Μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

Κόντρα στην τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ

Σήμερα, η εργατική τάξη και συνολικά οι εργαζόμενες λαϊκές μάζες βρίσκονται μπροστά σε μια αρνητική και οδυνηρότατη οικονομικο-πολιτική κατάσταση για τα ταξικά τους συμφέροντα ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας, που οδήγησαν στην όξυνση της εξάρτησης της χώρας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, μέσω της επιβολής του Μνημονίου και της κατεδάφισης των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων. Η επιβολή του Μνημονίου δικαιολογήθηκε ως απαραίτητη για τη μείωση του ελλείμματος και του εξωτερικού χρέους, αλλά ο πραγματικός της στόχος είναι η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο.

Παγκόσμια κρίση και χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας

Η οικονομία της χώρας οδηγήθηκε στα τέλη του 2009 σε ανοιχτή χρεοκοπία ως αποτέλεσμα του «εκρηκτικού μίγματος» υψηλού ελλείμματος του προϋπολογισμού και δυσβάσταχτου εξωτερικού χρέους σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική κρίση υπερπαραγωγής. Το έλλειμμα και το χρέος ήταν με τη σειρά τους αποτέλεσμα του δανεισμού με τοκογλυφικούς όρους, της εφαρμογής ακραίων νεοφιλελεύθερων μέτρων από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (με κραυγαλέο παράδειγμα τις θητείες Καραμανλή την περίοδο 2004-2009), και της καταστροφής του παραγωγικού ιστού της χώρας, αναπόφευκτες εξελίξεις της ολοένα και βαθύτερης εξάρτησης της χώρας από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, και ιδιαίτερα από την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης γίνονται δραματικότερες για την ελληνική οικονομία και εξαιτίας της συμμετοχής-ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ και στο Ευρώ. Αυτό το «μοναδικό» νόμισμα έχει υπηρετήσει πρώτα και κύρια τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μέσα στην ΕΕ (κυρίως Γαλλία, Γερμανία), επεκτείνοντας την οικονομική και πολιτική τους ισχύ. Μέσα στις συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης τα ισχυρά γαλλο-γερμανικά μονοπώλια προσπαθούν να αυξήσουν την κερδοφορία τους εντείνοντας την εκμετάλλευση των εξαρτημένων χωρών (ανάμεσα στις οποίες βρίσκεται και η Ελλάδα). Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί ότι μαζί με την εξάρτηση από τα ξένα μονοπώλια, ένας άλλος παράγοντας που συνέβαλε στην εντεινόμενη δημοσιονομική κρίση είναι η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου από το ντόπιο κεφάλαιο μέσω της λεηλασίας δισεκατομμυρίων ευρώ σε σκάνδαλα, όπως αυτά των δομημένων ομολόγων, του Βατοπεδίου και των κατασκευαστικών έργων της Ολυμπιάδας.

Το αδιαμφισβήτητο της χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας – που όμως αμφισβητείται σχεδόν απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου – διαφαίνεται-τεκμηριώνεται από την ανάλυση των σχετικών οικονομικών δεδομένων: 1. δυσθεώρητο εξωτερικό χρέος πλέον των 300 δις. Ευρώ ή περίπου 120% του ΑΕΠ (σε μια χώρα με ελάχιστη βιομηχανική παραγωγή και ανύπαρκτη ‘’βαρειά βιομηχανία’’) 2. τεράστιο έλλειμμα πάνω από 30 δις. Ευρώ ή 14,5% του ΑΕΠ (έλλειμμα που αναμένεται να αναθεωρηθεί τουλάχιστον στο 15,5%), 3. τοκογλυφικό επιτόκιο δανεισμού 7-10% με spread 500-700 και πλέον μονάδες βάσης (επιτόκιο με το οποίο δανείζονται μόνο χρεοκοπημένες οικονομικά χώρες), 4. αδυναμία «διαχείρισης»-εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους, 5. τριπλή αυστηρότατη επιτήρηση της χώρας από την τρόϊκα Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ και καθορισμός της οικονομικής πολιτικής όχι από την εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά από τα κλιμάκια των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, 6. προσφυγή στο λεγόμενο «μηχανισμό στήριξης» (=μηχανισμός υποδούλωσης) των ΕΕ-ΔΝΤ για περαιτέρω δανεισμό με τοκογλυφικό επιτόκιο ύψους 5%, η οποία ουσιαστικά συνιστά και παραδοχή της χρεοκοπίας. Όλα αυτά καθιστούν την Ελλάδα χώρα υπό την κατοχή (χωρίς στρατό μεν αλλά με οικονομικά-πολιτικά μέσα) της τρόικας, με ευθύνη τόσο της ΕΕ όσο και της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Επιβάλλεται να τονιστεί ότι οι αποφάσεις σύνδεσης-ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ και κατ’ επέκταση στην ΕΕ-ΟΝΕ υπήρξαν αποκλειστικά στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας – αποφάσεις επιζήμιες για τα ταξικά συμφέροντα προλεταριάτου- αγροτιάς αλλά και για τα εθνικά συμφέροντα.

Βίαιη κατάργηση όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων

Το «Μνημόνιο» – η αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμφωνία δανεισμού της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ – εκτός από μνημείο υποτέλειας αποτελεί συνάμα και το «νεκροταφείο» όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ υπό την καθοδήγηση των εντολέων της (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ντόπιο κεφάλαιο), και με τη στήριξη ΝΔ και ΛΑΟΣ, επιβάλλει τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα μείωσης μισθών και συντάξεων, αύξησης της μαζικής ανεργίας, σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων αλλά και λεηλασίας των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και ξεπουλήματός τους στο ξένο κυρίως αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο, με καταστροφικές συνέπειες για τους εργαζόμενους αλλά και τον τόπο.

Στο «νεκροταφείο» του Μνημονίου «αναπαύονται» ήδη η 13^η και 14^η σύνταξη άλλα και ο 13^ος και 14^ος μισθός των εργαζομένων, ενώ θεσπίστηκε σύνταξη στα 65 χρόνια και με 40 χρόνια δουλειάς και με τρόπο υπολογισμού των συντάξεων που οδηγεί σε πραγματική μείωση τους κατά 40%. Δομικό στοιχείο του Μνημονίου είναι ότι προβλέπει τη συνεχή λήψη νέων μέτρων όταν το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο κρίνει ότι δεν αυξάνεται σύμφωνα με τους στόχους του, η κερδοφορία του. Η «επικαιροποίηση» του Μνημονίου τον περασμένο Αύγουστο επέφερε και την ουσιαστική κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, όπλο των εργαζομένων ενάντια στις αυθαιρεσίες των «εργοδοτών»-καπιταλιστών. Έτσι, με την ανοχή της ξεπουλημένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ, οι εργαζόμενοι αφήνονται μόνοι τους απέναντι στα αφεντικά τους να μην μπορούν να διαπραγματευτούν καν συλλογικά, τους όρους εργασίας. Η τεράστια μείωση των μισθών και των συντάξεων, η έκρηξη της μαζικής ανεργίας με την παράλληλη περικοπή του πενιχρού επιδόματος ανεργίας, το μεγάλο ύψος του πληθωρισμού πάνω από 5,5% μαζί τα πρωτοφανή κύματα ακρίβειας και τη συνεχή αύξηση των έμμεσων φόρων σε είδη πρώτης ανάγκης, οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες με μαχαίρι στις παροχές νοσηλείας των δημόσιων νοσοκομείων, η ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της δημόσιας Παιδείας, η διάσπαση των επαγγελματικών δικαιωμάτων που απορρέουν από το πτυχίο, κλπ., επιδεινώνουν δραματικά την κατάσταση της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών, οδηγώντας τις στη φτώχεια και την απόλυτη εξαθλίωση.

Παράλληλα με την θέσπιση των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων προχωράει και η φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής και ο εκφασισμός του αστικού κράτους με στόχο την αποδυνάμωση των αντιστάσεων του εργατο-λαϊκού κινήματος, ενόψει των ολοένα και πιο ισχυρών κοινωνικών συγκρούσεων που θα επέλθουν αναπόφευκτα από την εντεινόμενη καταπίεση των μαζών. Η αστυνομοκρατία και η βίαιη καταστολή οποιασδήποτε μορφής κινητοποίησης έχουν γίνει πλέον κανόνας και συνδυάζονται με την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών (νέος τρομονόμος, νομιμοποίηση της παρακολούθησης με ηλεκτρονικά μέσα). Από την άλλη μεριά υπάρχει η σαφής στόχευση για διάσπαση της ενότητας των εργαζομένων με την προώθηση του ρατσισμού, την αγαστή συνεργασία των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών και των παρακρατικών φασιστικών ομάδων στα πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες, οι οποίοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους φασιστικούς-αντιμεταναστευτικούς νόμους της ΕΕ, καθώς και την ιδεολογική προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ που διαβλέπει στη δημιουργία του φασιστικού λεγόμενου ‘’κοινωνικού αυτοματισμού’’, ενάντια σε τμήματα των εργαζομένων που κάθε φορά κινητοποιούνται.

Κεντρικά συνθήματα πάλης

Έξω η Ελλάδα από ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ

Σήμερα έχουν πλέον καταρρεύσει όλοι οι μύθοι για τα οφέλη της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ που εδώ και χρόνια καλλιεργούσαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, όπως της «ισότιμης συμμετοχής στην ΕΕ», της «διαρκούς ανάπτυξης», της «σύγκλισης των οικονομιών των χωρών-μελών της ΕΕ» και της «διαρκούς ευημερίας». Μετά και την κατάρρευση και του τελευταίου μεγάλου μύθου μιας ΕΕ-«σωτήρα» της Ελλάδας με το «μηχανισμό στήριξης» (=μηχανισμός υποδούλωσης) και το «σωτήριο» τοκογλυφικό επιτόκιο του 5%, η ολοένα και ασφυκτικότερη εξάρτησης της χώρας από τα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ επαναφέρει με ιδιαίτερη οξύτητα στο κέντρο της πολιτικής επικαιρότητας το αντιιμπεριαλιστικό αίτημα πάλης «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ», θέτοντας συνάμα στην ημερήσια διάταξη ως άμεσο πολιτικό στόχο του αγώνα της εργατικής τάξης και του λαού την ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ μαζί με την έξοδο από την ΟΝΕ και το Ευρώ.

Στις δημόσιες αναφορές και αντιπαραθέσεις στους κύκλους της Αριστεράς σχετικά με την έξοδο ή μη της Ελλάδας από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις ουσιαστικά σιωπούν σχετικά με την άμεση έξοδο της χώρας από αυτά τα ιμπεριαλιστικά όργανα, αποδεχόμενες την τωρινή στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ. Έτσι, άλλοι προβάλουν ως μοναδικό καθήκον-αίτημα την πάλη της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των λαϊκών κατακτήσεων και την αντίσταση στο μνημόνιο (ανάγοντας τον αγώνα της εργατικής τάξης σε αποκλειστικά «συνδικαλιστικό» και μάλιστα χωρίς σαφή στόχο), αποσυνδέοντάς την απ’ την αντιιμπεριαλιστική πάλη κατά της ΕΕ, μεταθέτοντας την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ από το σήμερα στη μακρινή προοπτική της λεγόμενης «Λαϊκής Εξουσίας-Λαϊκής Οικονομίας», όπως κάνει το «Κ»ΚΕ, ή του «σοσιαλισμού» των διαφόρων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (που και στις δυο περιπτώσεις παραμένουν στο πλαίσιο του καπιταλισμού), ενώ άλλοι κριτικάρουν τη θέση για άμεση έξοδο από την ΕΕ ως «εθνικιστική απομόνωση», αντιπροτείνοντας την τροτσκιστική θέση της συνολικής διάλυσης της ΕΕ, στα πλαίσια της «πανευρωπαϊκής επανάστασης». Τα συνθήματα αυτά σημαίνουν ουσιαστικά παραίτηση από την αντι-ιμπεριαλιστική πάλη στο εδώ και το τώρα και διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που σπέρνουν αυταπάτες για φιλολαϊκή μετατροπή της ΕΕ, θεωρώντας ότι μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός με «ανθρώπινο πρόσωπο». Στην ίδια γραμμή παραίτησης από το αίτημα της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ είναι και η αναπαραγωγή της κινδυνολογίας που το κεφάλαιο και τα παπαγαλάκια του εκφράζουν, ως προς το «τεράστιο κόστος» της εξόδου από την ΕΕ για την «πατρίδα». Στην πραγματικότητα, το μέγεθος του κόστους παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο για την εργατική τάξη, το λαό και τη χώρα από εκείνο της αποχώρησής της. Η αποχώρηση από την ΕΕ αποτελεί το πρώτο βήμα και τη βασική προϋπόθεση για χαλάρωση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, δηλαδή στο βαθμό που η νέα (καπιταλιστική βεβαίως ακόμη) Ελλάδα, θα απαλλαγεί από όλες τις γνωστές δεσμεύσεις-εξαρτήσεις που απορρέουν από την ένταξή της στην ΕΕ (όπως τον καθορισμό της οικονομικής πολιτικής, κλπ.) αλλά και από τις εντολές-αποφάσεις των Βρυξελλών, και την υποχρέωση να εφαρμόζει τις ντιρεκτίβες των ιμπεριαλιστικών Οργάνων της ΕΕ που εκφράζουν και υπερασπίζουν τα ταξικά συμφέροντα των ισχυρών δυτικο-ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Μονομερής άρνηση πληρωμής ολόκληρου του χρέους

Την ύπαρξη του πραγματικού γεγονότος της οικονομικής χρεοκοπίας της χώρας έχουν αμφισβητήσει όλες οι αστικές δυνάμεις καθώς και οργανώσεις (κοινοβουλευτικές και μη) με αναφορά στην Αριστερά. Σε αυτό το πλαίσιο, κάποιες δυνάμεις μιλάνε για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους που ουσιαστικά σημαίνει νέο δανεισμό με τοκογλυφικούς και πάλι όρους καθώς και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους και της επιτήρησης από τα ιμπεριαλιστικά όργανα. Άλλες δυνάμεις απορρίπτουν πλήρως την άρνηση πληρωμής του χρέους, μεταθέτοντας και αυτήν την άμεση αναγκαιότητα, στην αλλαγή στα πλαίσια ενός μελλοντικού «αντικαπιταλισμού».

Η άρνηση αναγνώρισης και η μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους (στα πλαίσια της υπαρκτής χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας), που αποτελεί – σε άμεση σύνδεση με την ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ-ΟΝΕ-Ευρώ – και την πρόταση πάλης της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» γι’ αυτή την κρίσιμη ιστορική περίοδο (περίοδος που δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση, ούτε επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης) σημαίνει την άρνηση από πλευράς της εργατικής τάξης και του λαού να πληρώσουν για την κρίση και για την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, πάνω στις οποίες το κεφάλαιο και η κυβέρνηση δικαιολογούν την επιβολή των πλέον άγριων αντεργατικών μέτρων και ζητάνε από το λαό να κάνει μαζί με τους πλουσίους «κοινές θυσίες για την πατρίδα», σαν να ήταν αυτός που δημιούργησε την κρίση, λήστεψε τα ταμεία και λήστεψε τα λεφτά του δημοσίου.

Οι δυνάμεις που αρνούνται να προτείνουν στάση πληρωμών – αντικειμενικά ευθυγραμμιζόμενες με την κυβέρνηση και το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων που κι’ αυτές δεν θέτουν τέτοιο ζήτημα – για να δικαιολογήσουν τη στάση τους εμφανίζουν αυτό το αίτημα πάλης πως τάχα απευθύνεται στην κυβέρνηση, ή ότι είναι «θετική πρόταση» στα πλαίσια του συστήματος, δηλαδή συμβάλλει στην αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος του συστήματος. Αντιθέτως, το αίτημα της μονομερούς στάσης πληρωμών απευθύνεται αποκλειστικά στην εργατική τάξη και σε όλες τις εργαζόμενες λαϊκές μάζες, θέτοντας ξεκάθαρα το ζήτημα της ανάγκης άμεσης, καθημερινής και εντεινόμενης πολιτικής δράσης απέναντι στην εξαθλίωση που τους επιφυλάσσει το καπιταλιστικό σύστημα.Θεωρούμε ότι κινητοποιήσεις-απεργίες που ως μόνο στόχο έχουν την υπεράσπιση των κεκτημένων και δεν έχουν σαφή στόχευση και προοπτικές επιτυχίας αφού είναι μόνο «μερικές», ενώ ζούμε στην ιστορική περίοδο μίας συστημικής κρίσης του κεφαλαίου και των οργάνων του (τράπεζες κλπ), όπου πρώτα απ’ όλα μπαίνει ξεκάθαρα το ζήτημα, της βιωσιμότητας αυτού του συστήματος ή του αφανισμού των εργαζομένων. Η υιοθέτηση της στάσης και άρνησης πληρωμών του χρέους, δηλαδή η μη αναγνώριση και πληρωμή του χρέους από την εργατική τάξη και το λαό, μπορεί ως σύνθημα πάλης να κινητοποιήσει πλατιά στρώματα της κοινωνίας που βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο της εξαθλίωσης, γιατί αφενός το χρέος δεν είναι δημιούργημά τους, αλλά της αντιδραστικής αστικής τάξης, και δεύτερο, στο μεγάλο μέρος του είναι προϊόν των τοκογλυφικών επιτοκίων δανεισμού. Ο βαθμός που αυτό το σύνθημα θα μπορέσει να μεταφραστεί σε καθημερινή πολύμορφη δράση, θα είναι ο τρόπος με τον οποίο το κίνημα από τη μεριά του θα «εκβιάσει»-πιέσει την (οποιαδήποτε) κυβέρνηση να σταματήσει να δίνει ρευστό για να σώσει τις τράπεζες και να δανείζεται με τοκογλυφικά επιτόκια, από τα οποία θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν πολλά χρήματα για μισθούς και συντάξεις. Η κλιμάκωση του αγώνα γύρω από το αίτημα της στάσης πληρωμών, σε συνδυασμό πάντα και άμεση σύνδεση με την έξοδο, εδώ και τώρα, της χώρας απ’ την ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, είναι ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος εφαρμογής του συνθήματος «την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές», δηλαδή οι τράπεζες και βιομήχανοι και όσοι καταληστεύουν το δημόσιο πλούτο.

Πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων σε δουλειά-ασφάλιση-δημοκρατικές ελευθερίες και την επανα-κατάκτηση των κατεδαφισμένων κατακτήσεων

Ο άμεσος στόχος της πάλης της εργατικής τάξης και των πλατιών εργαζόμενων μαζών, σε αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο, είναι η υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων σ’ όλα τα επίπεδα, η υπεράσπιση των κατακτήσεων-δικαιωμάτων που δεν έχουν πληγεί από τη λαίλαπα του Μνημονίου και η επανα-κατάκτηση των κατεδαφισμένων κατακτήσεων που κερδήθηκαν με αιματηρούς αγώνες πάνω από ενός αιώνα. Πιο συγκεκριμένα κύριοι στόχοι πάλης πρέπει να είναι:

• Αγώνας για την απαγόρευση των απολύσεων και την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων

• Δημόσια, δωρεάν και καθολική ασφάλιση και υγεία

• Επαναφορά της 13^ης -14^ης σύνταξης σε όλους τως συνταξιούχους και του 13^ου-14^ου μισθού στους εργαζόμενους στο δημόσιο

• Αυξημένα και χωρίς όρους επιδόματα για όλους τους ανέργους για τον συνολικό χρόνο της ανεργίας

• Σεβασμός στις συλλογικές συμβάσεις και απαγόρευση των εκβιαστικών «ατομικών & επιχειρησιακών συμβάσεων»

• Μείωση των έμμεσων φόρων που πλήττουν αποκλειστικά  τις πλατιές λαϊκές  μάζες και ειδικά στα είδη πρώτης ανάγκης

• Υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου και συνολικότερα της παιδείας

• Σταμάτημα της συνεχιζόμενης ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας και του ξεπουλήματος των κοινωνικών υπηρεσιών

• Φορολόγηση των επιχειρήσεων από 20-25% στο 35-40%

• Χτύπημα της φοροδιαφυγής / εισφοροδιαφυγής των καπιταλιστών, χωρίς χαριστικές ρυθμίσεις ‘’περαίωσης’’

• Δραστική μείωση των δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και αύξηση του προϋπολογισμού για παιδεία και υγεία

• Φορολόγηση συνολικά - και όχι μόνο της ακίνητης-  της αμύθητης περιουσία της εκκλησίας, που άλλωστε δεν της ανήκει

• Υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου που αποτελεί ύψιστο δημοκρατικό και λαϊκό δικαίωμα

• Χωρίς όρους νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα

• Αντίσταση στην κρατική τρομοκρατία

Η ενότητα του εργατολαϊκού κινήματος απαραίτητη προϋπόθεση για τη νίκη

Η πάλη ενάντια στο Μνημόνιο και συνολικά ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου απαιτεί τη μέγιστη δυνατή κινητοποίηση των δυνάμεων της εργατικής τάξης και των πλατιών εργαζόμενων μαζών ώστε να διαμορφωθούν οι συνθήκες για την ανατροπή τους.

Η εργατική τάξη και το σύνολο των εργαζομένων δεν κατάφεραν το προηγούμενο διάστημα να αποκρούσουν τις επιθέσεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου (επιθέσεις που προσπαθούσαν να εδραιώσουν εδώ και αρκετά χρόνια), όπως αυτές προωθήθηκαν από τρόικα-κυβέρνηση και εκφράζονται στο Μνημόνιο. Αυτό οφείλεται στη προδοτική γραμμή της ταξικής συνεργασίας των ξεπουλημένων ρεφορμιστών εργατοπατέρων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των αντίστοιχων παρατάξεων που ηγεμονεύουν σε αυτές, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Από τη μία ο εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (με ηγεσία ΠΑΣΚΕ, στήριξη ΔΑΚΕ και την ανοχή των ΠΑΜΕ-ΑΠ) με τη μόνο για τα μάτια του κόσμου κήρυξη μονοήμερων(!) απεργιών, τις οποίες δε φροντίζουν ούτε να οργανώσουν-προπαγανδίσουν στοιχειωδώς, που νομοτελειακά οδήγησαν στη ολοένα και μειούμενη μαζικότητα και συμμετοχή τη στιγμή που ήταν αναγκαία η έκρηξη των κινητοποιήσεων. Από την άλλη, η πάγια διασπαστική τακτική των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ, που με τις ξεχωριστές απεργιακές συγκεντρώσεις, την εργατοπατερίστικη και ιδιοκτησιακή συμπεριφορά μέσα στα σωματεία (μέχρι και τη συγκρότηση αμιγώς παραταξιακών(!) σωματείων, διασπώντας ακόμα και ήδη υπάρχοντα σωματεία με τη δικαιολογία ότι αυτά είναι «ξεπουλημένα» επειδή δεν ακολουθούν το ΠΑΜΕ), και την υποταγή των όποιων κινητοποιήσεων στους στενούς εκλογικούς σχεδιασμούς τους, υπονόμευε και υπονομεύει μόνιμα την ενότητα και μαζικότητα των κινητοποιήσεων, καθιστώντας τις αναποτελεσματικές.

Η ουσιαστική αντίσταση ενάντια στα μέτρα που επιβάλλονται συνεχώς με το Μνημόνιο και σύμφωνα με τις ορέξεις του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου, απαιτεί ένα πλατύ και ενωτικό μέτωπο που θα αντιλαμβάνεται ότι πραγματικά ταξική δράση δεν είναι οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις με το πρόσχημα της δήθεν μεγαλύτερης αγωνιστικότητας, αλλά αντίθετα η κοινή δράση μέσα στους χώρους δουλειάς, η δημιουργία νέων πρωτοβάθμιων σωματείων και η ανασυγκρότηση των υπαρχόντων, το ξαναζωντάνεμα των φοιτητικών συλλόγων, η ανάπτυξη των λαϊκών αντιστάσεων σε επίπεδο γειτονιάς και γενικά ότι συμβάλλει στην ενότητα του εργατολαϊκού κινήματος και της αγωνιστικής απάντησης από τη βάση του κινήματος, ανεξάρτητα από τους εργατοπατέρες ρεφορμιστές.

Ακόμα, στο πλαίσιο της πάλης για την ενότητα της εργατικής τάξης και κόντρα στην στόχευση του κεφαλαίου και των εργατοπατέρων να διασπάσουν τις δυνάμεις των εργαζομένων, το εργατικό κίνημα θα πρέπει να παλέψει για την άμεση, ισότιμη και χωρίς όρους ένταξη των μεταναστών (με ή χωρίς ‘’χαρτιά’’) και των ανέργων στα σωματεία και κατ’ επέκταση στο κίνημα, βήμα που θα μαζικοποιήσει και θα κάνει αποτελεσματικότερη τη δράση του κινήματος.

Το παράδειγμα της ενότητας των κινητοποιήσεων των γάλλων εργαζομένων δείχνει το δρόμο για την ανάπτυξη της μαζικής αντίστασης του εργατολαϊκού κινήματος. Η επιτυχία των κινητοποιήσεων των γάλλων εργαζομένων - σε ότι αφορά τη μαζικότητα και τη μαχητικότητα τους - ενάντια στον αντι-ασφαλιστικό νόμο του Σαρκοζύ, που παρέλυσαν τη Γαλλία για μέρες, οφείλεται στο γεγονός πως σε μια χώρα με 4 (!) συνομοσπονδίες εργαζομένων (και παρά τις ιδεολογικο-πολιτικές τους διαφορές), η ενότητα όλης της τάξης, των μεταναστών, των ανέργων, της νεολαίας θεωρείται κεκτημένο και εφαρμόζεται στην πράξη με το συντονισμό των κινητοποιήσεων τους, χωρίς καμία πολιτική-συνδικαλιστική δύναμη να διανοείται να προβεί στην ταξική προδοσία της διάσπασης, που σημαίνει αυτόματα και αποδυνάμωση του ταξικού αγώνα.

Η πρόταση της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» προς την εργατική τάξη, τη νεολαία και το λαό για μονομερή στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους και ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ-ΟΝΕ-Ευρώ είναι η μόνη που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, είναι η μόνη που εκφράζει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα και επιπλέον συμβάλλει στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των πλατιών λαϊκών μαζών και είναι κατάλληλη πολιτικά για την ανάπτυξη ενός πλατιού και ενωτικού αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Ακριβώς αυτό τρέμει το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τα μονοπώλια της ΕΕ, αφού αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλαγή του αναγκαίου και απαιτούμενου συσχετισμού δυνάμεων για την προετοιμασία της οριστικής μελλοντικά απαλλαγής της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, που θα ανοίξει το δρόμο της προοπτικής της αντιιμπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Νοέμβρης 2010