Ενοπλη επίθεση στα κεντρικά γραφεία του EMEP!

Το Σάββατο, 26η Φλεβάρη, ένας άγνωστος έφθασε στην πόρτα των Κεντρικών Γραφείων του κόμματός μας και περίπου στις 13.10 πυροβόλησε τον Τζεμ ΓΚΟΥΡΜΠΕΤΟΓΛΟΥ, μέλος της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής της Οργάνωσης Νεολαίας μας, μόλις άνοιξε η πόρτα. Αμέσως μετά, ο δράστης διέφυγε τρέχοντας. Ο σύντροφός μας διακομίστηκε στο Νοσοκομείο Χατσέτεπε και η νοσηλεία του συνεχίζεται.

Αυτή η επίθεση εναντίον του Κόμματος Εργασίας, που δεν έχει άλλο στόχο πέρα από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, δεν είναι συμπτωματική. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή η επίθεση εναντίον του κόμματός μας αποτελεί μέρος της γενικής επίθεσης εναντίον των δυνάμεων της εργατιάς. Το κόμμα μας, από την ημέρα που ιδρύθηκε, πάντοτε λάμβανε μέρος στην πάλη της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους. Αν στόχος αυτής της επίθεσης είναι να εκτρέψει το κόμμα μας από αυτήν την πορεία που ακολουθεί, έγινε μάταια. Αντίθετα, αυτή η επίθεση δίνει ώθηση στο κόμμα μας να εργαστεί ακόμα σκληρότερα.

Οι πρόσφατες επιθέσεις, που είχαν στόχο τις δουλιές και το ψωμί των εργαζομένων στις SEKA (της κρατικής βιομηχανίας χάρτου) και της TEKEL (της κρατικής καπνοβιομηχανίας) και αυτή η επίθεση εναντίον του κόμματός μας έχουν τον ίδιο στόχο: Την πάλη για εργασία, ψωμί κι ελευθερία, που μερικές φορές επιχειρείται να κατασταλεί με νομικές διαδικασίες, μερικές φορές με τη χρήση της αστυνομικής βίας, και κάποιες άλλες φορές με επιθέσεις ενόπλων, όπως αυτή του Σαββάτου. Πάντως, παρά αυτά τα μέσα πίεσης, η πάλη των εργατών και εργαζομένων συνεχίζει να μεγεθύνεται και θα συνεχίσει να μεγεθύνεται από εδώ και πέρα.

Η θέση που υποστηρίζει ότι η Τουρκία εκδημοκρατίζεται, στο πλαίσιο της διαδικασίας (ένταξης) στην ΕΕ, κυκλοφορεί εδώ και αρκετό καιρό. Το γεγονός ότι πρόκειται για απόλυτο ψέμα και εξαπάτηση έγινε για άλλη μια φορά προφανές με την επίθεση εναντίον του κόμματός μας. Γεγονότα, όπως το ότι οι δολοφόνοι του Ουγκούρ ΚΑΫΜΑΖ (ενός δωδεκάχρονου αγοριού κουρδικής καταγωγής που δολοφονήθηκε από τις δυνάμεις του στρατού στο Κιζίλτεπε, μια περιοχή της κουρδικής επαρχίας Μαρντίν το Νοέμβρη του 2004) και του πατέρα του κυκλοφορούν ελεύθεροι, όπως η εξωδικαστική εκτέλεση του Ουμίτ ΓΚΟΝΟΥΛΤΑΣ, στη διάρκεια διαδήλωσης στη Μερσίνη (επαρχία της Τουρκίας που βρίσκεται στη νότια περιφέρεια της χώρας), είναι αποδείξεις, που δείχνουν ότι μερικά πράγματα στη χώρα μας δεν αλλάζουν καθόλου.

Το πώς καταλαβαίνουν οι κυρίαρχες δυνάμεις τη δημοκρατία, φαίνεται από την άρνηση, τη στέρηση των πιο θεμελιωδών δικαιωμάτων των Κούρδων, από το ότι στέλνουν τις δυνάμεις της αστυνομίας να επιτίθενται στους εργαζόμενους στις SEKA και TEKEL, που αγωνίζονται για να υπεραμυνθούν των θέσεων εργασίας τους και για το ψωμί τους, από το ότι αγνοούν τα αιτήματα που διατυπώνουν εδώ και χρόνια οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα για το δικαίωμα να έχουν συνδικάτα, να έχουν δικαίωμα να απεργήσουν και να διαπραγματεύονται συλλογικά τις συμβάσεις εργασίας τους, από το ότι θέλουν να κλείσουν τις οργανώσεις των εργαζομένων, όπως στην περίπτωση της Ενωσης των Δασκάλων. Η αυθεντική δημοκρατία στη χώρα μας θα πραγματωθεί μόνο από την πάλη των εργαζομένων.

Αξιώνουμε, το πρόσωπο ή τα πρόσωπα, καθώς και οι δυνάμεις πίσω από αυτούς που οργάνωσαν την επίθεση εναντίον του Κόμματός μας μέρα μεσημέρι, να βρεθούν αμέσως. Το κόμμα μας θα το επιδιώξει μέχρι τέλους. Αυτού του είδους οι επιθέσεις δεν μπόρεσαν να εκφοβίσουν ούτε το κόμμα μας, ούτε τις δυνάμεις της εργασίας στο παρελθόν. Και δεν μπορούν να μας εκφοβίσουν σήμερα. Το κόμμα μας θα συνεχίσει για πάντα την πάλη του μαζί με την εργατική τάξη και το λαό μας της εργασίας. Αναμένουμε την υποστήριξη των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας.

Η Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή

Κόμμα Εργασίας (EMEP)

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκδήλωση της ΚΟΕ στο Πολυτεχενίο - Μ' αφορμή τα 40 χρόνια από την έκδοση του περιοδικού «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ»

Παρέμβαση της «ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55»

Στη 2ήμερη (5-6.2.2005) εκδήλωση που οργάνωσε στο Πολυτεχνείο, μ’ αφορμή τα 40 χρόνια από την έκδοση του περιοδικού «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ», η πρώην Α/συνέχεια-σημερινή ΚΟΕ με την επίσημη συμμετοχή απ’ τον ίδιο χώρο (ΚΚΕ-Μ-Λ, κλπ.) αλλά και διαφόρων άλλων ρεφορμιστών ευρω«κομμουνιστικής» χρουστσοφικής κατεύθυνσης, ακόμα και τροτσκιστών, παραβρέθηκε, χωρίς πρόσκληση, την πρώτη μέρα και αντιπροσωπεία της Οργάνωσης. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης του πρώτου θέματος: «Η δεκαετία του ΄60 και ο τρόπος που αυτή επέδρασε στην αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα. Η συνεισφορά της Αναγέννησης» έγινε εκ μέρους των συμμετεχόντων συντρόφων η παρακάτω παρέμβαση:

Αγαπητοί συναγωνιστές και φίλοι,

   Οι προηγούμενοι ομιλητές έδωσαν μια διαστρεβλωμένη εικόνα σχετικά με την ιστορία της πάλης ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, επειδή αποσιώπησαν την πάλη του ΚΚΕ με επικεφαλής το σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη ενάντια σ’ αυτό το αντεπαναστατικό ρεύμα.

