Κόντρα στην τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας στην ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ με την ανοιχτή στήριξη των μεγαλοαστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) αλλά και τη σιωπηρή στήριξη των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) και των εξωκοινοβουλευτικών Αριστερών Οργανώσεων (ΚΟΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΚΚΕμ-λ-Μ-Λ ΚΚΕ, κλπ.)
Σήμερα, το 2010, η εργατική τάξη και ολόκληρος ο ελληνικός λαός αλλά και η χώρα έχουν, χωρίς αμφιβολία, μπροστά τους μια νέα αρνητική και οδυνηρότατη οικονομικο-πολιτική κατάσταση για τα ταξικά τους συμφέροντα και για τα συμφέροντα του τόπου. Μια νέα κατάσταση που κατά πρώτο απαιτείται να διαπιστωθεί και να αναγνωριστεί η ύπαρξή της και κατά δεύτερο να αναλυθεί – απαραίτητη προϋπόθεση για τον προσδιορισμό του περιεχομένου και το σωστό προσανατολισμό της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης στη σημερινή πολύ δύσκολη και κρίσιμη περίοδο.
Η νέα οικονομικο-πολιτική κατάσταση της χώρας χαρακτηρίζεται από:
1. βαθιά κρίση και χρεοκοπία της οικονομίας,
2. κατοχή από την «τρόϊκα»: Κομμισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ,
3. βίαιη κατάργηση όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων,
4. χειροτέρευση των σχέσεων Ελλάδας-ΕΕ σε βάρος της χώρας.
Α. Κρίση και χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας.
1. Κρίση. Η κρίση που εξακολουθεί να συγκλονίζει ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, μαζί και τη χώρα μας, στην κόλαση που δημιούργησε της μαζικής ανεργίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ανέργων-ημιανέργων, τη μεγάλη φτώχεια, την πείνα και την απόλυτη εξαθλίωση δισεκατομμυρίων στον πλανήτη, έσβησε, για χρόνια, και την τελευταία απατηλή λάμψη του πολυδιαφημισμένου αλλά τελευταία ξεθωριασμένου μύθου της καπιταλιστικής «ευημερίας» μα και τις πολυθρύλητες φλυαρίες-μύθους των αστών και ρεβιζιονιστών οικονομολόγων περί «πλήρους απασχόλησης» και «εξάλειψης της ανεργίας» και μιας «χωρίς κρίσεις» ανάπτυξης του καπιταλισμού.
Ανεξάρτητα απ’ τις υπαρκτές ιδιομορφίες και τα κύρια χαρακτηριστικά της αλλά και απ’ τον τρόπο που εκδηλώθηκε, και αυτή η κρίση είναι, όπως και οι παλαιότερες, μια κυκλική κρίση υπερπαραγωγής που έχει τη ρίζα και την αιτία της στη βασική αντίφαση του καπιταλισμού, με την οποία συνδέονται και οι άλλες αντιφάσεις αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος: την «αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην καπιταλιστική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής».
Από δω απορρέει, ότι οι περιοδικές κρίσεις υπερπαραγωγής είναι φαινόμενο σύμφυτο και αναπόφευκτο στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που τον συνοδεύει μόνιμα στην πορεία ανάπτυξής του. Είναι αποτέλεσμα της δράσης και λειτουργίας των αντικειμενικών οικονομικών νόμων και αντιφάσεων του καπιταλισμού παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς των αστών οικονομολόγων που καλλιεργούν την αντίθετη άποψη για τη σημερινή κρίση, αναζητώντας την αιτία της σε «λαθεμένες οικονομικές πολιτικές» και περιορίζοντάς την στον «χρηματοπιστωτικό τομέα»: «οι αστικοί-καπιταλιστικοί κύκλοι προσπαθούν να προπαγανδίσουν μ’ όλα τα μέσα την άποψη ότι αυτή η κρίση είναι αποτέλεσμα των λαθεμένων οικονομικών πολιτικών, ιδιαίτερα των εσφαλμένων χρηματοπιστωτικών και νομισματικών πολιτικών, που οδήγησαν στην αυξανόμενη κερδοσκοπία και τις «φούσκες» στον χρηματοοικονομικό τομέα. Αυτή η εκστρατεία παραπληροφόρησης συνοδεύεται από την προπαγάνδα ότι η οικονομική κρίση μπορεί να αποφευχθεί και να ξεπεραστεί από σωστές οικονομικές πολιτικές και πιο αυστηρούς κανονισμούς στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Μ’ αυτές τις θέσεις και προπαγάνδα θέλουν να αποκρύψουν ότι οι καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις είναι αναπόφευκτα στάδια στην πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ότι είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που αναπτύσσεται με ανισόμετρο και άναρχο τρόπο, επειδή καθοδηγείται από το κέρδος και την αγορά».
Σ’ αντίθεση με τους αστούς, για τους επαναστάτες μαρξιστές, ακολουθώντας το Μαρξ, «οι γενικοί όροι των κρίσεων … πρέπει να εξηγούνται από τους γενικούς όρους της καπιταλιστικής παραγωγής».
Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση, όπως και γενικά οι κυκλικές κρίσεις υπερπαραγωγής που ξεπηδούν απ’ την ουσία, δηλ. τις εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής «είναι πάντα μόνο στιγμιαίες βίαιες λύσεις των υπαρχουσών αντιφάσεων, βίαιης έκρηξης, που αποκαθιστούν για μια στιγμή τη διαταραγμένη ισορροπία».
Η τωρινή κρίση δεν ήταν δυνατό να μην πλήξει και την ντόπια καπιταλιστική οικονομία παρά τις αντίθετες βλακώδεις διαβεβαιώσεις της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή και του ανεκδιήγητου αδαούς οικονομικού της επιτελείου πως οι τράπεζες και η οικονομία της χώρας είναι «θωρακισμένα» απέναντι στην κρίση (λίγες μέρες αργότερα «προίκισε» τις υποτιθέμενα «θωρακισμένες» τράπεζες με 28 δισ. Ευρώ). Μάλιστα τέτοιου είδους χονδροειδέστατες κοτσάνες εκστομίζονται τη στιγμή που ήταν γνωστό ότι στη χώρα μας η κρίση είχε εκδηλωθεί πριν το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης – εκδηλώθηκε ανισόμετρα στις διάφορες χώρες τόσο χρονικά όσο και από πλευράς έντασης αλλά και από πλευράς κλάδων – πλήττοντας πρωταρχικά κυρίως τον τομέα κατασκευών και τους συναφείς μ’ αυτόν κλάδους.
Η κρίση έχει πλήξει την ελληνική οικονομία πολύ περισσότερο από εκείνη των άλλων χωρών-μελών της ιμπεριαλιστικής ΕΕ όπως δείχνουν και τα στοιχεία (διατηρώντας τις ανάλογες επιφυλάξεις) της Eurostat για το 2009: οι επενδύσεις σημείωσαν πτώση 13,4% σε σχέση με το 2008, η κατανάλωση των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 1,8%, οι εξαγωγές κατά 18,1%, οι εισαγωγές κατά 14,1%. Η μείωση του ΑΕΠ κατά 2% που δίνει η Eurostat είναι στην πραγματικότητα κατά πολύ μεγαλύτερη, ενώ η πραγματική ανεργία ξεπέρασε το 15%.
Πολύ δυσμενέστερες είναι οι προβλέψεις για το 2010, αφού υπολογίζεται ότι η μείωση του ΑΕΠ θα κυμαίνεται περίπου στο 4%, ενώ το 2012 αναμένεται να φτάσει το 7,5% και η ανεργία θα αυξηθεί στο 20%. Ήδη το β΄ τρίμηνο του 2010 σημειώθηκε συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 3,5%. Η οικοδομική δραστηριότητα μειώθηκε κατά 22,4%, η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 4,5%, ενώ ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 5,5% (στην πραγματικότητα κυμαίνεται μεταξύ 6-7%) και μεγάλα κύματα ακρίβειας είναι καθημερινό φαινόμενο, στη δε στρατιά των πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων θα προστεθούν και μερικές άλλες που σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΓΣΕΕ στο τέλος του χρόνου αναμένεται να φτάσουν, και ίσως ξεπεράσουν, το 1.200.000.
2. Χρεοκοπία. Όμως πέραν των πολλαπλών προβλημάτων που προκαλεί η βαθιά οικονομική κρίση που αναμένεται να οξυνθεί παραπέρα, η οικονομία της χώρας οδηγήθηκε το 2009, εξαιτίας της εφαρμογής της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης Καραμανλή και της εξάρτησης απ’ την ΕΕ, σε ανοιχτή χρεοκοπία, που απ’ τις αρχές του 2007 – παρά τα παραποιημένα στατιστικά στοιχεία που έφταναν στη δημοσιότητα – ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού.
Την πρώτη και κύρια ευθύνη για την οικονομική χρεοκοπία της χώρας φέρει η κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ.Καραμανλή που διπλασίασε το εξωτερικό χρέος (300 δισ. και πλέον Ευρώ) και 5πλασίασε το έλλειμμα (30 δισ. και πλέον Ευρώ), μ’ αποτέλεσμα να καταλήξει σε τριπλό έλεγχο-κατοχή της χώρας: Κομισσιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Όμως τεράστια ευθύνη έχουν και τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης, το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ και τα σοσιαλδημοκρατικά «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ (το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ ήταν ταυτισμένο με την πολιτική της ΝΔ) που δεν αποκάλυψαν-κατάγγειλαν στην εργατική τάξη και στον ελληνικό λαό αυτή την καταστροφική οικονομική πορεία – καταστροφική οικονομική πορεία της χώρας που τα δυο τουλάχιστον τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης της ΝΔ ήταν εντελώς εξόφθαλμη και, όπως προαναφέρθηκε, ορατή δια γυμνού οφθαλμού.
Την ύπαρξη του πραγματικού γεγονότος της οικονομικής χρεοκοπίας της χώρας (δεν είναι απαραίτητη η τυπική δήλωση: «δυστυχώς επτωχεύσαμεν») αμφισβητούν όλες οι αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις, ακόμα και οι Αριστερές εξωκοινοβουλευτικές.
Σ΄ αντίθεση με τα μυθεύματα της κυβέρνησης-αστών πολιτικών πως «η χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει» αλλά και της ΝΔ και των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, που κι’ αυτά αμφισβητούν την ύπαρξη χρεοκοπίας (Παπαρήγα-«Κ»ΚΕ: «ξαναφέρνουν το σκιάχτρο της χρεοκοπίας», «Ρ» 23/4/1010, σελ.6, Τσίπρας-ΣΥΝ: «ωραίο το παραμύθι με το δράκο της χρεοκοπίας», «Ελ/τυπία» 14/3/2010), η χρεοκοπία αποτελεί δυστυχώς ένα πραγματικό και οδυνηρό γεγονός για την εργατική τάξη και το λαό αλλά και για τον τόπο γενικότερα.
Μια ανάλυση των σχετικών οικονομικών δεδομένων δεν μπορεί παρά να καταλήξει στη διαπίστωση, ότι τα στοιχεία που συγκροτούν-καταδείχνουν με αδιαμφισβήτητο τρόπο τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας είναι: 1. δυσθεώρητο εξωτερικό χρέος πλέον των 300 δις. Ευρώ ή περίπου 120% του ΑΕΠ (σε μια χώρα με ελάχιστη ως ανύπαρκτη βιομηχανική παραγωγή, ενώ από πέρυσι μειώθηκε ακόμα και η «παραγωγή» γκαρσονιών με την πτώση του τουρισμού) 2. τεράστιο έλλειμμα πάνω από 30 δις. Ευρώ ή 14,5% του ΑΕΠ, 3. τοκογλυφικό επιτόκιο δανεισμού 7-10% με spread 500-700 και πλέον μονάδες βάσης (επιτόκιο με το οποίο δανείζονται μόνο χρεοκοπημένες οικονομικά χώρες), 4. αδυναμία «διαχείρισης»-εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους, 5. τριπλή αυστηρότατη επιτήρηση της χώρας από: Κομισιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ και καθορισμός της οικονομικής πολιτικής όχι απ’ την εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά απ’ τα κλιμάκια των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, 6. προσφυγή στο λεγόμενο «μηχανισμό στήριξης» (=μηχανισμός υποδούλωσης) των ΕΕ-ΔΝΤ για περαιτέρω δανεισμό αλλά και πάλι με τοκογλυφικό επιτόκιο ύψους 5%.
