Δημήτρης Κ. Βύσσιος (19.5.1916-30.12.1993)

Ο αλύγιστος κομμουνιστής που έφυγε

Στις παραμονές Πρωτοχρονιάς έπαψε να χτυπάει η καρδιά του αλύγιστου και μαχητικού επαναστάτη κομμουνιστή, στελέχους του ΚΚΕ 1918-55 και του ένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), του αγαπητού μας συντρόφου Δημήτρη Βύσσιου.

Ο Δημήτρης Βύσσιος γεννήθηκε στο Αιτωλικό στις 19 Μάη 1916. Κατάγονταν από εύπορη οικογένεια (ο πατέρας του ήταν έμπορος καπνών). Τελείωσε το γυμνάσιο στο Αιτωλικό, μπήκε στην Ανώτατη Εμπορική και μετά την αποφοίτησή της δούλεψε επόπτης συνεταιρισμών στην περιοχή Νιγρίτας - Σερρών.

Οι επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες τράβηξαν νωρίς την προσοχή του πνευματικά ανήσυχου και δραστήριου, αλλά και ευαίσθητου στα κοινωνικά προβλήματα, νεολαίου Δημήτρη Βύσσιου και σε νεαρή ηλικία προσχωρεί στο επαναστατικό κίνημα και αργότερα γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Έχοντας όλα τα απαραίτητα εφόδια αποκτά στέρεη θεωρητική κατάρτιση και εξελίσσεται σ' έναν μαχητικό και ικανό προπαγανδιστή της μαρξιστικής-λενινιστικής-σταλινικής κοσμοθεωρίας.

Πολέμησε στο μέτωπο τους Ιταλούς φασίστες επιδρομείς από τις γραμμές του αστικού στρατού - με οδηγό τη γραμμή του ιστορικού γράμματος του Νίκου Ζαχαριάδη - και στα χρόνια της μαύρης κατοχής τους ιταλο-γερμανούς κατακτητές στην περιοχή της Δυτικής Στερεάς μέσα από τις γραμμές των ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, καθοδηγούμενων από το ΚΚΕ, και στη συνέχεια διετέλεσε διοικητής της Πολιτοφυλακής Αγρινίου. Με το φούντωμα της μοναρχοφασιστικής τρομοκρατίας κατέφυγε με χιλιάδες άλλους αγωνιστές στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας. Με την έναρξη του δεύτερου αντάρτικου επέστρεψε στην Ελλάδα και κατατάχθηκε στο ΔΣΕ, αναδείχθηκε στέλεχός του (αντισυνταγματάρχης, πολιτικός επίτροπος της 103 ταξιαρχίας του ΔΣΕ) και πολέμησε από τις γραμμές του τους υπηρέτες των αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών, Έλληνες μοναρχοφασίστες.

Μετά τον τερματισμό του 3χρονου ηρωικού αγώνα του ένδοξου ΔΣΕ έφυγε, όπως και πολλές άλλες χιλιάδες ανταρτών, στην Τασκένδη της Σοβιετικής Ένωσης όπου έζησε πολιτικός πρόσφυγας.

Ο σ. Δημήτρης Βύσσιος υπεράσπισε πάντα με συνέπεια, σταθερότητα και αδιαλλαξία την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Στην επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ και την πρόκληση-οργάνωση από μέρος τους των αιματηρών γεγονότων της Τασκένδης (9 Σεπτέμβρη 1955), ο Βύσσιος στάθηκε αποφασιστικός υπερασπιστής της γραμμής του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη, και αντιτάχθηκε θαρραλέα στην ανάμιξη των προδοτών σοβιετικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του κόμματος.

Γνωρίζοντας τη στάση του οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές τον συνέλαβαν, μαζί με άλλους κομμουνιστές και τον έριξαν στην φυλακή, κρατώντας τον 5 1/2 μήνες σε αυστηρή απομόνωση (χωρίς επισκεπτήριο και χωρίς ποτέ να τον δει κανείς) και τον Φλεβάρη του '56 τον καταδίκασαν με προκατασκευασμένες και ψευδείς κατηγορίες σε 2 (διάρκεια της δίκης-παρωδία 14-23 Φλεβάρη 1956). Στην ίδια δίκη καταδικάστηκαν και άλλοι κομμουνιστές, όπως οι Γ. Καλιαννέσης (3 χρόνια) αντιστράτηγος του ΔΣΕ, Ν. Φράγκος (3 χρόνια), Σκαρλάτος (2 χρόνια) και σε άλλες δίκες άλλοι κομμουνιστές (ο σ. Βύσσιος στην "Ανοιχτή επιστολή στον Μ. Πονομαριόφ". Γενάρης 1991, δίνει λεπτομέρειες της δίκης-παρωδία).

Μετά την καταδίκη του τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης γερμανών αιχμαλώτων Μορτόβια. Εκεί, ενώ στους γερμανούς αιχμαλώτους η προδοτική χρουτσωφική κλίκα είχε επιτρέψει να παίρνουν δέματα από τον Ερυθρό Σταυρό, στους Έλληνες κομμουνιστές δεν επέτρεπε.

Ο Δημήτρης Βύσσιος, όπως και σειρά άλλοι Έλληνες κομμουνιστές είχε την τύχη και τη μεγάλη τιμή να συνδεθεί το όνομά του με τις πρώτες στην Ιστορία διώξεις που εξαπέλυσαν οι προδότες χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Και μετά την καταδίκη και εξορία του ο Βύσσιος αντιστάθηκε και καταπολέμησε την αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ου συνεδρίου του ΚΣΚΕ και τη διορισμένη στο "Κ"ΚΕ από του σοβιετικούς δεξιά οπορτουνιστική προδοτική ομάδα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη- Βαφειάδη-Δημητρίου κ.λ.π. και υπεράσπισε την επαναστατική γραμμή του κόμματος, με επικεφαλής τον εξόριστο στη Σιβηρία γραμματέα του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη. Γι' αυτό τον Οκτώβρη του 1962 στέλνεται εξορία (όπως και πολλά άλλα στελέχη του κόμματος) στην Κοντσιτάβσκαγια του Καζαχστάν και ζει στις εξοντωτικές συνθήκες της Σιβηρίας (-40^ο) ως τον Ιούνη του 1970, που επιστρέφει στην Τασκένδη.

Στην πάλη κατά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού ο Βύσσιος δεν γνώρισε φόβο: δεν φοβήθηκε ούτε την τρομοκρατία της KGB ούτε τις συκοφαντίες, ούτε τις συλλήψεις, ούτε τις φυλακές των σοβιετικών ρεβιζιονιστών και τις εξορίες, ούτε τις εξοντωτικές συνθήκες της παγωμένης Σιβηρίας.

Στην πατρίδα επέστρεψε τον Οκτώβρη του 1988 όπου δούλεψε πάντα για τη συσπείρωση και ενότητα των κομμουνιστών στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού. Συμμετείχε και έπαιρνε μέρος στις δραστηριότητες της “Επιτροπής Υπεράσπισης της Μνήμης και του Έργου του Στάλιν". Όταν έφτασε στην Ελλάδα η σωρός του Ν. Ζαχαριάδη, ο σ. Δ. Βύσσιος πρωτοστάτησε μαζί με τους Αν. Βρατσάνο, Βασ. Ασπρίδη, Γ. Καρούλα, Γ. Καραστάθη, κ.λ.π. να αποτραπεί το καπέλωμα της τελετής της ταφής του Ζαχαριάδη από τη ρεβιζιονιστική ηγεσία του "Κ"ΚΕ, στην οποία μίλησε από μέρος των κομμουνιστών ο Πέτρος Τουλούδης που ξεσκέπασε το ρόλο των προδοτών ρεβιζιονιστών δολοφόνων του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ.

Ο Δ. Βύσσιος συμμετείχε στην προετοιμασία των 2 συσκέψεων κομμουνιστών που κατέληξαν στην ίδρυση της Κίνησης για Ενιαίο ΚΚΕ 1918-55 και ήταν μέλος της. Ο θάνατός του είναι μεγάλη και δυσαναπλήρωτη απώλεια για την Κίνηση για Ενιαίο ΚΚΕ και για το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας.

Ο Δημήτρης Βύσσιος ήταν ένας επαναστάτης κομμουνιστής και στέλεχος του ΚΚΕ 1918-55 που συγκέντρωνε όλα εκείνα τα σπουδαία και αξιοζήλευτα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των κομμουνιστών και των στελεχών των διαπαιδαγωγημένων στο πνεύμα της επαναστατικής γραμμής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, καθοδηγούμενο από τον Στάλιν και το ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη. Διακρίνονταν για την πίστη (βασισμένη στην επιστημονική γνώση) και την απεριόριστη αφοσίωσή του στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού. Ήταν σεμνός, σοβαρός, ανιδιοτελής, αθόρυβος (μακριά από καριερισμούς και επιδείξεις), αλλά και περήφανος, αλύγιστος και ακατάβλητος, αποφασιστικός και θαρραλέος, μαχητικός και αδιάλλακτος αγωνιστής. Ήταν αυστηρός, μα δίκαιος και αντικειμενικός κριτής στις ασυνέπειες και ταλαντεύσεις. Αντιμετώπιζε με πολύ αυστηρότητα τις ασυνέπειες και τα ξεστρατίσματα στελεχών, τα θεωρούσε ασυγχώρητα αλλά δεν ήταν εκδικητικός.

Στο πρόσωπό του ενώνονταν αρμονικά ο πατριώτης με τον επαναστάτη διεθνιστή, αλλά και η επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού με την επαναστατική πράξη. Ο Δημήτρης Βύσσιος διέθετε σπουδαία πνευματικά εφόδια. Υπήρξε καλός γνώστης της επαναστατικής μαρξιστικής-λενινιστικής-σταλινικής κοσμοθεωρίας, είχε πλατιά μόρφωση και συνάμα διακρίνονταν για την καλή και σε βάθος γνώση των αντίπαλων αστικο-ρεβιζιονιστικών θεωριών. Εντυπωσίαζε η ικανότητα ανάλυσης, κατάταξης και σύνθεσης, η ικανότητα τεκμηριωμένης κριτικής, η ακριβολογία, η καθαρότητα της σκέψης του, η πειστική δύναμη και το ακαταμάχητο των επιχειρημάτων του. Υπήρξε μία ισχυρή και δυναμική προσωπικότητα με σιγουριά και αυτοπεποίθηση, βασισμένα όχι απλά στην πίστη στις επαναστατικές ιδέες, μα πρώτ' απ' όλα στη στέρεη επιστημονική γνώση της εποχής μας.

Οι ιστορικές και πολιτικές συγκυρίες δεν επέτρεψαν στο σύντροφο Βύσσιο να δώσει όσα μπορούσε στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, όμως παραμένει μια σημαντική προσωπικότητα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, έχοντας υψηλό αίσθημα επαναστατικής και πατριωτικής ευθύνης, ότι θεώρησε χρέος του να απαντήσει στις ψευδολογίες της συνέντευξης του Μ. Πονομαριόφ, σημειώνοντας σε κάποιο σημείο της "Ανοιχτής επιστολής" του: "προβάλλει η ανάγκη να ειπωθούν από μας εκείνα που εσείς "ξεχάσατε" και η ΚΕ του ΚΚΕ αντιπαρέρχεται".

Ο σ. Δημήτρης Βύσσιος και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κομμουνιστών με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη, που αντιτάχθηκαν και καταπολέμησαν το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, πρόβλεψαν επιστημονικά πως η εφαρμογή της αντεπαναστατικής γραμμής του 20ου συνεδρίου θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου, στην εξάλειψη του σοσιαλιστικού συστήματος και στη διάλυση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Αυτού βρίσκεται η μεγάλη και η ιστορική συνεισφορά τους στο ελληνικό μα και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Φωνή της Αλήθειας, αρ.φυλ. 7, 15-31 Γενάρη 1994, σελ. 3