   Όμως για αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας επιβάλλεται να σημειωθεί ότι στη μεγάλη και σφοδρότατη ιδεολογικο-πολιτική διαμάχη μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που πήρε ανοιχτή μορφή στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, το ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη υπήρξε το ΠΡΩΤΟ κόμμα που όρθωσε το ανάστημά του, αντιτάχθηκε και καταπολέμησε το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, μια πάλη που κορυφώθηκε, πριν το 20^ο Συνέδριο (Φλεβάρης 1956) του ΚΚΣΕ, στην ανοιχτή σύγκρουση των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης, πρωτεύουσας του Ουζμπεκιστάν της Σοβιετικής Ένωσης, το Σεπτέμβρη του 1955.

   Επομένως τη μεγαλειώδη αυτή πάλη κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σε διεθνές επίπεδο εγκαινίασαν ΠΡΩΤΟΙ οι έλληνες κομμουνιστές καθοδηγούμενοι απ’ το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55.

   Επιπλέον το ΚΚΕ υπήρξε το ΜΟΝΟ κομμουνιστικό κόμμα των καπιταλιστικών χωρών στο οποίο δεν πέρασε ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός, γεγονός που επιβεβαιώνεται τόσο απ’ την άρνηση της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη να δεχθεί το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό όσο επίσης απ’ την άρνηση και μαζική αντίσταση των κομμουνιστών (Τασκένδη 95%, άλλες χώρες 85-90%, ανάλογα ποσοστά σε Άη-Στράτη, φυλακές, κλπ.) σ’ αυτό το προδοτικό αντεπαναστατικό ρεύμα.

   Το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 διαλύθηκε απ’ την ωμή αντικομμουνιστική επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών με: α) τη βίαιη πραξικοπηματική καθαίρεση της ηγεσίας, σύλληψη και εκτόπισή της, β) τις μαζικές διαγραφές-αποχωρήσεις χιλιάδων κομμουνιστών, και γ) την οριστική διάλυση το 1958 όσων κομματικών Οργανώσεων είχαν απομείνει.

   Το νέο κόμμα που δημιουργήθηκε το 1956, το «Κ»ΚΕ, δεν είχε και δεν έχει καμιά σχέση και σε κανένα επίπεδο (ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτικό) με το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 και υπήρξε εκτρωματικό σοσιαλδημοκρατικό δημιούργημα των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών με γραμμή το διαβόητο «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό», δηλ. τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956). Το «Κ»ΚΕ (1956), που δεν καθοδηγείται πλέον στη δράση του απ’ το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), ήταν – ακριβώς γι’ αυτό το λόγο – ευθύς εξαρχής ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

   Στην οξύτατη σύγκρουση στο ΚΚΕ μεταξύ των επαναστατών κομμουνιστών, δηλ. των σταλινικών-ζαχαριαδικών με επικεφαλής το Γραμματέα του Κόμματος Νίκο Ζαχαριάδη και των διορισμένων απ’ τους προδότες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές δεξιών οπορτουνιστών της κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. – που αποτελούσε τμήμα της γενικής ιδεολογικο-πολιτικής διαμάχης στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος – η καθοδηγητική ομάδα της «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ» επέλεξε για τον εαυτό της και κράτησε μια «κ ε ν τ ρ ι σ τ  ι κ ή» στάση, δηλ. μια στάση ανάμεσα στους επαναστάτες μαρξιστές, δηλ. σταλινικούς-ζαχαριαδικούς κομμουνιστές με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη και τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ., ακριβέστερα και πιο συγκεκριμένα: μια αντιζαχαριαδική και επομένως αντι-ΚΚΕ στάση αλλά συνάμα και αντισταλινική με τη θέση της «διόρθωσης των λαθών του Στάλιν» (!) απ’ το πρώτο κιόλας τεύχος του περιοδικού «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ» (Οχτώβρης 1964) αντί να κρατήσει επαναστατική μαρξιστική στάση, δηλ. να υπερασπίσει ανεπιφύλαχτα, αποφασιστικά και με συνέπεια τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ που έκφραζε την επαναστατική γραμμή, αποτελούσε τον κεντρικό στόχο των επιθέσεων και συγκέντρωνε όλα τα συντονισμένα πυρά των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών και του διεθνούς ιμπεριαλισμού και στο ΚΚΕ το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που καθοδηγούσε την πάλη των ελλήνων κομμουνιστών ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό.

   Η τότε αντισταλινική, με τη μορφή της «διόρθωσης των λαθών του Στάλιν»(!), στάση και αντι-ΚΚΕ, με τη μορφή του αντιζαχαριαδισμού, στάση της ηγετικής ομάδας της «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ» προκάλεσε μεγάλη ζημιά – τη μεγαλύτερη μετά από εκείνη των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών – στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα επειδή, πρώτο, το αποπροσανατόλισε ιδεολογικα-πολιτικα-οργανωτικά και δεύτερο, το διέσπασε, οδηγώντας χιλιάδες κομμουνιστές στο περιθώριο.

   Σ’ αυτή ακριβώς την «κ ε ν τ ρ ι σ τ ι κ ή» στάση – στάση μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – της ηγετικής ομάδας της «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ» βρίσκονται τα πρώτα σπέρματα της εμφάνισης και διαμόρφωσης μιας νέας παραλλαγής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού και επιπλέον σ’ αυτή έχει τη ρίζα του και το μετέπειτα κομμάτιασμα αυτού του χώρου με τις απανωτές διασπάσεις.

   Η παραπάνω «κ ε ν τ ρ ι σ τ ι κ ή» θέση της καθοδηγητικής ομάδας της «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ» για «διόρθωση των λαθών του Στάλιν»(!) συμπληρώνεται αργότερα με τη γνωστή τους θέση ότι ο ΣΤΑΛΙΝ στην ανάλυση της τότε σοβιετικής κοινωνίας («Για το σχέδιο του Συντάγματος της ΕΣΣΔ», 25.11.1936), στην οποία είχε ήδη ολοκληρωθεί η οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού (=Διχτατορία του Προλεταριάτου και ύπαρξη δυο μορφών σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας: κρατική-συνεταιριστική-κολλεκτιβίστικη) «δεν είδε την ύπαρξη της αστικής τάξης στη Σοβιετική Ένωση» ή αλλιώς ο Στάλιν «διακήρυξε το 1936 πως δεν υπήρχαν ανταγωνιστικές τάξεις» στη Σοβιετική Ένωση - άποψη που αποτελεί κριτική από τα δεξιά στο ΣΤΑΛΙΝ, δηλ. απ’ τη σκοπιά της διατήρησης των ανταγωνιστικών και εκμεταλλευτριών τάξεων στο σοσιαλισμό και επιπλέον στο κεντρικό μα και πιο σημαντικό ζήτημα του κομμουνιστικού κινήματος: εκείνο του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού συγκροτεί μια νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού επειδή εμπεριέχει: 1) μια αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού: εκείνη της διατήρησης των εκμεταλλευτριών ανταγωνιστικών τάξεων και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού, 2) μια αντιμαρξιστική αντίληψη των κοινωνικών τάξεων με τον ισχυρισμό ότι τάχα στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε αστική τάξη χωρίς να κατέχει μέσα παραγωγής.

   Όμως ακόμα και μια απλή έστω ανάγνωση του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ βεβαιώνει τον καθένα ότι με τη «λέξη α σ τ ι κ ή  τ ά ξ η εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών που είναι κάτοχοι των κοινωνικών μέσων παραγωγής και που εκμεταλλεύονται τη μισθωτή εργασία» και επομένως δεν νοείται ύπαρξη αστικής τάξης σε μια κοινωνία, με τη μαρξιστική βέβαια έννοια του όρου, χωρίς να κατέχει μέσα παραγωγής. Αυτό που βέβαια υπήρχε στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου ήταν τα υπολείμματα των εκμεταλλευτριών τάξεων και τα νέα αστικά στοιχεία, που γεννιούνται καθόλη τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, τα οποία από κοινού πάλευαν απεγνωσμένα να ματαιώσουν τη συνέχιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού – ταξική πάλη, που, σύμφωνα με τον Στάλιν, οξύνονταν ολοένα και περισσότερο όσο προχωρούσε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ με την υποστήριξη βέβαια και της διεθνούς αντίδρασης («Ολομέλεια της ΚΕ του ΠΚΚ (μπ)», 3-4 Μάρτη 1937 και αλλού).

Διαβάστε Περισσότερα »

Ιράκ: Συμμετοχή στις εκλογές προτείνει το Ιρακινό «Κ»Κ - Χωρίς τέλος ο ρεβιζιονιστικός κατήφορος των συνεργατών των κατακτητών

Στις 23-24/12/2004 στη Βαγδάτη πραγματοποιήθηκε το 6ο Συνέδριο του Ιρακινού «Κ»Κ. Εκεί, παρόντος 250 συνέδρων και παρατηρητών, αποφασίστηκε η στήριξη του συνδυασμού Ittihad Al-Shaab (Λαϊκή Ενότητα). Η Λαϊκή Ενότητα στις διακηρυκτικές της θέσεις κάνει λόγο για την αποκατάσταση στης ασφάλειας στο Ιράκ και την αντιμετώπιση των συνεπειών από τη δικτατορία του Σαντάμ Χουσεΐν, ωστόσο δεν αφιερώνει ούτε μια γραμμή για  την Αμερικάνικη κατοχή της χώρας!

Το συνέδριο αφιερώθηκε στη μνήμη του Wadhah Hassan Abdul Amir (Saadoun) ο οποίος έπεσε νεκρός από την Ιρακινή Αντίσταση στις 13/11/2004 μαζί με άλλα δύο μέλη του κόμματός του καθώς ταξίδευε από την Βαγδάτη στο Kirkuk. Ο Saadoun ήταν μέλος του ΠΓ του κόμματος και υπουργός της κατοχικής κυβέρνησης.

Η Ιρακινή Αντίσταση, έχοντας εντείνει το μέτωπό της και με τους προδότες αυτού του ψευτοκομμουνιστικού κόμματος, δολοφόνησε στις 5/1/2005 τον Hadi Saleh (Abu Farat) συνδικαλιστικό στέλεχος και μέλος του κόμματος. O Hadi Saleh (Abu Farat) ήταν μέλος του εκτελεστικού γραφείου της Ιρακινής Ομοσπονδίας Συνδικάτων και διευθύνων του τμήματος διεθνών σχέσεων.

Η ηγεσία του Ιρακινού «Κ»Κ όμως δε φαίνεται να πτοείται ούτε από τους θανάτους στελεχών της, ούτε από τις δύο διασπάσεις του κόμματός της. Σε κάθε ανακοίνωσή της καλεί τον λαό να στηρίξει την κατοχική κυβέρνηση και τις δυνάμεις ασφαλείας. Δηλαδή καλεί τον Ιρακινό λαό να γίνει προδότης της πατρίδας του και συνεργάτης των Αμερικανών.

Κάτω από τις νέες εξελίξεις έχει ενδιαφέρον αν το «Κ»ΚΕ θα καλέσει και πάλι σε ένα μήνα το Ι«Κ»Κ να απευθύνει χαιρετισμό στο συνέδριο του δίνοντας βήμα σε αυτούς τους απροκάλυπτους δοσίλογους, όπως ακριβώς κάνει όλα αυτά τα χρόνια.

Το «Κ»ΚΕ συστηματικά προβάλλει τις θέσεις του Ι«Κ»Κ μέσα από τον Ριζοσπάστη, την ΚΟΜΕΠ και την ιστοσελίδα www.solidnet.org ενώ την ίδια στιγμή αποκρύπτει από τα μέλη και τους οπαδούς του ότι αυτό το κόμμα συνεργάζεται αρμονικά με τους Αμερικάνους κατακτητές.

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 198 15-31 Γενάρη 2005

Διαβάστε Περισσότερα »

Το «Κ»ΚΕ -ένα αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμμα στην υπηρεσία των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου

Ενόψει του 17ου Συνεδρίου

Το «Κ»ΚΕ -ένα αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμμα στην υπηρεσία των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου
Επαναστατικός μαρξισμός, δηλ. λενινισμός-σταλινισμός ή χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός;

«Οι κομμουνιστές που δίνουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και για να οικοδομήσουν στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» (Διεθνής Σύσκεψη των "Κ"Κ, Μόσχα 17.6.1969).

   Στον προσυνεδριακό διάλογο διατυπώνονται δυο λαθεμένες, ανάμεσα σε πολλές άλλες, αντιμαρξιστικές απόψεις, που ταυτόχρονα είναι και οι βασικές θέσεις-απόψεις της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, οι οποίες πρέπει να αντικρουστούν και να ανασκευαστούν.

Α. 20^ο Συνέδριο ΚΚΣΕ – «6^η Ολομέλεια»: «παρελθοντολογία» ή κεντρικά επίκαιρα ζητήματα;

Η πρώτη άποψη διατυπώνεται με τον πλέον σαφή και ανοιχτό τρόπο από μερικούς μόνο συμμετέχοντες στον προσυνεδριακό διάλογο του «Κ»ΚΕ και είναι εκείνη σύμφωνα  με την οποία «το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (Φλεβάρης 1956) και η «6^η Ολομέλεια» του «Κ»ΚΕ (Μάρτης 1956) καθώς και η «αποκατάσταση» των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ είναι ζητήματα που δεν «απασχολούν αυτή τη στιγμή τους εργαζόμενους και τους κομμουνιστές»: «δεν είναι επίκαιρα, δεν μας απασχολούν. Η συνεχής αναφορά στη λαθολογία-παρελθοντολογία μας βγάζει απ’ τον κύριο στόχο» («Ρ» 15.1.2005, σελ. 23).

   Πρέπει καταρχήν να υπογραμμιστεί με ιδιαίτερη έμφαση, ότι η άποψη αυτή είναι και άποψη της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ και όλων όσων συνειδητά ή ασυνείδητα κινούνται ιδεολογικο-πολιτικά στα πλαίσια του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και ακολουθούν τη ρεφορμιστική γραμμή αυτού του αντεπαναστατικού ρεύματος και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι «η ισχυροποίηση του κόμματός» τους. Η διαφορά μεταξύ της ηγεσίας και εκείνων που διατυπώνουν ανοιχτά αυτή τη ρεβιζιονιστική άποψη είναι ότι η μεν ηγεσία προϋποθέτει πάντα και θεωρεί δεδομένη αυτή την αντεπαναστατική γραμμή, αλλά για δημαγωγικούς λόγους την παρασιωπά, ενώ οι δεύτεροι τη διατυπώνουν με αυθόρμητο τρόπο ανοιχτά, αποκαλύπτοντας έτσι τόσο την πραγματική γραμμή της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας όσο και τις τωρινές και μελλοντικές προθέσεις της: τη διατήρηση, υπεράσπιση και συνέχιση της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, δηλ. τη γραμμή του 20^ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 1956) του ΚΚΣΕ και της «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) του «Κ»ΚΕ.

   Σε πλήρη αντίθεση με τους παραπάνω ρεβιζιονιστικούς ισχυρισμούς, το 20^ο Συνέδριο και η «6^η Ολομέλεια» όχι μόνο δεν είναι «ανεπίκαιρα» και πολύ περισσότερο δεν αποτελούν «παρελθοντολογία» αλλά ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: είναι σήμερα όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρα και βρίσκονται στο κέντρο της ιδεολογικο-πολιτικής διαμάχης μεταξύ των επαναστατών κομμουνιστών λενινιστών-σταλινιστών και των αντεπαναστατών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών. Κι’ αυτό επειδή το περιεχόμενο της γραμμής τους αναφέρεται, ανάμεσα στ’ άλλα, πρώτα-πρώτα στα δυο γνωστά κεντρικότερα και σπουδαιότερα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος: 1) το ζήτημα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, 2) το ζήτημα της επανάστασης (ανεξάρτητα απ’ το χαρακτήρα της) και επιπλέον σε δυο άλλα επίσης σπουδαίας σημασίας ζητήματα που συνδέονται άμεσα με τα δυο πρώτα: 3) το ζήτημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και 4) της μετατροπής των πρώην κομμουνιστικών κομμάτων σ’ αστικο-ρεβιζιονιστικά κόμματα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου – ζητήματα που αφορούν πρώτα απ’ όλα τη στρατηγική αλλά και την τακτική του κομμουνιστικού κινήματος και γι’ αυτό είναι – και πρέπει να είναι πάντα – στην επικαιρότητα και στο κέντρο της προσοχής των κομμουνιστών και της εργατικής τάξης, που αγωνίζεται για την επαναστατική βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας.

   Τα παραπάνω βασικά ζητήματα, επειδή ακριβώς αποτελούν τα σπουδαιότερα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος βρέθηκαν και βρίσκονται πάντα στο κέντρο της ιδεολογικο-πολιτικής αντιπαράθεσης και αποτέλεσαν και αποτελούν πεδίο σφοδρότατης πολεμικής, εδώ και μισό αιώνα, μεταξύ των επαναστατών μαρξιστών, δηλ. των λενινιστών-σταλινιστών κομμουνιστών και των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, τιτικών, τροτσκιστών και όλων των άλλων οπορτουνιστών.

   Το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ επισφράγισε τη νίκη και επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση που ακολούθησε την πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου σ’ αυτή τη χώρα απ’ την αποστάτρια προδοτική ρεβιζιονιστική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν, κλπ. – μια ομάδα πρακτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού, που ηγήθηκε της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, με τα γνωστά σήμερα καταστροφικά αποτελέσματα.

   Η γραμμή του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ ήταν γραμμή: α) εγκαθίδρυσης της διχτατορίας της νέας, υπό διαμόρφωση, σοβιετικής μπουρζουαζίας που εκφράστηκε, λίγο αργότερα  σε θεωρητικό επίπεδο, με το διαβόητο «κράτος όλου του λαού», δηλ. τη διχτατορία της αστικής τάξης, β) εγκατάλειψης-διακοπής της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση, γ) σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού με την εφαρμογή μετά το ΄56 των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων με αποκορύφωμα τις μεταρρυθμίσεις του ΄65 που οδήγησαν στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού, η οποία ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 – αρχές της δεκαετίας του ΄70 με την εμφάνιση αρχικά του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού ιδιαίτερου τύπου και αργότερα την εμφάνιση ατομικής ιδιοχτησίας, που κατοχυρώνεται το 1977 στα άρθρα του μπρεζνιεφικού αστικού Συντάγματος (άρθρο 13, 16 και 17) – κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός ο οποίος την εποχή των Γκορμπατσόφ-Γιέλτσιν με την «περεστρόϊκα» περνάει στον παραδοσιακό καπιταλισμό της ατομικής ιδιοχτησίας, και δ) γραμμή εγκατάλειψης-προδοσίας του μαρξισμού-λενινισμού και της επανάστασης με την επαναφορά στο κομμουνιστικό κίνημα της γνωστής αντεπαναστατικής γραμμής της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, δηλ. το διαβόητο «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» με «όργανο»(!) το αστικό κράτος – γραμμή που στ) μετέτρεψε τα κομμουνιστικά κόμματα σε αστικο-ρεβιζιονιστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου: «η εργατική τάξη... να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή και να την μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ’ αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος, ο πατροπαράδοτος για πολλές πολυαναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατία για τους εργαζόμενους» (Ν. Σ. Χρουστσιόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του κόμματος», σελ. 42) – άποψη που σημαίνει άρνηση της αναγκαιότητας: 1) της βίαιης επανάστασης, 2) της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, 3) εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και πλήρη εγκατάλειψη-προδοσία του μαρξισμού, της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού.

   Το 20^ο Συνέδριο δεν αποτέλεσε μόνο την αφετηρία καταστροφής του σοσιαλισμού και σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού μα επιπλέον, με την ανακήρυξη της καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας σε «σοσιαλιστική χώρα»: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία» (σελ. 6), προβάλλει-διατυπώνει μια «νέα»(!) αντιμαρξιστική αντίληψη του «σοσιαλισμού», δηλ. ενός «σοσιαλισμού» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και με καπιταλιστική οικονομία, όπως ήταν αυτή της Γιουγκοσλαβίας. Αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού συνιστά επίσης και η προπαγάνδιση του παλινορθωμένου πλέον καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση σαν «πραγματικού σοσιαλισμού», ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με τη μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού – αφού σ’ αυτή πρόκειται για ένα «σοσιαλισμό» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, δηλ. με διχτατορία της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας (=«κράτος όλου του λαού») και κρατική καπιταλιστική ιδιοχτησία αλλά και ατομική ιδιοχτησία – και την πρακτική εφαρμογή της στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ που ήταν: σοσιαλισμός με Διχτατορία του Προλεταριάτου και κοινωνική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής.

   Στην πραγματικότητα, αυτό που προπαγάνδιζαν και προπαγανδίζουν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές ως «μαρξιστική» αντίληψη του σοσιαλισμού είναι η γνωστή αντιμαρξιστική αντίληψη της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, κάτι που ομολογούν ανοιχτά και οι ίδιοι όταν μας πληροφορούν ότι το «σοσιαλισμό» τους θα τον χτίσουν μαζί με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες: «οι κομμουνιστές που δίνουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και για να οικοδομήσουν στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» («Διεθνής Σύσκεψη των «κομμουνιστικών» κομμάτων, Μόσχα 17.6.1969).

   Απ’ τα παραπάνω γίνεται ολοφάνερη η επικαιρότητα των ζητημάτων που θέτει το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και η «6^η Ολομέλεια» του «Κ»ΚΕ που κάθε αποτελούν «λαθολογία-παρελθοντολογία», απεναντίας αποτελούν τα κεντρικότερα και σπουδαιότερα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος.

   Όλα τα κόμματα που ακολούθησαν το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, δηλ. τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου στα ζητήματα του σοσιαλισμού και της επανάστασης, εγκατέλειψαν και πρόδωσαν το μαρξισμό-λενινισμό και στη συνέχεια επεξεργάστηκαν ανάλογα ρεφορμιστικά Προγράμματα μεταρρύθμισης του καπιταλισμού στις καπιταλιστικές χώρες και έτσι από επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα που ήταν μετατράπηκαν σε αστικο-ρεβιζιονιστικά, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμματα.

   Το ΚΚΕ, με επικεφαλής τον αλύγιστο και μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη, υπήρξε το μόνο κομμουνιστικό κόμμα των καπιταλιστικών χωρών που αντιτάχθηκε πρώτο στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, πράγμα που οδήγησε σ’ απροκάλυπτη ωμή επέμβαση των χρουστσοφικών στο ΚΚΕ μ’ αποκορύφωμα τα σκηνοθετημένα απ’ αυτούς γεγονότα στης Τασκένδης το Σεπτέμβρη του ΄55 – επέμβαση που καταδικάστηκε απ’ την τότε επαναστατική ηγεσία του Κόμματος στην 5^η ιστορική Ολομέλεια (Δεκέμβρης 1955), την τελευταία Ολομέλεια του ΚΚΕ 1918-55, και ταυτόχρονα οδήγησε στη διάλυση του Κόμματος. Η χρουστσοφική αντικομμουνιστική ωμή επέμβαση διέλυσε το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 με: 1. τη βίαιη καθαίρεση, σύλληψη και εκτόπιση της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη, 2. τις μαζικές διαγραφές-αποχωρήσεις χιλιάδων κομμουνιστών, 3. την οριστική διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων το 1958.

   Το ΚΚΕ 1918-55 υπήρξε όχι μόνο το ΠΡΩΤΟ κόμμα στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που αντιτάχθηκε στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό μα και το ΜΟΝΟ κόμμα των καπιταλιστικών χωρών στο οποίο δεν πέρασε ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός. Το 95% των κομμουνιστών μελών της Κομματικής Οργάνωσης της Τασκένδης αντιτάχθηκαν στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό. Γύρω στα 85% κυμαίνονταν τα ποσοστά στις άλλες πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες και στην Ελλάδα (Αη Στράτης, κλπ.).

Β. Επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 – αστικό-ρεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ (1956)

   Η δεύτερη λαθεμένη ρεβιζιονιστική άποψη που διατυπώθηκε απ’ όλους τους ως τώρα συμμετέχοντες στο διάλογο για το 17^ο Συνέδριο είναι, όπως προαναφέρθηκε, εκείνη που θεωρεί το σημερινό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ συνέχεια του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 – το οποίο διέλυσε με την επέμβασή της η αποστάτρια ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ – μεταξύ των οποίων δεν υπάρχει καμιά σχέση, επειδή το μεν ένα, δηλ. το ΚΚΕ 1918-55 ήταν ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου ενώ το άλλο ήταν ευθύς εξαρχής, είναι και σήμερα, μόνο κατ’ όνομα «κομμουνιστικό», δηλ. είναι ένα αστικο-ρεβιζιονιστικό κόμμα, στήριγμα της εξουσίας του κεφαλαίου.

   Το ΚΚΕ 1918-55 ήταν επαναστατικό μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, παρά τις όποιες παρεκκλίσεις στην ιστορία της δράσης του, τα λάθη ακόμα και τις προδοσίες της Κατοχής με τις συμφωνίες Πλάκας-Λιβάνου-Γκαζέρτας-Βάρκιζας επειδή: πρώτο, καθοδηγούνταν στη δράση του σ’ όλα τα επίπεδα απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. τον λενινισμό-σταλινισμό, δεύτερο, ήταν μέλος-τμήμα της επαναστατικής Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς ως την αυτοδιάλυσή της (1943) και καθοδηγούνταν απ’ αυτή, τρίτο, είχε ένα επαναστατικό Πρόγραμμα για τη χώρα και επαναστατική γραμμή για την υλοποίησή του (βίαιη ένοπλη επανάσταση, συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, εγκαθίδρυση Λαϊκής Εξουσίας-Διχτατορίας του Προλεταριάτου), τέταρτο, είχε μια επιστημονική μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, η οποία εφαρμόζονταν στην πράξη με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση την περίοδο των Λένιν-Στάλιν, με όργανο τη Διχτατορία του Προλεταριάτου και κάτω απ’ την καθοδήγηση του κομμουνιστικού κόμματος, πέμπτο, καθοδηγούνταν απ’ την επαναστατική γραμμή της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ που κατήγγειλλε την προδοσία του αποστάτη ρεβιζιονιστή-τροτσκιστή Τίτο και χαρακτήρισε την τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία χώρα που εγκατέλειψε την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και μπήκε στο δρόμο του καπιταλισμού, η οποία μετατράπηκε εκ νέου σε αποικία των ιμπεριαλιστών.

   Το σημερινό «Κ»ΚΕ δεν έχει καμιά σχέση με το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 επειδή:

   πρώτο, είναι οργανωτικά το νέο (απ’ το ΄56) εκτρωματικό δημιούργημα της επέμβασης των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ με τη διαγραφή χιλιάδων κομμουνιστών και τελικά τη διάλυση των κομματικών Οργανώσεων (1958).

δεύτερο, δεν καθοδηγήθηκε ποτέ απ’ την επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, δηλ. το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό αλλά καθοδηγήθηκε ευθύς εξαρχής (από το Μάρτιο του ΄56 και δώθε) από τον αντεπαναστατικό χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό – παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας – από τον οποίο και σήμερα καθοδηγείται.

τρίτο, έχει μια αστική-σοσιαλδημοκρατική αντίληψη του «σοσιαλισμού»: εκείνη των 20^ου – 22^ου Συνεδρίων του ΚΚΣΕ που βρίσκει την έκφρασή της στο Πρόγραμμα του 15^ου Συνεδρίου, δηλ. ενός «σοσιαλισμού» με διατήρηση της μη μονοπωλιακής ιδιοχτησίας στο σοσιαλισμό, κλπ., και χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, η οποία παρά την τυπική-φραστική διατήρησή της στο «Πρόγραμμα» αναιρείται: 1) με τη διατήρηση του «πολυκομματισμού» στο Πρόγραμμα και 2) με την απόρριψη α. της βίαιης επανάστασης και β. της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής –προϋποθέσεων απαραίτητων χωρίς τις οποίες δεν είναι ποτέ δυνατή η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.

τέταρτο, έχει ένα ρεφορμιστικό Πρόγραμμα που δε θίγει τα θεμέλια του καπιταλισμού, επειδή σ’ αυτό απορρίπτεται η βίαιη ένοπλη επανάσταση ως ο μόνος δρόμος για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, η αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής και επομένως η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.

   πέμπτο, η ηγεσία του έχει υπογράψει δήλωση υποταγής στα ντόπια μονοπώλια (Δήλωση Φλωράκη 2 Οκτωβρίου 1974).

έκτο, συμμετείχε το ΄89 στις αστικές κυβερνήσεις των Τζανετάκη-Ζολώτα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου και είναι το πρώτο και μοναδικό ως τώρα κόμμα στην ιστορία του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που συνεργάστηκε και συμμετείχε σε αστική κυβέρνηση όχι απλά με ένα μεγαλοαστικό κόμμα, αλλά με ένα μοναρχοφασιστικό κόμμα, όπως είναι το αντιδραστικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (ως τώρα δεν έχει κάνει καμιά αυτοκριτική).

έβδομο, συνεργάζεται στις δημοτικές εκλογές όχι μόνο με το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ (Καρδίτσα, κλπ.) μα ακόμα και με το ναζιφασιστικό ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, όπως καταγγέλλεται και από συμμετέχοντα μέλη του «Κ»ΚΕ στο διάλογο: «με μεγάλη ευκολία τους δώσαμε «θέσεις ευθύνης» και με μεγαλύτερη ευκολία ορισμένοι από αυτούς μας εγκατέλειψαν για «άλλες πολιτείες» (π.χ. υποψήφιοι ευρωβουλευτές με το ΠΑΣΟΚ, υποψήφιοι νομάρχες με τη ΝΔ, τομεάρχες αγροτικών ΛΑΟΣ κ.α. για να μιλήσουμε για παραδείγματα από τη Β. Ελλάδα)» («Ρ» 4.1.2005, σελ. 20). Πασίγνωστη είναι και η συνεργασία των εργατοπατέρων του «Κ»ΚΕ Μπουτο-Πατάκηδων με τους αντιδραστικούς αγροτοπατέρες της ΝΔ Νασικο-Κοκκινούληδων στις αγροτικές κινητοποιήσεις προηγούμενων χρόνων, μ’ αποτέλεσμα να οδηγήσουν κατά δεκάδες χιλιάδες τους αγρότες, ιδιαίτερα στη Θεσσαλία, στην αγκαλιά του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ.

όγδοο, με την προσχώρηση των θρησκόληπτων εθνικιστών Κανέλλη-Ζουράρι (αποχώρησε αργότερα) και τις συνεργασίες με τους υπερεθνικιστές τύπου Τσοβόλα-Χαραλαμπίδη σημειώνεται μια δεξιότερη στροφή στο «Κ»ΚΕ, στα πλαίσια βέβαια της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, μ’ αποτέλεσμα την κυριαρχία και ισχυροποίηση στο χώρο της ηγεσίας εθνικιστικών-θρησκόληπτων απόψεων και επιπλέον τη μόνιμη συνεργασία με τον επικεφαλής του αντιδραστικού φεουδοαστικού ιερατείου χουντο-Χριστόδουλο που έχει «φυτέψει» ως  εκπρόσωπό του στις γραμμές του «Κ»ΚΕ τη θεούσα εθνικίστρια Λ. Κανέλλη, η οποία μόλις πρόσφατα, στις 14.1.2005, κατά την επίσκεψή της στον πνευματικό πατέρα και ομοϊδεάτη της χουντο-Χριστόδουλο έπλεξε με τον πλέον προκλητικό τρόπο το εγκώμιο της Εκκλησίας, δηλ. του αντιδραστικού φεουδοαστικού ιερατείου: «όταν ξέρεις ποιος δίνει χρήματα, ποιος τα χειρίζεται, τι αγοράζει και που τα πηγαίνει – γιατί θα πάνε και σε συγκεκριμένους φορείς με συγκεκριμένα αποδεικτικά – με κάνει να αισθάνομαι λίγο καλύτερα και ως χριστιανός και ως φιλάνθρωπος και ως πολίτης και ως βουλευτής»!!! Αυτά εξηγούν γιατί σ’ όλα τα θέματα που αφορούν την εκκλησία (ταυτότητες, θρησκευτικά, κλπ.) και προπαντός εκείνο της εξάλειψης του θρησκεύματος απ’ τις ταυτότητες, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ στάθηκε, μαζί με τη μοναρχοφασιστική ΝΔ και τις ναζιφασιστικές Οργανώσεις, στο πλευρό της εκκλησίας, απεμπολώντας έτσι ακόμα και τα γνωστά παμπάλαια αστικά αιτήματα, και «πετυχαίνοντας» στο ζήτημα των ταυτοτήτων να της «βγει» απ’ τα αριστερά το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφερθούμε στην έξαλλη θεούσα Λ. Κανέλλη που ξημεροβραδιάζονταν στα κανάλια ωρυόμενη υπέρ της διατήρησης του θρησκεύματος στις ταυτότητες και έτρεχε στις αντιδραστικές διαδηλώσεις του χουντο-Χριστόδουλου.

ένατο, εδώ και χρόνια δεν έχει μέτωπο ενάντια στον εθνικισμό-σοβινισμό-φασισμό-ρατσισμό, κι’ απ’ αυτή την άποψη κινείται σ’ αυτά τα ζητήματα δεξιότερα του Συνασπισμού – χάνοντας έτσι ακόμα και τον αντιφασιστικό-αντιεθνικιστικό του χαρακτήρα – μιας και δεν διεξάγει καμιά πάλη ενάντια στις εθνικιστικές-φασιστικές-ρατσιστικές απόψεις.

δέκατο, οι διασπαστικές διαδηλώσεις για το Ιράκ με ΠΡΩΤΟ(!) και ΚΕΝΤΡΙΚΟ(!) σύνθημα «έξω η Ελλάδα από τον πόλεμο» αντί να είναι ως ΠΡΩΤΑ και ΚΕΝΤΡΙΚΑ συνθήματα της αντιπολεμικής πάλης τα: «ΑΜΕΣΟΣ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΗΠΑ-ΑΓΓΛΙΑΣ» – «ΕΞΩ ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ-ΑΓΓΛΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΡΑΚ», αφήνοντας έτσι α) εντελώς στο απυρόβλητο τους πραγματικούς εισβολείς στο Ιράκ αμερικανο-άγγλους ιμπεριαλιστές, και β) συγκαλύπτοντας, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, με τον πιο προκλητικό τρόπο τη διαρκώς αυξανόμενη επιθετικότητα του σημερινού υπ’ αριθμ. 1 τρομοκράτη όλων των λαών και όλων των χωρών του κόσμου ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ – πολιτική στάση που αντικειμενικά βρίσκεται στην υπηρεσία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και διευκολύνει άμεσα τα επεχτατικά-επιθετικά  σχέδιά του στην περιοχή του Περσικού Κόλπου και ευρύτερα.

ενδέκατο, τέλος δεν μπορεί να μην αναφερθεί ότι η ηγεσία του "Κ"ΚΕ έφτασε, αρχίζοντας από την υπεράσπιση παλιότερα της φασιστικής διαχτατορίας του Βιντέλα στην Αργεντινή, κλπ. στο τελευταίο σκαλί της προδοσίας: υποστηρίζοντας τους δοσίλογουςΚουϊσλινγκ, χρουστσοφικούς του ιρακινού "Κ"Κ που συμμετέχουν στη διορισμένη απ' τους αμερικανο-άγλλους κατακτητές κυβέρνηση, τους οποίους μάλιστα είχε προσκαλέσει και στην πρόσφατη συνάντηση της Αθήνας του περασμένου χρόνου.

   Έτσι οι διάφοροι σοσιαλδημοκράτες της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ τύπου Μαϊλη αγκομαχούν ασθμαίνοντες και καταϊδρωμένοι ψάχνοντας να βρουν τις ανύπαρκτες «διαφορές» του «Κ»ΚΕ με το Συνασπισμό και τη μόνη «διαφορά» που έχουν να παρουσιάσουν είναι εκείνη για την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση!!! Παρατηρείται αυτή η τραγελαφική κατάσταση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ γιατί μεταξύ των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές, αφού και τα δυο κόμματα έχουν τις ίδιες θέσεις – εκείνες της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας – στα δυο πιο σημαντικά και κύρια ζητήματα του επαναστατικού κινήματος, δηλ. της επανάστασης και του σοσιαλισμού και είναι και τα δυο δίδυμα αδέρφια του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και εκτρωματικά αντεπαναστατικά δημιουργήματα της επέμβασης των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ 1918-55.

   Ο «σοσιαλισμός» που προτείνουν τα δυο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ δεν είναι μόνο ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της Σοβιετικής Ένωσης των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, εκείνος της καπιταλιστικής τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας και των άλλων ανατολικο-ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων και της Πολωνίας, όπου μετά την διάλυση των αγροτικών συνεταιρισμών το 1957-58, το 85 % της γης ήταν ατομική καπιταλιστική ιδιοχτησία αλλά και τα φεουδοαστικά καθεστώτα της Αιθιοπίας του Χ. Μεγγίστου και του Νατζιμπουλάχ στο Αφγανιστάν, που χρόνια τα προπαγάνδιζαν σαν «σοσιαλιστικά».

   Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ προβάλλουν ως «σημαντική κατάκτηση» για τους κομμουνιστές, το επιχείρημα της διατήρησης του τίτλου του κόμματός τους, όμως αυτός ο ισχυρισμός δεν αποτελεί καθόλου επιχείρημα που καταδεικνύει τον «επαναστατικό» χαρακτήρα του «Κ»ΚΕ, επειδή ο τίτλος παραμένει ολωσδιόλου κενό γράμμα αφού το Πρόγραμμα και η γραμμή του είναι ρεφορμιστικά και δεν θίγουν τα θεμέλια του καπιταλισμού. Η ηγεσία διατήρησε τον τίτλο καθ’ υπόδειξη των επιτελείων της αντιδραστικής αστικής τάξης με αποκλειστικό σκοπό να κρατηθούν εγκλωβισμένοι οι αγωνιστές στη γραμμή του ακίνδυνου για την αστική τάξη χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Σε περίπτωση εγκατάλειψης του τίτλου η αστική τάξη – η οποία στο παρελθόν έφτασε δυο φορές στο χείλος του γκρεμού απ’ το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 –  γνωρίζει πολύ καλά ότι οι αγωνιστές θα εγκατέλειπαν αυτό το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και θα συσπειρώνονταν σε επαναστατική κατεύθυνση, πράγμα που αποτελεί απειλή όχι μόνο για τα συμφέροντά της αλλά και για την εξουσία της μελλοντικά.

Εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 197 1-15 Γενάρη 2005

Διαβάστε Περισσότερα »

Προσυνεδριακός «διάλογος» του «Κ»ΚΕ – υποτονικός, φτωχότατος, αποτελματωμένος και «διάλογος» κωφών

Όπως είναι γνωστό σε ενάμιση περίπου μήνα (9-12 Φλεβάρη) πραγματοποιείται το 17ο Συνέδριο του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, ένα Συνέδριο σαν τα άλλα που πραγματοποίησαν στο παρελθόν οι εκάστοτε χρουστσοφικές ρεβιζιονιστικές ηγεσίες αυτού του αστικού κόμματος, γέννημα-θρέμμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που δεν είχε ευθύς εξαρχής και δεν έχει ούτε σήμερα σχέση με το παλιό ηρωικό επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη* που δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του ΄73 απ’ τη σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη.
Επέλεξε, αλήθεια, «τυχαία» η ηγεσία του «Κ»ΚΕ το Φλεβάρη, για την πραγματοποίηση του Συνεδρίου, αυτό το σημαδιακό μήνα, που έγινε το 20ο αντεπαναστατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και οι φασιστικές δίκες που σκηνοθέτησαν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές σε βάρος των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης με νόμους για «χούλιγκανς-αλήτες»;
Ο τωρινός προσυνεδριακός διάλογος σε σχέση με όλους τους προηγούμενους χαρακτηρίζεται πρώτο, από απελπιστικά ως τώρα χαμηλή συμμετοχή, κατά πολύ μικρότερη σε σύγκριση με τ’ άλλα Συνέδρια, δεύτερο, από έντονη απαισιοδοξία και απογοήτευση των συμμετεχόντων μελών και οπαδών για τη στασιμότητα του κόμματός τους, το αδιέξοδο και την πλήρη αποτυχία της ρεφορμιστικής γραμμής του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ), τρίτο, από δυσαρέσκεια και κριτική προς την καθοδήγηση για τις συνεργασίες σε διάφορα επίπεδα, όπως δημοτικές εκλογές, κλπ., συνεργασίες που αρχίζουν από το πάλαι ποτέ ΔΗΚΚΙ του εθνικιστή Δ. Τσοβόλα, Μ. Χαραλαμπίδη, ΣΥΝ και ΠΑΣΟΚ, κυρίως με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ και φτάνουν ως το ναζιφασιστικό ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, τέταρτο, από ακραία υποτονικότητα και σύγχυση που εκφράζουν τα αδιέξοδα και την βαθιά κρίση του «Κ»ΚΕ, πέμπτο, από πρωτοφανή φτώχεια όσον αφορά τον προβληματισμό των συμμετεχόντων μελών και στελεχών αλλά και των θεμάτων που θίγονται στα κείμενά τους, με χαρακτηριστικότερη την απουσία γενικότερων ιδεολογικών θεμάτων αλλά και άλλων όπως καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, πόλεμος, σοσιαλισμός-κομμουνισμός, παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, κλπ.
Ένα μεγάλο μέρος των συμμετεχόντων μελών του «Κ»ΚΕ στον προσυνεδριακό διάλογο κινείται στα πλαίσια του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και αναφέρεται στη γνωστή ρεφορμιστική γραμμή αυτού του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, «αγωνιζόμενο» για τη βελτίωσή της χωρίς κανέναν απολύτως προβληματισμό πάνω στα μεγάλα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα του επαναστατικού κινήματος που οδήγησαν στην ολοκληρωτική καταστροφή το σοσιαλισμό και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Όμως υπάρχει και ένα μέρος μελών του «Κ»ΚΕ, αλλά και εξωκομματικών, που με διάφορους τρόπους, άλλοτε ευθέως και άλλοτε έμμεσα, θέτουν στο κέντρο του διαλόγου τα μεγάλα ζητήματα που απασχόλησαν το διεθνές αλλά και το δικός μας κομμουνιστικό κίνημα, όπως το αντεπαναστατικό 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το ζήτημα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, την παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας», τα ζητήματα Στάλιν-Ζαχαριάδη, κλπ., καταγγέλλει το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και απαιτεί από τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα να προχωρήσει στην καταγγελία της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής των 20ου Συνεδρίου-«6ης Ολομέλειας» και σε αποκατάσταση των Στάλιν-Ζαχαριάδη.
Σ’ αυτά όμως τα ζητήματα οι αγωνιστές αυτοί απευθύνονται σε ώτα μη ακουόντων, στην πραγματικότητα πρόκειται για «διάλογο» κουφών και «φωνή βοώντος» εν τη ρεβιζιονιστική ερήμω, γιατί η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν πρόκειται να βαδίσει, αυτή τη στιγμή έστω και για δημαγωγικούς λόγους, σε τέτοια επικίνδυνα «μονοπάτια», δηλ. να αποκαταστήσει τυπικά τους Στάλιν-Ζαχαριάδη – όπως τυπικά αναφέρεται μισό αιώνα τώρα στους Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν – και πολύ περισσότερο αποκλείεται ολωσδιόλου να προχωρήσει σε καταγγελία και αποκήρυξη-απόρριψη των αντεπαναστατικών σοσιαλδημοκρατικών θέσεων του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και να επανέλθει στο δρόμο του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού.
Ασφαλώς μια τυπική αποκατάσταση των Στάλιν-Ζαχαριάδη – με ταυτόχρονη διατήρηση της αντεπαναστατικής ρεφορμιστικής γραμμής – θα διευκόλυνε αναμφίβολα την ηγεσία του «Κ»ΚΕ στην προπαγάνδα εξαπάτησης των αγωνιστών και των παραπέρα εγκλωβισμό τους στην εντελώς ακίνδυνη για την αστική τάξη σοσιαλδημοκρατική γραμμή. Φαίνεται όμως πως για την ηγεσία και η τυπική αποκατάσταση ν’ αποτελεί μεγάλο πρόβλημα και δίκοπο μαχαίρι για την ηγεσία, επειδή τον μεν Στάλιν τρέμει μόνιμα η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστές και γι’ αυτό τον επαναφέρουν κάθε λίγο και λιγάκι στην πολιτική επικαιρότητα συκοφαντώντας τον, το δε Ζαχαριάδη η ντόπια αστική τάξη τον φοβάται επειδή το όνομά του συνδέεται με το παλιό ένδοξο επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 που οδήγησε δυο φορές στο χείλος του γκρεμού την εξουσία της.
Εκείνο όμως που ολωσδιόλου αποκλείεται να συμβεί και σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να πράξει η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, ούτε τώρα ούτε στο μέλλον, είναι η ουσιαστική αποκατάσταση των Στάλιν-Ζαχαριάδη, δηλ. να προχωρήσει σε καταγγελία και απόρριψη της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής και επιστροφή στον επαναστατικό δρόμο του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού.
Κι’ αυτό επειδή πρώτο, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ έχει επιλέξει και ακολουθεί εντελώς συνειδητά τον αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (δεν πρόκειται απλά για λαθεμένες εκτιμήσεις, γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει) – γραμμή στην υπηρεσία των συμφερόντων του κεφαλαίου και διαιώνισης του καπιταλισμού, δεύτερο, έχει υπογράψει τη γνωστή επαίσχυντη δήλωση (2 Οκτωβρίου 1974) υποταγής στα μονοπώλια, σύμφωνα με την οποία «αι αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βίαιαν κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος», τρίτο, ποτέ στην ιστορία του εργατικού κινήματος οι ηγεσίες κομμάτων που ακολούθησαν τον προδοτικό αντεπαναστατικό ρεβιζιονιστικό δρόμο δεν επανήλθαν στον επαναστατικό δρόμο. Αυτό διδάσκει η ιστορία ολόκληρου του 20ου αιώνα. Όλα τα σοσιαλδημοκρατικά-σοσιαλιστικά κόμματα παρέμειναν σ’ αυτό το δρόμο και όλα τα χρουστσοφικά κόμματα – παρά την τεράστια καταστροφή που προκλήθηκε απ’ την προδοσία τους – παραμένουν και αυτά μισό αιώνα τώρα στον ίδιο αντεπαναστατικό δρόμο και θα εξακολουθούν και μελλοντικά να παραμένουν (απλά θα αναπροσαρμόζουν κάθε φορά την τακτική τους δημαγωγικά για εξαπάτηση των εργαζομένων μαζών ανάλογα με τα προβλήματα-δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη και τις εκάστοτε φάσεις της ταξικής πάλης του προλεταριάτου).
Όμως παρά το γεγονός ότι η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν πρόκειται να αλλάξει γραμμή – και πάνω σ’ αυτό το ζήτημα δεν πρέπει ν’ χουν καμιά αυταπάτη οι κομμουνιστές – η τοποθέτηση των παραπάνω σημαντικών ζητημάτων είναι αναγκαία και απαραίτητη, γιατί συμβάλλει και οδηγεί στο ξεσκέπασμά της ηγεσίας και στον απεγκλωβισμό αγωνιστών απ’ τον αντεπαναστατικό χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό.
* Η αποστάτρια προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη κράτηση τον Νίκο Ζαχαριάδη 17 ολόκληρα χρόνια εξορία, επειδή αντιτάχθηκε και καταπολέμησε το αντεπαναστατικό προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και κράτησε ψηλά την κόκκινη σημαία της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού και υπεράσπισε με συνέπεια τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. τον λενινισμό-σταλινισμό. Τελικά τον δολοφόνησε τον Αύγουστο του ΄73 στο Σουργκούτ της Σιβηρίας – παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα – ώστε να μην επιστρέψει ζωντανός στην πατρίδα του και χαλάσει τα σχέδιά τους, κάνοντας φύλλο-φτερό τα στηρίγματα στη χώρα μας της αστικής μπρεζνιεφικής κλίκας, τα «Κ»ΚΕ-«Κ»Κεσ.

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ αρ. φυλ. 196, 15-31 Δεκέμβρη 2004

Διαβάστε Περισσότερα »