3. Κατοχή της χώρας απ’ την «τρόϊκα»: Κομισσιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Η ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή, η πρωτοφανής ρεμούλα της δημόσιας περιουσίας, τα μεγάλα απανωτά σκάνδαλα, κλπ., κλπ., που οδήγησαν την οικονομία της χώρας, με το διπλασιασμό του εξωτερικού χρέους και την εκτόξευση του ελλείμματος στο 14,5% του ΑΕΠ, στη χρεοκοπία, κατέστησαν την Ελλάδα αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και αντικείμενο σφοδρότατων επιθέσεων του διεθνούς κερδοσκοπικού και τοκογλυφικού κεφαλαίου – σε συνδυασμό και με τον οξύτατο ανταγωνισμό Δολλαρίου-Ευρώ – μ’ αποτέλεσμα να μη μπορεί να δανειστεί και να εκτιναχθούν τα spread σε δυσθεώρητα ύψη. Τελικά η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Παπανδρέου, συνεχίζοντας και αυτή την καταστροφική νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, προσφεύγει στο διαβόητο νεοδημιουργημένο «μηχανισμό στήριξης» της ΕΕ και στο ΔΝΤ με ευθύνη πρωταρχική της ιμπεριαλιστικής ΕΕ αλλά και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Η κρίση και η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας έφερε, αυτό το χρόνο, στην επιφάνεια και τη βαθιά κρίση στο χώρο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και επιπλέον κατέδειξε με ιδιαίτερη οξύτητα τις σχέσεις υποτέλειας, εξάρτησης και εκμετάλλευσης των μικρότερων αδύναμων καπιταλιστικών χωρών, όπως η Ελλάδα, απ’ τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες, με πρώτες τις Γερμανία-Γαλλία, που όχι μόνο επέβαλλαν στη χώρα ένα τοκογλυφικό επιτόκιο ύψους 5% αλλά πίεζαν-πιέζουν για την αγορά εκ μέρους της Ελλάδας πολεμικού υλικού προερχόμενου από αυτές.
Όλες αυτές οι εξελίξεις οδήγησαν σε μια πρωτοφανή σε αυστηρότητα, και για χρόνια, επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας απ’ τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς και εγκατάσταση στην Αθήνα μόνιμων αντιπροσώπων τους, δημιουργώντας μια εντελώς νέα κατάσταση: μια νέα, χωρίς στρατεύματα, κατοχή της χώρας.
Είναι βέβαια γεγονός, ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ΕΟΚ-ΕΕ και η είσοδό της στην ΟΝΕ είχαν σαν συνέπεια να περιοριστεί δραστικά ο ρόλος των κυβερνήσεων της (έχοντας ουσιαστικά διακοσμητικό ρόλο) αλλά και όλων των μικρών, αδύνατων και εξαρτημένων οικονομικά χωρών-μελών της ΕΕ, στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής, αφού αυτή, στις βασικές της κατευθύνσεις, καθορίζονταν πλέον απ’ τα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ και απλώς εκ των υστέρων επικυρώνονταν απ’ τα τοπικά κοινοβούλια μαριονέτες τους, βαθαίνοντας έτσι παραπέρα και ισχυροποιώντας την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Το διαβόητο «Σύμφωνο Σταθερότητας» της συνθήκης του Μάαστριχτ σήμαινε ουσιαστικά ολοσχερή σχεδόν απώλεια της εθνικής κυριαρχίας για τις εξαρτημένες χώρες-μέλη της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, όπως είναι η Ελλάδα, παρά την πολυδιαφημισμένη απατηλή «ισότιμη» συνεργασία-συμμαχία εθνικά κυρίαρχων κρατών στο χώρο της ΕΕ.
Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι η σημερινή κατάσταση είναι διαφορετική, πολύ χειρότερη σε σχέση με την προηγούμενη, και εντελώς νέα, αφού όλα στην ελληνική οικονομία αποφασίζονται και καθορίζονται άμεσα και αποκλειστικά απ’ τα μέλη των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών: Κομισσιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ – η αναγνώριση της οποίας και η συνειδητοποίησή της επιβάλει ένταση της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και όλων των πλατιών λαϊκών μαζών κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης γενικά και ειδικά της εξάρτησης της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και όμως αυτή τη νέα κατοχή – που προφανώς αποδέχεται και στηρίζει η υποτελής κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ – αμφισβητούν, θεωρώντας την ανύπαρκτη, οι σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ, εξωραΐζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο την ιμπεριαλιστική εξάρτηση γενικά αλλά και το συγκεκριμένο παραπέρα βάθεμα και ισχυροποίηση της, μάλιστα τελευταία μια «ταλαντούχα» σοσιαλδημοκράτισσα του «Κ»ΚΕ έφτασε να ισχυριστεί, πως επειδή το ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ σωστά διαπιστώνουν ότι η χώρα βρίσκεται «υπό κατοχή από το ΔΝΤ», αυτό σημαίνει ότι «αθωώνουν την κυβέρνηση και της δίνουν καταφύγιο» («Ρ» 1/8/2010, σελ.14). Μόνο οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες είναι ικανοί να ξεφουρνίζουν τέτοιες ουρανομήκεις κοτσάνες.
Τα επιλεγμένα μέλη της «τρόϊκα»: Κομισσιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ – αυτοί οι αδίσταχτοι και σκληροτράχηλοι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου – επεξεργάζονται την εφαρμογή των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων μέτρων μείωσης μισθών και συντάξεων, αύξησης της μαζικής ανεργίας, φτώχειας και εξαθλίωσης των πλατιών λαϊκών μαζών, μέτρα σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων αλλά και λεηλασίας των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και παράδοσης τους αντί πινακίου φακής στο ξένο κυρίως αλλά και στο «φτωχό συγγενή» του, το ντόπιο κεφάλαιο, με καταστροφικές συνέπειες για τους εργαζόμενους αλλά και τον τόπο.
4. Βίαιη κατάργηση όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων σ’ όλα τα επίπεδα. Οι εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών της «τρόϊκα» (Κομισσιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ) και η υποτακτική τους κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξαπόλυσαν μια πρωτοφανή σε σφοδρότητα και έκταση επίθεση – τη μεγαλύτερη στα χρόνια της «μεταπολίτευσης» – ενάντια στα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων που αγκάλιασε όλα τα επίπεδα – μια επίθεση προς όφελος του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου αλλά και του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.
Εν «μια νυκτί» κατεδαφίστηκαν βίαια και εκμηδενίστηκαν όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων, με αποκορύφωμα την 8η Ιούλη που κατάργησε και τα τελευταία υπολείμματα των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης. Το κατάπτυστο «Μνημόνιο» – μια αποικιοκρατικού χαρακτήρα «Δανειακή Σύμβαση μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης-Ευρωπαϊκής Ένωσης-Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου» – εκτός από μνημείο υποτέλειας αποτελεί συνάμα και το «νεκροταφείο» όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων. Σ΄ αυτό το «νεκροταφείο», μεταξύ άλλων, «αναπαύονται» ήδη η 13η και 14η σύνταξη άλλα και ο 13ος και 14ος μισθός των εργαζομένων, ενώ θεσπίστηκε σύνταξη στα 65 χρόνια και με 40 χρόνια δουλειάς και με τρόπο υπολογισμού των συντάξεων που οδηγεί σε μείωση τους κατά 40%.
Η τεράστια μείωση των μισθών και των συντάξεων, η αλματώδης αύξηση της μαζικής ανεργίας, το μεγάλο ύψος του πληθωρισμού πάνω από 5,5% και τα πρωτοφανή κύματα ακρίβειας, οι μεγάλες αυξήσεις των φόρων κυρίως στα είδη πλατιάς κατανάλωσης, οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, κλπ., επιδείνωσαν δραματικά την κατάσταση της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών, βαθαίνοντας στο έπακρο το προτσές της απόλυτης εξαθλίωσής τους και επιβεβαιώνοντας εκ νέου την ορθότητα και ισχύ της θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του Μαρξ που αστοί και παραδοσιακοί σοσιαλδημοκράτες αλλά και οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ κήρυξαν επανειλημμένα «νεκρή» και «ξεπερασμένη» (ο Σ.Ζορμπαλάς, ΓΓ του Κ»Μ»Ε(«Κ»ΚΕ) υποστήριζε ότι το 1976 στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και στις ΗΠΑ δεν υπήρχε απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου: «σ’ αυτές τις χώρες χωρίς να αποκλείεται η απόλυτη εξαθλίωση ιδιαίτερα σε μερικούς κλάδους και ορισμένα λαϊκά στρώματα, σαν τους νέγρους και τις μειονότητες των ΕΠΑ, κυριαρχεί σήμερα η σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου», Σ.Ζορμπαλάς: «Ο μαρξισμός και η εποχή μας», σελ. 41, Αθήνα 1976, και παλιότερα Ν.Κυρίτσης: «Νέος Κόσμος», 9/1971, σελ.120-121, Θ.Ζάχος: «Νέος Κόσμος», 11/1972, σελ. 40-41μ κλπ., ο δε Δ.Κουτσούμπας απορρίπτει-αρνείται και τις δυο (σχετική-απόλυτη εξαθλίωση) με την εκδοχή της «τάσης»: «τάση απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης», «Ρ», 25/4/2010, σελ.4, ακολουθώντας τους E.David (1899), Kautsky (1901), Tscheprakow (1969), Φαράκο (1974), ενώ αντίθετα πρόκειται για «οικονομικό νόμο»).
Η εργατική τάξη παρά τις σχετικά μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις με κεντρικό σύνθημα: «για την κρίση και χρεοκοπία να πληρώσουν οι καπιταλιστές», δεν κατάφερε να αποκρούσει τις επιθέσεις του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου. Και δεν κατάφερε να ματαιώσει την προώθηση και εφαρμογή των ακραίων αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων, γιατί οι απεργιακές κινητοποιήσεις, με ευθύνη των ρεφορμιστών εργατοπατέρων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: 1) δεν πέτυχαν ούτε είχαν την απαιτούμενη μαζικότητα, εντελώς απαραίτητη για τη ματαίωση των μέτρων, 2) ήταν διασπασμένες, και 3) χαρακτηρίζονταν από παντελή έλλειψη ενότητας. Επιπλέον σημαντικός αρνητικός παράγοντας υπήρξε και η απουσία έγκαιρης οργάνωσης και πολύ περισσότερων αλλά και παρατεταμένων απεργιακών κινητοποιήσεων.
Όλα μαζί εμπόδισαν την άσκηση μεγαλύτερης πίεσης στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και στα αφεντικά της: Κομισσιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ.
Ασφαλώς την πρώτη, την κύρια και αποκλειστική ευθύνη γι’ αυτό φέρουν οι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ που με την ρεφορμιστική γραμμή της ταξικής συνεργασίας υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου (η δράση των φασιστοειδών της ΔΑΚΕ (ΝΔ) δεν χρειάζεται σχολιασμό, γιατί υπερασπίζουν έτσι κι αλλιώς ανοιχτά το κεφάλαιο), που δε θέλησαν ούτε επιδίωξαν να πετύχουν ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ των απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα. Χωρίς ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ των απεργιακών κινητοποιήσεων είναι προφανές ότι είναι εντελώς αδύνατη η απόκρουση των επιθέσεων του κεφαλαίου. Χωρίς ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ των απεργιακών κινητοποιήσεων, μέσα απ΄ τη διαιώνιση της μιζέριας, δεν μπορεί να δοθεί ώθηση για να «επιστρέψουν» οι εργαζόμενοι στα συνδικάτα, για να δημιουργηθούν πρωτοβάθμια επιχειρησιακά σωματεία παντού. Μόνο η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ μπορεί να ασκήσει υπολογίσιμη πίεση σε όποιες κυβερνήσεις για την απόσυρση των οποιωνδήποτε αντιλαϊκών μέτρων.
Όμως η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ προϋποθέτει ΕΝΟΤΗΤΑ των απεργιακών κινητοποιήσεων. Η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ δεν μπορεί να επιτευχθεί διαφορετικά παρά μόνο με ΕΝΟΤΗΤΑ, ζήτημα με το οποίο συνδέεται άμεσα ο απεργοσπαστικός ρόλος των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ («Κ»ΚΕ).
Οι απεργοσπάστες ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ («Κ»ΚΕ) – μέσω της μόνιμης διάσπασης των απεργιακών κινητοποιήσεων – βοήθησαν στο παρελθόν την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ.Καραμανλή να προωθήσει και εφαρμόσει όλα τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα, σήμερα, συνεχίζοντας την ίδια διασπαστική τακτική των απεργιακών κινητοποιήσεων, βρίσκονται στην υπηρεσία της κυβέρνησης του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ και τη διευκολύνουν-βοηθούν να περάσει τα τωρινά εξοντωτικά μέτρα. Γιατί δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουν οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ, ότι με την απεργοσπαστική τακτική τους διασπούν άμεσα την ΕΝΟΤΗΤΑ των απεργιακών κινητοποιήσεων, ματαιώνουν τη ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ τους και καθιστούν έτσι τις απεργιακές κινητοποιήσεις εκ των προτέρων ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ.
Αξίζει εδώ να υπενθυμιστεί ότι, όταν πριν 10 χρόνια η εργατική τάξη πέτυχε να αποκρούσει την τότε επίθεση του κεφαλαίου, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση Σημίτη να αποσύρει το Ασφαλιστικό νομοσχέδιο Γιαννίτση, αυτό έγινε κατορθωτό, επειδή η τότε απεργιακή κινητοποίηση χαρακτηρίζονταν από ΕΝΟΤΗΤΑ που διασφάλισε εκείνη την πρωτοφανή ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ – όχι μόνο σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη, αλλά και πανελλαδικά – με την τεράστια μαχητική συμμετοχή των εργαζομένων στις απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις.
Β. Σχέσεις Ελλάδας – ΕΕ: συνεχής επιδείνωση σε βάρος της χώρας μας.
Όταν το 1962 άρχισε να εφαρμόζεται η Συνθήκη-συμφωνία για τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ ο καθηγητής Νίκος Κιτσίκης(ΕΔΑ) έγραφε: «σήμερα ακόμη πολλοί δεν γνωρίζουν ότι η θύελλα την Κοινής Αγοράς θα ξερριζώση τα αγροτικά νοικοκυριά, θα παρασύρη και θα εξαφανίση βιομηχανίες, θα συντρίψη βιοτεχνίες, θα πλήξη θανάσιμα τα μεσαία στρώματα, θα δημιουργήση εξοντωτικόν ανταγωνισμόν των Ελλήνων επαγγελματιών με τους ξένους στους οποίους θ’ ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες, θα σκλαβώση τη χώρα μας στο ξένον κεφάλαιον με απροσμέτρητες συνέπειες, θ’ αυξήση ακόμη περισσότερον το μεγάλο έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου, θα μεταβάλη την μετανάστευσιν σε ασταμάτητη αιμορραγίαν του εργατικού μας δυναμικού, σε πανικόν φυγής από την πατρίδα μας, που θα γίνεται η μέρα με την ημέρα φτωχότερη γιατί θα παράγει λιγώτερα, αφού δεν θα μπορεί να ανθέξη στον γεωργικόν και βιομηχανικόν ανταγωνισμόν, αλλά θα κατακλυσθή από τα ξένα προϊόντα».
Είναι γνωστό ότι κατά της σύνδεσης της χώρας με την ΕΟΚ δεν ήταν μόνο οι κομμουνιστές και οι αριστεροί που το μεγάλο μέρος τους συσπειρώνονταν και εκφράζονταν πολιτικά μέσα απ’ τις γραμμές της ΕΔΑ, αλλά και άλλοι από άλλους χώρους, κι’ αυτό εξαιτίας των αρνητικών επιπτώσεων στην οικονομικο-πολιτική πορεία της χώρας, όπως ήταν και κατά της ένταξή της στην ΕΟΚ (μετέπειτα ΕΕ), η οποία πραγματοποιήθηκε με την υπογραφή της ανάλογης συμφωνίας (28 Μάη 1979) απ’ την κυβέρνηση Καραμανλή (απ’ τις αρχές Γενάρη του ΄81 άρχισε να παίρνει μέρος στις αποφάσεις της).
Σήμερα 48 χρόνια απ’ τη Συμφωνία σύνδεσης και 31 χρόνια απ’ τη συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, η εργατική τάξη και ολόκληρος ο ελληνικός λαός ζει τις αρνητικές συνέπειες των παραπάνω επιστημονικών προβλέψεων του Νίκου Κιτσίκη αλλά και άλλων.
Επιβάλλεται να υπενθυμιστεί και να συνειδητοποιηθεί ότι οι αποφάσεις σύνδεσης-ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ υπήρξαν αποκλειστικά στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας – αποφάσεις επιζήμιες για τα ταξικά συμφέροντα προλεταριάτου- αγροτιάς αλλά και για τα εθνικά συμφέροντα.
Από τότε και ως πριν λίγα χρόνια οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης καλλιέργησαν μια σειρά μύθους, όπως 1) «ισότιμης συμμετοχής στην ΕΕ», 2) «διαρκούς ανάπτυξης», 3) «σύγκλισης των οικονομιών των χωρών-μελών της ΕΕ», 4) «διαρκούς ευημερίας» – μύθοι που σήμερα έχουν καταρρεύσει – ενώ ο υπεραντιδραστικός «εθνάρχης» Κ.Καραμανλής είχε το απύθμενο θράσος, κατά τη διάρκεια της τελετής υπογραφής της συμφωνίας ένταξης, να μιλήσει ακόμα και για «κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας» της χώρας.
Σ’ αντίθεση με τα μυθεύματα της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης και των εκπροσώπων της, με τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ και προπαντός με την οριστική ένταξή της σ’ αυτήν και στη συνέχεια στην ΕΕ-ΟΝΕ σημειώθηκαν σημαντικότατες αλλαγές που προσδιόρισαν αποφασιστικά τη μετέπειτα πορεία της χώρας ως τα σήμερα και διαμόρφωσαν μια νέα κατάσταση:
1) η ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας απ’ τα μονοπώλια της ΕΕ διευρύνεται, δυναμώνει και ισχυροποιείται, αποκτά ολοκληρωμένο, πλήρη και ασφυκτικό χαρακτήρα,
2) η εκμετάλλευση του πλούτου απ’ τα ξένα μονοπώλια παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις,
3) η οικονομική πολιτική, και όχι μόνο, καθορίζεται αποκλειστικά απ’ τα μονοπώλια της ΕΕ και υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα, αυτή αποφασίζεται στις Βρυξέλλες και απ’ τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς Κομισσιόν-ΕΚΤ,
4) η οικονομία της Ελλάδας αυτά τα χρόνια μετατρέπεται σε συμπλήρωμα της οικονομίας των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ, κυρίως Γερμανίας-Γαλλίας, και η χώρα σε περιοχή Επένδυσης των κεφαλαίων τους και Αγορά διάθεσης των προϊόντων τους,
5) οι δυσκολίες και οι αρνητικές συνέπειες για βιομηχανία-γεωργία πολλαπλασιάζονται,
6) σημειώνεται ισχυρός περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας.
Στο χρονικό διάστημα των 48 χρόνων απ’ τη συμφωνία σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ το χάσμα μεταξύ της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και της χώρας – αντί να μικρύνει – βάθυνε διαρκώς και διευρύνθηκε, έχει γίνει τεράστιο σε όλα τα επίπεδα – λόγω της δράσης του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης στο χώρο της ΕΕ – ενώ τελευταία, πέρα απ’ την κατάρρευση των προαναφερθέντων μύθων, κατέρρευσαν και οι μύθοι περί «προστασίας-διαφύλαξης της χώρας απ τη χρεοκοπία» και της «μείωσης του επιτοκίου δανεισμού», αφού η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας αποτελεί πλέον πραγματικό γεγονός και το επιτόκιο δανεισμού, μετά την προσφυγή της κυβέρνησης Παπανδρέου στο διαβόητο «μηχανισμό στήριξης» των ΕΕ-ΔΝΤ κινείται και τώρα στο τοκογλυφικό επίπεδο του 5%. Τελικά η χώρα κατέληξε όχι μόνο στην πρόσφατη τριπλή κατοχή (Κομισιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ) αλλά και στην εγκατάσταση των αντιπροσώπων τους στην Αθήνα, εξαλείφοντας έτσι κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας, αφού αυτοί πλέον – ως εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου – αποφασίζουν για τα πάντα, και τις τύχες της χώρας μας, δίνοντας απλά εντολές σε μια κυβέρνηση μαριονέτα που εθελόδουλα προωθεί τα μέτρα σε βάρος όχι μόνο των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού αλλά και του τόπου.
Μετά την οριστική ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, οι επαναστάτες κομμουνιστές και αντιιμπεριαλιστές – αλλά και άλλες δυνάμεις («Κ»ΚΕ, μαοϊκοί ρεβιζιονιστές, τροτσκιστές, αργότερα ΝΑΡ, κλπ.), όμως για λόγους δημαγωγικούς, όπως αποδεικνύεται σήμερα απ’ τη στάση τους – ορθά διατήρησαν-διατηρούν όχι μόνο τη θέση για αποχώρηση-έξοδο της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ – που εκφράζεται στο αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα: «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» – αλλά διεξήγαγαν πάλη και πρόβαλαν την αναγκαιότητά της, σε κάθε ευκαιρία, για την έξοδο της χώρας απ’ το «λάκκο των λεόντων» των μεγάλων ευρωπαϊκών μονοπωλίων.
Σήμερα, μετά την κατάρρευση και του τελευταίου μεγάλου μύθου μιας ΕΕ «σωτήρα» της Ελλάδας με το «μηχανισμό στήριξης» (=μηχανισμός υποδούλωσης) και το «σωτήριο» τοκογλυφικό επιτόκιο του 5%, οι δραματικές, εντελώς αρνητικές και δυσμενέστατες εξελίξεις σε βάρος της χώρας μας – αποτέλεσμα της ασφυκτικής απ’ τα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που γίνεται ασφυκτικότερη, ακριβέστερα αποπνικτική-στραγγαλιστική, με τη νέα τωρινή κατοχή: Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ – επαναφέρουν με ιδιαίτερη οξύτητα στο κέντρο της πολιτικής επικαιρότητας το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα-θέση των κομμουνιστών-αντιιμπεριαλιστών: «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ», θέτοντας συνάμα στην ημερήσια διάταξη ως άμεσο πολιτικό στόχο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού: την ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας απ’ την ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, μαζί με την έξοδο από την ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, την άρνηση αναγνώρισης του χρέους και τη μονομερή στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους, που αποτελεί και την πρόταση πάλης της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» γι’ αυτή την κρίσιμη ιστορική περίοδο (περίοδος που δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση ούτε επαναστατικό λενινιστικού-σταλινικού τύπου κόμμα). Πολιτικός στόχος-πρόταση που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ.
Γ. Έξω η Ελλάδα από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ- ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.
Οι συνεχιζόμενες επιθέσεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, όπως περιέχονται, μεταξύ άλλων, και στο υποδουλωτικό «Μνημόνιο», – που προωθούνται μέσω «τρόικας»-κυβέρνησης – αλλά και οι σοβαρότατες επιπτώσεις στην πορεία της χώρας που απορρέουν απ’ την παραπέρα παραμονή της σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ καθορίζουν την κατεύθυνση και το περιεχόμενο του μετώπου πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων μαζών και τις υποχρεώνουν να παλέψουν απ’ τη μια για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων και για την επανα-κατάκτηση των κατεδαφισμένων κατακτήσεών τους και απ’ την άλλη να παλέψουν ταυτόχρονα κατά της νέας κατοχής: Κομισιον-ΕΚΤ-ΔΝΤ και για την έξοδο της χώρας όχι μόνο από την ΟΝΕ-ΕΥΡΩ (με άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του χρέους), αλλά και την άμεση, εδώ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, πρόταση που εκφράζεται σύντομα στο επίκαιρο σύνθημα: μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξοδο της Ελλάδας από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, κόντρα, όπως προαναφέρθηκε, στην τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας στην ΟΝΕ-ΕΥΡΩ μα πρώτα απ’ όλα παραμονής στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αν στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στρατηγική επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου ήταν η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, σήμερα στρατηγική του επιλογή είναι η μόνιμη και παραπέρα ΠΑΡΑΜΟΝΗ της στο «λάκκο των λεόντων» των μεγάλων και ισχυρών μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης που τις αρνητικές και βαριές συνέπειες πλήρωσε δεκαετίες και πληρώνει ακόμα και σήμερα ο ελληνικός λαός αλλά και ο τόπος.
1. Πάλη για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και την επανα-κατάκτηση των κατεδαφισμένων κατακτήσεων. Ο πρώτος στόχος της πάλης της εργατικής τάξης, σ’ αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο, είναι η υπεράσπιση των ταξικών της συμφερόντων σ’ όλα τα επίπεδα, η διάσωση των όποιων ελάχιστων εναπομεινάντων κατακτήσεων-δικαιωμάτων απ’ τη λαίλαπα του «Μνημονίου» και η επανα-κατάκτηση των κατεδαφισμένων κατακτήσεων.
Η εργατική τάξη και το σύνολο των εργαζομένων δεν κατάφεραν να αποκρούσουν τις επιθέσεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, όπως αυτές προωθήθηκαν από τρόικα-κυβέρνηση και εκφράζονται στο διαβόητο «Μνημόνιο», κι’ αυτό, όπως προαναφέρθηκε, εξαιτίας της προδοτικής γραμμής της ταξικής συνεργασίας των ρεφορμιστών εργατοπατέρων ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, την μη έγκαιρη, σποραδικών αλλά και χωρίς την απαιτούμενη μαζικότητα απεργιακών κινητοποιήσεων, κι’ αυτό με ευθύνη πάλι των ρεφορμιστών ηγετών, και τέλος της διασπαστικής τακτικής των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ που υπονόμευε-υπονομεύει μόνιμα την ενότητα και μαζικότητα των κινητοποιήσεων και τις καθιστά αναποτελεσματικές.
Τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα υποστήριξαν-υποστηρίζουν άμεσα-έμμεσα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ και το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, παρόλο που δημαγωγικά εμφανίζεται «κατά» του «Μνημονίου».
Τα σοσιαλδημοκρατικά χρουστσοφικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ αλλά και οι εξωβουλευτικές Αριστερές Οργανώσεις τάχθηκαν-τάσσονται κατά των μέτρων τρόικας-κυβέρνησης, υποστηρίζουν, με τη γνωστή ασυνέπεια, τα αιτήματα των εργαζομένων, παρόλο που υπονομεύουν μόνιμα την πάλη τους με τις ξεχωριστές διασπαστικές απεργιακές συγκεντρώσεις που οδηγούν στη ματαίωση της απαιτούμενης μαζικότητας και τις καθιστούν αναποτελεσματικές.
Παρακολουθώντας τις τοποθετήσεις των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ αλλά και όλων των εξωκοινοβουλευτικών οπορτουνιστικών Οργανώσεων διαπιστώνεται εύκολα πως όλα περιορίζουν την πάλη της εργατικής τάξης στην προβολή και διεκδίκηση μόνο συνδικαλιστικών αιτημάτων, μάλιστα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ προχωρούν, αυτογελοιοποιούμενοι, ακόμα παραπέρα υποστηρίζοντας πως τα συνδικαλιστικά αιτήματα 35ωρο-5μερο-7ωρο, κλπ. καθώς και «πλήρη-σταθερή εργασία, δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία», κλπ. αποτελούν τάχα «ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης» («Ρ», 27/6/2010, σελ.10-11).
2. Πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης – άμεση, εδώ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ. Πριν γίνει αναφορά στο δεύτερο μέτωπο πάλης της εργατικής τάξης – ευρύτερου και μεγαλύτερης σημασίας του πρώτου – επιβάλλεται ευθύς εξαρχής να σημειωθεί εκ νέου και να υπογραμμιστεί η τωρινή, αυτής της περιόδου, στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, που αποσιωπάται σκοπίμως απ’ όλα τα κόμματα και τις Οργανώσεις, που είναι: ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ – αναφορά που επιτρέπει καλύτερη κατανόηση της σημερινής στάσης των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων της χώρας.
Ο περιορισμός της πάλης της εργατικής τάξης, όπως προβάλλεται απ’ τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) αλλά και τις εξωκοινοβουλευτικές Αριστερές Οργανώσεις (ΚΟΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΚΚΕμ-λ-Μ-ΛΚΚΕ, κλπ.), μόνο σε συνδικαλιστικά αιτήματα, έστω και με «αιχμή αιτήματα πάλης για ανατροπή του μνημονίου υποδούλωσης της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ» («Λαϊκός Δρόμος», 3/7/2010, σελ.13) καταρχήν καταδικάζει σε αμυντική στάση, αδρανοποιεί και παραλύει τον αγώνα της εργατικής τάξης, και κατά δεύτερο – και σπουδαιότερο – αποσυνδέει, αυτή την αναγκαία και ζωτικής σημασίας πάλη της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των ταξικών της συμφερόντων απ΄ την πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης απ’ την ΕΕ – εξάρτηση που έχει προκαλέσει άμεσα σειρά απ’ τα σημερινά προβλήματα της οικονομίας της χώρας, τα οποία χωρίς την πάλη κατά της ΕΕ δεν είναι δυνατόν να συνειδητοποιηθούν στον απαιτούμενο βαθμό απ’ τους εργαζόμενους και το λαό παρά τη χρεοκοπία των συνδεόμενων με την ΕΕ μύθων.
