Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Κοινή ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μαρξιστικό-λενινιστικό) και της Προλεταριακής Ένωσης

“Για την ενότητα των μαρξιστών-λενινιστών, για το Κομμουνιστικό Κόμμα”

Ζούμε μια ιστορική εποχή που χαρακτηρίζεται από την επίθεση του ιμπεριαλισμού ενάντια στους εργάτες και τους λαούς και επομένως την όξυνση της ταξικής πάλης. Ο ιμπεριαλισμός καταστρέφει τα εμπόδια που αντιστέκονται στην ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου: τα κατακτημένα από την εργατική τάξη και τους λαούς του κόσμου κοινωνικά, εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα θυσιάζονται για να διασφαλιστεί το μέγιστο κέρδος των μονοπωλίων.

Καταπονημένος από την οικονομική κρίση και την ένταση των εσωτερικών αντιθέσεων που προκύπτουν από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής στην ιμπεριαλιστικό του στάδιο και ενθαρρυμένος από την αδυναμία των επαναστατικών δυνάμεων, ο ιμπεριαλισμός δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Αντίθετα με όσα λένε οι σοσιαλδημοκράτες και οι ρεφορμιστές, εμείς υποστηρίζουμε ότι δεν είναι δυνατή η επιστροφή σε ένα «καλό καπιταλισμό» που θα κάνει κοινωνικές παραχωρήσεις: η αυξανόμενη εκμετάλλευση, η φτώχεια, η ανεργία, η αντιδημοκρατική καταπίεση, η επιθετικότητα και ο πόλεμος είναι τα φυσιολογικά κατορθώματα ενός συστήματος που βασίζεται στην ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της παραγωγής. Οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν το κράτος τους, όχι για να υπερασπιστούν την εργαζόμενη πλειοψηφία και να προωθήσουν την πρόοδο, αλλά για να καταστρέψουν τα κεκτημένα της που κατακτήθηκαν μετά από δεκαετίες αγώνα στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού έχει δυναμώσει τον αγώνα των λαών, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική και τη Μέση Ανατολή όπου αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις του, ενώ σε διάφορες χώρες αναπτύσσονται σημαντικές πολιτικές εμπειρίες με γνήσιο αντι-ιμπεριλαιστικό περιεχόμενο και με σοσιαλιστικά στοιχεία που καταδεικνύουν μια πρόοδο στην πάλη των τάξεων. Τα κοινωνικά κινήματα αναπτύσσονται, ακόμα και μέσα στα κράτη που αποτελούν κύριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, χωρίς όμως οργάνωση και επαναστατικούς στρατηγικούς στόχους.
Ως αποτέλεσμα της ρεβιζιονιστικής στροφής του ’50 στην ΕΣΣΔ και με μεγαλύτερη ένταση μετά την κατάρρευση της το ’90, η διεθνής κατάσταση διασχίζει μια αντεπαναστατική περίοδο. Το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα έχει υποστεί σοβαρές πολιτικές ήττες,  συμπεραλαμβανομένων και των χωρών που είχαν ακολουθήσει το δρόμο του σοσιαλισμού, σε μερικές από τις οποίες ο καπιταλισμός έχει παλινορθωθεί πλήρως, ενώ άλλες διατηρούν κάποια σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Επιπλέον, σήμερα, είμαστε μάρτυρες μιας γενικής ραγδαίας ανάπτυξης του λαϊκού και αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος στο οποίο εκφράζουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη μας. Οι μαρξιστές-λενινιστές, παράλληλα με την πάλη μας ενάντια στην επιρροή της αστικής τάξης στο προλεταριάτο και τις οργανώσεις της, υποστηρίζουμε χωρίς επιφυλάξεις  τις δυνάμεις εκείνες που μάχονται για το σοσιαλισμό, τη δημοκρατία, την ειρήνη και την εθνική ανεξαρτησία ενάντια στο ιμπεριαλισμό και την αντίδραση.

Σε διεθνές επίπεδο,  υπάρχει επίσης η επείγουσα ανάγκη να καθοδηγηθούν οι αγώνες προς μια επαναστατική ανατροπή με στόχο τη δημιουργία των συνθηκών για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό.  Συνεπώς αυτό οδηγεί στο ξεκίνημα μιας διαδικασίας ανοιχτού διαλόγου μεταξύ των δυνάμεων των κομμουνιστών προκειμένου να εφοδιαστεί το εργατικό κίνημα με μια επαναστατική εμπροσθοφυλακή ικανή να αντιμετωπίσει την παραπάνω πρόκληση από λενινιστική σκοπιά, μια διαδικασία που δεσμευόμαστε να προωθήσουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Υπό αυτή την έννοια, υπογραμμίζουμε τη σημασία της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (CIPOML) σαν διεθνές κέντρο που θα συσπειρώνει τις δυνάμεις των μαρξιστών-λενινιστών και όπου θα γίνεται διάλογος και θα λαμβάνονται αποφάσεις στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης της Κομμουνιστικής Διεθνούς όπως επίσης και τις πρωτοβουλίες των συναντήσεων των διαφόρων ρευμάτων των μαρξιστών-λενινιστών όπως είναι το Διεθνές Κομμουνιστικό Σεμινάριο των Βρυξελλών, το Σεμινάριο του Quito και άλλα.

Οι ισπανοί κομμουνιστές πρέπει να πάρουμε παράδειγμα και ώθηση από τις διεθνείς εξελίξεις και να δείξουν την απαραίτητη πυγμή ώστε να ανατρέψουν την επίθεση της αντίδρασης.
Στην Ισπανία γίναμε μάρτυρες της ανασυγκρότησης του στρατοπέδου της ολιγαρχίας με στόχο το χτύπημα του αγώνα του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Αυτό δημιούργησε μια κοινωνική κινητοποίηση η οποία όμως παρέμεινε σκόρπια και περιορισμένη. Προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την ολιγαρχία και το καθεστώς της, είναι απαραίτητη η πολιτική ενότητα της αριστεράς σε συνεπή δημοκρατική και αντι-ολιγαρχική βάση για να δώσουμε ώθηση στον αγώνα πάνω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα  με λαϊκό χαρακτήρα για την υπεράσπιση των κοινωνικών, εργασιακών και πολιτικών δικαιωμάτων της εργαζόμενης πλειοψηφίας, για την κατάκτηση ενός νέου πολιτικού πλαισίου που θα είναι πιο ευνοϊκό για την ανάπτυξη της πάλης για το σοσιαλισμό: την ΙΙΙ Δημοκρατία.
Κανείς δε μπορεί να μιλήσει για κοινωνικό έλεγχο της οικονομίας που να εξυπηρετεί τις ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας αν δεν εξαλειφθεί η κυριαρχία της οικονομικής ολιγαρχίας και των μονοπωλίων, για το οποίο είναι απαραίτητο να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες και οι στρατηγικές βιομηχανιών, η εγκαθίδρυση μιας βιομηχανικής πολιτικής και μιας πολιτικής για τις υπηρεσίες  που θα είναι ορθολογική και ανεξάρτητη από τον έλεγχο των μεγάλων μονοπωλίων και  εγκαταλειφθεί η Ευρώπη του κεφαλαίου και του πολέμου η οποία επιδιώκει να ενισχύσει τον επιθετικό και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της και να ενοποιήσει τα σχέδια της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας ενάντια στους εργάτες και τους λαούς. Δεν είναι δυνατό να προχωρήσουμε σε μια κατεύθυνση δημοκρατικής εξέλιξης χωρίς να εξασφαλιστεί η λαϊκή κυριαρχία, η συμμετοχή των εργατών στη δημοκρατία και χωρίς να αναγνωριστεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των ιστορικών εθνοτήτων, απομακρύνοντας το προλεταριάτο από τις επιρροές της μπουρζουαζίας σε αυτό το ζήτημα. Αλλά σε μια εποχή ανόδου της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας με την οποία το Ισπανικό κράτος είναι συμβιβασμένο, ο θρίαμβος της λαϊκής δημοκρατίας ενάντια στην οικονομική ολιγαρχία μπορεί να επιτευχθεί μονάχα εξασφαλίζοντας την εθνική ανεξαρτησία, μέσω της ξεθεμελίωσης  της κυριαρχίας της ισπανικής ολιγαρχίας και της καταστροφής των δεσμών με το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και με οποιαδήποτε πολιτικά και στρατιωτικά φόρουμ μας δεσμεύουν στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.. Αυτές οι πολιτικές εκτιμήσεις είναι μέρος ενός προγράμματος που είναι το πρώτο βήμα μιας διαδικασίας συντονισμού και διαλόγου των διάφορων δυνάμεων της αριστεράς που αναπτύχθηκε τους τελευταίους μήνες, γύρω από το ζήτημα της πάλης για την III Δημοκρατία.

Προκειμένου να προχωρήσουμε προς την ενότητα είναι απαραίτητο να πολεμήσουμε τις διασπαστικές, ηττοπαθείς και συμφιλιωτικές θέσεις των οπορτουνιστών ηγετών των συνδικάτων, τον εθνικισμό των μικροαστών, τον ρεφορμισμό και το σεκταρισμό που αποδυναμώνουν το λαϊκό στρατόπεδο.
Οι κομμουνιστές που συμμετείχαμε ενεργά σε αυτή την ενωτική διαδικασία πρέπει να αντεπεξέλθουμε στις προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας, να κάνουμε αποτελεσματικά βήματα προς την κατεύθυνση του εξοπλισμού της εργατικής τάξης με ένα μοναδικό Ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα που θα συσπειρώνει σε ένα οργανωτικό σύνολο τα πιο πρωτοπόρα  στοιχεία της εργατικής τάξης.

Η ενότητα που προσπαθούμε να οικοδομήσουμε πρέπει να πολεμάει οποιαδήποτε έκφραση του ρεβιζιονισμού και του οπορτουνισμού, να καταγγέλλει πρώτα από όλα τα ρεβιζιονιστικά ρεύματα τα οποία μετά την προδοσία που σημάδεψε το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ επέβαλαν την αστική θεωρία της ταξικής συμφιλίωση και έχουν την ιστορική ευθύνη της ήττας του κινήματος στην Ισπανία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το κόμμα που χρειάζεται η τάξη μας είναι ένα κόμμα επαναστατικό, ένα μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα. Δεν υπάρχουν τρίτοι δρόμοι για να μεταμορφώσουμε τον καπιταλισμό ή να τον μεταρρυθμίσουμε: Μόνο η καταστροφή του μπορεί να απελευθερώσει τις δυνάμεις που είναι απαραίτητες για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Η εργατική τάξη είναι η μοναδική κοινωνική τάξη που μπορεί να χτυπήσει στη ρίζα του τον καπιταλισμό. Διεξάγοντας τον αγώνα για τη δικιά της απελευθέρωση από τον εργοδότη, η εργατική τάξη παλεύει γενικά και για τη χειραφέτηση των άλλων εκμεταλλευόμενων τάξεων και στρωμάτων από την οικονομική ολιγαρχία και το αστικό καθεστώς. Συνεπώς, το Κομμουνιστικό Κόμμα, σαν ανώτερη μορφή οργάνωσης, ακόμα και όταν εργάζεται μαζί με άλλα στρώματα για την ανάπτυξη ενός πλατιού μαζικού κινήματος με δημοκρατικό και λαϊκό περιεχόμενο, πρέπει να διατηρεί την πλήρη πολιτική του ανεξαρτησία και τους στρατηγικούς του στόχους για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είναι μια υπερταξική οργάνωση και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση ενάντια στις επιρροές της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας ενθαρρύνοντας τη μελέτη και την ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού ως επιστημονική θεωρία και του διαλεκτικού υλισμού ως επαναστατική μέθοδο για πολιτική δράση. Επιπλέον το Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να έχει ως οργανωτική αρχή το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.  

Την ενότητα για την οποία παλεύουμε δεν την αντιλαμβανόμαστε ως μια τυπική και γραφειοκρατική πράξη αλλά σαν την κορύφωση μιας διαδικασίας ανοιχτού και ζωηρού διαλόγου στον οποίο προσεγγίστηκαν με σαφή τρόπο τα κοινά ιδεολογικά, οργανωτικά ζητήματα και οι κοινές πολιτικές, ενός διαλόγου που βασίστηκε στο ελεύθερο ξεδίπλωμα της κριτικής και της αυτοκριτικής, στην κοινή δουλειά, στην ενότητα στη δράση και στην ανάπτυξη δεσμών με τις εργαζόμενες μάζες τα οποία είναι υποχρεωτικά κριτήρια για τη δημιουργία ενός Ενιαίου Κόμματος της εργατικής τάξης για όλη τη χωρά.
Γνωρίζοντας ότι η ενότητα που προσδοκούμε θα είναι στέρεα και αποτελεσματική μόνο αν βασίζεται σε ξεκάθαρα ιδεολογικά κριτήρια και αρχές και δε θα είναι μια εντελώς τυπική ενότητα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (μαρξιστικό-λενινιστικό) και η Προλεταριακή Ένωση, αναλαμβάνουν να συνεχίσουν τη διαδικασία που ξεκίνησε το 2002 από την Εθνική Επιτροπή των Κομμουνιστικών Οργανώσεων Ισπανίας (CEOC), φτάνοντας την ως το τέλος με την μπολσεβίκικη αναγέννηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας που θα είναι αταλάντευτο στη στρατηγική του και ευέλικτο στην τακτική του. Έτσι, προχωρούμε στην οργανωτική ενότητα μεταξύ των δύο οργανώσεων μετά από μια διαδικασία κοινής δουλειάς και συζητήσεων η οποία είναι ανοιχτή σε όλα τα κομμάτια των Μαρξιστών-Λενινιστών που μοιράζονται με εμάς κοινούς στόχους και αρχές.

Μαδρίτη, 22 Ιούλη 2008

Δεν υπάρχουν σχόλια: