Ο Νίκος Ζαχαριάδης στην ποίηση και το τραγούδι

Στις 4 Αυγούστου 1936 οι Γκλύξμπουργκ - Μεταξάς καταλύουν τα όποια απομεινάρια του αστικού συντάγματος και επιβάλουν μοναρχοφασιστική δικτατορία.

Στη χώρα κυριαρχεί η τρομοκρατία και εξαπολύονται διωγμοί και συλλήψεις ενάντια στους εργαζόμενους, στις οργανώσεις τους και τα κόμματα.

Στις 17/9/1936 συλλαμβάνεται από προδοσία ο γ.γ. του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης και κλίνεται στις φυλακές.

Στις 28/10/1940 γίνεται επίθεση του Ιταλικού φασισμού ενάντια στην Ελλάδα για την υποδούλωσή της.

Ο Ν. Ζαχαριάδης στις 31/10/1940, μέσα από τα μπουντρούμια της γενικής ασφάλειας Αθηνών καλεί τον λαό σε πάλη και αντίσταση με προοπτική «μια καινούργια Ελλάδα της δουλείας, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό …».

Στις 20/5/1941 ο Ν. Ζαχαριάδης παραδίδεται από την ασφάλεια στη Γκεστάπο και μεταφέρεται αεροπορικώς στη Βιέννη και στη συνέχεια στο Νταχάου της χιτλερικής φασιστικής Γερμανίας όπου κρατείται ως το 1945.

Μετά από εννέα χρόνια στις φυλακές και στα κάτεργα (1936-1945) απελευθερώνεται από το Νταχάου και στις 29/5/1945, λεύτερος, φτάνει στην Αθήνα, στην οποία ο λαός τον υποδέχεται με χαρά.

Ο λαός στο πρόσωπο του Ν. Ζαχαριάδη βλέπει τον αλύγιστο επαναστάτη κομμουνιστή που πρώτος κάλεσε για αντίσταση, που πάλεψε και συνεχίζει να παλεύει, βλέπει τον ηγέτη της επανάστασης για τη λαϊκή δημοκρατία και το σοσιαλισμό.

Βλέπει τον μαθητή του μεγάλου προλετάριου επαναστάτη κομμουνιστή Ι.Β. Στάλιν.

Στο πρόσωπό του βλέπει όλες εκείνες τις αρετές που χρειάζονται για την πάλη, το κόμμα, την επανάσταση και την απελευθέρωση των καταπιεσμένων.

Όλα αυτά εμπνέουν το λαό, ο οποίος, μεταξύ άλλων, εκφράζει την πίστη του στον αγώνα, στην επανάσταση, στο κόμμα και στον ηγέτη του Νίκο Ζαχαριάδη, μέσα από την ποίηση και το τραγούδι. Δείγμα από τα οποία είναι κάποια που εντοπίστηκαν στον τύπο της απελευθέρωσης αλλά και μετά.

Στον αρχηγό μας Ζαχαριάδη

Το ποίημα αυτό γράφτηκε απ’ τον σ. Απόστολο Τζανή που έπεσε ηρωικά παλεύοντας με τους βούλγαρους κομιτατζήδες πέρα απ’ τον Στρυμόνα το Νοέμβρη του 1941.

Σκέψη καθάρια - κρούσταλλα φως -

μα και ματιά, θερμή φωτιά.

Απλός σαν όλους, μα πιο πιστός

πίστης και αγάπης ωκεανός

μέσ’ τους συντρόφους ο πιο τρανός

Τιτάνας όχι, μήτε Θεός

της γης - και της οργής

και του αγώνα φύτρο και ανθός.

Η φυλακή διπλά κλειστή

και μια αυγή - αυτός θα βγει

και θα φωνάξει : Όσοι πιστοί !!

Απ. Τζανής

«Λαϊκή Φωνή», 21-06-1945, Θεσσαλονίκη

28 του Οχτώβρη

« …. Κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ….»

« Όχι !»

Το λέει ο κάθε βράχος, κάθε ρεματιά,

κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα,

η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι.

Το λεν τα στήθια διάπλατα π’ ανοίγουν,
τα που στυλώνονται κορμιά στ’ αγέρι ενάντια,
το λεν τα χείλη, λένε το οι καρδιές.

Το λεν στην πόλη, στο βουνό, στον κάμπο
κι’ αντιλαλεί στα σύνορα της γης :
« Όχι !»

Το λεν λεβεντονήσι απ’ τα ξερονήσια
- κει που πονάει ορθομέτωπη η Ελλάδα -
λεβεντονήσι απ’ τα ξερονήσια της σκλαβιάς,
της εξορίας και του μαρτυρίου,
που βάφουν με τα σπλάχνα τους τα τείχεια.
« Όχι !» Το λέει ο λεβεντονηός που αργοχαράζει
στο χαρτί το νεκρό της ζωής τα λόγια :
« … η κάθε πόλη, σπίτι με το σπίτι
…. φρούριο τα’ αγώνα ….»

« Όχι !» Το λέει η Ελλάδα που δε λυώνει
πότε στο πέλαος επιτελούς θα φανούνε
της φυγής τα καράβια.
« Όχι !» Το λέει η Ελλάδα που στις χούφτες
δε ζεσταίνει της προδοσίας τ’ αργύρια.
« Όχι !» Το λέει μια Ελλάδα που προσμένει,
που λειώνει από την άγια ορμή,
στην Πίνδο, στην Αρβανιτιά, στους γκρέμνους.

« Όχι !» Το λέει η Ελλάδα των Ελλήνων !

« Όχι !» το λέει ένας Λαός !

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΡΑΦΤΟΠΟΥΛΟΣ

[Απ’ την ανέκδοτη συλλογή «Αντίσταση»]

«ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ», 28-10-1945, Βόλος

ΟΧΙ !

Όχι, δεν τόπεν εκείνη η μαύρη φτερούγα

Που σα βραχνάς ακουμπούσε στα στήθια μας πάνω

Κι ήλιον ακούγαμε – κι ήλιο δε θωρά κανένας!

Οι Δεσμοφύλακες «ΟΧΙ» δεν ξέρουν να λένε.

Σαν εξεσκίσανε ξάφνου, οι σειρήνες τον όρθρο

ποιων εκόπηκαν τα γόνατα – τόδες σε λίγο ...

Σαν εξεσκίσανε ξάφνου οι σειρήνες τον όρθρο

ποιος εμιλούσε κατάλαβαν μόνο οι τύραννοι.

Και ξεκινήσαμε, ομάδι να βρούμε τον ήλιο

που καταπόρφυρος και βουτηγμένος στο αίμα ...

Ναι, μες στο αίμα μας, σπρώχναμε για ν' αβγεί ο

Ήλιος!

Κι είδα ποιος μίλησε τότες, ποιος είπε τ' ΟΧΙ !

Που ξεθηκάρωσε, γυμνό σπαθί, ο δεσμώτης.

Σ' είδα ωχρή, ματωμένη, ξυπόλυτη, πάνω στη Πίνδο.

Σ' είδα ψηλά στα βουνά, στα Ελασίτικα χιόνια,

σ' είδα στης Αθήνας τους άπαρτους δρόμους.

Σ' είδα, σαν πάντα, σαν τώρα, ψύχη του λαού μας!

Απόστολος Σπήλιος, «Ριζοσπάστης»

ΣΤΟΝ ΤΡΑΝΟ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟ

Νίκου Παπακόγκου

Μύριοι ξεβγαίνουν οι ήρωες, μύριοι οι τυραννομάχοι,

Βουνά και κάμποι αντάριασαν, μπουμπούνισε η Ελλάδα,

Οι συνοικίες, τα χωριά, τ' ακρογιάλια και οι βράχοι

Κρατούν ψηλά ολοφώτιστη της Λευτεριάς τη δάδα.

Μα ο πιο μεγάλος ήρωας κι ο πιο τυραννομάχος,

Ο σταυραετός ο ελεύθερος μες στο κλουβί κλεισμένος

Κι έχει μακριά τον ουρανό κι είναι μακριά του ο βράχος,

Κρατιέται ο άξιος ο Αρχηγός βαριά φυλακισμένος.

Κάθε καλύβα, ρεματιά, σπίτι, χωριό, κοιλάδα,

Με φλάμπουρα της Λευτεριάς προβάλει προμαχώντας

Πως είπε εκείνος έγινε, τον άκουσε η Ελλάδα,

Κι έγιν' Ελλάδα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, κι έγιν' η Ελλάδα αγώνας!

«Γρεβενοσέλι» 22, (Αθήνα 1997) 14

ΣΤΟ σ. ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Σαν ......... αητός μας ήρθες

Μες τη μεσημεριάτικην ετούτην ώρα!

Σε φέραν οι μανάδες με το κλάμα ...

Και τα παιδιά που πέσαν πολεμώντας ...

Κι’ όσοι με τη μεγάλη σου φωνή γινήκαν

Ήρωες της ζωής, τυταννομάχοι!...

Στις φυλακές, στα κορφοβούνια και
στις πόλεις ...

Στης Λευτεριάς, σύμβολο Εσύ, της
Ιστορίας.

Δική σου είναι η γενιά που μας ατσαλώνει(;)

Κι' από τη φλόγα σου όλα ποτίστηκαν

Κληρονομιά να γίνουν στους αιώνες

Οι ανθρώπινες ελπίδες κι' οι θυσίες!

Κι' όλα με μιας, με το μυαλό σου φωτιστήκαν

Κι' όλα κατόπιν γίναν πόνοι κι' αγωνία

Σ' ένα τραγούδι που το λέγαν πολεμώντας.

Κι' ήταν η αδάμαστη ψυχή που καρτερούσε

Μες του Λαού τη δύναμη και φλόγα,

Το αιμάτινο στεφάνι να στο δώσει

Του Λυτρωμού μαζί και της Ειρήνης!...

Στον ερχομό σου ! Που αγρυπνά μια
Π ο λ ι τ ε ί α.

30/5/1945 ΜΗΤΣΟΣ ΛΕΣΒΙΟΣ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ», 1/6/1945, Αθήνα

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Σαν ποιο μαντάτο πέταξε κι' άπλωσε τα φτερά του

Και σα βροχή που έπεσε στη γη τη διψασμένη

Σήκωσε άχνα νοτερή κι' ανάσα δροσισμένη

Εγύρισεν ο αρχηγός, ο Νίκος Ζαχαριάδης

Εννέα χρόνια κάθουνταν στη φυλακή κλεισμένος

Και πάλι δεν ελύγισεν, δε ράγισε η ψυχή του

Δεν έσβησεν η φλόγα του, δε θόλωσεν ο νους του

Κι' εγλύτωσ' απ' τη φυλακή κι' από την εξορία

Χαίρεται ο κόσμος χαίρεται, κι' ολ' οι κατατρεγμένοι

Χαίρουνται ολ' οι σύντροφοι, χαίρουνται οι λαοκράτες

Και με τη μάνα του μαζί χαίρουνται οι μανάδες.

ΛΟΥΚΙΑ ΛΟΝΤΟΥ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ», 5/6/1945, Αθήνα

Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΑΣ ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Ήρθες απ' του Νταχάου τα συρματοπλέγματα

ήρθες απ' τη δεκάχρονη σκλαβιά

όπως έρχεται ο ήλιος απ' τη πόρτα της νύχτας.

Ήρθες μ' ένα χοντρό στρατιωτικό χιτώνιο

απλός φαντάρος της παγκόσμιας λευτεριάς

εσύ αρχηγός δίχως παράτες και γαλόνια και παράσημα

μόνο με το παιδιάστικο χαμόγελό σου ανίσκιωτο

σαν ένα γαρούφαλλο στην κουμπότρυπα του πόνου μας

μονάχα με τον ήλιο της ψυχής σου κρεμασμένον

σα φυλαχτό στο κόρφο του λαού μας

[ Οι πρώτοι στίχοι - απόσπασμα - από ένα πολύ μεγάλο ποίημα
του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, το οποίο γράφτηκε
το Μάη του 1945 με τον ερχομό του Ν. Ζαχαριάδη στην
Αθήνα από το Νταχάου.

Το ίδιο ποίημα παρουσιάστηκε και σχολιάστηκε στο
«Ριζοσπάστη» στις 29/07/1945 από τον επίσης μεγάλο
μας ποιητή Κώστα Βάρναλη ]

ΣΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Θάλασσα στο λιμάνι ένας λαός

σε δέχτηκε με δάκρυα και τραγούδια

και της καρδίας μας το αίμα οι κοπελλιές,

σου φέρανε σε κόκκινα λουλούδια.

Θαρρείς και γιόρταζαν Ανάσταση
οι δρόμοι, οι γειτονίες της Σαλονίκης
κι’ ο ερχομός σου ήταν προμήνυμα
του ερχομού της τελικής της νίκης.
Κ.

«Λαϊκή Φωνή», 22-08-1945, Θεσσαλονίκη

Τ Ρ Α Γ Ο Υ Δ Ι Α

ΤΟ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΛΥΓΑ , «Ανασύνταξη», Φ. 351-352, 1-31/8/2011, Γ. Σδούκος, «Τα ηρωικά αντάρτικα τραγούδια», Θεσσαλονίκη, 1984, σελ. 77

Στη δεύτερη στροφή υπάρχει και παραλλαγή της,
η οποία τραγουδιέται ως εξής :

Φυλακές γκρεμούν
τα δεσμά λυγούν
και στο κόμμα μας εμπρός
οδηγητής και αρχηγός.

ΟΛΟΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΣ ΠΟΥΜΕ, «Ανασύνταξη», Φ. 351-352, 1-31/8/2011

Ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΕΙΝ’ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ, «Ανασύνταξη», Φ. 351-352, 1-31/8/2011, Γ. Σδούκος, «Τα ηρωικά αντάρτικα τραγούδια», Θεσσαλονίκη, 1984, σελ. 77

Πέρα από τα παραπάνω ποιήματα που δημοσιεύτηκαν ακριβώς μετά την απελευθέρωση, από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 έως και σήμερα, εντοπίζονται και καταγράφονται άλλα εννιά ποιήματα.

Το 1953 ο Θ. Πιερίδης έγραψε την ποιητική συλλογή «Τραγούδι για τον Ζαχαριάδη», η οποία εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Νέα Ελλάδα», 1953, σελ. 25. Ο ίδιος στη συλλογή με τίτλο «Ποιήματα», εκδόσεις «Νέα Ελλάδα», 1953, στην ενότητα «Παρίσι», σελ. 70-71 δημοσιεύει το ποίημα «Μιλά ο Ζαχαριάδης».

Τις δεκαετίες του 1960 και 1970 δημοσιεύτηκαν τα:

Αχιλλέα Φασούλα: Νίκος Ζαχαριάδης, «Ανασύνταξη», Φ. 187-188, 1-31/8/2004

Γιάννη Καρούλα : Η απομόνωση του Νίκου Ζαχαριάδη στο Βόρειο Καζαχστάν

Αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά, δημοσιεύτηκαν πέντε ποιήματα για τον Ν. Ζαχαριάδη, τα οποία καταγράφουμε τους τίτλους :
Α.Π., Στον Νικό Ζαχαριάδη, «Ανασύνταξη», Φ. 44, 1-31/8/1998 και Φ.83, 1-15/4/2000.
Νίκανδρος Κεπέσης : Ωδή στο Νίκο Ζαχαριάδη, «Ανασύνταξη», Φ.85, 1-15/5/2000.

Άρης Κόζιακας: Νίκος Ζαχαριάδης, «Ανασύνταξη»,, Φ.85, 1-15/5/2000.
Δημήτρης Πάνος: Χαίρε Νίκο Ζαχαριάδη, «Ανασύνταξη», Φ.117, 1-15/5/2001
Δημήτρης Πάνος: Νίκος Ζαχαριάδης, «Ανασύνταξη», Φ.154, 15-31/3/2003

Διαβάστε Περισσότερα »

ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ: 24ωρες απεργίες στις 5 και 19/10

Την κήρυξη 24ωρης απεργίας στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ στις 5 Οκτωβρίου και γενικής απεργίας σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα στις 19 Οκτωβρίου, αποφάσισαν κατά την κοινή τους συνεδρίαση οι διοικήσεις των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 καλεί σε πανκινητοποίηση για την επιτυχία των απεργιών.

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι εκλογές στη Δανία τερμάτισαν τη 10χρονη κυριαρχία της δεξιάς - εγκαθιδρύοντας μια κυβέρνηση συνεργασίας υπό την ηγεσία των σοσιαλδημοκρατών

 

Διαβάστε το σχετικό άρθρο από την Kommunistisk Politik International στα αγγλικά:

Danish elections ends 10 years rule of the right - installing a coalition government led by Social Democrats

Διαβάστε Περισσότερα »

ΔΝΤ: "Το χρέος της Ελλάδας θα φτάσει στο 189% του ΑΕΠ το 2012"

Το ΔΝΤ αναθεώρησε τις προβλέψεις του για το ανώτατο επίπεδο του δημόσιου χρέους της Ελλάδας στο 189% του ΑΕΠ το 2012, έναντι του 172%, που ανέφερε στην πρόβλεψή του τον Ιούνιο.

Διαβάστε Περισσότερα »

Μαρόκο: Ο Δημοκρατικός Δρόμος μποϋκοτάρει τις βουλευτικές εκλογές

Μετάφραση από athens.indymedia.org

Ανακοίνωση του Πανεθνικού Συμβουλίου

Ο Δημοκρατικός Δρόμος μποϋκοτάρει τις βουλευτικές εκλογές και θα διεξάγει το 3ο του συνέδριο στις 13-14-15 Ιούλη 2012

Στις 11 Σεπτέμβρη 2011 στην Καζαμπλάνκα συνεδρίασε το Πανεθνικό Συμβούλιο, με κεντρικό σύνθημα «Πλήρης Υποστήριξη στο Μαροκινό Κίνημα της 20ης Φλεβάρη, για μια ριζική δημοκρατική αλλαγή», το οποίο και ασχολήθηκε με την πορεία του αγώνα του λαού μας και τις προοπτικές αυτής της μάχης, καθώς και τη θέση μας σχετικά με τις βουλευτικές εκλογές και τα μέσα υλοποίησής της. Επίσης, όρισε μια επιτροπή προετοιμασίας του 3ου πανεθνικού του συνεδρίου και τους όρους προετοιμασίας του.

Η κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος διατηρείται και καμία πραγματική λύση δεν προβλέπεται για την έξοδο από αυτή, ενώ οι λαοί, και ιδιαίτερα η εργατική τάξη, υφίστανται τις συνέπειές της.

Ταυτόχρονα, η αντίσταση των δυτικών λαών για τα δικαιώματα και τα κεκτημένα τους οργανώνεται και αμφισβητεί την αστική δημοκρατία που βασίζεται στη δικτατορία των πολυεθνικών, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τους παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Στον αραβικό κόσμο, ο λιβυκός λαός απελευθερώθηκε από το τυραννικό καθεστώς του Καντάφι. Ταυτόχρονα, οι διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ηγήθηκαν των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη χώρα, προσανατολίζονται προς την εγκαθίδρυση ενός δοτού καθεστώτος που θα τους διευκολύνει στη λεηλασία των πετρελαϊκών πηγών της Λιβύης και θα ακυρώσει τις φιλοδοξίες του λιβυκού λαού για δημοκρατία.

Οι ίδιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσπαθούν να φρενάρουν τα επαναστατικά προτσές σε Αίγυπτο και Τυνησία.

Ο Συριακός λαός συνεχίζει τον ηρωικό του αγώνα ενάντια στην Μπααθική τυραννία που επιμένει στη δολοφονική της πολιτική.

Εξάλλου, στην Υεμένη, ο λαός συνεχίζει, ακατάπαυστα, τον αγώνα του ενάντια στο καθεστώς της τυραννίας και της διαφθοράς, ενώ ο λαός του Μπαχρέιν διεξάγει έναν αγώνα δύσκολο ενάντια στην απολυταρχική μοναρχία, και του οποίου ο αγώνας υφίσταται ένα μελετημένο μηντιακό μπλακ άουτ με τη συμμετοχή των γνωστών αραβικών δικτύων ενημέρωσης.

Το Συμβούλιο Συνεργασίας των χωρών του Κόλπου, μ’επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία, εργάζεται πυρετωδώς για να εκτρέψει τα κινήματα αλλαγής ώστε αυτά να λειτουργούν προς τα συμφέροντά τους, εμποδίζοντας έτσι την μετάδοσή τους σε  άλλες χώρες του «κλαμπ» αυτού χωρών των οποίων ηγούνται απολυταρχικές και μεσαιωνικές μοναρχίες.

Στη χώρα μας, τα κινήματα αγώνων δεν σταμάτησαν, παρά τις καλοκαιρινές διακοπές και το μήνα του Ραμαζανιού, όπως το κοινωνικό κίνημα (διεκδικήσεις για την εργασία, τον κατώτατο μισθό και τις απαραίτητες υποδομές για τις παραμεθόριες περιοχές) και το Κίνημα 20 Φλεβάρη, όντας λαϊκό κοινωνικό κίνημα αγώνα για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια. Αυτός ο αγώνας καταστέλλεται από το καθεστώς με διάφορες μορφές:

• Επίθεση στους διαδηλωτές, είτε από επίσημες δυνάμεις καταστολής είτε από ομάδες Μπαλτάτζιας (σ.μετ: στρατευμένοι και εξοπλισμένοι από το καθεστώς λούμπεν) που μετασχηματίστηκαν σε παρακρατικές δυνάμεις καταστολής:
• Φυλακίσεις, δίκες οργανωμένων αγωνιστών βάσει κατασκευασμένων κατηγορητηρίων και απολύσεις τους από δουλειές.

Ταυτόχρονα, το καθεστώς επιμένει στην πολιτική φυγής του προς τα μπρος με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να σφετεριστεί τις διεκδικήσεις του Κινήματος 20 Φλεβάρη, οργανώνοντας βουλευτικές εκλογές για τις 25 Νοέμβρη 2011 και δημοτικές και περιφερειακές εκλογές το 2012.

Όμως στην πραγματικότητα, το μαροκινό Κίνημα της 20ης Φλεβάρη δεν είναι πυροτέχνημα, αλλά ένα αυθεντικό κίνημα που διαθέτει τις πολιτικές προϋποθέσεις για να συνεχίσει. Δεν γεννήθηκε εκ του μηδενός, μα συνιστά ένα ποιοτικό άλμα του αγώνα του λαού μας.

Υπό το φως αυτών των δεδομένων, το Πανεθνικό Συμβούλιο:

1. Χαιρετίζει όλους τους δημοκράτες και δημοκράτισσες αγωνιστές και αγωνίστριες του λαού μας, και πρώτα από όλους τους αγωνιστές και αγωνίστριες του Δημοκρατικού Δρόμου και τους συμπαθούντες αυτού, για την αφοσίωσή τους και την αντίστασή τους σε κάθε μορφή καταπίεσης, συνομωσιών και δόλιων μανουβρών, και εκφράζει την αλληλεγγύη του στις οικογένειες των μαρτύρων του κινήματος και όλων των θυμάτων της κατασταλτικής πολιτικής εναντίον των ανέργων, των φοιτητών, των εργατών και των κατοίκων μερικών αγροτικών και εξορυκτικών περιοχών (Τζάμπαλ Άουαμ και τα ορυχεία φωσφορικού άλατος, ιδιαίτερα), όπως και στους αγωνιστές του κινήματος της 20ης Φλεβάρη. Το Πανεθνικό Συμβούλιο επαναλαμβάνει την απαίτηση του να σταματήσουν οι κατασταλτικές πρακτικές εναντίον των ειρηνικών αγώνων, να σταματήσουν οι εκφοβισμοί μερικών στελεχών του, να απελευθερωθούν όλοι χωρίς εξαίρεση οι πολιτικοί κρατούμενοι, να σταματήσουν οι δικαστικές διώξεις, να επιτραπεί σε όλους τους απολυμένους να επιστρέψουν στις δουλειές τους, και να ικανοποιηθούν οι άμεσες διεκδικήσεις όλων των παραπάνω κατηγοριών.

2. Καλεί σε όλο και πιο ενιαίο αγώνα, ώστε να αντιμετωπιστεί κάθε προσπάθεια που στοχεύει την ανεξαρτησία και την ενότητα του Κινήματος της 20ης Φλεβάρη, ή ακόμα και ο καθορισμός μιας διεκδικητικής πλατφόρμας που βρίσκεται σε αντίθεση με τη βασική πλατφόρμα του κινήματος: και, παράλληλα, καλεί στην εργασία για την άνοδο της μαχητικότητας του κινήματος και της κατάκτησης ενός πραγματικού ριζώματος στο λαό, με την ένταξη σε αυτό των διαφόρων κινημάτων λαϊκού αγώνα, το ρίζωμά του στις λαϊκές συνοικίες, στην επαρχία, για μια πιο ισχυρή παρουσία της εργατικής τάξης, των φοιτητών και των μαθητών και για να εξοπλιστεί το κίνημα με μια θεώρηση του μέλλοντος και με ένα πρόγραμμα δημοκρατικού αγώνα.

3. Θεωρεί πως τα κεντρικά πυρά του αγώνα του μαροκινού λαού πρέπει να αποσκοπούν στην πτώση του δεσποτισμού, επικεντρωνόμενα στη μάχη εναντίον της βασιλικής οικογένειας ως ενός συστήματος διασπάθισης, αδικίας και καταστολής. Αυτό θα μπορούσε να αποδυναμώσει το μπλοκ της κυρίαρχης τάξης και να βαθύνει τον αγώνα του λαού μας για την εθνική και δημοκρατική απελευθέρωση, στο δρόμο για το σοσιαλισμό.

4. Θεωρεί πως η οργανωμένη αριστερά έχει μια ιστορική ευθύνη για την ανάπτυξη του Κινήματος της 20ής Φλεβάρη και μπορεί να αποτελέσει μια δύναμη που θα συμβάλει τα μάλα σε αυτή την δύσκολη γέννα της πραγματικής δημοκρατικής αλλαγής αν καταφέρει να ενώσει τις τάξεις της γύρω από ένα πρόγραμμα ριζικής δημοκρατικής αλλαγής και να εμπλακεί με δύναμη και ενθουσιασμό σε αυτό τον αγώνα, αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα τις προσπάθειες του καθεστώτος και των ανθρώπων του, που σκοπό έχουν τη διάσπαση του κινήματος υπό αβάσιμα προσχήματα, και αν συγκεκριμένες συνιστώσες της εγκαταλείψουν τις ρεφορμιστικές τους αυταπάτες και άλλες το σεχταρισμό και τον αριστερισμό τους και ενταχθούν με δύναμη και χωρίς δισταγμούς στο συγκεκριμένο τρέχοντα αγώνα του μαροκινού λαού, όπως αυτό ενσαρκώνεται στο Κίνημα της 20ης Φλεβάρη.

5. Αποφασίζει να καλέσει σε αποχή για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές γιατί αυτές θα διεξαχθούν βάσει ενός παραχωρημένου και επιβεβλημένου από το βασιλιά συντάγματος, το οποίο ο λαός έχει απορρίψει, και θα διεξαχθούν υπό την επίβλεψη του Υπουργείου Εσωτερικών, με παραποιημένους εκλογικούς καταλόγους, μεροληπτική διαμόρφωση των εκλογικών περιφερειών και έναν τρόπο εκλογής ολοκληρωτικά υπέρ των «επιφανών». Στην πραγματικότητα, ο επωφελούμενος από αυτές είναι ο βασιλιάς, που στοχεύει στην αποκατάσταση της νομιμοποίησής του. Για αυτό, η σημερινή πολιτική συγκυρία μας επιβάλει να συγκεντρώσουμε τις προσπάθειές μας για έναν αγώνα μαζικό και για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής αντι-εξουσίας και όχι να συμμετέχουμε σε εκλογές που θα βγάλουν νικητή το βασιλιά.

6. Ανακοινώνει τη διεξαγωγή του 3ου του πανεθνικού συνεδρίου στις 13-14-15 Ιούλη 2012 και καλεί τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του Δημοκρατικού Δρόμου να εργαστούν από κοινού και με σοβαρότητα στη διαδικασία προετοιμασίας που εγκρίθηκε από το Πανεθνικό Συμβούλιο.

7. Εκφράζει την πλήρη του στήριξη στο δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού για την αυτοδιάθεσή του και την ίδρυση ενός ανεξάρτητου κράτους, με πρωτεύουσα την Αλ Κουντς (σ.μετ: Ιερουσαλήμ),  όπως και για την επιστροφή των προσφύγων.

8.Εκφράζει την αλληλεγγύη του στους αγώνες των κοινωνικών κινημάτων των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών για το ξεπέρασμα της αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας και για το άνοιγμα του δρόμου προς το σοσιαλισμό, και στηρίζει ταυτόχρονα τις εξεγέρσεις των λαών του αραβικού κόσμου για δημοκρατικά, κοσμικά και απελευθερωμένα από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση καθεστώτα.  Ο αγώνας ενάντια στο δεσποτισμό και τον ιμπεριαλισμόείναι μια κοινή μάχη, και για αυτό καλούμε το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς, και πρώτα από όλα την αραβική και μαγκρεμπιανή μαρξιστική αριστερά, σε ένωση των προσπαθειών τους και σε κοινή εργασία για τη ριζοσπαστικοποίηση αυτής της νέας δυναμικής που γνωρίζει η περιοχή, και την προστασία της από την ιμπεριαλιστική και σιωνιστική ανάμειξη και από την επιστροφή των αποτυχημένων καθεστώτων.

Καζαμπλάνκα, 11 Σεπτέμβρη 2011.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη, αρ.φύλ. 353, 1-15/9/2011

Ανασύνταξη, αρ.φύλ. 353, 1-15/9/2011

Διαβάστε Περισσότερα »

Καμπάνια για τη διαγραφή του χρέους της Τυνησίας

Οι πρώτες υπογραφές:

Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας – PCR
Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Δανίας – APK
Κομμουνιστικό Κόμμα των Εργατών Γαλλίας - PCOF
Κίνηση για την Ανασύνταξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας 1918-55
Κομμουνιστική Πλατφόρμα Ιταλίας
Κομμουνιστικό (Μαρξιστικό Λενινιστικό) Κόμμα Ισπανίας - PCE(m-l)
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας - TDKP
Οργάνωση για τη Συγκρότηση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος των Εργατών Γερμανίας (Arbeit Zukunft)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, αρ.φύλ. 353 (1-15/9/2011)

- ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΔΗΣΥ ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ

- ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΣΙΜΟ ΣΕΪΣΙΔΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ

- Anna Seghers – «Ριζοσπάστης» - «Βραβείο Στάλιν»

- Μύθος της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας η ύπαρξη σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση της Χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου

- ΣΥΝΤΟΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΑ

-- Περιφερειακή Συνάντηση Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

-- Διακήρυξη της Τύνιδας

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΤΙΣ 6/10 ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στα νέα έκτακτα εισπρακτικά μέτρα και στις προωθούμενες απολύσεις στο Δημόσιο θα πραγματοποιήσει στις 12 το μεσημέρι της Τρίτης η ΑΔΕΔΥ στην πλατεία Κλαυθμώνος.

Στις 6 Οχτώβρη έχει προκηρυχθεί και απεργία.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΔΗΣΥ ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ

ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

300+ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΧΟΛΩΝ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Στις 24 Αυγούστου η κυβέρνηση του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ ακολουθώντας πιστά τις εντολές της τρόικα (ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ) για ισοπέδωση των λαϊκών κατακτήσεων, πέρασε με ευρεία πλειοψηφία τον νέο Νόμο Πλαίσιο από την Βουλή. Η κυβέρνηση βρήκε άξιο συμπαραστάτη το ναζιφασιστικό κόμμα του ΛΑΟΣ «για τη σύνδεση αξιολογήσεως-χρηματοδοτήσεως, έστω και αν γίνεται ντροπαλά, για τη δημιουργία του Συμβουλίου Διοικήσεως, (...) και για το λόγο της ξεκαθαρίσεως του ζητήματος του ασύλου, ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός θα υπερψηφίσει το παρόν νομοσχέδιο.» (Α. Γεωργιάδης Ολομέλεια της Βουλής 23/8/2011), την μοναρχοφασιστική ΝΔ που αξίωνε αλλαγές για να εξυπηρετήσει την ΔΑΠ «Δεν δέχεστε τους φοιτητές. Κατά τη δική μου εκτίμηση κακώς δεν δέχεστε τους φοιτητές διότι η πρόταση του 5% ήταν καθαρά συμβολικής αξίας και αυτή η συμβολική αξία θα έδινε τη δυνατότητα στους φοιτητές να αισθανθούν ότι έχουν θέση και ρόλο. (…) ψηφίζουμε «ΝΑΙ» επί της αρχής υπό αυτές τις επιφυλάξεις.» (Α. Σπηλιωτόπουλος Ολομέλεια της Βουλής 24/8/2011) και την φιλελεύθερη ΔΗΣΥ «Η Δημοκρατική Συμμαχία αναγνωρίζοντας την ανάγκη ουσιαστικών αλλαγών υποστηρίζει επί της αρχής το παρόν νομοσχέδιο. (…)Το κίνημά μας πιστεύει στην κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, που απαγορεύει στην ιδιωτική πρωτοβουλία να αναπτύξει δραστηριότητα στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.» (Ε. Αυγενάκης Ολομέλεια της Βουλής 23/8/2011), που σαν γνήσιο τμήμα της ΝΔ είχε πάντα σαν στόχο την ενίσχυση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση. Η κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου είναι προφανές ότι βαθαίνει πολύ επικίνδυνα το προτσές της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής. Η ψήφισή του είναι ενταγμένη σε αυτή την αντιδραστική πολιτική της Αστικής τάξης, δραστικού περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να φέρει το νομοσχέδιο άρον-άρον στην Βουλή, πριν φύγει ο Αύγουστος και δυναμώσουν οι φωνές αντίστασης στο νόμο, από τους Φοιτητές και γενικότερα την Πανεπιστημιακή κοινότητα, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι συγκάλεσαν μαζικά σε σύντομο χρονικό διάστημα Γενικές Συνελεύσεις στις οποίες πήραν αγωνιστικές αποφάσεις ενάντια στον νέο Νόμο προχωρώντας σε καταλήψεις και διαδηλώσεις. Απέναντί τους βέβαια βρήκαν τις γνωστές δυνάμεις της αντίδρασης που είτε έμμεσα είτε άμεσα προσπάθησαν να αποδυναμώσουν και να εμποδίσουν την δυναμική των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Η ΔΑΠ (ΝΔ) στις περισσότερες σχολές απείχε από τις Γενικές Συνελεύσεις, αλλά σε όσες είχε την δυνατότητα μπλόκαρε μέσω των Διοικητικών Συμβουλίων τη σύγκλησή τους. Η ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ) συνεχίζοντας την (από παλιότερα) τακτική της, σε κάποιες σχολές στηρίζει τις καταλήψεις μέχρι να βρει την κατάλληλη στιγμή για να περάσει στο απέναντι στρατόπεδο, ενώ σε κάποιες άλλες διασπά το αγωνιστικό μπλοκ στρώνοντας το έδαφος για την ΔΑΠ. Η ΠΚΣ («Κ»ΚΕ) – φανερά αποδυναμωμένη τα τελευταία χρόνια από τις επιλογές της ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ να στέκεται εμπόδιο σε κάθε κίνημα αντίστασης στην νεοφιλελεύθερη πολιτική – σε πολλές συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων δεν εμφανίζεται καν, ενώ όπου εμφανίζεται διασπά τα ενωτικά – αγωνιστικά πλαίσια που κατατίθενται. Στις κεντρικές πόλεις δε, δεν στηρίζει καν τις καταλήψεις ως μέσο πάλης.

Ποια είναι όμως τα σημεία του νόμου που χτυπούν τα δικαιώματα των φοιτητών και κατ’ επέκταση ολόκληρου του λαού; Ας παρουσιαστούν τα πιο σημαντικά…

• Κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Ο φασιστικός Νόμος – Πλαίσιο καταργεί το Πανεπιστημιακό Άσυλο δια της μη αναφοράς σε αυτό (Άρθρο 3). Έτσι η προσπάθεια που είχε προηγηθεί για την αποσύνδεση της πολιτικής σημασίας του στους λαϊκούς αγώνες ενάντια στις κυρίαρχες ιδεολογίες (Νόμος Πλαίσιο 2007 – ΝΔ) ολοκληρώνεται πλέον με την πλήρη κατάργησή του. Στόχος τους είναι απαγόρευση του φοιτητικού συνδικαλισμού και η διάλυση των φοιτητικών συλλόγων που οι κινητοποιήσεις τους πάντοτε ήταν πολύ δυναμικές και επικίνδυνες γι’ αυτούς («Κόμματα και φοιτητικές παρατάξεις δεν μπορεί να έχουν λόγο στα πανεπιστήμια», Άννα Διαμαντοπούλου Βήμα της Κυριακής 21/8/2011). Θέλουν ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο από την επαναστατική θεωρία, ένα φοιτητικό κίνημα ανοργάνωτο και αδύναμο να προωθήσει τους αγώνες του και να τους ενώσει με του εργατο-λαϊκό κίνημα, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα κυριαρχεί ο ατομισμός και ανταγωνισμός και καμία έννοια συλλογικής διεκδίκησης. Ήδη κάτι τέτοιο προσπαθούν να επιβάλλουν και για τα σχολεία σύμφωνα με την εγκύκλιο του Υπ. Παιδείας που στάλθηκε στις 8/9/2011 και απαγορεύει στα σχολεία «κάθε ομιλία πολιτικού περιεχομένου προς τους μαθητές ή εκπαιδευτικούς μέσα στο χώρο του σχολείου από εκπροσώπους κομμάτων, φορείς συλλογικών οργάνων ή άλλα πρόσωπα», απαγορεύοντας στην ουσία των συνδικαλισμό, ένα μέτρο που μόνο σε ανοικτά φασιστικά καθεστώτα συναντούμε. Η κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου έχει ως άμεση συνέπεια οι δυνάμεις καταστολής να έχουν το δικαίωμα της εισβολής σε Πανεπιστημιακό χώρο ακόμα και για ένα κοινό ποινικό αδίκημα. Με αυτό προσπαθούν να προλάβουν παρόμοιες περιπτώσεις με αυτή της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών – εργατών που διεκδίκησαν την νομιμοποίησή τους μέσα στην ασφάλεια που τους παρείχε ο χώρος του Ασύλου, χρησιμοποιώντας τον, μάλιστα, ακριβώς για το σκοπό για τον οποίο υπάρχει. Να δίνει στέγη και να καλύπτει του λαϊκούς αγώνες, τους αγώνες των αδύνατων, των κατατρεγμένων, των εργαζομένων. Αν συνδυαστούν τα παραπάνω με τον τρομονόμο Νο 4 που σχεδιάζει η κυβέρνηση να περάσει (με τις επιταγές της ΕΕ) και που ως στόχο έχει τη δίωξη ως τρομοκρατών ακόμη και όσων εκφράζουν ριζοσπαστικές απόψεις ή ασκούν έντονη κριτική σε μια κρατική πολιτική, ποινικοποιείται κάθε δράση ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογία.

• Διάλυση πτυχίων – Ολιγοετείς σπουδές που θα οδηγούν σε πτυχίο. Η Υπ. Παιδείας μας είχε προϊδεάσει για αυτές τις αλλαγές. Το ότι αποσιωπήθηκαν από τον αστικό τύπο δεν μας κάνει εντύπωση. Όμως και οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά ελάχιστα μίλησε γι’ αυτό, εγκλωβισμένη στις προτάσεις παιδείας που έχει εκφράσει και που το καπιταλιστικό σύστημα ευχαρίστως μπορεί να τις προσαρμόσει στα μέτρα του.

Αρχικά τα τμήματα μπορεί να μην καταργούνται (όπως σχεδίαζε να κάνει η Υπουργός), όμως στην ουσία θα υπάρχουν μόνο για να εκτελούν ένα «πρόγραμμα σπουδών», χωρίς την δυνατότητα επεξεργασίας αυτού και εμπλουτισμού του με επιστημονικά κριτήρια. Το πιο σημαντικό όμως είναι η κατάργηση του δικαιώματος των τμημάτων να απονέμουν πτυχία (το οποίο έχουν πλέον οι σχολές), που έχει ως αποτέλεσμα από εδώ και στο εξής να απονέμονται νέα πτυχία (από άλλο φορέα) χωρίς καμία επαγγελματική κατοχύρωση, αρά χωρίς καμία αξία (Άρθρο 9, Παρ. 10ι). Από την άλλη, δημιουργεί «προγράμματα σπουδών σύντομου κύκλου» (όπως τα ονομάζει) που αποκτώνται σε 1-2 χρόνια (Άρθρο 30, Παρ. 2γ). Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία αποφοίτων πολλών ταχυτήτων πάνω στο ίδιο επιστημονικό αντικείμενο με στόχο την πτώση των μεροκάματων και την διάλυση κάθε συλλογικής διεκδίκησης των αποφοίτων, μέσω του ανταγωνισμού που θα αναπτυχθεί μεταξύ τους.

• Όριο φοίτησης (Άρθρο 2). Καθιερώνεται όριο φοίτησης ν+2 έτη (όπου ν ο ελάχιστος αριθμός εξαμήνων για την απόκτηση πτυχίου). Αυτό έχει σαν στόχο την εντατικοποίηση των σπουδών, έτσι ώστε ο φοιτητής να μην έχει το χρόνο να ασχοληθεί με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του και την ανάπτυξη της Συλλογικής δράσης. Ιδιαίτερα σε σχολές που προαπαιτείται η επιτυχής εξέταση πολλών μαθημάτων για να μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει το επόμενο, το ποσοστό των φοιτητών που αποφοιτούν πριν τα ν+2 έτη είναι εξαιρετικά χαμηλό. Οι λάσπες της Διαμαντοπούλου και όλων των προκατόχων της ενάντια στους «αιώνιους φοιτητές» (ότι δήθεν κοστίζουν στο κράτος κλπ.) πέφτουν στο κενό, μιας και οι «αιώνιοι φοιτητές» δεν έχουν δικαίωμα σε καμία παροχή από το κράτος (ούτε σίτιση, ούτε στέγαση, ούτε συγγράμματα), άρα το κόστος γι’ αυτούς είναι μηδενικό.

• Συμμετοχή ιδιωτών στην διοίκηση των Πανεπιστημίων. Θεσμοθετείται το Συμβούλιο Διοίκησης που πλέον αυτό λαμβάνει τις σημαντικότερες αποφάσεις για το ίδρυμα. Αποτελείται και από εξωτερικά μέλη (που μπορεί να είναι επιχειρηματίες, εκκλησία κλπ.) που κατέχουν περίπου τις μισές θέσεις σε αυτό (Άρθρο 8, Παράγραφος 2β). Αυτό έχει σαν συνέπεια η διοίκηση των Πανεπιστημίων να περάσει σε ιδιώτες, αλλάζοντας πλέον τον στόχο τους (από την ολοκληρωμένη επιστημονική κατάρτιση σήμερα) στην εξεύρεση και την μεγιστοποίηση του κέρδους τους. Σε συνδυασμό με τα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ) – στην ουσία ανώνυμες εταιρίες – που προβλέπει ο νόμος για την διαχείριση της περιουσίας του (Άρθρο 58), τα Πανεπιστήμια θα λειτουργούν μόνο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια πλέον.

• Ραγδαία μείωση της χρηματοδότησης, Σύνδεση χρηματοδότησης με την αξιολόγηση. Σύμφωνα με το άρθρο 58, παρ. 7β «επιτρέπεται η κάλυψη πάγιων λειτουργικών δαπανών των Α.Ε.Ι., πλην της μισθοδοσίας προσωπικού εν όλω ή εν μέρει, από το ΝΠΙΔ.». Αυτό θα έχει ως συνέπεια την Ραγδαία μείωση της Κρατικής χρηματοδότησης για την τριτοβάθμια εκπαίδευση κατά 80-90%, μιας και δεν είναι πλέον ευθύνη του κράτος να χρηματοδοτεί τα Πανεπιστήμια, αλλά αυτά είναι υποχρεωμένα να βρίσκουν τους πόρους – ακόμα και για τις βασικές ανάγκες λειτουργίας τους – για να συντηρηθούν και να επιτελέσουν το έργο τους. Η υποχρηματοδότηση αυτή είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα παραδίδει τα Πανεπιστήμια στην αγκαλιά των εταιριών. Παράλληλα η – ελάχιστη αυτή – κρατική χρηματοδότηση συνδέεται άμεσα με τους στόχους του 4ετούς προγραμματισμού που εξαναγκάζεται το Πανεπιστήμιο να συμφωνήσει με το κράτος (Άρθρο 62). Αυτό έρχεται σε πλήρη ρήξη ακόμα και με το Αστικό Σύνταγμα, μιας και το άρθρο 16 αυτού προβλέπει ότι «Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Κράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους.»

• Κατάργηση βιβλίων. Με τον νέο Νόμο θεωρείται σύγγραμμα είτε το έντυπο ή το ηλεκτρονικό βιβλίο (Άρθρο 37, Παρ. 1). Έτσι με την παροχή ηλεκτρονικών βιβλίων (σε CDs κλπ.) που είναι πιο φθηνά, το κράτος θα έχει επιτελέσει την υποχρέωσή του απέναντι στους φοιτητές, αδιαφορώντας βέβαια για την δυνατότητα αυτών να αγοράσουν Ηλεκτρονικό Υπολογιστή ή να διαβάσουν μπροστά σε μία οθόνη…

• Άρση μονιμότητας επίκουρων καθηγητών. Με το νέο νόμο αίρεται η μονιμότητα των επίκουρων καθηγητών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γκρεμίζεται ο προγραμματισμός ανθρώπων με διδακτορικά και πολυετείς σπουδές και πολλά χρόνια εργασίας στα Πανεπιστήμια. Μαζί τους γκρεμίζεται και ο προγραμματισμός των Πανεπιστημίων, μιας και πλέον δεν θα πρέπει να περιμένουν από το Υπουργείο το ύψος των πιστώσεων μόνο για τις θέσεις των συμβασιούχων, αλλά πλέον και για των επίκουρων καθηγητών, αδυνατώντας να εγγυηθούν για την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος και την εκτέλεση των προγραμμάτων σπουδών. Η παραπάνω διάταξη θα δημιουργήσει ένα μαζικό κύμα ανεργίας εργαζομένων με πολύ υψηλά επίπεδα μόρφωσης, με αποτέλεσμα να πέσουν – τα ιδιαίτερα χαμηλά – μεροκάματα σε επίπεδα εξαθλίωσης.

