Καταστροφική για το λαό και τη χώρα η στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ

Έξω η Ελλάδα απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση

Το δυτικο-ευρωπαϊκό προλεταριάτο και οι λαοί των χωρών-μελών της ιμπεριαλιστικής ΕΟΚ-ΕΕ αντιτάχθηκαν πάντα, με διάφορους τρόπους, στη λεγόμενη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» που υπήρξε επιλογή μόνο των πιο ισχυρών μονοπωλίων της Ευρώπης και συγκροτήθηκε ερήμην των ευρωπαϊκών λαών. Η ΕΟΚ-ΕΕ ήταν αποκλειστικά έργο των μεγάλων δυτικο-ευρωπαϊκών μονοπωλίων και για την εξυπηρέτηση των ταξικών τους συμφερόντων.

Αν τις πρώτες δεκαετίες της ύπαρξής της κυριάρχησαν κάποιες αυταπάτες στις γραμμές ιδιαίτερα των λαών των πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, αλλά και των λαών των εξαρτημένων από αυτές αδύναμων χωρών, με πιο διαδεδομένες εκείνες περί «διαρκούς ευημερίας», «πλήρους απασχόλησης», «εξάλειψη της ανεργίας και των κρίσεων», «δημοκρατίας», «Ευρώπη της ειρήνης», κλπ., τις δυο τελευταίες δεκαετίες αυτές άρχισαν να υποχωρούν και να διαλύονται με την εφαρμογή της ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, την αύξηση της μαζικής ανεργίας, την ολόπλευρη επίθεση του κεφαλαίου στο βιοτικό επίπεδο, στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις των εργαζομένων, τη βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων, την προώθηση της φασιστικοποίησης, τη δημιουργία αστυνομικών κρατών, κλπ. και τη μεγαλύτερη στροφή προς την αντίδραση. Τελευταία η παγκόσμια οικονομική κρίση υπερπαραγωγής έδωσε το οριστικό και αποφασιστικό χτύπημα στη διάλυση αυτών των αυταπατών στις γραμμές του δυτικο-ευρωπαϊκού προλεταριάτου.

Όσο αναφορά το μύθο για μια «Ευρώπη της ειρήνης», αυτός διαψεύστηκε με τον πλέον οικτρό και τραγικό τρόπο απ’ το έγκλημα της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επέμβασης στην ενιαία Γιουγκοσλαβία και τη βίαιη διάλυσή της και διαψεύδεται καθημερινά από τη στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν και τα εγκλήματα που εκεί διαπράττονται.

Τώρα η εργατική τάξη και οι λαοί της ΕΕ βρίσκονται αντιμέτωποι με την: ένταση της εκμετάλλευσης, αύξηση της μαζικής ανεργίας, φτώχεια, πείνα και απόλυτη εξαθλίωση, την καταστολή και αστυνομοκρατία.

Το ευρωπαϊκό προλεταριάτο και οι λαοί όλων των χωρών, ανεπτυγμένων και μη, δεν έχουν να περιμένουν τίποτε το καλό για τα ταξικά τους συμφέροντα απ’ την ύπαρξη της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτε τώρα ούτε στο μέλλον, και πολύ περισσότερο δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν απ’ την παραπέρα ενοποίησή της. Στις γραμμές των ευρωπαίων εργαζομένων κυριαρχεί αυτή τη στιγμή μεγάλη δυσαρέσκεια και γι’ αυτό δυναμώνουν την πάλη ενάντιά της.

Η διάλυση αυτών των αυταπατών είχε σαν αποτέλεσμα να οξυνθεί παραπέρα η αντίθεση μπουρζουαζίας-προλεταριάτου και να δυναμώσει η πάλη των ευρωπαϊκών λαών κατά της ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είχε ήδη κορυφωθεί με την απόρριψη του Ευρω-συντάγματος.

Οι επαναστάτες κομμουνιστές όλων των κρατών-μελών ήταν πάντα και είναι υπέρ της αποχώρησης των χωρών τους απ’ το ιμπεριαλιστικό μπλοκ της ΕΕ.

Για τους ένθερμους υπερασπιστές της ΕΕ που, παραπλανητικά, προπαγανδίζουν την οικονομική και πολιτική ενοποίησή της ως τάχα «ολοκληρωμένη» και «δεδομένη-υπαρκτή» επιβάλλεται να σημειωθεί πως προς το παρόν, και παρά την πάροδο δεκαετιών, η πλήρης οικονομική και πολιτική ενοποίηση της ΕΕ δεν αποτελεί πραγματικό γεγονός, αντίθετα δεν προχωρά, κινείται με βήματα «σημειωτόν» και έχει ουσιαστικά μείνει στα «μισά του δρόμου», επειδή η ολοκληρωμένη ενοποίηση απαιτεί, εκτός του ενιαίου νομίσματος, ευρωπαϊκό σύνταγμα, ενιαίο προϋπολογισμό, ενιαία κυβέρνηση, πλήρη και οριστική πολιτική ολοκλήρωση (κοινή εξωτερική πολιτική, στρατό, κλπ.) και παραίτηση όλων των χωρών μελών απ’ την εθνική τους κυριαρχία. Επιπλέον σήμερα η οικονομική κρίση οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των χωρών-μελών, ωθώντας κάποιες απ’ αυτές να βρεθούν ακόμα και έξω από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ.

Και δεν προχωρά η παραπέρα ενοποίηση της ΕΕ όχι τόσο εξαιτίας της αντίθεσης και της πάλης των εργαζομένων που εντείνεται αυτή την περίοδο αλλά πρώτα και κύρια εξαιτίας των αντιθέσεων μεταξύ των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών χωρών και επιπλέον των αντιθέσεων μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών και των εξαρτημένων από αυτές αδύνατα αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, αντιθέσεις που στο σύνολό τους οξύνθηκαν με το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και αναμένεται μελλοντικά να οξυνθούν ακόμα περισσότερο, απειλώντας άμεσα ακόμα και την τωρινή χαλαρή συνοχή της.

Όταν η κατάσταση του προλεταριάτου των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών-μελών της ΕΕ έχει χειροτερεύσει σε δραματικό σημείο τα τελευταία χρόνια, ζώντας σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, τότε εκείνη των προλεταριάτου-αγροτιάς της χώρας μας έχει γίνει όσο ποτέ άλλοτε δραματικότερη, εντελώς αδιέξοδη και κατά πολύ χειρότερη εξαιτίας όχι μόνο της κρίσης αλλά και της χρεοκοπίας της οικονομίας και της εξάρτησης απ’ την ΕΕ, μ’ αποτέλεσμα να διέρχεται η χώρα αυτή τη στιγμή τη μεγαλύτερη και πιο βαθιά κρίση της «μεταπολιτευτικής» περιόδου. Η μοναδική διέξοδος που έχουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι είναι η αμφισβήτηση της καταστροφικής στρατηγικής επιλογής του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ και η διεξαγωγή και ανάπτυξη της ταξικής πάλης – σε συνδυασμό με τον αγώνα για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων – για άμεση ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας, εδώ και ΤΩΡΑ, απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση ( μαζί και από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ).

Οι αρνητικές εξελίξεις στη χώρα με κορυφή τη χρεοκοπία της οικονομίας εξαιτίας του δυσθεώρητου χρέους και του ελλείμματος και οι ακόμα δυσμενέστερες σε βάρος της Ελλάδας με το υποδουλωτικό «μηχανισμό στήριξης» (τοκογλυφικό επιτόκιο 5%) και την επιβολή του νεοαποικιακού «Μνημονίου» και την εγκατάσταση εκπροσώπων των Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ στην πρωτεύουσα κατέστησαν το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα της εργατικής τάξης και του λαού «Έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» όχι μόνο ένα υπερώριμο αίτημα αλλά το θέτουν και στο κέντρο της πολιτικής δράσης της εργατικής τάξης ως άμεσο στόχο πάλης για την αποχώρηση της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ και την, ως πρώτο βήμα, μερική απαλλαγή της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, δηλ. απ’ τα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ.

Απέναντι ακριβώς σ’ αυτό το γνωστό και παλιό – ηλικίας πλέον του μισού αιώνα που πρώτο διατυπώθηκε με τη μορφή «όχι στη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ» για να πάρει στη συνέχεια τη μορφή «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΟΚ-ΕΕ» – αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα της εργατικής τάξης και του λαού μας, κυριαρχεί στη χώρα μας, όσον αφορά τα κόμματα (δεν ενδιαφέρουν τα μεγαλοαστικά) απ’ τα σοσιαλδημοκρατικά και ως τις οπορτουνιστικές εξωκοινοβουλευτικές Οργανώσεις, ένα είδος παράδοξου (επειδή ξεχνά τα παλιά) Altsheimer και έχει επιβληθεί μια «συνομωσία σιωπής» παρόλο που αυτό το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, μια πολιτική στάση εκ μέρους τους που οδηγεί στο συμπέρασμα σαφούς στήριξης αυτής της αντιδραστικής επιλογής του ντόπιου κεφαλαίου, μια ολωσδιόλου αδικαιολόγητη πολιτική στάση για κόμματα και Οργανώσεις που εμφανίζονται με την ταμπέλα του «αντιιμπεριαλιστή», «αντικαπιταλιστή», «κομμουνιστή», «σοσιαλιστή», κλπ.

Θετικό όμως, τελευταία, είναι ότι πυκνώνουν οι φωνές σειράς διανοούμενων (οικονομολόγοι, κλπ.) που θέτουν ζήτημα αποχώρησης της Ελλάδας όχι μόνο από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ αλλά και απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, στάση που χαιρετίζουμε δημόσια παρά τις όποιες αντιρρήσεις σε επιμέρους ζητήματα.

Στις δημόσιες αναφορές και αντιπαραθέσεις που γίνονται στον τύπο για την έξοδο ή μη της Ελλάδας από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, κάποιες πολιτικές δυνάμεις τηρούν «σιγή ιχθύος» και δεν τοποθετούνται, άλλες για να αποφύγουν την απάντηση μεταθέτουν, δημαγωγικά, την έξοδο της Ελλάδας απ’ την ΕΕ σε κάποιο αόριστο και απροσδιόριστο μέλλον δηλ. στο ποτέ της «Δευτέρας Παρουσίας» της όποιας ρεφορμιστικής φλυαρίας περί «επανάστασης» και «σοσιαλισμού», ενώ άλλες το περιορίζουν μόνο, όχι τυχαία, στην «έξοδο από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ» - γιατί υποστηρίζουν, χωρίς να το ομολογούν, τη θέση της παραμονής της χώρας στην ΕΕ – και μάλιστα «επιχειρηματολογούν» ότι το «κόστος» της εξόδου θα είναι «μεγάλο», πολύ «μεγαλύτερο» υποτίθεται απ’ την παραμονή της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» της ΕΕ. Τα όποια «επιχειρήματα» προβάλλονται είναι εντελώς αποπροσανατολιστικά γιατί έχουν κατά πρώτο ως ανομολόγητο κρυφό σκοπό την υπεράσπιση της στρατηγικής επιλογής του κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ και κατά δεύτερο τη μετάθεση απ΄ το κύριο και κεντρικό πρόβλημα δηλ. την αποχώρηση της Ελλάδας απ΄ την ΕΕ σ’ ένα υπαρκτό μεν αλλά εντελώς δευτερεύον, σε σχέση με το πρώτο, πρόβλημα δηλ. το πρόβλημα του «κόστους». Το μέγεθος του κόστους παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο για την εργατική τάξη, το λαό και τη χώρα από εκείνο της αποχώρησής της – αποχώρηση που αποτελεί το πρώτο βήμα και τη βασική προϋπόθεση για χαλάρωση της εξάρτησης και τη μερική απαλλαγή της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική εξάρτηση δηλ. στο βαθμό που η νέα καπιταλιστική Ελλάδα θα απαλλαγεί απ’ όλες τις γνωστές δεσμεύσεις-εξαρτήσεις που απορρέουν απ’ την ένταξή της στην ΕΕ (καθορισμός οικονομικής πολιτικής, κλπ.), στο βαθμό που θα απαλλαγεί απ’ τις εντολές-αποφάσεις των Βρυξελλών και δε θα είναι πλέον υποχρεωμένη να εφαρμόζει τις ντιρεκτίβες των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών της ΕΕ που εκφράζουν και υπερασπίζουν τα ταξικά συμφέροντα των ισχυρών δυτικο-ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα «έξω η Ελλάδα από ΕΟΚ-ΕΕ» που σήμερα βρίσκεται εκ νέου στο κέντρο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού – εξαιτίας της χρεοκοπίας της οικονομίας και του δυσθεώρητου ύψους του χρέους και του νεο-αποικιακού «Μνημονίου» αλλά και της βαθιάς κρίσης που διέρχεται η χώρα – δεν είναι μόνο θέση των επαναστατών κομμουνιστών και των αντιιμπεριαλιστών του τόπου αλλά αποτελεί συνάμα και βασική διαχωριστική γραμμή μεταξύ των γνήσιων αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και όλων των ψευτο-«αντιιμπεριαλιστών», κι αυτό όχι μόνο λόγω του αντιιμπεριαλιστικού του περιεχομένου αλλά και επειδή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ. Αποτελούσε, για τους ίδιους λόγους, και παλιότερα τη βασική διαχωριστική γραμμή και ήταν το κεντρικό σύνθημα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων της εργατικής τάξης και του λαού κατά της ΕΟΚ-ΕΕ.

Σήμερα όμως απαιτείται να επικαιροποιηθεί και από σύνθημα να μετατραπεί σε άμεσο-τωρινό στόχο της πολιτικής ταξικής πάλης προλεταριάτου-αγροτιάς αλλά και ολόκληρου του ελληνικού λαού για άμεση, εδώ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, εκφρασμένο σύντομα στην πρόταση: μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξοδο της Ελλάδας από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ.

Κλείνοντας, ας επαναληφθεί ακόμα μια φορά: «είναι η μόνη πρόταση σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, σε μια κατάλληλη στιγμή και ευνοϊκή, εσωτερικά και ευρωπαϊκά, κατάσταση, μια πρόταση και υπερώριμο αίτημα για προώθηση όταν έχουν χρεοκοπήσει και χρεοκοπούν καθημερινά, μπροστά στα οργισμένα βλέμματα του ελληνικού λαού, οι μύθοι της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο ντόπιος καπιταλισμός, η μόνη πρόταση που εκφράζει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα, και το σπουδαιότερο, συμβάλλει στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των πλατιών λαϊκών μαζών και είναι κατάλληλη να προκαλέσει την ανάπτυξη ενός μεγάλου, πλατιού, γιγαντιαίου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος – ακριβώς αυτό τρέμει το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τα μονοπώλια της ΕΕ – απαραίτητου για την αλλαγή του αναγκαίου και απαιτούμενου συσχετισμού δυνάμεων για την προετοιμασία της οριστικής μελλοντικά απαλλαγής της χώρας απ’ τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, με ανοιχτό το δρόμο της επαναστατικής προοπτικής, σε συνδυασμό με τη ζύμωση ανάλογων επαναστατικών συνθημάτων σε κάθε φάση της πάλης, στην κατεύθυνση της αντιιπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 329, 1-15 Σεπτέμβρη 2010, σελ. 4).

Διαβάστε Περισσότερα »

Το ρεφορμιστικό σύνθημα του «Κ»ΚΕ «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» σημαίνει: απόρριψη της μαρξιστικής θεωρίας της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου και συνάμα επιπλέον άρνηση του σημερινού αντικειμενικού προτσές της εξαθλίωσης στην καπιταλιστική κοινωνία

Κάποιο δροσερό ανοιξιάτικο πρωινό – όμως γκρίζο όχι τόσο εξαιτίας της πολύ πρωινής ώρας αλλά της θύελλας των αντιλαϊκών μέτρων – οι εργαζόμενοι στο κέντρο της Αθήνας βρέθηκαν απρόσμενα μπροστά σε μία ευχάριστη έκπληξη: ξαφνικά μέσα στην παγωνιά των κυβερνητικών αντιλαϊκών μέτρων εξαθλίωσης αντικρίζουν τους τοίχους των κτιρίων των κεντρικών δρόμων της πρωτεύουσας στολισμένους με πολύχρωμες αφίσες του «Κ»ΚΕ με το χαρούμενο και αισιόδοξο γι’ αυτούς σύνθημα πως σε λίγο θα «πτωχεύσει η πλουτοκρατία» δηλ. πληροφορούνταν ότι θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ως εκείνη τη στιγμή ζούσαν καθημερινά και κυριαρχούσε στη γκρίζα πραγματικότητα της χώρας.

Το φαινομενικά «ορθό» και ελκυστικό σύνθημα των αφισών «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία, όχι ο λαός» από μια πρώτη και επιπόλαια ματιά εξαπατά, δίνοντας την εντύπωση ότι στρέφεται «κατά» της πλουτοκρατίας και είναι «υπέρ» του λαού δηλ. εκφράζει και υπερασπίζει τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών. Όμως μια προσεχτικότερη προσέγγιση-ανάλυσή του επιτρέπει, όπως θα καταδειχθεί αμέσως παρακάτω, να διαπιστωθεί ότι είναι ένα ρεφορμιστικό σύνθημα στην υπηρεσία των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου, επιπλέον σημαίνει πλήρη εγκατάλειψη της σχετικής μ’ αυτό το ζήτημα μαρξιστικής θεωρίας και βρίσκεται σε κραυγαλέα αντίθεση-σύγκρουση με την αντικειμενική οικονομική καπιταλιστική πραγματικότητα.

Η αφίσα με το παραπάνω ρεφορμιστικό σύνθημα αναδημοσιεύτηκε επανειλημμένα στο «Ριζοσπάστη» (14-4-2010, σελ.3, κλπ.) και προπαγανδίζετε μόνιμα απ’ τις στήλες του και απ’ τα στελέχη αλλά και απ’ την ίδια την Παπαρήγα στην ομιλία της σε «εκδήλωση της Αχτίδας Βιομηχανίας της ΚΟΑ του ΚΚΕ» (29/4/2010): «καλύτερα να πτωχεύσει η πλουτοκρατία παρά να πτωχεύσει ο λαός» («Ρ» 30/4/2010, σελ. 6-9), ομιλία στην οποία μας πληροφορεί επιπλέον, και για πρώτη φορά, ότι ο «σοσιαλισμός» που επιδιώκει το κόμμα της δεν θα είναι ο μαρξιστικός σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν, αλλά ένας «σοσιαλισμός που δεν θα είναι η επανάληψη του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε» και ένας «σοσιαλισμός που θα έχει διδαχθεί από τα σοβαρά λάθη»*, ενώ σε άλλη συνέντευξή της, ένα περίπου μήνα αργότερα, επαναλαμβάνει: «το ΚΚΕ από την αρχή είπε ότι ή θα πτωχεύσει ο λαός ή η πλουτοκρατία, μέση λύση δεν υπάρχει» («Ελευθεροτυπία» 23-5-2010, σελ. 18).

Και τώρα μια σειρά σύντομες παρατηρήσεις που αποκαλύπτουν το αντιμαρξιστικό περιεχόμενο του συνθήματος:

Καταρχήν το σύνθημα του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» είναι ρεφορμιστικό, επειδή καλλιεργεί στην εργατική τάξη την αυταπάτη ότι στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι κάποια στιγμή δυνατό «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία». Ακριβώς το αντίθετο είναι σωστό και συμβαίνει στην πραγματικότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας όλων των χωρών: η πλουτοκρατία πλουταίνει παραπέρα και το Προλεταριάτο εξαθλιώνεται, σχετικά και απόλυτα.

Μια δεύτερη παρατήρηση αφορά στη σχέση του συνθήματος ««να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» με τη μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου. Η υιοθέτηση, προπαγάνδιση και προβολή αυτού του συνθήματος οδηγεί σε απόρριψη της μαρξιστικής θεωρίας της εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, αφού μ’ αυτό υποστηρίζεται η άποψη ότι στον καπιταλισμό γενικά μπορεί να υπάρξει περίπτωση «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία», άποψη που είναι σε πλήρη ρήξη με τη μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης που διδάσκει και υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο: το προλεταριάτο στον καπιταλισμό εξαθλιώνεται τόσο σχετικά όσο και απόλυτα.

Σ’ αντίθετη με τους ρεφορμιστές της παλιάς παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας αλλά και εκείνους της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ), οι επαναστάτες μαρξιστές υπεράσπισαν πάντα τη μαρξιστική θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου. Σύμφωνα , λοιπόν, με τη θεωρία του Μαρξ η «σ χ ε τ ι κ ή εξαθλίωση των εργατών» εκφράζεται στην «ελάττωση της μ ε ρ ί δ α ς που παίρνουν από το κοινωνικό εισόδημα. Η α ν α λ ο γ ι κ ή μερίδα των εργατών στην καπιταλιστική κοινωνία, που πλουτίζει με γοργούς ρυθμούς, όλο και μικραίνει, γιατί όλο και πιο γοργά πλουτίζουν οι εκατομμυριούχοι» (Λένιν: τομ. 22, σελ. 231).

Σύμφωνα με τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης, «ο εργάτης εξαθλιώνεται α π ό λ υ τ α, δηλ. γίνεται πραγματικά φτωχότερος από πριν, είναι υποχρεωμένος να ζει χειρότερα, να τρέφεται λιγότερα, να υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται στα υπόγεια και στις σοφίτες» (Λένιν: τομ. 22, σελ. 230-231).

Η απόλυτη εξαθλίωση εκφράζεται στην πτώση του βιοτικού επιπέδου του Προλεταριάτου, την πτώση των πραγματικών μισθών, την αύξηση της ανεργίας, την αύξηση της εντατικοποίησης, τη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, κλπ. Η απόλυτη εξαθλίωση του Προλεταριάτου παίρνει τις πιο ακραίες διαστάσεις σε συνθήκες οικονομικής κρίσης όπως η σημερινή: «οι κρίσεις και οι περίοδοι βιομηχανικής στασιμότητας, με τη σειρά τους, καταστρέφουν ακόμη πιο πολύ την εξάρτηση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, οδηγούν ακόμα πιο γρήγορα στη σχετική και επίσης ακόμα στην απόλυτη χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης» (Λένιν: τομ 38, σελ. 85).

Επειδή η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου συνδέεται άμεσα και στενότατα με την επαναστατική προοπτική του μαρξισμού και είναι αδιαχώριστη απ’ την ιστορική αναγκαιότητα της Προλεταριακής Επανάστασης, η επαναστάτες μαρξιστές διεξήγαγαν πάντα οξύτατη πάλη ενάντια στους διάφορους οπορτουνιστές προδότες αρνητές της. Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου συγκέντρωνε πάντα τα πυρά των αντιδραστικών αστών, της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας και της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας. Μάλιστα κάποιοι σοβιετικοί χρουστσοφικοί προδότες του μαρξισμού, όπως ο Ρώσος Σεργκεϊ Νταλίν, είχε το θράσος να ισχυριστεί-γράψει: «παλιότερα διακηρύσσονταν η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου. Όμως αυτή δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό» («Σοβιετική Ένωση σήμερα», 7/1965, σελ. 9), εννοώντας προφανώς ότι δεν έχει σχέση με το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Αν ως πριν λίγο οι προδότες σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ απέρριπταν, μαζί με τους αστούς και τους παλιούς σοσιαλδημοκράτες, μόνο τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, τώρα με το ρεφορμιστικό τους σύνθημα «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» απορρίπτουν και τη σχετική εξαθλίωση του Προλεταριάτου, την οποία δεν αμφισβητούν ούτε οι αστοί οικονομολόγοι. Επιπλέον είναι γνωστό, ότι οι λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου, ηγέτες του «Κ»ΚΕ, απέρριπταν (π.χ. Φαράκος 1974) και απορρίπτουν τη θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, μεταμορφώνοντας το ν ό μ ο της εξαθλίωσης σε «τάση», με πιο πρόσφατη περίπτωση το σοσιαλδημοκράτη ηγετίσκο Δ.Κουτσούμπα («τάση απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης», «Ρ» 25/4/2010, σελ. 4), ακολουθώντας το δάσκαλό του K.Kautsky (1901: «η εξαθλίωση πρέπει να νοείται ως τάση και όχι απαραίτητα ως αλήθεια») αλλά και πολλούς άλλους, παλιούς ρεφορμιστές και νέους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες.

Μια τρίτη παρατήρηση αφορά στη σχέση του συνθήματος «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» με τη σημερινή οικονομικο-κοινωνική πραγματικότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ο ισχυρισμός των ηγετών του «Κ»ΚΕ ότι σήμερα μπορεί «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» ή όποτε στο μέλλον (ίσως με τη «δύναμη» των «θεϊκών» ευλογιών της νεοορθόδοξης Λ.Κανέλλη) είναι φανερό πως βρίσκεται σε κραυγαλέα αντίθεση και πλήρη σύγκρουση με τη σημερινή ζοφερότατη αντικειμενική πραγματικότητα της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου στη χώρα μας και σ’ όλες τις καπιταλιστικές χώρες του πλανήτη. Επομένως οι χρουστσοφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ αρνούνται και αμφισβητούν την πραγματικότητα του αντικειμενικού προτσές της εξαθλίωσης (σχετικής-απόλυτης) που βαθαίνει διαρκώς, προσπαθώντας με το παραπλανητικό τους σύνθημα «να πτωχεύει η πλουτοκρατία» να εξαφανίσουν, ως δια μαγείας, ακριβώς αυτό το υπαρκτό προτσές της εξαθλίωσης, εξωραΐζοντας έτσι το καπιταλιστικό σύστημα. Επιβάλλεται ακόμα να υπογραμμιστεί ότι ο νόμος της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου – που δρα με μεγαλύτερη ένταση σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή – δεν είναι δυνατό ούτε απ’ την επαναστατική ταξική πάλη του Προλεταριάτου να «τροποποιηθεί» ή πολύ περισσότερο να ακυρωθεί-καταργηθεί.

Η τέταρτη και τελευταία παρατήρηση αφορά στη σχέση του συνθήματος «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» με τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους του καπιταλισμού. Υιοθετώντας και προβάλλοντας το σύνθημα αυτό η ηγεσία του «Κ»ΚΕ οδηγείται αναπόφευχτα, όπως και οι αστοί οικονομολόγοι, στην άρνηση της ύπαρξης των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού δηλ. στη συγκεκριμένη περίπτωση στην άρνηση της ύπαρξης και αναγνώρισης του ν ό μ ο υ της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου.

Συνοψίζοντας εν συντομία τα παραπάνω είναι φανερό πως εκείνο το τόσο ελκυστικό σύνθημα «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» που πρόσφερε-προσφέρει στην εργατική τάξη η ηγεσία του «Κ»ΚΕ εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό δεν είναι παρά: 1) ένα παραπλανητικό ρεφορμιστικό δηλητήριο που καταστρέφει την ταξική συνείδηση των εργαζομένων, καλλιεργώντας τους την κολοσσιαία αυταπάτη ότι σήμερα – και γενικά στα πλαίσια του καπιταλισμού – υπάρχει περίπτωση «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» και όχι ο λαός, ένας ρεφορμιστικός ισχυρισμός που αντιστρέφει τελείως τη σημερινή πραγματικότητα, επιπλέον 2) είναι σε πλήρη ρήξη και αρνείται ευθέως τη μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, 3) βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και σύγκρουση με τη σημερινή πραγματικότητα δηλ. την ύπαρξη και το βάθεμα του προτσές της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, 4) αρνείται την ύπαρξη του νόμου της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου στον καπιταλισμό.

* Η ομιλία αυτή της Παπαρήγα (29/4/ 2010), πέρα απ’ τη σημαντική ομολογία, ότι ο «σοσιαλισμός» που επιδιώκει το κόμμα της δεν είναι εκείνος των κλασικών του Μαρξισμού που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν, περιέχει πολλά αστικά «μαργαριτάρια» (δεν ενδιαφέρουν βέβαια οι ασυναρτησίες), μεταξύ των οποίων το σπουδαιότερο: «έτσι, αυτό το εμπόρευμα – όπως θεωρούν την ικανότητα του ανθρώπου για εργασία, είναι εμπόρευμα γι’ αυτούς και μάλιστα το πιο πολύτιμο εμπόρευμα» («Ρ» 30/4/2010 σελ 6-9). Ποιοι αλήθεια είναι εκείνοι που «θεωρούν την ικανότητα του ανθρώπου για εργασία εμπόρευμα;» αν όχι ο Karl Marx που πρώτος έλυσε αυτό το σπουδαίο πρόβλημα και αποκάλυψε την ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης; Ο Marx απέδειξε ότι δεν είναι η εργασία εμπόρευμα αλλά η εργατική δύναμη. Η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα όταν λέει «είναι εμπόρευμα γι’ αυτούς και μάλιστα το πιο πολύτιμο εμπόρευμα» αποδίδει αυτή την ανακάλυψη και άποψη όχι στο Marx αλλά στους καπιταλιστές και στους αστούς οικονομολόγους.

Διαβάστε Περισσότερα »

“Έφυγε” ο σύντροφος Γιάννης Καραστάθης, καθοδηγητικό στέλεχος της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 198-55

Δευτέρα, 27 Σεπτέμβρη 2010

Πριν λίγες μέρες άφησε την τελευταία του πνοή στην γενέτειρά του, Αλμυρό, Μαγνησίας ο σύντροφος ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΣΤΑΘΗΣ, καθοδηγητικό στέλεχος της οργάνωσης και μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 191-55, ένα από τα πιο δραστήρια και μαχητικά στελέχη μέχρι το τέλος της ζωής του.

Υπήρξε μαχητής/υπολοχαγός του ΔΣΕ και στέλεχος της Κομματικής Οργάνωσης Τασκένδης. Εξορίστηκε για χρόνια στη Σιβηρία από τη φασιστική κλίκα των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ και τους υποταχτικούς τους ρεβιζιονιστές Κολιγγιάννη-Τσολάκη—Φλωράκη-Παρτσαλίδη-Δημητρίου-κ.α. για τις επαναστατικές του απόψεις και την υπεράσπιση της γραμμής του Κομμουνιστικού Κόμματος με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος με καθοδηγητή τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του.

Η Π.Ε. της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55

Διαβάστε Περισσότερα »

Η δεύτερη πατρίδα μου, η Σοβιετική Ένωση, εκεί που ράγισε η καρδιά μου!

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ο δρόμος”

Γράφει ο Ηλίας Μεταλλίδης.

Θεώρησα καλό να γράψω αυτό το κείμενο με αφορμή τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν πριν από 55 χρόνια (9 Σεπτεμβρίου 1955) στην πόλη Τασκέντ της μακρινής Σοβιετικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν. Να ενημερώσω τους νεότερους και να εκθέσω τα αποτελέσματα των γεγονότων. Όχι γιατί κάνω κάτι σπουδαίο, αλλά έτσι, για φόρο τιμής στους συντρόφους μου, που μαζί πολεμήσαμε στα βουνά της Ελλάδας. Δεν μπορώ να φωτίσω αυτά τα εγκλήματα σε λίγες κόλλες χαρτί. Θα προσπαθήσω, αν μπορέσω, να εξηγήσω στους αναγνώστες πώς, για ποιους λόγους φτάσαμε στα δύο πογκρόμ ενάντια στους Έλληνες μαρξιστές-λενινιστές το Σεπτέμβρη του 1955 και το 1962, γιατί διαγράφηκαν 7.500 κομματικά μέλη σε σύνολο 8.000 και γιατί κακομεταχειρίστηκαν χιλιάδες και φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν στη Σιβηρία δεκάδες στελέχη του ΚΚΕ.

Ένας από τους στόχους του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, που επιβλήθηκε στο ΚΚΣΕ μετά το θάνατο του σ. Στάλιν, τον Μάρτιο του 1953, ήταν το ΚΚΕ και η Κ.Ο. Τασκένδης. Σκέφτηκαν ότι αν επιβληθούν στους κομμουνιστές της Τασκένδης, τα πράγματα θα είναι εύκολα για στροφή στο ΚΚΕ. Έτσι, ξεκίνησαν να κατακτήσουν τα στελέχη επιβάλλοντας τα καθοδηγητικά στελέχη της αρεσκείας τους, τα οποία στην πλειονότητά τους είχαν «λογαριασμούς» με το κόμμα λόγω της στάσης τους. Θεωρούσαν ότι στη συνέχεια θα ξεμπέρδευαν εύκολα με το «λαουτζίκο».

Η υπονόμευση του ΚΚΕ από τους Σοβιετικούς και το βαλτό γραφείο της Κ.Ο. Τασκένδης εξελίχτηκε σε ανοιχτή φραξιονιστική πάλη ενάντια στο ΚΚΕ και επιθέσεις ενάντια σε Έλληνες κομμουνιστές. Με την καθαίρεση στις 7 Σεπτέμβρη 1955 του γραφείου της Κ.Ο. Τασκένδης από το κλιμάκιο της Κ.Ε., το οποίο είχε έρθει για να εξομαλύνει την κατάσταση, οι φραξιονιστές βρήκαν την αφορμή που ζητούσαν και 400 περίπου επιτέθηκαν ενάντια στα γραφεία του κόμματος. Η πλειοψηφία των μελών του κόμματος, που έτρεξε και υπερασπίστηκε τα γραφεία χαρακτηρίστηκαν χούλιγκανς από τους σοβιετικούς και αρκετοί διώχτηκαν και φυλακίστηκαν.
Το ρεβιζιονιστικό 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το Φεβρουάριο του 1956, με τις θέσεις που υιοθέτησε, επιβεβαίωσε τις ρίζες της αντικομματικής κλίκας στο ΚΚΕ και τους βαθύτερους στόχους της. Όποιος δεν υποτασσόταν σ’ αυτό που λεγόταν 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, 6η ολομέλεια του διορισμένου από τον ίδιο τον Χρουστσόφ «ΚΚΕ», το 8ο Συνέδριο του «ΚΚΕ» τους διέγραψαν και τους ονόμασαν αλήτες, αντισοβιετικούς, διεφθαρμένα στοιχεία κ.λπ. Απομόνωσαν τον σ. Ζαχαριάδη και τον έστειλαν εξορία. Δεκάδες κομμουνιστές δικάστηκαν με διάφορες ποινές. Αυτοί ήταν οι πρώτοι διωγμοί το 1955-56. Οι Έλληνες και Σλαβομακεδόνες μαρξιστές-λενινιστές στο Ουζμπεκιστάν δούλευαν κάτω από παρανομία μέσα στη Σοβιετική Ένωση, γιατί ο Χρουστσόφ μαζί με την κλίκα του δεν μας αναγνώριζαν σαν οργάνωση και κόμμα. Αναγνώρισαν σαν «ΚΚΕ» τη λεγόμενη κλίκα του Παρτσαλίδη, Στρίνγκου, Ιωαννίδη, Κολιγιάννη κ.λπ. Ο Χρουστσόφ, μαζί με τα πιόνια του, έπαιρναν σκληρά μέτρα εναντίον των Ζαχαριαδικών (έτσι τους ονομάζω), για να τους υποτάξουν, όπως φυλακές, εξορίες, διώξιμο από τις δουλειές, δεν τους έδιναν διαμερίσματα να κατοικήσουν, κόψιμο στο φοιτητικό επίδομα κ.λπ. Τα μέτρα αυτά έφεραν περισσότερο το μίσος. Το χάσμα μεταξύ μας ήταν πλέον αγεφύρωτο. Δεν μιλούσαν αδέλφια, συγγενείς, φίλοι. Έφτανε το αίσχος τους ακόμα να χωρίζουν και αντρόγυνα. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη χάθηκε.
Το πογκρόμ του 1962 ενάντια στους μαρξιστές-λενινιστές της Τασκένδης έγινε με αφορμή συγκέντρωση που προετοιμάζονταν για οικονομική στήριξη των εξόριστων στην Ελλάδα. Τα χρήματα του εράνου κατασχέθηκαν, η επιτροπή διοργάνωσης διώχτηκε και ξυλοκοπήθηκε –μεταξύ αυτών και ‘γω, που μου σχίσανε το σαγόνι Σοβιετικοί στρατιώτες και βρέθηκα στο πρώτων βοηθειών. Τελικά, η συγκέντρωση απαγορεύτηκε για να αποτραπεί η λαμπρή της επιτυχία, που θα άνοιγε το δρόμο για να φανούν οι πραγματικοί συσχετισμοί με τους κομμουνιστές της Τασκένδης αλλά και για να σπάσει το κλίμα εχθρότητας που καλλιεργούσαν οι διορισμένοι από τους Σοβιετικούς «καθοδηγητές».
Σημειώνω, ότι η καμπάνια είχε μεγάλη απήχηση μέσα στους κομμουνιστές εξωκομματικούς, ακόμα και μέσα στους οπαδούς της 6ης ολομέλειας. Για την καμπάνια αυτή δεκάδες σύντροφοι καλέστηκαν σε απολογία από τους Σοβιετικούς, τους αφαιρέθηκε η ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα και στάλθηκαν σε εξορίες και φυλακές, γιατί η στάση τους θεωρούνταν εχθρική προς τη Σοβιετική Ένωση.
Οι φυλακισμένοι και οι εξόριστοι από την προδοτική καθοδήγηση του Χρουστσόφ, με τη ρεβιζιονιστική κλίκα Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Ιωαννίδη, προτίμησαν φυλακές, εξορίες, παρά να γίνουν δούλοι. Αρνήθηκαν να θάψουν την αλήθεια και να απαρνηθούν τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού. Αρνήθηκαν να προσκυνήσουν τους προσκυνημένους, αρνήθηκαν να τσαλαπατάνε τις επαναστατικές παραδόσεις του λαού μας και του Κόμματός μας, αρνήθηκαν να απορρίψουν την επαναστατικής τους τιμή.
Αγαπητοί αναγνώστες, δεν μπορεί ένας νους να εκφράσει σ’ αυτό το λευκό χαρτί όσα συνέβησαν τότε, στα γεγονότα που ήταν η πρώτη διάσπαση του κομμουνιστικού κινήματος. Στη δεύτερη πατρίδα μου, τη Σοβιετική Ένωση, εκεί που ράγισε η καρδιά μου. Ευχαριστώ τον Δρόμο που μου έδωσε τη δυνατότητα να γράψω αυτό το άρθρο.

* Ο Ηλίας Μεταλλίδης έζησε 25 χρόνια πολιτικός πρόσφυγας στο Ουζμπεκιστάν.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πραγματοποιήθηκε το 24ο συνέδριο του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι)

Πραγματοποιήθηκε 25-26 Σεπτέμβρη στη Μόσχα το 24ο Έκτακτο Συνέδριο του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι) [AUCP(b)]. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του προεδρείου “Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες παρανομίας, σε συνθήκες έντονης καταπίεσης από το ημι-φασιστικό καθεστώς της Ρωσίας ενάντια στις πραγματικά κομμουνιστικές δυνάμεις, σε συνθήκες ακραίας αντικομμουνιστικής υστερίας”.

Το Συνέδριο διαπίστωσε ότι η επιρροή του Κόμματος στο εργατικό κίνημα έχει ανέβει.

Αποφασίστηκε η δημιουργία γραφείου Εξωτερικού με στόχο την καλύτερη επικοινωνία με το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις του πλανήτη.

Πρώτος γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος επανεξελέγη ο Alexander Lapin και υπεύθυνη του γραφείου εξωτερικού η Zinaida Smirnova. Επίσης εκλέχτηκε 5μελής γραμματεία.

Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση “το 24ο συνέδριο του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι) εκφράζει την αλληλεγγύη του με όλους τους μαχητές ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αντίδραση. Εκφράζει την πεποίθηση ότι ούτε ο θάνατος, ούτε τα βασανιστήρια, ούτε οι διώξεις της αστικής “δικαιοσύνης” μπορούν να σταματήσουν τον αγώνα του λαού για να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο”.

Διαβάστε Περισσότερα »

3ωρη στάση εργασίας των λιμενεργατών / 5ωρη των εργαζομένων του ΟΣΕ

Τρίωρη στάση εργασίας από τις 7.00 έως τις 10.00 θα πραγματοποιήσουν στις 29 Σεπτέμβρη, Μέρα Πανευρωπαϊκής Δράσης, οι λιμενεργάτες, με απόφαση της ΟΜΥΛΕ και της Ένωσης Λιμενεργατών.

Πεντάωρη στάση εργασίας θα πραγματοποιήσουν οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ από τις 12:00 έως τις 17:00.

Θυμίζουμε ότι 24ωρες απεργίες έχουν κηρυχθεί από ΟΜΕ-ΟΤΕ, ΟΕΓΝΕ (Νοσοκομειακοί γιατροί) και Βιβλίου-Χάρτου Αττικής.

Διαβάστε Περισσότερα »

Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μ-λ)

Όπως ανακοίνωσε η Γραμματεία της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μ-λ) στις επόμενες μέρες θα διεξαχθεί το ταχτικό Συνέδριο του κόμματος στη Μαδρίτη.

Διαβάστε Περισσότερα »

Όλοι μαζί να αρνηθούμε να πληρώσουμε για την κρίση - Για τη διεθνή αλληλεγγύη

Γενική απεργία στην Ισπανία, διαδηλώσεις στην Ιταλία, την Ελλάδα, τη Γαλλία και διεθνής διαδήλωση των συνδικάτων στις Βρυξέλες. Η 29^η Σεπτέμβρη είναι μία σημαντική ημέρα κινητοποίησης της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού που αρνείται να πληρώσει για την κρίση, που λέει «όχι» στα σχέδια για λιτότητα που θέλουν να επιβάλουν οι νεοφιλελεύθερες και σοσιαλ-φιλελεύθερες κυβερνήσεις, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ. Άρχισαν με την Ελλάδα και οι εργάτες και ο λαός αυτής της χώρας ήταν οι πρώτοι που είπαν «όχι», με την υποστήριξη των εργατών και των λαών των άλλων χωρών που εκφράσανε την αλληλεγγύη τους.

Παντού, ο στόχος να μειωθούν οι κοινωνικές δαπάνες θα πραγματοποιήσει μια ακόμη τεράστια αναδιανομή πλούτου σε βάρος της εργατικής τάξης και σε όφελος του Κεφαλαίου, θα διασφαλίσει τα κέρδη των τραπεζών, των μεγάλων μονοπωλίων. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δημόσιου χρήματος χαρίζονται στις τράπεζες και στις μεγάλες επιχειρήσεις για να σώσουν τα κέρδη των μετόχων. Έντεκα εκατομμύρια εκατομμυριούχων παγκοσμίως γίνονται πλουσιότεροι, ενώ περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι υποφέρουν από την απόλυτη εξαθλίωση.

Τα αφεντικά απολύουν μαζικά και βάζουν τους εργαζόμενους να ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε Ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Εκβιάζουν στους χώρους δουλειάς ώστε να μειώσουν τους μισθούς και να επιβάλουν την ελαστικότητα, τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης, ιδιαίτερα στις γυναίκες. Οι κυβερνήσεις ιδιωτικοποιούν και κατεδαφίζουν το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, που κατακτήθηκε με τους αγώνες των εργαζομένων και πιο συγκεκριμένα το σύστημα της ασφάλισης, προκειμένου να προσφέρουν νέες αγορές στις τράπεζες και στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, στα ιδιωτικά μονοπώλια. Με τον αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, για καλύτερους μισθούς, για εργασία, οι εργαζόμενοι στη δημόσια εκπαίδευση και υγεία αγωνίζονται και για όλα τα λαϊκά στρώματα που χρειάζονται αυτές τις κοινωνικές υπηρεσίες.

Προκειμένου να εξαπολύσουν αυτή την ολομέτωπη επίθεση, τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις επιχειρούν να διασπάσουν τους εργαζόμενους προάγοντας τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, όπως βλέπουμε στη Γαλλία με την ειδεχθή εκστρατεία ενάντια στους Ρομά και τους μετανάστες. Θέλουν να ποινικοποιήσουν το κοινωνικό κίνημα ενισχύοντας τον έλεγχο και την καταπίεση ενάντια στις «επικίνδυνες τάξεις»: τη νεολαία, τους κατοίκους των υποβαθμισμένων περιοχών και όλους όσους αντιστέκονται σε αυτή την πολιτική της κοινωνικής οπισθοδρόμησης.

Οι εργαζόμενοι παλεύουν όλοι μαζί για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους και για την κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων για όλους, όπως για τους μετανάστες εργάτες «χωρίς χαρτιά» που είναι μέρος της εργατικής τάξης.

Ο σκληρός ανταγωνισμός για τον έλεγχο των αγορών και των πρώτων υλών εκφράζεται με συγκρούσεις και πολέμους. Ο ειδεχθής πόλεμος που διεξάγεται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και το στρατιωτικό όργανό τους, το ΝΑΤΟ, ενάντια στο λαό του Αφγανιστάν, έχει επίσης ως υπόβαθρο τον έλεγχο των αγωγών φυσικού αερίου και των πρώτων υλών αυτής της χώρας.

Για αυτό το λόγο, λέμε: «δε θα πληρώσουμε για την κρίση σας, δε θα πληρώσουμε για τους πολέμους σας».

Να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη, την αλληλοϋποστήριξη στους αγώνες και τις αντιστάσεις μεταξύ των λαών όλων των χωρών

Σε όλες τις χώρες, οι αντιστάσεις των εργατών και των λαών αναπτύσσονται για να αντιπαλέψουν τις επιθέσεις του Κεφαλαίου και να απορρίψουν την πολιτική που μας βάζει σε αντιπαράθεση μεταξύ μας. Η ταξική αλληλεγγύη είναι το όπλο μας για να αναπτύξουμε την υποστήριξη των ταξικών μας αδερφών σε όλες τις χώρες ώστε να αγωνιστούμε όλοι μαζί.

Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος είναι βαθειά. Οι κοινωνικές και περιβαλλοντικές καταστροφές που δημιουργεί, οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι λόγω της κρίσης, κάνουν επιτακτικό και αναγκαίο να επιβάλουμε μία πολιτική ρήξης με αυτό το σύστημα. Μία πολιτική ενότητας και πάλης, συνενώνοντας όλα τα θύματα αυτού του συστήματος.

Ως κόμματα και οργανώσεις που αναφερόμαστε στην εργατική τάξη, διακηρύσσουμε την πεποίθηση μας ότι η μόνη πραγματική, διαρκής και αποτελεσματική διέξοδος από την κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι η ανατροπή του και η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.

Ζήτω η πάλη της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των λαών για να μην πληρώσουν για την κρίση του καπιταλισμού: Όχι στην λιτότητα!

Η ολιγαρχία πρέπει να πληρώσει για την κρίση που δημιούργησε!

Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη!

Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-1955 – www.anasintaxi.awardspace.com , Οργάνωση για τη συγκρότηση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος των Εργατών Γερμανίας - www.arbeit-zukunft.de , Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Δανίας - www.apk2000.dk , Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μαρξιστικό Λενινιστικό) – www.pceml.info , Κομμουνιστική Νεολαία Ισπανίας (Μαρξιστική-Λενινιστική) - www.jovenguardia.es/web , Πλατφόρμα των Πολιτών για τη Δημοκρατία – www.republicanos.info , Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας – www.pcof.net , Κομμουνιστική Πλατφόρμα Ιταλίας – www.piattaformacomunista.com

Διαβάστε Περισσότερα »

Προετοιμασία του 4ου συνεδρίου του Κόμματος Εργασίας του Ιράν (Τουφάν)

Το αδελφό Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν) βρίσκεται σε φάση προετοιμασίας του 4ου συνεδρίου του.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του κόμματος

“Το 4ο Συνέδριο του Κόμματος πραγματοποιείται σε μια περίοδο όπου ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρίσκεται σε βαθιά κρίση και όπου το μεγάλο κεφάλαιο έχει εξαπολύσει πόλεμο ενάντια στους λαούς του κόσμου στην προσπάθεια του να περάσει το βάρος της κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων μαζών και ειδικότερα στις εργατικές τάξεις των μικρών κρατών. Η σημερινή κρίση ξαναεπιβεβαιώνει την πεποίθηση ότι ο σοσιαλισμός είναι ο μόνος δρόμος για την πρόοδο της ανθρωπότητας και ότι η εργατική τάξη είναι η μόνη τάξη η οποία έχει ιδιαίτερο συμφέρον για να πιέσει για αυτή την πρόοδο. Είναι μόνο το κόμμα της εργατικής τάξη το οποίο μπορεί να προετοιμάσει τις μάζες στον αγώνα για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού και το συνέδριο του κόμματος χαράζει την πολιτική γραμμή που θα μεταφερθεί στις μάζες γι’ αυτό τον αγώνα”.

Διαβάστε Περισσότερα »

Νέα ιμπεριαλιστική προβοκάτσια των ΗΠΑ και της φιλο- αμερικανικής κυβέρνησης της Νότιας Κορέας κατά της ΛΔ της Κορέας.

KFA Greece (Ελληνό-Κορεατικός Σύνδεσμος Φιλίας)

PYONGYANG, 23 Νοεμβρίου

Ο στρατός της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας (DPRK) απάντησε στα πυρά του πυροβολικού της Νοτίου Κορέας λαμβάνοντας την Τρίτη 23 Νοέμβρη το απόγευμα «αποφασιστικά στρατιωτικά μέτρα».
Η φιλο-αμερικάνικη κυβέρνηση της Νότιας Κορέας επέμεινε στην πραγματοποίηση στρατιωτικών ασκήσεων σε απόσταση αναπνοής από την γραμμή των συνόρων, αγνοώντας τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις της ΛΔ της Κορέας. Ο στρατός της Νότιας Κορέας εξαπέλυσε πυρά κατ’ επανάληψη προς την κατεύθυνση της ΛΔ της
Κορέας, με αποτέλεσμα αρκετές δεκάδες νοτιοκορεατικών βλημάτων να πέσουν γύρω από το νησί Yonphyong στις 1:00 μ.μ τοπική ώρα, το απόγευμα της Τρίτης. Αυτά αναφέρονται σε σημερινή ανακοίνωση της Ανώτατης Διοίκησης του Λαϊκού Στρατού της Κορέας (KPA).

Ο Λαϊκός Στρατός της Κορέας απάντησε αμέσως στη στρατιωτική προβοκάτσια της Νοτίου Κορέας με «αποφασιστικά στρατιωτικά μέτρα».

«Η αντίδραση αυτή του Λαϊκού Στρατού της Κορέας αποτελεί τον σταθερό και καθορισμένο τρόπο ανελέητης αντιμετώπισης των πυρών των προβοκατόρων» σύμφωνα με την ανακοίνωση της Ανώτατης Διοίκησης του Λαϊκού Στρατού της Κορέας.

«Εάν η Νότια Κορέα τολμήσει να εισβάλει στα χωρικά ύδατα της ΛΔ της Κορέας, ο Λαϊκός Στρατός της Κορέας δε θα διστάσει να προχωρήσει σε ανελέητα στρατιωτικά αντίμετρα», προειδοποίησε η στρατιωτική διοίκηση της ΛΔ Κορέας.

Η νέα προβοκάτσια της κυβέρνησης ανδρεικέλων της Νοτίου Κορέας «συμπίπτει»:

• Με την πραγματοποίηση μεγάλης κλίμακας στρατιωτικής άσκησης (πρόκλησης), στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 70.000 στρατιώτες όλων των σωμάτων του νοτιοκορεάτικου στρατού, που έχει ξεκινήσει από την Δευτέρα 22/11 και σχεδιάζεται να διαρκέσει μέχρι και τις 30 Νοέμβρη.
• Με την επίσκεψη του Αμερικανού ειδικού απεσταλμένου στην περιοχή, Στέφεν Μπόσγουορθ, ο οποίος προσγειώθηκε στη Σεούλ λίγες ώρες πριν την προβοκάτσια (Δευτέρα 22/11). Ο Μπόσγουορθ μετά τη συνάντησή του με τον Νοτιοκορεάτη υπουργό
Εξωτερικών Κιμ Σουνγκ-Χουάν, δήλωσε με προβοκατόρικο τρόπο: «Δεν είναι ούτε έκπληξη ούτε συνιστά κρίση η αποκάλυψη ότι η ΛΔ Κορέας έχει σημειώσει “ταχεία πρόοδο” στον εμπλουτισμό ουρανίου αλλά δυσάρεστη πρόκληση»

Η KFA Ελλάδας καλεί των Ελληνικό Λαό να αντιδράσει και να στηρίξει έμπρακτα τον Ηρωικό Λαό της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας συμμετέχοντας στην Πορεία Διαμαρτυρίας που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή με κατεύθυνση το Προξενεία των Η.Π.Α.

Συγκέντρωση στην Αθήνα στις 6:30μμ στο Πεδίο Άρεως και στην Θεσσαλονίκη στις 6:00μμ στο Άγαλμα Βενιζέλου

Διαβάστε Περισσότερα »

Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας Παραλείψεις πυρασφάλειας στο κατάστημα της Marfin

Το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) επιβεβαιώνει ρεπορτάζ της εφημερίδας Το Βήμα, σύμφωνα με το οποίο στο πόρισμα της αρμόδιας υπηρεσίας, μετά τη δολοφονική επίθεση κουκουλοφόρων και την τραγωδία που ακολούθησε στο υποκατάστημα της τράπεζας Μarfin στην οδό Σταδίου, καταγράφονται ελλείψεις στο σύστημα πυρασφάλειας του κτιρίου.

Σχετική ανακοίνωση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας του υπουργείου Εργασίας αναφέρει ότι το ρεπορτάζ «στηρίζεται στην έκθεση έρευνας του ΣΕΠΕ και συγκεκριμένα του Κέντρου Πρόληψης Επαγγελματικού Κινδύνου (ΚΕΠΕΚ) Αθηνών και Κρήτης, η οποία διαβιβάστηκε στις 2/07/2010 ως μηνυτήρια αναφορά στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής».
«Σε σχέση με τη μη αποτελεσματική και ασφαλή εκκένωση του χώρου επιβλήθηκε το μέγιστο από τη νομοθεσία προβλεπόμενο πρόστιμο, ύψους πενήντα χιλιάδων ευρώ» αναφέρει η ανακοίνωση και σημειώνει ότι «η διαδικασία επιβολής διοικητικών κυρώσεων αφορά στην εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας στον χώρο της επιχείρησης, ανεξάρτητα από την έκθεση έρευνας η οποία αφορά το ποινικό σκέλος της υπόθεσης».
Όσον αφορά στο ποινικό σκέλος της υπόθεσης, η έκθεση έρευνας-μηνυτήρια αναφορά που συνετάχθη στάλθηκε στην αρμόδια αστυνομική αρχή. Η έκθεση έρευνας, προσθέτει η ανακοίνωση «δεν δημοσιοποιήθηκε επειδή είναι μέρος του προανακριτικού υλικού» και «είναι διαθέσιμη στον οποιοδήποτε έχει έννομο συμφέρον και έχει ήδη παραληφθεί από όσους τη ζήτησαν (συγγενείς των θυμάτων και κάποιοι από τους 24 παθόντες)».
Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Βήματος, στο πόρισμα που συνέταξε τον προηγούμενο Ιούλιο ο επιθεωρητής κ. Θεοδόσιος Πανταζόπουλος καταγράφονται σοβαρές ελλείψεις στο σύστημα πυρασφάλειας του κτιρίου, κλειδωμένες έξοδοι διαφυγής, ελλείψεις πιστοποιητικών και απουσία σχετικής εκπαίδευσης του προσωπικού, γεγονότα που επηρέασαν την απόπειρα απεγκλωβισμού των εργαζομένων μετά τη δολοφονική επίθεση των κουκουλοφόρων. ( ΤΟ ΒΗΜΑ: 24/09/2010)

Σημειώνουμε πως οι παραπάνω καταγραφές συνιστούν ΠΑΝΤΕΛΗ μη εφαρμογή της νομοθεσίας ( εθνικής & ευρωπαικής) και των διεθνών προδιαγραφών ΕΛΟΤ 1801, για την ασφάλεια και υγεία στην εργασία.
Με βάση το γεγονός αυτό, πέρα από τις ποινικές ευθύνες του όποιου εντεταλμένου υπαλλήλου για το θέμα, η βασική ΜΗ ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΟΜΕΝΗ ευθύνη για την ανθρωποκτονία είναι στο ΔΣ της Μαρφίν κατά το νόμο. Η ΓΣΕΕ και η ΟΤΟΕ γνωρίζουν ότι οι ''ελλέιψεις'' είναι πλήρης απουσία μέτρων και δεν ''επηρέασαν την απόπειρα απεγκωβισμού'' αλλά την κατέστησαν ανέφικτη, όποτε κι αν αυτή πρέκυπτε σαν ανάγκη.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κινητοποιήσεις/απεργίες στις 29 Σεπτέμβρη

-Συλλαλητήριο ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ –χωρίς απεργία- στην Πλατεία Κλαυθμώνος στις 18:00
-24ωρες απεργίες από ΟΜΕ-ΟΤΕ, ΟΕΓΝΕ (Νοσοκομειακοί γιατροί), Βιβλίου-χάρτου Αττικής

 

Πανευρωπαϊκή απεργία / Μέρα πανευρωπαϊκής δράσης στις 29 Σεπτέμβρη

ΟΕΝΓΕ: Απεργία την Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου και την Πέμπτη 7 Οκτωβρίου

24ωρη Προειδοποιητική Πανελλαδική Απεργία από την ΟΜΕ-ΟΤΕ στις 29/9

ΑΠΕΡΓΙΑ στον κλάδο του Βιβλίου,Τετάρτη 29 Σεπτέμβρη

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΕΝΓΕ: Απεργία την Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου και την Πέμπτη 7 Οκτωβρίου

Το Γενικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ) αποφάσισε:

- Τη συμμετοχή της ΟΕΝΓΕ στη ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΗΜΕΡΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ και την προκήρυξη ΑΠΕΡΓΙΑΣ την 29η  Σεπτεμβρίου, με κεντρικό αίτημα ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.

-Επίσης τη συμμετοχή στην απεργία του Δημοσίου στις 7 Οκτώβρη.

Διαβάστε Περισσότερα »

24ωρη Προειδοποιητική Πανελλαδική Απεργία από την ΟΜΕ-ΟΤΕ στις 29/9

Η Ομοσπονδία Εργαζομένων ΟΤΕ (ΟΜΕ-ΟΤΕ) καλεί σε 24ωρη προειδοποιητική πανελλαδική απεργία στις 29/9 με βασικά αιτήματα:

-Άμεση υπογραφή ΕΣΣΕ 2010.
-Αναστολή των σχεδίων (project’s) που οδηγούν στη συρρίκνωση έργου και θέσεων εργασίας.
-Ανάπτυξη της επιχείρησης.

 

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 29/9/10
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΟΥΜΕ, ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΥΡΥΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑ ΘΕΛΟΥΝ
ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΟΥΣ, ΕΞΑΘΛΙΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΥΣ

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΠΕΡΓΙΑ στον κλάδο του Βιβλίου,Τετάρτη 29 Σεπτέμβρη

Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε το αιφνιδιαστικό κλείσιμο των εκδόσεων «Ελληνικά Γράμματα» και η απόλυση 94 συναδέλφων. Ένας από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους που χρόνια λειτουργούσε με τη στήριξη του επιχειρηματικού ομίλου Λαμπράκη, πετάει στο δρόμο τους εργαζόμενους, ενώ την ίδια στιγμή ο μεγαλομέτοχος του ΔΟΛ, Ψυχάρης αγοράζει ποσοστό της τράπεζας FMPG. Εκατό εργαζόμενοι απολύονται και η πίτα ξαναμοιράζεται.

Η εξέλιξη αυτή αποτελεί ένα κομμάτι μόνο του σκηνικού που πάει να στηθεί στον κλάδο του βιβλίου αλλά και ευρύτερα. Η κυβερνητική πολιτική με πρόσχημα - καθοδήγηση το Δ.Ν.Τ. και τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης περνάει τα πιο αντεργατικά μέτρα των τελευταίων δεκαετιών (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, νόμος για τις ομαδικές απολύσεις, ελαστική εργασία κ. ά), εξαπολύοντας μια κατά μέτωπο επίθεση στον κόσμο της δουλειάς. Την ίδια ώρα δίνει προκλητικά πακέτα δισεκατομμυρίων σε τράπεζες και φοροαπαλλαγές (ήτοι περαίωση) σε μεγαλο-οφειλέτες (εργοδότες) κλπ.

Οι εργοδότες που εδώ και μήνες χρησιμοποιούν την «κρίση» ως μέσο εκφοβισμού, τώρα αξιοποιούν τα νέα μέτρα και προχωρούν ολοταχώς σε αντεργατικές μεθοδεύσεις, με ομαδικές απολύσεις, μειώσεις ωραρίων με ταυτόχρονη μείωση μισθών, συστηματική παραβίαση των συλλογικών συμβάσεων.

Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα και στο χώρο του βιβλίου, όπου οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα με αυτό τον τρόπο (απολύσεις, μείωση μισθού).

Οι εργοδότες και οι οργανώσεις τους (ΠΟΕΒ, ΣΕΚΒ) παίζουν το κρυφτούλι στο θέμα της υπογραφής της κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας για το 2010. Χρησιμοποιούν διάφορα προσχήματα και κωλυσιεργίες για να αποφύγουν μια διμερή συνάντηση, ώστε να προχωρήσει η υπόθεση σύμβαση. Με τα χίλια ζόρια κάθισαν στο τραπέζι τον Ιούλη, δια του νομικού τους συμβούλου, χωρίς φυσικά να φέρουν συγκεκριμένες προτάσεις και δεσμεύσεις για τα αιτήματά μας. Από τότε τους ψάχνουμε και δεν τους «βρίσκουμε». Είναι ξεκάθαρη η πρόθεσή τους να υπονομεύσουν τη μεγάλη κατάκτηση του κλάδου, τη συλλογική μας σύμβαση. Ας ξέρουν καλά, πως δε θα τους το επιτρέψουμε.

Δε δημιουργήσαμε εμείς την κρίση τους, δε θα πληρώσουμε τις ζημιές τους! Το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρέπεια δε διαπραγματεύεται, παρά κατακτιέται με αγώνες σε κάθε χώρο εργασίας. Ειδικά σε αυτή τη συγκυρία που πάνε να κάνουν πράξη έναν εργασιακό μεσαίωνα, προκειμένου να βγουν και πάλι κερδισμένοι, είναι επιτακτική ανάγκη να δώσουμε μια ηχηρή απάντηση και να βάλουμε ως ανάχωμα την αλληλεγγύη, τη συναδελφικότητα, τους αγώνες μας.

Γι’ αυτό - στηρίζουμε τον αγώνα των εργαζομένων στα «Ελληνικά Γράμματα»

- απαιτούμε  την άμεση υπογραφή κλαδικής σύμβασης εργασίας

-ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ την Τετάρτη 29/9

ΟΛΟΙ στην ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: 10.30 π.μ. στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ του ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ (Σόλωνος & Ασκληπιού)

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ –ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρομοκρατική δράση και οι διαδηλώσεις

Εν κρυπτώ, σε τμήμα θερινών διακοπών και χωρίς καμιά ιδιαίτερη εξήγηση η κυβέρνηση κατάργησε πλήρως τις ασφαλιστικές δικλίδες του προηγούμενου «τρομονόμου», που προστάτευαν ακόμη και τη βίαιη πολιτική και συνδικαλιστική δράση από ποινικές κατηγορίες για «τρομοκρατική δράση».

Διαβάστε στη σημερινή Ελευθεροτυπία (22/9/2010) τη συνέχεια του άρθρου του Χρήστου Ζέρβα: Τρομοκρατία είναι και ο συνδικαλισμός!

Διαβάστε Περισσότερα »

Φιντέλ, Κούβα και σοσιαλισμός (μέρος β’)

Μέρος Α’: Φιντέλ, Κούβα και σοσιαλισμός

Του Κλάους Ρις*

Από τα τέλη του Αυγούστου, ο Ραούλ Κάστρο παρουσίασε μια σειρά καπιταλιστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις που θα μειώσουν τον ρόλο της κυβέρνησης στην οικονομία και θα αλλάξουν δραματικά την Κουβανική αγορά εργασίας. Η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει σε κατάσταση μακροπρόθεσμων συμβάσεων (outsourcing) στις επιχειρήσεις και τις υποδομές. Οι ξένοι επενδυτές μπορούν  να μισθώσουν γη με συμβάσεις που ισχύουν έως 99 έτη. Και πολλοί Κουβανοί θα μπορούν να λειτουργούν τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ταυτόχρονα διεξάγεται μια μαζική «μεταρρύθμιση» του καθεστώτος των δημοσίων υπαλλήλων. Αντί των τακτικών αποδοχών περνάμε τώρα “στις αμοιβές με βάση την απόδοση”.

Η παγκοσμίου φήμης φράση του Φιντέλ Κάστρο πρέπει να ειδωθεί ως επικύρωση της πολιτικής καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων του Ραούλ η οποία κι αυτή προέρχεται στις φυτείες καπνού και στις αγορές καλαμποκιού των μεταρρυθμίσεων Χρουτσώφ-Γκορμπατσώφ και που εκείνη την εποχή εξυπηρετούσαν τη Σοβιετική Ένωση.

Ο πρώην πρόεδρος του Δανο-κουβανικού συνδέσμου και μέλος του “Κομμουνιστικού” Κόμματος, Sven-Erik Simonsen, μετρίασε τη δήλωση του Φιντέλ σε ένα άρθρο στην κομματική εφημερίδα Arbejderen, με μια μετριοπαθή δήλωση”είναι η 117η φορά όπου ο Φιντέλ Κάστρο εκφράζει πραγματικά σε όλο του το βάθος το ρόλο του κράτους στην Κουβανική οικονομία”.

Ο Simonsen επιδεικνύει επιστροφή στην κομματική πίστη και τιμή:

“Πολιτικοί και ΜΜΕ φωνασκούν για τις αλλαγές στην Κούβα. Η πραγματικότητα είναι ότι η Κούβα έχει αλλάξει πολύ περισσότερο από πολλές χώρες στον κόσμο. Αλλά η μόνη αλλαγή είναι που ενδιαφέρει τους πολιτικούς στην Ουάσινγκτον, την Κοπεγχάγη και τις Βρυξέλλες: η μετάβαση από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό, δε βρίσκεται στην Κουβανική ατζέντα. Ούτε στην ατζέντα στο Φιντέλ Κάστρο ούτε σε κανενός από τα 600 μέλη του Κουβανικού Εθνικού Συμβουλίου, όπου δημοκρατικά εφαρμόζουν τους νόμους που ψηφίζονται”.

Ο Simonsen αντιδρά όπως όλοι οι ρεβιζιονιστές έχουν κάνει μετά τη διάλυση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, με τον Νικήτα Χρουστώφ μετά το θάνατο του Στάλιν και που οδήγησε στην διάσπασή του: μπερδεύει την διάκριση μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού και χαρακτηρίζει τις συνεχείς καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις ως ασήμαντες. Με όλη την εμπειρία της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης θα έπρεπε να είναι προφανές ότι η Κούβα θα κάνει ένα τεράστιο βήμα στον καπιταλιστικό δρόμο στην κατεύθυνση του παραδοσιακού καπιταλισμού.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Φιντέλ πριν κάποια χρόνια δήλωσε ισχυρός υποστηριχτής του “Σκανδιναβικού κοινωνικού μοντέλου”. Το μοντέλο όπου έχτισε ο Φιντέλ και η Κούβα ήταν μετασταλινικό και ρεβιζιονιστικό αλλά δεν ήταν σοσιαλιστικό, ήταν ένα διογκωμένο, γραφειοκρατικό κρατικομονοπωλιακό υβρίδιο μεταφοράς στην καπιταλιστική αγορά.

Τώρα η Κούβα, ήσυχα και “ειρηνικά” πλήρως εντάχθηκε στην καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία. Μοιάζει μάλιστα ότι έχει υπάρξει και μια αλληλοκατανόηση μεταξύ ΗΠΑ και Κούβας. Το θινκ τανκ “Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων” έπαιξε σημαντικό ρόλο στην λεγόμενη διπλωματία πινγκ-πονγκ, όταν ο Μάο Τσετούνγκ ζούσε ακόμα. "Η “επιτυχία” φαίνεται ότι επαναλαμβάνεται.

*Ο Κλάους Ρις είναι γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών Δανίας (APK)

Δημοσιεύτηκε στα Δανικά στην Kommunistisk Politik, τ. 18, 17/9/2010, σελ. 3

Διαβάστε Περισσότερα »

24ωρη πανελλαδική απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 7 Οκτωβρίου

Από enet.gr

24ωρη πανελλαδική απεργία για τις 7 Οκτωβρίου προκήρυξε η ΑΔΕΔΥ στο πλαίσιο των προσπαθειών ανατροπής του Μνημονίου και της ακύρωσης όλων των ρυθμίσεων, που έχουν αποφέρει μείωση μισθών, μείωση συντάξεων, ανατροπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα, φτώχεια και εξαθλίωση στην ελληνική κοινωνία, και ενόψει της εκδίκασης της αγωγής στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, στις 8 Οκτωβρίου.

Ειδικότερα, κατά τη σημερινή συνεδρίασή της 21/09/2010, η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ αποφάσισε τα παρακάτω:

- Υποστηρίζει και ενισχύει τους αγώνες των εκτάκτων ορισμένου χρόνου, που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και ζητούν τη μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου. Στο πλαίσιο αυτό καλύπτει με 3ωρη στάση εργασίας (08.00- 11.00 το πρωί) όσους συλλόγους αποφασίσουν να πάρουν μέρος στη συγκέντρωση, που θα πραγματοποιηθεί στις 08.00 το πρωί, στον Άρειο Πάγο (Λ. Αλεξάνδρας), όπου και θα συζητηθεί το θέμα στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας.

- Ενόψει της πανευρωπαϊκής κινητοποίησης και δράσης, που θα πραγματοποιηθεί στις Βρυξέλλες, στις 29/09/2010, ενάντια στα μέτρα, που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις στο όνομα της οικονομικής κρίσης, αποφάσισε τη συμμετοχή συνδικαλιστικών στελεχών στις Βρυξέλλες, αλλά και την πραγματοποίηση παράστασης διαμαρτυρίας στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Βασ. Σοφίας 2), καθώς και τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων στο συλλαλητήριο των συνδικάτων, το απόγευμα της ίδιας ημέρας, στις 06.00, στην πλατεία Κλαυθμώνος.

Διαβάστε Περισσότερα »

Καπιταλιστική βαρβαρότητα: Σε παραγκουπόλεις ζουν ένα δισ. άνθρωποι

Από ανακοίνωση Διεθνής Ομοσπονδία του Ερυθρού Σταυρού:
«Περίπου ένα δισεκατομμύριο πολίτες ζουν σε τελείως ανθυγιεινά σπίτια, σε πολύ επικίνδυνες περιοχές, χωρίς να υπάρχει καμία υποδομή ούτε και οι αναγκαίες υπηρεσίες που θα βοηθούσαν να μειωθούν οι καθημερινοί κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν»

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, σήμερα περίπου 828 εκατομμύρια πολίτες ζουν σε προσωρινά καταλύματα, σκηνές ή παράγκες και σύμφωνα με στοιχεία έως το 2000 ο αριθμός τους ήταν 776,7 εκατομμύρια.

Διαβάστε Περισσότερα »

Φιντέλ, Κούβα και σοσιαλισμός

Του Κλάους Ρις*

Μεγάλη δημοσιότητα πήρε η είδηση ότι ο Κουβανός επαναστάτης ηγέτης Φιντέλ Κάστρο σε μια συνέντευξή του αμφέβαλλε για το “Κουβανικό μοντέλο”.

Η είδηση δημοσιεύτηκε από την Ισραηλινο-Αμερικάνο δημοσιογράφο Jeffrey Goldberg του περιοδικού The Atlantic, ο οποίος βρέθηκε στην Κούβα μετά από πρόσκληση του Φιντέλ ώστε να πάρει μια σειρά από συνεντεύξεις για ένα μεγαλύτερο άρθρο.

Κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, που κατά κύριο λόγο είχε θέμα τη Μέση Ανατολή, ο Goldberg ρώτησε το Φιντέλ αν ακόμα πιστεύει ότι το “Κουβανικό μοντέλο” μπορεί να εξαχθεί.

Τότε ο Φιντέλ έκανε την παρατήρηση, η οποία από τότε έγινε πρωτοσέλιδο σε πολλά μίντια:

“Το κουβανικό μοντέλο δε δουλεύει πλέον ούτε καν για εμάς”.

Συμπέρασμα ότι ο πρώην ηγέτης του Κουβανικού κράτους και βετεράνος επαναστάτης προφανώς δεν πήρε αποστάσεις από την Κουβανική επανάσταση. Ο Goldberg επικοινώνησε με την “ειδική σε θέματα Λατινικής Αμερικής” Τζούλια Σουέιγκ (Julia Sweig) του γνωστού θινκ τανκ “Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων (με έδρα την Ουάσινγκτον –σ.τ.μ.), στο διοικητικό συμβούλιο του οποίου συμμετέχουν γνωστά ονόματα όπως η Μαντλίν Ολμπράιτ, ο Κόλιν Πάουελ  και ο Ριτσαρντ Χόλμπρουκ. Η Τζούλια Σουέιγκ ερμήνευσε το σχόλιο του Κάστρο ως εξής:

- Δεν απορρίπτει τις ιδέες της επανάστασης. Το εκλαμβάνω ως μια παραδοχή πως το κράτος, υπό το Κουβανικό σοσιαλιστικό μοντέλο, παίζει κυρίαρχο ρόλο στην οικονομική ζωή της χώρας.

Λίγες μέρες μετά που ο Κάστρο έγινε πρωτοσέλιδα, ήρθε η ανακοίνωση του κύματος μαζικών ιδιωτικοποιήσεων το οποίο εξελίσσεται στην Κούβα και το οποίο σύντομα θα υλοποιηθεί κάτω από την ηγεσία του Ραούλ Κάστρο, ο οποίος διαδέχθηκε στον αδελφό του ως πρόεδρος όταν ο τελευταίος απεσύρθη λόγω ασθένειας.

Αυτή η μεταρρύθμιση, θυμίσει αυτό που βλέπουμε στην Ελλάδα ή και σε άλλες χώρες που χτυπήθηκαν σκληρά από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να απολυθούν, ήτοι ένας στους δέκα δημοσίους υπαλλήλους μια χώρα όπου το δημόσιο ήταν συντριπτικά κυρίαρχο.

Το 2000, 76% ήταν δημόσιος και το 23% ιδιωτικός τομέας. Το 1981 η αναλογία ήταν 91-8 υπέρ του δημοσίου. Η ανεργία το 2009 εκτιμήθηκε στο 1,9% από τους περίπου 5,2 εκατομμύρια εργαζόμενους Κουβανούς. Ο Ραούλ Κάστρο συνεχίζει την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων του Φιντέλ. Αυτοί που απολύονται πρέπει να ψάξουν για δουλειά στον ιδιωτικό τομέα ή να προσπαθήσουν να δουλέψουν ως αυτοαπασχολούμενοι.

*Ο Κλάους Ρις είναι γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών Δανίας (APK)

Δημοσιεύτηκε στα Δανικά στην Kommunistisk Politik, τ. 18, 17/9/2010, σελ. 3

Συνεχίζεται

Διαβάστε Περισσότερα »

Πανευρωπαϊκή απεργία / Μέρα πανευρωπαϊκής δράσης στις 29 Σεπτέμβρη

Η Κίνηση για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ στηρίζει και βοηθάει στην οργάνωση τη Μέρας Πανευρωπαϊκής Δράσης στις 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ, την οποία διοργανώνουν συνδικάτα σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Συμμετέχουμε ενεργά στη μέρα πανευρωπαϊκής δράσης.

Δεκάδες συνδικάτα σε όλη την Ευρώπη, πχ τα ισπανικά UGT, CCOO κλπ, έχουν άρει αγωνιστικές αποφάσεις για 24ωρη απεργία εκείνη τη μέρα.

Στην Ελλάδα η ΓΣΕΕ δεν πήρε απόφαση για απεργία αλλά μόνο για κινητοποίηση.

Κεντρικό σύνθημα της κινητοποίησης είναι το “ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ”.

Στην Αθήνα η συγκέντρωση είναι προγραμματισμένη για τις 18:00 στην Πλατεία Κλαυθμώνος.

Διαβάστε Περισσότερα »

“Κ”ΚΕ και απολυμένοι στα “Ελληνικά Γράμματα”

Είδηση που διαβάσαμε στο ΠΡΙΝ 19/09:

"Πρωτοφανή πόρτα "έφαγαν" οι απολυμένοι στα Ελληνικά Γράμματα από το φεστιβάλ της ΚΝΕ. Ο σύλλογός τους, σε μια προσπάθεια να δημοσιοποιήσει το πρόβλημα, έχει ζητήσει παρεμβάσεις σε πολιτικές και άλλες εκδηλώσεις. Απευθύνθηκε και στην οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ ΚΝΕ Οδηγητή, όπου πήρε την απάντηση ότι η ΚΝΕ και το ΚΚΕ έχουν συνολική απάντηση, στην οποία δεν χωρά ο συγκεκριμένος σύλλογος και γι’ αυτό δεν τους επιτρέπουν κάποια σύντομη παρέμβαση σε εργατικό πάνελ, ούτε καν να μοιράσουν την ανακοίνωσή τους έξω από το φεστιβάλ! Εάν ένα μαχόμενο σωματείο απολυμένων δεν χωρά στην πρόταση του ΚΚΕ, επειδή ίσως δεν ανήκει στο ΠΑΜΕ, τότε ποιος στα αλήθεια χωράει;"

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ: με «γεμάτα χέρια» για το μεγάλο κεφάλαιο

Φέτος ο Παπανδρέου έφτασε στη ΔΕΘ με εντελώς αδειανό το περσινό καλάθι των δημαγωγιών, αφού τ’ αφεντικά του, οι απεσταλμένοι της «τρόϊκα», δεν του άφησαν κανένα περιθώριο για δημαγωγικές υποσχέσεις. Το μόνο περιθώριο που του άφησαν ήταν να αναβάλλει την ανακοίνωση-εφαρμογή των νέων αντιλαϊκών μέτρων για μετά τις εκλογές ώστε να μετριαστεί κάπως η ήττα του κόμματός του σ’ αυτές.

Διακήρυξε εκ νέου την απόφασή του για αυστηρή εφαρμογή του επαίσχυντου υποδουλωτικού «μνημονίου», διανθίζοντας την αναφορά του με μπόλικες «πατριωτικές» κορόνες, εννοώντας προφανώς μ’ αυτές τα κέρδη του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, βιομηχάνων-τραπεζιτών.

Ενώ για τους εργαζόμενους τα νέα μέτρα του «επικαιροποιημένου μνημονίου» αναμένονται να εξαγγελθούν μετά τις εκλογές, για το μεγάλο κεφάλαιο εξάγγειλε ήδη μέτρα μείωσης της φορολογίας των κερδών του από 24% στο 20% και για τους φοροφυγάδες να τακτοποιήσουν τις «εκκρεμότητές» τους με εντελώς συμβολικά ποσά.

Έτσι η κατάσταση της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών αναμένεται το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα να χειροτερεύσει δραματικά με την παραπέρα αύξηση των φόρων, τον πολύ υψηλό πληθωρισμό που κυμαίνεται μεταξύ 6-7% και τα συνεχή κύματα ακρίβειας αλλά και την αύξηση της μαζικής ανεργίας που υπολογίζεται στο τέλος του χρόνου να φτάσει το 1.200.000.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση η εργατική τάξη δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα χέρια αλλά θα αντιδράσει με μαχητικές κινητοποιήσεις. Όμως οι απανωτές σφοδρότατες επιθέσεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου δεν μπορούν να αποκρουστούν απ’ την εργατική τάξη παρά μόνο με μαζικές ενωτικές κινητοποιήσεις, που είναι οι μόνες ικανές να ασκήσουν ισχυρή πίεση και να ματαιώσουν τις επιθέσεις. Οι όποιες διασπαστικές απεργιακές κινητοποιήσεις, όπως ως τώρα, δεν μπορούν να φέρουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα, γίνονται για την «τιμή των όπλων»,.υπηρετούν το πέρασμα των αντιλαϊκών μέτρων και είναι προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΠΟΓΚΡΟΜ ΤΩΝ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓ.ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ

Αυτές τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε ένα επικίνδυνο ρατσιστικό πογκρόμ με συνεχείς δολοφονικές επιθέσεις ναζίδων, να πηγαίνουν χέρι-χέρι με την αστυνομική καταστολή.

Στόχος όπως και στη Γαλλία αυτή τη φορά οι Αφγανοί – ίσως καθόλου τυχαία - σε μια περίοδο που η Αφγανική αντίσταση ενάντια στην ιμπεριαλιστική κατοχή δυναμώνει και αγκαλιάζει όλο και πιο πλατιές λαϊκές δυνάμεις.

Η πολύπαθη περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα έχει γίνει το θέατρο των φασιστικών επιθέσεων που μαίνονται, με το επίσημο κράτος «να συλλαμβάνει μόνον Αφγανούς μετανάστες»(!)

Το περασμένο Σάββατο έγινε η δολοφονική επίθεση ενάντια στον Καντάρ Χουσείν, γιατρό απ το Αφγανιστάν, μέλος των «γιατρών του κόσμου», από τα ανθρωποειδή της «Χρυσής Αυγής» και τον λοιπό οχετό των δολοφόνων. Ο συγκεκριμένος αντιφασίστας που μαφιόζικα δέχτηκε τη δολοφονική υπογραφή στο πρόσωπό του, εδώ και χρόνια καταγγέλλει τη ναζιστική θηριωδία και ψάχνει για τους διώκτες των συμπατριωτών του και των άλλων μεταναστών προλετάριων.

Σε συνέχεια αυτής της επίθεσης, όπου κανείς από τους μόνιμους ναζίδες που στρατιωτικά «φυλούν» τη περιοχή περιφέροντας την «άρια βρώμα τους» δεν συνελήφθη, είχαμε χτες ( 15 Σεπτέμβρη) στην ίδια ακριβώς περιοχή, μια κακοστημένη και μαζική προβοκάτσια, συλλήψεις και δολοφονικές επιθέσεις με θύματα πάλι Αφγανούς μετανάστες.

Όλα ξεκίνησαν όταν στήθηκε από ηλίθιο σκηνοθέτη, μια τάχατες «Αφγανο-Αλβανική» σύγκρουση, με έλληνες νεαρούς να σπεύδουν να βοηθήσουν τον Αλβανό(!!!) και να τραυματίζονται ελαφρά στο χέρι.

Αμέσως συνελήφθησαν 3 νεαροί Αφγανοί ενώ σε χρόνο ρεκόρ οι «Χρυσαυγίτες» και η κακόφημη «επιτροπή κατοίκων» άρχισε τις υστερικές πορείες και τις θεατρικές εκδηλώσεις στα κανάλια. (Τώρα πια γίνεται πιο πιστευτό να παρουσιάζουν τους μετανάστες σαν πρωταγωνιστές εσωτερικών συγκρούσεων, ώστε να φαίνεται πόσο τυφλά κι επικίνδυνα στοιχεία είναι, πόσο συνιστούν κίνδυνο για τους «νοικοκυραίους», σε αντίθεση με τα παιδιά με τα ξυρισμένα κεφάλια, τις μπότες και τις ελληνικές σημαίες, που τουλάχιστον δεν αλληλοχτυπιούνται ποτέ).

Προβοκάτσια, συλλήψεις, φασιστικές πορείες για να ολοκληρωθεί το σκηνικό του αίσχους το βράδυ. Τα ξημερώματα «άγνωστοι» για τις δυνάμεις καταστολής, κατέκαψαν με 4 βόμβες μολότωφ ένα καφενέ Αφγανού ιδιοκτήτη, της περιοχής.

Ο φασισμός έχει σηκώσει για τα καλά κεφάλι. Πηγαίνει χέρι-χέρι με την απόλυτη εξαθλίωση του συνόλου του προλεταριάτου, είναι μια ναζιστική προσπάθεια αξιοποίησης της απόγνωσης και της κοινωνικής ανασφάλειας.

Δεν υπάρχει ανάγκη για τίποτε λιγότερο από ένα πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο με μπροστάρη τα σωματεία. Οι επιθέσεις αυτές , είναι επίθεση ενάντια ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ. Πρέπει να απαντήσουμε στο κράτος και το παρακράτος με την μαζικότητα, την αποφασιστικότητα και τη πολιτική σαφήνεια που είναι αναγκαία.

Διαβάστε Περισσότερα »

Συνέδριο ΝΔ.: στον ίδιο αντιδραστικό μοναρχοφασιστικό δρόμο αλλά «εμπλουτισμένο» και με το υπεραντιδραστικό εθνικιστικό «Δίκτυο 21»

Το 8^ο συνέδριο του αντιδραστικού κόμματος της ΝΔ που άρχισε τις εργασίες του στις 25 Ιούνη και «έκλεισε» στις 27 Ιούνη επιβεβαίωσε εκ νέου το μοναρχοφασιστικό χαρακτήρα αυτού του μεγαλοαστικού κόμματος και τη δεξιότερη στροφή του, υπό την αρχηγία του Α.Σαμαρά – που διακρίνεται μεν για την αντιδραστικότητά του αλλά εμφανώς στερείται ηγετικών πολιτικών ικανοτήτων παρά τις όποιες σοβαροφανείς πόζες που μόνο γέλια προκαλούν – με συσπείρωση της σκληροπυρηνικής φασιστικής Δεξιάς, αλλά ουσιαστικά διασπασμένης στα τρία ΝΔ με τις ισχυρές ομάδες των «Καραμανλικών» και «Ντορικών» παρά τη διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη.

Ένα πρώτο χαρακτηριστικό αυτής της αντιδραστικής στροφής που φάνηκε και στο συνέδριο ήταν οι διάφορες εθνικιστικές, υπερ«πατριωτικές» κορόνες, ο έξαλλος αντιτουρκισμός, ο ακραίος ρατσισμός και οι φασιστικοί κρωγμοί του Α. Σαμαρά.

Ο Α. Σαμαράς, σε κλίμα φασιστικής έξαρσης, διακήρυξε, όπως μας πληροφορεί ο «Αδέσμευτος Τύπος» πως όταν γίνει κυβέρνηση «θα καταργήσει το «Πανεπιστημιακό Άσυλο» των αλητών κ.ά» («ΑΤ»,28/6/2010, σελ.1), χαρακτηρίζοντας με θράσος τους φοιτητές «αλήτες» κατά τον «Α.Τ». Συνεχίζοντας τους φασιστικούς κρωγμούς μίλησε, μεταξύ άλλων, για «ακραίες ομάδες που καταλαμβάνουν τα Πανεπιστήμια», για «καταστροφή της περιουσίας των Πανεπιστημίων», για «καθημερινά μικρά πραξικοπήματα που αναστατώνουν την καθημερινότητα» και «μικρές ομάδες που καταλαμβάνουν τους δρόμους και τις πλατείες, καταλαμβάνουν τα λιμάνια, διώχνουν επενδύσεις και ξένους επισκέπτες και παραλύουν κάθε οικονομική δραστηριότητα», ισχυρίστηκε ότι «ο νόμος γίνεται το δίκαιο των αδίστακτων, το βλέπεται στα λιμάνια που κλείνουν, όταν μικρές ομάδες παραλύουν τη ζωή και την οικονομία».

Επίσης από το βήμα του συνεδρίου, σ’ ένα ρατσιστικό παραλήρημα, διακήρυξε ότι θα καταργήσει το «μεταναστευτικό νόμο» που «δίνει ψήφους στους μετανάστες, ενώ αρνείται ακόμα να δώσει ψήφο στους απόδημους έλληνες ομογενείς».

Το «ηρωικό παιδί» των Ταγμάτων Ασφαλείας της «πηγάδας του Μελιγαλά» (θαυμαστής-υμνητής τους) δεν μπορούσε βέβαια να μην εκφράσει και τον πιο ακραίο και χυδαίο αντικομμουνισμό του με φράσεις όπως «χρεοκόπησε η κυριαρχία των αριστερόστροφων ιδεών, ο λαϊκισμός και όλοι αυτή η ψεύτικη ρητορεία υπέρ του λαού», «διεθνώς οι ιδέες της Αριστεράς έχουν χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια, στην Ελλάδα όμως κυριαρχούσαν μέχρι τώρα», κλπ., κατάπιε φυσικά τη γλώσσα του για τη σημερινή κρίση και χρεοκοπία του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος που υπερασπίζει.

Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της είναι η σημερινή επάνδρωση της ΝΔ με στελέχη της ξεχασμένης «μακαρίτισσας» ΠΟΛ. ΑΝ. και πρώτα απ’ όλα η ανοιχτή επάνδρωσή της με στελέχη του διαβόητου εθνικιστικού-φασιστικού «Δικτύου 21» που ο Σαμαράς είχε χαιρετήσει την ίδρυσή του (1997), αυτή τη «νέα Φιλική Εταιρεία» όπως τη χαρακτήριζαν μέλη του – δυσφημώντας και προσβάλλοντας την επαναστατική Οργάνωση – το οποίο κατά τους ιδρυτές του σκοπό είχε «την πατριωτική αφύπνιση των Ελλήνων» για να «μετατρέψει τους παθητικούς υπηκόους σε ελεύθερα πρόσωπα, σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις του Ελληνισμού και το πνευματικό υπόδειγμα της Ορθοδοξίας» δηλ. τις πιο αντιδραστικές παραδόσεις.

Στο συνέδριο της ΝΔ πόζαραν περιχαρείς στα πρώτα καθίσματα οι Ζουράρις-Καραμπελιάς, ενώ δεν είναι γνωστό αν ήταν παρόντες οι βετεράνοι του «Δικτύου 21» Ν.Σαρής, Σ.Καργάκος, Α.Συρίγος, Α.Λυκουρέζος, Λ.Κανέλλη, κλπ.. Πάντως κάποια στελέχη του όπως ο Χρυσ. Λαζαρίδης (ιδρυτικό μέλος του «Δικτύου 21») είναι σύμβουλος του Α.Σαμαρά και έχει από καιρό μετακομίσει στη Ρηγίλλης, ο Διον. Καραχάλιος (πρώην αντιπρόεδρος του «Δικτύου 21») είναι επικεφαλής της γραμματείας σχέσεων κοινωνίας-κόμματος της ΝΔ, ο Στ. Αγιάσογλου (πρώην μέλος του Δ.Σ. του «Δικτύου 21») είναι αναπληρωτής γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της ΝΔ. Στους συμβούλους του Σαμαρά ανήκει και ο Φ.Κρανιδιώτης, πρόεδρος του «Δικτύου 21».

Το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ συνεχίζει, και μετά το συνέδριό του, να ταλανίζετε από βαθιά κρίση και για πολύ καιρό ακόμα και δεν είναι καθόλου εύκολο να την ξεπεράσει και προπαντός όταν διευθύνεται από έναν τόσο ανίκανο αρχηγό, που ταυτίζει τις πολιτικές ικανότητες με το μέγεθος της αντιδραστικότητάς του. Τώρα τελευταία επιχειρεί να αναδιπλωθεί, αλλά δεν τα καταφέρει.

Διαβάστε Περισσότερα »

Μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Επιλογή άρθρων-κειμένων της οργάνωσή μας που αναλύουν την σημερινή κατάσταση και την πρότασή μας

Η θέση μας αναλυτικά: Μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Προκήρυξη Ιουνίου: ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΟΥ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ –ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΕ-ΕΥΡΩ ΣΤΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε

Προκήρυξη Μαΐου: ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΟΝΕ-ΕΕ – ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Άρθρο Μαΐου: Έξω η Ελλάδα από ΟΝΕ-ΕΕ – μονομερής στάση πληρωμών του χρέους

Άρθρο Απριλίου: H θηλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στραγγαλίζει τη χώρα

Διαβάστε Περισσότερα »

Καπιταλιστική βαρβαρότητα: 22.000 παιδιά πεθαίνουν καθημερινά στον κόσμο

Σύμφωνα με τη φετινή έκθεση της UNICEF:

22.000 παιδιά πεθαίνουν καθημερινά σε ολόκληρο τον κόσμο πριν συμπληρώσουν τα πέντε χρόνια τους.

Περίπου το 70% από τα 8,1 εκατομμύρια παιδιά πέθαναν πριν γιορτάσουν τα πρώτα τους γενέθλια.

Διαβάστε Περισσότερα »

Συνέδριο ΝΔ: Σταθερά στο δρόμο του μοναρχοφασισμού

Σύντομα θα δημοσιεύσουμε άρθρο-ανάλυση από την εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ για το Συνέδριο της ΝΔ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Κόντρα στην τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας στην ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ με την ανοιχτή στήριξη των μεγαλοαστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) αλλά και τη σιωπηρή στήριξη των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) και των εξωκοινοβουλευτικών Αριστερών Οργανώσεων (ΚΟΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΚΚΕμ-λ-Μ-Λ ΚΚΕ, κλπ.)

Σήμερα, το 2010, η εργατική τάξη και ολόκληρος ο ελληνικός λαός αλλά και η χώρα έχουν, χωρίς αμφιβολία, μπροστά τους μια νέα αρνητική και οδυνηρότατη οικονομικο-πολιτική κατάσταση για τα ταξικά τους συμφέροντα και για τα συμφέροντα του τόπου. Μια νέα κατάσταση που κατά πρώτο απαιτείται να διαπιστωθεί και να αναγνωριστεί η ύπαρξή της και κατά δεύτερο να αναλυθεί – απαραίτητη προϋπόθεση για τον προσδιορισμό του περιεχομένου και το σωστό προσανατολισμό της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης στη σημερινή πολύ δύσκολη και κρίσιμη περίοδο.

Η νέα οικονομικο-πολιτική κατάσταση της χώρας χαρακτηρίζεται από:

 1. βαθιά κρίση και χρεοκοπία της οικονομίας,

2. κατοχή από την «τρόϊκα»: Κομμισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ,

3. βίαιη κατάργηση όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων,

4. χειροτέρευση των σχέσεων Ελλάδας-ΕΕ σε βάρος της χώρας.

Α. Κρίση και χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας.

1. Κρίση. Η κρίση που εξακολουθεί να συγκλονίζει ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, μαζί και τη χώρα μας, στην κόλαση που δημιούργησε της μαζικής ανεργίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ανέργων-ημιανέργων, τη μεγάλη φτώχεια, την πείνα και την απόλυτη εξαθλίωση δισεκατομμυρίων στον πλανήτη, έσβησε, για χρόνια, και την τελευταία απατηλή λάμψη του πολυδιαφημισμένου αλλά τελευταία ξεθωριασμένου μύθου της καπιταλιστικής «ευημερίας» μα και τις πολυθρύλητες φλυαρίες-μύθους των αστών και ρεβιζιονιστών οικονομολόγων περί «πλήρους απασχόλησης» και «εξάλειψης της ανεργίας» και μιας «χωρίς κρίσεις» ανάπτυξης του καπιταλισμού.

Ανεξάρτητα απ’ τις υπαρκτές ιδιομορφίες και τα κύρια χαρακτηριστικά της αλλά και απ’ τον τρόπο που εκδηλώθηκε, και αυτή η κρίση είναι, όπως και οι παλαιότερες, μια κυκλική κρίση υπερπαραγωγής που έχει τη ρίζα και την αιτία της στη βασική αντίφαση του καπιταλισμού, με την οποία συνδέονται και οι άλλες αντιφάσεις αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος: την «αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην καπιταλιστική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής».

Από δω απορρέει, ότι οι περιοδικές κρίσεις υπερπαραγωγής είναι φαινόμενο σύμφυτο και αναπόφευκτο στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που τον συνοδεύει μόνιμα στην πορεία ανάπτυξής του. Είναι αποτέλεσμα της δράσης και λειτουργίας των αντικειμενικών οικονομικών νόμων και αντιφάσεων του καπιταλισμού παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς των αστών οικονομολόγων που καλλιεργούν την αντίθετη άποψη για τη σημερινή κρίση, αναζητώντας την αιτία της σε «λαθεμένες οικονομικές πολιτικές» και περιορίζοντάς την στον «χρηματοπιστωτικό τομέα»: «οι αστικοί-καπιταλιστικοί κύκλοι προσπαθούν να προπαγανδίσουν μ’ όλα τα μέσα την άποψη ότι αυτή η κρίση είναι αποτέλεσμα των λαθεμένων οικονομικών πολιτικών, ιδιαίτερα των εσφαλμένων χρηματοπιστωτικών και νομισματικών πολιτικών, που οδήγησαν στην αυξανόμενη κερδοσκοπία και τις «φούσκες» στον χρηματοοικονομικό τομέα. Αυτή η εκστρατεία παραπληροφόρησης συνοδεύεται από την προπαγάνδα ότι η οικονομική κρίση μπορεί να αποφευχθεί και να ξεπεραστεί από σωστές οικονομικές πολιτικές και πιο αυστηρούς κανονισμούς στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Μ’ αυτές τις θέσεις και προπαγάνδα θέλουν να αποκρύψουν ότι οι καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις είναι αναπόφευκτα στάδια στην πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ότι είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που αναπτύσσεται με ανισόμετρο και άναρχο τρόπο, επειδή καθοδηγείται από το κέρδος και την αγορά».

Σ’ αντίθεση με τους αστούς, για τους επαναστάτες μαρξιστές, ακολουθώντας το Μαρξ, «οι γενικοί όροι των κρίσεων … πρέπει να εξηγούνται από τους γενικούς όρους της καπιταλιστικής παραγωγής».

Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση, όπως και γενικά οι κυκλικές κρίσεις υπερπαραγωγής που ξεπηδούν απ’ την ουσία, δηλ. τις εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής «είναι πάντα μόνο στιγμιαίες βίαιες λύσεις των υπαρχουσών αντιφάσεων, βίαιης έκρηξης, που αποκαθιστούν για μια στιγμή τη διαταραγμένη ισορροπία».

Η τωρινή κρίση δεν ήταν δυνατό να μην πλήξει και την ντόπια καπιταλιστική οικονομία παρά τις αντίθετες βλακώδεις διαβεβαιώσεις της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή και του ανεκδιήγητου αδαούς οικονομικού της επιτελείου πως οι τράπεζες και η οικονομία της χώρας είναι «θωρακισμένα» απέναντι στην κρίση (λίγες μέρες αργότερα «προίκισε» τις υποτιθέμενα «θωρακισμένες» τράπεζες με 28 δισ. Ευρώ). Μάλιστα τέτοιου είδους χονδροειδέστατες κοτσάνες εκστομίζονται τη στιγμή που ήταν γνωστό ότι στη χώρα μας η κρίση είχε εκδηλωθεί πριν το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης – εκδηλώθηκε ανισόμετρα στις διάφορες χώρες τόσο χρονικά όσο και από πλευράς έντασης αλλά και από πλευράς κλάδων – πλήττοντας πρωταρχικά κυρίως τον τομέα κατασκευών και τους συναφείς μ’ αυτόν κλάδους.

Η κρίση έχει πλήξει την ελληνική οικονομία πολύ περισσότερο από εκείνη των άλλων χωρών-μελών της ιμπεριαλιστικής ΕΕ όπως δείχνουν και τα στοιχεία (διατηρώντας τις ανάλογες επιφυλάξεις) της Eurostat για το 2009: οι επενδύσεις σημείωσαν πτώση 13,4% σε σχέση με το 2008, η κατανάλωση των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 1,8%, οι εξαγωγές κατά 18,1%, οι εισαγωγές κατά 14,1%. Η μείωση του ΑΕΠ κατά 2% που δίνει η Eurostat είναι στην πραγματικότητα κατά πολύ μεγαλύτερη, ενώ η πραγματική ανεργία ξεπέρασε το 15%.

Πολύ δυσμενέστερες είναι οι προβλέψεις για το 2010, αφού υπολογίζεται ότι η μείωση του ΑΕΠ θα κυμαίνεται περίπου στο 4%, ενώ το 2012 αναμένεται να φτάσει το 7,5% και η ανεργία θα αυξηθεί στο 20%. Ήδη το β΄ τρίμηνο του 2010 σημειώθηκε συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 3,5%. Η οικοδομική δραστηριότητα μειώθηκε κατά 22,4%, η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 4,5%, ενώ ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 5,5% (στην πραγματικότητα κυμαίνεται μεταξύ 6-7%) και μεγάλα κύματα ακρίβειας είναι καθημερινό φαινόμενο, στη δε στρατιά των πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων θα προστεθούν και μερικές άλλες που σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΓΣΕΕ στο τέλος του χρόνου αναμένεται να φτάσουν, και ίσως ξεπεράσουν, το 1.200.000.

2. Χρεοκοπία. Όμως πέραν των πολλαπλών προβλημάτων που προκαλεί η βαθιά οικονομική κρίση που αναμένεται να οξυνθεί παραπέρα, η οικονομία της χώρας οδηγήθηκε το 2009, εξαιτίας της εφαρμογής της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης Καραμανλή και της εξάρτησης απ’ την ΕΕ, σε ανοιχτή χρεοκοπία, που απ’ τις αρχές του 2007 – παρά τα παραποιημένα στατιστικά στοιχεία που έφταναν στη δημοσιότητα – ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού.

Την πρώτη και κύρια ευθύνη για την οικονομική χρεοκοπία της χώρας φέρει η κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ.Καραμανλή που διπλασίασε το εξωτερικό χρέος (300 δισ. και πλέον Ευρώ) και 5πλασίασε το έλλειμμα (30 δισ. και πλέον Ευρώ), μ’ αποτέλεσμα να καταλήξει σε τριπλό έλεγχο-κατοχή της χώρας: Κομισσιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Όμως τεράστια ευθύνη έχουν και τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης, το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ και τα σοσιαλδημοκρατικά «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ (το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ ήταν ταυτισμένο με την πολιτική της ΝΔ) που δεν αποκάλυψαν-κατάγγειλαν στην εργατική τάξη και στον ελληνικό λαό αυτή την καταστροφική οικονομική πορεία – καταστροφική οικονομική πορεία της χώρας που τα δυο τουλάχιστον τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης της ΝΔ ήταν εντελώς εξόφθαλμη και, όπως προαναφέρθηκε, ορατή δια γυμνού οφθαλμού.

Την ύπαρξη του πραγματικού γεγονότος της οικονομικής χρεοκοπίας της χώρας (δεν είναι απαραίτητη η τυπική δήλωση: «δυστυχώς επτωχεύσαμεν») αμφισβητούν όλες οι αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις, ακόμα και οι Αριστερές εξωκοινοβουλευτικές.

Σ΄ αντίθεση με τα μυθεύματα της κυβέρνησης-αστών πολιτικών πως «η χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει» αλλά και της ΝΔ και των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, που κι’ αυτά αμφισβητούν την ύπαρξη χρεοκοπίας (Παπαρήγα-«Κ»ΚΕ: «ξαναφέρνουν το σκιάχτρο της χρεοκοπίας», «Ρ» 23/4/1010, σελ.6, Τσίπρας-ΣΥΝ: «ωραίο το παραμύθι με το δράκο της χρεοκοπίας», «Ελ/τυπία» 14/3/2010), η χρεοκοπία αποτελεί δυστυχώς ένα πραγματικό και οδυνηρό γεγονός για την εργατική τάξη και το λαό αλλά και για τον τόπο γενικότερα.

Μια ανάλυση των σχετικών οικονομικών δεδομένων δεν μπορεί παρά να καταλήξει στη διαπίστωση, ότι τα στοιχεία που συγκροτούν-καταδείχνουν με αδιαμφισβήτητο τρόπο τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας είναι: 1. δυσθεώρητο εξωτερικό χρέος πλέον των 300 δις. Ευρώ ή περίπου 120% του ΑΕΠ (σε μια χώρα με ελάχιστη ως ανύπαρκτη βιομηχανική παραγωγή, ενώ από πέρυσι μειώθηκε ακόμα και η «παραγωγή» γκαρσονιών με την πτώση του τουρισμού) 2. τεράστιο έλλειμμα πάνω από 30 δις. Ευρώ ή 14,5% του ΑΕΠ, 3. τοκογλυφικό επιτόκιο δανεισμού 7-10% με spread 500-700 και πλέον μονάδες βάσης (επιτόκιο με το οποίο δανείζονται μόνο χρεοκοπημένες οικονομικά χώρες), 4. αδυναμία «διαχείρισης»-εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους, 5. τριπλή αυστηρότατη επιτήρηση της χώρας από: Κομισιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ και καθορισμός της οικονομικής πολιτικής όχι απ’ την εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά απ’ τα κλιμάκια των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, 6. προσφυγή στο λεγόμενο «μηχανισμό στήριξης» (=μηχανισμός υποδούλωσης) των ΕΕ-ΔΝΤ για περαιτέρω δανεισμό αλλά και πάλι με τοκογλυφικό επιτόκιο ύψους 5%.

3. Κατοχή της χώρας απ’ την «τρόϊκα»: Κομισσιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Η ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή, η πρωτοφανής ρεμούλα της δημόσιας περιουσίας, τα μεγάλα απανωτά σκάνδαλα, κλπ., κλπ., που οδήγησαν την οικονομία της χώρας, με το διπλασιασμό του εξωτερικού χρέους και την εκτόξευση του ελλείμματος στο 14,5% του ΑΕΠ, στη χρεοκοπία, κατέστησαν την Ελλάδα αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και αντικείμενο σφοδρότατων επιθέσεων του διεθνούς κερδοσκοπικού και τοκογλυφικού κεφαλαίου – σε συνδυασμό και με τον οξύτατο ανταγωνισμό Δολλαρίου-Ευρώ – μ’ αποτέλεσμα να μη μπορεί να δανειστεί και να εκτιναχθούν τα spread σε δυσθεώρητα ύψη. Τελικά η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Παπανδρέου, συνεχίζοντας και αυτή την καταστροφική νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, προσφεύγει στο διαβόητο νεοδημιουργημένο «μηχανισμό στήριξης» της ΕΕ και στο ΔΝΤ με ευθύνη πρωταρχική της ιμπεριαλιστικής ΕΕ αλλά και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Η κρίση και η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας έφερε, αυτό το χρόνο, στην επιφάνεια και τη βαθιά κρίση στο χώρο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και επιπλέον κατέδειξε με ιδιαίτερη οξύτητα τις σχέσεις υποτέλειας, εξάρτησης και εκμετάλλευσης των μικρότερων αδύναμων καπιταλιστικών χωρών, όπως η Ελλάδα, απ’ τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες, με πρώτες τις Γερμανία-Γαλλία, που όχι μόνο επέβαλλαν στη χώρα ένα τοκογλυφικό επιτόκιο ύψους 5% αλλά πίεζαν-πιέζουν για την αγορά εκ μέρους της Ελλάδας πολεμικού υλικού προερχόμενου από αυτές.

Όλες αυτές οι εξελίξεις οδήγησαν σε μια πρωτοφανή σε αυστηρότητα, και για χρόνια, επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας απ’ τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς και εγκατάσταση στην Αθήνα μόνιμων αντιπροσώπων τους, δημιουργώντας μια εντελώς νέα κατάσταση: μια νέα, χωρίς στρατεύματα, κατοχή της χώρας.

Είναι βέβαια γεγονός, ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ΕΟΚ-ΕΕ και η είσοδό της στην ΟΝΕ είχαν σαν συνέπεια να περιοριστεί δραστικά ο ρόλος των κυβερνήσεων της (έχοντας ουσιαστικά διακοσμητικό ρόλο) αλλά και όλων των μικρών, αδύνατων και εξαρτημένων οικονομικά χωρών-μελών της ΕΕ, στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής, αφού αυτή, στις βασικές της κατευθύνσεις, καθορίζονταν πλέον απ’ τα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ και απλώς εκ των υστέρων επικυρώνονταν απ’ τα τοπικά κοινοβούλια μαριονέτες τους, βαθαίνοντας έτσι παραπέρα και ισχυροποιώντας την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Το διαβόητο «Σύμφωνο Σταθερότητας» της συνθήκης του Μάαστριχτ σήμαινε ουσιαστικά ολοσχερή σχεδόν απώλεια της εθνικής κυριαρχίας για τις εξαρτημένες χώρες-μέλη της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, όπως είναι η Ελλάδα, παρά την πολυδιαφημισμένη απατηλή «ισότιμη» συνεργασία-συμμαχία εθνικά κυρίαρχων κρατών στο χώρο της ΕΕ.

Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι η σημερινή κατάσταση είναι διαφορετική, πολύ χειρότερη σε σχέση με την προηγούμενη, και εντελώς νέα, αφού όλα στην ελληνική οικονομία αποφασίζονται και καθορίζονται άμεσα και αποκλειστικά απ’ τα μέλη των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών: Κομισσιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ – η αναγνώριση της οποίας και η συνειδητοποίησή της επιβάλει ένταση της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και όλων των πλατιών λαϊκών μαζών κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης γενικά και ειδικά της εξάρτησης της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση.

Και όμως αυτή τη νέα κατοχή – που προφανώς αποδέχεται και στηρίζει η υποτελής κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ – αμφισβητούν, θεωρώντας την ανύπαρκτη, οι σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ, εξωραΐζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο την ιμπεριαλιστική εξάρτηση γενικά αλλά και το συγκεκριμένο παραπέρα βάθεμα και ισχυροποίηση της, μάλιστα τελευταία μια «ταλαντούχα» σοσιαλδημοκράτισσα του «Κ»ΚΕ έφτασε να ισχυριστεί, πως επειδή το ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ σωστά διαπιστώνουν ότι η χώρα βρίσκεται «υπό κατοχή από το ΔΝΤ», αυτό σημαίνει ότι «αθωώνουν την κυβέρνηση και της δίνουν καταφύγιο» («Ρ» 1/8/2010, σελ.14). Μόνο οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες είναι ικανοί να ξεφουρνίζουν τέτοιες ουρανομήκεις κοτσάνες.

Τα επιλεγμένα μέλη της «τρόϊκα»: Κομισσιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ – αυτοί οι αδίσταχτοι και σκληροτράχηλοι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου – επεξεργάζονται την εφαρμογή των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων μέτρων μείωσης μισθών και συντάξεων, αύξησης της μαζικής ανεργίας, φτώχειας και εξαθλίωσης των πλατιών λαϊκών μαζών, μέτρα σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων αλλά και λεηλασίας των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και παράδοσης τους αντί πινακίου φακής στο ξένο κυρίως αλλά και στο «φτωχό συγγενή» του, το ντόπιο κεφάλαιο, με καταστροφικές συνέπειες για τους εργαζόμενους αλλά και τον τόπο.

4. Βίαιη κατάργηση όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων σ’ όλα τα επίπεδα. Οι εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών της «τρόϊκα» (Κομισσιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ) και η υποτακτική τους κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξαπόλυσαν μια πρωτοφανή σε σφοδρότητα και έκταση επίθεση – τη μεγαλύτερη στα χρόνια της «μεταπολίτευσης» – ενάντια στα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων που αγκάλιασε όλα τα επίπεδα – μια επίθεση προς όφελος του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου αλλά και του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.

Εν «μια νυκτί» κατεδαφίστηκαν βίαια και εκμηδενίστηκαν όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων, με αποκορύφωμα την 8^η Ιούλη που κατάργησε και τα τελευταία υπολείμματα των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης. Το κατάπτυστο «Μνημόνιο» – μια αποικιοκρατικού χαρακτήρα «Δανειακή Σύμβαση μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης-Ευρωπαϊκής Ένωσης-Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου» – εκτός από μνημείο υποτέλειας αποτελεί συνάμα και το «νεκροταφείο» όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων. Σ΄ αυτό το «νεκροταφείο», μεταξύ άλλων, «αναπαύονται» ήδη η 13^η και 14^η σύνταξη άλλα και ο 13^ος και 14^ος μισθός των εργαζομένων, ενώ θεσπίστηκε σύνταξη στα 65 χρόνια και με 40 χρόνια δουλειάς και με τρόπο υπολογισμού των συντάξεων που οδηγεί σε μείωση τους κατά 40%.

Η τεράστια μείωση των μισθών και των συντάξεων, η αλματώδης αύξηση της μαζικής ανεργίας, το μεγάλο ύψος του πληθωρισμού πάνω από 5,5% και τα πρωτοφανή κύματα ακρίβειας, οι μεγάλες αυξήσεις των φόρων κυρίως στα είδη πλατιάς κατανάλωσης, οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, κλπ., επιδείνωσαν δραματικά την κατάσταση της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών, βαθαίνοντας στο έπακρο το προτσές της απόλυτης εξαθλίωσής τους και επιβεβαιώνοντας εκ νέου την ορθότητα και ισχύ της θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του Μαρξ που αστοί και παραδοσιακοί σοσιαλδημοκράτες αλλά και οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ κήρυξαν επανειλημμένα «νεκρή» και «ξεπερασμένη» (ο Σ.Ζορμπαλάς, ΓΓ του Κ»Μ»Ε(«Κ»ΚΕ) υποστήριζε ότι το 1976 στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και στις ΗΠΑ δεν υπήρχε απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου: «σ’ αυτές τις χώρες χωρίς να αποκλείεται η απόλυτη εξαθλίωση ιδιαίτερα σε μερικούς κλάδους και ορισμένα λαϊκά στρώματα, σαν τους νέγρους και τις μειονότητες των ΕΠΑ, κυριαρχεί σήμερα η σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου», Σ.Ζορμπαλάς: «Ο μαρξισμός και η εποχή μας», σελ. 41, Αθήνα 1976, και παλιότερα Ν.Κυρίτσης: «Νέος Κόσμος», 9/1971, σελ.120-121, Θ.Ζάχος: «Νέος Κόσμος», 11/1972, σελ. 40-41μ κλπ., ο δε Δ.Κουτσούμπας απορρίπτει-αρνείται και τις δυο (σχετική-απόλυτη εξαθλίωση) με την εκδοχή της «τάσης»: «τάση απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης», «Ρ», 25/4/2010, σελ.4, ακολουθώντας τους E.David (1899), Kautsky (1901), Tscheprakow (1969), Φαράκο (1974), ενώ αντίθετα πρόκειται για «οικονομικό νόμο»).

Η εργατική τάξη παρά τις σχετικά μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις με κεντρικό σύνθημα: «για την κρίση και χρεοκοπία να πληρώσουν οι καπιταλιστές», δεν κατάφερε να αποκρούσει τις επιθέσεις του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου. Και δεν κατάφερε να ματαιώσει την προώθηση και εφαρμογή των ακραίων αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων, γιατί οι απεργιακές κινητοποιήσεις, με ευθύνη των ρεφορμιστών εργατοπατέρων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: 1) δεν πέτυχαν ούτε είχαν την απαιτούμενη μαζικότητα, εντελώς απαραίτητη για τη ματαίωση των μέτρων, 2) ήταν διασπασμένες, και 3) χαρακτηρίζονταν από παντελή έλλειψη ενότητας. Επιπλέον σημαντικός αρνητικός παράγοντας υπήρξε και η απουσία έγκαιρης οργάνωσης και πολύ περισσότερων αλλά και παρατεταμένων απεργιακών κινητοποιήσεων.

Όλα μαζί εμπόδισαν την άσκηση μεγαλύτερης πίεσης στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και στα αφεντικά της: Κομισσιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ.

Ασφαλώς την πρώτη, την κύρια και αποκλειστική ευθύνη γι’ αυτό φέρουν οι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ που με την ρεφορμιστική γραμμή της ταξικής συνεργασίας υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου (η δράση των φασιστοειδών της ΔΑΚΕ (ΝΔ) δεν χρειάζεται σχολιασμό, γιατί υπερασπίζουν έτσι κι αλλιώς ανοιχτά το κεφάλαιο), που δε θέλησαν ούτε επιδίωξαν να πετύχουν ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ των απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα. Χωρίς ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ των απεργιακών κινητοποιήσεων είναι προφανές ότι είναι εντελώς αδύνατη η απόκρουση των επιθέσεων του κεφαλαίου. Χωρίς ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ των απεργιακών κινητοποιήσεων, μέσα απ΄ τη διαιώνιση της μιζέριας, δεν μπορεί να δοθεί ώθηση για να «επιστρέψουν» οι εργαζόμενοι στα συνδικάτα, για να δημιουργηθούν πρωτοβάθμια επιχειρησιακά σωματεία παντού. Μόνο η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ μπορεί να ασκήσει υπολογίσιμη πίεση σε όποιες κυβερνήσεις για την απόσυρση των οποιωνδήποτε αντιλαϊκών μέτρων.

Όμως η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ προϋποθέτει ΕΝΟΤΗΤΑ των απεργιακών κινητοποιήσεων. Η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ δεν μπορεί να επιτευχθεί διαφορετικά παρά μόνο με ΕΝΟΤΗΤΑ, ζήτημα με το οποίο συνδέεται άμεσα ο απεργοσπαστικός ρόλος των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ («Κ»ΚΕ).

Οι απεργοσπάστες ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ («Κ»ΚΕ) – μέσω της μόνιμης διάσπασης των απεργιακών κινητοποιήσεων – βοήθησαν στο παρελθόν την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ.Καραμανλή να προωθήσει και εφαρμόσει όλα τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα, σήμερα, συνεχίζοντας την ίδια διασπαστική τακτική των απεργιακών κινητοποιήσεων, βρίσκονται στην υπηρεσία της κυβέρνησης του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ και τη διευκολύνουν-βοηθούν να περάσει τα τωρινά εξοντωτικά μέτρα. Γιατί δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουν οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ, ότι με την απεργοσπαστική τακτική τους διασπούν άμεσα την ΕΝΟΤΗΤΑ των απεργιακών κινητοποιήσεων, ματαιώνουν τη ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ τους και καθιστούν έτσι τις απεργιακές κινητοποιήσεις εκ των προτέρων ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ.

Αξίζει εδώ να υπενθυμιστεί ότι, όταν πριν 10 χρόνια η εργατική τάξη πέτυχε να αποκρούσει την τότε επίθεση του κεφαλαίου, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση Σημίτη να αποσύρει το Ασφαλιστικό νομοσχέδιο Γιαννίτση, αυτό έγινε κατορθωτό, επειδή η τότε απεργιακή κινητοποίηση χαρακτηρίζονταν από ΕΝΟΤΗΤΑ που διασφάλισε εκείνη την πρωτοφανή ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ – όχι μόνο σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη, αλλά και πανελλαδικά – με την τεράστια μαχητική συμμετοχή των εργαζομένων στις απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις.

Β. Σχέσεις Ελλάδας – ΕΕ: συνεχής επιδείνωση σε βάρος της χώρας μας.

Όταν το 1962 άρχισε να εφαρμόζεται η Συνθήκη-συμφωνία για τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ ο καθηγητής Νίκος Κιτσίκης(ΕΔΑ) έγραφε: «σήμερα ακόμη πολλοί δεν γνωρίζουν ότι η θύελλα την Κοινής Αγοράς θα ξερριζώση τα αγροτικά νοικοκυριά, θα παρασύρη και θα εξαφανίση βιομηχανίες, θα συντρίψη βιοτεχνίες, θα πλήξη θανάσιμα τα μεσαία στρώματα, θα δημιουργήση εξοντωτικόν ανταγωνισμόν των Ελλήνων επαγγελματιών με τους ξένους στους οποίους θ’ ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες, θα σκλαβώση τη χώρα μας στο ξένον κεφάλαιον με απροσμέτρητες συνέπειες, θ’ αυξήση ακόμη περισσότερον το μεγάλο έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου, θα μεταβάλη την μετανάστευσιν σε ασταμάτητη αιμορραγίαν του εργατικού μας δυναμικού, σε πανικόν φυγής από την πατρίδα μας, που θα γίνεται η μέρα με την ημέρα φτωχότερη γιατί θα παράγει λιγώτερα, αφού δεν θα μπορεί να ανθέξη στον γεωργικόν και βιομηχανικόν ανταγωνισμόν, αλλά θα κατακλυσθή από τα ξένα προϊόντα».

Είναι γνωστό ότι κατά της σύνδεσης της χώρας με την ΕΟΚ δεν ήταν μόνο οι κομμουνιστές και οι αριστεροί που το μεγάλο μέρος τους συσπειρώνονταν και εκφράζονταν πολιτικά μέσα απ’ τις γραμμές της ΕΔΑ, αλλά και άλλοι από άλλους χώρους, κι’ αυτό εξαιτίας των αρνητικών επιπτώσεων στην οικονομικο-πολιτική πορεία της χώρας, όπως ήταν και κατά της ένταξή της στην ΕΟΚ (μετέπειτα ΕΕ), η οποία πραγματοποιήθηκε με την υπογραφή της ανάλογης συμφωνίας (28 Μάη 1979) απ’ την κυβέρνηση Καραμανλή (απ’ τις αρχές Γενάρη του ΄81 άρχισε να παίρνει μέρος στις αποφάσεις της).

Σήμερα 48 χρόνια απ’ τη Συμφωνία σύνδεσης και 31 χρόνια απ’ τη συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, η εργατική τάξη και ολόκληρος ο ελληνικός λαός ζει τις αρνητικές συνέπειες των παραπάνω επιστημονικών προβλέψεων του Νίκου Κιτσίκη αλλά και άλλων.

Επιβάλλεται να υπενθυμιστεί και να συνειδητοποιηθεί ότι οι αποφάσεις σύνδεσης-ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ υπήρξαν αποκλειστικά στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας – αποφάσεις επιζήμιες για τα ταξικά συμφέροντα προλεταριάτου- αγροτιάς αλλά και για τα εθνικά συμφέροντα.

Από τότε και ως πριν λίγα χρόνια οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης καλλιέργησαν μια σειρά μύθους, όπως 1) «ισότιμης συμμετοχής στην ΕΕ», 2) «διαρκούς ανάπτυξης», 3) «σύγκλισης των οικονομιών των χωρών-μελών της ΕΕ», 4) «διαρκούς ευημερίας» – μύθοι που σήμερα έχουν καταρρεύσει – ενώ ο υπεραντιδραστικός «εθνάρχης» Κ.Καραμανλής είχε το απύθμενο θράσος, κατά τη διάρκεια της τελετής υπογραφής της συμφωνίας ένταξης, να μιλήσει ακόμα και για «κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας» της χώρας.

