Το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ και η παραχάραξη της ιστορίας

Η αντιλαϊκή - αντεργατική επίθεση έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια και έχει εξαθλιώσει ή έχει εξαναγκάσει σε μετανάστευση μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού, κυρίως νέους. Κλειδί για να χτυπηθούν εργατικά δικαιώματα και να καταπατηθούν ελευθερίες που καταχτήθηκαν με πολλούς αγώνες και αίμα είναι η – απροκάλυπτη πλέον – χρησιμοποίηση του πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού ρόλου της ΕΕ ως μηχανισμού και οργάνου επιβολής ιμπεριαλιστικών σχεδίων σε βάρος των λαών των εξαρτημένων κρατών και των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων αυτών.

Στην χώρα μας, η επίθεση αυτή εντάθηκε τα τελευταία 5 χρόνια με την επιβολή αυστηρών προγραμμάτων λιτότητας που στόχο έχουν την εξάλειψη κάθε εργατικού δικαιώματος, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στα ισχυρά κράτη (κυρίως της ΕΕ, αλλά όχι μόνο), την παραγωγική απονέκρωση της χώρας, το χτύπημα της αγροτιάς και το κλείσιμο και των τελευταίων παραγωγικών μονάδων (εκτός εκείνων που εξυπηρετούν το μεταπρατικό ρόλο της Αστικής τάξης της χώρας βλ. διυλιστήρια). Όλα τα παραπάνω συμβάλλουν στο να αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο ο ρόλος της ΕΕ και να κερδίζει έδαφος μες στο λαό η θέση ότι η ΕΕ δεν εξυπηρετεί σε καμία περίπτωση τα λαϊκά συμφέροντα ούτε γενικότερα της χώρας και ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η χώρα μας πρέπει να φύγει από αυτή την ιμπεριαλιστική Ένωση. Ο μύθος της ΕΕ ως «γης της επαγγελίας» καταρρέει.

Αναντίστοιχα με αυτή την εξέλιξη κινούνται τα μεγαλοαστικά και ρεφορμιστικά πολιτικά κόμματα και οργανώσεις που στο παρελθόν πρόβαλλαν το αίτημα της εξόδου από την ΕΕ (έστω και δημαγωγικά) ως μία κάποια λύση για τα δομικά προβλήματα του εξαρτημένου ελληνικού αστικού κράτους. Βλέπουμε κόμματα και οργανώσεις που έχουν αναφορά ακόμα και στον «μαρξισμό–λενινισμό» να έχουν απεμπολήσει το συγκεκριμένο αίτημα ή να το έχουν μεταφέρει στο απώτερο μέλλον συνδέοντας το αποκλειστικά με τη δημαγωγία της ρεφορμιστικής τους «επανάστασης» («σοσιαλιστική» ή «αντιιμπεριαλιστική»), την οποία βάζουν ως προαπαιτούμενο για την στήριξή του.

Πως, όμως, δικαιολογούν οι ηγεσίες των συγκεκριμένων κομμάτων και οργανώσεων αυτή τη μεταστροφή τους; Πως καταφέρνουν να δικαιολογήσουν στα μέλη και τους υποστηρικτές τους την προβολή αυτού αιτήματος ως άμεσου και επίκαιρου μέχρι πριν 5 χρόνια και πως την σημερινή που είτε προβάλλεται από αυτές ως ανεπίκαιρο ή μετατιθέμενο χρονικά για αρκετά αργότερα; Η παραχάραξη της ιστορίας είναι το κλειδί γι’ αυτό.

Οι περισσότερες οργανώσεις (εκτός αυτών που έχουν αναφορά στον τροτσκισμό με τα περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας») υποστήριζαν κατά βάση ότι η Ελλάδα είναι μια εξαρτημένη χώρα και η αστική της τάξη εθελόδουλη, στην πραγματικότητα εθελόδουλη-ξενόδουλη από γεννησιμιού της. Και είναι εξαρτημένη διότι η Ελληνική Επανάσταση (ως αστική επανάσταση) απέτυχε και έμεινε στα «μισά του δρόμου», επειδή η αστική τάξη δεν εκπλήρωσε-πρόδωσε την ιστορική της αποστολή («η νεοελληνική αστική τάξη την προοδευτικότητά της την εξάντλησε με την επανάσταση του 21»). Ενώ από την μία απελευθέρωσε ένα κομμάτι των λαών των Βαλκανίων από το ζυγό του Σουλτάνου και των Τούρκων, από την άλλη ποτέ δεν κατάφερε να εγκαθιδρύσει μία πραγματικά αστική δημοκρατία (παρά της επιβλήθηκε πολίτευμα και ξένος μονάρχης), ούτε να μοιράσει τα κτήματα των τσιφλικάδων (τρανή απόδειξη τα αναρίθμητα αγροτεμάχια που κατέχει η εκκλησία ακόμη και σήμερα), ενώ παράλληλα η χώρα πριν ακόμα συσταθεί ήταν καταχρεωμένη στις μεγάλες δυνάμεις με αποικιακού τύπου συμφωνίες για παροχή δανείων που υποθήκευαν, ακόμα και, την κρατική γη⁽¹⁾: «η νεοελληνική κοινωνία, όπως βγήκε απ’ την επανάσταση του 1821, ήταν αστοτσιφλικάδικη κοινωνία. Το κράτος της ήταν αστοτσιφλικάδικο με κυρίαρχο συνασπισμό σ’ αυτό την αστοκοτζαμπάσικη συμμαχία και με σημαντική εξάρτησή του απ’ το ξένο, το αγγλικό τότε, κατά πρώτο λόγο, κεφάλαιο». 

Η μαρξιστική αυτή ανάλυση ήταν κληρονομιά του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 που υπό την ηγεσία του Ν. Ζαχαριάδη μαζικοποιήθηκε, βάθυνε και στέριωσε τις αναλύσεις του καταφέρνοντας να κινητοποιήσει και οργανώσει ένοπλα για πρώτη φορά στην ιστορία του σύγχρονου Ελληνικού καπιταλισμού τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Άμεση συνέπεια της συγκεκριμένης ανάλυσης είναι ότι οι αστικές ελληνικές κυβερνήσεις δεν μπορούν και δεν επιθυμούν να παρεκκλίνουν από τα (μερικές φορές συγκρουόμενα) σχέδια των ιμπεριαλιστικών κρατών για την χώρα. Η Αστική τάξη της χώρας δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε πάνω στη σύνδεση της ύπαρξής της με την υπηρέτηση των ιμπεριαλιστών.

Ένα δεύτερο και πολύ σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι, αντίθετα με τις κατά καιρούς δημαγωγίες της Ελληνικής Αστικής τάξης και όσων την εξωραΐζουν, η συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς δεν γίνεται με ίσους όρους (βλ. ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΝΕ κλπ.). Συγκεκριμένα τα τελευταία χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις (χωρίς να εξαιρείται και η σημερινή) έχουν δεχτεί αλλεπάλληλους εξευτελισμούς από τις κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και τους δορυφόρους αυτών (βλ. πεζοδρομιακού τύπου χαρακτηρισμούς, ασφυκτικές προθεσμίες που τσαλαπατούν το Ελληνικό Αστικό Σύνταγμα, προτάσεις που θίγουν άμεσα την εθνική κυριαρχία της χώρας, ανατροπή εκλεγμένων κυβερνήσεων και ορισμό νέων χωρίς εκλογές από πρόσωπα της επιλογής τους, κλπ.). ^{(2) (3)}

Είναι όμως η έξοδος από κάποιον από αυτούς τους Οργανισμούς (βλ. τώρα την ΕΕ) λύση στο πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας; Φυσικά και όχι!

Λύση είναι μόνο η εξάλειψη της εξάρτησης, η δημιουργία μιας Ελλάδας «της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό». Η εξάρτηση (στρατιωτική, εμπορική, οικονομική, κλπ.) θα παραμένει, σημαντικά όμως αποδυναμωμένη, όσο το Ελληνικό Αστικό Κράτος θα υπάρχει, διότι με αυτούς τους όρους έχει οικοδομηθεί. Η ταξική πάλη θα συνεχίζει (με ακόμα μεγαλύτερη ίσως ένταση) ακόμα και μετά από μια έξοδο από την ΕΕ.

Αξίζει, λοιπόν, για τον Ελληνικό λαό να παλέψει για μία έξοδο της χώρας από την ΕΕ; Φυσικά!

Μία έξοδος από την ΕΕ (ακόμα και αν δεν συνοδεύεται – άμεσα - από κάποια επανάσταση) βγάζει πολλαπλά κερδισμένους την εργατική τάξη και τον Ελληνικό λαό διότι απαλλάσσει τη χώρα απ’ τις παλιότερες ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ της ένταξης σε ΕΟΚ-ΕΕ αλλά και τις νεότερες σημερινές, και επιπλέον: πρώτον, ενισχύει την επιρροή του μέσω της εντεινόμενης ταξικής πάλης στη λήψη αποφάσεων, δεύτερον, τερματίζει τις αντιλαϊκές και αντεργατικές ντιρεκτίβες που προωθούνταν κύρια από την ΕΕ, τρίτον, τερματίζει τις πολιτικές της ελεύθερης αγοράς όπου τα κατώτερα στρώματα της αγροτιάς και των μικροεπαγγελματιών αδικούνταν κατάφωρα προς όφελος των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων τέταρτον, μειώνει δραματικά την εισαγόμενη διαφθορά (βλ. περιπτώσεις Siemens, Σκουριές Χαλκιδικής, κ.α.), κλπ. και τέλος η οικονομική πολιτική της χώρας ΔΕΝ θα καθορίζεται πλέον απ’ τις Βρυξέλλες.

Απέναντι σε αυτά τα οφέλη οι οργανώσεις που έθεταν το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ μέχρι πριν λίγα χρόνια, σήμερα που το ζήτημα της άμεσης εξόδου από αυτή τίθεται όλο και πιο επιτακτικά και η ΕΞΑΡΤΗΣΗ έχει βαθύνει στο έπακρο, και εξαιτίας της ανοιχτής οικονομικής χρεοκοπίας της χώρας παραθέτουν είτε τους κινδύνους παραμονής μόνο στους υπόλοιπους Οργανισμούς (βλ. ΝΑΤΟ κλπ) είτε την καταστροφή της χώρας και την απομόνωσή της (οικονομικά και πολιτικά), δηλ. ακολουθούν πολιτική υποτέλειας και στην πραγματικότητα τάσσονται υπέρ της διατήρησης και της διαιώνισης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.

Γι’ αυτούς τους λόγους, αλλά και για σειρά άλλους, οι επαναστάτες κομμουνιστές και αντιιμπεριαλιστές (και όχι μόνο) τάσσονταν, αρχές της δεκαετίας του 1960 – κι’ αυτό πρέπει να ξανα-υπενθυμιστεί για να το γνωρίζει η νεολαία – ΚΑΤΑ της σύνδεσης και μετέπειτα κατά της ένταξης, ΑΚΡΙΒΩΣ αυτής της καπιταλιστικής Ελλάδας, στην ιμπεριαλιστική ΕΟΚ (=ΕΕ), προβλέποντας ταυτόχρονα τις αναπόφευκτα αρνητικές καταστροφικές συνέπειες, για το λαό και τον τόπο, σε περίπτωση ΕΝΤΑΞΗΣ: «σήμερα ακόμη πολλοί δεν γνωρίζουν ότι η  θ ύ ε λ λ α  τ η ς  Κ ο ι ν ή ς  Α γ ο ρ ά ς  θα ξερριζώση τα αγροτικά νοικοκυριά, θα παρασύρη και θα εξαφανίση βιομηχανίες, θα συντρίψη βιοτεχνίες, θα πλήξη θανάσιμα τα μεσαία στρώματα, θα δημιουργήση εξοντωτικόν ανταγωνισμόν των Ελλήνων επαγγελματιών με τους ξένους στους οποίους θ’ ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες, θα σκλαβώση τη χώρα μας στο ξένον κεφάλαιον με απροσμέτρητες συνέπειες, θ’ αυξήση ακόμη περισσότερον το μεγάλο έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου, θα μεταβάλη την μετανάστευσιν σε ασταμάτητη αιμοραγίαν του εργατικού μας δυναμικού, σε πανικόν φυγής από την πατρίδα μας, που θα γίνεται ημέρα με την ημέρα πτωχότερη γιατί θα παράγη λιγώτερα, αφού δεν θα μπορεί να ανθέξη στον γεωργικόν και βιομηχανικόν ανταγωνισμόν αλλά θα κατακλυσθή από τα ξένα προϊόντα».

Υπάρχει πιθανότητα η χώρα να αποχωρήσει από την ΕΕ ή άλλο ιμπεριαλιστικό Οργανισμό χωρίς επανάσταση; Και βέβαια!

Καταρχάς με την ανάπτυξη και ένταση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης της εργατικής τάξης και του λαού και κατά δεύτερο εξαιτίας της όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και συγκρούσεων είναι δυνατή μία έξοδος μιας Αστικής εξαρτημένης χώρας  από έναν ιμπεριαλιστικό Οργανισμό, όπως η ΕΕ, κλπ.

Είναι αυτή η έξοδος η «γη της επαγγελίας» για τα κατώτερα λαϊκά στρώματα; Ξεκάθαρα όχι!

Είναι πολύ πιθανό μία τέτοια έξοδος να οδηγήσει σε εξάρτηση προς τη μία ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη (αναλόγως το συσχετισμό δύναμης στη χώρα). Ακόμα κι έτσι όμως η έξοδος από ένα ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ - ΣΥΜΜΑΧΙΑ ιμπεριαλιστικών κρατών είναι ένα σημαντικό βήμα προς τα μπρος.

Απέναντι, λοιπόν, στις δυνάμεις που δεν θέλουν να οργανώσουν / καθοδηγήσουν το λαό σε μία άμεση έξοδο από την ΕΕ, επειδή έχουν εγκαταλείψει την αντιιμπεριαλιστική πάλη (οι ρεφορμιστές, μαζί και εκείνοι της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας) και όλες μαζί (μεγαλοαστικές-ρεφορμιστικές) ακολουθούν φιλο-ιμπεριαλιστική πολιτική υποταγής στα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ, η λύση είναι μία! Οργάνωση, ανάπτυξη, προώθηση και ένταση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης για ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟ απ’ την ΕΕ, σε στενή πάντα σύνδεση και με τα καθήκοντα της μελλοντικής οριστικής απαλλαγής της χώρας απ’ την εξάρτηση, και φυσικά ανασύνταξη του επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος της εργατικής τάξης που πρώτον, η πολιτική του θα έρχεται σε ρήξη με όλα τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και δεύτερον, θα περιφρουρεί και τις λαϊκές κατακτήσεις και θα οργανώνει-καθοδηγεί τις νέες.

---------------------------

⁽¹⁾«Τα δύο δάνεια του 1824 και 1825 που έγιναν στην αγγλική αγορά απόδειξαν με τι είδους συμφέροντα εννοούσαν να συνδέσουν την Ελλάδα με τους Άγγλους οι Έλληνες εμποροκοτζαμπάσηδες. Το πρώτο δάνειο έγινε για 800.000 λίρες και στην Ελλάδα έφθασαν μόνο 291.000 λίρες. Το δεύτερο δάνειο έγινε για 2.000.000 λίρες και στην Ελλάδα έφθασαν μόνο 230.115 λίρες;. Και γι’ αυτά τα δάνεια μπήκε υποθήκη η κρατική γη, τα έσοδα των τελωνείων, οι αλυκές, τα ιχθυοτροφεία.» (ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΒΓΟΣ, «ΤΟ 1821 ΚΑΙ ΞΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ», «Ριζοσπάστης» 25/3/1936, σελ. 4)

⁽²⁾«Και ξαναρχίζουν πάλι συνεννοήσεις ατελείω­τες και καταθλιπτικές για τη χώρα. Όλοι σχεδόν οι αστοί οικονο­μολόγοι προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι μια ανοιχτή χρεοκο­πία θα κατάστρεφε την πίστη και τα οικονομικά της Ελλάδας. Όχι όμως μία αλλά εκατό φορές να λέγαμε στους ομολογιούχους ότι δεν έχουμε να τους πληρώσουμε, πάλι δεν θα παθαίναμε την οικονομική, εθνική και ηθική ζημιά πού πάθαμε με τις ατέλειωτες κι εξευτε­λιστικές για την αξιοπρέπεια της χώρας μας συζητήσεις.» (Ν. ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ, «ΤΟ ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», σελ. 32)

⁽³⁾«Την απάντηση - πολύ εύκολη άλλωστε - μας την έδωσε η ιστορία των δικών μας δανείων, που απόδειξε ότι η κυρίαρχη τάξη ούτε το χρυσωμένο χάπι που προσφέρουν οι ξένοι τοκογλύφοι αποφεύγει ούτε στην πίεση και τους εκβιασμούς των ξένων ιμπεριαλιστών αντιστέκεται, αλλά αντίθετα, πάντοτε σχεδόν δεμένη στενά μαζί τους, θυσίασε τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα μπροστά στο συμφέρον το δικό της και των ξένων.» (Ν. ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ, «ΤΟ ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», σελ. 329)