Η απάντηση του φοιτητικού κινήματος σε αυτά πρέπει να είναι μία: ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ. Χρέος των προοδευτικών φοιτητών, αλλά κυρίως των κομμουνιστών, είναι να διασφαλίσουν την δημοκρατική λειτουργία των Γενικών Συνελεύσεων και των συντονιστικών επιτροπών που οργανώνονται, να παλέψουν για να διασπάσουν τα μπλοκ που στηρίζουν έμμεσα ή άμεσα τη μεταρρύθμιση, να επικεντρώσουν στη βάση των προβλημάτων που προκύπτουν από την εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική και να ενώσουν τον αγώνα τους ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ με αυτόν όλου του λαού για Εθνική Ανεξαρτησία και κατ’ επέκταση Έξοδο από την ΕΕ το ΕΥΡΩ και την ΟΝΕ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Μύθος της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας η ύπαρξη σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση της Χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου

Μια απάντηση στο «Ριζοσπάστη»

Με αφορμή τη συμπλήρωση των 20 χρόνων απ’ τα γεγονότα του Αυγούστου (19/8/1991) στη Σοβιετική Ένωση και την κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού σε αυτή, αλλά και την οριστική διάλυση της καπιταλιστικo-ιμπεριαλιστικής αυτής χώρας το Δεκέμβρη του 1991, ο «Ριζοσπάστης» (21/8/2011, σελ. 16-17) σ’ ένα σχεδόν δισέλιδο άρθρο αναφέρεται σε αυτά για να επαναλάβει για πολλοστή φορά τα διαβόητα «συμπεράσματα» της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, δηλ. περί ύπαρξης «σοσιαλισμού» στη Σοβιετική Ένωση της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου. Το άρθρο απευθύνεται σε μέλη – οπαδούς και υπογραμμίζει την «ανάγκη αφομοίωσης των συμπερασμάτων του 18^ου Συνεδρίου του ΚΚΕ» (σελ. 17) δηλ. την αφομοίωση των αντιμαρξιστικών αστικών απόψεων της διεθνούς και ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας σχετικά με την χρουστο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσωφική περίοδο της ΣΕ – απόψεις που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. τον Λενινισμό – Σταλινισμό.

Και δεν έχουν καμιά σχέση οι απόψεις αυτές με τον μαρξισμό, επειδή εξακολουθούν να υποστηρίζουν την πασίγνωστη και ολωσδιόλου αστήρικτη άποψη ότι και μετά την ανατροπή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου (μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, Μάρτης 1953) και τη νίκη της χρουστσοφικής-ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης στην ΣΕ συνέχιζε τάχα να οικοδομείται και να υπάρχει ο «σοσιαλισμός» ως το 1991, παρόλο που δεν υπήρχε Δικτατορία του Προλεταριάτου και επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα και παρόλο που μετά το 1953 άρχισαν να εφαρμόζονται στην ΣΕ – με απόφαση και καθοδήγηση του αστικού σοσιαλδημοκρατικού ΚΚΣΕ της προδοτικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ – καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις με αποκορύφωμα εκείνες των Μπρέζνιεφ – Κοσίγκιν το Σεπτέμβρη του ’65 που εξάλειψαν τελείως τις σοσιαλιστικές – κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής και οδήγησαν αναπόφευκτα στην σταδιακή, αλλά πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού – παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα μέσα-τέλη της δεκαετίας του ’60.

Εκ νέου διαπιστώνει κανείς και σ’ αυτό το άρθρο του «Ριζοσπάστη», ότι οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ όταν αναφέρονται στην Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσοφική περίοδο: πρώτο, δεν έχουν να παρουσιάσουν καμιά ανάλυση – εκτός από προπαγανδιστικές-δημαγωγικές σαπουνόφουσκες – της βάσης και του εποικοδομήματος της κοινωνίας της ΣΕ εκείνης της ιστορικής περιόδου, δεύτερο, δεν απουσιάζει μόνο η ανάλυση, αλλά επιπλέον, όλες οι αναφορές τους – πέρα από το ότι είναι εντελώς επιφανειακού χαρακτήρα – δεν γίνονται από την σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού, αλλά αντίθετα από αστική σκοπιά: δηλ. από εκείνη της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός = παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Η τακτική των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ συνίσταται στο να υποκαθιστούν την ανάλυση με μια δημαγωγική ψευτο-«κριτική» των αντεπαναστατικών 20^ου-22^ου Συνεδρίων για εξαπάτηση των μελών-οπαδών τους, ενώ ταυτόχρονα – και αυτό είναι το κύριο και πιο βασικό – εξακολουθούν να υπερασπίζουν την γνωστή αντιμαρξιστική χρουστσοφική θέση σύμφωνα με την οποία: και ύστερα από την πραξικοπηματική ανατροπή, αρχές του ’53, της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και την αντικατάστασή της από την δικτατορία της υπό διαμόρφωση τότε νέας μπουζουαρζίας, υπήρχε τάχα και οικοδομούνταν ο «σοσιαλισμός» καθόλη την χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσωφική περίοδο ως το 1991. Ας αναφερθεί και σχολιαστεί σύντομα εδώ μια μόνο από τις πολλές υπερμεγέθεις αστικές κοτσάνες τους – που εκφράζουν τα αδιέξοδα και την ιδεολογικοπολιτική κρίση του «Κ»ΚΕ – ο αντιμαρξιστικός ισχυρισμός ότι τάχα «το ΚΚΣΕ έχασε σταδιακά τον επαναστατικό καθοδηγητικό του χαρακτήρα και έτσι έγινε δυνατό να κυριαρχήσουν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στο κόμμα και στην εξουσία στη δεκαετία του 1980» («Ρ», 21/8/2011, σελ. 17). Ας προσεχθούν δυο πράγματα στην παροιμιώδη αυτή κοτσάνα: πρώτο, χρειάστηκαν, λοιπόν, κατά τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, 30 ολόκληρα χρόνια για να «χάσει σταδιακά τον επαναστατικό καθοδηγητικό του χαρακτήρα» το κόμμα και δεύτερο, οι προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Χρουστόφ-Μπρέζνιεφ που ηγούνταν του ΚΚΣΕ άνηκε στις επαναστατικές δυνάμεις αφού «οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στο κόμμα και στην εξουσία» κυριάρχησαν μόλις τη «δεκαετία του 1980».

Όμως το ΚΚΣΕ άλλαξε αμέσως ταξικό χαρακτήρα και όχι «σταδιακά»: από επαναστατικό-προλεταριακό που ήταν την εποχή των Λένιν-Στάλιν μετατράπηκε σε αστικό σοσιαδημοκρατικού τύπου κόμμα και μάλιστα από την πρώτη στιγμή (μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν) που κυριάρχησε σ’ αυτό ως ηγετική ομάδα η αποστάτρια προδοτική ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ – Μικογιάν – Σουσλώφ κλπ. που ανέτρεψε πραξικοπηματικά και τη Δικτατορία του Προλεταριάτου σε αυτή τη χώρα. Οι αντεπαναστατικές σοσιαλδημοκρατικές αποφάσεις του 20^ου Συνεδρίου απλά επισφράγισαν και εξέφρασαν δημόσια πλέον την αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα του ΚΚΣΕ, την ανατροπή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, τη νίκη της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης. Και ακριβώς επειδή άλλαξε ταξικό χαρακτήρα, από τις αρχές του ’53, με την κυριαρχία του Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και ανατράπηκε η δικτατορία του προλεταριάτου, το αστικό πλέον ΚΚΣΕ ήτανε εκείνο που ευθύς εξαρχής ηγήθηκε, πρωτοστάτησε και καθοδήγησε σε όλα τα επίπεδα στο σύνολό του το αντεπαναστατικό προτσές στην ΣΕ, μαζί και τις καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Σε πλήρη αντίθεση με τους ισχυρισμούς των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ, η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» αναλύοντας τη βάση και το εποικοδόμημα της μετά τον Στάλιν κοινωνίας της ΣΕ έχει καταλήξει στη μαρξιστική θέση - συμπέρασμα: στη ΣΕ της Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσωφικής περιόδου δεν υπήρχε πλέον σοσιαλισμός, επειδή α) στον πολιτικό τομέα δεν υπήρχε Δικτατορία του Προλεταριάτου ούτε επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, β) στον ιδεολογικό τομέα δεν ήταν πλέον κυρίαρχος ο επαναστατικός μαρξισμός δηλ. ο Λενινισμός – Σταλινισμός, αλλά η αστική ιδεολογία του Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού μαζί με άλλα αστικά, αλλά ακόμα και υπεραντιδραστικά, ιδεαλιστικά, ανορθολογικά ρεύματα (νιτσεϊσμός, αντιδραστικός γερμανικός ρομαντισμός, κλπ.), γ) στον οικονομικό τομέα κυριαρχούσε η καπιταλιστική εμπορευματική οικονομία που είχε σταδιακά αλλά πλέρια παλινορθωθεί – εμπορευματικές σχέσεις που προωθήθηκαν αμέσως απ’ το ’53 όπως διαπιστώνεται από τις «εισηγήσεις του Ν. Χρουστσόφ στα χρόνια 1953-1960» στις οποίες υπογραμμίζεται ότι «είναι αναγκαία η εκμετάλλευση των εμπορευματικών σχέσεων για την οικοδόμηση της κομμουνιστική κοινωνίας» όπως αναφέρει παραδεχόμενος και ο Χρουστσοφικός ρεβιζιονιστής οικονομολόγος G. Koslow («Η εμπορευματική παραγωγή και ο νόμος της αξίας στον σοσιαλισμό», σελ. 8, Βερολίνο-DDR 1961).

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο δηλ. για την κατεύθυνση, για το καπιταλιστικό περιεχόμενο, των οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη ΣΕ, ο αντιδραστικός εκπρόσωπος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού Grover W. Ensley, διευθυντής της «Joint Economic Committee» των ΗΠΑ έδωσε σε άρθρο του (μετά την επίσκεψή του στη Μόσχα και τις συναντήσεις με Σοβιετικούς οικονομολόγους) τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Επανάσταση στην οικονομική σκέψη της Σοβιετικής Ένωσης» («Nation’s Business», Γενάρης 1957), ενώ 10 χρόνια αργότερα ο Αμερικανός «σοβιετολόγος» Marshall I. Goldman», δημοσίευσε άρθρο, αναφερόμενος στις καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις, με τον επίσης χαρακτηριστικό τίτλο: «Οικονομική επανάσταση στην Σοβιετική Ένωση», στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Την παραμονή της 50^ης επετείου της Κομμουνιστικής επανάστασης οι ρώσοι διάλεξαν τον δρόμο μιας άλλης, της οικονομικής επανάστασης» («Foreign Affairs», τομ. 45, Νο. 2/1967, σελ. 319) δηλ. της καπιταλιστικής «επανάστασης» (= αντεπανάστασης). Ο αντικομμουνιστής «σοβιετολόγος» χαρακτηρίζει τις καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις στην ΣΕ «οικονομική επανάσταση», αντί του ορθού «οικονομική αντεπανάσταση».

Και τώρα αναλυτικότερα, αλλά συνοπτικά:

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ. Μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν κατά την διάρκεια της συνεχιζόμενης σφοδρής ταξικής πάλης που διεξάγονταν στην Σοβιετική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα μεταξύ των αντεπαναστατικών και των επαναστατικών δυνάμεων, οι επαναστατικές δυνάμεις στο κόμμα και στο κράτος ηττήθηκαν, μ’ αποτέλεσμα να κυριαρχήσουν στην ηγεσία του ΚΚΣΕ οι αντεπαναστατικές ρεβιοζιονιστικές χρουστσοφικές δυνάμεις με επικεφαλής την αποστάτρια προδοτική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ – Μικογιάν – Σουσλώφ, κλπ., οι οποίες προχώρησαν στην βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου στην ΣΕ και στην αντικατάστασή της με τη δικτατορία της υπό διαμόρφωση τότε νέας μπουζουαρζίας την οποία σε πολιτικό επίπεδο εξέφραζε η σοσιαλδημοκρατική αυτή ομάδα με την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική της γραμμή που επίσημα πλέον εκφράστηκε και δημόσια, μετά από λίγο, στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956).

Ο θρίαμβος της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και η ανατροπή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, αποτέλεσαν την απαρχή και ταυτόχρονα την εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση για την έναρξη του πισωδρομικού προτσές εξάλειψης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού της οποίας ηγήθηκε και καθοδήγησε σε όλα τα μέτωπα το αστικό, πλέον, σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, το ΚΚΣΕ. Η αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα του ΚΚΣΕ από επαναστατικό κομμουνιστικό σε αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, εκφράζεται με σαφήνεια στην αντεπαναστατική, αστική, σοσιαλδημοκρατική γραμμή και τις αντιμαρξιστικές απόψεις του 20^ου και 22^ου Συνεδρίου – Συνέδρια κατεδάφισης-εξάλειψης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και παλινόρθωσης του καπιταλισμού.

Σε μια χώρα όπου δεν υπήρχε πλέον επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα και Δικτατορία του Προλεταριάτου είναι φανερό πως δεν μπορεί ούτε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού να συνεχιστεί (οικοδόμηση που διακόπηκε αμέσως ακόμα από τις αρχές του 1953 με τη νίκη της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης), ούτε σοσιαλισμός μπορεί να υπάρξει.

Το ότι στη ΣΕ δεν υπήρχε επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα και Δικτατορία του Προλεταριάτου αναγκάστηκαν να το ομολογήσουν, λίγο αργότερα, ανοικτά και οι ίδιοι οι αποστάτες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές στο 22^ο Συνέδριο (1961). Και τα δυο είχαν αντικατασταθεί από το «κόμμα όλου του λαού» και το «κράτος όλου του λαού»: «Το μαρξιστικό – λενινιστικό μας κόμμα, που γεννήθηκε σαν κόμμα της εργατικής τάξης, έγινε το κόμμα ολόκληρου του λαού» (σελ. 250), «Το πρόβλημα της ανάπτυξης του κράτους της Δικτατορίας της εργατικής τάξης σε παλλαϊκό κράτος» και ότι το «παλλαϊκό κράτος είναι το καινούργιο στάδιο στην εξέλιξη του σοσιαλιστικού κράτους», σελ 205 («Το 22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ», σελ. 205, 250, Αθήνα 1961).

Όμως για το μαρξισμό δεν υπάρχουν υπερταξικά κόμματα και κράτη δηλ. «κόμμα όλου του λαού» και «κράτος όλου του λαού». Το μεν, «κόμμα όλου του λαού», αφού δεν ήταν κόμμα της εργατικής τάξης, ήταν κόμμα της νέας μπουζουαρζίας, το δε «κράτος όλου του λαού», αφού δεν ήταν Δικτατορία του Προλεταριάτου, ήταν δικτατορία της νέας μπουζουαρζίας.

Οι αντιμαρξιστικές αστικές φλυαρίες των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών περί «κράτος όλου του λαού» και «κόμματος όλου του λαού» αποσκοπούν απλά στην συγκάλυψη των ταξικού χαρακτήρα του κράτους – κόμματος της Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσωφικής περιόδου, δηλ. στη συγκάλυψη του αστικού χαρακτήρα του «κόμματος όλου του λαού» ως κόμματος εκφραστή – υπερασπιστή των ταξικών συμφερόντων της νέας μπουζουαρζίας και του «κράτους όλου του λαού» ως αστικού κράτους δηλ. δικτατορία της νέας μπουζουαρζίας. Το ΚΚΣΕ δεν ήταν απλά ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, αλλά και είχε μετατραπεί και σε ένα φασιστικό κόμμα με τις δολοφονίες ηγετικών στελεχών της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, K. Gottwald, B. Bierut, M. Rakosi, Ν. Ζαχαριάδη κλπ., με τις διώξεις (φυλακίσεις, εξορίες, κλπ) των Ελλήνων κομμουνιστών ανταρτών των ΕΛΑΣ – ΔΣΕ και τις φασιστικές δίκες της Τασκένδης (Φλεβάρης 1956), με τις δολοφονικές διώξεις Σοβιετικών κομμουνιστών, την φασιστική λογοκρισία και την απαγόρευση έκδοσης των έργων του Ι. Στάλιν, κλπ. και επιπλέον φιλοδόξησε να μετεξελιχθεί σε ένα φιλοχιτλερικό κόμμα με την μετονομασία του συμβόλου της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ σε Βόλγογκραντ, κάτι που δεν έπραξαν ούτε οι ιμπεριαλιστές, αφού οι Γάλλοι διατηρούν ακόμα και σήμερα στο μετρό την στάση ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ, αλλά και πλατεία στο κέντρο του Παρισιού «Place de la Bataille de Stalingrad Septembre 1942-Janvier 1943» (φιλοχιτλερική στάση κρατά και η σημερινή ηγεσία του «Κ»ΚΕ στο συγκεκριμένο ζήτημα αφού δεν καταδικάζει – καταγγέλει τη φιλοχιτλερική αυτή πράξη των αφεντικών της). Ακριβώς αυτό το αστικό και φασιστικό, αλλά και φιλοχιτλερικό κόμμα προβάλλει ακόμα και σήμερα ο «Ριζοσπάστης» ως «επαναστατικό», που τάχα μόλις τη δεκαετία του ’80 «κυριάρχησαν σε αυτό οι αντεπαναστατικές δυνάμεις»: «το ΚΚΣΕ έχασε σταδιακά τον επαναστατικό καθοδηγητικό του χαρακτήρα και έτσι έγινε δυνατό να κυριαρχήσουν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στο κόμμα και στην εξουσία στη δεκαετία του 1980» («Ρ», 21/82011, σελ. 17).

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ. Μετά το 1953 δηλ. στην ΣΕ της Χρουστσο-Μπρεζνιεφικής περιόδου δεν ήταν πλέον κυρίαρχος ο επαναστατικός μαρξισμός, αλλά το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.

Δίπλα στον Χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και στο γόνιμο πια έδαφος της αστικής κοινωνίας του παλινορθωμένου καπιταλισμού φύτρωσαν, αναπτύχθηκαν και άνθισαν σχεδόν όλα τα άλλα αστικά ιδεαλιστικά ρεύματα (πραγματισμός, υπαρξισμός, νεοθετικισμός, φροϋδισμός, οντολογία, φαινομενολογία, φιλοσοφική ανθρωπολογία, κλπ.) ως και η θρησκεία μα και τα πλέον υπεραντιδραστικά ανορθολογικά ρεύματα όπως ο Νιτσεϊσμός και ο αντιδραστικός γερμανικός Ρομαντισμός που στην εποχή του είχε ως σημαία-σύνθημα «επιστροφή στο μεσαίωνα» - ανορθολογικά ρεύματα που επηρέασαν αποφασιστικά δεκαετίες αργότερα τη διαμόρφωση των Ναζι-φασιστικών θεωριών της Χιτλερικής περιόδου, γεγονός που αναγκάζεται να ομολογήσει, έστω και κατόπιν εορτής, μεταξύ άλλων και ο γερμανός χρουστσοφικός ρεβιζιονιστής θεωρητικός του D«K»P Robert Steigerwald: Στη ΣΕ «ορισμένοι φιλόσοφοι αυτομόλησαν προς την πλευρά των Heidegger, Popper, Gadamer (ορισμένοι μάλιστα προς το Nietzsche!) ή άλλοι περιόριζαν την θεωρία σε κοινωνιολογική και θετικιστική ανάλυση γεγονότων» (Robert Steigerwald, Neues Denken Und Marxistische Plilosophie, σελ. 68, Wuppertal 1991).

Αποσιωπά όμως ο Steigerwald ότι ήταν η σοσιαλφασιστική κλίκα των Χρουτσόφ – Μπρέζνιεφ που έδωσε εντολή στον αποστάτη W. Ulbricht να ανοίξει για πρώτη φορά μεταπολεμικά το ως τότε κλειστό Αρχείο Nietzsche που βρίσκονταν - βρίσκεται στη Βαϊμάρη και να επιτρέψει σε 2 Ιταλούς θαυμαστές του Nietzsche τον Mazzimo Montinari (μέλος του P«C»I) και το δάσκαλό του Giorgio Coli να δουλέψουν στο εκεί αρχείο με σκοπό να προετοιμάσουν μια τάχα «αποναζιστικοποιημένη» έκδοση του υπεραντιδραστικού έργου του, γεγονός που πραγματοποιήθηκε στη συνέχεια (21 τόμοι και 16 τόμοι επιστολές, επιπλέον 13 τόμοι «Nietzsche Studien» που συνεχίζονται). Να τι μας πληροφορεί σχετικά ο Cesare Cases το Μάη του 1987 μ’ αφορμή το θάνατο του M. Montinari (24 Νοέμβρη 1986), ο οποίος είχε εγκατασταθεί μόνιμα στη Βαϊμάρη από τον Απρίλη του 1961 (ελέω Χρουτσόφ-Μπρέζνιεφ-Ulbricht) και εκεί είχε παντρευτεί, αλλά κανείς από τους κατοίκους της πόλης δεν γνώριζε το λόγο της εκεί παραμονής του ως τη γέννηση των τριδύμων παιδιών του: «Η χαρακτηριστική μορφή του Mazzimo ήταν σ’ όλη την πόλη γνωστή, αλλά κανένας δεν ήξερε ότι ασχολείται με το Nietzsche. Η είδηση της γέννησης των τριδύμων έκανε τον πατέρα σε μια νύχτα μια γνωστή προσωπικότητα, όταν η γυναίκα του έλαβε ένα συγχαρητήριο τηλεγράφημα από τον Walter Ulbricht, και ποιος ξέρει, αν χάρη σ’ αυτά τα παιδιά που σήμερα έχουν μεγαλώσει δεν οφείλεται ότι μερικοί από τους κατοίκους της Βαϊμάρης μόλις τότε έμαθαν ότι στην πόλη τους δεν πνέει-κυριαρχεί μόνο το πνεύμα του Γκαίτε και του Σίλερ, αλλά και εκείνο του Nietzsche.»

Να, λοιπόν, ένα από τα πάμπολλα εγκλήματα της σοσιαλφασιστικής κλίκας των Χρουτσόφ-Μπρέζνιεφ-Ulbricht, αυτών των αρχιπροδοτών της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, οι οποίοι την ίδια στιγμή που ασκούσαν φασιστική λογοκρισία σε μαρξιστικά – επαναστατικά έργα, έκαιγαν-πολτοποιούσαν a la Χίτλερ κατά εκατοντάδες χιλιάδες τα έργα του Στάλιν και απαγόρευαν την κυκλοφορία και έκδοση του έργου, την ίδια στιγμή «χόρευαν στις ποδιές τους» τους πιο αντιδραστικούς διανοητές που ανέδειξε ποτέ η ιστορία, απ’ τους υπεραντιδραστικούς γερμανούς Ρομαντικούς που ύμνησαν το Μέττερνιχ «της Ιεράς Συμμαχίας» (Fr. Schlegel, κλπ) και υπηρέτησαν στην «Αυλή» του, φανατικούς νοσταλγούς του φεουδαρχικού μεσαίωνα και της φεουδαρχικής απολυταρχίας ως τον υπεραντιδραστικό F. Nietzsche – προδρόμους των ναζι-φασιστικών θεωριών – μα ακόμα και το σύγχρονό τους υπαρξιστή ναζί-φασίστα υπαρξιστή φιλόσοφο M. Heidegger που δεν υπεράσπισε μονάχα μαχητικά τον εθνικοσοσιαλισμό, αλλά γοητεύονταν και από τα «υπέροχα χέρια του Χίτλερ» (Karl Jaspers: “Philosophische Autobiographie”, σελ. 101, Μόναχο/Ζυρίχη 1984), όπως παραδέχεται ο ομοϊδεάτης τους Χρουστσοφικός Steigerwald.

Όλα αυτά ανταποκρίνονταν στις ανάγκες, αλλά και την ενίσχυση-δυνάμωμα της ιδεολογικοπολιτικής ταξικής πάλης της νέας μπουρζουαζίας κατά του προλεταριάτου και προφανώς στα γενικότερα ταξικά συμφέροντα της νέας μπουρζουαζίας της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής ΣΕ και εκείνης των άλλων χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού (εσωτερική φασιστική καταπίεση και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των σοβιετικών λαών, μεγαλορώσικος σωβινισμός και καταπίεση των εθνοτήτων, επεκτατική πολιτική, κλπ.). Τίποτα βέβαια το περίεργο που ο «Ριζοσπάστης» και οι λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου, βαμμένοι αντισταλινικοί-αντικομμουνιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ, προβάλλουν ως «κομμουνιστές» τους Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ: βρίσκουν, απλά, την ιστορική τους συνέχεια γιατί αυτό ανταποκρίνεται και στα σημερινά συμφέροντα του κεφαλαίου που υπηρετούν (δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κι απ’ τις στήλες του «Ρ» έχουν προβληθεί ο ιδεολογικός πρόδρομος των ναζιφασιστικών θεωριών Nietzsche, ο ναζιφασίστας Ο. Στένγκλερ, ακόμα και ο Γάλλος δωσίλογος – συνεργάτης των γερμανών κατακτητών ναζι-φασίστας Μ. Μπλανσό, στους οποίους θα αναφερθούμε σ’ άλλη ευκαιρία).

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ. Οι καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις που αποφασίστηκαν από την ηγεσία των Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ του αστικού πλέον ΚΚΣΕ και εφαρμόστηκαν στην οικονομία της ΣΕ από το ’53 ως το ’65 εξάλειψαν ολοκληρωτικά τις σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής και παλινόρθωσαν πλέρια τον καπιταλισμό – καπιταλιστική παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα μέσα - τέλη της δεκαετίας του ’60 με την τελευταία και πιο ολοκληρωμένη καπιταλιστική οικονομική μεταρρύθμιση των Μπρέζνιεφ – Κοσίγκιν το Σεπτέμβρη του ’65. Πιο συγκεκριμένα η μελέτη - ανάλυση της οικονομίας της Χρουστσο-Μπρεζνιεφικής περιόδου εκ μέρους της «Κίνησης για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» έχει καταλήξει:

πρώτο, στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης κυριαρχούσε πλέον η εμπορευματική παραγωγή, η οποία με την επέκταση των Εμπορευματο-Χρηματικών-Σχέσεων γενικεύτηκε και πήρε πλήρη και ολοκληρωμένη μορφή στα μέσα - τέλη της δεκαετίας του ΄60. Όμως όταν στην οικονομία μιας χώρας κυριαρχεί η εμπορευματική παραγωγή, τότε το σύστημα της σ’ εκείνη την ιστορική περίοδο δεν μπορεί παρά να ήταν ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής – ο οποίος προήλθε απ’ τη σταδιακή αλλά πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού, παίρνοντας τη θέση του εξαλειφθέντος σοσιαλισμου-κομμουνισμού – αφού, ως γνωστόν, ο καπιταλισμός αποτελεί την τελευταία και ανώτατη μορφή εμπορευματικής παραγωγής: «ο καπιταλισμός είναι η εμπορευματική παραγωγή σε ανώτατο στάδιο εξέλιξης όπου η ίδια η εργατική Δύναμη γίνεται Εμπόρευμα» (Λένιν).

δεύτερο, επιπλέον στην ολοκληρωμένη πια εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης εμφανίστηκαν δυο βασικά χαρακτηριστικά της γνωρίσματα: 1) η μετατροπή όλων των μέσων Παραγωγής σε Εμπορεύματα, και ακόμα 2) η μετατροπή της εργατικής Δύναμης σε Εμπόρευμα δηλ. εμφανίστηκαν δυο απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, και ακριβώς γι’ αυτό η τότε οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης ήταν καπιταλιστική, αφού: «σύμφωνα με τη διδασκαλία του Μαρξ, τα ουσιώδη γνωρίσματα του καπιταλισμού είναι (1) η εμπορευματική παραγωγή σαν γ ε ν ι κ ή μορφή της παραγωγής. Το προϊόν παίρνει τη μορφή του εμπορεύματος στους πιο διαφορετικούς κοινωνικούς παραγωγικούς οργανισμούς, όμως στην καπιταλιστική Παραγωγή η μορφή αυτή του προϊόντος της εργασίας είναι γ ε ν ι κ ή και δεν αποτελεί εξαίρεση, δεν είναι μεμονωμένη, τυχαία. Το δεύτερο γνώρισμα του καπιταλισμού (2) είναι ότι εμπορευματική μορφή δεν παίρνει μόνο το προϊόν της εργασίας, αλλά και η ίδια η Εργασία, δηλ. η εργατική Δύναμη του ανθρώπου. Ο βαθμός ανάπτυξης της εμπορευματικής μορφής της εργατικής Δύναμης χαρακτηρίζει το βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού» (Λένιν).

τρίτο, στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης ο νόμος της Αξίας – που είναι νόμος της εμπορευματικής παραγωγής – με την επέκταση της δράσης του στο σύνολο της οικονομίας ρύθμιζε πλέον την παραγωγή, όπως ακριβώς συμβαίνει και στον καπιταλισμό.

τέταρτο, στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης σκοπός της παραγωγής – με την εισαγωγή του καπιταλιστικού Κέρδους σε επίπεδο κρατικών επιχειρήσεων ξεχωριστών εμπορευματοπαραγωγών, κλάδων και γενικά του συνόλου της οικονομίας – ήταν πλέον το ανώτατο Κέρδος δηλ. εκείνο που ο Μαρξ αναφέρει σαν ένα απ’ τα τρία (τ’ άλλα δυο αναφέρονται στο παραπάνω απόσπασμα του Λένιν) ουσιώδη χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλισμού: «το δεύτερο, που ξεχωρίζει ειδικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής είναι η παραγωγή Υπεραξίας σαν άμεσος σκοπός και καθοριστικό κίνητρο της παραγωγής» (Μαρξ).

πέμπτο, στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης επανεμφανίστηκαν και δρούσαν όλοι οι αντικειμενικοί οικονομικοί νόμοι του καπιταλισμού: νόμος της Αξίας ως ρυθμιστής της παραγωγής, νόμος της Υπεραξίας, νόμος εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας απ’ το Κεφάλαιο, νόμος Ανταγωνισμού και Αναρχίας της παραγωγής, νόμος μέσου ποσοστού Κέρδους-καπιταλιστική «τιμή Παραγωγής» κλπ.

έκτο, στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης επανεισάχθηκαν-επανεμφανίστηκαν όλες οι καπιταλιστικές οικονομικές Κατηγορίες: Κέρδος-Αποδοτικότητα-Τόκος-Πρόσοδος-καπιταλιστική «τιμή Παραγωγής», κλπ.

Το σύνολο των παραπάνω χαρακτηριστικών που κυριάρχησαν στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου αποτελούν την πιο σαφή έκφραση του καπιταλιστικού χαρακτήρα των σχέσεων Παραγωγής στην οικονομία αυτής της χώρας και του καπιταλιστικού χαρακτήρα της κρατικής-συνεταιριστικής Ιδιοκτησίας, που κατέχονταν-ελέγχονταν συλλογικά απ’ τη νέα μπουρζουαζία μέσω του νέου αστικού κράτους δηλ. του «κράτος όλου του λαού», ενώ συνάμα τεκμηριώνουν επιστημονικά την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ που ολοκληρώθηκε στα μέσα - τέλη της δεκαετίας του ΄60, παρά τις αντίθετες αστικές φλυαρίες της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (διεθνούς και ντόπιας: «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) περί δήθεν ύπαρξης «σοσιαλισμού» μέχρι το 1990, εντελώς αστήρικτοι αντιμαρξιστικοί ισχυρισμοί που διαψεύδονται απ’ την καπιταλιστική πραγματικότητα της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της περιόδου δηλ. την ύπαρξη εμπορευματικής οικονομίας σ’ αυτή μ’ όλα τα ουσιώδη χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, τους βασικούς οικονομικούς του νόμους και τις καπιταλιστικές οικονομικές Κατηγορίες .

Ο καπιταλισμός που παλινορθώθηκε στη Σοβιετική Ένωση τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο ήταν ένας κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός ιδιαίτερου τύπου (ως προς το περιεχόμενο ήταν ίδιος με τον καπιταλισμό των Δυτικών χωρών) – ιδιαιτερότητα που συνίστατο κατά πρώτο στην κυριαρχία της κρατικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας και της συνεταιριστικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, με περιορισμένη εμφάνιση της ατομικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας αρχικά στην Αγροτική οικονομία (στη συνέχεια πήρε πολύ μεγάλη έκταση), ενώ αργότερα επεκτάθηκε και σ’ άλλους τομείς της οικονομίας και κατά δεύτερο στην εμφάνιση-διαμόρφωση ενός κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού προερχόμενου απ’ την κατάργηση του σοσιαλισμου-κομμουνισμού, ενώ στην οικονομία των Δυτικών χωρών του παραδοσιακού καπιταλισμού κυριαρχεί η ατομική καπιταλιστική Ιδιοκτησία με μια περιορισμένης έκτασης κρατική καπιταλιστική Ιδιοκτησία.

Διαβάστε Περισσότερα »

Anna Seghers – «Ριζοσπάστης» - «Βραβείο Στάλιν»

Εφιάλτης το όνομα του Ιωσήφ Στάλιν για τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ
Το όνομα του Ιωσήφ Στάλιν έχει γίνει δεκαετίες τώρα, μα και σήμερα ακόμα, ο μόνιμος εφιάλτης των αντισταλινικών – αντικομμουνιστών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ και των δημοσιογραφίσκων του «Ριζοσπάστη» που τους αναγκάζει ή να καταφεύγουν σε χονδροειδή ψεύδη ή να αποσιωπούν το όνομά του σε διάφορα θέματα, αλλά και στην περίπτωση του «βραβείου Στάλιν».
Οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ανά τον κόσμο είχαν και έχουν την μεγάλη ατυχία να είναι το όνομα του Στάλιν στενά συνδεδεμένο με τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα του 20^ου αιώνα, αλλά και με το καθιερωμένο εκείνη την περίοδο «βραβείο Στάλιν» το οποίο είχε απονεμηθεί σε πολλούς συγγραφείς, ποιητές, διανοητές και προσωπικότητες που υποχρεωτικά μνημονεύονται κατά καιρούς ακόμα και σήμερα στον τύπο και γενικά στα ΜΜΕ.
Ως πριν λίγο καιρό η τακτική των χρουστσοφικών ηγετών του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ και του «Ριζοσπάστη», για να εξαφανίσουν το ενοχλητικό γι’ αυτούς όνομα του Στάλιν, ήταν να γράφουν ότι οι διάφοροι ποιητές και συγγραφείς (Μπρεχτ, Νερούντα, κλπ) είχαν τιμηθεί με το ανύπαρκτο τότε «βραβείο Λένιν», λέγοντας μόνιμα ψέμματα γιατί πρώτο, αυτοί είχαν τιμηθεί με το «βραβείο Στάλιν» και δεύτερο, σ’ εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε βραβείο Λένιν.
Τώρα φαίνεται πως άλλαξαν τακτική προτιμώντας να μην αναφέρουν καθόλου το σχετικό βραβείο. Έτσι στο «Ριζοσπάστη» της Κυριακής («7 μέρες μαζί», 11/09/2011) δημοσιεύτηκε ένα διήγημα με τίτλο: «Η μέτοικος» της μεγάλης Γερμανίδας κομμουνίστριας συγγραφέα Anna Seghers (1900-1983) και στη διπλανή αριστερή στήλη, κάτω από μια μικρή φωτογραφία της, ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα. Ο συντάκτης δημοσιογραφίσκος του «Ριζοσπάστη» ενώ «θυμήθηκε» όλα τα βραβεία της Anna Seghers προτίμησε να «ξεχάσει», προφανώς σκόπιμα, ότι η μεγάλη κομμουνίστρια συγγραφέας είχε τιμηθεί με το «Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη», εκφράζοντας έτσι, για ακόμα μια φορά, τον Αντισταλινισμό – Αντικομμουνισμό των χρουτσοφικών σοσιαλδημοκρατών του «Κ»ΚΕ και το θανάσιμο μίσος τους απέναντι στον Ιωσήφ Στάλιν.
Ας αναφερθεί επιπλέον για πληροφόρηση των νεότερων, ότι η ομιλία της Anna Seghers κατά την απονομή του «Βραβείου Στάλιν» στην Μόσχα είναι δημοσιευμένη στο λογοτεχνικό περιοδικό «Sinn und Form», τεύχος 3/1952, σελ. 5-7, Βερολίνο «DDR» με τίτλο: «Rede bei der Verleihung des Stalin – Friedenspreises in Moskau». Επίσης, ότι το ηρωικό μας επαναστατικό κόμμα, το σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-55, είχε εκδόσει 3 διηγήματα της Anna Seghers που η συγγραφέας είχε αφιερώσει στον Στάλιν με την επιγραφή: «Στον Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν για τα εβδομήντα του χρόνια» με τίτλο «Άννα Ζέγκερς, βραβείο Στάλιν, Η ΓΡΑΜΜΗ, τρία διηγήματα», εκδοτικό «Νέα Ελλάδα», 1953.
Η μεγάλη κομμουνίστρια συγγραφέας είχε έτσι τη «μεγάλη τύχη» να υποστεί μετά το θάνατό της και τις δυο αντιδραστικές αντικομμουνιστικές τακτικές της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ: εκείνη της αποσιώπησης του «Βραβείου Στάλιν» σήμερα και παλιότερα εκείνη του ψεύδους, ότι δηλ. τιμήθηκε με το «Βραβείο Λένιν», όπως «πληροφορεί» τους αναγνώστες του ψευδόμενος ο «Ριζοσπάστης»: «Είχε τιμηθεί με το βραβείο Λένιν» («Ρ», 3/6/1983, σελ. 4).

***

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Μ' αφορμή το θάνατο του Jorge Amado 

Το Βραβείο «Στάλιν» και τα γκαιμπελίστικα ΨΕΥΔΗ του αντικομουνιστικού συρφετού των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών 

Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, το «Βραβείο ΣΤΑΛΙΝ» και οι αρχιψευταράδες χρουστσοφικοί γκεμπελίσκοι του «Ριζοσπάστη» 

Διεθνές Βραβείο Στάλιν

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΣΙΜΟ ΣΕΪΣΙΔΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011 ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΔΕΓΛΕΡΗ, 9.00 πμ

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΣΙΜΟ ΣΕΪΣΙΔΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω κείμενο της "Συνέλευση αλληλεγγύης" για ενημέρωση. Η δημοσίευση στο blog της Κίνησης δε σημαίνει και πλήρη ταύτιση με τις απόψεις του κειμένου.
----
 
Το βράδυ της 3/5/2010, δυνάμεις της αστυνομίας σπεύδουν στις περιοχές Πετραλώνων, Κεραμεικού και Ταύρου, μετά από ληστεία σε υποκατάστημα Praktiker, προς αναζήτηση των δραστών.
Εντελώς τυχαία διασταυρώνονται με τον καταζητούμενο και επικηρυγμένο αναρχικό Σίμο Σεϊσίδη, και προσπαθούν να τον σταματήσουν για έλεγχο.
Ο Σίμος Σεϊσίδης, στοχοποιημένος από τις αρχές επί σειρά ετών, ζούσε για τέσσερα χρόνια στην παρανομία, μετά την εμπλοκή του ονόματός του στη ληστεία για την οποία συνελλήφθει ο φίλος και σύντροφός του Γιάννης Δημητράκης, και την έκδοση εντάλλματος σύλληψης εις βάρος του, και εις βάρος του αδελφού του Μάριου Σεϊσίδη και του συντρόφου Γρηγόρη Τσιρώνη. Υπόθεση, για την οποία τελικά αθωώθηκε πανηγυρικά, στο δικαστήριο που ακολούθησε.
Είχε επίσης επικηρυχθεί, μαζί με τον αδελφό του και τον Τσιρώνη, από τον τότε υπουργό δημόσιας τάξης Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, με το αστρονομικό ποσό των 600.000 ευρώ, ως ύποπτοι για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις.
Οι υποψίες του ταραγμένου μυαλού του συγκεκριμένου ''κύριου'' δεν επαληθεύτηκαν ποτέ.
Υπήρξαν όμως καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη της συγκεκριμένης βραδιάς, καθώς για αυτούς ακριβώς τους λόγους, ο Σίμος δεν σταμάτησε για έλεγχο και άρχισε να τρέχει. Ο αστυνομικός Παναγιώτης Μπόκος που τον κατεδίωκε, έκανε αυτό που οι μπάτσοι ξέρουν να κάνουν καλά: Τον σημάδεψε και τον πυροβόλησε πισώπλατα.

Μαζί με τους συναδέλφους του, τον ξυλοκόπησαν, ενώ αιμορραγούσε πεσμένος στην άσφαλτο. Στη νοσηλεία που ακολούθησε σε τρία διαφορετικά νοσοκομεία, Ιπποκράτειο, ΚΑΤ, και Ευαγγελισμό, η αντιτρομοκρατική αλώνιζε στην εντατική και έδινε εντολές στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, που, με ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις, παρέδωσαν τον ασθενή στις ορέξεις της. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ο Σίμος να χάσει το δεξί του πόδι, στο οποίο είχε πυροβοληθεί...
Ένοχος για ηθική αυτουργία σε απόπειρα ανθρωποκτονίας και βαρύτατες σωματικές βλάβες: Μιχάλης Χρυσοχοϊδης.
Ένοχος για φυσική αυτουργία σε απόπειρα ανθρωποκτονίας και βαρύτατες σωματικές βλάβες: Παναγιώτης Μπόκος.
Ένοχοι για συνέργεια σε βαρύτατες σωματικές βλάβες, παράβαση καθήκοντος και ιατρική αμέλεια: Η πλειοψηφία του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού των νοσοκομείων Ιπποκράτειο, ΚΑΤ και Ευαγγελισμός.
Κι όμως...Αυτός που παραπέμπεται σε δίκη είναι ο Σίμος Σεϊσίδης!
Με μια πρωτοφανή αντιστροφή της πραγματικότητας, ένα ανεκδιήγητο δικαστικό συμβούλιο αποτελούμενο από τους Αικατερίνη Δρίλλια, Βασίλειο Πορτοκάλλη και Ευαγγελία Μπαρμπαρέσου, αποφάσισε ότι ο Σίμος, με μια ζογκλερική κίνηση τύπου Matrix, θα πυροβολούσε τον Μπόκο αν εκείνος δεν πυροβολούσε πρώτος
Η αστυνομία της σκέψης είναι εδώ. Ξέρει τι θα κάνετε, πριν το κάνετε. Και προφανώς παρακολουθεί και υπερβολική τηλεόραση...
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε να προστεθεί με τη σύλληψη του αναρχικού Άρη Σειρηνίδη την ίδια μέρα στην ευρύτερη περιοχή. Η αθρόα προσέλευση αστυνομικών δυνάμεων σε μια πολυσύχναστη περιοχή όπως το Γκάζι, μπορεί με λίγη τύχη να αποδώσει καρπούς. Και στη συνέχεια, αλλά καθόλου τυχαία όμως, οι αρχές εκμεταλεύτηκαν το γεγονός για να συνδέσουν τους δυο μεταξύ τους, αλλά και με τη ληστεία, σενάριο που κατέρρευσε σε λιγότερο από 24 ώρες. Γι΄αυτό και επιστρατεύτηκε το επιστημονικό επιτελείο της ΓΑΔΑ, για να κρατήσει προφυλακισμένο τον Άρη περισσότερο από ένα χρόνο, ως ύποπτο επίθεσης σε κλούβα των ΜΑΤ, με μοναδικό στοιχείο ένα δείγμα DNA. Υπόθεση για την οποία ο Άρης πρόσφατα επίσης αθωώθηκε.
Στις 16/9/2011 παραπέμπεται ο Σίμος Σεϊσίδης σε μικτό ορκωτό δικαστήριο με την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας, και ο Άρης Σειρηνίδης κατηγορούμενος για πλημμεληματικές πράξεις.
Η όλη ιστορία θα ήταν αστεία, αν δεν βρώμαγε τόσο θάνατο και τόση βαρβαρότητα.
Γιατί πέρα από την, σε εξοντωτικό βαθμό, στοχοποίηση συγκεκριμένων αγωνιστών που παλεύουν ενάντια στο κράτος, συμπυκνώνει όλο το αίμα που έχει χυθεί από τα ένστολα γουρούνια της αστικής δημοκρατίας.
Γιατί στο πρόσωπο του Σίμου, βλέπουμε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
Στο πρόσωπό του βλέπουμε τον Μιχάλη Καλτεζά.
Βλέπουμε τον Κουμή και την Κανελλοπούλου.
Τον Χριστόφορο Μαρίνο.
Τον Γιάννη Καυκά.
Τον Αυγουστίνο Δημητρίου.
Τον Μάρκο Μπλάντοβιτς.
Τον Nikolla Todi.
Τον Μανώλη Κυπραίο.
Τον Ηρακλή Μαραγκάκη.
Τους εκατοντάδες διαδηλωτές που στις 28 και 29 Ιούνη δέχτηκαν αμέτρητα χτυπήματα από αστυνομικά γκλοπ και ''γεύτηκαν'' 3.000 δακρυγόνα.
Στη θέση του Σίμου, είμαστε όλοι εμείς.
Στη θέση του Μπόκου, είναι όλοι όσοι πρέπει να πληρώσουν.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011 ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΔΕΓΛΕΡΗ, 9.00 πμ.
ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ.
Συνέλευση αλληλεγγύης.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» (1949-1056)

Στις 1/4/1949, λίγο πριν το τέλος του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, ξεκινά η έκδοση της εφημερίδας «Νέος κόσμος», με υπότιτλο «Επιλογή άρθρων από τον παγκόσμιο Δημοκρατικό τύπο», ως δεκαπενθήμερη έκδοση από το «Εκδοτικό Νέα Ελλάδα».

Από το Φλεβάρη του 1950 γίνεται μηνιαία έκδοση και στη συνέχεια, στην πολιτική προσφυγιά, ως περιοδικό παραμένει θεωρητικό όργανο του ΚΚΕ.

Η έκδοση του «Νέου Κόσμου», που ξεκινά το 1949, συνεχίζεται έως το 1974.

Έως τις αρχές του 1956, μέσα από τις σελίδες του, καταγράφονται οι θέσεις στη θεωρία και την πολιτική του ΚΚΕ και των αδελφών κομμάτων, οι οποίες είναι αποτέλεσμα της ανάλυσης των γεγονότων στην Ελλάδα και στον κόσμο με βάση την επαναστατική θεωρία και πρακτική των κλασσικών δασκάλων του προλεταριάτου, Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν.

Το 1956, μετά το 20^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, το οποίο αποτέλεσε την αφετηρία παλινόρθωσης και επικράτησης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (έως τη διάλυσή της το 1991) και στις πρώην λαϊκές δημοκρατίες, στις σελίδες του «Νέου Κόσμου» μεταφέρεται η εικόνα της αναθεώρησης των βασικών θέσεων του Μαρξισμού-Λενινισμού και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού μέσα από αστικές και σοσιαλδημοκρατικές θέσεις με κυρίαρχο τον αντισταλινισμό, κατ’ επέκταση αντικομουνισμό, όπως αυτές καταγράφονται κύρια στα συνέδρια του ΚΚΣΕ 20^ο, 21^ο, 22^ο κλπ.

Στα πρώτα χρόνια της έκδοσης του «Νεου Κοσμου», 1949 – αρχές 1956, μεταξύ άλλων εντοπίζεται ένας σημαντικός αριθμός (23) άρθρων του τότε Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, τα οποία και καταγράφουμε ως συμβολή στην ορθογραφία του και στη βιβλιογραφία στα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε.

Στη συνέχεια, μετά την επικράτηση του Ν. Χρουτσώφ, με την αναθεώρηση του Μαρξισμού-Λενινισμού στο 20^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και μετά και με την συμβολή των Ελλήνων πουλημένων αναθεωρητών Κολιγιάννη, Παρτσαλίδη, Βαφιάδη, Φλωράκη κλπ, ο Νίκος Ζαχαριάδης αρχικά καθαιρείται (1956) από Γενικός Γραμματέας, διαγράφεται από μέλος του ΚΚΕ (1957) και στέλνεται εξορία πρώτα στο Μπόροβιτς, και στη συνέχεια στο Σοργκούτ της Σιβηρίας στο οποίο δολοφονήθηκε στις 1/8/1973.

Στη συνέχεια οι θύτες του το 1973 γράψανε στο «Νέο Κόσμο» ότι πέθανε από καρδιά, αργότερα το 1991 είπαν ότι αυτοκτόνησε δηλ. τον αυτοκτόνησαν.

Ακολουθεί η καταγραφή των άρθρων το Νίκου Ζαχαριάδη στο «Νέο Κόσμο» το διάστημα 1949 - αρχές 1956.

Νίκος Ζαχαριάδης

• Το στιλέτο του Τίτο χτυπά πισώπλατα της λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα, 1949, τχ. 9 (5-8-1949), σ. 1-2

• Ο άξονας Αθήνα-Βελιγράδι απειλή ενάντια στην ειρήνη, 1950, 7-348

• Δέκα χρόνια πάλης, Συμπεράσματα-Διδάγματα-Καθήκοντα (Α), 1950, 8-397

• Δέκα χρόνια πάλης, Συμπεράσματα-Διδάγματα-Καθήκοντα (Β), 1950, 9-509

• Εισήγηση του σ. Ν. Ζαχαριάδη (στη γ’ συνδιάσκεψη), 1950, 11-12-811

• Τελικός λόγος του σ. Ν. Ζαχαριάδη (στη γ’ συνδιάσκεψη), 1950, 11-12-818

• Οι εσωμοναρχοφασιστικές φαγωμάρες και το Δημοκρατικό στρατόπεδο, 1950, 11-12-783

• Έλληνες ενωθείτε, παλέψτε !, 1951, 8-8

• Προβλήματα του Ενιαίου Μετώπου, 1951, 12-1

• Απάντηση σε επονίτες και επονοπούλες, 1952, 6-5

• Το πρόβλημα των στελεχών στο ΚΚΕ (μέρος πρώτο), 1952, 7-8

• Χαιρετιστήριος λόγος στο ΧΙΧ Συνέδριο του ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης, 1952, 11-10

• Μια ολομέλεια Κομματικής Επιτροπής, 1952, 10-46

• Η κατάσταση και μερικά φλέγοντα ζητήματα της κομματικής δουλειάς και ανάπτυξης, 1953, 8-15

• Συνέντευξη του σ. Ν. Ζαχαριάδη με τον ανταποκριτή της εφημερίδας «Ακρόπολις» κ. Σόλωνα Γρηγοριάδη, 1953, 9-26

• Για τη δημοκρατική νομιμότητα στην Ελλάδα για το καλό του λαού και την προκοπή του τόπου, (Ν. Ζαχαριάδης), 1954, 10-1

• Μπροστά στη κρίση της ξενοδουλείας. Πιο ψηλά τη σημαία της λαϊκής ενότητας και πάλης (Ν. Ζαχαριάδης), 1954, 12-15

• Η κατάσταση σήμερα στη χώρα μας και τα βασικά της προβλήματα (Λόγος στη 4^η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ), 1954, 2-1

• Προβλήματα και συμπεράσματα απ’ την κομματική οργανωτική δουλειά μας σήμερα, 1954, 7-13

• Ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους εθνοπροδότες κυπροκάπηλους. «Λεύτερη Κύπρος στη λεύτερη Ελλάδα» (Ν. Ζαχαριάδης), 1955, 5-12

• Πρωτεύει το ζήτημα της αλλαγής στην εξωτερική πολιτική της χώρας (Ν. Ζαχαριάδης), 1955, 10-1

• Η εθνική κρίση στην Ελλάδα, (Ν. Ζαχαριάδης), 1955, 12-α’-δ’

• Πως το ΚΚΕ βλέπει τα πολιτικά μας πράματα σήμερα. (Συνέντευξη που δημοσιεύτηκε το Γενάρη σε εφημερίδα της Αθήνας, 11/1/1956), 1956, 2-1-3

Σημείωση

Η καταγραφή των άρθρων είναι από την εργασία του Κ.Ι. Τζιάρα με τίτλο : Πίνακες περιεχομένων του «Νέου Κόσμου» 1949-1974.

Διαβάστε Περισσότερα »

Περιφερειακή Συνάντηση Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Πραγματοποιήθηκε τον Ιούλη σε πόλη της Λατινικής Αμερικής, περιφερειακή συνάντηση της Διεθνούς Σύσκεψης Μ-Λ Κομμάτων και Οργανώσεων της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής με συμμετοχή των αδελφών κομμάτων και οργανώσεων από τη Βραζιλία, τη Κολομβία, τον Ισημερινό, το Μεξικό, τη Δομινικανή Δημοκρατία και τη Βενεζουέλα.

Συγκεκριμένα συμμετείχαν:

Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας,
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό),
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας της Δομινικανής Δημοκρατίας,
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα του Εκουαδόρ,
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας

Η Συνάντηση εξέδωσε πολιτική διακήρυξη 10 σημείων.

Αντίστοιχη συνάντηση είχε γίνει τον Ιούνη στην Κοπεγχάγη από τα ευρωπαϊκά μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα και τις οργανώσεις.

***

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

- Διακήρυξη της Περιφερειακής Συνάντησης Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (2010)

- Πολιτική Διακήρυξη της Ευρωπαϊκής Περιφερειακής Συνάντησης της Διεθνούς Σύσκεψης Μ-Λ Κομμάτων και Οργανώσεων (2011)

Διαβάστε Περισσότερα »

Διαγραφή του χρέους της Τυνησίας

-ΠΡΟΧΕΙΡΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ. Θα υπάρξουν βελτιώσεις-

Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO)

Το αστυνομικό καθεστώς του Μπεν Αλί έχει βυθίσει την Τυνησία στο φαύλο κύκλο του χρέους, δίνοντας ανθρώπινο και υλικό πλούτο βορά στη διεθνή οικονομική ολιγαρχία.

Όλες αυτές οι τράπεζες έχουν εκδώσει τα δάνεια προς τον «καλύτερο μαθητή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ)," σύμφωνα με τον τύπο που χρησιμοποιείται από τον πρώην διευθυντή του ΔΝΤ, επειδή ήξεραν ότι το καθεστώς Μπεν Αλί με το ζόρι θα απαιτούσε να πληρώσουν αυτά τα δάνεια και τα συμφέροντά του λαού της Τυνησίας. Το "θαύμα της Τυνησίας" δεν είναι τίποτα περισσότερο από την υπερ-εκμετάλλευση των εργατών γης και της πόλης, την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων, η λεηλασία των φυσικών πόρων, μαζική ανεργία, ιδιαίτερα των νέων, και η δυστυχία των μαζών. Ο εκτελεστής αυτής της πολιτικής, το καθεστώς του Μπεν Αλί είναι σε μεγάλο βαθμό εμπλουτισμένο, λαμβάνοντας ένα μέρος της οικονομίας της χώρας.

Το χρέος είναι πλέον ένα απαραίτητο εργαλείο στα χέρια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της οικονομικής ολιγαρχίας, ώστε να ενισχυθεί η οικονομική και πολιτική κυριαρχία του.

Για την ανατροπή και να απομακρύνει Μπεν Αλί, ο λαός της Τυνησίας  δεν έχει μόνο ανατρέψει τον δικτάτορα, επίσης, έχει εμπλακεί σε μια επαναστατική διαδικασία, μια ριζική αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος, της δημοκρατίας και η μεγάλη ικανοποίηση των κοινωνικών απαιτήσεων. Στην Τυνησία ένας άνεμος έχει καεί μέχρι τη μία μετά την άλλη οι λαοί του Μαγκρέμπ και πέρα.

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον σύμμαχο τους, αλλά αρνούνται να χτυπήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Προσπαθούν να πνίξουν την επανάσταση της Τυνησίας, και για αυτό δρουν από κοινού με τις δυνάμεις της αντεπανάστασης. Θέλουν να πνίξουν την επανάσταση, απαιτώντας την καταβολή των οφειλών που προκύπτουν από το καθεστώς του Μπεν Αλί, ενώ επιβάλλουν και νέα χρέη.

Ωστόσο, ο Τυνήσιος λαός δεν έχει να πληρώσει τα χρέη αυτά.

Παράλληλα με τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται στην Τυνησία για να φέρουν την επαναστατική διαδικασία μέχρι το τέλος, ζητούμε τη διαγραφή του χρέους της χώρας.

Τυνησία, Ιούλιος 2011
Συντονιστική Επιτροπή

Διαβάστε Περισσότερα »

Άρθρα της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ (1918-55) στο θεωρητικό περιοδικό “Επαναστατική Δημοκρατία”

Comrade Stella Delifoti passed away (Vol. XVII, No.1 April, 2011)

Unilaterally Suspend the Payment of the Greek Debt (Vol. XVI, No. 2, September, 2010)

The Government of the Bourgeois ‘Pasok’ Has Come to  ‘Finish the Job’ (Vol. XVI, No. 1, April, 2010)

The Struggle of the Greek Communists against Revisionism (Vol. XIV, No. 2, September 2008)

On the 60th Anniversary of the Foundation of the Greek Democratic Army (Vol. XIII, No. 2, September 2007)

Διαβάστε Περισσότερα »

Δανία: Βουλευτικές εκλογές στις 15 Σεπτέμβρη–ΚΚ Εργατών Δανίας: Ψηφίστε ΛΕΥΚΟ

Στις 15 Σεπτέμβρη διεξάγονται οι βουλευτικές εκλογές στις Δανία. Το ΚΚ Εργατών Δανίας κυκλοφόρησε έναν 12λογο αιτημάτων προς της νέα κυβέρνηση και καλεί τον λαό να ρίξει ΛΕΥΚΟ στην κάλπη.

Ο 12λογος σε περίληψη απαιτεί:

1. Σταματήστε τους πολέμους τώρα!
2. Δουλεία στους ανέργους!
3. Μείωση του εργάσιμου χρόνου και όχι αύξηση!
4. Δικαίωμα να ζούμε μετά τη δουλεία!
5. Δωρεάν εκπαίδευση για όλους, ίσα δικαιώματα!
6. Σταματήστε την υπονόμευση τους δημόσιου τομέα!
7. Η αγάπη και η αλληλεγγύη δεν έχουν σύνορα! Όχι στις διακρίσεις, την ξενοφοβία και το ρατσισμό.
8. Σταματήστε την ποινικοποίηση των πολιτικών, κοινωνικών και εργατικών αγώνων.
9. Στοπ στην νεοφιλελεύθερη ΕΕ!
10. Έξω η Δανοί στρατιώτες από το Αφγανιστάν ΤΩΡΑ – Σταματήστε τον πόλεμο εναντία στη Λιβύη!
11. Άμεση χρήση της ανανεώσιμης ενέργειας!
12. Σταματήστε τις φοροαπαλλαγές των πλουσίων, φορολογήστε τους!

Διαβάστε Περισσότερα »

Συγκέντρωση συνδικάτων 10/9 στη Θεσσαλονίκη

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ (1918-55) καλεί τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 10/9 στις 18:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη.

Διαβάστε Περισσότερα »

Διακήρυξη της Τύνιδας

Στις 26 Ιουλίου 2011 πραγματοποιήθηκε συνάντηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Μπενίν (PCB), του Κομμουνιστικό Κόμματος Εργατών Τυνησίας (PCOT), του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος ατής Ελεφαντοστού  (PCRCI) και της Οργάνωσης “Δημοκρατικός Δρόμος” του Μαρόκο στην Τύνιδα. Τα κόμματα αντάλλαξαν απόψεις για την διεθνή κατάσταση, τα καθήκοντα που επιβάλλει στο προλεταριάτο τις επαναστάσεις και τους λαούς της Αφρικής και συμφώνησαν σε κοινή διακήρυξη: Tunis Declaration,

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη, αρ.φύλ. 351-352, 1-31/8/2011

Ανασύνταξη, αρ.φύλ. 351-352, 1-31/8/2011

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, αρ.φύλ. 351-352 (1-31/8/2011)

Περιεχόμενα:

- Νέες νεοαποικιακού χαρακτήρα αποφάσεις της ΕΕ σε βάρος της χώρας

- Φασιστική σφαγή στη Νορβηγία

- Νορβηγία: Δράση ενάντια στις φασιστικες οργανώσεις από την Κομμουνιστική Πλατφόρμα (μ-λ)

- Ο Νίκος Ζαχαριάδης στην ποίηση και στο τραγούδι

- Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών: Η «βίαιη» πολιτική της ευρωπαϊκής ένωσης οδηγεί σε αδιέξοδο εκατομμύρια γυναίκες, εντός και εκτός της Ευρώπης

- Ανταπόκριση από την Διάσκεψη για τις Γυναίκες της Βάσης στη Βενεζουέλα

- Παγκόσμια Διάσκεψη των Γυναικών της Βάσης στο Καράκας από 4 έως 8 Μαρτίου 2011

- Ολοκληρώνεται σήμερα το 1ο συνέδριο του ΚΚ Εργατών Τυνησίας

- Χαιρετισμός της ICMLPO στο συνέδριο του PCOT από το σ. Raul Marco

Διαβάστε Περισσότερα »

Το «τείχος του Βερολίνου», ο σοσιαλισμός και οι αντιμαρξιστικές απόψεις των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ και των τροτσκιζόντων του ΝΑΡ

Το «τείχος του Βερολίνου», ο σοσιαλισμός και οι αντιμαρξιστικές απόψεις των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ και των τροτσκιζόντων του ΝΑΡ

Διαβάστε Περισσότερα »

Άρθρα της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ (1918-55) στο θεωρητικό περιοδικό “Ενότητα και Πάλη”

τεύχος 25 (Οκτώβρης 2012) The commodity economy of the Soviet Union in the Khrushchev-Brezhnev period: a complete and permanent capitalist economy (Η εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της περιόδου των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ: μια πλέρια και οριστικά καπιταλιστική οικονομία) και The capitalist economy of the Soviet Union in the Khrushchev-Brezhnev period in prolonged stagnation and deep crisis (Η καπιταλιστική οικονομία της χρουστσο-μπρεζνεφικής περιόδου σε παρατεταμένη στασιμότητα και βαθιά κρίση) [κεφ. 12 και 13 του άρθρου για την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ]

τεύχος 24 (Απρίλης 2012) In the commodity economy of the Soviet Union, labor power had been anew converted to commodity (Η εργατική Δύναμη στην εμπορευματική  οικονομία της  Σοβιετική Ένωσης είχε μετατραπεί εκ νέου σε Εμπόρευμα) [κεφ. 11β του άρθρου για την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ]

τεύχος 23 (Νοέμβρης 2011) The working class in the Khrushchev-Brezhnev period was no longer the owner of the means of production (Η εργατική τάξη τη χρουτσωμπρεζνιεφική περίοδο δεν ήταν ο ιδιοχτήτης των μέσων παραγωγής) [κεφ. 11α του άρθρου για την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ]

τεύχος 22 (Απρίλης 2011) Unilateral entire debt suspension of payments – Greece out of Euro-EMU-European Union [EXTENDED VERSION] (Μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους / Έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ)

τεύχος 20 (Ιούνης 2010) Crisis and the bankruptcy of Greek economy (Η κρίση και η χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας)

τεύχος 18 (Απρίλης 2009)
Socialism – class struggle in the Soviet Union (1936-1953). The revolutionary trials of the 1930’s as the continuation and escalation of the class struggle (Σοσιαλισμός – ταξική πάλη στη Σοβιετική Ένωση (1936-1953)  - Επαναστατικές Δίκες της δεκαετίας του ΄30 – συνέχιση και όξυνση της ταξικής πάλης)

τεύχος 16 (Μάης 2008)
Concerning Certain Distortions of Stalin's Work and L. Martens

τεύχος 15 (Οχτώβρης 2007) The Victory of the Great October Revolution and the successful construction of socialism (Η νίκη της μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης και η επιτυχής οικοδόμηση του σοσιαλισμού)

(Τελευταία ενημέρωση: 26/12/2012)

Διαβάστε Περισσότερα »

Μόνιμη και ακατανίκητη η γοητεία της «3ης Σεπτέμβρη» του ΠΑΣΟΚ στις γραμμές της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ

Μόνιμη και ακατανίκητη η γοητεία της «3ης Σεπτέμβρη» του ΠΑΣΟΚ στις γραμμές της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ

Διαβάστε Περισσότερα »

Ιταλία: Το μεγαλύτερο Συνδικάτο CGIL κήρυξε γενική απεργία για τις 6 Σεπτέμβρη

Κάλεσμα για συμμετοχή στη γενική απεργία που διοργανώνει το CGIL εξέδωσε η Κομμουνιστική Πλατφόρμα Ιταλίας με τίτλο “Lo sciopero generale del 6 settembre segni l’avvio della riscossa operaia e popolare!”.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Νίκος Ζαχαριάδης στην ποίηση και στο τραγούδι

Μικρό αφιέρωμα στα 38 χρόνια απ’ τη δολοφονία του ΓΓ του ΚΚΕ απ’ τη σοσιαλφασιστική κλίκα των Μπρέζνιεφ – Φλωράκη

Στην επαναστατική του δράση ο Νίκος Ζαχαριάδης υμνήθηκε και τραγουδήθηκε από ποιητές και απλούς αγωνιστές. Δίνουμε παρακάτω ένα μικρό δείγμα:

ΌΛΟΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΣ ΠΟΥΜΕ
Όλοι το τραγούδι ας πούμε
το τραγούδι της δουλειάς.
Έφτασ’ η μεγάλη μέρα
ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΑ
Σκλάβοι της δουλειάς σηκώστε
το κεφάλι σας ψηλά.
Και τη δύναμή σας νιώστε
ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΑ
Όσα βλέπουμε μπροστά μας
απ’ τα χρόνια τα παλιά
στη δουλειά μας τα χρωστάμε
ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΑ
Ζήτω η κόκκινη σημαία
που στον άνεμο σκιρτά.
Έφτασε η μεγάλη μέρα
ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΑ
ΖΗΤΩ ο Λένιν και ο Στάλιν
ΖΗΤΩ ο κόκκινος στρατός
ΖΗΤΩ ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
του ΚΚΕ ο Αρχηγός

Ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΕΙΝ’ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ
Ζαχαριάδης είν’ ο αρχηγός
στο πρώτο κόμμα μας, εμπρός
η μπουρζουαζία πρέπει να χαθεί
για να ζει ο φτωχός λαός ζωή.
Τα νειάτα πρέπει να δουλέψουνε
το φασισμό να καταστρέψουνε
να φέρουν τον κομμουνισμό
στον σκλαβωμένο μας λαό.

ΤΟ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΛΥΓΑ
Το μπουντρούμι δεν τον λυγά
και η σκέψη τρέχει γοργά
στους συντρόφους που πολεμούν
απ’ τα κάτεργα για να βγουν
Φυλακή βαριά,
με φρουρούς θεριά
στα δεσμά κρατεί
Αρχηγό κι’ οδηγητή
Ζαχαριάδη αγωνιστή
βαρβαρότητας γκρεμιστή
μπράτσα μύρια σένα φρουρούν
λογισμοί σε σένα πετούν
Με τιμή κρατάς
τη σημαία μας
και στο φασισμό
ορθώνεις το Λενινισμό
Όρκο παίρνει ο δουλευτής
στ’ όνομά σου ο μαχητής
και χτυπάει τη μαύρη σκλαβιά
ν’ ανατείλει φως λευτεριά
Φυλακές γκρεμούν
τα δεσμά λυγούν
και στο κόμμα εμπρός
Ζαχαριάδης αρχηγός

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
Σαν ποιό μαντάτο πέταξε κι’ άπλωσε τα φτερά του
Και σα βροχή που έπεσε στη γη τη διψασμένη
Σήκωσε άχνη νιότερη κι’ ανάσα δροσισμένη;
Εγύρισε ο αρχηγός , ο Νίκος Ζαχαριάδης
Εννέα χρόνια κάθουνταν στην φυλακή κλεισμένος
Και πάλι δεν ελύγισεν, δε ράγισε η ψυχή του
Δεν έσβισεν η φλόγα του, δε θόλωσεν ο νους του
Κι’ εγλύτωσ’ απ’ τη φυλακή κι’ από την εξορία
Χαίρεται ο κόσμος χαίρεται, κι’ όλοι οι καρατρεγμένοι
Χαίρεται ολ’ οι σύντροφοι, χαίρονται οι λαοκράτες
Και με τη μάνα του μαζί χαίρονται οι μανάδες
ΛΟΥΚΙΑ ΛΟΝΤΟΥ
Ριζοσπάστης, 5/6/1945, Σελίδα 2

Διαβάστε Περισσότερα »

Νέες νεοαποικιακού χαρακτήρα αποφάσεις της ΕΕ σε βάρος της χώρας

Νέος μεγάλος πανικός στα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα

Νέες νεοαποικιακού χαρακτήρα αποφάσεις της ΕΕ σε βάρος της χώρας

Ένταση της πάλης για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων αλλά και κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και για την έξοδο της Ελλάδας από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ

Ολόκληρος ο καπιταλιστικo-ιμπεριαλιστικός κόσμος συνεχίζει να παραδέρνει στη δίνη της βαθειάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής – και όχι μόνο – αναστατώνοντας και συγκλονίζοντας ακόμα και τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, ΕΕ, κλπ) που βρίσκονται σε σκληρό και σφοδρότατο μεταξύ τους ανταγωνισμό για σφαίρες επιρροής – μια κρίση που οδηγεί συνεχώς σε χρεοκοπία χιλιάδες καπιταλιστικές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα οι στρατιές των ανέργων – ημιανέργων σε ολόκληρο το πλανήτη να έχουν φτάσει σε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια που ζουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, αλλά και πολλές εξαρτημένες από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χώρες να έχουν οδηγηθεί σε οικονομική χρεοκοπία, όπως η χώρα μας.

Η πρόσφατη, τέλη Ιούλη-αρχές Αυγούστου, μεγάλη «βουτιά» στα διεθνή χρηματιστήρια (με απώλειες πάνω από 5,5 τρισεκατομμύρια δολάρια) αιφνιδίασε και προκάλεσε ασυνήθιστο πανικό στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, Ευρώπης και Ασίας (Ιαπωνία – Κίνα) που υποχρέωσε άλλους από τους ηγέτες τους να διακόψουν τις διακοπές τους, μεταξύ των οποίων και ο επίτροπος της ΕΕ Όλι Ρεν, και άλλοι να διαβουλεύονται μεταξύ τους τηλεφωνικά από τους τόπους των διακοπών τους, ενώ στελέχη των κυβερνήσεων Ιαπωνίας και Κίνας απήυθυναν εκκλήσεις για στενότερη διεθνή και συντονισμένη συνεργασία για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων οικονομικών κινδύνων και της κρίσης.

Η κατάσταση για την από καιρό χρεοκοπημένη ελληνική οικονομία είναι κατά πολύ χειρότερη από ότι διαπιστώνεται «δια γυμνού οφθαλμού» και αναμένεται να επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο παρά τις χωρίς αντίκρυσμα κυβερνητικές θριαμβολογίες με το δημαγωγικό, για την εξαπάτηση των πλατιών λαϊκών μαζών, διάγγελμα του πρωθυπουργού μετά τη σύνοδο κορυφής της 21^ης Ιούλη με τη διαφήμιση «εξασφάλισης» του νέου δανείου των 109 δισεκατομμυρίων ευρώ ως ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ» μέσω του οποίου τάχα θα «επιστρέψει η Ελλάδα σε μια βιώσιμη ανάπτυξη».

Η δημαγωγικές αυτές αναφορές δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα γιατί και οι νέες αποικιοκρατικού χαρακτήρα αποφάσεις των εκπροσώπων των μεγάλων ευρωπαϊκών μονοπωλίων (ιδιαίτερα Γερμανίας-Γαλλίας) είναι απλά όχι μόνον σε βάρος της χώρας αλλά και την αλυσοδένουν σφιχτότερα και για πολλές δεκαετίες στο ιμπεριαλιστικό άρμα της ΕΕ και επιτρέπουν στα ξένα μονοπώλια να αρπάξουν «αντί πινακίου φακής» τη δημόσια περιουσία και ολόκληρο τον πλούτο της, να τη λεηλατήσουν με τον πλέον προκλητικό τρόπο με την συγκατάθεση προφανώς της ντόπιας ξενόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης και των δουλοπρεπών εκπροσώπων της.

Πέρα από το μεγάλο πρόβλημα της λεηλασίας της χώρας, η εργατική τάξη και ο λαός είναι εκείνοι που θα πληρώσουν – και πληρώνουν – το τεράστιο εξωτερικό χρέος, που δημιούργησε το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, με τη διαρκή ληστρική φοροεπιδρομή, τον υψηλό πληθωρισμό και τη μεγάλη ακρίβεια αλλά και την άμεση μείωση των χαμηλότατων μισθών και των πενιχρότατων συντάξεων και την παραπέρα εξαθλίωσή τους σε μια περίοδο που η μαζική ανεργία (πάνω από 40% στους νέους) σημειώνει μεγάλη άνοδο εξαιτίας της συνεχούς χρεοκοπίας μικρών και μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Τα σημερινά προβλήματα της χρεοκοπημένης ελληνικής οικονομίας δεν απορρέουν μόνο, ως γνωστόν, από τη λειτουργία του ντόπιου καπιταλισμού αλλά και από την εξάρτηση της χώρας από τα μεγάλα ευρωπαϊκά μονοπώλια και την παραμονή της στη ιμπεριαλιστική ΕΕ, παραμονή που αποτελεί και την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.

Με την τωρινή στρατηγική του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ έχουν ευθυγραμμιστεί όχι μόνον η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα (μοναρχοφασιστική ΝΔ, μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ, ναζιφασιστικό ΛΑΟΣ) και τα δύο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) αλλά δυστυχώς και σχεδόν όλες οι εξωκοινοβουλευτικές αριστερές Οργανώσεις παραιτούμενες από την αντιιμπεριαλιστική πάλη για την έξοδο, εδώ και τώρα, της Ελλάδας από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ. Μάλιστα η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα έφτασε πρόσφατα στο πιο ακραίο σημείο διακηρύσσοντας ως φερέφωνο του ντόπιου κεφαλαίου: «η λύση έξω από το Ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική» («Ρ» 31/05/2011, σελ.6), στηρίζοντας έτσι ανοιχτά την επιλογή του ντόπιου κεφαλαίου και λιβανίζοντας απροκάλυπτα και προκλητικά την «αγία ευρωενωσιακή οικογένεια» των μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ (εκ νέου επισημάνθηκε και από τον σοσιαλδημοκράτη Τσίπρα: «Να απευθυνθούμε στο ΚΚΕ. Γνωρίζουμε τις διαφορές μας. Είναι ενδεχομένως πολλές και σημαντικές. Έχουν γίνει όμως βήματα, όπως στο θέμα της Ευρώπης.» ομιλία Τσίπρα στην πρόσφατη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ).

Οι διάφορες εξωκοινοβουλευτικές αριστερές Οργανώσεις με τη στάση τους αυτή δεν φτάνει μόνο ότι παραιτούνται από την αντιιμπεριαλιστική πάλη για έξοδο της χώρας από την ΕΕ αλλά επιπλέον αποσυνδέουν και την πάλη της εργατικής τάξης και του λαού για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων από την αντιιμπεριαλιστική πάλη κατά της ΕΕ παρόλο που είναι πασίγνωστο ότι η επίθεση στα συμφέροντα των εργαζομένων δεν προέρχεται μόνον από το ντόπιο κεφάλαιο αλλά κατευθείαν και από τα μονοπώλια της ΕΕ.

Με την ευκαιρία ας δοθεί εκ νέου η πρόταση της «Κίνησης»: «Σ΄ αντίθεση με την κυβέρνηση και όλα τα πολιτικά κόμματα και Οργανώσεις, οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» προτείνουν, ως περιεχόμενο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού, γι’ αυτή την περίοδο, την άμεση, εδώ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση (μαζί και από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ) που εκφράζεται στη θέση-σύνθημα: μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ – πρόταση που δεν απευθύνεται ούτε σε κυβερνήσεις ούτε σε πολιτικά κόμματα-Οργανώσεις, αλλά στο προλεταριάτο-αγροτιά, και πρώτα απ’ όλα στη νεολαία, όλους τους εργαζόμενους και ολόκληρο τον ελληνικό λαό και στις μαζικές τους Οργανώσεις (συνδικάτα, αγροτικούς συλλόγους, φοιτητικό-μαθητικό κίνημα, κλπ.). Σχετικά με το δυσθεώρητο χρέος δεν πρέπει να αναγνωριστεί και να πληρωθεί απ’ την εργατική τάξη και το λαό, γιατί πρώτο δεν είναι δημιούργημά τους, αλλά της αντιδραστικής αστικής τάξης, και δεύτερο, στο μεγάλο μέρος του είναι προϊόν των κερδοσκοπικών τοκογλυφικών επιτοκίων.

Είναι η μόνη πρόταση σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, σε μια κατάλληλη στιγμή και ευνοϊκή, εσωτερικά και ευρωπαϊκά, κατάσταση, μια πρόταση και υπερώριμο αίτημα για προώθηση όταν έχουν χρεοκοπήσει και χρεοκοπούν καθημερινά, μπροστά στα οργισμένα βλέμματα του ελληνικού λαού, οι μύθοι της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο ντόπιος καπιταλισμός, η μόνη πρόταση που εκφράζει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα, και το σπουδαιότερο, συμβάλλει στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των πλατιών λαϊκών μαζών και είναι κατάλληλη να προκαλέσει την ανάπτυξη ενός μεγάλου, πλατιού, γιγαντιαίου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος – ακριβώς αυτό τρέμει το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τα μονοπώλια της ΕΕ – απαραίτητου για την αλλαγή του αναγκαίου και απαιτούμενου συσχετισμού δυνάμεων για την προετοιμασία της οριστικής μελλοντικά απαλλαγής της χώρας απ’ τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, με ανοιχτό το δρόμο της επαναστατικής προοπτικής, σε συνδυασμό με τη ζύμωση ανάλογων επαναστατικών συνθημάτων σε κάθε φάση της πάλης, στην κατεύθυνση της αντιιπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» 1-15 Σεπτέμβρη 2010, σελ.4).

Διαβάστε Περισσότερα »