ΚK Ισπανίας (μαρξιστικό – λενινιστικό): Aνακοίνωση για τα αποτελέσματα των εκλογών της 20ής Δεκέμβρη

Γενικές εκλογές 2015: ορόσημο για τη “δεύτερη μεταπολίτευση”

Οι εκλογές της “αλλαγής” μετά βίας έδωσαν εκπλήξεις: παρά τις 5 εκατομμύρια ψήφους και τις 83 έδρες που έχασε ο παλιός δικοματισμός, πάλι το Λαϊκό Κόμμα βγήκε νικητής, ενώ αποκρυσταλλώνονται τα πρώτα βήματα του νέου δικομματισμού, ο οποίος αποτελείται από τα μπλοκ Λαϊκού Κόμματος και Πολιτών, από τη μιά, και Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ισπανίας και Ποδέμος, από την άλλη.

Στην πραγματικότητα, η θεαματική εκτόξευση των “αναδυόμενων” κομμάτων (με πάνω από 8,5 εκατομμύρια ψήφους) δεν αποκρύπτει το κύριο γεγονός: ότι, όπως η μεγάλη πλειοψηφία των υποψηφίων και των έμμισθων διαφημιστών υπογραμμίζει, αυτό που γεννιέται δεν είναι άλλο από τη “δεύτερη μεταπολίτευση” (“όλα αλλάζουν για να παραμείνουν τα ίδια”), την οποία έχουμε καταγγείλει σε πολλές περιστάσεις, από τότε που άρχισε να παίρνει μορφή με την ανάδυση του λεγόμενου “ciudadanismo” (σ.parapoda:του ρεύματος που μιλά για “πολίτες”). Όλοι οι ηγέτες αυτού του δικομματισμού συμφωνούν στην ανάγκη διαλόγου και στην ανάγκη “να δώσουν τα χέρια”. Το περισσότερο που έχουν φτάσει οι “αναδυόμενοι” να απαιτούν είναι “συνταγματικές αλλαγές” ως προϋπόθεση για μια υπερψήφιση του νέου προέδρου της κυβέρνησης (Ιγκλέσιας) ή να αρνούνται να ψηφίσουν το Ραχόι ή το Σάντσεθ (Ριβέρα). Όμως, αν η στήριξη των Ποδέμος στο Σάντσεθ καθίσταται εύκολα αχρείαστη, σύμφωνα με την εκλογική αριθμητική και τη θέση του μηχανισμού του Σοσιαλιστικού Κόμματος (και ειδικά της Σουζάνα Ντίας, της νικήτριας αυτών των εκλογών σε αυτό το κόμμα, η οποία ανοιχτά αντιτίθεται σε συμφωνίες με εξ αριστερών κόμματα), η αποχή των Πολιτών μπορεί να καταστήσει εφικτή την ανάδειξη του Ραχόι στην πρωθυπουργία, επιβεβαιώνοντας το ρόλο τους ως δεκανίκι του Λαϊκού Κόμματος για να προωθηθούν “οι μεταρρυθμίσεις που η Ισπανία έχει ανάγκη”.

Η σαφήνεια της Ντίαζ, όπως και η θέληση για συνεργασία με το Λαϊκό Κόμμα για τη συνέχιση των κεντρικών πτυχών της κρατικής πολιτικής (όπως ξεκαθάρισε ο Γκαρθία Πέτζ (σ.parapoda:από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, μέχρι πρόσφατα δήμαρχος Τολέδο)), καθιστούν ξεκάθαρο ότι η επιλογή του Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι η διευκόλυνση της υλοποίησης των αποφάσεων που έχουν ήδη ληφθεί στις Βρυξέλλες, και όχι το ρίσκο με πειράματα που μπορούν να προκαλέσουν ανησυχία στα χρηματιστήρια, όπως έχει προειδοποιήσει άλλος ένας καθεστωτικός δημιουργός κοινής γνώμης. Πράγματι, το μήνυμα το οποίο οι καθεστωτικοί κονδυλοφόροι έχουν στείλει στο Σάντσεθ είναι ομόφωνο: να μη μπλοκάρει το σχηματισμό κυβέρνησης από το Λαϊκό Κόμμα και να προωθήσει συμφωνίες για να δώσει σταθερότητα στο σύστημα.

Αναφορικά με την Ενωμένη Αριστερά – Λαϊκή Ενότητα, ενώ πράγματι υπέστη προφανείς αδικίες κατά την προεκλογική περίοδο, πλήρωσε τις συνέπειες χρόνων διστακτικής πολιτικής και εσφαλμένων, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δηλώσεων. Μια αμφισημία η οποία προσπάθησε να μιμηθεί αυτό που εκπροσωπούν τα πολιτικά ρεύματα των “πολιτών”, παρότι αρκετοί υποψήφιοι και πάρα πολλοί τίμιοι αγωνιστές πάλεψαν ενάντια στο ρεύμα για να παρουσιάσουν μια υποψηφιότητα αντιμοναρχική και ταξική.

Έτσι, όλα τείνουν να δείξουν πως οι ελπίδες που αρκετοί είχαν εναποθέσει σε μια πιθανή συγκυβέρνηση από τις “Αριστερές” σύντομα θα ματαιωθούν. Επιπροσθέτως, με τους προϋπολογισμούς εγκεκριμένους και την υποθήκευση να έχει βρει συνταγματικό καταφύγιο για την αποπληρωμή των πιστωτών (άρθρο 135), λίγα μπορεί κανείς να ελπίζει για μια αντιπολίτευση που θα μπορούσε να ασκήσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο ήδη έχει υπάρξει ως εφαρμοστής των εντολών της ολιγαρχίας. Θα έχουν μια πιο βολική θέση οι Ποδέμος, που μπορούν να κρύβονται πίσω από ένα πειθαρχημένο και “υπεύθυνο” Σοσιαλιστικό Κόμμα, για να ασκούν “αντιπολίτευση εξ αριστερών”, χωρίς να λερώνουν τα χέρια τους σε τομείς “του κράτους”, και να ολοκληρώσουν έτσι το προσπέρασμα: όμως, στο μεταξύ, οι διοικήσεις “της αλλαγής” σε δήμους και αυτόνομες περιφέρειες θα αντιμετωπίζουν οικονομικούς περιορισμούς που θα επιβάλλει το Μονκλόα (σ.parapoda: η έδρα του πρωθυπουργού) και, σε κάθε περίπτωση, οι του Ποδέμος δε θα κάνουν τίποτε παρά να παρατείνουν το χρόνο μέχρι να ανακαλύψουν τη σκληρή πραγματικότητα: ότι η αποστράτευση του λαού και η αποδιοργάνωση της αριστεράς είναι ένα ακριβό τίμημα που οι πέντε εκατομμύρια ψηφοφόροι τους έχουν πληρώσει για να επιτευχθούν τέτοια αδύναμα πολιτικά αποτελέσματα.

Ωστόσο, αναμφίβολα, υπάρχει χώρος για ελπίδα. Παρότι το νέο πολιτικό σκηνικό δεν είναι, εκ των προτέρων, το πιο ευνοικό για μια γρήγορη αποσύνθεση της σοσιαλδημοκρατίας και των “κινημάτων των πολιτών”· παρότι είναι προφανές πως η θεσμοποιημένη διαφθορά χαίρει σημαντικής εκλογικής στήριξης, χάρη στα εκτεταμένα πελατειακά δίκτυα και την αποστράτευση και αποπολιτικοποίηση οι οποίες έχουν κληρονομηθεί από το φρανκισμό και έχουν ενταθεί κατά τα χρόνια της κατευθυνόμενης δημοκρατίας· παρότι, τέλος, καθίσταται προφανές πως ο ρεβιζιονισμός και η σοσιαλδημοκρατία έχουν οδηγήσει τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων να αποδίδει στην ψήφο του μια άμεση αξία χρήσης, με τα απογοητευτικά αυτά αποτελέσματα που γνωρίζουν όλοι κατά τα τελευταία 40 χρόνια, παρ’ όλα αυτά, οι εκλογές της 20ής Δεκέμβρη αποτέλεσαν ένα βήμα εμπρός, προς την αποσαφήνιση της κατάστασης και την οριοθέτηση των αντίστοιχων στρατοπέδων. Επιπρόσθετα σε αυτό, θα βαρύνουν περισσότερο οι συνέπειες από τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που οι Βρυξέλλες εδώ και καιρό απαιτούν και των οποίων η έναρξη της εφαρμογής, που είχε αναβληθεί ως τώρα, δεδομένης της σειράς εκλογών που τώρα τελειώνει, δεν παίρνει άλλη παράταση. Ανοίγει, επομένως, μια νέα φάση, στην οποία είναι απαραίτητο να προωθηθεί η ανασύνθεση των δυνάμεων που διάκεινται υπέρ της ρήξης και στην οποία, ταυτόχρονα, θα είναι απαραίτητη η διεξαγωγή έντονης πάλης ενάντια στον οπορτουνισμό των πολιτικών κινημάτων “των πολιτών” τα οποία, όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα τη δεκαετία του ’80, επιθυμούν να αποτελούν το “κοινό σπίτι” της αριστεράς για ν ατην παραδώσουν χειροπόδαρα δεμένη στην ολιγαρχία.

Απέναντι σε αυτά τα δύο καθήκοντα, οι μαρξιστές-λενινιστές θα διεξάγουμε μια σκληρή δουλειά και θα εργαστούμε για τη στράτευση του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού αγωνιστών και οργανώσεων, για την ενότητα των κομμουνιστών και για το σχηματισμό ενός Λαϊκού Μετώπου για τη Δημοκρατία.

21 Δεκέμβρη 2015

Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (μαρξιστικό – λενινιστικό)

Κομμουνιστική Νεολαία Ισπανίας (μαρξιστική – λενινιστική)

Μετάφραση: parapoda.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα »

Πρώτες φωτογραφίες από την εκδήλωση για την Τασκένδη

Στην εκδήλωση παρεβρίσκεται και χαιρετίζει αντιπροσωπία της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής τον σ. ΚΩΣΤΑ ΝΑΤΣΙΚΑ, μαχητή του ΔΣΕ.

Ο σ. Κώστας Νάτσικας

Διαβάστε Περισσότερα »

Μαρτυρία Κώστα Νάτσικα για γεγονότα Τασκένδης και δίκες

Σε αποκλειστική πρώτη σήμερα στην εκδήλωση για την Τασκένδη που διοργανώνει ο χώρος Dostoyevsky ο μαχητής του ΔΣΕ Κώστας Νάτσικας, στέλεχος της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55, μιλάει για τα γεγονότα της Τασκένδης και τη δίκη του για "χουλιγκανισμό" από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές.

Διαβάστε Περισσότερα »

Μαρτυρίες από τη ζωή στην Τασκένδη

Διαβάστε Περισσότερα »

60 χρόνια απ’ την 5η (26-28.12.55) ιστορική και τελευταία Ολομέλεια του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55

Στα τέλη Δεκέμβρη συμπληρώνονται 60 χρόνια απ’ την 5η Ολομέλεια (26-28.12.1955) της ΚΕ του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή μπολσεβίκο ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη.

Η 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ έχει, για την ιστορία του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μεγάλη τριπλή ιστορική σημασία.

Η πρώτη, μεγάλη ιστορική σημασία για τους έλληνες κομμουνιστές και για το εργατικό κίνημα του τόπου, συνίσταται στο ότι είναι η τελευταία Ολομέλεια του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ, που κλείνει τον ιστορικό κύκλο της ύπαρξης και επαναστατικής δράσης του προλεταριακού αυτού κόμματος – τμήμα της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ και γενικά του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, που καθοδήγησε τους ταξικούς αγώνες της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς και γενικά του λαού μας ενάντια στο φασισμό, τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, οργάνωσε και καθοδήγησε την εποποιία της ένοπλης πάλης ενάντια στους ναζιφασίστες κατακτητές και στη συνέχεια ενάντια στον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το ντόπιο μοναρχοφασισμό, επηρέασε αποφασιστικά τις πολιτικές εξελίξεις και την πορεία της καπιταλιστικής ελληνικής κοινωνίας και σφράγισε βαθιά, θετικά και ανεξίτηλα τη ζωή της σ’ όλα τα επίπεδα.

Η 5η Ολομέλεια (1955) είναι το τελευταίο σώμα του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55, γιατί μετά από αυτή πραγματοποιείται, ως γνωστόν, η πραξικοπηματική παρασυναγωγή της διαβόητης «6ης Ολομέλειας» (1956) του «Κ»ΚΕ που συγκλήθηκε αντικαταστατικά απ’ τη χρουστσοφική «Επιτροπή» με εισηγητή το ρουμάνο Ντεζ, στην οποία καθαιρέθηκε βίαια και αντικαταστατικά η επαναστατική καθοδήγηση του ΚΚΕ και ο Γραμματέας του Νίκος Ζαχαριάδης απ’ την προδοτική ρεβιζιονιστική των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, επισφραγίζοντας έτσι και την οργανωτική διάλυση του ηρωικού μας Κόμματος, ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσε την απαρχή της συγκρότησης του αστικού σοσιαλδημοκρατικού χρουστσοφικού εκτρώματος «Κ»ΚΕ (1956).

Η 5η Ολομέλεια συνήλθε, όπως είναι γνωστό, 4 σχεδόν μήνες μετά την πρώτη ανοιχτή, ωμή, βάρβαρη επέμβαση της προδοτικής χρουστσοφικής ομάδας στο ηρωικό μας Κόμμα, το ΚΚΕ, με το σκηνοθετημένο και καθοδηγημένο από την ίδια αιματηρό πογκρόμ ενάντια στους έλληνες κομμουνιστές της Τασκένδης, το Σεπτέμβρη (9-10) του ΄55, και σ’ αυτή, ανάμεσα στ’ άλλα, η τότε επαναστατική ΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη συζήτησε κι’ αυτό το ζήτημα και επαναβεβαίωσε, παρά τις άγριες πιέσεις της σοβιετικής χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής ομάδας, την αποφασιστικότητα του ΚΚΕ να βαδίσει σταθερά και με συνέπεια τον επαναστατικό μαρξιστικό δρόμο, δηλ. το λενινιστικό-σταλινικό δρόμο.

Στην 5η Ολομέλεια η τότε επαναστατική ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής το μεγάλο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ αρνείται να μετατρέψει το ηρωικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου σ’ ένα αντεπαναστατικό χρουστσοφικό αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα

Η δεύτερη, μεγάλη ιστορική σημασία της 5ης Ολομέλειας για τους έλληνες κομμουνιστές είναι ότι σ’ αυτή αποκρούεται ανοιχτά και θαρραλέα εκ μέρους της τότε ΚΕ του ΚΚΕ και καταδικάζεται η ανάμιξη των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ, και μάλιστα τη στιγμή που εκατοντάδες κομμουνιστές στενάζουν στα μπουντρούμια της Τασκένδης, κρατούμενοι των αντεπαναστατών σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών.

Παρόλο που δεν διαθέτουμε το πρωτότυπο των Αποφάσεών της ούτε τις ομιλίες των στελεχών της ΚΕ σ’ εκείνη την ιστορική Ολομέλεια του ΚΚΕ, από όσα δημοσιεύτηκαν, έστω και με περικοπές, απ’ τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ Φλωράκη-Παπαρήγα είναι σαφής η καταδίκη της αντικομματικής δεξιάς οπορτουνιστικής φράξιας που οργάνωσε και καθοδήγησε η χρουστσοφική ομάδα, αλλά και το πιο σπουδαίο η καταδίκη της ανάμιξης των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ. Η Απόφαση για την «κατάσταση στην ΚΟΤ και τα άμεσα καθήκοντα της Οργάνωσης», αναφερόμενη στη φράξια, ανάμεσα στ’ άλλα, τονίζει: «Η αλήθεια είναι ότι δε μπορούσε να πετύχει τίποτα αν δεν είχε την υποστήριξη ορισμένων τοπικών Σοβιετικών συντρόφων, που ένα μέρος τους είχε πειστεί ότι η φράξια είναι το πιο γερό και φιλοσοβιετικό κομμάτι της ΚΟΤ που πρέπει να το υποστηρίξουν και να το βοηθήσουν. Αυτό αποθράσυνε ακόμα πιο πολύ τους φραξιονιστές και για να κάνουν πιο ανενόχλητα τη δουλειά τους διακήρυτταν από το πρωί ως το βράδυ χωρίς κανένα δισταγμό ότι «όσα κάνουμε και λέμε έχουν την έγκριση των Σοβιετικών» (Δημητρίου), ότι «δε φοβάμαι τίποτα γιατί έχω πίσω μου 200 εκατομμύρια Σοβιετικών (Χουτούρας), κλπ., κλπ.» («Το ΚΚΕ, ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, τόμος ΕΒΔΟΜΟΣ 1949-1955», σελ. 450, εκδ. «Σύγχρονης Εποχής», Αθήνα 1995).

Το ότι είχαν την υποστήριξη της χρουστσοφικής ομάδας το επιβεβαθιώνει-αναφέρει και ένας απ’ τους γνωστούς χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, ο Κ. Γκριτζιώνας: «Κάποια βραδιά στις μέρες που τα γεγονότα στην Τασκένδη βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους, κατεβαίνοντας με τον τότε γραμματέα της Κ.Ο. Τασκένδης Αριστοτέλη Χατούρα (Αριανός), απ’ την 7η προς την 9η Πολιτεία, μου εκμυστηρεύθηκε την υποστήριξη που είχε η αντιζαχαριαδική κίνηση απ’ τους σοβιετικούς. Με άφησε να καταλάβω ότι με τους χρουστσοφικούς της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν «τα λέγανε», ιδιάιτερα» (Κώστας Γκριτζώνας: «Μετά το Γράμμο», σελ. 18-19, εκδ. «Γλάρος» Αθήνα 1986).

Τέλος, η Τρίτη, μεγάλη ιστορική σημασία της 5ης Ολομέλειας συνίσταται στο ότι αυτή αποτελεί την πρώτη, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ανοιχτή καταδίκη της ανάμιξης των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σ’ ένα επαναστατικό κόμμα, στην προκειμένη περίπτωση του ηρωικού ΚΚΕ, σε επίσημη Απόφαση μαρξιστικού-λενινιστικού κόμματος, που αποτελεί, όπως και η εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης, το Σεπτέμβρη του ΄55, την απαρχή-έναρξη της πάλης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού όχι μόνο των πρωτοπόρων ελλήνων κομμουνιστών αλλά και του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.

---

Απόφαση της «5^ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ»
Για τον Κ. Κολιγιάννη

Ο Κ. Κολιγιάννης ύστερα απ’ τη γενική αποτυχία του στην αποστολή του στην Ελλάδα, όπου γκρέμισε όλα όσα το κόμμα έκτισε εκεί στον παράνομό του μηχανισμό και όπου εγκατέλειψε σε υπεύθυνες στιγμές και τον τομέα της νόμιμης δουλειάς δε δέχτηκε την αυστηρή κριτική από μέρους της υπεύθυνης για τη δουλειά στην Ελλάδα κομματικής καθοδήγησης. Όταν τότε του έγινε η προειδοποίηση για τον αντικομματικό κατήφορο που παίρνει με την τέτοια απόρριψη της αυστηρής μα συντροφικής κομματικής κριτικής, ο Κολιγιάννης δήλωσε κατηγορηματικά ότι ποτέ δε θα σταθεί ενάντια στο κόμμα και την καθοδήγησή του. Τα γεγονότα απόδειξαν ότι επρόκειτο για μια ύπουλη, διπλοπρόσωπη δήλωση. Δεν πέρασαν πολλοί μήνες και ο Κολιγιάννης αποκάλυψε τις πραγματικές αντικομματικές προθέσεις του. Όταν έμαθε απ’ τον Χείμαρο για την κατάσταση στην ΚΟΤ του ΚΚΕ ανάπτυξε συστηματική φραξιονιστική δουλειά, συνδέθηκε στα κρυφά και χωρίς να ξέρει η καθοδήγηση του κόμματος με το φραξιονιστή, ύποπτο και υπόλογο μπροστά στο κόμμα για χαφιεδισμό και προδοσία Χείμαρο, τάχτηκε ανεπιφύλακτα με το μέρος της αντικομματικής φράξιας Χείμαρου-Γιαννακόπουλου-Υψηλάντη και Σια και έγινε ουσιαστικά ο ηγέτης της.

Δίπλα σε μια πρωτόφαντη λυσσαλέα, συκοφαντική και δίχως αρχές επίθεση ενάντια στην ΚΕ του ΚΚΕ αποδέχτηκε και υποστηρίζει όλη την πολιτική πλατφόρμα της αντικομματικής φράξιας για καταδίκη και αναθεώρηση της γραμμής του ΚΚΕ, από το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ μέχρι σήμερα, για αλλαγή της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο Κολιγιάννης δικαιώνει σήμερα τους καταδικασμένους απ’ το κόμμα οπορτουνιστές, συνθηκολόγους και εχθρούς του κόμματος Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Καραγιώργη.

Η 5η Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ αποκαλύπτει ότι η αντικομματική κατρακύλα του Κ. Κολιγιάννη και η προσχώρηση του στην αντικομματική φράξια γίνεται για να καλύψει και να αποφύγει τις ευθύνες του για την κατάσταση που δημιούργησε στην Οργάνωσή μας στην Ελλάδα και που γι’ αυτήν παραμένει υπόλογος μπροστά στο κόμμα.

Η Ολομέλεια ξεχωριστά σημειώνει και καταδικάζει τη σοβιετοκαπηλεία που εκδήλωσε ο Κολιγιάννης στην Ολομέλεια αποκαλώντας ολόκληρη την ΚΕ του ΚΚΕ αντισοβιετική. Θέλοντας έτσι να συκοφαντήσει του ΚΚΕ στο ΚΚ της ΣΕ και να το αντιπαραθέσει σ’ αυτό.

Η Ολομέλεια στιγματίζει την ανίερη σπεκουλάτσια που έκανε ο Κολιγιάννης στην Ολομέλεια, όπου ισχυρίστηκε για τους ίδιους δικούς του αντισοβιετικούς και αντικομματικούς σκοπούς ότι η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΣΕ για την ΚΟΤ δε δόθηκε έγκαιρα στη Ολομέλεια και δε μελετήθηκε ούτε εκτιμήθηκε όπως έπρεπε απ’ την Ολομέλεια.

Η Ολομέλεια εγκρίνει την απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για τον αποκλεισμό του Κ. Κολιγιάννη απ’ το ΠΓ όπου εφάρμοζε τακτική συστηματικής φραξιονιστικής κωλυσιεργίας μέχρι την 5η Ολομέλεια. Στιγματίζει τον Κ. Κολιγιάννη σαν φραξιονιστή, οπορτουνιστή και λιποτάκτη του ΚΚΕ που στη λυσσασμένη επίθεσή του κατά του ΚΚΕ και της ΚΕ του ΚΚΕ ευθυγραμμίστηκε πέρα για πέρα με τον ταξικό εχθρό και μόνο αυτόν εξυπηρετεί.

Η Ολομέλεια αποφασίζει να συνεχιστεί η εξέταση της υπόθεσης Κ. Κολιγιάννη, της δουλειάς του στην Ελλάδα και της αντικομματικής, φραξιονιστικής δράσης του. Επειδή ο Κ. Κολιγιάννης κατηγόρησε μια σειρά μέλη της ΚΕ και ΚΕΕ με τις πιο βαριές κατηγορίες για προδοσία και χαφιεδισμό η Ολομέλεια αποφασίζει να υποχρεώσει τον Κ. Κολιγιάννη να αποδείξει τις κατηγορίες του, αλλιώς θα υποστεί όλες τις κομματικές συνέπειες που αρμόζει σε συκοφάντη.

Η Ολομέλεια αποκλείει τον Κ. Κολιγιάννη απ’ τη δουλειά της ΚΕ και αποφασίζει να φέρει το ζήτημά του στο ερχόμενο αντιπροσωπευτικό σώμα του ΚΚΕ.

Από: «Το ΚΚΕ ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΤΟΜΟΣ 7ος 1949-1955», σελ. 459-460, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1995.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ ήταν ο πιο μεγαλοφυής κυβερνήτης και στρατηλάτης στην ιστορία της ανθρωπότητας

Ο Στρατάρχης της ΕΣΣΔ Γκεόργκι Ζούκοφ, πρώτος αναπληρωτής του Στάλιν στον Πατριωτικό Πόλεμο του σοβιετικού λαού (1941-1945) κατά του φασισμού, 4 φορές ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης γράφει για τον Στάλιν: «Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν ήταν άνθρωπος, που να μην μπορούσες να του θυμίσεις τα δύσκολα προβλήματα, που να μην μπορούσες να λογομαχείς μαζί του και μάλιστα να επιμένεις ενεργά στη γνώμη σου. Αν ορισμένοι μιλάνε διαφορετικά, εγώ βεβαιώνω, ότι αυτά που λένε είναι ψέματα. Ο Στάλιν ήταν πολυμορφωμένος, με εκπληκτική μνήμη, με εξαιρετικό μυαλό εκ φύσεως, επίσης με συγκλονιστικές ευρείς γνώσεις. Ο Στάλιν άκουγε προσεκτικά, κάποτε έκανε ερωτήσεις, απαντούσε. Όταν τελείωναν οι συζητήσεις, διατύπωνε τα συμπεράσματα με ακρίβεια».

Ο αμερικανός διπλωμάτης Ούλιαμ Χάριμαν τόνιζε ότι ο Στάλιν είχε «μεγάλο μυαλό, απίθανη ικανότητα να διεισδύει στις λεπτομέρειες, οξυδέρκεια, και θαυμαστή ανθρώπινη ευαισθησία. Ήταν καλύτερα πληροφορημένος από τον Ρούσβελτ, πιο ρεαλιστής από τον Τσόρτσιλ, σε πολλές σχέσεις ο πιο αποτελεσματικός καθοδηγητής του πολέμου».

Ο Στάλιν πλάι στον Λένιν συνέβαλε ουσιαστικά, αποφασιστικά στη νίκη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης του 1917, στον Εμφύλιο (1918-1920). στην επιτυχή υπερθαυμαστή οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στην ΕΣΣΔ, στην πλήρη συντριβή του χιτλερικού φασισμού και του γιαπωνέζικου μιλιταρισμού το 1945, στη νίκη της Μεγάλης Λαϊκής Επανάστασης στην Κίνα το 1949, στη δημιουργία του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη και την Ασία: ΛΔ Κίνας, ΛΔ Βόρειας Κορέας, ΛΔ Βιετνάμ με πληθυσμό γύρω στο ενάμισι δισεκατομμύριο κατοίκους, όπου καταργήθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Δημήτρης ΠΑΝΟΣ

Από ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 165 1-15 Σεπτέμβρη 2003

Διαβάστε Περισσότερα »

Αδεσμευτη Κίνηση Γυναικών: 2015 ο πλανήτης φλέγεται. Πόλεμοι παντού

Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών εμπλέκουν τους λαούς σε πολέμους.

Εισβολές, επεμβάσεις, πραξικοπήματα με πρόσχημα άλλοτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, άλλοτε τη δημοκρατία, άλλοτε τα γυναικεία δικαιώματα.

Γεμίσαμε εκατόμβες με το αίμα εκατομμυρίων αθώων άμαχων γυναικόπαιδων.

Πόλεμος και ειρήνη, συγκοινωνούντα δοχεία του καπιταλιστικού και πατριαρχικού συστήματος που ζούμε.

Σε αυτό το σύστημα κανένας πόλεμος δεν έγινε κατά λάθος και κάθε συνθήκη ειρήνης προετοιμάζει τον επόμενο πόλεμο.

Ηττημένοι οι φτωχοί άνθρωποι, που στον πόλεμο ¨ηρωποιούνται¨ και στην ειρήνη περιθωριοποιούνται.

¨Αίματα ποτάμι βουερό¨, λέει ένα τραγούδι αντάρτικο της Ελλάδας.

Δεν ξεχνάμε, δεν μας αφήνουν να έχουμε την πολυτέλεια της λήθης.

Από την Κορέα, που Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιώντας χημικά και βιολογικά όπλα εξολόθρευσαν εκατομμύρια αμάχους, στο Βιετνάμ, στην Κούβα, τη Χιλή, την Ελλάδα, την Κύπρο, την Τουρκία, την Καμπότζη, τον Παναμά, την Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, Συρία, τη Λιβύη, τον Λίβανο…

Μας πολιορκούν υστερίες σοβινιστικές, θρησκευτικές μισαλλοδοξίες. Βομβαρδιζόμαστε από τη βία και τον ακροδεξιό εξτρεμισμό.

Από την άλλη όχθη, ο δυτικός φονταμενταλισμός με μια ακατάσχετη πολυλογία περί ¨ελευθερίας¨, ¨δημοκρατίας¨, ¨ειρήνης¨ αποσιωπά τις αιτίες, ευνουχίζει τις κοινωνίες, σπέρνει τον φόβο. Οι κατέχοντες την εξουσία απεργάζονται συστήματα ¨ασφάλειας¨ με τακτικές τρομοκρατίας εντός και εκτός συνόρων.

Στα προάστια του Παρισιού και στις εμπόλεμες περιοχές στοιβάζονται εξαθλιωμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι. Άνθρωποι που εύκολα ακολουθούν τα θρησκευτικά προστάγματα, φανατίζονται και αυτομολούν σε κάποιον άλλον φανταστικό κόσμο. Ισλαμιστές στη Μέση Ανατολή είναι δολοφόνοι, Ισλαμιστές στην Ινδία είναι θύματα μαζικών και άγριων δολοφονιών. Οι στρατοί άτακτοι και τακτικοί είναι εξοπλισμένοι με οπλισμό προηγμένης τεχνολογίας made USA.

Ποιοί επιτέλους στηρίζουν τους τέως δικτατορίσκους, ποιοί σπέρνουν εμφυλίους πολέμους, ποιοί επωφελούνται από τις πωλήσεις όπλων, ποιοί ζουν καλά σε βάρος των υπολοίπων, ποιοί απομυζούν τον πλούτο τον αποικιών, ποιοί;

Προφανώς το ερώτημα είναι ρητορικό.

Δεν είμαστε όλοι Charlie Hebdo, δεν βγάζουμε κροκοδείλια δάκρυα, δεν υποκρινόμαστε. Ζητάμε την αλήθεια, απαιτούμε Ειρήνη και Δικαιοσύνη.

Εμείς οι γυναίκες μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει να έχεις τη ψευδαίσθηση ότι πολεμάς τον καταπιεστή σου διαμελίζοντας το σώμα σου, – είναι εκπληκτικό το ποσοστό γυναικών βομβιστών αυτοκτονίας, – αντιλαμβανόμαστε ότι η θρησκεία μας χρησιμοποιεί, βιώνουμε το γεγονός ότι επί των σωμάτων μας «ασκούνται ξένοι φαντάροι», ξέρουμε από την κούνια μας τι σημαίνει να ¨οικοδομείται¨ η οικογένεια με θρησκευτική ταυτότητα, αυστηρά διαφορετική από την αλλόθρησκη ταυτότητα. Θρησκεία και οικογένεια το πιο επιτυχημένο όπλο μαζικής εξολόθρευσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στυλοβάτες του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Επειδή βιώνουμε την αλήθεια, είμαστε εν δυνάμει η επανάσταση για την ελευθερία, την ισότητα, την απελευθέρωση του ανθρώπου.

Στο πλάνο αυτού του μαυρόγκριζου τοπίου, πολύχρωμα καραβάνια προσφύγων βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση. Η τραγικότητα αποκορυφώνεται στη θέα των νεκρών παιδιών, που επιπλέουν στις θάλασσες περάσματα.

οι καιροί ου μενετοί

Στράτευση όλων των γυναικών σε όλο τον κόσμο.

Πρέπει να τους σταματήσουμε.

Το πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο έχει αλλάξει προς το χειρότερο.

Στη διαιρεμένη Ευρώπη – και όχι όπως καταχρηστικά αυτοαποκαλείται Ενωμένη.- ανά κράτος μέλος οι πολιτικές ως προς το άσυλο και τη μετανάστευση είναι διαφορετικές.

Οι γυναίκες και τα παιδιά έχουν ανάγκη ειδικών φροντίδων. Παιδιά ασυνόδευτα ή παιδιά συνοδευόμενα κυρίως από γυναίκες, δεν έχουν επίσημα έγραφα. Η υπονόμευση της διαδικασίας ένταξης των γυναικών και των παιδιών σε καθεστώς ασύλου, επειδή εξαρτώνται από το νομικό καθεστώς των συζύγων πρέπει να σταματήσει –εδώ και τώρα- ενιαία και καθολικά, σε όλη την Ευρώπη.

Να τηρηθούν και να εξασφαλιστούν οι διαδικασίες ασύλου στο πλαίσιο της Σύμβασης για τους Πρόσφυγες του 1951 της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών και να λαμβάνεται υπόψη η διάσταση του φύλου στις αιτούσες άσυλο.

Άμεσα να παρασχεθούν ειδικές υπηρεσίες στις έγκυες γυναίκες, στις ηλικιωμένες, στα θύματα βίας, σε όσες έχουν προβλήματα υγείας, στις ανύπαντρες μητέρες, στις ακρωτηριασμένες σωματικά και ψυχικά από τη φρίκη και την οδύνη των πολέμων.

Ανησυχούμε, ότι από φόβο και άγνοια, στις δυτικές κοινωνίες θα επικρατήσουν αρνητικά στερεότυπα για τις γυναίκες μετανάστριες, τις πρόσφυγες και τις αιτούσες άσυλο.

Η 8^η Mάρτη του 2016 ας είναι ημέρα κορύφωσης των δράσεών μας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων γυναικών.

ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Δεκέμβριος 2015

* Η Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών συμμετείχε με αντιπροσωπεία της στη Συνδιάσκεψη της Ομοσπονδίας Μεταναστριών Γυναικών στη Γερμανία, στις 28/11/2015. Η ανακοίνωση είναι απόσπασμα από τον χαιρετισμό της Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών.

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκδήλωση: ΤΑΣΚΕΝΔΗ 1949 – ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

ΤΑΣΚΕΝΔΗ 1949 – ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΣΠΑΝΙΟ ΑΡΧΕΙΑΚΟ ΥΛΙΚΟ

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου, ώρα 19:00
χώρος Dostoyesky, Κωλέττη 14, Εξάρχεια

Ομιλητές:

Γιώργος Ανδρίτσος [ιστορικός]

Νίκος Βενέτης [μέλος SAVE DONBASS]

Δημήτρης Ζαφείρης [μαχητής ΔΣΕ]

Δημήτρης Μανιάτης [δημοσιογράφος]

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέτρος Μπολτσής (1921-2006): Μαρτυρία από τη ζωή στη Τασκένδη

«Τα πρώτα χρόνια, μέχρι το 1953 πηγαίναμε πολύ καλά. (…) Στις 9 Μαρτίου 1953 πέθανε ο Στάλιν και μαζί πέθανε και η δική μας χαρά και ευτυχία, παράλληλα και του σοβιετικού λαού. Τον κλάψαμε πάρα πολύ όλοι (…). Όταν ανέλαβε ο Χρουστσώφ (…) άρχισαν οι φραξιονιστικές γκρούπες παντού, μέσα και έξω. Στην Κομματική Οργάνωση Τασκένδης ήταν τότε ο Αριστοτέλης Χατούρας (Αριανός). Αυτός ανέλαβε τη φραξιονιστική γκρούπα μέσα στο κόμμα μας και επειδή είχε την υποστήριξη κατόρθωσε να διαλύσει το κόμμα. (…) Το τι έκαναν ανάμεσά μας δεν λέγεται. (…) Είχαν διώξει κόσμο από τις δουλιές τους. Στα ανώτερα σχολεία δεν μπορούσε να πάει κανένας, αν δεν το ενέκρινε ο Χατούρας. Επίσης είχαν κάνει τραμπούκικες ομάδες, που δέρναν όποιον μιλούσε κατά του Χατούρα. Αφού είδε η Κεντρική Επιτροπή ότι η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, αποφάσισε την καθαίρεση της Κ.Ο.Τασκένδης.(…) κάναμε συνελεύσεις όλες οι Κόβες και οι Κομ.Επιτροπές και βγάλαμε αντιπροσώπους για τη συνδιάσκεψη της Τασκένδης που είχε προετοιμαστεί, για να ξεκαθαρίσουμε το ζήτημα. Επενέβη όμως ο Χρουστσώφ και τα ακύρωσε όλα. Τότε πήραν τον Ζαχαριάδη και δεν ξαναφάνηκε. Και οι χατουρικοί ξεσπάθωσαν εναντίον μας. Όμως παρόλες τις φοβέρες, τις εξορίες και φυλακές, εμείς διατηρούσαμε την οργάνωση. Κάναμε συνελεύσεις στα σπίτια, κάναμε τις γιορτές, πανηγύρια και χορούς κανονικά.

 

Γινόταν το 20ο Συνέδριο και λέγαμε ίσως και πάρουν σωστές αποφάσεις. Γινόταν παράλληλα και το δικαστήριο για τους δικούς μας που είχαν πάρει και τους φυλάκισαν σαν πρωτοκινητές, που αργότερα τους στείλαν εξορία. Εμένα με διώξαν από τη δουλιά, χωρίς κανένα αιτιολογικό και με είχαν για εξορία, αν δεν επέμενε μια καλή γιατραίσσα που έπαιρνε μέρος στο συμβούλιό τους, που τους είπε, αυτός έχει τόσα μωρά, ποιος θα τα κοιτάξει;(…) Περίπου το Μάη του 1956 έγινε η 6η ολομέλεια, με τη βοήθεια του Ρουμάνου Γεωργ. Ντεζ. Είχε πάρει μέρος και ο Ζαχαριάδης, που όταν μίλησε τους βούλωσε το στόμα όλους, με τα χειροπιαστά ντοκουμέντα που είχε. Και δεν μπορούσε κανένας να αντιμιλήσει. Και τότες πήρε το λόγο ο σοβιετικός αντιπρόσωπος Κοουσένεν, που τον είχε στείλει ο Χρουστσώφ και λέει επί λέξει: Ο Νικολάι Νικολάιεβιτς, έτσι τον έλεγαν οι σοβιετικοί τον Ζαχαριάδη, πρέπει να διαγραφεί από το Κόμμα. Από τότε τον Ζαχαριάδη τον στείλαν εξορία και τον απομόνωσαν. Η απόφαση που πήραν ήταν διαγραφή όλης της οργάνωσης Τασκένδης και γενικά όλου του Κόμματος και επαναδιοργάνωση.

Εμείς στην Τασκένδη ήμασταν περί τις 7,5 χιλιάδες και αυτοί ήταν μόνον 400-500 μέλη. Ούτε λίγο ούτε πολύ, διέγραψε η μειοψηφία την πλειοψηφία, πράγμα απαράδεκτο απ’ το καταστατικό. Όμως, ποιος κοιτούσε καταστατικό, ότι λέει ο μπάρμπας. Εμένα φαγώθηκαν οι μαύροι, ώσπου με βάλαν φυλακή. (…) Έτσι συνεχίστηκε αυτή η φαγωμάρα ώσπου έφυγα. Τα παιδιά μας δεν μπορούσαν να παν σε ανώτερα σχολεία, διότι δεν εγκρίναν οι δικοί μας. Με τις συντάξεις, με τις δουλειές, γίνονταν ένα σωρό αδικίες και δεν μπορούσες να πεις τίποτα. Ώσπου μαύρισαν τα μάτια μου και σηκώθηκα και έφυγα να μην τους βλέπω.(…)»

Πέτρος Μπόλτσης: «Αναμνήσεις απ’ τη ζωή κι απ’ τον Αγώνα», Αθήνα 1986 (σελ.67-75)

Διαβάστε Περισσότερα »

Γράμμα-καταγγελία, προς τους Πολιτικούς Πρόσφυγες στις λαϊκές Δημοκρατίες, για τα επαίσχυντα γεγονότα του Μάη 1962 στην Κ.Ο. Τασκέντης.

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 59, 1-15 Ιούνη 1996, σελ. 3

Από την ιστορία της πάλης των ελλήνων κομμουνιστών κατά του χρουτσωφικου ρεβιζιονισμού

34 χρόνια από τη βίαιη ματαίωση της εκδήλωσης για την ενίσχυση των εξόριστων και φυλακισμένων κομμουνιστών στην Ελλάδα

Δημοσιεύουμε παρακάτω γράμμα-καταγγελία του σ. Γιάννη Β. Καραστάθη από την εξορία που αναφέρεται στα όσα διαδραματίστηκαν εκείνες τις μέρες στην Τασκέντη

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΕΞΟΝΤΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ

1. Γράμμα-καταγγελία, προς τους Πολιτικούς Πρόσφυγες στις λαϊκές Δημοκρατίες, για τα επαίσχυντα γεγονότα του Μάη 1962 στην Κ.Ο. Τασκέντης.

Ακριβοί μου σύντροφοι!

Τον τελευταίο καιρό σας έστειλα δυο γράμματα για τα πρόσφατα γεγονότα εδώ. Το τελευταίο μου γράμμα ήταν μια αναλυτική εισήγηση για τα αιματηρά γεγονότα που συνέβησαν στην Τασκέντη στις 19 του Μάη 1962. Στις 29 του Μάη σας ξαναέγραψα, όμως απάντησή σας ακόμα δεν έλαβα, και, όπως φαίνεται δεν θα πάρω, γιατί οι εδώ φραξιονιστές μας απαγόρευσαν αυστηρά την αλληλογραφία. Γι’ αυτό σήμερα σας γράφω από άλλον δρόμο.

Μετά την προσωπική συνάντηση, αλλά και τις άλλες επαφές που είχαμε με τον εκτοπισμένο Γ.Γ. του Κ.Κ Ελλάδας σ. Νίκο Ζαχαριάδη, το ηθικό των συντρόφων μας, το οργανωτικό δυνάμωμα των οργανώσεών μας, η θέληση για αγώνα στέργιωσαν πιο πολύ. Ενώ αντίθετα το ηθικό των οπορτουνιστών πέφτει συνεχώς. Δυσπιστία και απογοήτευση κυριαρχούν σε όλους τους οπαδούς τους. Αυτήν την αλλαγή την βλέπουν όλοι, ακόμα και οι πιό μύωπες. Γι ‘ αυτόν ακριβώς το λόγο οι σοβιετικοί επεμβασίες παίρνουν όλα τα μέτρα, ώστε αυτή τη φορά με τη φωτιά και το σίδερο να καταφέρουν συντριφτικό χτύπημα κατά της Οργάνωσής μας, που με τίποτα δεν λυγίζει.

Έπειτα από πολλά γράμματα, που λαβαίνουμε από τους φυλακισμένους και εξορίστους συντρόφους μας στην Ελλάδα, οι οποίοι ζητούν υλική και ηθική βοήθεια, αποφασίσαμε σε πλατιά σύσκεψη και συνελεύσεις να οργανώσουμε στην Τασκέντη μεγαλειώδη, μαζική συγκέντρωση αφιερωμένη σ’ αυτούς.

Η 27 του Μάη 1962 επέτειος του κατεβάσματος, από τον Μ. Γλέζο και Α. Σάντα της χιτλερικής σβάστικας από την Ακρόπολη, καθορίστηκε μέρα της εκδήλωσης. Η διοργάνωση της εκδήλωσης ήταν από κάθε άποψη άριστη και η συμμετοχή των συντρόφων μας σ’ αυτή Θα ήταν καθολική.

Από σύμπτωση η 27 του Μάη 1962 ήταν και μέρα Συνδιάσκεψης των οπορτουνιστών. Έτσι η καθολική συμμετοχή των συντρόφων μας στην πανηγυρική συγκέντρωση ανησύχησε στα σοβαρά τους οπορτουνιστές, οι οποίοι με αλλεπάλληλα διαβήματα στην Κ.Ε. του ΚΚ Ουζμπεκιστάν, απαιτούσαν να ληφθούν τα πιο αυστηρά μέτρα ώστε να μην πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση. Το ζήτημα το έθεσαν έτσι: “εμείς ή αυτοί. Αν πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση εμείς σβήνουμε”. Και τα μέτρα ελήφθησαν.

Από τις 15 του Μάη 1962 άρχισε η πιο σκληρή καταδίωξη των καθοδηγητικών οργάνων, όλων των συντρόφων μας, από την πολιτοφυλακή και την ΚΟΒ. Στις 17 και 18 του Μάη ο πρόεδρος της ΚΟΒ και υφυπουργός των Εσωτερικών στρατηγός Σλανέτσκι, κάλεσε στο Υπουργείο όλους τους Γραμματείς και άλλα καθοδηγητικά στελέχη. Η ομιλία ήταν σύντομη, 2-3 λεπτά. Μας καλούσε ξεχωριστά τον καθένα, ελπίζοντας στο σπάσιμο κάποιων αδύνατων, λέγοντας λίγες μόνο λέξεις ότι: “Η συγκέντρωση δεν πρέπει να γίνει, γιατί αυτή είναι αντισοβιετική”.

Η απάντηση όλων μας ήταν επίσης κοφτή: Η ειρηνική συγκέντρωση θα γίνει.

Την επόμενη μέρα 19 του Μάη 1962 τα όργανα συνέλαβαν το Γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Νο 8 σ. Δήμο Σιδηρόπουλο, Πολιτικό Επίτροπο της 9ης Μεραρχίας του ΔΣΕ. Η Επιτροπή που πήγε να διαμαρτυρηθεί για την παράνομη σύλληψη του σ. Δήμου, κρατήθηκε κι’ αυτή. Τότε συγκεντρώθηκαν 500-600 σύντροφοι και πήγαν να διαμαρτυρηθούν και για τη σύλληψη της Επιτροπής. Τα όργανα της ΚΟΒ, με ψεύτικες υποσχέσεις προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο ώσπου να νυχτώσει, γιατί τη μέρα φοβόντουσαν να πραγματοποιήσουν το εγκληματικό τους σχέδιο. Όταν έπεσε το σκοτάδι, ισχυρές δυνάμεις στρατού και πολιτικοφυλακής, περικύκλωσαν με διπλή, τριπλή ζώνη όλο το τετράγωνο και σαν κανίβαλοι έπεσαν πάνω στους συγκεντρωμένους, οι οποίοι, χωρίς να υποψιάζονται το παραμικρό, περίμεναν την απελευθέρωση των κρατουμένων.

Αυτό που επακολούθησε είναι δύσκολο να περιγραφεί. Τα μέτρα που είχε πάρει η ελληνική αστυνομία ενάντια στους φοιτητές διαδηλωτές στην Αθήνα ωχριούν μπροστά στα μέτρα των χρουστσιοφικών οργάνων καταστολής κατά των Ελλήνων αγωνιστών. Τα αποτελέσματα είναι τα εξής: αρχίζοντας από το 1955 στην Τασκέντη, για δεύτερη φορά χύνεται αθώο αίμα Ελλήνων κομμουνιστών. Χωρίς υπερβολή ζούμε τις μέρες του Στολύπιν. Οι Πολιτείες στις οποίες ζούνε Έλληνες και οι αντίστοιχες συνοικίες φρουρούνταν από την πολιτοφυλακή. Η δε 10η Πολιτεία, όπου πρόκειται να πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση, ελέγχεται από ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις με κράνη και πλήρη πολεμική εξάρτηση. Εμείς δεν κοιμώμαστε στα σπίτια μας.

Στις 21 και 22 του Μάη 1962, όλοι εμείς οι Γραμματείς, αποτανθήκαμε στο Γραφείο της Κ.Ε. Τασκέντης του ΚΚ Ουζμπεκιστάν να μας δεχτεί σε ακρόαση. Μας δέχτηκαν στο Γραφείο της Πόλης. Τους εξηγήσαμε την όλη κατάσταση και το σκοπό της συγκέντρωσης και διαμαρτυρηθήκαμε για τις παράνομες συλλήψεις και τ ‘ άλλα μέτρα σε βάρος μας. Η απάντησή τους ήταν: ‘Έχουμε εντολή από τη Μόσχα να μην επιτρέψουμε να γίνει η συγκέντρωση και γι ‘ αυτό θα πάρουμε όλα τα απαιτούμενα μέτρα”. Βέβαια μαζί μας συζητούσαν υπεύθυνοι, ανώτεροι αξιωματικοί της Κρατικής Ασφάλειας. Αυτή τη στιγμή συνέλαβαν το Γραμματέα της Κ.Ο. Νο 13. σ. Πέτρο Τουλούδη. Η κατάσταση είναι τεταμένη.

Με τις επαφές που είχαμε με τα κομματικά και κρατικά όργανα, σφιγμομετρήσαμε και διαπιστώσαμε, ότι οι αναθεωρητές-ανανεωτές... “με το ανθρώπινο πρόσωπο” είναι αποφασισμένοι να πνίξουν την οργάνωσή μας στο αίμα.

Γι' αυτό σε ειδική συνεδρίαση του Γραφείου αποφασίσαμε να αναβάλουμε τη συγκέντρωση, για να μην συγκρουστούμε με τα όργανα της εξουσίας. (Είναι μια σωστή απόφαση παρμένη την πιο κρίσιμη στιγμή). Γιατί το ίδιο διάστημα η κυβέρνηση κυκλοφόρησε ειδική απόφαση, που απαγόρευε όλες και τις παραμικρότερες, μη κομματικές συγκεντρώσεις, δραστηριότητες, κλπ. Την απόφασή μας η ΚΟΒ τη θεώρησε παραπλανητική, γι ‘ αυτό συνέχισαν να παίρνουν πιο ενισχυμένα μέτρα, συνεχίζοντας παράλληλα να μεταδίδουν από τους αναμεταδότες των Πολιτειών στα ρωσσικά και στα ελληνικά, ότι εμείς είμαστε αλήτες, κακοποιοί, αντισοβιετικά στοιχεία και άλλα παρόμοια, γι ‘ αυτό ο σοβιετικός λαός πρέπει να επαγρυπνεί, κλπ.

Εκτός από μένα, που είμουνα εκτοπισμένος από τις 3.5.1962, εξόρισαν τώρα άλλους τρεις Α’ Γραμματείς Κομ. Οργανώσεων τους: Γιάννη Βλαμόπουλο, Σπύρο Σταματάκο και Αχιλλέα Παπαϊωάννου. Τους συντρόφους μας ξεπροβύδισαν στο σταθμό εκατοντάδες συντρόφων μας. Εγώ ήδη είμαι δυο μήνες εκτοπισμένος. Λίγες μέρες πριν συνέλαβαν το Γραμματέα της Κ.Ο Οργάνωσης Νο 4 σ. Κώστα Σουμελίδη και δεκάδες άλλα στελέχη όπως τους:

Λάμπρο Στάμο, Λάζαρο Ουνουφρυάδη με 15 μέρες κρατήσεις για κερδοσκοπία και άλλες κατηγορίες!... Τους Π. Τουλούδη και Λ. Ουνουφρυάδη για κερδοσκοπία και μαύρη αγορά για τη λαχειοφόρο που οργανώσαμε για τους φυλακισμένους και εξόριστους στην Ελλάδα.

Εμείς, σύντροφοι, ετοιμάσαμε 5000 Λαχεία τα οποία εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγη ώρα Αρχισαν να κάνουν έρευνες, τα όργανα της Ασφάλειας κατέσχεσαν όλα τα χρήματα που εισπράχθηκαν από τα λαχεία Οι ίδιοι οι ασφαλίτες στο μίσος τους ξέσκιζαν τα πορτραίτα των ηρώων αγωνιστών της Ηλέκτρας, του Ν. Μπελογιάννη, του Μ. Γλέζου. κ.ά. που είχαμε φτιάξει σε ζωγράφους ειδικά για τη γιορτή. Στην αντίσταση που πρόβαλαν οι σύντροφοί μας για τους βανδαλισμούς τους, αυτοί απαντούσαν με γροθιές, κλωτσιές, συλλήψεις όπως το σ. Γιώργο Κοτρώτσο, τον οποίο απομόνωσαν άγνωστο που!; Μπορεί και να τον σκότωσαν, σαν το Ρήγα Φεραίο, αφού ήδη πέρασε μήνας χωρίς να δώσει σημεία ζωής.

Η Συνδιάσκεψή τους επίσης αναβλήθηκε, ο δε Κολιγιάννης και οι συνεργάτες του έφυγαν για συνομιλίες στη Μόσχα.

26 και 27 του Μάη, Σαββατοκύριακο, οι Πολιτείες μας μοιάζουν με πολυορκιμένα κάστρα. Όλοι οι σιδηροδρομικοί σταθμοί, κατά μήκος, είναι περικυκλωμένοι σε δεκάδες χιλιόμετρα. Κάθε Έλληνα, ανεξάρτητα σε ποιά παράταξη ανήκει, τον θεωρούν αντισοβιετικο και επικίνδυνο εχθρό. Ξαναζούμε τις μέρες του Κιλελέρ και τα χιτλερικά μπλόκα. Σήμερα 27 του Μάη 1962, Κυριακή. Εμάς (τους Γραμματείς), μας κρατάνε σε απόλυτη απομόνωση.

Έτσι αυτή η τόσο ανθρώπινη συγκέντρωση, αφιερωμένη στη βοήθεια των κρατουμένων συντρόφων μας στην Ελλάδα, τυπικά δεν έγινε. Πραγματοποιήθηκε όμως στις Πολιτείες, στις φυλακές, στην απομόνωση και στα πεζοδρόμια που βάφτηκαν ακόμα μια φορά με κουκουέδικο αίμα.

Όμως οι “ανανεωτές” δεν ικανοποιήθηκαν μ ‘ αυτά μόνο τα μέτρα. Φοβούμενοι επανάληψη των εκδηλώσεων, συνεχίζουν δημόσια τις απειλές για να μας τρομοκρατήσουν, ότι αν συνεχίσουμε τον ίδιο αγώνα θα μας πάρουν τις ταυτότητες και θα μας δώσουν άλλες, σαν αυτές που χορηγούν στους αλήτες, κακοποιούς, κλπ. Δηλαδή χωρίς δικαίωμα μετακίνησης σε ακτίνα πάνω από 500 μέτρα, κάτι σαν κατ ‘ οίκον εξόριστοι. Κι αυτά όμως τα μέτρα δεν Θα σταθούν ικανά να λυγίσουν την ατσαλένια πίστη και αποφασιστικότητα των συντρόφων μας ν’ αγωνιστούμε.

Ακριβοί μου σύντροφοι! Εμείς από την πρώτη στιγμή καταγγείλαμε στα αδελφά κόμματα την επέμβαση των σοβιετικών αναθεωρητών στο ΚΚΕ και τα καλούσαμε σε επαγρύπνηση.

Το δικό σας καθήκον, όπως και το καθήκον όλων των συντρόφων μας που βρίσκονται στο εξωτερικό είναι: στη βάση αυτού του κειμένου να ενημερωθούν όλα τα αδελφά κόμματα, ο λαός της Ελλάδας, σι φυλακισμένοι και εξόριστοι σύντροφοι για όλο το συνεχιζόμενο δράμα στην Κ.Ο.Τ. και σε όλο το Κόμμα μας. Κι αυτό όχι γιατί εμείς φοβόμαστε, όχι! Αλλά για να σπάσουμε τις αλυσίδες των αντεπαναστατών και φραξιονιστών, για να επιστρέψουν οι φυλακισμένοι και εκτοπισμένοι σύντροφοί μας στις Οργανώσεις τους. Για να απελευθερωθεί ο νόμιμος Γ.Γ. του ΚΚΕ σύντροφος ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ:

Οι μανάδες μας, τ’ αδέλφια μας στην Ελλάδα ή όπου αλλού βρίσκονται, πρέπει να μάθουν την αλήθεια όπως αυτή έχει στην πραγματικότητα. Οι οπορτουνιστές και τροτσκιστές, αποθρασυμένοι πια, καταπατώντας κάθε καταστατική αρχή και κομματική ηθική, προσπαθούν να λύσουν τα εσωκομματικά ζητήματα με τη βία, με τη βοήθεια των όπλων, με τη φωτιά και το σίδηρο.

Πόσο όμως πέφτουν έξω! Οι ιδέες, όπως είναι γνωστό, δεν εξοντώνονται με τη βία και την τρομοκρατία, αλλά με ανώτερες ιδέες τις οποίες οι μετα-σταλινικοί ηγέτες δεν διαθέτουν.

Σας χαιρετώ με την αγάπη μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας

Ο σύντροφός σας ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΑΡΑΣΤΑΘΗΣ

Γραμματέας της Κ.Ο. Νο 14 και μέλος του Συντονιστικού Γραφείου της ΚΟ. Τασκέντης

Χωριό Χαν Νταϊλίκ

30 Ιούνη 1962 

Σημείωση: Η καταγγελία αυτή, μαζί με άλλα 4 γράμματα πολιτικών προσφύγων από την Βουλγαρία και εξορίστων στη Σιβηρία δημοσιεύτηκε από την Κ.Ε. του Κ. Ε. Αλβανίας σε ειδικό βιβλιαράκι στα Αλβανικά, Ρωσσικά και Γαλλικά (Γ.Β.Κ.).

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 59, 1-15 Ιούνη 1996, σελ. 3

Διαβάστε Περισσότερα »

Δημήτρης Κ. Βύσσιος (19.5.1916-30.12.1993)

Ο αλύγιστος κομμουνιστής που έφυγε

Στις παραμονές Πρωτοχρονιάς έπαψε να χτυπάει η καρδιά του αλύγιστου και μαχητικού επαναστάτη κομμουνιστή, στελέχους του ΚΚΕ 1918-55 και του ένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), του αγαπητού μας συντρόφου Δημήτρη Βύσσιου.

Ο Δημήτρης Βύσσιος γεννήθηκε στο Αιτωλικό στις 19 Μάη 1916. Κατάγονταν από εύπορη οικογένεια (ο πατέρας του ήταν έμπορος καπνών). Τελείωσε το γυμνάσιο στο Αιτωλικό, μπήκε στην Ανώτατη Εμπορική και μετά την αποφοίτησή της δούλεψε επόπτης συνεταιρισμών στην περιοχή Νιγρίτας - Σερρών.

Οι επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες τράβηξαν νωρίς την προσοχή του πνευματικά ανήσυχου και δραστήριου, αλλά και ευαίσθητου στα κοινωνικά προβλήματα, νεολαίου Δημήτρη Βύσσιου και σε νεαρή ηλικία προσχωρεί στο επαναστατικό κίνημα και αργότερα γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Έχοντας όλα τα απαραίτητα εφόδια αποκτά στέρεη θεωρητική κατάρτιση και εξελίσσεται σ' έναν μαχητικό και ικανό προπαγανδιστή της μαρξιστικής-λενινιστικής-σταλινικής κοσμοθεωρίας.

Πολέμησε στο μέτωπο τους Ιταλούς φασίστες επιδρομείς από τις γραμμές του αστικού στρατού - με οδηγό τη γραμμή του ιστορικού γράμματος του Νίκου Ζαχαριάδη - και στα χρόνια της μαύρης κατοχής τους ιταλο-γερμανούς κατακτητές στην περιοχή της Δυτικής Στερεάς μέσα από τις γραμμές των ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, καθοδηγούμενων από το ΚΚΕ, και στη συνέχεια διετέλεσε διοικητής της Πολιτοφυλακής Αγρινίου. Με το φούντωμα της μοναρχοφασιστικής τρομοκρατίας κατέφυγε με χιλιάδες άλλους αγωνιστές στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας. Με την έναρξη του δεύτερου αντάρτικου επέστρεψε στην Ελλάδα και κατατάχθηκε στο ΔΣΕ, αναδείχθηκε στέλεχός του (αντισυνταγματάρχης, πολιτικός επίτροπος της 103 ταξιαρχίας του ΔΣΕ) και πολέμησε από τις γραμμές του τους υπηρέτες των αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών, Έλληνες μοναρχοφασίστες.

Μετά τον τερματισμό του 3χρονου ηρωικού αγώνα του ένδοξου ΔΣΕ έφυγε, όπως και πολλές άλλες χιλιάδες ανταρτών, στην Τασκένδη της Σοβιετικής Ένωσης όπου έζησε πολιτικός πρόσφυγας.

Ο σ. Δημήτρης Βύσσιος υπεράσπισε πάντα με συνέπεια, σταθερότητα και αδιαλλαξία την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Στην επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ και την πρόκληση-οργάνωση από μέρος τους των αιματηρών γεγονότων της Τασκένδης (9 Σεπτέμβρη 1955), ο Βύσσιος στάθηκε αποφασιστικός υπερασπιστής της γραμμής του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη, και αντιτάχθηκε θαρραλέα στην ανάμιξη των προδοτών σοβιετικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του κόμματος.

Γνωρίζοντας τη στάση του οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές τον συνέλαβαν, μαζί με άλλους κομμουνιστές και τον έριξαν στην φυλακή, κρατώντας τον 5 1/2 μήνες σε αυστηρή απομόνωση (χωρίς επισκεπτήριο και χωρίς ποτέ να τον δει κανείς) και τον Φλεβάρη του '56 τον καταδίκασαν με προκατασκευασμένες και ψευδείς κατηγορίες σε 2 (διάρκεια της δίκης-παρωδία 14-23 Φλεβάρη 1956). Στην ίδια δίκη καταδικάστηκαν και άλλοι κομμουνιστές, όπως οι Γ. Καλιαννέσης (3 χρόνια) αντιστράτηγος του ΔΣΕ, Ν. Φράγκος (3 χρόνια), Σκαρλάτος (2 χρόνια) και σε άλλες δίκες άλλοι κομμουνιστές (ο σ. Βύσσιος στην "Ανοιχτή επιστολή στον Μ. Πονομαριόφ". Γενάρης 1991, δίνει λεπτομέρειες της δίκης-παρωδία).

Μετά την καταδίκη του τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης γερμανών αιχμαλώτων Μορτόβια. Εκεί, ενώ στους γερμανούς αιχμαλώτους η προδοτική χρουτσωφική κλίκα είχε επιτρέψει να παίρνουν δέματα από τον Ερυθρό Σταυρό, στους Έλληνες κομμουνιστές δεν επέτρεπε.

Ο Δημήτρης Βύσσιος, όπως και σειρά άλλοι Έλληνες κομμουνιστές είχε την τύχη και τη μεγάλη τιμή να συνδεθεί το όνομά του με τις πρώτες στην Ιστορία διώξεις που εξαπέλυσαν οι προδότες χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Και μετά την καταδίκη και εξορία του ο Βύσσιος αντιστάθηκε και καταπολέμησε την αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ου συνεδρίου του ΚΣΚΕ και τη διορισμένη στο "Κ"ΚΕ από του σοβιετικούς δεξιά οπορτουνιστική προδοτική ομάδα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη- Βαφειάδη-Δημητρίου κ.λ.π. και υπεράσπισε την επαναστατική γραμμή του κόμματος, με επικεφαλής τον εξόριστο στη Σιβηρία γραμματέα του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη. Γι' αυτό τον Οκτώβρη του 1962 στέλνεται εξορία (όπως και πολλά άλλα στελέχη του κόμματος) στην Κοντσιτάβσκαγια του Καζαχστάν και ζει στις εξοντωτικές συνθήκες της Σιβηρίας (-40^ο) ως τον Ιούνη του 1970, που επιστρέφει στην Τασκένδη.

Στην πάλη κατά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού ο Βύσσιος δεν γνώρισε φόβο: δεν φοβήθηκε ούτε την τρομοκρατία της KGB ούτε τις συκοφαντίες, ούτε τις συλλήψεις, ούτε τις φυλακές των σοβιετικών ρεβιζιονιστών και τις εξορίες, ούτε τις εξοντωτικές συνθήκες της παγωμένης Σιβηρίας.

Στην πατρίδα επέστρεψε τον Οκτώβρη του 1988 όπου δούλεψε πάντα για τη συσπείρωση και ενότητα των κομμουνιστών στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού. Συμμετείχε και έπαιρνε μέρος στις δραστηριότητες της “Επιτροπής Υπεράσπισης της Μνήμης και του Έργου του Στάλιν". Όταν έφτασε στην Ελλάδα η σωρός του Ν. Ζαχαριάδη, ο σ. Δ. Βύσσιος πρωτοστάτησε μαζί με τους Αν. Βρατσάνο, Βασ. Ασπρίδη, Γ. Καρούλα, Γ. Καραστάθη, κ.λ.π. να αποτραπεί το καπέλωμα της τελετής της ταφής του Ζαχαριάδη από τη ρεβιζιονιστική ηγεσία του "Κ"ΚΕ, στην οποία μίλησε από μέρος των κομμουνιστών ο Πέτρος Τουλούδης που ξεσκέπασε το ρόλο των προδοτών ρεβιζιονιστών δολοφόνων του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ.

Ο Δ. Βύσσιος συμμετείχε στην προετοιμασία των 2 συσκέψεων κομμουνιστών που κατέληξαν στην ίδρυση της Κίνησης για Ενιαίο ΚΚΕ 1918-55 και ήταν μέλος της. Ο θάνατός του είναι μεγάλη και δυσαναπλήρωτη απώλεια για την Κίνηση για Ενιαίο ΚΚΕ και για το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας.

Ο Δημήτρης Βύσσιος ήταν ένας επαναστάτης κομμουνιστής και στέλεχος του ΚΚΕ 1918-55 που συγκέντρωνε όλα εκείνα τα σπουδαία και αξιοζήλευτα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των κομμουνιστών και των στελεχών των διαπαιδαγωγημένων στο πνεύμα της επαναστατικής γραμμής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, καθοδηγούμενο από τον Στάλιν και το ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη. Διακρίνονταν για την πίστη (βασισμένη στην επιστημονική γνώση) και την απεριόριστη αφοσίωσή του στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού. Ήταν σεμνός, σοβαρός, ανιδιοτελής, αθόρυβος (μακριά από καριερισμούς και επιδείξεις), αλλά και περήφανος, αλύγιστος και ακατάβλητος, αποφασιστικός και θαρραλέος, μαχητικός και αδιάλλακτος αγωνιστής. Ήταν αυστηρός, μα δίκαιος και αντικειμενικός κριτής στις ασυνέπειες και ταλαντεύσεις. Αντιμετώπιζε με πολύ αυστηρότητα τις ασυνέπειες και τα ξεστρατίσματα στελεχών, τα θεωρούσε ασυγχώρητα αλλά δεν ήταν εκδικητικός.

Στο πρόσωπό του ενώνονταν αρμονικά ο πατριώτης με τον επαναστάτη διεθνιστή, αλλά και η επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού με την επαναστατική πράξη. Ο Δημήτρης Βύσσιος διέθετε σπουδαία πνευματικά εφόδια. Υπήρξε καλός γνώστης της επαναστατικής μαρξιστικής-λενινιστικής-σταλινικής κοσμοθεωρίας, είχε πλατιά μόρφωση και συνάμα διακρίνονταν για την καλή και σε βάθος γνώση των αντίπαλων αστικο-ρεβιζιονιστικών θεωριών. Εντυπωσίαζε η ικανότητα ανάλυσης, κατάταξης και σύνθεσης, η ικανότητα τεκμηριωμένης κριτικής, η ακριβολογία, η καθαρότητα της σκέψης του, η πειστική δύναμη και το ακαταμάχητο των επιχειρημάτων του. Υπήρξε μία ισχυρή και δυναμική προσωπικότητα με σιγουριά και αυτοπεποίθηση, βασισμένα όχι απλά στην πίστη στις επαναστατικές ιδέες, μα πρώτ' απ' όλα στη στέρεη επιστημονική γνώση της εποχής μας.

Οι ιστορικές και πολιτικές συγκυρίες δεν επέτρεψαν στο σύντροφο Βύσσιο να δώσει όσα μπορούσε στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, όμως παραμένει μια σημαντική προσωπικότητα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, έχοντας υψηλό αίσθημα επαναστατικής και πατριωτικής ευθύνης, ότι θεώρησε χρέος του να απαντήσει στις ψευδολογίες της συνέντευξης του Μ. Πονομαριόφ, σημειώνοντας σε κάποιο σημείο της "Ανοιχτής επιστολής" του: "προβάλλει η ανάγκη να ειπωθούν από μας εκείνα που εσείς "ξεχάσατε" και η ΚΕ του ΚΚΕ αντιπαρέρχεται".

Ο σ. Δημήτρης Βύσσιος και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κομμουνιστών με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη, που αντιτάχθηκαν και καταπολέμησαν το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, πρόβλεψαν επιστημονικά πως η εφαρμογή της αντεπαναστατικής γραμμής του 20ου συνεδρίου θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου, στην εξάλειψη του σοσιαλιστικού συστήματος και στη διάλυση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Αυτού βρίσκεται η μεγάλη και η ιστορική συνεισφορά τους στο ελληνικό μα και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Φωνή της Αλήθειας, αρ.φυλ. 7, 15-31 Γενάρη 1994, σελ. 3

Διαβάστε Περισσότερα »

Γράμμα του Νίκου Κιάμου προς την καθοδήγηση των ζαχαριαδικών

Απ' την ιστορία της πάλης των επαναστατών κομμουνιστών σταλινιστών-ζαχαριαδικών πολιτικών προσφύγων κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού

 

Γράμμα του Νίκου Κιάμου προς την καθοδήγηση των ζαχαριαδικών

Σύντροφοι,

Πλατιά φαρδιά γίνεται συζήτηση από δυο πλευρές, μια από μέρος των εννέα και μια άλλη, από μέρος μας, ορισμένων στελεχών της δικιάς μας πλευράς. Οι τελευταίοι καταφέρονται εναντίον των πρώτων ότι δεν ενεργούν καλά, ότι γίνανε ορισμένα επιβλαβή λάθη, ότι οι ενέργειες αποβλέπουν σε ατομικά ανεβάσματα και ένα σωρό άλλα πράματα που γίνεται κανείς εξω — φρενών, όταν τα πάρει υπόψη του. Από την πρώτη μερίδα, δηλαδή τους εννέα, γίνεται άλλη συζήτηση ότι οι δεύτεροι δημιουργούν φράξια, ότι θέλουν να ρίξουν τους εννέα και να αναλάβουν αυτοί αυτά τα μεγαλεία των εννέα και πολλά άλλα φαντασιώδικα και χαμένα πράματα. Νομίζω ότι όλα αυτά από την μια και από την άλλη πλευρά θα πρέπει να τα αφήσετε στην πάντα και σαν καλοί σύντροφοι να καθήσετε κάτω να συζητήσετε και να λύσετε τις διαφορές που σας απασχολούν μήπως οι μεν πάρουν την εξουσία ή μήπως οι άλλοι γίνουν αρχηγοί. Το χωριό μας καίγετε, λέει η παροιμία, και μεις στολιζόμαστε και καμαρώνουμε. Ο νους μας όλο στο κεχρί τρέχει και όχι στην υπόθεση που μας βασανίζει. Αν υπάρχουν ορισμένες διαφορετικές αντιλήψεις νια τη δουλειά που γίνετε να καθίσετε να συζητήσετε, να βρείτε πιο είναι το σωστό και να αφήσετε κατά μέρος τους εγωισμούς και τις φαντασίες.

Μια που η βάση σας εμπιστεύτηκε αυτή την υπόθεση, σαν πιο ικανούς και έμπιστους, μη παίζετε σε βάρος αυτών των κομμουνιστών που είναι πιστοί σε αυτό που ξεκίνησαν.

Δεν είναι ντροπή ούτε υποτιμητικό να συμβουλεύεστε και άλλον κόσμο, στελέχη που έχουν πείρα, μόρφωση και αρκετές ικανότητες, για να μπορέσετε να βοηθηθείτε να κάνετε καλύτερες και σωστότερες ενέργειες. Δεν είναι σωστό οι φράσεις το θέλεις ή δεν το θέλεις, έτσι θα γίνει. Εδώ πρέπει να βρούμε το σωστό, να πείσουμε εκείνον που επιμένει σε κάτι που δεν είναι σωστό χωρίς να το ρίχνουμε στο εμείς είμαστε και ότι πούμε εμείς θα γίνει ή το θέλετε ή δεν το θέλετε. Αυτά δεν στέκουν και δεν ταιριάζουν στον σημερινό μας αγώνα. Δεν είναι ντροπή ούτε υποτιμητικό το να γράφουμε στα γράμματα μας και σε όλες τις ενέργειες που κάνουμε το όνομα του αρχηγού μας Νίκου Ζαχαριάδη. Με το να γράφουμε ότι είμαστε με την Πέμπτη Ολομέλεια και ότι θέλουμε την παλιά μας Κ.Ε., αυτό δεν θα πει τίποτε. Την ΚΕ. μας την έστειλαν όλη εδώ και τους είδαμε. Εκείνος που δεν ήρθε ήταν ο αρχηγός μας Ζαχαριάδης. Αν και αυτός συμφωνούσε με τους άλλους, νομίζω ότι ούτε οι εννέα ούτε οι εκατόν εννέα ούτε από τις οχτώ χιλιάδες κομμουνιστές που ήταν στην Τασκέντη θα μπορούσε κανένας να ανοίξει στόμα για ότι έγινε. Όποιος λέει, ότι θάκανε και θάδινε και θάπαιρνε, είναι όλα παραμύθια και φαντασίες. Δεν είχαμε αρχηγό που να κοίταζε και να φοβόταν μη χάσει το αρχηγιλίκι αλλά αρχηγό που αγωνίζονταν με όλη την δύναμη του για την λευτεριά και προκοπή του ελληνικού λαού. Αν ήθελε το 1946 γινόταν νόμιμος αρχηγός του ΚΚΕ, με πέντε-δέκα βουλευτές, και καθόταν στην Αθήνα και έκανε ότι κάνουν και τα άλλα κόμματα σε άλλες χώρες και εκείνο που θέλει και που ήθελε να κάνει ο Παρτσαλίδης-ΚΕ.

Όποιος δεν θέλει να προφέρει το όνομα του Νίκου Ζαχαριάδη, αυτός αποβλέπει κάπου αλλού, σκέπτεται πονηρά. Δηλαδή εμείς μπορούμε να ζητάμε εκείνον τον δρόμο που μας έδειξε ο Ζαχαριάδης χωρίς να θέλουμε να πιστέψομε ότι αυτός τον άνοιξε. Να παρουσιαστούμε κάτι παραπάνω και ότι εμείς κρατήσαμε αυτή την κατάσταση και εσύ Ζαχαριάδη αν ήσουν έξυπνος θα έλεγες το πιστεύω σένα Θεόν πατέρα και θα ήσουν αρχηγός. Αφού εσύ δεν θέλησες να κάνεις αυτό, εμείς τώρα δε σε χαμπερίζομε. Ο Ζαχαριάδης πέθανε, όπως εκφράζονταν μερικά τρανά στελέχη. Νόμισαν ότι ήρθε ο καιρός τους να γίνουν αρχηγοί.

Αν σκεπτόμαστε έτσι, καταλαβαίνετε τι χωριό μπορούμε να φτιάσουμε. Έτσι, εγώ ο αγράμματος, που πιστεύω δεν θα με παραξηγήσετε γι' αυτό, κάνω αυτή την πρόταση για να συναντηθείτε το συντομότερο για να λύσετε τις διαφορές που έχετε, να ξεκαθαρίσετε τους λογαριασμούς που σας απασχολούν και να μιλήσετε και στον κόσμο για να σταματήσει το κουτσομπολιό και οι σκέψεις που βασανίζουν κάθε κομμουνιστή. Άρχισαν κιόλας να λεν, Θατους μουτζώξομε και αυτούς. Θα κάνουμε ατομικά γράμματα και θα διαψεύσομε κάθε ενέργεια τους, ότι έγιναν όλα εν αγνοία μας, ότι εμείς δεν υποταζόμαστε σε κανέναν. Εγώ θα γράψω, λέει ο άλλος, ότι περιμένω τον αρχηγό μου Νίκο Ζαχαριάδη να μου δείξει το δρόμο που θα πάω, και ένα σωρό άλλα, όπως του κατεβάζει του κάθε ενός. Αν αρχίσουμε έτσι, καταλαβαίνετε τι μπορεί να γίνει και υπεύθυνοι για όλα αυτά θα είστε εσείς και από την μιa μεριά και από την άλλη.

Με σ. χαιρετισμούς

Ν. Κιάμος
Τασκέντη 13.3.1959

---

Το παραπάνω γράμμα του παλιού "κλαρίτη" Νίκου Κιάμου, που σε ηλικία 40 χρονών έγινε κομμουνιστής στις φυλακές της Κέρκυρας, ερχόμενος σε επαφή με το Νίκο Ζαχαριάδη, και σε ηλικία 44 μέλος του ΚΚΕ, μετέπειτα αξιωματικού του ΕΛΑΣ και ταγματάρχη Πολιτικού Επιτρόπου του ΔΣΕ, υπόδειγμα-παράδειγμα προς μίμηση κομμουνιστή, δίνεται για πρώτη φορά στη δημοσιότητα και χωρίς περικοπές ή αλλαγές, μόνο τα ορθογραφικά λάθη διορθώθηκαν.

Είναι γράμμα ενός ώριμου επαναστάτη, ηλικίας σχεδόν 60 χρόνων τότε (γεννήθηκε το 1900) που διακρίνονταν για το εξαιρετικά υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στο κίνημα, ενός κομμουνιστή απεριόριστα αφοσιωμένου στην υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού που τον χαρακτήριζαν πάντα, ανάμεσα στις πολλές άλλες αρετές, η σωφροσύνη, η αποφασιστικότητα και το πολύ σπάνιο θάρρος να εκφράζει ανοιχτά τη γνώμη του προς τα πάνω για τα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος, με γνώμονα πάντα την προώθηση και επιτυχή πορεία της υπόθεσης της επανάστασης.

Το γράμμα αυτό έχει μεγάλη ιστορική αξία, γιατί φωτίζει, προβλέπει και προδιαγράφει με σαφήνεια την μετά το '56 πορεία του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού κινήματος και τις αναπόφευχτα αρνητικές καταστροφικές συνέπειες των διασπάσεων. Για την εποχή που γράφτηκε είχε εξαιρετικά επίκαιρη και μεγάλη πολιτική σημασία για την παραπέρα επιτυχή πορεία της πάλης των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και για την τύχη του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, επιτυχή πορεία που συνδέονταν άμεσα με τη διασφάλιση πάση θυσία της επαναστατικής ΕΝΟΤΗΤΑΣ στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού.

Το γράμμα έχει γραφεί 3 -4 χρόνια μετά την ανοιχτή ωμή επέμβαση (Σεπτέμβρης 1955) της κλίκας των Χρουστσόφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ, κλπ. στο ΚΚΕ και τη διάσπαση που αυτή προκάλεσε και ήδη σ' αυτό διαπιστώνονται οι δυσκολίες της πάλης ενάντια στο αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και η διατήρηση της ΕΝΟΤΗΤΑΣ της συντριπτικής πλειοψηφίας των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων σταλινιστών-ζαχαριαδικών που αντιστάθηκαν στην προδοσία.

Η μεγάλη πολιτική σημασία του γράμματος του Ν. Κιάμου για κείνη την περίοδο προς τις δυο πλευρές συνίσταται:

πρώτο, ότι σ' αυτό συλλαμβάνεται σωστά ως το πρωταρχικό ζήτημα του κομμουνιστικού κινήματος εκείνης της πολύ κρίσιμης ιστορικής περιόδου το πρόβλημα της ΕΝΟΤΗΤΑΣ των κομμουνιστών, που κινδύνευε και απειλούνταν άμεσα από την υπόγεια-καμουφλαρισμένη υπονομευτική δράση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) - δίπλα και παράλληλα με τις φασιστικές διώξεις - κάτι που δεν μπόρεσε να συλλάβει το σύνολο σχεδόν των συντρόφων που βρέθηκαν στην καθοδήγηση,

δεύτερο, θεωρεί τη διατήρηση της ΕΝΟΤΗΤΑΣ δυνατή μόνο κάτω από την καθοδήγηση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ μα και απαραίτητη την αναφορά του ονόματος του στην πάλη των κομμουνιστών και υπογραμμίζει πως "όποιος δεν θέλει να προφέρει το όνομα του Νίκου Ζαχαριάδη, αυτός αποβλέπει κάπου αλλού, σκέπτεται πονηρά", καταδικάζοντας έτσι τον όποιας μορφής αντιζαχαριαδισμό,

τρίτο, τονίζει με σαφήνεια τις καταστροφικές συνέπειες της διάσπασης για τους κομμουνιστές, υπονοώντας ότι αυτή υποκινείται από τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές,

τέταρτο, καθιστά υπεύθυνους για τη διάσπαση των κομμουνιστών και τις αρνητικές συνέπειες της στο κομμουνιστικό κίνημα και τις "δυο μεριές",

πέμπτο, εκτιμά σωστά και υπερασπίζει την επαναστατική στάση-δράση του Νίκου Ζαχαριάδη που αγωνίστηκε "με όλη τη δύναμη του για την λευτεριά και προκοπή του ελληνικού λαού" και πως "αν ήθελε το 1946 γινόταν νόμιμος αρχηγός το ΚΚΕ, με 5-10 βουλευτές, και καθόταν στην Αθήνα και έκανε ότι κάνουν και τα' άλλα κόμματα σε άλλες χώρες και εκείνο που θέλει και που ήθελε να κάνει ο Παρτσαλίδης - Κ.Ε."

έκτο, εκτιμά σωστά μαρξιστικά το ρόλο των μεγάλων προσωπικοτήτων γενικά στην ιστορία και ιδιαίτερα σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους, στην προκειμένη περίπτωση τον αποφασιστικό ρόλο του Νίκου Ζαχαριάδη στην πάλη ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό.

Τέλος στο γράμμα εντυπωσιάζει το γεγονός, ότι ο κομμουνιστής Νίκος Κιάμος, ένα απλό και "αγράμματο" (δημοτικού Σχολείου μα στέρεες βάσεις του μαρξισμού) μέλος του ΚΚΕ, δεν διακρίνονταν μόνο για την ωριμότητα ορθής κρίσης και την ικανότητα σωστής μαρξιστικής ανάλυσης της τότε κατάστασης αλλά και για τη θαυμαστή διορατικότητα και σπάνια πολιτική οξυδέρκεια.

Αρ. Φύλ. 161-162 1-31 Ιούλη 2003

Διαβάστε Περισσότερα »

Μαρτυρίες και ντοκουμέντα για τα γεγονότα της Τασκένδης (1955)

Ο Νίκος Ζαχαριάδης στην Τασκένδη

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 

 Χαράλαμπος Πετρούλιας: Η εξέγερση της Τασκένδης

Δημήτρη Βύσσιου: Η επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ - Τα γεγονότα της Τασκένδης

Υπεράσπιση του Στάλιν, ξυλοκόπημα ανάπηρου του ΔΣΕ 

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ ΣΤΗ ΣΙΒΗΡΙΑ 

 Μια ιστορική φωτογραφία στον εσωτερικό προαύλιο χώρο των φυλακών Τασκένδης (Ουζμπεκιστάν) παραμονές της δίκης των ελλήνων κομμουνιστών (1956)

Η ιστορική δίκη της Τασκένδης και η καταδίκη των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων με νόμους για χούλιγκανς και αλήτες 

ΓΡΑΜΜΑΤΑ  

Γράμμα Σάββα Παλλέ, εξόριστου στο Βόρειο Καζακστάν

Γράμμα απ’ τους Έλληνες κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες που βρίσκονται εξορισμένοι απ’ το σύγχρονο ρεβιζιονισμό σε διάφορες περιοχές της Σιβηρίας

ΕΞΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΑΣΚΕΝΤΗΣ απευθύνονται προς τις ΚΕ των ΚΚΣΕ, Κίνας, Ιταλίας, Γαλλίας, Βουλγαρίας, Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Ρουμανίας, Βιετνάμ, Κούβας, Κορέας, Αλβανίας        

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ  

Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΤΑΣΚΕΝΤΗΣ

Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΤΑΣΚΕΝΤΗΣ -ΜΕΡΟΣ Β'

Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΤΑΣΚΕΝΤΗΣ–ΜΕΡΟΣ Γ’  

ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ  

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΤΑΣΚΕΝTΗΣ, 9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1955  

Τα "γεγονότα της Τασκένδης" - Σεπτέμβρης '55: η ωμή επέμβαση των χρουστσοφικών στο ΚΚΕ και η εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού  

Μικρό αφιέρωμα σ' ένα άγνωστο και "μικρό" σε διαστάσεις μα μεγάλης ιστορικής σημασίας για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα γεγονός

Η δεύτερη πατρίδα μου, η Σοβιετική Ένωση, εκεί που ράγισε η καρδιά μου!

50 χρόνια απ' τη μαζικότατη εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού

ΤΑΣΚΕΝΔΗ Σεπτέμβρης '55 -απαρχή και σημαία πάλης των κομμουνιστών όλων των χωρών κατά του χουρστσοφικού ρεβιζιονισμού 

Διαβάστε Περισσότερα »

Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας (PCOF): Για τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών (14/12/2015)

Επιτακτική η εργατική και λαϊκή αντίσταση στην πολιτική λιτότητας του Ολάντ και της κυβέρνησής του

Ο 2ος γύρος των περιφερειακών εκλογών χαρακτηρίστηκε από την κινητοποίηση της κυβέρνησης, του Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΣΚ) και των πολιτικών δυνάμεων που συγχωνεύτηκαν με το ΣΚ, για την αποτροπή της νίκης του Εθνικού Μετώπου (ΕΜ). Αυτό είναι το πανεθνικό πολιτικό μήνυμα που δόθηκε.

Αυτό μεταφράστηκε από την απόσυρσή τους στην περιοδχή του Nord-Pas-de-Calais-Picardie, αι σε αυτή του Paca, μαζί με κάλεσμα σε υπερψήφιση του υποψηφίου της δεξιάς. Στην περιοχή grand Est, η διατήρηση του υποψηφίου απορρίφτηκε και το ΣΚ μαζί με πολλές δυνάμεις του Μετώπου της Αριστεράς, επίσης ψήφισαν τον υποψήφιο της Δεξιάς. Σε αυτές τις περιοχές στο 2ο γύρο το λευκό/άκυρο αυξήθηκε σημαντικά (7-8%).

Αναφορικά με τη Δεξιά, αυτή δεν υιοθέτησε την ίδια στάση απόσυρσης εκεί που είχε φτάσει πίσω από το ΣΚ στον 1ο γύρο.

Το κάλεσμα “να φράξουμε το δρόμο στο ΕΜ” βρήκε απήχηση, κάτι που μετατράπηκε σε αυξηση του ποσοστού συμμετοχής, από 49% στον 1ο σε 53% στο 2ο γύρο.

Οι λίστες με επικεφαλής το ΣΚ γενικά επωφελήθηκαν από αυτή την επιπρόσθετη εκλογική κινητοποίηση. Κάτι τέτοιο επέπτρεψε τον περιορισμό των ζημιών και τη νίκη σε 5 περιφέρειες.

Οι συνολικοί αριθμοί δίνουν 9 εκατομμύρια ψήφους για τη Δεξιά, 7,2 εκατομμύρια ψήφους για τις λίστες με επικεφαλής το ΣΚ και 6,8 εκατομμύρια ψήφους για το ΕΜ. Αυτός είναι ο πιο υψηλός αριθμός ψήφων που κέρδισε ως τώρα αυτό το κόμμα, με μια αύξηση 800.000 ψήφων μεταξύ των δύο γύρων σε αυτές τις περιφερειακές. Απέτυχε να έρθει πρώτο στις 6 περιοχές όπου η λίστα του ήταν πρώτη στις 6 Δεκέμβρη. Η Δεξιά θα διοικήσει σε 7 περιφέρειες, μεταξύ των οποίων η Ile-de-France.

Αυτές οι εκλογές έλαβαν χώρα σε ένα πλαίσιο κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, κάτι που επέτρεψε στο ΕΜ να αναπτύξει τις θέσεις του περί “ασφάλειας” και τον ισλαμοφοβικό του λόγο. Οι ηγέτες της Δεξιάς του Σαρκοζύ στάθηκαν πολύ σε αυτά τα θέματα, προσπαθώντας να καρπωθούν ένα τμήμα των ψήφων που είχαν οδηγηθεί στο ΕΜ στον 1ο γύρο. Αυτό, αναμφίβολα, είχε αποτέλεσμα εκεί όπου το ΕΜ δεν μπορούσε να κερδίσει, όπως στο Ile de France. Και έφερε ψήφους που επέτρεψαν στην Pécresse να περάσει τη λίστα Bartelone.

Όμως αυτό που για εμάς είναι πολύ σοβαρό, είναι το πολιτικό και ιδεολογικό μήνυμα που δόθηκε από τη θέση των υπευθύνων των ψηφοδελτίων που είχαν επικεφαλής υποψηφίους του ΣΚ οι οποίοι κάλεσαν σε υπερψήφιση ψηφοδελτίων της Δεξιάς, τα οποία παρουσιάζονταν ως “ανάχωμα στο ΕΜ”.

Αυτό που είναι σοβαρό, είναι ότι τα κόμματα που καταγγέλλουν, κατά τ’ άλλα, την πολιτική Ολάντ και της κυβέρνησής τους, συσπειρώθηκαν γύρω από αυτή τη θέση.

Το κόμμα μας κάλεσε σε αποχή, σε όλες τις περιφέρειες όπου το δίλημμα ήταν “Δεξιά-ΕΜ”, και στις περιοχές όπου η “επιλογή” ήταν μεταξύ Δεξιάς και λίστας με επικεφαλής υποψήφιο του ΣΚ. Στην περιοχή Languedoc, Roussillon, Midi Pyrénées, καλέσαμε σε υπερψήφιση του ενιαίου ψηφοδελτίου ΣΚ-Μέτωπο της Αριστεράς-Ευρώπη-Οικολογία-Οι Πράσινοι (EELV), για την παρεμπόδιση της νίκης του ΕΜ.

Το κύριο δίδαγμα που αντλούμε από αυτές τις εκλογές, είναι ότι καθίσταται επιτακτική η ανάπτυξη εργατικής και λαϊκής αντίστασης στην πολιτική λιτότητας και πολέμου του Ολάντ και της κυβέρνησής του.

Παρίσι, 14 Δεκέμβρη 2015

Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας

Μετάφραση: https://parapoda.wordpress.com/

Διαβάστε Περισσότερα »

Χαράλαμπος Πετρούλιας: Η εξέγερση της Τασκένδης

Σε συνέχεια των δημοσιευμένων μαρτυριών για τα γεγονότα της Τασκένδης, αναδημοσιεύουμε τη παρακάτω γραπτή μαρτυρία  από το βιβλίο του εξωκομματικού γιατρού Χαράλαμπου Πετρούλια: Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΗΝ ΤΑΣΚΕΝΔΗ (1949-1956) ώστε να δοθεί μια πληρέστερη εικόνα των γεγονότων. Ανεξάρτητα από τις εκτιμήσεις του Πετρούλια το κείμενο περιέχει πλήθος χρήσιμων πληροφοριών και λεποτμεριών σε σχέση με τα γεγονότα.

 

Η εξέγερση της Τασκένδης

Θα περιγράψω τα γεγονότα της Τασκένδης που έγιναν 10-11 Σεπτεμβρίου 1955 στην 7η πολιτεία. Εκεί έμενα και εγώ και έβλεπα όλες τις κινήσεις και των δύο παρατάξεων, ζαχαριαδικοί και αντιζαχαριαδικοί ή χρουστσεφικοί.

Οι αντιζαχαριαδικοί ετοιμάζανε την κατάληψη των γραφείων της καθοδήγησης, που την είχανε οι οπαδοί του Ζαχαριάδη.

Τελευταία στην 7η πολιτεία ερχόντουσαν από τις άλλες πολιτείες παρέες-παρέες 20-30 άτομα αντιζαχαριαδικοί και συγκεντρώνονταν πότε στην αυλή και πότε στους δύο πρώτους θαλάμους μόλις έμπαινες στην πολιτεία δεξιά. Οι θάλαμοι ήσαν ακριβώς απέναντι από τα γραφεία της καθοδήγησης. Τα χώριζε ένας μεγάλος πλατύς δρόμος.

Από τα παράθυρα των θαλάμων δυτικά παρακολουθούσαν όλες τις κινήσεις που γινόντουσαν στα κτίρια της καθοδήγησης.

Στην αυλή οι παρέες ήτανε μια ομάδα ζαχαριαδικοί και η άλλη ομάδα αντιζαχαριαδικοί ή χρουστσεφικοί. Τους αντιζαχαριαδικούς τους ονομάζανε και χρουστσεφικούς, διότι ακολουθούσανε την κομματική γραμμή του Χρουστσώφ, συνεργάζονταν και με την ασφάλεια η οποία τους προστάτευε.

Οι συζητήσεις μεταξύ των ομάδων στην αρχή ήσαν ήσυχες, σιγά-σιγά φτάνανε στα άκρα, έτοιμοι να αρπαχτούνε στα χέρια. Οι πιο ψύχραιμοι τους ησυχάζανε και συνεχιζόταν η κουβέντα. Πολλές φορές ήταν και παρέες ουδέτερες και ακούγανε αυτούς που μαλώνανε, μερικές φορές ήμουνα και εγώ με τους τελευταίους και ακούγαμε όλα αυτά που λέγανε.

Μια βραδιά, ένας από τις άλλες ομάδες με ρώτησε, «εσύ με ποιούς είσαι;» του απάντησα με τον εαυτό μου. Ένας από την παρέα μου του λέει, άσε τον συναγωνιστή, αυτός είναι εξωκομματικός, δεν ανακατεύεται.

Αυτές οι συγκεντρώσεις γινόντουσαν όλο το καλοκαίρι του 1955. Συνήθως τα Σαββατοκύριακα, μαζευόντουσαν, πότε περισσότεροι, πότε λιγότεροι και κουβεντιάζανε για την κατάντια που φτάσανε. Πότε για τον αγώνα που κάνανε και χάσανε, πότε για την ζωή που ζούσανε εδώ στην Τασκένδη, το φαγητό, τα λεπτά που δεν φτάνανε να ζήσουνε καλλίτερα, γιατί τους κουβαλήσανε εδώ στην Κεντρική Ασία, και άλλα.

Η αλήθεια ήταν ότι η ζωή στην προσφυγιά ήτανε δύσκολη, η διατροφή άσχημη, ο ρουχισμός της φτώχειας, η ελευθερία περιορισμένη, ζούσαμε στρατιωτική ζωή, με θαλαμοφύλακες στους θαλάμους και σκοπούς στην Πύλη της εισόδου στην πολιτεία, και οι επαγρυπνητές οι μισοί παρακολουθούσαν τους άλλους μισούς.

Εμένα τα πρώτα χρόνια με παρακολουθούσανε δυο, που πήγαινα, με ποιούς έκανα παρέα, τι έλεγα. Τους είχα καταλάβει, αλλά μου το είπανε και τα παιδιά που εργαζόμαστε μαζί στο εργοστάσιο και μέναμε στον ίδιο θάλαμο. Περισσότερα γράφω σε άλλη σελίδα, στην αρχή του βιβλίου.

Τα θέματα που απασχολούσαν τους Έλληνες πρόσφυγες ήσαν πολλά. Γιατί χάσανε τον αγώνα στο Γράμμο και το Βίτσι, γιατί τους φέρανε τόσο μακρυά στην Τασκένδη. Τα ανδρόγυνα δεν είχανε ένα δωμάτιο να μείνουνε, το φαγητό δεν ήτανε ούτε καλό ούτε αρκετό για να χορτάσουνε.

Κάθε μέρα, τόσο οι ομάδες όσο και οι συζητήσεις αυξάνονταν. Στο θάλαμο που μαζευόντουσαν τους συνόδευε και κανένα μπουκάλι βότκα. Εμείς που κατοικούσαμε στην 7η πολιτεία λέγαμε μεταξύ μας, «αν πάρει φωτιά το καζάνι που βράζει, θα γίνει της Κορέας (της κακομοίρας)».

Και πράγματι το βράδυ αυτό που είχανε μαζευτεί περισσότεροι, είχανε καταστρώσει σχέδια για την κατάληψη των γραφείων και ετοιμάζονταν να επιτεθούν. Με τη δύση του ηλίου, στείλανε έναν σύντροφο οι αντιζαχαριαδικοί να ρωτήσει στο γραφείο αν είναι εκεί ο Ζαχαριάδης. Ο αγγελιοφόρος που πήγε και ρώτησε δεν κατάλαβε καλά και είπε ναι εδώ είναι.

Κάνανε ντου όλοι οι αντιζαχαριαδικοί για κατάληψη των γραφείων. Στα γραφεία υπήρχανε καμιά τριανταριά ζαχαριαδικοί και αμυνθήκανε. Οι αντιζαχαριαδικοί είχανε πέτρες, ξύλα, σανίδια από μια λίμνη που ήταν στην αυλή, τα ξηλώσανε μαζί με τα καρφιά και έγινε αλαλαγμός (πολεμική σύγκρουση). Οι ζαχαριαδικοί φωνάζανε κινδυνεύει ο αρχηγός και αμέσως, τρέξανε σύνδεσμοι σε όλες τις πολιτείες και είπανε τα συμβάντα. Σε λίγο φθάσανε άλλοι πεζοί και άλλοι με αυτοκίνητα να σώσουνε τον αρχηγό. Συγκεντρώθηκαν μια φάλαγγα και αρχίσανε το τραγούδι: Ζαχαριάδης αρχηγός στο κόμμα μας εμπρός...

Δίπλα, σε μια γωνία, μια ομάδα αντιζαχαριαδικοί μαζί με τον Ρώσο επίτροπο, τον Σαάκοφ και ασφάλεια ήσαν κρυμμένοι και περιμένανε τα αποτελέσματα. Εν τω μεταξύ έφθασε ένας λόχος στρατιωτών ρώσων και σε λίγο περικυκλώσανε όλο το χώρο που γινότανε η φασαρία, οι στρατιώτες οπλισμένοι, με τα όπλα παραπόδα και ένα-δυο μέτρα ο ένας από τον άλλον και σε θέση ανάπαυσης.

Όταν φθάσανε οι οπαδοί του Ζαχαριάδη, είδανε τους στρατιώτες που είχανε περικυκλώσει όλο το χώρο και φοβηθήκανε. Κάποιος τους είπε: Σύντροφοι, μην φοβηθείτε, οι στρατιώτες δεν μας πειράζουν, περάστε, μετά μπήκαν πολλοί μέσα και κυνηγήσανε τους αντιζαχαριαδικούς.

Οι Ουζμπέκοι ακούσανε τις φωνές και ρωτούσανε τι συμβαίνει; Οι άλλοι που καθοδηγούσανε την επιχείρηση, οι αντιζαχαριαδικοί και η ασφάλεια ρίξανε το σύνθημα, ότι οι Έλληνες κάνανε επανάσταση και θέλουνε να πάνε στην Ελλάδα. Οι Ουζμπέκοι λέγανε: «σαμπάκοι=τα σκυλιά ήρθανε εδώ μας φάγανε το ψωμί και δεν τους αρέσει».

Ο πόλεμος μεταξύ τους συνεχίζεται οι αντιζαχαριαδικοί βάζανε σκάλες ν’ ανεβούνε από το διπλανό σπίτι για κατάληψη, οι ζαχαριαδικοί τους ρίξανε κάτω μαζί με τις σκάλες. Από μέσα στα γραφεία οι ζαχαριαδικοί δεν είχανε πολεμοφόδια (ούτε ξύλα, ούτε πέτρες) και ξυλώσανε τους τοίχους από την πέτσκα=σόμπα κτισμένη με τούβλα και έκαιγε κάρβουνα (κοκ). Με τα τούβλα αντιμετωπίζανε τους επιτιθέμενους.

Ένας οπαδός του Ζαχαριάδη εκεί που μαλώνανε δάγκωσε το αυτί του σ. Πάνου Δημητρίου που ήταν αντιζαχαριαδικός και τέλος του έκοψε το αυτί. Μάθαμε ότι το μαζέψανε και του το ράψανε πάλι στο νοσοκομείο.

Ο Ζαχαριάδης δεν ήταν στα γραφεία. Οι Ζαχαριαδικοί φτιάξανε ομάδες και πήγανε μέσα στην πολιτεία από θάλαμο σε θάλαμο όσοι ήσαν αντίθετοι τους ξυλοφορτώνανε. Έγιναν φοβερά πράγματα. Είχαμε 150 τραυματίες, τα ασθενοφόρα κουβαλάγανε όλη τη νύχτα.

Το πρωΐ που πήγα στην Ιατρική Σχολή που φοιτούσα ένας συμφοιτητής μου Ρώσος ο Άλεκ, που δούλευε στα ασθενοφόρα πρώτων βοηθειών μου λέει:

«Χάρη τέτοιο καυγά, δεν είχα δει, μόνον στα καουμπόϊκα έργα». Μου λέει: πήγαμε μ’ εντολή να πάρουμε κάποιο στέλεχος αντιζαχαριαδικό, μπήκαμε μέσα στην πολιτεία και πήγαμε στο θάλαμο, τον βρήκαμε και τον πασαλείψαμε με ιώδιο, του δέσαμε το πρόσωπο, ότι ήταν τραυματίας τον βάλαμε στο ασθενοφόρο για να φύγουμε, στην πύλη εξόδου μια ομάδα αντιπάλων, ανέβηκε πάνω στο αυτοκίνητο, του βγάλανε τους επιδέσμους και μας τον πήρανε, ήσαν εξαγριωμένοι και ούτε τους μιλήσαμε καθόλου.

Τους τραυματίες τους πηγαίναμε στα νοσοκομεία, αλλά επειδή γεμίσανε τους βάζαμε και σε εστιατόρια. Στα νοσοκομεία που τους πήγαμε ήσαν ανακατεμένοι, ζαχαριαδικοί και αντιζαχαριαδικοί, μόλις γνωρίζανε ότι ο διπλανός τους ήταν αντίθετος αρχίζανε πάλι το μάλωμα, ομάδες-ομάδες και γινότανε δεύτερος αγώνας. Μετά γίνανε επιτροπές και πήγανε σε όλα τα νοσοκομεία και τα εστιατόρια και τους ξεχωρίζανε, αλλού τους ζαχαριαδικούς και αλλού τους αντιζαχαριαδικούς.

Την άλλη μέρα οι ζαχαριαδικοί ήσαν περισσότεροι και πηγαίνανε ομάδες-ομάδες στην πόλη και όπου βρίσκανε αντίθετους, βριζόντουσαν μεταξύ τους και άρχιζε πάλι το ξυλοφόρτωμα. Ένα μήνα φοβόντουσαν να κυκλοφορήσουνε στην πόλη γιατί δέρνανε οι μεν τους δε. Όταν είδα που φθάσανε οι ζαχαριαδικοί στην 7η πολιτεία και μεγάλωσε η φασαρία, έφυγα και πήγα στο δωμάτι που έμενα, δέκα (10) λεπτά μακριά από την πολιτεία.

Στην πολιτεία δεν είχανε κρεββάτια για ύπνο και μου επιτρέψανε να πάω στο δωμάτιο που είχανε οι δυο φίλοι μου ο Γιάννης ο Καρούλας και ο Σωκράτης Πολυζώης. Αυτοί δουλεύανε στην ανοικοδόμηση και τους είχανε δώσει δωμάτιο σε μια πολυκατοικία. Είχε χώρο και για τρίτο κρεββάτι και μου είπανε, ζήτησε από την καθοδήγηση να σου δώσουνε ένα κρεββάτι και να έρθεις στο δωμάτιό μας.

Μου στείλανε κρεββάτι η καθοδήγηση και έμενα και εγώ μαζί με τους φίλους μου, αυτοί στο δωμάτιο ερχόντουσαν το Σαββατοκύριακο μόνον.

Το βράδυ που γινότανε η φασαρία, πήγανε τα μέλη του κλιμακίου της Κ.Ε. του ΚΚΕ Βαϊνάς, Φωκάς, Ακριτίδης και Ζυγούρης, τους οποίους είχε στείλει ο Ζαχαριάδης στην Τασκένδη για να αντιμετωπίσουνε τα γεγονότα. Οι αντιζαχαριαδικοί τους ξυλοφορτώσανε προτού προλάβουνε να μπούνε μέσα στα γραφεία. Επειδή ήσαν στελέχη, μερικοί αντιζαχαριαδικοί φοβηθήκανε και τους φυγαδεύσανε. Υπήρχε μια σύγχυση μεταξύ των συντρόφων γιατί έγινε αυτό τομάλωμα και δεν ξέρανε τι θα γίνει και την επομένη.

Το ίδιο βράδυ κατά τις 10 (δέκα) η ώρα ακούω έναν φίλο μου τον Γιάννη τον Λαδιά να μου χτυπάει την πόρτα στην πολυκατοικία που έμενα, με τα άλλαπαιδιά, ήταν κι αυτός γνωστός των παιδιών που είχανε το δωμάτιο, ήξερε ότι έμενα και εγώ. Μπάμπη άνοιξε, είμαι με τον σ. Φωκά. Άνοιξα, μπήκανε μέσα και μου λέει: Θα βρεις ένα ταξί και θα πας τον σ. Φωκά στο Γιαλανγκάτς στην 12η πολιτεία. Εγώ είχα ζήσει τρία χρόνια εκεί και την ήξερα. Εντάξει του λέω μην ανησυχείς. Τον σ. Φωκά τον είχανε χτυπήσει, είχε γρατσουνιές στο πρόσωπο με αίματα και του είχανε σχίσει το πουκάμισο. Του πρόσφερα τις πρώτες βοήθειες, με οξυζενέ του καθάρισα το πρόσωπο από τα μικροτραύματα. Του είπα να σας δώσω ένα πουκάμισο καθαρό, όχι μου λέει ευχαριστώ. Έφτιαξα ένα τσάϊ και του πρόσφερα, τους είπα καθήστε εδώ, εγώ θα βγω να βρω ένα ταξί. Στην Λεωφόρο περίμενα λίγο και βρήκα το ταξί. Πήγα στο δωμάτιο και πήρα τον σ. Φωκά και πήγαμε στο Γιαλαγκάτς. ήταν πάνω από 10 χιλιόμετρα μακριά από την Τασκένδη.

Εκεί κοντά στην 12η πολιτεία υπήρχε μια Ντάτσια (εξοχικό κτίριο) για τους μεγάλους. Μένανε οι επίσημοι Ρώσοι και ξένοι. Εκεί μένανε και οι Έλληνες. Τα ανώτερα στελέχη. Εγώ έμεινα το βράδυ εκεί στην 12η πολιτεία, τα παιδιά τα γνώριζα γιατί είχα μείνει 3 χρόνια.__

Χαράλαμπος Πετρούλιας, Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΗΝ ΤΑΣΚΕΝΔΗ (1949-1956), Αθήνα 2012, σελ. 224-228

Διαβάστε Περισσότερα »