Γράμμα του Νίκου Κιάμου προς την καθοδήγηση των ζαχαριαδικών

Απ' την ιστορία της πάλης των επαναστατών κομμουνιστών σταλινιστών-ζαχαριαδικών πολιτικών προσφύγων κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού

 

Γράμμα του Νίκου Κιάμου προς την καθοδήγηση των ζαχαριαδικών

Σύντροφοι,

Πλατιά φαρδιά γίνεται συζήτηση από δυο πλευρές, μια από μέρος των εννέα και μια άλλη, από μέρος μας, ορισμένων στελεχών της δικιάς μας πλευράς. Οι τελευταίοι καταφέρονται εναντίον των πρώτων ότι δεν ενεργούν καλά, ότι γίνανε ορισμένα επιβλαβή λάθη, ότι οι ενέργειες αποβλέπουν σε ατομικά ανεβάσματα και ένα σωρό άλλα πράματα που γίνεται κανείς εξω — φρενών, όταν τα πάρει υπόψη του. Από την πρώτη μερίδα, δηλαδή τους εννέα, γίνεται άλλη συζήτηση ότι οι δεύτεροι δημιουργούν φράξια, ότι θέλουν να ρίξουν τους εννέα και να αναλάβουν αυτοί αυτά τα μεγαλεία των εννέα και πολλά άλλα φαντασιώδικα και χαμένα πράματα. Νομίζω ότι όλα αυτά από την μια και από την άλλη πλευρά θα πρέπει να τα αφήσετε στην πάντα και σαν καλοί σύντροφοι να καθήσετε κάτω να συζητήσετε και να λύσετε τις διαφορές που σας απασχολούν μήπως οι μεν πάρουν την εξουσία ή μήπως οι άλλοι γίνουν αρχηγοί. Το χωριό μας καίγετε, λέει η παροιμία, και μεις στολιζόμαστε και καμαρώνουμε. Ο νους μας όλο στο κεχρί τρέχει και όχι στην υπόθεση που μας βασανίζει. Αν υπάρχουν ορισμένες διαφορετικές αντιλήψεις νια τη δουλειά που γίνετε να καθίσετε να συζητήσετε, να βρείτε πιο είναι το σωστό και να αφήσετε κατά μέρος τους εγωισμούς και τις φαντασίες.

Μια που η βάση σας εμπιστεύτηκε αυτή την υπόθεση, σαν πιο ικανούς και έμπιστους, μη παίζετε σε βάρος αυτών των κομμουνιστών που είναι πιστοί σε αυτό που ξεκίνησαν.

Δεν είναι ντροπή ούτε υποτιμητικό να συμβουλεύεστε και άλλον κόσμο, στελέχη που έχουν πείρα, μόρφωση και αρκετές ικανότητες, για να μπορέσετε να βοηθηθείτε να κάνετε καλύτερες και σωστότερες ενέργειες. Δεν είναι σωστό οι φράσεις το θέλεις ή δεν το θέλεις, έτσι θα γίνει. Εδώ πρέπει να βρούμε το σωστό, να πείσουμε εκείνον που επιμένει σε κάτι που δεν είναι σωστό χωρίς να το ρίχνουμε στο εμείς είμαστε και ότι πούμε εμείς θα γίνει ή το θέλετε ή δεν το θέλετε. Αυτά δεν στέκουν και δεν ταιριάζουν στον σημερινό μας αγώνα. Δεν είναι ντροπή ούτε υποτιμητικό το να γράφουμε στα γράμματα μας και σε όλες τις ενέργειες που κάνουμε το όνομα του αρχηγού μας Νίκου Ζαχαριάδη. Με το να γράφουμε ότι είμαστε με την Πέμπτη Ολομέλεια και ότι θέλουμε την παλιά μας Κ.Ε., αυτό δεν θα πει τίποτε. Την ΚΕ. μας την έστειλαν όλη εδώ και τους είδαμε. Εκείνος που δεν ήρθε ήταν ο αρχηγός μας Ζαχαριάδης. Αν και αυτός συμφωνούσε με τους άλλους, νομίζω ότι ούτε οι εννέα ούτε οι εκατόν εννέα ούτε από τις οχτώ χιλιάδες κομμουνιστές που ήταν στην Τασκέντη θα μπορούσε κανένας να ανοίξει στόμα για ότι έγινε. Όποιος λέει, ότι θάκανε και θάδινε και θάπαιρνε, είναι όλα παραμύθια και φαντασίες. Δεν είχαμε αρχηγό που να κοίταζε και να φοβόταν μη χάσει το αρχηγιλίκι αλλά αρχηγό που αγωνίζονταν με όλη την δύναμη του για την λευτεριά και προκοπή του ελληνικού λαού. Αν ήθελε το 1946 γινόταν νόμιμος αρχηγός του ΚΚΕ, με πέντε-δέκα βουλευτές, και καθόταν στην Αθήνα και έκανε ότι κάνουν και τα άλλα κόμματα σε άλλες χώρες και εκείνο που θέλει και που ήθελε να κάνει ο Παρτσαλίδης-ΚΕ.

Όποιος δεν θέλει να προφέρει το όνομα του Νίκου Ζαχαριάδη, αυτός αποβλέπει κάπου αλλού, σκέπτεται πονηρά. Δηλαδή εμείς μπορούμε να ζητάμε εκείνον τον δρόμο που μας έδειξε ο Ζαχαριάδης χωρίς να θέλουμε να πιστέψομε ότι αυτός τον άνοιξε. Να παρουσιαστούμε κάτι παραπάνω και ότι εμείς κρατήσαμε αυτή την κατάσταση και εσύ Ζαχαριάδη αν ήσουν έξυπνος θα έλεγες το πιστεύω σένα Θεόν πατέρα και θα ήσουν αρχηγός. Αφού εσύ δεν θέλησες να κάνεις αυτό, εμείς τώρα δε σε χαμπερίζομε. Ο Ζαχαριάδης πέθανε, όπως εκφράζονταν μερικά τρανά στελέχη. Νόμισαν ότι ήρθε ο καιρός τους να γίνουν αρχηγοί.

Αν σκεπτόμαστε έτσι, καταλαβαίνετε τι χωριό μπορούμε να φτιάσουμε. Έτσι, εγώ ο αγράμματος, που πιστεύω δεν θα με παραξηγήσετε γι' αυτό, κάνω αυτή την πρόταση για να συναντηθείτε το συντομότερο για να λύσετε τις διαφορές που έχετε, να ξεκαθαρίσετε τους λογαριασμούς που σας απασχολούν και να μιλήσετε και στον κόσμο για να σταματήσει το κουτσομπολιό και οι σκέψεις που βασανίζουν κάθε κομμουνιστή. Άρχισαν κιόλας να λεν, Θατους μουτζώξομε και αυτούς. Θα κάνουμε ατομικά γράμματα και θα διαψεύσομε κάθε ενέργεια τους, ότι έγιναν όλα εν αγνοία μας, ότι εμείς δεν υποταζόμαστε σε κανέναν. Εγώ θα γράψω, λέει ο άλλος, ότι περιμένω τον αρχηγό μου Νίκο Ζαχαριάδη να μου δείξει το δρόμο που θα πάω, και ένα σωρό άλλα, όπως του κατεβάζει του κάθε ενός. Αν αρχίσουμε έτσι, καταλαβαίνετε τι μπορεί να γίνει και υπεύθυνοι για όλα αυτά θα είστε εσείς και από την μιa μεριά και από την άλλη.

Με σ. χαιρετισμούς

Ν. Κιάμος
Τασκέντη 13.3.1959

---

Το παραπάνω γράμμα του παλιού "κλαρίτη" Νίκου Κιάμου, που σε ηλικία 40 χρονών έγινε κομμουνιστής στις φυλακές της Κέρκυρας, ερχόμενος σε επαφή με το Νίκο Ζαχαριάδη, και σε ηλικία 44 μέλος του ΚΚΕ, μετέπειτα αξιωματικού του ΕΛΑΣ και ταγματάρχη Πολιτικού Επιτρόπου του ΔΣΕ, υπόδειγμα-παράδειγμα προς μίμηση κομμουνιστή, δίνεται για πρώτη φορά στη δημοσιότητα και χωρίς περικοπές ή αλλαγές, μόνο τα ορθογραφικά λάθη διορθώθηκαν.

Είναι γράμμα ενός ώριμου επαναστάτη, ηλικίας σχεδόν 60 χρόνων τότε (γεννήθηκε το 1900) που διακρίνονταν για το εξαιρετικά υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στο κίνημα, ενός κομμουνιστή απεριόριστα αφοσιωμένου στην υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού που τον χαρακτήριζαν πάντα, ανάμεσα στις πολλές άλλες αρετές, η σωφροσύνη, η αποφασιστικότητα και το πολύ σπάνιο θάρρος να εκφράζει ανοιχτά τη γνώμη του προς τα πάνω για τα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος, με γνώμονα πάντα την προώθηση και επιτυχή πορεία της υπόθεσης της επανάστασης.

