Τον τελευταίο καιρό ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει τις ομιλίες των ρεβιζιονιστικών χρουστσοφικών κομμάτων στη διεθνή συνάντηση της Αθήνας. Αυτές που μέχρι τώρα είδαν το φως της δημοσιότητας στις σελίδες του «Ριζοσπάστη» δείχνουν καθαρά εκ νέου ότι τα κόμματα αυτά κινούνται με συνέπεια στην αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική ρεφορμιστική γραμμή του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και η «ενότητα» που επιδιώκουν είναι δεν είναι ενότητα στην βάση του μαρξισμού – λενινισμού – σταλινισμού αλλά αντίθετα ενότητα στον αντεπαναστατικό χρουστσοφικό δρόμο – δρόμος που στην μεν Σοβιετική Ένωση και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οδήγησε στην ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου, την εξάλειψη του σοσιαλισμού και την σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού, στις δε δυτικές καπιταλιστικές χώρες στην υπεράσπιση και διαιώνιση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος εκ μέρους των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων (προήλθαν από την μετατροπή των πρώην κομμουνιστικών κομμάτων, με την αποδοχή του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, σ’ αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου).
Στην φετινή συνάντηση πήρε μέρος, όπως ήδη είχαμε σημειώσει (και σ’ άλλες προηγούμενες), και το Κόμμα Εργατών Βελγίου που αυτοδιαφημίζεται ως «επαναστατικό». Στις αρχές του Σεπτέμβρη δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (1.9.2000) και η ομιλία της Ν. Ρόσα-Ρόσο, γενικής Γραμματέας αυτού του οπορτουνιστικού κόμματος που έχει πρόεδρό του τον τροτσκίζοντα χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή αντισταλινικό Ludo Martens. Η ομιλία αυτής της οπορτουνίστριας στη συνάντηση της Αθήνας είναι πολύ αποκαλυπτική τόσο για το πώς εννοεί την ενότητα αυτό το ρεβιζιονιστικό κόμμα, όσο και για τον ρόλο που έχει αναλάβει να παίξει. Αρχίζει ως εξής: «Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργατών του Βελγίου θα ήθελα να ευχαριστήσω το ΚΚΕ για την πρόσκληση του και για την οργάνωση αυτής της μεγάλης διεθνούς συνάντησης, η οποία σίγουρα θα ευνοήσει την ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» («Ρ» 1.9.2000 σελ. 12, υπογρ. δική μας).
Το Κόμμα Εργατών Βελγίου πρώτο, προβάλει ως «διεθνές κομμουνιστικό κίνημα» τα κόμματα που ακολουθούν το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, δεύτερο, επιδιώκει ενότητα με το διεθνές αυτό προδοτικό αντεπαναστατικό ρεύμα, την οποία εμφανίζει ως «ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος», που και τα δύο δείχνουν καθαρά ότι αυτό αποτελεί, και είναι, το «μακρύ χέρι» του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, αναλαμβάνοντας συνειδητά να παίξει το ρόλο του υπονομευτή και διασπαστή του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος προς όφελος ακριβώς του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.
Η παραπάνω θέση και η στάση του αυτή «λύνει» οριστικά το «αίνιγμα» για ορισμένους τίμιους και ειλικρινείς, αλλά πολιτικά αφελείς αγωνιστές που διερωτούνταν γιατί η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ εξέδωσε και διαφήμισε το βιβλίο του Ludo Martens «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν». Ο ένας λόγος ήταν οι σειρά αντιμαρξιστικές – αντισταλινικές θέσεις του, όπως π.χ. στο ζήτημα της έναρξης της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, η αντίληψη του σοσιαλισμού, κόμματος κλπ. και ο άλλος η δέσμευση που ο Ludo Martens είχε αναλάβει, απέναντι στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ και τον διεθνή χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό να παίξει το ρόλο διασπαστή του επαναστατικού κινήματος και εκείνον του τελάλη – διαφημιστή του «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» που τώρα επάξια παίζει.
Και αυτή η πολιτικο-ιδεολογική θέση του Κόμματος Εργατών Βελγίου για «ενότητα» με το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, εκτός των άλλων αντισταλινικών τροτσκιστορεβιζιονιστικών θέσεών του, ξεσκεπάζει το ρόλο και των εδώ φανατικών υπερασπιστών του μικροαστών οπορτουνιστών αντιζαχαριαδικών και αντισταλινικών «λαθολόγων» a la Ludo Martens δηλ. του πολιτικού υπεύθυνου της νέας «Μετασοβιετικής Εποχής» ( = εύστοχος αντικομμουνιστικός τίτλος) και του εκδότη του περιοδικού «ΣΤΑΛΙΝ» που θεωρούν – διαφημίζουν τον τροτσκίζοντα ρεβιζιονιστή και πράκτορα του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού Martens ως «μεγάλο επαναστάτη»(!) και «έξοχο σταλινικό συγγραφέα»(!) και υπερασπίζουν τις αντιμαρξιστικές – αντιλενινιστικές – αντισταλινικές απόψεις του (π.χ. έναρξη παλινόρθωσης καπιταλισμού στις αρχές της δεκαετίας του ’90, διατήρηση των ανταγωνιστικών τάξεων στο σοσιαλισμό, «δύο γραμμές μέσα στο κόμμα» κλπ.).
Εφημερίδα Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 94 15-30 Σεπτέμβρη 2000