Σ’ αντίθεση με τα μυθεύματα της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης και των εκπροσώπων της, με τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ και προπαντός με την οριστική ένταξή της σ’ αυτήν και στη συνέχεια στην ΕΕ-ΟΝΕ σημειώθηκαν σημαντικότατες αλλαγές που προσδιόρισαν αποφασιστικά τη μετέπειτα πορεία της χώρας ως τα σήμερα και διαμόρφωσαν μια νέα κατάσταση:

1) η ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας απ’ τα μονοπώλια της ΕΕ διευρύνεται, δυναμώνει και ισχυροποιείται, αποκτά ολοκληρωμένο, πλήρη και ασφυκτικό χαρακτήρα,

2) η εκμετάλλευση του πλούτου απ’ τα ξένα μονοπώλια παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις,

3) η οικονομική πολιτική, και όχι μόνο, καθορίζεται αποκλειστικά απ’ τα μονοπώλια της ΕΕ και υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα, αυτή αποφασίζεται στις Βρυξέλλες και απ’ τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς Κομισσιόν-ΕΚΤ,

4) η οικονομία της Ελλάδας αυτά τα χρόνια μετατρέπεται σε συμπλήρωμα της οικονομίας των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ, κυρίως Γερμανίας-Γαλλίας, και η χώρα σε περιοχή Επένδυσης των κεφαλαίων τους και Αγορά διάθεσης των προϊόντων τους,

5) οι δυσκολίες και οι αρνητικές συνέπειες για βιομηχανία-γεωργία πολλαπλασιάζονται,

6) σημειώνεται ισχυρός περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας.

Στο χρονικό διάστημα των 48 χρόνων απ’ τη συμφωνία σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ το χάσμα μεταξύ της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και της χώρας – αντί να μικρύνει – βάθυνε διαρκώς και διευρύνθηκε, έχει γίνει τεράστιο σε όλα τα επίπεδα – λόγω της δράσης του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης στο χώρο της ΕΕ – ενώ τελευταία, πέρα απ’ την κατάρρευση των προαναφερθέντων μύθων, κατέρρευσαν και οι μύθοι περί «προστασίας-διαφύλαξης της χώρας απ τη χρεοκοπία» και της «μείωσης του επιτοκίου δανεισμού», αφού η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας αποτελεί πλέον πραγματικό γεγονός και το επιτόκιο δανεισμού, μετά την προσφυγή της κυβέρνησης Παπανδρέου στο διαβόητο «μηχανισμό στήριξης» των ΕΕ-ΔΝΤ κινείται και τώρα στο τοκογλυφικό επίπεδο του 5%. Τελικά η χώρα κατέληξε όχι μόνο στην πρόσφατη τριπλή κατοχή (Κομισιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ) αλλά και στην εγκατάσταση των αντιπροσώπων τους στην Αθήνα, εξαλείφοντας έτσι κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας, αφού αυτοί πλέον – ως εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου – αποφασίζουν για τα πάντα, και τις τύχες της χώρας μας, δίνοντας απλά εντολές σε μια κυβέρνηση μαριονέτα που εθελόδουλα προωθεί τα μέτρα σε βάρος όχι μόνο των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού αλλά και του τόπου.

Μετά την οριστική ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, οι επαναστάτες κομμουνιστές και αντιιμπεριαλιστές – αλλά και άλλες δυνάμεις («Κ»ΚΕ, μαοϊκοί ρεβιζιονιστές, τροτσκιστές, αργότερα ΝΑΡ, κλπ.), όμως για λόγους δημαγωγικούς, όπως αποδεικνύεται σήμερα απ’ τη στάση τους – ορθά διατήρησαν-διατηρούν όχι μόνο τη θέση για αποχώρηση-έξοδο της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ – που εκφράζεται στο αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα: «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» – αλλά διεξήγαγαν πάλη και πρόβαλαν την αναγκαιότητά της, σε κάθε ευκαιρία, για την έξοδο της χώρας απ’ το «λάκκο των λεόντων» των μεγάλων ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Σήμερα, μετά την κατάρρευση και του τελευταίου μεγάλου μύθου μιας ΕΕ «σωτήρα» της Ελλάδας με το «μηχανισμό στήριξης» (=μηχανισμός υποδούλωσης) και το «σωτήριο» τοκογλυφικό επιτόκιο του 5%, οι δραματικές, εντελώς αρνητικές και δυσμενέστατες εξελίξεις σε βάρος της χώρας μας – αποτέλεσμα της ασφυκτικής απ’ τα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που γίνεται ασφυκτικότερη, ακριβέστερα αποπνικτική-στραγγαλιστική, με τη νέα τωρινή κατοχή: Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ – επαναφέρουν με ιδιαίτερη οξύτητα στο κέντρο της πολιτικής επικαιρότητας το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα-θέση των κομμουνιστών-αντιιμπεριαλιστών: «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ», θέτοντας συνάμα στην ημερήσια διάταξη ως άμεσο πολιτικό στόχο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού: την ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας απ’ την ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, μαζί με την έξοδο από την ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, την άρνηση αναγνώρισης του χρέους και τη μονομερή στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους, που αποτελεί και την πρόταση πάλης της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» γι’ αυτή την κρίσιμη ιστορική περίοδο (περίοδος που δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση ούτε επαναστατικό λενινιστικού-σταλινικού τύπου κόμμα). Πολιτικός στόχος-πρόταση που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ.

Γ. Έξω η Ελλάδα από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ- ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.

Οι συνεχιζόμενες επιθέσεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, όπως περιέχονται, μεταξύ άλλων, και στο υποδουλωτικό «Μνημόνιο», – που προωθούνται μέσω «τρόικας»-κυβέρνησης – αλλά και οι σοβαρότατες επιπτώσεις στην πορεία της χώρας που απορρέουν απ’ την παραπέρα παραμονή της σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ καθορίζουν την κατεύθυνση και το περιεχόμενο του μετώπου πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων μαζών και τις υποχρεώνουν να παλέψουν απ’ τη μια για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων και για την επανα-κατάκτηση των κατεδαφισμένων κατακτήσεών τους και απ’ την άλλη να παλέψουν ταυτόχρονα κατά της νέας κατοχής: Κομισιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ και για την έξοδο της χώρας όχι μόνο από την ΟΝΕ-ΕΥΡΩ (με άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του χρέους), αλλά και την άμεση, εδώ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, πρόταση που εκφράζεται σύντομα στο επίκαιρο σύνθημα: μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξοδο της Ελλάδας από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, κόντρα, όπως προαναφέρθηκε, στην τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας στην ΟΝΕ-ΕΥΡΩ μα πρώτα απ’ όλα παραμονής στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στρατηγική επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου ήταν η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, σήμερα στρατηγική του επιλογή είναι η μόνιμη και παραπέρα ΠΑΡΑΜΟΝΗ της στο «λάκκο των λεόντων» των μεγάλων και ισχυρών μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης που τις αρνητικές και βαριές συνέπειες πλήρωσε δεκαετίες και πληρώνει ακόμα και σήμερα ο ελληνικός λαός αλλά και ο τόπος.

1. Πάλη για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και την επανα-κατάκτηση των κατεδαφισμένων κατακτήσεων. Ο πρώτος στόχος της πάλης της εργατικής τάξης, σ’ αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο, είναι η υπεράσπιση των ταξικών της συμφερόντων σ’ όλα τα επίπεδα, η διάσωση των όποιων ελάχιστων εναπομεινάντων κατακτήσεων-δικαιωμάτων απ’ τη λαίλαπα του «Μνημονίου» και η επανα-κατάκτηση των κατεδαφισμένων κατακτήσεων.

Η εργατική τάξη και το σύνολο των εργαζομένων δεν κατάφεραν να αποκρούσουν τις επιθέσεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, όπως αυτές προωθήθηκαν από τρόικα-κυβέρνηση και εκφράζονται στο διαβόητο «Μνημόνιο», κι’ αυτό, όπως προαναφέρθηκε, εξαιτίας της προδοτικής γραμμής της ταξικής συνεργασίας των ρεφορμιστών εργατοπατέρων ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, την μη έγκαιρη, σποραδικών αλλά και χωρίς την απαιτούμενη μαζικότητα απεργιακών κινητοποιήσεων, κι’ αυτό με ευθύνη πάλι των ρεφορμιστών ηγετών, και τέλος της διασπαστικής τακτικής των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ που υπονόμευε-υπονομεύει μόνιμα την ενότητα και μαζικότητα των κινητοποιήσεων και τις καθιστά αναποτελεσματικές.

Τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα υποστήριξαν-υποστηρίζουν άμεσα-έμμεσα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ και το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, παρόλο που δημαγωγικά εμφανίζεται «κατά» του «Μνημονίου».

Τα σοσιαλδημοκρατικά χρουστσοφικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ αλλά και οι εξωβουλευτικές Αριστερές Οργανώσεις τάχθηκαν-τάσσονται κατά των μέτρων τρόικας-κυβέρνησης, υποστηρίζουν, με τη γνωστή ασυνέπεια, τα αιτήματα των εργαζομένων, παρόλο που υπονομεύουν μόνιμα την πάλη τους με τις ξεχωριστές διασπαστικές απεργιακές συγκεντρώσεις που οδηγούν στη ματαίωση της απαιτούμενης μαζικότητας και τις καθιστούν αναποτελεσματικές.

Παρακολουθώντας τις τοποθετήσεις των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ αλλά και όλων των εξωκοινοβουλευτικών οπορτουνιστικών Οργανώσεων διαπιστώνεται εύκολα πως όλα περιορίζουν την πάλη της εργατικής τάξης στην προβολή και διεκδίκηση μόνο συνδικαλιστικών αιτημάτων, μάλιστα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ προχωρούν, αυτογελοιοποιούμενοι, ακόμα παραπέρα υποστηρίζοντας πως τα συνδικαλιστικά αιτήματα 35ωρο-5μερο-7ωρο, κλπ. καθώς και «πλήρη-σταθερή εργασία, δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία», κλπ. αποτελούν τάχα «ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης» («Ρ», 27/6/2010, σελ.10-11).

2. Πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης – άμεση, εδώ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ. Πριν γίνει αναφορά στο δεύτερο μέτωπο πάλης της εργατικής τάξης – ευρύτερου και μεγαλύτερης σημασίας του πρώτου – επιβάλλεται ευθύς εξαρχής να σημειωθεί εκ νέου και να υπογραμμιστεί η τωρινή, αυτής της περιόδου, στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, που αποσιωπάται σκοπίμως απ’ όλα τα κόμματα και τις Οργανώσεις, που είναι: ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ – αναφορά που επιτρέπει καλύτερη κατανόηση της σημερινής στάσης των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων της χώρας.

Ο περιορισμός της πάλης της εργατικής τάξης, όπως προβάλλεται απ’ τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) αλλά και τις εξωκοινοβουλευτικές Αριστερές Οργανώσεις (ΚΟΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΚΚΕμ-λ-Μ-ΛΚΚΕ, κλπ.), μόνο σε συνδικαλιστικά αιτήματα, έστω και με «αιχμή αιτήματα πάλης για ανατροπή του μνημονίου υποδούλωσης της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ» («Λαϊκός Δρόμος», 3/7/2010, σελ.13) καταρχήν καταδικάζει σε αμυντική στάση, αδρανοποιεί και παραλύει τον αγώνα της εργατικής τάξης, και κατά δεύτερο – και σπουδαιότερο – αποσυνδέει, αυτή την αναγκαία και ζωτικής σημασίας πάλη της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των ταξικών της συμφερόντων απ΄ την πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης απ’ την ΕΕ – εξάρτηση που έχει προκαλέσει άμεσα σειρά απ’ τα σημερινά προβλήματα της οικονομίας της χώρας, τα οποία χωρίς την πάλη κατά της ΕΕ δεν είναι δυνατόν να συνειδητοποιηθούν στον απαιτούμενο βαθμό απ’ τους εργαζόμενους και το λαό παρά τη χρεοκοπία των συνδεόμενων με την ΕΕ μύθων.

Την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ στηρίζουν ανοιχτά η κυβέρνηση του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ, το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ και το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ, αλλά και σιωπηρά τα δυο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) και οι εξωκοινοβουλευτικές Αριστερές Οργανώσεις (ΚΟΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΚΚΕμ-λ-Μ-ΛΚΚΕ, κλπ.), επειδή ακριβώς, αυτή την περίοδο, δεν θέτουν ζήτημα ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ, εδώ και ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ούτε καν από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ.

Η άρνηση των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) και των εξωκοινοβουλευτικών Αριστερών Οργανώσεων να θέσουν θέμα ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ, εδώ και ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ (μαζί και από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ) σημαίνει: 1) εγκατάλειψη της θέσης που εκφράζεται στο αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα: «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» και παραίτηση απ’ τη διεξαγωγή της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, 2) σιωπηρή στήριξη των επιδιώξεων και της σημερινής στρατηγικής επιλογής του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, πλήρης ευθυγράμμιση με τους τωρινούς του σχεδιασμούς, 3) στήριξη-διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας απ’ τα μονοπώλια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του ΣΥΝ έχουν από καιρό εγκαταλείψει την αντιιμπεριαλιστική θέση-σύνθημα: «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» και είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ, ενώ εκείνοι του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ που φαινομενικά-δημαγωγικά κάποιες φορές το επικαλούνται για εξαπάτηση των εργαζομένων, το έχουν κι’ αυτοί ουσιαστικά εγκαταλείψει, γιατί πρώτο και αυτοί είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ, όπως ομολόγησε τελευταία η Α.Παπαρήγα,, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, η έξοδος της Ελλάδας, αυτή τη στιγμή, απ’ την ΕΕ «από μόνη της δεν είναι λύση» («Ρ», 5/3/2010, σελ.10), και επομένως οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ, δεύτερο, μεταθέτουν την έξοδο της Ελλάδας απ’ την ΕΕ, όπως επίσης και τα μαοϊκά ρεβιζιονιστικά κόμματα (ΚΚΕμ-λ/Μ-ΛΚΚΕ: «Λαϊκός Δρόμος», 5/6/2010, σελ12-13), και την παραπέμπουν στις ελληνικές καλένδες, δηλ. στη «Δευτέρα Παρουσία» της λεγόμενης «λαϊκής εξουσίας»-«λαϊκής οικονομίας» («Κ»ΚΕ: «αποδέσμευση απ’ την ΕΕ με λαϊκή εξουσία», «Ρ» 27/6/2010, σελ.11) και τα δεύτερα στο «σοσιαλισμό» τους – που και τα δυο παραμένουν στα πλαίσια του καπιταλισμού (επειδή και τα τρία αυτά κόμματα αρνούνται τη βίαιη-ένοπλη επανάσταση και τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, κατά συνέπεια και τη Διχτατορία του Προλεταριάτου).

Παρόλα αυτά το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ και οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές των ΚΚΕμ-λ/Μ-ΛΚΚΕ επιχειρούν ανεπιτυχώς να φιλοτεχνήσουν ένα «αριστερό» προσωπείο, να εμφανιστούν «αριστερότεροι» από εκείνους (ΝΑΡ, «Αριστεροί Οικονομολόγοι», κλπ.) που προτείνουν μόνο «έξοδο από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ», ασκώντας τους κριτική, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι δεν προτείνουν ούτε καν «έξοδο από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ», έστω και ως «πρώτο ρεφορμιστικό βήμα», και πολύ περισσότερο δεν προτείνουν έξοδο, εδώ και ΤΩΡΑ, της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ, και επομένως αφού δεν το πράττουν, είναι φανερό πως στηρίζουν σιωπηρώς αλλά πλήρως και με συνέπεια την τωρινή στρατηγική του ντόπιου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ.

Σ΄ αντίθεση με την κυβέρνηση και όλα τα πολιτικά κόμματα και Οργανώσεις, οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» προτείνουν, όπως προαναφέρθηκε, ως περιεχόμενο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού, γι’ αυτή την περίοδο, την άμεση, εδώ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση (μαζί και από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ) που εκφράζεται στη θέση-σύνθημα: μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ – πρόταση που δεν απευθύνεται ούτε σε κυβερνήσεις ούτε σε πολιτικά κόμματα-Οργανώσεις, αλλά στο προλεταριάτο-αγροτιά, και πρώτα απ’ όλα στη νεολαία, όλους τους εργαζόμενους και ολόκληρο τον ελληνικό λαό και στις μαζικές τους Οργανώσεις (συνδικάτα, αγροτικούς συλλόγους, φοιτητικό-μαθητικό κίνημα, κλπ.). Σχετικά με το δυσθεώρητο χρέος δεν πρέπει να αναγνωριστεί και να πληρωθεί απ’ την εργατική τάξη και το λαό, γιατί πρώτο δεν είναι δημιούργημά τους, αλλά της αντιδραστικής αστικής τάξης, και δεύτερο, στο μεγάλο μέρος του είναι προϊόν των κερδοσκοπικών τοκογλυφικών επιτοκίων.

Είναι η μόνη πρόταση σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, σε μια κατάλληλη στιγμή και ευνοϊκή, εσωτερικά και ευρωπαϊκά, κατάσταση, μια πρόταση και υπερώριμο αίτημα για προώθηση όταν έχουν χρεοκοπήσει και χρεοκοπούν καθημερινά, μπροστά στα οργισμένα βλέμματα του ελληνικού λαού, οι μύθοι της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο ντόπιος καπιταλισμός, η μόνη πρόταση που εκφράζει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα, και το σπουδαιότερο, συμβάλλει στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των πλατιών λαϊκών μαζών και είναι κατάλληλη να προκαλέσει την ανάπτυξη ενός μεγάλου, πλατιού, γιγαντιαίου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος – ακριβώς αυτό τρέμει το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τα μονοπώλια της ΕΕ – απαραίτητου για την αλλαγή του αναγκαίου και απαιτούμενου συσχετισμού δυνάμεων για την προετοιμασία της οριστικής μελλοντικά απαλλαγής της χώρας απ’ τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, με ανοιχτό το δρόμο της επαναστατικής προοπτικής, σε συνδυασμό με τη ζύμωση ανάλογων επαναστατικών συνθημάτων σε κάθε φάση της πάλης, στην κατεύθυνση της αντιιπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Διαβάστε Περισσότερα »