιήσεων, β) τη διάσπαση της ΕΝΟΤΗΤΑΣ, γ) την παρεμπόδιση-ματαίωση της ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑΣ των συγκεντρώσεων – ολωσδιόλου απαραίτητων προϋποθέσεων για την απόκρουση των επιθέσεων του κεφαλαίου και την ισχυρή πίεση για την ματαίωση της εφαρμογής των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης Καραμανλή.

Η φιλοκυβερνητική απεργοσπαστική δράση των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ έχει αναδείξει το ΠΑΜΕ σε υπαριθμόν 1 απεργοσπαστική δύναμη και το έχει μετατρέψει σε κύριο απεργοσπαστικό μηχανισμό της κυβέρνησης Καραμανλή – ευθυγραμμισμένο και ενταγμένο στην απεργοσπαστική τακτική της κυβέρνησης – ώστε να ανοίγεται κάθε φορά ο δρόμος για να επιβάλλονται ευκολότερα στους εργαζόμενους τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ.

Το ότι οι ξεχωριστές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ είναι συνειδητή – και προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου και διευκόλυνση της προώθησης των κυβερνητικών μέτρων – επιλογή, στα πλαίσια της συνεργασίας «Κ»ΚΕ-ΝΔ, επιβεβαιώνεται, εκτός των άλλων, και απ’ το γεγονός ότι οι δεξιοί οπορτουνιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ το 2001 (κυβέρνηση Σημίτη) κατά τη διάρκεια της απεργίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για το αντιδραστικό σχέδιο Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό δεν έκαναν ξεχωριστή απεργοσπαστική συγκέντρωση αλλά παραβρέθηκαν στον ίδιο χώρο της συγκέντρωσης των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και σε κοινή πορεία, ενώ τώρα, στις 12 Δεκέμβρη, πραγματοποίησαν ξεχωριστή απεργοσπαστικού χαρακτήρα συγκέντρωση στην Πλατεία Εθνικής Αντίστασης (που μάλιστα την αποκαλούν «Πλατεία Δημαρχείου»!!!) και ξεχωριστή πορεία.

Τη συνειδητή αυτή επιλογή και συνεργασία μεταξύ «Κ»ΚΕ-ΝΔ επιβεβαιώνει και η υπηρετριούλα του κεφαλαίου και κακόφημη παλλακίδα του Κ.Καραμανλή σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα, τόσο με την επίσκεψη της στο «Μέγαρο Μαξίμου» προς ανοιχτή στήριξη, μεταξύ άλλων, και των αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό όσο και με την προκλητική προδοτική έκκλησή της προς τους εργαζόμενους, και μάλιστα από το βήμα της Βουλής, να μη συγκροτήσουν μέτωπο κατά της κυβέρνησης: «όχι το μέτωπο μόνο στη ΝΔ» («Ρ» 2/10/2007, σελ 11).

Αλλά και το περιεχόμενο των συνθημάτων των ξεχωριστών απεργοσπαστικών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ είναι εναρμονισμένο και ευθυγραμμισμένο με τα κυβερνητικά σχέδια όπως π.χ. στη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς του 2005 όπου το ΠΑΜΕ ήταν η μόνη απ’ τις συνδικαλιστικές Οργανώσεις (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ) που δεν ζήτησε – με πρόσχημα το σύνθημα-ψευτοδίλλημα «Πρωτομαγιά απεργία ή αργία;» - να πληρωθούν οι εργαζόμενοι την ΑΡΓΙΑ της Πρωτομαγιάς αφού αυτό ήταν κατάχτησή τους (έχοντας και στηρίζοντας την ίδια θέση της κυβέρνησης Καραμανλή), γι’ αυτό τότε οι ηγέτες του ΠΑΜΕ πέτυχαν το ακατόρθωτο: εισέπραξαν- απέσπασαν τα επανειλημμένα συγχαρητήρια του χουντοφασίστα Απ.Ανδρεουλάκου. Επίσης στη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς του 2007 για το μεγάλο σκάνδαλο των «Ομολόγων» δεν ζήτησαν να επιστραφούν τα κλεμμένα στα Ταμεία (αντ’ αυτού το κεντρικό σύνθημα της αφίσας του ΠΑΜΕ ήταν: «ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΡΙΖΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ») σε αντίθεση με την Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που είχε ως κεντρικό σύνθημα: «ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΟΛΑ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ». Οι ηγέτες του ΠΑΜΕ πρόβαλαν την ίδια ακριβώς φιλοκυβερνητική θέση με τα φασιστοειδή της ΔΑΚΕ του Πουπάκη(ΝΔ), ζητώντας γενικά και αόριστα να «επιστραφούν τα κλεμμένα από το 1950 ως τα σήμερα» δηλ. π ο τ έ («να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα απ’ το 1950 ως τα σήμερα», «Ρ»2/5/2007, σελ.7, και «Άσε ο Πουπάκης! Αυτός θα διεκδικήσει τα κλεμμένα από το 1950!!..», «Ρ»11/5/2007 σελ.32).

Οι εργάτες όλων των χωρών γνωρίζουν – οι μόνοι που δεν «ξέρουν» (!) τίποτε είναι οι εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ – ότι μόνο η ΕΝΟΤΗΤΑ είναι αυτή που εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ – προϋποθέσεις εντελώς απαραίτητες για την ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ των απεργιακών αγώνων της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, για την απόκρούση των επιθέσεων του κεφαλαίου και τη νίκη των εργαζομένων, αλλά και για ισχυρή πίεση πάνω στους ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες, υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Αυτό διδάσκει η ελληνική και διεθνή πείρα των αγώνων των εργαζομένων παρά την απουσία μαζικών επαναστατικών συνδικαλιστικών Οργανώσεων: η απόσυρση του αντεργατικού σχεδίου Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό το 2001, η νίκη των μεγάλων μαζικών απεργιακών κινητοποιήσεων της νεολαίας και των εργαζομένων της Γαλλίας κατά της Σύμβασης Πρώτης Απασχόλησης (CPE) της δεξιάς κυβέρνησης ντε Βιλπέν, αλλά και η μαζική πάλη της εργατικής τάξης και των λαών των διαφόρων χωρών της Λατινικής Αμερικής που απόκρουσαν όχι μόνο τις επιθέσεις του ντόπιου κεφαλαίου και εκείνων των ΔΝΤ-Διεθνούς Τράπεζας αλλά και έστειλαν στα σπίτια τους ακόμα και νεοεκλεγμένες κυβερνήσεις σε μερικές χώρες αυτής της Ηπείρου.

Είναι απαραίτητο τέλος να υπενθυμιστεί και τονιστεί με έμφαση, ότι οι κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ ποτέ ως τώρα δεν απόκρουσαν την οποιαδήποτε επίθεση του κεφαλαίου ούτε είναι ποτέ δυνατό με τέτοιες ισχνές και άμαζες κινητοποιήσεις να ματαιωθούν οι επιθέσεις του κεφαλαίου – ματαίωση που φαίνεται να μην επιθυμούν και επιδιώκουν οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ, αφού ως μόνιμο κεντρικό τους στόχο έχουν θέσει τη διάσπαση των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων ώστε έτσι να διευκολύνονται και να περνούν τα αντεργατικά-αντιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα, αναδεικνύοντας τον εαυτό τους στις πιο διάσημες και πολυταλαντούχες φιλοκυβερνητικές μπαλαρίνες που «μάχονται» καθημερινά και «πέφτουν ηρωϊκά» στις Καραμανλικές επάλξεις.

Μετά τη μεγαλειώδη και ογκωδέστατη συγκέντρωση της Αθήνας στις 12 Δεκέμβρη, αλλά και των άλλων πόλεων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ο σοσιαλδημοκράτης Γ.Μαρίνος (νεόκοπο μέλος του ΠΓ της ΚΕ του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ), αφού καταρχήν αποσιωπά ότι η πανελλαδική απεργία κηρύχθηκε απ’ τους ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και φλυαρώντας αραδιάζει ένα σωρό ρεφορμιστικές αστικές αερολογίες, έκτασης δυο ολόκληρων σελίδων του «Ριζοσπάστη», δείχνει να ανησυχεί πάρα πολύ για την ογκωδέστατη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στην Αθήνα (5πλάσιας και πλέον εκείνης του ΠΑΜΕ), αλλά και τη μεγάλη συμμετοχή εργαζομένων σ’ αυτή, μεταξύ των οποίων και «ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων της «ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ» και «δικηγόροι, μηχανικοί, δημοσιογράφοι, γιατροί συμμετείχαν στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ» («Ρ» 16/12/2007, σελ.4), τους καλεί, αυτογελοιοπιούμενος, με το απύθμενο χρουστσοφικό σοσιαλδημοκρατικό θράσος που τον χαρακτηρίζει, «να το ξανασκεφτούν» που πήγαν στη συγκέντρωση των Σωματείων τους και τους προτρέπει μελλοντικά να μην συμμετέχουν στις απεργιακές συγκεντρώσεις των Σωματείων τους, αλλά στις διασπαστικές και απεργοσπαστικές φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις του ρεφορμιστικού ΠΑΜΕ. Ταυτόχρονο δεν παραλείπει να διαφημίσει το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ ως τάχα «ταξική δύναμη» που έχει δήθεν «γραμμή πάλης» και πως τάχα αυτή η ρεφορμιστική γραμμή εξασφαλίζει την «ενότητα της εργατικής τάξης»!!!

Όμως ο υπερφίαλος γενιοφόρος και «ηρωϊκός εγγονός» των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, κλπ., μαζί του και οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ, φαίνεται πως έχουν προσβληθεί από βαριάς μορφής Alzheimer (τελευταίου προφανώς σταδίου) ώστε να ξεχνούν το πιο σπουδαίο: ότι οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΕΣΑΚ-ΠΑΜΕ ακολουθούν απ’ την αρχή της ύπαρξής τους τη γραμμή της ρεφορμιστικής αστικής πλέον (απ’ το ΄56 και ύστερα) Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) – οριστικός ρεφορμιστικός εκφυλισμός, που επιβλήθηκε απ’ την κυριαρχία του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο εργατικό κίνημα – που: α) τα μεν μέλη-τμήματά της στις καπιταλιστικές χώρες ακολούθησαν και ακολουθούν τη ρεφορμιστική γραμμή της ταξικής συνεργασίας, προδίνοντας τα συμφέροντα του προλεταριάτου, β) ενώ εκείνα των πρώην ρεβιζιονιστικών χωρών, προδίνοντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης αυτών των χωρών, χειροκρότησαν την πραξικοπηματική ανατροπή της διχτατορία του προλεταριάτου μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, στήριξαν δραστήρια και μαχητικά τη χρουστσοφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση της περιόδου των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκόρμπατσοφ, βοήθησαν αποφασιστικά και υπεράσπισαν με «νύχια και με δόντια» - έχοντας και τη δραστήρια στήριξη των ρεφορμιστών των δυτικών καπιταλιστικών χωρών, μεταξύ των οποίων και των «Κ»ΚΕ-ΕΣΑΚ-ΠΑΜΕ – τις καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις (απ’ το ΄56 και μετά) στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ανατολικές χώρες που αποσκοπούσαν στην ολοκληρωτική εξάλειψη των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού – παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 και όχι επί Γκορμπατσόφ δηλ. στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 όπως διατείνονται ο χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης Γ.Μαρίνος και το σύνολο των μελών της ηγετικής κλίκας του σημερινού χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ.

Τώρα οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ, αφού μια ολόκληρη 35ετία «πολέμησαν» στην πρώτη γραμμή του μαύρου μετώπου της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και στήριξαν (και εξακολουθούν και σήμερα να υποστηρίζουν) δραστήρια όλα τα αντεπαναστατικά μέτρα παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες και όταν, με την πολιτική τους, έχουν κατρακυλήσει στο τελευταίο σκαλοπάτι της προδοσίας με: α) τη φιλοκυβερνητική πολιτική την τελευταία 4ετία και τον εκφυλισμό τους σε αξιοθρήνητες, ξετσίπωτες και «περήφανες» αλλά χαμηλοβλεπούσες παλλακίδες του Κ.Καραμανλή, β) τη μετατροπή τους σε θλιβερά υπάκουα και φρόνιμα καλογεράκια των εθνικιστικών-θρησκόληπτων απόψεων του αντιδραστικού φεουδοαστικού Ιερατείου (θέση απόσυρσης βιβλίου Ιστορίας, μόνιμη παρουσία στον αγιασμό της Βουλής, κλπ.), γ) την εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης με τη φιλοαμερικάνικη-φιλοιμπεριαλιστική στάση τους στο Ιράκ (που εκφράστηκε στο κεντρικό τους σύνθημα: «έξω η Ελλάδα από τον πόλεμο» αντί του σωστού «έξω τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα από τον Ιράκ») και τη στήριξη-υπεράσπιση των αμερικανοτσολιάδων χρουστσοφικών δοσίλογων, συνεργατών των κατακτητικών αμερικανο-αγγλικών στρατευμάτων στο Ιράκ, υπόσχονται στην εργατική τάξη και το λαό «Λαϊκή Οικονομία» (= απάτη ολκής) a la Χρουστσοφ-Μπρεζνιεφ-Γκορμπατσόφ δηλ. τον παλινορθωμένο καπιταλισμό των δεκαετιών 1956-1990 ή αλλιώς στην καλύτερη περίπτωση έναν «μεταρρυθμισμένο» καπιταλισμό ή μήπως τα τσιφλίκια των συντρόφων τους Τίτο και Γκομούλκα σε Γιουγκοσλαβία και Πολωνία αντίστοιχα και τα φεουδαρχικά καθεστώτα των Νατζιμπουλάχ και Μεγκίστου σε Αφγανιστάν και Αιθιοπία;

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι μεγαλειώδεις και ογκωδέστατες αντικυβερνητικές συγκεντρώσεις ψυχρολουσία για το δίδυμο της αντιδραστικής συνεργασίας Καραμανλή-Παπαρήγα

Οι μεγαλειώδεις και ογκωδέστατες αντικυβερνητικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το Ασφαλιστικό: ψυχρολουσία για το δίδυμο της αντιδραστικής συνεργασίας Καραμανλή-Παπαρήγα

Παπαρήγα προς εργαζόμενους: «όχι το μέτωπο μόνο στη ΝΔ» («Ρ» 2/10/2007, σελ.11)

Οι ρεφορμιστές εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ: προκλητικά στις Καραμανλικές επάλξεις με ξεχωριστές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις

ΝΕΚΡΩΣΕ ΑΠ’ ΑΚΡΗ Σ’ ΑΚΡΗ Η ΧΩΡΑ

Πλήρης αποτυχία του σχεδίου απομαζικοποίησης, μέσω της διάσπασης της απεργιακής κινητοποίησης, των ΝΔ-«Κ»ΚΕ

Η απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ της 12ης Δεκέμβρη κατά των μέτρων της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό σημείωσε πανελλαδικά πρωτοφανή επιτυχία τόσο από πλευράς συμμετοχής στις συγκεντρώσεις και τις πορείες όσο και, ιδιαίτερα, από πλευράς συμμετοχής των εργαζομένων στην απεργία.

Τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία κινήθηκαν σε πολύ υψηλά επίπεδα σε όλη τη χώρα, ενώ ολόκληρη συγκλονίστηκε απ’ άκρη σ’ άκρη απ’ τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και τις μαχητικές πορείες.

Τα φετινά αντικυβερνητικά συλλαλητήρια για το Ασφαλιστικό ήταν κατά πολύ μεγαλύτερα εκείνων του 2001 για το ίδιο θέμα (τις σχεδιαζόμενες αλλαγές στο Ασφαλιστικό απ’ τον τότε υπουργό Τ.Γιαννίτση), ήταν διπλάσια σε όγκο, ιδιαίτερα η συγκέντρωση της Αθήνας.

Η μεγαλειώδης συγκέντρωση της Αθήνας ήταν τόσο μεγάλη σε συμμετοχή, πυκνότητα και έκταση που όταν η κεφαλή της πορείας ήταν στο Σύνταγμα οι τελευταίοι εργαζόμενοι διαδηλωτές βρίσκονταν ακόμα στο Πεδίον του Άρεως.

Η ογκωδέστατη διαδήλωση της Αθήνας διακρίθηκε για τη μαχητικότητά της στην οποία τον τόνο έδωσαν οι χιλιάδες εργαζόμενοι της «Ολυμπιακής» με τα μαχητικά τους συνθήματα.

Την προσοχή και τη μεγάλη συμπάθεια των διαδηλωτών συγκέντρωσαν οι δυο εναερίτες της ΔΕΗ που «τύφλωσαν» τις χαφιεδοκάμερες τυλίγοντάς τες με μαύρες σακούλες, οι οποίοι και καταχειροκροτήθηκαν.

Κατά τη διάρκεια της πορείας η Αστυνομία προσπάθησε να δημιουργήσει επεισόδια κόβοντας την πορεία στα δυο. Επεισόδια δημιούργησαν τα ΜΑΤ μπροστά στη Μ. Βρετάνια όταν προκλητικά μπήκαν στην πορεία και ο επικεφαλής τους ωρυόμενος ζητούσε, χωρίς λόγο, να γίνουν συλλήψεις, πράγμα που οδήγησε σε έντονες αποδοκιμασίες απ’ τους διαδηλωτές που εξοργισμένοι ζητούσαν να απομακρυνθούν από το χώρο της διαδήλωσης. Όμως πριν την απομάκρυνσή τους τα ΜΑΤ έριξαν δακρυγόνα-ασφυξιογόνα εναντίον των διαδηλωτών.

Παραφωνία διασπαστική όλων των απεργιακών κινητοποιήσεων-διαδηλώσεων αποτέλεσαν μόνο οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ που οργάνωσαν ισχνές, σε σχέση με κείνες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ξεχωριστές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις-πορείες με εξόφθαλμο στόχο να μειώσουν τη μαζικότητα των συγκεντρώσεων – υλοποιώντας την αντιδραστική συμφωνία «Κ»ΚΕ-ΝΔ – γεγονός που απέτυχε παταγωδώς, αφού η συγκέντρωση της Αθήνας ήταν τουλάχιστον 5πλάσια εκείνης του ΠΑΜΕ, αυτό όμως δεν εμπόδισε τους αδίστακτους γκεμπελίσκους του «Ριζοσπάστη» να γράψουν ότι τάχα η διασπαστική συγκέντρωση του ΠΑΜΕ ήταν «σαφέστατα μεγαλύτερη σε όγκο» από εκείνη των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και αλλού ότι «η συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως δεν μπορεί να συγκριθεί σε όγκο και παλμό με τη μεγαλειώδη απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ» («Ρ» 14/12/2007, σελ. 5 και 18).

Οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ για να υπονομεύσουν-ματαιώσουν τη μαζικότητα – κατ’ εντολή και σε συμφωνία με την κυβέρνηση Καραμανλή – δεν έκαναν μόνο ξεχωριστή απεργοσπαστική συγκέντρωση, αλλά φρόντισαν τόσο η συγκέντρωση όσο και η πορεία να γίνουν πολύ νωρίτερα ώστε οι δυο πορείες να μη συμπέσουν-συναντηθούν και υπάρξει έτσι μεγαλύτερη μαζικότητα – ενοχλητική προφανώς για την κυβέρνηση του Καραμανλή – ενώ απ’ την άλλη πλευρά, για εξαπάτηση των εργαζομένων, είχαν ως σύνθημα σε κεντρικό τους πανό «μαζικός αγώνας για να μην περάσουν τα αντιασφαλιστικά μέτρα» («Ρ»14/12/2007, σελ 1). Αλλά πως είναι δυνατό να υπάρξει «μαζικός αγώνας» με διασπαστικές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις δηλ. «μαζικός αγώνας» χωρίς ΕΝΟΤΗΤΑ; Αυτό το γνωρίζει καλά το δίδυμο της αντιδραστικής συμμαχίας-συνεργασίας Καραμανλή-Παπαρήγα.

Η μεγαλειώδης και ογκωδέστατη συγκέντρωση της Αθήνας υπήρξε μια πραγματική ψυχρολουσία τόσο για την αντιδραστική κυβέρνηση Καραμανλή όσο και για το δεκανίκι της, σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ, που οδήγησε σε πλήρη αποτυχία τα σχέδια ματαίωσης της ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑΣ του δίδυμου Καραμανλή-Παπαρήγα.

Το πρώτο χειροπιαστό αποτέλεσμα αυτής της μεγάλης ψυχρολουσίας υπήρξε η εκπαραθύρωση του υπουργού Εργασίας Β.Μαγγίνα.

Οι εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να ασκήσουν ακόμα ισχυρότερη πίεση στους ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών, κλπ. για μεγαλύτερες ΕΝΩΤΙΚΕΣ και ΜΑΖΙΚΕΣ απεργιακές κινητοποιήσεις. Μόνο έτσι μπορούν και πρέπει να αποκρούσουν τα αντεργατικά σχέδια για το Ασφαλιστικό της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΞΕΝΟΦΟΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ

Τους τελευταίους μήνες παρατηρείται στην Ευρώπη αύξηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και των φασιστικών επιθέσεων ενάντια σε μετανάστες εργάτες, αριστερούς, αντιφασίστες και προοδευτικούς.

Αυτές οι επιθέσεις συνδέονται με μια γενικότερη μείωση των ατομικών ελευθεριών που προωθείται από τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας, την οικονομική κρίση που αρχίζει να επηρεάζει την καπιταλιστική οικονομία και την ποινικοποίηση των μεταναστών εργατών από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Αυτοί δημαγωγικά μπαίνουν στο στόχαστρο των δυνάμεων της αντίδρασης και των φασιστών ως οι ρίζες της κρίσης, σε μια προσπάθεια να διασπάσουν την εργατική τάξη βάζοντας διαχωρισμούς ανάμεσα στους ντόπιους εργάτες και τους μετανάστες. Επιπρόσθετα, ας σημειωθεί, ότι σε μερικές χώρες παρατηρείται μια ανησυχητική άνοδος της δραστηριότητας φασιστικών συμμοριών, τις οποίες η αντιδραστική αστική τάξη προστατεύει, ανέχεται, υποστηρίζει.

Ενάντια σε αυτό το σκηνικό, η Διεθνής Συνδιάσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO) καλεί όλες τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις να αντιμετωπίσουν την άνοδο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, και τους κινδύνους που προκύπτουν από τη δράση φασιστικών συμμοριών σε κάποιες χώρες. Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία πρέπει να αντιμετωπιστεί με τον κοινό αγώνα ντόπιων και μεταναστών εργατών, ενωμένοι πρέπει να σπάσουν την απομόνωση και την πολιτική του διαχωρισμού των εθνικοτήτων που ασκεί η αστική τάξη. Είναι ανάγκη, οι μετανάστες εργάτες να συνειδητοποιήσουν τη σπουδαιότητα της συμμετοχής τους στα ταξικά συνδικάτα και μαζί με τους ντόπιους εργάτες να παλέψουν για τα κοινά τους δικαιώματα ενάντια στην Ευρωπαϊκή αστική τάξη που ευθύνεται για την κοινωνική και οικονομική κρίση που πλήττει την εργατική τάξη.

Ευρώπη, Νοέμβριος 2007

Διαβάστε Περισσότερα »

ICMLPO: ΟΧΙ ΣΤΗΝ «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗ» ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΣΥΝΘΗΚΗ

Το Ευρωπαϊκό σύνθημα επιχειρεί να θέσει απαράγραπτα τον νεοφιλελευθερισμό και να τον επιβάλλει σε όλους τις χώρες της Ευρώπης ως τη μόνη δυνατή πολιτική.

Απορρίφθηκε, όμως, ξεκάθαρα και μαζικά από τους εργάτες της Γαλλίας και Ολλανδίας που κλήθηκαν να εκφράσουν την γνώμη τους σε δημοψηφίσματα. Έκτοτε η αντίθεση σε αυτό το σχέδιο, το οποίο είναι προς αποκλειστικό όφελος των μονοπωλίων, αυξάνεται ασταμάτητα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συνεχίζει την επιβολή των νεοφιλελεύθερων κατευθύνσεων και την επιτάχυνση της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης των δημοσίων υπηρεσιών μεταφοράς, ενέργειας, παιδείας, υγείας και άλλων.

Όλες οι κυβερνήσεις, και ιδιαίτερα της Γερμανίας, της Γαλλίας, Ισπανίας, έχουν συμφωνήσει στην γλώσσα που αναγνωρίζει το πλήρες περιεχόμενο της Συνθήκης αλλά καταβάλλουν επίπονες προσπάθειες να τη διατυπώσουν στην τεχνοκρατική μορφή των προηγούμενων Ευρωπαϊκών Συνθηκών.

Μαζί με τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταγγέλλουμε και αντιπαλεύουμε την «μεταρρυθμιστική» συνθήκη η οποία ενισχύει την εξουσία των μονοπωλίων και η οποία αποτελεί ένα ακόμη βήμα στην οικοδόμηση μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης σε συναγωνισμό με τις υπόλοιπες και ενάντια στους εργάτες και τους λαούς.

Υποστηρίζουμε το δικαίωμα των λαών να εκφράσουν την γνώμη τους με δημοψήφισμα προκειμένου να δείξουν την αντίθεσή τους στην συνθήκη.

Ευρώπη, Νοέμβρης 2007

Διαβάστε Περισσότερα »

Χαιρετισμός της 40ης επετείου της ένοπλης πάλης του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (EPL)

Η ολομέλεια της 13ης Διεθνούς Συνδιάσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, καλωσορίζει τους διοικητές και τους αγωνιστές του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (EPL) και χαιρετίζει την 40η επέτειο του αγώνα τους ενάντια στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη, για την επανάσταση και το σοσιαλισμό.

Το στρατιωτικό τμήμα του Κολομβιανού λαού ήταν υποχρεωμένο να υπομείνει τις πολύ σκληρές δοκιμασίες ενάντια στους ταξικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Με τη σοφή όμως καθοδήγηση του Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος της Κολομβίας, σήμερα έχει μπει στην εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης και των λαών, συνεισφέροντας στο πεδίο της επιτυχίας της ένοπλης πάλης τη συγκέντρωση δυνάμεων για την κατάληψη της εξουσίας.
Σε μια εποχή όπου ο ιμπεριαλισμός, και ιδιαίτερα ο Αμερικάνικος, κλιμακώνει τις επιθέσεις του ενάντια στους λαούς σε παγκόσμιο επίπεδο συμπεριλαμβανομένης της Λατινικής Αμερικής και ιδιαίτερα στην Κολομβία, με το σχέδιο εξολόθρευσης, Σχέδιο Κολομβία. Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (EPL) δίπλα στο προλεταριάτο και στο λαό, με διάφορες μορφές αντάρτικου και μαζικού αγώνα, έχει καταφέρει ισχυρά χτυπήματα και ήττες στη στρατηγική επανεποικισμού της ηπείρου. Αυτοί οι αγώνες σε συνδυασμό με τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες στο Ιράκ, Αφγανιστάν και στην Παλαιστίνη και τους θριάμβους των εργατών που επιτεύχθηκαν μέσω άλλων μορφών πάλης στη Βενεζουέλα, στο Εκουαδόρ και στην Κούβα, προσθέτουν όλο και πιο πολλές νίκες στην αντιιμπεριαλιστική πάλη.

Μεταφέρουμε μήνυμα αλληλεγγύης για το σύντροφο Φρανσίσκο Καραμπάλο, τον εκπρόσωπο σας και όλους τους διοικητές και αγωνιστές που κρατούνται στα κελιά που τους φυλάκισε ο ιμπεριαλισμός και η αντίδραση της Κολομβίας. Οι σύντροφοι αγωνιστές του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού δε θυσιάζουν τις ζωές τους μάταια. Αντίθετα, γονιμοποιούν το έδαφος, τόσο στα χωριά όσο και στις πόλεις, για την γέννηση νέων μαχητών της κοινωνικής αλλαγής και της επανάστασης. Εκφράζουμε την ικανοποίηση μας που φιλοξενούμε ένα τέτοιο μεγάλο γεγονός.

ΖΗΤΩ Ο ΛΑΙΚΟΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

ΖΗΤΩ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ!

Ευρώπη, Νοέμβριος 2007

Διαβάστε Περισσότερα »

Για τη δολοφονία της Κεβσέρ Μίζρακ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: 65

*Το Επαναστατικό Απελευθερωτικό Λαϊκό Μέτωπο- DHKC, με την ανακοίνωση τύπου που εξέδωσε την 13 Δεκέμβρη 2007 κατάγγειλε την δολοφονία μιας αγωνίστριας στην Άγκυρα.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΟΤΑΞΕΤΕ!

Στις 10 Δεκέμβρη δολοφονήθηκε μια συντρόφισσά μας στην Άγκυρα. Στις 10 Δεκέμβρη το Μέτωπό μας έχασε άλλη μια μαχήτριά του. Ο λαός της χώρας μας έχασε μια ηρωίδα του που αφιέρωσε όλη τη ζωή της για την απελευθέρωσή του και την ανεξαρτησία της χώρας. Η συντρόφισσά μας Κεβσέρ Μίζρακ δολοφονήθηκε από τις ειδικές δυνάμεις μέσα στο σπίτι της στην περιοχή Κουρτουλούς της Άγκυρας. Παρά τους πυροβολισμούς και τις βόμβες που δέχτηκε κατά την επίθεση, αντιστάθηκε με το όπλο της και φωνάζοντας συνθήματα μέχρι να χάσει την τελευταία της πνοή, αρνούμενη να παραδοθεί. Παρότι χάσαμε μια συντρόφισσά μας που είχε μια αλύγιστη θέληση, η παρακαταθήκη που μας άφησε μας γέμισε με δύναμη. Σύντροφοι! Πιστεύουμε πως όλα τα στελέχη μας, τα μέλη και οι προσκείμενοί μας θα αντλούν δύναμη από την θυσία της, όλοι εσείς θα παραδειγματιστείτε από την έντιμη στάση της και θα συμπληρώσετε τη θέση της.

Λαέ μας! Η συντρόφισσα που δεν υπάρχει πλέον σωματικά κοντά μας, θα συνεχίσει να ζει στους αγώνες μας για την Ανεξαρτησία, τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό. Υποσχόμαστε να κρατήσουμε πάντα ψηλά τη σημαία της αντίστασης που μας παρέδωσε. Εμείς θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στο δρόμο που χάραξαν οι ήρωες που θυσιάστηκαν στον αγώνα μας, για να μείνουν και αυτοί αθάνατοι.

Όσο κυβερνάει τη χώρα ο φασισμός, και όσο η χώρα μας είναι εξαρτημένη από τους ιμπεριαλιστές οι αγωνιστές σαν την Κεβσέρ δε θα τελειώσουν ποτέ!

Για να ζήσουμε σε μια χώρα ελεύθερη και δημοκρατική, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά να μαχόμαστε ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Γι’ αυτό υπάρχουν η Κεβσέρ και οι σύντροφοί της, που μάχονται ενάντια στην τυραννία και την εκμετάλλευση. Με την εκτέλεση της συντρόφισσάς μας τεκμηριώθηκε για άλλη μια φορά ότι ο χαρακτήρας της ολιγαρχίας και οι κατασταλτικές πολιτικές της δεν έχουν αλλάξει. Όσοι προπαγάνδιζαν ότι το καθεστώς άλλαξε και εκδημοκρατιζόταν, ξεγελούσαν τον εαυτό τους, γιατί οι βόμβες και οι σφαίρες που χρησιμοποίησαν ενάντια στη συντρόφισσά μας τους διέψευσαν. Οι δημαγωγίες περί εκδημοκρατισμού γι’ αυτούς σημαίνουν τις εν ψυχρώ δολοφονίες των αγωνιστών. Για την εξασφάλιση των κερδών των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων και των συνεργατών τους χύνουν το αίμα των αντιμπεριαλιστών.

Τα παραμύθια του «εκδημοκρατισμού» γράφονται με αίμα δεκάδων συνανθρώπων μας που καθημερινά γίνονται θύματα της κρατικής καταστολής. Όπως με το αίμα του16χρονου Φερχάτ Γέρτσεκ που έμεινε παράλυτος από τους πυροβολισμούς της αστυνομίας επειδή διακινούσε στη γειτονιά του ένα αγωνιστικό περιοδικό που εκδίδεται νόμιμα! Όπως με το αίμα της συντρόφισσας Κεβσέρ Μίζρακ, την οποία εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Όλα αυτά τεκμηριώνουν, ότι ο χαρακτήρας του κατεστημένου στην Τουρκία, παρά τους ελιγμούς της ολιγαρχίας για δήθεν εκδημοκρατισμό, παραμένει ίδιος, φασιστικός και αντιδραστικός. Κατανοώντας αυτή την πραγματικότητα βρίσκει κανείς την απάντηση, γιατί η Κεβσέρ κράτησε γερά την λαβή του όπλου της και γιατί το Επαναστατικό Απελευθερωτικό Λαϊκό Μέτωπο δίνει ενόπλους αγώνες.

Ο λαός και η χώρα μας χρειάζονται αγωνιστές σαν τη Κεβσέρ

Η συντρόφισσά μας εντάχθηκε στους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες όταν σπούδαζε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου 9 Σεπτέμβρη της Σμύρνης. Προκειμένου να υπηρετήσει περισσότερο την υπόθεση της επανάστασης εγκατέλειψε τη σχολή της παρότι βρισκόταν στο τελευταίο έτος σπουδών. Ίσως να μην ήταν αναγνωρισμένη ως ιατρός, όμως και πάλι ήταν ιατρός για να περιθάλψει τις πληγές του λαού μας, για να τερματιστούν οι πόνοι που μαστίζουν τις εργαζόμενες μάζες. Για την επιλογή της αυτή έπαιξε ρόλο και ο χαρακτήρας του επαγγέλματος του ιατρού. Στο βιογραφικό της σημείωμα που έγραψε στο Κόμμα μας έλεγε: «όταν άρχισα να ασκούμαι στο επάγγελμα της ιατρού, συνειδητοποίησα το μεγάλο ρήγμα που υπάρχει ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, έτσι κατανόησα την ανάγκη της ανατροπής του κατεστημένου». Πριν οργανωθεί στις γραμμές του Μετώπου μας, έγινε μέλος της Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Ιατρικού Συλλόγου Σμύρνης. Δεν περιορίστηκε μόνον στις δραστηριότητες που ανέπτυξε εκεί. Αντιλήφθηκε ότι χωρίς την ανατροπή του κατεστημένου δεν θα μπορούσαν να αναγνωριστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έτσι αποφάσισε να συμμετάσχει στον επαναστατικό αγώνα για να γίνει αλοιφή για την γιατρειά των πληγών του λαού.

Η αφιερωμένη στον επαναστατικό αγώνα ζωή της είναι παράδειγμα για όλους μας

Η συντρόφισσά μας γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1969 στην περιοχή Πολατλί της Άγκυρας, όπου έζησε μέχρι να αρχίσει τις σπουδές της στη Σμύρνη. Από μικρή ηλικία άρχισε να εργάζεται στο κατάστημα του πατέρα της. Ήταν ταταρικής καταγωγής. Αποτέλεσμα της 85χρονης κρατικής πολιτικής αφομοίωσης και καταπίεσης, ήταν το ότι καταλάβαινε την μητρική της γλώσσα αλλά δεν μπορούσε να τη μιλήσει. Από τα τέλη του 1990, μέχρι να πέσει μάρτυρας συνέχισε τον αγώνα της ανυπότακτα. Οργανώθηκε στους κόλπους της νεολαίας του Κόμματός μας και ανέλαβε καθήκοντα στις ένοπλες ομάδες. Οι πιο χαρακτηριστικές ιδιότητές της ήταν η τόλμη, η αρετή, η μαχητικότητα και η αυτοθυσία της. Σε όλη τη ζωή της ως προτεραιότητα είχε το Κόμμα και το πώς θα υπηρετήσει τις ανάγκες του λαού και του αγώνα μας. Είχε συνειδητοποιήσει πώς το να είσαι επαναστάτης – αγωνιστής σημαίνει έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής, που πρέπει κάποιος να συνεχίσει μέχρι το τέλος. Αυτό έκανε και κράτησε το λόγο της. Ήταν μια αγωνίστρια που ποτέ δεν είπε «δεν μπορώ», και όταν ακόμα βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα καθήκον που δεν γνώριζε έλεγε «θα μάθω και θα το κάνω».

Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές που πέρασε δεν έπαψε να την κυριαρχεί η επιμονή της για τον αγώνα. Έτσι και όταν ακόμα φυλακίστηκε τον Ιούνιο του 1991 δεν λύγισε η πίστη της. Παρά τα βασανιστήρια και την πεντάμηνη φυλάκισή της δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία να ξανασυνεχίσει τους αγώνες της. Αυτός ήταν ο λόγος που ξαναφυλακίστηκε και παρέμεινε πάνω από δέκα χρόνια στις φυλακές. Όταν το φασιστικό κράτος κατέσφαξε 3 συντρόφους μας στις φυλακές της Μπούτζα ήταν και αυτή φυλακισμένη. Επίσης όταν πραγματοποιήθηκε η δολοφονική επίθεση της 19 Δεκέμβρη 2000 έγινε μάρτυρας του αυτοπυρπολισμού δύο συντροφισσών της. Επίσης το Σεπτέμβρη του 2001 συμμετείχε στην απεργία πείνας μέχρι θανάτου. Τον Μάρτιο 2002, όταν το κράτος επιχείρησε να αποφυλακίσει προσωρινά τους απεργούς πείνας για να σπάσει την αντίσταση στις φυλακές, αποφυλακίστηκε και αυτή. Ήταν έτοιμη να συνεχίσει την απεργία πείνας έξω από τις φυλακές, αλλά το Κόμμα μας, ζητώντας από αυτήν να σταματήσει την απεργία πείνας μέχρι θανάτου, της ανέθεσε άλλα καθήκοντα. Εκείνες τις μέρες έγραφε στο Κόμμα μας τα εξής: «Παρότι σταμάτησα την απεργία μου με απόφαση του Κόμματός μας, είμαι ακόμη έτοιμη και αποφασισμένη να θυσιάσω τη ζωή μου με κάθε μορφή θυσίας. Θέλω να υπογραμμίσω ότι είμαι εθελόντρια να υλοποιήσω πράξεις αυτοθυσίας, για να νικήσει η ηρωική αντίστασή μας ενάντια στα λευκά κελιά».

Τελειώνοντας, θέλουμε να τονίσουμε ότι οι κρατικές αρχές, για να δικαιολογήσουν τη στυγερή δολοφονία της συντρόφισσάς μας, χρησιμοποιώντας όλα τα αστικά ΜΜΕ, ισχυρίστηκαν ότι η συντρόφισσά μας ήταν μια ζωντανή βόμβα. Αναμφίβολα τίποτα δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τα εγκλήματα του φασισμού, όμως ο ισχυρισμός αυτός είναι ένα μεγάλο ψέμα. Όπως καταλαβαίνει κανείς από τα λόγια και τις πράξεις της, ήταν μια αγωνίστρια έτοιμη να θυσιαστεί ανά πάσα στιγμή, ωστόσο δεν της ανατέθηκε τέτοιου είδους καθήκον. Επίσης στο σπίτι της δεν βρέθηκε τίποτα από όσα ισχυρίζονται.

Η συντρόφισσα Κεβσέρ Μίζρακ για άλλη μία φορά έδειξε σε όλο τον κόσμο, ότι οι μαχητές του Μετώπου μας, οι μπροστάρηδες του αγώνα της Ανεξαρτησίας, της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού δε θα υποταχθούν ποτέ. Αντλούν τη δύναμη από την επαναστατική ιδεολογία του Κόμματός μας. Δείχνουν την αποφασιστικότητά μας για την επανάσταση. Συνεχίζουμε τον αγώνα μας με τα οράματα της Κεβσέρ και των άλλων ηρώων μας.

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑΣ ΜΑΣ ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ!

Η ΚΕΒΣΕΡ ΜΙΖΡΑΚ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΗ ΚΑΙ ΘΑ ΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ !

Διαβάστε Περισσότερα »

ICMLPO: Απόφαση για Πακιστάν, Ιράν και Κουρδιστάν

Στις 3 Νοεμβρίου, ο Στρατηγός Περβέζ Μουσαράφ ο οποίος ανήλθε στην εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα, κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης αφού αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της χώρας. Με αυτόν τον τρόπο, ο συνταγματικό μανδύας με τον οποίο καλύπτονταν το στρατιωτικό καθεστώς εξαφανίστηκε. Αμέσως αφότου κυρώθηκε η κατάσταση έκτακτης ανάγκης χιλιάδες συνδικαλιστές, φοιτητές, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως επίσης και ηγέτες της αντιπολίτευσης συνελήφθησαν. Πολλοί άνθρωποι τραυματίστηκαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία.

Πριν από εννιά χρόνια το στρατιωτικό καθεστώς του Μουσαράφ καταπάτησε τα στοιχειώδη δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες. Η Διεθνής Διάσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών κομμάτων και Οργανώσεων (ICMPLO) παρακολουθεί με ανησυχία τα πρόσφατα γεγονότα στον Πακιστάν και καταδικάζει την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης που αντιτίθεται στα συμφέροντα της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Η ICMPLO στηρίζει τον Πακιστανικό λαό στην πάλη του ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς και απαιτεί να αρθεί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τα άλλα καταπιεστικά μέτρα.

Κλιμακώνονται οι απειλές επέμβασης και κατοχής εναντίον του Ιράν. Ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, πραγματοποιώντας τα σχέδιά του, αυξάνει την πίεση έτσι ώστε να αρπάξει τις πετρελαιοπηγές του Ιράν και να ελέγξει τον Περσικό Κόλπο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιχειρούν να ενισχύσουν την θέση υπεροχής που έχουν έναντι των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και μπλοκ καθώς και να προωθήσουν τις στρατηγικές τους θέσεις στο πλαίσιο του «Σχεδίου για την Ευρύτερη Μέση Ανατολή». Προετοιμάζουν το έδαφος για μια στρατιωτική επίθεση εναντίον του Ιράν με στόχο να το συντρίψουν και να το μετατρέψουν σε αποικία, όπως έχουν κάνει με το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Οι λαοί του Ιράν και οι δυνάμεις της ειρήνης δεν πρέπει να παραπλανηθούν από τα προπαγανδιστικά ψέματα των Αμερικάνων για δημοκρατία και γνωρίζουν πως να αντισταθούν σε περίπτωση επίθεσης.

Εν τω μεταξύ, εμείς της ICMPLO καταγγέλλουμε τα επιθετικά σχέδια του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού εναντίον του Ιράν και διακηρύττουμε την πλήρη αλληλεγγύη με την αντι-ιμπεριαλιστική αντίσταση στην περιοχή. Εδώ και κάμποσο καιρό, η Τουρκία έχει προχωρήσει σε προετοιμασίες για εισβολή και στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του Βορείου Ιράκ (της Αυτόνομης Περιοχής του Κουρδιστάν). Πρόσφατα, έχει κλιμακώσει τις απειλές, τους εκβιασμούς και τις προετοιμασίες. Ο πραγματικός σκοπός μιας τέτοιας επέμβασης, την οποία η Τουρκική κυβέρνηση παρουσιάζει ως τη μόνη λύση για να μπει τέλος στην «τρομοκρατική απειλή», είναι να αποτρέψει τον αγώνα του Κουρδικού λαού για ελευθερία και αυτοδιάθεση.

Η Τουρκία, ως χώρα με μεγάλη στρατηγική σημασία στην περιοχή και ισχυρή στρατιωτική δύναμη, επιδεικνύει ηγεμονικές φιλοδοξίες. Η τουρκική αντίδραση, συμμαχώντας εθελοντικά με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, διατηρεί την θέση της μη αναγνώρισης των δικαιωμάτων του Κουρδικού λαού. Το Κουρδικό πρόβλημα αποτελεί ένα πολιτικό ζήτημα αυτοδιάθεσης ενός λαού ο οποίος είναι ιστορικά διαιρεμένος σε διάφορες χώρες της περιοχής.. Η λύση αυτού του προβλήματος δεν μπορεί να είναι στρατιωτική αλλά πολιτική στη βάση της αναγνώρισης της ισότητας των δικαιωμάτων.

Η Διεθνής Διάσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων καταδικάζει τα επεμβατικά σχέδια της τουρκικής αντίδρασης και προσφέρει την πλήρη αλληλεγγύη στον αγώνα του Κουρδικού λαού για ελευθερία.

Έξω ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός από την περιοχή!

Ζήτω η αδελφοσύνη και η αλληλεγγύη των λαών!

Διαβάστε Περισσότερα »

Η 13η Ολομέλεια της Διεθνούς Διάσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Kομμάτων και Οργανώσεων πραγματοποιήθηκε με επιτυχία

Προς τους εργάτες και τους λαούς όλου του κόσμου, προς όλες τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις

Η 13η Ολομέλεια της Διεθνούς Διάσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Kομμάτων και Οργανώσεων πραγματοποιήθηκε με επιτυχία.

Η σύνοδος, η οποία έλαβε χώρα σε μια ατμόσφαιρα γενικού ενθουσιασμού και αισιόδοξου κομμουνιστικού πνεύματος, ενέκρινε ομόφωνα τον απολογισμό που παρουσίασε η Συντονιστική Επιτροπή όπου αναφερόταν όλες οι δραστηριότητες κατά το διάστημα μετά την τελευταία Ολομέλεια. Έμφαση δόθηκε σε εκείνες που είχαν να κάνουν με τον εορτασμό της 90ης επετείου της Οκτωβριανής Επανάστασης ο οποίος εκφράστηκε με την δημοσίευση της Διακήρυξης της Ολομέλειας στα Ισπανικά, Ιταλικά, Ρωσικά, Γαλλικά, Τουρκικά, Πορτογαλικά, Γερμανικά, Ελληνικά, Βασκικά, Καταλανικά και Γαλικιανά. Επιπλέον, κυκλοφόρησε, σε διαφορές γλώσσες, το τεύχος 15 του περιοδικού Ενότητα και Πάλη ενώ πραγματοποιηθήκαν ποικίλες συναντήσεις, συσκέψεις, πορείες και μεταδόθηκαν ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα.

Η 13η Ολομέλεια της Διάσκεψης ασχολήθηκε επίσης με το ζήτημα του σοσιαλισμού γύρω από το οποίο διεξήχθη σημαντική συζήτηση που διαπίστωσε την αναγκαιότητα για κάθε οργάνωση να εμβαθύνει την μελέτη και τη συζήτηση μέχρι την επόμενη Ολομέλεια. Η πρόταση που έγινε ήταν να συνεισφέρει κάθε κόμμα μια γραπτή εκτίμηση την οποία θα πρέπει να στείλει στην Συντονιστική Επιτροπή σε μια κατάλληλη στιγμή. Αποφασίστηκε ότι η μελέτη και οι αναλύσεις αυτού του θέματος πρέπει να συνδεθούν με την πάλη της εργατικής τάξης και των λαών του κόσμου ενάντια στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό. Η θεωρητική πάλη αποτελεί μέρος της γενικότερης πάλης ενάντια στην αντιδραστική αστική τάξη και τις καπιταλιστικές θεωρείς.

Η 13η Ολομέλεια έλαβε ορισμένες αποφάσεις, σχετικά με μια σειρά θέματα, μεταξύ των οποίων: 1) Το Πακιστάν, όπου καταδικάζεται η κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η καταπίεση του λαού 2) Το Ιράν, όπου καταγγέλλονται οι προετοιμασίες του Σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού για επίθεση σε αυτήν χώρα 3) Το Κουρδιστάν, όπου απαιτείται το δικαίωμα για αυτοδιάθεση του Κουρδικού λαού 4) Την Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ανερχόμενης ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης 5) Το ρατσισμό, όπου καταγγέλλεται η αναβίωση της ξενοφοβίας στην Ευρώπη και εκφράζεται αλληλεγγύη στους μετανάστες.

Επιπλέον εγκρίθηκε η διεξαγωγή μιας σειράς από δραστηριότητες μεταξύ των οποίων:

1) Ο εορτασμός των εκατόχρονων από τη γέννηση του διακεκριμένου και υποδειγματικού κομμουνιστή Ενβέρ Χότζα, τον Οκτώβριο του 2008.

2) Η έκκληση για συμμετοχή στο σεμινάριο «Η οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως νέας υπερδύναμης» που θα οργανωθεί από το αδελφό κόμμα της Δανίας.

3) Η έκκληση προς τους εργάτες για συμμετοχή στην Παγκόσμια Συνάντηση των Συνδικάτων που θα διεξαχθεί τον Μάιο του 2008.

4) Η έκκληση προς την νεολαία όλου του κόσμου να συμμετάσχει στο Διεθνές Κάμπινγκ Αντι-Φασιστικής και Αντι-Ιμπεριαλιστικής Νεολαίας που θα διεξαχθεί στη Βραζιλία τέλη Ιουλίου αρχές Αυγούστου 2008.

5) Η διοργάνωση διάφορων δραστηριοτήτων με αφορμή τα 55 χρόνια του θανάτου του συντρόφου Στάλιν.

6) Η διεξαγωγή μιας εντατικής εκστρατείας πληροφόρησης γύρω από τη Δήλωση «Η διεθνής κατάσταση και τα καθήκοντά μας» και η έκδοση των τευχών 15 και 16 του περιοδικού Ενότητα και Πάλη, οργάνου της ICMPLO.

Τέλος ανακοινώνουμε ότι η 13η Ολομέλεια αποφάσισε την τοποθεσία της επόμενης Ολομέλειας, καθόρισε το σχέδιο δράσης της και εξέλεξε νέα Συντονιστική Επιτροπή.

Δεκέμβριος 2007. Η Συντονιστική Επιτροπή της Διεθνούς Διάσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Kομμάτων και Οργανώσεων

Διαβάστε Περισσότερα »

19-22/12/ 2000 Δολοφονικές επιθέσεις σε 20 φυλακές της Τουρκίας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: 64 18 / 12 / 2007

19-22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2000…ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΕ 20 ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΗ ΘΗΡΙΩΔΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΝ ΗΡΩΙΣΜΟ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΙ

«…Ενώ τα ρούχα μου δεν είχαν αρπάξει φωτιά, το σώμα μου καιγόταν, ένα παράξενο πράγμα…Είχα ακούσει πως πρόκειται για χημική ουσία που βλάπτει το ανθρώπινο σώμα σε θερμοκρασία σώματος και προκαλεί εγκαύματα, ακόμα κι αν είναι προστατευμένο από ρούχα, έτσι σχεδόν όλο το σώμα μου κάηκε όμως τα ρούχα μου είχαν μείνει αβλαβή-ανέπαφα…»

Μαρτυρία μιας κρατούμενης αγωνίστριας

Εφτά χρόνια έχουν περάσει από τότε που το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας επιτέθηκε με το πιο βάναυσο τρόπο στους πολιτικούς κρατούμενους που αντιστάθηκαν ενάντια στα λευκά κελιά. Είναι ζωντανές ακόμα στην μνήμη μας οι εικόνες της θηριωδίας αυτής, αφού δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και αυτόματα όπλα, εμπρηστικές-χημικές βόμβες, ελικόπτερα και μπουλντόζες. Το μακελειό διήρκεσε τέσσερις μέρες, κατά το οποίο 28 κρατούμενοι αγωνιστές ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ, δεκάδες άλλοι ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΘΗΚΑΝ, εκατοντάδες ΒΑΣΑΝΙΣΘΗΚΑΝ και θάφτηκαν ζωντανοί σε κελιά-φέρετρα.

Με την κτηνωδία αυτή ο φασισμός πάσχιζε να τρομοκρατήσει όσους εναντιώνονται στο κατεστημένο και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, να τσακίσει το ηθικό των κρατουμένων αγωνιστών, που έγιναν σύμβολο αγώνα και αντίστασης. Τα λευκά κελιά, που χτίστηκαν με την έγκριση και τη χρηματοδότηση των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ, αποσκοπούσαν στο να υποτάξουν τους πολιτικούς κρατούμενους και να εξοντώσουν τα επαναστατικά οράματά τους. Πίστευαν πως αν καταφέρουν να κάνουν τους αγωνιστές να παραδοθούν, θα ξεπεράσουν το μεγαλύτερο εμπόδιο για να εξαναγκάσουν ολόκληρο το λαό να σκύψει το κεφάλι του μπροστά στην τυραννία και την εκμετάλλευση. Δεν το κατάφεραν με τίποτα και δεν θα το καταφέρουν ποτέ!

Στις επιχειρήσεις πήραν μέρος πάνω από 10.000 πάνοπλοι στρατιώτες ειδικών δυνάμεων και χιλιάδες αστυνομικοί ενάντια στους έγκλειστους, περισσότεροι δηλαδή απ’ αυτούς που χρησιμοποιήθηκαν στην κατοχή της Κύπρου. Ωστόσο , σε αυτή τη μάχη θέλησης ενάντια στους λακέδες του ιμπεριαλισμού και του φασισμού, δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο ο αριθμητικός συσχετισμός αλλά το δίκιο. Αυτό που θα καθόριζε την έκβαση της μάχης δεν ήταν ούτε οι αριθμοί ούτε οι εξοπλισμοί, αλλά η θέληση και η πίστη. Έτσι το μόνο που κατάφεραν ήταν να σκοτώσουν τους 28, να σακατέψουν δεκάδες και να βασανίσουν εκατοντάδες και τίποτα άλλο. Δεν κατάφεραν να λυγίσουν κανέναν αγωνιστή, δεν κατάφεραν να συντρίψουν καμιά αντίσταση. Οι φωνές που ακούγονταν ανάμεσα στους πυροβολισμούς και τους βομβαρδισμούς έλεγαν μόνο: «ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΤΕ». Η απάντηση των αγωνιστών ήταν ξεκάθαρη: «Μέχρι το τέλος, μέχρι τον τελευταίο μας σύντροφο θα αντισταθούμε. Θα πεθάνουμε αλλά δε θα παραδοθούμε!». Ανάβοντας φωτιές εξέγερσης και μετατρέποντας το σώμα τους σε δάδες, φώτισαν το μαύρο σκοτάδι.

Με την αποφασιστικότητα τους, την αρετή, την πίστη και τις θυσίες τους έγιναν σύμβολο ηρωισμού και απέδειξαν ότι μπορεί να αντισταθεί κάποιος ακόμα και κάτω από τις πιο αυταρχικές και απάνθρωπες συνθήκες. Μετά την αιματοβαμμένη επίθεση της 19^ης Δεκέμβρη, η αντίσταση των κρατουμένων αντί να σταματήσει διευρύνθηκε και φούντωσε έξω από τις φυλακές. Ούτε οι δολοφονίες και τα βασανιστήρια, ούτε η απομόνωση, η λογοκρισία και οι ποινές δεν κατάφεραν να τσακίσουν το ηθικό τους.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι με την ανίκητη θέλησή τους, που αποδείχτηκε σε όλη τη διάρκεια των 7 χρόνων της αντίστασης, απέκρουσαν την πολιτική της απομόνωσης που μόνο σκοπό είχε την υποταγή τους. Η αντίσταση της απεργίας πείνας μέχρι θανάτου με 122 μάρτυρες και 600 ανάπηρους νίκησε την απομόνωση. Οι αντιστεκόμενοι δίδασκαν γι’ άλλη μια φορά ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος και οι λαοί χωρίς θυσίες δεν μπορούν να κατακτήσουν τίποτε. Ο αγώνας τους, που δικαιώθηκε στο τέλος, αποτελεί αλησμόνητο έπος του λαού μας καθώς και πηγή απ’ όπου πρέπει να αντλούμε δύναμη όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια στο ιμπεριαλισμό και το φασισμό.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ 19^ης – 22^ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ!

ΟΙ 122 ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ ΕΊΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

ΚΑΝΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟ

Διαβάστε Περισσότερα »