Το γράμμα αυτό έχει μεγάλη ιστορική αξία, γιατί φωτίζει, προβλέπει και προδιαγράφει με σαφήνεια την μετά το '56 πορεία του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού κινήματος και τις αναπόφευχτα αρνητικές καταστροφικές συνέπειες των διασπάσεων. Για την εποχή που γράφτηκε είχε εξαιρετικά επίκαιρη και μεγάλη πολιτική σημασία για την παραπέρα επιτυχή πορεία της πάλης των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και για την τύχη του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, επιτυχή πορεία που συνδέονταν άμεσα με τη διασφάλιση πάση θυσία της επαναστατικής ΕΝΟΤΗΤΑΣ στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού.

Το γράμμα έχει γραφεί 3 -4 χρόνια μετά την ανοιχτή ωμή επέμβαση (Σεπτέμβρης 1955) της κλίκας των Χρουστσόφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ, κλπ. στο ΚΚΕ και τη διάσπαση που αυτή προκάλεσε και ήδη σ' αυτό διαπιστώνονται οι δυσκολίες της πάλης ενάντια στο αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και η διατήρηση της ΕΝΟΤΗΤΑΣ της συντριπτικής πλειοψηφίας των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων σταλινιστών-ζαχαριαδικών που αντιστάθηκαν στην προδοσία.

Η μεγάλη πολιτική σημασία του γράμματος του Ν. Κιάμου για κείνη την περίοδο προς τις δυο πλευρές συνίσταται:

πρώτο, ότι σ' αυτό συλλαμβάνεται σωστά ως το πρωταρχικό ζήτημα του κομμουνιστικού κινήματος εκείνης της πολύ κρίσιμης ιστορικής περιόδου το πρόβλημα της ΕΝΟΤΗΤΑΣ των κομμουνιστών, που κινδύνευε και απειλούνταν άμεσα από την υπόγεια-καμουφλαρισμένη υπονομευτική δράση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) - δίπλα και παράλληλα με τις φασιστικές διώξεις - κάτι που δεν μπόρεσε να συλλάβει το σύνολο σχεδόν των συντρόφων που βρέθηκαν στην καθοδήγηση,

δεύτερο, θεωρεί τη διατήρηση της ΕΝΟΤΗΤΑΣ δυνατή μόνο κάτω από την καθοδήγηση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ μα και απαραίτητη την αναφορά του ονόματος του στην πάλη των κομμουνιστών και υπογραμμίζει πως "όποιος δεν θέλει να προφέρει το όνομα του Νίκου Ζαχαριάδη, αυτός αποβλέπει κάπου αλλού, σκέπτεται πονηρά", καταδικάζοντας έτσι τον όποιας μορφής αντιζαχαριαδισμό,

τρίτο, τονίζει με σαφήνεια τις καταστροφικές συνέπειες της διάσπασης για τους κομμουνιστές, υπονοώντας ότι αυτή υποκινείται από τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές,

τέταρτο, καθιστά υπεύθυνους για τη διάσπαση των κομμουνιστών και τις αρνητικές συνέπειες της στο κομμουνιστικό κίνημα και τις "δυο μεριές",

πέμπτο, εκτιμά σωστά και υπερασπίζει την επαναστατική στάση-δράση του Νίκου Ζαχαριάδη που αγωνίστηκε "με όλη τη δύναμη του για την λευτεριά και προκοπή του ελληνικού λαού" και πως "αν ήθελε το 1946 γινόταν νόμιμος αρχηγός το ΚΚΕ, με 5-10 βουλευτές, και καθόταν στην Αθήνα και έκανε ότι κάνουν και τα' άλλα κόμματα σε άλλες χώρες και εκείνο που θέλει και που ήθελε να κάνει ο Παρτσαλίδης - Κ.Ε."

έκτο, εκτιμά σωστά μαρξιστικά το ρόλο των μεγάλων προσωπικοτήτων γενικά στην ιστορία και ιδιαίτερα σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους, στην προκειμένη περίπτωση τον αποφασιστικό ρόλο του Νίκου Ζαχαριάδη στην πάλη ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό.

Τέλος στο γράμμα εντυπωσιάζει το γεγονός, ότι ο κομμουνιστής Νίκος Κιάμος, ένα απλό και "αγράμματο" (δημοτικού Σχολείου μα στέρεες βάσεις του μαρξισμού) μέλος του ΚΚΕ, δεν διακρίνονταν μόνο για την ωριμότητα ορθής κρίσης και την ικανότητα σωστής μαρξιστικής ανάλυσης της τότε κατάστασης αλλά και για τη θαυμαστή διορατικότητα και σπάνια πολιτική οξυδέρκεια.

Αρ. Φύλ. 161-162 1-31 Ιούλη 2003