Την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ στηρίζουν ανοιχτά η κυβέρνηση του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ, το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ και το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ, αλλά και σιωπηρά τα δυο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) και οι εξωκοινοβουλευτικές Αριστερές Οργανώσεις (ΚΟΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΚΚΕμ-λ-Μ-ΛΚΚΕ, κλπ.), επειδή ακριβώς, αυτή την περίοδο, δεν θέτουν ζήτημα ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ, εδώ και ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ούτε καν από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ.
Η άρνηση των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) και των εξωκοινοβουλευτικών Αριστερών Οργανώσεων να θέσουν θέμα ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ, εδώ και ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ (μαζί και από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ) σημαίνει: 1) εγκατάλειψη της θέσης που εκφράζεται στο αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα: «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» και παραίτηση απ’ τη διεξαγωγή της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, 2) σιωπηρή στήριξη των επιδιώξεων και της σημερινής στρατηγικής επιλογής του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, πλήρης ευθυγράμμιση με τους τωρινούς του σχεδιασμούς, 3) στήριξη-διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας απ’ τα μονοπώλια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του ΣΥΝ έχουν από καιρό εγκαταλείψει την αντιιμπεριαλιστική θέση-σύνθημα: «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» και είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ, ενώ εκείνοι του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ που φαινομενικά-δημαγωγικά κάποιες φορές το επικαλούνται για εξαπάτηση των εργαζομένων, το έχουν κι’ αυτοί ουσιαστικά εγκαταλείψει, γιατί πρώτο και αυτοί είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ, όπως ομολόγησε τελευταία η Α.Παπαρήγα,, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, η έξοδος της Ελλάδας, αυτή τη στιγμή, απ’ την ΕΕ «από μόνη της δεν είναι λύση» («Ρ», 5/3/2010, σελ.10), και επομένως οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ, δεύτερο, μεταθέτουν την έξοδο της Ελλάδας απ’ την ΕΕ, όπως επίσης και τα μαοϊκά ρεβιζιονιστικά κόμματα (ΚΚΕμ-λ/Μ-ΛΚΚΕ: «Λαϊκός Δρόμος», 5/6/2010, σελ12-13), και την παραπέμπουν στις ελληνικές καλένδες, δηλ. στη «Δευτέρα Παρουσία» της λεγόμενης «λαϊκής εξουσίας»-«λαϊκής οικονομίας» («Κ»ΚΕ: «αποδέσμευση απ’ την ΕΕ με λαϊκή εξουσία», «Ρ» 27/6/2010, σελ.11) και τα δεύτερα στο «σοσιαλισμό» τους – που και τα δυο παραμένουν στα πλαίσια του καπιταλισμού (επειδή και τα τρία αυτά κόμματα αρνούνται τη βίαιη-ένοπλη επανάσταση και τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, κατά συνέπεια και τη Διχτατορία του Προλεταριάτου).
Παρόλα αυτά το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ και οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές των ΚΚΕμ-λ/Μ-ΛΚΚΕ επιχειρούν ανεπιτυχώς να φιλοτεχνήσουν ένα «αριστερό» προσωπείο, να εμφανιστούν «αριστερότεροι» από εκείνους (ΝΑΡ, «Αριστεροί Οικονομολόγοι», κλπ.) που προτείνουν μόνο «έξοδο από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ», ασκώντας τους κριτική, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι δεν προτείνουν ούτε καν «έξοδο από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ», έστω και ως «πρώτο ρεφορμιστικό βήμα», και πολύ περισσότερο δεν προτείνουν έξοδο, εδώ και ΤΩΡΑ, της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ, και επομένως αφού δεν το πράττουν, είναι φανερό πως στηρίζουν σιωπηρώς αλλά πλήρως και με συνέπεια την τωρινή στρατηγική του ντόπιου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ.
Σ΄ αντίθεση με την κυβέρνηση και όλα τα πολιτικά κόμματα και Οργανώσεις, οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» προτείνουν, όπως προαναφέρθηκε, ως περιεχόμενο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού, γι’ αυτή την περίοδο, την άμεση, εδώ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση (μαζί και από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ) που εκφράζεται στη θέση-σύνθημα: μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ – πρόταση που δεν απευθύνεται ούτε σε κυβερνήσεις ούτε σε πολιτικά κόμματα-Οργανώσεις, αλλά στο προλεταριάτο-αγροτιά, και πρώτα απ’ όλα στη νεολαία, όλους τους εργαζόμενους και ολόκληρο τον ελληνικό λαό και στις μαζικές τους Οργανώσεις (συνδικάτα, αγροτικούς συλλόγους, φοιτητικό-μαθητικό κίνημα, κλπ.). Σχετικά με το δυσθεώρητο χρέος δεν πρέπει να αναγνωριστεί και να πληρωθεί απ’ την εργατική τάξη και το λαό, γιατί πρώτο δεν είναι δημιούργημά τους, αλλά της αντιδραστικής αστικής τάξης, και δεύτερο, στο μεγάλο μέρος του είναι προϊόν των κερδοσκοπικών τοκογλυφικών επιτοκίων.
Είναι η μόνη πρόταση σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, σε μια κατάλληλη στιγμή και ευνοϊκή, εσωτερικά και ευρωπαϊκά, κατάσταση, μια πρόταση και υπερώριμο αίτημα για προώθηση όταν έχουν χρεοκοπήσει και χρεοκοπούν καθημερινά, μπροστά στα οργισμένα βλέμματα του ελληνικού λαού, οι μύθοι της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο ντόπιος καπιταλισμός, η μόνη πρόταση που εκφράζει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα, και το σπουδαιότερο, συμβάλλει στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των πλατιών λαϊκών μαζών και είναι κατάλληλη να προκαλέσει την ανάπτυξη ενός μεγάλου, πλατιού, γιγαντιαίου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος – ακριβώς αυτό τρέμει το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τα μονοπώλια της ΕΕ – απαραίτητου για την αλλαγή του αναγκαίου και απαιτούμενου συσχετισμού δυνάμεων για την προετοιμασία της οριστικής μελλοντικά απαλλαγής της χώρας απ’ τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, με ανοιχτό το δρόμο της επαναστατικής προοπτικής, σε συνδυασμό με τη ζύμωση ανάλογων επαναστατικών συνθημάτων σε κάθε φάση της πάλης, στην κατεύθυνση της αντιιπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου