Σύντροφε Στάλιν, βρισκόμουνα κοντά στη θάλασσα στην Ίσλα Νέγκρα,
αναπαυόμενος από τους αγώνες και ταξίδια,
όταν η είδηση του θανάτου σου έφτασε σε μένα
σαν ένα χτύπημα του ωκεανού.
Πρώτα σιωπή, όλα γύρω τραντάχθηκαν,
και ύστερα σηκώθηκε στη θάλασσα ένα γιγάντιο κύμα.
Κύμα καμωμένο από φύκια, μέταλλα και ανθρώπους,
πέτρες, αφρό και δάκρυα.
Από την ιστορία, το χώρο και το χρόνο πήρε τα υλικά του
και ανυψώθηκε πάνω από τον κόσμο κλαίγοντας,
ωσότου έφτασε σε μένα, χτυπώντας στην ακτή
και έριξε στην πόρτα μου το μαύρο μαντάτο,
με μια τρανταχτή κραυγή, σαν να σκίστηκε απότομα η γη.
......
Στο πλευρό του Λένιν
βάδισε προς τα μπρος ο Στάλιν,
κι έτσι φορώντας άσπρη μπλούζα,
με γκρίζα εργατική τραγιάσκα, μπήκε στην ιστορία,
με βήμα σταθερό ο Στάλιν,
συνοδευόμενος απ’ το Λένιν και τον άνεμο.
Από τότε ο Στάλιν οικοδόμησε.
Όλα έλειπαν. Ο Λένιν
παρέλαβε απ’ τους τσάρους
αραχνοδίχτυα και κουρέλια.
Ο Λένιν άφησε κληρονομιά
μια καθαρή και απέραντη πατρίδα
ο Στάλιν τη γέμισε
με σχολεία και αλεύρι,
με τυπογραφεία και μήλα.
Στα έργα απ’ το Βόλγα
ως το χιόνι
του απάτητου Βοριά
έβαλε το χέρι του ο Στάλιν,
και απ’ το χέρι του καθοδηγήθηκαν,
ο άνθρωπος άρχισε να οικοδομεί.
Οι πόλεις άνθισαν.
Οι στέπες τραγούδησαν
για πρώτη φορά με φωνή νερού.
Τα μέταλλα ακολούθησαν,
άφησαν
τα σκοτεινά τους όνειρα
και σηκώθηκαν,
έγιναν σιδηροτροχιές, ρόδες,
ατμομηχανές, σύρματα,
μεταφέροντας σ’ όλη την επικράτεια
ηλεκτρικές συλλαβές.
Ο Στάλιν
οικοδόμησε.
κάτω από τα χέρια του
Γεννήθηκαν
εκτάσεις σιτηρών,
τρακτέρια,
σχολεία,
δρόμοι,
και ήταν εδώ,
απλά όπως εσύ και εγώ,
αχ να πετυχαίναμε εσύ και εγώ,
να είμαστε απλοί όπως αυτός.
Αλλά θα μάθουμε.
Η απλότητα και η σοφία του,
ο τρόπος του ευγενικού ψωμιού και αλύγιστου ατσαλιού
μας βοηθά να είμαστε κάθε μέρα άνθρωποι,
μας βοηθά κάθε μέρα να γινόμαστε άνθρωποι.
Να είμαστε άνθρωποι! Αυτός είναι
ο σταλινικός νόμος!
Να είσαι κομμουνιστής είναι δύσκολο.
Πρέπει να μάθεις να γίνεις.
Κομμουνιστής άνθρωπος να είσαι
είναι ακόμα πιο δύσκολο,
και πρέπει να διδαχθείς απ’ το Στάλιν
αυτή τη χαρούμενη εσωτερική δύναμη,
τη συγκεκριμένη διαύγειά του,
την περιφρόνηση
της ωραίας κούφιας αερολογίας,
του κούφιου θεωρητικού κύριου άρθρου.
Βάδιζε χωρίς περιστροφή,
να ξεμπλέξει τον κόμπο,
δείχνοντας το ασυγκράτητο
φως του επιδιωκόμενου σκοπού,
έμπαινε στα προβλήματα χωρίς φράσεις,
που σκέπαζαν την κενότητα,
κατευθείαν στο αδύνατο σημείο,
που εμείς στην πάλη μας πρέπει να διορθώσουμε,
έκοβε τ’ άγρια κλαδιά,
και ενδιαφερόταν για τη σοδειά.
Ο Στάλιν είναι το καταμεσήμερο
των ανθρώπων και της ωριμότητας των λαών.
Στον πόλεμο
οι καμένες πόλεις τον είδαν
να αρπάζει την ελπίδα
απ’ τα ερείπια,
να την ξαναλειώνει,
κάνοντάς την ατσάλι
και να προχωρά κεραυνοβόλα στην επίθεση,
καταστρέφοντας με τις αστραπές της
τα χαρακώματα και το σκοτάδι.
Αλλά βοήθησε και τις μηλιές
της Σιβηρίας
να κάνουν φρούτα σε καιρό καταιγίδας.
Τους έμαθε όλους
να μεγαλώνουν, να μεγαλώνουν,
φυτά και μέταλλα,
ανθρώπους και ποτάμια
τάμαθε να μεγαλώνουν,
να παράγουν καρπούς και να δημιουργούν ενέργεια.
Τους δίδαξε την ειρήνη,
και έτσι εμπόδισε
με το φαρδύ του στήθος
τους λύκους του πολέμου.
Άνθρωποι του Στάλιν! Εμείς φέρουμε με περηφάνια αυτό το όνομα.
Άνθρωποι του Στάλιν! Είναι η υψηλότερη θέση την ιεραρχία της εποχής μας!
Εργάτες, ψαράδες, μουσικοί του Στάλιν!
Χαλυβουργοί, πατεράδες χαλκού του Στάλιν!
Γιατροί, χημικοί, ποιητές του Στάλιν!
Διανοούμενοι, φοιτητές και αγρότες του Στάλιν!
Τεχνίτες, υπάλληλοι και γυναίκες του Στάλιν!
Σας χαιρετώ αυτή τη μέρα! Το φως δε χάθηκε,
δε χάθηκε η φωτιά,
όμως χρειάζεται να αυξηθεί το φως, το ψωμί, η φωτιά
και η ελπίδα της ακατανίκητης σταλινικής εποχής!
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ" Αρ. Φύλ. 190 15-30 Σεπτέμβρη 2004)
αναπαυόμενος από τους αγώνες και ταξίδια,
όταν η είδηση του θανάτου σου έφτασε σε μένα
σαν ένα χτύπημα του ωκεανού.
Πρώτα σιωπή, όλα γύρω τραντάχθηκαν,
και ύστερα σηκώθηκε στη θάλασσα ένα γιγάντιο κύμα.
Κύμα καμωμένο από φύκια, μέταλλα και ανθρώπους,
πέτρες, αφρό και δάκρυα.
Από την ιστορία, το χώρο και το χρόνο πήρε τα υλικά του
και ανυψώθηκε πάνω από τον κόσμο κλαίγοντας,
ωσότου έφτασε σε μένα, χτυπώντας στην ακτή
και έριξε στην πόρτα μου το μαύρο μαντάτο,
με μια τρανταχτή κραυγή, σαν να σκίστηκε απότομα η γη.
......
Στο πλευρό του Λένιν
βάδισε προς τα μπρος ο Στάλιν,
κι έτσι φορώντας άσπρη μπλούζα,
με γκρίζα εργατική τραγιάσκα, μπήκε στην ιστορία,
με βήμα σταθερό ο Στάλιν,
συνοδευόμενος απ’ το Λένιν και τον άνεμο.
Από τότε ο Στάλιν οικοδόμησε.
Όλα έλειπαν. Ο Λένιν
παρέλαβε απ’ τους τσάρους
αραχνοδίχτυα και κουρέλια.
Ο Λένιν άφησε κληρονομιά
μια καθαρή και απέραντη πατρίδα
ο Στάλιν τη γέμισε
με σχολεία και αλεύρι,
με τυπογραφεία και μήλα.
Στα έργα απ’ το Βόλγα
ως το χιόνι
του απάτητου Βοριά
έβαλε το χέρι του ο Στάλιν,
και απ’ το χέρι του καθοδηγήθηκαν,
ο άνθρωπος άρχισε να οικοδομεί.
Οι πόλεις άνθισαν.
Οι στέπες τραγούδησαν
για πρώτη φορά με φωνή νερού.
Τα μέταλλα ακολούθησαν,
άφησαν
τα σκοτεινά τους όνειρα
και σηκώθηκαν,
έγιναν σιδηροτροχιές, ρόδες,
ατμομηχανές, σύρματα,
μεταφέροντας σ’ όλη την επικράτεια
ηλεκτρικές συλλαβές.
Ο Στάλιν
οικοδόμησε.
κάτω από τα χέρια του
Γεννήθηκαν
εκτάσεις σιτηρών,
τρακτέρια,
σχολεία,
δρόμοι,
και ήταν εδώ,
απλά όπως εσύ και εγώ,
αχ να πετυχαίναμε εσύ και εγώ,
να είμαστε απλοί όπως αυτός.
Αλλά θα μάθουμε.
Η απλότητα και η σοφία του,
ο τρόπος του ευγενικού ψωμιού και αλύγιστου ατσαλιού
μας βοηθά να είμαστε κάθε μέρα άνθρωποι,
μας βοηθά κάθε μέρα να γινόμαστε άνθρωποι.
Να είμαστε άνθρωποι! Αυτός είναι
ο σταλινικός νόμος!
Να είσαι κομμουνιστής είναι δύσκολο.
Πρέπει να μάθεις να γίνεις.
Κομμουνιστής άνθρωπος να είσαι
είναι ακόμα πιο δύσκολο,
και πρέπει να διδαχθείς απ’ το Στάλιν
αυτή τη χαρούμενη εσωτερική δύναμη,
τη συγκεκριμένη διαύγειά του,
την περιφρόνηση
της ωραίας κούφιας αερολογίας,
του κούφιου θεωρητικού κύριου άρθρου.
Βάδιζε χωρίς περιστροφή,
να ξεμπλέξει τον κόμπο,
δείχνοντας το ασυγκράτητο
φως του επιδιωκόμενου σκοπού,
έμπαινε στα προβλήματα χωρίς φράσεις,
που σκέπαζαν την κενότητα,
κατευθείαν στο αδύνατο σημείο,
που εμείς στην πάλη μας πρέπει να διορθώσουμε,
έκοβε τ’ άγρια κλαδιά,
και ενδιαφερόταν για τη σοδειά.
Ο Στάλιν είναι το καταμεσήμερο
των ανθρώπων και της ωριμότητας των λαών.
Στον πόλεμο
οι καμένες πόλεις τον είδαν
να αρπάζει την ελπίδα
απ’ τα ερείπια,
να την ξαναλειώνει,
κάνοντάς την ατσάλι
και να προχωρά κεραυνοβόλα στην επίθεση,
καταστρέφοντας με τις αστραπές της
τα χαρακώματα και το σκοτάδι.
Αλλά βοήθησε και τις μηλιές
της Σιβηρίας
να κάνουν φρούτα σε καιρό καταιγίδας.
Τους έμαθε όλους
να μεγαλώνουν, να μεγαλώνουν,
φυτά και μέταλλα,
ανθρώπους και ποτάμια
τάμαθε να μεγαλώνουν,
να παράγουν καρπούς και να δημιουργούν ενέργεια.
Τους δίδαξε την ειρήνη,
και έτσι εμπόδισε
με το φαρδύ του στήθος
τους λύκους του πολέμου.
*
Άνθρωποι του Στάλιν! Εμείς φέρουμε με περηφάνια αυτό το όνομα.
Άνθρωποι του Στάλιν! Είναι η υψηλότερη θέση την ιεραρχία της εποχής μας!
Εργάτες, ψαράδες, μουσικοί του Στάλιν!
Χαλυβουργοί, πατεράδες χαλκού του Στάλιν!
Γιατροί, χημικοί, ποιητές του Στάλιν!
Διανοούμενοι, φοιτητές και αγρότες του Στάλιν!
Τεχνίτες, υπάλληλοι και γυναίκες του Στάλιν!
Σας χαιρετώ αυτή τη μέρα! Το φως δε χάθηκε,
δε χάθηκε η φωτιά,
όμως χρειάζεται να αυξηθεί το φως, το ψωμί, η φωτιά
και η ελπίδα της ακατανίκητης σταλινικής εποχής!
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ" Αρ. Φύλ. 190 15-30 Σεπτέμβρη 2004)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου